ตอน 9
เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใด ซะเมื่อไหร่ ตอนนี้ผมยืนเก้ๆกังๆที่หน้าบริษัท เฮ้อ ไม่อยากเข้าไปเลยสักนิดเพราะ จริงๆแล้วเป็นผมที่เลือกเดินออกมาเอง แล้วนี่แค่ไม่กี่วันผมต้องกลับมาที่นี่อีก หรือจะกลับดีครับ
“เฮ้ย ต่อ มายืนเอ๋อไรตรงนี้ เข้าไปดิ” ไอ้นะเดินเข้ามาทักผม
“เอ่อ คือกู เอ่อ”
“มึงทำตัวไม่ถูกเหรอ” ไอ้นี่มันต้องเป็นหมอดูแน่ๆว่าไหมครับ
“เออ สิ กูลาออกแล้วนะเว้ย แล้วที่สำคัญคือกูเลือกออกเอง กูว่ามันเสียศักดิ์ศรีว่ะ”
“เอ๋าเชี่ยนิ มึงเสือกคิดมากทำไมว่ะ อย่าลืมสิว่าผู้จัดการเขาเรียกตัวมึงกลับมาเอง แล้วที่สำคัญที่สุดตอนนี้มึงตกงานไม่ได้ไม่ใช่เหรอ”
“เออๆ เข้าก็เข้าว่ะ” เอาใจช่วยผมให้พ้นภัยในครั้งนี้ด้วยนะครับT^T
หลังจากที่เดินเข้ามาในแผนกผมก็ต้องเก๊กหน้าตายทันทีเหมือนมันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ ไปแล้วล่ะครับ ทันทีที่ก้าวเข้ามาผมก็เจอกับสายตาสารพัดรูปแบบ ตั้งแต่เฉยๆ สงสัย ไปจนถึงไม่พอใจ ผมรู้ว่าคนในแผนกไม่ค่อยจะชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่ยิ่งตอนนี้ทุกคนคงรู้แล้วว่าผมได้เลื่อนไปเป็นเลขาส่วนตัวของผู้จัดการ คงมีหลายคนที่หมั่นไส้ผมอยู่แน่ๆ แต่ก็อย่างว่าผมไม่แคร์สายตาคนนอกอยู่แล้ว ใครจะคิดยังไงผมไม่สนขออยากเดียวอย่ามายุ่งกับผมแล้วกัน เพราะผมไม่ยอมแน่ๆ
ก๊อกๆ ผมเคาะประตูห้องผู้จัดการทันทีที่มาถึง ต้องมารายงานตัวครับและที่สำคัญคือ โต๊ะทำงานผมอยู่ในห้องนี้น่ะสิครับ อยากจะร้องไห้เป็นภาษาแอฟริกาจริงๆเว้ย
“เชิญ”
“มาแล้วเรอครับคุณเป็นต่อ” คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะพูดโดยที่ยังไม่เงยหน้าจากกองเอกสาร
“ครับ”
“อืม ดีแล้วนั่นโต๊ะทำงานคุณ ส่วนงานคือแยกเอกสารที่อยู่บนโต๊ะทั้งหมดให้ผม อ้ออย่าลืมจดคิว สำหรับวันนี้ด้วยนะ ” เขาสั่งก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป ผู้ชายคนนี้ทำผมแปลกใจอีกแล้ว จะว่าไปเขาก็เป็นคนเก่งแล้วก็คนที่ตั้งใจทำงานมากคนนึงเลยนะครับ เมื่อก่อนผมไม่เคยเห็นเขามุมนี้สักเท่าไหร่เพราะส่วนใหญ่ที่ผมเข้ามาจะเป็นเวลาพักเที่ยงหรือช่วงที่เขาไม่ได้งานยุ่งอะไรมากกว่า ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายแสนเจ้าเล่ห์ที่ผมเจอเมื่อวานกลับผู้ชายท่าทางเอาการเอางานคนนี้จะเป็นคนๆเดียวกันได้นะครับ
ตึกตักๆๆๆ เว้ย ไอ้หัวใจบ้า จะเต้นอะไรนักหนาว่ะเนี่ย แกเป็นอะไรว่ะไอ้ต่อ ทำไมแค่เห็นสีหน้ามุ่งมั่นของอีตาผู้จัดการจอมเจ้าเล่ห์แล้วต้องใจเต้นด้วย
“อ้าวยืนอยู่ทำไมล่ะคุณ ทำงานสิ หรือว่า แอบมองผมอยู่ตกหลุมรักผมแล้วใช่ไหม”
ผมขอถอนคำพูดได้ไหม ไม่ทันไรแววเจ้าเล่ห์ออกมาอีกแล้ว ไม่น่าชม(ในใจ)เลยจริงๆ
“ครับๆ” ผมรับคำก่อนจะก้มหน้าทำงาน ของตัวเองไป เฮ้อเพิ่งรู้นะครับว่างานเลขามันยากขนาดนี้ จริงๆแล้วมันก็ไม่ยากเท่าไหร่ (เอาไงแน่ว่ะ) คือมันเป็นงานที่ค่อนข้างจุกจิกอ่ะครับ แล้วบังเอิญผมไม่ค่อยชอบแนวนี้เลยลำบากนิดหน่อย
“คุณๆ เที่ยงแล้วไปหาข้าวกินกันเถอะ” คนที่นั่งอีกโต๊ะบอก ห่ะ เที่ยงแล้วเหรอครับนี่ผมนั่งทำงานเพลินจนลืมเวลาเลยเหรอเนี่ย
“อ้าวเหรอครับ งั้นผมขอตัวลงไปกินข้าวนะครับ”
“เดี๋ยวสิคุณ กินกับผมที่นี่แหล่ะ จะลงไปกินทำไม อ้อแล้วไม่ต้องขัด เพราะนี่คือคำสั่ง” จบข่าวจะพูดอะไรได้อีกครับ เออ จำไว้นะเว้ย ทีใครทีมัน หึหึ
“ไงว่ะต่อ เป็นเลขาวันแรกสนุกไหม” ไอ้นะถามทันทีเลิกงาน
“ก็ดีนะ ถ้าเจ้านายเป็นคนอื่นไม่ใช่ไอ้บ้านั่น”
“มึงก็พูดเกินไปคุณภยันตร์พล เขาก็ดูโอเคนะเว้ย”
“มึงเข้าข้างคนอื่นเหรอ มึงเป็นเพื่อนกูป่ะเนี่ย” งอนครับไรว่ะ มันเป็นเพื่อนผมมันต้องเข้าข้างผมสิ เรื่องอะไรต้องไปเข้าข้างอีตาผู้จัดการบ้านั่นด้วย
“ในสายตาคุณผมดูเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“เฮ้ย!!” ผมกับไอ้นะร้องขึ้นแทบจะพร้อมกันเพราะว่าไอ้คนที่พวกผมแอบนินทาดั๊นเดินมาได้ยินเข้าพอดี จังหวะดีมากเหมือนรู้กันกะคนแต่ง
“เอ่อ ไอ้ต่อกูมีธุระไปก่อนนะ” ครับแล้วมันก็ชิ่งไปตามระเบียบโดยปล่อยผมให้อยู่กับกรณีสองต่อสอง
“ว่าไงครับคุณเป็นต่อ คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลยนะครับ”
“ก็ไม่เชิงหรอกแค่ เอ่อ แค่” เอาไงดีครับ ลำบากใจนะเนี่ย ยังไงๆเขาก็เป็นเจ้านายผมนะครับแค่แอบนินทานี่ก็ผิดมากแล้ว
“ก็แค่รู้สึกว่าบางครั้ง คุณก็เอาแต่ใจไปหน่อยก็เท่านั้น”
“เหรอครับ” อ้าวเฮ้ย ทำไมต้องทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนั้นด้วยเนี่ย ผมยิ่งใจอ่อนอยู่ด้วย
“เอ่อ อันที่จริงคุณก็ไม่ได้เลวร้อายอะไรหรอก ก็แค่บางครั้งผมหมั่นไส้ก็เท่านั้นเอง”
“จริงเหรอ” ยิ้มหน้าบานได้อีก เหอๆ ผมว่าไอ้คุณผู้จัดการมันจะมีหลายมุมเกินไปแล้วนะครับ แต่ดูไปดูมาก็น่ารักดีนะ เฮ้ย น่ารัก นะ น่ารัก เนี่ยนะ ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ อ่ะที่คิดว่าไอ้ผู้จัดการเนี่ยน่ารัก
“เฮ้อ โลกอก ผมนึกว่าคุณจะเกลียดผมซะอีก”
“ทำไมต้องเกลียดด้วยล่ะครับ คุณไม่ได้ฆ่าล้างตระกูลผมซะหน่อย”
“ดีจัง ถ้างั้นเอาเป็นว่าตั้งแต่วันนี้ผมจะ “จีบ”คุณแล้วนะครับ ฮ่าๆๆ”
O_o ห๊า บางทีผมว่าเขาตรงไปนะครับ แกจะตรงเกินไปแล้วนะเว้ย ฮ่วย อ้อมบ้างก็ได้
“ฮ่าๆ เวลาคุณเขินก็น่ารักเหมือนกันนะครับ” เขิน ใครเขิน ผมเหรอ ผมเนี่ยนะจะเขินเพราะผู้ชาย ผมไม่ใช่เกย์นะครับถึงผมจะไม่ได้รังเกียจแต่ผมมั่นใจนะว่าตัวเองไม่ได้เป็น
“เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
ฟอด o_O ตกใจอีกรอบ บอก เฉยๆก็ด้ายยยยยยยย ทำไมต้องหอมแก้มด้วยครับ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตลูกผู้ชายอย่างนายเป็นต่อกันแน่ครับ ผมไม่เข้าจายยยยยยยย
.......................................
ตอนพิเศษ พ่อกัน ป๊าเซ้นส์
จิ้มเลยงับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28796.new#new
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
