สุดขั้ว 18ห๊ะ? เมื่อกี้พี่โพไซดอนพูดว่าอะไรนะ? คำเรียกเมื่อกี้ทำเอาผมติดสตั้นไปสิบวินาที พอได้สติพี่โพไซดอนก็ไม่อยู่ให้ถามซะแล้ว ผมหันไปมองอีกคนที่ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าเขาเดินเร็วเป็นบ้า เดินนำไปไกลนู้นแน่ะ ผมเกาหัวแกรกๆ อะไรวะ? หรือว่าฟังผิด? เอ๊ะ เมื่อกี้พี่โพไซดอนพูดว่าซะไพรส์อะไรงี้หรือเปล่า มันคล้ายๆ เซอร์ไพร้ส์นะ กะ...ก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละเนอะ ฮ่าๆ ผมกรอกตาไปมา เดี๋ยวนี้หูชักฟังเพี้ยนบ่อยๆ สงสัยลืมแคะมานานแล้วแน่ๆ ผมถอนหายใจเดินขึ้นบันไดไปห้องพักของตัวเอง
ว่าแต่พี่เฮดีสใช้วิธีอะไรทำให้พี่ชายทั้งสองคนมาเล่าเรื่องตระกูลให้ผมฟังแบบนี้ได้วะ? ไหนบอกว่าเป็นคนในตระกูลถึงจะมีสิทธิ์รู้ได้ ผมชะงักเท้ากึก ความคิดแปลกๆ แวบเข้ามาในหัวสมอง เฮ้ย คงไม่ใช่ว่า...ไม่ล่ะมั้ง ไม่ใช่หรอกมั้ง ฮ่าๆๆ! ผมหัวเราะกับตัวเองแล้วยิ้มเจื่อนๆ ลง เริ่มคิดอย่างจริงจังมากขึ้น
ไม่จริงน่า! ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ถามจริงคนบ้าที่ไหนจะใช้วิธีนี้กันล่ะ? มันเป็นวิธีที่สิ้นคิดเป็นบ้า แถมยังเป็นไปไม่ได้สุดๆ เดี๋ยวสิถ้าเป็นอย่างนั้นจริงครอบครัวของเขาจะมีท่าทีปกติขนาดนี้ได้ยังไงกันล่ะ? ถ้าน้องชายกำลังคิดจะออกนอกลู่นอกทาง คนเป็นพี่ก็ต้องห้ามปรามหรือไม่ก็คัดค้านไปแล้วสิ แต่นี่พวกเขาไม่พูดอะไรเลยสักนิด นั้นสินะ คนบ้าที่ไหนมันจะคิดแต่งงานกับผู้ชายด้วยกันล่ะ!? เฮ้อ ผมนี่ชักจะคิดเพ้อเจ้อไปใหญ่!
“น้องสะใภ้”นั่น... ต้องเป็นเพราะหูเพี้ยนฟังผิดเองแน่ๆ!
ผมเดินก้มหน้างุดๆ ไปที่ห้องพัก ตอนนี้จำได้แล้วล่ะครับถึงจะกว้างไปหน่อยแต่ก็จัดเป็นสัดส่วนให้จำง่ายๆ ผมเงยหน้าขึ้นแล้วกรีดร้องเสียงดังลั่น คุณพระ! หัวใจข้าน้อยตกไปอยู่ตาตุ่มแน่ะ! ผมหน้าแดงด้วยความอับอายที่ออกอาการขี้ขลาดตาขาวไม่สมกับเป็นผู้ชายอกสามศอก แต่จะโทษผมฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกนะครับ ก็พี่เฮดีสเล่นยืนซุ่มเงียบอยู่ตรงมุมมืดแบบนี้ เป็นใครมันก็ต้องตกใจกันเป็นธรรมดานั้นแหละ พนัน...เอ๊ย แหม พนันมันไม่ดีเนอะ งั้นเปลี่ยนเป็น...รับรองได้ว่าเป็นคุณ คุณก็ต้องตกใจผวาแบบผมแน่ๆ
พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตานิ่งที่ผมรู้ว่ามันออกไปทางเอือมระอากับอาการขวัญอ่อนของผม แหม ก็ใครจะไปขวัญกล้าเทียมฟ้าแบบพี่เขาล่ะครับ ขนาดผีลินเช่ย์เฮียแกยังโบกมือไล่มาแล้ว! แล้วพี่เฮดีสมายืนเก๊กเป็นคนในมุมแบบนี้ไปทำไมวะ? หรือว่ากำลังรอผมอยู่? ผมจำทางได้แล้วน่า ไม่หลงแบบเมื่อตอนเย็นอีกหรอก รับรองได้เลย!
“พี่มีอะไรงั้นเหรอครับ?”
“เรื่อง...หมอนั้น”
หมอนั้น? หมอโรงพยาบาลไหนกันล่ะ? แล้วผมจะไปรู้กับพี่ไหมล่ะครับเนี่ย ถามหาหมอไปทำไมกัน? หรือว่าพี่เฮดีสจะบาดเจ็บงั้นเหรอ!? เอ๊ะ ทำไมต้องทำหน้าสมเพชกันขนาดนั้นด้วย ไม่ได้หมายถึงหมองั้นเหรอ? แล้วหมายถึงใครกันล่ะ? ผมยืนคิดแล้วค่อยๆ หัวเราะแหะๆ ออกมา แบบว่าโคตรอายเลยครับพี่น้อง! เขาหมายถึงพี่ไนซ์ไม่ได้หมายถึงหมอจริงๆ สักหน่อย โธ่เอ๊ย ไม่ใช่แค่หูเพี้ยนเท่านั้น สมองผมก็เริ่มเพี้ยนอีกด้วย!
“พี่ไนซ์? เอ้อ จริงสิครับ ผมยังไม่ได้ถามเรื่องของพี่ไนซ์เลยแล้วนี่มีทางแก้ไขไหมครับ? แบบว่าคนที่ไม่ได้ตั้งชื่อเทพจะต้องยังไงถึงจะไม่ต้องตาย”
เมื่อพูดถึงเรื่องซีเรียสผมก็จริงจังขึ้นมาทันที แน่ล่ะ นี่มันเกี่ยวกับชีวิตของคนทั้งคนเลยนะครับ พี่เฮดีสมองผมนิ่งเหมือนกำลังมองหาอะไรอยู่ อะไรน่ะ? หน้าของผมมีอะไรติดอยู่งั้นเหรอ? ผมเลิกคิ้วแล้วลูบหน้าของตัวเองอย่างสงสัย พี่เฮดีสหันไปมองทางอื่นเขาถอนหายใจเอ่ยหน้านิ่ง
“ฉันเองก็เพิ่งรู้เรื่องอายุอะไรนี่พร้อมกับนายนั้นแหละ”
“เอ๋! พี่ไม่รู้งั้นเหรอครับ!?” ผมตกใจหน่อยๆ ที่เขามาสารภาพแบบนี้ พี่เฮดีสไม่รู้เรื่องมาก่อน เป็นไปได้ยังไงอะ?
“ฉันไม่สนใจเรื่องยิบย่อยพวกนี้หรอก” เจ้าตัวรีบหันมาอธิบายด้วยสีหน้าตาย น้ำเสียงแข็งๆ ขึ้นมาเหมือนจะสื่อว่าเรื่องไร้สาระที่ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาแบบนั้นจะไปจำทำไมให้รกหัวฟะ ผมมองเขาเขม็งแล้วแย้งไป
“แต่พี่พอลยังรู้เลยนี่ครับ”
“ฉันไม่ใช่ไอ้พอลนี่” พี่เฮดีสสวนกลับเสียงเย็นเฉียบตัดคำโต้แย้งของผมขาดเป็นสองท่อน ครับ พี่ไม่เหมือนพี่พอลและไม่ใช่พี่พอลแน่นอนครับ ผมเลิกเซ้าซี้ถึงเรื่องนี้แล้วเปลี่ยนหัวข้อไปเรื่องอื่น
“แล้วมันพอมีทางแก้ไขไหมครับ?”
“ไม่รู้ ต้องถามพี่โพซ เขาเคยอ่านบันทึกของตระกูลคงจะรู้วิธีแก้ไข”
“แล้วพี่จะอายุครบ 21 ปีตอนไหนเหรอครับ?” ผมรีบถามต่อด้วยความเป็นกังวลว่าถ้าชักช้าเรื่องนี้อาจจะไม่ทันการ เพื่อต้องได้ทำอะไรใช้เวลานานจนเลยวันครบรอบไปพี่ไนซ์ก็แย่น่ะสิ
“เฮอะ จะบอกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะฉะนั้นจำไว้ให้ดีล่ะ...” พี่เฮดีสชำเหลืองมามองผมแล้วเชิดหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่เต็มใจอยากจะบอกเรื่องนี้กับผม ทำไมอะ? ก็แค่วันเกิดเอง จะบอกไม่ได้เลยหรือไง?
“2 กันยา”
สิ้นคำก็เดินหนีไปด้วยความไวแสง ไม่ถงไม่ถามสุขภาพกันเลยสักคำ! ผมจะเรียกเขาไว้ก็ไม่ทันซะแล้ว อะไรของเขาวะ? แค่บอกวันเกิดเฉยๆ ทำไมต้องเดินหนีไปกันด้วย ผมเกาหัวด้วยความงุนงงและสับสนกับพี่เฮดีส เมื่อกี้วันไหนนะ? สองกันยา?
“ใกล้แล้วนี่!” ผมอุทานอย่างตกใจเมื่อรู้วันครบรอบกำหนดเส้นตาย แย่ล่ะสิ มีเวลาไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ! ผมถอนหายใจเฮือก หวังว่าพี่โพไซดอนจะมีวิธีรับมือกับเรื่องนี้ ตอนนี้ถึงผมจะเป็นกังวลไปมันก็เท่านั้น เฮ้อ รู้สึกว่าวันนนี้เหนื่อยเป็นพิเศษเลยแฮะ ทั้งวันผมเจออะไรมาเยอะแยะ รวบรวมตั้งแต่จำความได้จนถึงปัจจุบันยังไม่เท่ากับเจอในวันนี้วันเดียวเลย! ผมชักเริ่มง่วงแล้วสิครับ
ผมเดินไปเปิดประตูห้องแล้วเข้าไปมุ่งหน้าไปเตียงนอนทันที พอเปิดไฟในห้องเท่านั้นแหละผมก็อยากจะเป็นลมล้มตึง!
ลินเช่ย์ แม่ง นอนบนเตียงผมมมมมม~~~ !แม่เจ้า ผมอยากจะร้องไห้ ทำไมเธอถึงได้จ้องแต่จะยึดพื้นที่บนเตียงของผมเสียทุกครั้งเลยนะ นี่คงไม่คิดจะมานอนด้วยกันหรอกใช่ไหม!? ถ้าเป็นอย่างนั้นมีหวังผมต้องนอนตาค้างทั้งคืนแน่ๆ โอ๊ยยยย คนยิ่งง่วงๆ อยู่ จะบ้าตายยยย! ผมยืนมองร่างซีดๆ ไร้คำพูดจะเอ่ยกล่าว
ลินเช่ย์ลืมตาขึ้นมาด้วยท่าทางสะลึมสะลือ เธอกะพริบตาปริบๆ แล้วเบิกตาโตกว้างเมื่อเห็นผมยืนอยู่หน้าเตียง โอ ตื่นแล้วเหรอขอรับ? ถ้าตื่นแล้วเชิญเสด็จออกไปจากห้องผมซะดีๆ เถิด! ให้ผมได้นอนอย่างสบายใจนะ ขอร้องงงง!
“...” ลินเช่ย์ยิ้มกว้างอย่างดีใจแล้วขยับปากพูดอย่างรวดเร็วแต่ทว่ามันกลับไม่มีเสียงอะไรใดๆ ออกมาเลย ผมเลิกคิ้วเอียงหน้ามองอย่างงุนงง เธอทำอะไรนะ? จะพูดก็ออกเสียงด้วยสิครับ ผมไม่ได้ยิน ไม่มีหูทิพย์นะเออ ลินเช่ย์พยายามพูดอยู่หลายครั้งแต่ผมก็ไม่ได้ยินอะไรเลย เธอพยายามอยู่นานแต่ก็เหมือนเดิมจนเจ้าตัวก้มหน้าทำเหมือนจะร้องไห้ เฮ้ย! เป็นอะไรเนี่ย ร้องไห้ทำไมครับ!?
“เอ่อ...อย่าร้องไห้เลยนะ เป็นอะไรเหรอครับ?”
ช่วยไม่ได้นะครับ ผมมันเป็นคนแพ้น้ำตาของสตรีเพศศศศศ! ถึงจะเป็นผีก็เถอะแต่ผมก็อดจะใจอ่อนไม่ได้ วันข้างหน้ามีหวังโดนผีสาวบีบน้ำตาใส่แล้วหลงกลโดนกินแหงเลยว่ะ ลินเช่ย์สูดอากาศเข้าไปในจมูกอันแดงแจ๋ที่เกิดจากการร้องไห้เบาๆ เธอชี้ปากของตัวเองแล้วไขว้มือเป็นกากบาทชี้ตัวเธอสลับกับตัวผม จะสื่อว่าเธอพูดกับผมไม่ได้หรือเปล่านะ?
“หมายถึงเธอพูดไม่ได้ใช่ไหม?”
ลินเช่ย์พยักหน้ารัวๆ ผมก็เข้าใจทันที เป็นใบ้นั้นเอง เอ๊ะ จะว่าไปแล้วตอนแรกที่เจอกับพี่เฮดีสเขาเงียบซะผมคิดเองเออเองว่าเขาเป็นใบ้เหมือนกัน แต่นี่เป็นใบ้จริงๆ แฮะ ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วพูดเสียงอ่อนๆ
“เขียนเอาได้ไหม?”
ลินเช่ย์เบิกตากว้างรีบพยักหน้ารับ ยกนิ้วให้กับผม แน่นอนอยู่แล้ววิธีนี้ผมปล่อยไก่เป็นฟาร์มตอนที่ใช้วิธีนี้คุยกับพี่เฮดีสน่ะสิถึงได้หน้าแตกแบบหมอไม่รับเย็บ ก็เลยจำฝังใจ! ลินเช่ย์ยื่นปาก ทำท่าน่ารักแล้วโบกมือไปกลางอากาศเบาๆ ควันประกายสีทองระยิบระยับโผล่ขึ้นมาเป็นตัวอักษร... ผมมองแล้วยิ้ม
เวร! ภาษาอะไรฟะ อ่านไม่ออกเฟ้ย! คล้ายๆ ภาษาอังกฤษแต่มันไม่ใช่ครับ!
“เอ่อ...เปลี่ยนเป็นภาษาไทยได้ไหมครับ?” ผมเอ่ยอย่างเกรงอกเกรงใจ ลินเช่ย์ก็ทำหน้างงๆ มองตัวอักษรควันสีทองแล้วทำหน้าเหมือนคิดได้ รีบโบกมือผ่านอีกรอบ คราวนี้เป็นภาษาไทยแล้วครับ แหม แบบนี้ค่อยสื่อสารกันได้หน่อย
...จะนอนแล้วเหรอ?...
“ครับ”
...คุยแป๊บนึงได้ไหม?...
“ก็...ได้ครับ” กลั้นใจพยักหน้าตอบตกลง โอ๊ยยย ทำร้ายผู้หญิงไม่ลงครับ! เห็นทำหน้าจะร้องไห้แบบนี้แล้วมันปฏิเสธไม่ออก ลินเช่ย์ยิ้มกว้างแล้วสะบัดมือผ่านควันสีทองนั้นอีกครั้ง
...ข้าไม่ใช่ผี ไม่ต้องกลัว ข้าเป็นเทพธิดา...
เทพธิดา? มิน่าล่ะถึงได้สวยขนาดนี้! ก็ว่าแล้วดูไม่เหมือนผีเลยสักนิด ผีอะไรสวยขนาดนี้! ผมพยักหน้ารับรัวๆ เทพธิดา...? อย่าบอกนะว่าเป็นเทพธิดาที่เทพีเพอร์ซีโฟเน่มอบให้กับตระกูลก็อดไลค์เนสตนนั้นน่ะ!? ผมอ้าปากค้างมองลินเช่ย์เขม็ง หน้ายังอ่อนๆ อยู่เลยนี่น่า แต่ว่าเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสองพันกว่าปีมาแล้วไม่ใช่เหรอ!? เธออายุเท่าไรกันเนี่ยยยย!?
...ความจริงมันรับยากล่ะสิ แต่เธอก็จะยอมรับและก้าวผ่านมันไปได้ใช่ไหม?...
ประโยคต่อมาของลินเช่ย์ทำให้ผมรู้สึปแปลกใจและงุนงงกับคำถามนั้น เธอหมายถึงเรื่องที่เพิ่งจะได้รับรู้เกี่ยวกับตระกูลนี้งั้นเหรอ? อันที่จริงถ้าเป็นปกติเรื่องแบบนี้มันน่าเหลือเชื่อเกินไปสักหน่อย แต่จะให้ผมไม่ยอมรับได้ยังไงล่ะ ในเมื่อหลักฐานของเรื่องราวที่ไม่น่าเป็นไปได้อยู่ตรงหน้าแบบนี้ ผมถอนหายใจแฝงความอ่อนล้าแล้วจ้องมองใบหน้าขาวสว่างของลินเช่ย์
ลินเช่ย์มองผมด้วยแววตาเป็นกังวลและเป็นห่วงจนผมรู้สึกสงสัย ทำไมเธอจะต้องเป็นห่วงผมขนาดนั้นกันนะ ทั้งๆ ที่เธอเพิ่งเคยเห็นผมได้ไม่ถึงสองวัน แถมผมยังเอาแต่กลัวและวิ่งหนีเธอทุกครั้งด้วยซ้ำ ผมมองเธออย่างพินิจพิจารณาอย่างละเอียดแล้วหลับตาลง จริงๆ แล้วเธอก็ไม่ได้น่ากลัวมากนักแค่ซีดไปหน่อยเท่านั้นเอง ผมก็ขี้ขลาดเกินไปหน่อยไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายอกสามศอกเอาซะเลย จากนี้ถ้าผมยังคบหาพี่เฮดีสอยู่ก็ต้องทำใจให้คุ้นชินกับเทพธิดาตัวซีดตนนี้แหละนะ ผมขยับยิ้มที่มุมปากแล้วเอ่ยให้อีกฝ่ายคลายความกังวลใจ
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ถึงมันจะน่าเหลือเชื่อแต่ผมก็พอยอมรับเรื่องนี้ได้บ้างแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ”
ลินเช่ย์มองผมนิ่งก่อนจะค่อยๆ พยักหน้ารับ เธอก้มหน้ามองมือตัวเองที่วางไว้บนตักแล้วค่อยๆ ยกขึ้นปัดกลุ่มควันสีทองที่เริ่มแปรเป็นตัวอักษรอย่างรวดเร็ว ผมตั้งใจอ่านเพราะประโยคยาวเหยียดเชียวครับ
...ข้าเองก็เชื่อว่าเจ้าเป็นคนเข้มแข็งสามารถผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้อย่างแน่นอน เมื่อก่อนข้าคิดว่าการลืมเรื่องเลวร้ายไปจะดีกว่าจดจำเอาไว้แต่ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว การรับรู้ความจริงเอาไว้จะดีกว่าไม่รู้อะไรเลย แม้บางครั้งความจริงมันจะเลวร้ายก็ตาม คนเราเรียนรู้อดีตอันโหดร้ายเพื่อที่จะเข้มแข็งมากขึ้นไม่ใช่เหรอ? เจ้าก็คิดเช่นนี้ใช่หรือไม่?...
ผมไม่ตอบออกไป ยืนมองลินเช่ย์ที่ยังก้มนิ่งไม่ขยับเขยื้อน สิ่งที่เธอกำลังสื่อมันคืออะไร? ผมไม่เข้าใจสิ่งที่ลินเช่ย์บอกเลยแม้แต่น้อย ผมครุ่นคิดอย่างหนักเพื่อแปลความนับแอบแฝงของคำพูดนั้น เรียนรู้จากอดีตอันโหดร้ายเพื่อเข้มแข็งขึ้น?
ลินเช่ย์เงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มขำ
...เจ้าไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรหรอก เจ้าคงจะเหน็ดเหนื่อยมากแล้วข้าจะไม่รบกวนแล้วล่ะ ขอให้ฝันดี...
“เช่นกันครับ”
แล้วเธอก็หายแวบไปต่อหน้าต่อตาผมทั้งอย่างนั้นเลย! ผมอ้าปากค้าง โอ๊ยยย! เล่นเอากระดูกส้นหลังของผมเย็นวาบเลย ตายๆ! ดันมาหายต่อหน้าต่อตาแบบนี้ คนกลัวผีขึ้นสมองอย่างผมก็นอนหลับไหมล่ะคืนนี้!? วันนี้มันเรื่องเยอะจริงๆ ไม่รู้จะทำความเข้าใจเรื่องไหนก่อนดี มันชักจะตีกันยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว เฮ้อ ผมล่ะอยากจะจับเรื่องพวกนี้มาเขย่าเข้าด้วยกันแล้วกลืนลงท้องทำความเข้าใจมันในครั้งเดียว ผมปีนขึ้นไปนอนบนเตียงที่กว้างขวางได้อีก
นอนไปสักพักมันก็ยังตาแข็งทั้งๆ ที่รู้สึกง่วงอยากหลับจะตายแต่ทำไมมันถึงได้ลืมตาโพล่งเป็นนกเค้าแมวแบบนี้กันวะ เฮ้ย! ไอ้รัญเอ๊ย รีบๆ นอนได้แล้วนะไอ้บ้า อย่าเพิ่งคิดอะไรมันตอนนี้สิว่ะ อย่าไปคิดดดด! เรื่องเยอะสมองของผมก็ต้องทำงานหนักเพื่อย่อยข้อมูลแต่ละเรื่องราวเข้ามาบันทึกไว้ในลิ้นชักความทรงจำ ว่าแต่...ทำไมรู้สึกว่าห้องนี้มันกว้างขนาดนี้กันนะ? เงียบมากด้วย... เฮ้อ นอนไม่หลับเหมือนมันขาดอะไรไปสักอย่างซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ผมพลิกตัวตะแคงข้างมองพื้นที่ว่างบนเตียงแล้วถอนหายใจ
อาร้าย! ผมไม่ได้คิดอยากให้ใครมานอนเป็นเพื่อนสักหน่อย ไม่ใช่เด็กเล็กๆ นะครับ ผมแค่รู้สึกโล่งอกเท่านั้นที่หันมาแล้วไม่เจอลินเช่ย์นอนอยู่ข้างๆ ที่ถอนหายใจน่ะทำไปด้วยความสบายใจล้วนๆ นะ! แว๊กกกกก พอทีเถอะ เหมือนตัวเองกำลังจะบ้าเข้าไปทุกที นอนก็ไม่หลับแล้วยังจะมาเถียงกับตัวเองอีก ท่าทางผมจะเป็นเอามากเลยว่ะ ผมข่มตาพยายามนอนให้หลับ...
เฮ้อทั้งๆ ที่อุตส่าห์เลิกเรียนได้กลับบ้านตั้งแต่บ่ายแบบนี้แต่ผมกลับไม่มีโอกาสได้พักตางีบหลับสักที หลังจากกลับมาถึงผมอาบน้ำเสร็จก็มีคนมาเรียกทันที ครั้งแรกเป็นพวกพี่บูรณ์ที่มาส่งของหวานที่แม่ของพี่เขาทำเยอะก็เลยแบ่งมาให้ บ้านของเขาอยู่แถวเดียวกันกับผมนี่แหละครับ หลังจากที่ผมเดินเข้าบ้านกำลังจะเช็ดผมเปียกๆ ก็มีคนมาเรียกอีกครั้ง คราวนี้เป็นพี่ป้อมที่อยู่อีกซอยแล้วเขามาเรียกผมทำไมกันวะ? ผมยิ้มให้กับเขาแล้วเอ่ยถามไถ่อย่างสุภาพ
และเมื่อเสร็จธุระผมกลับมาเช็ดผมจนแห้งหมาดก็มีเสียงมาเรียกที่หน้าบ้านอีกครั้ง ผมยืนหัวฟูอย่างลำบากใจ ไอ้ผมยาวๆ นี่มันแห้งช้าเป็นบ้าเลย! โอ๊ยยย! แล้วทำไมวันนี้ถึงได้มีคนแวะมาบ่อยจังวะ? ผมรีบหวีผมให้เรียบร้อยแล้วเดินออกไปหาแขกที่อยู่หน้าบ้าน โอ๊ะ นั้นมันพี่ชัยนี่น่า ไม่เห็นตั้งนานได้ยินว่าไปเรียนต่อมอรัฐบาลที่ภาคเหนือแล้วทำไมถึงมาที่นี้ได้ล่ะเนี่ยหรือว่าเรียนจบแล้ว? ผมคุยกับพี่ชัยอยู่สักพักพี่เขาก็ขอตัวกลับ อุตส่าห์แวะมาทักทายผมเลยเหรอเกรงใจจังแฮะ
“โหหห บ้านมึงกลายเป็นส้วมสาธารณะตั้งแต่เมื่อไรวะ กูไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย”
“พูดอะไรของแกวะส้ม?”
ไอ้ส้มหวานเพื่อนสนิทหนึ่งเดียวที่คบกันมาตั้งแต่อนุบาลหมีน้อยโผล่หัวมายืนอยู่หน้าประตูรั้วแล้วร้องโหมาแต่ไกล ส้วมสาธารณะอะไรของมัน ผมเดินไปเปิดประตูรั้วให้ชายชาตรีในร่างสาวเดินเข้ามาในบ้านได้ ส้มหวานเหล่มองมาที่ผมแล้วแสยะยิ้มลูกตาหลุกหลิกไม่น่าไว้ใจ
“อ้าว ก็กูเห็นคนวนเวียนมาบ้านมึงเยอะนี่หว่า ไปๆ มาๆ กูคิดว่าบ้านมึงจ่ายเงินฟรีหรือเปล่าถึงได้มีคนมาบ่อยซะกระไดบ้านไม่แห้งแบบนี้น่ะ เอ๊ะ หรือว่าพวกนั้นมันเล็งแกไว้หรือเปล่าวะ แม่ง มิน่าล่ะวันๆ เอาแต่มาด้อมๆ มองๆ บ้านมึงอยู่ได้ วันหนึ่งกูว่าเห็นพวกมันเที่ยวมาเที่ยวไปหลายรอบ แม่ง เบื่อขี้หน้าฉิบหาย”
“เพ้อเจ้อน่ะเอ็ง พวกเขามีธุระทั้งนั้นแหละ” ผมถอนหายใจเอือมระอากับไอ้เพื่อนที่ตั้งแต่เดินเข้ามามันก็พูดไม่หยุด นี่มึงหายใจทางไหนวะ? หรือว่ามีความสามารถพิเศษหายใจทางผิวหนังได้? ส้มหวานเบ้ปากให้กับผม
“เฮอะ พวกมันแทบจะแดกมึงทางสายตากันอยู่แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกไอ้โง่”
“มึงนั้นแหละหยุดพูดแปลกๆ ได้แล้ว คนรู้จักกันทั้งนั้นแถมพวกเขายังเป็นผู้ชายมีลูกมีเมียกันแทบทุกคน ขืนมึงพูดเสียงดังกว่านี้อีก พรุ่งนี้กูถูกเมียพวกเขาเข้าใจผิดมาดักตบกูล่ะก็ความผิดของมึงเลยไอ้ส้ม” ผมส่ายหน้ากับความคิดอันไร้สาระของเพื่อนผลักมันเข้าบ้านไปก่อนที่ปากหมาๆ ของมันจะโพนทะนาบ้าบออะไรของมันจนชาวบ้านชาวช่องเข้าใจผิดเอาไปลือกันทั่วอีก ไอ้ส้มหวานสะบัดตัวทำหน้าบึ้งเป็นตูด
“ฮึ ถ้ามึงถูกรุมโทรมกูก็ไม่แปลกใจเล๊ย”
ไอ้นี่ดักมาแช่งกันอีก! นี่ถ้าไม่เห็นกับมิตรภาพอันดีระหว่างผมกับมันล่ะก็... ผมจะด่ามันว่าไอ้บ้า! เชอะ ส้มหวานมาทำการบ้านกับผมเพราะเราสองคนนอกจากจะเป็นเพื่อนสมัยเด็ก เพื่อนสนิท เพื่อนบ้านยังเป็นเพื่อนร่วมห้องอีกด้วย โคตรจะเบื่อขี้หน้ามันเลย เจอมันตั้งแต่เช้าจรดเย็นทุกวันอีกด้วย สาเหตุที่พวกเราขยันทำการบ้านตั้งแต่วันศุกร์นี่ก็เพราะว่าวันหยุดนี้ครอบครัวไอ้ส้มจะยกครัวไปเยี่ยมตายายที่อยู่ต่างจังหวัดกันครับ
“ดูแลตัวเองด้วยล่ะมึงอะ ดึกๆ ดื่นๆ มีคนเคาะประตูก็อย่าปิดให้นะโว้ย”
“รู้น่า” ผมรับคำอย่างโมโห เมื่อไรมันจะไปสักทีเนี่ยพูดย้ำประโยคเดิมอยู่นั้นล่ะ มันเห็นผมโง่ขนาดนั้นเลยหรือไงวะ!? ไอ้ส้มหวานไม่ยอมไปง่ายๆ ครับ มันยังชี้นิ้วกระชับนั้นนี้ไปทั่ว มึงไม่เตือนให้กูเข้านอนตอนสี่ทุ่มตื่นหกโมงเช้าเลยล่ะ โอ๊ย! ได้ข่าวว่าผมก็มีแม่คนเดียวนะแล้วไอ้คนตรงหน้านี่มันใครกันวะ วิญญาณแม่ของผมสิงมันอยู่หรือไงกัน!? ผมดันไอ้ส้มหวานออกจากบ้านอย่างยากลำบาก
“ถ้าคนแปลกหน้ามามึงอย่าออกมาให้ไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าแล้วโทรไปแจ้งความ ก่อนนอนมึงต้องเช็กประตูหน้าต่างว่าล็อกไว้ทุกบานหรือยัง แล้วก็...”
“ไอ้ส้ม! ถ้ามึงยังพูดต่ออีกกูจะเรียกมึงว่าแม่แล้วเนี่ย!” ผมหัวเราะขำกับเพื่อนขี้ห่วงซึ่งมันก็เป็นแบบนี้ตลอดตั้งแต่ตอนที่ผมอยู่คนเดียวที่บ้าน บางวันมันเป็นเอาหนักขนาดหอบที่นอนหมอนมุงมานอนบ้านผมเลยทีเดียว ทำตัวอย่างกับยามที่เฝ้าเช้าเฝ้าเย็น ดีขึ้นหน่อยตอนขึ้นมอปลายแล้วนี่แหละ ผมรู้ว่ามันเป็นห่วงซึ่งอยากจะขอบคุณมันมากแต่มันก็มากไป บ่นมากไปแล้วโว้ย กูไม่ใช่เด็กอนุบาลนะโว้ยยยย!
“ใครเป็นแม่มึงวะ!? กูเป็นองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิงต่างหาก”
“ฟาย ใครเป็นเจ้าหญิงของมึงกัน รีบๆ ไปเลย” ผมส่ายหน้าเอือมระอากับท่าเก๊กที่ยิ่งกว่าขบวนการเรนเจอร์มาเอง ไอ้ส้มหวานหัวเราะหึๆ ในลำคอแล้วกระโดดกอดตัวผมรัดแน่นจนผมแทบจะสำลักอากาศ ผมล่ะเกลียดการกอดกับมันสุดๆ ไม่รู้ว่าโรคจิตหรืออะไรของมันเวลากอดทีไรมันชอบรัดคออีกฝ่ายแน่นหนึบ นี่มันกอดหรือฆาตกรรมมิทราบบบบ!?
“ไปล่ะ อย่าลืมล็อกบ้านดีๆ นะ!”
“อย่าลืมของฝากล่ะกัน”
“โหหหห เดี๋ยวนี้แม่งทวงของฝากเชียวนะไอ้รัญญญ! จะอวยพรอะไรก็ไม่ทำนะ”
โถ ไอ้ส้ม! ใครจะไปทำอะไรมึงได้วะ กูโคตรมั่นใจว่าไม่มีอะไรที่เอาชนะมึงได้เพราะฉะนั้นมึงปลอดภัยแน่นอน! ผมหัวเราะคิกๆ ตามหลังส้มหวานมองเพื่อนเดินลับตาเข้าบ้านของตัวเองไปแล้วค่อยหันตัวเดินเข้าบ้านไป อืม วันนี้ผมจะเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำเลยดีกว่า รู้สึกง่วงตั้งแต่บ่ายแล้ว เฮ้อ
อ่านรีต่อไปจ้า
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089635 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก