สุดขั้ว 16ผมเตรียมตัวจะไปวัดเหมือนที่เคยทำ พอเดินผ่านห้องของตัวเองก็หยุดชะงักเพราะร่างน้อยๆ สองร่างจ้องมองผมอยู่หน้าห้อง ผมมองพวกเด็กๆ อย่างแปลกใจเพราะไม่คิดว่าจะตื่นกันเช้าขนาดนี้ สีหน้างัวเงียเหมือนยังไม่ตื่นดีนัก ผมเดินเข้าไปหาพวกเขาก็ยกมือเข้ามากอดผม
“มัม จะไปไหนฮะ?” หัวดำ เอ๊ย ไมนอสถามผมด้วยน้ำเสียงแหบๆ ของคนเพิ่งตื่น ผมคุกเข่าย่อตัวนั่งลงพื้นเงยหน้ามองเด็กทั้งสองที่จ้องมองมาที่ผมด้วยดวงตาใส จับแขนของผมไว้แน่นราวกับว่ากลัวผมจะหนีไปไหนสักแห่ง ผมยิ้มให้พวกเขา
“ไปทำวัตรเช้าครับ เดี๋ยวก็กลับมา”
“กลับมาจริงๆ นะฮะ?” ไมนอสถามอีกครั้งเพื่อย้ำความแน่ใจ
ผมพยักหน้ายืนยันด้วยความจริงจัง ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมทั้งสองถึงได้จับผมไว้แน่นเหมือนกลัวผมจะหนีแบบนี้ นั้นก็คงเพราะกลัวผมจะหนีไปแบบเดียวกับแม่แท้ๆ ของพวกเขาแน่ๆ เลยครับ ผมลูบหัวน้อยๆ ทั้งสองด้วยความเข้าใจ
“จริงครับ ไมนอสกับน้องไปนอนต่อสักหน่อยนะครับ อีกเดี๋ยวก็เช้าแล้วเดี๋ยวพี่จะไปปลุกนะครับคนเก่ง”
“ฮะ” ไมนอสยิ้มตอบรับอย่างว่าง่ายแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง แต่แมนทีสยังคงอยู่มองผมนิ่งไม่ขยับตัวเดินไปตามพี่ชายฝาแฝดของตน ผมขยับยิ้มให้ เด็กน้อยก็เดินเข้ามาหาผมแล้วกอดคอของผมไว้เอาแน่น
“เดี๋ยวก็กลับมาแล้วครับ”
“ป๋มรู้ฮะ”
“งั้นก็ไปนอนต่อนะครับเด็กดี” ผมแกะแขนเล็กๆ นั้นออกแล้วมองใบหน้าแก้มป่องเอ่ยบอกอย่างใจเย็น แมนทีสส่ายหน้าแล้วโผเข้ามากอดผมไว้เหมือนเดิม เด็กน้อยตัวร้ายออดอ้อนเสียงหวาน
“แมนไปด้วยนะฮะ นะฮะมัม”
“ผมไปวัดนะครับ ไม่ได้ไปเที่ยว”
“แมนรู้ รอแป๊บนะฮะ” แมนทีสพยักหน้ายืนยันจะไปกับผมด้วย
ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วเด็กน้อยก็ผละจากผม ยกมือให้สัญญาณ ปล่อยมือจากผมเดินเข้าห้องไปแต่ไม่วางใจ หันมาจับมือของผมแล้วดึงให้เข้าไปในห้องด้วยกัน แม้ผมจะงุนงงว่าเขาจะทำอะไรแต่ผมก็ลุกเดินตามไปแต่โดยดี
ในห้องไมนอสนอนต่ออย่างไม่สนใจใครหน้าไหน สงสัยเจ้าเด็กนี้จะง่วงจริงๆ ด้วย ผมมองเด็กหัวดำนอนบนเตียงแล้วอมยิ้มนิดๆ แมนทีสกระตุกมือของผมแล้วชูไม้บรรทัดขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ ผมขมวดคิ้วงงอยู่ครู่ใหญ่
“ทีนี้แมนไปกะมัมได้แย้วใช่ไหมฮะ?”
เมื่อเข้าใจสิ่งที่เด็กคนนี้พยายามสื่อผมก็หัวเราะเบาๆ ออกมาอย่างขำขัน โธ่เอ๊ย เจ้าเด็กคนนี้... คิดว่าผมจะไปวัดก็เลยรีบมาหยิบไม้บรรทัดเพื่อจะไปด้วย แมนทีสมองหน้าผมด้วยความไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรน่าหัวเราะ ขมวดคิ้วมองผม ผมหยุดหัวเราะเหลือเพียงยิ้มนิดๆ แล้วค่อยๆ อธิบายให้เด็กน้อยฟัง
“ไม่ได้ไปวัดความยาวครับ พี่จะไปวัดที่เป็นสถานที่ทางศาสนา แมนทีสเคยไปพวกโบสก์หรือเปล่า? นั้นเป็นสถานที่ทางศาสนาเหมือนกันแต่เป็นศาสนาคริสต์ ส่วนที่พี่จะไปนั้นคือวัดเป็นสถานที่ทางศาสนาพุทธครับผม”
แมนทีสพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเข้าใจแต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาเข้าใจจริงๆ หรือเพียงพยักหน้าไปอย่างนั้น แมนทีสมองไม้บรรทัดในมือของตัวเองแล้วหน้าแดงเหมือนอายๆ เขารีบวางไม้บรรทัดเอาไว้ที่เดิมแล้วเดินมาจับมือของผมไว้
“จะไปทำมิสซาเหรอฮะ?”
ผมส่ายหน้าก้มมองเด็กน้อย ดูเหมือนเขาจะเข้าใจคำอธิบายของผมจริงๆ ด้วย และยังเคยไปโบกถ์มาก่อน
“ไม่ใช่ครับ มิสซาเป็นของคริสต์ แต่ที่พี่จะไปนี่เป็นนั่งสวดมนต์ทำสมาธิครับ”
“แมนไปด้วยนะฮะ”
“ไม่ง่วงนอนเหรอครับ?”
“ไม่ฮะ เมื่อกี้ได้ยินเสียงดังก็เลยตื่น ไม่ง่วงแล้ว” แมนทีสเล่าเสียงแจ้วๆ บอกผม ผมพยักหน้าเข้าใจ สงสัยจะเป็นตอนที่พี่เฮดีสตะโกนบอกให้ผมปลุกนาฬิกาปลุกแน่ๆ เลยครับ ผมอุ้มเด็กน้อยแล้วเดินออกไปจากห้องค่อยๆ ปิดประตูอย่างแผ่วเบา ไม่ให้รบกวนคนที่นอนหลับอุตุบนเตียง
ผมพาแมนทีสมาด้วย รู้สึกทึ่งทีเดียวที่เด็กอายุแค่เกือบสองขวบดูเป็นผู้ใหญ่ รู้เรื่องรู้ราวกว่าเด็กอายุมากกว่า ระหว่างที่ผมสวดมนต์นั่งสมาธิ แมนทีสไม่ร้องหรือวุ่นวายอะไรใดๆ ทั้งสิ้น ทำเพียงนั่งมองคนนู้นคนนี้อยู่เงียบๆ แถมยังก้มกราบโดยที่ผมไม่ต้องบอกเลยสักคำ เหมือนเขาเคยทำเช่นนี้มาก่อน ผมมองอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร หน้าตาเหมือนภาคภูมิใจในตัวเองของเจ้าเด็กนี้ทำให้ผมอดที่จะหมั่นไส้ปนเอ็นดูไม่ได้
หลังจากทำวัตรเช้าเสร็จ แมนทีสก็เป็นที่สนใจของเหล่าป้าๆ ยายๆ ที่เห็นหน้าก็อุทานบอกว่าน่าเกลียดน่าชังเป็นที่สุด เจ้าเด็กตัวร้ายมันก็ทำเป็นเขินอย่างรู้บทบาท ผมมองลูกของพี่ไนซ์แล้วพาลนึกสงสัยไอ้ท่าทีไร้เดียงสานั้นมันช่างแตกต่างกับตอนเมื่อวานที่ยังเจ้าเล่ห์เอาแต่ใจอย่างสิ้นเชิง นี่เขาเรียกว่าผู้ร้ายหน้าซื่อตาใสหรือเปล่าวะ? อดคิดไม่ได้ว่าจริงๆ แล้วเจ้าเด็กนี้เอานิสัยมาจากพ่อของตัวเองหรือเปล่า? ดูพี่ไนซ์เป็นคนดีไม่มีนอกไม่มีในแต่กลับมีลูกชายเป็นตัวเป็นตนตั้งสองแน่ะ นี่มันแอบร้ายชัดๆ!
ช่วงเหล่าพ่อออกแม่ออกมาถวายอาหารเช้า เจ้าเด็กที่มากับผมนั้นแทบจะกอบโกยขนมนมเนยเอาไว้คนเดียวหมด อะไรๆ ที่ดูน่าอร่อยเหล่าคนเฒ่าคนแก่ก็หอบมาให้หลายชายคนโปรดคนใหม่หมด ผมเฝ้ามองอยู่เงียบๆ มองท่าทีน่ารักน่าเอ็นดูของแมนทีสที่เป็นขวัญใจคนใหม่ แหม ผมไม่ได้เสียอกเสียใจกับการเสียตำแหน่งนี้ไปหรอกนะครับ พ่อแท้ๆ ของผมหรือหลวงพ่อจะเอ็นดูเจ้าเด็กนี้เกินหน้าผมไปนิดก็ตามเถอะ ผมก็แค่อุ่นใจที่เห็นเจ้าเด็กนี่อยู่ท่ามกลางญาติผู้ใหญ่ที่รักและเอ็นดู ยิ่งพอผมเล่าเรื่องคร่าวๆ ให้ฟังก็ยิ่งเรียกคะแนนสงสารเห็นใจให้กับเด็กน้อยอย่างท่วมท้น และดูเหมือนคนที่จะติดอกติดใจแมนทีสมากที่สุดจะเป็นคุณป้าดวงใจนะครับ
ตั้งแต่แนะนำให้ท่านรู้จัก ก็มองแมนทีสด้วยสายตาอบอุ่น กอดแนบข้างไว้อยู่ตลอด เจ้าเด็กนั้นก็ไม่ยักจะบ่นอะไรสักคำ ปล่อยให้คุณป้าดวงใจกอดฟัดตามต้องการและดูเหมือนเจ้าตัวออกก็ชอบคุณป้ามากๆ ด้วย ขนาดถึงเวลากลับซึ่งทางบ้านของคุณป้าขับรถหรูมารับถึงที่เชียว (ผมว่าแล้วต้องเป็นไฮโซผู้ดีเก่าแน่ๆ) เจ้าตัวก็ไม่ยอมปล่อยแมนทีส ทำหน้าเหมือนถูกพรากจากกันอย่างนั้นเลย
“พรุ่งนี้มาอีกนะลูก เดี๋ยวป้าจะเอาขนมอร่อยๆ มาให้อีก” คุณป้ากอดเจ้าตัวเล็กแล้วเอ่ยบอกด้วยความเอ็นดู แมนทีสก็พยักหน้ารับยิ้มแฉ่งอย่างสดใสให้ ทำเอาคุณป้าดวงใจทั้งรักทั้งหลงเลยทีเดียว ก่อนจากกันหอมแก้มป่องๆ ทั้งสองข้างแล้วส่งเด็กมาให้กับผม ไม่ลืมกำชับแมนทีสให้มาพรุ่งนี้อีกรอบ
“ไม่ต้องห่วงครับคุณป้า หากแมนทีสไม่ตื่นเดี๋ยวผมจัดการลากมาเอง” ผมเอ่ยยืนยันแกมหยอกนิดๆ คุณป้าเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาเกรงอกเกรงใจผมใหญ่
“โอย ไม่ต้องขนาดนั้นจ้ะหนูรัญ แค่ป้ารั้งหนูเป็นเพื่อนสายโด่งขนาดนี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจดี แมนทีสน่ารักจริงๆ นั้นแหละครับ”
“น่ารักจริงๆ จ้ะ” คุณป้าดวงใจเอ่ยสีหน้าอบอุ่นเมื่อมองแมนทีสที่กอดแขนของผมไว้แน่น “เหมือนลูกชายคนเล็กของป้าเมื่อตอนยังเด็ก ป้าก็เลยอดใจไว้ไม่ได้” คุณป้าดวงใจถอนหายใจเบาๆ สีหน้าเศร้าใจหน่อยๆ แต่ไม่นานก็เงยหน้ามายิ้มให้กับผมด้วยสายตาอ่อนโยน ผมเองก็ยิ้มตอบกลับให้
“ป้าไปก่อนนะจ้ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันจ้ะ”
“ครับ โชคดีนะครับ” ผมก้มตัวโค้งให้เล็กน้อยแล้วโบกมือลาส่งคุณป้าเดินขึ้นรถไป พวกเรายืนมองจนรถคันสวยหายลิบไปถึงค่อยปั้นจักรยานกลับ ไม่รู้ว่าปานนี้ที่บ้านจะวุ่นวายอยู่หรือเปล่า? อีกอย่างไมนอสตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นน้องชายจะเป็นยังไงบ้างนะ? ผมรีบเร่งความเร็วให้มากขึ้นเพื่อจะได้ถึงไวๆ
เมื่อผมมาถึงบ้าน ทุกอย่างเงียบเป็นปกติไม่มีอะไรผิดปกติ หรือว่าสองคนนั้นยังไม่ตื่นหรือไงนะ? แมนทีสกระโดดลงจากจักรยานหิ้วถุงขนมที่ได้จากเหล่าผู้ใหญ่ใจดีเข้าบ้านไปอย่างร่าเริงสดใส ผมรีบจอดเก็บจักรยานแล้วเดินเข้าบ้านตามไปติดๆ เข้ามาแล้วยิ่งแปลกใจเมื่อไม่เห็นไมนอสอยู่ในห้องนอน แม้กระทั่งพี่เฮดีสก็ยังไม่อยู่เลย ผมงุนงง คิดอะไรไม่ออก สองคนนี้หายไปไหนกันเนี่ย? แมนทีสเองก็มองผมหน้าซีดเผือกไม่ต่างกัน ผมเริ่มรู้สึกตัวแล้วเดินสำรวจห้องครัวแต่ก็ไม่มี ผมจูงมือแมนทีสเปิดประตูด้านหลังออกไปข้างหลังบ้าน
“ป่อฮะ! ตรงนี้เสร็จแย้ว!”
พอออกมาด้านหลังบ้านผมก็ได้ยินเสียงของไมนอสดังชัดสองหู แมนทีสกำลังจะวิ่งไปหาพี่แต่ถูกผมดึงเข้าไว้ก่อน ผมบอกให้เขาใส่รองเท้าก่อนเดินออกไป เด็กน้อยก็ทำตามอย่างว่าง่ายแล้ววิ่งเร็วจี๋ไปหาฝาแฝด ผมเองก็เดินตามไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น พี่เฮดีสพาไมนอสมาทำอะไรอยู่สวนหลังบ้านกัน พอไมนอสเห็นน้องชายก็ร้องลั่นด้วยความดีใจ ผมมองไมนอสที่เปียกปอนไปทั้งตัวด้วยความสงสัย แต่ไม่นานผมก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะเจ้าตัวรีบรายงานด้วยความกระตือรือร้น
“มัมจ๋า ไมรดน้ำให้น้องผักในสวนด้วย เก่งไหมฮะ?”
“อ้อ ครับ เก่งมาก” ผมมองสวนผักของตัวเองเล็กน้อยแล้วหันมาชมไมนอสที่ยิ้มแป้นชื่นมื่น
ผมบอกคู่ฝาแฝดให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดในบ้านแล้วหันมาหาอีกคน ผมมองพี่เฮดีสที่นอนเหยียดเกียจคร้านบนเปลญวน ผมเดินเข้าไปหาและเห็นเขานอนหลับตาอยู่ ผมก้มหน้าลงมองด้วยความรู้สึกหลากหลายปนกัน จู่ๆ ภาพความฝันก็แวบเข้ามาในหัวทำให้ผมหน้าร้อนผ่าว ยิ่งมาเห็นหน้าชัดๆ แบบนี้ก็ยิ่งทำให้ภาพสุดท้ายก่อนตื่นมันชัดเจนยิ่งกว่าชัด ผมถอนหายใจแผ่วเบาแล้วตัดสินใจเรียกเขา
“พี่ครับ”
พี่เฮดีสลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง เมื่อเห็นเป็นผมเขาก็หลับต่อไม่สนใจ ผมยืนนิ่งมองใบหน้าที่หลับของเขาแล้วสะกิดให้คิดถึงภาพในความฝันเมื่อคืนนี้ มันดูเหมือนกันมาก ผมใจหายวาบต้องหายใจเข้าแรงๆ ผมพยายามกดมือที่อกแล้วเอ่ยเรื่องมื้อเช้า เขาพยักหน้ารับไม่พูดอะไร ผมก็เลยหันหลังเดินเข้าบ้านปล่อยให้เขานอนอยู่ตรงนั้น
ผมไปช่วยเด็กๆ อาบน้ำและช่วยสวมเสื้อผ้า หลังจากนั้นก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาจัดการกับข้าวที่รับมาจากวัด ตักข้าวให้กับเด็กๆ และไปเรียกคนที่นอนเปลอยู่ข้างนอกมาทานข้าวเช้า
หลังจากที่ดูแลเด็กๆ กินข้าวเสร็จและปล่อยให้พวกเขาออกไปเล่นตามใจชอบ ผมก็เก็บจานชามเตรียมทำความสะอาด พี่เฮดีสทานข้าวเสร็จนานแต่เขากลับนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม แถมผมยังรู้สึกถึงสายตาที่มองตามหลังอยู่ตลอด ไม่ว่าผมจะขยับตัวเดินไปไหนสายตานิ่งๆ นั้นก็ตามติดอยู่ตลอด ผมแสร้งทำตัวเป็นปกติทำนั้นทำนี้เหมือนไม่รับรู้สายตาแรงกล้านั้น ผมเม้มปากท่าทางเกร็งๆ ทำอะไรไม่ถูกที่ถูกจ้องเอาๆ แบบนี้ เอาแต่จ้องไม่ปริปากพูดอะไรเลยสักคำ เมื่อล้างทำความสะอาดเสร็จผมก็จำใจหันไปเผชิญหน้ากับเขา
“วันนี้พี่จะทำอะไรหรือเปล่า?”
พี่เฮดีสเขาพยักหน้ารับแต่ไม่อธิบายหรือบอกเล่าอะไรเพิ่มเติม ผมมองเขาพร้อมกับชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ก็เอ่ยปากบอก
“เดี๋ยวผมจะไปโรงพยาบาลเอารถกลับมา และจะแวะเยี่ยมอาการพี่ไนซ์ด้วยนะครับ”
พี่เฮดีสไม่ได้หืออืออารับใดๆ เขานั่งมองโต๊ะนิ่ง ไม่มีอาการต่อต้านหรือจะห้ามปรามผม ผมรู้สึกแปลกใจตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะครับ เขาดูจะไม่โวยวายเรื่องของพี่ไนซ์อย่างที่ผมเป็นกังวล เขาแค่นิ่งไม่ตอบรับใดๆ กับเรื่องนี้ ผมเช็ดมือแล้วเดินมานั่งตรงข้าม พี่เฮดีสเงยหน้าขึ้นมามองตรงมาที่ผม ดวงตาสวยคู่นั้นเจือด้วยความเป็นห่วง มันทำให้ใจผมเต้นรัวตึกๆ มันใกล้เคียงกับสายตาในความฝันเมื่อคืนมาก
“ห้ามคุยกับคนแปลกหน้า รีบไปรีบกลับ” เขาเอ่ยขึ้นเสียงเบาแบบห้วนๆ ฟังเหมือนออกคำสั่ง แต่ทำไมผมกลับรู้สึกดีใจ ปลาบปลื้มในอกแปลกๆ ผมยิ้มรับแล้วพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย พี่เฮดีสเหลือบมองผมเร็วๆ แล้วเมินไปมองทางอื่น ดวงตากลับมาเย็นชาเหมือนเดิม
ผมจ้องเขาอยู่เนิ่นนานมองใบหน้านิ่งเย็นชาต่อทั้งโลกนั้นแล้วเกิดความสงสัยขึ้นมาในใจ ในตอนแรกทำไมเขาพาผมไปที่ห้องของเขาด้วยทั้งๆ ที่เขาก็ไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น ภาพความฝันย้อนกลับเข้ามาวนเวียนในหัวอีกครั้ง มันแปลกมากที่ผมรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับผม ราวกับว่าเราเคยรู้จักกันมากนานแสนนานแล้ว ผมเหม่อลอยมองพี่เฮดีส
“ผมเคยรู้จักพี่มาก่อนหรือเปล่า?” ผมหลุดถามออกไปเสียงแผ่วเบา
พี่เฮดีสหันมามองผมอย่างรวดเร็วจนผมเองยังตกใจกับปฏิกิริยานั้นของเขา เหมือนตกใจที่ผมถามไปแบบนั้น อาการแตกตื่นในสีหน้าของเขาทำให้ผมตื่นเต้นอย่างไม่รู้ตัว ความหวังพุ่งสูงขึ้นจนตัวเองยังหายใจ ผมกลืนน้ำลายรอคอยคำตอบที่มันช่างนานแสนนานในความรู้สึก พี่เฮดีสหันไปมองทางอื่น
“ไม่” คำตอบสั้นๆ แต่ชัดเจนดังออกมาจากเขา
ผมหยุดนิ่งแล้วค่อยๆ พยักหน้ารับ ยิ้มออกมากลบเกลื่อนความผิดหวังในใจที่ค่อยๆ ลุกลามไปทั่วทั้งตัว ไม่รู้จะผิดหวังไปทำไมในเนื่องคำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว ถ้าเคยรู้จักกันจริงผมก็ต้องจำเขาได้สิ เมื่อกี้ผมคาดหวังในเรารู้จักกันงั้นเหรอ? เฮ้อ เพ้อเจ้อชัดๆ! ผมสลัดความคิดน่าอายในหัวออกไป
“นั้นสินะ ผมนี่โง่จังที่ถามอะไรบ้าๆ แบบนั้นไป ถ้าเคยรู้จักกันผมก็ต้องจำพี่ได้ พี่ออกจะโดดเด่นจำง่ายขนาดนี้ งั้นผมขอตัวไปโรงพยาบาลก่อนนะครับ เอ้อ ว่าแต่พี่จะกลับมาตอนไหนเหรอครับ?” ผมลุกขึ้นจะเดินออกไปแต่ก็หยุดเมื่อคิดได้ว่ายังไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาตอนไหน จะได้กำหนดการได้ถูกว่าจะทำกับข้าวสำหรับกี่คนในมื้อเที่ยงนี่
“เย็นๆ” พี่เฮดีสกลับมาเป็นรูปปั้นน้ำแข็งเหมือนเดิม
“โอเค เดี๋ยวผมจะทำกับข้าวตอนเย็นเผื่อไว้ให้...”
“ไม่ต้อง จะพาไปกินที่อื่น”
“พี่จะพาไปกินข้าวข้างนอกเหรอครับ?” ผมถามอย่างแปลกใจที่เขาจะพาไปกินข้าวนอกบ้านเพราะพี่เฮดีสไม่ชอบกินข้าวนอกบ้านนี่น่า เขาพยักหน้ารับนิ่งๆ ไม่พูดอะไรอีก ผมเองก็ไม่อยากจะเซ้าซี้ บางทีเขาอาจจะอยากพาเด็กๆ ไปเที่ยวเล่นกินข้าวนอกบ้านก็ได้
พี่เฮดีสขับรถออกไปทำธุระ ส่วนผมกับเด็กๆ ก็นั่งรถสองแถวมาลงที่หน้าโรงพยาบาลเอกชนที่ค่ารักษาแพงหูฉีก ไม่รู้ว่าพี่ไนซ์รวยแค่ไหนถึงได้นอนพักรักษาตัวอยู่ที่นี้ได้ ผมพาเด็กๆ เดินเข้าไปในโรงพยาบาลที่ยังดูหรูหราและสะอาดสะอ้านเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แถมนางพยาบาลยังมีแต่สาวน่ารักๆ ทั้งนั้น ผมเดินมาที่เคาน์เตอร์บริการเพื่อสอบถามเรื่องห้องของพี่ไนซ์ นางพยาบาลสาวสวยทั้งสองก็ยิ้มรับตอบด้วยท่าทางใจดี
“น้องหมายถึงคุณดนุนัยใช่ไหมคะ? คุณดนุนัยเข้าพักฟื้นจากการผ่าตัดที่ห้อง VVIP9 ค่ะ”
คุณนางพยาบาลคนสวยเอ่ยแนะนำทางด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานสมเป็นนางฟ้าชุดสีขาว ผมยิ้มรับฟังคำแนะนำแล้วเอ่ยขอบคุณ ก็เพิ่งรู้ชื่อจริงของพี่ไนซ์ก็ตอนนี้นี่แหละครับ ดนุนัย...ชื่อเพราะจัง ผมถอนหายใจโล่งอก รู้สึกยินดีที่พี่ไนซ์ผ่านการผ่าตัดไปด้วยดี ตามคำบอกของนางพยาบาลคนสวยทั้งสองบอกว่าอาการฟื้นตัวก็ดีมากๆ เมื่อสักครู่นี้ก็ได้สติขึ้นมาแล้วเพิ่งหลับไป
ผมขึ้นลิฟต์ไปตามเส้นทางที่นางพยาบาลบอกไว้ สุดท้ายก็มาหยุดที่หน้าห้อง VVIP9 ผมกำลังจะเคาะประตูห้องแต่ฝาแฝดดันดึงตัวผมเอาไว้ ผมก้มหน้ามองทั้งสองอย่างแปลกใจ ไมนอสกับแมนทีสดึงมือผมให้เดินออกมาจากหน้าห้อง พยายามลากถูกกันสุดความสามารถแต่ว่าเด็กตัวเล็กๆ สองคนจะสู้แรงผู้ใหญ่อย่างผมได้ยังไงล่ะครับ ผมฉุดมือตัวเองไว้
"เป็นอะไรครับ เราจะเข้าไปเยี่ยมคุณพ่อของไมนอสกับแมนทีสกันไงล่ะครับ”
“อย่า ไม่เอาตอนนี้ มัมมานี้ก่อนเร็วเข้า” ทั้งแมนทีสทั้งไมนอสฉุดกระชากมือของผมให้เดินตามไป ผมมองหน้าน้อยๆ เคร่งเครียดราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับอะไรบางอย่างที่อันตราย ผมถอนหายใจเดินตามพวกเขาไปแต่โดยดี บางทีทั้งสองคนอาจจะยังไม่พร้อมจะเข้าไปเยี่ยมคุณพ่อก็ได้ ไมนอสกับแมนทีสดึงตัวผมมาซ่อนที่ทางบันไดหนีไฟ ฝาแฝดตัวน้อยเกาะเหลี่ยมผนังแง้มหน้าไปมองดูทางอย่างหวาดระแวง เหมือนพวกเขาหลบใครอยู่
“ทำอะไรนะ?”
“ชู่ว!” ทั้งสองก็หันมาพร้อมกันแล้วจุ๊ปากห้ามให้ผมส่งเสียง สมกับเป็นฝาแฝดกันเลยแฮะ เมื่อกี้ไม่ได้เตรี้ยมกันไว้แต่ก็ทำพร้อมกันโดยอัตโนมัติเลย ผมนั่งลงข้างๆ เด็กทั้งสองแล้วชะโงกหน้าออกไปดูบ้าง อยากรู้เหมือนกันว่าฝาแฝดคู่นี้เขากำลังหลบอะไรอยู่
ผมจ้องเขม็งไปที่หน้าห้องพักของพี่ไนซ์ซึ่งประตูห้องเปิดออกมาพอดีพร้อมๆ กับร่างเพรียวบางของผู้หญิงคนหนึ่ง ผมไล่สายตาขึ้นไปมองใบหน้าของคนๆ นั้นแล้วเลิกคิ้วแปลกใจ ถ้าจำไม่ผิด คนๆ นี้คือแม่ของพี่ไนซ์ที่ผมเคยเจอเมื่อตอนซื้อเครปให้พี่ยูนี่น่า ตอนนั้นผมยังเข้าใจผิดว่าพี่ไนซ์เป็นพี่เฮดีสอยู่เลย นั้นแม่พี่ไนซ์หรือก็คือ ย่าของพวกฝาแฝดแต่ทำไมเด็กพวกนี้ถึงได้รีบร้อนหลบหน้าหลบตาแบบนี้กันล่ะ? ผมมองสาวใหญ่ที่ยังสวยพริ้งแถมยังแต่งตัวแฟชั่นจ๋ามาก
“แย่จริงๆ ที่ไมนอสกับแมนทีสไม่อยู่ ลูกน่าจะให้เด็กๆ อยู่กับแม่”
“ไม่รบกวนคุณแม่หรอกครับ พวกเด็กๆ อยู่กับเพื่อนของผม สนุกสนาน ปลอดภัยดีแน่นอนครับ”
“เอาเถอะ เดี๋ยวแม่มาเยี่ยมใหม่นะจ้ะ บ๊ายบาย”
ผมมองคุณแม่ของพี่ไนซ์โน้มตัวลูกชายเข้ามากอดแล้วจูบแล้วช็อกอ้าปากค้าง นี่มันอะไรกันน่ะ!? แม่ที่ไหนจูบลูกชายดื่มด่ำขนาดนั้น!? ถ้าผมไม่รู้มาก่อนว่าเธอคือแม่ของพี่ไนซ์ ผมจะโมเมว่าเธอเป็นแฟนของไนซ์แทนแน่ๆ ผมมองภาพนั้นแล้วหน้าแดงก่ำด้วยความอาย ร่างเพรียวระหงเหมือนนางแบบเดินทอดน่องมาตรงมาที่พวกผมด้วยความมั่นอกมั่นใจ สายตาคมแปลบเสียจนผมอดปอดแหกรีบซ่อนตัวด่วนจี๋ พวกเรานั่งตัวแข็งกลัวถูกจับได้ว่าซ่อนตัวอยู่ที่นี้ สักพักใหญ่ผมก็ได้ยินเสียงประตูลิฟต์เปิดและปิด
ผมกับลูกชายของพี่ไนซ์ค่อยๆ ชะเง้อไปมองไม่เห็นใครแล้วถอดหายใจเฮือกโล่งอกพร้อมๆ กัน พวกเรามองหน้าแล้วหัวเราะเบาๆ ออกมา ไมนอสกับแมนทีสดูโล่งอกมากที่ไม่ต้องเจอกับย่าของพวกเขา ทั้งสองกระโดดเข้ามากอดผมเอาไว้แน่น ยิ้มกว้างอย่างปลอดโปร่งสบายใจ ผมสงสัยจริงๆ ว่าทำไมเจ้าเด็กพวกนี้ถึงต้องหลบหน้าย่าของตัวเองด้วย!? ผมก้มมองพวกเขาแล้วเอ่ยถามขึ้นมา
“ทำไมต้องหลบคุณย่าด้วยล่ะครับ?”
“ไมไม่ชอบเขานี่ฮะ”
“เขาไม่ชอบพวกเราสองคนฮะ”
ไมนอสกับแมนทีสเงยหน้ามองผมแล้วตอบพร้อมกัน ไมนอสทำหน้าฮึดฮัดไม่พอใจ ส่วนแมนทีสย่นจมูกน้อยๆ ของตัวเอง ยิ่งทำให้ผมแปลกใจเข้าไปใหญ่ อะไรเนี่ย? คำตอบถึงจะแตกต่างกันแต่มันก็ผนวกเข้าหากันแล้วแปลว่า แม่ของพี่ไนซ์ไม่ชอบสองฝาแฝดพาลทำให้สองฝาแฝดไม่ชอบแม่ของพี่ไนซ์? นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย? ผมลูบหัวน้อยๆ ทั้งสองมองพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ ตอนที่ผมเห็นเธอใจดีอ่อนโยนออกขนาดนั้น?
“คุณย่าไม่ใจดีเหรอครับ?”
“เขาใจดีเฉพาะต่อหน้าป่อนั้นแหละ ลับหลังเขาใจร้ายมาก เคยตีพวกเราด้วย” ไมนอสแสดงสีหน้าเกลียดชังออกมาจนผมยังตกใจ
“จริงๆ นะฮะมัม ผมกลัวมาก เขาบอกว่าเราแย่งแด๊ดไปจากเขา” แมนทีสพูดไปแล้วเหมือนจะร้องไห้ที่ผมยอมเชื่อ ผมต้องกอดปลอบเขาด้วยความสงสาร ผมมองเด็กๆ ด้วยความหนักใจ ทั้งตกใจกับสิ่งที่ทั้งสองพูด พวกเด็กๆ คงไม่โกหกผมหรอก พวกเขาจะโกหกไปทำไมกัน? ผู้หญิงคนนั้นเคยทำร้ายเด็กๆ ด้วย! นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้ว ใจของผมโมโหสุดๆ ก้มลงไปถามเด็กๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปลอบใจ
“คุณพ่อไม่รู้เรื่องนี้เหรอครับ?”
“พวกเราไม่กล้าบอกฮะ เขาขู่ว่าจะเอาพวกเราไปทิ้งที่ไกลๆ ไม่ให้เจอแด๊ดอีก”
“โอ๋ๆ อย่าร้องไห้นะครับเด็กดี” ผมปลอบเด็กทั้งสองที่เบ้ปากร้องไห้กันเสียงระงม เด็กสองคนนี้ก็ผวาดเข้ามามะรุมมะตุ้มจนแออัด มือจับผมแน่นจนผมรู้สึกเจ็บแต่ก็ไม่ได้เอ่ยห้ามอะไรไป ปล่อยให้ทั้งสองฟูมฟายร้องไห้นองหน้า เฮ้อ ปลอบเด็กนี่มันงานหนักเลยน่ะเนี่ย ผมโอ๋พวกเขาอยู่สักใหญ่
“ผมอยากอยู่กะมัม อย่าทิ้งพวกเรานะฮะ”
“ผมก็อยากอยู่ ให้เราอยู่ด้วยนะฮะ”
“ครับๆ” เจอเด็กส่งสายตาวอนขอทั้งน้ำตาจะให้ปฏิเสธก็เสียใจใจดำเกิ๊น ผมจึงได้แต่พยักหน้ารับ ปลอบกันอยู่นานถึงหยุดร้องไห้ หน้าตามอมแมมมีลวดลายพาดเป็นลูกเสือกันทั้งสองคน ผมถอนหายใจโล่งที่ปฏิบัติการปลอบใจเด็กได้สำเร็จ ก่อนที่จะเขาไปเยี่ยมพี่ไนซ์ผมก็แวะพาเจ้าฝาแฝดสองคนนี่ไปล้างหน้าล้างตาลบคราบน้ำตากันซะก่อน
ผมพาเด็กๆ เข้าไปเยี่ยมพี่ไนซ์ในห้อง พี่ไนซ์กำลังนอนพักผ่อนไม่ยังไม่ทันได้หลับ พอเจอหน้าพ่อเจ้าเด็กสองคนนี้วิญญาณร่าเริงเข้าสิงร่างกระโดดโลดเต้นอย่างบ้าพลังต่างจากเมื่อครู่ที่ร้องไห้จะเป็นจะตาย ผมถอนหายใจกับอาการเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือของเด็ก เปลี่ยนอารมณ์เร็วเสียจนตามไม่ทัน พี่ไนซ์เห็นลูกชายก็ยิ้มไถ่ถามเรื่องต่างๆ แม้จะดูอ่อนเพลียก็ตาม ผมมองพี่ไนซ์อย่างพิจารณา ถ้าผมบอกเรื่องที่ลูกชายของเขาถูกแม่ของเขาทำร้ายและข่มขู่ เขาจะเชื่อผมไหมนะ? ก็คงจะไม่เชื่อแน่ๆ แหงล่ะ นั้นแม่นะครับ ส่วนผมก็แค่คนที่บังเอิญรู้จักกันเท่านั้นเอง แล้วผมควรทำยังไงดีล่ะ? พี่ไนซ์ควรรู้เรื่องนี้มากกว่าผมซะอีก เขาเป็นพ่อนี่น่า
“รัญ เป็นอะไรครับ? ดูเหม่อลอย”
“เปล่าครับ ผมแค่คิดอะไรนิดหน่อย” ผมหันไปตอบพี่ไนซ์พร้อมกับยิ้มส่งให้ พี่ไนซ์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่เซ้าซี้ถามอะไรผมต่อ เขาหันไปคุยกับลูกชายทั้งสองเหมือนเดิม เล่นกันสักพักพี่ไนซ์ก็ขอพักยกเพราะรู้สึกเหนื่อยๆ ผมพาเด็กๆ ออกมาไม่ให้ไปรบกวนคนป่วยที่สีหน้าซีดเซียวอิดโรย ผมน่าจะให้เขาพักผ่อนมากกว่าเล่นกับเด็กๆ บ้าพลังพวกนั้น
“เด็กๆ ดื้อหรือเปล่า? ถ้าเหนื่อยมากเดี๋ยวพี่ให้เด็กๆ ไปอยู่กับคุณแม่ก็ได้นะ”
พวกเด็กๆ ที่อยู่ข้างหลังรีบกระตุกชายเสื้อของผมแรงแทบจะขาด ผมส่ายหน้าแล้วตอบกลับไป
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถึงจะเหนื่อยแต่ก็สนุกดี”
“เหรอ? งั้นรบกวนด้วยนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย” ผมยิ้มกว้างแล้วเอ่ยรับปากพี่ไนซ์อย่างมั่นใจเพื่อให้เขารู้สึกวางใจไม่คิดมาก จะได้พักผ่อนมากๆ อาการดีขึ้นเร็วๆ พี่ไนซ์ยิ้มให้ผมแล้วเอ่ยขอบคุณเบาๆ แล้วหลับตานอน
ผมกับเด็กๆ ก็ได้ฤกษ์ออกจากห้องปล่อยให้พี่ไนซ์ได้นอนพักผ่อน ผมปิดประตูแล้วสะดุ้งเมื่อพวกเด็กๆ กระโดดกอดผมแน่นแถมยังดึงมือผมแรงๆ ทำท่าหวาดกลัวจนหน้าซีด ผมมองทั้งสองอย่างแปลกใจแล้วหันหลังไปก็แทบจะผงะถอยหลังชนประตูห้อง ทั้งเนื้อทั้งตัวชาวาบขนลุกซู่ ผมรีบรวบร่างเด็กๆ เข้าหาตัวเองเพื่อปกป้องพวกเขาแล้วมองคนตรงหน้าด้วยความหวาดระแวงสงสัย ผมเม้มปากจ้องร่างนั้นเขม็ง ทุกอณูของร่างกายเกร็งรับเคร่งเครียด คนๆ นี้โผล่มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน? ไม่ใช่กลับไปแล้วงั้นเหรอ!?
คนที่ทำให้ผมแตกตื่นได้ขนาดนี้ ไม่ใช่ใครหรอกครับ แต่เป็น...
แม่ของพี่ไนซ์!TBC.
แหม่! กำลังมันนนนนนเลยยยยยยยยยย! 
ปอยตื่นเต้นมากกกก แต่ต้องหยุดมือเอาไว้แค่นี้ก่อน 
เพราะวันนี้ปอย... เปิดเทอมแล้วจ้าาาาาาาาา!!!!!(แง้!) 
ปล.อย่าใส่ใจว่านิยายเรื่องนี้เป็นแนวไหน เพราะมันเป็นแนวเค้าไง(ปอยเองจ้า) 555
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089596 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก