สุดขั้ว 28
“ขอบคุณมากนะครับที่มาคุยกับผม”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก พี่เองก็อยากจะคุยกับเธอเหมือนกัน”
“เอ่อ...ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาจริงๆ ครับ”
“บอกแล้วว่าไม่เป็นไร อย่าคิดมาก” พี่พอลโบกมือไปมาแล้วเอ่ยไม่ให้ผมรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ พี่พอลมองผมแล้วหัวเราะเบาๆ ผมมองเขาแล้วยิ้มออกมาเหมือนกัน พวกเราคุยกันต่อเรื่อยเปื่อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพี่เฮดีส เรื่องในตระกูลก็อดไลค์เนส เรื่องร้านของพี่ยู รู้สึกสบายใจที่ได้พูดกับคนตรงหน้า มันเหมือนกับเจอกับแสงอาทิตย์อบอุ่นในตอนเช้าที่เย็นสบาย รู้สึกเบาตัวขึ้นเยอะหลังจากฟังอะไรหลายๆ อย่างจากเขา
“เอ่อ...แล้วที่บอกว่าต้องสาปนี่...ทุกคนเลยเหรอครับ?”
“ใช่ แล้วแต่จะหนักหรือเบาตามชื่อที่ตั้ง ไม่ใช่ว่าเราจะรู้ตั้งแต่แรกว่าเราต้องสาปอะไร แต่ต้องใช้เวลาสังเกตและพิจารณาจนแน่ใจล่ะนะ การต้องสาปของเฮดีสถือว่าหนักทีเดียว ถ้ามีปฏิสัมพันธ์กับสิ่งมีชีวิตใดครบเจ็ดวัน สิ่งนั้นก็จะตาย ช่วงเด็กๆ สัตว์เลี้ยงที่หมอนั้นเลี้ยงน่ะตายเรียบเลย” พี่พอลพยักหน้ารับแล้วเอ่ยต่อด้วยท่าทางเห็นใจ เขาส่ายหน้าไปมาก่อนจะถอดหายใจ “หมอนั้นถึงต้องหลีกเลี่ยงที่จะพูดกับใครมากๆ แค่เป็นคนใช้คำพูดก็ต้องควบคุมตัวเองจะแย่อยู่แล้ว ยังต้องคอยระวังไม่ให้พบใครเกินสี่ห้าวันอีก เป็นพี่ล่ะก็คงปวดหัวจนตายแน่ๆ”
นั่นสินะ ผมก็รู้สึกว่าเขาต้องเหนื่อยมากแน่ๆ ต้องคอยควบคุมตัวเองอยู่ตลอดแบบนี้ ถ้าเผลอตัวอาจจะทำให้ใครคนหนึ่งมีอันเป็นไปเลยก็ได้ คิดๆ ดูแล้วชีวิตคนธรรมดานี่มันดีที่สุดแล้วจริงๆ จะว่าไปแล้วพี่พอลดูท่าทางจะไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่เขาบอกว่าทุกคนในตระกูลก็อดไลค์เนสต้องสาปทุกคนนี่น่า
ผมจ้องเขาแล้วถามไปตรงๆ
“แล้วพี่ล่ะครับ?”
“เอ๊ะ พี่เหรอ?” พี่พอลทำหน้าแปลกใจที่จู่ๆ ผมก็ถามเกี่ยวกับเขา พี่พอลยิ้มที่มุมปาก แต่ผมรู้สึกว่ามันเศร้าพิกล
“ถึงจะไม่ชัดเจนมาก แต่คิดว่าการต้องสาปของพี่มันอาจจะเป็น...หลงรักเขาข้างเดียวน่ะ”
“เอ๋ ไม่อยากจะเชื่อ พี่ออกจะหน้าตาดี แถมยังสุภาพ มองยังไงก็ไม่น่าจะเป็นพวกแอบรักข้างเดียวนะครับ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เลย! ตั้งแต่สมัยเด็กแล้วพี่น่ะหลงรักอยู่ข้างเดียวตลอดเลย”
“มันก็น่าเศร้าไม่ใช่เหรอครับ?” ผมมองเขาที่หัวเราะไปพูดไปเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย แล้วรู้สึกขัดแย้งกันยังไงไม่รู้ พี่พอลชะงักแล้วหยุดหัวเราะ เขาเงียบๆ แล้วยิ้มอย่างขมขื่นออกมาแทน ผมอยากจะตบปากของตัวเองนัก จริงๆ แล้วตัวเขาเองก็เจ็บปวดแต่แค่ไม่แสดงออกมาเท่านั้นเอง ทำไมคนตระกูลนี่ถึงได้มีแต่คนน่าสงสารแบบนี้นะ!?
การต้องสาปของพี่เฮดีสเทียบอะไรไม่ได้เลยกับการต้องสาปของพี่พอล! หลงรักข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งมาตลอด มันเจ็บปวดไม่ใช่เหรอ ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีก นี่พี่พอลยังยิ้มอยู่ได้ยังไงกัน!? การหลีกเลี่ยงคำสาปของพี่เฮดีสคือเว้นการติดต่อเมื่อครบสี่วัน ส่วนพี่พอลก็ต้อง...ไปรักคนที่รักเขาก่อนน่ะสิ ผมหวังว่าจะมีคนดีๆ มาหลงรักพี่ชายแสนดีคนนี้เร็วๆ ไม่น่าจะนานเพราะพี่พอลดีขนาดนี้ใครจะไม่ชอบกัน!
พี่พอลถอนหายใจ เขายกมือตบไหล่ของผมเบาๆ
“พี่ต้องไปแล้วนะ เธอเองก็อย่าคิดมากเกี่ยวกับแฟนเก่าของไอ้เฮดีสมันเลย พี่เชื่อว่าตอนนี้เจ้านั้นต้องชอบเธอมากแน่ๆ ถึงขนาดให้แม่เทพธิดาประจำตระกูลของเรามาคุ้มกันเธอเชียวนะ” พี่พอลหัวเราะขำ สายตาของเขาเหลือบมองไปข้างๆ ตัวผม ผมมองตามสายตาของเขาแล้วสะดุ้งโหยง
อะไรนะ!!? เทพธิดา? คุ้มกัน? ผมยิ่งเบิกตากว้างอุทานอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ โต๊ะของเราก็มีแขกไม่รับเชิญปรากฏตัวขึ้นมากะทันหัน ผมหน้าซีด ปากสั่น ไม่จริงงงงงง!!!? ลินเช่ย์งั้นเหรออออออ!!?
“อ๊ะ แย่ล่ะ เธอไม่รู้เหรอ?” พี่พอลถามผมอย่างแปลกใจ
ผมยังอ้าปากหวอ ตกใจสุดขีดที่เห็นเทพธิดาสีจาง ลินเช่ย์โผล่มานั่งอยู่ข้างๆ อย่างทันทีทันใดแบบนี้ นี่มันอะไรกันนนน!? มาได้ยังไง มาตั้งแต่เมื่อไร!!? คนที่โผล่ปรากฏตัวกะทันหันนั่งตักเค้กกินหน้าตาเฉย ท่าทางไม่สนใจคนที่ตกใจเกือบเป็นลมข้างๆ อย่างผมสักนิด
“เจ้านั้นท่าจะหวงของมันล่ะนะ งั้นฉันกลับก่อนนะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ”
“คะ...ครับ! ขอบคุณมากครับ”
“เต็มใจรับใช้ครับ” พี่พอลยิ้มกว้าง ลุกขึ้นเดินออกไปจากร้าน
ผมมองส่งเขาจนลับตาแล้วหันขวับมามองเทพธิดาสาวที่นั่งกินเค้กอย่างเอร็ดอร่อย พอกินหมดก็หายตัวแวบไปทันที ยังไม่ทันได้ถามอะไรเลยสักคำ! ผมอ้าปากพะงาบๆ แล้วทำเสียงในลำคอ พี่เฮดีสสั่งให้เธอตามติดผมอย่างนั้นเหรอ ทำไมล่ะ? นี่เขาคิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับผมขนาดต้องส่งบอดี้การ์ดมาคุ้มครองเลยงั้นเหรอ.... อ๊ะ โธ่เอ๊ย! แบบนี้ยิ่งทำให้ผมสงสัยไปกันใหญ่ ยิ่งเขาระแวงมากผมก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดาเลย.... ต้องมีอะไรแน่ๆ!
“ถ้าอย่างนั้นเขา...เขา...ก็ลบความทรงจำของคนได้ใช่ไหมครับ!?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผู้ใช้คำพูดทำทุกอย่างได้หมดหากต้องการ นั้นทำให้คนที่มีพลังนี้แข็งแกร่งสุดๆ”
“อ่า ถ้าเขาอยากทำก็ทำได้...”
“ใช่ ทุกๆ สิ่งที่ถูกสั่งจะทำตามคำพูดของเขายกเว้นแค่กรณีพิเศษล่ะนะ”
“ถ้าเกิดเขาสั่งให้ไม่ต้องจำบางอย่างก็คงได้สินะ”
“อ่า ก็คงได้ ว่าแต่รัญถามไปทำไมเหรอ?”
“ปะ...เปล่า เปล่าครับ ไม่มีอะไร แค่สงสัยเฉยๆ!”
เฮ้อออออ!
จู่ๆ ทำไมผมถึงคิดอย่างนั้นนะ เมื่อสามปีก่อนผมจำอะไรไม่ได้เลย เหมือนความทรงจำมันกระโดดข้ามไป จำได้ชัดเจนตอนขึ้นชั้นมอห้า ตอนอยู่ชั้นมอสี่เหมือนมันหายไปซะดื้อๆ ผมเข้าโรงพยาบาลเมื่อสามปีก่อน โรงพยาบาลที่เข้าก็เป็นโรงพยาบาลที่ครอบครัวของพี่เฮดีสเป็นเจ้าของ ว่าคิดดูแล้วผมไม่มีปัญหาไปรักษาที่โรงพยาบาลแบบนั้นได้หรอก! แล้วทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ ผมเป็นอะไรถึงเข้าโรงพยาบาลกัน ผมนั่งขมวดคิ้วมุ่นครุ่นคิดเรื่องต่างๆ ที่รวบรวมทีละเล็กทีละน้อยมาได้
ระหว่างทางกลับบ้าน ส้มหวานก็โทรมาหาผม ไม่ได้ติดต่อกันนานเชียว ตั้งแต่มีแฟนสาวเจ้าเพื่อนบ้านี่ก็ไม่โผล่หัวมาให้เห็นหน้าเลย ผมจอดรถที่หน้าบ้านแล้วรับสายเพื่อนสาวหัวใจแมนเต็มร้อย
“ว่าไงวะ?”
[ไอ้รัญญญ! อาทิตย์ฉันจะกลับบ้านนะ!]
“เออ กลับก็กลับสิวะ โทรมาบอกทำไม ว่างโทรด้วยเหรอวะ?”
[อุ๊ยตาย ไม่ได้คุยกันแป๊บเดียว เดี๋ยวนี้มีประชดนะโว้ย อะไรกัน น้อยใจเหรอวะ?]
“น้อยใจบ้าอะไร นึกว่าตายไปแล้วซะอีก หายเงียบไปนาน”
[ขอโทษล่ะกันน้า แกคงจะเหงาล่ะซี่ โฮะๆ หาแฟนมาสักคนสิจะได้ไม่เหงา]
มีแฟนแล้วโว้ย ไม่ต้องหา!
ผมถอนหายใจเดินเข้ามานั่งบนโซฟา พอดีพี่ฟีฟ่าเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมด้วยจานผลไม้และของหวาน ผมคุยกับส้มหวานต่อ สักพักใหญ่พี่ฟีฟ่าก็เดินออกไปรับโทรศัพท์ ผมหยิบมะม่วงกินแล้วหัวเราะกับส้มหวานที่เล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง ก่อนที่จะวางสาย ผมก็คิดได้ว่าต้องถามอะไรบางอย่าง
“เอ้อ แกจำได้ไหมเมื่อสามปีก่อนที่ฉันเข้าโรงพยาบาล ตอนนั้นฉันเป็นอะไรวะ?”
ส้มหวานเงียบไปจนผมต้องเรียก
[อ้อ! จำได้ๆ ถามทำไมวะ?]
“ก็ไม่มีอะไรหรอก ช่วงนั้นจำอะไรไม่ได้ก็เลยสงสัยว่าตัวเองเป็นอะไรน่ะ”
[จะเป็นอะไรไปล่ะ! แกเดินซุ่มซ่ามไม่ดูตาม้าตาเรือก็เลยถูกรถชนไง โชคดีแค่ไหนที่ไม่ตายน่ะ]
“เหรอ? แต่ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ?”
[จำไม่ได้ก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ตอนนั้นแกถูกรถชนหัวกระแทกพื้นเลยทำให้จำอะไรไม่ค่อยได้ เออ แค่นี้นะ ถึงเวลาไปรับแฟนแล้ว แล้วเจอกันโว้ย!]
“เดี๋ยวสิเฮ้ย!”
ไม่ทันจะได้ถามอะไรมากส้มหวานก็ตัดสายไปทันที ผมออกจะแปลกใจว่าจะไปรับแฟนสาวของมันได้ยังไง ก็ไหนบอกว่าแฟนกลับบ้านไง จะไปรับแฟนที่ไหนอีก? ไอ้ท่าทางลุกลี้ลุกลนของเพื่อนสมัยเด็กมันยิ่งทำให้ผมสงสัยมากกว่าเดิมซะอีก ผมถูกรถชนจริงๆ งั้นเหรอ? คิดยังไงก็คิดไม่ออกเลยว่าตัวเองเคยประสบอุบัติเหตุรุนแรงขนาดนั้นมาก่อน ผมมองมือถือแล้วถอนหายใจเฮือก
“อะไรกัน มองมือถือแล้วถอนหายใจแบบนั้น รอแฟนโทรมาแต่เขาไม่โทรมาล่ะสิ” พี่ฟีฟ่าเอ่ยแซวพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่ ผมเงยหน้ามองพี่สาวแล้วส่ายหน้าไปมา
“เปล่าสักหน่อย วันนี้พี่เฮดีสไม่โทรมาหรอก”
“อ้อ แกก็เลยหงุดหงิดงั้นเหรอ ตายแล้ว! เณรน้อยของพี่มีพัฒนาซะแล้ว” พี่ฟีฟ่านั่งลงตรงข้ามกับผมแล้วหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ผมทำหน้าบึ้งที่ถูกอีกฝ่ายเอาเรื่องนี้มาหยอกล้อ ครั้งแรกก็พอจะฟังผ่านๆ ไปได้แต่พอโดนหลายๆ ครั้งก็ชักจะรำคาญขึ้นมาจริงๆ แล้ว พี่สาวคนสวยหยิบผลไม้ทานพลางมองผมด้วยรอยยิ้มเล็กๆ
“พี่จำได้หรือเปล่าเมื่อสามปีก่อนผมเคยเข้าโรงพยาบาล”
“...อ้อ อืม จำได้สิ มีอะไรเหรอ?” พี่ฟีฟ่าที่กำลังผ่อนคลายสบายอกสบายใจก็เปลี่ยนท่าทีทันทีที่ผมเอ่ยปากเรื่องนี้ไป ผมมองพี่ฟีฟ่าอย่างแปลกใจ เธอรีบปรับเปลี่ยนท่าทาง หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วถามกลับ ผมยิ้มตอบเธอแม้ในใจจะสงสัยมากแค่ไหนก็ตาม ท่าทางมีพิรุธชอบกล
“ผมเป็นอะไรถึงเข้าโรงพยาบาลอะ ช่วงนั้นจำไม่ค่อยได้เลยสงสัยนะครับ”
“โอ๊ย แกน่ะเป็นหวัดใหญ่ไงเล่า เป็นหนักเลยล่ะ! ยังจำได้ว่าพวกเราตกใจแค่ไหน!”
“หวัดใหญ่งั้นเหรอครับ?”
“ก็ใช่น่ะสิ! แล้วแกคิดว่าเป็นอะไรล่ะ”
“เปล่าครับ มื้อเย็นพี่จะกินอะไร เดี๋ยวผมจะไปตลาด”
“อะไรก็ได้แล้วแต่แกเถอะ”
“ครับ งั้นพี่เฝ้าบ้านนะ เดี๋ยวผมมา” ผมลุกขึ้นเอ่ยด้วยท่าทางเป็นปกติ เดินออกไปจากบ้าน พอหันกลับไปพี่ฟีฟ่าก็รีบฉีกยิ้มกลับมา ผมยิ้มตอบเล็กๆ แล้วเดินไปที่รถ
มือของผมชาไปหมด
...ตกลงมันยังไงกันแน่!?
เมื่อสามปีก่อนผมเป็นอะไรกันแน่ ทำไมสองคนนี้ถึงได้ให้คำตอบที่แตกต่างราวฟ้ากับเหว ทำไมส้มหวานถึงบอกว่าผมถูกรถชนแต่พี่ฟีฟ่ากลับบอกว่าผมเป็นไข้หวัดใหญ่!? หรือว่าระหว่างสองคนนี้คนใดคนหนึ่งจำไม่ได้แล้วโกหก? แต่ว่ามันไม่มีเหตุผลเลยที่จะต้องโกหก ก็แค่บอกว่าจำไม่ได้ก็พอนี่น่า แต่กลับโกหกผมแบบนั้น หรือจริงๆ แล้วคนที่โกหกอาจจะเป็นทั้งสองคนเลยก็ได้!?
ผมพยายามครุ่นคิดความทรงจำที่ขาดหายไปในช่วงนั้นแต่มันกลับไม่ได้ผล ยิ่งไปกว่านั้นผมกลับจำได้แค่ความฝันเพ้อเจ้อแปลกๆ พวกนั้นจนสับสนไปหมด ความทรงจำที่หายไปกับความฝันที่แปลกประหลาด แถมความฝันเหล่านั้นกลับเป็นช่วงที่ผมจำอะไรไม่ได้เลย เป็นช่วงที่ผมเรียนอยู่ชั้นมอสี่พอดี บ้าจริง ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลกมากขึ้นทุกที
ผมพลิกตัวไปมา คิดเรื่องนี้จนนอนไม่หลับเลย
จะว่าไปแล้วผมเริ่มฝันแปลกๆ แบบนั้นตั้งแต่ตอนไหนกันนะ ถ้าคิดไม่ผิดคงจะเป็นตอนที่ลินเช่ย์ปรากฏตัวต่อหน้าผมครั้งแรกแน่ๆ เหมือนลินเช่ย์จะเคยพูดอะไรแปลกๆ กับผมด้วยนี่น่า เกี่ยวกับความทรงจำ...
“ลินเช่ย์ อยู่หรือเปล่า?” ผมเปิดปากถามหาเสียงแผ่วเบา กรอกตาไปมาอย่างระแวง ลองเรียกอีกครั้งแต่ก็ไม่มีแม้แต่เสียงจะขานรับ ผมถอนหายใจ ทั้งโล่งอกและเสียดาย
ตอนเย็นยังอยู่เลยหรือว่าจะกลับไปแล้ว?
ผมไม่คิดเรื่องยุ่งๆ ในสมองแล้วพยายามที่จะข่มตาหลับให้ได้
“ว้ากกกกก!!! ทำไมหน้ามึงเป็นอย่างนั้นไอ้รัญ!?”
“เฮ้ยยยย! แพนด้าหลงมาจากไหนกันฟะ!?”
ผมหันไปมองซันเซ็ตกับซีเนียร์ที่แหกปากร้องตกใจเมื่อเห็นหน้าของผม
เว่อร์! เว่อร์กันจริงๆ! แค่นอนไม่หลับ สภาพคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอก...มั้ง
“แค่ไม่ได้นอน อย่าพูดเว่อร์สิวะ” ผมหัวเราะแฮะๆ เอ่ยปรามทั้งสองหนุ่มที่ทำหน้าแตกตื่นตกใจโวยวายเสียงดัง พาลทำให้คนอื่นๆ มองมาที่ผมอย่างสงสัย ยิ่งนานไปผมเริ่มปวดหัว ตาก็แสบไปหมด อยากนอนจังแต่วันนี้มีเรียน ผมไม่อยากจะขาด โอเล่มองผมอย่างเป็นห่วง สีหน้าเหมือนกลัวว่าผมจะฟุบไปต่อหน้า
“กูว่ามึงกลับไปนอนเหอะวะ หน้าซีดอย่างกับจะเป็นลม”
“เดี๋ยวจะเริ่มชั่วโมงแล้ว กูไม่อยากขาดเรียนวะ”
“โธ่เอ๊ย ขาดแค่ครั้งสองครั้งก็ไม่เป็นอะไรหรอก มึงดูไอ้ซันเซ็ตสิ ขาดไปตั้งหลายครั้งแล้วมันยังไม่แคร์เลย!” ซีเนียร์สนับสนุน เห็นด้วยกับความคิดของโอเล่ ไม่วายจะแว้งกัดเพื่อนฉายาเพลย์บอยผู้มีประวัติโดดเรียนโชกโชน คนโดนกัดไม่รู้ตัวพยักหน้าหงึกหงักเห็นตามกัน
“ไม่เป็นไรหรอก กูไหว” ผมยิ้มนิดๆ เจ้าพวกนั้นมองมาอย่างกังวล มอตโตทำสายตาเหมือนอยากจะถามแต่ก็ไม่เปิดปากพูดอะไร
เริ่มชั่วโมงเรียนในตอนเช้า ผ่านไปสามสิบนาทีเหมือนมันนานเป็นปี โอ๊ยยยย ผมไม่ไหวแล้ว ร่างกายมันชา ไร้เรี่ยวแรง ค่อยๆ โน้มตัวลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก อ่า ผมต้านแรงโน้มถ่วงไม่ไหวแล้ว ของีบหน่อยล่ะกัน แป๊บเดียว! ผมหลับตาพักสายตา
“...เฮ้ย ไอ้รัญ เฮ้ย! ไอ้รัญ!”
“หา! ...มีอะไรวะโอเล่ เสียงดังทำไม? เรากำลังเรียนอยู่นะ” ผมสะดุ้งตัวตื่น เงยหน้าเห็นโอเล่ก็เอ่ยเตือนอีกฝ่ายพร้อมกับกุมศีรษะที่มึนๆ จากการเพิ่งตื่นนอน
“ละเมอเหรอไง เลิกเรียนแล้วโว้ย!” ซันเซ็ตตบโต๊ะตรงหน้าผมเสียงดังเหมือนจะปลุกให้ผมตื่นเต็มตา มองหันไปมองเขาอย่างงงๆ หา เลิกเรียนแล้วงั้นเหรอ? เอ๊ะ ผมเพิ่งนอนได้แป๊บเดียว จะพักสายตาหน่อยเดียวเอง ทำไมถึงกลายเป็นนอนเพลินจนหมดชั่วโมงแบบนี้เนี่ย!?
“อ้าว ลุกๆ ไปกินข้าวเที่ยงแล้วค่อยกลับไปนอนต่อ” โอเล่เก็บหนังสือและสมุดให้กับผมที่ยังนั่งงง ผมเก็บข้าวของใส่กระเป๋าอย่างเบลอๆ มอตโตที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เอ่ยขึ้น
“มือถือมึงหรือเปล่ารัญ?”
“หา อะ เออ ใช่จริงๆ ด้วย” ผมสะดุ้งล้วงมือไปหามือถือในกระเป๋า มันกำลังสั่นครืดๆ ผมมองหน้าจอที่ขึ้นชื่อใครบางคนแล้วเงยหน้ามองพวกเพื่อนๆ พวกนั้นเหมือนรู้ว่าใครเป็นคนโทรมา พวกมันขอตัวเดินออกไปก่อนผม หลังจากที่เพื่อนๆ เดินออกไปจากห้องผมก็รับสาย
“ครับ”
[ฉันรออยู่หน้าคณะนาย]
“เอ๊ะ พี่มาที่คณะผมเหรอ? ทำไมล่ะ?”
[อย่าถามอะไรงี่เง่า รีบๆ มา]
พี่เฮดีสเอ่ยเสียงเข้มตัดบทพร้อมตัดสายไปอย่างรวดเร็ว
ผมยืนอึ้งอยู่ อะไรของเขา ถามแค่ไหนก็ไม่ได้เลยหรือไง ผมถอนหายใจเฮือก แม้จะดีใจว่าจะได้เจอกันแล้วแต่ทำไมไม่รู้ ผมกลับรู้สึกกลัวที่จะเจอกับเขาตอนนี้ โธ่เอ๊ย ผมคิดอะไรไม่ออกเลย หัวมันเหมือนหมุนติ้วๆ อยู่ตลอด การโต้รุ่งไม่หลับไม่นอนนี่มันไม่ดีเอาซะเลย
ผมเดินมาสมทบเพื่อนๆ ที่ยืนรออยู่หน้าห้อง สีหน้างัวเงียเหมือนยังไม่ตื่น เฮ้อ เพราะนั่งหลับหรือเปล่านะ ถึงได้ปวดเมื่อยไปทั้งตัวแบบนี้
“แล้วนี่แกจะกลับยังไงวะรัญ?”
“อ้อ พี่เฮดีสมารอที่หน้าคณะแล้วน่ะ”
“ห๊า!” ซันเซ็ตกับซีเนียร์ร้องอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะโวยวายใครบางคนที่ถ่อมาที่นี้โดยไม่เกรงอะไรใดๆ
“เจ้านั้นมันไม่กลัวอะไรเลยหรือไงกันนะ!? ที่นี้คณะเกษตรนะโว้ย ไม่ใช่คณะวิศวะ!”
“บางทีเจ้านั้นอาจจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าที่นี้คือคณะเกษตร” มอตโตเอ่ยเสริมด้วยสีหน้าปลงตกสุดๆ ผมยิ้มแห้งๆ ให้พวกมัน นั่นสินะ เล่นอยากมาตอนนั้นก็มาเลย ไม่ได้คิดเลยสักนิดว่าที่นี้เป็นคณะเกษตร ศัตรูตลอดกาลของคณะวิศวะ
“อ๊ายยย พี่เฮดีสเท่สุดๆ ไปเลย!” โอเล่กรี๊ดกร๊าดปลื้มอย่างแรง
โชคดีแค่ไหนที่ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ถ้าเกิดขึ้นจริงคงจะเข้าทางเขาอีกแหละ รู้สึกช่วงนี้บ่นว่าอยากได้เหงื่ออยู่ ผมเอ่ยขอตัวกับพวกเพื่อนๆ แล้วรีบตรงดิ่งไปหาเขา ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเบื่อหน่ายหาอะไรกระแทกเท้ากระแทกมือซะก่อน
“เดี๋ยวนี้แม่งไปแต่กับแฟน ทิ้งเพื่อนทิ้งฝูงตลอดเลยวะไอ้รัญ”
“แล้วทีมึงล่ะซัน หายหัวไปกับผู้หญิงบ่อยๆ กูไม่เห็นจะบ่นสักครั้ง” ผมตอกกลับซันเซ็ตอย่างรวดเร็ว เจ้าเพื่อนบ้านั่นก็อ้าปากเหวอ หันไปฟ้องซีเนียร์ที่เดินทำหน้าเนือยๆ อยู่ด้านข้าง
“ดูสิแม่! เดี๋ยวนี้ลูกเรามีย้อนศร ต้องเป็นไอ้ลูกเขยเฮงซวยนั่นแน่ที่ทำให้ให้ลูกเราก้าวร้าวแบบนี้ พ่อรับไม่ได้!”
“ก็มันพูดเรื่องจริงนี่หว่า” ซีเนียร์เอ่ยรับเสียงราบเรียบ ทำเอาผู้เป็นพ่อดิ้นพล่าน
“แมมมมมม่!”
“ไปล่ะ แล้วเจอกัน”
“โชคดี ฝากความคิดถึงให้พี่เฮดีสด้วยนะ!” โอเล่ยิ้มแป้นโบกมือให้กับผม ส่วนคนอื่นๆ ก็พยักหน้ารับ เหลือแค่คุณพ่อที่ทำหน้าหงิกสะบัดหน้าพรืด ผมหัวเราะขำไอ้ซันเซ็ตที่ทำเป็นงอน ผมเร่งรีบวิ่งไปหน้าคณะ
พี่เฮดีสยืนกอดอกทำหน้านิ่งไร้อารมณ์อยู่ท่ามกลางสายตาเด็กเกษตรนับหลายสิบคู่ ผมเห็นเขายืนไม่ใส่ใจกับสายตาพวกนั้นเลยสักนิด ผมหยุดวิ่ง พักหายใจแป๊บหนึ่ง เหล่าสายตาหลายสิบคู่ก็เลื่อนมามองที่ผมแทน หยา รู้สึกถึงแรงกดดันจากสายตารุ่นพี่ในคณะ ผมเดินตัวลีบๆ ไปหาคนที่เก๊กหน้าหล่อไม่สุงสิงกับใคร แม้จะมีสาวๆ ใจกล้าเดินเข้าไปทักทายก็ตาม
“น้องรัญครับ”
“คะ...ครับ” ผมหันไปมองรุ่นพี่คนหนึ่งในคณะเอ่ยเรียกผมขึ้นมา
ตายละหวา ต้องโดนตักเตือนเรื่องที่เป็นต้นเหตุพาศัตรูของคณะมาเสนอหน้าสลอนแบบนี้แน่ๆ ผมเอ่ยรับเสียงเบาอย่างกังวลใจ มองหน้ารุ่นพี่ผู้ชายที่เดินย่ามเข้ามาหาด้วยสีหน้าซีเรียสมากๆ เหวอ! ทำหน้าเหมือนคอขาดบาดใจแบบนั้นต้องโดนด่าเป็นชุดแน่เลย ผมเกร็งตัวรับบทลงโทษจากรุ่นพี่ชั้นปีสูงของคณะ
“น้องคิดดีแล้วเหรอที่ไปคบกับไอ้คณะเกียร์ชำรุดนั่น!”
เอ๊ะ
“ใช่! น้องเป็นเสมือนนางฟ้าในหมู่มารของคณะเกษตรแท้ๆ ทำไมถึงโดนไอ้พวกเกียร์ง่อยๆ คาบไปแดกได้!”
หา นางฟ้าในหมู่มาร?
“เลิกกับมันเถอะๆ! เลิกตอนนี้ก็ยังไม่สาย!”
ผมมองรุ่นพี่ในคณะร้องไห้คร่ำครวญด้วยความงุนงง ไม่ได้โดนด่าก็ดีอยู่หรอกแต่แบบนี้ก็ทำให้ผมปวดหัวเหมือนกัน ผมถูกพวกเขาเขย่าตัวไปมาจนหัวสั่นด๊อกแด๊ก น้ำตาของลูกผู้ชายหัวใจเกษตรหลั่งจนจะเต็มแกลลอนอยู่แล้ว ท่าทางจะเจ็บปวดเสียใจมากๆ กับการที่ผมคบหากับพี่เฮดีส
“เฮ้ย อย่าเอามือโสโครกนั่นมาจับแฟนคนอื่นตามใจชอบสิวะ” เสียงอันหล่อเข้มแต่กลับเย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกเอ่ยขึ้นขัดเสียงคร่ำครวญ มือใหญ่โอบรอบเอวของผมพร้อมดึงกระชากถอยออกมา หลังของผมกระแทกเข้ากับอกกว้างแข็งปึงของใครบางคน ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนด้านหลังซึ่งทำหน้านิ่ง เขายกมือชี้หน้าพวกรุ่นพี่ชั้นปีสูงของคณะผม ริมฝีปากได้รูปสวยขยับเอ่ยวาจาน่าตบ
“นี่แฟนของฉัน เข้าใจไหมไอ้พวกทำไร่ทำนา”
TBC.
แหม ฉลองเยอรมันได้แชมป์บอลโลกค่ะ /ไม่เกี่ยวโว้ยยยยย!
โอเค ทำสถิติต่อไปหนึ่งตอนต่อหนึ่งอาทิตย์ จะพยายามมาต่อเรื่อยๆ
พลันได้กลิ่นดราม่าโชยมา แต่ไม่รู้จะดราม่าได้แค่ไหน สงสารเฮดีส(?)
สุดขั้วสุดขีดแบบเฮดีส
เฮดีสยืนกอดอกที่หน้าคณะเกษตร ศัตรูอันดับหนึ่งของคณะวิศวะ แต่นั้นไม่ได้ทำให้เขาเกร็งเลยแม้แต่น้อย
เกษตรแล้วยังไง ต่างจากคณะอื่นตรงไหนกัน ต่อยมาก็ต่อยตอบ แค่นั้น... ฮึ
มือเรียวยาวคว้าสมาร์ทโฟนราคาแพงขึ้นมา ปาดนิ้วไปบนหน้าจอแล้วยกมือถือแนบหู
ใบหน้าเรียบเฉย แต่ข้างในกลับเต้นตุบตับ...
บ้าเอ๊ย จะตื่นเต้นทำซากอะไรนักวะ!? .....กะอีแค่โทรหาแฟนตัวเองเท่านั้น!
ตู๊ดดดด...ตู๊ดดดด...ตู๊ดดดดด...
ชิ ช้าจังโว้ยยยยย!
มัวทำอะไรอยู่ ตอนนี้น่าจะเลิกเรียนแล้วนี่เนี่ย
กึก...
[ครับ] เสียงนุ่มนวลอบอุ่นเป็นเอกลักษณ์ของคนอีกฝั่งดังขึ้น ทำให้คนรอขยับตัวยิกยุก
ในที่สุดก็รับสักที เจ้าเด็กบ้านี่! มัวทำอะไรอยู่กันแน่ บังอาจรับสายช้า!
"ฉันรออยู่หน้าคณะนาย"
...ฉะนั้น รีบมาซะ ไม่งั้นโดนดีแน่ อย่าให้คนอย่างฉันต้องรอนาน เข้าใจไหม!?
[เอ๊ะ พี่มาที่คณะผมเหรอ? ทำไมล่ะ?]
แทนที่จะเข้าใจ เจ้าเด็กนั่นกลับถามกลับอย่างสงสัย น้ำเสียงก็เหมือนมึนงงสุดๆ
ยังจะมาสงสัยอะไรอีก! นี่มันเสียเวลาไปกี่วินาทีแล้ว ยังไม่รีบมาอีก
[อย่าถามอะไรงี่เง่า รีบๆ มา]
พอถูกถามกลับตอนนั้น เขาก็เอ่ยตอบกลับอย่างรวดเร็วไม่ทันได้จะคิด ปากมันก็หลุดคำพูดสั้นห้วนๆ ไร้หัวจิตหัวใจออกไป จากนั้นก็ตัดสายไปตามอย่างว่อง...
บ้าเอ๊ย! ไม่ได้ตั้งใจจะตอบกลับแบบนั้นสักนิด แต่ดันปากไวอีกแล้ว...
ช่างเถอะ ยังไงก็บอกความจริงไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ ใครจะกล้าพูดออกไปว่าจริงๆ ที่มารอที่หน้าคณะแบบนี้
.....เพราะคิดถึง อยากจะเจอเร็วๆ
อ๊ากกกกกกกกกกก! ไม่ใช่! ไม่ใช่!
ก็แค่...ว่าง ไม่มีอะไรทำเท่านั้นแหละ ฮึ!
[End or TBC?]
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089633 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก