สุดขั้ว 22
“เฮ้ย รัญ”“...”
พระเจ้า!!! ไม่จริง ผมต้องตาฝาดไปแน่ๆ คนอย่างเขาจะมาดูละครเวทีกิ๊กก๊อกแบบนี้ได้ยังไง นั่น ‘เฮดีส’ นะ! ‘เฮดีส’ เชียวนะ! อ๊า! ไม่รู้แล้ว ผมไม่รู้อะไรแล้ว!!!
“ไอ้รัญญญ!”
“ห๊ะ” ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงตะโกนข้างหู ฉิบ... ดังจนหูแทบดับ ผมหันไปมองผู้ทำร้ายหูด้วยความมึนงง เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์
“อะไรของมึงวะซัน เรียกเฉยๆ ก็ได้ยินน่า ไม่เห็นต้องตะโกนข้างหูแบบนี้เลย”
“เฮอะ กูเรียกมึงจนปากเปียกปากแฉะไม่เห็นจะได้ยิน เหม่ออะไรนัก ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยังไม่หายตื่นเต้นหรือไงวะ หรือว่ากำลังคิดเรื่องต่อจากนี้งั้นเรอะ” ซันเซ็ตนั่งลงข้างผม มันทำเสียงขึ้นจมูกเอ่ยถามเป็นชุด ผมกะพริบตาถี่ๆ เพื่อย่อยข้อมูลเข้าสู่สมอง
หลังจากทำการแสดงเสร็จเรียบร้อยสมบูรณ์ พวกผมทยอยช่วยกันเก็บฉากและอุปกรณ์การแสดงมาเก็บไว้ที่ห้อง เพื่อนบางคนกลับไปดูการแสดงของสาขาอื่น บางกลุ่มขอตัวกลับไปพักผ่อน ส่วนผมหลังจากที่เกิดอาการช็อกคาเวที จำได้ลางๆ ว่าถูกเพื่อนลากมาทิ้งไว้ห้องสาขา ผมนั่งครุ่นคิดหัวเสียอยู่เงียบๆ แต่คุณเพื่อนกลับเห็นว่าผมนั่งเหม่อไปซะอย่างนั้น
“ไอ้รัญ! เวรจริง ขนาดกำลังพูดอยู่กับกู มึงยังเหม่ออีกนะ ตกลงมึงไม่ไปหรือไงวะ จะให้เขารอไปถึงเมื่อไร” ซันเซ็ตเอ่ยขึ้น น้ำเสียงหงุดหงิดชัดเจน ผมเลิกคิ้วอย่างช้าๆ มองท่าทางกร่างหาเรื่องของมันอย่างไม่เข้าใจ
“ไปไหนวะ?”
“อ้าว มึงไม่ได้มีนัดหลังแสดงละครเสร็จเหรอวะ?” ซันเซ็ตเสียงดังแทบเป็นตะคอก ผมเอียงหน้าเล็กน้อยแล้วบางอ้อ ส่วนไอ้ซันเซ็ตก็ทำเสียงฮึหงุดหงิดงุ่มง่าม อะไรของมัน ผมเผลอไปเหยียบเท้ามันตอนไหน ผมเกาท้ายทอยพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปัญหาเก่ายังไม่เคลียร์ปัญหาใหม่เข้ามาอย่างรวดเร็ว รู้สึกไม่อยากไปยังไงไม่รู้ สังหรณ์ใจว่าจะมีเรื่องยุ่งยากตามมาให้วุ่นวายอีกแน่ๆ เฮ้อ
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
“เออ รีบไปเลยมึง” ไอ้ซันเซ็ตพยักหน้าหงึกหงักเหมือนไม่สนใจ หันหลังโบกมือไล่ผมยิกๆ อะไรของมันไล่กันจัง ผมลุกขึ้นมองเพื่อนที่นั่งเงียบ ผมยืนสักพักเพื่อรอว่ามันจะพูดอะไรอีกหรือเปล่า แต่มันก็ไม่พูดอะไร ผมถึงได้ตัดสินใจเดินไปที่ชั้นสามตามที่ได้นัดไว้กับพี่ไอวี่ ท่าทางซันเซ็ตมันแปลกๆ นะ หรือว่า...
“ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ” ผมเดินเข้าไปหาพร้อมรอยยิ้ม พี่ไอวี่ที่นั่งก้มหน้ามองพื้นด้วยท่าทางเครียดปนประหม่า พอผมส่งเสียงทักก็เงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างตกใจ รีบลุกพรวดพราด เบิกตามองผมด้วยสายตาประหม่ายิ่งกว่าเดิม
“รัญ”
“ครับ?” ผมหยุดตรงหน้าห่างจากเธอไม่มากนัก ผมเอียงหน้ามองพี่ไอวี่ด้วยดวงตายิ้มหยี พี่ไอวี่สูดลมหายใจเข้า ขมวดคิ้ว จ้องผมเขม็ง แก้มแดงก่ำ สีหน้าจริงจังจนผมต้องหุบยิ้ม ปรับอารมณ์จริงจังไปด้วย พอเห็นอีกฝ่ายตีท่าทีขึงขัง ผมก็รู้สึกประหม่า เธอสบตาผมแล้วรีบเบือนหน้าหลบ อ่า บรรยากาศแบบนี้มัน...
“คือ... พี่อยากบอกอะไรรัญนิดหน่อย”
“ครับ” ผมขานรับเสียงแผ่วเบา มองพี่ไอวี่ที่กระสับกระส่ายตื่นเต้น เธอเม้มริมฝีปากแน่น สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ อ้าปากจะพูดออกมาแต่ก็มีแค่เสียง ‘เอ่อ’ ‘อ่า’ ผมรอด้วยความสงบ ปล่อยให้เธอใช้เวลารวบรวมความกล้าหาญอย่างใจกว้าง พี่ไอวี่กลั้นลมหายใจ หลับตาเอ่ยประโยคที่ต้องการบอกผมออกมา
“พี่ชอบรัญ! คบกับพี่ได้ไหม?”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มรับเล็กๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ไม่มีอารมณ์อื่นใดปะปน พี่ไอวี่เงยหน้ามองผมด้วยสายตาที่แวววับเหมือนมีความหวัง
“รัญ...”
“แต่ว่าต้องขอโทษด้วยนะครับ” ผมก้มศีรษะให้กับพี่ไอวี่พร้อมกับเอ่ยปฏิเสธออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องการให้เธอเข้าใจผิด “ผมไม่ได้ชอบพี่แบบนั้น คงจะคบเป็นแฟนพี่ไม่ได้หรอกครับ อีกอย่าง... ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” พูดไปก็รู้สึกเขินอยู่เหมือนกัน ผมหัวเราะออกมานิดหน่อย เมื่อคิดถึงใครบางคนที่คิดจะโผล่มาตอนไหนก็โผล่ จะไปตอนไหนก็ไป
พี่ไอวี่ยืนเงียบนานจนผมใจเสีย มองเธอด้วยสายตาเป็นกังวล
“...อ่า พี่เข้าใจ” พี่ไอวี่ก้มหน้ามองพื้น ใช้เวลาสักพักก็พยักหน้ารับแล้วเงยหน้าขึ้นมาด้วยดวงตาคลอน้ำตา ผมเริ่มหวั่นไหว ผมเป็นพวกใจอ่อนกับน้ำตาของผู้หญิงด้วยสิ ผมยืนมองเธอเงียบๆ พยายามทำใจแข็งให้ได้มากที่สุด ไม่เอ่ยหรือแสดงท่าทางเข้าไปปลอบใจหรือให้ความหวังเธอ
“ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ครับ”
“คนที่รัญชอบ เขาเป็นใครเหรอ?”
“...” ผมทำหน้าลำบากใจ ก็อยากจะบอกอยู่นะ แต่คิดอีกที ไม่เอาดีกว่า! แค่นี้ผมก็รู้สึกวุ่นวายมากพอแล้ว ขืนหลุดปากออกไปต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ๆ อีกอย่างไอ้การที่ผมไปชอบผู้ชายเพศเดียวกันก็เป็นอะไรที่ยอมรับลำบากอยู่แล้ว จะให้ป่าวประกาศออกไปผมทำไม่ได้หรอก พี่ไอวี่ถอนหายใจเฮือก ถอยหลังให้กับผมก้าวหนึ่ง
“คนที่รัญชอบอยู่ในคณะเราหรือเปล่า”
“ไม่ครับ ไม่ใช่คณะเราหรอกครับ” ผมระบายยิ้ม ตอบออกไปตามความเป็นจริง ตอนแรกเหมือนกังวลอะไรบางอย่างแต่พอได้ยินคำตอบของผม พี่ไอวี่ทำหน้าโล่งอกแวบหนึ่งออกมาให้เห็น นี่คิดว่าผมชอบใครในคณะงั้นเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีน่ะสิ ผมจะไม่ต้องลำบากใจแบบนี้!
“ขอโทษที่ทำให้รัญเสียเวลานะ”
“ไม่เสียเวลาหรอกครับ ต้องขอโทษจริงๆ ที่ตอบรับความรู้สึกของพี่ไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วรัญเป็นแฟนกับคนๆ นั้นหรือยัง”
“เอ่อ... ยังครับ บางทีเขาอาจจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำ คล้ายๆ แอบรักข้างเดียวล่ะมั้ง” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ หรี่ตาลงมองพื้นก่อนจะเหลือบเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ เป็นแฟนงั้นเหรอ ผมไม่เคยคิดไปไกลขนาดนั้น เพราะผมเป็นผู้ชายและเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แล้วก็เขาน่ะเหรอจะมาเป็นแฟนกับผม ไม่น่าเป็นไปได้
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง งั้นพี่ก็ยังมีโอกาสอยู่น่ะสิ!” พี่ไอวี่ยิ้มที่มุมปากเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงขึ้นมา ผมมองเธออย่างตกใจ
“เอ่อ... พี่...”
“รัญยังไม่ได้เป็นแฟนกับเขานี่ ก็เท่ากับว่าพี่ยังมีโอกาสที่จะจีบรัญอยู่ ไม่รู้แหละ พี่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก วันนี้รู้แค่ว่าพี่จะทุ่มสุดตัวเพื่อให้รัญเปลี่ยนใจมาเซย์เยสกับพี่ให้ได้ เตรียมใจไว้เลย” พี่ไอวี่เอ่ยอย่างมุ่งมั่น มองตรงมาด้วยสายตาเอาจริง ผมตามไม่ทัน ตอนแรกคิดว่าเคลียร์ปัญหานี้ไปแล้วซะอีก ไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเนี่ย!
พี่ไอวี่ขยับเข้ามาฉวยโอกาสตอนที่ผมยังตั้งตัวไม่ทัน กระโดดกอดคอผมพร้อมกับเขย่งจูบปากของผมเบาๆ ผมอึ้งยืนตัวแข็งทื่อกับการกระทำอุกอาจ เธอยักคิ้วยิ้มกว้างอย่างมาดมั่นแล้วหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ขนาดผมจะเรียกยังไม่ทัน
อ่า!!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!?
ผมยังยืนตะลึงกับเหตุการณ์ล่อแหลมเมื่อสักครู่ ผ่านไปสักพักก็ได้สติกลับคืนมา ผมยกมือนวดขมับกลุ้มอกกลุ้มใจ พี่ไอวี่ยังไม่ตัดใจแถมมีลูกฮึดจะจีบผมให้ติดอีกต่างหาก กะแล้วเชียว ผมต้องเจอเรื่องยุ่งยาก ผมถอนหายใจหันหลังเดินออกไป ในหัวขบคิดหาทางออกแบบที่ไม่ทำให้ใครเจ็บช้ำจนต้องซดน้ำใบบัวบก แต่ผมสงสัยอยู่นิดหน่อย พี่ไอวี่ชอบผมจริงๆ เหรอ นึกว่าหยอกเล่นแบบหยอกน้องนุ่งซะอีก
“...!!?” ผมผงะเมื่อเดินเลี้ยวมาเกือบจะชนกับใครบางคน พอเงยหน้ามอง ผมก็ต้องเบิกตาอย่างตกใจ
แอ๊กกกก มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง!?
ผมถอยหลังเพื่อจะตั้งหลักแต่ถูกมือขนาดใหญ่คว้าข้อมือเอาไว้ซะก่อน สบตาสีดำสนิทคู่สวยที่หรุบมองมาด้วยความรู้สึกประหม่าจนเหงื่อซึม หัวใจเต้นรัวแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ผมถูกมืออีกข้างปิดปาก ร่างสูงใหญ่หันมองซ้ายขวาจับผมลากเข้าที่ลับตา ตอนแรกแถวนี้ก็ไม่มีคนอยู่แล้ว ยังจะลากเข้ามาในที่มิดชิดอีก แบบนี้ผมหวั่นใจนะ พี่เฮดีสปล่อยมือจากผมแล้วถอดหมวกออก เขาเงยหน้าจ้องผมเขม็งอย่างน่ากลัว อะไรรร ผมยังไม่ทันได้พูดหรือทำอะไรเลยนะ!
“อะไรครับ?”
“ฮึ” คุณพี่ทำเสียงขึ้นจมูกแล้วสะบัดหน้าไม่ตอบ
“ว่าแต่พี่มาทำอะไรที่นี้?” ผมถามเขาที่มีท่าทีไม่พอใจอย่างสงสัย แสดงว่าคนที่ผมเห็นก็คือเขาจริงๆ ด้วย เพราะชุดเดียวกันกับคนที่ผมเห็นตอนนั้นเลย แถมยังใส่แว่นเหมือนที่เจอในหอสมุดอีกด้วย ผมแอบหวั่นไหวเล็กน้อย หรือว่าผมจะเป็นพวกนิยมชมชอบหนุ่มแว่น!?
“ที่นี้ห้ามเข้าหรือไง?” เขาหันมาตอบแบบกวนๆ ด้วยหน้านิ่งฉาบด้วยปูนซีเมนต์
“เปล่า แต่ผมหมายถึงพี่มาทำอะไรที่ชั้นสาม”
ทั้งที่ตอนนี้แทบจะไม่มีใครมาที่ชั้นสามเลย ส่วนใหญ่จะอยู่ที่ห้องประชุมเพื่อดูการแสดงของเฟรชชี่ ยิ่งคนต่างคณะแบบนี้ยิ่งน่าแปลกใจไปใหญ่ แล้วเขายืนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนแล้ว ได้ยินผมกับพี่ไอวี่คุยกันหรือเปล่า ผมมองพี่เฮดีสอย่างสงสัย เขาหันมามองด้วยสายตาเย็นชาปานน้ำแข็ง
“ทำไมฉันจะต้องบอกนาย อีกอย่างฉันจะไปที่ไหนก็ได้”
“หรือว่าพี่มาดูละครเวที?”
“ห๊ะ อย่างฉันนี่นะ จะมาดูละครกระจอกๆ อย่างนี้”
“ครับ แล้วพี่มาทำไมกันล่ะ?”
“ไม่เกี่ยวกับนาย”
“ครับ พี่ไปที่ไหนก็ได้ ไม่เกี่ยวอะไรกับผม ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมพยักหน้ารับกับคำย้อนกลับที่ไม่ยอมตอบออกมาดีๆ กะแล้วว่าเขาจะต้องตีรวนมาแบบนี้ ถ้าตอบกลับดีๆ คงจะไม่ใช่เฮดีสแล้วล่ะ ผมถอนหายใจเดินหลบเพื่อจะออกไปจากห้อง ยังไม่ทันได้ก้าวผมก็ถูกกระชากแขนกลับมาอย่างแรง ผมขมวดคิ้ว รู้สึกเจ็บที่ถูกบีบแขน
“จะไปไหน?” เขาถามเสียงห้วนสั้นๆ คล้ายไม่พอใจ สีหน้าทะมึนขึ้นมาทันที ผมมองเขาที่จู่ๆ ก็โมโหอย่างไม่มีเหตุผล
“ผมจะไปล้างหน้า ถ้าพี่ไม่มีธุระก็ปล่อยผมได้แล้ว” ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้มันราบเรียบปกติ แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงได้ฟังเหมือนผมกำลังโกรธ เอ่อ อันที่จริงก็ไม่เชิงโกรธหรอก น่าจะเป็นผิดหวังซะมากกว่า ตอนแรกอุตส่าห์แอบดีใจที่คิดว่าเขามาหาผมแต่กลับถูกอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของเขาทำเอาเสียความรู้สึก ผมพยายามดึงแขนของตัวเองกลับ
“ฉันยังไม่ให้ไป” เขาดึงกลับแล้วเอ่ยสั่งน้ำเสียงเย็นเยียบ ผมเม้มปากเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่า เขามองผมแบบดื้อดึงตอบมา เฮ้อ นิสัยเหมือนเด็กไม่มีผิด ผมจ้องตอบกลับไม่ยอมแพ้เช่นกัน เราสองคนจ้องกันอยู่นาน ก่อนที่ผมจะผงะถอยหลังเมื่อเขาก้มหน้าลงมาใกล้ หัวใจของผมตกใจแทบจะกระโดดออกมาจากอก
“พี่จะทำอะไร!?”
“...” เขาไม่ตอบ เดินไล่ต้อนผมไปจนติดผนังห้อง ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก พี่เฮดีสใช้ตัวเข้ามาเบียดผมแบบแนบชิด ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงชิดหน้าของผม ห่างแค่ไม่กี่เซนปากก็จะชนกันอยู่แล้ว ผมพยายามเอนตัวหลบ หัวใจจะกระดอนออกทางปากอยู่แล้ว! มือไม้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมไม่กล้าขยับปากพูดอะไรเพราะกลัวมันจะไปสัมผัสกับอีกคน โธ่เอ๊ย เขาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ ผมแอบเหลือบมอง ตกใจเมื่อสบเข้ากับตาสีเข้มจนต้องหันหน้าหนี แต่มันเป็นการผิดพลาดครั้งใหญ่เพราะแก้มของผมแนบกับริมฝีปากได้รูปสวยของเขาเต็มๆ
แว๊กกก!
“บอกมา คนที่นายชอบ มันเป็นใคร?” เสียงเข้มเย็นชาติดลบกระซิบข้างหูแบบใกล้ชิด พอได้ยินคำถามผมก็ตกใจ
“...!? พี่แอบฟังผมเหรอ!?”
“เปล่า มันเข้าหูเอง” พี่เฮดีสย้อนกลับมาด้วยน้ำเสียงยียวน ทำเสียงฮึในลำคอ ผมเม้มปากไม่กล้าจะหันหน้าไปเผชิญเพราะเราอยู่ใกล้กันเกินไป เกิดหันไปครั้งนี้ไม่ใช่แค่แก้มที่จะชน แต่มันจะเป็นปากชนปากน่ะสิ
มันจะบังเอิญได้ยินจริงเหรอ คงไม่ใช่ว่าแอบตามมาหรอกนะ ผมโมโหขึ้นมาจริงๆ แล้วคราวนี้ ทีเรื่องตัวเองบอกว่าไม่เกี่ยวอะไรกับผม แล้วเรื่องของผมทำไมเขาต้องมายุ่งด้วย! ผมพยายามผลักหน้าอกเขาออก
“ทีเรื่องของพี่ผมยังไม่ยุ่ง แล้วเรื่องของผมพี่มายุ่งอะไรด้วย ถอยไป”
“ฉันอยากยุ่ง แล้วก็ไม่ถอยด้วย”
“พี่ทำบ้าอะไร ปล่อยผมนะ” ผมดิ้นขลุกขลักออกจากอ้อมกอดของคนอารมณ์ปรวนแปรง่าย เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวเย็นชา เดี๋ยวหยอกล้อ โอ๊ยยย ผมล่ะตามไม่ทันจริงๆ! ผมรัวกำปั้นใส่ไหล่ของเขา ไม่แรงเพราะกลัวเขาจะเจ็บ โอ๊ยยย ผมนี่มันบ้าชัดๆ คนที่กอดผมไว้ไม่สะเทือนต่อการประทุษร้าย ยิ่งกอดผมแน่นจนจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว!
“บอกมา นายชอบใคร?”
“ผมไม่บอกหรอก!”
“บอกหรือไม่บอก”
“ไม่!”
ใครจะไปบอกเล่า!
“แน่ใจว่าจะไม่บอก”
“แน่สิ”
“ดี!”
ดียังไง? ผมทำหน้างุนงง ไม่ทันได้สงสัยนาน พี่เฮดีสจับหน้าของผมยึดเอาไว้แล้วก้มลงมาจูบอย่างรวดเร็ว ผมตัวแข็งทื่อ ปล่อยให้อีกฝ่ายจูบ ไม่ขัดขืน ขัดขืนแล้วได้อะไรล่ะครับ แต่เคืองนิดหน่อยที่ชอบทำอะไรไม่เตือนกันก่อน นานเข้าผมก็เริ่มจะเมื่อย โอ๊ย ลิ้นมันจะชำนาญไปไหน ผมตามไม่ทันแล้วนะ
“อื้ม...”
กว่าจะถอนจูบได้ก็เล่นสูบเรี่ยวแรงจากผมจนแข้งขาอ่อนไปหมด แถมยังใช้ลิ้นเลียปากของผมดังแผล็บอีก โอ๊ยยย ผมหน้าแดงแปร๊ด ถ้าไม่นับไอ้หน้านิ่งไร้อารมณ์ ตัวตนจริงๆ ของเขาเป็นคนลามกใช่ไหม!? ผมอยากจะมุดพื้นหนีจริงๆ พี่เฮดีสจ้องหน้าผมอยู่สักพักแล้วกรอกตาไปมา หยุดมองหน้าผมเอ่ยอย่างสงสัย น้ำเสียงติดล้อเลียน
“ไม่ขัดขืนแฮะ”
ผมไม่พูดตอบโต้ ยืนมองเขาอยู่เงียบๆ คนตัวโตแต่นิสัยเด็กก็จ้องผมกลับด้วยหน้านิ่ง แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเขาทำหน้ายียวนกวนอารมณ์ชะมัด
“ตกลงนายชอบใคร?”
ผมกรอกตาขึ้นฟ้า ยังถามอีก ผมมองหน้าเขาแล้วเอ่ยตอบกลับ พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้นิ่งมากที่สุด
“ผมจะชอบใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องของพี่ครับ”
“ผิด มันเป็นเรื่องของฉัน”
“เรื่องของพี่ยังไง มันเรื่องของผมต่างหาก” ผมขมวดคิ้ว
“เรื่องของฉันด้วย” คนนิสัยเด็กก็ยังยืนยันคำเดิม ผมล่ะเหลืออด ทำไมพี่คนนี้ถึงได้กวนนักนะ
“พี่จะชอบใคร ผมยังไม่ยุ่งด้วย”
“ทำไมไม่ยุ่งล่ะ อนุญาตให้ยุ่งได้”
“ห๊ะ?” ผมพูดอะไรไม่ออกเมื่อถูกตอบกลับมาอย่างนั้น กะพริบตาปริบๆ เริ่มไม่เข้าใจ พยายามมองว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก คำพูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงวะ เมื่อเห็นผมเงียบ เขาก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ก้มตัวมากระซิบข้างหู
“ไม่ลองถามดูล่ะ” เสียงทุ้มต่ำหล่อเหลาทำให้ผมขนลุกเกรียว พุทธองค์! ทำไมคนๆ นี้ถึงได้เกิดมาครบเครื่องทั้งรูปร่าง หน้าตาและรูปเสียงแบบนี้ จะเอาเปรียบคนอื่นเกินไปแล้ว! ผมอดทนไม่ให้ตัวเองหวั่นไหวไปมากกว่านี้ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ลำบากมากจริงๆ ที่จะต่อต้านคนที่เหมือนมีเครื่องผลิตพีโรโมนตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนี้
“ผมไม่อยากรู้หรอก”
“หืม ตามใจ แต่นายต้องบอกว่านายชอบใคร บอกมา!” เขาพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจ ยกมือลูบคอเสื้อของผมก่อนจะดึงมันขึ้นสูงแล้วเอ่ยน้ำเสียงเหมือนข่มขู่ ใช้ไม้อ่อนไม่ทันไรก็กลับมาใช้ไม้แข็งอีกจนได้ ผมชินกับการข่มขู่แบบไม่จริงจังของเขาแล้วล่ะ ถึงมันจะดูน่ากลัวเกินกว่าจะเป็นการล้อเล่นก็เถอะ
ตั้งแต่เคลียร์ความรู้สึกของตัวเองเรียบร้อย ผมรู้สึกว่าตัวเองเผชิญหน้ากับพี่เฮดีสได้อย่างใจเย็นกว่าเมื่อก่อนมาก เยี่ยม! คิดถึงเมื่อก่อนจะถูกแกล้งจนหัวปั่นแล้วก็พาลโมโหขึ้นมาดื้อๆ
“ถ้าผมบอกพี่แล้วจะได้อะไร?”
“ฉันจะไปฆ่ามัน” พี่เฮดีสเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังจนผมอดที่จะคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ อ๊ะ อะแฮ่ม อย่ายิ้มนะเฟ้ยเจ้าปากงี่เง่านี่ ผมพยายามกลั้นยิ้มสุดชีวิต แตกต่างจากสีหน้าของอีกฝ่ายที่ทะมึนมืดไปครึ่งหน้า เฮ้ย คงไม่คิดจะไปฆ่าเขาจริงๆ หรอกนะ ถ้าเป็นพี่เฮดีสล่ะก็ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าเขาแค่ล้อเล่น ผมเหลือบมองคนตัวสูงอย่างหมั่นไส้กึ่งขำขัน
ฆ่าตัวเองก่อนเถอะ!
“ยิ้มอะไร!?” เขากรรโชกเสียงถามอย่างหาเรื่องทันที อ๊ะ ผมเผลอยิ้มไปงั้นเหรอเนี่ย ผมหุบยิ้มแต่ก็อดที่จะหลุดยิ้มออกมาอีกไม่ได้ พี่เฮดีสจ้องผมอย่างหงุดหงิด ผมยักไหล่ดันเขาออกห่างจากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง แล้วก็ถูกคว้าแขนไว้เหมือนเดิม ผมหันไปมองเขาพร้อมกับถอนหายใจ
“ผมจะไปล้างหน้า”
“ไปล้างที่บ้าน” พี่เฮดีสสวนกลับดึงผมเดินออกไปเร็วแทบจะกลายเป็นวิ่ง ผมขาสั้นเดินช้าๆ ก็ได้! ผมได้แต่ร้องบอกในใจเพราะไม่กล้าจะพูดออกไป ดูสีหน้าของคนข้างหน้าแล้วถ้าเกิดไปขัดใจเข้าอาจจะเกิดภัยกับตัวเองได้ ผมมองมือที่ถูกจับแล้วยิ้มออกมานิดๆ แต่พอได้ยินคำพูดทิ้งท้ายของเขาแล้วชักอยากจะดึงมือกลับจริงๆ
“ถ้าเป็นที่บ้านสอบสวนได้ถึงเนื้อถึงตัวกว่า”
แค่นี้ยังไม่ถึงเนื้อถึงตัวอีกเหรอ!?
ช่วงนี้วุ่นวายนิดหน่อย แม้จะปิดเทอมแล้วก็เถอะ เฮ้อ
กลับมาอยู่กับครอบครัว(ขนาดใหญ่)ไม่เหมือนอยู่คนเดียว
อะไรก็ไม่เป็นส่วนตัว สมองไม่แล่นเหมือนอยู่เงียบๆ คนเดียว ฮือออออCharacter In This Chapter
แล้วเจอกันตอนหน้านะจ้ะ
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089619 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก