สุดขั้ว 23หลังจาก ‘คนที่น่าโมโหที่สุดในโลก’ กลับไปแล้ว ผมก็เดินเข้าบ้านอย่างหงุดหงิด พี่เฮดีสก็ยังเป็นพี่เฮดีสอยู่วันยันค่ำ ก่อนจะจากไป ‘คนที่น่าโมโหที่สุดในโลก’ ก็ทำให้ผมอับอายจนอยากเอาปีบคุมหัว
“จริงสิ ละครน่ะ...”
“ทำไปได้”
แถมพูดหน้าตายมากอีกต่างหาก โอ๊ยยยย! ไหนบอกว่าไม่ได้มาดูละครไง
ผมฮึดฮัดกับตัวเองสักพักก่อนจะเม้มปากอมยิ้ม ถึงมันจะเป็นละครเวทีที่ปัญญาอ่อนไปหน่อย แต่ถ้าเขาอุตส่าห์มายืนดูแบบนี้ ผมก็ถือว่ามันเป็นละครเวทีที่น่าจดจำมากทีเดียว! หึๆ ‘เฮดีส’ คนนั้นถึงกับไปดูละครของผมเลยนะ! ผมเดินตัวลอยอารมณ์ดี อาบน้ำฮัมเพลงในลำคอ
สิ่งที่ทำให้ผมยิ้มหน้าระรื่นแบบนี้ก็ไม่ใช่อะไรหรอก แค่พูดสั้นๆ ของเขา
‘แล้วเจอกัน’
สั้นๆ แต่หมายความว่าเรายังได้เจอกันอีก ดีกว่าจะพูดว่า ‘โชคดี’ เหมือนครั้งก่อน คำนั้นทำให้ผมใจหาย ผมเตรียมตัวเข้านอนด้วยรอยยิ้มสุขใจ วันนี้เป็นวันดีสำหรับผมจริงๆ พรุ่งนี้หวังว่าจะดีเหมือนวันนี้
เอาล่ะ ผมจะเข้านอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์ครับ ไม่ต้องรอหรอก ผมไม่จูบราตรีสวัสดิ์ใครอีกนะ เข้านอนได้แล้ว!
“อืม...”
ผมขยับตัวที่เริ่มปวดเมื่อยเนื่องจากนอนในท่าที่ไม่สบายตัว บางอย่างขยับตัวผมอย่างนุ่มนวลปรับท่านอนให้ผมแผ่วเบาแทบไม่รู้สึกตัว แต่เพราะอะไรบางอย่างทำให้ผมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ลมพัดโชยบางๆ ชวนให้หลับตาอีกรอบแต่ผมก็ฝืนลืมตาตื่น ผมกะพริบตาปรับภาพให้เข้าที่แล้วมองไปๆ รอบตัวด้วยความงุนงง
หือ? ทำไมผมมานอนอยู่ในครัวหลังบ้านแบบนี้กันเนี่ย ผมขยับตัวจะลุกขึ้นแต่กลับขยับไม่ถนัด เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้จะร่วงหล่นลงไป โชคดีที่มีแขนหนาคู่หนึ่งตวัดรับตัวผมเอาไว้ ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าตัวเองกำลังอยู่บนเปล ผมหันมองไปเห็นดวงตาสีดำเข้มคู่สวยที่จ้องมองมาที่ผมอย่างสงบนิ่ง ผมค่อยๆ คลี่ยิ้มให้แก่เขาแม้จะยังไม่ตื่นดีก็ตาม
“ผมเผลอนอนไปเหรอ?”
“อืม” เขาตอบกลับมาสั้นๆ เหมือนเดิม ผมไม่พูดอะไรต่อ เคลื่อนตัวเล็กน้อยนอนราบกับแผ่นอกหนาอันอบอุ่นและมีกลิ่นหอมอ่อนๆ กลิ่นกายที่พิเศษของเขาทำให้ผมผ่อนคลาย ผมทำตัวราวกับเป็นแมวขี้เซาคลอเคลียออดอ้อนไม่ยอมห่าง ทำเหมือนอยากจะอยู่แบบนี้ไปตลอด ก็มันสบายและสงบขนาดนี้นี่น่า ยิ่งมือใหญ่ที่ลูบบนศีรษะอย่างนุ่มนวลนั่นทำให้ผมอยากจะนอนต่ออีกสักรอบ
“พวกเราเนี่ยทำตัวเหมือนคนไม่มีงานทำเลยเนอะ”
“...”
“ผมอยากจะทำตัวแบบนี้ไปตลอดจัง ไม่ต้องทำงานอะไรเลย หึๆ แต่คงจะเป็นไปไม่ได้หรอกเนอะ แค่ไม่กี่วันก็ไม่มีอะไรกินแน่ๆ”
“ทำไมจะไม่ได้” พี่เฮดีสเอ่ยแทรกขึ้นมา ผมลืมตา เอียงหน้ามองเขาอย่างสนใจ
“แต่งงานกับพี่ เดี๋ยวพี่เลี้ยงนายเอง”
“บู! ไม่เอาหรอก” ผมหัวเราะขำ ถึงแม้ว่าเขาจะทำหน้าจริงจังแค่ไหนก็ตาม ถึงผมจะบื้อไปนิด(ขนาดเอาผู้ชายเป็นคนรัก)แต่ว่าผมก็ไม่ได้โง่หรอกนะ การเป็นแฟนมันตกลงกันระหว่างคนสองคน แต่การแต่งงานน่ะมันต่างกว่ามาก ผมมองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าด้วยสายตารักใคร่ ผมรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่นแต่มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ทั้งนิสัยของผมและทั้งในโลกแห่งความจริง ผมเอนศีรษะลงแนบหน้าอกฟังเสียงหัวใจเต้นอันมั่นคงของเขาแล้วเอ่ยเบาๆ
“แค่พี่เป็นของผมก็พอแล้ว”
“และนายก็เป็นของพี่คนเดียว”
“แน่นอน! ผมรักพี่คนเดียว” ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มรับเมื่อเขาเอ่ยต่อจากประโยคที่ผมพูดก่อน ผมพยักหน้าเอ่ยยืนยันอย่างหนักแน่น เขาเหยียดริมฝีปากเล็กน้อยคล้ายยิ้ม ผมมองริมฝีปากได้รูปสวยจนน่าอิจฉาอย่างขัดเคือง ยื่นมือไปยกมุมปากของเขาให้ยกสูงขึ้นให้ดูเหมือนยิ้ม แต่ทำแล้วมันดูน่าตลกมากกว่าน่าดู ผมเลยเผลอหัวเราะ
“หัวเราะอะไร?”
“เปล๊า” ผมผละมือออกมาแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาจับผิด ผมดันตัวลุกขึ้นอย่างระวังไม่ทำให้ตัวเองตกพื้น แต่ถูกคนที่นอนอยู่ดึงเข้าไปกอดเอาไว้ ผมเกือบพลิกตกเปล ร้องเสียงหลงคว้าตัวร่างหนามากอดเอาไว้แน่น ก่อนจะเงยหน้าทำหน้าบูดใส่คนที่ใช้กำลังที่ทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกรู้สาใดๆ ผมทุบเขาไปหนึ่งทีโทษฐานทำให้ตกใจ
“ถ้าผมตกลงไปล่ะ!”
“ไม่ตกหรอกน่า” พี่เฮดีสจับมือของผมที่จะลงมือทุบเขาอีกรอบแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ไปเอาความมั่นใจพรรค์นั้นมาจากไหนกัน เมื่อผมทำหน้าไม่เชื่อเขาก็ลงมือพิสูจน์ให้เห็น เขย่าเปลให้แกว่งไปมา ผมที่อยู่ข้างบนเกาะเขาไว้แน่นกว่าเดิม พี่เฮดีสพึมพำอะไรบางอย่างที่ริมหูของผม ผมไม่สนใจจะฟังมัวแต่กลัวที่จะตกลงไป ถ้าเกิดตกขึ้นมาจริงๆ ล่ะก็ผมจะ... จะ...
“โอ๊ะ” พี่เฮดีสอุทานออกมาเบาๆ ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นตัวเองกำลังลอยอยู่กลางอากาศสูงจากเปลเป็นศอก ทุกอย่างย่อมหนีไม่พ้นแรงโน้มถ่วงเช่นเดียวกับพวกเรา ผมหลับตาปี๊ทันที
แว๊กกกก จะตกแล้ววว!
“หึๆ” เสียงหัวเราะทุ้มๆ ข้างหูทำให้ผมจั๊กจี้ ผ่านไปนานเท่าไรก็ยังไม่รู้สึกถึงแรงกระแทก ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามอง สิ่งแรกที่เห็นก็คือใบหน้าหล่อเหลาที่นิ่งสงบอยู่ใกล้แค่ไม่กี่คืบ ผมเงยหน้ามองซ้ายมองขวา อ้าว ทำไมเรายังอยู่บนเปลอีกล่ะ อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้หล่นลงเปลได้พอดิบพอดีนะ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น! ผมก้มมองพื้นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหันมามองคนที่นอนทำหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน เขาเหลือบสบตาผมอย่างขบขัน
“บอกแล้วว่าไม่มีทางตกหรอก”
“บังเอิญต่างหากล่ะครับ! ไม่เล่นแบบนี้อีกแล้วนะ ผมหัวใจจะวาย”
“อืม หน้าซีดเชียว กลัวเหรอ?” เขารับปากอย่างว่าง่าย เอื้อมมือมาแตะหน้าของผมเบาๆ ใช้เรียวนิ้วสวยลูบไล้ ผมเอียงหน้าซุกเข้ากับมือขนาดใหญ่แล้วพยักหน้า พี่เฮดีสขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ ริมฝีปากแดงระเรื่อแตะแก้มของผมแผ่วเบา ให้ความรู้สึกเหมือนขนนกปัดผ่าน มันจั๊กจี้นิดหน่อย มือของเขาลูบศีรษะของผมคล้ายกำลังปลอบประโลม
“จะกลัวทำไม มีพี่อยู่ทั้งคน”
“อืม” ผมอมยิ้มกับคำพูดนั้นของเขา ขำกับคำพูดของคนปลอบไม่เป็นสับปะรด แต่ในใจของผมกลับอบอุ่นอย่างประหลาด ถ้ามีเขาอยู่ล่ะก็เรื่องอะไรผมก็ไม่ต้องกลัว มันทำให้ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ นะ แค่มีเขาอยู่ด้วยก็พอแล้ว...
“อือ...” ผมขยับตัวเล็กน้อย เขาประคองใบหน้าของผมแล้วประกบริมฝีปากประทับอย่างนุ่มนวล ผมเผยอริมฝีปากเปิดทางให้ลิ้นอ่อนนุ่มเข้ามาซอนไซสัมผัสภายใน มืออีกข้างของเขากอดรัดแผ่นหลังของผมกดแรงลงให้ตัวเราแนบชิด เรียวปากนุ่มค่อยๆ เพิ่มดีกรีร้อนมากขึ้น มือหนาที่ร้อนฉ่าสอดเข้าไปข้างในร่มผ้าลูบไล้ตามผิวเปลือยเปล่า
ริมฝีปากอุ่นนุ่มผละจากไปค่อยๆ ประทับรอยตามใบหน้าและลำคอ ผมกำลังเคลิ้มแต่เสียงดูดเบาๆ ทำให้ผมลืมตาขึ้น เหลือบตามองใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติซึ่งก้มหน้าจูบเม้มลำคอของผม ผมขยับตัวจะหนีแต่เขากลับยึดผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“โอ๊ย ไม่เอานะ อย่าทำรอยตรงที่เห็นได้ชัดสิครับ!” ผมร้องประท้วง ห้ามเขาทำรอยไปมากกว่านี้ เพราะรอยแดงพวกนี้ทำให้ผมเกือบโดนเพื่อนสนิทจับได้แล้วว่าไปทำอะไรมา โชคดีที่มันคิดว่าผมโดนแมลงต่อม ใช่ล่ะ แมลงตัวใหญ่ที่กำลังข่มเหงผมอยู่นี่ไงเล่า! พี่เฮดีสเลิกทำเงยหน้ามาพูดกับผมด้วยสีหน้านิ่ง
“งั้นทำตรงอื่นที่มองไม่เห็นได้สินะ?”
“อ๊ะ...!” ผมยังไม่ทันได้พูดอะไร เขาดันผมนั่ง เปิดเสื้อของผมขึ้นอย่างว่องไว ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนริมฝีปากร้อนและอ่อนนุ่มโจมตีที่จุดอ่อน ผมสูดหายใจลึก เม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้องเอาไว้ มือพยายามดันใบหน้าที่จดจ่อตรงหน้าอกออก ลิ้นสากเลียหยอกล้อยอดอกแล้วดูดแรงๆ อีกข้างใช้มือบดขยี้ไปด้วย ผมอุทานเสียงเบาเจ็บจี๊ดเล็กๆ ก่อนจะเสียวซ่านแถวท้องน้อยบิดเกรียวไปมา ถูกกระตุ้นอยู่นานจนหายใจติดขัด มือที่ผลักกลายเป็นรั้งเขาเอาไว้
ริมฝีปากร้อนผละจากยอดอกที่แข็งตัวชูชัน มันชื้นแฉะไปด้วยน้ำลายใส ผมกัดริมฝีปากของตัวเองมองเขาที่ก้มหน้าจูบขบเม้มตามผิวกาย ทุกจุดที่ริมฝีปากร้ายกาจเคลื่อนผ่านกลายเป็นจุดแดงระเรื่อ เหมือนถูกแมลงกัดต่อมปรากฏบนผิวขาวๆ ของผม พี่เฮดีสเงยหน้าขึ้นมามองผม ใบหน้าหล่อเหลายังคงความนิ่งเฉยเหมือนเดิม แต่ทว่าดวงตาสีเข้มของเขาเจือบางสิ่งที่ทำให้ผมหัวใจเต้นรัว
“พี่...”
“อย่ากัดปาก” เขากระซิบปากในขณะที่ริมฝีปากของเราอยู่ชิดกัน ผมเลิกกัดเอียงหน้าจูบริมฝีปากยั่วยวนตรงหน้าอย่างอดใจไม่ไหว ผู้ชายคนนี้ช่างเป็นคนที่ชวนให้คลั่งซะจริงๆ เลย! เราจูบแลกความหวานให้กันและกันอยู่เนิ่นนาน เขาผละจากอย่างอ้อยอิ่งคลอเคลียไม่ยอมห่าง ผมรู้สึกถึงมือที่คอยป้วนเปี้ยวแถวกลางตัว ก่อนที่อะไรมันจะเตลิบไปมากกว่านี้ผมตัดสินใจพูดเตือนความจำเขา
“พี่ เราต้องไปซื้อกับข้าวมาทำมื้อเย็นไม่ใช่เหรอ?”
“อืม แป๊บ” เขาครางตอบเสียงกระเส่าข้างหูจนผมขนลุกเกรียว บ้าจริง! ผมหลบจากริมฝีปากที่เพียรจะปลุกเร้าอารมณ์ไม่ยอมหยุด พี่เฮดีสหันมามองหน้าผมทำสายตาประณาม ผมส่ายหน้าเอ่ยเสียงจริงจัง
“เดี๋ยวจะค่ำมืดก่อนนะครับ เรารีบไปกันเถอะ”
“ก็ได้”
ผมยิ้มโล่งเมื่อเขาพยักหน้ายอมแต่โดยดี แล้วยิ้มของผมก็ค้างเติ่งเพราะประโยคถัดมาของเขา
“หลังจากที่พี่อิ่มก่อนนะ”
“อ๊ะ เดี๋ยว!” ผมร้องประท้วงเมื่อถูกคนตัวโตหิ้วเข้าไปในบ้าน โอ๊ยยย แบบนี้กว่ามื้อเย็นจะเสร็จจะไม่ปาไปเที่ยงคืนหรือไง!?
หลังจากที่ผมพยายามต่อรองสุดความสามารถ แม้จะเปลืองเนื้อเปลืองตัวกันอยู่หลายรอบ ผมเข็นรถเข็นไปแผนกผักสดและหันไปมองคนยังไม่อิ่มที่เดินตามมา แม้สีหน้าเขาจะนิ่งเหมือนไม่มีอะไรแต่ทว่าผมจับรังสีความหงุดหงิดจากเขาได้ชัดเลย ผมพยายามส่งยิ้มให้เขาที่สะบัดหน้าหนีเหมือนเด็กงอนพ่อแม่ที่ไม่ยอมซื้อของเล่นให้ ผมใจแป้วเล็กน้อยที่ถูกเมินแบบนี้ ผมถอนหายใจ หยุดเดินยืนรอผู้ใหญ่ขี้งอนบางคนให้เดินมาถึงเพื่อจะได้เคลียร์กันดีๆ เขาหยุดยืนอยู่ข้างๆ แต่ไม่พูดอะไรสักอย่างแถมยังไม่ยอมมองหน้าอีกต่างหาก
“พี่เฮดีส ผมขอโทษ ผมหิวจริงๆ ไม่มีแรงด้วย”
“อืม” เขาส่งเสียงตอบรับในลำคอเบาๆ แต่ยังไม่หันมามองเหมือนเดิม ผมมองเขาอย่างยอมแพ้เป็นฝ่ายง้อเขาก่อน
“ผมชอบกินข้าวฝีมือพี่มากเลยนะ พี่ทำอร่อยที่สุดเลย เพราะฉะนั้นอย่าโกรธกันแบบนี้สิครับ”
“แถมครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกด้วยที่เราออกมาซื้อของด้วยกัน” ผมก้มหน้ามองพื้นเล็กน้อยด้วยความเขินจัดที่จะพูดออกไป ผมเงยหน้าเห็นเขาที่ยังคอแข็งหันหน้ามองทางอื่นเหมือนเดิม ผมเม้มริมฝีปากรวบรวมความกล้ายื่นมือไปคล้องแขนเขาไว้หลวมๆ สบหน้าบนหัวไหล่ ผมกระซิบบอกเสียงเบาๆ
“พี่ต้องทำให้ผมอิ่มก่อนที่ผมจะทำให้พี่อิ่มสิมันถึงยุติธรรม”
“...” เขาไม่ตอบรับอะไร เงียบอยู่อย่างนั้น ผมตัดสินใจปล่อยมือมองเขาอย่างท้อใจ นี่ผมก็ง้อสุดๆ แล้วนะ!
“ถ้าผมไม่อิ่ม อย่าหวังว่าพี่จะอิ่มด้วยเหมือนกัน!” ผมพูดทิ้งท้ายเข็นรถเดินหนีออกไป น้าบึ้งอยู่ไม่นานก็เปลี่ยนมาอมยิ้มเพราะเหลือบหางตาไปเห็นคนขี้งอนเดินตามมาติดๆ พี่เฮดีสเร่งฝีเท้าขึ้นมาเดินข้างผม เขาชิงรถเข็นเดินไปอีกทาง
ผมหยุดเดินกรอกตามองคนขี้งอนอย่างโมโห ไอ้เราก็นึกว่าจะมาง้อ ที่ไหนได้! เชอะ! นี่ผมกำลังคบอยู่กับเด็กสามขวบหรือไง!? ผมถอนหายใจก้าวเดินออกไปตามหาเด็กขี้งอนที่ไม่รู้เข็นรถไปหายไปไหนแล้ว ผมเดินมองหาไปเรื่อยๆ ก่อนจะเห็นคนขี้งอนยืนเลือกของอยู่ไกลๆ เขาเลือกของใส่รถเข็นแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ผมรีบเดินสาวเท้าถี่พยายามตามเขาให้ทัน พอเลี้ยวซ้ายเท่านั้นแหละเขาก็หายไปอีก ผมหันมองไปรอบๆ อย่างหัวเสีย อะไรเนี่ย!? หายไปไหนของเขากัน? ผมพยายามมองหาเขา เริ่มโมโหขึ้นมาจริงๆ ก่อนที่ผมจะตัดสินใจเดินกลับก็เห็นเขาเข็นรถอยู่แถวแผนกของสดซะก่อน
อ้าว ทำไมไปอยู่ตรงนั้นเร็วจัง?
ผมเดินไปหาเขาอย่างงงๆ ก่อนจะหยุดเท้าชะงักกับที่ เมื่อจู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามากอดแขนเขาอย่างสนิทสนม ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เดินเข้าไปหาอย่างร้อนใจ ผู้หญิงคนนั้นใครกันน่ะ? ทำไมถึงมาแสดงความสนิทสนมกับพี่เฮดีสแบบนั้นได้ แถมพี่เฮดีสมนุษย์ผู้ไร้สัมพันธ์อันดีต่อคนอื่นกลับไม่สะบัดหรือพูดอะไรเลยแม้แต่น้อย
“เฮดีส!”
“หือ? อ้าว เธอ...? ...อัญ?”
“อะไรกันคะ เผลอแป๊บเดียวก็ลืมอัญไปแล้วเหรอ คนใจร้าย” ผู้หญิงคนนั้นผมยาวสีน้ำตาลสวย ดวงตาของเธอกลมโตสีน้ำตาลเช่นเดียวกับเส้นผม และที่ทำให้ผมชะงักตกใจไม่ใช่เพราะว่าเธอสวย แต่เป็นเพราะเธอหน้าตาเหมือนผมเลย! ผมยืนสั่นสะท้าน ชาวาบทั้งตัว ความรู้สึกบางอย่างพุ่งเข้าใส่จนมึนงง
“เธอกลับมาจากแคนาดาตั้งแต่เมื่อไร?” พี่เฮดีสก้มมองเธอด้วยใบหน้านิ่ง เขาเอ่ยถามเธอโดยไม่สะบัดหรือถอยห่างออกจากหญิงสาวคนนั้น ผมมองปฏิกิริยาของเขาที่มีต่อผู้หญิงคนนั้นอย่างเจ็บปวด พวกเขาต้องเคยรู้จักกัน แถมผมยังสังหรณ์ใจว่าพวกเขาถึงขั้นสนิทสนมกันเชียวแหละ ไม่อย่างนั้นคนอย่างพี่เฮดีสจะยอมให้ใครก็ไม่รู้ว่าเกาะติดได้ยังไง
“...อ่า เฮดีส เฮดีสจริงๆ ด้วย!” ผู้หญิงชื่อ ‘อัญ’ คนนั้นยิ้มกว้าง ดวงตาใสเป็นประกายระยิบระยับราวกับกำลังพบเจอกับปาฏิหาริย์ ท่าทางตื่นเต้นจนเนื้อเต้นของเธอทำให้พี่เฮดีสงุนงง อัญกอดแขนพี่เฮดีสแนบชิด สีหน้ามีความสุขมากๆ เธอเริ่มพูดเสียงหวานเจื้อยแจ้วถึงเรื่องราวความหลังระหว่างพวกเขาสองคน ซึ่งผมไม่รู้อะไรด้วยเลยสักเรื่อง อาการสนิทสนมเกินคนรู้จักธรรมดาของพวกเขาทำให้ผมอึ้ง พูดอะไรไม่ออกไป ผมก้าวเท้าถอยหลังแล้วหันเดินจากไปเงียบๆ ไม่แม้จะหันไปมองภาพที่ทำให้ลำคอตีบตันนั่นอีก
กึก... กึก... กึก...
ฝันเมื่อคืนทำลายผมอย่างมาก ไม่รู้ทำไมผมต้องติดใจกับอีแค่ฝันเพ้อเจ้อของตัวเอง ความฝันมันไม่ใช่แค่ฝันดี มันยังมีฝันร้ายด้วย ผมลืมนึกถึงความจริงข้อนี้ไปสนิทใจ ผมครุ่นคิดกับตัวเองกดปากกาไปมาอย่างไม่รู้ตัว คืนนี้ผมจะหลับได้ไหม ผมไม่อยากฝันร้ายต่อจากเมื่อคืนเลย นี่มันไม่ใช่ฝันธรรมดาๆ ซะแล้ว ความฝันมันไม่น่าปะติดปะต่อเป็นเรื่องราวยาวเหยียดเหมือนฉายภาพยนตร์แบบนี้ ผมกัดริมฝีปากของตัวเองเบาๆ
‘อย่ากัดปาก’
ผมคลายริมฝีปากแล้วขมวดคิ้วมุ่น ทำไมความฝันของผมถึงได้บ้าบอคอแตกแบบนี้ ทำไมต้องฝันเพ้อถึงผู้ชายคนนี้ด้วย พอลองคิดเปรียบเทียบพวกเขาแทบจะไม่แตกต่างกันเลย ในฝันเขาแสดงว่ารักผมออกมาตรงๆ แต่ในความเป็นจริงตรงกันข้ามเลย แต่นิสัยหรือท่าทางเหมือนกัน อย่างว่าในฝันเขารักผม ความเป็นจริงเขาไม่ได้รักผมนี่น่า พฤติกรรมมันก็ต้องแตกกันอยู่แล้ว เฮ้อ ความเพ้อฝันความผมถ้าเขียนเป็นนิยายคงได้หลายเล่มแล้ว ผมยังหมกมุ่นอยู่กับเรื่องของใครบางคนจนไม่สังเกตว่าตอนนี้ตัวเองนั่งอยู่ที่ไหน
“เฮ้ย เฮ้ยย! เฮ้ยยยย!” ซันเซ็ตที่ยื่นหน้ามาจ่อซะใกล้ชิด ผมผงะหงายหลังอย่างตกใจ
“เล่นอะไรของมึง!?” ผมถามกลับเสียงดังล็กน้อย ซันเซ็ตยักไหล่มองผมด้วยสายตาเคลือบแคลง ตั้งแต่เช้าแล้วที่ซันเซ็ตจ้องมองผมด้วยสายตาแบบนี้ ไม่นับซีเนียร์และคนอื่นๆ ด้วยนะ วันนี้เป็นวันแรกที่ผมไม่อยากเข้าเรียนเลย รู้สึกอึดอัดชะมัด เฮ้อ
“มีคนมาหามึง” ท่าทางชวนหาเรื่องของซันเซ็ตทำให้ผมงุนงง ผมตัดสินใจไม่สนใจเพื่อนที่ทำหน้าหงิกหน้างอใส่แล้วหันไปมองแขกที่ว่า
ตอนนี้เป็นช่วงพักทานอาหารกลางวันพวกเรานั่งทานที่โรงอาหารของคณะ ผมแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นว่าคนมาหาเป็นพี่ไอวี่ ผมมองซันเซ็ตอย่างลำบากใจ ก็มันเล่นจ้องผมเขม็งขนาดนั้นนี่น่า ผมลุกขึ้นไปคุยกับพี่ไอวี่ซึ่งแต่งตัวมาซะสวยเช้ง ในมือถือถุงขนมเยอะแยะหิ้วมาให้กับผม ผมมองอย่างลำบากใจเอ่ยปฏิเสธอย่างนุ่มนวล
“พี่ไอวี่ ผมรับไว้ไม่ได้หรอก มันเยอะเกินไป”
“โธ่ เอาไปเถอะรัญ พี่แวะไปร้านขนมแล้วคิดถึงรัญก็เลยซื้อมาฝากนิดๆ หน่อยๆ”
“พี่ไอวี่~~~ ถ้ารัญไม่รับก็อย่ายัดเหยียด เอ๊ย ก็ไม่ต้องให้รัญหรอก ให้หนูเล็กดีกว่า หนูก็น้องพี่นะ” หนูเล็กที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนคว้าถุงขนมตรงหน้าของผมวิ่งฉิวไปอย่างรวดเร็ว พี่ไอวี่ทำหน้าตกใจมองตามหนูเล็กที่ขโมยถุงขนมหายลับเข้ากลีบเมฆ ผมยิ้มนิดๆ เอ่ยกับพี่ไอวี่
“ขอบคุณสำหรับขนมครับ แต่ว่าพี่ไม่ต้องลำบากซื้อมาก็ได้ ผมเกรงใจ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่เต็มใจซื้อมาให้รัญ แต่ยัย...ฮึ่ม” พี่ไอวี่หันมามองผมเอ่ยเสียงอ่อน ก่อนจะทำเสียงขึ้นจมูกเมื่อคิดได้ว่าขนมที่ว่าถูกลักพาไปแล้ว
“โอ๊ยยยย! คนเขาปฏิเสธขนาดนั้นแล้วยังจะด้านอยู่อีกนะแม่คุณ!” เสียงประชดของซันเซ็ตลอยขึ้นแทรกบทสนทนาเกรงอกเกรงใจของผม พี่ไอวี่หันขวับไปจ้องตาเขียวปั๊ดให้เจ้าคนปากเสียที่เริ่มปฏิบัติการเทหมาออกจากปาก ซันเซ็ตยิ้มเยาะไม่สนใจสายตาโมโหของพี่ไอวี่ ปากพาซวยของมันก็ยังพล่ามไปเรื่อยจนพี่ไอวี่ไม่ไหวจะทนทาน พุ่งไปประทุษร้ายเพื่อนปากหมาของผมเต็มเหนี่ยว ซันเซ็ตวิ่งหนีลี้ภัยชั่วคราว ผมนั่งลงมอง ส่วนคนอื่นๆ กินข้าวต่อไม่สนใจละครซ้ำซากของซันเซ็ตกับพี่ไอวี่
“เฮ้อ ปากหมาแบบนี้ เมื่อไรสาวเขาจะรู้ฟะ ไอ้ห่าซันเอ๊ย” ซีเนียร์มองตามไปสักพักแล้วส่ายหน้าพึมพำอย่างปลงตก
ผมพยักหน้าตาม ซันเซ็ตมันปากเสียจริงๆ นั่นแหละ แถมไม่รู้บังเอิญหรือตั้งใจ ไอ้บ้านี่ปากเสียกับพี่ไอวี่โดยเฉพาะซะด้วย ผู้หญิงคนอื่นผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เลย สงสัยจะเป็นอะไรที่พิเศษน่าดู อ๊ะ นี่ผมกำลังค้นพบอะไรบางอย่างอยู่หรือเปล่า!? ผมตื่นเต้นที่คิดอะไรได้ หันไปมองคนอื่นๆ กำลังจะถามแต่ก็เงียบไว้ ถ้าผมรู้พวกมันก็ไม่พ้นรู้แล้วเป็นชาติๆ แน่ ช่วยไม่ได้ ผมมันชั้นอนุบาลนี่น่า!
“พวกมึงมีชุดจะใส่งานพรุ่งนี้แล้วยังวะ?” โอเล่เปิดประเด็นกลางวง ผมตักข้าวเคี้ยวตุ้ยๆ มองเหล่าเพื่อนๆ ที่ทำหน้าเพิ่งคิดได้ ไม่ต้องห่วงซีเนียร์ที่เป็นผู้เข้าแข่งขันชิงตำแหน่งเจ้าป่า เพราะมีพี่เลี้ยงจัดหาชุดให้เรียบร้อยแล้วแน่นอน แต่พวกผมสิ... ไม่ต้องพูดถึงผมที่ลืมสนิท ตายห่า! พรุ่งนี้เป็นงานราตรีเฟรชชี่ผมยังไม่มีชุดใส่ไปงานเลย ยังไม่หาด้วยซ้ำ!
“กูยังไม่หาเลย ทำยังไงดี?” ผมถามเพื่อนอย่างกังวล จะหาชุดทันงานพรุ่งนี้ไหม โอเล่มองผมแล้วยกนิ้วส่ายไปมา
“จุ๊ๆ มึงไม่ต้องหาหรอก พวกพี่ๆ เขาหาให้มึงแล้ว เมื่อวานกูฝากไปกับพี่ยู พี่ยูไม่ได้บอกเหรอวะ?”
ผมส่ายหน้า เมื่อวานไม่เห็นพี่ยูมาที่บ้านเลย แล้วทำไมพวกพี่ๆ ถึงต้องหาชุดให้ผมด้วยล่ะ ผมไม่ใช่คนชิงตำแหน่งอะไรสักหน่อยนี่ ระหว่างที่กำลังทำหน้าสงสัย ซีเนียร์ตบไหล่ของผมเบาๆ พร้อมกับยกนิ้วโป้งขึ้น
“ชุดสวยเหมาะกับมึงมาก รับรองตำแหน่งนี้ไม่พ้นมึงแน่”
“ห๊ะ ตำแหน่งอะไร?” ผมยิ่งทำหน้างุนงงหนักกว่าเดิม โอเล่ยิ้มอย่างมีเลศนัยมาให้ ส่วนซีเนียร์ก็ไม่ตอบ มันส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเสียงจุ๊ๆ อมยิ้มขำ ส่วนมอตโตทำหน้านิ่งไม่มีส่วนร่วมกับวงสนทนา ผมมองพวกมันอย่างสงสัยปนระแวง หวังว่าผมจะไม่โดนเล่นอะไรแผลงๆ พวกเรานั่งทานข้าวต่อ
ซันเซ็ตกลับมานั่งกินข้าวด้วยรอยยิ้มแป้นอารมณ์ดีต่างจากตอนแรกมากๆ ผมมองมันอย่างไม่เข้าใจ เดี๋ยวหน้าบึ้งเดี๋ยวก็ยิ้ม!
“จริงสิ กูมีเรื่องจะถามมึงวะรัญ” ซีเนียร์หันมามองผมแล้วเอ่ยถามอย่างเป็นทางการ น้ำเสียงของมันจริงจังเอามากๆ ผมที่กังวลมาตั้งแต่เช้าก็สะดุ้งในใจ รับรู้ว่าเพื่อนจะยิงคำถามอะไรออกมา ผมทำใจอยู่ชั่วครู่พยักหน้าตอบรับอย่างหวั่นใจ เพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่มหันมามองผมเป็นจุดเดียว ตั้งหน้าตั้งตาดูซีเนียร์สอบสวน
“มึงกับเฮดีสรู้จักกันตั้งแต่วันที่มึงกับกูทำงานพิเศษที่ร้านเบเกอรี่นั่นแล้วใช่ปะ?”
ผมพยักหน้ารับ ซีเนียร์ทำหน้าแบบนึกแล้วเชียวอะไรทำนองนั้นทันที ผมเหลือบมองเพื่อนอย่างกล้าๆ กลัวๆ โอเล่ทำตาเป็นประกายวิบวับ ท่าทางเหมือนอยากให้ขยายความให้ฟัง ส่วนมอตโตเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ซีเนียร์เงียบไปถอยฉากให้ซันเซ็ตเป็นคนถามคำถามต่อไป
“มึงเอาจริงเหรอวะ? กับไอ้เฮดีสนั่น? มึงรู้จักมันกี่เดือน? แล้วรู้อะไรเกี่ยวกับมันบ้าง?”
“ไม่รู้แต่เขาก็โอเคดีนะ” ผมหันไปมองซันเซ็ตแล้วเอ่ยสั้นๆ แต่จริงจัง ซันเซ็ตขมวดคิ้วส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“มึงรู้ไหม ไอ้คนที่มึงคิดว่าดีน่ะตัวจริงมันเป็นคนยังไง?”
ผมส่ายหน้า ซันเซ็ตก็เอ่ยจริงจัง
“เมื่อวานตอนเย็นมันมาหามึง แต่มึงรู้ไหม พอตกดึกมันไปเที่ยวกับสาวๆ เป็นกลุ่ม! กูยืนยันนอนยันให้มึงเลย สัด ไอ้ห่าเฮดีสน่ะกูเห็นมันไปเที่ยวทุกวันได้สาวไปทุกคืน! เต็มสองตาอันร้อนผ่าวของกูเนี่ย แบบนี้กูจะไว้ใจให้มันมาคบกับมึงได้ยังไง บอกตรงๆ กู ไอ้ซีเนียร์กับไอ้มอตโต ไม่เห็นด้วยเด็ดขาด!”
ซันเซ็ตร่ายยาวจนผมรับไม่ทัน อะไรนะ พี่เฮดีสเนี่ยนะจะทำตัวแบบนั้น เขาน่าจะไปเที่ยวบ้าง แต่ไม่มีทางไปกับผู้หญิง... ผมนิ่งเงียบ ภาพตอนแรกแวบเข้ามาในหัว ชักจะไม่มั่นใจกับสิ่งที่เพื่อนพูด ถ้าย้อนกลับไปตอนที่เจอกันครั้งแรกเขาก็อยู่กับสาวๆ ทั้งฝูงเลยนี่ แถมยืนที่ไหนก็มีแต่สาวเข้ามาจีบที่นั้น ผมมองเพื่อนแล้วไม่เอ่ยอะไรตอบกลับ
“โอ๊ยยย! พวกมึงเป็นพ่อแม่ของไอ้รัญหรือไง!? ไอ้รัญจะคบกับใครมันก็เรื่องของมันสิวะ พวกมึงไปเกี่ยวอะไรด้วย!” โอเล่ตบโต๊ะเอ่ยขึ้นขัดอย่างโมโห มันส่ายหน้าไม่เห็นด้วย ชี้หน้าพวกซันเซ็ตเรียงตัว
“พวกกูเป็นเพื่อนโว้ย แล้วก็ไม่อยากให้เพื่อนไปยุ่งเกี่ยวกับคนพรรค์นั้น ถ้าไอ้รัญมันเสียใจขึ้นมามึงจะรับผิดชอบหรือไง!?” ซันเซ็ตไม่ยอมแพ้เงยหน้าเถียงโอเล่กลับ ผมเข้าใจว่ามันเป็นห่วงผม ผมเข้าใจดีเลยล่ะ โอเล่เบ้ปากแล้วย้อนกลับ
“ไอ้รัญมันโตแล้ว มันตัดสินใจเองได้ ตัวมันก็ต้องรับผิดชอบเองสิ” โอเล่หันมาพูดกับผม สีหน้าจริงจัง “มันขึ้นอยู่กับตัวมึงเองรัญ อย่าไปตัดสินใจตามความคิดของใคร ถ้ามันจะเสียก็ให้เสียด้วยการตัดสินใจของมึงเอง ไม่ใช่เพราะขี้ปากคนอื่น!”
“พวกมึงใจเย็นๆ ก่อน กูรู้ว่าพวกมึงเป็นห่วงกู ขอบใจมาก แต่อย่างที่โอเล่มันพูดนั่นแหละ เรื่องของกู กูต้องตัดสินใจเอง รับผลของมันด้วยตัวเอง” ผมโบกมือให้พวกมันใจเย็นลง ท่าทางพร้อมจะฟัดกันเต็มที มอตโตเอ่ยแทรกเสียงราบเรียบ
“ก่อนที่มึงจะตัดสินใจ กูอยากพามึงไปดูอะไรบางอย่าง จากนั้นมึงจะเอายังไงก็แล้วแต่มึง กูจะไม่สนใจแล้ว”
“ได้ ไปตอนไหนล่ะ” ผมหันไปมองมอตโตแล้วพยักหน้ารับ
“เย็นวันนี้แหละ แล้วมึงจะได้เปิดหูเปิดตาเรื่องไอ้เฮดีสแน่ๆ” สีหน้าของมอตโตดูอยู่เหนือมั่นใจเอามากๆ
“มึงจะพากูไปไหนล่ะ?” ผมถามกลับด้วยท่าทางสบายๆ แต่ในใจเริ่มกลัวอย่างไม่มีเหตุผล ทำไมกัน ทำไมผมถึงรู้สึกเป็นกังวลแบบนี้กันนะ มอตโตขยับแว่นเอ่ยตอบราบเรียบ
“โรงพยาบาลจิตเวช”
“...!!!?”
ตกใจใช่ไหม ตกใจล่ะสิ!!!Character in This Chapter
แล้วเจอกันตอนต่อไปนะจ้ะ!
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089646 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก