สุดขีด 6บรรยากาศอึดอัดหายใจยากดำเนินต่อไปไม่หยุด ในห้องไม่มีใครพูดอะไรมีเพียงเสียงเพลงที่เปิดไว้ดังอยู่ ผมอยากจะหายตัวไปจากที่นี้ให้มันรู้แล้วรู้รอด ผมไม่ขยับ เขาก็ไม่ขยับ ตอนนี้เหมือนเรากำลังแข่งกันว่าใครจะเงียบได้นานกว่ากัน ผมนั่งอยู่ที่เดิมกอดเข่ามองไปที่โซฟาซึ่งไม่มีการเคลื่อนไหวนาน เขาไม่พูดผมก็ไม่พูดเหมือนกัน ฮึ! ไม่เข้าใจเลยสักนิด ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่น่า ทำไมต้องโกรธกันขนาดนั้นด้วย
สักพักผมก็รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของคนที่นอนอยู่บนโซฟา เขาลุกขึ้นมานั่งยกรีโมตปิดเสียงเพลงที่ไม่ได้ช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นแม้แต่น้อย พี่เฮดีสลุกขึ้นเดินทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเข้าไปในห้องแต่งตัว สงสัยจะไปอาบน้ำล่ะมั้ง แน่นอนว่าสายตาไม่ได้เหลือบแลมาที่ผมเลย แต่ช่างเถอะ ทำไมผมต้องอยากได้ความห่วงใยจากคนที่เพิ่งรู้จักกันด้วยล่ะ มันน่าขำเกินไปแล้ว ชิ ไอ้ความหงุดหงิดพิลึกๆ นี่มันก่อตัวมาจากอะไรกันล่ะ?
โอ๊ย! ดูท่าผมจะมีอะไรผิดเพี้ยนซะแล้วล่ะ
ผมล้วงคุกกี้มากินอย่างเคียดแค้น เชอะ! ไม่กินก็ไม่กินซี ตูกินคนเดียวให้หมดเลย! เคี้ยวกรุบๆ ครั้งแล้วครั้งแล้ว ฮึ โบราณบอกไว้ว่าอย่าโมโหคนบ้าอย่าถือสาคนพาล! กินคุกกี้จนเลี่ยนปาก ผมก็เลยลุกขึ้นไปหาอะไรในตู้เย็นมาดับความเลี่ยนในปาก ฮึ ก็ผมมันคนอดยากนี่น่า จะเปิดตู้เย็นหาอะไรกินมันผิดตรงไหน? เจ้าของก็อนุญาตแล้วด้วย
เปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาเปิดแล้วยกขึ้นดับความเลี่ยนก่อนจะสำลักน้ำ
แม่ง! ไม่น่ายกกรอกเลยว่ะ
สำลักจนออกทางจมูก โคตรแสบ นี่มันเพราะพี่เฮดีสนั่นแหละผิด! ทำไมไม่วางแก้วเอาไว้ใกล้ๆ ตู้เย็น เห็นไหมผมต้องกรอกแล้วสำลักแบบนี้!.... โธ่เอ๊ย! เป็นบ้าอะไรของผมวะ!? ทำตัวพาลแบบเด็กๆ อยู่ได้ ตอนนี้ตัวผมดูไม่ได้เลย กระทั่งแค่เรื่องดื่มน้ำยังโวยวายซะขนาดนี้ เอาล่ะๆ ใจเย็นๆ ตั้งสติไว้ เดี๋ยวอารมณ์เย็นหน่อยก็คุยกันรู้เรื่องแล้วล่ะ
ไอเย็นจากตู้เย็นอาจจะมีส่วนทำให้ผมสงบใจเร็วขึ้น เมื่อคิดดูแล้วท่าทางของพี่เฮดีสนี่จะว่าแปลกก็แปลกนะ มาคิดดูดีๆ แล้วเขาเป็นคนที่มีรีแอ๊กชั่นรุนแรงขนาดนั้นเชียว? ถ้าเป็นปกติเขาต้องทำหน้าหยามเหยียดหรือแค่เค้นเสียงขึ้นจมูกเท่านั้นไม่ใช่หรือไง? แต่นี่รีแอ๊กชั่นตะโกนเสียงดังหน้าแดงแปร๊ด....
หือ?
“พี่จะทำอะไรน่ะ!?”
จู่ๆ ผมก็โดนล็อกคอจากด้านหลังไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกลากออกไปจากห้องอย่างทุลักทุเล
อะไรเนี่ย!? อย่าบอกนะว่าจะพาผมไปฆ่าทิ้งน่ะ ไม่นะ! ผมพยายามดิ้นให้หลุดออกจากแขนของเขา แต่ยิ่งดิ้นยิ่งโดนรัดแน่นมากขึ้น อ๊อก! ผมจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว! จะตายแล้วเฟ้ยยย~! ผมหยุดดิ้นไม่ขัดขืน เขาจึงปล่อยผมเป็นอิสระ เฮอ~! นึกว่าจะตายแล้วซะอีก แล้วนี่เขามาอารมณ์ไหนอีกฟะถึงได้ถูลู่ถูกังผมมาขนาดนี้
ผมหันไปมองพี่เฮดีสที่ใส่รองเท้าเหมือนจะออกไปข้างนอก แถมชุดก็เป็นชุดใหม่ซะด้วยสิ(แต่ก็สีดำเหมือนเดิม) อะไรน่ะ? จู่ๆ ก็จะออกไปข้างนอกกะทันหันแบบนี้น่ะเหรอ? ผมมองอย่างงุนงงจนกระทั่งเขาใส่รองเท้าเรียบร้อยพร้อมที่จะออกไปข้างนอก เขาหันมามองผมที่ยังยืนเอ๋ออยู่ที่เดิม
“พี่จะออกไปข้างนอกเหรอครับ?”
“เรา”
“หือ? เรางั้นเหรอครับ? ผมด้วยเหรอ?”
พี่เฮดีสพยักหน้านิ่งๆ ไม่พูดอะไรอีก
อะไรวะ? จะให้ไปด้วยก็ไม่บอกดีๆ ดันล็อกคอลากออกไปแบบนี้ เหอะ
ผมใส่รองเท้าก้มมองตัวเองแล้วเหลือบไปเปรียบเทียบกับคนข้างๆ ชัดเลย! นี่มันคุณชายกับเด็กรับใช้ชัดๆ! ผมเม้มปากเล็กน้อย เดินตามคนขายาวที่เปิดประตูห้องได้ก็ก้าวออกไปพรวดๆ ไม่เห็นใจคนตามที่ขาไม่ยาวแบบผมเลยสักนิด
พี่เฮดีสพาผมนั่งรถไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึง ‘ตลาดเที่ยงคืน’ ซึ่งเป็นตลาดตอนกลางคืนของคนธรรมดา ผมรู้จักเพราะพี่ข้างบ้านที่ผมสนิทชิดเชื้อกันชอบพามาบ่อยๆ แถมพี่เขาก็ทำงานอยู่ที่นี้อีกด้วย บางครั้งผมก็มาเองเพราะในช่วงหลังเที่ยงคืนจะมีสินค้าลดราคา เป็นธรรมดาที่ผมจะมาซื้อของในช่วงที่ค่อนข้างอดยาก แต่ที่น่าสงสัยก็คือ พี่เฮดีสรู้จักตลาดเที่ยงคืนของคนธรรมดาแบบนี้ด้วยเหรอ?
พอหาที่จอดรถได้ผมกับพี่เฮดีสก็เดินเข้าไปในตลาด ผู้คนที่มาเที่ยวซื้อของเยอะเหมือนครั้งที่ผมเคยมา ยิ่งเป็นวันหยุดแบบนี้แล้วด้วย เมืองที่แม้แต่กลางคืนก็ยังไม่หลับใหล มีเหล่าคนกลางคืนที่อาศัยอาหารจากตลาดนี้ประทังชีวิตและจับจ่ายใช้สอยกัน แถมเผลอๆ ตลาดนี้ก็เอาไว้ให้พวกคู่รักมาเดต เพราะแสงไฟนวลๆ กับการออกแบบของตลาดมันดูโรแมนติกดี
ดะ... เดี๋ยวนะ!
นี่พี่เฮดีสคงไม่คิดจะเดตหรอกใช่ไหม!? แค่คิดผมก็หนาวสั่นแล้ว บรืออออ~!
พี่เฮดีสจับหมวกสีดำที่หยิบมาจากในรถสวมไว้ ดึงลงซะต่ำปิดหน้าปิดตาไปซะครึ่ง พวกเรายืนนิ่งอยู่ที่หน้าตลาดไม่มีใครพูดอะไรเหมือนมีสุญญากาศล้อมตัวพวกเราเอาไว้ เอายังไงดีล่ะ? แล้วพี่เฮดีสมาที่นี้ทำไมกันหนอ? ไม่รอให้ผมเป็นฝ่ายชวนให้เดินออกไป เขาเดินนำผมไปหลิ่วๆ.... ท่าทางมาบ่อยนะเนี่ย ชำนาญทางเชียว!
ผมเดินตามหลังของพี่เฮดีสไปห่างๆ เอาน่า เดี๋ยวถ้าเจอพวกสาวๆ ที่โทรมาซะมือถือไหม้ล่ะก็ผมอาจจะโดนจิกหัวตบเลยก็ได้ เพราะฉะนั้นรักษาระยะห่างไว้ก่อนเป็นดี ระหว่างทางผมเดินมองซ้ายมองขวาอย่างสนใจ ไม่ได้มาที่นี้ระยะหนึ่งแล้ว ร้านค้าเอาของใหม่ๆ มาลงเยอะเลย มองได้ไม่สะใจเท่าไรเพราะผมต้องคอยเดินตามพี่เฮดีสไม่งั้นอาจจะคลาดจากสายตาได้ แต่ผิดคาดที่ไม่ยักกะเห็นเขาจะเดินเร็ว ค่อยๆ เดินอย่างช้าๆ เหมือนคอยผมอยู่เลย
ผมมองเขาอย่างแปลกใจ อ่า นี่ไม่ใช่ว่ามาที่นี้เพราะผมหรอกนะ?
พวกเราเดินผ่านโซนแฟชั่นข้ามสะพานมาสู่โซนของกิน เฮ้อ เพราะกินอาหารหรูมาแล้วทำให้ผมไม่ค่อยสนใจจะมองหาของกิน ผมเดินตามหลังพี่เฮดีสมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงโซนที่ผมชอบที่สุด โซนนี้มักจะมีต้นไม้ดอกไม้ไอเดียเก๋ๆ มาวางขายตลอดเลยครับ
ผมมองสำรวจตั้งแต่ร้านแรกยันร้านสุดท้าย เผลอลืมตัวว่าไม่ได้ตัวคนเดียว ผมมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นพี่เฮดีสเลย ไอย่า หลงกันซะแล้วสิ นี่ผมโดนร้านพวกนี้ดึงดูดจนลืมคนที่มาด้วยทุกทีเลยสิ ให้ตาย ผมลองเดินหาพี่เฮดีสสักพักก็ไปสะดุดตาเข้ากับคนชุดดำตั้งแต่หัวจรดเท้าซึ่งนั่งอยู่หน้าร้านสัตว์เลี้ยง
เอ่อ... พี่เฮดีสเขาทำอะไรอยู่น่ะ?
เจ้าของร้านไม่กล้าเข้าไปทักเขา รอบๆ มีแต่ผู้หญิงห้อมรอบแต่ไม่มีใครเข้าไปคุยด้วย ผมไม่ได้อิจฉานะ ฮึ อย่างว่าแหละขนาดใส่หมวกยังปิดความหล่อไม่มิด นี่พี่เฮดีสอยากเลี้ยงหมางั้นเหรอ เห็นนั่งจ้องอยู่นาน ผมยืนดูเขาเงียบๆ อีกฝ่ายเอามือจิ้มลูกหมาเล่น เจ้าลูกหมาตัวนั้นก็รีบเข้ามาคลอเคลียนิ้วของพี่เฮดีส....
คุณพระ!!!
ผมอ้าปากเหวอเหมือนเจอเรื่องมหัศจรรย์พันลึก!
นั่นพี่เฮดีสกำลังยิ้มใช่ไหม!?
แทบจะมองไม่ทันแต่พี่แกยิ้มจริงๆ นะครับ! สงสัยจะชอบลูกหมาจริงๆ ด้วย บรรยากาศรอบตัวดูไม่น่ากลัวอย่างเคย ผมแทบไม่เชื่อว่าพี่เฮดีสจะมีช่วงอารมณ์แบบนี้เหมือนคนอื่น เฮอ จริงๆ แล้วก็ยิ้มเป็นสินะ ผมยิ้มยืนมองคนตัวสูงที่กำลังฟังเจ้าของร้านพูด จากนั้นเขาก็หันมาเห็นผมที่ยืนอยู่ไม่ไกล ผมเดินเข้าไปหาเขาอย่างช่วยไม่ได้
พอผมเดินมาถึงเท่านั้นแหละ พี่เฮดีสอุ้มลูกหมาตัวสีขาวไว้ในมือแล้วชูขึ้นสูง เฮ่ย ทำไมต้องยกขึ้นมาเทียบข้างๆ หน้าผมด้วยมิทราบ เขามองลูกหมาทีหนึ่งแล้วก็หันมามองหน้าผมทีหนึ่ง สลับไปมาจากนั้นก็ยิ้มกว้างแล้วก็หัวเราะเบาๆ ผมกะพริบตา มันไม่ใช่ภาพล้วงตาใช่ไหม!?
“ว่าแล้ว เหมือนมึงเลยเน”
จะบ้าเหรอ!? ผมจะไปเหมือนหมาได้ยังไง!!?
อยากจะเถียงแต่ผมกลับยืนเป็นใบ้ หาเสียงไม่เจอลืมแม้กระทั่งต้องปฏิเสธ รอยยิ้มนิดๆ บนใบหน้านั้นบวกกับเสียงทุ้มต่ำที่เรียกชื่อของผม จู่ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม หน้าร้อนวูบ ได้ยินเสียงเต้นรัวของหัวใจที่อยู่ในอก ดะ...เดี๋ยว เดี๋ยวเซ่! ทำไมผมต้องหัวใจเต้นแรง แถมยังหลบตาเขาอีก
ก็แค่... ก็แค่ยิ้มเท่านั้นเอง
ว๊ากกกกกก!
หน้าของผมทำไมมันร้อนแบบนี้ด้วย! เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่!!?
“เป็นอะไร?” พี่เฮดีสคืนลูกหมาให้กับเจ้าของร้าน หันมาถามผมด้วยใบหน้านิ่ง ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย!
หลังจากนั้นเขาก็ไม่สนใจผมอีกเดินนำไปข้างหน้าเหมือนเดิม ผมรีบเดินตามไปจนกระทั่งเขาเดินเข้าไปในร้านเหล้าปั่นร้านหนึ่ง
อ้าว ร้านนี้นี่มัน...
พวกเราเดินขึ้นบันไดมาที่ชั้นสองที่เป็นดาดฟ้าโล่ง ไฟสลัวได้บรรยากาศกลางคืน ชั้นแรกมีนักร้องขับกล่อมเพลงให้ผู้มาดื่มด่ำบรรยากาศเพลิดเพลินไปกับค่ำคืนเย็นสบาย
พนักงานเดินมายื่นเมนูให้พวกเราที่นั่งโต๊ะริมระเบียง มองออกไปนอกสามารถเห็นตลาดได้ทั้งหมด ผมหยิบเมนูก้มลงมองแล้วขมวดคิ้ว อ่า นี่มันมีแต่เหล้า เบียร์อะไรก็ไม่รู้ เฮ้อ สุดท้ายผมก็ต้องสั่งน้ำส้มคั้นซึ่งเป็นเมนูเดียวที่ผมดื่มได้ ไม่เห็นต้องมองกันแปลกๆ แบบนั้นเลย ดีแค่ไหนที่ไม่สั่งชานมเย็นน่ะ! เหลือแต่พี่เฮดีสที่เอาแต่เงียบและเงียบ เขาเหลือบมองพนักงานชายในชุดเสิร์ฟเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้สั่งอะไรจนพนักงานต้องถามซ้ำด้วยน้ำเสียงสุภาพนิ่มนวล
“รับอะไรดีครับ?”
พี่เฮดีสไม่ตอบ หันมามองหน้าผมแล้วเปิดปากพูด
“บอกเขาทีว่ากูสั่งจินแอนด์โทนิกหนึ่งแก้ว”
“เอ่อ... จินแอนด์โทนิกหนึ่งแก้วครับ”
พี่คร้าบบบ! พูดขนาดนั้นเขาก็ได้ยินอยู่แล้วล่ะครับ
ผมมองหน้าพนักงานอย่างหวั่นๆ กลัวเขาจะหาว่าพี่เฮดีสกวนตีน แต่โล่งใจที่ไม่เห็นความโกรธบนหน้า เขายิ้มรับอย่างมืออาชีพแล้วจดรายการที่สั่งลงไป ก่อนจะเอ่ยทวนอีกรอบเพื่อความแน่ใจ จากนั้นก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว และแล้วผมก็รู้ซึ้งแล้วล่ะครับว่าพี่เฮดีสสั่งเมนูยังไง ดีแล้วล่ะครับที่พี่เขาไม่ค่อยเข้าร้าน ไม่งั้นอาจจะเกิดเรื่องได้ ระหว่างที่รอเครื่องดื่มผมก็ชวนเขาคุย
“พี่อยากเลี้ยงลูกหมาเหรอครับ?”
“เปล่า”
“อ้าว ทำไมล่ะ?”
เห็นไปนั่งดูอยู่ตั้งนานแน่ะ
“เดี๋ยวมันตาย” เขาตอบกลับน้ำเสียงเรียบชวนขนลุก ฟังดูวังเวงยังไงชอบกล มันจะตายได้ยังไง ถ้าดูแลมันดีๆ ก็ไม่ตายหรอก เหมือนผมถามผิดเรื่อง บรรยากาศมันกดดันขึ้นมาปุบปับ
“ไม่เห็นจะยากเลยครับ หมามันไม่ตายง่ายๆ หรอก แค่ให้อาหารมันทุกวันก็พอแล้ว”
“หึ”
ไอ้ยกมุมปากแล้วทำเสียงขึ้นจมูกนี่มันหมายความว่ายังไงวะ?
ผมกับพี่เฮดีสไม่พูดอะไรกันอีก พวกเราหันไปดูบนเวทีที่นักร้องกำลังร้องเพลงอยู่ อ๊ะ นั่นมันพี่ดาวนี่น่า นักร้องคนนี้ผมรู้จัก เขาเป็นเพื่อนของพี่ข้างบ้านคนที่ผมเคยบอกนั่นแหละ นักร้องสาวสวยกำลังร้องเพลง เธอยิ้มกว้างสว่างไสวในแสงสว่างทั้งเสียงทั้งหน้าตามอมเมาให้ผู้ชายในร้านเมาโดยไม่ต้องดื่มอะไรอีก ผมโยกตัวไปตามจังหวะ เผลอยกมือโบกให้กับพี่สาวคนสวย พี่เขาก็ยกมือโบกตอบกลับมาเมื่อเห็นว่าเป็นผม เท่านั้นแหละพี่เฮดีสก็หันขวับมาจ้องผมทันที เอ๊ะ อะไรเหรอ ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า?
“รู้จัก?”
“อ่า ครับ เพื่อนของพี่ยูน่ะครับ”
พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาเย็นยะเยือกแช่งแข็งผมในพริบตา อะไรว้า!? ผมแค่รู้จักกับพี่ดาวมันผิดหรือไง ห๊ะ!? เขาหันไปมองพี่ดาวเขม็ง อืมมม... ชักได้กลิ่นแปลกๆ แฮะ ตกลงพี่เฮดีสตั้งใจมาที่ตลาดนี้เพื่ออะไรกัน? หรือว่า... ผมมองพี่ดาวที่ร้องพลางโยกตัวไปมาอย่างน่ารักก็พยักหน้าเข้าใจทันที
อย่างนี้งั้นหรอกเหรอ? งั้นเหรอๆ!
และแล้วพี่คนข้างบ้านที่ผมที่สนิทก็ออกมาร้องเพลงแทนพี่ดาว
พี่ยู!
เพราะเพียงรอยยิ้มเล็กเล็กของเธอครั้งเดียว
ก็ทำให้ฉันไม่เหลียวไปมองที่ใด
เธอสะกดฉันไว้ด้วยเวทมนตร์ที่ใช้แค่เพียงมุมปาก
ไม่เคยจะคิดว่ายิ้มของเธอคนนี้
จะทำให้ฉันนั้นห้ามใจยาก
อยากขอได้ไหม อย่ายิ้มให้ใครอย่างนี้
ฉันขอ
เธอมัดใจฉันเอาไว้
ทั้งใจด้วยเพียงรอยยิ้มของเธอ
ผมยิ้มเมื่อพี่เฮดีสหันมามอง หันมามองผมทำไมอะ?
เพลงจบผมก็โบกมือให้กับพี่ยู พี่ยูเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมก็เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เขายิ้มและโบกมือตอบกลับมา จากนั้นก็ไปคว้าคอพี่ดาวมาร้องเพลงพร้อมกัน ผมแอบเหลือบไปมองพี่เฮดีสที่ทำหน้าซะขั้วโลกเรียกพี่ เหอะๆ พี่ยูยังไม่รู้ถึงอันตรายยังกอดพี่ดาวต่อไป ชี้นิ้วมาที่ผมโบกมืออย่างร่าเริง ผมยิ้มแห้งๆ แล้วยกมือตอบกลับ ซวยแล้วตู บรรยากาศรอบตัวแทบจะเป็นขั้วโลกใต้ เมื่อกี้ผมเห็นหมีขาวเหล่านกเพนกวินน้อยเดินผ่านแวบๆ!
พี่ยูร้องเพลงจบก็ส่งไมค์ไปให้อีกคนที่กำลังเล่นกีต้าร์ให้มาร้องแทน คนๆ นั้นผมก็เคยเห็น ชื่ออะไรนะ? ผมจำไม่ได้แฮะ พี่ยูพูดอะไรบางอย่างกับพี่คนนั้น แถมยังชี้ไม้ชี้มือมาทางผมด้วย ระหว่างนั้นพนักงานก็ยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้กับพวกผมและแล้วพี่ที่เล่นกีต้าร์ก็มาร้องเพลงแทน
อืม เสียงดีใช่เล่นนี่น่า
ตั้งแต่ได้เจอกับคุณหัวใจก็ไม่คุ้น ยิ่งเห็นก็ยิ่งมีก็ยิ่งมี
ถ้าหากได้เจอกับคุณทั้งวันก็คงดี จะแฮปปี้ที่สุดเลย
คุณๆๆ คือผมไม่รู้เป็นไง มีอะไรก็ชอบร้องเป็นเพลง
ก็ลูกไม้เดิมๆ แหละ ใช้กันมาเพื่อบอกความในใจ
แค่อยากจะบอกรัก แค่อยากจะฝากรัก
ถ้าไม่ลำบากนัก รักกันรักกันเถอะ เย้...
ก็อยากรัก อยากเอ่ยคำว่ารัก แค่อยากเป็นที่รัก
ของคุณของคุณ ไม่รู้ให้ผมเป็นได้หรือเปล่า
ก็อยากให้คุณได้ยินได้ฟังแต่เพลงนี้ ผมขอรบกวนพี่ดีเจ
Would you please play this song every day,
จะ thank you ที่สุดเลย
ผมกะพริบตาปริบๆ พอพี่ยูโบกมือมาให้ ผมก็โบกมือตอบไปโดยอัตโนมัติ ว่าแต่พี่ที่ร้องเพลงอะ ทำไมต้องมองผมไปร้องไปด้วยเนี่ย หรือว่าผมคิดไปเอง? เสียงกระแทกแก้วทำให้ผมต้องหันไปมองอย่างตกใจ แก้วจะแตกเปล่าวะ? แล้วทำไมพี่เฮดีสต้องอารมณ์เสียด้วยเนี่ย!? ผมหันไปเจอพี่ยูกำลังจับพี่ดาวเต้นรำ มิน่าถึงทำให้พี่แกถึงอารมณ์ขึ้นเชียว พอเพลงจบผมก็หันมาจิบน้ำส้มคั้นเพื่อหนีบรรยากาศอันแห้งแล้ง
อ่า อร่อยจัง สดชื่นสุดๆ
เสียงเงียบลงสักพักก็เป็นเสียงพี่ดาวมาร้องเพลงต่อ
“โฮ! ไอ้รัญงี่เง่า ทำไมแกถึงได้เย็นชาอย่างนี้วะ เห็นไหมไอ้พอลมันซึมไปเลย”
“หา?” ผมมองพี่ยูที่มายืนข้างๆ อย่างงุนงง
มาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยวะ? ผมยังไม่ได้พูดอะไรกลับไป พี่ยูหันไปมองคนที่นั่งเดียวกันกับผมแล้วเลิกคิ้วขึ้น คงจะสงสัยว่าผมมากับใครสินะ แบบนี้ผมต้องแนะนำให้พี่รู้จักกันใช่ไหมครับ? อะแฮ่ม แล้วผมจะแนะนำสองคนนี้ยังไงดีวะ?
“อ้าว มึงก็มาเหรอวะเฮดีส นึกว่ามึงจะไม่มาแล้วซะอีก ตอนโทรไปไม่เห็นพูดอะไร”
“...พี่ยูรู้จักเหรอครับ?” ผมมองเลิกคิ้ว พี่ยูยิ้มกว้างนั่งลงบนแขนของเก้าอี้แล้วโอบแขนกระแทกไหล่ของพี่เฮดีสอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ แถมยังพูดจาสนิทสนม
เอ๋? โทรไป? หมายความว่ายังไงวะ!?
“แกยังไม่รู้เหรอวะ นี่เพื่อนสนิทของพี่เอง เรียนด้วยกัน มันไปเล่นบ้านพี่บ่อยๆ ยังไม่ได้แนะนำให้แกรู้จักเหรอวะ?”
“ไม่นี่”
พี่ยูหันมาถาม เมื่อผมส่ายหน้าให้พี่แกก็หัวเราะร่าอย่างไม่ยี่หระแม้แต่น้อย เอ่อ...พี่ยูที่นิสัยแบบนี้กับพี่เฮดีสเป็นเพื่อนกันงั้นเหรอ!? เฮ้ย นี่มันบ้าแล้ว!
“อ้าว สงสัยลืมว่ะ ฮ่าๆๆๆ ว่าแต่... มึงใส่หมวกทำไมวะ?” พี่ยูพยายามถอดหมวกจากพี่เฮดีสแบบไม่กลัวตายเลยแม้แต่น้อย ขณะที่พี่เฮดีสทำหน้ารำคาญอย่างชัดเจน
เอ่อ...ตกลงใช่เพื่อนกันจริงๆ ปะ?
“ไม่ต้องกลัวโว้ย ถ้ามีคนมาตีกันที่ร้านกู ยังไงมึงก็จ่ายค่าชดเชยให้อยู่แล้ว กูหาเงินทำชั้นสามอยู่!” พี่ยูหัวเราะพูดอย่างไม่ใส่ใจ พี่เฮดีสหยุดชะงัก จากนั้นก็เป็นโอกาสของพี่ยูได้ฉวยหมวกออกจากหัวพี่เฮดีสได้สำเร็จ พี่ยูหัวเราะแล้วกอดพี่เฮดีสท่ามกลางสายตาประชาชีที่หันมามองผู้ชายหล่อๆ สองคนกอดกันกลางร้าน
ผมกะพริบปริบๆ มองภาพนั้นอย่างประหลาดใจ นี่ก็เป็นอีกมุมหนึ่งของพี่เฮดีสสินะ ดีจังที่เขายังมีเพื่อนอยู่นึกว่าจะไม่มีเพื่อนซะอีก ผมยิ้มโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก พี่เฮดีสมองมาที่ผมแล้วผลักพี่ยูแทบกระเด็น พอดีกับพี่ดาวเดินขึ้นมาชั้นสอง
“รัญ! มาด้วยเหรอ?”
“สวัสดีครับพี่ดาว” ผมยิ้มให้เอ่ยทักพี่ดาวที่เดินรี่เข้ามาหาผม
“เอ่อ... อืม! ดีใจนะที่เธอมา นึกว่าจะเข้าร้านเหล้าไม่ได้ซะอีก” พี่ดาวหัวเราะอย่างสดใสแล้วเอ่ยหยอกล้ออย่างที่เคยทำ ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรตอบกลับ ขนแขนก็ลุกซู่
ทำไมจู่ๆ อากาศมันเย็นเฉียบแบบนี้ล่ะ!?
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1088841 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก