ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายของผม ทันทีที่มาทำงานตอนเช้า เลขาแม่ผมก็แจ้งให้ทราบว่าคนที่ผมให้ตามหาไปพักที่โรงแรมในเครือที่ตัวเมืองเชียงใหม่ ผมต่อสายไปที่นั่นทันที แต่......เจเช็คเอาท์ออกไปแล้ว เราคลาดกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง.....เชียงใหม่เชียวนะ มันไปอยู่ไกลจัง จากกรุงเทพไปเชียงใหม่ อากาศแตกต่างกันมาก มันจะไม่สบายหรือเปล่า เกิดแพ้อากาศล่ะ แล้วอาหารอีก...อาหารเหนือมันอาจชอบก็ได้เพระมีผักเยอะ แต่รสไม่จัด งั้นมันคงไม่ชอบหรอก อย่าชอบเลย กลับมาอยู่กรุงเทพดีกว่า เหตุผลของการไปอยู่ที่นั่น ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร แต่การอยู่ห่างจากผมแล้วมีความสุขเนี่ย ผมจะไม่ยอมให้พูดอย่างนั้นเด็ดขาด
“ไงวะมึง ได้ข่าวเจแล้วเหรอ”โมทย์มาหาผมที่โรงแรมทันทีที่โทรไปบอก
“เออ เจไปอยู่เชียงใหม่ว่ะ แต่เพิ่งเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมกู ตอนนี้ไม่รู้ไปไหนแล้วว่ะ ทำไงดีวะ”
“มึงแน่ว่ะเอ็กซ์ หามันเจอจนได้”โมทย์ยิ้มออกมาแบบโล่งอก
“กูโทรบอกให้น้องกูช่วยตามหา แม่งเสือกไปแม่ฮ่องสอนอีก กูเลยไม่รู้จะให้ใครช่วยเลย”ไอ้น้องเวร ทำเพื่อพี่นิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้ครับ ปิดเทอมบ้านช่องไม่กลับ เอาแต่เที่ยวลูกเดียว
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูต้องไปออกค่ายกับเศกมันแล้วนะ มึงจะไปด้วยกันเปล่า”
“คงไม่ว่ะ กูว่าจะไปเชียงใหม่อีกวันสองวันนี้”
“มึงจะไปตามหาเจเหรอวะ”โมทย์ถามมา ผมได้แต่พยักหน้าตอบไป ก็...ผมคิดถึงนี่นา จะให้รอฟัง รอมันกลับมาแบบพวกมันสามคน ผมทำไม่ได้หรอก
“กู...คิดถึงเจ....กูจะบ้าเพราะน้องมึงอยู่แล้วนะ วันๆ กูเอาแต่คิดว่ามันจะเป็นยังไง จะไม่สบายหรือเปล่า มันจะเหงามั้ย คนอย่างมันน่ะขี้เหงาจะตาย อยู่คนเดียวจะเป็นยังไง ถ้ามันร้องไห้ใครจะปลอบ......กูคงบ้าแล้วจริงๆ”โมทย์ฟังผมพูดนิ่งๆ มันกับผมคบกันมาหลายปี ไม่มีครั้งไหนหรือคนไหนเลยที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ได้
วันนี้ผมให้โมทย์หารูปเจมาให้ ได้มาก็ไม่กี่รูปหรอกครับ เพิ่งรู้ว่าเจมันไม่ค่อยชอบถ่ายรูป ส่วนมากรูปที่มีจะเป็นตอนเผลอมากกว่า ผมส่งรูปไปให้โรงแรมที่เชียงใหม่และแม่ฮ่องสอน บอกผู้จัดการไว้ว่าถ้าคนในรูปมาพักให้ติดต่อผมโดยตรงทันที ผมพยายามโทรหาน้องผมตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่มีคนรับสาย คงไปเที่ยวเล่นอยู่ที่ไหนแน่ๆ ครับ
“ว่าไงอ้าย”นั่นไงครับ มันโทรกลับมาแล้ว
“ไงล่ะ สนุกอยู่ล่ะสิ บ้านช่องไม่กลับ”หงุดหงิดครับเลยเผลอใส่อารมณ์กับมัน
“เอ๋า..โกรธใครมาเปล่าเนี่ย มาหงุดหงิดใส่ผม”
“เออๆ พี่ขอโทษ เป็นไง ไม่ได้พักโรงแรมเหรอวะ”ผมสอบถามผู้จัดการแล้ว เห็นบอกว่าน้องผมมันมาเอารถไปใช้ แต่ไม่ได้เข้าพัก
“มาพักบ้านญาติเพื่อนน่ะ บรรยากาศมันดีกว่า”ดูมันพูดครับ ว่าโรงแรมตัวเอง แต่จริงครับ เป็นผมไปก็อยากพักที่ๆ กลมกลืนกับธรรมชาติ มากกว่าห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ
“อืมก็จริง เดี๋ยวอีกสองวันพี่จะไปเชียงใหม่นะ แล้วแม่บอกให้ลากแกกลับมาพร้อมกันเลย เตรียมตัวไว้ล่ะ”ตอนแรกนึกว่าจะขอแม่ยากครับ เลยบอกว่าจะได้ไปลากน้องกลับมาไง เท่านั้นแหล่ะ ง่ายยยย
“โหหห เพิ่งมาปายแค่วันเดียวเอง พี่จะอยู่เชียงใหม่กี่วัน”
“ก็ว่าจะไปหาเพื่อนน่ะแหล่ะ ถ้าเจอก็คงกลับเลย ถ้าไม่เจอคงอยู่สักพัก”
“คนเรานะ ทำเป็นเอาน้องเอานุ่งมาอ้าง ตามสาวมาอ่ะเด้”ไม่ใช่สาวเฟ้ย ตามหนุ่มว่ะ
“ไม่ใช่โว้ย เออ แล้วพี่ส่งรูปไปให้ที่โรงแรมแล้วนะ แวะไปเอาด้วย ถ้าเจอคนในรูปก็โทรหาพี่ด่วนเลยนะ”
“แอ่ะๆ ไม่ใช่ว่าที่พี่สะใภ้ผมจริงอ่ะ”ถ้าเขายอมรับก็คงใช่ว่ะ แต่เขายังไม่ใช่อ่ะตอนนี้ รอไปก่อนนะไอ้น้อง พี่จะพยายาม!
“แค่นี้นะ เดี๋ยวไว้เจอกัน อย่าลืมแวะไปเอารูปล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะโทรไปเช็ค”
ผมวางสายจากน้องผม พรุ่งนี้พวกเศกก็จะไปแม่ฮ่องสอนเหมือนกัน ผมลืมถามเรื่องที่พักไปเลย แต่คงไปพักตามโฮมสเตย์ล่ะมั้ง ตอนนี้ขอพักเรื่องอื่นแล้วหันมาสนใจเรียนรู้งานตรงหน้าก่อน เห็นแม่กลับบ้านไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย พอได้มาทำงานด้วยจริงๆ ถึงรู้ว่าเหนื่อยมาก การเข้างานสังคมไม่ได้ไปเพราะชอบอย่างเดียว แต่เพราะเรื่องของธุรกิจด้วย ยอมรับครับว่างานพวกเอกสารเนี่ยไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก ต้องอ่านแล้วอ่านอีก ให้เลขาแม่มานั่งอธิบายอีกรอบ เป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับการเรียนรู้ แต่ไม่ยากเกินไปที่จะพยายาม ต่อให้ผมชอบในสายวิชาที่เรียนมาขนาดไหน แต่หากสิ่งที่ชอบทำกับสิ่งที่ต้องทำไม่ใช่สิ่งเดียวกัน ผมก็ต้องเลือก...และตอนนี้ก็เลือกได้แล้ว
“แม่ครับ...เอ็กซ์จะต่อโทบริหารนะ”ผมตัดสินใจพูดกับแม่ตอนที่เรากำลังนั่งรถกลับบ้าน แม่มองผมงงๆ ผมคิดว่าแม่คงเตรียมใจไว้แล้วว่าผมต้องเลือกด้านไอทีแน่ๆ
“..เอ่อ...แม่..แม่ดีใจนะลูก แต่แม่ไม่บังคับนะ ถ้าลูกชอบอะไรลูกก็ทำอันนั้นเถอะ”
“ผมชอบ...ที่จะทำให้แม่มีความสุข นั่นแหล่ะที่ชอบ ความรู้ที่เรียนมาผมก็ไม่ได้เสียไปนี่นา บางทีผมอาจเอาโทมาให้แม่สองใบก็ได้ แต่ระหว่างนี้ผมจะพยายามแบ่งเบาภาระแม่นะครับ”ผมเอื้อมมือไปบีบมือแม่ไว้เบาๆ แม่ยิ้มให้ผม ผมมองเห็นน้ำตาคลอๆ อยู่ในตาคู่นี้
“ทำไมถึงตัดสินใจอย่างนี้ล่ะเอ็กซ์ บอกแม่ได้มั้ย”
“......ผม..มีสิ่งที่..ไม่ว่ายังไงก็อยากได้.....อยาก..ครอบครอง......ถ้าถึงเวลานั้น..ผมหวังว่าแม่จะเข้าใจผม แต่ตอนนี้...ผมบอกแม่ได้แค่นี้ก่อน..นะครับ”ตอนนี้อะไรก็ไม่แน่นอน ความรู้สึกผมยังส่งไปไม่ถึง แต่อยากสร้างความเชื่อถือ อยากมีหลักประกันอนาคตให้กับตนเอง อยากให้คนรอบข้างเข้าใจและเห็นดีด้วย....อยากให้ยอมรับ..ความรักของผมด้วย
******************************************************************************
พอดีมีเหตุจำเป็นนิดหน่อย วันนี้อัพแค่นี้นะคะ ตอนนี้ตอนสุดท้ายแล้ว ฝันดีค่ะ
ขอโทษอีกรอบบบบ
หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434 (อ่าน 3955465 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก