ตอนพิเศษนอส-ตะวัน : อยากได้ยินว่ารักกัน - Part of Tawan
++++++++++++++++++++
“นิกซ์! เราจะไปตามหานอส!” ผมลุกพรวดไม่สนใจเสียงคัดค้านของเพื่อน ทนไม่ไหวแล้ว...จะให้ผมนั่งรอนอสต่อไปผมทนไม่ไหวอีกแล้ว!
...นอสหายตัวไป..ติดต่อไม่ได้...
ผมแทบคลั่ง...กำลังจะบ้าตายเพราะติดต่ออีกฝ่ายไม่ได้ นอสไม่เคยเป็นแบบนี้...ไม่เคยหายไปจากผมแบบนี้
หลังจากที่ผมโพล่งคำว่า ‘รำคาญ’ ออกไป ผมก็รู้ทันทีว่าตัวเองกำลังทำเรื่องผิดอย่างมหันต์...แววตาเสียใจของนอสทำให้ผมแทบจะกัดลิ้นตัวเองตาย
และอีกเรื่องที่ผมทำพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยนั่นก็คือ...
ผมทิ้งนอสให้ต้องคิดมากอยู่คนเดียว และหายไปแบบนี้!
“บ้าชะมัด!
“พี่ตะวันฮะ...” จีอาเดินเข้ามากอดผม น้องน้ำตาคลอเมื่อเห็นว่าผมเริ่มร้องไห้
“ตะวัน...” นิกซ์เข้ามาโอบไหล่ผมอีกคน...แต่ตอนนี้คนที่ผมต้องการมากที่สุดคือนอส
“พี่...พี่จะทำยังไงดี” ผมร้องไห้กับจีอา น้องเพิ่มแรงกอดรัดเพื่อให้ผมยึดเป็นที่พึ่ง “ถ้านอสเป็นอะไรไป...ถ้านอสเป็น...”
“ไม่เอาฮะพี่ตะวัน...ไม่พูดอย่างนี้ พี่นอสต้องไม่เป็นอะไร พี่นอสต้องปลอดภัย”
“นั่นสิตะวัน อย่าคิดมากเลยนะ อย่าร้องไห้ด้วย”
ผมปล่อยโฮกับไหล่เล็กของจีอา ถึงแม้จะรู้ว่าน้องเองก็กังวลไม่ต่างจากผม แต่ตอนนี้ผมขอเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่อง...ขอยืมไหล่ใครซักคนเพื่อพักพิงหน่อยเถอะ
เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะผมเอง...ผมผิดเองที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันแย่ลงไปแบบนี้
...ผมรักนอส...นี่คือความจริงที่ว่าผมรักนอส และเหตุผลโง่ๆที่ผมไม่ยอมบอกรัก...ทั้งๆที่อีกฝ่ายอยากฟังแทบตายนั่นก็คือ...
...ผมอาย...
โง่สิ้นดี!
ผมแค่คิดว่าการที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้...มีกันและกันไปแบบนี้มันก็น่าจะชัดเจนพอแล้วว่า ‘เรารักกัน’ ผมเองที่งี่เง่าเอาแต่ยึดตรรกะที่ว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด
ซึ่งบางทีผมก็ลืม...ลืมไปว่าคนเราทุกคนต้องการความมั่นใจจากคำพูดของคนที่เรารัก
...ลืมนึกถึงความรู้สึกของคนที่ตัวเองรัก...
ผมอยากจะขอโทษ...อยากจะอ้อนวอนให้นอสกลับมา
...กลับมาฟังคำว่า ‘รัก’ จากคนงี่เง่าอย่างผม..
...กลับมาเถอะนะนอส...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ขอบคุณครับพ่อ” ผมโผเข้ากอดผู้ชายที่วิเศษที่สุดในโลก...คนที่ผมสามารถร้องขอความช่วยเหลือได้ในเวลาที่ผมกำลังมืดแปดด้าน
“พาเจ้าลูกเขยขี้งอนของพ่อกลับมาให้ได้นะ” พ่อยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน มือหนากอดรัดผมแน่นพร้อมทั้งลูบหัวด้วยความรักสุดหัวใจ
พ่อผมเป็นนายทหารใหญ่...มีอำนาจในการสืบหาคนด้วยวิธีการแกะรอยสัญญาณโทรศัพท์ เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนผมตัดสินใจมาขอความช่วยเหลือจากท่าน อ้อนวอน...ขอร้องให้พ่อเห็นใจคนโง่เขลาอย่างผม
พ่อไม่ลังเลเลยที่จะช่วย...กลับกันพ่อสั่งให้ลูกน้องช่วยกันแกะรอยจากสัญญาณโทรศัพท์มือถือของนอสจนเจอ ท่านให้เหตุผลเพียงอย่างเดียวว่า
...ท่านรักผม..และท่านก็รู้ว่าผมรักนอสมากแค่ไหน...
“ตะวันจะพานอสกลับมาฮะ” ผมสัญญากับท่านและรีบออกไปตามหานอส มีนิกซ์คอยขับรถให้และจีอาที่คอยให้กำลังใจกันไปตลอดทาง
สัญญาณโทรศัพท์ของนอสบ่งชี้ว่านอสอยู่ที่บางแสน ผมไม่แปลกใจถ้านอสจะออกไปนอกเมืองแบบนั้น
แต่สิ่งที่ผมกลัวคือจิตใจของนอส...คนคิดมากอย่างนอสไปทะเลคนเดียว...ติดต่อไม่ได้แบบนี้...
...ผมไม่อยากจะคิดร้ายเลย...
“พี่ตะวันอย่าคิดมากนะฮะ เราต้องเจอพี่นอส” จีอาหันมายิ้มปลอบใจ ผมยิ้มตอบกลับน้องก่อนที่จะพยักหน้าให้อีกคนสบายใจ
นิกซ์ใช้เทคนิคพิเศษของตัวเองขับรถพาพวกเรามาถึงที่หมายภายในเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมง ผมแทบจะกระโดดกอดขอบคุณเพื่อนรักผู้แสนดีคนนี้...แต่นิกซ์ให้เหตุผลที่ทำเอาผมน้ำตาไหลว่า...
“นอสก็เป็นเพื่อนเราเหมือนกัน”
“ขอบคุณนะนิกซ์”
นิกซ์ยิ้มก่อนที่จะยื่นมือมาลูบหัวผม “ไปหานอสเถอะ เรากับจีอาจะรอที่รถ”
ผมพยักหน้ารับ คว้าตัวจีอาเข้ามากอดแน่นๆหนึ่งทีก่อนที่จะหันหลังรีบวิ่งไปตามหานอส...รถของนอสจอดอยู่ที่นี่ เพราะฉะนั้นนอสเองก็ต้องอยู่ที่นี่เหมือนกัน
...รอตะวันก่อนนะนอส..แล้วหลังจากวันนี้ตะวันจะบอกรักนอสทุกวันไปตลอดชีวิตเลย...
ผมวิ่งไปตามชายหาดด้วยความร้อนใจ...ตอนนี้ก็ค่ำแล้วแถมแถวนี้ยังไม่มีใครพักอาศัยอีกด้วย โชคยังดีที่ผมถือไฟฉายติดตัวมาทำให้การตามหานอสไม่ลำบากเท่าไหร่
เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลยเมื่อผมเดินตามหานอสมาเรื่อยๆแต่ก็ยังไม่เจอ ผมเหลียวกลับไปมองต้นทางก็พบว่าจากที่ยืนอยู่ตรงนี้ค่อนข้างไกลอยู่เหมือนกัน
...แล้วนอสหายไปไหน...
ผมสะดุดเข้ากับอะไรซักอย่างจึงลดมือที่ถือไฟฉายลง แต่แล้วก็ต้องตัวชาวาบเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ผมผมสะดุดนั้นคืออะไร
“นอส!!”
นอสตัวเป็นๆนอนนิ่งอยู่ใกล้เท้าผม ครึ่งตัวของนอสแช่อยู่ในน้ำยิ่งทำให้ผมใจสั่น...ผมรีบโยนไฟฉายไปข้างๆก่อนที่จะย่อตัวลงเพื่อเรียกคนที่กำลังนอนนิ่ง
“นอส! ตื่น...ได้ยินตะวันมั๊ย...” ผมเขย่าร่างอีกคนด้วยหัวใจที่สั่นไหว นอสไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆยิ่งทำให้ผมใจเสีย “นอส...ตื่นสิ! ตื่นสินอส!”
ผมแนบหูลงฟังเสียงเต้นของหัวใจอีกคน...แต่กลับพบว่ามัน...
...ว่างเปล่า...ไม่จริง...นอสยังไม่ตาย
ผม...ไม่เชื่อ!
“นอส!” ผมเริ่มเขย่าอีกคนแรงขึ้น น้ำหูน้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ “ตะวันไม่เล่นนะนอส...ตื่นสิ ตื่นขึ้นมา!”
ผมก้มลงแนบหูฟังเสียงหัวใจนอสเต้นอีกครั้ง...แต่มันก็ยังคงเงียบงันเหมือนเดิม “ฮึก! ตะวัน...ตะวันขอโทษ!” ผมเริ่มร้องไห้หนักขึ้น...ความเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปโถมเข้ามาจนไม่อาจรับไหว “ตะวันขอโทษ...นอส ฮึก! ตื่นเถอะนะ...ตะวันขอร้อง”
ขอร้อง...ตื่นขึ้นมาฟังคำว่า ‘รัก’ จากคนโง่เขลาคนนี้
ตื่นขึ้นมา...รักกันใหม่อีกครั้ง
...จะไม่ทำให้เสียใจอีกเลย...
“นอสจะทิ้งตะวันไปไม่ได้!” ผมเริ่มลงมือทุบตีคนที่นอนนิ่ง “อย่ามาทิ้งกันไปง่ายๆแบบนี้นะ!”
ผมโถมตัวกอดนอสเอาไว้ ไม่สนใจเนื้อตัวที่เริ่มเปียก...ในใจร่ำร้องให้อีกคนตื่นขึ้นมา น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงบนอกอีกคนแทบจะขาดใจ
“ตะวันรักนอส...” ผมพูดออกไปในที่สุด...มันไม่ได้ยากเลยที่จะบอกรักใครซักคนที่เรารักหมดหัวใจ
คำเดียวง่ายๆที่ผมอมพะนำมันอยู่นาน...ตอนนี้มันกำลังลงโทษผมอย่างเจ็บปวดที่สุด ความคิดงี่เง่าเหมือนคนเห็นแก่ตัว...ความโง่เขลาของผมทำร้ายคนที่รักผมและคนที่ผมรัก
ทุกครั้งที่ผมได้ฟังนอสบอกรัก...หัวใจจะเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ทุกครั้งไป ทำไมผมไม่เคยนึกได้เลยว่า...ถ้านอสได้ฟังผมบอกรักบ้าง...นอสเองก็คงจะมีความสุขมากเช่นกัน
...เพราะผมโง่..งี่เง่า..เอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นใหญ่...
ผมมันเห็นแก่ตัว เปิดรับความสุขที่อีกฝ่ายมอบให้เพียงอย่างเดียว แต่ไม่เคยนึกเฉลียวใจเลยว่า...นอสเองก็ต้องการความสุขจากผมตอบแทนเหมือนกัน
...ผมมันบ้า...
“ฮึก! ฮือ...ตะวันรักนอส” ผมพูดซ้ำอีกครั้ง และสัญญากับตัวเอง...ว่าผมจะพูดคำนี้ให้นอสฟังทุกวัน
...เพราะฉะนั้น..กลับมาหาตะวันเถอะนะนอส...
“ตะวันรักนอส...รักมาก” ผมสะอื้น เพิ่มแรงกอดรัดอีกคนให้แน่นขึ้น “ตะวันขอโทษ...อย่าทิ้งตะวันไป ฮือ...ตะวันรักนอส ได้ยินมั๊ย...ตะวันรักนอส!”
...ถ้าทิ้งกันไป..แล้วผมจะอยู่ได้ยังไง...
ผมเงยหน้าชะโงกตัวจูบเบาๆที่ริมฝีปากอีกคน พร่ำบอกรักคนที่นอนนิ่งด้วยหัวใจที่กำลังจะแตกสลาย...ผมมองทะเลในความมืดมิดตรงหน้า...ถ้าผมตามนอสไป...จะยังทันไหมนะ...
“รอตะวันนะ...รอตะวัน...ตะวันจะไปอยู่กับนอส” ผมพูดเสียงสั่น ปล่อยโฮออกมายกใหญ่พร้อมกับโถมตัวเข้ากอดอีกคนแน่น
ว่าแต่...ทำไมเหมือนรู้สึกอีกคนขยับตัวล่ะ?
ผมเงยหน้ามองอีกคนด้วยความตกตะลึง นอสลืมตามองหน้าผมพร้อมกับกระพริบตาด้วยความงุนงง ผมรีบจับมืออีกคนแนบแก้ม...ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“นอส...”
“ตะวัน” นอสเรียกผมเสียงเบา แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ได้ยินมันชัดเจน “ร้องไห้ทำไม...”
ผมดีใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก รีบเช็ดน้ำตาบนหน้าออกพร้อมกับถามอีกคนเสียงสั่น “นอส...นอสยังไม่ตาย”
นอสขมวดคิ้ว ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง “นอสไม่ได้ตาย”
“แต่...แต่หัวใจนอสไม่เต้น...”
“หืม?” อีกคนทำหน้างงก่อนที่จะพยักหน้าเข้าใจ “หลับลึกไปหน่อยมั้ง แล้วคลื่นก็เสียงดัง...ตะวันคงจะไม่ได้ยิน”
ผมถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก อยากจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งด้วยความดีใจ...แต่ตอนนี้ผมควรพานอสกลับบ้านก่อนดีกว่า
“กลับบ้านเรากันเถอะนะ ตะวัน...ขอโทษ” ผมพูดเสียงเบาด้วยความสำนึกผิด นอสมองหน้าก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบแก้มผมช้าๆ
“นอสไม่โกรธตะวันหรอก” นอสยิ้ม “ว่าแต่ตะวันมาทำไม จะมาบอกเลิกนอสหรอ...อย่าเลย นอสไม่อยากได้ยิน...” นอสพูดเสียงเบาพร้อมกับหันหน้าหนีผม ดวงตาเศร้าหมองนั้นมีน้ำใสๆคลออยู่ทำให้ผมเจ็บแปลบในอก
“ไม่ใช่นะ...”
“เมื่อกี้นอสฝันดี” นอสชิงพูดตัดบท “ฝันว่าตะวันมาหานอส...บอกรักนอส...แต่ถ้านอสต้องตื่นขึ้นมาเจอความจริงที่ว่าตะวันจะบอกเลิกนอส...ก็อย่าพูดเลย ถือว่าสงสารนอสเถอะ”
ผมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง...ไม่ใช่เพราะโกรธ...แต่เพราะผมเสียใจ..ผิดวังในตัวเองที่กลายเป็นคนไม่ดีทำให้คนที่รักต้องคิดมากและกังวลแบบนี้
“ไม่นะนอส...ตะวันไม่มีวันพูดคำนั้น...เราจะไม่มีวันเลิกกัน”
นอสหันมามองหน้าผม ก่อนที่จะก้มหน้าหลบสายตา “แต่ตะวันไม่รักนอส...”
“รัก!” ผมพูดขัดเสียงดัง...ต่อไปนี้จะไม่ยอมให้นอสเข้าใจอะไรผิดๆแบบนี้อีกแล้ว “ฟังนะ...” ผมจับหน้านอสให้ผมสบตาผม ก่อนที่จะชะโงกตัวประทับจูบที่ริมฝีปากอีกคนเบาๆ
“ตะวันรักนอส...รักมาก รักที่สุด...และจะรักนอสแบบนี้ตลอดไป”นอสมองหน้าผมนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยายินดียินร้ายกับคำบอกรักของผมที่นอสเคยอยากฟังนักหนา ผมเริ่มใจเสียและเริ่มกลัวว่านอสจะไม่อยากฟังคำว่ารักจากผมอีกแล้ว
...กลัว..ว่ามันจะสายเกินไป...
“พูดใหม่สิ...” นอสบอกเสียงนิ่ง
“ตะวันรักนอส...รัก...ที่สุด”
“งั้นหรอ”
“ตะวัน...ฮึก! ขอโทษ...นอสเกลียดตะวัน...ฮือ แล้วใช่มั๊ย...” ผมก้มหน้าร้องไห้เหมือนเด็กๆ สะอื้นหนักจนอีกคนต้องเข้ามากอดปลอบ
...ก็ยังดีที่ยังมีอ้อมกอดมอบให้กัน...
“พูดจริงใช่มั๊ย...ที่ว่า...รักนอส”
“จริงสิ! จริงๆนะ...” ผมกอดรัดอีกคนแน่น แสดงออกให้รู้ว่าผมรักอีกคนจากหัวใจจริงๆ
ต่อไปนี้จะไม่อมพะนำอะไรอีกแล้ว
...ขอแค่กลับมารักกันเหมือนเดิม...
“งั้น ‘รัก’ นอสให้ดูหน่อย...” นอสพูดเสียงเบา ผมผละออกมามองหน้าอีกคนด้วยความไม่เข้าใจ แต่พอเห็นอีกคนเริ่มถอดเสื้อผ้าตัวเองออก...ผมจึงรู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไรต่อไปดี
...คงต้องแสดงให้นอสดูซะแล้ว..ว่าผม ‘รัก’ อีกคนมากแค่ไหน...
ผมยิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้า...ผู้ชายซื่อๆที่เมื่อปีก่อนไม่กล้าบอกรักผม...แอบรักเพื่อนสนิทมาได้ตั้งหลายปี ผู้ชายที่ให้ผมทุกอย่าง...รักผมมากจนไม่มีใครเทียบได้
ผมขยับตัวขึ้นคร่อมอีกคนที่มองผมทุกการกระทำอย่างไม่วางตา แสงไฟจากไฟฉายอันน้อยนิดบวกกับแสงจันทร์บนท้องฟ้ายิ่งสร้างบรรยากาศทำให้เราดึงดูดหากันมากขึ้น
“เดี๋ยวตะวันทำเอง” ผมกระซิบบอกอีกคนพร้อมทั้งถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก นอสขยับตัวเข้ามาเพื่อจะจูบผมแต่ผมเบี่ยงตัวหลบพร้อมกับแกล้งงับติ่งหูอีกคนเล่น “ใจเย็นสิ...”
ตอนนี้ตัวเราสองคนเปลือยเปล่า ผมผลักให้อีกคนนอนหงายลงไปบนพื้นทรายก่อนที่จะตามขึ้นคร่อม นอสมองผมตาไม่กระพริบ...แม้จะไม่เขินอยู่บ้างแต่ผมก็เต็มใจทำ
...จะไม่อายกับการบอกรัก..การแสดงออกมาว่ารักอีกแล้ว...
ผมเริ่มต้นจูบอีกคนตั้งแต่หน้าผาก เรื่อยลงมาจนถึงจมูกก่อนที่จะแกล้งงับเบาๆ จากนั้นจึงค่อยๆเลาะเล็มชิมริมฝีปากที่พร่ำบอกรักผมอยู่ทุกวัน แรกเริ่มนอสแกล้งปิดปากตัวเองเอาไว้ไม่ให้ผมเข้าไปรุกราน แต่เมื่อผมแลบลิ้นเลียเบาๆเชิงอ้อวอนริมฝีปากนั้นจึงยอมเปิดให้ผมได้เข้าไป
“อืม...ย...อย่าจับสิ” ผมพูดเสียงหอบ จับมือนอสที่กำลังซุกซนอยู่กับหน้าอกผมให้ออกไป
“เร็วๆสิตะวัน...” นอสสั่งเสียงแหบพร่า ส่วนล่างชูชันสั่นระริกจนผมนึกเอ็นดู
“ใจร้อนจริง...” ผมก้มลงพูดกับส่วนนั้นของอีกคนเบาๆก่อนที่จะแกล้งเอามือไปลูบไล้ นอสตัวเกร็งกัดปากด้วยความเสียวจนผมอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มพอใจ
ผมแตะริมฝีปากตัวเองลงบนส่วนแข็งของนอสเบาๆก่อนที่จะครอบครองมันด้วยปาก นอสจับต้นคอผมแน่นรับรู้ถึงการขยายตัวที่เพิ่มมากขึ้นเมื่อมันเข้ามาอยู่ในโพรงปากผมจนคับแน่น
นอสหลุดเสียงครางออกมาเบาๆให้ผมได้ภูมิใจในตัวเอง ผมจึงตัดสินใจขยับปากขึ้นลงช้าๆเป็นการเอาใจ แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ชอบจังหวะอ่อนโยนของผมเท่าไหร่นัก
“ตะวัน...ตะวัน อา...” นอสครางเสียงดังแข่งกับเสียงคลื่น พร้อมทั้งหยัดตัวเองเด้งสวนจนผมแทบสำลัก
“แค่ก...อื้ม นอส...ด...เดี๋ยว...”
“ไม่รอแล้ว...” คนขี้น้อยใจทำตัวใจร้อนด้วยการอุ้มผมให้ขึ้นมานั่งซ้อนตักตัวเอง นอสมองสบตาเหมือนอ้อนวอนขอร้องที่จะเข้ามาข้างในตัวผม ผมยิ้มให้กับคนที่รักหมดหัวใจก่อนที่จะพยักหน้ายอม
ผมค่อยๆกดตัวเองลงไปช้าๆ สองมือกอดไหล่อีกคนเอาไว้แน่น มีนอสคอยประคองสะโพกผมให้ครอบครองส่วนแข็งนั้นเบาๆโดยไม่ให้ผมเจ็บตัว
“อ...อื้อ!”
“เจ็บรึเปล่า” ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ ยื่นหน้าประกอบจูบอีกคนแล้วค่อยๆกดตัวเองลงมาจนสุด
“ย...อย่าเพิ่งขยับนะ...”
นอสพยักหน้ารับก่อนที่จะเอื้อมมือมาสัมผัสกับส่วนนั้นของผม อีกมือทำหน้าที่ปลุกเร้าอารมณ์ที่ยอดอกของผมจนมันแข็งชูชัน
“รักนอส...” ผมมองอีกคนด้วยแววตารักสุดหัวใจ นอสยิ้มก่อนที่จะเริ่มขยับสะโพกผมขึ้นลงเบาๆ “ตะวันรักนอส...อ๊ะ! อ๊า...”
เมื่อเริ่มชินกับขนาดของอีกคนผมจึงเริ่มขยับสะโพกตัวเองขึ้นลงโดยที่มีนอสคอยช่วยกำกับประคองสะโพกเอาไว้ จากจังหวะช้าแปรเปลี่ยนเป็นรัวเร็วเมื่อความร้อนในตัวผมพุ่งพล่านออกมาเป็นตัวขับเคลื่อน
“อ๊ะ...อา...นอส อิ๊!”
“ตะวัน...ที่รัก...”
“ตะวันรักนอส...รัก...รัก...” ผมจงใจกดตัวเองเน้นย้ำไปกับคำบอกรักทุกคำที่ผมบอกไป นอสมองผมแววตาหวานซึ้งด้วยน้ำตาที่คลอเต็มเบ้า
“ขอบคุณ...ขอบคุณครับ”
“ย...อย่าทิ้งตะวัน อ๊า...ไปนะ...อื้อ!” ผมขยับสะโพกตัวเองโยกขึ้นลงรัวเร็วจนทำให้อีกคนร้องครางลั่น เสียงเนื้อกระทบกันของเราสองคนดังก้องไปทั้งหาด...แต่ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
...ที่ผมสนใจ..คือคนตรงหน้านี้เท่านั้น...
“ไม่มีวัน...นอสรักตะวัน” นอสกัดซอกคอผมเบาๆก่อนที่จะรวบตัวผมอุ้มขึ้นมาพร้อมกับที่นอสเองก็ลุกขึ้นยืน ผมกอดคออีกคนเอาไว้แน่นเพราะกลัวจะตก
“จ...จะทำอะไร”
นอสยิ้มเจ้าเล่ห์ ขยับตัวเข้าออกทั้งที่กำลังยืนอยู่ “ท่าใหม่ไงครับ”
“อ๊า! อ๊ะ...อือ...ม...มัน อ๊า อ๊ะ! ลึก...อื้อ!” ผมหวีดครางไม่เป็นภาษา ผิดกับอีกคนที่เอาแต่ขยับสะโพกกระแทกเข้าออกไม่ออมแรง
แขนแข็งแรงของนอสอุ้มผมเอาไว้พร้อมกับที่ส่วนล่างขยับเข้าออกรัวเร็วจนเราสองคนแทบกลายเป็นเนื้อเดียวกัน ผมกอดคอนอสแน่นพร้อมทั้งประกบจูบอีกคนด้วยความเร่าร้อน
“ฮ๊า...ไม่ไหว...จะออก...อ๊า....อ๊ะ!”
“ตะวัน...” นอสกัดฟันแน่นเรียกชื่อผมก่อนที่จะใส่แรงทั้งหมดเข้ามา ผมหวีดร้องลั่นจนตัวเองกระตุกปลดปล่อยตามด้วยคนอีกที่ฉีดพุ่งความรักเข้ามาในตัวผมจนหมด
พ่อคนขี้น้อยใจถึงกับหมดแรงทรุดตัวลงกับหาดทั้งที่ยังมีผมเกาะเป็นลูกลิง นอสรวบตัวให้ผมนอนทับตัวเองก่อนที่จะปล้นจูบกันจนแทบหายใจไม่ออก
“น...นอส”
“อา...สุดยอดเลย” นอสพึมพำ ดูดไซร้ไปตามร่างกายผมจนเกิดรอยแดงไปทั่ว “ตะวันจ๋า...รักตะวันที่สุดเลย”
“อือ...ตะวันก็รักนอส”
“งั้นขออีกรอบนะ” ไม่ขอปากเปล่าส่วนที่ยังเชื่อมกันอยู่กลับแข็งขันขึ้นมาใหม่จนผมตกใจ
“ตาบ้า!”
“บ้าแล้วรักรึเปล่าครับคนดี”
ผมยิ้มให้กับคำถามเดิมๆจากคนเดิมๆ และแน่นอนว่าผมจะไม่เงียบเป็นคำตอบเหมือนเดิมอีกแล้ว
“รักที่สุดเลย พ่อคนขี้คิดมากของตะวัน”...ว่าแต่..ผมลืมอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย...
++++++++++++++++++++
“พี่ว่าตะวันหายไปนานแล้วนะ...” ผมพูดเบาๆ ชะเง้อคอมองหาเพื่อนตัวเล็กที่หายไปนานสองนานด้วยความเป็นห่วง “พี่ลงไปตามตะวันดีกว่า”
“ม...ไม่ต้องไปหรอกฮะ” จีอาหันมาคว้าแขนผมเอาไว้ น้องก้มหน้าพูดไม่ยอมสบตาผมแถมยังหน้าแดงแปลกๆ
“ทำไมล่ะ?” ผมถาม “ว่าแต่จีอาไม่สบายรึเปล่าครับ หน้าแดงจัง” ผมลูบแก้มอีกคนเบาๆ น้องส่ายหัวปฏิเสธแต่ก็ยังไม่เงยหน้ามองผมอยู่ดี
...อะไรกัน...
“พี่นิกซ์ไม่ได้ยินหรือไง...” จีอากระซิบ และจู่ๆผมก็ดันขนลุกขึ้นมาเมื่อสังเกตบรรยากาศรอบกาย
...คงไม่มีอะไรโผล่ออกมาให้ตกใจเล่นหรอกใช่ไหม...
“จีอา...” ผมกลืนน้ำลาย เริ่มกลัวขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ “ส...เสียงอะไรครับ”
“ฟังให้ดีสิฮะ...” น้องบอกผมเสียงเบา แก้มยิ่งแดงจนผมแปลกใจ
จีอาไม่น่าจะเขินเสียงผีนะ
เอ๊ะ!...เขินงั้นหรอ
ผมเงี่ยหูฟังเสียงรอบข้างตามที่จีอาบอกแล้วก็ต้องหน้าแดงขึ้นมาตามคนข้างๆ
เสียงหอบหายใจอย่างเร่าร้อนของคนสองคนที่ผมมั่นใจว่าเป็นใครดังอยู่ไม่ไกลจากที่ผมอยู่มากนัก แต่ถึงจะไกลก็ได้ยินชัดเจนเพราะหาดนี้แทบจะไม่มีใครอาศัยอยู่เลย
ไอ้พวกบ้าเอ้ย!
“ไม่ต้องไปตามพี่ตะวันแล้วล่ะ” จีอายิ้มมีความสุข แก้มแดงๆของอีกคนยิ่งทำให้เจ้าตัวดูน่ารัก...
...และน่ากอดมากยิ่งขึ้นเข้าไปอีก...
“จีอา...”
“อ...อะไรฮะ” น้องหันมาทำหน้าตื่นตกใจเมื่อเห็นผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ผมยิ้มพร้อมกับรั้งตัวเด็กน้อยให้ข้ามเบาะมานั่งบนตัก
“เรามาหอบหายใจแบบสองคนนั้นกันบ้างมั๊ย”
“ม...ไม่เอา!”
“หน่านะ...คนดีของพี่นิกซ์”
“บ...บ้า! จีอา...อายนะ” จีอาแก้มแดงให้ผมดูเป็นหลักฐานว่าน้องอายจริงๆ อดไม่ได้เลยชะโงกหน้าฟัดแก้มเด็กเล่นหนึ่งฟอด
“ไม่ต้องหายหรอก” ผมแกะกระดุมเสื้ออีกคนออกทีละเม็ด ไม่ลืมที่จะแกล้งซุกไซร้ซอกคอขาวนั้นไปด้วย “แข่งกันทำแต้มกับสองคนนั้นไง”
“พี่นิกซ์นี่จริงๆเลย!” จีอาหยิกแขนผมเบาๆเป็นการลงโทษ แต่สุดท้ายก็ยอมช่วยแกะกระดุมเสื้อผมอยู่ดี “แต่เพราะรักหรอกนะ...จีอายอมก็ได้”
ผมหัวเราะให้กับคำพูดของเด็กน้อย จูบปากแดงๆนั้นเป็นรางวัล
“งั้นเราก็มา ‘รัก’ กันให้รถสั่นสะเทือนกันเลยดีกว่าครับ”
เทพนิกซ์อย่างผม...ไม่ยอมน้อยหน้าคู่นั้นหรอกครับ!
FINคงต้องกล่าวลากันแบบจริงๆจังๆซะที...
จบแล้วนะคะ...เรื่อง
Sex Syndrome ● ขอโทษที...ที่ผมติด “เซ็กส์” ได้จบลงอย่างสมบูรณ์ที่สุดแล้ว
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำว่า "ขอบคุณด้วยใจจริงค่ะ"
ขอบคุณ...ที่ติดตามกัน
ขอบคุณ...ที่ชื่นชอบ
ขอบคุณ...ที่คอมเมนท์
ขอบคุณ...ที่กดบวกเป็ด
ขอบคุณ...ที่รอคอย
ขอบคุณ...ที่ยังรักกันตั้งแต่วันแรกที่ลงเรื่องจนถึงวันนี้
หนึ่งปีที่ผ่านมากับเรื่องนี้...ขอบคุณจริงๆค่ะ
ไม่ร้องนะไม่ร้อง...(บอกตัวเอง)
เรายังเจอกันได้อีกในหนังสือนะคะ
สำหรับผู้ที่สนใจ ติดตามรายละเอียดได้ที่รีล่างเลยค่ะ
สัญญาว่าจะเขียนนิยายบอยเลิฟต่อไป
จนกว่าสาววายจะสลายหายตัวไปจากโลกนี้เลยเนอะ หุหุ
อย่าลืมติดตามเรื่องต่อๆไปของกระป๋องด้วยนะคะ
อย่าลืมนามปากกา iPongPaeng คนนี้ไปนะ!
รักคนอ่านที่สุดในโลกเลย ^^ 
โพลล์
หัวข้อ: (***แจ้งข่าวค่ะ***) Sex Syndrome ● ขอโทษที...ที่ผมติด “เซ็กส์” (รายละเอียด P.89) (อ่าน 897710 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก