สุดขีด 19 พี่เฮดีสเดินมารับผ้าปูพื้นผืนเล็กกับตะกร้าหวายจากคุณพ่อบ้านซึ่งโผล่มายื่นให้ระหว่างทางเดิน แหม่ โผล่มาได้จังหวะเหมาะเหม่งเลยแฮะ สุดท้ายก็เอามงกุฎดอกไม้มอบให้แล้วผลุบจากไปอย่างรวดเร็ว โห เป็นพ่อบ้านที่ทำงานได้รวดเร็วมากๆ ไปมาเงียบไร้เสียงอีกต่างหาก ผมเลิกสนใจคุณพ่อบ้านที่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้หันกลับมาสนใจสิ่งที่พี่เฮดีสถือ เขาวางมงกุฎดอกไม้บนหัวของผมแล้วยื่นตะกร้าหวายมาให้ผมถือ อ๊ะ หนักเหมือนกันน่ะเนี่ย ผมถือตะกร้ามือเดียวอีกมือก็จับมงกุฎดอกไม้บนหัวไว้ กลัวมันจะหล่นตกพื้นน่ะครับ พี่เฮดีสหอบผ้าปูเดินนำหน้าไปอย่างรวดเร็วเช่นเดิม ผมพยายามจ้ำอ้าวให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะเดินทันคนขายาว
พวกเราออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ทางด้านหลังเดินตามถนนหินสีขาวนวลท่ามกลางหญ้าสีเขียว ผมมองไปรอบๆ ตัวอย่างแปลกใจ พี่เฮดีสบอกว่าจะพาไปหาคุณพ่อของเขาไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมถึงได้พาเดินมาด้านหลังบ้านแบบนี้กันเนี่ย ตอนที่ทัวร์รอบคฤหาสน์เนี่ยด้านหลังไม่มีอะไรนอกจากสวนกับสนามกว้างๆ โล่งๆ เท่านั้นนี่น่า ผมนึกว่าเรากำลังจะไปคฤหาสน์อีกสองหลังที่เหลือซะอีก นอกจากคฤหาสน์ที่พี่น้องมหาเทพอยู่แล้ว(หลังที่ผมพักอยู่นั้นแหละครับ) บริเวณเขตของตระกูลนี่ยังมีคฤหาสน์อีกสองหลังตั้งห่างออกไปอีก ยังจำสามแยกในตอนแรกก่อนเข้ามาได้ไหมครับ? ก็นั้นแหละ แต่ละแยกมุ่งหน้าไปสู่คฤหาสน์หลังต่างๆ ที่ตอนผมถามผู้ดูแลม้าเขาบอกว่าเป็นบ้านของญาติๆ ของพวกพี่ซูส อ๊ะ งั้นพี่พอลก็อยู่แถวนี้ด้วยน่ะสิ?
“เฮ้ย เหม่ออะไรของนาย เดี๋ยวก็เดินชนต้นไม้หรอก”
“ใครจะบ้าเดิน...โอ๊ย!”
ยังไม่ทันสิ้นประโยค หัวหนาๆ ของผมก็ชนเข้ากับเสาจังเบ้อ เสียงตอนชนเนี่ยดังฟังชัดแจ๋วไม่ต้องอาศัยเอฟเฟ็กต์ใดๆ ผมเจ็บจนน้ำตาเล็ดแต่กลั้นเสียงโอดโอยเอาไว้สุดความสามารถ เต้นดุกดิกดีดดิ้นแด่วๆ แบบไม่มีเสียง พยายามบรรเทาความเจ็บปวดที่เริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ อย่างเงียบเชียบที่สุด ถ้าผมแหกปากร้องไปล่ะก็บังเอิญคุณพ่ออยู่แถวนี้พอดีจะคิดว่าผมเป็นพวกซุ่มซ่ามชอบโวยวายน่ะสิ ผมหันไปมองพี่เฮดีสที่เหมือนจะได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ จากเขา พอผมหันไปมองเขาก็เมินหน้าหนีไปทางอื่นทันที อะไรน่ะ!? ไม่ใช่ว่าหัวเราะขำผมอยู่หรอกใช่ไหม!!? จะเก๊กก็เก๊กให้เนียนหน่อยเถอะครับพี่ หลังนี่สั่นกระเพื่อมใหญ่เชียว ชิ! ไม่ลองเดินชนเสาบ้างล่ะ เจ็บจะตาย นี่ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ! ผมถูหน้าผากที่ไม่ทราบว่ามันแดงหรือโนแค่ไหนแล้วเดินไปหาอีกคนที่หยุดหัวเราะกลับมาเก๊กหน้านิ่งดุจรูปปั้นอีกครั้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แหม่ โป๊กเกอร์เฟสมืออาชีพยังอายเลย!
“เดินดีๆ เสาตรงนี้มันเยอะ ไม่อยากหาเสาใหม่มาเปลี่ยน”
“รู้แล้วครับ ไม่เห็นต้องตอกย้ำกันก็ได้”
ผมชนนิดชนหน่อยคงไม่ถึงขั้นต้องเปลี่ยนเสาหรอกมั้ง! พี่เฮดีสไม่พูดอะไรต่อเดินนำเข้าไปในสวน ผมยืนมองอย่างสงสัย คุณพ่อไปทำอะไรในสวนงั้นเหรอ? ทำไมถึงได้พาผมมาที่นี้? ผมเดินตามพี่เฮดีสไปติดๆ พยายามที่จะเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะคันปากแล้วถามออกไปเหมือนทุกที
“คุณพ่อมาทำอะไรในสวนงั้นเหรอครับ?”
“นอน” พี่เฮดีสหันมาตอบสั้นๆ แล้วเดินต่อไปไม่อธิบายอะไรให้กระจ่างเหมือนเดิมทุกครั้ง ผมกะพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจว่าคุณพ่อกำลังนอนพักอยู่ในสวนแล้วพี่เฮดีสจะพาผมมารบกวนเวลาที่ท่านกำลังผ่อนคลายทำไมกัน เดี๋ยวก็ถูกดุหรอก ผู้หลักผู้ใหญ่กำลังพักผ่อนอยู่แบบนี้เอาไว้ตอนที่ท่านว่างๆ ดีกว่าไหม? ไม่ต้องรีบร้อนแบบนี้ก็ได้นะครับ ยังไงมันก็ไม่ได้สำคัญเร่งด่วนอะไรมาก
“คือ...ถ้าท่านพักผ่อนอยู่ล่ะก็รอให้ท่านว่างๆ ค่อยไปพบดีกว่าไหมครับ?”
“ตอนนี้แหละดีแล้ว”
“งั้นเหรอครับ?”
“อืม”
อีกฝ่ายมุ่งมั่นตอบฉะฉานหนักแน่นจนผมต้องเลยตามเลยเหมือนเคย เฮ้อ เอาจริงงั้นเหรอวะ? นี่ผมต้องไปเจอพ่อของพี่เฮดีสจริงๆ เลยงั้นเหรอ!? โอ๊ยยย รู้สึกถึงแรงกดดันที่หนุนหลังอยู่ จะถอยหลังกลับตอนนี้ก็ไม่ได้แล้ว ผมครุ่นคิดจินตนาการหน้าตาของคุณพ่อของพี่เฮดีส ที่แน่ๆ คุณพ่อจะต้องเป็นหนุ่มหล่อมากทีเดียว ไม่งั้นลูกชายทั้งสาม เอ๊ย สี่คงไม่หล่อกันขนาดนี้หรอก ใจเต้นตึกตักตื่นเต้นเหมือนผมกำลังไปขอลูกสาวจากพ่อแม่มาแต่งงานด้วยเลย (ตรงกันข้ามล่ะมั้ง)
“ถึงแล้ว”
“เอ่อ...คะ...ครับ” ผมสะดุ้งตัวโหยงเมื่อได้ยินเสียงของพี่เฮดีสเอ่ยแทรกขึ้นในบรรยากาศเงียบสนิท ผมเริ่มเหงื่อไหลพราก อากาศก็ไม่ได้ร้อนอะไรนัก แถมยังอยู่ใต้ร่มต้นไม้ใหญ่อีก พี่เฮดีสปูผ้าออกแล้วนั่งลง ผมเงยหน้าจากพื้นขึ้นไปมองแล้วเลิกคิ้วงุนงง มองไปรอบๆ ตัวอย่างไม่เข้าใจ
เอ๊ะ...อะไรกัน? คุณพ่อ? ไม่จริง?
“มานั่งนี่” พี่เฮดีสเงยหน้ามาสั่งผมที่ยังยืนหันรีหันขวางดูเหมือนคนเงอะงะไปเลยล่ะ ผมพยักหน้าแล้วถอดรองเท้าไปนั่งข้างพี่เฮดีส เบิกตามองป้ายหินตรงหน้าด้วยความประหลาดใจปนตกใจสุดๆ นี่...อย่าบอกนะว่าคุณพ่อของพี่เฮดีส... ไม่จริงน่ะ!? ผมกลืนน้ำลายลงคอ ผมอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเลย ไม่คิดว่าคุณพ่อของพี่เฮดีสจะเสียชีวิตไปแล้ว นึกว่ายังมีชีวิตอยู่ซะอีก! ผมกำมือบนหน้าตักเหลือบมองคนนั่งข้างๆ ที่กอดอกจ้องป้ายหลุมศพของคุณพ่อนิ่ง ใบหน้าของเขาไม่มีความรู้สึกใดๆ เลยหรือถ้ามีมันก็ยากที่จะรู้ว่าเขารู้สึกยังไงอยู่ ผมรู้สึกเศร้าเล็กๆ
“มาเยี่ยมครับคุณป๋า”
คุณป๋างั้นเหรอ!!?
อย่าว่ายังงี้ยังงั้นเลยนะครับ ผมรู้สึกว่าคำนี้หลุดออกมาจากปากพี่เฮดีสแล้วมันพิลึกยังไงไม่รู้ ดูไม่เข้ากันสุดๆ ถ้าเป็นพี่โพไซดอนล่ะก็ผมจะไม่รู้สึกแบบนี้เลยนะ พี่เฮดีสเอ่ยทักทายสั้นๆ ตามวิสัยกลัวดอกพิกุลทองร่วง เขาหันมามองผมแวบหนึ่งแล้วหันไปพูดกับคุณป๋า(ผมลองเรียกมั้ง)
“คุณป๋าไม่ต้องห่วง ผมสบายดี ส่วนหมอนี้... คุณป๋าก็คงรู้จักอยู่แล้ว”
หา? หมายถึงผมงั้นเหรอ? ไปรู้จักกันตอนไหนครับ!? ไม่ใช่ว่าคุณป๋ามาเข้าฝันผมหรอกใช่ไหม? ไม่เอานะ! ถึงจะเป็นคุณป๋าถ้าไม่มีชีวิตอยู่แล้วผมก็ไม่ขอยุ่งด้วย อย่ามาให้เห็นแบบตัวเป็นๆ นะครับคุณป๋า ขอร้องเลย พี่เฮดีสหันมามองผมแล้วพยักพเยิดไปทางคุณป๋า จะบอกผมว่าให้ผมทักทายคุณป๋าสินะ? เอ่อ จะพูดอะไรดีล่ะครับเนี่ย? เดี๋ยวนะ ทำไมผมต้องตื่นเต้นด้วยวะ? ไม่ใช่เจอตัวเป็นๆ สักหน่อย
“เอ่อ สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเนรัญครับ”
เฮ้อ โชคดีที่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ไม่งั้นผมเผ่นเป็นคนแรกแน่ๆ! หลังจากทักทายคุณป๋าเรียบร้อยผมก็เงียบปล่อยให้พี่เฮดีสนั่งทำสมาธิ เอ่อ ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละครับ ก็พี่แกเล่นนั่งจ้องป้ายหลุมศพซะเขม็งขนาดนั้น ถ้าบอกว่ากำลังคุยทางจิตกับคุณป๋าผมก็เชื่อนะเนี่ย หน้าป้ายหลุมศพของคุณป๋ายังมีดอกไม้อีกสองช่อวางอยู่หน้าป้ายหลุมศพ ยังสดอยู่เลย แสดงว่าเพิ่งเอามาวางไว้แน่ๆ เดาว่าดอกคาลล่าลิลลี่นั้นน่าจะมาจากลูกชายคนโต ส่วนดอกไลแลคสีม่วงมาจากลูกชายคนรอง หึๆ เรื่องดอกไม้ล่ะก็ผมรู้จักเยอะเลยล่ะ เพราะอย่างนี้ไงถึงได้เรียนเกษตร!
OCEANUS GODLIKENESS
A SUPREME FATHER
AWESOME KHUNPA
AND BELOVED HUSBAND
IN FOREVER MEMORY
ผมมองป้ายหินสีขาวที่สลักเป็นตัวอักษรสีดำเข้มชัดเจน คุณป๋าของพี่เฮดีสชื่อ
‘โอเชียนัส ก็อดไลค์เนส’ โอเชียนัส? โอเชียนัสเนี่ยเป็นชื่อของเทพไททันร่างยักษ์หรือเปล่านะ? ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นเทพเกี่ยวกับทะเลคล้ายๆ โพไซดอนนี่แหละมั้ง ผมไล่อ่านตัวอักษรที่สลักไว้แล้วหยุดยิ้มนิดๆ ตรงออวซั่มคุณป๋า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าวรรคนี้ใครเป็นเจ้าของไอเดีย
ผมไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงวรรคสุดท้ายที่ทำให้ผมตกใจยิ่งขึ้น นี่มัน... คุณป๋าเพิ่งเสียไปเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง มันไม่นานเลยนี่! เฮ้ย อย่าบอกนะว่า... ผมหันไปมองพี่เฮดีสที่ใส่ชุดสีดำคอนเซ็ปต์เดิมไม่เปลี่ยน ไม่หรอกมั้ง ขนาดพวกพี่ซูสกับพี่โพไซดอนยังใส่สีปกติเลยนี่น่า มีแต่พี่เฮดีสเท่านั้นที่ใส่สีดำ คงไม่ได้ใส่ไว้อาลัยหรอก น่าจะเป็นเพราะรสนิยมส่วนตัวมากกว่า
“ดอกไม้บนหัวน่ะ เอาไปวางข้างบนนั้น” พี่เฮดีสชี้นิ้วสั่งอีกตามเคย ผมจับมงกุฎดอกไม้บนศีรษะไปวางบนป้ายหลุมศพของคุณป๋าอย่างเบามือและระวังไม่ให้มันตกลงพื้น รู้จักดอกไม้มาก็เยอะนะครับแต่นี่ผมไม่รู้จัก ดอกสีขาวตรงกลางเป็นสีเหลืองดูแปลกตาดี ผมเองก็เพิ่งเคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้เป็นครั้งแรกแล้วทำไมต้องทำเป็นมงกุฎด้วย? เอามาวางเหมือนคนอื่นๆ ไม่ได้งั้นเหรอ?
“นี่ดอกอะไรเหรอครับ?”
“แอสโฟเดล”“แอสโฟเดล?”
ชื่อไฮโซเกิน ไม่เคยได้ยิน
พี่เฮดีสพยักหน้าแล้วเอ่ยต่อเรียบๆ
“ดอกไม้แห่งความตาย (Flower of Hades)”“...!?” ผมทำตาโตในทันที
ดะ...ดอกไม้แห่งความตายงั้นเหรอ!!? มิน่าถึงเอามาให้คุณป๋า แต่ว่า... เอามาให้ผมทำไมมม ต้องการอะไรจากผมงั้นเหรอ!? นี่เป็นการแช่งผมทางอ้อมหรือเปล่า? ดันเอาดอกไม้แห่งความตายใส่ไว้บนหัว จะแกล้งอะไรก็ให้มันมีขอบเขตกันมั้งสิครับคุณพี่ อย่ามาล้อเล่นกับความเป็นความตายของคนอื่นจะได้ไหม? ผมได้แต่ประท้วงอยู่ในใจ แอบซับน้ำตาเงียบๆ อยู่คนเดียว เพราะตัวต้นเหตุหันไปมองทางอื่นไม่สนใจอาการกังวลของผมเลยสักนิด
“แล้วทำไมต้องเอามาให้ผมใส่ด้วยล่ะ แกล้งกันชัดๆ”
“ดอกแอสโฟเดลเป็นดอกไม้ที่เพอร์ซีโฟเน่ใช้ทำมงกุฎ”
“อ้อ ก็เลยทำเป็นมงกุฎสินะครับ”
“อืม”
หือ? คำตอบมันไม่ตรงกับคำถามหรือเปล่าวะ?
“ผมถามว่าเอามาให้ผมใส่ทำไม? ไม่ได้ถามว่าทำไมต้องทำเป็นมงกุฎสักหน่อย”
“ฉันตอบไปแล้ว” พี่เฮดีสเหลือบมามองแล้วยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย
ผมแอบสะดุ้งเบาๆ ตกใจหมด! จู่ๆ ก็แสยะยิ้มชวนให้หวาดหวั่นพิลึก ว่าแต่เขาตอบตอนไหนวะ? ผมขมวดคิ้วคิดทบทวนคำพูดของพี่เฮดีสอย่างไม่เข้าใจ อะไรกัน? ตอบตอนไหนวะ? ผมไม่เข้าใจเลยสักนิด พี่เฮดีสเปิดตะกร้าหวายออก ผมก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของขนมปังที่อบใหม่ๆ ทันที หว่า ดูขนมปังพวกนั้นสิครบ น่าอร่อยจัง คุณพ่อบ้านสมกับเป็นพ่อบ้านจริงๆ!
เขายื่นมาให้ผม ผมก็รีบรับเอาไว้ทันที กินเพลินจนลืมไปเลยว่าตอนนี้กำลังอยู่หน้าหลุมศพคุณป๋าโอเชียนัส แถมเรื่องดอกไม้อะไรนั้นก็ลืมไปหมดเลยด้วย ให้ตายเถอะ ถ้าผมอยู่ที่นี้นานกว่านี้ต้องถูกขุนจนอ้วกแน่ๆ เลย พี่เฮดีสแบ่งขนมใส่จานแล้ววางไว้หน้าหลุมศพของคุณป๋าพร้อมทั้งรินน้ำสีแดงๆ น้ำหวานหรือไวน์ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่น่าจะเป็นน้ำหวานน่ะครับ ใครที่ไหนจะจิบไวน์พร้อมกับกินขนมปังไปด้วยเล่า
ผมชะงักเมื่อมีมือเรียวสวยเช็ดมุมปากของผมเบาๆ ผมเงยหน้ามองเขาที่เลียนิ้วของตัวเองพร้อมกับยกมุมปากเล็กน้อย วะ...แว๊กกก!!! ไอ้รัญจะไม่ทนนน!!! หน้าของผมแดงแปร๊ด เงอะงะทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วขณะ สมองของผมต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ ถึงได้มองผู้ชายด้วยกันเองว่าเซ็กซี่ได้!? ผมก้มหน้าก้มตากินขนมจนติดคอ เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ เมื่อกี้ยังอายไม่หายตอนนี้อายยิ่งกว่าเดิมอีก ผมพยายามทุบอกตัวเอง
ป้าบ!แค่ก...!?
ฝ่ามือเดียวลงกลางหลังทำเอาขนมปังที่ติดคออยู่ไหลลงกระเพาะไปอย่างสวัสดิภาพแต่หลังผมไม่สวัสดิภาพด้วยน่ะเซ่! ตอนแรกแค่ขนมปังติดคอ ตอนนี้อาการหนักกว่า เกรงว่าจะช้ำในเลยด้วยซ้ำ โห! ตบมาแรงฉิบหาย นี่กะจะให้ตายในฝ่ามือเดียวเลยหรือไง? ผมขึงตาใส่คนหวังดีประสงค์ร้ายที่มองกลับมาด้วยใบหน้านิ่งไม่รู้สึกใดๆ
“ไม่ขอบใจแล้วยังจะจ้องแบบนั้นอีก”
โห คุณพี่ครับ! ผมเกือบจะตายเพราะฝ่ามือของคุณพี่แล้วยังจะให้ขอบคุณอีกเหรอออ!? ผมยิ่งจ้องอย่างขุ่นเคืองใจ นี่ตกลงจะแกล้งกันไปถึงไหนกัน? เห็นผมเป็นของเล่นเอาไว้แหย่เล่นเอาสนุกหรือไงกัน!? ผมถอนหายใจเสียงดัง ไม่สนใจคนที่ทำหน้านิ่งเดาไม่ออกว่าอยู่อารมณ์ไหน พับผ่าสิ แสบหลังจี๊ดๆ เลยอะ มันช้ำจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย? ยังไม่หายเจ็บอีก ผมพยายามเอื้อมมือไปแตะหลังด้วยความทุลักทุเล เฮ้อ ใครแตะหลังตัวเองได้ก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะครับ
“สำออยจริง ไม่ได้ตบแรงขนาดนั้นสักหน่อย”
ได้ยินคำพึมพำของอีกฝ่ายแล้วทำให้ผมฉุน ไม่แรงบ้านพี่สิวะ!? ถ้าเพิ่งแรงอีกหน่อยหลังมีสิทธิ์หักได้เลยนะ! นี่แกล้งไม่รู้ว่าตัวเองมือหนักอยู่ใช่ไหมเนี่ย? ตอนที่มีเรื่องชกต่อยกันน่ะ ไอ้พวกถึกๆ โดนหมัดเดียวก็เลือดกบปาก แล้วนี่มาตบหลังอันบอบบาง(?)ของผู้ชายตัวเล็กๆ ไม่มีทางสู้ คิดดูสิว่ามันจะสาหัสขนาดไหน ท่าทางไม่รู้สึกผิดของเขาทำให้ผมปลงคิดว่าอีกฝ่ายคงจะช่วยจริงๆ (ช่วยไปนรกเร็วขึ้น) แต่ลงมือหนักไปหน่อย พี่เฮดีสพ่นลมหายใจเหมือนรำคาญแล้วโน้มตัวเข้าหายึดข้อมือของผมเอาไว้แน่น
“หันหลัง”
“หา หันทำไมครับ?” ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อแสนจะไร้ที่ติที่ซูมเข้ามาใกล้แทบชิดหน้าจอแล้วประหม่าแปลกๆ ทำไมไอ้สมองทึ่มๆ ถึงได้คิดภาพความฝันลามกก่อนหน้านั้นขึ้นมาตอนนี้อีกเนี่ย!? แอร๊ยยย! หยุดจินตนาการได้แล้วไอ้รัญ! พี่ท่านจะอธิบายสักคำก็หาได้ทำไม่ ใช้กำลังช้างสารบังคับให้หันหลังแล้วเอามือล้วงเข้าไปข้างในเสื้อ เฮ้ยยย! จะทำอะไรกันครับบบ!? ผมยิ่งตื่นตระหนกตกใจไปใหญ่เมื่อถูกบังคับเลิกเสื้อขึ้น
“ก็ไม่เห็นมีรอยอะไรนี่ ฮึ สำออย” พี่เฮดีสเงียบไปก่อนจะเอ่ยเบาๆ นี่ตกลงแค่จะดูหลังของผมที่ถูกประทุษร้ายยังไงเหรอ!? ครั้งหน้าบอกดีๆ ก็ได้นะครับ ไม่เห็นต้องใช้กำลังขืนบังคับกันแบบนี้เลย ให้ตาย เสียดาย เอ๊ย ตกใจหมด ผมถอนหายใจอีกครั้งเบาๆ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสลูบตามแนวร่องสันหลัง
วะ...วะ...อ๊ากกกก!!! “ไม่มีก็ไม่มีครับ! แต่อย่าลูบได้ไหม!!?” ผมยอมจำนนต่อท่านจ้าวนรกหันหน้าไปร้องประท้วงเสียงแหลมด้วยความรนรานกรรมแล้วสิครับ แทนที่จะหยุดไว้เท่านั้นแต่เหมือนคำห้ามปรามของผมจะส่งผลตรงกันข้าม จ้าวนรกหน้าเรียบนิ่งทิ้งตัวกดผมลงกับพื้นแถมยังก้มหน้าซุกซอกคอพยายามเข้าใกล้หน้าผมอีก ว๊ากกก!!! ขอกลั้นใจตายตอนนี้เลยได้ไหม!? ไดอิ้งเมสเซจ...เฮดีส! แอร๊ยยย ลมหายใจร้อนๆ ของพี่เฮดีสทำให้ผมจั๊กจี้
“นี่ ทำไมหัวใจเต้นแรงจัง?”
“ห๊ะ มะ...มัน...”
“ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ?”
“อ๊ะ...คะ...คือ...ร้อน...มันร้อนไงครับ! ปล่อยผมได้แล้ว!” ผมรนรานตอบตะกุกตะกัก คิดอะไรได้ก็พูดแก้ตัวเอาชีวิตรอดไป พี่เฮดีสเหลือบสายตามามองแล้วทำเสียงขึ้นจมูกเบาๆ ขนตาโคตรยาวเลยอะ พี่เฮดีสตายสวยจริงๆ นะครับ ยิ่งมาปรือตามองแบบนี้ใกล้ชิดก็ยิ่งทำให้ผมใจเต้นเหมือนมันกำลังบ้าคลั่ง
“มุสาวาทา เว้นจากการโกหก ศีลห้าข้อสี่ไม่ใช่เหรอ?” เสียงกระซิบจากนรกที่เบาแสนเบาที่กลับมีพลังทำลายล้างอย่างมหาศาล ผมกะพริบตาปริบๆ พอเข้าใจแล้วอยากจะเอาหัวโขกพื้นให้สลบไปให้รู้แล้วรู้รอด ระ...เรื่องแบบนี้ ผิดศีลห้าอย่างนั้นเหรอ!? เอามาอ้างแบบนี้ผมก็ไปไม่เป็นเลยน่ะสิ โธ่เอ๊ยยย! แต่จะให้ยอมรับความจริงว่าที่ใจเต้นหน้าแดงเพราะผู้ชายคนนี้ล่ะก็ไม่มีทางเด็ดขาด!
“ผมไม่ได้โกหก มันร้อนจริงๆ!”
“แล้วไอ้เสียงหัวใจเต้นอย่างกับจะหลุดออกมานี่ล่ะ เพราะร้อนเหรอ?”
“ตกใจต่างหากล่ะครับ!”
“ฮึ อยากตกใจมากกว่านี้ไหมล่ะ?” พี่เฮดีสทำเสียงไม่พอใจก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงชวนหนาวยะเยือก ตกใจกว่านี้!? นี่เขาคิดจะทำอะไรน่ะ!? นี่มันกลางวันแสกๆ แถมยังอยู่ต่อหน้าหลุมศพคุณป๋าเลยนะ พี่เฮดีสยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมหลับตาปี๋ทันที ม่ายยยย!
“ไอ้เวรดีส! มึงจะแสดงหนังสดต่อหน้าคุณป๋างั้นเหรอ? ช่างกล้า อยากตายเหรอวะ!?” เสียงตวาดดังลั่นของพี่โพไซดอนเปรียบดังระฆังสวรรค์มาช่วยชีวิตอันแสนบริสุทธิ์ผุดผ่องของผมเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่จ้าวนรกจะทำประเจิดประเจ้อต่อหน้าพระบิดา ผมรีบผลักพี่เฮดีสออกกลิ้งม้วนตัวหนีอย่างรวดเร็ว เสียงของพี่โพไซดอนสวดน้องชายที่นั่งคิ้วกระตุกเป็นระยะๆ
ผมถอนหายใจโล่งแล้วมองหาพี่โพไซดอน เอ๊ะ? ไหนพี่โพไซดอนล่ะ!? ผมหันมองซ้ายขวาซอกมุมทุกแห่งหนแต่ก็ไม่เห็นตัวพี่โพไซดอนแม้แต่เส้นขนเดียว แล้วเสียงของพี่โพไซดอนมาจากไหนกันล่ะ!?
“...ไอ้น้องเวร! ใครเลี้ยงมึงให้เป็นแบบนี้กันวะ!? หลุมศพคุณป๋าเปรียบเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์นะโว้ย มึงจะเล่นหนังสดก็หาห้องหับให้มิดชิดสิว่ะ ถึงคุณป๋าจะชอบดูหนังสดก็เถอะแต่มึงก็ห้ามไปทำที่หน้าหลุมศพ เข้าใจไหม!?”
“คนเลี้ยงมันนิสัยเชี้ยๆ ก็เลยติดเชื้อมา”
“ไอ้เชี้ยยยย มึงด่ากูงั้นเหรอ!?”
ผมจ้องเขม็งที่ลูกน้ำกลมๆ เท่าลูกปิงปองสีแดงที่ลอยอยู่ตรงหน้าพี่เฮดีสจึงมันกำลังส่งเสียงเถียงกับพี่เฮดีสอยู่ อะ เสียงของพี่โพไซดอนก็ออกมาจากลูกน้ำกลมๆ นั้นด้วย! นี่มันอะไรกันเนี่ย พี่โพไซดอนกลายเป็นน้ำก้อนเล็กๆ ไปแล้วงั้นเหรอ!? ผมเบิกตากว้างด้วยความทึ่งปนงุนงง ปล่อยให้พี่น้องถกเถียงโต้กันเผ็ดร้อน สิ่งมหัศจรรย์พันลึกของตระกูลนี้ยังไม่หมดง่ายๆ สินะ ผมมองลูกน้ำสีแดงด้วยความสนใจ พี่โพไซดอนแยกร่าง? ก้อนลูกน้ำกลมสีแดงตวัดตัวไปมาเหมือนคนกำลังอารมณ์เสียที่น้องชายเถียงคำไม่ตกฟาก
“เออ! รีบกลับเข้าคฤหาสน์เร็วๆ มีผู้ปกครองมารับเมียมึงแล้ว!” พี่โพไซดอนทิ้งประโยคสุดท้ายเอาไว้ จากนั้นลูกน้ำกลมๆ ก็หมุนคว้างทิ้งตัวลงในแก้วน้ำอย่างสวยงามไม่หกรดพื้นเปรอะเปื้อน ผมแทบอยากจะตบมือให้กับการแสดงอันน่าทึ่งของพี่โพไซดอน ว่าแต่ผู้ปกครองที่ว่าน่ะใครกัน?
“ยืนบื้ออะไรอยู่ มาช่วยกันเก็บ เร็ว”
ยืนบื้อเลยงั้นเหรอ? พี่คนนี้ไม่คิดจะพูดดีๆ กับเขาบ้างเลยหรือไงกัน? แต่ละคำที่หลุดออกมาจากปากไม่ว่าก็สั่ง เฮ้อ ผมรีบช่วยคุณชายเก็บข้าวของใส่กลับลงไปในตะกร้า สักพักพวกเราก็ล่ำลาคุณป๋าโอเชียนัสแล้วเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์ ผมเหลือบมองพี่เฮดีสที่เดินอยู่ด้านหน้า ไม่ผิดจากที่คิดเอาไว้สักเท่าไร เขาหน้านิ่งเป็นรูปปั้นเหมือนเดิม ทำให้ผมรู้สึกว่าเมื่อกี้นี้มันเป็นความฝันหรือไงกันนะ? ผู้ชายอารมณ์เดียวตลอดศกคนนี้ใช่คนเดียวกันกับที่ไล่ต้อนผมให้จนมุมหรือเปล่า? เดี๋ยวก็ปั้นหน้านิ่ง เดี๋ยวก็นึกคึกแกล้งคนอื่น ผมรับมือไม่ทันเลยจริงๆ นะ เป็นอะไรที่ปุบปับกะทันหัน เล่นเอาสติสตางค์ของผมหลุดลอย พอย้อนคิดกลับไปแล้วอยากจะกระโดดถีบตัวเองจริงๆ ที่ตื่นเต้นมากเกินไปจนรนรานทำอะไรไม่ถูก ต่อไปผมต้องตั้งสติอยู่ทุกขณะจิตให้ได้
“นี่...”
“...!!!” เมื่อได้ยินเสียงเรียกของเขาผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองแล้วต้องเบิกตากว้าง ในหัวขาวโพล่ง พี่เฮดีสหันกลับมาก้มตัวประทับจูบเบาๆ รวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ติด ผมผงะตกใจก้าวถอยหลังออกมาจากวายร้ายหน้าตายที่เพิ่งขโมยจูบชาวบ้านไปหน้าตาเฉย! ผมยกมือปิดปาก เลือดในตัวมารวมพลที่หน้าจนแดงแจ๋ ถลึงตาใส่คนที่หรี่ตาลงทำหน้าเหมือนสนุกนักหนาที่เห็นผมอายหน้าแดงแบบนี้ ผมรู้สึกโกรธอีกฝ่ายขึ้นมาในทันทีก็เลยเผลอต่อว่าออกไปเสียงดัง
“หยุดแกล้งกันสักทีเถอะครับ! มาจูบผู้ชายด้วยกันแบบนี้ไม่ขยะแขยงบ้างหรือไงกัน!?”
“นายขยะแขยงเหรอ?” สีหน้าและน้ำเสียงตกวูบสู่อุณหภูมิติดลบ
ผมชะงักตัว ใจหายวาบขึ้นมา อ๊ะ โกรธเหรอ? ผมไม่ได้หมายความว่า... อะไรวะ? ไม่เข้าใจเหมือนกันน่ะเนี่ย แต่ปกติแล้วผู้ชายเขาไม่จูบผู้ชายด้วยกัน แถมออกจะรังเกียจซะด้วยซ้ำ ไม่ใช่หรือไง? อย่างเจ้าพวกซันเซ็ตตอนที่เล่นเกมอะไรพวกนี้ยังแสดงท่าทางรังเกียจสุดชีวิตเลยนี่ แต่คนๆ นี้กลับจูบผมหน้าตาเฉยถึงแค่แกล้งเล่นสนุกๆ ก็เถอะ หือ? ทำไมผมถึงรู้สึกไม่พอใจเมื่อคิดว่าเขาแค่ล้อเล่น แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ต้องพูดให้อีกฝ่ายเข้าใจซะก่อน
“ไม่ได้หมายความว่าผมรังเกียจพี่หรอกนะ แต่ปกติผู้ชายเขาไม่ได้จูบกันหรอกนะครับ ถึงจะแกล้งเล่นก็เถอะ”
“แกล้งอะไร?” พี่เฮดีสถามกลับรวดเร็ว จ้องเขม็งมาซะน่ากลัวเลย ผมกลั้นใจฝืดความหวาดหวั่นตอบออกไปตรงๆ
“ก็พี่แกล้งผมเล่นแบบนี้ไง ถึงจะสนุกแต่ไม่...”
“โง่จริง! ไอ้บ้าที่ไหนจะจูบเพราะแค่อยากแกล้งเล่น!” พี่เฮดีสทำหน้าเคร่งเครียดตวาดเสียงดังเกรี้ยวกราด สายตาที่มองมาก็เย็นยะเยือกไปถึงกระดูก ผมสั่นกลัวเล็กน้อยที่จู่ๆ เขาก็ตวาดเสียงดังใส่ พี่เฮดีสเงียบไปแล้วทำเสียงขึ้นจมูกแสดงความขุ่นเคืองออกมาชัดเจน เขาแค่ขยับ ผมก็สะดุ้งหลับตาปี๋ ยกมือขึ้นเป็นการ์ดป้องกันโดยอัตโนมัติ
“คิดว่าฉันจะตีนายหรือไง!? ระยำเอ๊ย! ไม่มีไอ้เหี้ยตัวไหนจะตีคนที่ชอบหรอก!” ห๊ะ? เมื่อกี้ว่าไงนะ?สมองผมเออเร่อล่มไปทั้งระบบ ยืนอึ้งไร้ปฏิกิริยาตอบกลับจนเขาทำเสียงฮึดฮัดโยนตะกร้าและข้าวของในมือทิ้งไว้ลงพื้นแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ผมเงยหน้ามองตามหลังที่ค่อยๆ เล็กลงไปเรื่อยๆ ของเขาไป เพราะเล่นน้ำเมื่อวานหรือเปล่าหูของผมถึงได้ฟังเพี้ยนๆ ได้ยินอะไรที่ไม่มีทางเป็นไปได้ มีน้ำขังอยู่ในหูหรือเปล่าวะ? ผมลองตบหูตัวเองเบาๆ เอียงหัวเอาน้ำในหูออกแต่มันก็ไม่มีอะไรเลย ผมคิดย้อนประโยคเมื่อกี้นี้แล้วลูบหน้าที่ร้อนเหมือนกองไฟใหญ่ในค่ายลูกเสือตอนกลางคืน แถมหัวใจมันก็เต้นแรงอย่างกับกลองที่ถูกตีรัวๆ
คนที่ชอบงั้นเหรอ?
"แล้วเจอกันตอนหน้าฮับ"
ขอบคุณสำหรับคนที่ทักท้วงมุสาวาทามานะจ้ะ ศีลห้าข้อสี่ ขออภัยอย่างยิ่ง!
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089850 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก