“มีไรวะ”ผมกดโทรศัพท์ไปหาโมทย์ทันทีที่ออกมาจากห้องประชุมและเห็นข้อความว่าให้ผมโทรกลับด่วน
“กูเจอเจแล้ว”น้ำเสียงมันดูตื่นเต้นระคนดีใจมากครับ
“จริงเหรอ มึงเจอที่ไหน เจเป็นยังไงบ้าง ขอกูคุยกับเจหน่อย”ไม่นึกว่าจะเป็นข่าวดีแบบนี้ อดดีใจไม่ได้จนพนักงานคนอื่นหันมามองเลยครับ
“เดี๋ยวก่อนมึง ใจเย็นๆ กูเจอที่นี่ ที่ปายว่ะ กูมาถึงได้สักพักแล้วไปเดินในเมืองกัน แล้วเห็นเจโดยบังเอิญ”
“ปายเหรอ แล้วเจเป็นยังไงบ้าง ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
“น้องเจ....วิ่งหนีกูว่ะ”
“หนี!! หนีมึงเนี่ยนะ”เจมันชอบพี่โมทย์ของมันจะตาย ทำไมต้องหนีด้วย
“เออสิ กูวิ่งตาม แต่วิ่งไม่ทันว่ะ กูยังอึ้งๆ อยู่เลยว่าน้องเขาวิ่งหนีทำไม แล้ว...มึงจะทำไง”
“กูจะไปปายตอนนี้เลย มึงลองตามหาดูทั่วๆ นะ เดี๋ยวกูไปถึงแล้วจะโทรไปหา”
“เดี๋ยวก่อนมึง...ตอนเจวิ่งหนีพวกกูน่ะ เจอยู่กับคนอื่นอีกสองคน มีคนนึง...กูว่าหน้าคล้ายๆ ไอ้เอ็มน้องมึงเลยว่ะ”
“น้องกูเนี่ยนะ มันจะไปรู้จักเจได้ไง”
“ไม่รู้สิวะ แต่กูแค่บอกว่าคล้ายๆ อีกอย่างมึงก็บอกกูเองไม่ใช่เหรอว่าเอ็มมันมาแม่ฮ่องสอนน่ะ”โมทย์พูดมาอย่างมั่นใจ จะใช่เอ็มน้องผมเหรอ มันอยู่เชียงใหม่....มาแม่ฮ่องสอน...วันเดียวกับที่เจเช็คเอาท์จากที่นั่น ผมวางสายจากโมทย์แล้วโทรบอกให้เลขาจองเที่ยวบินไปแม่ฮ่องสอนให้ผมด่วนที่สุด จากนั้นก็โทรหาน้องผม...แต่ไม่มีคนรับอีกแล้ว ไม่รู้มันมีโทรศัพท์ไว้ทำไมในเมื่อโทรไปกี่ครั้งก็ไม่เคยติด
กว่าจะเคลียร์งานเสร็จ มาถึงแม่ฮ่องสอนก็เช้าแล้วครับ ดีว่าให้คนที่โรงแรมเอารถมาให้ที่สนามบิน ได้รถปุ๊ปก็ขับออกมาเลยครับ ระหว่างนี้ก็โทรหาโมทย์พอรู้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหนก็ขับรถไปหา
“โหแม่ง ได้นอนรึเปล่าเนี่ย”โมทย์เดินออกมาจากบ้านพักก็ทักผมทันที ก็ผมยังอยู่ในสูททำงานอยู่เลยนี่ครับ ถามหาคนอื่นๆ ก็บอกออกไปกันหมดแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าผมมาที่นี่ ดีแล้วครับ เพราะเจมันคงไม่อยากให้ใครรู้ผมเลยขอใช้ห้องมันอาบน้ำแต่งตัวใหม่
“มาถึงแล้วไงล่ะมึง จะไปหาที่ไหนต่อ ถ้าเจอน้องเจแล้วมึงจะทำยังไง จะพากลับเหรอ”โมทย์ถามผม ตอนนี้ผมพาโมทย์มาขับรถวนหาที่ๆ มันเจอเจเมื่อวาน
“กูไม่ได้คิดว่ะ...กูแค่อยากเจอ ไม่ได้คิดว่าถ้าเจอแล้วจะเป็นยังไง จะพูดอะไร แต่....ไม่ยอมให้ห่างไปจากตัวกูอีก ไม่ยอมให้..อยู่คนเดียวเด็ดขาด”ผมมองหาตลอดสองข้างทาง แต่ก็ไม่เห็นใครจะมีลักษณะเหมือนเจเลย
“ว่าไง”คุยๆ กับไอ้โมทย์ น้องชายผมก็โทรมาพอดีเลยครับ
“พี่น่ะแหล่ะว่าไง เห็นโทรเข้าเครื่องผมตั้งแต่เมื่อคืน”ดูมันพูดครับ จนข้ามวันแล้วมันถึงเพิ่งโทรกลับ
“เออพี่อยู่ปายแล้วนะ”
“จริงน่ะ ไหนบอกจะไปเชียงใหม่ อย่าบอกนะว่าจะมาตามผมกลับบ้านเนี่ย”เสียงเอ็มมันตกใจมากเลยครับ ไอ้นี่มันยังไง แค่กลับบ้านทำเป็นเรื่องน่ากลัวไปได้
“เปล่า พี่มาหาเพื่อน มากับพวกโมทย์มันน่ะ”
“เหรอ ให้ผมพาเที่ยวเอาเปล่า คิดค่าไกด์ถูกๆ เลย”มันพูดดีครับ อย่างน้อยให้มันพาผมไปตามหาเจที่โรงแรมหรือที่พักต่างๆ ก็ได้ ยังไงมันก็รู้จักพื้นที่มากกว่าผม
“เอาดิ คิดเท่าไหร่ค่อยคุยกัน แล้วตอนนี้อยู่ไหนล่ะเดี๋ยวพี่ขับรถไปหา”ผมพูดจบ ได้ยินเสียงร้องดีใจดังมาเลยครับ ไอ้นี่มันหัวการค้าจริงๆ ผมคุยกับน้องเสร็จก็ขับรถไปหา เห็นบอกว่าถ่ายรูปกันอยู่ที่แคนยอน ผมกับโมทย์ก็ขับรถไปเรื่อยๆ แหล่ะครับ คอยมองตามรายทางตลอดจนถึงแคนยอน โทรให้เอ็มมันลงมาหาที่รถ
“ไงวะ ไม่เจอกันนาน”น้องผมเดินมาแล้วครับ หล่อเหมือนพี่มันจริงๆ เพื่อนมันก็ยกมือไหว้ผม
“ทักทายซะห่างเหินเลย ไปๆ ไปเลี้ยงข้าวหน่อย”ดูมัน เห็นพี่เป็นตู้เอทีเอ็มหรือไง
“มึงไปกินกับพี่มึงเถอะ เดี๋ยวกูจะกลับไปกินที่บ้านพัก จะเอารูปไปลงคอมฯ ด้วย”พงษ์เพื่อนสนิทมันพูดครับ มันก็พยักหน้าให้กัน เอ็มมานั่งรถกับผม ส่วนเพื่อนมันขี่มอไซต์กลับ
“หวัดดีครับพี่โมทย์ ยังหล่อเหมือนเดิมนะครับ”เอ็มโดดเข้ามานั่งในรถได้ก็ยกมือไหว้โมทย์เลยครับ
“มึงก็ปากดีเหมือนเดิมนะไอ้เอ็ม บ้านช่องไม่กลับ ต้องให้พี่มึงถ่อมาตามถึงนี่”
“มาตามผมหรือมาตามใครก็ไม่รู้ ว่าแต่พี่มากันตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อวานยังบอกว่าอยู่กรุงเทพฯ อยู่เลย”
“พี่มึงน่ะเพิ่งมาถึง ส่วนพี่มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว พาเที่ยวหน่อยสิวะ เมื่อวานแค่ได้เดินเที่ยวในเมือง ยังไม่ได้เที่ยวที่อื่นเลย”โมทย์เพื่อนรัก มึงลืมไปแล้วเหรอว่ากูให้มึงนั่งมาด้วยทำไม จะชวนกันเที่ยวซะงั้น
“เมื่อวานผมก็ไปเดินในเมืองมานะ น่าจะได้เจอกันผมจะได้ชวนกินเหล้าซะเลย”เอ็มพูดจบโมทย์หันไปมองหน้ามัน แล้วก็มองหน้าผม
“เมื่อวาน...ตอนเย็น มึง..ได้วิ่งหนีกูเปล่าวะ”โมทย์ค่อยๆ พูดออกมาทีละคำ ทำเอาผมลุ้นไปด้วย ถ้าคนที่โมทย์เห็นอยู่กับเจเป็นน้องผมจริงๆ ล่ะก็.....
“..วิ่งหนีพี่เนี่ยน่ะ...เปล่านี่”เฮ้ออ.........ทำเอาใจหล่นวูบไปเลยครับ อุตส่าห์หวังให้ตอบว่าใช่
“แต่เพื่อนผมมันวิ่งหนีใครก็ไม่รู้”
“เพื่อนมึงใช่...คนในรูปนี้มั้ย”ผมจอดรถข้างทาง หยิบรูปเจในลิ้นชักหน้ารถให้ดู ผมรู้สึกว่าใจตัวเองสั่น กลัวควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุ
“ใช่ พี่รู้จักเจด้วยเหรอ อย่าบอกนะว่า....”เอ็มมองมาที่ผม มันคงรู้แล้วว่าคนที่ผมตามหาอยู่คือเจ ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองยิ้มจนแทบหุบไม่อยู่ โมทย์เองที่ดูเหมือนเฉยๆ ถึงกับร้องดีใจออกมา
“แล้วเจอยู่ที่ไหน”
“คือว่า..มัน....”
**********************************************************************************
คืนนี้ก็หลับฝันดีนะคะ
หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434 (อ่าน 3955690 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก