สุดขั้ว 35
“ถึงเวลาตายของแกแล้ว”
เห็นหน้าตัวเองพูดแบบนี้แล้วมันสยองชวนขนหัวลุก มันสะเทือนใจมาก ในหัวขาวโพลนว่างเปล่าไปหมด บ้าเอ๊ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย เฮงซวยบัดสบบบบ! ผมฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายขยับตัวไม่ได้ชิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว วิ่งได้ไม่เท่าไรก็หกล้มสะดุดชายกระโปรง เวรเอ๊ยยย! นี่คุณเธอตั้งใจใส่กระโปรงยาวลากพื้นแบบนี้มาใช่ไหม!? ผมจับชายกระโปรงแล้ววิ่งต่ออย่างยากลำบาก โธ่เอ๊ยยยย ผู้หญิงนี่สุดยอดจริงๆ นะ ใส่ส้นสูงเข้าไปได้ยังไงทั้งวัน ผมเนี่ยแค่ใส่วิ่งแป๊บๆ ก็เจ็บเท้าหมดแล้ว ปัดโธ่เว้ย! ก่อนที่จะล้มปากแตกเพราะส้นสูง ผมก็จัดการถอนมันออกแล้วเหวี่ยงทิ้งไป ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีร่างของตัวเอง ผมหันกลับไปมองเห็นอีกฝ่ายเริ่มลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสาย แสยะยิ้มตามมา ผมรีบวิ่งไม่คิดชีวิตกันเลยทีเดียว
“จะหนีไปไหน!?”
ได้ยินเสียงของตัวเองตะโกนไล่หลังมาอย่างเหี้ยมเกรียมแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมกลัวจนแข้งขาสั่น สยดสยองเกินไปแล้ว! ผมรับไม่ได้! ไม่เคยคิดฝันเลยว่าวันหนึ่งผมจะถูกตัวเองไล่ล่าแบบนี้ ผมกัดฟันวิ่งๆ พอคิดว่าหนีมาไกลมากแล้วก็หันกลับไปมองด้านหลัง แทบจะหัวใจวายตาย ณ ตรงนี้ ทำไมกันล่ะ ยัยอัญดาถึงได้มาอยู่ตรงนี้ ทั้งๆ ที่ผมวิ่งหนีแทบตายแล้วเนี่ยนะ โธ่โว้ย! ผมล้มตัวกลิ้งหนีเงื้อมมือของยัยผู้หญิงโรคจิตที่อยู่ในร่างของตัวเอง จะให้ผมสู้งั้นเหรอ? โธ่เอ๊ย! ผมจะเอาอะไรไปสู้วะ นี่ยังไม่นับว่านั่นเป็นร่างกายของผมอีกนะ ไม่ไหวหรอก ผมควรจะทำยังไงดีเนี่ย!?
“ทำไมต้องหนีด้วยล่ะครับ ตายเร็วๆ จะสบายกว่านะ” อัญดาในร่างของผมยิ้มนิดๆ ที่ดูยังไงก็โรคจิตเป็นบ้า เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม เห็นใบหน้าตัวเองยิ้มแล้วพูดจิตๆ แบบนี้แล้วผมอยากจะร้องไห้ บ้าเอ๊ย นี่มันอะไรกัน!? ผมไม่เคยเป็นแบบนี้นะโว้ย ช่วยหยุดพฤติกรรมเสื่อมๆ นี้ได้ไหม!? อัญดากวักมือเรียกผมหยอยๆ บ้าน่ะสิ! ใครมันจะเข้าไปให้คุณหล่อนฆ่ากันล่ะ
“นี่ ถ้าไม่มาล่ะก็...ฉันจะฆ่าทุกคนที่อยู่ที่นี้ซะ”
“ธะ...เธอไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก!” ผมตอบกลับไปด้วยความตกใจ หวาดกลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะทำจริงๆ เพราะดูจากที่เธอหาญกล้าร่วมมือกับแก้วตาวางยาครอบครัวก็อดไลค์เนสเพื่อที่จะสลับร่างกับผมแล้วมันโคตรจะเป็นไปได้ที่เธอจะกล้าลงมือฆ่าใครสักคนขึ้นมาจริงๆ แต่ผมก็แข็งใจไม่ยอมเดินตามแผนการของอีกฝ่าย เค้นสมองคิดหาวิธียับยั้ง
“ถ้าเธอทำแบบนั้นล่ะก็จะต้องมีคนสงสัยแน่ๆ พี่เฮดีสจะต้องเอะใจ!”
“หือ งั้นเหรอ?” อัญดาเอ่ยรับด้วยใบหน้าไม่ไหวหวั่น เธอหัวเราะออกมาบ้าๆ แม่ง เห็นหน้าตัวเองหัวหน้าอยู่ตรงหน้าแบบนี้มันสยองจริงๆ! เข้าใจความรู้สึกของพี่เฮดีสเลยว่าตอนที่เจอกับฝาแฝดของตัวเองครั้งแรกมันเป็นยังไง ดีใจไม่ลงอย่างแน่นอน!
“เด็กเอ๋ยเด็กน้อย แกนี่มันใสซื่อจนน่าขำ ลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันอยู่ในร่างของแก! เนรัญผู้ใสซื่อบริสุทธิ์ไม่มีทางจะฆ่าใครหรอก ต่างจากแกในตอนนี้ที่อยู่ในร่างของฉัน หึๆ ฉันจะฆ่าแล้วโยนความผิดให้แกทั้งหมดก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรนี่” อัญดาเอ่ยด้วยท่าทางเป็นต่อ ผมเนี่ยหัวใจเต้นรัว เหงื่อแตกพลั่กๆ ล้อเล่นหรือเปล่า!? นี่เธอคิดจะโยนความผิดให้กับผมที่อยู่ในร่างของเธองั้นเหรอ บ้าเอ๊ย! แบบนี้มันแย่ยิ่งกว่าถูกฆ่าซะอีก ไม่เอานะ ถ้าขืนทุกคนตื่นขึ้นมาแล้วมองผมด้วยสายตาที่แปลกไป ผมคงจะรับมันไม่ได้
ขณะที่ผมกำลังว้าวุ่นสับสน อัญดาก็หันมองหาใครบางคน เมื่อเห็นแล้วเธอก็เดินดุ่มเข้าไปหาแล้วกระชากร่างของใครคนนั้นขึ้นมาอย่างไม่เบามือเลย ผมมองเธออย่างตกใจ อัญดาลากร่างของดวงใจแม่ของพี่เฮดีสขึ้นมาจากโต๊ะแล้วเหวี่ยงร่างบอบบางที่ดูอ่อนแอปวกเปียกลงพื้นใต้เท้าของหล่อน เธอก้มมองดวงใจพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างเลือดเย็น อัญดาเงยหน้าสบตากับผมแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย เธอเอ่ยถามผมอย่างมีเลศนัย
“เฮดีสรักแม่ของเขามากไหม?”
ผมยืนนิ่ง คำถามนี้ไม่ต้องถามก็รู้คำตอบดีอยู่แก่ใจ เห็นภายนอกดูเย็นชาไม่สนใจอย่างพี่เฮดีสแต่จริงๆ แล้วเขารักแม่ของเขามากเลยนะ ผมยังกลัวว่าถ้าคุณดวงใจเธอเอ่ยปากให้พี่เฮดีสเลิกกับผมขึ้นมาเมื่อไร วันนั้นต่อให้ผมร้องไห้จะเป็นจะตายเขาจะยอมคบกับผมต่อหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย ผมถึงได้กลุ้มใจเมื่อเห็นท่าทางห่างเหินเย็นชาของเธอยังไงล่ะ ถ้าเกิดเรื่องนี้ขึ้นมาจริงๆ พี่เฮดีสจะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ ผมเองก็คงทำอะไรไม่ได้ ขอแค่แม่ของพี่เฮดีสไม่ถึงกับใจร้ายขนาดนั้นก็พอ ถึงเธอจะไม่ชอบผม ผมก็ไม่ว่าอะไร
“รู้อะไรไหม? ผู้หญิงคนนี้หล่อนเกลียดแก! ไม่เห็นเลยเหรอว่าหล่อนเย็นชากับแกขนาดนั้น ขนาดเฮดีสเองก็ยังรู้เลย อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้ แกคงจะไม่ซื่อบื้อขนาดนี้มองไม่ออกหรอกมั้ง” อัญดามองผมอย่างเยาะเย้ย เธอเอ่ยเสียดแทงใจผมเต็มๆ ผมเงยหน้ามองเธอด้วยความไม่พอใจ ฉันรู้อยู่หรอก ไม่ได้ซื่อบื้อขนาดนั้น! อีกฝ่ายเล่นแสดงออกมาโต้งๆ ต่อให้เป็นคนโง่แค่ไหนก็ต้องรับรู้อยู่นั่นล่ะ โธ่เอ๊ย ยิ่งมาได้ยินที่คนอื่นพูดตอกย้ำแบบนี้มันก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น
“ไม่สงสัยหน่อยเหรอว่าทำไมยัยแม่หน้าโง่นี่ถึงได้เกลียดแก?” อัญดายิ้มมุมปากพูดกระตุ้นให้ผมสงสัย เดิมทีผมเองก็อยากจะรู้ว่าเพราะอะไร ทั้งที่ผมเองก็คิดว่าไม่เคยทำอะไรให้ท่านขัดใจสักหน่อย แน่ล่ะ ผมไม่เคยจะได้คุยกับแม่ของพี่เฮดีสอย่างเป็นเรื่องเป็นราวเลยนี่น่า อัญดาเห็นผมทำหน้าสงสัยเธอก็บอกเอาบุญ
“ก็แกทำให้ลูกชายของหล่อนต้องมาฆ่ากันเองแล้วอีกคนก็ตายนี่น่า ไม่แค่นั้นหรอกหล่อนน่ะหัวโบราณคร่ำครึจะตาย ลูกชายกลายเป็นพวกรักร่วมเพศก็คงรับไม่ได้นั่นแหละ น่าหัวร่อนะว่าไหม ไม่รู้ว่าพ่อของเฮดีสตาบอดเลือกยัยผู้หญิงคนนี้มาได้ยังไง ถ้าเป็นฉัน ฉันจะเลือกแก้วตายังดีกว่าซะอีก”
“หึ” คนที่ถูกพาดพิงทำเสียงขึ้นจมูกรับ ผมหันไปมองแก้วตาที่นั่งมองดูราวกับกำลังชมละครหลังข่าว ท่าทางไม่คิดจะยุ่งเกี่ยว ยกแก้วไวน์จิบเอ็นจอยอย่างที่สุด เธอเห็นผมมองอยู่ก็ยิ้มรับนิดๆ แต่มันดูน่ากลัวเป็นบ้า ผมส่ายหน้าในใจทันที คิดว่าคุณป๋าคิดถูกแล้วล่ะที่เลือกคุณดวงใจแทนที่จะเลือกแก้วตาคนนี้ ไม่อยากจะคิดภาพที่พี่เฮดีสถูกผู้หญิงคนนี้เลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิดจะมีนิสัยบ้าคลั่งขนาดไหน
“แล้วดูนี่สิเนรัญ ที่ทุกคนสลบไปได้แบบนี้คิดว่าเป็นเพราะฝีมือของใครกันล่ะ ฉันเหรอ? ไม่มีทางหรอก แก้วตางั้นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้! คนพวกนี้ระแวดคนนอกจะตายแต่กับคนในด้วยกันกับไม่เฉลียวใจซะนี่”
ผมกวาดสายตามองทุกคนที่นอนสลบไสลไม่มีทีท่าจะฟื้นแล้วเงยหน้ามองอัญดาที่หัวเราะชอบใจ คำถามของเธอชี้บอกชัดเจนว่าคนที่เป็นต้นเหตุทำให้ทุกคนมีสภาพแบบนี้ก็คือ...ดวงใจ แม่ของพี่เฮดีส!
“ไม่มีทาง! เป็นไปไม่ได้ คุณดวงใจเธอจะวางยาสลบทุกคนทำไม?”
“ก็ยัยนี่มันโง่น่ะสิ!” แก้วตาเป็นคนตอบ น้ำเสียงแอบซ่อนความเกลียดชังไว้ไม่มิด เธอถลึงตาใส่น้องสาวที่นอนอยู่ใต้เท้าของอัญดา ผมส่ายหน้าไม่ยอมเชื่ออยู่ดี ผมไม่เชื่อว่าคุณดวงใจจะร่วมมือกับสองคนนี้ ไม่มีเหตุผลอะไรที่แม่ของพี่เฮดีสจะวางยาทุกคนแบบนี้ นอกเสียจากเธอถูกหลอกให้ทำ และผมมั่นใจว่าต้องแบบเพราะยัยอัญดาไปเป่าหูอะไรไว้แน่ๆ ผมจ้องอัญดาด้วยสายตาแข็งกร้าว
“เธอใช่ไหมที่หลอกแม่ของพี่เฮดีสให้ทำแบบนี้”
“อ๊ะ ไม่น่าเชื่อว่าแกจะฉลาดเหมือนกัน”
หมายความว่ายังไงวะ นี่หลอกด่ากันใช่ไหม!? ฉันน่ะฉลาดกว่าหนังหน้าซื่อบื้อของตัวเองนะจะบอกให้ ผมแทบคิ้วกระตุกที่ถูกประเมินว่าเป็นตัวละครเลเวลต่ำเตี้ย อัญดาเบ้ปากแล้วใช้เท้าเตะร่างของแม่พี่เฮดีสเบาๆ ก่อนจะกล่าวว่า “ยัยโง่นี่ไม่ได้ใจดีมุ้งมิ้งอย่างที่แสดงออกนักหรอก ออกจะใจเหี้ยมพอๆ กับพี่สาวตัวเองด้วยซ้ำ” อัญดาเหลือบสายตาไปมองแก้วตาเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยต่อไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“อันที่จริงเธอวางแผนฆ่าแกคนเดียวต่างหากล่ะเนรัญ”
“!!!!?” ผมตกใจ อ้าปากเหวอค้างอยู่เป็นนาที ไม่จริงน่า! เป็นไปไม่ได้หรอก ทำไมกัน!? ผมขมวดคิ้วจ้องอัญดาเขม็ง ผู้หญิงคนนี้นิสัยร้ายกาจจะตาย ตอนนี้คงจะกำลังวางแผนอะไรอยู่แน่ๆ ผมจะต้องไม่หูเบาเชื่อคำพูดของอัญดาง่ายๆ อัญดาทำหน้าดูถูกผมแล้วเอ่ยต่ออย่างใจเย็น
“ยัยดวงใจนี่วางแผนมาตั้งแต่รู้ว่าแกเป็นคนรักของลูกชายแล้ว แต่หล่อนก็ยังลังเลใจจนกระทั่งเกิดเรื่องวันนั้นขึ้น ได้ยินข่าวว่าเฮเคตตายหล่อนเสียใจแทบจะเป็นลม ดังนั้นผู้หญิงคนนี้จึงตัดสินใจเริ่มลงมือเมื่ออาทิตย์ก่อน แผนการเริ่มจากทำอาหารที่ใส่ยาป้องกันพิษกับคนในครอบครัวยกเว้นแก จากนั้นเธอก็ใส่ยาให้ทุกคนกินเรื่อยๆ จนแน่ใจแล้วว่าเมื่อพวกนั้นกินยาพิษเข้าไปจะไม่เป็นอะไร จากนั้นเธอก็แสร้งทำเป็นว่าจะจัดงานเลี้ยงในครอบครัว แน่นอนอยู่แล้วว่าเฮดีสจะต้องเอาแกมาด้วย และนั่นแหละแกก็มาจริงๆ อันที่จริงแกต้องขอบคุณฉันที่ทำให้แกยังไม่ตายตามแผนชั่วของผู้หญิงคนนี้”
ผมตัวสั่น หน้าชาวาบ นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วไม่อยากจะเชื่อ แม่ของพี่เฮดีสต้องการฆ่าผม!? ถ้าจำไม่ผิดหลังจากวันเกิดเรื่องในวันนั้นแม่ของพี่เฮดีสจะให้พ่อบ้านเอายาอะไรบางอย่างมาให้พี่เฮดีสนี่น่า แถมยังลงมือทำอาหารให้ทุกคนกินด้วย ไม่จริงน่ะ ผมมองแม่ของพี่เฮดีสแล้วหนาวเยือก นี่ผมเพิ่งรอดตายจากน้ำมือของแม่พี่เฮดีสมาอย่างนั้นเหรอ!? ผมกัดฟันกรอด บ้าเอ๊ย ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้! อัญดาหัวเราะสะใจที่เห็นผมหน้าซีดตัวสั่น
“โชคดี ฉันบังเอิญรู้แผนการของเจ้าหล่อนเข้าก็เลยวางแผนซ้อนแผนของหล่อนซะ วันนี้ตอนที่ดวงใจกำลังจะใส่ยาพิษลงไปในเนื้อที่หมักไว้ฉันก็ได้สับเปลี่ยนเป็นยาสลบแทน ตามแผนของยัยนี้ทุกคนกินเนื้อย่างเข้าไปแต่พิษก็ไม่กำเริบเพราะมียาต้านอยู่ในตัวเว้นแต่แกคนเดียวที่ไม่มี ลองคิดดูสิว่าถ้าฉันไม่ได้สับเปลี่ยนยาพิษเป็นยาสลบ ตอนนี้แกก็คงจะตายไปนานแล้ว แกต้องขอบคุณฉันถึงจะถูก!”
“อีกอย่างแกต้องขอบคุณลูกชายของฉันมากๆ ล่ะ เขาอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตเพื่อมาช่วยแกให้รอดพ้นจากน้ำมือผู้ชั่วร้ายกับหญิงสารเลวนี่แท้ๆ แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมาตายซะเอง เฮ้อ เจ้าลูกชายโง่เอ๊ย” แก้วตาเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด เธอส่ายหน้าไปมา สีหน้าเศร้าหมอง ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วคาบไว้ก่อนจะหันออกไปมองทางอื่น ทอดมองไปไกลแสนไกล ผมหัวใจกระตุก คิดถึงคำพูดของเฮเคตที่บอกไว้ว่า... อย่าไว้ใจใคร... เขาไม่ได้หมายถึงอัญดาแต่หมายถึงดวงใจแม่ของเขาเองงั้นเหรอ!?
ไม่มีอะไรจะทำให้ผมสะท้อนใจไปมากกว่านี้แล้ว ผมขอบตาแดงแล้วน้ำตามันก็ไหลลงมาด้วยความอัดอั้นตันใจ จากที่ยืนอยู่ก็ขาสั่นล้มลงคุกเข่ากับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง อัญดาทิ้งร่างของดวงใจลงพื้นแล้วก้าวย่างเข้ามาหาผม เสียงหัวเราะที่เคยคุ้นหูแต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นเสียงหัวเราะของใครก็ไม่รู้ ฟังแล้วน่าขนลุก อัญดากระชากผมด้านหลังที่ยาวสยาย ผมร้องด้วยความเจ็บ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ร่างกายของผมแท้ๆ แต่ผมกลับเจ็บจนน้ำตาไหล เดิมทีผมก็ร้องไห้อยู่แล้วตอนนี้ยิ่งน้ำหูน้ำไหลพรากอย่างน่าเกลียดเลยล่ะ อัญดามองผมด้วยแววตาสาแก่ใจมากแล้วเอ่ยว่า
“ที่นี้ก็ไม่มีอะไรค้างคาใจแล้วใช่ไหม งั้นก็ตายซะเถ...”
“ไม่!!!” ผมยกมือเหวี่ยงแขนฟาดอีกฝ่ายออกไปจากตัวเองแล้วรีบลุกขึ้นยืน เม้มปากมองอีกฝ่ายตอบกลับแบบไม่ยอมแพ้ อัญดาเซตัวถอยหลัง สีหน้าแปลกใจที่ผมกล้าลงมือ แต่พอตั้งตัวได้ก็หันกลับมาจ้องผมด้วยสายตาน่ากลัว โอ๊ย นี่ผมเพิ่งฟาดหน้าตัวเองไปอย่างนั้นเหรอ บ้าที่สุด! อัญดาคว้ามีดบนโต๊ะตรงเข้ามาหาผม
ไม่ๆ! ไม่เอานะ! เล่นของมีคมกันเลยงั้นเหรอ!? โอ๊ยยยยยย! ขอตายแบบสบายหน่อยได้ไหมมมมม พลีสเลย! ผมกระโดดหลบมีดที่ตวัดแกว่งไปมา หัวใจแทบวายตายเมื่อมันเฉือดเสื้อผ้าที่รุ่มร่ามไปทีละนิดๆ ผมปวดเท้าแปลบๆ ทุกครั้งที่เหยียบลงพื้น กรวดหินปาเท้าเปล่าจนเป็นแผล แต่ผมไม่มีเวลาใส่ใจ ผมสะดุดชายกระโปรงกระแทกอัญดาจนล้มไปด้วยกัน ผมเงยหน้าขึ้นฉวยโอกาสตอนที่อัญดากำลังมึนเพราะหัวฟาดพื้นหยิบมีดที่หล่นจากมืออีกฝ่ายโยนออกไปไกลลิบตา จากนั้นผมก็ตกใจที่ถูกเหวี่ยงกระแทกลงพื้นแล้วตามด้วยบีบคออย่างแรง
แม่มเอ๊ยยยยยย! ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองจะแรงเยอะขนาดนี้ แล้วทำไมตอนที่ผมอยู่ในร่างมันถึงไม่มีแรงมากขนาดนี้วะ หรือเป็นเพราะผมมันสกิลต้อยต่ำเองไม่เกี่ยวกับแรงที่อยู่ในตัว สวรรค์มันจะลำเอียงเกินไปแล้ว นี่ผมเป็นผู้ชายนะยังแพ้แรงเพียวๆ ของผู้หญิงอีกเหรอ!? ผมพยายามดิ้นต่อสู้ อนิจจา ตอนอยู่ร่างผู้ชายก็แรงน้อยอยู่แล้วยิ่งมาอยู่ร่างผู้หญิงแรงของผมยังน้อยกว่าแรงมดอีก! ผมฟาดแขนใส่อีกต่างหากเต็มแรงแต่มันก็ไม่สะทกสะท้าย จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจทำบางอย่างที่ร้ายแรงมากๆ
ผมยื่นไปเข้าไปตรงกลางตัวแล้วขย้ำมันเต็มแรง จิกเล็บยาวแหลมใส่ไม่ยั้ง อัญดาชะงัก หน้าเขียวปี๋ อ้าปากพะงาบๆ หน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ผมนี่สิเจ็บปวดมากกว่า โธ่ ร่างกายของฉันนนนนน! ขอโทษด้วยที่ต้องทำแบบนี้ มันจำเป็นจริงๆ! อัญดาเริ่มมีน้ำโห เธอฟื้นฟูรวดเร็ว จะเข้ามาทำร้ายผมอีกครั้งแต่คราวนี้ผมไม่ยอมง่ายๆ ฉวยโอกาสที่เป็นต่อ จับเธอลงพื้นและจะชกหน้าท้องสักตุบสองตุบ แต่ดันมีเสียงเย็นๆ เสียงหนึ่งทักเรียบๆ ทำเอาผมชะงักค้างแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองตต้นเสียง
“ฉันถามว่ากำลังทำอะไร?” พี่เฮดีสนั่งกอดอก สีหน้าราบเรียบ สายตาที่มองมามันช่างเย็นชาจนน่ากลัว เขาลุกขึ้นแล้วเอ่ยถามย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง ผมมองสภาพของตัวเองที่นั่งคร่อมร่างของตัวเองและกำลังเงื้อมือชก หัวใจมันก็เต้นรัวด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เงยหน้ามองพี่เฮดีสอีกครั้ง ตัวสั่นสะท้านเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“พี่เฮดีส!” อัญดาที่อยู่ในร่างของผมฉวยโอกาสที่ผมเผลอผลักตัวผมกระเด็นออกแล้ววิ่งเข้าไปหาพี่เฮดีส เธอทำท่าทางหวาดกลัว น้ำตาคลอเบ้าด้วยท่าทางน่าสงสาร วิ่งไปหลบอยู่ด้านหลัง ตัวสั่นงกๆ ดูสมจริงสมจังมากๆ ผมนี่อึ้งไปเลย
“พี่เฮดีส ผู้หญิงคนนั้น...เธอ...” อัญดาพยายามจะพูดแต่ก็ติดก้อนสะอื้นในคอ เธอร้องไห้พร้อมทั้งตัวสั่น กอดพี่เฮดีสไว้แน่น ผมลุกขึ้นจากพื้นยืนมองยัยผู้หญิงตอแหลระดับตุ๊กตาทอง โฮ ให้ตายเถอะ! เธอแสดงโอเว่อร์แอ๊กติ้งเกินไปแล้ว ผมไม่เคยร้องไห้ฟูมฟายน่าสมเพชแบบนี้เลยนะ! หยุดใช้ร่างของตูทำเสื่อมๆ สักที โธ่เอ๊ยยยยย!
“เกิดอะไรขึ้น?” พี่เฮดีสก็ยังงงกับเหตุการณ์ เขามองอัญดาในร่างของผมแล้วเอ่ยถามเสียงอ่อน พี่เฮดีส นั่นไม่ใช่ผมสักหน่อย อย่าไปพูดอ่อนหวานกับคนอื่นเซ่ ผมอยู่ตรงนี้ต่างหาก! ยัยอัญดานั่นดีใจจนเนื้อเต้นที่พี่เฮดีสสนใจตัวเอง เปล่าโว้ยยยย เขาสนใจร่างของฉันต่างหาก! อัญดาได้โอกาสก็ใส่ไฟเต็มที่
“ผู้หญิงคนนั้นเธอแกล้งบ้า ที่จริงเธอไม่ได้บ้า แล้วยัยนั่นกำลังจะฆ่าผม!” อัญดาชี้มาที่ผมแล้วบอกอย่างเสียงดังฟังชัด พี่เฮดีสหันหน้าเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ผมทันที ผมเนี่ยสะดุ้งเฮือกรีบโบกมือปฏิเสธแล้วบอกความจริงออกไป
“ไม่ใช่นะครับ! ผมต่างหากเนรัญ พี่อย่าเชื่อยัยผู้หญิงนี่นะ! นั่นมันอัญดาไม่ใช่ ผมอยู่ตรงนี้ต่างหาก!”
พี่เฮดีสมองด้วยสายตาว่างเปล่า ผมก็แทบจะตบหน้าตัวเอง ลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในร่างของอัญดา ผมรีบร้องอธิบายให้เขาฟังต่อ “จริงๆ ครับ อัญดาวางยาสลบทุกคนแล้วเธอก็ให้แก้วตาคนนั้นสลับวิญญาณผมกับเธอ ตอนนี้ผมอยู่ในร่างของอัญดา ส่วนอัญดาอยู่ในร่างของผม พี่ต้องเชื่อผมนะ อัญดาต่างหากที่จะฆ่าผม พี่ต้องเชื่อผมนะ!” ผมพยายามอธิบายพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนขอร้องให้เขาเชื่อฟัง ดูตาอันใสปิ๊งๆ ของผมสิ ดูปุ๊บก็รู้แล้วว่าผมพูดความจริงทุกอย่าง สังเกตดีๆ สิพี่เฮดีส!
“พี่เฮดีส! ยัยนั่นกำลังทำให้พี่ไขว้เขว้นะครับ อย่าไปเชื่อมัน”
พี่เฮดีสมองผมแล้วเหลือบไปมองอัญดา สีหน้าของเขานิ่งมาก ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วในใจของเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ทำไมพี่เฮดีสถึงยังสงบนิ่งได้ขนาดนี้เนี่ย!? เจอเหตุการณ์ระทึกขวัญเขาก็ยังทำหน้าเป็นรูปปั้นไม่สะทกสะท้านใดๆ อยู่อีก ผมกลืนน้ำลาย ไม่รู้ว่าพี่เฮดีสจะเชื่อผมหรือเชื่ออัญดา ส่วนอัญดาก็จ้องพี่เฮดีสลุ้นสุดตัวว่าเรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อ ทั้งผมทั้งอัญดากลั้นลมหายใจเพื่อรอเสี้ยววินาทีที่พี่เฮดีสตัดสินใจ และแล้วเขาก็ขยับตัว
....ผมใจหายวาบ
พี่เฮดีสยกมือวางบนไหล่ของอัญดาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “หลบไปก่อน” อัญดาแทบจะกระโดดดีใจ สีหน้าปกปิดความยินใจไว้แทบไม่ได้ เธอพยักหน้ารัวๆ แล้วถอยออกไป พี่เฮดีสหันมามองผมด้วยสายตาเย็นเยียบ วินาทีนั้นผมกลัวมาก เหลือบไปมองอัญดาที่ยิ้มเยาะเย้ยสะใจ เธอขยับปากไร้เสียงว่า
“ตายด้วยน้ำมือคนที่แกรักที่สุดซะเถอะ”
ม่ายยยยยยยยยยยยย!!!
“พี่เฮดีส! ผมเนรัญไง พี่อย่าเชื่อคำพูดของผู้หญิงคนนั้นนะ! เธอวางแผนสวมรอยเป็นผม! พี่เฮดีส!” ผมลนลานพุดอะไรก็ไม่รู้ แต่ก็พยายามพูดกับเขา พี่เฮดีสไม่ฟังอะไรเลย เขาเดินตรงเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าเยือกเย็นน่ากลัว รังสีรอบตัวเขากดดันผมจนแทบจะหายใจไม่ออก ขยับถอยหลังยังไม่กล้า ผมยืนตัวสั่น ตัวแข็งทื่อไปด้วยความสะพรึงกลัว ตอนนี้แม้แต่เสียงที่จะพูดยังไม่มี ผมได้แต่ยืนสะอึดสะอื้น น้ำตาไหลพราก พี่เฮดีสเปรยสายตามองร่างของแม่ของเขาด้วยตาวาวขึ้น อัญดาเห็นท่าทางโกรธแค้นของพี่เฮดีสก็เอ่ยใส่ไคล้ผมอีก
“ยัยผู้หญิงคนนั้นเป็นคนทำ มันใช้แม่ของพี่ข่มขู่ผมให้ยอมตายแต่โดยดี ไม่งั้นมันจะฆ่าแม่ของพี่”
ยัยบ้าเอ๊ยยยยยยย! หุบปากซะ!!!
ผมมองพี่เฮดีสแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่ใช่ผมนะ! ผมต่างหากเนรัญ! ทำไมพี่ถึงมองไม่ออก!? โธ่เอ๊ย!!! ผมถอยหลังขยับตัวออกห่างแต่แล้วก็สะดุดชายกระโปรงอีกครั้ง บ้าเอ๊ย! ผมเกลียดกระโปรงตัวนี้! ถ้าผมรอดไปได้ผมจะเผามันให้สิ้นซาก แต่ว่าตอนนี้ผมจะทำยังไงดีล่ะ พี่เฮดีสหยุดยืนแล้วก้มมองหน้าผม เขายื่นมือออกไป ขยับปากเอ่ยบางอย่างออกมา มีดอันที่ผมขว้างทิ้งไปลอยวืดมาอยู่ในมือของพี่เฮดีส ผมเบิกตากว้าง เงยหน้ามองพี่เฮดีสอย่างตื่นตระหนก
“พะ...พี่...เฮดีส...”
ปากของผมสั่นระริก หน้าซีดเผือด มือเท้าเย็นเยียบไร้ความรู้สึก พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาว่างเปล่าและเย็นชา ผมสะอึก บ่อน้ำตาแตกไหลพรากๆ ออกมา บ้าเอ๊ย! มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ! พี่เฮดีสก้าวเท้าเข้ามาแล้วย่องตัวลงอย่างเชื่องช้า ผมมองมีดในมือของเขาแล้วชาวาบไปทั้งตัว เงยหน้ามองดวงตาของพี่เฮดีสที่ตอนนี้เป็นสีแดงก่ำชัดเจน ผมกลั้นหายใจ ไม่ได้ตาฟาด ตาของเขาสีแดงจริงๆ ด้วย ก่อนที่จะทันได้รู้สึกตัว มีดเล่มนั้นก็แทงฉึกเข้าบริเวณท้องจนมิดด้าม
ผมอ้าปากสั่นๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม ดวงตาจับจ้องที่ใบหน้าหล่อเหลางดงามของเขา ชั่ววูบผมไม่รู้สึกอะไรเลยแต่ต่อมาสมองก็ค่อยๆ รับรู้ถึงความเจ็บปวดทีละนิดๆ มันเจ็บมากแต่ที่เจ็บมากกว่าคือหัวใจ... หัวใจของผมแทบแตกสลาย ผมพูดอะไรไม่ออก ลำคอมันจุกตัน ได้แต่จ้องมองเขาเงียบๆ ดวงตาสีแดงเข้มประกายแววเจ็บปวดไม่แพ้ผมเลย ผมกะพริบตาไม่เข้าใจ ตอนนั้นเองผมก็ได้ยินเสียงร้องของอัญดาดังขึ้น
“แกจะทำอะไรนะ!? พี่เฮดีส!!!”
พี่เฮดีสไม่ได้หันไปมองอัญดา เขายกมือลูบใบหน้าของผมแล้วขยับตัวจูบเปลือกตาที่กำลังจะปิดของผม ผมฝืนไม่ไหว เจ็บปวดมากจึงหลับตาลง ภาพตรงหน้ามืดมิดและได้ยินเสียงของพี่เฮดีสเอ่ยในความมืดว่า
“คนที่ฉันรักไม่ได้หยาบคายอย่างนั้น เขาสุภาพขนาดที่เรียกคนจะฆ่าตัวเองอย่างให้เกียรติทุกคำ”
.....................................................................
.................................................
...............................
.................
.........
...
.
เฮือก!
“ผมไม่ได้สุภาพขนาดนั้นสักหน่อย!!!...เอ๋?” ผมสะดุ้งเฮือกตะโกนออกไปสุดเสียง ก่อนที่จะเกาหัวแกรกๆ มองไปรอบๆ อย่างงุนงง ก่อนที่จะเห็นใครบางคนที่นั่งข้างผมหันมามองแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูง ผมกะพริบตาปริบๆ มองเขาด้วยไม่อยากจะเชื่อสายตา เร็วกว่าความคิดผมรีบโผเข้าไปกอดเขาไว้แน่น
พี่เฮดีสสสสสสสสสส!!!
อะไรกันเนี่ยยยย!!? กอดได้ด้วย! สัมผัสตัวอุ่นๆ ไม่ใช่ความฝัน!? นี่มันความจริงงั้นเหรอ!? เดี๋ยวนะ! ทำไมล่ะ!? ก็ผมถูกแทงมิดด้ามขนาดนั้น รอดมาได้ยังไงกัน!!? ผมมึนงง สติยังสะลึมสะลือ ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
“แม่จะกลับแคนาดาแล้วนะ ว่างๆ ก็ไปเยี่ยมกันบ้างล่ะ” เสียงของใครบางคนเอ่ยบอก พี่เฮดีสที่กอดผมตอบหันไปพยักหน้ารับแล้วถามกลับ น้ำเสียงกังวลเล็กๆ เสียงผู้หญิงคนนั้นก็ตอบกลับมา
“ไม่เป็นไรมากหรอก เพราะสลับวิญญาณไปมาหลายครั้ง ก็เลยทำให้ร่างกายอ่อนล้า พักสักหน่อยก็หาย”
“ขอบคุณครับ”
“ขอให้มีความสุข เจ้าลูกชายโง่”
ผมปรือตามองตามผู้หญิงคนนั้น ทันเห็นเล็บสีแดงของเธอแวบหนึ่งก่อนที่อีกฝ่ายจะหายตัวไปเสี้ยววินาที ผมค่อยๆ ผงะจากพี่เฮดีส มองมือตัวเอง พลิกไปมา มองขา มองทุกส่วนแล้วอุทานอย่างตกใจ นี่มันร่างของผมนี่น่า ไชโยยยยย!!! ว่าแต่กลับเข้าร่างของตัวเองได้ไงนะ ทำไมล่ะ? ผมงุนงงสับสนกับตัวเองสุดๆ แต่ก็ยิ้มดีใจ รู้สึกซาบซึ้งรักร่างของตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม ร่างของเรานี่แหละดีที่สุดแล้ว ผมเงยหน้ามองพี่เฮดีสที่คลี่ยิ้มมองผมอย่างขบขำ ผมชะงัก... รู้สึกมีบางอย่างที่แปลกๆ
“พี่เฮดีส?”
TBC.
รู้สึกว่ามันส์พะย่ะค่ะมากเลยอะ ต้องขออภัยเลทจากที่สัญญาไว้ไปนิดหน่อย
แต่มาช้าดีกว่าไม่มาใช่ไหมล่ะคะ (ฮิ้วววววว แถสีข้างถลอกแสบไปเหมิดดด)
ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้ว ฮืออออออออออ ปลื้มปลิ่ม นิยายเรื่องนี้ใช้เวลาไปทั้งสิ้น
2 ปี 10 เดือน ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมเดินทางอันแสนยาวนานนี้ด้วยกัน ///ปาดน้ำตา
ตอนหน้าช่วยมาร่วมเป็นสักขีพยานตอนอวสานด้วยนะคะ เจอกันวันที่ 8 ค่ะ!
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1088981 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก