อืมมมมม.......ผม...ปวดหัวจัง...คงเป็นเพราะเมื่อวานไปเที่ยวมาหลายที่ นั่งรถตลอดวันเลย แถมแดดก็ร้อนมาก เวลาไม่สบายขึ้นมานี่...ทำให้นึกถึงตี๋ นึกถึงโก้.....คิด..ถึง...พี่เอ็กซ์ ป่านนี้คงรู้แล้วมั้งว่าผมหายไป...ก็คนข้างห้องกันนี่นา...คงบ่นผมใหญ่แน่ๆ ถ้ารู้ว่าผมป่วยอีกแล้ว....เมื่อไหร่กันนะ...ที่พี่เอ็กซ์เป็นคนดูแลเวลาผมไม่สบาย.....เมื่อไหร่กันนะ...ที่ผมปล่อยให้พี่เอ็กซ์เข้ามาเกี่ยวข้องในชีวิตประจำวัน....คงตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าอยู่ห้องติดกัน ไม่สิ..ก่อนหน้านั้นอีก...หรือ..ตั้งแต่ตอนรายงานตัวที่พี่เอ็กซ์เป็นคนทักผมผิด.....ไม่ใช่หรอก....คนที่ทักก่อน..คือผมนี่นา...ผมเอง.....ที่เป็นคนส่งเสียงเรียกเขา......อืมมม...ปวดหัวจังเลย....ถ้าตอนนี้พี่เขาอยู่ด้วย...คงได้นอนสบายๆ ให้พี่เขาป้อนข้าวป้อนยาแล้วล่ะมั้ง....ป้อนไปก็ทำหน้าดุไป...แต่หลังๆ ไม่ทำแล้วนี่นา....หลังๆ เอาแต่ยิ้มให้..คิดถึงหน้าดุๆ นั้นจัง
“....พี่เอ็กซ์”ความคิดถึงที่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูด...คำพูดที่ตอนนี้ไม่มีคนได้ยิน ไม่มีใครตอบกลับ
“ว่าไงครับ”...นั่นไง ไม่มีใครตอบกลั...
“เฮ้ย!!”ทันทีที่ลืมตา คนที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นกลับนอนยิ้มอยู่ข้างๆ
“จะหนีไปไหน”พี่เอ็กซ์รวมเอวผมเข้ามากอดแน่นขึ้นทันทีที่ผมจะลุกหนี
“...มะ มา..มาได้ไง”
“ก็มีเด็กดื้อหนีมา ก็เลยต้องตามมา....อย่าดิ้นสิเจ”พี่เอ็กซ์รวบตัวผมไปกอดไว้แน่นเลย
“แล้วจะกอดทำไมเนี่ย เตียงออกกว้าง ร้อนจะตายอยู่แล้ว”ไอ้บ้านี่มาบ้าอำนาจถึงนี่เลยครับ มากอดผมแล้วบอกไม่ให้ผมดิ้นเนี่ยนะ
“ไม่กอดไว้เดี๋ยวก็หายไปอีก...กว่าจะหาเจอตั้งนานแน่ะ”พี่เอ็กซ์พูดอะไร..ตามหา..ผมเหรอ
“....พี่เอ็กซ์..มา.ตาม.ผมเหรอ”ผมหยุดดิ้น มองหน้าพี่เอ็กซ์ หน้าเขาดูอิดโรยเหมือนคนอดนอน
“ใช่สิ...เฮ้อ...นึกว่าจะไม่เจอแล้วซะอีก มาอยู่ซะไกลเลย กว่าจะหาเจอเหนื่อยมากเลยรู้มั้ย....เจ...ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ”พี่เอ็กซ์ดึงผมไปกอดไว้แนบอก ผมได้ยินเสียงหัวใจพี่เอ็กซ์เต้นชัดเจนเลย.....
“ฮึก...ฮึก....”ทั้งๆ ที่หนีมาตลอดสองปี ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะอยู่คนเดียวแม้จะเหงามากก็ถือว่าเป็นการลงโทษตัวเอง แต่พอมีคนตามมา...ผมกลับดีใจ.....ทุกครั้งทีออกเดินทางจะเผลอมองกลับไปด้านหลังโดยไม่รู้ตัว.....รอฟังเสียงฝีเท้าหรือเสียงตะโกนเรียก......ลึกๆ แล้ว ผมรอให้ใครสักคนตามหา...รอใครสักคนมาหาผม.....ตลอดเวลา
“เป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม ปวดหัวเหรอ”พี่เอ็กซ์ดันหน้าผมออก เช็ดน้ำตาให้ ลูบหลังเบาๆ ความอ่อนโยนของคนๆ นี้ทำให้ผมร้องไห้......สำหรับพี่เอ็กซ์....ไม่ใช่ไม่รู้....แต่..การรักและสูญเสียมันไปเป็นเรื่องเจ็บปวด.......ผม...ไม่คิดว่าจะทนได้อีก...การรักและถูกรักกลายเป็นเรื่องน่ากลัว........แต่.....ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เลี่ยงมาตลอด และ......ขอรับเพียงแค่ความห่วงใย แต่ตอนนี้..........มากกว่านั้นอีกสักนิด....ก็ได้......
“พี่เอ็กซ์..ฮึก....เจอเจได้ไง”ผมส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนถามกลับแล้วก้มหน้าซบอกพี่เอ็กซ์เหมือนเดิม น้ำตาเริ่มหยุดไหล แต่มันก็เปียกเสื้อพี่เอ็กซ์ไปหมดแล้ว
“ก็ทำทุกทางนั่นแหล่ะ ถามตามโรงพยาบาล โรงแรม รีสอร์ท จนรู้ว่าเจไปพักโรงแรมพี่ที่เชียงใหม่ แต่ก็คลาดกันนิดเดียว เจดันมาที่นี่ซะก่อน ถ้าโมทย์ไม่เจอเจ พี่ก็คงยังไม่รู้....ว่าเจมาอยู่ที่นี่ อีกอย่างคนที่เจมาพักด้วยน่ะเป็นน้องชายพี่เอง ไอ้เอ็มน่ะ”
“เหรอ...ไอ้เอ็มเนี่ยนะ”
“ใช่ เอ็มเนี่ยแหล่ะ ตอนแรกนึกว่าจะคลาดกันอีกซะแล้ว เห็นมันบอกว่าเจจะไปวันนี้ ดีนะที่ป่วย ไม่งั้นพี่คงยังไม่ได้เจอเจหรอก”
“ป่วยดีตรงไหน มึนหัวไปหมดแล้วเนี่ย”เห็นเรื่องป่วยผมเป็นเรื่องดีซะงั้นนะคนเรา
“งั้นนอนต่อนะ เจมีไข้รู้ตัวไหม”
“รู้...ปล่อยสิ เดี๋ยวก็ติดไข้หรอก”ผมดันหน้าอกพี่เอ็กซ์ออก แต่ยิ่งถูกกอดแน่นขึ้น
“นอนดีกว่านะ พี่ยังไม่ได้นอนเลย เหนื่อยเหลือเกิน ขอ....กอดไว้อย่างนี้เถอะนะ”พี่เอ็กซ์พูดเบาๆ คงจะง่วงมากจริงๆ ผมฟังเสียงหัวใจเต้นเบาๆ เสียงลมหายใจ....ผมเองก็นอนต่อดีกว่า....ผมเองก็....เริ่มเหนื่อยเหมือนกัน
****************************************************************************
ขอโทษที่มาซะดึกเลย ถ้าใครยังรออยู่ก็ดีไปนะคะ อย่างที่บอกไว้ว่าวันนี้จะลงสามตอนและอยากให้คอยกัน
เพราะเป็นสามตอนสุดท้ายแล้ว...สำหรับคนที่ยังรออ่านอยู่ก็...อ่านต่อปายยยยยย
หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434 (อ่าน 3955495 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก