สุดขั้ว 33“อื้อ! อื้อ!!?”
ผมที่ถูกจับพยายามจะส่งเสียงถามว่า ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี้ได้ แต่มีแค่เสียงอือๆ อาๆ ออกมา ฟังไม่รู้เรื่อง เป็นครั้งแรกที่ผมสบถลั่นในใจอย่างโมโห ผมพยายามเหวี่ยงตัวไปมา ไม่ยอมถูกจับตัวไปง่ายๆ แต่เหมือนว่ากำลังอันน้อยนิดพลังมดตะนอยอย่างผมจะไม่อยู่ในสายตาของเจ้านั้น หนำซ้ำยังมันยังหัวเราะขำกับการดิ้นรนโง่ๆ ของผมเสียอีก
ชั่ววินาทีเฮเคตหยุดชะงัก ฉับพลันบรรยากาศก็ตึงเครียด สัมผัสได้ถึงแรงกดดันสายหนึ่งที่พุ่งมาปะทะตัวอย่างจัง ผมได้ยินเสียงแค่นหัวเราะ จากนั้นก็ถูกผลักออกไป เฮเคตหันตัวกลับไป เป็นเวลาเดียวกับที่ผมเห็นใครอีกคนยืนจ้องเขม็งไร้สุ้มเสียง พี่เฮดีส! พี่เฮดีสมาแล้ว! หัวใจของผมเต้นรัวอย่างยินดีปรีดา แต่วินาทีต่อมาก็ดิ่งวูบสลดลง รู้สึกผิดที่ไม่ยอมเชื่อฟัง ถ้าผมไม่อยากรู้อยากเห็นมากแบบนี้ตอนนี้คงจะปลอดภัยกินขนมจุใจไปแล้ว ไม่ถูกจับเป็นตัวประกันแบบนี้หรอก
พอคิดจะแอบเนียนหนีไป ก็ถูกตัวอะไรไม่รู้พันรัดรอบตัว มันเป็นตัวสีดำหนืดๆ ที่ชวนขนลุกขนพอง ถูกมันมัดแน่นแม้แต่จะกระดิกนิ้วยังทำไม่ได้เลย อยากหวังว่าจะวิ่งหนีไปไหนได้ ผมอ้าปากจะร้องตะโกน แต่ไอ้ตัวเหนียวหนึบนี่จัดการปิดปากผมไว้ซะก่อน คราวนี้แม้แต่พูดก็ยังพูดไม่ได้ ใช้ได้แค่ส่งสายตาไปให้พี่เฮดีสที่ยืนตีหน้านิ่งยิ่งกว่าหุ่น นี่ถ้าเขาไม่ขยับตัวผมคงจะคิดไปว่าเขาเป็นหุ่นขี้ผึ้งที่ตั้งโชว์เท่ๆ ไปแล้ว
“ว้า แย่จัง โดนจับได้ซะแล้ว” เฮเคตหัวเราะได้น่าหมั่นไส้เป็นบ้า สีหน้าเจ้าหมอนี่ไม่มีแม้เศษเสี้ยวความกังวลของหัวขโมยที่ถูกจับได้คาหนังคาเขา แม้จะเผชิญหน้ากับชายผู้มีใบหน้านิ่งเย็นชายังไม่สะทกสะท้าน ประสาทของเจ้าวายร้ายนี่หนาเกินไปแล้ว อย่างกับมันรู้ว่าพี่เฮดีสจะต้องมา ไม่มีแม้กระทั่งความประหลาดใจบนสีหน้า
สองฝาแฝดจ้องมองกันคล้ายกับกำลังแข่งขันความอดทน จ้องกันนานเสียจนถ้าเป็นหนุ่มสาวปิ๊งกันไปนานแล้ว สุดท้ายเฮเคตก็ยอมแพ้ในเกมจ้องตา แน่ล่ะ พี่เฮดีสเล่นยืนไม่กระดิกแม้แต่ขนตา เป็นผมยอมแพ้ตั้งแต่ห้านาทีแรกแล้ว ไม่ยืนอดกลั้นจ้องตาไม่กะพริบแบบนี้หรอก ลองไม่กะพริบตาดูสิ แค่หนึ่งนาทีก็แทบขาดใจตาย
เฮเคตหันไปสนใจพี่ซูส พี่ชายต่างมารดาของเขาที่ยืนเยื้องไปด้านหลัง พี่ซูสมองกลับด้วยสายตาสงบนิ่ง นี่ทุกคนไม่สงสัยบ้างหรือไงว่าทำไมเจ้าหมอนี่ถึงได้โผล่หัวมายืนอยู่ตรงนี้ได้ ทั้งๆ ที่เมื่อกี้มันนั่งอยู่ห้องโถงรับแขกชัดๆ เอ๊ะ หรือว่าเจ้าเฮเคตมันจะใช้กลยุทธ์แบบผม หรือมันจะใช้กลยุทธ์ดอดห้องน้ำ!? เฮ้ยๆ มีแค่คนโง่กับคนปัญญาอ่อนเท่านั้นแหละที่จะใช้ ส่วนผมน่ะเหรอ? จัดอยู่ในทั้งสองกลุ่มนั่นแหละ เฮ้อ ถ้าไม่โง่จะมาซุ่มดูทำไมทั้งๆ ที่รู้ว่ามันอันตราย แถมปัญญาอ่อนโคตรๆ ด้วย พูดแล้วโมโหตัวเองเป็นบ้า ดันทำตัวงี่เง่า เดือดร้อนเจ้าบ้านต้องออกมาช่วยแบบนี้
เฮเคตจ้องมองหยั่งเชิงพี่ซูสอยู่นาน เมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายจะเคลื่อนไหวใดๆ เขาก็ละความสนใจกลับมาที่น้องชายฝาแฝด ใบหน้าที่เหมือนกับพี่เฮดีสคลี่ยิ้มแล้วเปิดบทสนทนา
“จัดการไปแล้วสินะ จุ๊ๆ คนๆ นั้นถือเป็นลูกน้องฝีมือดีของพี่เลยน่าเฮดีส”
น้ำเสียงเหมือนเล่นหัวมากให้ดิ้นตาย ขนาดคนซื่อบื้ออย่างผมยังหมั่นไส้ฉิบ ไม่ต้องพูดถึงคนฉลาดๆ อย่างพี่เฮดีสว่าจะดูไม่ออกถึงเจตนากวนโอย
“คงเรียกว่าคนไม่ได้” เฮดีสไม่ปฏิเสธ เอ่ยรับเสียงราบเรียบเหมือนกำลังพูดว่า ‘เย็นนี้มีถ่ายทอดสดบอลนะจ้ะ’
ว่าแต่พวกเขาพูดถึงอะไรกันน่ะ คนไม่ใช่คนอะไรกัน? ผมเริ่มจะเอะใจ พยายามเหล่สายตามองเจ้าสิ่งมีชีวิต(?)สีดำทมิฬเหนียวหนับเป็นยางมะตอย กลิ่นเหม็นตุๆ เหมือนซากสัตว์เน่า เหม็นจนผมเวียนหัวอยากอาเจียน
ลูกน้อง? เรียกว่าคนไม่ได้? จะเฮ้ย! อย่าบอกนะว่า...
ม่ายยยยยยยยยยยย!!!ผมตาเหลือกด้วยความตกใจ มันโผล่มาเป็นตัวเป็นตนจนผมไม่ทันได้นึกถึง จะว่าไปแล้วไอ้สัมผัสแบบนี้มันคุ้นๆ เหมือนคุ้นเคยมาก่อน ก็ตอนนั้นไงครับ ตอนมีเรื่องกับยัยแม่มดแก้วตาอะไรนั่นที่โรงพยาบาลไงครับ ผมถูกลูกน้องของยัยป้านั่นจับไว้ซึ่งมันเป็นผี แต่ครั้งนั้นผมมองไม่เห็นตัวมัน ครั้งนี้ผมรู้สึกว่าสัมผัสมันคล้ายกับครั้งนั้นมาก และมันก็เห็นตัวชัดเจน กลิ่นมาเต็ม ผมขาอ่อนแทบจะเป็นลมน้ำลายฟูมปาก แต่ถูกมัดไว้จึงเหมือนยืนตรงแน่วแบบนี้
พี่เฮดีสหันมองมาหา ผมที่กำลังตกใจจนหน้าซีดก็ตั้งสติ ส่งสายตาตอบกลับ แข็งใจทำเหมือนยังโอเคอยู่ ไม่ต้องรีบร้อน ใจเย็นๆ คิดรอบคอบ ห้ามทำอะไรเสี่ยงตายเด็ดขาด แต่ว่ารีบหน่อยก็ได้ จมูกของผมมันดับอยู่แล้ว! ตัวผมอุ่นวาบเมื่อได้มองลึกลงไปในดวงตาคู่สวยที่เย็นเยียบของพี่เฮดีส มันนุ่มนวลขึ้นแวบหนึ่งเหมือนจะบอกให้อดทนเขาจะต้องช่วยผมแน่นอน ผมแทบจะร้องไห้พรากด้วยความซาบซึ้ง ช่วยเร็วๆ ก็ได้นะ ผมจะทนกลิ่นเน่านี่ไม่ไหวแล้ววววว!
พี่เฮดีสกลับมาไร้ความรู้สึกน่าสะพรึงเหมือนเดิม เฮดีสหันกลับมากล่าวกับคนตรงหน้า
“อยากมีชีวิตต่ออีกหน่อยก็ปล่อยเขาซะ”
“เอ๋ อันนี้ก็ไม่รู้สินะว่าอยากอยู่ต่อหรือเปล่า อ๊ะ อันนี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ปัญหามันอยู่ที่นายจะมีปัญญาเอาชีวิตฉันได้หรือเปล่าน่ะสิ อยากจะบอกว่า...ยากหน่อยล่ะนะน้องชาย” เฮเคตยิ้มรับเอ่ยตอบกลับ
“ปล่อย...ปล่อย...
ปล่อย!”
“หือ? พูดว่าอะไรนะ ไม่ได้ยินเลย” เฮเคตยกมือป้องหูแล้วเลิกคิ้วทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร มันเอ่ยเยาะพร้อมหัวเราะ เมื่อกี้พี่เฮดีสใช้คำพูดไปแล้วแน่ๆ แล้วทำไมถึงไม่ได้ผลล่ะ เจ้าเฮเคตอะไรนั่นยืนหัวเราะกวนโทสะชาวบ้านอยู่เหมือนเดิม แรงกดดันจากพี่เฮดีสไม่ทำให้มันหวาดกลัวเลยสักนิด
“พลังของนายมีจุดอ่อนเยอะเกินไป แค่ไม่ได้ยินเสียงของนายก็เป็นพอแล้ว” เฮเคตหัวเราะหึๆ ในลำคอ เอ่ยด้วยท่าที่เป็นต่อ ผมถึงเข้าใจว่าทำไมถึงไม่ได้ผล ที่แท้เจ้าเฮเคตมันร้ายกว่าที่คิด ศึกษาจุดอ่อนของพลังใช้คำพูดมาก่อนแล้ว นั่นสิ แค่ไม่ได้ยินพลังคำพูดก็ไม่เป็นผลแล้ว ผมมองพี่เฮดีสไม่มีท่าทางกังวลใจ ยังคงนิ่งเรียบเหมือนปกติ ผมไม่รู้ว่าเขาไม่รู้สึกจริงหรือแค่กลบเกลื่อนไม่ให้ศัตรูรับรู้ถึงความรู้สึก
“เอ้า ที่นี้จะจบชีวิตของฉันยังไงกันล่ะ? หรือจะให้ ‘พี่ซูส’ ช่วยล่ะ ถึงจะถูกรุมฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก”
คำพูดของเฮเคตบอกเป็นนัยๆ ว่า ต่อให้พวกเอ็งหมาหมู่ข้าก็ชิลชิลเหมือนเดิม เป็นการดูถูกที่ทำให้หน้าชายิ่งกว่าถูกตบหน้าในถิ่น พี่เฮดีสไม่ตอบโต้ ควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้นิ่งได้อย่างสุดยอด ผมรู้ดีกว่าใครว่าเขาน่ะควบคุมตัวเองได้สุดยอดแค่ไหน ยกเว้นเรื่องผมล่ะนะ
“พี่คนโตอย่างฉันไม่ยุ่งเรื่องน้องทะเลาะกันหรอก แต่ฉันมีข้อสงสัยอย่างจะถามนาย” คนที่ถูกพาดพิงเดินเข้ามามีส่วนร่วม ดวงตาสีน้ำตาลทองของพี่ซูสจ้องเขม็งไปที่น้องชายอีกคน เขาตีสีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง ก่อนจะเปิดปากถาม
“เชิญเลยครับ พี่ซูสมีอะไรข้องใจก็ถามมาได้ทุกเรื่อง ถ้าผมตอบได้ก็จะตอบ”
หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ... ฉันไม่อยากตอบก็ไม่ตอบ!
“เฮเคต ชื่อของเทพไททัน เทพีแห่งมนต์ดำ ภูตผี และทางเชื่อมของโลก สวรรค์ นรก ไม่คิดเลยว่านายจะใช้ชื่อเทพีเป็นชื่อของตัวเอง ตั้งใจให้คล้องกับฝาแฝดอย่างนั้นรึ?”
อ่า บอกตรงๆ ผมไม่เคยได้ยินชื่อเทพีองค์นี้มาก่อนเลย ไม่รู้จักว่ามีเรื่องราวเป็นยังไงด้วย ส่วนใหญ่ผมรู้แต่ชื่อที่เด่นๆ ที่ถูกกล่าวถึงบ่อยครั้ง เช่น ซูส โพไซดอน เฮเดส เฮรา อะไรเหล่านี้ ตอนแรกก็นึกๆ อยู่เหมือนกันว่าเฮเคตนี่เป็นเทพแบบไหน ท่าทางจะเป็นเทพอันตรายน่าดู มนต์ดำเลยนะ! เข้าทางมันเลยไม่ใช่หรือไง!?
“อะไรที่คาดไม่ถึงมักจะทำให้ได้เปรียบนี่ครับพี่ซูส อีกอย่างที่ตั้งใจให้คล้องกับชื่อเฮดีสก็เพื่อทำให้พ่อมองข้ามปัจจัยอื่นๆ ไป อ๊ะ อีกอย่างเฮเคตเนี่ยถือว่าเป็นเพื่อนสนิทของเพอร์ซีโฟเน่ด้วยนี่นะ” น้ำเสียงที่เล่าเหมือนไม่ใส่ใจ ราวกับมันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ เฮเคตหันมาขยิบตาให้กับผม ผมก็ขึงตาดุร้ายใส่ไม่รับมุกที่ถูกโยนมา ไม่ต้องการเพื่อนแบบนี้เฟ้ย แล้วตูไม่ใช่เพอร์ซีโฟเน่ด้วย!
พี่ซูสเองก็พยายามใจเย็นกับท่าทางตงใจกวนโมโหของเจ้าเฮเคตมากๆ เห็นได้ชัดจากการยิ้มแล้วเอ่ยชมเชยจากใจ
“เป็นการเลือกชื่อที่เหมาะเจาะมาก”
ตอนแรกผมคิดว่าพี่ซูสประชดไปอย่างนั้น แต่ในตอนหลังพี่เฮดีสเล่าให้ฟังว่า เพราะชื่อนี้ถึงทำให้พวกเขาไม่เคยเอะใจสงสัยรายชื่อที่ถูกบันทึกเพิ่มในประวัติของตระกูล ไม่มีใครคาดคิดว่าเจ้านั่นจะหยิบชื่อเทพีมาใช้ทั้งที่เป็นผู้ชาย แต่นั่นแหละ ก็ไม่ได้ระบุให้ต้องใช้ชื่อตามเพศ พรของเทพีเฮราบอกเพียงใช้ชื่อเทพ จะเป็นชื่อของเทพหรือเทพีมันก็เป็นชื่อด้วยกันทั้งนั้น พวกเขาถูกสามัญสำนึกของคนทั่วไปทำให้คาดไม่ถึง ถูกแนวคิดที่ว่าชายก็ต้องใช้ชื่อเทพ หญิงก็ต้องใช้ชื่อเทพีบังตาซะมิด
ไม่เพียงแค่นั้น ก็อย่างที่ว่าไป เฮเคตเป็นเทพีแห่งมนต์ดำ ภูตผี และทางเชื่อมระหว่างภพ แถมเจ้าเฮเคตนี่ก็ดันถูกเลี้ยงมาโดยอัจฉริยะของตระกูลภฤตย์ปรเมษฐ์ ตระกูลผู้ใช้มนตรา ซ้ำยังเชี่ยวชาญบ่งการภูตผีอย่างยัยป้าแก้วตาเล็บแดงคนนั้นอีก เรียกได้ว่าเป็นชื่อที่เพิ่มศักยภาพจนน่ากลัว ถือว่าเป็นลูกในฝันของคุณป๋าของพวกพี่เฮดีส จึงเริ่มแรกเดิมทีที่คุณป๋าแต่งงานกับผู้ใช้มนตรา ก็เพราะต้องการลูกที่แข็งแกร่งมากๆ ต่อกรกับคนในตระกูล น่าเศร้าที่พ่อดันตายไปก่อน แถมเรื่องยังไม่ดำเนินไปตามที่คาดเอาไว้อีก
“ถ้าอย่างนั้นพลังของนายก็เกี่ยวกับพวกวิญญาณใช่ไหม” ซูสเอ่ยถามต่อ
“อ้อ คิดว่าผมจะบอกง่ายๆ หรือครับ?”
“ก็ไม่หรอก แต่คิดว่าเธอคงจะรู้เกี่ยวกับพลังของพวกเราดี แต่บอกตามตรงเราไม่รู้เกี่ยวกับพลังของเธอเลย...”
ผมมองพี่เฮดีสที่ยืนฟังพี่ชายทั้งสองปราศรัยกันไปมา ท่าทางของเฉยสนิท เดาความคิดได้ยากว่ากำลังวางแผนอะไรในใจ หรือกำลังซุกซ่อนความรู้สึกใดไว้ใต้ใบหน้าราบเรียบนั้นหรือเปล่า เหมือนเขายืนหลับในไปแล้วอย่างนั้นแหละ เฮ้ยๆ พี่เฮดีส ฮัลโหลลลล! ช่วยผมเร็วๆ เถอะ ผมจะตายอยู่แล้ว โพรงจมูกเหม็นไปแล้วเนี่ย ช่วยปรามพี่ซูสที่จ่อเป็นต่อยหอยทีเถอะ
พี่ซูสคร้าบบบบ ช่วยผมก่อนได้หรือเปล่า มัวแต่คุยกับมันอยู่นั่นแหละ คุยกันจนพี่เฮดีสจะหลับอยู่แล้วนะ เฮ้ย หลับจริงเปล่าเนี่ย เมื่อกี้เห็นแอบหันหน้าไปปิดปากหาวหวอดๆ เลย!
“จะคิดอย่างนั้นก็ไม่ผิดนักหรอกครับ เกี่ยวกับวิญญาณจริงๆ”
โอ๊ย ถ้าอยากรู้เรื่องราวขนาดนั้นก็แค่ฆ่ามันซะ แบบนี้ยังจะรู้เรื่องเร็วกว่าซะอีก ตามธรรมเนียมตัวร้ายมันจะพูดมากตอนใกล้จะตายไม่ใช่หรือไง!?
...หา ผมต้องเทวดางั้นเหรอ?
ไม่เทวดามันแล้วโว้ย เหม็นจะตายห่าอยู่แล้ว!
รีบๆ มาช่วยสักทีเถอะ!“คำถามสุดท้ายนะ” พี่ซูสยิ้ม เขาถอนหายใจหลับตาเหมือนกำลังต่อสู้กับตัวเอง ทำไมคนๆ นี้ถึงได้เก๊กท่ายืกยักขนาดนี้เนี่ย โอ๊ย ผมอารมณ์จะขาดผึงเสียให้ได้ ใครว่าบอกว่ามีแค่หิวกับง่วงที่ทำให้หงุดหงิดได้ เหม็นจนหงุดหงิดก็มีเหมือนกัน พี่ซูสลืมตามองเฮเคตด้วยท่าทางนิ่งๆ เหมือนทะเลก่อนพายุเข้า
“ตระกูลภฤตย์ปรเมษฐ์มีวิชาใช้วิญญาณกัดกินวิญญาณคนเป็นใช่ไหม?”
ผมชะงัก พี่เฮดีสหันขวับไปมองพี่ชาย ดวงตาที่สงบนิ่งมีแววตื่นตระหนกพาดผ่าน ผมแทบจะอุทานเมื่อเข้าใจถึงความหมายแฝงจากคำถามเมื่อกี้นี้ของพี่ซูส ทุกสายตาจับจ้องไปที่ชายชุดสีขาวสะอาดสะอ้านตรงกลางกลุ่ม เฮเคตเงียบ เขาขยับคอไปมา ตามองพี่ชายคนโตเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาดวงนั้นจะค่อยๆ ขยับแสยะยิ้มชั่วร้าย เสียงหัวเราะราวมารร้ายเล็ดลอดออกมาจากลำคอ แม้เฮเคตจะไม่ได้ตอบอะไร ทว่ารอยยิ้มชวนขนลุกนั่นก็เป็นคำตอบอย่างดี
ผมกลั้นหายใจ พี่ซูสกำหมัดแน่น สีหน้าของเขาแทบจะพังทลาย แม้แต่ผมที่ยืนอยู่ห่างยังสัมผัสถึงความเจ็บร้าวของเขาชัดเจน คงจะทำใจยอมรับไม่ได้ว่าพ่อของเขาถูกลูกชายหรือน้องแท้ๆ ของเขาทำให้จบชีวิต เมื่อเทียบกับเรื่องเลวร้ายอื่นๆ แล้วเรื่องนี้ร้ายแรงมันเลวร้ายจนผมไม่อยากจะเชื่อ
พี่ซูสควบคุมลมหายใจที่เริ่มแรงขึ้น เขาขบกรามแน่น ตาแดงก่ำ ก่อนจะแผดเสียง สีหน้าเหี้ยมเกรียมพร้อมจะลงมือฆ่าดับลมหายใจคนได้ทันที
“แก ไอ้คนทรพี!!!!”
“โมโหกันทำไมครับ เขาเลือกที่จะตายเอง ผมไม่ได้บังคับอะไรเลยนะ” เฮเคตมองท่าทางโมโหกัดฟันกรอดของพี่ซูสอย่างไม่เข้าใจ แถมซื่อจนถามกลับด้วยน้ำเสียงแสนจะประหลาดใจเหลือหลาย ใบหน้ายิ้มนั้นไม่มีความรู้สึกละอายใจหรือความรู้สึกผิดแม้แต่น้อย ยังคงยิ้มอย่างสว่างสดใสเหมือนดวงตะวัน
ผมเหลือบมองแผ่นหลังของเฮเคต ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน โดยเฉพาะตอนที่อีกฝ่ายถามออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่น่าตกใจ มันยิ่งทำให้ผมหวาดกลัวคนๆ นี้มากขึ้น ไม่แปลกใจเลยว่าคนๆ นี้จะทำเรื่องเลวร้ายกับคนแปลกหน้าอย่างผมได้ แม้แต่พ่อแท้ๆ เขาก็ยังกล้าลงมือเลย คนๆ นี้ไม่รู้สึกอะไรบางเลยเหรอ แม้อีกฝ่ายจะพูดไม่เต็มปากว่าเป็นพ่อที่ดีนัก แต่คนๆ นั้นเป็นพ่อของเขานะ เฮเคตคนนี้จิตใจบิดเบี้ยวเกินกว่าที่จินตนาการแล้ว
พี่เฮดีสเอื้อมมือจับไหล่พี่ชายที่ทำท่าจะพุ่งไปจัดการคนตรงหน้าที่แสดงท่าทางสงสัยไม่เสแสร้ง ราวกับไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนได้กล่าวมาเป็นเรื่องผิดบาปใหญ่หลวง ผ่านไปอึดใจหนึ่งพี่ซูสก็ดึงสติกลับมาได้ เขายืนขบกรามแน่นระงับอารมณ์ที่เดือดพล่านในอกไว้ จ้องเฮเคตด้วยสายตาหนาวเยือก
“ครั้งนี้ฉันจะทำเป็นไม่เห็นแก แต่เจอกันครั้งหน้า ฉันจะลงมือเชือดแกเอง” ซูสกล่าวน้ำเสียงข่มขู่เอาจริง ลั่นวาจาเหมือนจะบอกว่าครั้งหน้าจะไม่มีความปราณีเวทนาใดๆ ให้อีกแล้ว เขากับมันต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแตกดับหายไป! พูดจบก็หันหลังเดินจากไป เฮ้ย พี่ซูสจะปล่อยให้พี่เฮดีสเผชิญหน้ากับหมอนี่คนเดียวงั้นเหรอ? คิดว่าแค่พี่เฮดีสก็สามารถจัดการได้? พี่จะเชื่อมั่นในตัวน้องชายเกินไปแล้วนะครับ!
“หมดเรื่องจะถามแล้ว งั้นผมก็ต้องขอตัวก่อน...” เฮเคตมองตามแผ่นหลังของพี่ซูสแล้วยิ้มกว้าง เอ่ยพลางยกมือหันตัวเตรียมตัวจะเดินจากไป
“ก็จริงที่พี่ซูสปล่อยแกไป แต่ฉันไม่วะ” พี่เฮดีสที่ยืนไร้บทกลับมามีบทบาทสมเป็นพระเอกอีกครั้ง เขาเหยียดริมฝีปาก กระดิกนิ้วด้วยท่าทางกวนโอยไม่แพ้กัน
“ส่งเนรัญมา!”
“เชอะ นึกว่าเนียนแล้วน่ะเนี่ย” เฮเคตถอนหายใจบ่นพึมพำกับตัวเอง เนียนอะไรไม่ทราบฟะ!? นี่มันกะจะลักพาตัวผมไปทั้งที่แฟนผมยืนตรงหน้าด้วยวิธีโง่บัดสบแม้แต่คนโง่อย่างผมยังคิดไม่ถึง ดีนะที่พี่เฮดีสฉลาด ไม่แอบงีบจนสมองเบลอ
“อยากได้ก็เข้ามาแย่งเอาไป ไอ้น้องชาย”
บรรยากาศตึงเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสองจ้องหน้ากันเขม็ง คิ้วขมวดนิดๆ สีหน้าเอาจริง เฮเคตสะบัดมือพรึบหนึ่ง ตรงหน้าของเขามีบางอย่างสีดำขมุกขมัวปรากฏ ลักษณะคล้ายกลุ่มควันสีดำทมิฬที่จับกลุ่มก้อนเป็นตัวคนรูปร่างพิกลพิการ บางตัวก็มีหลายหัว บางตัวก็มีหกแขน ดูยังไงก็ไม่เหมือนรูปร่างของมนุษย์ พวกมันส่งไอมรณะออกมาฟุ้งจนอากาศหนักอึ้ง จนผมแทบจะหายใจไม่ออก ไอแค่กๆ อย่างทรมาน น้ำหูน้ำตาไหลพราก
นี่มันอะไรกันเนี่ย อยากบอกนะว่าพวกนี้ก็คือ...
“ละเลงได้ตามใจชอบเลยพวก ไป!” เฮเคตเหลือบมองเหล่าวิญญาณใต้อาณัติ เขาแสยะยิ้ม สีหน้าเหมือนคนกระหายเลือดแทบคลุ้มคลั่ง เขาเอ่ยกับพวกมัน ชี้นิ้วไปยังเป้าหมาย
พี่เฮดีสยืนนิ่ง มองการเคลื่อนไหวของพวกมันที่พุ่งเข้ามาหาเขา ความเร็วแบบผมเห็นเป็นมันหายตัวพริบตาเดียวก็ไปอยู่ตรงหน้าพี่เฮดีสแล้ว พี่เฮดีสขยับปากพึมพำ ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรแต่ผมเห็นพวกมันขยับเขยื้อนต่อไม่ได้อีก เหมือนถูกขังไว้ในอากาศ พยายามทุบหรืออาละวาดก็ไม่อาจหลุดออกมาขยับได้เช่นเดิม
อึดใจต่อมาพี่เฮดีสไม่ปล่อยให้เสียเวลา เขาชี้นิ้วตะโกนสั่งแผ่นดินและต้นหญ้าใต้ฝ่าเท้าของเฮเคต พื้นดินที่เคยแข็งตัวพลันยุบลงเป็นหลุม ต้นหญ้าแตกกอเติบโตพุ่งรัดร่างของคนที่เสียหลัก พี่เฮดีสวิ่งพุ่งตัวตรงไปหาคู่ต่อสู้ที่กำลังเสียเปรียบ เหยียดมือรับดาบเหล็กที่ลอยหวือมาตอนไหนไม่รู้
พลังคำพูดสำแดงฤทธิ์! ถึงจะดูไม่เท่อลังการอย่างพระเอกควรจะเป็น แต่เป็นพลังที่มีประโยชน์มากจริงๆ แฮะ สารพัดประโยชน์เลยก็ว่าได้
นัยน์ตาคู่สวยประกายเย็นเยือก บรรยากาศรอบตัวของพี่เฮดีสเต็มไปด้วยไอจิตสังหาร พริบตาเดียวดาบในมือของเขาก็ตวัดฟันเหยื่อที่ถูกพันธนาการไว้ตรงหน้าขาดกระจุย แต่คนฟันกลับเป็นฝ่ายล้มหัวทิ่มพื้น จากนั้นก็ชุลมุนมองตามไม่ทัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ได้ยินแค่เสียงตูมตามโฉงเฉง ความเร็วของทั้งสองคนเรียกได้ว่าไม่ใช่ระดับคนธรรมดา!
เสียงหัวเราะที่ราวกับกำลังสนุกสนาน เป็นเสียงหัวเราะเดียวกับเมื่อสามปีก่อนที่ผมเคยได้ยิน สีหน้ายิ้มแย้มนั้นแปรเปลี่ยนไปหมดสิ้น เหลือแค่ความตื่นเต้นยินดีกับการห้ำหั่นต่อสู้
“สั่งฉันไม่ได้ ก็ไปสั่งสิ่งรอบตัวแทนงั้นรึ? ดี! ดีมาก!” เฮเคตโผล่มายืนอยู่ด้านหลังของเฮดีส เอ่ยชมด้วยความยินดีปรีดา เขายกขาเตะแต่ถูกกันไว้ได้ พี่เฮดีสถีบดังตูมแบบไม่ออมแรงให้ เฮเคตกระโดดม้วนตัวกลับหลังลงพื้นอย่างสวยงาม กายกรรมจีนยังต้องปรบมือให้
พี่เฮดีสก้มตัวกำกรวดหินในมือแล้วซัดมันออกไปใส่เฮเคต เฮ้ยๆ โยนหินเป็นเด็กๆ เนี่ยนะ?
“ระเบิด!”ตูม!!!ผมอ้าปาก ยกธงขาวยอมแพ้ให้พี่เฮดีสเลย เอาทุกอย่างรอบตัวมาเป็นอาวุธได้หมดจริงๆ ขออภัยที่ดูถูกกรวดหินของพี่นะ เฮเคตหลบทัน ไร้ร่องรอยควันระเบิดเขากระโดดหนีได้อย่างทันควัน แต่จู่ๆ ร่างที่กำลังลอยกลางอากาศของเขาก็หักเหพุ่งกระแทกลงพื้นเสียงดังโครมใหญ่ ควันฟุ้งกระจายเป็นม่านบังตา ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทันเห็นแค่เงาพี่เฮดีสแวบๆ คาดว่าคนที่ทำให้เฮเคตหัวมุดดินแบบนั้นก็คงจะเป็นเขานั่นแหละ ในม่านฝุ่นเสียงตุบตับเหมือนคนแลกหมัดกันดังสะท้อนไปทั่วบริเวณ
ฝุ่นที่กระจายมาถึงทำให้ผมไอแค่กๆ แสบตาเกินจะทน โอ๊ย ไปสู้ไกลๆ หน่อยเถอะ กลัวว่าคราวหน้ามันจะไม่มีแค่ฝุ่นน่ะสิ ถ้าขืนระเบิดถูกผมจะว่าไง ผมพยายามลองดิ้นดูอีกครั้งแต่ก็ทำไปเปลืองแรงเปล่า เพราะไอ้ตังเมดำเมี่ยงสุดยี้นี่มัดตัวแน่นเหมือนเดิม ผมลองพยายามอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมไม่ผิดโพล เฮ้อ จะยังไงผมก็คนธรรมดาแหละนะ
ส่วนการต่อสู้ของคู่แฝดดำเนินไปอย่างดุเดือด บริเวณรอบข้างโดนททำลายแบบย่อยยับ พื้นดินมีแต่หลุมแต่บ่อ ทุกอย่างพังไม่เป็นชิ้นดี และผมก็มองไม่เห็นด้วยว่าพวกเขาทำอะไรกัน แต่พอรู้ว่าทั้งสองอยู่ที่ไหน แน่ล่ะ เล่นพังทุกอย่างที่ไปถึงแบบนั้น ที่ไหนเสียหายที่นั้นแหละที่พวกเขากำลังตบตีกัน เสียงตูมดังพร้อมกับมีคนกลิ้งหลุนๆ มานอนตรงหน้าผม
ผมใจหายวาบ เมื่อเห็นคนๆ นั้นใส่ชุดดำ แย่แล้ว! ชุดดำพี่เฮดีสนี่! พี่เฮดีสลุกขึ้นพร้อมกับถมเลือดในปากลงพื้น หน้าของเขาบวมอยู่หลายจุด ส่วนเฮเคตกระโดดลงมายืนไม่ไกลกันนัก เขาเลียเลือดที่หยดมุมปากแผล็ว สภาพสะบักสะบอมไม่แพ้พี่เฮดีสเลย ทั้งสองพุ่งเข้าหากันไม่ต้องส่งสัญญาณใด สู้กันแบบหมัดต่อหมัด มึงชกกูก็ชก มึงต่อยกูก็ต่อย แต่ละดอกที่ชกถูกผมแทบจะเบ้หน้าเจ็บแทนพวกเขา
พี่เฮดีสฟาดแข้งลงกลางลำตัวของอีกฝ่ายอย่างจังดังกร๊อบ ร่างของเฮเคตลอยละลิ่วไปกระแทกเสา ไม่ปล่อยให้เสียโอกาสพี่เฮดีสพุ่งตามไปจัดการต่อทันที แต่เฮเคตคนนั้นก็ไม่ใช่ขี้ๆ ลุกขึ้นมาป้องกันตัวแล้วโต้กลับได้ทันที เตะเมื่อกี้ไม่ใช่แรงธรรมดาๆ เลย เห็นได้ชัดว่าที่พี่เฮดีสต่อยตีกับพวกนักเลงปลายแถวพวกนั้นไม่ได้เอาจริงอะไรเลย ถ้าเขาเอาจริงพวกนั้นมีกี่ชีวิตก็ไม่พอ ลองมาดูต้นไม้หรือเสาในสวนพวกนี้สิ!
ผมพยายามมองตามการต่อสู้ของพวกเขาอย่างจดจ่อจนกระทั่งถูกอะไรบางอย่างมาสะกิดไหล่ ผมเอี้ยวตัวปักมันทิ้งแล้วหันไปมองตามพี่เฮดีส ขยับเท้าไปมาอย่างลุ้นตัวโก่ง โอ๊ยยยย สู้เขาพี่เฮดีส ผมรู้ว่าพี่เก๋ากว่าไอ้เฮเคตอะไรนั่นเยอะ! เอ๊ะ มีอะไรแปลกๆ แฮะ แต่ช่างมันเถอะ ผมกำลังเชียร์แฟนตัวเองอยู่ ไม่มีเวลาใส่ใจอย่างอื่นหรอก
“พี่เฮดีส...โอ๊ย!”
กะจะส่งเสียงเชียร์สักหน่อยกลับถูกใครไม่รู้ตบหัวทิ่ม อะไรเนี่ย!? ใครฟะ!? อย่าบอกนะว่ายัยป้าแก้วตาฉวยร่วมมือกับลูกชายสุดที่รักโอกาสตอนที่พี่เฮดีสกำลังมีสมาธิกับการต่อสู้ลักพาตัวผมไป ผมหันขวับไปเผชิญหน้ากับหญิงสาวร่างขาวโพลนที่ขึงตาดุใส่ด้วยความโมโห ผมยืนเอ๋อไปในทันที
เอ๋ ละ...ลินเช่ย์นี่!?“มีอะไรเหรอลินเช่ย์?”
“...” ลินเช่ย์ขึงตาใส่เหมือนเดิม ผมใจเริ่มแป้ว อย่าบอกนะว่าลินเช่ย์หันไปร่วมมือกับเฮเคตเพื่อพาตัวผมไป? ผมยกมือเกาหัวแกรกๆ ไม่เข้าใจในสถานการณ์ที่เผชิญอยู่ในตอนนี้เลย
หือ? ยกมืองั้นเหรอ? เดี๋ยวๆ!
ผมถูกไอ้ผีนั้นรัดไว้เป็นข้าวต้มมัดเลยนี่หว่า จะเอามือที่ไหนมายกเล่า!? หรือว่าจะ... ผมล้มมองตัวเองแล้วเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เฮ้ยยยย มันหายไปแล้ว! ไอ้ผีกลิ่นเหม็นตุนั่นหายไปแล้ว! ผมขยับตัวได้ตามปกติไม่มีตัวบ้าบอมัดไว้ เงยหน้ามองลินเช่ย์แล้วสมองที่มีแรมต่ำของผมก็ค่อยๆ ประมวลดาต้า
อ๋อ! ลินเช่ย์มาช่วยผมไว้นี่เอง
งั้นที่สะกิดไหล่เมื่อกี้ก็สาวงามขาวซีดตนนี้น่ะสิ ไอ้เราก็ดันจดจ่อกับการต่อสู้มากไป... พอเข้าใจสถานการณ์ผมก็ยิ้มแหะๆ ออกมา
โอ๊ย รู้สึกอายมากเลยอะ เมื่อกี้ผมดูไม่ซื่อบื้อใช่ไหม ดูไม่โง่ใช่ไหม โอเค ผมก็แค่ถามไปทั้งๆ ที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว ลินเช่ย์ไม่สนใจหน้าบางๆ ของผม เธอกวักมือส่งสัญญาณให้ผมตามไป ผมมองพี่เฮดีสที่ฟัดกับพี่ชายฝาแฝดแล้วลังเลใจ ก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามลินเช่ย์ คิดว่าอยู่ไปก็เป็นตัวถ่วงเปล่าๆ ถ้าผมปลอดภัยดีพี่เฮดีสจะได้ไม่ห่วงหน้าพะวงหลัง ต่อสู้ได้สบายใจ
ผมเข้าไปอยู่ที่ปลอดภัยโดยมีลินเช่ย์คุ้มกันอยู่
เอาสิเฟ้ย มีเทพธิดาอยู่ผีเผอที่ไหนมันจะกล้าย่างกรายเข้าใกล้ หึ!TBC.บทบู๊แต่งยากเกินไปแล้ว ดีนะที่แต่งในมุมมองของเนเน่ โฮะๆ
เจ้าหญิงมีนางฟ้าประจำตัวฉันใด เนเน่ก็มีลินเช่ย์ฉันนั้น!
การต่อสู้ระหว่างพี่น้องจะจบลงอย่างไร เฮดีสจะหน้าแหกมากแค่ไหน
เนรัญปลอดภัยแล้วจริงหรือไม่? ติดตามได้ตอนหน้าจ้าาาา!!!อิมเมจลินเช่ย์ต้องแบบนี้แหละ
***อัยยะ เบลอจัดลงวันที่ผิด ประทานโทษเจ้าค่ะ นอนไม่หลับจนต้องลุกเปิดคอมพ์เช็ควันที่ใหม่เลย 555
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089612 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก