สุดขีด 23ผมนั่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ในโรงพยาบาลจิตเวช ไม่ได้มาคนเดียวครับ ใช่แล้ว มาครบแก๊งเลยล่ะ ตอนแรกก็จะมาแค่สองคนแต่คนที่เหลือมันไม่ยอม ขอตามมาจนได้ ผมมองไปรอบๆ ที่นี้เงียบสงบแทบไม่มีผู้คน นอกจากเหล่าเจ้าหน้าที่ซึ่งเดินดูแลคนไข้ ผมกะพริบตาปริบๆ รอมอตโตที่หายตัวไปไหนก็ไม่รู้ ปล่อยให้พวกผมนั่งรออยู่ที่นี้โดยไม่รู้อะไรใดๆ ด้วย
“มึง คิดถึงที่นี้ไหมวะ เพิ่งออกไปไม่ใช่เหรอ?”
“โคตรคิดถึงเลยว่ะ ถุย! สัดซีเนียร์ กูไม่ได้บ้านะโว้ย” ซันเซ็ตรับมุกก่อนจะโบกหัวของซีเนียร์ที่พยักหน้าคล้ายเข้าอกเข้าใจ ไอ้พวกนี้ยังเล่นมุกอยู่อีกนะ เฮ้อ ผมส่ายหน้าเอือมพวกมัน ไม่นานมอตโตก็โผล่มากวักมือเรียกพวกผมไปหา โอเล่สะกิดผมแล้วลุกเดินออกไปรวดเร็วกว่าใคร เรื่องคนอื่นนี่มันช่างมีความกระตือรือร้นจริงๆ นะ
“มึงจะทำตัวลับๆ ล่อๆ ทำห่าอะไรวะ?” ซันเซ็ตถามเพื่อนแว่นที่ยกนิ้วจุ๊ๆ ส่งสัญญาณให้พวกผมเบาเสียง โบกมือให้พวกผมรีบมาซ่อนตัวด้วย อะไรวะ ทำไมต้องแอบซ่อนตัวด้วยล่ะ มอตโตถลึงตามองกลับด้วยสายตาดุร้าย
“เงียบ แล้วตามดูเฉยๆ เถอะ”
“ดูอะไรวะ?” ซีเนียร์ขมวดคิ้วกอดอกถามมอตโตอย่างจริงจัง มอตโตไม่ตอบ มันพยักพเยิดหน้าไปด้านหลัง โอเล่ชะโงกหน้าไปมองเป็นคนแรก มันทำตาโตแล้วร้องโอ๊ะ เป็นปฏิกิริยาที่เร่งความไวของต่อมสอดรู้สอดเห็นได้เป็นอย่างดี ซันเซ็ตกับซีเนียร์ชะโงกหน้าไปมองด้วยความไวแสง พวกมันไม่ได้มีท่าทางเหมือนโอเล่ พวกมันยืนตัวแข็งทื่ออ้าปากเหวอ อะไรวะ? ท่าทางของพวกมันทำให้ผมที่ไม่อยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านก็ค่อยๆ ชะโงกหน้าไปมองบ้าง
“...” ผมไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเหมือนเพื่อน พยายามกะพริบตามองภาพตรงหน้าด้วยความงุนงงปนไม่เชื่อ ผมหันกลับมายืนนิ่ง มอตโตมองผม ท่าทางมันจะพอใจมากที่ผมเงียบแบบนี้
“อะไรวะ นั่นมันพี่เฮดีสไม่ใช่หรือไง!?” โอเล่หันกลับมาโวยวายเป็นคนแรก มันหันไปถามมอตโต น้ำเสียงงุนงงเหมือนกับผม ซันเซ็ตกับซีเนียร์พยักหน้าแล้วเอ่ยถามพร้อมกัน
“มันมาทำอะไรที่นี้!?”
ใช่แล้วครับ พวกเราเห็นใครบางคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี้ได้ ผมเม้มปาก คนที่มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นใคร แน่ล่ะ เขาเป็นคนที่โดดเด่นมากนี่น่า ในใจเริ่มปวดหนึบ มันขัดแย้งอยู่ในใจ ไม่อยากเชื่อแต่ก็เห็นอยู่เต็มตา พี่เฮดีสมาทำอะไรที่นี้กัน!?
“เดี๋ยวก็รู้” มอตโตอมพะนำไม่ยอมบอก มันมองพวกผมอย่างมีเลศนัย
“อะไรวะ?” พวกมันสามคนร้องถามเป็นเสียงเดียว สีหน้าไม่พอใจที่ไม่ได้คำตอบที่ตรงใจ ผมถอนหายใจ ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“กูกลับก่อนนะ”
“เฮ้ย! ไม่ได้!”
“มึงต้องอยู่!”
“มึงต้องรู้เรื่องนี้ไอ้รัญ!”
พวกมันสามคนดึงผมเอาไว้ เมื่อผมขอตัวและกำลังเดินออกไป ไม่ยอมปล่อยเลย ผมคนเดียวจะไปสู้อะไรพวกมันสามคนได้ ผมถูกลากออกไปด้วย แม้จะอ้างเหตุผลอะไรพวกมันก็ไม่ยอมฟังเลยสักนิด
“นั่นมันเรื่องส่วนตัวของคนอื่นนะโว้ย ไม่เอาล่ะ กูจะกลับแล้ว”
“สัดรัญ! ทำไมมึงขี้ขลาดอย่างนี้ล่ะวะ!?” ซันเซ็ตผลักไหล่ผมกระชากเสียงใส่อย่างหงุดหงิด ผมเงยหน้ามองมันอย่างอารมณ์ไม่ดี ขี้ขลาด? ทำไมกูจะขี้ขลาดไม่ได้!? ผมไม่ใช่นักรบอะไรทั้งนั้น ก็แค่คนธรรมดาๆ ที่มีความกลัว ผมสะบัดแขนออกจากเพื่อนแล้วยืนนิ่ง ผมไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นแหละ
“มันอาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรก็ได้ มึงอย่าเพิ่งคิดมาก” โอเล่พยายามปลอบใจ ผมพยักหน้ารับ ยังไงซะ รีบๆ รู้ก็ดีแล้ว เกิดไปรู้หลังจากนี้มันจะยิ่งเจ็บมากกว่าเดิม ผมเดินตามหลังเพื่อน ครุ่นคิดอยู่กับตัวเองอย่างหนัก มอตโตพาพวกเราเข้าไปในอาคารพักของคนไข้ทางประสาท ผมมองไปรอบๆ อย่างกังวล ไม่เข้าใจว่าพี่เฮดีสจะมาทำอะไรที่นี้
“ชู่ว~” มอตโตหันมาส่งสัญญาณให้พวกเราเงียบอีกครั้ง มันคุยกับเจ้าหน้าที่ที่ยืนทางเข้า สักพักก็กวักมือให้พวกเราเดินเข้าไปได้ เจ้าหน้าที่คนนั้นเหมือนคุ้นเคยกับมอตโต เขาส่งยิ้มให้กับพวกผมอย่างเป็นมิตร พวกเราผงกศีรษะตอบกลับแล้วรีบเดินตามมอตโตไป
“ที่นี้ที่ไหนวะ?” ซีเนียร์เอ่ยถาม รอบตัวเป็นห้องกระจกเป็นห้องๆ เป็นสัดส่วนอย่างเป็นระเบียบ แต่ละห้องมีคนไข้อยู่ข้างใน บางคนกำลังพูดคนเดียว บางคนกำลังคุยกับเจ้าหน้าที่ ท่าทางมีหลากหลายแตกต่างกันไป มอตโตหันมามองพวกเราก่อนจะหันกลับไปเดินต่อ ระหว่างทางมีเจ้าหน้าที่ยืนเฝ้าสังเกตพฤติกรรมของคนไข้พร้อมกับก้มหน้าจดบางอย่างลงบนสมุด
กริ๊งงงงงงง!
“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น!?”
เสียงกริ๊งดังไปทั่วตึก พร้อมกับเสียงประกาศ
[ห้องสองสามสี่ ห้องสองสี่ คนไข้อาการกำเริบ!]
“ไม่ต้องไปสนใจ มันเป็นเรื่องของเจ้าหน้าที่” มอตโตหันมาบอกพวกผมเสียงเรียบ พวกเรามองรอบตัวอย่างระแวด คนไข้ห้องอื่นๆ เหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย พวกเขาก็ยังเล่นต่อไปไม่สนใจรอบข้าง เจ้าหน้าที่ข้างนอกบางคนวิ่งไปทันทีที่ได้ยินเสียง บางคนทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
“นั่นไง” มอตโตหันหน้ามาพูดกับพวกผมพร้อมทั้งชี้นิ้วไปที่ห้องกระจกข้างหน้า มอตโตเดินต่อแต่ถูกพวกผมดึงเอาไว้ ด้วยสีหน้าตกตื่นใจ จู่ๆ จะเดินไปแบบนี้ไม่กลัวเขาเห็นเลยหรือไงวะ นั่นพี่เฮดีสนะโว้ย! ตอนที่เขาโกรธไม่รู้จะถูกทำอะไรบ้าง!? มอตโตเลิกคิ้วเอ่ยบอกเสียงเรียบ
“เฮ้อ มันเป็นกระจกที่เห็นคนข้างนอกมองเข้าไปได้แต่คนข้างในมองไม่เห็นข้างนอก พวกมึงไม่เห็นเจ้าหน้าที่ยืนสังเกตอาการคนไข้แถวนี้บ้างหรือไงวะ?”
“อ้าวเหรอ” พวกผมพยักหน้าอย่างเอ๋อ รีบปล่อยมือจากมอตโตแล้วสาวเท้าเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องกระจกแห่งหนึ่ง ผมขมวดคิ้ว กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก บ้าจริง ผมจะกลัวอะไรนักหนา!? ผมกำมือแน่น โอเล่ตบไหล่ของผมเบาๆ มองมาด้วยสายตาเป็นห่วง ผมส่ายหน้ายิ้มให้กับคนตัวเล็ก ไม่เป็นไร กูโอเคดี
“ตกลงมันอะไรวะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?” ซันเซ็ตหันไปถามมอตโตที่ยืนมองเข้าไปในกระจกอย่างเงียบๆ ผมมองมอตโตเล็กน้อยก่อนจะไปสนใจผู้หญิงที่อยู่ข้างในห้องกระจกตรงหน้า เธอมีผมยาวสีน้ำตาลสวยกำลังนั่งหันหลังให้พวกผม เธอกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่มุมห้อง ไม่สนใจมองใครบางคนยืนอยู่ในห้อง ใช่แล้วครับ ในห้องมีอีกคนที่ยืนมองเธออยู่ ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่เฮดีสนั่นเอง!
มันชัดเจนมากว่าไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นพี่เฮดีสจริงๆ! ชัดเจนเต็มตาขนาดนี้ ผมมองพี่เฮดีสเขม็ง เขามาทำอะไรที่นี้ เป็นอะไรกับผู้หญิงคนนี้งั้นเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นหันมองมาแล้วเบิกตากว้างเมื่อเห็นพี่เฮดีส ผมยืนตัวแข็งทื่อ เบิกตากว้างมองผู้หญิงคนนั้นอย่างตื่นตกใจปนเหลือเชื่อ
ไม่จริงน่า!
ผู้หญิงคนนั้น... ผู้หญิงที่มีหน้าเหมือนกับผม และผมเห็นเธอในความฝันเมื่อคืนนี้
‘อัญ’ ไม่ใช่เหรอ!!!?อัญอุ้มตุ๊กตาเด็กลุกขึ้นพุ่งเข้าไปกอดพี่เฮดีสที่ยังคงยืนนิ่ง สีหน้าของเธอยินดีอย่างมากที่ได้เจอกับพี่เฮดีส เธอกอดเขาพร้อมกับซุกหน้าเข้าหาอย่างดีอกดีใจ สีหน้าของเธอตอนนี้คล้ายในความฝันของผม มันทำให้ผมมึนงงและสับสน หมายความว่าไง? ทำไมคนในความฝันของผมถึงมีตัวตนอยู่จริง? มันควรจะเป็นความเพ้อไปเองของผมไม่ใช่เหรอ
ผมมองทั้งสองคนในห้องอย่างมึนงง คิดอะไรไม่ออก พี่เฮดีสยืนนิ่งสักพักก่อนจะยกมือขึ้นกอดร่างบอบบาง ไม่นานเขาก็ค่อยๆ ดันตัวเธอออกจากตัวเอง จ้องมองใบหน้าของเธอนิ่ง ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ สายตาของพี่เฮดีสมันเศร้าปนรู้สึกผิดอย่างชัดเจน เขาใช้นิ้วมือลูบไล้ใบหน้าเล็กที่เริ่มเปรอะเปื้อนน้ำตา ภาพตรงหน้าของผมเหมือนซีนชวนซาบซึ้งของพระเอกนางเอก
“คุยอะไรกันวะ!?” ซันเซ็ตมองอย่างหัวเสียที่ไม่ได้ยินเสียงข้างใน ผมเหลือบมองเพื่อนก่อนกลับมามองภาพตรงหน้าเหมือนเดิม พวกเขาสองคนกำลังพูดคุยอะไรกันบ้างอย่าง จู่ๆ อัญก็ผงะหนีจากพี่เฮดีสแล้วกรีดร้องออกมา เธอโยนตุ๊กตาเด็กสองคนตัวใส่พี่เฮดีส โวยวายกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง สถานการณ์ข้างในเริ่มไม่ดี พวกเรามองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้ววิ่งไปตามเจ้าหน้าที่ให้มาดูพร้อมกับหลบซ่อนตัวจากพี่เฮดีสซึ่งถูกเจ้าหน้าที่เชิญออกมาข้างนอก
ผมขมวดคิ้วมุ่นมองตามเขาไปอย่างสงสัย เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? จู่ๆ ทำไมอัญถึงได้กรีดร้องแล้วโยนตุ๊กตาที่เธออุ้มอย่างทะนุถนอมใส่พี่เฮดีสอย่างเกรี้ยวกราด เดี๋ยวนะ ตุ๊กตาเด็กสองตัว? ผมเอะใจอะไรบางอย่าง ผลุดวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว พวกเพื่อนๆ ร้องห้ามแต่ผมไม่สนใจ วิ่งไปเต็มฝีเท้าทันเห็นด้านหลังของใครบางคนที่คุ้นตา พอยืนยันสิ่งที่กำลังสงสัยผมก็หยุดตามพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ไอ้รัญญญ!” พวกเพื่อนๆ วิ่งตามมาทัน พุ่งเข้ามาตบหัวผมแทบคว่ำ บ้าเอ๊ย! มันเจ็บนะโว้ย ผมยืดตัวขึ้นมองไอ้ซีเนียร์ผู้เป็นคนลงมืออย่างเหี้ยมโหด ไม่ออมมือให้เลยด้วยซ้ำ ผมลูบหัวปอยๆ เบ้ปากให้กับซีเนียร์
“ตบมาได้นะมึง”
“มึงวิ่งตามมาทำเชี้ยอะไรวะ!? อย่าตายหรือไง?”
“ตาย? ไม่ตายหรอกน่า” ผมเอ่ยทวนอย่างขบขำแล้วยักไหล่ ซันเซ็ตเดินไปชะโงกมองตามแล้วเดินกลับมาหาพวกเราด้วยสีหน้าโล่งอก
“มันไปแล้วว่ะ”
“อืม แล้วเราจะเอายังไงต่อ?” ผมหันไปมองมอตโตคนที่เป็นหัวโจกนำมาที่นี้ มอตโตมองผมด้วยสายตาแปลกใจวูบหนึ่งแล้วมันก็พาพวกเรากลับ
พวกเรานั่งรถของซันเซ็ตกลับ ระหว่างเดินทางมอตโตโดนซักฟอกด้วยมือวางอันดับหนึ่งในการซักอย่างโอเล่ และมือวางอันดับหนึ่งในการสอบสวนอย่างซีเนียร์ ผมนั่งอยู่ข้างหน้า เงียบไม่สอดเสียงใดๆ รอฟังเพียงอย่างเดียว มอตโตถอนหายใจเฮือก อิดออดที่จะเล่าแต่เพราะสายตาบังคับขู่เข็ญจากเพื่อนๆ มันถึงยอมเอ่ยปาก
“เออ ผู้หญิงคนนั้นชื่อ ‘อัญดา’ เป็นญาติของกูเอง”
อัญดา!!?
ผมตกใจ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นกัน!? เหมือนความฝันของผมเลย เฮ้ย นี่มันแปลกจริงๆ ด้วย! ผมขมวดคิ้วจ้องมองไปข้างหน้าเงียบๆ คอยเอียงหูฟังอย่างตั้งใจ
“แล้วเกี่ยวอะไรกับไอ้เฮดีสวะ?” ซีเนียร์ถามอย่างไม่เข้าใจ
“เฮ้อ ตอนเด็กๆ กู อัญดา อัษฎา เฮดีสและอพอลโล พวกเราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน”
“หา!” พวกซีเนียร์ทำตาโตอย่างตกใจเมื่อรู้ความจริงเรื่องนี้ ผมรู้มาก่อนอยู่แล้วว่ามอตโตเคยเป็นเพื่อนกับพี่เฮดีสเมื่อตอนสมัยเด็กก็เลยไม่ตกใจอะไรมาก แต่ที่แปลกใจก็คือ มีพี่พอลมาร่วมแจมด้วยอีกแฮะ เพิ่งรู้เหมือนกันว่าพี่พอลเคยญาติดีกับพี่เฮดีสมาก่อน ตอนนี้น่ะเหรอ? พอพูดชื่อของอีกคนเท่านั้นต่างฝ่ายก็ต่างทำหน้าเหมือนเหม็นเบื่อ มอตโตมองท่าทางโอเว่อร์ของเพื่อนที่มองมาด้วยสายตาไม่เชื่อ มันเอ่ยขึ้นเสียงอย่างโมโห
“เออ! หน้าอย่างกูนี่แหละ โอเคไหม?”
“โอเคๆ อย่าเพิ่งโมโหสิวะ”
“แล้วไงต่อ?” ซีเนียร์ไม่ยอมหลุดประเด็น ยิงคำถามต่อทันที
“พวกเราก็เป็นเพื่อนกันมาตลอด กระทั่งวันหนึ่งเฮดีสทำร้ายพี่อัษจนได้รับบาดเจ็บขาเป็นอัมพาต จากนั้นพวกเราก็ไม่ถูกกัน แทบจะไม่คุยหรือมองหน้าด้วยซ้ำ จนกระทั่งมีเรื่องเกิดขึ้นกับอัญ...”
เป็นอัมพาตอย่างนั้นเหรอ หรือจะหมายถึงเรื่องที่พี่โพไซดอนเคยเล่าให้ผมฟัง ที่พี่เฮดีสเคยควบคุมอารมณ์ไม่ได้ก็เลยเผลอทำร้ายเพื่อนสมัยเด็ก มอตโตถอนหายใจเฮือก หันมามองผมซึ่งจ้องมันอยู่ก่อนแล้วก็พูดต่อ
“กูก็รู้มาจากพี่อัษอีกที อ้อ พี่อัษเป็นพี่ชายของอัญน่ะ เขาเล่าว่าอัญชอบเฮดีสมาก เธอพยายามทำให้เฮดีสหันมาสนใจแต่ทว่าเจ้าหมอนั่นกลับไม่เคยสนใจเลย ฉันเพิ่งรู้ว่าเฮดีสโมโหทำร้ายพี่อัษเพราะพี่อัษไปโวยวายแทนน้องสาว พี่อัษพยายามให้อัญเลิกคิดเรื่องเฮดีสจนตัดสินใจส่งอัญไปเรียนต่อที่แคนาดา ไม่มีใครรู้ว่ามันเริ่มต้นได้ยังไง ตอนที่อัญกลับมาเธอบอกว่ากำลังคบหากับเฮดีสและตั้งท้องลูกของเจ้านั่น!”
“หา! ผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียไอ้เฮดีส!?” ซันเซ็ตหันมาร้องอย่างตกใจ พวกเรารีบแผดเสียงให้มันหันกลับไปขับรถเหมือนเดิม ไอ้บ้านี่รู้ตัวบ้างไหมว่ากำลังขับรถอยู่ โธ่ หวิดดับคารถแล้วไหมล่ะ!? ผมถอนหายใจโล่งอกเมื่อซันเซ็ตกลับไปมองถนนเหมือนเดิม ซีเนียร์กับโอเล่เงียบกริบ สีหน้าจริงจังยิ่งกว่าเดิม
“จริงเหรอวะ?”
“จริงสิ กูก็เคยเห็นอัญอยู่กับไอ้เฮดีสเหมือนกัน ถึงได้เชื่อว่าพวกนั้นคบกันอยู่จริงๆ”
“อ้าว แล้วทำไมอัญอะไรนั่นถึงได้ไปอยู่โรงบาลจิตเวชล่ะวะ?” โอเล่ถามอย่างสงสัยและเป็นประเด็นคำถามที่ตรงใจผมมากๆ ผมแอบพยักหน้าเห็นด้วยกับคำถาม มอตโตทำหน้าเคร่งเครียด
“เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อน วันที่อัญคลอดลูก พี่อัษเล่าให้ฟังว่า...”
“อะไรวะ รีบๆ บอกมาสิ” ไอ้พวกคนอยากรู้เรื่องเร่งคนรู้เรื่องยิกๆ มอตโตทำสีหน้าลำบากใจ มันถอนหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธ
“เจ้านั่น ไอ้เฮดีสนั่นมัน... ฆ่าลูกของตัวเอง! และทอดทิ้งอัญไปหาคนอื่นอย่างเย็นชา เจ้าหมอนั่นมันชั่วจริงๆ แม้แต่ลูกก็ยังทำได้ลงคอ ขนาดกูแบกหน้าไปถามให้รู้เรื่อง มันกลับทำหน้าตาเฉยไม่ยอมรับอะไรเลย แถมยังบอกอีกว่ามันมีแฟนอยู่แล้วจะไปคบกับอัญได้ยังไง! อัญเสียใจมากจนกระทั่งเธอ... เป็นอย่างที่พวกมึงเห็นวันนี้แหละ” มอตโตค่อยๆ ผ่อนเสียงลงเมื่อรู้ตัวว่าใส่อารมณ์ตะเบ็งเสียงดังเกินไป ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย พวกที่เหลืออ้าปากอึ้งไปด้วย พวกมันพยักหน้าอย่างเชื่องช้า
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ หน้าตาหล่อขนาดนั้นไม่น่าโหดร้ายแบบนี้เลย” โอเล่ยกมือปิดปาก สีหน้าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพื่อนเล่า มันพึมพำอย่างเสียดายสุดซึ้ง ผมมองไอ้เตี้ยแล้วส่ายหน้าไปมา นี่มันยังห่วงความหล่อของเขาอีกนะ อะไรๆ ก็หล่ออย่างนั้นอย่างนี้ เฮ้อ
“ที่น่าโมโหมากกว่านั้นคือ ตลอดเวลาที่ผ่านมาสามปี ไอ้เฮดีสนั่นทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย มันไม่แม้จะมารับผิดชอบหรือช่วยเหลือ ทิ้งเมียตัวเองที่เป็นโรคประสาทไม่มาดูดำดูดี!” มอตโตกัดฟันเอ่ยอย่างช้ำใจแทน ผมสงสารผู้หญิงที่ชื่ออัญดา สภาพของเธอในวันนี้ทำให้ผมสงสารหดหู่ใจ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่มีบางอย่างที่ผมสงสัยและต้องรู้ให้ได้
“อัญ เธอคลอดลูกชายฝาแฝดใช่ไหม?”
“อืม” มอตโตเงยหน้ามองผมแล้วพยักหน้า ซีเนียร์หันมามองผมอย่างแปลกใจ
“มึงรู้ได้ยังไงวะ?”
“ก็กูเห็นเธออุ้มตุ๊กตาเด็กผู้ชายสองตัวน่ะสิ”
“อ้อ นั่นสิ” โอเล่พยักหน้ามองผมด้วยแววตาชื่นชมในความจำอันเลิศเลอของผม แหะๆ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ผมแค่สงสัยเฉยๆ หลังจากที่ฟังทั้งหมดผมก็ครุ่นคิดอะไรต่อก่อนหันบอกซันเซ็ตให้ไปส่งผมที่ๆ แห่งหนึ่ง พอมาถึงผมก็รีบลงจากรถ
“เฮ้ย! มึงมาทำอะไรที่นี้วะ?” ซีเนียร์ลดกระจกลงแล้วตะโกนถามผม
“กูมาเยี่ยมคนรู้จักนิดหน่อย พวกมึงกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวกูกลับเอง” ผมโบกมือตอบกลับแล้วหันหน้าวิ่งออกไปก่อนที่พวกมันจะได้เอ่ยถามอะไรต่อ
ผมเงยหน้ามองตึกโรงพยาบาลที่แสนจะคุ้นตา ผมเดินเลาะแถวข้างล่างตึกไปเรื่อยๆ นั่งม้านั่งใต้ต้นไม้ในสวนพักผ่อน มองทอดสายตาไปอย่างเงียบเชียบเพื่อคิดอะไรบางอย่าง ผมขมวดคิ้วฉับพลันเมื่อรู้สึกว่าตัวเองคุ้นกับโรงพยาบาลแห่งนี้อย่างประหลาด ผมมองไปรอบๆ ยิ่งคุ้นกับทิวทัศน์แบบนี้เหมือนเคยมาที่นี้บ่อยๆ แต่มีบางอย่างที่ขาดหายไป อะไรบางอย่างที่ควรมีแต่ตอนนี้ไม่มี ผมมองไปรอบตัวก่อนจะหยุดสายที่ข้างๆ ตัว
อะไรกัน!? ทำไมจู่ๆ ผมถึงได้มีภาพในหัวขึ้นมาแบบนี้ได้ ผมขมวดคิ้ว หายใจถี่ รู้สึกอึดอัดเหมือนอยากจะอ้วก ปวดหัวจี๊ดเมื่อพยายามคิดหาภาพนั้นในสมอง ผมเอนตัวพิงพนักม้านั่ง ทั้งๆ ที่มีลมพัดผ่านผมกลับมีเหงื่อซึมทั่วตัว ผมพยายามคิดเกี่ยวกับความทรงจำเมื่อสามปีก่อน แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก แล้วทำไมผมถึงเห็นตัวเองใส่ชุดคนไข้นั่งอยู่ตรงนี้ ข้างๆ ผมมีชายหนุ่มต่างชาติหน้าตาหล่อคมนั่งเป็นเพื่อน ผมคุยกับเขาอย่างสนุกสนานเหมือนเราสนิทสนมกันมาก และที่น่าแปลกมากกว่านั้นผู้ชายคนนั้นเหมือนกับ...
พ่อของพี่เฮดีส!
พรึบ! ผมลุกขึ้นยืน รีบวิ่งไปที่แผนกประวัติคนไข้ เพื่อไปหาหลักฐานมายืนยัน ผมหายใจหอบ นางพยาบาลมองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ เธอเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”
“คือ! ผมอยากทราบประวัติคนไข้ชื่อ ‘ธรรมปพน ธราธรรศเทพ’ ครับ รบกวนด้วย”
“เอ๋ แต่ว่า...”
“แค่อยากทราบว่าเขาเคยมารักษาตัวที่นี้ไหมครับ แล้วเขาเป็นอะไร? นะครับ ช่วยผมหน่อยนะครับ” ผมขยับเข้าใกล้คุณพยาบาลจ้องตา ส่งเสียงออดอ้อนเต็มที่ นางพยาบาลทำหน้าลำบากใจก่อนจะพยักหน้าเมื่อผมทำหน้าจะร้องไห้ เธอหันไปค้นประวัติให้ผมทันที รอไม่นานเธอก็หันมากระซิบบอกผมเสียงเบา
“มีค่ะ เมื่อสามปีก่อนมีคนชื่อธรรมปพน ธราธรรศเทพ”
หัวใจของผมเต้นตุ้บๆ ถามต่อเสียงแหบ
“เขาเป็นอะไรครับ?”
“...เอ่อ ไม่ได้ระบุไว้ค่ะ แปลกจัง” นางพยาบาลทำหน้างุนงงเพ่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่นานอย่างแปลกใจ ผมถอนหายใจผิดหวัง ก่อนจะพยักหน้ากล่าวขอบคุณแล้วเดินจากไป
เมื่อสามปีก่อนผมจำได้ลางๆ เท่านั้นว่าตัวเองป่วยจนต้องพักที่โรงพยาบาล มันแปลกตรงที่ว่าทำไมผมถึงจำไม่ได้ว่าเป็นโรงพยาบาลแห่งนี้ จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นอะไรเมื่อสามปีก่อน ผมสะดุ้งชาวาบในใจ หวังว่าคงจะไม่เกี่ยวข้องกับที่คนแถวบ้านของผมต้องตายพร้อมๆ กันหรอกนะ ผมรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างประหลาด เรื่องราวมันชักจะทะแม่งๆ ชอบกล สามปีก่อนเกิดอะไรขึ้นกับผมงั้นเหรอ ผมก้มหน้าก้มตากดลิฟต์เพื่อไปที่ห้องของใครบางคนเพื่อยืนยันข้อสงสัย
ผมเดินออกมาจากลิฟต์ด้วยความรู้สึกโหวงเหวงจนต้องมองไปรอบๆ ตัว อ่า ทำไมถึงได้รู้สึกหนาวเย็นขึ้นมาได้นะ ผมรีบเดินไปที่หน้าประตูห้อง กำลังยกมือเคาะประตูแต่ก็ชะงัก รีบหลบไปซ่อนตัวเมื่อมีเสียงฝีเท้าเดินมา ผมแอบมองไปยังคนที่กำลังเดินมาแล้วขมวดคิ้ว
นั่นมันพี่ไนซ์กับแม่นี่น่า!
“แม่บอกแล้วไง ไม่ให้ไนซ์ไปหายัยนั่นอีก! บอกไม่เคยจำเลยนะ เมื่อไรไนซ์จะยอมรับสักทีว่ายัยผู้หญิงคนนั้นมันร่วมมือกันกับไอ้เฮดีสมาหลอกไนซ์ หัดจำไว้ซะบ้าง!” แก้วตาเดินเอ่ยเสียงดุดันตามหลังลูกชายที่เดินนำหน้าไม่สนใจจะฟัง เธอสาวเท้าเดินขึ้นมาดึงแขนของพี่ไนซ์แล้วเงยหน้าถลึงตาตวาดด้วยน้ำเสียงเข้ม ไม่ยอมให้อีกฝ่ายบ่ายเบี่ยง
“ฟังนะไนซ์ ถ้าเรายังเป็นแบบนี้อยู่อีก แผนการที่แม่อุตส่าห์เตรียมไว้เพื่อทวงทุกอย่างมาให้เราจะเป็นยังไงต่อไป ตัดสินใจได้แล้ว! มัวแต่อาลัยอาวรณ์อะไรอยู่ได้ พวกมันไม่มีวันยอมรับเรา ไนซ์เข้าใจไหม!?”
“คุณแม่พอเถอะครับ! ผมเหนื่อยแล้ว วันนี้ช่วยกลับไปก่อนได้ไหม?” ไนซ์สูดลมหายใจราวกับจะระงับอาการโมโห เขาลืมตาขึ้นมาเอ่ยแทรกแล้วเผยมือเชิญให้แก้วตากลับไป แก้วตามองลูกชายของตัวเองอย่างอึ้งๆ
“ไนซ์เป็นอะไรไปลูก!? เพราะนางผู้หญิงส่ำส่อนคนนั้นน่ะเหรอ? ไนซ์คนเดิมของแม่หายไปไหนแล้ว?” เธอตัดพ้อด้วยความผิดหวัง มองลูกชายตัวสูงใหญ่ตรงหน้าอย่างท้อแท้ แก้วตาก้มหน้ามองสักพักก็เงยมองพี่ไนซ์ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย
“ที่แม่ทำก็เพราะเพื่อไนซ์นะลูก”
“ผมรู้ ถึงได้ยอมทนให้คุณแม่ทำตามใจมาตลอด แต่เรื่องนี้แม่พอเถอะครับ พวกเราก็มีอะไรไม่ด้อยไปกว่าพวกเขาเลย ถ้าแม่อยากได้อะไร แม่บอกผมสิ ผมจะไปเอามาให้ถ้าแม่ต้องการ แต่ขอให้หยุดแค่นี้เถอะครับ” พี่ไนซ์ถอนหายใจเอ่ยเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นว่าแม่ร้องไห้อย่างทุกข์ใจ เขาเบือนหน้าไปทางอื่นไม่มองหน้าเปื้อนน้ำตาของคนซึ่งเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็ก
“ฮึ ‘ไนซ์’ อยากหยุดก็จริงแต่ ‘เฮเคต’ เขาไม่ยอมหยุดแค่นี้หรอกนะ”
“นั่นก็เป็นอีกเรื่องที่ผมอยากหยุดเหมือนกัน เฮเคตจะไม่มีวันได้ออกมาอีก ตอนนี้แม่กลับไปก่อนเถอะครับ ผมอยากจะพักผ่อน” พี่ไนซ์เอ่ยน้ำเสียงราบเรียบติดจะอ่อนล้า เขาเปิดประตูห้องแล้วปิดมันอย่างรวดเร็ว ทิ้งแก้วตายืนกรี๊ดอยู่หน้าห้อง เธอทุบประตูสองสามทีแล้วสะบัดหน้าเดินจากไป
หลังจากทุกอย่างสงบลงผมก็ค่อยๆ เดินออกมาจากที่ซ่อน ผมขมวดคิ้วไม่รู้จะขมวดยังไงได้แล้ว ตอนนี้โล่งใจไปหลายเปลาะแต่ก็ยังคงมีเรื่องกังวลอยู่อีกเยอะ ตกลงสิ่งที่ผมคิดเอาไว้มันไม่ผิดอะไรเลย คนที่ไปหาอัญดาไม่ใช่พี่เฮดีส แต่เป็นพี่ไนซ์! ทำไมผมถึงรู้ว่าคนที่เจอในวันนี้ไม่ใช่พี่เฮดีสน่ะเหรอ? หึๆ ก็เพราะพี่เฮดีสไม่ใส่เสื้อผ้าสีอื่นนอกจากสีดำน่ะสิ! ผมก็เลยคิดว่าอาจจะเป็นอีกคนที่มีหน้าตาคล้ายกันกับพี่เฮดีสมากจนยากที่จะแยกออก แล้วมันก็ใช่จริงๆ ด้วย พี่ไนซ์ยังใส่ชุดที่ไปโรงบาลจิตเวชอยู่เลย
เอ๋ พี่ไนซ์หายจากอาการป่วยแล้วเหรอ? ทำไมเขาถึงไปที่นั้นได้ล่ะ แถมท่าทางแข็งแรงผิดจากวันที่ผมมาเยี่ยมตอนนั้นลิบลับ ผมยืนครุ่นคิดปัญหามากมายที่ได้เจอ ทั้งเรื่องของตัวเองที่จู่ๆ ก็กลายเป็นเรื่องลึกลับน่าตกใจ และเรื่องที่ได้ยินในวันนี้ ที่แน่ๆ ผมต้องบอกพวกพี่เฮดีสให้รู้ตัวว่าแก้วตากำลังวางแผนร้ายอยู่!
ผมมองหน้าประตูห้องของพี่ไนซ์แล้วตัดสินใจเคาะ กลืนน้ำลายปลุกใจให้กล้าหาญแล้วค่อยๆ ผลักประตูเข้าไป...
สดๆ ร้อนๆ จากมือของปอยส่งตรงให้ท่าน
คืนนี้ขอตัวไปนอนก่อนนะฮับ บายยยยยย!!! 
Character in This Chapter
แล้วเจอกันตอนต่อไปจ้า ^^
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089690 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก