ตอนพิเศษวันเกิด (นอส x ตะวัน)
วันนี้เป็นวันดีครับ!
ก็จะไม่ดีได้ยังไง ในเมื่อวันนี้เป็นวันเกิดของตะวัน ทาด๊า~! เป็นวันดีมากๆเลยด้วยล่ะ เพราะถ้าไม่มีวันนี้...ถ้าตะวันไม่เกิดมา...ผมก็คงจะไม่ได้เจอคนที่น่ารักที่สุด...ที่ทำให้ผมรักที่สุดได้อย่างนี้
พอเถอะ! ก่อนที่มันจะกลายเป็นนิยายย้ำเน่าไปซะ เรามาคุยกันเรื่องปาร์ตี้วันเกิดตะวันดีกว่า
ครั้งแรกที่ผมได้ร่วมฉลองปาร์ตี้วันเกิดของตะวัน...ผมยังจำได้ดี มันเป็นช่วงที่เราอยู่ปีสอง ผมกับตะวันยังคงเป็นเพื่อนรัก...เพื่อนซี้กันตั้งแต่วันรับน้องวันนั้น...
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...
2 ปีก่อน“วันนี้เราจะจัดงานวันเกิดที่บ้าน นอสต้องมาให้ได้นะ” ตะวันปีนขึ้นบนโต๊ะที่ผมกำลังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่แล้วใช้ตากลมโตจ้องตาแป๋ว ผมหัวเราะน้อยๆให้กับความทะเล้นของเพื่อนตัวน้อยก่อนจะยอมวางหนังสือการ์ตูนลง
ใครจะเมินเฉยกับคนน่ารักได้ล่ะครับ
“มีของกินเยอะรึเปล่าล่ะ”
“เพี้ยบเลย!” ทำมือวาดในอากาศใหญ่โตเหมือนจะยืนยันว่าเยอะจริงๆ “ของอร่อยทั้งน๊านนนนน”
“หึหึ ไปก็ได้”
“เย้! นอสน่ารักที่สุด!” ตะวันยิ้มร่าดีใจโอเว่อร์จนผมแอบเข้าข้างตัวเองว่าตะวันอยากให้ผมไปมาก เพื่อนตัวเล็กหันไปยิ้มหวานโบกมือบ๊ายบายเพื่อนฝูง ก่อนที่ตัวเองจะกระโดดดึ๋งลงมาจากโต๊ะแล้วอ้อมมากอดคอผมด้วยความดีใจใหญ่
.....จะทำให้หลงไปถึงไหนเนี่ย.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตะวันอยู่บ้านคนเดียวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ พ่อแม่ตะวันมีสวนส้มอยู่ที่พิษณุโลก...ส่งลูกเรียนในกรุงเทพฯมาตั้งแต่มัธยมต้น ตะวันดื้อแพ่งไม่ยอมอยู่หอเพราะไม่ชอบความวุ่นวาย ด้วยความเป็นลูกชายคนเดียวแถมมีอาวุธเด็ดคือลูกอ้อน...พ่อแม่เลยยอมซื้อบ้านให้อยู่ตามที่ต้องการ
“นอสนั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวเราทำอาหารแป๊บเดียว”
“ทำ? ตะวันจะทำเองหรอ”
“อื้อ! เราไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะ”
“ทำแล้วจะกินได้หรอ...สั่งพิซซ่ามากินดีกว่ามั้ง”
“นอส!”
“ฮ่าๆ โอเคๆ งั้นเราไปนั่งรอตรงนั้นนะ” ผมยกมือยอมแพ้เมื่อตะวันเริ่มเท้าสะเอวมองตาเขียวและเดินเลี่ยงไปนั่งรอที่ห้องรับแขก
แอบทึ่งนิดๆครับที่รู้ว่าตะวันทำกับข้าวเป็นด้วย...สงสัยคงต้องทำเนียนมาฝากท้องด้วยบ่อยๆซะแล้ว
เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเจ้าของวันเกิดจะเดินออกจากครัว ผมชะเง้อคอแล้วชะเง้อคออีก...แอบเป็นห่วงนิดๆว่าเป็นอะไรรึเปล่า...แต่ยังดีที่ยังได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวอยู่บ้าง
“เสร็จรึยังตะวัน เราหิวจนแสบท้องหมดแล้วนะ”
“อีกแป๊บนึง รอหน่อยนะ...อ โอ้ย!”
“ตะวัน!” ผมรีบพุ่งเข้าครัวทันทีที่ได้ยินเสียงร้อง ตะวันยืนกุมมือตัวเอง...มีมีดหล่นอยู่ที่ปลายเท้า
“ยืนเฉยๆก่อนนะตะวัน เดี๋ยวมีดบาดเท้า” ผมรีบเดินเข้าไปหยิบมีดออกและคว้ามืออีกคนมาดูแผล ตะวันหน้าเบ้ด้วยความเจ็บ ส่วนผม...แอบขำ
“ขำอะไร เราเจ็บอยู่นะ”
“ก็ขำคนดื้อ บอกแล้วว่าให้สั่งพิซซ่า”
“นี่! ไม่อยากกินอาหารฝีมือเราขนาดนั้นเลยหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้น...แต่ไม่อยากให้เจ็บตัวตะหาก” ผมบอกเสียงนิ่ง พาอีกคนที่หยุดเถียงทันควันไปทำแผล
ตะวันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อตอนที่ผมใส่ยาให้...เห็นแบบนี้ก็สงสารเหมือนกันครับ
“ไม่ต้องทำแล้วนะ สั่งพิซซ่าเถอะ เราพูดจริงๆ”
“อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้วอ่า...” เสียงหงอยน่าสงสารเชียวครับ
“งั้นเดี๋ยวเราช่วย”
“ช่วย? จริงๆหรอ” ตะวันเขย่าแขนผม ร่าเริงหูหางกระดิกขึ้นมาเชียว!
“อือ”
“เย้! นอสน่ารักที่สุด!” คำนี้มาแล้วอีกแล้ว...น่ารักที่สุดตลอดล่ะ
“น่ารักแล้วรักป่ะล่ะ”
“รักสิ!” ตะวันตอบเสียงร่าเริงเสริมอ็อพชั่นยิ้มหวาน ผมอมยิ้มไปพลางหั่นผักไปพลาง รู้หรอกว่าคำว่ารักของตะวันน่ะ...คือรักแบบไหน
จะรักแบบไหนก็ช่าง ผมขอหลอกตัวเองว่า
“เราใจตรงกัน” ก็พอ
ในที่สุดปาร์ตี้วันเกิดก็เสร็จสมบูรณ์...ผมและตะวันช่วยกันฟาดอาหารแถมด้วยเค้กกันคนละหลายชิ้น ตะวันที่ตอนนี้กำลังนั่งตาปรือลูบพุงตัวเองอยู่เหมือนลูกแมวตัวน้อยที่กินอิ่มแล้วพร้อมจะหลับได้ในทันที
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ผมอาสาลุกขึ้นไปดูให้...จริงๆผมรู้อยู่แล้วล่ะครับว่าใครมา...ได้เวลาแกะของขวัญแล้วล่ะ
“แฮปปี้เบิร์ด...เดย์ทูยู~ แฮปปี้เบิร์ด...เดย์ทูยู~ แฮปปี้เบิร์ด แฮปปี้เบิร์ดเดย์... แฮปปี้เบิร์ด...เดย์ทูยู~”“อ...อะไรน่ะ”
“ของขวัญวันเกิดไง แกะสิ” ตะวันตื่นเต้นตาโตหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ลงมือแกะกล่องของขวัญอย่างตั้งอกตั้งใจ ผมอมยิ้มกับท่าทางน่ารักนั้นจนอยากจะดึงมากอดซักทีสองที
“เหวอ! มันดุ๊กดิ๊กได้ด้วยอ่ะ!”
“รีบๆแกะเถอะ เดี๋ยวมันก็ตายพอดี”
“ต...ตาย? นอสให้อะไรเราเนี่ย...เฮ้ย! ลูกแมว!” เพื่อนตัวเล็กของผมร้องลั่นก่อนจะรีบอุ้มลูกแมวออกมาจากกล่อง รอยยิ้มดีใจที่แสดงออกมาทำให้คนให้ของขวัญอย่างผมหัวใจพองโต
ขอแค่รอยยิ้มนี้...ขอแค่นี้ก็พอ
“ชอบรึเปล่า”
“ชอบสิ! ชอบมาก ขอบคุณนะนอส”
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
“อื้อ”
“ขอให้มีความสุขมากๆ”
“อื้อ”
“ขอให้...น่ารักแบบนี้ตลอดไป”
“เราหล่อตะหาก คิคิ”
“นอส...รักตะวันนะ”
“อื้อ เราก็รักนอส” ตะวันยิ้มหวานให้ผมก่อนที่จะก้มลงเล่นกับลูกแมวต่อ...
แต่เรารักตะวัน...รัก...เท่าที่ผู้ชายคนนึงจะรักได้..........ผมพูดคำนี้ ได้แค่ในใจเท่านั้นแหละ“ฮ...ฮัดชิ่ว!!”
“หืม...เป็นหวัดหรอ”
“ไม่รู้...ฮัดชิ่ว!...หว๋า~”
หมดกันอารมณ์ซึ้ง ดูท่า...ของขวัญผมจะทำพิษเข้าให้ซะแล้วล่ะครับ
ก็ตะวันดันแพ้ขนแมวขึ้นมาน่ะสิ!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เจ้า
“ซันชาย” มันก็มาอยู่กับผม มีผมเป็นพ่อ มีตะวันเป็นแม่ เท่ห์ไหมล่ะครับ หึหึ
จะพูดให้ถูกคือพอรู้ว่าตะวันแพ้ขนแมว เพื่อนตัวเล็กของผมก็ “ฝาก” ซันชายให้ผมเลี้ยง แต่ค่าอาหารบวกค่าทุกสิ่งทุกอย่างตะวันเป็นคนออก และประกาศเสร็จสรรพเผื่อใครถามด้วยว่าตะวันเป็นเจ้าของ ส่วนผมน่ะแค่คนเลี้ยง!
“นั่งยิ้มอะไรอยู่น่ะ ไปกินข้าวได้แล้ว”
“กำลังคิดเรื่องวันเกิดตะวันเมื่อสองปีที่แล้วอยู่น่ะ ใครน๊า~ ดื้อไม่ยอมโทรสั่งพิซซ่ามากิน สุดท้ายก็ได้เลือด”
“อย่ามาแซวนะ! เดี๋ยวก็เทอาหารพวกนี้ทิ้งซะหรอก!”
“โอ๋ๆ แซวเล่นหน่า” ผมยิ้มหวานออเซาะคนขี้งอน ตะวันแลบลิ้นใส่ผมก่อนจะเดินไปหยิบผ้าคาดจมูกแล้วตรงดิ่งไปเล่นกับซันชาย
“อ้าว มาชวนเค้ากินข้าวแล้วไหงตัวเองไปเล่นกับแมวล่ะ”
“เบื่อนอส ชอบแซวเรา เล่นกับซันชายดีกว่า น่ารัก...ไม่เคยแซวพี่ตะวันเลยเนอะ ใช่ไหมครับ คิคิ”
“บอกแล้วไงให้แทนตัวเองว่าแม่ เราแทนตัวเองว่าพ่อกับซันชาย ตะวันก็ต้องแทนตัวเองว่าแม่สิ”
“บ้า! เราเป็นผู้ชายนะ จะให้เรียกแบบนั้นได้ไง” ตะวันส่งเสียงอู้อี้ออกมา ผมแอบยิ้มเมื่อเห็นว่าแก้มที่โผล่พ้นผ้าคาดจมูกนั้นน่ะขึ้นสีแดงเรื่อ
น่ารักจนอยากจับมาฟัด!
“ผู้ชายก็เรียกได้หน่า...ไปล้างมือกินข้าวเถอะ เราหิวแล้ว” ผมส่งเสียงอ้อน ตะวันบ่นงุ้งงิ้งสองสามคำก่อนจะยอมละออกจากเจ้าซันชายแล้วไปล้างมือ
ปาร์ตี้วันเกิดของตะวันจัดแบบเรียบง่ายทุกปี แค่ทำกับข้าวกินกันแล้วก็กินเค้ก...ฉลองกันสองคนเพราะไอ้นิกซ์มันมักจะหาข้ออ้างว่าไม่ว่าง...เพื่อให้ผมกับตะวันได้อยู่กันสองคน
เพื่อนผมมันก็เป็นคนดีเหมือนกันนะครับ! (เพราะฉะนั้นคุณๆอย่าด่ามันนักเลย อิอิ)
กินเสร็จผมก็เป็นคนล้างจานเหมือนทุกครั้ง ส่วนเจ้าของวันเกิดน่ะรีบตรงดิ่งไปเล่นกับลูกชายต่อแล้วล่ะ คู่นี้เค้ารักกันมากครับ มาเจอกันทีไรติดกันเป็นตังเมทุกที
“ดึกแล้วนะตะวัน จะกลับหรือจะนอนนี่”
“..........”
“ตะวัน...”
หลับครับ หลับทั้งแม่แมวลูกแมว หลับไปทั้งๆที่ยังใส่ผ้าคาดจมูก...มือถือของเล่นแมว ผมยืนมองภาพน่ารักด้วยหัวใจที่เป็นสุข คิดไปถึงอนาคต...ถ้ามีตะวันมาเป็นส่วนหนึ่งของบ้านนี้จริงๆ จะเป็นยังไงนะ
“ตะวัน...” ผมก้มลงกระซิบข้างหู แต่ไม่มีทางทีว่าตะวันจะตื่น แก้มแดงๆที่โผล่พ้นออกมาดึงดูดให้ผมก้มลงไปใกล้ๆ กลิ่นหอมของแป้งเด็กที่ตะวันชอบใช้โชยมาแตะจมูก...
“ถ้าไม่ตื่น...จะจูบนะ” พูดไปก็ไม่ได้รอให้อีกคนตื่นหรอกครับ... ผมก้มลงเอาปากแตะแก้มใสนั้นเบาๆก่อนจะเลื่อนตำแหน่งไปที่ริมฝีปากบางที่แอบซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าคาดจมูกสีขาว
แค่นิดเดียวเท่านั้นที่ริมฝีปากของเราทั้งสองคนสัมผัสกัน...แม้ว่ามันจะมีผ้าบางๆกั้น...แต่มันก็รู้สึกอุ่นไปทั้งใจ
ผมผละออกจากตะวันและรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมา ความร้อนพุ่งขึ้นไปกองอยู่บนหน้าทั้งๆที่ห้องนั่งเล่นเปิดแอร์ซะเย็นฉ่ำ
ตะวันยังคงหลับ...สุดที่รักของผมยังคงล่องลอยอยู่ในความฝัน
เหมือนผม...ที่รู้สึกว่าเหตุการณ์เมื่อกี้มันช่างเหมือนฝันจริงๆ
มีเพียงร่องรอยของสัมผัสบางเบาที่ยังหลงเหลืออยู่ที่ริมฝีปาก..........จูบไปแล้ว... จูบแรกของผมกับตะวัน...มันเกิดขึ้นแล้วล่ะครับPLEASE TBC in main storyHappy Birthday to Me~
อิอิ แต่งตอนพิเศษเสร็จหลายวันแล้ว
แต่รอลงวันเกิด...เหมือนเป็นของขวัญให้ตัวเอง
พอใจกับตอนพิเศษตอนนี้มากๆ
เพราะโมเมนต์มันน่ารักน่าปล้ำจริงๆ กรี๊ด!
ใครว่านอสป๊อดอ่ะ เลิกคิดได้แล้วนะ!
เค้าจูบแล้วเหอะ คริคริ >.<
เจอกันตอนหน้าค่า~
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์และบวกเป็ด
แม้บางคอมเมนท์จะแรงจนสะดุ้ง...แต่ก็น้อมรับด้วยใจค่ะ...
iPongPaeng
โพลล์
หัวข้อ: (***แจ้งข่าวค่ะ***) Sex Syndrome ● ขอโทษที...ที่ผมติด “เซ็กส์” (รายละเอียด P.89) (อ่าน 949024 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก