สุดขั้ว 8หลังจากทานไอศกรีมเสร็จ พวกเราแวะซื้อโดนัทกล่องใหญ่ไปเยี่ยมพี่ยู พี่เฮดีสขับรถไปโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง จอดที่ป้อมคุณยามเพื่อรับบัตรอนุญาตให้เข้าไป พอพี่เฮดีสเลื่อนกระจกลง เท่านั้นแหละคุณยามก็ทำหน้าตกใจจนตาเหลือก รีบออกมาจากป้อมถอดหมวกที่สวมไว้ผงกศีรษะปลกๆ แทบจะปูพรมแดงให้รถวิ่งแน่ะ พี่เฮดีสขับรถตามทางที่คุณลุงยามโบก พอจอดรถพวกผมก็ลงมาจากรถ ระหว่างนั้นคุณลุงยามก็ยังทำตัวประหม่าเช่นเดิม ผมหันไปมองป้ายที่ติดเอาไว้
‘ที่จอดรถผู้บริหารโรงพยาบาล’
ผมขมวดคิ้วหันมามองพี่เฮดีสที่กำลังพยักหน้าเรียบๆ ให้คุณยามแล้วพยักพเยิดส่งสัญญาณให้ผมเดินตามไป อะไรกันเนี่ย? ทำไมพี่เฮดีสถึงได้มาจอดที่จอดรถของผู้บริหารได้ล่ะ? ผมหันหลังกลับไปมองลานจอดรถซึ่งที่จอดอื่นๆ ก็ยังว่างอยู่อีกเพียบ ไม่จำเป็นถึงขนาดที่ต้องให้จอดตรงนั้นก็ได้ ทันทีที่เดินเข้ามาในตัวตึกอากาศเย็นๆ ของเครื่องปรับอากาศก็ปะทะเข้าหน้า อากาศมันเปลี่ยนไปมาจริงๆ ข้างนอกร้อนจนตับแลบแต่ข้างในกลับเย็นอย่างกับฤดูหนาว
ผมหิ้วกล่องโดนัทเดินตามหลังพี่เฮดีสเงียบๆ พร้อมทั้งมองสำรวจรอบๆ ตัว ให้ตายสิ โรงพยาบาลนี้ข้างนอกว่าหรูแล้ว ข้างในกลับหรูหรากว่าเยอะจนไม่เหมือนโรงพยาบาล ค่าพยาบาลต้องแพงบานตะไทแน่ๆ พี่ยูรวยขนาดนี้เชียวเหรอ!? ผมกับพี่เฮดีสใช้ลิฟต์ไม่นานมันก็พาเรามาถึงชั้นที่พี่ยูรักษาตัวอยู่ พี่เฮดีสเดินฉับๆ อย่างว่องไว เขาเลื่อนเปิดประตูเข้าไปในห้องโดยไม่เคาะขออนุญาตแม้แต่น้อย ผมอ้าปากเหวอ มารยาทเบื้องต้นที่พึงจะทำเขาก็ไม่สนใจทำเหมือนเดิม!
“ขออนุญาตนะครับ” ผมพึมพำเบาๆ ที่หน้าห้องแล้วเดินเข้าไปในห้องไม่ลืมที่จะปิดประตูห้อง เดินเข้ามาข้างในแล้วทึ่งกับความอลังการของห้องพัก จะว่าไปแล้วที่ประตูหน้าห้องก็มีป้ายติดไว้ว่า ‘VVIP’ นี่น่า ไม่ใช่แค่ห้องพิเศษธรรมดาแต่มันเป็นพิเศษมากๆ! หรูกว่าบ้านผมเสียอีก จะว่าไปแล้วมันหรูกว่าบ้านพี่ยูเป็นร้อยเท่าแน่ะ! พี่ยูไปรวยมาจากไหนถึงได้พักอยู่ที่นี้ได้ล่ะเนี่ย
“อ้าวๆ ไอ้น้องหลังเขาคนนั้นน่ะ เมื่อไรจะหุบปากแล้วมานั่งสักทีล่ะครับผม?”
ผมรีบหุบปากที่อ้าเหวอหันไปมองเจ้าของเสียงแซวอันเกียจคร้าน ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็พี่ยูนั่นแหละ! ฮึ ปากแบบนี้แสดงว่าไม่เป็นอะไรมากสินะ! ผมเดินมานั่งโซฟา ระหว่างนั้นพี่ยูกับพี่เฮดีสก็พูดกันเล็กน้อยแล้วชายชุดดำก็ลุกขึ้นยืนหันมาสั่งผมด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“รออยู่นี่ เดี๋ยวมา”
ก้มลงมาสั่งเสร็จก็เดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพสักคำ! ผมมองตามไปเล็กน้อยแล้วหันมามองพี่ยู แทบจะผงะเพราะอีกฝ่ายเบิกตาจ้องชนิดที่เด็กเห็นก็ต้องร้องไห้จ้า
“มีอะไรเหรอครับ?”
“เปล่า กล่องในมือนั่นน่ะเอามาให้พี่หรือเปล่า?” พี่ยูรีบส่ายหน้า ชี้มาที่กล่องโดนัทบนตักของผม
เชอะ จมูกดีเหลือเกินนะ ผมลุกขึ้นส่งโดนัทให้กับพี่ยูที่ถูมือยื่นมารับ พอได้ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเปิดกล่องหยิบเข้าปากด้วยความเร็วชั่วพริบตา ผมยืนอึ้ง
พี่ยูครับ เพราะค่าห้องแพงก็เลยไม่มีเงินซื้อบริการของทางโรงพยาบาลใช่ไหม เขาถึงไม่ให้พี่กินอะไรเลยถึงได้ตายอดตายยากขนาดนี้ กินเกือบหมดเหลือชิ้นสุดท้ายพี่ยูกัดไปเกือบครึ่งแล้วหันมามองผม ทำหน้าคล้ายจะนึกได้ว่ายังมีผมอยู่ในห้องด้วย คนเจ็บชูโดนัทในมือยื่นมาให้กับผมแล้วเอ่ยชวนด้วยสีหน้ากล้ำกลืนฝืนทน
“กินไหมรัญ?”
“ไม่ละครับ พี่กินเถอะ”
“งั้นไม่เกรงใจนะ”
พี่ไม่เกรงใจตั้งแต่แรกแล้วโว้ย!
ผมกลับมานั่งที่โซฟา พี่ยูกินเสร็จก็เอี่ยวตัวไปหยิบแก้วน้ำมาดื่ม ผมมองพิจารณาดูพี่ยูเป็นครั้งแรก มีผ้าพันแผลที่ศีรษะนิดหน่อย นอกจากนั้นก็ดูเป็นปกติดี
“พี่ต้องพักกี่วันหมอถึงอนุญาตให้กลับได้?”
“ก็สักอาทิตย์หนึ่งล่ะมั้ง”
“นานจัง แบบนี้ก็ต้องหยุดเรียนน่ะสิ”
“ดีแล้วเฟ้ย! อันที่จริงอยากจะหยุดสักเดือนหนึ่งด้วยซ้ำ อ่า แต่ไอ้หมอแก่นั่นกลับเซ็นรับรองแค่อาทิตย์เดียว บ้าฉิบ กะฉวยโอกาสหยุดยาวสักหน่อย ฮึ” พี่ยูบ่นเสียดายพร้อมทำหน้าเคียดแค้นหมอผู้มีจรรยาบรรณสูงส่งคนนั้น ผมถอนหายใจโล่ง พี่ยูไม่เป็นอะไรมากจริงๆ ด้วย แถมยังดูเหมือนจะดีใจที่ได้หยุดพักอีก
“จริงสิ แล้วทำไมแกถึงได้มาที่นี้ถูกล่ะ?”
“เอ๋?” ผมทำหน้าไม่เข้าใจที่พี่ยูถามสักนิด “ก็พี่เฮดีสเขาพามาน่ะสิครับ”
“ห๊า แกมากับไอ้เฮดีส!?” พี่ยูที่เอนตัวนอนอย่างเกียจคร้านสะดุดตัวลุกขึ้นสีหน้าแตกตื่น จนต้องกุมแผลของตัวเองร้องโอดโอย ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย เมื่อคืนผมก็มากับพี่เฮดีสไม่ใช่หรือไง ตอนนั้นไม่เห็นจะตกใจแบบนี้เลยนี่ พี่ยูเงยหน้าน้ำตาคลอเบ้าเพราะเจ็บแผลขึ้นมามองผม
“อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนนี้แกก็มากับไอ้เฮดีสน่ะ?”
ผมพยักหน้ารับเรียบๆ แล้วพี่ยูก็ตัวแข็งทื่อเบิกตากว้างอ้าปากเหวอเป็นรูปปั้นหินไปทันที พอเห็นปฏิกิริยาของเขาผมก็ชักจะใจเสีย รีแอ็กชั่นรุนแรงเหลือรับจริงๆ พี่ยูค่อยๆ หันมาเบิกตามองผมที่ทำหน้าเอ๋อเหรอรับแบบไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว
“ฉันคิดว่าแกบังเอิญไปนั่งโต๊ะเดียวกันกับไอ้เฮดีสซะอีก”
ผมยกคิ้ว เมื่อคืนนี้พี่ยูเข้าใจว่าผมบังเอิญไปนั่งโต๊ะเดียวกับพี่เฮดีสอย่างนั้นเหรอ? พี่ยูเงียบนิ่งไปเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างอย่างไรอย่างนั้น
“แค่ไม่ได้ไปเรียน ไอ้เฮดีสก็แอบงาบน้องกูแล้วเหรอเนี่ย?”
เอ่อ พี่ยูครับ พึมพำอะไรของพี่น่ะ แล้วงาบที่ว่าหมายความว่ายังไงมิทราบ? พี่ยูถอนหายใจมองผมด้วยสายตาครุ่นคิดก่อนจะถอนหายใจอีกรอบ ที่ทำให้ผมเกือบหมดความอดทนก็ไอ้สายตาที่ทอดมองผมอย่างสงสารในตอนท้ายของพี่ยูนั่นแหละ
อะไรกันนัก!?
“แกไปเจอกับมันได้ยังไง วันไหนที่นรกเปิดขนาดนั้นกันวะ?”
นรกเปิดอะไรกันเล่า เว่อร์ไปแล้ว
ผมเริ่มเล่าตั้งแต่แรกที่เจอกับพี่เฮดีสจนถึงเรื่องเมื่อวาน ระหว่างที่เล่านั้นก็เกือบๆ จะประทุษร้ายคนฟังที่หัวเราะลั่นเสียมารยาทหลายต่อหลายครั้ง นี่เห็นว่าเป็นคนเจ็บอยู่หรอกนะ พอเล่าไปแล้วมันก็สบายใจขึ้นมานิดหน่อย สงสัยเก็บกดมานาน พี่ยูหัวเราะจนต้องนวดกรามของตัวเอง
“จะว่าไปแกนี่มันก็ไม่กลัวตายหรือไงวะถึงเข้าไปขวางทางปืนแบบนั้น เจ้าโง่บัดซบนี่” พี่ยูทำหน้าจริงจังเขกมะเหงงลงกลางกบาลของผมอย่างจัง เจ็บน้ำตาเล็ดแน่ะ พี่ยูบุ้ยปากพร้อมส่ายหน้าเอือมระอา เอาน่าพี่ยูล่ะก็ผมคงไม่มีโอกาสได้เห็นใครเอาปืนมาข่มขู่ชาวบ้านอีกแล้วละ เอ่อ...ล่ะมั้ง? พอคิดถึงเด็กเจ้าปัญหาที่มาด้วยกันก็ชักจะไม่แน่ใจ ว่าแต่เขาก็ออกไปนานแล้วทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ
“เอ่อ รัญ แกไปเอาขนมในตู้เย็นมาให้พี่ที เปิดทีวีให้ด้วยนะ”
“ครับๆ” ผมลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อจะเอาขนม แต่ดันซุ่มซ่ามเท้าไปเตะเข้ากับโต๊ะอย่างจัง ผมแทบทรุดตัวร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด บ้าเอ๊ย เจ็บโคตรๆ! พยายามกลั้นความเจ็บปวดเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขนมที่อัดแน่นเต็มตู้ออกมา พี่ยูยังเป็นคนที่กินอะไรไม่มีประโยชน์ทางโภชนาการเหมือนเดิม ผมปิดตู้เย็นแล้วตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ แก้วบนชั้นวางของหล่นลงพื้นเฉียดหน้าผมไปแค่นิดเดียว!
“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?” พี่ยูถามขึ้น สงสัยจะได้ยินเสียงแก้วแตก
“ไม่มีอะไรครับ ผมไม่ระวังเลยทำแก้วแตกน่ะครับ” ผมรีบตอบกลับไปเพื่อไม่ให้พี่ยูเป็นห่วง หันมามองเศษแก้วบนพื้นแล้วถอนหายใจ วันนี้รู้สึกตัวเองซุ่มซ่ามผิดปกติจริงๆ ผมเดินหอบขนมไปให้กับพี่ยูแล้วเปิดทีวีให้ จากนั้นก็ขอตัวไปเก็บกวาดเจ้าเศษแก้วแตกเจ้าปัญหา เฮ้อ ให้ตายสิน่า ผมหยิบเศษแก้วอย่างระมัดระวังแต่ก็ไม่วายทำมันบาดนิ้วตัวเองจนได้ บ้าเอ๊ยยย! วันนี้มันเป็นวันอะไรซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อน!
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“โอ๊ะ ไม่เป็นไรครับ บาดนิดหน่อยเท่านั้นเอง” ผมหันไปโบกมือปฏิเสธ
พี่ยูมาทำไม ทำไมไม่นอนกินขนมดูทีวีนู่น ตกใจหมดเลย ผมทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วเดินมานั่งที่เดิม พี่ยูเองก็กลับมานอนบนเตียงอีกครั้ง
“รัญ ตั้งแต่วันนั้นแกก็เจอกับไอ้เฮดีสทุกวันเลยสินะ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ใช่ครับ”
จู่ๆ พี่ยูก็หันมาถาม ผมพยักหน้ารับไป รวมๆ แล้วก็สี่วัน พี่ยูมองผมอย่างกังวลเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ลำบากใจที่จะพูดออกมา ผมกะพริบตาปริบๆ พี่ยูเป็นอะไรหรือเปล่า? หรือว่าเจ็บแผลงั้นเหรอ!?
“พี่ยูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่าๆ พี่ว่าแกอยู่ห่างๆ ...”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตครับ”
ระหว่างที่พี่ยูกำลังพูดอะไรบางอย่างก็มีแขกโผล่เข้ามาแทรกเสียก่อน พี่ยูทำปากยื่นสบถออกมาอย่างไม่พอใจ ผมถูกแขกที่เข้ามาดึงดูดความสนใจไป คนที่เข้ามานั้นเป็นนางพยาบาลชุดขาวคนสวยและแพทย์หนุ่มหล่อ
“ตาแก่นี่อีกแล้วโว้ย” พี่ยูบ่นพึมพำงึมงำในลำคอ ผมมองพี่ยูแล้วมองไปที่แพทย์คนนั้น เอ่อ ก็ไม่ได้แก่อะไรนี่ครับพี่ยู ตอนแรกผมนึกว่าแพทย์คนนั้นก็แก่ขนาดผมขาวโพลนทั้งหัวซะอีก จะว่าไปผมเหมือนเคยเห็นคุณหมอมาก่อนเลยแฮะ หน้าคุ้นๆ?
“ขออนุญาตเช็กอาการประจำวันนี้ครับ”
“อ๊ะ ครับ! ตามสบายเลยนะครับ” ผมลุกขึ้นยืนผงกศีรษะให้กับหมอที่มองผมแล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น ดูเป็นผู้ใหญ่จังเลย ผมยิ้มตอบกลับแล้วหันไปบอกกับพี่ยู
“พี่ครับ ผมขอตัวไปข้างล่างแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวมานะ”
“อย่าลืมซื้อเครปญี่ปุ่นร้านใกล้ตู้น้ำให้พี่ด้วย”
เมื่อกี้พี่เพิ่งกินไปไม่ใช่หรือไง!? แค่แป๊บเดียวจะกินอีกแล้วเหรอ!? ผมพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปจากห้อง ใช้ลิฟต์ลงไปข้างล่าง จะว่าไปแล้วพี่เฮดีสหายไปตั้งนานยังไม่กลับมาเลย หายไปไหนของเขากันวะ ผมลองเดินหาแต่ก็ไม่เจอ เฮ้อ หายไปไหนของเขาวะ ผมตัดสินใจหาร้านเครปที่พี่ยูฝากซื้อเพื่อจะกลับขึ้นไป บางทีเขาอาจจะกลับไปที่ห้องแล้วก็ได้
ผมสั่งเครปแล้วนั่งรออยู่หน้าร้านจนกระทั่งมีกลุ่มคนเดินผ่านพร้อมทั้งคุยกันเสียงดัง ผมเงยหน้ามองดูพวกเขาแล้วต้องตกใจ รีบหลบทันที ผมจำได้ว่าพวกเขามีเรื่องกับพี่เฮดีสอยู่ในซอยตอนนั้นนี่! แล้วทำไมคนพวกนั้นถึงได้มารักษาที่โรงพยาบาลนี้ได้ล่ะ บังเอิญเกินไปแล้ว!
ผมลุกขึ้นเดินไปรับเครปแล้วรีบจรลีออกไปก่อนที่พวกเขาจะจำผมได้ ผมพยายามทำตัวลีบๆ ก้าวเท้าด้วยความเร็วแล้วไปชนเข้ากับใครบางคนที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วไม่แพ้กัน ผมผงะล้มลงไปกับพื้น แง่ง! หัวก็เจ็บ ก้นก็เจ็บ! โธ่เอ๊ย วันนี้มันอะไรกันนักกันหนาวะ!?
“โอ๊ะ ขอโทษจริงๆ หนุ่มน้อย เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”
คนที่ชนผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแสดงความเสียใจแล้วยื่นมือมาเพื่อช่วยดึงผมลุกขึ้น ผมส่ายหน้าแล้วจับมือข้างนั้นลุกขึ้นทำให้ได้เห็นคนที่ชนเขาใส่สูทสีขาวทั้งตัว ผมกะพริบตาปริบๆ มองใบหน้าอันหล่อเหลาที่แย้มยิ้มนิดๆ ท่าทางที่เป็นกันเอง ดูเป็นสุภาพบุรุษ ให้อารมณ์เหมือนเจ้าชายที่หลุดออกมาจากนิทานเลย
หือ? หน้าแบบนี้เหมือนคล้ายเห็นที่ไหนมาก่อนแฮะ จริงๆ นะครับ ยิ่งดูก็ยิ่งคุ้นๆ! เอ...ใครกันวะ ใครกันนะ? อ้อ! ใช่แล้ว เหมือนพี่เฮดีสนิดๆ โดยเฉพาะตานั้น เหมือนเปี๊ยบเลย!
“ผมต่างหากที่ไม่ระวัง ขอโทษครับ” ผมค่อยๆ ก้มศีรษะขอโทษอีกฝ่ายอย่างสุภาพ เขายิ้มแล้วตบไหล่ผมเบาๆ
“หนุ่มน้อย ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นฉันไปละนะ” พูดเสร็จเขาก็ผละเดินไปอย่างรวดเร็วผมมองตามด้วยความสงสัย
บังเอิญล่ะมั้ง? หรือเขาจะเป็นญาติกับพี่เฮดีสหรือเปล่า? ผมยืนครุ่นคิดอยู่นานสองนานแล้วถอนหายใจปลงๆ ช่างเถอะ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมสักหน่อย เมื่อกี้นี้เครปดันถูกผมทับจนแบน คงต้องซื้อใหม่อีกรอบ เฮ้อ ผมหมุนตัวกลับเพื่อไปซื้อเครป แต่ไม่ทันไรก็ถูกคนที่วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนชนโครมเข้าอีก
เวรเอ๊ย! หลายรอบแล้วนะ!!
“ท่านซูสครับ!? เดี๋ยวก่อนครับ!”
อะไรของเขาวะ!? ชนแล้วไม่ขอโทษอีก เฮ้อ ผมลุกขึ้นมาอย่างโมโห ทำไมวันนี้ผมถึงได้ซวยแล้วซวยอีก ให้ตายเถอะ โชคดีที่โรงพยาบาลทำความสะอาดพื้นซะเอี่ยม ขนาดใช้เป็นที่นอนได้เลย เสื้อผ้าของผมจึงไม่เปื้อน เจ้าคนเมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ? ซูสงั้นเหรอ? ผมยืนตัวสั่น ไม่มั้ง ไม่น่าจะใช่ ซูสนี่ คงไม่ใช่เทพซูสตำนานกรีกโบราณใช่ไหม!? บังเอิญขนาดนั้นเชียว! ผมปัดความคิดไร้สาระออกไปจากหัวแล้วเดินมาซื้อเครปใหม่
โธ่เอ๊ย เสียเวลาเป็นบ้า ผมกลับมานั่งรอเครปที่เดิมอีกครั้ง คนขายมองผมด้วยสายตาแปลกๆ คงจะคิดว่าผมตะกละมาก ซื้อไปแป๊บเดียวกลับมาซื้ออีกรอบในเสี้ยวนาที ผมหันหน้าไปมองข้างนอกแล้วก็เห็นใครบางคนที่หายตัวไปนาน ผมยิ้ม เจอจนได้! นึกว่าหายไปไหนซะอีกที่แท้มานั่งหลบมุมอยู่ใกล้ๆ ตรงนี้นี่เอง ผมกำลังจะลุกเดินไปหาแต่ยังไม่ทันได้ขยับตัวก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ น่ารักๆ เดินเข้าไปหาพี่เฮดีส
เฮ้ย! อย่านะหนู อย่าเข้าไป! เดี๋ยวก็โดนกินหรอก!
ผมควรจะไปหยุดสิ่งที่เกิดขึ้นหรือเปล่า? ไม่ได้การละ ผมต้องไปช่วยชีวิตเด็กคนนั้น!
ผมชะงักตัวมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าด้วยตาเบิกกว้างแทบจะถลนออกมาจากเบ้า ไม่จริงน่า! พี่เฮดีสคนนั้นน่ะเหรอจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นไปอุ้มเด็กซะเอง แถมฉีกยิ้มสดใส ผมอึ้ง คิดอะไรไม่ออก นั่งมองอยู่เงียบๆ ยิ่งดูก็ยิ่งไม่เข้าใจ ท่าทางสนิทกันดี แถมยังดูสนุกกันใหญ่เชียว ผมไม่คิดเลยว่าจะเห็นมุมที่คาดไม่ถึงของพี่เฮดีส ใครจะไปเชื่อว่าเขาอยู่กับเด็กได้น่ารักขนาดนี้!
ผมมองอยู่นานจนคนขายเครปตะโกนเรียกเสียงดัง ผมรีบลุกขึ้นไปรับเครปจากคนขายที่ดูหงุดหงิดชอบกล ขอโทษจริงๆ ครับ ผมรับควักเงินจ่ายค่าเครปแล้วหันไปมองข้างนอกอีกครั้ง อ้าว หายไปแล้ว? ผมพยายามมองหาแล้วก็เจอพวกเขาที่เดินเข้ามา อีแบบนี้ก็ต้องเห็นผมแน่ๆ ผมควรทำยังไง!? ไม่ได้การ ใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว!
“พี่ครับ ขอผมหลบหน่อยนะครับ ได้โปรดเถอะครับ ไม่งั้นผมอาจโดนฆ่าก็ได้!”
ขอร้องละ ให้ผมเข้าไปหลบหน่อยคร้าบ~!
คนขายเครปทำหน้างงๆ แต่ยอมเปิดประตูร้านให้ผมเข้าไปซ่อน ผมรีบเข้าไปแล้วย่อตัวหลบอยู่ใต้เคาน์เตอร์ อ๊ากกก! หวังว่าเขาจะไม่เห็นผม ผมกอดเข่าลุ้นระทึกสุดตัวแล้วก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเด็กผู้ชายร้องเรียกพ่อตัวเอง
“ป่อ ป่อ ป่อ ไมจะเอา”
“ไมนอส อย่าทุบพ่อสิครับ”
“ป่อเจ็บเหยอ?”
“ไม่เจ็บหรอก ไมนอสอยากกินอะไรครับ?”
“เอานี่ นี่ นี่”
ผมอึ้งยิ่งกว่าอึ้งกับคำพูดที่ดูเหมือนเป็นครอบครัว ยิ่งไปกว่านั้นผมยังจำได้ว่าเสียงผู้ใหญ่น่ะเป็นเสียงของพี่เฮดีสแน่ๆ! นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่!? เด็กน่ารักๆ คนนั้นเป็นลูกของพี่เฮดีสงั้นเหรอ!? แต่พี่เฮดีสเรียนปีสามอยู่นะ จะมีลูกได้ยังไงกันจะว่าไปผู้ชายไม่ได้คลอดลูกเองนี่หว่า! พี่เฮดีสไปทำผู้หญิงท้องก็เลยมีลูกทั้งๆ ที่ยังเรียนไม่จบ?
นี่ผมดันมารู้อะไรที่ไม่สมควรรู้เข้าหรือเปล่าวะ!?
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089477 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก