หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58]

[Rafael]

เดือดจริงอะไรจริง
นี่เราตามเรื่องนี้กันมาสองปีกว่าแล้วเหรอเนี่ย5555
รู้สึกผ่านไปไวมากอะ

ขอบคุณพี่ปอยที่มาต่อนะคะ ไม่พลาดตอนหน้าแน่ๆ ปูเสื่อรอเลย

[rayaiji]

แปลงอะไรเหรอน้องเน่?มีมดลูกแถมมาด้วย??

[mild-dy]

แง่งงงงงง
จะจบแล้วอ่ะ
ยังไม่อยากให้จบเลยยยยยยย
อยากอ่านอีกหลายๆตอน
ฮือๆ

[iamew]

อย่าบอกนะว่าสองคนอยู่ในร่างเดียวกัน ฮ่า ก็ว่าไป เอาจริงๆ ก็ปันใจให้ฮาเคตล่ะ ฮ่าๆ หลายใจเฉยเลย

ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจที่อ่านรวดเดียวจบ ถ้าอ่านช้ากว่านี้อีกหน่อยคงไม่ต้องค้างแบบนี้ แต่การรอคอยก็เป็นความสุขแบบหนึ่งเน๊าะ
เรื่องนี้อ่านตอนแรกก็ว่าเรื่องวัยเรียนพระเอกเท่แต่แบดๆ แบบทั่วๆ ไป อ่านๆ ไปเอ๊ะชักจะแปลก เอ๊ะ เฮ้ย แฟนตาซีอ่ะแฟนตาซี
จริงๆ แฟนตาซีวายที่อ่านแล้วถูกใจค่อนข้างหายากเลยค่ะ แต่เรื่องนี้ยกให้เป็นเรื่องหนึ่งที่ชอบมากเลย
ตอนอ่านบางปมที่รอเฉลย อ่านๆ ไปเหมื่อนเนื้อหากำลังบิ้วอารมณ์ให้สูงขึ้นๆ ให้รู้สึกเหมือนจะเดาปมนั้นได้ พอคิดว่าใช่แน่ๆ ใจกลับภาวนาขอให้ไม่ใช่ แต่พอผ่านจุดนั้นปมนั้นมาได้ อารมณ์เศร้าๆ กลับสามารถสลายลงตามเนเน่เฉย แต่ในใจก็อดคิดถึงเรื่องอดีตของเนเน่ไม่ได้ เฮ้อ ไม่เศร้าแต่ก็ลืมไม่ลงอ่ะเนอะ

ทั้งนี้ ขอบคุณผู้เขียนที่ทำให้เราได้อ่านนิยายสนุกๆ เรื่องนี้ค่ะ

[Isunn]

   จะจบออกมาแบบไหนนะ

ยังไงก็อยากให้เคลียร์หลายๆปมที่ค้างๆอยู่เช่น
-ลูชิฟที่ถูกเอ่ยถึง  /  โพไซดอนไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ทำไมมีพลังเทพ  /  เด็ก 2 คนลูกใครแน่  /แม่หนูเนรัญ

[Aq-D]

เพิ่งจะอ่านถึงตอนล่าสุดค่ะ เป็นเรื่องที่อ่านแล้ววางไม่ลงจริง ๆ
ชอบทุกตัวอักษรในเรื่องนี้เลยย เพราะถ้าอ่านข้ามอะไรไป คือมันจะงง และต่อไม่ติดสุด ๆ
ยังไม่อยากให้จบเลยย T ^ T ขออีกสักสิบตอนได้ไหมคะะ

ขอบคุณค่ะ

[IsDeer]

หักมุมสุดๆ 

[mukkai]

โฮกกกก พ่อแก้วแม่แก้ว ลุ้นแทบตายกลัวพี่เฮตีสจำเนรัญไม่ได้
คือ คิดภาพเนเน่เงอะๆงะๆในชุดผู้หญิงแลล้วฮา
ว่าแต่อีกตอนเดียวจะจบแล้วหรอ จะรออ่านนะคะ

[Maxshu]

หะ เกิดไรขึ้น? งงมาก พรุ่งนี้วันที่8ค่ะ 8เดือนนี้สินะคะ จะรอค่ะ รู้สึกเตืบโตไปกับนิยายเรื่องนี้มาก ติดตามมาตั้งแต่2ปี10เดือน เป็น1ในเรื่องโปรดที่เข้าเล้าเป็ดทีไรต้องส่องว่าอัพยังๆตลอด 555555555

[Isunn]

  แวะมารอ

[Whatever it is]

งุนงง รอเฉลยตอนหน้า

[lie-boy]

สุดขีด 35

พี่เฮดีสหันมาเลิกคิ้วรับ ผมจ้องเขาอยู่นานแล้วก็ส่ายหน้า สงสัยผมจะคิดไปเองแฮะ ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่รู้สึกว่าพี่เฮดีสแปลกๆ ไปนิดหน่อย แปลกยังไงผมเองก็อธิบายไม่ถูก ผมถอนหายใจแล้วเปลี่ยนไปถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ?”

ผมมองไปรอบๆ ตัว สภาพไม่ต่างจากเดิม ทุกคนยังนอนสลบในตำแหน่งเดิม เรื่องทั้งหมดผมไม่ได้ฝันไป มันเป็นความจริง! ผมมองเห็นอัญดานอนนิ่งอยู่ที่เดิมที่ๆ ผมในร่างของอัญดาถูกพี่เฮดีสแทง บนร่างของเธอมีมีดเล่มหนึ่งปักกลางตัวด้วย เดรสสีอ่อนเปื้อนด้วยเลือดสีแดงฉาด ผมยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่ ถ้ามันเป็นเรื่องจริงผมถูกสลับวิญญาณกับอัญดาแล้วทำไมตอนนี้ผมถึงกลับมาอยู่ร่างของตัวเองได้ล่ะ ผมหันมามองพี่เฮดีสด้วยสายตาเป็นคำถาม เขาลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆ ตัวด้วยสีหน้านิ่งแล้วหันมาตอบพร้อมกับยกมุมปาก

“ฉันรู้อยู่ก่อนแล้ว มันก็แค่นั้น”

“พี่รู้!? หมายถึงพี่รู้แผนการของอัญดามาก่อนแล้ว?” ผมขมวดคิ้ว มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ หมายความว่ายังไงกัน ถ้ารู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงไม่ขัดขวางเอาไว้แล้วยังปล่อยให้เรื่องมันดำเนินมาถึงขนาดนี้อีก บอกตามตรง ครั้งนี้มันผลาญพลังชีวิตของผมหมดแทบไม่เหลือเลยนะ บ้าจริง คนเขากลัวแทบตาย!

“ใช่ รวมทั้งแผนการของใครอีกคน” พี่เฮดีสพยักหน้าแล้วเหลือบไปมองแม่ของตัวเองที่ถูกทิ้งให้นอนคลุกพื้นอยู่แบบนั้น ผมหันไปมองตามแล้วยิ่งรู้สึกประหลาดใจ

“พี่รู้ตั้งแต่เมื่อไร?”

“...ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องครั้งนั้นแหละ” พี่เฮดีสตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบแล้วเดินไปหาแม่ของตัวเอง เขาอุ้มร่างของแม่วางบนโต๊ะนุ่มนวลแล้วเดินไปหาฝาแฝดที่สลบทั้งที่ปากกินคาบเนื้อย่างชิ้นใหญ่อยู่ พี่เฮดีสอุ้มทั้งสองเดินมาหาผมที่นั่งมึนหัว เขามองผมแล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ปวดหัวเหรอ?”

“นิดหน่อยครับ พอทนไหว”

“อืม มันเป็นผลเคียงข้างของการย้ายวิญญาณไปมาน่ะ มานี่สิ” พี่เฮดีสพยักหน้าเอ่ยปลอบ เขาวางไมนอสกับแมนทีสนอนลงบนม้านั่งก่อนจะยื่นมือมาเรียกผมให้เข้าไปใกล้ ผมขยับตัวเข้าไปหาอย่างว่าง่าย เขาก็กอดผมไว้โดยไม่พูดอะไร

“ผมกลับมาร่างเดิมได้ยังไง แล้วอัญดาเธอจะเป็นอะไรมากไหม?”

“ผู้หญิงคนนั้นไม่ถึงกับตายหรอก” พี่เฮดีสตอบเสียงเย็นชามากเมื่อพูดถึงอัญดา ฟังจากเสียงรู้ว่าเขาไม่ชอบพูดถึงผู้หญิงคนนี้ก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุย พยักพเยิดไปที่ผู้คนซึ่งสลบไสลไม่ได้สติ

“แล้วพวกเขาล่ะครับ?”

“เดี๋ยวก็ฟื้น อย่าสนใจคนอื่นนักเลย สนใจฉันนี่”

ผมหัวเราะเมื่อเขาเริ่มขี้เกียจจะตอบก็เฉไฉยกตัวเองขึ้นมาเรียกร้องความสนใจ ผมกลิ้งหัวไปมาบนอกกว้างของเขา คิดเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นด้วยความสับสนวุ่นวาย ตอนที่เผชิญหน้ากับอัญดาผมทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว สติสตางค์ไม่ค่อยจะมี แถมยังมีเรื่องให้ตกใจครั้งแล้วครั้งเล่าอีก และตอนที่กลัวที่สุดก็คือตอนที่พี่เฮดีสแทงมีดลงมาบนตัวอัญดา ถึงจะไม่ใช่ร่างของผมแต่ความเจ็บมันเป็นของจริงแน่นอน พอคิดถึงแล้วเสียวท้องแปลบๆ เลย แต่พอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นตึกๆ เป็นจังหวะ ความวุ่นวายต่างๆ นั้นก็ค่อยๆ สงบลง

จริงสิ!

“พี่ยังไม่ได้บอกผมเลยว่าผมกลับมาร่างเดิมได้ยังไง!?” ผมคิดได้ก็ดีดตัวออกจากอ้อมอกอันอบอุ่นสบายใจของเขาแล้วจ้องตาเอ่ยถามเสียงเข้ม พี่เฮดีสจ้องผมตอบกลับแล้วหันหน้าไปมองทางอื่น เนียนเชียว นี่ถ้าผมไม่บังเอิญคิดขึ้นมาได้เขาก็คงจะปล่อยเลยตามเลยสินะ ไม่คิดจะอธิบายให้ผมได้รู้แน่ ผมทำหน้าบึ้งแล้วทวงให้เขารีบๆ อธิบายมา

“พี่ต้องตอบ ผมไม่ยอมจริงๆ ด้วย”

เสียงผู้หญิงที่คุยกับพี่เฮดีสเมื่อกี้นี้ผมมั่นใจเลยว่าต้องเป็นแก้วตาแน่ๆ! อีกทั้งผมยังจำได้ว่าแก้วตาคนนั้นทาเล็บสีแดง และจำได้อีกว่าเธอกับเฮเคตเคยอยู่ที่แคนาดา... แล้วทำไมแก้วตาคนนั้นถึงได้เรียกพี่เฮดีสว่าลูกชาย ถ้าผมเดาไม่ผิดล่ะก็คนที่ทำให้ผมกลับมาอยู่ร่างเดิมได้ก็คือแก้วตาคนนั้นนั่นแหละ ทำไมเธอถึงช่วยพวกเราทั้งที่เมื่อก่อนเธอเกลียดมากไม่ใช่หรือไง ผมเคยคิดแวบหนึ่งว่าจริงๆ แล้วคนตรงหน้าผมไม่ใช่พี่เฮดีสหรือเปล่า แต่ผมก็รู้ดีว่าเขาคือเฮดีสแน่ๆ เพียงแต่...ไม่ใช่เฮดีสที่ผมรู้จัก

“จำเป็นต้องรู้ให้ได้?”

“จำเป็นครับ”

ผมจ้องเขานิ่งๆ ไม่รู้สิ ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆ เหมือนพี่เฮดีสเปลี่ยนไปหน่อยๆ มันอธิบายไม่ถูก แบบว่าบรรยากาศรอบตัวเขามันก็เหมือนเดิมแต่มีอะไรบางอย่างเพิ่มขึ้น ถึงจะเล็กน้อยมากแต่ผมก็มันเปลี่ยนไป ปกติพี่เฮดีสจะแอบยิ้มแอบหัวเราะไม่ให้ใครได้เห็น แต่ช่วงนี้พี่เฮดีสจะยิ้มหรือหัวเราะ แสดงอารมณ์ออกมาตรงๆ ถึงไม่บ่อยแต่ผมก็สัมผัสได้ ผมรู้สึกอย่างนั้น อาจจะเป็นการคิดมากไป แต่ยังไงผมก็อยากจะแน่ใจว่าเฮเคตคงจะไม่ได้เล่นตุกติกอะไรไว้

พี่เฮดีสถอนหายใจ

“คนที่ทำให้นายกลับร่างเดิมก็คือแก้วตา”

ผมว่าแล้ว!

“ทำไมเธอต้องช่วยพวกเราด้วยล่ะครับ อีกอย่างทำไมเธอถึงเรียกพี่ว่าลูกชาย?”

“คำตอบมันก็อยู่ในคำถามของนายนั่นแหละ เธอช่วยเราเพราะคิดว่าฉันคือลูกชายเธอยังไงล่ะ” พี่เฮดีสเอ่ยตอบเสียงราบเรียบเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เขาคว้าเอวของผมไปกอดไว้ ผมเหลือบมองหน้าเขาแต่ก็ไม่พบร่องรอยโกหกใดๆ หรืออีกอย่างคือผมมองไม่ออกว่าเขาโกหกหรือเปล่า

“พี่คงไม่ถูกเขาทำอะไรใช่ไหม?” ผมถามด้วยความเป็นห่วง ไม่ใช่ว่าตอนพี่เฮดีสสลบ ยัยแก้วตาอะไรนั่นเล่นตุกติกกับร่างกายของพี่เฮดีสหรอกนะ พี่เฮดีสจ้องผมแล้วตบลงบนตัวผมเบาๆ แย้มริมฝีปากยิ้มเล็กๆ เข้าใจว่าผมกำลังกังวลเรื่องอะไร เขาพูดว่า

“ฉันไม่เป็นไร ถ้าถูก 'สลับ' วิญญาณแล้วฉันจะยืนที่นี้ได้ยังไงเล่า”

เออ มันก็ใช่แฮะ ขนาดผมยังต้องไสหัวไปอยู่ในร่างของอัญดา ย้อนคิดไปแล้วรู้สึกสะพรึงขนหัวลุกไปหมด ผมถอนหายใจ เอาเป็นว่าพี่เฮดีสไม่ได้ถูกพวกเขาทำอะไรก็ดีแล้ว

“ผมง่วงมากเลย”

“งั้นฉันจะพาไปนอน”

“อืม” ผมพยักหน้า หลับตาลง เอนตัวซบไหล่ของพี่เฮดีส

พี่เฮดีสก็คือพี่เฮดีส ผมจะไม่คิดอะไรให้มันปวดหัวต่อไปแล้ว ถ้าพี่เฮดีสยืนยันว่าไม่มีอะไร ผมจะยอมเชื่อและปล่อยไป เพราะความเมื่อยล้าจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่นานผมก็ผล็อยหลับไปขณะที่พี่เฮดีสอุ้มเดินเข้าบ้าน

วันต่อมาทุกคนฟื้นขึ้นมา ไม่มีใครเป็นอะไร ส่วนอัญดานั้นถูกพี่ชายคุมประพฤติอย่างเข้มงวด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคุณดวงใจทำให้พี่เฮดีสไม่จับอัญดาโยนเข้ากรงคุก ถ้าเอาเรื่องเกรงว่าจะสาวตัวมาถึงตัวดวงใจได้ ส่วนแม่ของพี่เฮดีสก็ขอโทษผมแล้วเก็บตัวเงียบ ถ้าบอกว่าผมไม่โกรธเลยก็คงจะเป็นการโกหก ถึงอย่างนั้นผมก็คิดว่าผมเข้าใจเธอนะ แต่ถึงขั้นฆ่ากันเลยนี่มันออกจะโหดร้ายเกินไป

หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ชีวิตของผมก็กลับมาสุขสงบอีกครั้งหนึ่ง เกือบลืมไปเลยว่าชีวิตสุขสงบมันเป็นยังไง วันไหนที่ผมมีเวลาว่างก็จะตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อไปทำวัตรเช้าเหมือนที่เคยทำมา นานๆ ครั้งก็จะพ่วงพี่เฮดีสหรือไม่ก็ไมนอสกับแมนทีสไปด้วย พี่เฮดีสเดิมทีเขาเป็นคนนิ่งอยู่แล้วก็เลยไม่ลำบากลำบนอะไร เด็กๆ ทั้งสองกลายเป็นขวัญใจคนเฒ่าคนแก่ ส่วนพ่อของผมท่านก็แค่ยิ้มแล้วบอกว่าผมมีความสุขท่านก็สบายใจแล้ว

พูดถึงพี่น้องฝาแฝดไมนอสแมนทีสทั้งสองเติบโตขึ้นกว่าเดิมมาก และที่ผมดีใจมากกว่านั้นคือพวกเขาไม่เรียกผมว่ามัมแล้ว ไชโย! ความพยายามของผมประสบความสำเร็จ กว่าจะเปลี่ยนให้สองหนุ่มตัวน้อยเรียกผมว่าพ่อได้ก็แทบลากเลือดกันเลยทีเดียว ยิ่งโตมาสองฝาแฝดก็นิสัยต่างกันลิบ คนหนึ่งร่าเริงพูดเป็นต่อยหอย อีกหนึ่งทำหน้าเบื่อโลกชังกะตาย แยกออกง่ายมาก

พูดถึงพี่เฮดีสแล้วต้องพูดยาวเพราะเขาเริ่มเปลี่ยนไป เป็นการเปลี่ยนไปทางที่ดี เดี๋ยวนี้พี่เฮดีสไม่ใช่แค่ชุดสีดำอีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่ผมท้วงเรื่องนี้และซื้อเสื้อผ้าสีอื่นๆ ให้เขาใส่บ้าง ตอนแรกเขาก็ไม่ยอมเปลี่ยน แต่ไม่รู้เพราะอะไรเขาก็เริ่มใส่ชุดที่ผมเป็นคนเลือกให้ ตอนนี้เสื้อผ้าของพี่เฮดีสก็เลยมีหลากสี ไม่เหมือนแต่ก่อนที่มีแต่สีดำ

คอนโดสีดำนั้นก็เริ่มมีสีอื่นมาปะปนเพราะผมค่อยๆ เปลี่ยนข้าวของทีละชิ้นๆ หรือไม่ก็หาของมาวางไว้เพิ่ม ตอนที่พี่เฮดีสเห็นก็ขมวดคิ้วไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมก็เลยถือว่ามันเป็นการอนุญาตก็เปลี่ยนนู้นเปลี่ยนนี้ตามใจชอบ ทำให้ตอนนี้ห้องนั้นน่าอยู่กว่าเมื่อก่อนเยอะ ไม่ใช่ห้องสีดำที่ดูน่ากลัวไร้ชีวิตชีวาแบบเดิม

ส่วนใหญ่ผมก็อยู่ที่คอนโดไม่ค่อยได้กลับบ้าน เพราะคอนโดอยู่ใกล้ที่ทำงานมากกว่า หลังจากเรียนจบผมก็ลองไปทำงานที่โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง เป็นคนสวนครับ รับผิดชอบดูแลต้นไม้ดอกไม้ในสวนของโรงแรม ส่วนพี่เฮดีสนั้นตั้งแต่เรียนจบก็เริ่มทำงานที่โรงแรมซึ่งเป็นกิจการของครอบครัว และต้องทำงานของทางตระกูลด้วย อ้อ ผมลืมบอกไปว่าไอ้การต้องสาปของพี่เฮดีสดีขึ้นล่ะ! เมื่อก่อนขีดจำกัดอยู่ที่เจ็ดวันแต่ตอนนี้มันเพิ่มเป็นสิบห้าวัน เคยถามเขาเหมือนกันว่าทำไมแต่พี่เฮดีสก็ไม่บอกเหมือนกับเรื่องของเฮเคตเขาไม่เคยพูดอะไรเลย

“รัญจ้ะ เดี๋ยวพี่ไปดูกล้วยไม้ก่อนนะ ส่วนรัญก็ทำเสร็จแล้วก็กลับได้เลย ไม่ต้องรอเวลาเลิกก็ได้”

“ครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับ” ผมพยักหน้าส่งยิ้มให้กับหัวหน้าคนสวนแล้วกลับมาตั้งหน้าตั้งตาเล็มตัดกิ่งพุ่มไม้ขนาดเล็ก ปรับแต่งตัดหน่อยก็ได้แล้วล่ะครับ เพราะมันตัดเป็นรูปร่างชัดเจนอยู่แล้ว อีกเดี๋ยวก็เสร็จผมก็ได้กลับบ้านซะที แต่วันนี้ไม่ค่อยอยากกลับเลย เพราะยังไงที่ห้องก็ไม่มีใครอยู่ สี่วันก่อนพี่เฮดีสไปทำงานที่ต่างจังหวัด เห็นบอกว่าไปตามหาพี่โพไซดอนด้วย รายนั้นกำลังเฮิร์ทหนีไปซ่อนตัวเลียแผลใจที่ไหนไม่รู้ พี่ซูสกลัวว่าน้องชายจะคิดสั้นก็เลยให้น้องชายคนเล็กไปลากตัวกลับบ้าน คงอีกนานล่ะที่พี่เฮดีสจะกลับมา เฮ้อ วันนี้ก็ต้องอยู่คนเดียวอีกตามเคย

“แว๊กกกกกกกก!” ผมร้องอุทานดังลั่นเมื่อมีใครเข้ามากอดจากด้านหลัง หมุนตัวเหวี่ยงกรรไกรในมือใส่คนที่เข้ามาลวนลาม ให้ตายเถอะ ขนาดใส่หมวกฟางปิดหน้าปิดหน้าไว้แล้วนะ ยังไม่วายมีคนเข้ามาแตะอั๋งอีก! พวกแขกมาปาร์ตี้กันหรือเปล่าเนี่ย!? กรรไกรในมือของผมชะงักกึกเมื่อหันไปเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่มีหนวดเขียวครึ้มครึ่งหน้า ดวงตาสีดำเข้มคู่สวยที่มีแววตานิ่งเย็นเยือกจ้องผมเขม็ง เขาเหลือบมองกรรไกรในมือของเขาแวบหนึ่งแล้วหันมามองผมที่อ้าปากเหวอด้วยความตกใจ

“พี่...”

“คิดจะฆ่าแฟนตัวเองหรือไง?” พี่เฮดีสเลิกคิ้วถามกลับนิ่งๆ ผมรีบลดกรรไกรในมือลดแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ ทำสีหน้าไม่ถูกว่าจะตกใจหรือดีใจดี โอ๊ย! เมื่อกี้เพิ่งนินทา ไม่สิ เพิ่งพูดถึงแท้ๆ

“เปล่า ผมนึกว่า...เอ่อ ช่างเถอะ ทำไมพี่กลับมาเร็วจัง ผมคิดว่าจะไปเป็นอาทิตย์ซะอีก”

“นึกว่าใคร?”

“หา? เปล่านี่”

“เมื่อกี้นายพูด ใคร?”

“ผมหมายถึง...ผมไม่คิดว่าเป็นพี่ นึกว่าคนอื่น ไม่ได้เจาะจงใครเป็นพิเศษ”

ถ้าขืนบอกไปมีหวังโรงแรมที่ผมทำงานอยู่เกิดฆาตกรรมแหงแซะ ผมยิ้มกลบเกลื่อนเพื่อช่วยหลายชีวิตเอาไว้ พี่เฮดีสหรี่ตาลง จับหมวกฟางถอดจากหัวผม เขาก้มหน้าลงมาจ้องตาผมเขม็ง ผมกะพริบตาปริบๆ แล้วยิ้มขำเมื่อเห็นหน้าของเขาชัดๆ ให้ตายเถอะ เมื่อก่อนเห็นแต่พี่เฮดีสเนี้ยบตั้งแต่ปลายผมยันปลายเล็บเท้าแต่ดูสิ กลายร่างเป็นหนุ่มสุดเซอร์เคราเขียวเต็มหน้าผมยุ่งกระเซิงเสื้อผ้ายับยู่ยี่ไปหมด หาความเนี้ยบแบบแต่ก่อนไม่เจอ ว่าแต่พี่โพไซดอนพอตัวเองไปทำงานคนเดียวก็กลับมาสภาพไม่ต่างจากพี่ชายสักเท่าไรเลย พี่เฮดีสเห็นผมหัวเราะก็ชะงักเก้อไปทันที

“แบบนี้แหละถึงไม่อยากให้มาทำงาน”

“จะให้ผมนอนรอที่ห้องอย่างเดียวหรือไง?”

“ได้อย่างนั้นก็ดี”

“ดีพี่สิ! เรื่องนี้เราพูดกันแล้ว พี่อย่ารื้อขึ้นมาเถียงกันอีกดีกว่า” ผมพูดเสียงเข้มเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าผมไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้อีก พี่เฮดีสทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ เขาดึงผมเข้าไปจูบแรงๆ แล้วใช้ตอหนวดเคราของตัวเองถูตามหน้าและซอกคอของผม ผมจั๊กจี้จนอดไม่ไหวต้องหัวเราะออกมา อะไรเนี่ยยยย แกล้งกันชัดๆ!

“พอแล้วๆ! ผมต้องทำงานต่อนะ มือน่ะหยุดเลย!” ผมร้องห้ามเสียงหลงรีบหยิกมือที่ล้วงเข้าไปเข้าในไวยิ่งกว่าลิง พี่เฮดีสทำเสียงหึแล้วปล่อยผมอย่างไม่พอใจนัก ผมหันมองรอบตัวแล้วถอนหายใจโล่ง ดีนะที่ไม่มีใครมาแถวนี้ ผมสั่งให้พี่เฮดีสยืนรอดีๆ แล้วหันมาตัดเล็มพุ่มไม้ที่ทำค้างเอาไว้ ตัดไปไม่เท่าไรผมก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ผมหยุดมือ หันไปมองด้านข้างที่มีกรรไกรอยู่หลายเล่มตัดกิ่งพุ่มไม้ดังแกรบๆ แถมมันยังขยับเองได้อย่างกับเป็นกรรไกรผี

ผมเบิกตากว้าง ขนลุกซู่ ปากพะงาบๆ ไร้เสียง บรรยากาศรอบข้างเงียบวังเวงและเย็นเยียบ ผมเม้มปาก ตาค่อยๆ เห็นเจ้าสิ่งที่ถือกรรไกรตัดกิ่งไม้อยู่ข้างๆ ผมขมวดคิ้วเริ่มเบ้ปากอยากจะร้องไห้ ผมเคยเห็นลุงคนนี้มาก่อนเขาเป็นคุณพ่อของหัวหน้าซึ่ง...ตายไปเมื่อเดือนที่แล้ว! ว๊ากกกกกกกก!!!? ลุงคร้าบบบบบบ ตายไปแล้วก็ไปอยู่ที่ชอบๆ สิครับ! อย่ามาขยันตอนนี้ได้ไหม!? ผมหลับตาลงตัวสั่นกึกๆ จะเห็นอีกสักกี่ครั้งผมก็ไม่มีทางชินเด็ดขาด

“คุณลุงใจดีมาทำแทนแล้ว นายก็กลับเถอะ หรือว่านายอยากจะอยู่ทำงานกับคุณลุงคนนี้กันล่ะ?” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูพร้อมกับร่างอุ่นจนร้อนที่ขนาบด้านหลัง สอดแขนโอบกอดเอวของผมไว้หลวมๆ

ผมอยากจะด่าเจ้าคนด้านหลังนี้จริงๆ บ้าเอ๊ย! เล่นแบบนี้มันผิดกติกานี่หว่า ก็รู้อยู่ว่าคนอื่นเขากลัวก็ยังจะเล่นอีก รู้อยู่เต็มอกว่าคนขี้โกงใช้แผนชั่วนี่มันน่าโมโหแค่ไหนแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ แข้งขาของผมมันอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงไปหมดแล้ว ฮือออออ แม่จ๋า! มีผียืนอยู่ข้างๆ หนู ผมไม่มีแรงจะขยับขึ้นมาซะดื้อๆ กรรไกรตัดกิ่งไม้ในมือร่วงลงจากมือผมพร้อมกับเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างเป็นต่อของใครบางคน

“เฮ้ย ลุง ทำงานให้เสร็จล่ะ” พี่เฮดีสสั่งวิญญาณของลุงคนนั้นแล้วก้มตัวอุ้มผมขึ้นรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โอ๊ยยย ผมนี่จะเป็นลมให้ได้ สั่งผีให้ทำงานแทนเนี่ยนะ พระเจ้า! ก็มีแต่พี่เฮดีสนี่แหละจะทำ ตั้งแต่สั่งพวกวิญญาณได้ พี่แกก็ขยันใช้มาแกล้งผมทุกทีที่จะบังคับให้ผมยินยอมและได้ผลทุกครั้ง ก็บอกแล้วว่าผมกลัวผีๆ! กลัวจริงๆ! แต่ไอ้คนใจดำนี่ก็ใช้คนขู่ผมเพื่อความสนุกของตัวเองตลอด บ้าเอ๊ย คืนนี้นอนนอกห้องเลย!

“กินอะไรดี?” พี่เฮดีสถามหลังจากขับรถออกมาจากโรงแรมที่ทำงานของผมแล้ว ผมนั่งทำหน้าหงิก ไม่สนใจคำถามของใครบางคน พี่เฮดีสถามขึ้นอีกครั้ง และเหมือนเดิมผมทำเป็นหูทวนลม ไม่ได้ยินและไม่หันไปมอง พี่เฮดีสก็เงียบไปไม่ถามอะไรอีก บรรยากาศในรถมาคุเย็นเยือก ต่างคนก็ต่างเงียบใส่กัน คราวนี้ผมไม่ยอมให้อีกแล้ว ทำไมถึงได้เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้นะ แล้วนี่เอาพวกผีมาแกล้งผมเล่นแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน!

พี่เฮดีสพาผมมาที่ร้านอาหารร้านหนึ่งอยู่ใกล้คอนโดที่พวกเราอยู่ ระหว่างรอข้าวพวกเราก็หันไปคนละทาง ไม่มีใครพูดอะไรกัน บรรยากาศอึดอัดเสียจนผมชักจะหงุดหงิด นี่ตกลงเขาจะไม่ขอโทษหรือง้อเลยหรือไงวะ!? ทุกครั้งเลยมีแต่ผมที่ต้องขอโทษแล้วก็เป็นฝ่ายง้อเอง หึ แต่ครั้งนี้ผมไม่ยอมง่ายๆ แน่

พวกเราทานข้าวไปอย่างเงียบเชียบจนกระทั่งอิ่มก็ไม่มีใครพูดอะไรกันสักคำ ผมหันไปมองโต๊ะด้านข้างที่มาทานกันแบบครอบครัว สองสามีภรรยาหนุ่มสาวกับลูกสาวแก้มยุ้ยหนึ่งคนมันดูน่ารักดี เด็กผู้หญิงนี่มันน่ารักจริงๆ คงจะเป็นเพราะผมสัมผัสแต่เด็กผู้ชายแถมยังเกรียนสุดๆ ก็เลยรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงนี่น่ารักจริงๆ ผมหัวเราะเมื่อเด็กคนนั้นทำซอสเปื้อนแก้มพยายามจะเช็ดเองก็ยิ่งเปื้อนมากกว่าเดิม ผมอมยิ้มสะกิดให้พี่เฮดีสหันมามอง เขาเลิกคิ้วขึ้นมองผมแล้วเหลือบไปมองเด็กคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ

“น่ารักดีนะครับ” ผมพูดแล้วก็มองเด็กคนนั้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พี่เฮดีสไม่ได้ตอบรับอะไร เขามองด้วยใบหน้านิ่งๆ ดูไปดูมาผมก็เอ่ยลอยๆ ขึ้นมาเล่นๆ

“เห็นแล้วอยากจะมีลูกสาวบ้างแฮะ”

“....” พี่เฮดีสขมวดคิ้วมองผมด้วยสายตายากจะเดาว่าเขากำลังคิดอะไร ผมหันมายิ้มๆ ให้กับเขาแล้วไม่พูดอะไรอีก ไอ้ความรู้สึกไม่พอใจทั้งหมดมันก็หายไปหมดแล้ว พี่เฮดีสก็นั่งทำหน้าขรึม เขารีบจ่ายค่าอาหารแล้วดึงผมออกไปจากร้านอย่างรีบเร่ง ผมขมวดคิ้วงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้รีบร้อนขนาดนี้

“พี่จะรีบไปไหนครับ!?”

“ไปทำลูก” เขาหันมาตอบเสียงจริงจังจนผมหัวเราะพรืดออกมา ผมส่ายหน้าไปมาแล้วพูดกับเขาเสียงอ่อน

“ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ ยังไงมันก็มีไม่ได้หรอก”

“ได้สิ เพราะฉันคือเฮดีส” พี่เฮดีสเถียงกลับมาเสียงแข็งอย่างมั่นใจ ผมมองเขาแล้วเงียบไปเลย พี่เฮดีสทำหน้ามั่นใจสุดๆ จนผมชักจะหวั่นใจ

เอ่อ...นี่พี่คงไม่ได้ลืมใช่ไหมว่าพวกเราเป็นผู้ชายเหมือนกัน อีกอย่างผมไม่มีมดลูกนะครับ ท้องไม่ได้! ถึงผมจะปฏิเสธยังไงพี่เฮดีสก็ดึงผมตามไปด้วยอยู่ดี หลังจากที่กลับมาห้องพี่เฮดีสก็เริ่มทำลูกตั้งแต่หัวค่ำยันเที่ยงคืน กว่าผมจะได้นอนแข้งขาสั่นไปหมด สะโพกแทบเคล็ด คราวหน้าผมจะไม่หลุดปากอีกแล้วว่าอยากได้ลูก เพราะผลที่ตามมามันหนักหนาเสียจนสะโพกผมรับไม่ไหว! 

หลายอาทิตย์ต่อมา...

เช้าวันนี้ผมอาการไม่ค่อยดีจึงขอหยุดงานหนึ่งวัน ผมนั่งหน้าซีด เวียนหัวอยู่โต๊ะทานข้าวในตอนเช้า ส่วนพี่เฮดีสกำลังทำมื้อเช้าอยู่ มันรู้สึกผะอืดผะอมคลื่นไส้อยากจะอ้วก ไม่ค่อยอยากอาหาร แถมกินอะไรเข้าไปก็จะอาเจียนออกมาทุกครั้ง รู้สึกทรมานเอามากๆ ตอนเช้าผมมีอาการอย่างนี้มาหลายวัน ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเป็นอะไร ผมหลับตากุมศีรษะอ่อนเพลียเหมือนจะเป็นไข้ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ สงสัยต้องไปให้หมอตรวจดูอาการแล้วล่ะ

“เอานี่น้ำขิงอุ่นๆ ลดอาการคลื่นไส้ได้ดี แล้วก็ข้าวต้มรับรองว่าไม่อ้วก” พี่เฮดีสเดินมาวางถ้วยน้ำขิงอุ่นๆ ที่มีควันลอยขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับชามข้าวต้ม ผมเอ่ยขอบคุณเขาเสียงอ่อนระโหย ผมรู้สึกไม่อยากกินเท่าไรแต่ก็จำใจกินเพราะพี่เฮดีสเล่นจ่อช้อนใส่ปาก บังคับให้กินเข้าไป โชคดีหน่อยที่ผมพอกินข้าวต้มได้อยู่ ได้ยินก็ไม่รู้สึกอยากอ้วกเหมือนอาหารอื่นๆ โดยเฉพาะอาหารคาวและมันนี่ได้กลิ่นมาแต่ไกลก็คลื่นไส้จนหมดพุง ผมกินข้าวต้มหมดไปครึ่งหนึ่ง พี่เฮดีสก็ยิ้มแล้วลูบหัวผมชมเชย

“เก่งมาก กินส้มหน่อย”

ผมอ้าปากงับกลีบส้มที่เขาแกะให้เคี้ยวไปพลางจ้องคนป้อนไปพลาง ทำไมผมรู้สึกว่าช่วงนี้พี่เฮดีสอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แถมยังดูแลผมดีมากแทบจะเดินตามหลังผมทุกฝีก้าว กินข้าวเช้าเสร็จผมก็เริ่มสับผงกเปลือกตาปรือต่ำ พี่เฮดีสร้องห้ามปลุกผมให้ตื่น ผมสะดุ้งลืมตาขึ้นแล้วถอนหายใจพูดกับพี่เฮดีส กังวลหน่อยๆ

“ผมว่าวันนี้พี่พาผมไปหาหมอเถอะ ผมไม่ไหวแล้ว”

“ไม่ต้องไปหรอก มันไม่เป็นอะไรมาก อีกสองสามเดือนก็คงจะหาย”

“พี่รู้ได้ยังไงว่ามันจะไม่เป็นอะไร ถ้าเกิดเป็นโรคขึ้นมาล่ะ?” ผมขึ้นเสียงดังแล้วรีบลดเสียงลงเมื่อรู้ตัวว่ากำลังขึ้นเสียงกับเขา ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้โมโหแต่ทำไมมันรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้นะ พี่เฮดีสไม่ได้ว่าอะไร เขาส่ายหน้า

“นายไม่ได้เป็นโรค”

“ไม่ใช่โรค แล้วมันอะไรล่ะครับ?”

“นายแค่ท้อง”

พี่เฮดีสพูดอีกครั้งด้วยสีหน้าเฉยสนิท ผมมองเขาเหมือนเห็นคนเสียสติ จะบ้าเหรอออออ!? ผมจะไปท้องได้ยังไงกันล่ะ!? โอ๊ยยยย พี่เฮดีสนี่ยังไม่เลิกคิดอะไรพิลึกๆ อยู่อีกงั้นเหรอ ไอ้เราก็นึกว่าลืมไปแล้วเสียอีก ผู้ชายไม่มีมดลูกสักหน่อย จะไปท้องได้ยังไงเล่า เอาอะไรมาท้องกัน!? อาการของผมมันใช่คนลูกซะที่ไหน คนท้องก็ต้องเวียนหัว คลื่นไส้ อาเจียน.....แพ้ท้อง? ไม่...ไม่...ใครก็ได้ บอกผมทีว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้!

“นายท้อง”

“.........”

ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงง!!!







END.


ตอนจบเรียบๆ ง่ายๆ อยากจะสื่อให้เห็นชีวิตคู่สามีภรรยาหลังแต่งงานอยู่กินกันมาหลายปี(?)

ยังไงก็อยากให้เคลียร์หลายๆ ปมที่ค้างๆ อยู่เช่น
-ลูชิฟที่ถูกเอ่ยถึง :อธิบายไปแล้วนิดหน่อย บอกมากไม่ได้เพราะมันเกี่ยวพันถึงเรื่องของป๋าโพซ
-โพไซดอนไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ทำไมมีพลังเทพ  :คำตอบเดียวกันกับข้อข้างบน
-เด็ก 2 คนลูกใครแน่  :เฉลยไปแล้วจ้าในสุดขีด34
-แม่หนูเนรัญ :เฉลยไปแล้ว อยู่ในสุดขีด34

ใครมีคำถามเชิญซัดมาเต็มที่จ้ะ! เผื่อปอยลืมเฉลยตกหล่นอะไรไป

[aoihimeko]

ได้จิ้ม....


น่ารักมากเลย...อบอุ่น...น่ารักที่สุด...ดีใจที่หนูเนรัญมีความสุขสักที

และดีใจที่เฮดีสมีความสุขเหมือนกัน.....และมีคำถามแค่ข้อเดียว

ทำไมแก้วตาถึงเรียกเฮดีสว่าลูก...รึตอนดวงใจท้องมันมีอะไรเกิดขึ้น

และวิญญาณของเฮเคตส่วนหนึ่งได้กลายมาเป็นของเฮดีสเพราะความเป็นฝาแฝดรึเปล่า


ขอตอนพิเศษนี่จะได้ไหมนะ...อยากเจอลูกสาว.....


ขอบคุณปอยที่เขียนเรื่องราวดีๆให้ได้อ่านกันนะจ๊ะ

[Min*Jee]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด 
ค้างอะพี่ป๊อยยยยยยยยยยยย
ลูกเชียวนะลูกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดด
อยากเห็นพี่เฮดีสประคบประหงมเมียอ่ะ!!!!
ตอนจบแล้วเหรอออ ม่ายน้าาาาา
ขอตอนพิเศษหน้าด้านๆเลยเอ๊าาาาา
พลีสสสสส

[sirikanda28]

คือบอกตรง ๆนะ
จบแบบเรารู้สึก
งง ๆ น่ะ คือเหมือน
ไม่กระจ่างยังไงไม่
รู้  แต่ก็ขอบคุณนะ
นิยายสนุกมาก ๆ

[B52]

พี่เฮดีสมันแปลกไปจริงๆน่ะ รามตัวกับเฮเคตหรือเปล่า ยังงงอยู่

[Rafael]

จบอย่างนี้เลยเหรอคะพี่ปอย 55555
เนเน่ท้องได้ด้วยอะ เหยยย
คืออยากรู้เรื่องต่อทันที
เขียนตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงหน่อยน้าค้าาา อิอิ

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ

[inspirer_bear]

จบแบบรู้สึกค้างๆ มีตอนพิเศษใช่มะค่ะ

[Isunn]

  รู้สึกค้างคากับตัวเฮดีสแปลกๆยังไงไม่รู้ เหมือนไม่ใช่เฮดีส  หรือเราจะอินมากไป 

แต่ยังไงก็ชอบเรื่องนี้มาก

ตอนจบดูสั้นๆ เหมือนรีบเร่งให้จบเกินไป แต่ก็ขอบคุณคับ

[double9JH]

เชื่อแล้วจริง ว่าพี่เฮดีสทำได้ทุกอย่าง 

แต่ว่าพี่เฮดีสก็แปลกๆ จริงๆ นั่นแหละ อธิบายไม่ถูกกกก 




 

[zeroj]

อยากอ่านตอนพิเศษ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มีไหม ค้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
 
 

[ชมจันทร์]

แปลกๆแหะ รู้สึกยังไม่ใช่ =w=
เฮดีส?! รัญท้อง?! ว๊อททท สับสนในตัวเองแปลกๆ 555 

[momonuke]

เฮดีสทำได้ทุกอย่างกระทั่งทำลูก 

[Celestia]

ทำไมพี่เฮดีสแปลกไป เรื่องแก้วตานี่คืออะไร รู้สึกงงๆอะค่ะ จะมีเฉลยไหมคะ

ป.ล.  หา!? เนเน่...ท้อง...!?!?

[•♀NoM!_KunG♀•]

มีอีกหลายคู่ให้หน้าติดตามเรยนะเนี่ย อิอิ

รุ่นลูกๆ 5555

[Kathe]

 :- ถ้าเป็นไปได้ขอตอนพิเศษตอนรันท้องจนถึงคลอดได้มะ Please!!!

[fuku]

เค้ารอตอนพิเศษนะ

อยากรู้เรื่องความซับซ้อนของครอบครัวนี้ มันน่าจะเกี่ยวกับปมฝาแฝด


เนเน่ท้อง.... คลอดออกมาต้องใช้นามเป็นเทพเหมือนกัน จะเป็นเทพสายไหนหนอ
อีกอย่างคำทำนายมีว่า เฮดีสมีลูก 2 คน แล้วคนที่สามนี่นับไง?

[whistle]

ตอนพิเศษด่วนเลยค่าาาา

[์NRNAAM]

ตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[LittleLoad]

คืองงอ่าค่ะ ไม่เคลียร์ทั้งเรื่องตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงในช่วงหลังๆ ทั้งที่พี่เฮดีสคุมวิญญาณได้(สังเกตจากเนรัญบ่นในความคิดว่า"...ตั้งแต่สั่งพวกวิญญาณได้ พี่แกก็ขยันใช้มาแกล้งผมทุกที....") รวมถึงนิสัยพี่เฮดีสที่เปลี่ยนไป คืองงค่า พยายามอ่านย้อนตอนก่อนซ้ำๆก็ยังงง  แต่ยังไงก็ นะคะ สนุกมาก

รอตอนพิเศษนะคะ