หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58]

[moomj]

ค้างๆๆๆๆๆๆ

[mutoo]

คิดถึงอ่ะ
คนแต่งหายไปไหนเนี่ยยยย

[lie-boy]

สุดขั้ว 30

เนรัญคลี่ยิ้ม...

ทว่ายิ้มนั้นของเขากลับส่งไปไม่ถึงดวงตา มือที่ถือแหวนค่อยๆ กำมันไว้แน่นจนมือสั่น ด้านหลังของเขาดูหนักอึ้งคล้ายมีบางอย่างปกคลุมจนพร่ามัว หัวใจที่เต้นรัวค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ ในห้องที่ไร้ผู้คนมีเพียงเขายืนอยู่ตามลำพัง แม้เสียงพายุฟ้าฝนคะนองดังลั่นเขากลับรู้สึก... รอบกายเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจของตัวเองดังอยู่

เนรัญแบมือออก ดวงตาสีน้ำตาลชุ่มน้ำก้มมองแหวนวงใหญ่ซึ่งสลักเสลารูปร่างงดงามอลังการ โกเมนเม็ดใหญ่ประกายสะท้อนสีแดงวาววับจับตา คิ้วเรียวบางโก่งโค้งขมวดเข้าหากัน จับจ้องแหวนในมือ ภาวนาให้มันเป็นเพียงภาพลวงตา ภาพความฝัน! ทว่าความจริงนั้นโหดร้ายนัก แหวนโกเมนลวดลายอ่อนช้อยยังแสดงตนอย่างองอาจกลางฝ่ามือของเขา

เนรัญกลืนน้ำลาย เม้มปากที่แห้งผากเช่นทะเลทรายที่ไร้หยาดฝน มันเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากจะทำใจให้เชื่อได้ แต่ทว่าทุกอย่างกลับระบุอย่างชัดเจนเหลือเกิน หลักฐานที่แน่นอนเสียจริงกว่าความฝันยามราตรีปรากฏตัวอย่างผ่าเผย แม้เขาจะทำใจบ้างแล้ว แต่เมื่อค้นพบความจริงอันน่าตกใจก็อดจะหวาดกลัวไม่ได้

หากว่าแหวนอยู่กับเขา แสดงว่า... ความฝันที่ผ่านมานั้น... มันไม่ใช่ฝันธรรมดา!

เนรัญหน้าซีด

มันเป็นความฝันที่ฉายความทรงจำครั้งอดีตที่ผ่านมา อดีตที่ตัวเขาเองหลงลืม...ไม่สิ ถูกบังคับให้ลืมเลือนต่างหาก ด้วยฝีมือของ... ร่างโปร่งกำมือแน่นไว้ อกด้านซ้ายสะท้อนขึ้นลงข่มใจเอาไว้สุดความสามารถ ริมฝีปากแดงระเรื่อเม้มแน่น

...ด้วยฝีมือของคนรักของเขาเอง!

ในความทรงจำช่างสวยงามและสดใส เขาไว้ใจคนๆ นั้นอย่างเต็มที่ ไม่มีระแวงใดๆ เชื่ออย่างบริสุทธิ์ แล้วเพราะอะไร!? ทำไมถึงได้ทอดทิ้งเขาไป!

ร่างโปร่งบางทรุดตัวลงนั่ง จมปลักอยู่กับคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัว

จิตใจสองฝ่าย ฝ่ายดีจะพยายามหาคำตอบมาลวงหลอกปลอบใจ ฝ่ายร้ายมักจะมีคำตอบที่รู้อยู่แล้วแต่ไม่อยากจะยอมรับนัก เนรัญเองก็เป็นเช่นเดียวกัน ในใจของเขาเริ่มโจมตีซึ่งกันและกัน วุ่นวายสับสนเสียจนปวดหัวตุบๆ เหมือนกะโหลกหดตัวเล็กลงบีบสมองจนปวดร้าว

แสงฟ้าผ่าดังเปรี้ยงแล้วเปรี้ยงเล่า สภาพพายุข้างนอกไม่ต่างจากสภาพจิตใจของเด็กหนุ่มผมน้ำตาลอ่อนนุ่ม เหมือนมีพายุร้ายโหมพัดอาละวาดอยู่ข้างใน เสียงจากบนฟ้าสว่างวูบดับครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ทำให้สมองอันว้าวุ่นสว่างโร่ขึ้นมาได้ เสียงฝนฟ้ากระหน่ำหนักไม่ต่างจากจิตใจของหนุ่มน้อยผู้ถูกขนานนามว่า เทวดา

เพราะอะไร... ทำไม...

คำถามที่ต้องการคำตอบเหล่านี้วนเวียนในหัวของเขา

คำถามผุดขึ้นมาเรื่อย แต่ทว่ากลับไร้ซึ่งคำตอบ

ร่างไร้เรี่ยวแรงเซซัดไปที่ห้องของตัวเอง

ความคิดวนเวียนไปมาในสมอง ดวงตาเขาเปิดโพลงค้างแข็ง สมองครุ่นคิดสั่นสะท้านกับสิ่งที่ได้รู้ แม้กระทั่งพายุฝนจะหยุดไปนานแล้วเขาก็ไม่รู้สึกตัว จนเกือบรุ่งสางแม้เขาไม่ต้องการจะหลับแต่ร่างกายกลับค่อยๆ หมดแรงต่อต้าน ดวงตาร้อนผ่าวปรือต่ำ ที่สุดเขาก็หลับไปท่ามกลางวังวนแห่งความกังวล หวาดกลัว และสับสน ในมือกำแหวนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ร่างที่ตึงเครียดผ่อนคลายเข้าสู่การหลับใหล

ติ๊ด!

เด็กหนุ่มหันไปมองคนรักด้วยดวงตาสดใส สีตาน้ำตาลอ่อนหวานดังน้ำตาลเชื่อมทอดมองแผ่นหลังกว้างสง่าองอาจเบื้องหน้า เขาก้มตัวคว้ามือเปะปะหาเสื้อและกางเกงมาสวมใส่ ใบหน้าขาวผ่องแดงระเรื่อเอิบอิ่ม ริมฝีปากแดงเห่อบวม ใบหน้าหวานแฝงไปด้วยความเขินอายเมื่อเบือนสายตาไปจับจ้องแผ่นหลังเปลือยเปล่าแน่นหนั่นของร่างสูง ปากน้อยๆ ยื่นตำหนิอีกฝ่ายในใจ

ไม่รู้จักใส่เสื้อผ้าบ้างหรือไงนะ?

เด็กหนุ่มบ่นในใจพร้อมกับอายไปด้วย

เนรัญสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เขานั่งเหม่อมองร่างสูงที่เปลือยเปล่าไม่สะท้านสะเทือนต่อสิ่งใด ใบหน้าหล่อเหลางดงามราบเรียบไร้ร่องรอยอารมณ์ใดๆ ติดจะเย็นเยียบเป็นผลึกน้ำแข็งพันปี เขายืนคุยกับใครบางคนในสาย น้ำเสียงเย็นเยือกไม่แพ้ใบหน้า

เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เขาสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดจากคนรัก หว่างคิ้วเข้มเริ่มขยับเข้ามาใกล้กัน ดวงตาสีดำเข้มคู่สวยนั้นมีความคับข้องใจแฝงความยุ่งยากเอาไว้บางๆ มันเลือนรางมาก ดวงตาสีน้ำตาลน้ำผึ้งลอบมองคนรักอย่างเป็นห่วง จนกระทั่งอีกฝ่ายจบการสนทนาแล้วหันมาเห็นเขานั่งมองอยู่

ร่างสูงเลิกคิ้วแทบจะมองไม่เห็น เขาเบี่ยงสายตาไปด้านข้างแล้วเดินเข้าไปหาคนรักด้วยใบหน้านิ่งสงบเยือกเย็นเช่นปกติ ดวงตาสีเข้มหรุบมองใบหน้าน่ารักดวงนั้นมองเขาด้วยดวงตาที่น่ารักไม่แพ้กับใบหน้า ดวงตาสีน้ำตาลที่ใสซื่อบริสุทธิ์ดังลำธารน้ำใสที่หล่อเลี้ยงจิตใจหยาบกระด้างของเขาให้อ่อนนุ่ม มือเรียวสวยยกทาบศีรษะที่ปกคลุมด้วยกลุ่มผมอ่อนนุ่มสีน้ำตาล เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเป็นปกติ

“เดี๋ยวพี่จะกลับไปทำธุระนิดหน่อย วันนี้ไม่ได้ค้างนะ”

“อืม” เนรัญพยักหน้ารับ มองคนรักที่มองหาเสื้อกับกางเกงที่ทิ้งเกลื่อนทั่วพื้น ถามว่ามันถูกวางทิ้งไว้ตรงนั้นได้ยังไง เขาเองก็ลืมไปแล้ว เพราะช่วงนั้นแทบเขาไม่มีสติสตางค์มากพอที่จะจดจ่อกับเสื้อผ้าเหล่านั้นสักเท่าไร

เฮดีสใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยก็หันไปมองร่างเพรียวบางจนเรียกได้ว่าผอมแห้ง เขาแอบถอนหายใจ มีแค่ตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้ว่าเขาไม่อยากไปแค่ไหน การจากไปครั้งนี้มันทำให้เขากระวนกระวาย ว้าวุ้นใจอย่างไร้เหตุผล กังวลบางอย่างซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไร ร่างสูงแน่นหนั่นด้วยมัดกล้ามเนื้อแกร่งเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ จ้องมองดวงตาสีน้ำตาลใสกระจ่าง เขายกมือลูบใบหน้าใสซื่อเบาๆ ก้มหน้าประทับริมฝีปากร้อนผ่าวอย่างอาลัยอาวรณ์

ถ้าไม่จำเป็นเขาก็จะไม่ไปหรอก ใจจริงอยากอยู่กับคนรักมากกว่าจะไปทำธุระให้กับทางตระกูล แต่ในเมื่อมันเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบ เขาก็ต้องทำแม้จะอิดออดบ้างแต่ก็ไม่ปฏิเสธไม่ได้ เฮดีสรวบตัวร่างบางเอาไว้อยู่ในอ้อมกอดของเขา กดคางลงบนกลางศีรษะ เอียงหน้าแตะริมฝีปากเบาๆ ด้วยความรักใคร่มากเสียจนอยากจะมัดลามไว้กับตัวเองนัก กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพูจากกลุ่มผมสีน้ำตาลทำให้เขาคลายอาลัยลงบ้าง

เนรัญกอดร่างสูงที่สวมใส่อาภรณ์ดำทั้งตัว ในใจรู้สึกไม่มั่นคง คงจะเป็นเพราะเขาไม่ชอบการอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ด้วยเพราะไม่อยากจะรบกวนคนอื่น เขาถึงไม่เผยความในใจนี้ให้ใครรู้ แต่กับคนๆ นี้เขาสามารถเอาแต่ใจตัวเองยังไงก็ได้ นั่นทำให้ชอบที่จะอยู่กับอีกฝ่าย เป็นตัวของตัวเองที่สุด พอไม่ได้อยู่ด้วยกันก็รู้สึกเหงาๆ แต่ยังไงเขาก็ยังกลัวโดนเกลียดอยู่ดี จึงไม่สามารถทำตามแต่ใจได้ทุกอย่าง

“มีธุระไม่ใช่เหรอครับ ยังไม่รีบไปอีก” เนรัญเอ่ยกับเฮดีสด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ เอ่ยเตือนร่างสูงที่ไม่มีท่าทางจะขยับตัวผละไป

“ไม่ด่วนนักหรอก อยู่ได้อีกนิดหนึ่ง” คนตัวสูงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าแสดงความเอาแต่ใจตัวเองออกมาชัดเจน เนรัญหัวเราะ แม้เฮดีสจะอายุมากกว่าแต่กลับชอบเรียกร้องกับเขาเหมือนเป็นเด็กๆ เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจกลับรู้สึกชอบด้วยซ้ำ

“โกหก ถ้าไม่ด่วนคงไม่โทรตามหรอกครับ” เนรัญเป็นฝ่ายผละจาก เขาเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลางดงามที่ทุกครั้งต้องถูกดวงหน้านั่นสะกดให้เคลิบเคลิ้ม เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างเข้าใจ 

“รีบไปจะได้รีบกลับมายังไงล่ะครับ”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ จะรีบไปรีบกลับ กลัวนายจะคิดถึงพี่จนทนไม่ได้น่ะสิ” เฮดีสพยักหน้ารับเอ่ยหยอกล้อด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เนรัญชะงัก ก่อนจะปั้นหน้าหมั่นไส้คนมีความมั่นใจในตัวเองสูงลิบ ดวงตาสีนิลเข้มหรี่ตาลง ขนตาแพหนาห้อมล้อมดวงมณีวาววับยิ่งทำให้ดูสวยงาม เสียงทุ้มต่ำกระเซ้าถามต่อ

“หรือไม่จริง?”

“ไม่มาสักเดือน พิสูจน์กันดูไหมล่ะครับ?”

“ทนไม่ได้แน่” อีกฝ่ายตอบกลับอย่างรวดเร็ว ไม่เสียเวลาคิดเลยแม้แต่เสี้ยววินาที เนรัญเลิกคิ้ว อะไรจะมั่นใจขนาดนั้น เฮดีสก้มมองเด็กน้อยที่เริ่มหน้าบึ้ง นึกเอ็นดูปนขบขัน อยากจะดึงแก้มนุ่มๆ นั่นสักที

“ทนไม่ได้จริงๆ นะ ไม่เห็นหน้านายแค่วันสองวันก็ทนไม่ได้แล้ว เดือนหนึ่งไม่ตายกันพอดีหรือไง” ชายหนุ่มส่ายหน้าไม่ได้ พร้อมเอ่ยออดอ้อนเสียงหวาน ค่อมตัวขบติ่งหูนุ่ม ซุกไซ้ปลายจมูกตามซอกคอขาวผ่อง มือสอดสัมผัสเนื้อผิวเรียบนวลภายใน สัมผัสร้อนหวามทำให้ร่างผอมบางสั่นระริก เม้มริมฝีปากเอ่ยประท้วงยากเย็น

“อืม พี่ต้องรีบไปไม่ใช่หรือไง?”

“รีบสิ เพราะฉะนั้นให้ความร่วมมือซะดีๆ” เสียงแหบพร่าสั่นไหวด้วยแรงความต้องการกระซิบข้างหู

ริมฝีปากนุ่มหยุ่นจูบแนบตามลำคอ มือลูบไล้นวดเฟ้นตามผิวนวลนุ่มของเด็กหนุ่ม ร่างสูงแกร่งโอบกอดร่างหอมหวานเย้ายั่วไว้ในอ้อมแขน เมื่ออีกฝ่ายไม่มีท่าทีปฏิเสธแถมยังโอนอ่อนผ่อนตาม เขาก็ยิ้มรีบลงมือเล้าโลมเจ้าของร่างขาวผ่องจนเสียงลมหายใจของร่างบางหอบสั่นเครือ สักพักเสียงครางผะผ่าวหลุดลอดจากริมฝีปากจิ้มลิ้มแดงบวม ร่างร้อนผ่าวเสียดสีแนบชิดก่อเกิดเสียงที่ใครมาได้ยินก็ต้องหน้าร้อนแดงเคอะเขิน

“อ๊ะ อื้อ อุตส่าห์ อ๊ะ ใส่เสื้อผ้าแล้วแท้ๆ อ๊า!”

“เดี๋ยวใส่ให้ใหม่” ร่างสูงตอบปัดอย่างไม่ถือสำคัญนัก

ไม่นานเฮดีสก็เร่งจังหวะจนร่างที่อยู่ภายใต้ร่างของเขาอ่อนยวบทอดกายอ่อนล้า หยาดหยดขาวขุ่นปลดปล่อยตามเสียงร้องคำรามในลำคอ อีกอึดใจใบหน้าหล่อเหลาก็ซุกไซ้จูบประโลมใบหน้าอ่อนเยาว์ที่แดงระเรื่อชวนมอง เขาบดจูบริมฝีปากแดงก่ำสีสด มือขยับเช็ดทำความสะอาดอย่างว่องไว ร่างสูงผละห่างจัดเสื้อผ้ายับย่นบนร่างคนรัก ทอดมองใบหน้าน่ารักใสบริสุทธิ์ด้วยสายตาลึกซึ้งคราหนึ่ง ขยับตัวประทับจุมพิตบนหน้าผากชื้นเหงื่อ

“พี่จะรีบไปรีบกลับนะ ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ”

ไม่รอให้ตอบกลับ ร่างสูงก็ผละลุก เร่งจัดเสื้อผ้าเผ้าผมเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เนรัญพยุงตัวลุกขึ้น เขาขยับตัวหมายจะตามไปส่งหน้าบ้าน แต่ขาที่อ่อนแรงจนสั่นไม่อำนวยให้ทำแบบนั้นได้ เด็กหนุ่มผู้ขาวสะอาดดุจกระดาษถอนหายใจ บ่นขัดเคืองคนที่รีบร้อนจากไป ทำทีไรไม่เคยจะเพียงพอกับความต้องการของอีกฝ่ายเลย ทุกครั้งต้องทำจนเขาหมดแรง

เสียงประตูหน้าบ้านปิดลง บ้านหลังเล็กกลับมาสู่ความเงียบงันอีกครั้ง เจ้าของบ้านร่างผอมบางทอดถอดใจที่แผ่วเบาแต่กลับดังสะท้อนในบ้านที่เงียบสงัด

ผ่านไปหนึ่งวันแต่ทว่าในจิตใจของคนเฝ้ารอกลับเหมือนผ่านไปเนิ่นนาน เนรัญกลับมาจากโรงเรียนตามปกติ เขานั่งรอร่างสูงโปร่งคนที่สวมใส่ชุดสีดำสนิทอยู่หน้าบ้าน ทอดมองถนนด้วยสายตารอคอยอย่างมุ่งมั่น ก่อนหน้านั้นส้มหวานเพื่อนสนิทสมัยเด็กแวะมาล่ำลาไปต่างจังหวัดกับครอบครัว ส่วนยูพี่ชายคนสนิทที่อาศัยอยู่บ้านข้างๆ ก็ไปเที่ยวกับเพื่อนเช่นเคย ทำให้แถวบ้านของเด็กหนุ่มเงียบเป็นพิเศษ

วันนี้ทั้งวันเนรัญเฝ้ามองมือถือของตัวเองเงียบๆ ในใจหวังให้ใครบางคนโทรมาบอกข่าวบ้าง แต่จนถึงตอนนี้มือถือเครื่องเล็กๆ ก็ไม่มีวี่แววจะส่งเสียงใดเลย เนรัญเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มก่อเค้ามืดครึม ก้อนเมฆสีดำทะมึนค่อยๆ ก่อตัวแผ่กระจายปกคลุมท้องฟ้าจนมืดมิด ประกอบกับพระอาทิตย์ตกดินทำให้มืดเร็วกว่าทุกวัน ลมเย็นๆ พัดฝุ่นละอองเม็ดดินทรายจนต้องหรี่ตามอง แรงลมเริ่มพัดหนักขึ้น เด็กหนุ่มตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในบ้าน

ดวงตาสีน้ำตาลสดใสมองอากาศวิปริตนอกบ้านอย่างเป็นกังวล เสียงแรงลมที่พัดโหมต้นไม้จนลู่ไหว ใบไม้แห้งปลิวว่อนไปทั่ว กรวดหินและทรายถูกหอบโรยกรูกระทบหน้าต่างประตูเกิดเสียงดังกรอบแกรบ ทัศนียภาพค่อยๆ ถูกความมืดโอบล้อม มองเห็นเพียงเหล่าต้นไม้ยืนต้านแรงพายุลางๆ

เด็กหนุ่มลุกไปอาบน้ำ เป็นเวลาเดียวกับที่เม็ดน้ำจากฟ้าเริ่มตกลงมา สายฝนห่าใหญ่เทแรงกระทบหลังคาเกิดเสียงดังประกอบกับเสียงลมพายุที่โหมพัดกระหน่ำ ยิ่งทำให้พายุฝนในค่ำคืนนี้รุนแรงหนักหน่วง แสงจากท้องฟ้าสว่างแวบตามด้วยเสียงคำรามกึกก้องราวกับท้องฟ้าจะถล่มทลายลงมา

เนรัญกลับมานั่งเหม่อลอยมองทอดสายตาไปนอกหน้าต่าง

ฝนโปรยปรายสาดพัดปะทะหน้าต่างเป็นระยะๆ เด็กหนุ่มมองพายุฝนอย่างหวาดหวั่น อากาศเริ่มหนาวเยือก เขายกขาขึ้นมากอดไว้แน่น ตัวของเขาสั่นเล็กน้อย แม้ภายนอกจะแสดงออกมาว่าเข้มแข็งเพียงใด แต่เขาก็ยังเป็นแค่เด็กหนุ่มอายุเพิ่งพ้นวัยเด็กมา ยิ่งต้องอยู่คนเดียวมาตลอดตั้งแต่เด็กก็ยิ่งกักเก็บความหวาดกลัวในใจมากเป็นเงาตามตัว ทุกครั้งที่มีเสียงฟ้าร้องตัวเขาก็จะสะดุ้ง สั่นกึกๆ อยู่บนเก้าอี้

ปึง!

เสียงดังจากทางหน้าประตูทำให้เจ้าของบ้านร่างผอมสะดุ้งโหยงเกือบตกเก้าอี้ เขาหันไปมองประตูอย่างประหลาดใจ ตอนแรกคิดว่าเป็นลมกระแทกประตูจนเกิดเสียงดัง แต่ทว่าเสียงกระแทกประตูติดอีกครั้งและดังต่อเนื่องทำให้เขารู้ว่าไม่ใช่เสียงลม แต่เป็นฝีมือของ ‘คน’

ปึง ปึง ปึง!

เด็กหนุ่มรีบผลีผลามพุ่งไปหน้าประตูบ้านอย่างดีใจ เขากำลังจะปิดประตูแต่ก็ชะงัก ระงับความตื่นเต้นเอาไว้อย่างมีสติ ค่อยๆ แอบส่องมองดูแขกที่มาเยือนยามวิกาลท่ามกลางพายุฝนฟ้ากระหน่ำอย่างนี้ มือเรียวเล็กแหวกม่านเขม็งดวงตามองเงาอันคุ้นเคยของคนที่ปักหลักยืนอยู่หน้าประตูบ้าน ร่างสูงโปร่งเคาะประตูอย่างไม่รีบเร่ง สักพักใบหน้าหล่อเหลาที่เปียกปอนหยาดฝนจนผมตกลู่ก็เอียงมามองราวกับรู้ว่าถูกแอบมองอยู่

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง กระโดดโลดแล่นไปเปิดประตู มือกระชากบานประตู ใบหน้าหวานละมุนแย้มยิ้มกว้าง

“พี่เฮดีส...!!?”

เนรัญชะงัก รอยยิ้มหุบลง เหลือบไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังอีกหกแล้วหันกลับมามองคนตรงหน้าด้วยสายตางุนงง เนรัญกำลังจะเอ่ยถามแต่พอเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยก็ขนลุกเกรียว เขาผงะก้าวถอยหลัง เหงื่อเย็นเฉียบหลั่งตกกลางหลัง ดวงตาฉายแววสับสน จ้องร่างสูงตรงหน้าซึ่งค่อยๆ ก้าวเข้ามาในบ้านอย่างไม่รีบเร่ง กลุ่มคนข้างหลังก็ก้าวตามมา สายตาของพวกนั้นทำให้เด็กหนุ่มตัวสั่นสะท้าน ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“พะ...พี่เฮดีส นี่หมายความว่ายังไง?” เสียงของเขาสั่น มองคนตรงหน้าที่แย้มยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาดูงดงามชวนฝัน แต่สำหรับเขาแล้วรอยยิ้มนั้นช่างน่าสะพรึง มือใหญ่เย็นเฉียบตะครุบจับข้อมือของเขาแน่นจนเจ็บแปลบ ร่างสูงหัวเราะแผ่วเบาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำอ่อนโยนปลอบประโลม

“อย่ากลัวไปเลยเนรัญ”

“...” แม้น้ำเสียงเหมือนจะอบอุ่นอ่อนโยนแต่ร่างผอมบางกลับสั่นกลัว อ้อมกอดที่เคยอบอุ่นอ่อนโยน ตอนนี้กลับหนาวเย็นจนตัวแข็งทื่อ มือไม้เกร็งชา เหงื่อแตกพรั่ก

เนรัญสะดุ้งเฮือกเมื่อประตูบ้านถูกปิดลงและล็อกจากข้างใน เขาดันตัวออกจากคนตรงหน้า ถอยหลังหนี มองกลุ่มคนที่จับจ้องมองเขาด้วยแววตากระหื่นกระหาย พอพิจารณาดูดีๆ ภายใต้แสงสว่างในห้อง ผู้ชายพวกนี้เป็นคนรู้จักของเขาทั้งสิ้น!

มันหมายความว่ายังไง!? 

พวกมันยิ้มขณะที่จ้องมองร่างบอบบางสั่นระริก ดวงตากลมโตน้ำตาลอ่อนคลอไปด้วยน้ำตา สีหน้าแสดงความหวาดกลัวเคลือบแคลงสับสัน ใบหน้าน่ารักชวนน่าสงสารยิ่งทำให้พวกมันบ้าคลั่งจนตาแดงก่ำ พวกมันรีบพุ่งเข้าไปจับกระชากเด็กหนุ่มเข้าหาตัวเอง ส่วนร่างสูงยิ้มมุมปากเดินปลีกตัวไปนั่งอย่างสบายอารมณ์ มองมาด้วยสายตายากคาดเดา

“พี่เฮดีส!” เนรัญเรียกชื่อคนรัก ดวงตาเอ่อนองน้ำตามองไปทางร่างสูงที่นั่งผ่อนคลาย ร่างสูงเงยหน้ายิ้มนิดๆ ลุกขึ้นเดินเข้ามาหา ในใจของเนรัญคล้ายมีความหวังเรืองรอง

บางทีนี่อาจจะเป็นแค่แกล้งหยอกเล่นเท่านั้น!

ชายหนุ่มหยุดตรงหน้าร่างบางที่ทอดมองเขาด้วยท่าทางคาดหวังไร้เดียงสา มุมปากเขากระตุกยิ้มหยัน มือแกร่งคว้าปลายคางเล็ก ออกแรงบีบจนอีกฝ่ายร้องครางด้วยความเจ็บปวด ดวงตาฉ่ำไปด้วยน้ำตาใส ริมฝีปากแดงระเรื่อครางชื่อของคนรักอย่างไม่เข้าใจ

“รู้ไหมคนอย่างเธอน่ะฉันเกลียดที่สุดเลยล่ะ น่าขยะแขยง” เขาเอ่ยน้ำเสียงรังเกียจไม่ใช่แกล้งทำ เนรัญเบิกตาโพลง มองใบหน้าคมสันราวไม่เคยเห็นมาก่อน ใบหน้าหล่อเหลางดงามราวกับรูปปั้นเนื้อหยกชั้นดีก็ยังไม่เปลี่ยน น้ำเสียงทุ้มต่ำไพเราะน่าหลงใหลนั้นก็ยังเหมือนเดิม แต่ทำไมกลับรู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงนี้เป็นคนแปลกหน้าที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน!

“คุณเป็นใคร!?”

ร่างสูงจ้องมองใบหน้าอ่อนใส ก่อนจะแสยะยิ้มชั่วร้าย

“ก็ไม่ใช่เฮดีสหรือไงหือ?”

“ไม่! ไม่ใช่!”

“นอกจากเฮดีสแล้วเธอคิดว่าฉันเป็นใครได้กันล่ะ?”

เนรัญสะอึก นิ่งเงียบไป

นั่นสิ ไม่ใช่เฮดีสแล้วจะเป็นใครได้ หน้าตาแบบนี้ เสียงแบบนี้ มีแค่คนเดียวไม่ใช่หรือไง? เนรัญนิ่งอึ้ง ริมฝีปากสั่นระริก แต่ว่าถ้าเป็นพี่เฮดีสจริงๆ เขาไม่มีทางทำแบบนี้ คนๆ นี้ไม่ใช่! เขาไม่ใช่เฮดีส!

ร่างสูงเหลือบสายตามองพวกที่จับตัวเนรัญไว้ พวกนั้นพยักหน้ารับ ฉีกทึ้งเสื้อผ้าสีขาวสะอาดจากตัวร่างบางที่แทบจะหยันตัวยืนไม่ไหว เนรัญกรีดร้องลั่น ดิ้นขัดขืนพวกมัน ทว่าแรงของเด็กหนุ่มร่างผอมไหนเลยจะต่อกรกับชายหนุ่มหกคนได้ พวกมันเชื่อฟังร่างสูงราวกับเป็นทาส สั่งอะไรก็ทำตามรวดเร็ว

ร่างบางดิ้นสู้แต่ก็ถูกจับกดลงกับพื้นเย็นเฉียบ เขากรีดร้องเสียงดังลั่น เสียงนั้นก็ถูกกลืนไปในห่าฝนที่กระหน่ำตกไม่หยุด ร่างสูงมองร่างผอมบางขัดขืนแล้วหัวเราะเสียงเย็น มีความสุขที่เห็นความหวาดกลัวฉายชัดในแววตาสีน้ำตาลอ่อน เนรัญร้องไห้น้ำตานองหน้า เจ็บตามตัวที่ถูกยึดขึงไว้หนาแน่น ร่างกายเปลือยเปล่า มองร่างสูงที่ค่อยๆ ลดตัวลงมาทาบทับด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เรียวขาทั้งสองถูกแยกกว้าง

“ไม่! ไม่! ไม่!”

ร่างบางดิ้นถอยรนราน ผิวขาวใสกลายเป็นรอยแดงช้ำรอยมือ เนรัญชะงักตัว ดวงตาเบิกกว้าง กรีดร้องลั่น จู่ๆ ก็ถูกบางอย่างสอดแทรกเข้ามาอย่างกะทันหัน เจ็บจนจุก ริมฝีปากอ้าพะงาบๆ ไร้เสียง ก่อนจะกรีดร้องครวญไห้กับความเจ็บที่ถูกกระแทกกระทั้นใส่ไม่หยุด ไร้ซึ่งความอ่อนโยน ไร้การปลอบเล้าโลมใดๆ

น้ำตาอุ่นจัดหลั่งไหลพรั่งพรูนองหน้า

“ม่ายยยย!!! พี่เฮดีส!!!”

เสียงกรีดร้องเจ็บปวด เสียงหัวเราะพึงใจกลืนหายไปในพายุฝนที่พัดกระหน่ำ

...ไร้ผู้ได้ยิน






TBC.

หายไปนานเลยเนอะ กรี๊ดดด ขอโทษค่า!
แต่งตอนนี้แล้วรู้สึกมันไม่จิตเลย (ทำใจไม่ด้ายยย)
เอาเถอะ ไปจิตกันต่อตอนหน้าล่ะกัน หึๆ

[Tennyo_Y]

ไอ้เลว แฝดเฮดีสชื่อรัยนะ 555 เนรัญของพี่ ฮือออ

ปล.ค้างสุดๆๆอะคะ

[Celestia]

กรี๊ดดดดดดดด ลบไปเถอะค่ะความทรงจำแบบนั้นอะ!!

เนเน่ตื่นมาจะช็อกแย่ไหมคะนั่น

พี่เฮดีสมาปลอบเร็ววว

[bonuses]

เนเน่ จ้า ตั้งสติให้ดี นะ   

ตอนนั้นยังเด็ก แต่ตอนนี้ก็รู้แล้วไม่ใช่หรือว่า มีอีกคนหน้าเหมือนเฮดีส

ที่ลบความทรงจำเฮดีสคงทำไปเพราะมีเหตุผลนะจ้า

สู้ๆนะ 

[loveview]

ง่ะ แฝดแน่ๆ ไม่งั้นก็แบบหลอกเรียนแบบหน้ามา

[hibarihao]

ขอบคุณค่า

[hoshinokoe]

อูยยยยยย   โหดร้าย

[ReiSei]

งี้เอง พี่เฮดีสถึงได้คลั่ง นายนั่นใครกันเนี่ยยย

[nunnan]

ไม่จริงใช่ไหมมม 

[nuwi]

ค้างอะ
คนแต่งรีบมาต่อเร็วๆนะ
ทำให้อยากแล้วจากไป
กรี้ดดดดดด
 

[PetitDragon]

ไม่จริงใช่มั้ย?


 

[ทั่วหล้า]

ตอนแรกสงสัยนะว่าความทรงจำอันโหดร้ายของเน่ที่ลินเซย์ว่าคืออะไรเพราะถ้าถึงขนาดที่เฮดิสต้องลบความจำเน่เรื่องของตัวเองไปต้องร้ายแรงมากแน่ๆ
แอบสงสัยเหมือนกันว่าเน่เคยโดนข่มขืนเหรอ?
แต่คิดอีกทีคงไม่ม๊างงงงงง ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆโคตรใจร้ายเลยนะ(คนเขียนอ่ะ)
แต่พออ่านตอนนี้โอ๊ย!อธิบายไม่ถูกอ่ะ อยากกระทืบไอ้สารเลวพวกนั้น ควักหัวใจ หรือทำอะไรก็ได้ที่ให้พวกมันทรมานไปจนกว่าพวกมันจะตาย
เลวที่สุด!!!!!!!!!!!!!!!!
(อย่าสนผมอิน)

ปล.นายคือเฮเคตหรือไนซ์?! ตอบ! จะได้เกลียดถูกคน!

[dragon123]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย   

[Min*Jee]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถ้าพี่เป็นเฮดีส พี่ทำลายล้างโลกไปแล้ว!!!!
ทำไมทำกับเนรัญแบบนี้ อุตส่าห์เป็นเพื่อนกัน แฝดพี่เฮดีสชื่ออะไรนะ ไม่อยากจำแล้วอะ
รอตอนต่อไป มาต่อไวๆน้า ชีช้ำ

[mild-dy]

แฝดพี่เฮดีสชัวเลย
ไม่ใช่พี่เฮดีสแน่ๆ เพราะเฮียรักเนเน่มากๆ
เฮ้ยรอเฉลยดีกว่าขี้เกียจเดา เดาละปวดจิต

[himoru]

ทำอ่านแล้วยิ่งสงสารเนเน่ของเค้าแบบนี้
กอดปลอบ ฮึก

[cho_co_late]

อ่านแล้วจะร้องไห้ สงสารเนเน่ ฮืออออออออออ
รอฟังเฮดีสตัวจริงก่อนนะ อย่าเพิ่งถอดใจนะ T^T

[lercifu]

คุณคนแต่งคะ เราชอบเรื่องนีมากกกกกเลย
ทั้งภาษาที่ใช้ที่อ่านง่าย ตัวละครต่างๆที่มีการผูกเรื่องกันไวัอย่างดี
เข้าใจได้เลยว่าคุณตั้งใจแต่งทุกอย่างอย่างดี
และเราก็เคารพการตัดสินใจในการวางพล็อตและการแต่งของนักเขียนทุกท่าน
ในฐานะที่เป็นผู้สรัางสรรค์ผลงาน

ที่เนรัญถูกข่มขืนก็เป็นปมของเรื่องเพื่อความเข้มข้นน่าติดตาม เราเข้าใจค่ะ
แต่เราเป็นนักอ่านที่ไม่ค่อยชอบใหัเกิดเหตุร้ายประเภทนี้กับนายเอก
ก็เลยคงไม่ได้อ่านต่อแล้ว
เลยอยากคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้คุณคนแต่งว่าเรื่องนี้เราชอบจริงๆ
และจะคอยติดตามผลงานอื่นๆต่อไปนะคะ ^^
อย่างอนกันน้า แต่งตามที่ตั้งใจไวันี่แหละค่ะดีที่สุด
 

[saruttaya]

ฝีมือพี่ไนซ์ชัวร์ป๊าบบ ฮือออ~

[ลูกลิงแสดงตัว]

แฝดเฮดิสชื่ออะไรแล้วนะ 
เลวมากกกกกกกก 

สงสารเนเน่

[why yyy]

ขอบคุณ

[HISY]

เนเน่ น่าสงสารร
ใครมันบังอาจทำร้ายเนเน่แบบนี้

[aoihimeko]

ไม่คิด ไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าไนซ์มันจะเลวได้ขนาดนี้

ถ้าอย่างนั้นการตายที่เกิดขึ้นในอดีตนั่นมันคือ

เฮดีสตามไปแก้แค้นสินะ แล้วก็รับเอาความเจ็บปวดทั้งหมด

ไว้ที่ตัวเองโดยการลบความทรงจำของเนรัญออกไปซะ

มันช่างเป็นอดีตที่โหดร้ายสำหรับเด็กคนนึงเลยนะ

ถ้าย้อนกลับไปได้เราเองก็ยังอยากให้เฮดีสมันฆ่าทิ้งอีกเป็นล้านๆๆๆรอบ 

[Rafael]

นี่มันอะไรก๊านนนนน
โฮวววววว หนูเนเน่มีอดีตที่เลวร้ายมากอะ

[sirikanda28]

เริ่มเข้าใจเนื้อเรื่องแล้ว
สงสารเนเน่อ่ะ  ไนซ์เนี่ย
โคตรเลวเลย

[B52]

ทรุดเลยจริงๆ

[Phijarana]

ทำกับเนรัญแบบนี้ได้ไง??

แค้นนนนนนน   

[yakusa]

   เนเน่