เอามาลงดึกมากไปหน่อย
แต่ก็ตามคำเรียกร้องนะคะ ถ้าใครอ่านคืนนี้แล้.....
อย่ามาว่ากันนะ
ฝันดีค่ะ
*******************************************************************************************************************************
กลับมาถึงห้องก็เจอโอ้หน้าห้องเจ เห็นบอกจะไปซื้อขนมมาเซ่น ผมก็ไม่ถามหรอกครับว่าเซ่นอะไร กำลังหงุดหงิดอยู่ เมื่อเช้าโมทย์ก็โทรมาย้ำอยู่ได้ว่าให้รับเจมันไปเรียนด้วย เพราะเรียนตึกเดียวกัน ส่วนเรื่องกินข้าวกับตอนเลิกเรียนเนี่ย ผมอาสาเอง แต่มันดันเบี้ยวผม ผมอุตส่าห์ออกจากห้องก่อนอาจารย์ปล่อย วิ่งไปที่จอดรถ ขับรถมาถึงหน้าตึกตี๋มันก็บอกว่าเจเพิ่งกลับไป กำลังจะโทรบอกผม ดูมันทำครับ กลับมาข้าวปลาก็ไม่กินด้วย ให้เพื่อนซื้อแต่ขนมให้ เพื่อนมันรักมันห่วงมัน แต่ผมไม่เห็นมันจะห่วงตัวเองบ้างเลย เด็กบ้าอะไรก็ไม่รู้ ชอบทำตัวมีปัญหา
เช้านี้โมทย์ก็โทรมาย้ำอีกแหล่ะครับ แต่ผมไม่สน ปั่นจักรยานออกมาเลย เมื่อวานมันยังหาทางกลับห้องเองได้ เดี๋ยวมันก็หาทางมาเองได้เหมือนกัน
“อ้าวไอ้เอ็กซ์ ไหนน้องกูล่ะ”เดินมานั่งที่ซุ้มน้ำปุ๊ป โมทย์ก็ถามเลยครับ โต๊ะประจำพวกผมจะมองเห็นโต๊ะของเจมันด้วย
“จะไปรู้เหรอ น้องมึงไม่ใช่น้องกูนี่”
“ไอ้เชี่ยนี่ กูบอกให้มึงรับมันมาด้วยไง พวกมันไม่มีรถจะมากันยังไง”
“แล้วแต่มันสิ ทีเมื่อวานมันยังกลับเองได้เลย”
“ไอ้นี่นิ เป็นเชี่ยไร แม่งไม่มีน้ำใจ เห็นอยู่ว่าน้องมันเจ็บขา เมื่อวานกูอุตส่าห์ดีใจเห็นพามันไปกินข้าว วันนี้แม่งเสือกให้น้องมันเดินมาเอง”มันด่ามาเป็นชุดเลยครับ เพื่อนคนอื่นมองกันตาปริบๆ แต่สายตาน่ะ ตำหนิผมคนเดียวเต็มๆ เลยครับ
“
เออกูมันแล้งน้ำใจ แม่งเอ๊ย!!”โมโหครับ เดินหนีพวกมันเลย มองทางหางตาโมทย์มันหน้าเหวอเลยครับ คงสงสัยว่าผมโมโหอะไร คนอยากดูแลเจมันมีเป็นโขยง ขาดผมไปสักคนมันคงไม่รู้สึกอะไรหรอก
ผมเดินหนีโมทย์ขึ้นตึกเรียน พอเดินผ่านโต๊ะกลุ่มเจ โก้ก็เรียกผมไว้
“อ้าวพี่เอ็กซ์ ไอ้เจล่ะ”มันถามผมแบบงงๆ ที่ไม่เห็นเพื่อนมันมาด้วย
“เพื่อนมึงกูจะไปรู้เหรอวะ”มองรอบๆ โต๊ะก็ไม่เห็นวี่แววมันเลยครับ แต่คนอื่นในกลุ่มมันอยู่ครบ คิดได้แค่นี้ก็รู้สึกใจหาย......หรือว่ามันรอผมอยู่
“ก็..พี่โมทย์บอกให้เจมันรอพี่...ซวยแล้วววว”มันพูดแค่นั้นแล้วก็รีบกดโทรศัพท์เลยครับ แต่ยังไม่ทันโทรผมก็มองไปเห็นเจมันลงจากรถมอไซต์รับจ้าง กำลังจะเดินมาทางนี้
“มันเดินมาโน่นแล้ว”ผมบอก พวกรุ่นน้องเลยหันไปตามสายตาผม โก้กับตี๋รีบลุกวิ่งไปพยุงมันเลยครับ ส่วนผมเดินขึ้นตึกเรียน ไม่รอทักทายมันหรอกครับ รู้สึกผิดน่ะ ถ้ามันมามอไซต์รับจ้าง แสดงว่ามันต้องเดินออกมาถึงปากซอย ผมผิดเองครับ ไปโมโหมันในเรื่องงี่เง่าอะไรก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่เพื่อนมันคอยรับส่งผมก็น่าจะดีใจสิถึงจะถูก ช่วงแรกๆ ที่ต้องคอยขับรถ เฝ้าไข้ ซื้อข้าวซื้อน้ำ ผมยังโมโหไอ้โมทย์มันอยู่เลย ว่าน้องรหัสมัน ทำไมต้องคอยลากผมให้มีส่วนร่วมด้วยตลอด แต่.....เมื่อวานนี้ ผมอาสาเอง ตอนเล่นบาส ผมเอาตัวผมไปกันไอ้ฟ้ากับอั้มเอง ตอนซื้อของเยี่ยม ผมตั้งใจซื้อให้ขนมมันทั้งแพ็คเพราะเห็นว่ามันชอบกิน............ผมคง..จะ.........
“ตี๋ นี่กูเองนะ พี่เอ็กซ์”
“ครับพี่ ว่าไงครับ”
“เลิกเรียนแล้วก็บอกให้เจมันรอพี่แล้วกัน จะไปไหนเดี๋ยวไปส่ง แค่นี้นะ”
ผมวางสายโดยไม่รอฟังคำตอบจากตี๋ และไม่คิดหาคำตอบจากการกระทำนี้ให้ตัวเองด้วย บางที คำตอบคงไม่สำคัญ ในเมื่อคำถามมันสำคัญกว่า
เรียนช่วงเช้าเสร็จผมก็รีบเดินจากห้อง ผ่านห้องรุ่นน้อง มองเข้าไปก็เห็นเจกับเพื่อนๆ ยังนั่งเรียนกันอยู่ ผมรีบปั่นจักรยานกลับหอ พี่คมคนดูแลก็ทักว่าผมกลับเร็วผิดปกติ แต่เปล่าหรอกครับ ผมกลับมาเอารถ ก็ถ้าปั่นจักรยานมันจะกระเทือนขานี่นา
“ว่าไงตี๋”ตี๋มันโทรมาหาผมตอนกำลังจะขับเข้ามหาลัย
“เย็นนี้พี่ไม่ต้องส่งเจมันก็ได้ คืนนี้เจมันนอนหอผม”
“อ้าวทำไมล่ะ”
“พอดีเพื่อนมาน่ะครับ มันเลยให้เพื่อนนอนห้องมัน”
“เออ ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอก็ได้ ยังไงพวกมึงก็ไม่มีรถนี่ หรือว่าโอ้มันจะไปส่งอีก”ผมถามเพราะเห็นว่าพวกนี้ไม่ได้สนิทกันถึงขนาดจะขับรถรับส่งกันได้
“เปล่าหรอก ก็ว่าจะเรียกแท็กซี่น่ะ แต่ถ้าพี่อาสาก็ดีครับ ประหยัดตังค์”
“เออๆ แล้วนี่อยู่ไหนกัน อ้อเห็นแร่ะ”ผมมองไปเห็นกลุ่มพวกมันกำลังเดินอยู่ข้างทาง ขับรถไปจอดเทียบแล้วเลื่อนกระจกลง
“ไปไหนกัน”ผมถาม เห็นโก้มันพยุงเจอยู่
“ไปกินข้าวพี่”
“งั้นขึ้นมา กำลังจะไปเหมือนกัน”ผมบอกไป พวกมันก็ดี๋ด๋ากันใหญ่ โก้ก็จัดแจงให้เจมันนั่งหน้า ส่วนคนอื่นๆ ก็เบียดกันข้างหลัง
“มีเรียนอีกทีกี่โมง”ผมหันไปถามเจ แต่คนตอบเป็นน้องเก๋ครับ
“ไม่มีแล้วพี่ ว่าจะไปเดินซื้อของกัน”
“ไม่มีเชี่ยไร มึงน่ะพาโดด”เจหันไปด่าเก๋ครับ แต่ไม่มองหน้าผมเลย
“ก็จะให้ไปช่วยเลือกเสื้อผ้าน่ะ เสื้อผ้าใส่วันพรุ่งนี้ยังไม่มีเลย”
“ไม่มีก็ไม่ต้องใส่ หุ่นมึงไม่มีใครอยากดูหรอก”เจมันเถียงกับเก๋ เพื่อนคนอื่นๆ ก็หัวเราะชอบใจ แต่ผมหัวเราะไม่ออก มันยังไม่มองหน้าผมเลยครับ หรือว่า...มันโกรธผมที่ไม่รับมันมาเมื่อเช้า
“ว้ายยย ไอ้เจ ปากเสียนะมึง เดี๋ยวกูแช่งให้พิการเลยนี่”
“อ้าวพี่เอ็กซ์ขับไปไหนครับ”เก่งถามเมื่อเห็นผมกลับรถ ไม่ไปทางโรงอาหารครับ
“จะไปซื้อของไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพาไปแถมข้าวฟรีด้วยหนึ่งมื้อ สนเปล่า”
“สนค่ะ ไปไหนก็ไปเลยค่ะพี่”เก๋กับแก้วส่งเสียงใสๆ มา ฟังแล้วน่ารักดีครับ พวกข้างหลังก็นั่งคุยเรื่องนั้นเรื่องนั้น แต่คนข้างผมนั่งเงียบ มองข้างทางตลอดครับ คอบิดไปจนผมกลัวคอมันจะเคล็ดเอา พอผมคิดว่าเจมันคงงอนผม ก็เผลอหลุดหัวเราะออกมา เท่านั้นครับหันมาค้อนขวับให้หนึ่งที
ผมก็พาน้องๆ มาเซ็นทรัลครับ ใกล้สุด ดูจำนวนคนแล้วก็เลยตัดสินใจเลี้ยงสุกี้ เพราะผักเยอะครับ เอาใจไอ้เปี๊ยกมันหน่อย เข้ามานั่งพวกนี้ก็เกรงใจ ไม่กล้าสั่ง พอผมบอกว่าถ้าไม่สั่งไม่เลี้ยง เท่านั้นครับ ความเกรงใจหายไปทันที แย่งกันสั่งเอาเป็นเอาตายมากครับ ตอนสั่งนี่เจสั่งเห็ดเข็มทองมาสองชุด ผมหวังดีเลยบอกว่ามันรวมอยู่ในชุดผักแล้วนะ มันเลยตอกกลับให้ว่า อยากกินมีอะไรมั้ย ดูมันครับ จะพูดดีๆ ว่าผมชอบกินครับ ก็ไม่ได้
นั่งกินกันไปสักพักเริ่มอิ่ม เก๋ก็ลากเพื่อนๆ ให้ไปซื้อของด้วยกัน ให้เจนั่งอยู่กับผมที่ร้านไปก่อน เจมันทำท่าจะเดินไปด้วยจนเก๋มันต้องด่าว่าเดี้ยงแล้วไม่เจียมนั่นแหล่ะ ถึงยอมนั่งเฉยๆ
“เอาของหวานมั้ย”ผมเปิดเมนูดูขนมหวาน
“ไม่ อิ่มแล้ว”
“อิ่มอะไร เห็นกินแต่ผัก”
“
อิ่มผัก”เจพูดแต่หน้ามันเนี่ยงอเป็นจวักแล้วครับ
“หึหึ เด็กบ้า”
“ไม่ใช่เด็ก”
“เป็นอะไร ทำหน้างอนหน้างอจนปากจะเชิดไปติดจมูกอยู่แล้ว”พูดจบ เจก็ยกมือคลำริมฝีปากตัวเองเลยครับ
“ไม่ได้งอน”ดูเอาเถอะ เถียงเอาๆ แบบนี้นี่นะไม่เด็ก เด็กชัดๆ
“โกรธเหรอ ที่เมื่อเช้าไม่ได้ไปรับ”
“.................”เออแฮะ โกรธจริงๆ ตั้งแต่รู้จักครับ เจไม่ค่อยพูดโกหก แต่จะเลี่ยงโดยการไม่พูดแทน อ่านง่ายครับ คนแบบนี้
“ขอโทษ”ผมพูดไป เห็นเจหันมามองหน้าผมอึ้งๆ
“...........”
“ขอโทษ...จะไม่ลืมแล้ว เดี๋ยวจะคอยรับส่งจนกว่าจะหายเลยเอ้า”ความจริงผมต้องบอกว่าจะไม่ตั้งใจลืมแล้วมากกว่า แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอธิบายว่าทำไมผมไม่รับมันเมื่อเช้า เพราะ....มันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ
“.......ไอติม”เจพูดเบาๆ จนผมแทบไม่ได้ยิน
“ของหวานไง เอาไอติม”คราวนี้มันหันมาพูดเสียงดังฟังชัดเลยครับ ผมเลยเรียกพนักงานมาสั่งให้คนที่บอกว่าไม่ใช่เด็ก แต่ซัดไอติมเสียหมดถ้วย นั่งรอพวกนั้นสักพักเจก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ
“ครับพี่นุ.....เสร็จแล้วครับมาเอาได้เลย........เสร็จจริงๆ พี่ ผมนั่งทำทั้งวันทั้งคืนเลยนะเนี่ย.......................แต่ผมไปพบลูกค้าด้วยไม่ได้นะ ไม่สะดวก.................มาค่ำๆ แล้วกันครับ อย่าดึกนะ ผมไม่อยู่ห้อง..........ครับ หวัดดีครับ”
“ที่ไม่หลับไม่นอนนี่ทำงานอยู่เหรอ”ผมก็สงสัยอยู่แล้ว ว่าขาเจ็บอยู่ทำไมไม่นอน เห็นออกมายืนที่ระเบียงดึกๆ สองคืนแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้ส่งเสียงทักหรอก เห็นทำหน้าเครียดๆ ไม่อยากกวน
“ครับ มีงานด่วนน่ะ”
“.......ได้เงินดีเปล่า”ความจริงผมอยากถามว่าเงินพอใช้หรือเปล่ามากกว่า ตัวคนเดียวมาอยู่กรุงเทพฯ แบบนี้ ทั้งค่ากิน ค่าอยู่ ค่าเรียน มันหาเองใช้เองหมดเลยเหรอ หรือว่ามีญาติๆ คอยดูแลอยู่ด้วย แต่ผมก็ไม่เคยเห็นมีใครมาหามันนะ
“ก็ดี สนุกดีด้วย พี่นุเขาใจดีน่ะ เขาเลือกงานให้ ถ้างานไหนไม่คุ้มเหนื่อยเขาจะโยนให้คนอื่น”ท่าทางจะดีจริงครับ พูดถึงคนชื่อนุแล้วหน้ามันยิ้มเชียว กับผมดีแต่ทำหน้าหงิก
“มีผลงานที่เจเคยทำเก็บไว้ที่ห้องบ้างเปล่า”
“ก็มี ถามทำไม อยากดูเหรอ”ทีมันพูดกับคนอื่นนะ ครับๆ ตลอด ไหงเวลาพูดกับผมมันห้วนจัง
“ก็รวมๆ มาให้พี่ดูแล้วกัน เผื่อมีงานจะโยนมาให้”บ้านผมทำธุรกิจโรงแรมนี่ครับ มันก็ต้องมีจัดงานเลี้ยงอะไรเยอะอยู่แล้ว บางทีลูกค้าก็จะให้เราจัดการเองทั้งหมด ถ้าไม่ใช้พนักงานโรงแรมก็จะจ้างคนข้างนอกอีกที กำไรน้อยหน่อย แต่เบาแรงครับ ดีกว่ารับมาหมดแล้วงานออกมาไม่ดีสักงาน
“กลับมาแล้ว คุยอะไรกันอยู่คะ”เก๋เดินมานั่งพร้อมกับคนอื่นๆ มากันตอนไหนก็ไม่รู้ครับ ไม่ทันมอง
“เจมึงไม่รับโทรศัพท์เกตเหรอวะ เห็นโทรมาหากูฝากบอกว่าเพิ่งขึ้นรถ”โก้เดินมานั่งข้างเจครับ
“เหรอ กูติดสายพี่นุอยู่เมื่อกี้ งั้นกูฝากมึงไปรับเขาด้วยแล้วกัน กูต้องไปรอพี่นุที่หอว่ะ”เจพูด โก้ก็พยักหน้ารับ ผมจ่ายค่าอาหารเสร็จก็พาน้องๆ ขับรถกลับ ตระเวนส่งคนโน้นคนนี้ตามหอ แล้วก็กลับหอตัวเองครับ ที่กลับมาด้วยก็มีเจ ตี๋ รวมทั้งเก๋ด้วยครับ ตี๋กับเก๋อยู่หอใกล้กัน เก๋เลยรอกลับพร้อมกันทีเดียวเพราะผมบอกว่าเดี๋ยวขับไปส่ง
เข้ามาในห้องเจ ตอนนี้มีงานที่เจออกแบบไว้วางอยู่บนโต๊ะ มันทำสวยมากเลยครับ ดูเรียบๆ หรูๆ ผมว่าฝีมือขนาดนี้คงได้ค่าจ้างสูงน่าดูครับ นั่งรอสักพัก พี่คนที่ชื่อนุก็มา
“เจ๋งว่ะเจ พี่ชอบทั้งสองแบบเลย ตรงคอนเซ็ปท์เป๊ะ”ผมนั่งอยู่บนโซฟา มองหน้าพี่เขา หน้าคุ้นๆ ครับ
“พี่ชอบไม่มีประโยชน์หรอกครับ อยู่ที่ว่าลูกค้าชอบหรือเปล่า”เจพูดกับคนที่มาหา พูดจาเป็นผู้ใหญ่มากครับ
“เอ่อ...คุณอนวัชหรือเปล่าครับ”พี่เขาเดินมายืนอยู่หน้าผม ผมก็มองหน้าเขา ยิ่งมองก็ยิ่งคุ้นครับ คราวก่อนที่เจอกันมองจากในบ้านดูไม่ชัด แต่ตอนนี้ชัดแล้วครับ
“เฮ้ย! พี่ภานุ ผมก็นั่งมองตั้งนาน นึกว่าใคร นั่งๆ พี่นั่งคุยกันก่อน”ครับ พี่ภานุ เป็นลูกค้าที่มาใช้ห้องจัดเลี้ยงหรือห้องพักของโรงแรมและรีสอร์ทบ่อยๆ และผมเป็นคนรับรองเขาเสียส่วนมากด้วย
“ผมเห็นเจมันเรียกพี่นุๆ ก็ไม่คิดว่าจะเป็นพี่ภานุ”
“ไม่เจอกันนานนะครับ ไปโรงแรมทีไร พนักงานเขาก็บอกว่าคุณไม่เข้าไปทำงานแล้ว ผมว่าจะชวนเที่ยวด้วยกันเสียหน่อย”ครับ รับรองลูกค้าแบบผมก็พาเที่ยวนั่นแหล่ะ
“ปีสุดท้ายแล้วพี่ เรียนหนัก แต่เรื่องเที่ยวนี่ชวนได้นะครับผมว่างเสมอ”ผมคุยกับพี่ภานุ โดยที่เจกับคนอื่นยืนมองกันตาปริบๆ
“รู้จักกันเหรอครับ”ในที่สุดเจมันก็ถามครับ แต่ที่พูดเพราะๆ นี่ถามพี่ภานุนะครับ
“คุณอนวัชเขาเป็นลูกเจ้าของโรงแรมที่เราเคยไปจัดงานกันบ่อยๆ ไง งานล่าสุดนั่นก็ใช่ งานคราวนี้ก็ด้วย เคยพาพี่กับทีมงานไปเลี้ยงรับรองกันบ่อยๆ แต่เจไม่เคยไปด้วยสักที”นั่นสิครับ ถ้าไปผมก็คงได้รู้จักกันนานแล้ว
“อย่าเรียกคุณเลยครับ เรียกเอ็กซ์ก็พอพี่ แล้วงานนี้ไปจัดที่โรงแรมผมเหรอ”ผมชี้ไปในมือพี่ภานุที่ถือกระดาษแบบงานอยู่
“ครับ ถ้าลูกค้าให้เลือกเองผมก็จัดที่โรงแรมคุณประจำนั่นแหล่ะ”
ผมนั่งคุยกับพี่ภานุเรื่องงานนิดหน่อยพี่เขาก็ต้องรีบกลับ ผมก็ได้เวลาไปส่งสามคนนี้เสียที ส่งสามคนนี้เสร็จก็ขับกลับเลยครับ ไม่ได้ไปส่งถึงบนห้องเพราะตี๋มันเรียกเพื่อนมาช่วย ขับมาถึงหอเข้าลิฟต์มากำลังจะกดปิดก็เห็นโก้เดินมากับผู้หญิงอีกสองคน เลยกดลิฟต์รอ
“เจมันอยู่มั้ยพี่”
“ไม่อยู่ พี่เพิ่งไปส่งหอตี๋มันเมื่อกี้”
“เออพี่ นี่เกตกับจ๋า เพื่อนผมจากที่บ้านน่ะ เกตจ๋า นี่พี่เอ็กซ์ รุ่นพี่ที่คณะ อยู่ข้างห้องเจมัน”ผมรีบยกมือรับไหว้เลยครับ น้องสองคนนี้หน้าตาดีเลยครับ แต่เกตนี่น่ารักมากเลย ตัวเล็กๆ ขาวๆ ผมว่าชื่อคุ้นๆ นะ
“พี่เอ็กซ์จ้องเกตมันมากไปแล้วพี่ เดี๋ยวไอ้เจมันก็ต่อยเอาหรอก”โก้แซวผม ผมคงมองนานไปจริงๆ น้องเกตหน้าแดงเลยครับ
“บ้า มองเฉยๆ พี่ว่าชื่อคุ้นๆ น่ะ”
“
ก็แฟนเจไงครับ”
หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434 (อ่าน 3955458 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก