สุดขีด 24ผมตื่นขึ้นมารู้สึกสะลึมสะลือเหมือนนอนไม่เต็มตื่น อะไรน่ะ ผมได้ยินเสียงนกร้องจิ๊บๆ อืม รู้สึกสดชื่น ได้กลิ่นอายของสายลมแสงแดดยามเช้า ผมบิดตัวไปมาก่อนจะชะงักแล้วก้มมอง เฮ้ย! ดอกไม้พวกนี้มาจากไหนกัน!!!? มิน่าถึงได้หอมกลิ่นดอกไม้แรงขนาดนี้ ผมมองดอกไม้บนเตียงอย่างงุนงง เหลียวมองซ้ายมองขวาแล้วตกใจเมื่อเห็นหน้าต่างเปิดกว้างรับลมอ่อนๆ ยามเช้า มิน่าถึงได้กลิ่นสายลมแสงแดด เอ๊ะ ผมลืมปิดหน้าต่างอย่างนั้นเหรอ แล้วดอกไม้พวกนี้ก็ปลิวเข้ามาทางหน้าต่าง แต่เดี๋ยวก่อน หน้าต่างกับเตียงของผมมันอยู่คนละฝั่งเลยนะ
เฮ้ยยย! แล้วผมต้องทำความสะอาดดอกไม้พวกนี้เองใช่ไหม บัดซบบบบ!
ผมค่อยๆ ลงจากเตียงอย่างมึนงง ทำไมตื่นมาผมต้องเจอเรื่องชวนงงแบบนี้ด้วย นี่ผมจะไม่มีโอกาสได้สงบสุขเลยใช่ไหม แม้แต่ตอนนอนก็ยังฝันแปลกๆ โอ๊ยยย เมื่อคืนนี้มันอะไรกัน ผมยืนหน้าแดงเหม่อลอยอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ แหะๆ บ้าเอ๊ยยยย ตั้งสติหน่อยไอ้รัญญญ! ผมสะบัดหน้าไปมา เริ่มทำธุระส่วนตัวในตอนเช้า โดยไม่ให้ตัวเองแวบคิดภาพบ้าๆ นั่นอีก
โอ๊ยยยย ไอ้ห่านเนรัญญญ!!!
ผมตบหน้าตัวเองเบาๆ เมื่อคิดได้ว่าเมื่อวานลืมเตือนพี่เฮดีสเรื่องแก้วตา มัวแต่ทำอะไรอยู่วะ คิดย้อนไปแล้วต้องด่าตัวเองที่มัวแต่เขินบ้าเขินบอจนลืมเตือนไปเสียสนิท วันนี้พี่เฮดีสจะมาหาผมหรือเปล่าวะ เอ๊ะ ไอ้การไปหามาสู่กันแบบนี้มันแปลกๆ หรือเปล่านะ พอมาลองคิดดูแล้วไอ้การที่เขาเทียวมาหาผมแบบนี้เหมือนกำลังตามจีบผมอยู่อย่างนั้นแหละ มะ... ไม่หรอกมั้ง! พี่เฮดีสจีบผมน่ะเหรอ? นี่ผมสักจะหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า โอ๊ยยย ยิ่งคิดก็ยิ่งเพ้อเจ้อ เลิกคิดดีกว่า
ในวันหยุดตอนเช้าผมออกมารดน้ำในสวนหลังบ้าน จากนั้นก็หาอะไรทานที่ตลาดใกล้บ้าน กว่าจะคุยกับเหล่าพ่อค้าแม่ค้าที่สนิทสนมครบทุกแผงก็เกือบเที่ยง ได้ข้าวของติดไม้ติดมือมาเยอะเลยล่ะครับ ผมปฏิเสธแล้วนะแต่พวกเขาไม่ยอมตื้อจะให้ผมเอากลับมาจนได้ ผมกลับมาถึงบ้านก็ทำความสะอาด สะสางความสกหมกที่รวบรวมมานานเป็นอาทิตย์ หลังจากทำความสะอาดเสร็จ ผมเหลียวมองอย่างอื่นทำ
ผมมองคอมพิวเตอร์ที่ร้างห่างไกลจากมือมานาน อะไรกัน สายตาแบบนั้น เห็นอย่างนี้ผมก็ทันสมัยกับเขาเหมือนกันนะ ไม่ใช่พวกโลว์เทคโนโลยีแค่ไม่ค่อยมีเวลาเล่นเท่าไร ส่วนมากจะไว้พิมพ์รายงานหรือค้นข้อมูลทางเน็ตเฉยๆ แล้วนี่ผมลืมอะไรไปนะ? อืมมม ผมยืนครุ่นคิดกับตัวเองอยู่นาน ก่อนจะจำได้ว่าต้องไปเก็บกวาดห้องนอนที่โดนดอกไม้รุกราน ผมเดินเข้าไปในห้องนอน หยุดจ้องมองเตียงของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ เบ้หน้าจะร้องไห้
แม่จ๋า! ผีหลอกกลางวันแสกๆ!
ไม้กวาดหล่นจากมือของผม
ลินเช่ย์ทอดตัวนอนหลับสีหน้ามีความสุขมากบนเตียงของผม ส่วนดอกไม้ที่กองเกลื่อนในตอนเช้าหายวับไปหมดแล้ว ว่าแล้ว สังหรณ์ใจอยู่แล้วเชียวว่ามันจะต้องเกี่ยวอะไรกับชายชุดดำแน่ๆ ผมมองเทพธิดาสาวสวยที่นอนหลับปุ๋ยอย่างลังเลใจ ไม่รู้ควรจะปลุกหรือปล่อยไปดี ทำไมลินเช่ย์ถึงมานอนอยู่บ้านผมแบบนี้ล่ะ!? ผมไม่รู้จะทำอย่างไร สุดท้ายก็มีใครมาเรียกผมดังมาจากหน้าบ้าน ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็นั่นเสียงพี่ยูแน่ๆ ผมรีบจรลีหนีเหตุการณ์ลำบากใจไปเปิดประตูบ้านให้พี่ยู
“พี่ยู!”
“หวัดดี” พี่ยูยิ้มแฉ่งโบกมือทักทายอย่างร่าเริง ผมยิ้มตาหยี เหลือบไปเห็นพี่โพมยืนถือกระเป๋าอยู่ข้างหลังพี่ยู เอ๊ะ พี่โพมมาทำไมหว่า? ผมมองพี่โพมแล้วหันไปมองพี่ยูเป็นการถาม พี่ยูอมยิ้มไม่ตอบอะไร หันไปพยักหน้าให้พี่โพม ส่งสายตาสื่อใจกันสองคน
“จัดเต็มเลย”
“โอเค!”
จัด? จัดอะไร เดี๋ยวๆ! ผมมองพี่ทั้งสองที่พุ่งเข้ามาจับตัวผมอย่างตกใจ
เฮ้ยยย! จะลากผมไปไหนนน!!?
“ยิ้มหน่อยมึง!” ซันเซ็ตกระทู้สีข้างของผมเบาๆ เอียงหัวฉีกยิ้มพร้อมกัดฟันเตือนผม
ยิ้ม? ยิ้มมันคืออะไรวะ!? ผมไม่มีอารมณ์จะยิ้มบ้าบออะไรนั่นหรอก เมื่อยจะตาย! แต่ว่า... มาขนาดนี้แล้วก็ต้อง must go on กันต่อไป ผมเงยหน้ายิ้มใส่กล้องแต่ละตัวที่โฟกัสมาที่ผม
ฮือ! บอกแล้วว่าผมรู้สึกทะแม่งๆ ตั้งแต่ตอนที่โอเล่บอกว่าพวกพี่ๆ เตรียมชุดไว้ให้ พวกเขาต้องสุมหัวกันกลั้นแกล้งผมแน่! ดูตัวผมในตอนนี้สิ ผมกลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว!? ชุดจัดเต็มจัดหนักยิ่งกว่าพวกที่มาประกวดดาวเดือนซะอีก แล้วอะไรของพี่ยูกับพี่โพมกัน สองคนนั้นก็ร่วมมือด้วยงั้นเหรอ!? จับผมแต่งตัวแบบไม่พูดไม่จา ถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่ยิ้มท่าเดียว ตกเย็นซันเซ็ตโผล่รับผมไปงานราตรี มันแทบจะแงะผมจากเสาบ้าน ก็ผมไม่กล้าน่ะสิ!
ใครเป็นคนเลือกชุดนี้ให้ผมวะ ทำร้ายกันสุดๆ!!!
ก็ใช่ว่าชุดมันไม่สวยนะครับ ชุดมันสวยมากเลยแหละ เสียอย่างเดียวมันเหมือนชุดผู้หญิงไปนิด! ถ้าซันเซ็ตบอกว่าเป็นชุดของผู้หญิงผมก็จะเชื่อโดยไม่สงสัยอะไรใดๆ แต่มันกลับบอกหน้าตาเฉยว่าเป็นชุดของผู้ชาย ผมสงสัยจริงๆ ว่าผู้ชายที่ไหนมันใส่ชุดแบบนี้ แฟนตาซีไปไหน!? ชุดสีเขียวอ่อน ประยุกต์มาจากชุดทูนิคแบบกรีกโบราณ ตกแต่งด้วยดอกไม้ พี่โพมใส่วิกผมปลอมยาวเฟื้อย สวมทับด้วยมงกุฎดอกไม้บนหัวให้ด้วย พวกพี่ๆ ยังเอาตะกร้าดอกไม้มาให้ถือเป็นพร็อมอีก ส่วนพี่ยูกับพี่โพมก็ตั้งชื่อชุดนี้ไว้เสร็จสรรพว่า ‘เพอร์ซีโฟเน่’ เทพธิดาฤดูใบไม้ผลิ! เอ่อ ตั้งมาไม่เกรงใจสามีของเพอร์ซีโฟเน่เล๊ย!
ตลอดทั้งงานผมถูกเพื่อนๆ พี่ๆ ขอถ่ายรูปแทบไม่ได้นั่งพัก ยังดีที่มีเพื่อนบางคนใจดีหาน้ำหาขนมมาให้กิน นี่ผมไม่ใช่ฉากถ่ายรูปนะ เข้าใจผิดกันหรือเปล่า!? ก่อนมางานผมก็ถูกพี่ยูถ่ายรูปไปเยอะ ไม่รู้จะถ่ายไปทำไม รู้สึกสังหรณ์ใจชอบกล!
“ไอ้รัญ ไปนั่งก่อนเถอะ เดี๋ยวจะได้เวลาตัดสินตำแหน่งแล้ว” ซันเซ็ตกระซิบบอกผมแล้วพยักหน้าให้ไปนั่งที่เก้าอี้ซึ่งเตรียมเอาไว้ ผมเดินไปหาที่นั่ง เห็นโอเล่กวักมือไหวๆ ก็เดินเข้าไปหามัน ทรุดตัวนั่งลงข้างๆ มอตโตนั่งลงถัดไปจากผม
ผมมองดูมอตโตที่แต่งชุดกาวน์สีขาวใส่ถุงมือสีขาว มีตุ๊กตานกแก้วเกาะบนไหล่ มันบอกว่าแต่งเป็นนักวิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อม ไอ้ห่าน! นี่คงจะยืมชุดกาวน์มาจากพ่อล่ะสิ ไม่ลงทุนอะไรเล๊ย! พอเทียบกับโอเล่แล้ว... คนนี้ก็ลงทุนเกินไป คาบาเร่มาเอง จัดเต็มซะอลังการเลยวุ้ย โอเล่มันตั้งชื่อชุดว่านกยูงทองรำแพนครับ อืม สมกับชื่ออยู่
พวกผมปรบมือ หันไปให้ความสนใจบนเวที พิธีกรให้เหล่าผู้เข้าชิงตำแหน่งเจ้าป่าและเทพีบ้านไพรเดินโชว์ตัวครั้งสุดท้าย เชิญกรรมการผู้ทรงอำนาจในการตัดสินใจมาประกาศมอบรางวัล ไม่ใช่ใครอื่นไกลครับ คนนั้นๆ ก็คือ พี่ซันไรส์ พี่ของซันเซ็ตนั่นเอง พี่ซันไรส์เดินขึ้นเวทีมาประกาศรางวัลเจ้าป่าปีนี้ พวกผมเกร็งตัวรับ ภาวนาส่งกำลังใจให้เพื่อนที่ยืนเก๊กหล่อบนเวที
[เจ้าป่าในปีนี้ได้แก่...]
ซีเนียร์ ซีเนียร์ ซีเนียร์เถิด!
[คุณชยันต์ เลิศรัตนกูล!]
เฮ!!! ซีเนียร์ได้ครับผมมมม!!!
พวกผมรีบส่งเสียงเป่าปากโห่ร้องด้วยความยินดี เจ้าป่าคนล่าสุดยังยืนงงๆ กับชื่อที่ประกาศออกไป จนพี่ซันไรส์ต้องเดินมาสะกิดให้เดินออกไปหน้าแถว ก๊ากกก ซีเนียร์มันแอบยืนหลับในด้วยโว้ย พวกผมหัวเราะขำจนน้ำตาไหล ยิ่งตอนพิธีกรถามความรู้สึกยิ่งฮา มันตอบทั้งๆ ที่ยังตาปรือง่วงนอนอยู่เลย เจ้าป่าขี้เซาพยายามปลุกตัวเองให้ตื่น หันหน้าฉีกยิ้มให้กล้องนับสิบๆ ตัวถ่ายรูป
เก็บรูปได้พอหอมปากหอมคอ พี่ไอวี่ก็ขึ้นไปประกาศผู้ที่ได้ครองตำแหน่งเทพีบ้านไพร เป็นไปตามคาด สาวงามที่ได้เป็นเทพีบ้านไพรมาจากสาขาอื่น พวกผมก็ไม่แปลกใจนัก พวกเราปรบมือให้เกียรติผู้ชนะ สุดท้ายเจ้าป่ากับเทพีบ้านไพรก็ยืนคู่ถ่ายรูปเก็บภาพเป็นที่ระลึก ทั้งด้านหน้า หลัง ข้าง เก็บหมด คนข้างล่างเวทีก็ชูมือถือถ่ายกันจ้าละหวั่น ผมน่ะเหรอ? หึ มือถือไม่ใช่สีขาวดำก็ดีถมแล้ว พวกเรานั่งชื่นชมกันอย่างสงบครับ
[เอาล่ะครับ ก็มาถึงรางวัลสุดท้ายในค่ำคืนนี้ ควีนโรซ่า! ในปีนี้จะเป็นใครนั้นอีกสักครู่ก็จะได้รู้กัน ตอนนี้คอยลุ้นและเอาใจช่วยคนที่พวกท่านโหวตไว้นะครับ]
[ค่ะ ตำแหน่งควีนโรซ่าเราจะมอบให้แก่ผู้ที่แต่งกายได้ถูกใจผู้ร่วมงานครั้งนี้มากที่สุด โดยตัดสินที่คะแนนโหวต ผู้เข้าร่วมงานเลี้ยงจะมีสิทธิ์โหวตคะแนนเพียงท่านละหนึ่งโหวตเท่านั้น โหวตให้ใครก็ได้ในงาน หนึ่งโหวตต่อหนึ่งคนค่ะ และตอนนี้ทางกรรมการได้นับคะแนนโหวตเสร็จเรียบร้อยแล้ว]
[และผู้ที่จะมาประกาศตำแหน่งควีนโรซ่าในค่ำคืนนี้ คือ นายกสโมสรนักศึกษา คณะเกษตรศาสตร์ของเรานี่เอง เชิญครับ!]
ผมปรบมือไปสงสัยในใจไป... ทำไมประกาศซะยิ่งใหญ่ มีดนตรีให้ตื่นเต้นอีกแน่ะ ตอนประกาศตำแหน่งเจ้าป่ากับเทพีบ้านไพรทำไมไม่มีดนตรีให้ลุ้นแบบนี้บ้าง? โอเล่ยืดตัวขึ้นมากุมมือตัวเอง ลุ้นตัวโก่ง นี่มันคงจะลุ้นว่าตัวเองจะได้ตำแหน่งนี้อยู่ล่ะมั้ง มันก็ควรจะได้นะครับ แต่งองค์ทรงเครื่องมาซะขนาดนี้
[ครับ แม้ผมจะเสียดายที่ไม่ใช่คนที่ผมโหวตเสียงให้ไป แต่ในเมื่อทุกท่านได้ตัดสินใจแล้วผมก็ต้องเคารพให้สิทธิ์ของทุกๆ ท่าน ดังนั้น ผู้ที่ได้ตำแหน่งควีนโรซ่าประจำปีนี้ได้แก่... ] นายกสโมฯ ของคณะเราเดินขึ้นมาบนเวที ฉีกยิ้มตาหยี เอ่ยเกริ่นพร้อมแสดงความรู้สึกส่วนตัว พูดประโยคเท่ๆ สมกับนายกสโมฯ
[รัญจ๋า พี่ขอโทษ!] นายกสโมฯ หันมาทำตาปริบๆ ใส่ผม ทำหน้าทำตาขอโทษขอโพย อะไร ผมเกี่ยวอะไรด้วยวะ?
[ควีนโรซ่าได้แก่... คุณรุ้งพลาย ในชุดสกุณาเริงร่า ยินดีด้วยครับ!]
โอเล่ถอนหายใจอย่างเสียดาย เอาน่า ไม่ได้ปีนี้ ปีหน้าก็ยังมีโอกาสอยู่แหละโอเล่ ผมปรบมือมองพี่รุ้งเดินเข้าไปรับรางวัลด้วยสีหน้ายินดีแบบสุดๆ ก็สมควรได้รางวัลแล้วล่ะ ชุดสวยคนใส่ก็สวย! พวกเราส่งเสียงปรบมือชื่นชมผู้ชนะได้ตำแหน่งสำคัญไปครอบครองทั้งสาม
ซันเซ็ตเดินเข้ามาถอนหายใจเฮือก อะไรของมัน ไม่ดีใจเลยหรือไงที่เพื่อนได้ตำแหน่งเจ้าป่าน่ะ
“เสียดายว่ะ”
“เสียดายอะไรวะ?” ผมถามมันอย่างแปลกใจ แทนที่มันจะดีใจที่ซีเนียร์ได้ตำแหน่งกลับมาบ่นพึมพำว่าเสียดายอยู่ได้
“น่าจะได้สองตำแหน่ง”
“หือ มึงจะเอาอะไรไปสู้จอยวะ เขาสวยออกขนาดนั้น”
“กูไม่ได้หมายถึงเทพีบ้านไพร”
“แล้วหมายถึงอะไรอีกล่ะ?”
“ช่างกูเถอะ” มันสะบัดหน้าตอบอย่างหงุดหงิดใส่ อะไรของมัน เข้าสู่วัยทองหรือไง? ถามแค่นี้ก็งอนใส่ ผมถอนหายใจส่ายหน้าหันไปมองเหล่ารุ่นพี่จะเริ่มเชิญชวนให้ออกไปแด๊นซ์ด้วยกัน แต่ผมไม่มีอารมณ์ไปดิ้นด้วยหรอก อุตส่าห์ได้นั่งทั้งที ขอนั่งมองเฉยๆ ล่ะกัน
โอเล่ห้ามใจตัวเองไม่ไหวออกไปรำแพนหางอยู่หน้าเวทีร่วมด้วย เหลือแค่ผมกับมอตโตที่นั่งมองเพื่อนๆ ออกเสต็ปกันอย่างเมามัน ผมหัวเราะขำกับท่าเต้นแต่ละคน รั่วไปไหนวะ ที่ออกลีลาเกินหน้าเกินตาสงสัยจะเป็นเจ้าป่าคนล่าสุดนะครับ แหม ท่าดิ้นแต่ละท่าของมันจัดเต็มเชียว สงสัยมันจะตื่นเต็มตาแล้ว!
“มึงเป็นยังไงบ้างวะ?”
“หือ กู? ก็สบายดีอย่างที่มึงเห็นนี่แหละ” ผมหันไปมองมอตโตที่จู่ๆ ถามขึ้นมา แม้จะงงอยู่บ้างแต่ผมก็ตอบกลับ มอตโตเลิกคิ้ว ผมก็บางอ้อทันที ที่แท้มอตโตถามถึงเรื่องของพี่เฮดีส เฮ้อ ผมควรจะอธิบายให้มอตโตฟังดีไหมว่าเขากำลังเข้าใจผิดพี่เฮดีสอยู่ แต่ผมไม่ควรพูดเรื่องส่วนตัวของคนอื่น ผมลังเลก่อนจะตัดสินใจไม่พูดออกไป ถ้าจะพูดผมควรขออนุญาตเจ้าตัวก่อน
“นี่มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอวะ?”
“ก็ไม่เชิง แปลกใจอยู่บ้าง ต้องขอบใจมึงที่ทำให้ได้เปิดหูเปิดตา รู้อะไรขึ้นเยอะ”
“...” มอตโตมองผมอย่างงุนงง แทนที่ผมจะโมโหโกรธพี่เฮดีสกลายเป็นว่าผมเฉยๆ ไป มันก็คงจะงงอยู่นั่นแหละ มอตโตถอนหายใจ มันเอ่ยทิ้งท้ายไว้ก่อนจะลุกเดินออกไป
“ตามใจมึงเถอะ ถ้าคิดว่าไอ้เฮดีสมันคู่ควร แต่มึงก็ระวังตัวไว้บ้างก็ดี”
“ขอบใจที่เป็นห่วง” ผมยิ้มตอบกลับ มองตามเพื่อนไปอย่างโล่งอก แม้มอตโตจะไม่ชอบพี่เฮดีสเพราะเข้าใจผิด แต่ผมก็รู้ว่ามอตโตเป็นคนที่มีเหตุผลคนหนึ่ง และที่สำคัญมันแค่เป็นห่วงผมเฉยๆ
“รัญญญ” พี่ไอวี่วิ่งเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าแจ่มใส เธอฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับชูกล้องถ่ายรูปในมือ มองผมอย่างมาดมั่น เอ่อ เทศกาลถ่ายรูปกลับมาอีกครั้ง ผมก็กลายเป็นฉากถ่ายรูปอีกเช่นเคย โดยเฉพาะพี่ไอวี่กับหนูเล็กที่แย่งชิงกันถ่ายรูปผม ไม่ว่าเดี่ยว คู่หรือกลุ่ม นี่กะจะถ่ายทุกมุมทุกองศากันเลยหรือไง
“ทำไมรัญถึงได้สวยยยยยยขนาดนี้ อร๊ายยย หลงรักอีกรอบ!”
“ฮึ่ม! ใช่ ไอ้รัญมันสวย สวยกว่าเจ๊อีก เหอะ” ซันเซ็ตทำหน้าไม่พอใจเข้ามาแซะพี่ไอวี่ พี่ไอวี่เชิดหน้าใส่
“ก็ดีน่ะสิ จะได้สวยแข่งกันให้คนอิจฉาเล่น”
“ใคร๊อิจฉา!”
“โอ๊ย ก็ไม่ได้เจาะจงว่าใครล่ะนะ ร้อนตัวทำไม!”
คู่นี้ต้องวางมวยกันทุกวันเลยใช่ไหม เพลียแทน! ผมปลีกตัวออกมาจากวงมวยคู่เอก จำนวนคนเริ่มลดลงเพราะประกาศรางวัลเสร็จเรียบร้อย มีบางส่วนที่ทยอยกลับไปแล้ว อืม นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมเองก็ควรจะกลับเหมือนกัน
ผมบอกลาเพื่อนๆ พร้อมกับโอเล่ ซันเซ็ตไม่ว่างเพราะต้องไปฉลองต่อ โอเล่ก็เลยอาสาจะพาผมกลับแทน นี่ผมเพิ่งรู้นะว่าพี่ดราฟต์คบอยู่กับโอเล่จริงๆ! สารถีขับรถมารับโอเล่ก็ไม่ใช่ใคร พี่ดราฟต์นั่นแหละครับ! นี่พี่ดราฟต์ก็อนุรักษ์ธรรมชาติป่าไม้เดียวกันงั้นเหรอ? ผมช็อกไปเลย
“โอ้โฮ วันนี้น้องเนรัญสวยมากเลยครับ พี่เห็นแล้วอยากจีบอีกรอบเลย” พี่ดราฟต์มองผมตาค้างจนตัวผมเองก็ยังอดเขินไม่ได้ จ้องอะไรนักหนาครับ เกรงใจนกยูงของพี่บ้าง มันจ้องเขม็งน่ากลัวขนาดนั้นน่ะ ผมยิ้มแห้งๆ รับ แล้วไอ้จีบอีกรอบมันหมายความว่าไงวะ? พี่เคยจีบผมมาก่อนเหรอ? ทำไมผมไม่เคยรู้เลยล่ะ
“พี่อะไรนะ!?”
“พูดเล่นเฉยๆ” พี่ดราฟต์หันไปแก้ตัวกับนกยูงรำแพนที่มองตาเขียวปั้ด พี่ดราฟต์รู้ตัวว่าสถานการณ์เริ่มแย่รีบเผ่นไปเอารถทันที ไอ้โอเล่ทำเสียงฮึตามหลัง ท่าทางจะมีเช็กบิลกันทีหลังแหงๆ
พวกเราออกมายืนรอรถที่หน้าป้ายคณะใกล้ถนน ระหว่างรอพี่ดราฟต์มา เหล่าเพื่อนสาว เพื่อนไม่สาวคุยกันสนุกปาก ไม่รู้ว่าคุยยังไง ทำไมถึงได้เข้าเรื่องของผมได้
“กูว่าไอ้รัญน่าจะได้ตำแหน่งควีนโรซ่า แม่ง ชวดซะงั้นอะ”
“เออ นั่นสิ กูโหวตให้ไอ้รัญเหมือนกัน แม่ง โคตรสวยอะ”
“จริงงงงง กะเทยอย่างกูยังอิจฉาในความงามของนางเลย”
“กูก็ว่างั้น เข้ากันกับคณะเกษตรจะตาย ไอ้เทพีฤดูใบไม้ผลิ เพอร์ซีโฟเน่อะไรเนี่ย”
เอี๊ยดดดดดดดดดด!!!
“ว๊ายยยยยยยยยย!!!”
กลุ่มเม้าธ์มอยกำลังคุยกันออกรสออกชาติแตกรัง เมื่อถูกรถสีดำคันหรูแล่นมาอย่างเร็วเบรกเอี๊ยดใส่กระชั้นชิด คนเกือบถูกรถเฉี่ยวแหกปากร้องลั่น พวกเรากระโดดหลบกันอุตลุด ผมเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ยังดีที่ไม่ได้ร้องเสียงหลงเหมือนพวกโอเล่ ก่อนที่จะถูกด่าด้วยถ้อยคำอันรุนแรง เจ้าของรถก็โผล่หน้าออกมา พวกผมอ้าปากค้าง ลืมไปหมดว่าจะด่าว่าอะไร คนเตรียมฉะหุบปากมองหน้าหล่อๆ ตาเคลิ้มลอย
ร่างสูงในชุดสีดำทั้งตัวก้าวเดินฉับๆ เข้ามาหยุดตรงหน้าผม ผมกะพริบตาปริบๆ ได้สติกลับมาแล้ว เอ๋ พี่เฮดีสมาทำอะไรที่นี้กันน่ะ!? ก่อนที่ผมจะได้เปิดปากพูดอะไร พี่เฮดีสก็ดึงผมเข้าไปหาแรงจนผมถลาล้มไปซบอกของเขา พี่เฮดีสก้มกระซิบข้างหูผมเบาๆ
“ไปกันเถอะ”
พรึบ!
ผมตกใจอุทานเสียงหลง จู่ๆ เขาก็อุ้มผมขึ้น แว๊กกกก! ไอ้ท่าอุ้มนี่มันเป็นปัญหานะครับ นี่มันอุ้มเจ้าหญิงหรือเจ้าสาวเข้าหอแล้ว! พวกเพื่อนๆ ได้สติก็กรี๊ดกร๊าดเสียงดัง มองกันตาโต โอ๊ยยย หมด หมดแล้วววว! ผมอุตส่าห์ปกปิดเป็นความลับ คราวนี้ข่าวได้กระพือไปทั่วคณะแน่! ผมไม่อยากจะเสนอหน้าไปให้เพื่อนเห็นเลย นี่มันน่าอายไปไหน!?
“นั่นมันเฮดีสนี่น่า!!!”
“อ๊ายยยย พี่เฮดีส!!!”
“ต๊ายยยย หล่อมากค่ะ หล่ออะไรขนาดนี้ ต๊ายยยยย!”
ผมล่ะหน่ายกับพวกเพื่อนบ้าๆ แทนที่จะตกใจอย่างอื่น พวกมันกลับตะลึงกับความหล่อของเขาซะงั้น พี่เฮดีสวางผมบนเบาะรถแล้วเดินกลับไปที่ฝั่งคนขับ ระหว่างนั้นเพื่อนสาวใจกล้าถามพี่เฮดีสด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสั่นไปหมด
“พี่จะพารัญไปไหนเหรอคะ!?”
“ไปนรก” พี่เฮดีสหันไปตอบด้วยใบหน้านิ่งแต่มุมปากยกขึ้นนิดหน่อย ตอบเสร็จก็ขึ้นรถทันที
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!”
“นี่มัน... เฮดีสลักพาตัวเพอร์ซีโฟเน่ชัดๆ!”
“โอ๊ยยยย ไม่ไหว! กูจะตายเพราะความหล่อกระแทกเบ้าตา แอร๊ยยยย!”
ข้างนอกนั้นเหมือนถูกน้ำร้อนลวก ร้องกรี๊ดเสียงดังแบบปรอทแตก บางคนถึงกับตัวอ่อนระทวยล้มพับไปกับพื้นจะเป็นจะตายกันให้ได้ โดยเฉพาะโอเล่ที่ตาเคลิบเคลิ้มไปไกล ผมมองคนข้างๆ แล้วส่ายหน้าไม่ชอบใจ ตั้งใจแหย่เพื่อนผมชัดๆ เห็นว่าเป็นเรื่องสนุกหรือไง เออ แล้วผมจะหัวเราะทำไมวะ!? โอ๊ยยย เพื่อนกำลังโดนแกล้งอยู่นะ ผมกลับกำลังหัวเราะพวกมันซะนี่ ผมพยายามระงับอาการขำ
ไม่ทันได้ตั้งตัว พี่เฮดีสก็โน้มตัวมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ ผมแอบตกใจนิดหน่อย จู่ๆ ก็โน้มตัวเข้ามาหาแบบนี้ ใครจะไปตั้งสติได้ทันล่ะครับ ผมหรุบตามองใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของเขาที่ก้มอยู่ใกล้ระยะประชิด ผิวหน้าเนี๊ยนเนียน จมูกโด่งเป็นเส้นตรง ขนตางอนงามเป็นบ้า...
...ทำไมใจของผมต้องสั่นด้วยวะ นี่มันผู้ชายนะ จะหล่อแค่ไหนก็เป็นผู้ชายอยู่วันยันค่ำ! รู้สึกลำคอมันแห้งผากไปหมด ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อกแล้วมันดันเสียงดังไปหน่อย ทำให้เขาเอียงหน้าขึ้นมามอง ซวยล่ะ! ผมรีบเบือนสายตาไปมองทางอื่นพร้อมทำหน้าเอ๋อไม่รู้เรื่องรู้ราว เชิดคอแข็ง เปล่านะ เมื่อกี้เพราะผมคอแห้งอยากกินน้ำต่างหาก ไม่ใช่อะไรอื่นเลย อีกฝ่ายไม่พูดอะไรแต่ผมก็รีบเตรียมข้อแก้ตัวไว้ก่อนเพื่อเขาถาม
จุ๊บ!
แอร๊ยยยย!!! ตายอีกศพ...
ผมธาตุไฟเข้าแทรก ขอตายพร้อมกับพวกเพื่อนๆ อีกคนนะครับ จู่ๆ ก็มาหอมแก้มกันแบบนี้ได้ยังไง โอ๊ยยย ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีแล้ว ผมพยายามซุกหน้าหนีตาโตๆ เท่าไข่นกกระจอกเทศของเพื่อนที่จ้องแทบทะลุกระจกรถ อายจะตายอยู่แล้ว รีบออกรถเถอะ ขอร้องล่ะ!!!
และเหมือนเขาจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ตั้งหน้าตั้งตาปรับนั้นเช็กนี้ไปเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีจะขับรถออกไป ผมอยากจะร้องไห้ ทำไมคนๆ นี้ถึงได้ชอบแกล้งคนอื่นนัก! นิสัยไม่ดีสุดๆ สุดท้ายผมอายจนไม่เหลืออะไรให้อาย พี่เฮดีสถึงขับรถแล่นออกไป ฮืออออ!!! คนบ้า! แกล้งผมแล้วมันสนุกนักหรือไง!? ผมอยากจะหลับซะเดี๋ยวนี้เลย ไม่กล้าแม้จะหันไปมองหน้าพี่เฮดีส อายจนไม่รู้จะอายยังไง ยิ่งมีเสียงหัวเราะหึๆ ของใครบางคนแบบนี้ด้วย
จะว่าไปเสียงหัวเราะนี้เหมือนในความฝันของผมเลยนะ พี่เฮดีสท่าทางจะอารมณ์ดีเอามากๆ ผมแอบอมยิ้มกับตัวเองเมื่อคิดถึงความฝันในคืนวานที่ผ่านมา ก่อนจะหุบแทบไม่ทันเมื่อเขาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงราบเรียบติดเย็นชา
“ยิ้มอะไร?”
“...” รู้ได้ยังไงว่าผมกำลังยิ้มอยู่! นี่ผมอุตส่าห์ซุกหน้าหลบเต็มที่เลยนะ หรือว่า... ลินเช่ย์จะอยู่ในรถคันนี้!? ผมหน้าซีดเผือก
“เห็นในกระจกรถ”
อ้อ! กระจกรถนี่เอง เอ๋? แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่!
“ความลับ”
“เอ๋ นอกจากใช้คำพูดแล้ว พี่ยังอ่านใจได้ด้วยเหรอครับ!?” ผมหันไปถามเขา ทำตาโตอยากรู้อยากเห็น
อ๊ะ แย่แล้ว ผมชะงักรู้ตัว ดันหันมาเจอเข้ากับสายตาแปลกๆ ของพี่เฮดีสเข้า ผมพูดอะไรไม่ออก คอมันตีบตันไปหมด บ้าจริง ไอ้สายตาแบบนี้มันทำให้ผมระทวยเลยนะ ทำไมจู่ๆ ตาคู่นั้นที่น่ากลัวกลับชวนหวั่นไหวชวนใจเต้นตึกตักแบบนี้กัน!? ผมหน้าแดง รีบเบือนหน้าไปมองข้างหน้า ก้มพึมพำเสียงเบา
“มองถนนสิครับ พี่ขับรถอยู่นะ”
“อืม” พี่เฮดีสหันกลับไปตั้งหน้าตั้งตาขับรถ
ผมถอนหายโล่งอก เฮ้อ ไม่ไหว หัวใจจะวาย
“เราจะไปไหนกันครับ?”
“นรก”
“อย่าล้อเล่นสิครับ” ผมเอ็ดไปเล็กน้อย พูดไม่มงคล เดี๋ยวได้ไปเยือนจริงๆ หรอก
“ไม่ได้ล้อเล่น ทุกอย่างที่อยู่ในเขตแดนของฉัน มันเป็นกรรมสิทธิ์ของฉันที่จะทำอะไรก็ได้ ถ้าเข้าไปในเขตนั้นนายก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น” พี่เฮดีสเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เขาหันมามองผมอย่างจริงจังและแฝงอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น หมายความว่ายังไง ต้องการบอกอะไรกันแน่? ผมมองเขาอย่างสงสัย รู้สึกไม่สบายใจยังไงชอบกล เหมือนกำลังจะถูกเอาเปรียบยังไงไม่รู้
“เอ่อ... หมายถึงถ้ำ เอ๊ย ห้องที่คอนโดน่ะเหรอครับ?”
“อืม”
“พะ... พวกเด็กๆ ล่ะครับ ทำไมเราไม่กลับบ้านของพี่?” ผมถามเสียงตะกุกตะกัก เริ่มใจไม่ดี แต่ก็คิดในแง่ที่ดีเอาไว้ บางทีพี่เฮดีสอาจจะพาเด็กๆ ไปเปลี่ยนบรรยากาศที่คอนโดก็ได้ ผมภาวนาให้เป็นอย่างนั้น
“ก้าง”
“อะไรนะครับ?”
“ถึงแล้ว”
ทำไมมันถึงเร็วจังวะ!!?
ผมเงยหน้าขึ้นมองตึกคอนโดที่สูงตระหง่านตรงหน้า สวัสดี ไม่ได้มาซะนานเลย ไม่ใช่โว้ยยยย!
ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ทำไมรู้สึกว่าตัวเองกำลังก้าวเข้าสู่ขุมนรกจริงๆ วะ เข้าไปแล้วออกมาไม่ได้อะไรแบบนั้น คิดแล้วก็ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว รถค่อยๆ จอดอย่างช้าๆ และนุ่มนวล แต่หัวใจของผมกลับเต้นระรัว หน้าก็ค่อยๆ มีสีแดงระเรื่อ โอ๊ยยย หยุดจินตนาการได้แล้ว ไอ้เนรัญญญ!
“ลง”
“เอ่อ... ครับ”
ผมหันมาพยักหน้ารับแล้วเปิดประตูรถออกไปอย่างเชื่องช้า ส่วนพี่เฮดีสลงจากรถก็เดินอย่างกระฉับกระเฉ่งนำหน้าไป ผมมองท่าเดินที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นของเขาแล้วรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก สังหรณ์ใจยังไงพิกล ผมค่อยๆ เดินช้าลงๆ กลายเป็นหยุดเดินแบบไม่รู้สึกตัว พี่เฮดีสหันกลับมามอง เขาเดินฉับๆ มาลากผมให้เดินตามไปพร้อมเอ่ยตำหนิ
“ชักช้า”
“...” ผมเม้มปากเป็นเส้นตรง รู้สึกตื่นเต้นปนหวาดหวั่น
ทุกคน... ผมเหมือนโดนฉุดลงนรก ดินแดนของเฮดีส!!!
มาเจอกันทันทีหลังจากสงกรานต์ ใครไปเล่นน้ำบ้างเอ่ย?
ส่วนปอยนั่นไม่ได้เล่นมานานแล้ว แถมที่พัทยาฝนก็ตกซะอีก!
รอเล่นวันไหลล่ะนะ ใครที่ยังเล่นไม่เต็มอิ่ม มาเล่นสงกรานต์วันไหลที่พัทยานะ!
และแล้วความสัมพันธ์ของเฮดีสกะเนรัญก็มาถึงจุดอิ่มตัว
กำลังพอดิบพอดีกับการพัฒนาความสัมพันธ์ใกล้ชิดอีกขั้น หึๆ
เค้าตื่นเต้นจังเลย แต่คนที่ตื่น(กลัว)มากกว่าน่าจะเป็นเนรัญนะ 555Character in This Chapter
แล้วเจอกันตอนต่อไปค่า
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089563 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก