ตอนพิเศษ : Before when he met his Persephone
เพอร์ซีโฟเน่ ชื่อนี้เขาจดจำได้ขึ้นใจยิ่งกว่าชื่อตัวเอง แค่แวบแรกที่เห็นเขาก็มั่นใจว่า ใช่คนนี้ๆ แน่ๆ
เพอร์ซีโฟเน่ของเขา!ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ไม่มีวันไหนที่แม่จะอยู่กับเขาได้นาน นานที่สุด...สองวัน บางคนอาจจะคิดว่าเป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก แต่สำหรับเขาแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานและสำคัญที่สุด ไม่เป็นไร ไม่ได้อยู่กับแม่ก็ไม่เป็นไร เพราะเขาก็ยังมีพ่อและพี่ชาย โดยเฉพาะพี่ชายจะมาเล่นกับเขาบ่อยกว่าใคร
ตอนอายุแปดขวบ เขาเคยถามพี่ว่าทำไมถึงเจอพ่อแม่หรือพี่ทุกๆ วันไม่ได้ ทำไมพี่เลี้ยงของเขาจะต้องเปลี่ยนทุกๆ สามวัน ทำไมเขาไปโรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆ ไม่ได้
“ทำไมผมเจอกับทุกคนทุกวันไม่ได้?”
พี่ชายของเขาหัวเราะ
“เพื่อความแปลกใหม่ไง ไม่ชอบหรือไง? เจอกันบ่อยๆ น่าเบื่อจะตาย ถามทำไมวะ หรือว่าแกเหงา?”
“เฮอะ ผมไม่มีทางเหงา! แค่ถามไปอย่างนั้นแหละ”
“อ้อเหรอ” โพไซดอนยิ้มๆ ส่งสายตาล้อเลียนอย่างรู้ทัน เด็กน้อยพยายามปั้นหน้าบึ้ง
มันแปลกเกินไป ขนาดโรงเรียนเขายังไปได้แค่ไม่อีกวัน แทบจะไม่ได้ไปด้วยซ้ำ ทำไมล่ะ? เขาไม่เหมือนคนอื่นตรงไหน? เด็กพวกนั้นยังไปเรียนทุกวันได้เลย อะโฟรไดท์หรืออะพอลโล่ พวกนั้นยังไปได้เลย ทำไมเขาจะไปด้วยไม่ได้ เขาอยากจะเล่นกับเพื่อนทุกๆ วันเหมือนกัน ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นไม่ได้?
“ทั้งหมดก็เป็นเพราะแกคือเฮดีสไงล่ะ”
“แล้วทำไมผมต้องเป็นเฮดีส?”
“ไปถามคุณป๋าสิเฟ้ย ฉันไม่ได้เป็นคนตั้งชื่อให้แกนี่หว่า จะไปรู้ได้ยังไงฟะ!? แล้วแกตอบได้หรือเปล่าว่าทำไมฉันถึงเป็นโพไซดอน?”
เมื่อถูกพี่ชายจอมเจ้าเล่ห์ย้อนถาม เด็กน้อยเอียงหน้าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ด้วยใบหน้าจริงจัง คนถามยิ้มขำกับความจริงจังนั้นเพราะเขาไม่ได้อยากจะรู้คำตอบเสียหน่อย แต่เจ้าน้องชายตัวน้อยกลับคิดซะเคร่งเครียดเชียว
“ตอบไม่ได้” เฮดีสตัวน้อยส่ายหน้าไปมาเหมือนยอมแพ้ โพไซดอนตบศีรษะของน้องชายเบาๆ
“ไม่ต้องทำหน้าเศร้าอย่างนั้นก็ได้ เอาอย่างนี้ไหม? ฉันจะเล่าเรื่องสนุกๆ ให้ฟัง”
“ผมไม่ได้ทำหน้าเศร้า แล้วก็ไม่เอาเรื่องซูสหนีเมียไปหากิ๊กนะ” น้องชายทำหน้าบึ้งแย้งอย่างรวดเร็ว โพไซดอนหัวเราะในลำคอ
บ๊ะ ไม่เอาเรื่องซูสหนีเมียแล้วงั้นเหรอ? ยังอีกเยอะเลยนะ!
“เอ่อน่า ไม่เอาเรื่องซูสก็ได้ งั้นเล่าเรื่องฮาเดสล่ะกัน!”
เท่านั้นแหละ ปลาตัวน้อยก็ฮุบเหยื่อ เฮดีสจ้องตาแป๋วเฝ้ารอพี่ชายเล่าเรื่องให้ฟังอย่างตั้งใจ ลืมแม้กระทั่งเรื่องข้องใจก่อนหน้านี้ โพไซดอนกระแอมเคลียร์ลำคอให้โล่ง ค่อยๆ เกริ่นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“แกคงจะรู้ว่าซูสมีพระชายาชื่อฮีร่า โพไซดอนมีพระชายาชื่อแอมฟิไทรต์ ส่วนฮาเดสก็มีพระชายาชื่อเพอร์ซีโฟเน่!”
“เพอร์ซีโฟเน่...”
“ใช่แล้ว คนที่จะอยู่กับแกไปชั่วชีวิตยังไงล่ะ”
“อยู่ด้วยทุกวันหรือเปล่า?” เขาเอ่ยถามอย่างรีบร้อน ก่อนจะชะงักพยายามเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ ในใจมีความหวังร่ำไร ถ้าเป็นอย่างนั้นคงจะดีมากๆ เขาอยากจะเห็นเพอร์ซีโฟเน่เร็วๆ เพราะคนๆ นั้นจะได้มีอยู่เป็นเพื่อนเขาทุกวันไปชั่วชีวิต เล่นด้วยกันเหมือนเด็กคนอื่นๆ พอพี่ชายส่ายหน้า เขาก็ห่อเหี่ยวทันที โพไซดอนเอ่ยปลอบใจน้องชาย
“ถึงไม่ได้อยู่ด้วยทุกวัน แต่แน่ใจได้เลยว่าเขาจะอยู่กับแกไปชั่วชีวิตแน่ๆ”
“ฮึ ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่เอาหรอก”
“เฮ้ย อย่าเอาแต่ใจแบบนั้นสิว่ะไอ้น้อง เพอร์ซีโฟเน่น่ะเป็นเทพีแห่งฤดูใบไม้ผลิน่ะ มีหน้าที่ทำให้พืชผลเจริญงอกงามเพื่อให้ชาวไร่ชาวสวนทำการเกษตรได้ แล้วถ้าแกให้เพอร์ซีโฟเน่อยู่กับแกตลอดแล้วจะเอาเวลาไหนไปช่วยเหลือหรือทำประโยชน์ให้กับคนอื่นเล่า แกเองก็มีหน้าที่ต้องทำเหมือนกับฮาเดสที่ต้องคอยปกครองนรก เขาไม่ใช่แค่เป็นภรรยาแต่ยังเป็นเพื่อนของคนอื่น เป็นพี่เป็นน้องกับคนอื่นๆ อีก การที่แกจะให้เขาอยู่กับแกคนเดียว มันเห็นแก่ตัวมากรู้ไหม?”
“แล้วไง มีผมคนเดียวก็พอแล้ว” เฮดีสไม่เข้าใจสิ่งที่พี่ชายร่ายมายาวเหยียด เขากอดอก ทำหน้าบึ้งเอ่ยเอาแต่ใจ โพไซดอนทอดสายตามองน้องชายตัวน้อยด้วยสายตาเอ็นดู เขาพยักหน้าพลางหัวเราะในลำคอ
“ก็นะ ฉันเข้าใจ แกเหมือนฉันที่เป็นพวกชอบผูกมัด หึๆ”
“แต่ว่ามันจะทำให้อยู่กันไม่ยืด” พี่ชายตัวโตยิ้มกว้างแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ น้องชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เงยหน้าพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ยังไง?”
“ในที่สุดเขาก็จะหนีแกไปน่ะสิ”
“เฮอะ ไปเลย ใครจะง้อ” เฮดีสน้อยเชิดหน้าหยิ่งยโส แต่ใจกลับหายวาบ ไม่เอานะ! ไหนบอกว่าจะอยู่ด้วยชั่วชีวิตไงล่ะ!? โกหกนี่!
พี่ชายอมยิ้มกับท่าทางลุกลี้ลุกลน กังวลใจ แตกต่างจากคำพูดที่เอ่ยออกมาอย่างสิ้นเชิง ไอ้ซึนน้อยเอ๊ย!
“ถ้าแกอยากให้เขาอยู่ด้วยตลอกไป ก็ต้องเว้นระยะให้เขาพักหายใจ แต่ถ้าแกดึงดันจะให้เขาอยู่ด้วยทุกวัน เขาต้องหนีแกไปแน่ๆ” โพไซดอนยิ้มเอ่ยอธิบายให้กับน้องชายคนเล็กฟัง แม้เรื่องที่เขาพูดจะยากสำหรับเด็กตัวเล็กๆ ไปหน่อย แต่ถ้าเป็นน้องชายของเขาล่ะก็จะต้องเข้าใจแน่ๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ? นั่นก็เพราะว่าเป็นน้องชายของเขาไงเล่า!
พี่มันเก่งน้องมันก็ต้องเก่งด้วยสิฟะ!“หนีไปก็ตามจับกลับมาได้”
“โอ๊ย ไอ้จำเลยรัก พูดจริงๆ นะถ้าอยู่กับแกทุกวัน เพอร์ซีโฟเน่ของแกคงได้หนีไปถาวรแหละ ฉันหมายถึงตายน่ะ เข้าใจไหม!?”
“ตาย? ทำไมล่ะ?”
“เฮ้อ มันก็เหมือนเจ้าเซอเบอรุสที่หนึ่ง สอง สามไงล่ะ!”
“ผมก็แค่อยากเล่นด้วย ไม่ได้ตั้งใจทำให้มันตาย” เฮดีสก้มหน้าก้มเล็กน้อย เขาเอ่ยแก้ตัวเสียงแผ่วเบา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความผิดหวังและเสียใจ ไม่ว่าสัตว์เลี้ยงตัวไหนพออยู่กับเขาแค่เจ็ดวันก็นิ่งไม่ขยับเคลื่อนไหว พี่ของเขาบอกว่ามันตายแล้ว เขาไม่เข้าใจ ทำไมมันถึงตายทั้งๆ ที่เขาก็ดูแลและเล่นกับมันอย่างระมัดระวังแล้วแท้ๆ
หง่อยแดกเลยน้องกู
โพไซดอนเห็นน้องมีท่าทางเศร้าสลดยิ่งกว่าเดิมก็รู้สึกลำบากใจ เขารีบเปลี่ยนเรื่องพูด พยายามตบหลังกระตุ้นร่างผอมเล็กของน้องชาย
“เดิมทีฮาเดสเป็นเทพเจ้าที่อยู่ในโอลิมปัส แต่เพราะว่ารูปหล่อเกินไป ฉลาดเกินไปก็เลยถูกซูสหมั่นไส้ไล่ลงไปเป็นเทพปกครองนรก ด้วยความที่ฮาเดสมีนิสัยสันโดษ รักสงบก็เลยยอมลงไปนรกโดยไม่ปริปากบ่นใดๆ ที่นรกมันทั้งมืดทั้งชื้น ไม่มีสิ่งสวยงามเจริญตาเหมือนโอลิมปัสหรือโลก แต่เขาก็อยู่อย่างนั้นและทำหน้าที่อย่างดีเยี่ยมมาโดยตลอด...”
“แล้วจะเจอเพอร์ซีโฟเน่ตอนไหน?”
“อย่าขัดสิฟะ รีบร้อนไปได้ เพอร์ซีโฟเน่ไม่ไปไหนหรอกน่า” คนเป็นพี่เอ่ยตอบด้วยความขัดเคืองใจที่โดนน้องชายสอดเสียงระหว่างเล่าเมามัน เฮดีสพยักหน้าแล้วเงียบ รอฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
“วันหนึ่งฮาเดสขึ้นมาเป็นโลกเพื่อตรวจดูรอยร้าวระหว่างโลกและนรก เพราะไม่ได้ขึ้นมาโลกนานจึงทำให้ดวงตาของฮาเดสสู้แสงไม่ได้ เขาล้มหน้ามืดอยู่กับที่ ระหว่างที่จ้าวนรกพยายามปรับสายตากับแสงสว่าง เขาก็ได้กลิ่นหอมกรุ่นของดอกไม้และน้ำเสียงไพเราะอันอ่อนโยนของหญิงสาวเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
เมื่อฮาเดสเงยหน้าขึ้นเขาก็พบกับหญิงสาวผู้งดงามเหมือนดอกไม้อยู่ตรงหน้า เธอส่งยิ้มให้กับเขาอย่างอ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนแสงรุ่งอรุณ จ้าวนรกตกตะลึงแทบจะลืมหายใจไม่ได้สติไปชั่วขณะ หญิงสาวตรงหน้าเขาก็คือเทพธิดาเพอร์ซีโฟเน่ ธิดาของเทพีดิมีเทอร์นั่นเอง เธอเอ่ยถามจ้าวนรกอีกครั้ง คราวนี้ฮาเดสได้สติกลับมาและลุกขึ้นหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว แม้เพอร์ซีโฟเน่จะเรียกเขาอยู่หลายครั้งก็ตาม”
“อ้าว ฮาเดสเดินหนีทำไมล่ะครับ?”
“หึๆ ที่จริงแล้วฮาเดสขี้อายมากๆ เลยน่ะสิ!”
“หา?” เฮดีสน้อยทำหน้าไม่เชื่อ แต่พี่ชายกลับทำหน้าจริงจัง
“จริงๆ ฮาเดสเป็นหนุ่มขี้อายสุดๆ แต่แกล้งเก๊กขรึมไปอย่างนั้นแหละ ขี้เก๊ก ขี้อาย ปากไม่ตรงกับใจ เป็นจุดเด่นของเหล่าผู้สืบทอดนามของฮาเดสทุกรุ่น โอ๊ะ เหมือนเด็กแถวนี้หรือเปล่าน่า?”
“เปล่าสักหน่อย ไม่เหมือนเลย!” เด็กแถวนี้ปฏิเสธเสียงแข็ง
“งั้นนนนเหรอ”
“แล้วเรื่องเป็นยังไงต่อครับ?” เฮดีสไม่สนใจใบหน้าล้อเลียนของพี่ชาย ทำเสียงเข้มขึงเอ่ยถาม
“ฮาเดสได้แต่แอบมองเพอร์ซีโฟเน่ในเงามืดอยู่นาน ไม่กล้าแม้จะโผล่ไปให้สาวเจ้าเห็น ไอ้ครั้งจะคิดไปขอซูสก็กลัวว่าสาวจะไม่สนใจ แถมในนรกยังไม่สวยงามหรือเหมาะสมกับคนสดใสปานตะวันอย่างเพอร์ซีโฟเน่ ฮาเดสก็ได้แต่หักห้ามใจและเฝ้าดูด้วยความรักลึกซึ้งเงียบๆ ช่างน่าสงสารจริงๆ! จนกระทั่งอีรอสผ่านมาเห็น ด้วยความซุกซน รักสนุก อีรอสแผลงศรกามเทพใส่ฮาเดส ฤทธิ์ของศรกามเทพทำให้หนุ่มขี้อายกลายเป็นหนุ่มบ้ารักถึงสุดขีด ฮาเดสลักพาตัวสาวน้อยลงไปในนรกทันที!”
“โอ! เยี่ยม” คนฟังปรบมือแปะๆ อย่างชอบใจ
แม่ม น้องกูชอบแบบจำเลยรักจริงๆ
“พอลงมานรกฮาเดสได้สติ เริ่มเสียใจที่ลักพาตัวคนที่รักลงมาในนรกที่ไม่มีอะไรเลย ยิ่งเห็นเพอร์ซีโฟเน่ที่งดงามอยู่ในนรกที่ดำมืดไร้ชีวิตชีวา เขาก็ยิ่งเสียใจ ใจหนึ่งอยากจะอยู่ด้วยกัน อีกใจหนึ่งก็สงสารคนรัก ด้วยเพราะเป็นคนขี้เก๊ก เอ๊ย เป็นคนเย็นชา เขาก็พูดไม่ดีกับเพอร์ซีโฟเน่สารพัดอย่างตามประสาคนซึน เอ๊ย เย็นชา ฮาเดสคิดจะส่งเพอร์ซีโฟเน่กลับขึ้นไปข้างบน แต่ถ้าเขาส่งขึ้นไปเองก็เสียศักดิ์ศรีก็เลยวางแผนให้เฮเคตไปบอกดีมิเตอร์ว่าเขาลักพาตัวเพอร์ซีโฟเน่มาที่นรก จากนั้นก็ไปกระจายข่าวที่โอลิมปัสทำให้ซูสรู้เรื่อง ในที่สุดซูสและดีมิเตอร์ก็มาทวงธิดาคืนที่นรก ฮาเดสก็ยอมส่งเพอร์ซีโฟเน่กลับไปให้แต่โดยดี”
“อ้าว! ฮาเดสไม่รักเพอร์ซีโฟเน่แล้วเหรอ” เฮดีสรุ่นเยาว์ประท้วงเสียงแหลม ในใจด่าทอความงี่เง่าของฮาเดสที่ปล่อยคนรักไปง่ายๆ แบบนั้น ถ้าเป็นเขาล่ะก็ไม่มีวันซะหรอก จะเป็นยังไงเพอร์ซีโฟเน่ก็ต้องอยู่กับเขา ต่อให้ต้องตายก็ต้องอยู่!
“หึๆ”
โพไซดอนยิ้มมองดวงตาแข็งกร้าวของน้องชาย ไม่พูดเขาก็รู้ว่าเจ้าน้องบื้อคิดอะไรอยู่ในหัวตอนนี้ โธ่เอ๊ย เด็กน้อยอย่างแกจะไปเข้าใจหัวอกคนมีความรักลึกซึ้งแบบเทพฮาเดสได้ยังไงล่ะ เพราะรักมากถึงได้ปล่อยให้คนรักไปอยู่ในที่ๆ ควรจะอยู่ ไม่ใช่มากล้ำกลืนฝืนทนอยู่ในดินแดนร้างไร้สีสันอย่างนรกน่ะสิ วันหนึ่งถ้าแกรักใครสักคนก็จะเข้าใจเอง
“จบแล้วเหรอครับพี่ ไม่เห็นได้อยู่ด้วยกันเลยนี่น่า”
“เปล่า ยังไม่จบหรอก”
“แล้วยังไงต่อ?”
“รู้อะไรไหม ความรักน่ะมีแค่สองอย่าง คือได้รักหรือถูกรัก คนๆ เดียวเป็นทั้งคนได้รักและคนถูกรักได้ นี่เป็นสิ่งที่เทพฮาเดสลืมไป เขาคิดว่าตัวเองเป็นแค่คนได้รัก ลืมคิดไปถึงความรู้สึกของอีกคนหนึ่ง แกรู้ไหมว่าใคร?”
โพไซดอนมองน้องชายที่ขมวดคิ้วมุ่นแล้วส่ายหน้าไปมา เขายิ้ม ยกมือวางบนศีรษะน้อยๆ เท่าฝ่ามือของเขา
“เทพฮาเดสลืมคิดถึงใจของเพอร์ซีโฟเน่”
“...”
“อ่า ใช่แล้วล่ะ เทพธิดาผู้สดใสอ่อนโยนคนนั้นก็หลงรักเทพฮาเดสเหมือนกัน เธอรู้ว่ามีคนขี้อายคนหนึ่งหลงรักเธออยู่ คนโง่คนนั้นที่ไม่กล้าแม้จะมาเจอกับเธอ ได้แต่แอบมอง คอยทำสิ่งต่างๆ ให้อยู่ในเงามืด แต่เทพธิดาเพอร์ซีโฟเน่ก็รู้ว่าเขาเป็นใคร และเข้าใจความคิดของคนๆ นั้นดี ในนรกมีกฎว่าหากกินอาหารของโลกนรกจะไม่สามารถกลับไปบนโลกได้อีก ดังนั้นลับหลังเพอร์ซีโฟเน่แอบกินทับทิมของนรก และนั้นทำให้เธอต้องอยู่นรกต่อ
เทพฮาเดสตกใจมาก แม้กระทั่งซูสและดิมีเทอร์ยังคาดไม่ถึง แต่ยังไงเพอร์ซีโฟเน่ก็ไม่สามารถอยู่ในนรกตลอดได้เพราะบนโลกก็ขาดความอบอุ่นสดใสของเทพธิดาฤดูใบไม้ผลิไม่ได้เช่นกัน สุดท้ายแล้วซูสก็จำใจให้เพอร์ซีโฟเน่อยู่บนโลกหกเดือนและในนรกหกเดือน เมื่อเพอร์ซีโฟเน่อยู่บนโลกทำให้เกิดฤดูใบไม้ผลิและร้อน แต่เมื่อลงไปอยู่ในนรกทำให้บนโลกเป็นฤดูใบไม้ร่วงและหนาว เรื่องจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าต้องหาเมียฉลาดๆ แบบเพอร์ซีโฟเน่ยังไงล่ะ!”
“เอ๋?” คนฟังทำหน้างงในทันที สอนให้หาเมียฉลาดเนี่ยนะ!? ไม่ใช่แล้วมั้ง เฮดีสมองพี่ชาย แสดงสีหน้างุนงง โพไซดอนหัวเราะขำ โยกศีรษะน้อยๆ ของน้องชายไปมา
“หึๆ เอาไว้ถ้าโตก็ไปคิดเอาเองล่ะกัน”
“ขี้โกง”
“แล้วไงล่ะ แกจะทำอะไรฉันได้ หา” พี่ชายตัวโตผลักศีรษะเล็กๆ แล้วทำเสียงดูแคลนน่าหมั่นไส้ คนเป็นน้องตัวเล็กกว่าทำอะไรไม่ได้ก็นั่งกอดอก หน้าบึ้ง ปล่อยให้พี่ชายผลักศีรษะเล่น
“แกแกล้งอะไรน้องอีก ไอ้โพซ!” เสียงเข้มดังขึ้นจากพี่ชายคนโตที่เพิ่งกลับมาจากไปรับน้องสาวคนเล็กจากโรงเรียน พอเดินเข้ามาก็เห็นน้องชายตัวโตรังแกน้องชายคนเล็กต่อหน้าต่อตา ซูสที่อุ้มเด็กผู้หญิงตัวน้อยก้าวพรวดๆ มาหาน้องชายทั้งสองด้วยสีหน้าทะมึนตึง
“อ้าวๆ ตาแก่นี่เอง! กลับมาแล้วเหรอ?” โพไซดอนไม่สนใจกับท่าทางขุ่นเคืองของพี่ชายคนโตแม้แต่น้อย เขาลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับพี่ชายซึ่งตอนนี้สูงน้อยกว่าเขาไปซะแล้ว ฮึ! อย่าคิดว่าเขาจะโดนแกล้งฝ่ายเดียวเหมือนสมัยเด็กๆ ล่ะ คิดผิดแล้ว!
“เอาไป! วันนี้ฉันบอกแล้วไงให้แกไปรับอะโฟรไดท์ที่โรงเรียน ทำไมแกไม่ไป!?”
“อ้าว วันนี้เวรเฮียไม่ใช่หรือไง?” โพไซดอนถูกยัดเหยียดร่างน้อยของน้องสาว เขาใช้แขนข้างหนึ่งอุ้มเด็กน้อยเอาไว้แล้วเอ่ยย้อนพี่ชายที่รีบร้อนจะจากไป ท่าทางจะรีบมากซะด้วย ซูสที่คุยกับพ่อบ้าน หันมาตอบอย่างอารมณ์เสีย
“ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้ฉันไม่ว่าง! มีนัดดินเนอร์กับเมียโว้ย!”
“ดินเนอร์อะไรวะ?”
“วันวาเลนไทน์ไง!”
“อือฮือ ขอให้โชคดีล่ะกัน อวยพรให้ปั้มลูกได้สักที แต่งมานานแล้วยังไม่มีสักคนเดียว เอ๊ะ หรือว่าเฮียจะ...จะ...ไร้น้ำยา! ถึงจะไร้น้ำยายังไงก็ต้องขยันทำเข้าไว้นะเฮีย เดี๋ยวก็ติดเองล่ะ พยายามเข้า สู้ๆ นะ!!!”
“โว้ยยย ไอ้ห่า หุบปากซะ!” ซูสวิ่งออกไปพร้อมกับยกนิ้วกลางให้กับน้องชาย เพราะมันคนเดียวนั้นแหละที่ทำให้เขาต้องวิ่งตาเหลือกไปดินเนอร์กับภรรยาสุดที่รักแบบนี้ แล้วฟังมันพูดสิ ไอ้น้องมารผจญเอ๊ย!
“พี่โพซ วาเลนไทน์คืออะไร?” อะโฟรไดท์หันมาถามพี่ชายด้วยความสงสัย เอ๋ มันใช่ของกินหรือเปล่านะ อร่อยหรือเปล่า? เด็กน้อยวาดฝันด้วยความอยาก โพไซดอนยิ้มหันมาอุ้มน้องชายด้วยแขนอีกข้างเพื่อจะพาเหล่าเด็กๆ ไปทานมื้อเย็นกัน เฮดีสน้อยก็สนใจเหมือนกัน เขารอคอยให้พี่ชายตอบ
“วาเลนไทน์เป็นวันแห่งความรัก วันนี้เราจะมอบช็อกโกเลตและดอกไม้ให้กับคนที่เรารัก ถ้าอะโฟรโตขึ้นมีคนที่รักก็ให้ช็อกโกเลตกับเขา”
“ให้อย่างอื่นได้ไหม?” เฮดีสเกาะไหล่พี่ชายแล้วเอ่ยถามออกไป
“ได้สิ ไม่จำกัดหรอกดีส แค่เรามอบให้ด้วยความจริงใจก็พอแล้วล่ะ”
“ผมให้แหวนของตัวเองได้สินะ”
“แน่นอน”
“ผมจะให้กับเพอร์ซีโฟเน่ของผม!”
“ฮ่าๆๆๆ ความคิดยอดเยี่ยม สมกับเป็นน้องชายของโพไซดอน!”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เขานั่งเอนตัวอ่านหนังสือในมือด้วยท่าทางสงบ ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ตินั้นงดงามหมดจด ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาให้เห็นราวกับรูปปั้นที่สร้างสรรค์โดยจิตรกรเอก ดวงตาสีดำเข้มคู่สวยหรุบมองต่ำลงทำให้เห็นแพขนตาที่ยาวงอนหนาเป็นแพ ริมฝีปากได้รูปสวยเหยียดตรง เขาเหลือบสายตาไปมองห้องครัวเมื่อได้กลิ่นคล้ายกับช็อกโกเลต ร่างหนาบึกบันประกอบด้วยมัดกล้ามแน่นขยับเคลื่อนร่างกาย วางหนังสือไว้บนโต๊ะเบื้องหน้าแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัว
“ทำอะไร?” เสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลชวนหลงใหลเอ่ยถามชายหนุ่มผมสีทองซึ่งยืนหันหลังให้กับเขา
“อ๊ะ พี่ทำช็อกโกเลตวาเลนไทน์น่ะ เฮดีสจะทำด้วยไหม?”
“เฮอะ” หนุ่มหล่อในชุดสีเข้มทั้งตัวทำเสียงขึ้นจมูก คล้ายดูถูกอยู่ในที เขายืนผิงขอบประตูห้องครัวเอ่ยเสียงเย็นยะเยือกติดลบราวน้ำแข็ง
“จ้างมาสอนทำอาหาร ไม่ได้จ้างมาชวนทำของน่าเอียน”
“หือ ไม่ทำหวานก็ได้นะ ไม่เลี่ยนหรอก” โพมยิ้มกว้างแล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงร่าเริง เขาหันไปวนช็อกโกเลตอย่างตั้งอกตั้งใจ ปีนี้ครบรอบปีที่คบเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการนี่น่า เขาก็เลยอยากจะเซอร์ไพร้ส์ด้วยช็อกโกเลตแบบพิเศษที่ใส่ความรักอันล้นเปี่ยมด้วยสองมือคู่นี้ของเขาเอง
เฮดีสหรี่ตาคู่สวยมองพี่ชายที่รู้จักมาตั้งแต่เด็กอย่างเย็นชา ตอนที่เขาจะเข้าเรียนมหาลัยและได้ย้ายออกมาจากบ้านเพื่ออยู่คนเดียว แต่ทว่าพี่ชายขี้เป็นห่วงโอเว่อร์กลัวว่าเขาอยู่คนเดียวแล้วจะทำอะไรกินเองไม่ได้ ก็เลยส่งคนมาสอนทำอาหารให้ มันก็มีประโยชน์อยู่นั้นแหละ และตัวเขาเองก็ปฏิเสธความต้องการของพี่ชายคนรองไม่ได้ซะด้วย ในหนึ่งอาทิตย์โพมจะมาสอนเขาทำอาหารสามวันเท่านั้น มากกว่านั้นคงไม่ได้หรอก ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้มายืนหายใจกวนประสาทแบบนี้หรอก
“อ๊ะ จริงสิ พี่เพิ่งรู้มาว่าเฮดีสเรียนที่เดียวกับแฟนพี่เลยล่ะ อยากให้สนิทกันจังเลยนะ”
“ไม่จำเป็น”
“ยูเขาเป็นเด็กดีมากเลยล่ะ! ถ้าเฮดีสได้รู้จักต้องชอบแน่ๆ เลย”
ไม่ได้ฟังคนอื่นพูดเลย! เฮดีสโมโหไม่รู้จะโมโหยังไงกับพี่ชายคนนี้ ชอบพูดอะไรไปคนละเรื่องกับเขา แถมยังชอบทำหูทวนลมไม่ฟังเขาพูดอีก ถ้านี่ไม่ใช่พี่ขอร้องมาล่ะก็ เขาไม่สนใจแล้ว! เฮดีสพ่นลมหายใจเดินมานั่งเก้าอี้ในครัว กอดอกมองคนที่วุ่นวายกับการทำช็อกโกเลตวาเลนไทน์ ว่าแต่ทำไมมาทำที่นี้ล่ะ ไม่ไปทำที่บ้านตัวเองล่ะเฟ้ย!
“นี่ๆ ยูแฟนพี่ เขาอยู่คณะเดียวกันกับเฮดีสเลยนะ รู้จักไหม?” โพมยกหม้อช็อกโกเลตวางไว้แล้วหันมาคุยกับหนุ่มหล่ออย่างร้ายกาจซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล หนุ่มผมทองล้วงมือถือแล้วยืนไปให้อีกคนดู เขายิ้มกว้างจนตาหยี่อย่างมีความสุข
“แฟนพี่เอง น่ารักไหม?”
ผู้ชาย? เฮดีสเหลือบมองอย่างรวดเร็วแล้วยกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นรูปบนหน้าจอเป็นรูปของผู้ชายคนหนึ่ง จัดว่าหน้าตาดีทีเดียวแถมยังเป็นประเภทแต่งตัวจัด เจาะหูเหมือนคนเฮ้วๆ หน้าตาก็กวนๆ เฮดีสยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่ค่อยจดจำคนอื่นเท่าไรหรอก ถึงให้ดูไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร
วันต่อมาเป็นวันวาเลนไทน์ซึ่งทำให้เฮดีสหงุดหงิดงุ่มง่ามเป็นพิเศษ เนื่องจากมีคนพุ่งเข้ามาจะให้ช็อกโกเลตกับเขา ถึงแม้เขาจะโยนมันทิ้งหรือทำอะไรแบบไร้น้ำใจขนาดนั้นก็ยังมีคนใจกล้าเดินมาให้อีก ให้ตาย น่ารำคาญชะมัดเลย แถมยังต้องหงุดหงิดต่อเพราะถูกไหว้วานแกมข่มขู่ให้ขับรถพาหนุ่มผมทองมาบ้านแฟนเพื่อจะมอบช็อกโกเลตวาเลนไทน์ เขาไม่ใช่เบ้นะโว้ย เฮดีสยืนอารมณ์เสียอยู่ข้างรถ เขาใส่หมวกและฮู้ดปกปิดตัวตนอย่างเต็มที่ เพราะหากถูกจำได้ล่ะก็เป็นอันต้องถูกรังควานด้วยกลุ่มแมลงน่าราญน่ะสิ วันนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นด้วย
ร่างสูงเซ รู้สึกมึนหัวคล้ายจะวูบ ข้างหน้ามืดไปชั่วครู่ เฮดีสสะบัดศีรษะ หรือว่าเพราะเมื่อคืนเขานอนไม่พอ แถมยังอารมณ์ขึ้นลงทั้งวันเลย ร่างกายเกินขีดจำกัดแล้วล่ะมั้ง ชายหนุ่มยืนซวนเซไปมา ทำไมเขารู้สึกมึนหัวขนาดนี้กันนะ เขาเซคล้ายจะล้มแต่กลับมาใครบางคนเข้ามาดันร่างของเขาเอาไว้ซะก่อน เฮดีสพยายามพยุงตัวเองให้ยืน เขาขมวดคิ้วจะผลักอีกฝ่ายออก โสตประสาทได้ยินหอมคล้ายกลิ่นดอกไม้อ่อนๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
เสียงนุ่มอ่อนโยนและอบอุ่นเอ่ยถามเขา น้ำเสียงคล้ายตกใจและกังวลอยู่หน่อยๆ เฮดีสเลิกคิ้วเงยหน้ามองอย่างช้าๆ เขามองลอดหมวกไปเห็นใบหน้าสวยที่คลอเคลียด้วยกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้ม คนๆ นั้นจ้องมองมาอย่างเป็นห่วง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยดูใสซื่อและไร้เดียงสา
เฮดีสเบิกตากว้าง สมองที่มึนงงคล้ายหยุดชะงักไม่รับรู้ใดๆ เอาแต่จ้องมองใบหน้าสวยที่น่ารักสดใสนั้นอย่างเงียบเชียบ จู่ๆ หัวใจก็พลันเต้นรัวอย่างเบิกบานใจคล้ายมันกำลังยินดีกับการได้พบเจอในครั้งนี้ ไม่รู้เพราะอะไรเรื่องราวเมื่อตอนยังเด็กของพี่ชายกลับสะท้อนไปมาในหัวของเขา
... จ้าวนรกตกตะลึงแทบจะลืมหายใจไม่ได้สติไปชั่วขณะ หญิงสาวตรงหน้าเขาก็คือเทพธิดาเพอร์ซีโฟเน่ ...เพอร์ซีโฟเน่เพอร์ซีโฟเน่ของเขา!!!
อุ้ย ตายยยย ทันวันวาเลนไทน์ด้วยยยยย!!!
รู้สึกว่าพี่โพไซดอนจะรับบทเป็นคนเล่านิทานตลอด
ตอนนี้อาจจะไม่สมบูรณ์นักเพราะปอยมึนๆ ง่วงนอนมาก
แต่อยากจะแต่งให้ทันวันวาเลนไทน์ ต้องขออภัยที่เรียบร้อย
ปล.ตอนที่เฮดีสอายุ 8 ขวบ โพไซดอนอายุ 17 ปี ส่วนพี่ซูสอายุ 27 นะจ้ะ!
สุดท้ายก็... วันวาเลนไทน์ขอให้ทุกท่านมีความสุขค่ะ!!! 
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1088956 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก