สุดขีด 27“ตอนที่ฉันไม่อยู่นายต้องดูแลตัวเองดีๆ ก่อนนอนปิดประตูหน้าต่างดีๆ ใครมาหาดึกๆ ก็ไม่ต้องเสร่อไปเปิดประตูรับ อย่าตามคนแปลกหน้าไป และถ้ามีคนเรียกไปหาก็อย่าไปเด็ดขาด โดยเฉพาะโรงพยาบาลนั่นห้ามไปเด็ดขาด! อ้อ ถ้าฉันจะมาหาจะโทรมาบอกก่อน ถ้าฉันไม่โทรมาก็อย่าเปิดประตูออกไปออกจากบ้าน เข้าใจไหม?”
ทำไมพี่ไม่เตือนเรื่องแปรงฟันก่อนนอนด้วยล่ะ!?
เออ ผมประชดนะ! ผมฟังคำบัญชาอันศักดิ์สิทธิ์จากแฟนผู้สูงส่งที่ช่วงนี้ชักจะผันตัวเป็นพ่อแทน ไม่รู้ทำไมถึงได้สั่งแบบนี้ทุกครั้งที่เขาไม่อยู่ด้วย พูดบ่อยจนผมจำได้ทุกคำที่พูด แค่อ้าปากผมก็รู้ว่าจะพูดอะไร พูดซ้ำไปซ้ำมาจนผมเริ่มเบื่อฟังขึ้นมานิดๆ แหมจะเป็นเสียงอันหล่อเหลาแม้แต่คนพากย์อนิเมชั่นญี่ปุ่นยังชิดซ้ายก็ตาม ผมแอบถอนหายใจเบาๆ
“คงจะดีถ้าหากเจ้านั้นลืมแฟนเก่าไปได้แล้วจริงๆ”....ไม่ ผมไม่ได้ติดใจสงสัย ผมไม่อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับอดีตของเขาเลย ไม่เลยสักนิด.... อ่า! โอเค บอกอย่างไม่อายว่าผมโคตรจะสนใจใคร่รู้มากถึงมากที่สุด แล้วไงล่ะ!? ผมก็แค่อยากรู้ว่าคนที่พี่เฮดีสเคยรักมากขนาดนั้นเป็นคนยังไง? เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ผมมองพี่เฮดีสนิ่งจนอีกฝ่ายเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“มีอะไร?” เขากอดอกแล้วเอียงหน้าถามผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ผมควรจะถามเขาเรื่องนี้หรือเปล่า? ถ้าผมถามเขาตรงๆ เขาจะตอบผมไหม? ไม่สิ เขาอาจจะโกรธผมก็ได้ ใช่แล้ว ผมไม่ควรจะรื้อฟื้นเรื่องราวที่ทำให้เขาเจ็บปวดจะดีกว่า ผมยิ้มแล้วส่ายหน้า
“แล้วเจอกันครับ”
ผมหันหลังจะลงจากรถแต่ถูกเขาดึงหันกลับมา พี่เฮดีสโน้มตัวเข้ามาใกล้ ผมรู้สึกวาบไปทั้งตัว ทำไมไม่รู้ผมต้องตื่นเต้นทุกครั้งที่ถูกเขาแตะต้องแบบนี้ ผมปรือตาลง เผยอปากรอรับริมฝีปากได้รูปสวยของเขา ลิ้นสากสอดเข้าไปโลมไล้ลิ้นของผม หยอกเอิ้นไปทั่วโพรงปาก ลิ้นตลบคลุกคลักถูกดูดกลืนจนจะสำลัก น้ำเสียงใสเริ่มไหลเยิ้มจากมุมปาก ผมยกมือบีบหัวไหล่ของเขา เหมือนผมกำลังจะละลายอย่างช้าๆ หน้าผมร้อนผ่าว หัวใจเต้นรัวเร็วเหมือนกลอง เนิ่นนานเขาถึงถอนจุมพิตอันร้อนแรงจนทำให้สมองผมเลื่อนลอยเคลิบเคลิ้มไม่ได้สติ
“ดูแลตัวเองดีๆ” เขากระซิบข้างหูของผมเบาๆ มือขนาดใหญ่ของเขาก็ลูบศีรษะของผม พี่เฮดีสจูบหน้าผากของผมอย่างแผ่วเบาแล้วผละตัวออกไป ผมมองหน้าเขา รู้สึกถึงความห่วงใยที่เขามีให้กับผม ผมรู้สึกอบอุ่น หัวใจหวานละมุนคล้ายจะลอยล่องอยู่บนท้องฟ้าได้ ผมยิ้มให้กับเขาแล้วเดินออกมาจากรถ ผมโบกมือให้เขา
“โชคดี”
ผมยิ้มรับแล้วเอ่ยตอบกลับ
“พี่ก็โชคดีนะครับ ดูแลตัวเองด้วย”
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ‘โชคดี’ ของพี่เฮดีสนั้นหมายความว่าอย่างไร ทุกครั้งที่เขาจะจากไปเขามักจะพูดแบบนี้เสมอ ผมเพิ่งสังเกตเมื่อไม่นานมานี้นี่เอง พี่เฮดีสเป็นผู้ใช้คำพูด การที่เขาเอ่ยแบบนั้นตอนจากกันมันเป็นเหมือนคำอวยพรพร้อมบอกลาให้กับคนๆ นั้นไปในตัว มันไม่ใช่คำบอกลาที่เศร้าสร้อยแต่เป็นคำอวยพรเปี่ยมล้นด้วยความห่วงใยต่างหาก
พอรถของเขาหายไปจากสายตาผมก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที ผมอยากจะอยู่กับพี่เฮดีสมากกว่านี่แต่มันเป็นไปไม่ได้ ผมเข้าใจดี ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากอยู่กับผมแต่พี่เฮดีสทำไม่ได้ เขาอยู่กับผมเกินห้าวันไม่ได้ ไม่อย่างนั้นผมจะมีอันเป็นไปหากครบเจ็ดวัน แค่เข้าวันที่สี่ผมก็เจ็บตัวนับไม่ถ้วน ขืนอยู่ครบเจ็ดวันผมต้องม่องเท่งไปจริงๆ แน่ แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมอดทนได้ แค่ไม่กี่วัน ผมก็จะต้องเจอกับพี่เฮดีสแล้ว ถึงจะเจอกันทุกวันไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ดีซะอีก เราจะได้ไม่เบื่อกันเร็วมีเวลาให้คิดถึงกันบ้าง เว้นวรรคหายใจใช้เวลาร่วมกับคนอื่นๆ หลังจากนั้นก็กลับมาเจอกันด้วยความคิดถึง.... ก็ไม่เลวเลยนะ!
ผมหมุนตัวเดินเข้าบ้านก็หยุดชะงัก เย็นเฉียบไปทั้งตัว...
“แกไปไหนมาเหรอรัญ?”“พะ...พี่ฟีฟ่านี่เอง!” ผมอุทานเสียงหลงด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นหน้าคนที่ยืนกอดอกอยู่หน้าบ้าน โธ่เอ๊ย! นึกว่าใครซะอีก!? ผมตกใจหมดเลย ผมก้มหน้าถอนหายใจโล่งอก ลูบหน้าอกเรียกขวัญที่หนีกระเจิงกลับมา
“ไปไหนมา?”
หือ? ผมเงยหน้ามองพี่ฟีฟ่าที่ยังคงถามประโยคเดิมแต่น้ำเสียงแปลกๆ ผมสัมผัสถึงความตึงเครียดในห้วงเสียงของเธอ ผมประหม่ากับสีหน้าจริงจังไม่ยอมง่ายๆ ถ้าไม่ได้คำตอบจากผม สีหน้าของพี่ฟีฟ่าเหมือนกำลังสอบสวนนักโทษอุกฉกรรจ์ ผมตอบตะกุกตะกักเพราะตกใจที่จู่ๆ ก็โดนจับผิดแบบนี้
“ปะ...ไปตลาดมาครับ”
“นี่มันกี่โมงแล้ว?”
“ก็...เอ่อ หะ...ห้าทุ่มครับ”
“แล้วเมื่อกี้ใครขับรถมาส่งแกล่ะ?”
“เอ่อ...” ผมเริ่มน้ำท่วมปาก มองพี่ฟีฟ่าที่กอดอกสอบสวนด้วยหน้านิ่ง
“เขาไม่ใช่เพื่อนด้วยนี่ ถ้าเป็นเพื่อนคงไม่ทำแบบนั้นหรอกมั้ง หือ? ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? เป็นอะไรกับแก?”
ผมยืนเป็นใบ้เมื่อถูกยิงคำถามรัวเป็นชุด นะ... นี่พี่ฟีฟ่าเห็นตั้งแต่ตอนไหน!? แอ๊กกกก! แย่แล้วใช่ไหม ผมกำลังเกิดวิกฤตสินะ หัวใจของผมเต้นตูมตาม เหงื่อแตกพรั่ก มือไม้เย็นเฉียบไปหมด แย่แล้ว พี่ฟีฟ่าเห็นผมกับพี่เฮดีสจูบกันแน่ๆ! สีหน้าของพี่ฟีฟ่าดูซีเรียสมาก ในอกของผมหายวาบ ไม่รู้จะพูดยังไงออกไปดี
ผมกลัว...กลัวจะเกิดปัญหาขึ้น...แล้ว...ผมจะไม่ได้เจอกับพี่เฮดีสอีก... ทำยังไงดี!? โกหกอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีทาง! ผมไม่ทำแบบนั้นแน่ รั้งจะทำให้เรื่องยุ่งยากกว่าเดิมซะเปล่าๆ ผมควรจะบอกความจริงกับพี่ฟีฟ่า แต่ผมก็กลัว! ผมกลัว...
“เอ่อ...เขา...เอ่อ...”
ถ้าบอกไปแล้วพี่ฟีฟ่ารับไม่ได้ล่ะ ผมชอบผู้ชาย ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย... ทำยังไงดี!?
“รัญ...”
“ขอโทษครับ!” ผมตะโกนขอโทษเสียงดังแล้วก้มศีรษะลงต่ำ หลับตาปี๋ด้วยความกลัว ผมเอ่ยตะกุกตะกักอย่างขลาดเขลา
“เขาเป็นแฟนผมเองครับ ขอโทษจริงๆ ครับ!”
ลมหายใจของผมสะดุดขาดหาย เมื่ออีกฝ่ายเงียบไม่ตอบโต้ใดๆ กลับมา ตัวผมสั่น ขอบตาร้อนผ่าว พี่ฟีฟ่าช็อกขนาดพูดอะไรไม่ออกเลย ผมจะทำยังไงดี!? แน่อยู่แล้วล่ะที่พี่ฟีฟ่าจะรับเรื่องดีไม่ได้ อีกอย่างถ้าพวกอาน้ารู้เรื่องล่ะก็คงจะช็อกและผิดหวังไปตามๆ กันแน่ ผมไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นไปมองพี่สาวที่เงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
“...ไอ้บ้า นี่แกมีแฟนแล้วอย่างนั้นเหรอ!?”
“คะ...ครับ” ผมเงยหน้าขึ้นมามองพี่ฟีฟ่าอย่างงุนงง พี่สาวคนสวยเบิกตากว้างทำหน้าอึ้งทึ่งจนอ้าปากกว้างจนนกไปทำรังในปากของเธอได้เลย พี่ฟีฟ่ากรี๊ดเสียงดังแล้วเข้ามาตบไหล่ของผมพร้อมทั้งทำท่ายินดีปรีดา เอ๊ะ...
“โอ้ ตายแล้ว! ในที่สุดลูกชายของตระกูลเราก็ขายออกสักที! ฮือ! ดีใจจริงๆ! นึกว่าจะเข็ดกับความรักจนคิดจะบวชไปชั่วชีวิตซะอีก ดีแล้วล่ะไอ้น้อง อย่าบวชเลย อย่างน้อยแกก็ยังขายออกได้ พวกที่เหลือก็จะได้สบายใจกันสักที ตระกูลเราจะต้องไม่มีพวกขึ้นคานเด็ดขาดดดด!”
เอ๊ะ...
เอ๊ะ...
เอ๊ะ!!?ผมมองพี่ฟีฟ่าด้วยสายตาอึ้งยิ่งกว่า นี่มันอะไรก้านนนน!? ปฏิกิริยาแบบนี้ไม่ใช่มีแค่ในละครซิตคอมหรือไง ชีวิตจริงมันง่ายแบบนี้เลยเหรอ!? ผมอ้าปากพะงาบๆ นี่ผมมีแฟนเป็นผู้ชายนะครับ พี่ไม่สงสัยติดใจอะไรบ้างหรือไงกัน! นี่ยอมรับง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง!? ถ่ายซิตคอมอยู่หรือไง!? เล่นละครซิตคอมอยู่เหรออออ!?
“คะ...คือ...เอ่อ...พี่...ไม่สงสัยอะไรเลยเหรอครับ?”
“อ้อ ก็ต้องสงสัยอยู่แล้ว!” พี่ฟีฟ่าตอบกลับอย่างรวดเร็วทำหน้าจริงจังด้วย
เฮ้อ นี่สิถึงจะค่อยเหมือนชีวิตจริงๆ หน่อย ก่อนหน้านั้นซิตคอมเกินไปแล้ว
“แฟนแกชื่ออะไร? หล่อมากไหม? รวยหรือเปล่า!? ว่าไงๆ!?” พี่ฟีฟ่าทำตาโตกระแซะผมถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมยืนนิ่ง
ไม่ซิตคอมแล้ว นี่มันคอมเมดี้ชัดๆ!!!อีกหกวันเป็นวันเกิดของพี่เฮดีส....แล้วทำไมผมต้องมานั่งเคาท์ดาวน์วันเกิดคนอื่นด้วยนะ รู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าวันเกิดของตัวเองซะอีก พี่เฮดีสคาดหวังอะไรจากผมบ้างหรือเปล่านะ ผมถูกห้ามไม่ให้ของขวัญกับเขา ถึงอยากจะให้แต่ก็ไม่มีเงินไปซื้อของดีๆ สักอย่าง ถ้าอยากนั้นผมจะให้อะไรเขาดีล่ะ ยังไงซะวันเกิดก็มีแค่ปีละครั้งด้วย
เฮ้อ ง่วงชะมัด
ผมปรือตา นวดเบาๆ ง่วงนอนเกินจะต้านทานไหว อยากนอนจัง เมื่อคืนถูกพี่ฟีฟ่าซักฟอกจนขาวสะอาดก็เกือบเช้า ไม่รู้จะอยากรู้อะไรนักหนา ท่าทางมีความสุขประหลาดตอนผมเล่าให้ฟัง ชักเริ่มกลัวพี่สาวตัวเองขึ้นมาอย่างไรไม่รู้แฮะ พูดแล้วขนลุก ทำท่าปริ่มเปรมแปลกๆ! ไม่ขัดขวางอย่างที่ผมกลัวไว้เลย หนำซ้ำยังสนับสนุน ขนาดอยากให้ผมพาไปเปิดตัวให้พวกอาน้าทั้งหลายรู้จักด้วย เรื่องจริงมันง่ายขนาดเลยงั้นเหรอ จะบ้าไปแล้ว!
คอมเมดี้เกินไปแล้ว!
หลังจากเลิกเรียนผมแยกตัวจากเพื่อนๆ เพื่อหาที่แอบงีบสักแห่ง ที่เดียวที่ทั้งเย็นและเงียบเหมาะสำหรับการงีบหลับก็คือ.... หอสมุด!!!
ผมไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ เพราะที่บ้านมีพี่ฟีฟ่าอยู่น่ะสิ! พี่เขาต้องเซ้าซี้ให้ผมพาพี่เฮดีสมาให้รู้จักอีกแน่ๆ เมื่อคืนกว่าจะขอตัวไปนอนได้ก็แทบแย่ ดังนั้นผมจะหาที่งีบก่อนกลับบ้านไปเจอศึกที่รับมือยากอย่างพี่สาวผู้กระตือรือร้นสนับสนุนน้องชายให้เดินบนทางสีรุ้ง
ผมเหลือบมองเหล่าผู้คนที่จับคู่ซุบซิบ เหลียวมองมาที่ผม รู้สึกประหม่าทำตัวไม่ถูกยังไงไม่รู้ ตอนผมเดินอยู่คนเดียวแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัดเมื่อเจอกับสายตาและเสียงซุบซิบ ไม่เหมือนตอนที่เดินกับพี่เฮดีส ไม่มีใครกล้า! (แหงล่ะ ไม่กลัวตายก็ลองท้าทายอำนาจมืดดูสิ) เดินกับพวกเพื่อนๆ ก็ไม่เป็นไรมากเพราะอย่างน้อยผมก็เบนความสนใจไปที่เพื่อนได้ แต่ตอนนี้ผมอยู่ตัวคนเดียว เริ่มไม่มั่นใจขึ้นมาทันที สายตาของพวกเขาถาโถมเข้ามาหาผมอย่างรุนแรง ผมกำมือไว้แน่น สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วก้าวเดินต่อไป
“เห นั่นเนรัญหรือเปล่าน่ะ ที่เป็นของเล่นชิ้นล่าสุดของเฮดีส”
“เอ๋ อ้อ! ใช่แล้วล่ะ ตายจริง ทำไมมาเดินคนเดียวได้ล่ะ เฮดีสไปไหน?”
“หรือว่าโดนทิ้งแล้วกันนะ ก็เฮดีสน่ะไม่ควงใครนานนักหรอก ฮิๆ น่าสงสารจัง”
“หน้าตาก็ดีแต่เป็นเกย์ แหวะ น่าขยะแขยงชะมัด!”
“นั่นสินะ โลกมันวิบัติไปหมดแล้วว่ะ ตัวผู้กับตัวผู้ แหยะ ขนลุกวะ!”
“อย่าเดินมาทางนี้นะโว้ย อยากอ้วกวะ”
ผมกำหมัดแน่น เม้มปาก อดทนกับคำพูดเยาะเย้ย ถากถาง รังเกียจเดียดฉันท์ต่างๆ นานา บางคนเดินเข้ามามองหน้าผมแล้วหัวเราะคิกคัก บางคนก็ทำหน้ารังเกียจใส่ หยาบคายกว่านั้นคือถุยน้ำลายใส่ ผมหยุดยืนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ
แม่ง แน่จริง! พูดต่อหน้าพี่เฮดีสสิโว้ย!!!
ผมอยากจะถวายนิ้วกลางให้พวกมันจริงๆ เป็นเกย์แล้วหนักหัวใครที่ไหนกันเล่า ไม่ได้ไปทำต่อหน้าพวกแกสักหน่อย! อารมณ์ของผมคุกรุ่นเต็มที่เหมือนภูเขาไฟกำลังจะระเบิดตูม ทั้งเสียงหัวเราะเสียงดูถูกเหยียดหยามทั้งหลายดังเข้าหูเป็นระยะ มันน่ารำคาญมากๆ เหตุการณ์นี้ทำให้ผมรู้อย่างหนึ่งคือ... พี่เฮดีสนี่ป๊อบชะมัด คนพวกนี้ก็แค่อิจฉาผม โดยเฉพาะผู้หญิงที่มองผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“น้ำหน้าอย่างแกนี่นะเป็นแฟนเฮดีส แหวะ! ฝันกลางวันอยู่หรือไงยะ!?” ไม่ทันคาดคำ กลุ่มผู้หญิงที่เดินเข้ามากระแทกไหล่ใส่จนผมเซล้ม พวกเธอเอ่ยจิกกัดเสียงแหลมเบาๆ ระหว่างที่เดินผ่านไป ใบหน้าแต่งแต้มสวยงามแสยะยิ้มเยาะเย้ย
ผมก้มมองพื้นนิ่ง....
นานแล้วที่ผมไม่ถูกผู้หญิงเกลียด รู้สึกเหมือนย้อนเวลาไปสมัยตอนเรียนมัธยมที่ยังไว้ผมยาวอยู่ ให้ตายเถอะ ตอนนั้นผมก็ถูกผู้หญิงเกลียดเข้าไส้แบบนี้เลย ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ทำอะไรไม่ดีสักหน่อย แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมพวกเธอถึงได้ไม่ชอบผม เฮ้อ~
“นี่”
“อ๊ะ...!!!?”
“เป็นผู้หญิงพูดแบบนี้แล้วน่ารักเลยนะครับคุณ”
“แล้วไงยะ!? นายเป็นใครมาเสือกได้ยังไง!?”
ผมเงยมองแล้วเลิกคิ้ว
พี่พอล!?ชายหนุ่มผู้มียิ้มสว่างไสวดั่งดวงตะวันยามอรุณรุ่งเดินเข้ามาจับไหล่ของผู้หญิงที่เพิ่งกระแทกไหล่ผม เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพร้อมรอยยิ้ม ผู้หญิงกลุ่มนั้นทำหน้าโมโหแต่พอหันไปมองกลับชะงักกับรอยยิ้มดังตะวันของหนุ่มหล่อ เมื่อพวกเธอได้สติกลับมาก็ตวาดแว้ดอย่างไม่ยอมแพ้ สายตาของเหล่าสาวๆ ตั้งหน้าตั้งตาหาเรื่องถึงที่สุด พี่พอลเอียงหน้ายิ้มอย่างลำบากใจเมื่อเห็นท่าทางไม่เป็นมิตรของพวกเธอ
“ผมแค่เตือนด้วยความหวังดีนะครับ คุณหน้าตาสวยขนาดนี้แท้ๆ...แต่การกระทำกลับไม่น่ารักเลย ผมรู้สึกผิดหวังจริงๆ”
“...เอ่อ...ฉัน...”
ผมพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นผู้หญิงดุร้ายพวกนั้นเริ่มประหม่า ต่อกรกับชายหนุ่มรอยยิ้มตะวันไม่ไหว พวกเธอบิดตัวเงยมองหน้าชายหนุ่มลูกครึ่งผมทองที่ต้องแดดก็ยังระยิบระยับบวกกับรอยยิ้มอบอุ่นยิ่งทำให้ดูหล่อเหลาชวนมอง หนุ่มหล่อผู้มีรอยยิ้มอบอุ่นเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ดวงตาสีน้ำตาลทองชวนให้คล้อยตามอย่างประหลาด
“ขอโทษน้องเขาสิครับ นะครับ ทำผิดแล้วก็ขอโทษน่ะน่ารักมากเลยนะครับ”
“...กะ...ก็ได้ ขอโทษนะ!”
กลุ่มผู้หญิงที่ตอนแรกยังเป็นนางเสือ ตอนนี้กลายเป็นแมวน้อยน่ารัก หันมาเอ่ยกับผมด้วยน้ำเสียงเบาหวิด พี่พอลยิ้มยกมือลูบศีรษะพวกเธอเบาๆ แล้วเอ่ยชมด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม พวกเธอสะบัดมือของพี่พอลแล้วรีบวิ่งหนีไปด้วยใบหน้าแดงก่ำเป็นมะเขือเทศสุก คนอื่นที่ยืนอยู่รอบๆ สะดุ้งได้สติ พวกเขามองหนุ่มรอยยิ้มอบอุ่นเขม็ง โดยเฉพาะผู้ชายที่ทำหน้าเหมือนอยากฆ่าหนุ่มหล่อทางสายตา พี่พอลเอียงหน้าไปสบหน้าสายตาประสงค์ร้ายพวกนั้นเงียบเชียบ
“มองอะไรเหรอครับ?”
สีหน้าและน้ำเสียงเหมือนธรรมดา แต่พวกเหม็นขี้หน้าหนุ่มหล่อผู้เข้ามาแย่งซีนผงะหน้าซีดรีบวิ่งหนีแทบจะติดเทอร์โบ เมื่อกี้นี้มันรังสีอำมหิต รังสีอำมหิตแน่ๆ! ผมคิดผิดแล้วล่ะ ตระกูลนี้มีแต่คนน่ากลัวทั้งนั้น! ผมมองคนที่เข้ามาช่วยอย่างตะลึง พี่พอลหันมามองผมแล้วคลี่ยิ้มอบอุ่นดังแสงอาทิตย์ เอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับเนรัญ?”
“เอ่อ! ไม่ครับ ขอบคุณมาก อ๊ะ!” ผมโบกมือปฏิเสธ สะดุดตากับสีแดงบนฝ่ามือ ผมมองเลือดที่แดงฉาดบนมือของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ทำไมมือของผมมีเลือดติดได้ล่ะเนี่ย พอรู้สึกตัว มือของผมก็เจ็บแปลบทันที
ว๊ากกกกก! เลือดดด! พี่พอลรีบเดินเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว เขาย่อตัวนั่งลงและจับมือผมไปดู เอ่ยกับผมอย่างใจเย็น
“ไม่ต้องตกใจ สงสัยเธอจะเผลอเอามือยันตัวตอนล้มลง แผลไม่ได้ลึกอะไรมากแต่ต้องรีบทำแผลแหละนะ”
“ครับ”
“ทนแป๊บหนึ่งนะ มันแค่ร้อนวูบเดียวเท่านั้น” พี่พอลเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ผมเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจที่เขาพูด
พี่พอลกุมมือของผมที่ได้แผลไว้หลวมๆ ไม่นานแสงสว่างนวลๆ ก็สว่างขึ้นวูบหนึ่ง ผมรู้สึกร้อนที่ตรงแผลแค่ไม่กี่วินาทีมันก็หายไป พี่พอลปล่อยมือของผมแล้วยิ้มกว้าง
“เป็นไง?”
ผมเบิกตากว้าง ยกมือของตัวเองที่กลับมาสะอาดสะอ้านไร้แผลและเลือดดู พลิกมองไปมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เงยหน้ามองชายตรงหน้าอย่างอึ้งปนทึ่ง เมื่อกี้นี่มันอะไรกันน่ะ สุดยอดไปเลย! อย่างกับมีเวทมนต์แน่ะ จะว่าไป...พี่พอลเองก็เป็นคนตระกูลก็อดไลค์เนสนี่น่า! อะพอลโล เทพแห่งดวงอาทิตย์ มิน่า...
“ความสามารถเล็กๆ น้อยๆ น่ะครับ” พี่พอลยิ้มเขินๆ กระแอมแก้เก้อเสียงเบา
“นี่มันสุดยอดไปเลยต่างหากล่ะครับ สมกับเป็นอะพอลโล!”
“แฮะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”
ผมส่ายหน้าชื่นชมเขาอย่างตื่นเต้น เมื่อกี้นี้มันวิเศษมากๆ! เพราะอย่างนี้สินะเขาถึงเลือกเรียนสายการแพทย์ มันเหมาะสมมากๆ เลยล่ะ อาชีพที่ช่วยเหลือผู้คน ยอดเลย ผมมองพี่พอลด้วยสายตาปลาบปลื้มจนอีกฝ่ายเก้อทำตัวไม่ถูก ท่าทางเขินอายของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้ผมยิ้มออกมา
“ขอโทษนะครับ แล้วก็ขอบคุณมากที่ช่วยผมไว้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เป็นคนอื่นก็ต้องช่วยอยู่แล้ว” พี่พอลส่ายหน้า ผมมองเขาแล้วยิ้มตอบกลับ
เขาเป็นคนดีจัง รู้สึกว่าผมกับเขามีอะไรคล้ายๆ กันแฮะ มันคล้ายกันจนผมเผลอขำออกมาเลยล่ะ ผมลุกขึ้นยืนด้วยการช่วยเหลือจากแรงดึงของพี่พอล ผมปัดฝุ่นจากเสื้อผ้าเล็กน้อยแล้วหันไปมองอีกคนที่ยืนยิ้มข้างๆ
“พี่พอจะมีเวลาหรือเปล่าครับ?”
“ทำไมเหรอครับ?” เขาทำหน้าแปลกใจถามกลับน้ำเสียงตื่นเต้นหน่อยๆ ผมยิ้มกว้าง
“ผมอยากเลี้ยงกาแฟหรืออะไรสักแก้วเป็นการตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ ที่ช่วยผมไว้น่ะ”
“...ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง”
“ให้ผมเลี้ยงเถอะครับ” ผมยืนยันหนักแน่น จ้องเขาอย่างมุ่งมั่น พี่พอลนิ่งไปก่อนจะพยักหน้ายอมแพ้ ผมยิ้มอย่างดีใจ
“พี่จะคิดซะว่าเนรัญชวนเดตล่ะกันนะครับ”
“เอ๋!” ผมหันไปมองพี่พอลอย่างตกใจ ไหงกลายเป็นอย่างนั้นล่ะครับ!? พี่พอลหัวเราะขำออกมาทันที
“ล้อเล่นครับ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้”
อย่าล้ออะไรแบบนี้สิครับ ถ้าเกิดคุณแฟนของผมมาได้ยิน เดี๋ยวจะเข้าใจผิดกันเปล่าๆ โอ๊ย ไม่อยากจะคิดว่าพี่เฮดีสจะทำหน้าตายังไง (ก็คงหน้านิ่งแต่แผ่รังสีอำมหิตออกมาแหง) แค่ชวนพี่ไปร้านคอฟฟี่ด้วยกันมันก็เสี่ยงพอแล้วนะ จะว่าไปคงจะไม่เกิดข่าวลือแปลกๆ อย่าง...ผมทิ้งพี่เฮดีสแล้วคว้าหนุ่มหล่อว่าที่แพทย์แทนหรอกนะ แบบนั้นผมคงจะดูเลวมาก สาวๆ ต้องเกลียดผมมากกว่าเดิมแหง
ผมกับพี่พอลมานั่งที่คอฟฟี่ช็อปใกล้ๆ แถวหอสมุด ระหว่างรอเครื่องดื่มและขนมเล็กๆ น้อยๆ พวกเราไม่มีใครพูดอะไรเลย นอกจากยิ้มให้กันไปมา ที่ผมชวนเขามาเพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง ผมอยากจะรู้เรื่องพี่เฮดีสมากกว่านี้... แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงไม่ให้มันดูน่าสงสัยหรือน่าเกลียด รายการที่เราสั่งไปถูกวางตรงหน้าเรียบร้อย พี่พอลยกโกโก้เย็นขึ้นมาจิบ ส่วนผมสั่งนมสดปั่น
“ทำไมถึงมาเดินคนเดียวล่ะครับ เฮดีสล่ะ?”
“อ้อ วันนี้เขามาเจอผมไม่ได้ครับ” พี่พอลเริ่มเปิดบทสนทนาด้วยท่าทีสบายๆ ผมรีบตอบแล้วถอนหายใจเบาๆ ตาม พี่พอลทำหน้าเหมือนเพิ่งคิดได้ เขาพยักหน้ารับ
“จริงสิ พี่ลืมเรื่องต้องสาปของหมอนั้นไปเลย”
“ต้องสาปเหรอครับ?” ผมถามทวนอย่างตกใจกับคำที่เขาเอ่ย
ต้องสาป!? หมายความว่ายังไง พี่เฮดีสต้องสาปอะไรงั้นเหรอ? เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย มันเป็นเรื่องร้ายแรงหรือเปล่า!? จะเหมือนคำสาปของพวกพ่อมดแม่มดที่สาปแช่งให้เป็นกบหรือปีศาจอะไรแบบนี้ไหม!? มันอาจจะเป็นไปได้นะ อย่าลืมว่าตระกูลของเขามันแฟนตาซี!
พี่พอลโบกมือเล็กๆ พร้อมกับหัวเราะเบาๆ เอ่ยอธิบายเพื่อไม่ทำให้ผมเป็นห่วงมากเกินไป “ตระกูลของเราจะเรียกแบบนั้นน่ะ แต่จริงๆ แล้วมันเป็นผลข้างเคียงจากพรของเทพีเฮร่ามากกว่า ประมาณว่ามีพลังของเทพแต่ก็ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนกับพลังนั้นอะไรอย่างนี้แหละ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“มันยุ่งยากจังเลยนะครับ นี่มันไม่ใช่พรแล้วมั้ง เป็นภาระซะมากกว่า”
ลองคิดๆ ดูแล้วมันอาจจะไม่ใช่เรื่องดีเสมอไปสินะ การที่มีพลังเหนือธรรมชาติ เกินขอบเขตของมนุษย์ธรรมดา ผมรู้สึกว่าพวกเขาน่าสงสาร เลือกไม่ได้เลย หากทำตามพันธะนั้นก็จะไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้ ถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ก็ยังต้องมีภาระแบกรับชื่อเหล่านั้นอยู่ดี อย่างไหนก็ลำบากพอกัน พี่พอลมองผมอย่างตกใจก่อนจะหัวเราะเบาๆ สีหน้าแปลกใจเหมือนไม่นึกว่าผมจะพูดแบบนั้นออกมาตรงๆ
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ เดี๋ยวพวกสาวกมาได้ยิน เธอจะลำบากนะ” ใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มสว่างไสวอบอุ่นเหมือนดวงอาทิตย์เอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมเสียงหัวเราะ “แต่ว่าเธอไม่ได้ชวนพี่มาแค่พูดคุยกันแค่นี้ล่ะมั้ง อยากถามอะไรเกี่ยวกับเฮดีสใช่ไหมล่ะ ถามมาสิ ถ้าพี่รู้ก็บอก” เขาเอ่ยต่อหลังจากหยุดหัวเราะ ท่าทางสบายๆ ทำให้ผมผ่อนคลาย แอบกลัวว่าเขาจะไม่พอใจที่ผมรบกวนเวลาเพื่อมาถามเกี่ยวกับพี่เฮดีส ซึ่งทั้งสองคนไม่ค่อยจะถูกกันซะด้วยสิ
“เอ่อ...เกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนน่ะครับ เรื่องที่พี่พูดถึงแฟนเก่าของพี่เฮดีส”
“หือ อ้อ แฟนเก่าของหมอนั้น...ทำไมเหรอ?”
“ผมอยากรู้จักเขาน่ะครับ อยากรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง แล้วทำไมพวกเขาถึงได้เลิกกัน”
“แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรกับเธอเหรอเนรัญ พี่ว่าเธอไม่ต้องรู้น่าจะดีกว่านะ เพราะยังไงซะ ตอนนี้เธอเป็นคนที่หมอนั้นคบด้วย ส่วนคนๆ นั้นเป็นแค่อดีต” พี่พอลยกโกโก้ขึ้นมาจิบแล้วส่ายหน้าเอ่ยปฏิเสธเสียงราบเรียบ ผมมองเขาเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้ามองจานเค้กตรงหน้า ผมรู้ว่าอีกฝ่ายหวังดีและมันก็เป็นเรื่องจริงอย่างที่เขาพูดมา ผมไม่ควรจะใส่ใจกับอดีตแต่ยังไงผมก็อยากจะรู้อยู่ดีว่าทำไมพวกเขาถึงได้เลิกกัน
“แต่ว่าผมก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าทำไมพวกเขาถึงได้เลิกกัน”
“บอกตามตรง ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมพวกเขาถึงเลิกกัน ไม่มีใครได้เจอกับแฟนเจ้าเฮดีสสักคน เว้นแต่พ่อของหมอนั้น” พี่พอลถอนหายใจแล้วตอบอย่างช่วยไม่ได้
ผมเงยหน้าพร้อมกับเลิกคิ้วฉงนใจ ไม่มีใครเคยเห็นแฟนเก่าพี่เฮดีสเลย? จะว่าไปแล้วพี่โพไซดอนก็เคยบอกว่าพี่เฮดีสหวงแฟนตัวเองมาก ขนาดไม่ยอมให้คนในครอบครัวเจอหรือรู้จัก แต่ว่า...คุณพ่อของพี่เฮดีสรู้จักแฟนคนนั้นของเขาสินะ?
“หลังจากเลิกกับแฟนเก่า เฮดีสถูกควบคุมพฤติกรรมระยะหนึ่ง แถมยังเกี่ยวข้องกับคดีแปลกๆ อีกด้วย ได้ยินมาว่าเป็นคดีที่มีคนตายพร้อมกันด้วยอาการหัวใจวายตั้งหกคน มันเป็นเรื่องผิดปกติ เป็นไปไม่ได้ที่จะตายพร้อมกันด้วยสาเหตุนั้น เฮดีสก็เลยถูกสงสัยว่าเป็นคนทำ...”
ผมมือชาวาบ
คดีคนตายพร้อมกันหกคนด้วยอาการหัวใจวาย!!?
....บังเอิญ! บังเอิญเกินไปแล้ว!! “พี่พอรู้ไหมครับว่าคดีนั้นเกิดแถวไหน?”
“จำได้ว่าเกิดแถวหมู่บ้านใกล้มอเรานี่แหละ” พี่พอลขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนที่ตอบด้วยท่าทางนึกได้
มือของผมสั่น ตื่นเต้นเมื่อคิดว่าแฟนเก่าของพี่เฮดีสอยู่ใกล้บ้านของผมมาก!? คดีที่มอตโตพูดถึงเกิดแถวบ้านของผม เขากล่าวหาว่าพี่เฮดีสเป็นคำทำ สอดคล้องกับที่พี่พอลบอกผมในตอนนี้ นี่แฟนเก่าของพี่เฮดีสอยู่ใกล้ผมมากขนาดนี้เลยงั้นเหรอ!? แล้วเป็นใครกันล่ะ ผมคิดไม่ออกเลย ใครกันที่พอจะเข้าข่ายคนรักเก่าของพี่เฮดีส
พี่พอลเอ่ยต่อ “ช่วงนั้นพี่ก็เห็นคุณลุงโอเชียนัสไปเยี่ยมเด็กคนหนึ่งที่โรงพยาบาลบ่อยๆ เป็นไปได้มากว่าเด็กคนนั้นอาจจะเป็นแฟนเก่าของเฮดีสก็เป็นไปได้”
“โรงพยาบาลเหรอครับ?”
“ก็โรงพยาบาลที่พวกเราเจอกันไงล่ะ จริงๆ แล้วมันเป็นกิจการหนึ่งในครอบครัวของเรา...”
“...” ผมนิ่ง ช้อนตักเค้กในมือร่วงพื้น พี่พอลเงยหน้ามองผมแล้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าเธอซีดไปนะเนรัญ”
“ปะ...เปล่าครับ ไม่มีอะไร” ผมรีบปฏิเสธแล้วก้มหยิบช้อนที่ร่วงลงบนตัก ดีที่มันไม่ร่วงลงพื้น ผมเงยหน้ามองพี่พอลกำช้อนในมือแน่นแล้วเอ่ยถาม “แล้วช่วงที่พี่เห็นคุณพ่อของพี่เฮดีสเป็นตอนไหนเหรอครับ?”
“ประมาณสามปีก่อนน่ะ”
“...” ผมนั่งนิ่ง สักพักก็รีบก้มหน้าตักเค้กเข้าปาก มือสั่นเล็กน้อย
อะไรกันเนี่ย! ผมเริ่มรู้สึกกลัวอย่างไม่รู้สาเหตุ ตัวเย็นเยียบไปหมด ผมครุ่นคิดกับตัวเองเงียบๆ นึกถึงเรื่องราวแปลกประหลาดต่างๆ ไม่รู้ทำไมพอเอาพวกมันมาค่อยๆ วางเรียงต่อกัน มันกลับลงตัวพอดี ใจผมหายวาบ เหงื่อแตกพลั่ก ผมเอ่ยถามสั่นเครือ
“พี่เฮดีสเป็นผู้ใช้คำพูดสินะครับ?”
หัวใจเต้นตุบตับ ไม่อยากได้คำตอบแต่ผมก็อยากจะรู้
“ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นเขา...เขา...ก็ลบความทรงจำของคนได้ใช่ไหมครับ!?”TBC.ตั้งใจจะอัพให้ทันวันเกิดตัวเองเพื่อเป็นการขอบคุณทุกๆ คนที่อวยพรให้
แง้! แต่มันไม่ทันอะ ขอโทษนะ ผ่านวันเกิดมาแล้วตั้งสี่วัน อ่า ช้าไปไหน
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1088984 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก