สุดขั้ว 24“อ้าว เนรัญเองงั้นเหรอ? นึกว่าใครซะอีก” ผมโผล่เข้าไปเห็นพี่ไนซ์นั่งอยู่บนเตียง สวมชุดของโรงพยาบาลเรียบร้อย ผมกะพริบตาปริบๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าได้เร็วโคตร! ผมอึ้งในสปีดการแปลงร่างของพี่ไนซ์ อะไรมันจะเร็วขนาดนั้นเนี่ย ระยะเวลามันก็ไม่ได้นานอะไรเลยนี่น่า พอได้สติผมก็ส่งยิ้มทักทายไปให้แก่ชายหนุ่มผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยนตรงหน้า ผมมองพี่ไนซ์พินิจพิจารณา อ่า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้จะทำเรื่องเลวร้ายกับผู้หญิงคนหนึ่งได้ ก็เพราะอย่างนี้ไงล่ะผมถึงอยากรู้ว่าแท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่ใช่แค่พี่เฮดีสที่ผมจะให้ความยุติธรรมด้วย ผมฟังคำพูดของทุกๆ คนนั่นแหละครับ ไม่เข้าข้างใครเป็นพิเศษแน่นอน
“สวัสดีครับพี่ไนซ์ เป็นยังไงบ้างครับ?”
“ดีขึ้นมากแล้วครับ”
“หน้าตาสดชื่นมากเลยนี่ครับ” ผมเดินมานั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง เอ่ยเปิดสนทนาอย่างเป็นธรรมชาติ พี่ไนซ์หัวเราะเบาๆ เอ่ยรับด้วยท่าทางเป็นปกติ
“ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้พาพวกเด็กๆ มาเยี่ยม”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่เด็กๆ อยู่ไหนล่ะ อยู่บ้านของเธอเหรอ?”
“เปล่าหรอกครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ว่างต้องไปเรียน พวกพี่ๆ ของพี่เฮดีสก็เลยรับไปดูแลน่ะครับ ไม่ต้องห่วงนะครับพวกเขาชอบฝาแฝดมากเลยล่ะ” ผมอธิบายอย่างใจเย็น มองพี่ไนซ์อย่างสำรวจ เขาไม่มีท่าทีใดๆ แปลกออกไป เพียงแค่พยักหน้ารับรู้ ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่ทำร้ายแฟนตัวเองเลยนะ!
“เอ่อ ผมมีเรื่องสงสัยอยากจะถามเกี่ยวกับฝาแฝดน่ะครับ”
“หือ?” พี่ไนซ์ยิ้มรับมองมาที่ผมเล็กน้อย เอาว่ะ! ผมเองก็ไม่ใช่คนมีเล่ห์เหลี่ยมอะไร ถามแบบตรงไปตรงมานี่แหละ ผมกลืนน้ำลายกลั้นใจถามเขาออกไป แม้น้ำเสียงจะมีความลังเลไม่แน่ใจบ้างแต่ก็ถือว่าปกติ ไม่ผิดธรรมชาติ
“เด็กๆ ชอบเรียกผมว่ามัมน่ะครับ ผมเลยสงสัยว่าแม่ของพวกเขาหน้าตาเหมือนผมหรือเปล่า?” พูดเสร็จผมก็เกาแก้ม หัวเราะแหะๆ เหลือบมองพี่ไนซ์ที่มองมาด้วยสายตานุ่มนวลอ่อนโยน ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
ถ้าพี่เฮดีสหล่อสะท้านฟ้าสะเทือนดิน พี่ไนซ์ก็หล่อลากฟ้ามาดินล่ะกัน!
ผมเหล่มองไปทางอื่น แย่จริง หัวใจดันเต้นเสียงดังตุบๆ รอยยิ้มอบอุ่นนั้นเอาให้ผมแอบหวั่นไหว ถ้าหวังจะเห็นจากพี่เฮดีสคงไม่มีทางแน่ๆ ที่คนประเภทนั้นจะมีฉีกปากยิ้มกว้างละมุนละไมได้ขนาดนี้ ผมยิ่งรู้สึกว่าเรื่องที่มอตโตเล่ามาก่อนหน้านี้มีปัญหาแน่ๆ! จากที่ฟังมาผมสรุปได้ว่า อัญดาหลงรักพี่เฮดีสแต่เมื่อไปแคนาดา เธอได้เจอพี่ไนซ์ที่นั่นแล้วคิดว่าพี่ไนซ์เป็นพี่เฮดีส พี่ไนซ์สวมรอยเป็นพี่เฮดีสและคบกับอัญดาจนกระทั่งมีพยานรักเป็นไมนอสและแมนทีส ประเด็นที่ผมอยากรู้ก็คือ อัญดาไม่เคยระแคะระคายสงสัยเลยงั้นเหรอ? คงจะเป็นไปได้เธอคงไม่นึกว่าพี่เฮดีสจะมีฝาแฝด อีกอย่างที่ผมสงสัยไม่แพ้กันคือ พี่ไนซ์ตั้งใจสวมรอยเป็นพี่เฮดีสโดยไม่คิดที่จะเปิดเผยตัวจริงเลยหรือเปล่า?
“อืม เหมือนมากเลยล่ะ”
“แหม แย่หน่อยนะครับที่ดันมาหน้าตาเหมือนผู้ชายแบบนี้ แหะๆ”
“หึ นายต่างหากล่ะที่เสียหาย ดันหน้าตาเหมือนผู้หญิงคนนั้น”
“เอ๊ะ” ผมหยุดชะงักหันไปมองพี่ไนซ์ เมื่อครู่น้ำเสียงพี่ไนซ์ฟังดูเย็นชาเป็นบ้า เอ่อ ผมก้มหน้าเม้มปาก จู่ๆ บรรยากาศก็เย็นยะเยือกขึ้นอย่างรวดเร็ว เวรล่ะ สงสัยเรื่องนี้จะเป็นกับระเบิดของเขาแน่ๆ ผมฝืนยิ้มแห้งๆ
“แล้วเธออยู่ที่ไหนเหรอครับ ทำไมถึงไม่ได้อยู่กับพวกเด็กๆ” ผมกลั้นหายใจเอ่ยออกไปในบรรยากาศที่น่าอึดอัด โอ้ ไอ้รัญเอ๊ย แกไปเอาความกล้าหาญนี้มาจากไหนกัน ผมค่อนข้างจะพึงพอใจในตัวเองสุดๆ พี่ไนซ์เหลือบสายตามามองผมด้วยสายตาที่บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร ผมมองกลับเอ่ยอธิบายช้าๆ
“คือ... ผมสงสัยน่ะครับ ว่าผู้หญิงคนไหนจะกล้าทิ้งพี่ไนซ์กับเด็กๆ ได้ ไม่น่าจะมีนะครับ”
อ้อมไปไหนวะ!? เมื่อไรจะได้คำตอบสักที!
ผมแอบถอนหายใจยาว จู่ๆ จะไปถามว่า ‘แฟนพี่ชื่ออัญดาหรือเปล่าครับ?’ หรือ ‘พี่ทิ้งแฟนตัวเองที่ป่วยอยู่ใช่ไหม?’ เหอะๆ ให้ตายก็พูดออกไปไม่ได้เด็ดขาด ถ้าพูดผมชะตาขาดคนแรกแน่นอน!
“...เธอชื่อ อัญดา” พี่ไนซ์จ้องมองหน้าของผมนิ่งด้วยแววตาที่เดาไม่ออก ผมกลืนน้ำลายมองตอบด้วยความหวังอันเลือนราง อ่า ชื่อ ‘อัญดา’! พี่ไนซ์ถอนหายใจยาว สีหน้าเศร้าใจและเจ็บปวด เขาก้มหน้าอยู่สักพักก่อนจะเงยหน้าหันมองออกไปข้างนอกทางหน้าต่าง เอ่ยเล่าอย่างช้าๆ
“อย่างที่เคยเล่าให้เธอฟัง ฉันกับแม่เคยอยู่ที่แคนาดา เมื่อสี่ปีก่อนฉันได้เจอกับเธอคนนั้น... หึๆ มันเหมือนเป็นโชคชะตาที่พิลึกดี เธอทักฉันด้วยชื่อ ‘เฮดีส’ ชื่อของน้องชายฝาแฝดของฉันเอง ในตอนแรกฉันคิดจะหลอกใช้ยัยคนนี้เพื่อหลอกเอาข้อมูลของเฮดีส แต่ไปๆ มาๆ ฉันกลับ... หลงรักเธอเอง เฮ้อ มันตลกดีจริงๆ” พี่ไนซ์เหยียดมุมปากคล้ายกำลังยิ้มเยาะตัวเอง ผมมองเสี้ยวหน้าที่กำลังอยู่ในภวังค์ของตัวเองแล้วรู้สึกปวดใจตาม หน้าของเขาเหมือนพี่เฮดีสมากจริงๆ โอ๊ยยย เหมือนกำลังมองพี่เฮดีสเศร้าอยู่เลย
“ต่อมาถึงได้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักฉัน เขารักอีกคนหนึ่ง และได้ทำเรื่องที่ไม่สามารถยกโทษให้ได้ ฮึ ฉันไม่ใช่ตัวแทนของใคร ผู้หญิงคนนั้นคิดผิดแล้วว่าฉันจะยอมลงให้” พี่ไนซ์ทำสีหน้าน่ากลัวจนผมผงะตกใจ พี่ไนซ์เงียบไปสักพักแล้วหันมามองผม
“ฉันเคยรักผู้หญิงคนนั้น แต่มันก็แค่เรื่องในอดีต ตอนนี้ฉันไม่คิดจะเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว” พี่ไนซ์เอ่ยตัดบทอย่างรวดเร็ว ผมที่กำลังจะอ้าปากถามก็หุบปากเงียบทันที ท่าทางไม่อยากให้ถามอะไรอีก ผมก็เลยไม่เซ้าซี้ต่อ เขาหน้าเหมือนพี่เฮดีสเพราะฉะนั้นเวลาทำหน้าชวนสะพรึงมันสยองพอกันกับน้องชายเลยล่ะ
“ฉันเหนื่อยแล้ว อยากจะพักผ่อน ช่วยกลับไปก่อนได้ไหม?”
“อ๊ะ ครับ ขอโทษด้วยที่มารบกวนคพี่ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
“อืม เดินทางดีๆ ล่ะ”
ผมเอ่ยล่ำลาพี่ไนซ์เมื่อเขาเอ่ยปากไล่ผมกลับ ผมหันไปมองพี่ไนซ์ที่มีท่าทางหง่อยๆ เอนตัวนอนลงบนเตียง ด้านหลังให้ความรู้สึกเดียวดายอ้างว้างจับใจ ผมถอนหายใจเฮือก เดินออกจากห้องด้วยความรู้สึกหนักใจ
ผมไม่รู้ว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายโกหกแต่สำหรับตัวผมแล้ว ทุกคนล้วนน่าสงสารเหมือนกันหมด อัญดาคบกับพี่ไนซ์เพราะคิดว่าเป็นพี่เฮดีส พี่ไนซ์คบกับอัญดาเพราะต้องการหลอกใช้หาข้อมูลเกี่ยวกับน้องชาย ไอ้มอตโตเข้าใจผิดว่าพี่เฮดีสคบกับอัญดาแต่ที่จริงแล้วเป็นพี่ไนซ์ ที่พี่ไนซ์พูดก็หมายความว่าอัญดาใช้พี่ไนซ์เป็นตัวแทนของพี่เฮดีส งั้นก็แปลว่าอัญดารู้ว่าพี่ไนซ์ไม่ใช่พี่เฮดีสแต่ก็ยังคบกันจนมีลูก? แล้วอะไรคือสิ่งที่ทำให้พี่ไนซ์เจ็บแค้นถึงขนาดไม่อยากจะเกี่ยวข้องกับอัญดาอีก?
ผมถอนหายใจอีกครั้ง เงยหน้ามองท้องฟ้าตอนเย็นหลังจากออกมาจากตึกแล้ว ทำไมผมต้องมาตามสืบเรื่องส่วนตัวของคนอื่นด้วยเนี่ย ถ้าพี่เฮดีสรู้เรื่องนี้เข้าจะโกรธผมขนาดไหนกันนะ นี่ยังไม่นับเรื่องที่ทำไมผมถึงได้มาอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ทำไมถึงได้รู้จักกับพ่อของพี่เฮดีสได้ โอ๊ยยย มีแต่เรื่องที่ไม่เข้าใจสักอย่าง!
ปึก!!!
ผมเดินชนใครบางคนเข้าอย่างจัง อีกฝ่ายตัวใหญ่มากจนผมเซล้มลงพื้น โชคดีที่มีคนดึงแขนพยุงเอาไว้ ผมเงยหน้าจะอ้าปากขอโทษพร้อมจะขอบคุณคนที่ผมเสร่อไปชนและช่วยผมเอาไว้ แต่พอเห็นคนๆ นั้นเต็มตา ผมก็ผงะถอยห่างจากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว สมองของผมสับสนวุ่นวายประมวลคำพูดเปล่งออกมาไม่ได้เลย
อ๊ากกกก ชายชุดดำทั้งตัวแบบนี้ ตัวจริงแท้แน่นอน!
“พี่เฮดีส!”
“นอกใจฉันเหรอ?”
“ห๊ะ?” ผมเงยมองคนตรงหน้าอย่างตกใจ เมื่อกี้นี้พูดอะไรนะ!? พี่เฮดีสพูดอะไรนอกๆ นี่แหละ ฟังไม่ชัดเท่าไร ผมมองพี่เฮดีส เหมือนกำลังคิดไปเองที่เห็นพี่เฮดีสมายืนอยู่ตรงหน้า ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี้ได้กันนะ พี่เฮดีสมองผมด้วยสีหน้านิ่งเป็นรูปปั้นเหมือนปกติ ผมค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมาเพราะอดไม่ได้
“พี่มาที่นี้ได้ยังไงน่ะ?”
“มาจับชู้”
“ห๊ะ?”
“...บังเอิญผ่านมา”
“เอ๋ มาเยี่ยมพี่ไนซ์เหรอครับ?” ผมย้อนถามอย่างพาซื่อ พี่เฮดีสถลึงตาเย็นชามาให้ทันที อ้าว ไม่ใช่งั้นเหรอ แหะๆ ผมยกมือเกาศีรษะมองใบหน้าที่ยังคงนิ่งแต่รังสีความหงุดหงิดออกมาเล็กน้อย
“รีบกลับเถอะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้นาน” พี่เฮดีสเดินเข้ามาคว้าแขนของผมดึงให้เดินออกไปด้วยกัน ผมเงยหน้ามองเขามองหาอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่เห็นอะไร นอกจากความนิ่งที่แฝงความหงุดหงิดหน่อยๆ
อ๊ะ หรือว่าเขาจะมารับผม!?
เอ๊ะ แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี้ จู่ๆ ผมก็ขนลุกซู่อย่างไม่มีเหตุผล ผมหันรีหันขวาง บ้าเอ๊ย! นี่คงไม่ใช่วิญญาณสาวผมขาวตัวนั้นหรอกนะ ไม่เอานะ โผล่มาเป็นแบบตัวๆ ดีกว่านะลินเช่ย์ ขอเลย! ผมเบิกตาผวาเข้ากอดพี่เฮดีสแน่น
“อ๊าก!”
พี่เฮดีสตกใจที่จู่ๆ ผมกระโจนเข้าไปกอดเขาไว้แน่น ผมหลับตาปี๋ ชี้ไปข้างหลัง
ฮืออออ พอบอกให้โผล่มา ก็เล่นโผล่มากลางอากาศเลยทีเดียว ลินเช่ย์นะลินเช่ย์! พี่เฮดีสถอนหายใจเบาๆ มองลินเช่ย์เล็กน้อย เทพธิดาสาวจะสะบัดหน้าหายตัวแวบไป ลินเช่ย์หายไปแล้วผมก็ถอนหายใจโล่ง คือแบบว่าจะโผล่มาก็ต้องให้สัญญาณกันก่อนสิ เล่นโผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้ ตกใจแย่น่ะสิ! ผมเงยหน้ามองหาลินเช่ย์ไม่เห็นก็รู้สึกโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง เอ๊ะ ผมเลื่อนสายตามาสบเข้ากับดวงตาอันนิ่งสงบของใครบางคนก็ตัวแข็งทื่อ
หยา...
เต็มๆ อะ กอดเขาไปเต็มๆ เลยยยย!
แว๊กกกกก
ผมรีบผงะตัวถอยออกมาเมื่อได้สติกลับคืน ผมก้มหน้ากุดไม่ยอมมองหน้าเขาที่ยังคงเงียบไม่พูดอะไร คือแบบว่าแค่นี้คงไม่ทำให้โกรธล่ะมั้ง มันตกใจ เผลอตัวไปแวบหนึ่ง ออกตัวไว้ก่อนว่าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะครับ พี่เฮดีสหันหน้าเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ผมเงยหน้ามองแผ่นหลังกว้างแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขาไม่เอ่ยว่าอะไร ผมไม่รอช้าเดินตามเขาไปติดๆ
พี่เฮดีสมาส่งผมที่หน้าบ้าน
“คราวหน้าอย่าไปที่นั่นอีกจะดีกว่า”
“เอ๊ะ ทำไมล่ะครับ? ผมอยากจะไปเยี่ยมพี่ไนซ์”
“มันเป็นญาติฝ่ายไหนของนายหรือไง” พี่เฮดีสมองกลับมาด้วยสายตาเย็นเชียบเอ่ยประชดเสียงห้วน ก็ไม่ใช่ญาติของผมหรอก แต่ว่าเรารู้จักกันแค่ไปเยี่ยมคงจะไม่เป็นอะไรหรอก แถมผมก็รับไมนอสกับแมนทีสมาดูแลอีกด้วย
“แต่ว่า...”
“นายไม่ควรมายุ่งกับเรื่องนี้ หมอนั้นไม่ใช่คนที่นายจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย”
“หมายความว่าไงครับ?”
“อย่าไปหาเจ้านั้นอีก แล้วก็ผู้หญิงคนนั้นด้วย”
ผมสะดุ้งตัวโหยง มองพี่เฮดีสอย่างแปลกใจ เขาหมายถึง ‘อัญดา’ อย่างนั้นเหรอ? ผมไม่กล้าสบสายตาของพี่เฮดีส ว่าแต่เขารู้ได้ยังไงว่าผมไปเจอผู้หญิงคนนั้น งั้นแสดงว่าเราเจอกันที่โรงพยาบาลอาจเป็นเพราะเขาดักรอผมอยู่ก่อนแล้วงั้นสิ ผมเหลือบสายตาไปมองพี่เฮดีสซึ่งมีสีหน้านิ่งเดาไม่ถูกว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ลงได้แล้ว”
“อ๊ะ ครับ” ผมพยักหน้าหันรีหันขวางจะปลดที่คาดนิรภัย แต่ไม่ทันใจเจ้าของรถ เขาปลดสายคาดนิรภัยของตัวเองออก โน้มตัวเข้ามาใกล้ผม แตะริมฝีปากเบาๆ บนริมปีปากของผมพร้อมกับปลดสายคาดออกให้ เขาค่อยๆ ผละจากผม ขยับปากกระซิบเสียงนุ่มนวล
“เป็นเด็กดี เชื่อฟังฉันแล้วจะให้รางวัล”
“...” ผมลงจากรถด้วยสภาพล่องลอย สติไม่อยู่กับเนื้อ ผมมองตามรถคันสีดำที่ค่อยๆ เล็กลงจนหายลับไป ยืนเหม่ออยู่นานกว่าจะได้สติกลับคืนมา อ๊ากกก! เมื่อกี้มันอะไรกันวะ!? พี่เฮดีสเป่ามนต์ใส่ผมหรือยังไงกัน ไม่ไหวจะเคลียร์ ผมหน้าแดงแปร๊ดเมื่อคิดถึงตัวเองตอนที่ทำหน้าตะลึงเอ๋อเหรอ ถ้าเป็นเด็กดีแล้วจะได้รางวัลอะไร? รางวัลคืออะไร? ไม่ๆ! ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้นสักหน่อย โอ๊ยยย! สติไอ้รัญ สติ! ผมสะบัดหัวไล่ความคิดพิเรนทร์ในหัวออกไปแล้วเดินเข้าบ้าน
ที่พี่เฮดีสพูดมาอย่างนั้นก็แสดงว่าพี่เฮดีสรู้เรื่องของพี่ไนซ์กับอัญดาน่ะสิ! แถมยังบอกไม่ให้ผมเข้าไปยุ่งเรื่องนี้อีก ทำไมกัน? หรือว่ามันจะมีอะไรที่ไม่ธรรมดางั้นเหรอ คิดไปคิดมาผมก็วนมาที่เรื่องพี่เฮดีสกับพี่ไนซ์ พี่เฮดีสก็ยังไม่ชอบพี่ไนซ์เหมือนเดิมเลย เฮ้อ เมื่อไรสองพี่น้องจะเข้ากันได้ หรือว่าพวกเขาผิดใจอะไรกันมากกว่าเรื่องพ่อแม่กันนะ? ผมถอนหายใจแล้วเหลือบไปมองมือถือที่ส่งเสียงดังขึ้น ผมยื่นมือไปรับ
พี่ยูโทรมาบอกเรื่องชุดที่โอเล่ฝากมา บอกว่าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอามาให้ ทันเวลางานเลี้ยงแน่นอน ผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เอ่อ พูดตรงๆ คือ ลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลยล่ะครับ แหะๆ ก็วันนี้ผมเจออะไรมาเยอะแยะเลยนี่น่า ทั้งเรื่องอัญดา พี่ไนซ์ พี่เฮดีส แล้วก็เรื่องของตัวเอง เฮ้อ ทำไมครอบครัวของพี่เฮดีสถึงเหมือนหนังแบบนี้นะ หนังแฟนตาซีผสมดราม่างั้นเหรอ?
ผมล้มตัวนอนลงบนเตียง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แหะๆ ทำยังไงดีล่ะ ผมชักจะเข้าข้างตัวเองนิดๆ นิดหนึ่งจริงๆ นะ ทำไมพี่เฮดีสถึงได้มาเจอผมที่หน้าโรงพยาบาลได้ ถ้าไม่ได้มาเยี่ยมพี่ไนซ์ งั้นเขามาทำไมกันล่ะ? อือ แบบนี้จะไม่ให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองได้ยังไง ผมกลิ้งตัวไปมาบนเตียงแล้วหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข ถ้าถามตรงๆ ไป เขาจะตอบผมไหมนะ?
ผมผ่อนลมหายใจแล้วค่อยๆ หลับตาลง คืนนี้หวังว่าผมจะฝันดีนะ
ปึง!
เสียงประตูรถปิดดังในความเงียบงัน ผมนั่งมองไปข้างหน้าไม่พูดไม่จาอะไรหลังจากรับมือถือที่เขาโทรหาสองสามรอบ พี่เฮดีสวิ่งออกมาหาผมที่ลานจอดรถ พอเขามาถึงก็จ้องหน้าผมเขม็งเชียว เขาปลดล็อกรถผมก็รีบเข้าไปนั่งอยู่ข้างใน พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาสงสัยกับท่าทีผิดแผกจากปกติของผม แต่เขาก็ไม่ได้พูดหรือถามอะไรเลย ขับรถออกไปเพื่อกลับบ้านแม้การจะไม่ได้อะไรกลับไปเลย ผมพยายามครุ่นคิดอย่างใจเย็นและมีเหตุมีผลแต่ทว่าในใจของผมมันรุ่นร้อนราวกับกองไฟ สะบัดภาพที่ผมเห็นออกจากหัวไม่ได้สักที ความรู้สึกของผมมันอ่อนไหว ยิ่งเจอท่าทีนิ่งเงียบราวกับไม่มีอะไรของเขาแล้วมันทำให้ผมใจหาย กลั้นน้ำตาที่จะรินไหลไว้ไม่อยู่ แม้พยายามกลั้นจนปวดหัวแต่มันก็ไหลลงมาอยู่ดี
เมื่อความรู้สึกมันตกต่ำลง ความคิดแง่ลบก็พรูพราดออกมา แม้แต่ความคิดที่แย่มากๆ ผมยังคิดไปถึงได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะเป็นคนที่มีความคิดบ้าๆ แบบนี้ ผมรู้ว่าควรจะเชื่อใจเขา ไม่คิดมาก มันอาจจะไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ ควรจะรู้ดีกว่าเขามีท่าทางแบบนี้เป็นปกติ ไม่ใช่เพิ่งมาเป็นเดี๋ยวนี้ ผมก้มหน้าก้มตาปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่เงียบๆ จนกระทั่งรู้สึกเหมือนรถหยุดจอด ผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็นรถจอดอยู่ข้างทางแล้วตกใจ ยิ่งเห็นคนขับเปิดประตูลงไปเดินอ้อมมาทางผมก็ยิ่งตกใจ พี่เฮดีสกระชากประตูเปิด ก้มตัวมาดึงผมให้ออกมาจากรถ ตอนแรกผมก็ขัดขืนไม่ยอมลงแต่เพราะแรงดึงที่มากกว่าทำให้ผมยอมลงไปจากรถ
“พี่จอดตรงนี้ทำไม?” ผมมองไปรอบๆ ด้วยความกังวลใจ นี่เล่นจอดข้างทางที่มีรถแล่นผ่านสัญจรไปมาแบบนี้เลยเหรอ มันผิดกฎเจรจาหรือเปล่าเนี่ย!? ผมพยายามบิดข้อมือออกจากเขาแต่ทำหลายครั้งก็ไม่หลุดสักทีจึงจำใจให้เขาจับต่อ พี่เฮดีสหันมามองผมด้วยสายตาเย็นยะเยือก เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไม่มีใครเห็นเรา”
“ไม่เห็นได้ยังไง” ผมค้านกับคำพูดของเขา หันไปมองที่ถนนซึ่งไม่ห่างจากรถที่จอดอยู่ มีรถวิ่งผ่านไปไม่ขาดสาย แต่กลับไม่มีใครมองมาที่พวกเราเลย พวกเขาทำราวกับมองไม่เห็นเสียอย่างนั้น ผมเม้มปากแน่นมองกลับไปหาเขา คิดว่าเขาต้องทำอะไรบางอย่างที่ทำให้คนอื่นมองพวกเราไม่เห็นแน่ๆ แน่ล่ะ เขาทำได้แน่ ก็เขาเป็นเฮดีสนี่น่า!
“พี่มีอะไรหรือเปล่า?”
“ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถาม นายร้องไห้ทำไม?”
“ผมเปล่า”
พี่เฮดีสกระชากผมดึงเข้าไปหาตัวเขา เชยคางของผมขึ้นแล้วใช้นิ้วเกลี่ยขอบตาผมเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าเอ่ยถามเสียงเข้ม
“แล้วนี่คืออะไร?”
“...นิ้วมือ”
ป๊อก!
“โอ๊ย!” ผมสะบัดหน้า ยกมือปิดหน้าผากที่ถูกดีดอย่างรวดเร็ว ผมเม้มปากเงยหน้ามองคนประทุษร้ายอย่างโมโห มันเจ็บนะ ไม่ใช่ไร้ความรู้สึกสักหน่อย ดีดมาได้!
“ฮึ เจ็บไหม?”
“เจ็บน่ะสิ! ถามได้” ผมย้อนกลับไปอย่างรวดเร็ว พ่นลมหายใจออกแสดงถึงความไม่พอใจที่มี พี่เฮดีสพยักหน้ารับเอ่ยกลับนิ่งๆ
“เหรอ ถ้าไม่บอกก็คงไม่รู้ว่าเจ็บ”
“...” ผมหยุดชะงักแล้วเงยหน้ามองคนพูด ก่อนจะสะบัดตัวออกมายืนอยู่เงียบๆ ยังจะมาเชื่อมกันได้นะ ทำไมผมจะไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ว่าเรื่องนี้มันไม่เหมือนกันสักหน่อย จะให้พูดว่ายังไงล่ะ บอกว่าผมเห็นพี่กับผู้หญิงคนหนึ่งสนิทกันมาก ผมก็เลยเสียใจอย่างนั้นเหรอ ถ้าผมพูดไปแบบนั้นมีหวังโดนดุว่างี่เง่าไร้สาระแน่ๆ
“ถ้านายไม่พูด ฉันก็จะไม่กลับ ยืนให้คนมองเล่นๆ อยู่ตรงนี้นี่แหละ”
“อะไรนะ?” ผมหันไปมองรอบๆ เห็นสายตาของคนที่นั่งรถผ่านมองมาอย่างสนใจใคร่รู้ พอหันกลับมามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาไม่มีท่าทางจะเดือดเนื้อร้อนใจอะไรใดๆ ผมเม้มปากเหลือบมองบนถนนอีกครั้ง โธ่เอ๊ย จะมองอะไรนัก ไม่เคยเห็นคนจอดรถข้างทางหรือไง!? ผมทำหน้าหงิกอย่างโมโหที่ถูกบังคับแบบนี้
“โอเค! ผมแค่เห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่กับพี่”
“แล้ว?” เขาเอ่ยถามเสียงสูง ดูน่าหมั่นไส้มากๆ
“แค่นี้แหละไม่มีอะไรแล้ว”
“ถ้าไม่มีอะไรจริง จะร้องไห้ทำไม?”
“โอ๊ยยย พี่กับเธอคนนั้นดูสนิทสนมกันดี” ผมเม้มปากเอ่ยตอบเสียงดังอย่างโมโห โมโหท่าทางที่ไม่รู้สึกอะไรของเขา มีแค่ผมที่ควันจะออกหูอยู่แล้ว พี่เฮดีสนิ่งไปแล้วเอ่ยขึ้นช้าๆ
“...นายหึง?”
“หึง!? ผมเนี่ยนะ?” ผมแค่นหัวเราะ กอดอก จ้องเขม็ง ตั้งท่าสอบสวนจำเลยอย่างจริงจัง
“แล้วพี่เป็นอะไรกับผู้หญิงคนนั้น?”
“ไม่ได้เป็นอะไร แค่รู้จักกันเฉยๆ”
“แน่นะ?”
“แน่”
“ฮึ!”
พอถามจนแน่ใจผมก็ทำเสียงขึ้นจมูกคล้ายจะยอมรับ โอเค ผมจะเชื่อถ้าพี่เฮดีสยืนยันด้วยตัวเองแบบนี้ ผมรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย แต่พอหันไปเห็นหน้าพี่เฮดีสที่ส่งสายตาขำขันมาให้ ผมก็สะดุ้งรู้สึกตัว หน้าแดงแปร๊ด อายจนไม่รู้จะอายยังไง ไม่นะ เมื่อกี้นี้มัน... โอ๊ยยย ผมเผลอตัวแวบหนึ่งจนได้!
“เปล่านะ ผมแค่...” ผมกำลังเอ่ยปากแก้ตัวอย่างร้อนรน แต่พอเห็นสีหน้าระรื่นพร้อมอมยิ้มนิดๆ ให้แล้วมันทำให้ผมหัวใจเต้นรัวอย่างอดไม่ได้ ไม่นะ! บ้าจริง จะยิ้มอะไรนักหนาเล่า ผมอายเป็นนะ! ผมสูดลมหายใจหันตัวกลับเดินขึ้นรถไป ไม่ยอมมองหน้าเขาอีก แน่ล่ะ จ้องจะหัวเราะกันอยู่แบบนั้นคิดจะให้ผมอายไปถึงไหนกัน!
“เฮ้อ แฟนเราหึงน่ากลัวชะมัด ต่อไปต้องระวังตัวซะแล้ว” พี่เฮดีสขึ้นมาบนรถ บ่นเบาๆ ด้วยใบหน้านิ่ง แกล้งถอนหายใจเหมือนกลัดกลุ้ม ผมขบเขี้ยวเงียบๆ ใครบอกว่าพี่เฮดีสล้อใครไม่เป็น ผมขอค้านว่าไม่จริง!
“หึๆ”
“โอ๊ยยย พี่จะหัวเราะไปถึงไหน!?” ผมนั่งทนเสียงหัวเราะเสียงทุ้มต่ำของเขาไม่ไหว หันไปโวยวายคนขับรถที่ทำให้ผมขนลุกขนพองเพราะเสียงหัวเราะประหลาด พี่เฮดีสยังคงหัวเราะเสียงทุ้มๆ ต่อไปโดยไม่สนใจผม
“พี่เฮดีสสส”
“หึๆ”
แบบว่าเฮดีสขอให้ได้นิดได้หน่อย เฮียก็ชื่นใจแล้ว ฮิ้ววววว
ปล. ใครรรรร ใครมาแย่งพื้นที่ของอิฉันนนนนนน เค้าจะเอาหน้า 68 ! 
Character in This Chapter
แล้วเจอกันตอนต่อไปจ้า
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1091255 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก