สุดขั้ว 21วันต่อมาผมก็ลองไปถามคนแถวบ้านดู ปรากฏว่ามันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ! แถมพวกเขายังเป็นคนรู้จักกับผมอีกด้วย! คำพูดของแต่ละคนโอเว่อร์จนไม่มีความน่าเชื่อถือ มีคนตายจริงๆ แถมคดีก็ถูกตัดสินไปแล้ว ผู้ตายเสียชีวิตเพราะเสพยาเกินขนาดส่งผลให้เกิดอาการช็อก การทำงานของหัวใจเกิดล้มเหลวฉับพลัน ผมพยายามถามถึงคนอื่นที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้แต่กลับไม่มีใครเลย นอกจากคำบอกเล่าว่าพวกเขาเหล่านั้นตายไปเอง ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลที่สามหรือพี่เฮดีสอย่างที่มอตโตกล่าวหาเลยแม้แต่น้อย
หลังจากได้คำตอบมา ผมก็มาแก้ต่างให้พี่เฮดีสกับมอตโตอีกครั้ง แต่เจ้าแว่นหัวดื้อกว่าที่คิดเอาไว้ ยังคงยืนยันคำเดิมและพูดว่าผมจะไปรู้เรื่องอะไร ผมก็บอกให้เจ้านั้นหาหลักฐานมาผมถึงจะเชื่อ ผมกับไอ้มอตโตทำหน้าตึงใส่กันแบบไม่มีใครยอมให้แก่กัน หมอนี้บ้าไปแล้ว ทั้งๆ ที่ไม่มีหลักฐานอะไรก็เอาแต่พูดใส่ร้ายคนอื่น มันอคติล้วนๆ! พี่เฮดีสไปทำอะไรให้เจ้าบ้ามอตโตกัน มันถึงได้เกลียดเขาขนาดนี้? เจ้าตัวก็บอกเองว่ารู้จักกันว่าตั้งแต่เด็กแท้ๆ กลับเอาแต่อคติมาตัดสินคนอื่น ผมเชื่อว่าพี่เฮดีสไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก!
“เสร็จยังวะ? เดี๋ยวหนังสือก็ถูกกลุ่มอื่นยืมกันไปหมดพอดี เร็วๆ หน่อย!” ซันเซ็ตเอ่ยเร่งเพื่อนในกลุ่มที่ยังรดน้ำแปลงของตัวเองไม่เสร็จสักที มันหันมามองผมแล้วบ่นให้กับความชักช้า ผมก็ได้แต่มองกลับอย่างแปลกใจ วันนี้มาแปลก ทุกทีที่ชวนไปหอสมุดมันก็บ่นเป็นหมีหิวน้ำผึ้ง แล้วทำไมวันนี้ถึงกระสันอยากไปหอสมุดกันนะ? โอเล่ที่รดน้ำเสร็จไปนานแล้วแต่กำลังติดพันคุยโทรศัพท์อยู่หันมาดักคอซันเซ็ต ผู้สวมวิญญาณนักศึกษาผู้ขยันขันแข็งอยากไปหาความรู้ไวๆ
“เฮอะ บอกไว้ให้นะไอ้ซัน ที่หอสมุดไม่มีสาวให้มึงส่องหรอกนะ”
“บ๊ะ ไอ้นี่ มึงเห็นกูหื่นตลอดเลยนะ กูจะตั้งใจทำงาน มันผิดด้วยหรือไง?”
“ตั้งใจทำงานน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่ตั้งใจทำอย่างอื่นน่ะผิดเต็มๆ เลยพวก!” ซีเนียร์เดินมาสมทบแล้วเอ่ยเสียงเรียบๆ มองหน้าคนตั้งใจอย่างรู้เช่นเห็นชาติ ซันเซ็ตยิ้มรับกว้างแล้วยักไหล่ไม่เอ่ยแก้ตัวใดๆ ผมเก็บฝักบัวรดน้ำเข้าที่เรียบร้อยและเดินมายืนอยู่ข้างๆ โอเล่เลิกคิ้วถามคนขยัน
“ตกลงมีอะไรที่หอสมุดกันแน่วะ?”
“โอ๊ย ไอ้รัญ ไม่มีอะไรหรอกน่า มึงก็เป็นไปกับไอ้พวกห่านี้เหรอวะ? มองกูในแง่ดีบ้างอะไรบ้างเฮอะ ขอร้อง!” ซันเซ็ตถอนหายใจพรั่งพรูออกมา สีหน้าจนใจกับคำครหาจับผิดของเพื่อนๆ มันเบ้ปากแล้วเอ่ยน้ำเสียงงอนๆ ใส่อีกต่างหาก ซีเนียร์ขมวดคิ้วรับไม่ได้กับท่าทางอุบาศก์ชาติของเพื่อน
“ตกลงพวกมึงจะไปกันไหมวะ?” มอตโตเตรียมตัวพร้อมออกเดินทางหันกลับมาถามพวกผมที่ยืนอยู่ที่เดิม ซันเซ็ตที่โดนรุมก็ร้องรับเป็นคนแรก รีบกระโดดคว้าคอเพื่อนแว่นแล้วเดินนำหน้าไป พวกผมที่เหลือส่ายหน้าให้เจ้ากะล่อนตัวพ่อแล้วเดินตามไปติดๆ
พวกเรามาที่หอสมุดกันเพื่อค้นหนังสือช่วยกันทำรายงานที่จะส่งให้อาทิตย์หน้าครับ อาทิตย์นี้มีทั้งการเล่นละครในคาบกิจกรรมและวันเสาร์ก็มีงานราตรีน้องใหม่อีกด้วย คาดว่าหลังจากกิจกรรมเหล่านี้คงจะเหนื่อยจนอยากพัก พวกเราก็เลยตกลงแบ่งงานกันทำในอาทิตย์นี้แล้วค่อยรวบรวมก่อนวันที่อาจารย์กำหนดไว้ พอมาถึงหอสมุดไอ้ซันเซ็ตก็หัวซ้ายหันขวาเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง
“หาอะไรของมึงวะ? ยังไม่ถึงชั้นหนังสือสักหน่อย” ผมถามอย่างสงสัย ผลักร่างสูงๆ ของมันให้เดินไปข้างหน้า ซีเนียร์ใช้เท้าถีบตูดเจ้าคนทำตัวเหมือนนายพรานมาส่องหาเหยื่อ นายพรานหันมายิ้มพริ้งเพราหล่อเหลาจนน่าหมั่นไส้
“เขาว่าสาวๆ สวยๆ ที่นี้เยอะนี่หว่า กูก็เลยอยากจะนับทำสถิติว่ามันจริงหรือเปล่า?”
“ไม่ทันไร สันดานแม่งก็โผล่” โอเล่ส่ายหน้าไปมาอย่างปลงตกกับเจ้าเพื่อนตัวดี ผมก็คิดอยู่เชียวว่ามันคงไม่พ้นอีหรอกนี้ไปได้ แล้วมันก็จริงๆ ซะด้วยสิ!
พวกเราขึ้นมาค้นหนังสือที่ชั้นหมวดวิทยาศาสตร์ ใครว่าเรียนเกษตรมันง่ายกันล่ะครับ!? เจอแต่วิทยาศาสตร์ เคมี มึนตึบอยู่เนี่ย เฮ้อ! พวกเราค้นหารายชื่อหนังสือแล้วแยกกันไปหาตามชั้นวางหนังสือ ผมกับโอเล่เดินมาด้วยกัน ให้ตาย ใครเป็นคนแบ่งกลุ่มกันเนี่ย ทำไมให้คนเตี้ยกับคนเตี้ยมาด้วยกัน ไอ้พวกตัวชะลูดทั้งหลายก็แห่ทางนู้นหมดซะงั้น ผมมองดูโน้ตที่จดชื่อและรหัสหนังสือท่องจำอยู่ครู่หนึ่งแล้วเริ่มหา
“มึง! เนรัญ ไอ้รัญ ห่ารัญ!”
“ชู่ว อย่าเสียงดังสิ” ผมหันไปดุเสียงเบากับเพื่อนตัวเล็กที่เอาแต่กระตุกชายเสื้อจนมันหลุดออกจากกางเกงหมดแล้ว ให้ตายเถอะ อยู่ใกล้กันแค่นี้ จะเรียกทำไมนักหนาวะ? เจอหนังสือแล้วก็วางไว้สิ ทำตื่นเต้นเหมือนเจออะไรประหลาดเข้าอย่างนั้นแหละ ผมถอนหายใจแล้วเหลือบไปมองเพื่อนตัวเล็กที่กำลังแอบชั้นหนังสือ เหมือนแอบมองอะไรอยู่ ท่าทางมันน่าสงสัยฉิบหาย
“ทำอะไรของมึงน่ะ?” ผมถามด้วยความเอือมเล็กน้อย นึกว่ามันกำลังหาหนังสืออยู่ซะอีก นี่อะไรของมัน!? ทำตาประกายวิบวับแล้วยิ้มกว้างแบบนั้นมันอะไร ท่าทางน่าสงสัยยิ่งกว่าเดิม นี่ถ้าใครมาเห็นได้เข้าใจผิดว่ามีโรคจิตหลงเข้ามาในหอสมุดแน่ๆ เลยครับ โอเล่หันกลับหลังมามองผมแล้วกวักมือให้ไปหา ผมถอนหายใจแล้วเดินไปหามันอย่างอ่อนใจ กลัวว่ามันจะกวักจนมือหักน่ะครับ จะกวักแรงไปไหน อยู่ใกล้กันแค่นี้เองแท้ๆ ตื่นเต้นอะไรของมัน?
“อะไรของ...” ผมชะโงกหน้าไปมอง หุบปากสนิทเมื่อสายตาไปปะทะภาพหนุ่มหล่อลาก ที่เดิมก็หล่อจนไม่รู้จะหาที่ติที่ไหนได้แล้ว ตอนนี้ยิ่งได้ไอเท็มเสริมให้น่ามองยิ่งกว่าเดิมอย่างแว่นตาเข้าไป ทำให้ผมเกือบจะอ้าปากค้างอยู่กับที่ บ้าชัดๆ! ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ทำไมผมต้องมาตะลึงตะลานใจเต้นกับผู้ชายคนหนึ่งที่แค่ใส่แว่นเพิ่มเข้ามาด้วย!
“แม่ง นั่นใช่พี่เฮดีสหรือเปล่าวะ? หล่อบัดซบมาก!”
หล่อบัดซบ? แน่ใจว่านั้นเป็นคำชม? ผมถอนสายตาจากภาพตรงหน้าแล้วไม่พูดอะไร ปล่อยให้โอเล่มองหนุ่มหล่อแล้วน้ำลายไหลพราก ผมรู้สึกตกใจทีเดียวที่มาเห็นเขานั่งอยู่กับกองหนังสือที่หอสมุดแบบนี้ แถมอีกฝ่ายยังใส่แว่นตาที่ทำให้ดูแปลกตาเอามากๆ แต่ให้ตายเถอะ ผมไม่อยากยอมรับนักหรอกว่ามันทำให้เขาดูดียากจะห้ามใจจนไม่อยากจะถอดสายตาจาก ผมเม้มปากแล้วเหลือบสายตาไปมองแค่แวบเดียว แวบเดียวจริงๆ นะครับ เท่านั้นผมก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงและหัวใจเต้นแรงมากแล้ว
แว๊กกก!ไอ้ความฝันบ้าๆ บอๆ มันทำพิษผมอีกแล้วสิ ให้ตายเถอะ!
“กูสงสัยว่าแว่นมันทำให้เซ็กซี่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอวะ? แอร๊ยยย กูอยากไปอ่านหนังสือข้างๆ หนุ่มหล่อแบบนั้นบ้าง แต่หนังสือคงไม่เข้าหัวสักประโยคแน่ ฮือ...คนบ้าอะไร แม่งหล่อสัด หล่อเหี้ยๆ”
นั้นมึงชมแน่เหรอวะ?
“แม่ง กูปวดฉี่ ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“อืม มาเร็วๆ นะมึง ยังหาหนังสือไม่เจอสักเล่ม เดี๋ยวไอ้พวกนั้นจะโวยพวกเราได้”
“รู้แหละๆ โอ๊ย เจอคนหล่อแล้วเยี่ยวแตกเลยเหรอวะ หึๆ” ไอ้โอเล่พยักหน้าพลางหัวเราะคิกคัก ผมขำเบาๆ มองตามร่างเล็กๆ ของมันวิ่งดุ๊กดิ๊กออกไปเพื่อไปเข้าห้องน้ำปลดเบา
พอโอเล่ลับสายตาผมก็เหลือบไปมองคนที่หล่อจนทำให้เพื่อนของผมฉี่แตก เขาถอนแว่นแล้วทอดสายตามองไปรอบๆ ผมใจเต้นตึกตัก ไม่รู้ว่าตื่นเต้นเพราะกลัวเขาเห็นหรือว่าลุ้นว่าเขาจะเห็นผมหรือเปล่า? ใจผมเต้นตึกตักเมื่ออีกฝ่ายหยุดสายตาตรงที่ผมยืนอยู่ เขาเห็นผมแล้วสินะ ผมลุกลี้ลุกลน กังวลว่าจะต้องทำตัวยังไงแต่ปรากฏว่าพี่เฮดีสกลับมองผ่านไปซะเฉยๆ เหมือนไม่เห็นผมเลยสักนิด หง่า อีกแล้ว โดนเมินไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้อีกแล้ว! ไอ้ความรู้สึกตื่นเต้นในตอนแรกดับวูบไปไม่เหลือ ตอนนี้ออกจะเศร้าๆ ยังไงชอบกล ผมมองเขาแล้วถอนหายใจเมื่อเห็นสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือในอ้อมแขน พี่เฮดีสใส่แว่นแล้วหันไปคุยกับเธอทันที
เฮอะ ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกไม่พอใจสุดๆ ไปเลยกันนะ ฝ่ายชายก็หล่อ ฝ่ายหญิงก็สวย เหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก คนอื่นๆ ที่ลอบมองอยู่ก็คงจะรู้สึกเหมือนกันกับผม แต่ละคนถึงได้ถอนหายใจกันยาวนานแบบนั้น ผมก็ถอนหายใจ รู้สึกหดหู่มากๆ อีกฝ่ายจะพูดคุยกับใครหรือทำงานกับใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย ผมเม้มปาก รู้สึกขมๆ ในใจที่เห็นเขาคุยกับสาวสวยแล้วเมินผมไปแบบนี้ เฮ้อ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกช้ำใจอย่างบอกไม่ถูก!
พี่เฮดีสหันมาทางผมแล้วหยุดชะงัก ผมรีบหลบหน้า ตกใจที่จู่ๆ เขาก็หันมามอง แย่ล่ะสิ นี่เขาจะเข้าใจผิดหรือเปล่าว่าผมกำลังแอบมองเขาอยู่! แต่ไม่หรอกมั้ง ไม่น่าจะเห็นผมนะ ผมรีบก้มหน้าก้มตาหาหนังสือเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และขอให้โอเล่กลับมาไวๆ เพราะจะได้ไปสมทบกับอีกกลุ่มสักที ผมไล่นิ้วสายตาอ่านสันหนังสือไปเรื่อยๆ แต่เอาเข้าจริงแล้วมันกลับไม่ได้เข้าสมงสมองผมเลยสักนิด สมองมันไปโฟกัสสิ่งรอบตัวนู้น ระแวดตัวจัดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผมตัวแข็งเกร็งตัวเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ ระ...หรือว่าจะเป็นโอเล่กันนะ? อาจจะเป็นโอเล่ก็ได้! ถึงคิดแบบนั้นแต่ผมก็ไม่กล้าหันหน้าไปมองว่าคนที่เดินมาจนหยุดอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้เป็นใครกันแน่ ผมตั้งหน้าตั้งตาหาหนังสือต่อไป ไม่สนใจอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ บ้าจริง หัวใจของผมมันจะเต้นรัวตอนนี้ทำบ้าอะไรเนี่ย!? ไม่รู้ว่าผมกังวลเกินไปหรือเปล่า เพราะเริ่มรู้สึกถึงเหงื่อชุ่มฝ่ามือ บรรยากาศรอบตัวก็กดดันกันจัง ถ้าเป็นโอเล่ล่ะก็ช่วยๆ พูดอะไรออกมาหน่อยได้ไหม อย่าแกล้งเงียบแบบนี้ มันหวาดเสียวนะโว้ย! ความเงียบปกคลุมพื้นที่รอบตัว ผมได้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นรัวในอก
“หาอะไรอยู่?”
ผมสะดุ้งตกใจกับสัมผัสตรงแก้ม พร้อมกับเสียงทุ้มต่ำน่าหลงใหลที่เอ่ยถามทำลายความเงียบงัน ผมหันไปมองเขาที่ยืนล้วงกระเป๋าโคตรเท่ตรงหน้า แย่แล้ว รู้สึกเหมือนหน้าของตัวเองมันร้อนผ่าวลามไปถึงคอ! ผมทำใจสู้สบตากับนัยน์ตาสีดำสนิทใต้กรอบแว่นแต่ก็ได้ไม่นานก็ต้องหลบ ให้ตาย เมื่อกี้ใจของผมสั่นรุนแรงมาก แววตาเมื่อกี้นี่มันอะไรกัน!? ผมหน้าแดงแปร๊ดยิ่งกว่าเดิม นี่ผมกำลังฝันอยู่เหรอ ทำไมสายตาของเขาถึงได้เหมือนในฝันบ้าบอของผมซะขนาดนั้น!? แถมสัมผัสเมื่อกี้ก็อ่อนโยนจนผมอยากจะสลบ หรือว่านี่จะเป็นภาพหลอน!?
“หาหนังสือทำรายงานครับ”
หลังจากเก็บกู้สติสตางค์กลับมาได้ ผมก็เหลือบไปมองเขาแวบหนึ่งแล้วตอบออกไป เขาไม่ได้พูดหรือถามอะไรต่อ เอาแต่ยืนมองผมด้วยสายตาชวนวูบวาบอยู่อย่างนั้น บ้าชะมัด สถานการณ์แบบนี้มันคืออะไรกัน!? อึดอัดก็อึดอัดแต่รู้สึกเขินชะมัดยาก อยากจะมุดลงพื้นหนีหายไปเป็นตัวมอดไรในหนังสือ หรือละลายหายเป็นไอไปซะให้รู้แล้วรู้รอด
“ฮึ หน้าแดงอีกแล้ว” พี่เฮดีสเอ่ยคล้ายกลั้นหัวเราะ เขาจิ้มนิ้วลงบนแก้มของผมเบาๆ ไม่ได้ช่วยทำให้ผมดีขึ้นเลยสักนิด สถานการณ์ของผมยิ่งแย่ เพราะหน้าของผมมันแดงยิ่งกว่าเดิมซะอีก ผมหันไปต่อกรด้วยความขุ่นเคืองใจที่ได้ยินเขาหัวเราะเหมือนชอบอกชอบใจนักหนา
“แล้วพี่มาทำอะไรที่นี้ ทำไมไม่กลับไปโต๊ะนั่นสักทีล่ะ ผู้หญิงของพี่รออยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ใช่ของฉันสักหน่อย...” พี่เฮดีสกลับมาทำหน้านิ่ง สายตาเหมือนมีความเยือกเย็นพัดผ่านเข้ามา เขากำลังเอ่ยปฏิเสธแต่แล้วก็หยุดชะงักไป ก้มมองดูผมเหมือนกำลังพิจารณาอะไรบางอย่างแล้วค่อยๆ เลิกคิ้วขึ้น ผมขมวดคิ้วกับท่าทีน่าสงสัยของเขา รีบถามออกไปเหมือนคนกินปูนร้อนท้อง
“มองอะไรครับ?”
“นายหึงเหรอ?” เขาถามสวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนุ่ม ผมที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็กะพริบตาปริบๆ งุนงงสักพัก
“หา?...ทำไมผมจะต้องหึงด้วยเล่า” ผมปฏิเสธเสียงสูงปรี๊ด ความน่าเชื่อถือหมดในทันทีกับน้ำเสียงรีบร้อนแก้ตัวแบบนั้น เขามองผมด้วยสายตาไม่เชื่อ ผมก็พยายามโบกมือปฏิเสธ ยืนยันในคำตอบของตัวเอง พยายามทำตัวให้หนักแน่นที่สุด เงยหน้าจ้องตอบกลับไปอย่างแน่วแน่สุดๆ แต่ทำไมใจมันสั่นๆ แบบนี้ล่ะเนี่ย!?
เขายืนมองผมสักพักแล้วเหลือบมองซ้ายมองขวา ผมหันมองตามสายตาของเขาแต่พอหันกลับมาก็ถูกคว้าคอไปจูบ ผมเบิกตาตกใจกับการกระทำรวดเร็วไร้คำพูดหรือสัญญาณเตือนใดๆ ริมฝีปากช่ำชองของเขาทำให้ผมเคลิ้ม เขารวบตัวผมไปเข้าไปแนบชิดกอดไว้แน่นแล้วไล้จูบดูดดื่มจนผมหัวหมุนตาลาย มันร้อนผ่าวนุ่นนวลชวนฝัน เสียงหัวใจที่เต้นรัวแรงตื่นเต้นกับรสสัมผัสของเขา กลิ่นกายที่คุ้นเคยโอบล้อมตัวผมจนมึนงง ยอมให้เขาตักตวงทุกอย่างจากโพรงปากแบบไม่ขัดขืนใดๆ เขาผละริมฝีปากออก ผมหายใจหอบถี่ ไม่รับรู้ใดๆ นอกจากเสียงทุ้มต่ำน่าลุ่มหลงที่กระซิบข้างหู
“ถ้าหึง ฉันจะดีใจมาก” ผมมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ หัวใจเต้นรัวที่ไม่รู้จะรัวยังไงได้แล้ว ระยะประชิดแบบนี้ผมแทบจะกลั้นหายใจ พี่เฮดีสปล่อยตัวผมแล้วเดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้มมีเลศนัย ผมแทบจะเซล้ม หมดเรี่ยวหมดแรงกับการโจมตีในครั้งนี้ ยิ่งคิดถึงคำพูดเมื่อกี้นี้ก็รู้สึกจั๊กจี้คันหยุกหยิกที่หัวใจ ผมก้มหน้ามองพื้นอันว่างเปล่า
บ้าเอ๊ย แบบนี้มันไม่ใช่จูบเพื่อแกล้งกันแล้ว!“ขี้โกงชะมัด” ผมเงยหน้าขึ้นมาแล้วบ่นพึมพำ ใบหน้าบึ้งตึง เล่นมาทำแบบนี้ก็ตั้งรับไม่ทันน่ะสิ ผมยกมือลูบหน้าจนถึงต้นคอที่ร้อนเหมือนเป็นไข้ สงสัยจะต้องแดงมากแน่ๆ หัวใจก็ยังเต้นรัวไม่หยุด โอ๊ย แบบนี้ผมต้องแย่แล้วแน่ๆ! แย่สุดๆ เลย ให้ตายเถอะ อยู่ในหอสมุดที่มีคนอื่นแท้ๆ แต่ผมก็ยังลืมเคลิ้มตามเขาไปจนสุดทาง อย่าบอกนะว่านี่เป็นผลจากการเข้าคอร์สอบรบสั่งสอนของพี่โพไซดอน!? ผมกัดริมฝีปากตัวเองกลั้นยิ้มเอาไว้ สถานการณ์แบบนี้ผมจะดีใจอะไรเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ!
“ฮึ ขี้โกงจริงๆ ด้วย”
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อคนบางคนเอ่ยทำลายห้วงอากาศหวานปนเปรี้ยว ผมหันหลังกลับไปมองอย่างตกใจ โอเล่จ้องเขม็งมาที่ผม สายตาคาดคั้นเอาคำตอบอย่างแรงกล้า ร่างเล็กๆ เดินเข้ามาใกล้เขย่งเท้า จ้องผมตาแทบจะถลนออกนอกเบ้า ผมกลืนน้ำลาย ยกมือปกป้องตัวเองเต็มที่ สายตาโอเล่คุกคามสุดๆ
“มึงเป็นอะไรกับพี่เฮดีส?”
“ห๊ะ? ไม่ ไม่ได้เป็นอะไรด้วยสักหน่อย” ผมส่ายหน้าหวือก่อนที่จะคิดได้ด้วยซ้ำ
“ตอแหล! กูเห็นเต็มสองตา จูบกันดูดดื่มสะท้านทรวงขนาดนั้น ไม่เป็นอะไรก็บ้าแล้ว”
ผมหัวสั่นหัวคลอนเมื่อถูกคนที่สูงน้อยกว่าจับคอเสื้อแล้วเขย่าอย่างแรง ผมมองหน้าทะมึนตึงของโอเล่อย่างลำบากใจ ไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไงดี เดี๋ยวนะ ไอ้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนเดินออกไปของเขา...หรือว่าจะเกี่ยวกับเจ้าคนตรงหน้านี่กัน? คงไม่ใช่ว่าเขาเห็นโอเล่แล้วจับผมจูบโชว์ต่อหน้าต่อตาเพื่อนหรอกใช่ไหม!? โอ๊ยยย! ทำไมต้องแกล้งผมขนาดนี้ด้วยเนี่ยยย!?
“เล่ามาให้กูฟังเดี๋ยวนี้นะ! มึงไปมีอะไรกับหนุ่มหล่อขนาดนั้นตอนไหน?”
“ไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย มึงเบาเสียงหน่อยได้ไหม? อยากถูกไล่ออกไปเหรอไง?”
“ให้กระซิบกระซาบข้างหูแบบมึงกับพี่เฮดีสเลยไหม?”
“นี่มึงเห็นตั้งแต่ตอนไหน?” ผมย้อนถามกลับไปอย่างสงสัย โอเล่มาตอนไหนทำไมผมไม่รู้สึกตัวเลยวะ? โอ๊ยยย พออยู่กับเขาทีไรผมก็ไม่ใส่ใจสิ่งรอบตัวเลย จะให้ไปสนใจได้ยังไงล่ะ แค่เขาคนเดียวผมก็ยังรับมือไม่ไหวแล้วจะเอาสมาธิที่ไหนไปใส่ใจสิ่งรอบข้างกันเล่า โอเล่เหลือบมองผมแล้วหัวเราะหึๆ หรี่ตามองผม
“ก็ตอนเข้าด้ายเข้าเข็มเลยน่ะสิ กูงี้ช็อกไปเลย แม่ง เทวดาของทุกคนโดนจ้าวนรกเอาไปแดกแล้ว!”
“แดกอะไรของมึง? เหลวไหล” ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา
“กูก็พูดตามที่เห็นนั้นแหละ เรื่องเป็นไงมาไง เล่าให้กูฟังบัดนาวเลยมึง อย่าเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง!”
“แล้วจะไม่หาหนังสือเหรอ?”
“หาไปเล่าไปสิ”
ผมถอนหายใจเฮือก มองเพื่อนตัวเล็กที่มุ่งมั่นจะฟังว่าผมไปเอี่ยวเอาพี่เฮดีสมาได้ยังไง บอกตามตรงกูไม่ได้ไปเอี่ยว เขามาเอี่ยวกูต่างหาก! ผมจำใจเล่าให้โอเล่ฟังคร่าวๆ มือก็หาหนังสือต่อไป โอเล่มองผมด้วยดวงตาเป็นประกาย ทำท่าเพ้อฝัน กรี๊ดกร๊าดกับเรื่องที่ผมเล่าให้ฟัง ทำท่าตื่นเต้นโอเว่อร์ ผมข้ามเรื่องเหนือธรรมชาติไป เดี๋ยวจะหาว่าผมเสียสติซะก่อน จากนั้นก็พยายามเล่าในส่วนที่พอจะเล่าให้ฟังได้
พวกเราหาหนังสือได้สองสามเล่มแล้วเดินย้อนกลับมานั่งโต๊ะที่ถูกจับจองเข้าเอาในตอนแรก พวกซันเซ็ตยังไม่มากันเลย ผมเล่าเรื่องต่อเพราะทนคำรบเร้าของโอเล่ไม่ได้ และแล้วเรื่องราวประเด็นร้อนก็จบลง พอฟังจบโอเล่แทบจะล้มตัวลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้น ชี้หน้าผม ขยับปากทำเหมือนจะพูดแต่ก็หาคำพูดอะไรออกมาพูดไม่ได้
“...สัด! มึง...โอ๊ยยย ถ้าเป็นกูป่านนี้ลูกสองแล้ว!”
“มึงจะไปมีลูกได้ยังไง...” ผมกำลังเอ่ยแย้ง ไอ้โอเล่ไม่ฟังพูดแทรกตัดบทของผมหน้าตาเฉย
“ห่า กูเปรียบเทียบ! กูหมายถึงซั่มกันไปนานแล้วต่างหาก”
“ไอ้บ้า!”
“โอ๊ยยย บื้อจริงๆ! ฟังกูนะไอ้รัญไอ้โง่ เขาชอบมึง!” โอเล่กระฟัดกระเฟี้ยว ทึ้งผมของตัวเองไปมาแล้วเงยหน้ามาเอ่ยกับผม ผมนิ่งไป หัวใจเต้นเล็กน้อยแล้วค่อยๆ พยักหน้า
“เขาก็บอกกูแบบนี้”
“เหรอวะ? เฮ้ย แม่ง น่าอิจฉาว่ะ นั้นน่ะ...”
“กูก็ชอบเขานะ ก็เหมือนกับพวกมึงนั้นแหละ กูก็ชอบเหมือนกัน”
“...สัดรัญ” โอเล่ทำไหล่ตก ทำหน้าเซ็งเหลือคณา
“อะไร? กูพูดอะไรผิด?” ผมหันไปมองโอเล่ที่ทำหน้าบูดบึ้งใส่ มันหายใจฟึดฟัดเหมือนพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ ผมงงว่าตัวเองทำอะไรถึงทำให้เจ้าตัวเล็กนี่โมโหหน้าแดงหน้าดำ โอเล่หันมามองผมแล้วเอ่ยอย่างช้าๆ
“ไอ้โง่รัญ กูถามมึงหน่อย ถ้ากูจะจูบมึง มึงยอมไหม?”
“เรื่องอะไร” ผมเอนตัวออกห่าง มองคนตัวเล็กที่ส่งสายตาเย็นชามาให้ แล้วด่าบอกว่าแค่ถามเฉยๆ ไม่ได้จะจูบจริง อ้าวเหรอ? กูก็ต้องระวังตัวไว้เท่านั้นแหละ โอเล่ถอนหายใจท่าทางเหนื่อยๆ
“เออ นั้นแหละ มึงบอกว่าชอบเขาเหมือนกู ถ้าอย่างนั้นกูก็จูบมึงได้น่ะสิ แต่กูไม่พิศวาสขนาดจูบมึงหรอกนะ มึงคิดดีๆ ที่มึงให้เขาจูบกอดฟัดขนาดนั้นน่ะ มันเพราะอะไร ส่วนที่เขาบอกว่าชอบมึงน่ะไม่ใช่แบบเพื่อนเล่นๆ แต่ชอบแบบที่...” โอเล่ชะงักเว้นวรรคเพื่อสูดลมหายใจเข้า ผมเอียงหน้าตั้งใจฟังเป็นอย่างดี
“เขาชอบมึงแบบที่อยากซั่มด้วย! เข้าใจหรือยัง?”
“ห๊ะ?” ผมผงะส่งเสียงตกใจออกไป จากนั้นก็ส่ายหน้าปฏิเสธ โอเล่กุมหัวแล้วร้องโอดโอยทันที
“โอ๊ยยยยย! กูสงสารคนที่มาชอบมึงจริงๆ ถ้าเป็นกูล่ะก็แม่งลากไปชำเรานานแล้ว ไม่รีรอให้คนโง่ๆ อย่างมึงเข้าใจก่อนหรอก กูนับถือความอดทนของพี่เฮดีสฉิบหาย!”
ผมแก้มแดงแจ๋ เข้าใจสิ่งที่โอเล่ต้องการจะบอก ยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งอาย อ้อเหรอ? แต่ว่า... มันจะเป็นไปได้ยังไง? ผมเป็นผู้ชายนะ พี่เฮดีสจะมาชอบผู้ชายอย่างผมนี่นะ? ไม่น่าจะเป็นไปได้หรอก แล้วอีกอย่างผู้ชายกับผู้ชายเนี่ยมันผิดปกติไม่ใช่เหรอ!?
“แต่...กูเป็นผู้ชายนะมึง มันวิปริต...”
ผมขมวดคิ้วเหมือนนึกได้ โอเล่กอดอกจ้องเขม็งแล้วเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง
“แล้วไง กูก็ชอบผู้ชายเหมือนกัน มึงเห็นกูวิปริตผิดจากคนอื่นๆ เหรอวะ? มีตามีจมูก เลือดก็แดงเหมือนกัน ผิดปกติตรงไหน? ก็แค่รสนิยมความชอบส่วนตัว บางคนชอบฟังป๊อบ บางคนชอบฟังร็อก มันก็เหมือนกับที่กูชอบกล้วยไม่ชอบหอย ไม่ได้ไปหนักหัวใครสักหน่อย ใช่ว่ากูชอบผู้ชายแล้วโลกมันจะแตก อีกอย่างยังไม่เห็นมีพ่อใครตายเพราะกูไปมีอะไรกับเพศเดียวกัน เฮอะ” โอเล่เชิดหน้าเอ่ยอย่างดุเดือดแล้วยักไหล่ไม่ใส่ใจ ผมมองโอเล่อย่างตกใจ ชอบผู้ชายงั้นเหรอ? ผมเพิ่งรู้น่ะเนี่ย! นึกว่าพวกซันเซ็ตพูดแซวไปเล่นๆ เท่านั้น แต่จริง...สินะ อืม
ผมครุ่นคิดแล้วมองโอเล่สลับมองคนอื่นๆ ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนบอก ไม่ต่างกันจริงๆ นั้นแหละ ไม่มีอะไรต่างกันเลย มันก็แค่รสนิยมความชอบส่วนตัว ถึงโอเล่จะชอบผู้ชายจริงมันก็ไม่ได้ทำให้ผมเดือดร้อนหรือเป็นอะไรเลย ผมยิ้มให้กับเพื่อนที่ฮึดฮัดอารมณ์ขึ้น
“โทษที กูไม่ได้ตั้งใจว่ามึง จริงอย่างที่มึงพูด ไม่มีอะไรแตกต่างกัน มึงกับกูหรือคนอื่นๆ”
“เออ! กูรู้ว่ามึงต้องเข้าใจ” โอเล่ถอนหายใจแล้วค่อยๆ ยิ้มส่งให้กับผม คนตัวเล็กถอนหายใจโล่งอกก่อนจะทำหน้าเหมือนคิดอะไรได้ มันหันมาพูดกับผมด้วยสายตาบังคับข่มขู่
“เอ้อ ถ้ามึงเข้าใจเรื่องนี้แล้วก็รบกวนทำความเข้าใจเรื่องที่มึงคิดยังไงกับพี่เขาด้วยนะครับไอ้คุณรัญ บอกตรงๆ กูสงสารพี่เขาว่ะ!”
แต่กูสงสารตัวเองมากกว่า
นั้นน่ะ ‘เฮดีส’ จ้าวนรกเลยนะโว้ย!!!
อุ๊ยตาย มาต่อเร็วอยู่นะ อากาศหนาวนิ้วเย็นจนแข็งเลยนะ!Character in this Chapter
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089488 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก