สุดขีด 28“นี่แฟนกู เข้าใจไหมไอ้พวกทำไร่ทำนา”เปรี้ยง!
สายตาหาเรื่องของพวกทำไร่ทำนาปะทะสายตารอคอยการหาเรื่องของเกียร์ง่อยกันดังประสานเปรี้ยงปร้าง สถานการณ์รอบตัวของผมร้อนทะลุร้อยองศา ม่ายยยย! นี่พี่เฮดีสเบื่อมากหรือไงถึงไปหาเรื่องต่อยปากคนอื่นแบบนี้ พวกรุ่นพี่ทำหน้าไม่พอใจเข้ามากๆ ส่วนพี่เฮดีสก็ส่งสายตาท้าทายยิกๆ ผมที่เป็นคนกลางเหมือนโดนคำว่าซวยหล่นทับหัวเต็มๆ ไม่ดีแน่ ถ้าขืนยังอยู่ที่นี้มีหวังต้องมีการเปิดศึกระหว่างวิศวะกับเกษตรแหง ผมรีบหมุนตัวคว้าพี่เฮดีสดันให้เดินออกไป
“โธ่เอ๊ย! แน่จริง มึงอย่าหนีสิโว้ย!”
ยังจะปากมากอีกนะครับพี่ ช่วยหุบปากทีเถอะ! อยากเยี่ยมชมนรกหรือไง!? ผมหันขวับไปทำตาดุใส่พวกรุ่นพี่กระโดดร้องเย้วๆ ท้าพี่เฮดีส พวกเขาหยุดชะงักก่อนจะอมยิ้มแก้มปริส่งมาให้กับผม แถมยังโบกมือตอบกลับมา ผมวางใจเล็กน้อยที่พวกเขาหยุดท้าหาเรื่องพี่เฮดีสซะที ผมหันมาจะดึงคนตัวสูงเดินออกไปแต่พี่เฮดีสกลับหยุด ดันผมออก ทำท่าเดินหรี่เข้าไปหาพวกรุ่นพี่ของผม ผมผงะตกใจรีบกระพือปีกกระโจนตะครุบเขาไว้แน่น อะไรกัน จู่ๆ ทำไมถึงกลายเป็นหมาบ้าแบบนี้ล่ะเนี่ย!? ท่าทางของเขาเหมือนโมโห
“พี่ครับ เราไปกันเถอะ อย่ามีเรื่องเลยนะ!” ผมเอ่ยเร่งให้เขาเดินออกไป เขาตอบปฏิเสธแทบจะทันที
“ไม่”
ฝ่ายนั้นถือว่ามีพวกเยอะทำหน้าทำตา ‘อยากเอาก็เข้ามาสิวะ’ ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลงให้แก่กัน คนในคณะเริ่มเข้ามาสวมบทบาทเป็นไทมุงที่ดี ยืนชะเง้อชะแง้คอสนใจดูละครลิงบ้าๆ อย่างสนุกสนาน โอ๊ยยย พรุ่งนี้ได้มีข่าวลือแปลกๆ เกี่ยวกับผมอีกแน่ พวกเขาตีกันมันไม่เดือดร้อนหรอก แต่ผมสิเดือดร้อนเต็มๆ คิดแล้วอยากจะร้องไห้ ผมรั้งแขนจ้าวนรกที่องค์ลงประทับไว้สุดความสามารถ
“พี่ครับ ขอร้องล่ะ กลับบ้านกันเถอะ”
“ไม่ ไม่ยอมเด็ดขาด...” เขากัดฟันพรวดๆ นิ่วหน้าอย่างไม่ชอบใจ “คนที่จะเห็นท่าน่ารักๆ ของนายมันต้องเป็นฉันคนเดียว ที่เหลือไปตายซะ”
เอาจริงดิ... จะให้ผมขำหรือกลุ้มใจดีวะ? ไอ้ความคิดพิลึกๆ ที่มีกลิ่นไอหวงสุดกู่นั่นน่ะถ้าเป็นคนอื่นคงจะเป็นเรื่องล้อเล่น แต่มาคิดๆ ดูแล้วเขาเป็นใคร เขาคือ ‘เฮดีส’! สงสัยมันจะเป็นเรื่องจริงแน่ๆ ผมรีบห้ามปรามก่อนที่จะมีใครตายเพราะความหึงอันไร้สาระที่สุดในโลก!
“ฆ่าไม่ได้นะ!”
“งั้นควักลูกตาออก...”
คิดอะไรน่ากลัวเกินไปแล้ว!ผมอยากจะเป็นลมใส่กับความดื้อด้านของเขา พยายามจะดึงเขากลับแต่ก็เซวูบหน้ามืดไปชั่ววูบ ยังดีที่พี่เฮดีสคว้าตัวผมไว้ก่อนจะล้มไปนอนจูบพื้น ไม่ไหวล่ะ ยิ่งมาเจอเรื่องวุ่นวายทำให้ผมจะหมดแรง
“เป็นอะไรไป ทำไมหน้าซีด” พี่เฮดีสถามผมพร้อมกับประคองร่างอ่อนปวกเปียกของผม น้ำเสียงเหมือนเขากำลังตกใจ ผมพยายามลืมตามองเขาแต่ก็ทำไม่ได้ บ้าจัง ทำไมภาพตรงหน้าของผมถึงได้หมุนวนไปมาแบบนี้นะ แผ่นดินไหวหรือไงกัน? อึก...รู้สึกเหมือนอยากจะอ้วกเลย
“เฮ้ย ไม่สบายหรือเปล่า?” พี่เฮดีสเอ่ยถามอีกครั้ง ผมหันไปมองใบหน้าที่มีร่องรอยตกใจปนกังวล เขามองผมด้วยดวงตาที่สับสนว้าวุ่น ผมหายใจลึกๆ เข้าปอดแล้วพยักหน้าอย่างอ่อนแรง พี่เฮดีสขมวดคิ้วดุผมทันที
“ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้!”
อ้าว นี่ผมผิดงั้นเหรอ?
พี่เฮดีสอุ้มผมขึ้นอย่างง่ายดายแล้วตรงดิ่งไปที่รถ ไม่สนใจคนรอบข้างที่เมียงมองมาด้วยความสงสัยปนแปลกใจ พี่เฮดีสรีบพาผมกลับมาที่บ้านเร็วอย่างกับหายตัว ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้หลับระหว่างทางกลับ พี่เฮดีสเปิดประตูรถแล้วจะอุ้มผมเข้าบ้าน แต่ผมห้ามไว้ก่อน พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาไม่พอใจ ดุผมแล้วจะอุ้มให้ได้
“ผมเดินเองได้น่า” ผมยืนยันเป็นสิบรอบ ปัดป่ายมือของเขาออก ขืนยอมให้อุ้มเข้าบ้านแล้วเกิดมีใครมาเห็นเข้าล่ะ ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าเพื่อนบ้านจะคิดยังไงกัน ผมรีบลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้าน ยังรู้สึกมึนหัวไม่หายเลย
ระหว่างที่ไขกุญแจเข้าบ้านผมก็หันไปมองคนที่เดินตามมา ร่างสูงในชุดนักศึกษาทำหน้านิ่ง แววตากังวล ทอดสายตามองมาอย่างห่วงใย ผมระบายยิ้มให้กับเขาบางๆ แล้วเอ่ยคลายกังวลอีกฝ่าย
“ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่รู้สึกง่วงนอน เมื่อคืนนี้นอนน้อยไปหน่อย หลับสักหน่อยก็หายแล้ว”
พี่เฮดีสยืนนิ่ง มองผมโดยไม่พูดอะไรใดๆ ผมหันมาเปิดประตูบ้านเดินเข้าไป วางกระเป๋า หันไปพูดกับคนข้างหลังด้วยสีหน้าอ่อนล้า ตาจะปิดอยู่รอมร่อ อา...ง่วงจริงๆ เลย
“ขอโทษด้วยนะครับ ผมขอตัวงีบหน่อย ไม่ไหวแล้วจริงๆ”
พี่เฮดีสพยักหน้า เดินเข้ามาจูงผมไปที่เตียงใหญ่ในห้องของพ่อแม่ของผม เขารีบดันให้ผมขึ้นไปนอนบนเตียง ผมมองเขาที่ปีนขึ้นมานอนข้างๆ อย่างแปลกใจ พี่เฮดีสตะแคงข้างก้มมองผมพร้อมเอ่ยเสียงเข้มคล้ายออกคำสั่ง
“นอนซะ”
“ครับ”
เป็นเพราะง่วงมาก แค่หัวถึงหมอนผมก็ผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย ตื่นอีกทีก็ตอนเย็นๆ มองไปรอบๆ ไม่เห็นใครบางคนที่ก่อนนอนยังนอนอยู่ข้างๆ ผมลุกขึ้นเดินออกไปหาพี่เฮดีส
ผมเห็นเขายืนจ้องพื้นห้องนั่งเล่นที่ไม่มีอะไรเลย ผมเลิกคิ้วมองตาม สงสัยว่าเขากำลังมองอะไร ผมขนลุกเมื่อคิดได้ว่าพี่เฮดีสอาจจะมองอะไรที่คนธรรมดาอย่างผมมองไม่เห็นอยู่ก็ได้ เขายืนนิ่งทำหน้าเคร่งเครียดจนบรรยากาศรอบตัวดูขุ่นมัวไปด้วย เขากัดฟันกรอด กำหมัดแน่นเหมือนพยายามอดกลั้นอารมณ์เอาไว้ สีหน้าเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ทำเหมือนจะไปฆ่าคน
ผมเอียงหน้าแปลกใจ ทั้งที่ใกล้วันเกิดแท้ๆ แต่เขากลับทำหน้าทำตาซะน่ากลัว หาความสุขในใบหน้าไม่ได้เลย
“หิวหรือยัง?” พี่เฮดีสเงยหน้ามามองผมแล้วถามแบบไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย ผมตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะรู้สึกตัว อุตส่าห์เดินมาเงียบๆ แล้วเชียวแต่ก็โดนเห็นจนได้ ผมเกาหัวแกรกๆ เดินเข้าไปหาคนตัวสูงที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนเดิม
“ก็นิดหน่อยครับ ว่าแต่พี่มองอะไรอยู่เหรอ?”
“นายไม่อยากรู้หรอก”
“อ่า งั้นไม่พูดก็ได้ครับ” ผมมองหน้าเขาที่ดูลึกลับชอบกลแล้วโบกมือไม่อยากรู้อยากเห็นกับเรื่องเหนือธรรมชาติแนวที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า พวกเราเริ่มคุยกันเกี่ยวกับมื้อเย็น สรุปว่าพี่เฮดีสจะพาไปกินที่ร้านข้างนอก ผมกลับไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะออกไปกินข้าว
หลังจากกินข้าวเสร็จพี่เฮดีสก็พาผมเดินเล่นย่อยอาหารในกระเพาะ พวกเราเดินเลียบบึงขนาดใหญ่ไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นก็คุยกันด้วยเรื่องทั่วๆ ไป ส่วนมากจะเป็นผมที่พูดซะมากกว่า ส่วนพี่เฮดีสมีหน้าที่พยักหน้าและส่งเสียงอืออารับ ลมเย็นๆ ตอนหัวค่ำพัดหอบความชื่นนิดๆ จากบึงขึ้นมาทำให้อากาศเย็นสบาย แสงไฟนวลๆ จากดวงไฟที่ติดตามระเบียงกั้นสว่างสลัว ที่นี้จึงเป็นสถานที่อีกแห่งที่คู่รักชอบมาเดินด้วยกัน ผมลอบมองหน้าของคนข้างๆ แล้วยิ้ม ไม่คิดเลยว่าผมจะได้มาเดินที่นี้เหมือนในฝัน
แหะๆ มันต้องเรียกว่าฝันที่เป็นจริงสินะ
“พี่จะจัดวันเกิดที่บ้านใช่ไหมครับ?”
“อืม” พี่เฮดีสพยักหน้า
“มีใครไปงานวันเกิดบ้างครับ ผมจะได้ทำตัวถูก”
“ไม่มีมากหรอก มีแค่คนในครอบครัวกับคนรู้จักที่สนิทกัน ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น”
มันจะเล็กจริงเหรอ? ผมเคลือบแคลงในใจ แค่บอกว่าจัดที่บ้านผมก็จินตนาการไม่ออกว่าจะจัดออกมาแบบไหน ก็เพราะบ้านของพี่เฮดีสมันกว้างใหญ่มากน่ะสิ มันไม่ใช่บ้านแล้ว มันเรียกว่าคฤหาสน์ ไม่สิ พระราชวังต่างหากล่ะ! แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ที่ทำให้ผมตื่นเต้นมันเป็นเพราะครั้งแรกที่จะได้ไปทำความรู้จักกับครอบครัวของพี่เฮดีสน่ะสิ ถ้าไม่นับพี่ชายทั้งสองแล้วล่ะก็ ครอบครัวของพี่เฮดีสก็ต้องหมายถึง... แม่ของพี่เฮดีสด้วย!? แค่นั้นก็ทำให้ผมตื่นเต้นมากแล้ว ถ้าเกิดจัดงานใหญ่โตกลายเป็นงานกาล่าดินเนอร์ผมก็คงจะตื่นเต้นจนเป็นลมแหง
“แล้วพี่ไนซ์จะไปงานไหมครับ วันนั้นก็วันเกิดของพี่ไนซ์ด้วยนี่น่า”
พี่เฮดีสหันไปมองหมาตัวใหญ่ที่วิ่งผ่านมา เนียนทำเหมือนไม่ได้ยิน อะไรกัน พอผมพูดถึงพี่ไนซ์ทีไร เขาก็จะมีท่าทีแบบนี้ทุกครั้งเลย ผมถอนหายใจ อยากจะถามเรื่องพี่ไนซ์เรื่องเปลี่ยนชื่อเป็นยังไงบ้าง แต่ท่าทางแบบนี้ผมคงถามไม่ได้แน่ ผมชักจะสงสัยแล้วสิว่าทำไมพี่เฮดีสถึงได้ไม่ชอบพี่ชายฝาแฝดขนาดนั้น ผมคว้ามือของเขาลากไปนั่งม้านั่งข้างบึง รับลมเย็นๆ ที่โบกพัดบางเบา
“พี่ดูจะชอบหมามากเลยนะ ผมเห็นพี่มองพวกมันตลอด”
ทุกครั้งที่เห็นสุนัขผ่านมาเขาก็จะมองตามด้วยความสนใจ แม้แต่ตอนที่เดินเที่ยวผ่านร้านขายสัตว์เลี้ยงเขาก็ยังหยุดมองดูด้วยท่าทางเหมือนเด็กน้อยที่อยากได้ของเล่นแต่ไม่กล้าขอพ่อแม่ ยืนกระมิดกระเมียนอยู่หน้าร้านประจำ
“เคยเลี้ยงแต่มันตาย”
“อ้อ พี่ชอบน่ะสิ”
พี่เฮดีสไม่ตอบ เขาเงียบ ผมก็ถือว่านั่นเป็นการยอมรับล่ะกัน
“แล้วพี่ไม่อยากเลี้ยงอีกเหรอ?”
“เคยบอกแล้วว่ามันตาย” พี่เฮดีสหันมาตอบสั้นๆ แล้วเงียบไปอีก
จริงๆ แล้วเขาเองก็อยากจะเลี้ยงสินะ แต่เพราะการต้องสาปอะไรนั่นทำให้เขาเลี้ยงมันไม่ได้ แต่ว่า...แค่ไม่เจอมันติดต่อกันเจ็ดวันก็พอแล้วนี่ เหมือนกับผมไง เขาก็มาหาผมวันเว้นวัน ยังไงก็ได้ไม่เกินสี่วันติดต่อกัน ผมก็ยังไม่เป็นอะไรเลย พวกเรามองพื้นน้ำในบึงเงียบๆ ไม่มีใครเอ่ยอะไร พี่เฮดีสเอื้อมมือมาจับมือของผมที่วางไว้ข้างตัว
อืมมมม... ผมพยายามไม่หลุดยิ้มออกมา
ผมเอียงหน้าแอบมองพี่เฮดีส ในใจมีความอึดอัด อยากจะถามเกี่ยวกับเรื่องแฟนเก่าของเขา มันคันปากยิกๆ ผมหลีกเลี่ยงสายตามองไปทางอื่น ก่อนจะหันมามองเขาแล้วหันหน้าหนีไปอีกครั้ง นี่มันลำบากใจที่จะถามชะมัดเลย ถ้าขืนเขาโกรธขึ้นมาล่ะ ตอนนี้บรรยากาศกำลังดี ผมไม่ควรจะทำลายมัน แต่ผมก็อยากจะรู้จริงๆ บางทีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับตัวผม ซึ่งคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่เพื่อความมั่นใจ คลายความกังวล ผมน่าจะถามให้มันสิ้นเรื่องไป
“มีอะไร?” พี่เฮดีสเอ่ยถามผมเมื่อเห็นผมทำตัวหลุกหลิกไม่น่าไว้ใจ ผมมองพี่เฮดีสแล้วถอนหายใจเฮือก
“พี่จะไม่โกรธผมใช่ไหม?”
“...ก็แล้วแต่ว่าจะพูดอะไร”
“โธ่! แบบนี้ผมจะกล้าถามเหรอ!?” ผมทำหน้าบึ้ง โวยวายคนนั่งอยู่ข้างๆ พี่เฮดีสหันตัวเข้ามาหาผมเอ่ยด้วยท่าทางสบายๆ
“จะถามอะไรก็ถามมา”
“ไม่เอา เดี๋ยวพี่โกรธ”
“ไม่โกรธหรอก”
“จริงนะ?” ผมเหล่มองเขาอย่างไม่เชื่อถือ อีกฝ่ายก็พยักหน้าอย่างจริงจัง ผมลังเลที่จะถามออกไปแต่สุดท้ายก็ถามจนได้
“แฟนเก่าของพี่เป็นคนยังไงเหรอ ทำไมถึงเลิกกันล่ะ?”
“...” พี่เฮดีสนิ่ง สีหน้าเปลี่ยนแทบจะทันที ถึงมันจะเล็กน้อยแต่ผมที่จ้องสังเกตเขม็งมีหรือจะพลาด
เขาขยับตัว ทำหน้านิ่ง ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ตายแน่ๆ เขาโกรธแล้วสินะ พี่เฮดีสเงียบไปนานมาก แต่ผมไม่เห็นวี่แววว่าเขาจะโมโห ผมมองพี่เฮดีสอย่างแปลกใจ เขาเงียบไปก็จริงแต่ท่าทางก็ไม่โกรธอะไรด้วย พี่เฮดีสนั่งนิ่งจนผมคิดว่าอีกฝ่ายเผลอหลับไปหรือเปล่า พี่เฮดีสถอนหายใจแหงนมองท้องฟ้าสีครามเข้มที่มีประกายระยิบระยับของดาว ท่าทางของเขาทำให้ผมรู้สึกว่าแฟนเก่าคนนั้นจะต้องมีความสำคัญมากแน่ๆ ไม่อย่างนั้นพี่เฮดีสคงไม่มีท่าทางหนักอกหนักใจแบบนี้หรอก ผมชักจะหวั่นใจ นี่ตูหาเรื่องให้ตัวเองอยู่หรือเปล่าฟะ นี่ผมจะกลายเป็นไม้แห้งๆ ที่ไปเขี่ยถ่านไฟเก่าให้มันคุกรุ่นขึ้นมาหรือเปล่า รู้แบบนี้ไม่น่าจะถามให้เขาสะกิดใจถึงความหลังเลย
ผ่านไปนานพี่เฮดีสก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แฟนเก่าอะไรนั่นไม่มีหรอก เลิกคิดมากได้แล้ว”
โกหก!ผมมองพี่เฮดีสอย่างไม่อยากจะเชื่อ ถ้าเขาไม่ตอบผมยังพอจะรับได้แต่นี่ทำไมเขาถึงกับโกหกผมด้วย หน้าของผมเริ่มงอเข้าหากัน ทำไมเขาถึงไม่อยากให้ผมรู้ล่ะ เขากลัวผมจะไปทำอะไรแฟนเก่าเขาหรือไง น้ำหน้าอย่างผมจะไปทำอะไรได้ ผมไม่พอใจเบือนหน้าหลบไปทางอื่น ความเงียบอันน่าอึดอัดเข้ามาปกคลุมระหว่างเรา ก็แค่เรื่องแฟนเก่าถ้าไม่คิดอะไรมากก็น่าจะเล่าให้ฟังได้ แต่ทำไมพี่เฮดีสถึงได้มีท่าทางอย่างนั้น เหมือนไม่อยากให้ผมรู้จักคนๆ นั้น หรือว่าเขาจะยัง...
นั่นสิ แหวนที่สำคัญวงนั้น... เขาก็ไม่ได้เอาคืนเลยนี่
“ฉันไม่มีแฟนเก่า แต่ไหนแต่ไรก็มีแค่นายคนเดียว”
ผมนิ่งฟังสิ่งที่เขาเอ่ยต่อ
“ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนก็มีแค่นายเท่านั้นที่เป็นคนรักของฉัน”
หัวใจที่เต้นสม่ำเสมอเริ่มเร่งจังหวะมากขึ้น แม้จะเป็นคำโกหกแต่ผมก็รู้สึกดีใจ
“ใครพูดอะไรอย่าไปสนใจ ขอให้เชื่อฉันก็พอ”
“เฮ้อ ถึงพี่มีแฟนเก่าก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ยังไงมันก็เป็นอดีตผมไม่สนใจมันหรอก เพราะยังไงซะตอนนี้พี่ก็รักผมคนเดียวใช่ไหมล่ะ?” ผมถอนหายใจหันไปมองเขาที่จ้องผมด้วยดวงตาคู่สวยสีดำเข้ม ผมยิ้มอ่อนใจเอ่ยบอกเขาอย่างเข้าใจ ใช่ ถึงเขาจะมีแฟนเก่าหลายร้อยคนผมก็ไม่สนใจหรอก ขอแค่ตอนนี้เขามีผมคนเดียวก็พอแล้วนี่น่า
“ใช่ พี่รักนายนะ” พี่เฮดีสตอบกลับมาหนักแน่น น้ำเสียงราบเรียนแต่ทว่าดวงตากลับหวานฉ่ำ ผมหน้าร้อนผ่าว ตกใจและแปลกใจกับการยอมรับง่ายๆ ของเขา แถมสรรพนามแทนตัวเองยัง...
พี่เฮดีสโน้มตัวเข้ามาใกล้ผม
“...ดะ...เดี๋ยวนะ! พี่งั้นเหรอ? แทนตัวเองว่าพี่เหรอ!?” ผมดันเขาออกถามแตกตื่น ไม่รู้ทำไมในหัวมันก็เอาแต่คิดถึงความฝันบ้าบอของตัวเองทุกที ในความฝันนั้นพี่เฮดีสก็แทนตัวเองว่า ‘พี่’ เหมือนกัน โอ๊ยยย แย่แน่ๆ ผมชักจะประหม่า ร่างกายร้อนไปหมด สรรพนามแทนตัวแบบนั้นมัน... อะไรกันเนี่ยยย!?
“หึ ไม่เห็นจะต้องตกใจเลย อายุมากกว่าก็ต้องเป็นพี่สิ เนรัญไม่ชอบให้ ‘พี่’ แทนตัวว่า ‘พี่’ เหรอ? งั้น ‘พี่’ ควรจะทำยังไงถึงทำให้เนรัญยอมให้ ‘พี่’ แทนตัวว่า ‘พี่’ ได้ หือ? บอก ‘พี่’ หน่อยสิ”
อ๊ากกกกกกกก!!!แกล้งกันใช่ไหม!!?ประโยคเมื่อกี้มี ‘พี่’ ตั้งหกคำแน่ะ จงใจกระซิบข้างหูกันอีก ผมเกือบจะหยุดหายใจกับคำว่า ‘พี่’ หัวใจมันเต้นตูมตามเหมือนจะหลุดออกมาข้างนอกอก ยิ่งเขาตั้งใจทำเสียงอ่อนโยนเป็นพิเศษ กระซิบกระซาบแนบชิดข้างหูเบาๆ ผมขนลุกทั้งตัว อ่อนระทวย หมดแรงจะต่อกร พี่เฮดีสดึงผมเข้าไปกอดไว้อย่างง่ายดาย เขาก้มกระซิบข้างหูของผมด้วยเสียงหวานนุ่มนวลเหมือนปีศาจที่พยายามหลอกล่อให้กับดักอันหอมหวาน
“ให้ ‘พี่’ แทนตัวว่า ‘พี่’ นะครับเนรัญ”
ผมอยากจะม้วนตัวกลิ้งลงบึงตรงหน้าให้มันรู้แล้วรู้รอด!
คิดไปเองหรือเปล่าตอนเสียงที่แทนตัวว่า ‘พี่’ มันหวานมาก หวานจนผมจะละลาย!
“เนรัญ ทำไมไม่ตอบ ‘พี่’ ล่ะ ‘พี่’ แทนตัวว่า ‘พี่’ ได้ใช่ไหม?”
ผมพยักหน้าหงึกๆ อย่างรวดเร็ว ทั้งโดนกอดทั้งโดนเสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลหยอกเย้าข้างหู โอ๊ย จะตายอยู่แล้ว! ผมหน้าแดง หลับตาปี๋ รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของคนที่กอดผมไว้ เขาก้มลงมาแตะริมฝีปากของผมเบาๆ แต่แค่นั้นไม่พอ เขาพยายามจะรุกผมมากขึ้น ผมทนไม่ไหวผลักเขาออกแล้วลุกพรวด
“ที่นี้มันที่สาธารณะนะครับ!” ผมต่อว่าเขาเสียงดัง หน้าแดงแข่งกับดวงไฟริมบึง รีบสาวเท้าเดินออกไป หน้าของผมร้อนเหมือนจะไหม้ เกือบเตลิบไปกับอีกฝ่ายแล้ว ถ้าขืนไม่ตั้งสติดีๆ ผมอาจจะโดนล้วงในที่โล่งแจ้งแน่ๆ นี่เขาไม่รู้จักอายบ้างหรือไง ถ้าขืนมีคนเดินผ่านมาเห็นล่ะ ดีนะที่เมื่อกี้ไม่มีคนสนใจ ไม่งั้นผมได้มีข่าวลือเพิ่มอีกแน่
“เนเน่ รอพี่ด้วย”
ไม่ต้องมาเนเน่เลยนะ ไม่ต้องมาพี่ด้วย!
พี่เฮดีสเดินมาทัน เขาฉวยมือของผมไปกุมไว้แล้วเอียงหน้ามองพร้อมกับถาม
“โกรธเหรอ พี่แค่ล้อเล่น”
ผมหันขวับไปมองเขา
“แต่เอาจริงใช่ไหมล่ะ?”
“ใช่” เขาตอบกลับมาหน้าตาย น่าถวายหลังแหวนเสียจริง
ผมทำหน้าบึ้ง สลัดมือของเขาออกแล้วเดินเร็วนำหน้าไป ด้านหลังของผมมีเสียงหัวเราะหึๆ ตามมา ผมหันไปมอง สายตาขุ่นเคือง เห็นเพียงใบหน้านิ่งสนิทของเขา อะไรกัน! จะหัวเราะก็หัวเราะออกมาเลยสิ จะเก็บไว้ดูคนเดียวหรือไง แบบนี้ผมยิ่งงอนหนัก
“รีบเดินสิครับ ผมรีบกลับบ้าน”
“พี่ก็รีบเหมือนกัน” เขาพยักหน้า เดินเร่งความเร็วมาเท่ากับผม ผมมองเขาด้วยความสงสัย งอนก็งอนอยู่หรอกนะแต่ว่า...
“วันนี้พี่จะไม่ค้างเหรอ?”
วันนี้พี่ฟีฟ่าไม่ได้มาค้างด้วย พี่เขากลับไปทำงานต่อแล้ว เพราะฉะนั้นบ้านก็เลยเหลือแค่ผม พี่เฮดีสหันมามองแปลกใจที่ผมถามออกไปแบบนั้น ไอหยา! ผมถามแบบนี้เหมือนอยากให้เขาค้างเลย อันที่จริงผมก็...
คนตัวสูงหรี่ตาลงมามอง ทำตาเจ้าเล่ห์ใส่
“อยากให้ค้างเหรอ?”
“ห๊ะ ก็...แล้วแต่พี่สิ” เรื่องอะไรผมจะยอมรับง่ายๆ ว่าอยากจะให้ค้างด้วย ดูเอาเถอะ ท่าทางแบบนั้นดูน่าหมั่นไส้สุดๆ ตาสีเข้มระยิบระยับอย่างถูกใจ เขาเอาแต่จ้องมองมา ผมทำหน้าบึ้งกลบเกลื่อนความกระดากอาย
“ตกลงอยากให้ค้างหรือเปล่า?”
“อือ”
“อะไรนะ?”
“โธ่ แกล้งกันอยู่ใช่ไหมครับ? ได้ยินแล้วก็ทำเป็นไก๋” ผมสูดอากาศเข้าลึก เหล่มองเขาอย่างจับผิด เมื่อกี้เขาต้องได้ยินแล้วแน่ๆ แต่อยากจะแกล้งผมให้พูดอีกน่ะสิ เมื่อกี้ตอบแค่นั้นผมก็เขินจนจะระเบิดตัวเองอยู่แล้ว ขืนให้ตอบอีกรอบผมต้องระเบิดจริงๆ แน่ พี่เฮดีสทำหน้าใสซื่อเหมือนไม่รู้เรื่องอย่างหน้าตายสุดๆ ผมส่ายหน้า ไม่มีทางที่ผมจะตกหลุมพรางนี้ง่ายๆ หรอก
“อยากค้างก็ค้าง ผมจะไปบอกให้พี่ทำอะไรได้ยังไง” พูดไปก็เหมือนงอน หันตัวเริ่มเดินอีกครั้ง พี่เฮดีสดึงผมเอาไว้
“พี่หมายถึงกลับบ้านนาย พอใจหรือยัง”
“อ้อ” ผมทำหน้าโล่งอก แล้วนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังงอนอยู่ ก็สะบัดหน้าไปทางอื่นทันที จะเดินไปก่อนแต่ไม่วายถูกอีกฝ่ายดึงเอาไว้ เขาก้มลงมากระซิบบอกเสียงพร่า มือลูบหัวไหล่ของผมอย่างเนียน
“รีบไปกินมื้อดึกที่บ้านไง”
มื้อดึก? ผมไม่เข้าใจความหมายนั้นแต่พอสบสายตาของอีกฝ่ายก็พลันเข้าใจทันที หน้าผมร้อนแทบจะมีไอน้ำพุ่งขึ้น
“...บ้า!”
พวกเรากลับมาที่บ้านของผม อาบน้ำและเข้านอนตามปกติ เป็นเพราะเพิ่งตื่นตอนเย็นหรือเปล่านะที่ทำให้ผมนอนไม่หลับ ผมลืมตาโพล่งท่ามกลางแสงสว่างสลัวๆ จากโคมไฟบนหัวเตียง ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอจากคนที่นอนข้างๆ แขนแข็งแกร่งกอดรัดผมเอาไว้หลวมๆ ไม่ทำให้อึดอัด ผมขยับตัวแหงนมองพี่เฮดีสแล้วอมยิ้มจนแก้มตุ่ย วันนี้กินข้าว เดินเล่น ทำนั้นนู้นนี้ด้วยกันสมกับเป็นแฟนกันจริงๆ เหมือนผมกำลังอยู่ในความฝันเปี๊ยบ แม้จะยังติดใจเรื่องแฟนเก่าของเขาอยู่ก็เถอะ
นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปสักพัก ผมก็หลับไปในอ้อมกอดของพี่เฮดีส...
กริ๊ง...“นี่อะไรเหรอครับ” ผมเอ่ยถามคนที่โอบกอดผมไว้ทางด้านหลังด้วยความสงสัย ก้มมองแหวนวงใหญ่บนฝ่ามือของคนตรงหน้าพร้อมเลิกคิ้วพิจารณาแหวนที่มีหัวแหวนเป็นหินสีแดงเข้ม ตัวแหวนสลักเสลาเป็นลวดลายอย่างประณีตวิจิตรสวยงาม
“แหวนประจำตัวที่พ่อของพี่ทำให้” พี่เฮดีสตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นพิเศษ
คุณพ่อของพี่เฮดีส? จะว่าไปแล้วตั้งแต่คบกับพี่เฮดีสมา เขาไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวของเขาให้ผมฟังเลย ตรงกันข้ามเขารู้เรื่องทุกอย่างของผมเป็นอย่างดี เพราะผมน่ะทั้งเล่าและถูกถามจนไม่มีเรื่องไหนที่เขาจะไม่รู้เกี่ยวกับผม พี่เฮดีสยื่นมือแบตรงหน้า นิ้วกระดิกเหมือนขออะไรบางอย่าง ผมสบตาเขาแล้วยิ้มอย่างเข้าใจ ยื่นมือไปให้แก่เขา
พี่เฮดีสจับมือของผมอย่างนุ่มนวล เขาหยิบแหวนมาค่อยๆ สวมใส่นิ้วนาง ผมมองอย่างงุนงง เงยหน้าสบดวงตาสีดำเข้มที่เปล่งประกายระยิบระยับอย่างมีความสุข หัวใจของผมเต้นรัว เม้มปากแน่น ให้ตาย นี่ถ้ามีบาทหลวงมาถามว่า ‘คุณจะยอมรับเขาเป็นสามีหรือไม่’ นี่มันใช่เลยนะ แต่งงานชัดๆ! ผมขำตัวเองที่เริ่มเพ้อเจ้อฝันหวานเหมือนสาวน้อย
“จองเอาไว้ เป็นเครื่องหมายว่าเนเน่เป็นของพี่...คนเดียว” พี่เฮดีสเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ เขามองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของผม ค่อยๆ ยกมือซ้ายที่เขากุมไว้นิ่มนวล กิริยาทะนุถนอมดั่งของที่หวงแหน ริมฝีปากได้รูปสวยจรดจุมพิตลงบนนิ้วที่สวมแหวนแผ่วเบา บริเวณนั้นร้อนวูบแล้วอุ่นวาบจากปลายนิ้วเข้าถึงหัวใจของผม ผมหลบสายตาลึกซึ้งคู่นั้นอย่างเขินอาย ก้มมองแหวนในนิ้วแล้วยิ้ม
“ท่าทางจะแพง แน่ใจเหรอว่าจะให้ผม ห้ามทวงคืนนะ” ผมเอ่ยหยอกเขาพร้อมกับยิ้มขบขันเพื่อกลบเกลื่อนอาการยินดีออกหน้าออกตา พี่เฮดีสพยักหน้ารับ
“ไม่มีวันทวงคืน”
“วงใหญ่อะ ใส่แล้วดูไม่เข้ากับผมเลย” ผมยกมือขึ้นเพ่งมองแล้วบ่นแต่ปากยิ้มแฉ่ง พี่เฮดีสกอดผมไว้แล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“มันแพงมากนะ หัวแหวนเป็นโกเมน ตัวแหวนเป็นทองคำขาว”
แว๊กกกกกก ถ้าผมทำหายจะเอาที่ไหนมาชดใช้!? ผมทำหน้าบิดเบี้ยว พอใส่ของมีราคาแล้วเกิดอาการปวดท้องขึ้นมาทันที เงยหน้ามองคนที่เอาของมีค่าขนาดนี้มาให้อย่างเป็นกังวล พี่เฮดีสยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก
“เพราะฉะนั้นเก็บไว้ดีๆ ล่ะ”
“ไม่ใส่ได้ไหม ถ้าเกิดหายไปจะทำยังไง!?”
“ตามใจนาย ขอให้เก็บเอาไว้ก็พอ แหวนวงนี้เป็นเหมือนตัวแทนของพี่นะ เป็นของสำคัญจากพ่อ”
“สำคัญขนาดนั้นทำไมเอามาให้ผมล่ะ!?”
“เพราะสำคัญถึงได้อยากให้นายเก็บไว้ไง รักษามันไว้ดีๆ ล่ะ”
“อืม!” ผมพยักหน้ารับปากอย่างหนักแน่น
“เหวอออออออ!!!”
“แว๊กกกกกกก!!!”“ตกใจอะไรกันวะ?” ผมหันไปต่อว่าพวกเพื่อนๆ ที่ส่งเสียงร้องตกใจกันโอเว่อร์กันสุดๆ โอเล่อ้าปากมองผมอย่างเป็นกังวล ขนาดมอตโตยังทำหน้าตกใจเลย ผมลูบหน้าตัวแล้วถอนหายใจ แสดงว่าหน้าของผมมันคงจะแย่มากจริงๆ เมื่อเช้าพี่เฮดีสยังมองด้วยความเป็นห่วงสุดๆ แต่เพราะผมยืนยันว่าไม่เป็นอะไรถึงได้มาเข้าเรียน
“หน้ามึงซีดกว่าเมื่อวานอีกนะไอ้รัญ เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่านอนไม่หลับอีก?”
“เปล่า นอนหลับดี” ผมตอบ ผมพูดจริง เมื่อคืนนี้ผมหลับสนิทมากจนถึงเช้าเลยล่ะ ตื่นเต็มอิ่มแต่ตอนตื่นขึ้นมานั้นเหมือนโดนใครเอาค้อนฟาดหัว รู้สึกมึนงงมากกว่าเมื่อวานซะอีก เครียดจนปวดหัวจี๊ดๆ นอนก็เหมือนไม่ได้นอน หัวใจเต้นรัวตลอด สภาวะแบบนี้เหมือนตอนที่เข้าสอบเลย มันตึงเครียดจนร่างกายเหนื่อยล้ากว่าปกติ
“อ้าว แล้วทำไมมึงเป็นแบบนี้ล่ะ?” ซันเซ็ตเอ่ยถามอย่างสงสัย ผมเงยหน้ามองมันแล้วส่ายหน้า
“เพราะไอ้เฮดีสหรือเปล่า?” มอตโตเปิดปากถามอย่างข้องใจ ผมเงียบแล้วถอนหายใจ
ปฏิเสธไม่ได้เต็มปากว่า มันไม่เกี่ยวกับเขาก็ไม่ได้...
“ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนก็มีแค่นายเท่านั้นที่เป็นคนรักของฉัน”TBC.ขออภัยที่มาอัพช้าค่ะ ตอนนี้เป็นของอาทิตย์ที่แล้วนะ
ส่วนอาทิตย์นี้จะรีบปั่นแล้วมาต่อให้ แฮ่กๆ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
ตอนหน้าเปิดเผยความจริงนะเออ อ๊ายยยย ตื่นเต้นจังเลย!
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1088733 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก