มาต่อแล้วค่ะ
****************************************************************************************************************
ผมปั่นจักรยานกลับมาถึงหอ เข้ามานั่งที่โซฟารับแขกในห้อง ที่วันนี้มีแขกเต็มทุกที่นั่ง แม้แต่พื้นห้องก็มีคนนั่ง ใช่แล้วครับทั้งโมทย์ ตี๋ ฟ้า อั้ม นั่งกันหน้าสลอนเลยครับ ที่หน้าสลดหน่อยก็เป็นตี๋นี่แหล่ะครับ มันคงอึ้งที่เพื่อนรักปัดมือมันทิ้ง ผมเองยังตกใจเลยครับ ตอนล้มไม่เท่าไหร่ ผมล้มบ่อย แต่พอตามไปถึงห้องพยาบาลเท่านั้นแหล่ะ เท้ามันบวมมาก โก้ต้องถือรองเท้าอีกข้างกลับมาด้วย เพราะใส่ไม่ได้ เห็นน้องเก๋บอกว่ากว่าจะถอดได้ต้องเอาเชือกที่ถูกรองเท้าออกหมดทั้งแถวเลย แต่ที่สำคัญ..................
“พวกมึงมานั่งทำไมห้องกูเนี่ย”
“ก็จะให้กูทำไงล่ะ”โมทย์มันถามกลับ
“อ้าว มึงก็กลับบ้านมึงไปสิ ไอ้ฟ้ามึงด้วย มาทำเนี่ย”ผมหันไปมองไอ้ฟ้า มันก็ส่ายหน้าพร้อมยกไหล่ให้
“มึงด้วยไอ้ตี๋ ห้องเพื่อนมึงน่ะอยู่โน่น และมึงนะไอ้อั้ม กูไปรู้จักมักจี่มึงเมื่อไหร่ครับ มานั่งรวมกับเขาอยู่เนี่ย”ผมมองมันสองคนที่นั่งบนพื้นห้อง มันก็นั่งก้มหน้าก้มตา ไม่ตอบผม
“เป็นไรไอ้ตี๋ แค่นี้ไอ้เปี๊ยกมันไม่โกรธมึงหรอกน่ะ ปกติเล่นกันด่ากันแรงจะตาย เดี๋ยวมันก็หายโกรธแล้ว หรือว่ากลัวไอ้โก้วะ”ตอนโก้มารับเจ เห็นมันจ้องหน้ากัน นึกว่ามันจะต่อยกันแล้วครับ
“ผมไม่ได้กลัวมันโกรธพี่”มันเงยหน้ามองผม หน้าเศร้าเชียวครับ
“อ้าวแล้วเป็นไร”
“ผมดูแลมันไม่ดี ผมพามันไปเจ็บตัว ผมทำมันเจ็บ ผมไม่เคยทำมันเจ็บเลยนะ”ตี๋มันบ้าไปแล้วครับ ชุลมุนขนาดนั้นไม่รู้หรอกว่าใครที่เป็นคนชนไอ้เปี๊ยกมันล้ม
“เจ็บแค่นี้เดี๋ยวมันก็หาย มึงไม่เคยเป็นรึไง ใครๆ เขาก็เคยทั้งนั้นแหล่ะ”
“มันไม่เหมือนกัน ผมเจ็บได้ แต่...ไม่อยากเห็นมันเจ็บ”เอ๊าไอ้นี่ เพื่อนมันเป็นเทวดารึไง เจ็บนิดเจ็บหน่อยไม่ได้น่ะ คุยกับมันแล้วเซ็งครับ
“แล้วจะเอาไง จะนั่งกันอยู่นี่เหรอ พวกมึงอ่ะ”ผมกวาดตามอง พวกนี้ก็พยักหน้ารับคำประชดผม
“พวกมึงน่ะบ้าว่ะ”อยู่ดีๆ ฟ้ามันก็พูดโพล่งขึ้นมาครับ
“เพราะมึงน่ะแหล่ะ ยังไม่รู้ตัวอีก”โมทย์ที่นั่งเงียบๆ ก็ไม่เงียบแล้ว
“เพราะกูยังไง กูก็เล่นบาสของกู พวกมึงน่ะระแวงเชี่ยไรกัน คิดว่ากูจะปล้ำน้องมันกลางโรงยิมรึไง ประสาท”ถูกของมันครับ ตอนแรกที่คนขาดตี๋ก็บอกเดี๋ยวไปตามนักบาส MBA มาผมก็นึกว่าใคร ที่ไหนได้เป็นไอ้เปี๊ยก มันเล่นเก่งมากครับ ความสูงไม่เป็นปัญหาเพราะทักษะมันดี อยากจะถามเหมือนกันว่าทำไมไม่มาคัดตัว เล่นไปสักพักนึกเรื่องที่ฟ้ามันชอบไอ้เปี๊ยกได้ ก็เผลอคอยกันมันสองคน และลามไปถึงอั้มด้วย คนอื่นๆ ก็คงคิดเหมือนผม จนมันทนไม่ไหว เดินหนีไปนั่ง พวกผมเลยคุยกันว่าจะจัดทีมใหม่ ให้ไอ้ตี๋ไปตามมันมาเล่นต่อ แต่...มันเล่นเดินโชว์ผิวขาวๆ เนียนๆ มาเลยครับ ขนาดเพื่อนผมกับเพื่อนอั้มยังมองตาค้าง ไม่ต้องพูดถึงไอ้ฟ้าเลยครับ ยิ่งตอนเล่นแล้วโดนเนื้อโดนตัวมันเนี่ย ผิวลื่นๆ นุ่มๆ ขนาดผมยังรู้สึกดี แล้วคนอื่นล่ะ กว่าจะรู้สึกตัวมันก็โดนกระเทกไปนอนบนพื้นแล้ว
ถ้านึกดีๆ ฟ้ามันก็ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ ไม่มีท่าทีจะลวนลามหรือโลมเลียทางสายตาเลยสักนิด ที่สำคัญกว่านั้น ทำไมผมต้องบ้าไปกับพวกมันด้วยเนี่ยยยยยยย
“กูน่ะชอบเจมัน แต่ไม่ได้ต่ำขนาดที่พวกมึงคิดหรอก แล้ววันนั้นกูก็เมาด้วย และก็.....เข้าใจอะไรผิดนิดหน่อยเลยพูดแรงไปหน่อย แต่เรื่องนี้ไว้กูขอโทษน้องมันเอง ส่วนเรื่องวันนี้น่ะ...กูไม่ผิด”ฟ้าพูดจบ ทุกคนก็เงียบครับ มันผิดก็ยอมรับผิด ส่วนพวกผมเนี่ยนะ ก็ควรจะขอโทษที่คิดกับมันแบบนั้น
“เออกูขอโทษมึงด้วยแล้วกัน ทั้งเรื่องวันนั้นและวันนี้น่ะ”ผมตบที่ไหล่มันเบาๆ มันก็พยักหน้าให้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะหน้าห้องผม ผมเลยลุกไป เปิดประตูก็เห็นโก้ยืนอยู่ครับ มันให้เรียกตี๋ให้ สักพักตี๋ก็เดินมา ผมยังยืนพิงกรอบประตูอยู่ เห็นมันหน้าเครียดๆ กลัวจะต่อยกันครับ
“ไปซื้อข้าวเย็นกับของโปรดเจมาให้มันกินด้วย กูจะรอในห้อง”สั้นๆ ครับ แล้วมันก็เดินกลับไปห้องเจ ตี๋ก็เดินก้มหน้าไปหยิบกระเป๋าตังค์เตรียมทำตามคำสั่งเพื่อนมันเลย
“เดี๋ยวกูไปด้วย เริ่มหิวเหมือนกัน”พูดเท่านั้นแหล่ะครับ คนอื่นลุกพรึ่บพรั่บกันหมด สรุปจะไปกันให้หมดใช่ไหมเนี่ย
ผมเลยต้องขับรถมาพวกมันไปซื้อของที่โลตัสใกล้ๆ ไปถึงพวกมันก็ลากผมเข้าไปในซุปเปอร์ด้วย ผมก็เลยตามเลย จะได้ซื้อของเข้าห้องด้วย หยิบตะกร้าได้จะเดินไป มองไปที่พวกมันอีกรอบ.....รถเข็นครับ มันเข็นรถเข็นคันใหญ่คนละคันเกาะกลุ่มกันมา สรุปแล้วไอ้เปี๊ยกเนี่ยมันประสบอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่าครับ
“พวกมึงจะซื้ออะไรเยอะแยะเนี่ย มันแค่ข้อเท้าอักเสบนะ”มันหยิบขนมอะไรเยอะแยะไปหมดเลยครับ ต่างคนต่างหยิบด้วย
“ซื้อไปมันก็กินไม่หมดหรอก เอามานี่มา”ผมหยิบของในรถเข็นไอ้โมทย์ออกไปใส่รถไอ้ตี๋จนหมด มันก็มองหน้างงๆ
“เลือกมาคนละอย่างสองอย่างพอ มากันตั้งห้าคน ซื้อเป็นกองจะเอาไปถมห้องมันรึไงวะ”สภาพตอนนี้ใครมาเห็นคงตลกพิลึก ผู้ชายตัวโตๆ สี่คนยืนตัดสินใจเลือกกองขนมตรงหน้า ทำหน้าเครียดกว่าทำข้อสอบอีกครับ พอมันเลือกเสร็จผมก็เลยเดินไปหยิบขนมปังไส้ช็อคโกแล็ตมาหนึ่งแพ็ค
“ไหนบอกให้พวกูหยิบคนละชิ้นไง ไมมึงเอาเป็นแพ็ควะ”ฟ้ามันโวยครับ คนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย ทีอย่างนี้สามัคคีกันเชียวนะ
“กูจะเอาไปกินเองด้วย ให้มันห่อเดียวเท่านั้น เข้าใจ๋”พูดจบก็เดินลอยหน้าลอยตาไปคิดเงิน จ่ายไปก่อนแล้วให้พวกมันหารมาคืน ก่อนกลับพวกมันก็ไปสั่งอาหารใส่กล่องมา ส่วนผมเดินเอาของไปเก็บที่รถ พอตอนวนรถมารับ โอ้โหหหห มันจะจัดงานเลี้ยงหรือไงเนี่ย รู้งี้ผมไปสั่งกับพวกมันก็ดี
กลับมาถึง โก้ก็เดินมาเปิดประตูให้ สงสัยเจมันอยู่ในห้องนอน ตี๋มันก็เดินตัวลีบๆ ตามโก้เข้าไป สักพักพากันเดินพยุงกันออกมา เห็นตาไอ้เปี๊ยกกับตี๋แดงๆ คงร้องไห้กันมาแน่ครับ ตอนนี้ผมชินกับพวกมันสามคนแล้วครับ มันรักกันมากจนผมคิดว่ามันเป็นพี่น้องกันด้วยซ้ำ
“โหหหห ของกินเพียบเลย น่ากินว่ะ”เสียงใสๆ ร้องทันทีที่มันเห็นของกินบนพื้น(นั่งบนโซฟาไม่พอครับ)
“น่ากินก็กินสิครับน้องเจ พวกพี่ซื้อมาเลี้ยง”โมทย์พูดเจมันก็หันหน้าไปยิ้มให้
“เรื่องที่บ้านพี่วันนั้น...พี่ขอโทษนะครับ”ฟ้ามองหน้าเจนิ่ง เจมันทำหน้าอึ้งๆ คงไม่คิดว่าฟ้าจะขอโทษมันกลางวงแบบนี้
“ไม่เป็นไรครับ กินข้าวกันเถอะ”มันพูดแค่นี้แหล่ะครับ แล้วก็เริ่มลงมือกิน คนอื่นๆ ก็กินตาม ดูตี๋มันซึมๆ เจมันคงรู้เลยตักกับข้าวให้หลายอย่าง โก้มันก็เริ่มรู้สึกมั้งครับ เลยตักให้ตี๋มันด้วย เท่านั้นแหล่ะครับ ตี๋คนเดิมก็กลับมา กินกันไปคุยกันไป พออิ่มช่วยกันล้าง เอาหนังมาเปิดดูกัน สักพักเจมันง่วง โก้ก็เลยพามันไปนอนในห้องแล้วเดินกลับออกมาใหม่
“เจมันหลับแล้วเหรอ”ตี๋ถาม
“เออ”โก้ตอบมาเสียงห้วนมากเลย อารมณ์ผิดกับตอนเจนั่งอยู่ด้วยเลย บรรยากาศมาคุมาก
“พรุ่งนี้มึงต้องซ้อมบาสรึเปล่า”
“ยังไม่ต้องซ้อม ใช่ไหมครับพี่เอ็กซ์”ตี๋ถาม ผมก็พยักหน้าให้
“มึงลุกไปที่ระเบียงกับกูหน่อยดิ๊”แค่นั้นครับ ตี๋ต้องลุกเดินตามโก้ไป ประตูระเบียงยังไม่ทันปิดเลย ได้ยินเสียงโก้มันต่อยเข้าที่ท้องตี๋ มันทรุดตัวงอเลยครับ พวกผมพากันงง ผมลุกพรวดไปหาเลย นึกแล้วว่ามันต้องต่อยกัน
“เฮ้ยทำไรกัน”
“ไม่มีไรพี่ ไปนั่งกันเถอะ”ตี๋ลุกยืนเดินนำผมเข้าด้านใน โก้ก็เดินตามมาครับ เห็นมันไปหยิบยานวดมาให้ด้วย งงครับ ต่อยเองเอายามาให้เอง
“ทายาซะ จะได้ไม่เจ็บมาก”
“แม่งต่อยไม่ยั้งเลยมึง โดนซี่โครงกูด้วย จุกเลย”ตี๋เปิดเสื้อมาเห็นเป็นรอยแดงเลยครับ หมัดหนักจริงว่ะ
“หรือจะให้กูต่อยหน้า”
“บ้าเหรอมึง เดี๋ยวเจมันเห็นรอยก็โกรธมึงหรอก”เออ ดูเหตุผลมันครับ
“ทำไมพวกมึงแคร์มันจังวะ แค่มันล้มพวกมึงต้องต่อยกันเลยเหรอ”ผมอยากรู้ครับ ไม่อยากสงสัย
“ก็ผมดูแลมันไม่ดี ก็สมควรแล้วที่โดนโก้มันต่อย ถ้าเป็นผม ผมเอาหนักกว่านี้อีก”
“พวกมึงนี่ห่วงมันมากไปรึเปล่าวะ มันน่ะอายุเท่าพวกมึงนะ ไม่ใช่เด็กสามขวบ”
“หรือพี่ทนเห็นเวลามันเจ็บได้”โก้พูดแล้วจ้องผมเลยครับ ผมก็เลยเริ่มมองไปที่คนอื่นๆ
“กูทนไม่ได้ว่ะ”โมทย์พูดออกมาตอนที่ผมมองไปที่มัน คนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วยหมด
“กูทนได้ ทำไมจะไม่ได้วะ กูไม่เข้าใจพวกมึงเลย กูรู้...ว่าพวกมึงทุกคนน่ะรักมันชอบมัน ถึงจะต่างความหมายกัน แต่มันโตขนาดนี้แล้ว กูถามหน่อยเหอะ ปกติเวลามันอยู่บ้าน พ่อแม่โอ๋มันเหมือนพวกมึงป่าวเนี่ย หรือว่าโอ๋ยิ่งกว่านี้อีก”พูดจบเงียบกันทั้งวงเลยครับ ผมพูดอะไรผิดเหรอ
“พี่เอ็กซ์ไม่รู้เหรอครับ ว่า...พ่อแม่เจมันตายหมดแล้ว”อั้มมันพูดอะไรมา ผมฟังผิดรึเปล่า
“จริงเหรอวะ”ผมหันหน้าไปถามตี๋กับโก้ มันสองคนก็พยักหน้าให้
“มึงรู้ได้ไงวะไอ้อั้ม”ฟ้ามันก็สงสัยเหมือนผมครับ
“ได้ยินพี่โมทย์พูดโทรศัพท์ มีชื่อเจเลยแอบฟัง พอจับความได้แบบนี้น่ะ”อั้มพูดจบผมหันไปจ้องโมทย์มันเลย ทำไมมันไม่เล่าให้ผมฟัง แล้วไปรู้เรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่
“ไม่ต้องมาจ้องกู กูไม่ได้อยากปิดมึง ที่กูรู้เพราะน้องมันละเมอคืนรับน้อง พอกลับมาเลยลองถามดูแต่เป็นเรื่องส่วนตัวของน้องมัน มึงอยากรู้ก็ถามเอาเอง”ก็จริงครับ เรื่องส่วนตัว แต่ผมอยากรู้ และต้องรู้ให้ได้ด้วย แค่ผมขาดพ่อผมก็เสียใจมากแล้ว แต่ตอนนั้นยังเด็ก ไม่รู้เรื่อง อีกอย่างก็ยังมีแม่และน้อง แต่มันไม่เหลือใครเลย แค่คิดถึงตรงนี้ผมก็รู้สึกแน่นในอก พูดอะไรไม่ออก ไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ด้วยครับ
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ แล้วนี่จะกลับกันเลยเปล่า ดึกแล้วนะ”โมทย์คงเดาสีหน้าผมออก คนอื่นก็ตกลงว่าจะกลับ ก่อนกลับก็เปิดประตูห้องนอนดูเจมันหน่อย มันก็นอนหงายเอาหมอนใบเล็กรองขาไว้ หลับสนิทเลยครับ
ผมกลับเข้ามาในห้องนอนตัวเอง อาบน้ำ เปิดหนังดูจนจบเรื่อง แต่ไม่รู้เลยว่าเรื่องราวในหนังเป็นอย่างไร แค่มองภาพในจอแต่เสียงไม่เข้าหู เสียงเดียวที่ก้องอยู่ในหูตอนนี้คือเสียงร้องไห้ของคนข้างห้อง เสียงร้องไห้ที่พร่ำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำอีก นึกถึงใบหน้าด้านข้างวันที่คุยกับตรงระเบียง ผมเปิดประตูออกไปยืนที่เดิม วันนี้เหมือนวันนั้นอีกแล้ว เจยืนอยู่ที่เดิม ที่ปากคาบบุหรี่ไว้ มือข้างขวากำไฟแช็ค ผมยืนดูอยู่เงียบๆ ไม่ส่งเสียงร้องทัก สายตาคู่นี้มองออกไปไกล มองอย่างไม่มีจุดหมาย ทำไมนะ ผมถึงเพิ่งเห็นความเศร้าจากแววตานี้ โศกเศร้าเสียใจจนผมใจหาย ถึงตอนนี้จะถูกถามอีกครั้งว่า ผมทนเห็นเจเจ็บได้ไหม ผมยังตอบแบบเดิม ผมทนเห็นมันเจ็บได้ แต่ผมขอรู้เหตุผลได้ไหม มันเจ็บเพราะอะไร เศร้าเรื่องอะไร แล้วร้องไห้ทำไม..............ทำไมเหรอเจ
หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434 (อ่าน 3955617 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก