ตอนที่ 14
ภายในห้องมืดสนิทและเงียบเชียบเหมือนไม่มีใครอยู่ ผ้าปูที่นอนตึงเรียบเหมือนไม่เคยมีใครนอน ผมกระชากตู้เสื้อผ้าเปิดออกดูแล้วพบว่าเสื้อผ้าของจีอาหายไปบางส่วน
บางส่วน...งั้นหรอ?ผมยกนาฬิกาข้อมือดู...ตีสี่กว่าๆ ดึกขนาดนี้จีอาไปไหน แถมยังเอาเสื้อผ้าไปด้วย จีอาของผมไปไหน...
ว่าแต่...
ของผมงั้นหรอ?“บ้าเอ้ย!” ผมสบถให้กับความโง่ของตัวเอง อาการเมาค้างก่อนหน้านี้หายเป็นปลิดทิ้ง
หลังจากที่รู้ความจริงจากปากเลดี้ว่าเธอไม่ได้เพียงอัดคลิปไว้ดูเล่น แต่เธอยังส่งคลิปนี้ให้เพื่อนของเธอดูด้วยความภาคภูมิใจ ผมซึ่งเป็นลูกผู้ชายพอจึงทำได้เพียงพูดเรียบๆกับเลดี้ว่าต่อไปนี้เราขาดกัน!
เลดี้จะยอมหรือไม่ผมไม่สนใจ แต่ถ้าเธอยังไม่หยุด...ต่อให้ด่าผมว่าหน้าตัวเมียผมก็ไม่แคร์!!
ผมกดเบอร์โทรศัพท์ของจีอาและหวังว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ปิดเครื่อง แต่ผมก็ต้องผิดหวังเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณตอบรับจากปลายสาย นึกโทษตัวเองที่ชะล่าใจไม่ยอมแอบเมมเบอร์ไอ้เด็กเรียวนั่นไว้
นึกถึงไอ้เด็กนั่นแล้วใจนึงก็โมโห ตอนที่ผมหนีจีอาออกมาด้วยความโกรธในใจก็คิดว่าเด็กน้อยคงจะโทรมาตามง้อผมบ้าง แต่กลับไม่มีสายโทรเข้าหรือแม้แต่ข้อความ แถมเมื่อกลับมาที่ห้องก็ยังเจอว่าเด็กมันหนีไปกับผู้ชายอีกคนซะอย่างนั้น!
ชู้หรอ?ผมต่างหากที่มีชู้...เด็กใสซื่อบริสุทธิ์อย่างจีอาจะรู้จักคำว่า “ชู้” ได้ยังไง
มีแต่ผมทั้งนั้นที่ยัดเยียดให้...รู้ทั้งรู้ว่าจีอาไม่ใช่คนอย่างนั้นและไม่มีวันที่จะทำอย่างนั้น แต่ทิฐิกลับทำให้ผมทำร้ายจีอา...
...และตอนนี้มันก็กำลังกลับมาทำร้ายตัวผมเองผมเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมกับสูดกลิ่นของจีอาที่หอมจางๆ มือลูบไปบนผ้าปูที่นอนแล้วอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงท่าทางไร้เดียงสาของเด็กคนนั้น
ผมอาจจะยังไม่รู้ใจตัวเองเหมือนที่ไอ้นอสคอยกรอกหู
อาจจะแค่หลงในรสราคะที่ไร้เดียงสาของอีกฝ่าย
จะยังไงก็แล้วแต่...ตอนนี้ผมรู้แค่ว่า...
ผมจะเอาจีอากลับคืนมาให้ได้!!Sex Syndrome ● ขอโทษที...ที่ผมติด “เซ็กส์”
Ryo’s sideแสงแดดที่ลอดเข้ามาผ่านผ้าม่านทำให้ผมรู้สึกตัว กระพริบตาสองสามทีเพื่อเรียกสติแล้วต้องอมยิ้มขึ้นมาเมื่อเรียบเรียงเหตุการณ์ได้
มองไปที่จีอาที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนแขนผม แม้ว่าจะยังมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ข้างแก้ม...แต่เห็นจีอานอนหลับได้แบบนี้ผมก็สบายใจแล้ว
“จีอา...ตื่นได้แล้ว” ผมไล้นิ้วไปตามโครงหน้าเรียวขาว ก่อนจะแอบอมยิ้มที่เห็นอีกคนขมวดคิ้วรำคาญ
...เหมือนลูกแมวเลยแฮะ...“เช้าแล้วนะจีอา”
“อือ...ขออีกห้านาทีนะฮะคุณนิกซ์”
คุณนิกซ์งั้นหรอ?ผมลุกพรวดออกจากเตียงพร้อมตวัดผ้าห่มออกจากร่างบอบบางนั่น...ไม่ได้โกรธที่อีกคนละเมอเรียกชื่อผู้ชายเลวๆคนนั้น แต่แค่ไม่ชอบใจที่จีอาเรียกผมด้วยชื่อนั้นตะหาก
“เราไม่ใช่คุณนิกซ์ของจีอานะ”
“ร...เรียว”
“จำเราได้แล้วหรอ”
“ขอโทษ...เราไม่ได้ตั้งใจ...” ใบหน้าหวานหมองลงเมื่อผมพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ แต่พอเห็นน้ำตาที่กำลังคลออยู่ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด
“ขอโทษ อย่าร้องไห้นะ” ผมคว้าร่างบอบบางเข้ามากอด จีอาไม่ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างที่คิด ผมเลยสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย “เมื่อคืนหลับสบายไหม”
“อื้อ”
“ดีแล้ว งั้นจีอาไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวเราลงไปเตรียมอาหารเช้าให้”
“ขอบคุณนะ” จีอายิ้มหวาน ผมเอื้อมมือไปโยกหัวเพื่อนตัวน้อยเบาๆแล้วยื่นผ้าเช็ดตัวให้
บ้านผมมีกันทั้งหมดห้าคน พ่อ แม่ พี่สาว และน้องชายตัวแสบ ช่วงนี้พ่อแม่ไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ พี่สาวก็กำลังเรียนป.โทอยู่ที่อเมริกา ส่วนน้องชายของผมก็คงจะไปนอนบ้านสาวคนไหนซักคนตามความถนัดของมัน
อาหารเช้าฝีมือผมก็คงเป็นอะไรที่ง่ายๆตามความสามารถ นั่นก็คือไข่ดาว ไส้กรอกแล้วก็ขนมปังปิ้ง...ไม่นานเกินรอจีอาก็เดินลงมาจากข้างบนโดยที่ผมยังเปียกแล้วมีผ้าขนหนูคลุมหัวเอาไว้
“ทำไมไม่เป่าผมให้แห้งล่ะ”
“เกรงใจ ไม่กล้าใช้”
“จะเกรงใจอะไรอีก ทีเมื่อคืนนอนน้ำลายยืดใส่แขนเราไม่เห็นจะเกรงใจ”
“จริงหรอ! เราขอโทษ!” จีอาตาโตลนลานขอโทษใหญ่ ผมหัวเราะให้กับความบ๊องของเพื่อนก่อนที่จะยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟที่โต๊ะ
“พูดเล่นหน่า กินเถอะ”
“เอ่อ...เรียว...”
“ว่าไง” ผมเหลือบมองอีกคนที่นั่งทำท่าลุกลี้ลุกลนผิดสังเกต
“ขอ...คือ...เราขอยืนที่ชาร์จโทรศัพท์หน่อยสิ”
ผมชะงักกับคำขอนั้น จีอาไม่มีพ่อแม่ให้ต้องโทรไปรายงานว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนกับใคร แล้วจะเอาที่ชาร์ทโทรศัพท์ไปชาร์จแบตเพื่อโทรหาใคร
ถ้าไม่ใช่คนคนนั้น.....“ชาร์จไปทำไม ปล่อยให้แบตหมดนั่นแหละดีแล้ว ถือซะว่ามาพักผ่อน”
“แต่.....” จีอาเงียบไปพร้อมกัดปากตัวเองเหมือนไม่กล้าพูด
“จะโทรไปหาคนนั้นหรอ”
“เรียว...เราแค่...แค่อยากเปิดเครื่องดูเฉยๆ”
“ดูว่าเค้าโทรมาง้อรึเปล่า ถ้าเค้าไม่โทรมาจีอาก็จะเสียใจ แล้วถ้าเค้าโทรมาจีอาก็จะกลับไปหาเค้า ให้เค้ารังแกอีกงั้นหรอ” ผมอดไม่ได้ที่จะเสียงดังใส่คนตรงหน้า จีอาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะก้มหน้ามองตักตัวเอง
เอาล่ะ! ผมควรจะใจเย็นมากกว่านี้ จีอากำลังหนีร้อนมาพึ่งเย็นแท้ๆ
“เราขอโทษ แต่เราให้ไม่ได้”
“เรียว.....” จีอาเรียกเสียงแผ่ว เงยหน้ามองผมด้วยแววตาอ้อนวอน อยากจะบอกอยู่หรอกว่ามันทำให้ผมใจอ่อนได้ก็จริงแต่ยังไงผมก็ให้ไม่ได้เด็ดขาด
“กินเข้าไปให้หมดนะ ถ้ากินไม่หมดมีเรื่องแน่” ผมยกส้อมขึ้นขู่ แล้วเด็กไร้เดียงสาอย่างจีอาจะทำอะไรได้...
นอกจากก้มหน้าก้มตากินอาหารเช้าตามที่ผมสั่ง!PLEASE TBCสั้นไปเนอะ?
(ยังมีหน้ามาเนอะ)
คือบทมันต้องจบแบบนี้อ่ะค่ะ
แล้วไม่รู้จะใส่อะไรเข้าไปดีแล้ว ก็เลยตัดฉับ หุหุ
ถือซะว่าอ่านบรรยากาศแบบหวานแปลกๆของเรียวจีอาไปล่ะกันเนอะ!
เมื่อตอนค่ำที่ผ่านมา ปัตตานีบ้านกระป๋องเกิดเหตุการณ์ระเบิดโรงแรม
ซึ่งโรงแรมนั้นอยู่ใกล้บ้านพอดีด้วย
เป็นห่วงคนที่บ้านจนร้องไห้เลยค่ะ
พออารมณ์เย็นลงเลยมานั่งเขียนนิยายแก้เครียด
ถ้าขัดอารมณ์ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ
คุยกันได้ที่ทวิตเตอร์ @iPongPaeng หรือกดไลค์แฟนเพจ
http://www.facebook.com/YaoiSyndrome เพื่อติดตามความเคลื่อนไหวได้นะคะ มีมังงะแปลไทยแจกด้วยคั่นเวลารอนิยาย คิคิ
โพลล์
หัวข้อ: (***แจ้งข่าวค่ะ***) Sex Syndrome ● ขอโทษที...ที่ผมติด “เซ็กส์” (รายละเอียด P.89) (อ่าน 897708 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก