ผมเดินกลับมาที่ห้องรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากหอ...ไม่ได้ตั้งใจจะพูดจาแบบนั้น เพียงแต่ไม่ชอบใจที่เขามาคอยบอกให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ ทำไมชอบบังคับ ผมก็เป็นของผมแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ทำไมต้องคอยสั่งให้ทำโน่นทำนี่ด้วย ก็ตัวผมที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไง...ที่พี่เขาบอกว่ารักน่ะ
“อ้าวน้องเจ เจอกันอีกแล้ว มาสิเดี๋ยวพี่ส่งใต้ตึก”เสียงพี่ฟ้าจอดมอเตอร์ไซต์เทียบริมฟุตบาทที่ผมเดินอยู่
“......ครับ”ใจหนึ่งผมก็อยากปฏิเสธเมื่อนึกถึงสีหน้าพี่เอ็กซ์ก่อนจะหันหลังให้ผม แต่...เรื่องแค่นี้เอง ไม่เห็นต้องห้ามเลย ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะจะได้มาคอยห่วงเวลาไปไหนมาไหนกับใคร มันไม่ใช่เรื่องเสียหายสักหน่อย คิดได้แบบนี้ ผมก็โดดขึ้นซ้อนท้ายพี่ฟ้ามาลงใต้ตึก คุยกับพี่ฟ้านิดหน่อยแล้วก็เดินไปหากลุ่มเพื่อน
“ไงวะ วันนี้ไม่ปั่นจักรยานมาเหรอ”โก้ถามทันทีที่ผมนั่งลงข้างมัน
“ทำไมต้องปั่นมาวะ ไม่ใช่จักรยานกูซะหน่อย”
“อ้าว ก็เห็นมึงปั่นมาหลายวันแล้ว ถามแค่นี้ก็ต้องหงุดหงิดใส่ด้วย”โก้คงแปลกใจ เพราะน้อยครั้งที่ผมจะพูดเสียงแข็งกับโก้แบบนี้ พอดีโมโหจนลืมกลัวมันไปเลย
“เออขอโทษว่ะ ไม่ได้ตั้งใจ”ผมหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน อยากขยันบ้างครับ แต่...ไม่ได้เข้าหัวเลย
“เมื่อกี้มึงมากับพี่ฟ้าเหรอ”ตี๋เดินมานั่งข้างๆ ผม
“เออ เจอกันข้างหน้า”ก็ไม่ใช่ครั้งแรกเหมือนกันครับที่เจอกัน แต่เป็นเพราะผมออกมาเวลานี้ประจำ พี่เขาก็คงออกเวลานี้เหมือนกัน
“เขายังไม่เลิกตามจีบมึงเหรอวะ เห็นดักรอรับทุกเกือบทุกเช้าเลย”
“ดักรอเชี่ยไร บังเอิญต่างหาก กูเจอเขาแค่ไม่กี่ครั้งเอง”
“ก็กูนั่งกินข้าวอยู่หน้าม. เห็นเขาจอดรถอยู่ตั้งนานแร่ะ กูว่าจะทักเขาก็ขี่ไปหามึงพอดี”
“....เขาคงรอเพื่อนมั้ง มึงก็คิดมาก”รำคาญมันครับ เมื่อเช้าพี่เอ็กซ์ก็พูดทำนองนี้ทีนึงแล้ว ยังต้องมาฟังมันอีก
“มึงน่ะสิคิดน้อยไป รู้ว่าเขาจีบก็ยังปล่อยให้ตามอยู่ได้ ระวังพี่เอ็กซ์รู้เข้าเหอะมึง”ไอ้ตี๋นี่ทำไมต้องพูดชื่อนี้ตอนนี้ด้วยเนี่ย พี่รหัสน้องรหัสแม่งเริ่มเหมือนกันทุกวันแร่ะ
“รู้แล้วจะทำไมวะ กูกะพี่เขาไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”พูดออกไปแต่รู้สึกหวิวๆ ที่ใจนิดหน่อย เริ่ม...ไม่เข้าใจตัวเองอีกแล้ว
“ปากดีไปเหอะมึง หมั่นไส้ว่ะ อย่าไปพูดแบบนี้ให้พี่เขาได้ยินนะมึง เดี๋ยวเขาจะเสียใจ”โก้...มึงบอกช้าไปว่ะ เมื่อกี้กูพูดยิ่งกว่านี้อีก สลดเลยครับผม
“อ่ะ ข้าวกล่องมึง”เก๋กับโอ้เดินมานั่งพร้อมข้าวกล่องอีกแล้วครับ เฮ้อ...เห็นข้าวกล่องแล้วยิ่งรู้สึกผิด ขนาดผมพูดแรงแบบนั้น พี่เขาก็ยังคอยเป็นห่วงผมเหมือนเดิม...อยากบอกจังว่าผมไม่ตั้งใจพูดแบบนั้น แค่ใจร้อน หงุดหงิดเพราะเพิ่งตื่นนอน และ....ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
เปิดกล่องข้าวก็เป็นกับข้าวแบบที่ผมชอบ กินไปแล้วรู้สึกอยากร้องไห้ครับ ผมไม่ได้ตั้งใจพูดแรงแบบนั้นจริงๆ นะเนี่ย แค่..ไม่ชอบให้สั่งหรือห่วง..ในเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่สุดท้ายแล้ว...ก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง แค่...อยาก...รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้...ยอมพี่เขาอยู่.....อยาก......ให้ยอมผมบ้าง...อยากรู้สึกเท่าเทียมกัน ไม่ต้องรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเด็กหรือผู้หญิงที่ต้องคอยให้พี่เขาเป็นห่วง...แค่นั้นเอง
วันนี้เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลยครับ เรียนเสร็จลงมาจากตึกก็เห็นอั้มยืนอยู่ พอเห็นผมก็เดินยิ้มเข้ามาหาเลย
“หวัดดีเจ เลิกเรียนแล้วใช่ป่ะ”
“ใช่ อั้มมีอะไรเหรอ”
“ชวนไปกินเหล้าบ้านพวกพี่เปาพี่โมทย์น่ะ ไปป่ะ ไปกันหมดนี่แหล่ะพี่เขาให้มาชวน”อั้มหันไปชวนพวกข้างหลังผมด้วย ก็มีแค่พวกผมสามคน แล้วก็เก๋กับโอ้ นอกนั้นไม่ไปครับเพราะมันไม่กินเหล้า พวกเราก็เลยไปนั่งรถอั้มกัน ยกเว้นเก๋กับโอ้ครับ มันนั่งตามมาอีกคัน
ไปถึงบ้านก็ตั้งวงกันอยู่แล้วครับ ก็มีพวกพี่เปาพี่ฟ้าแล้วก็พวกเพื่อนๆ อั้ม นอกนั้นก็เป็นพวกรุ่นพี่ผม ผมก็ถลาเข้าไปนั่งข้างพี่โมทย์เลยครับ ไม่ค่อยได้เจอกันเลยเดี๋ยวนี้
“ไงครับน้องเจ มากับเขาด้วยเหรอ”ไหงพี่โมทย์ถามงี้ล่ะ ก็อั้มบอกพวกพี่ให้มาชวนไม่ใช่เหรอ
“ครับ ก็อั้มไปรับมา”ผมตอบแล้วหันไปมองอั้ม มันก็ยิ้มๆ ให้ พี่ฟ้ากับพี่เปาก็ยกแก้วให้ชน ชนก็ชนครับ ไม่ได้กินกันตั้งนานแร่ะ
“แล้ววันนี้ไอ้เอ็กซ์ไม่มาเหรอวะโมทย์”พี่ฟ้าถามครับ
“เออ ไม่รู้ไปไหนของมัน เรียนเสร็จก็ขับรถออกไปเลย”อ้าว..พี่โมทย์ไม่รู้เหรอว่าพี่เอ็กซ์ไปทำงานที่โรงแรม
“เดี๋ยวกูลองโทรตามมันก่อน”พี่โมทย์หยิบโทรศัพท์มาโทร ผมก็...แอบฟังเงียบๆ ครับ นิสัยไม่ดีเนอะผมอ่ะ แต่ความจริงติดนิสัยเก๋มามากกว่า
“เออว่าไงมึง พวกกูกินเหล้ากันอยู่ที่บ้านจะมาเปล่าวะ........อยู่ไหนวะ จะนอนบ้านเหรอ........เออ ก็แก๊งค์เดิมนั่นแหล่ะ.....อยู่ ทำไมวะ..........เออเดี๋ยวกูดูให้ เพื่อนมันก็อยู่...............เออ......เออๆ แค่นี้แหล่ะ แม่งสั่งจริง”พี่โมทย์วางสายไปแล้วครับ อยากถามเหมือนกันว่าคุยอะไรกัน แต่ไม่กล้าเลยได้แต่นั่งชนแก้วกับคนโน้นทีคนนี้ที วันนี้ทั้งวันยังไม่เห็นโทรมาหาผมเลยครับ ปกติต้องโทรมาตั้งแต่เลิกเรียนแล้วก็ย้ำว่าให้กินข้าวเย็นด้วย
“ว่าไงวะ มันจะมาเปล่า”พี่ฟ้าถามย้ำอีกที ผมเลยหันไปลุ้นคำตอบด้วย อยากขอโทษเรื่องเมื่อเช้าด้วยครับ
“ไม่มาว่ะ มันช่วยงานแม่มันอยู่”พี่โมทย์ตอบ แต่..ผมแอบดึใจลึกๆ ทำไมไม่รู้ แต่รู้สึกดีที่...มีผมคนเดียวที่รู้ว่าพี่เขาทำอะไรอยู่
“แหมพี่ฟ้าคะ ปากคุยกับพี่โมทย์แต่ตาจ้องเพื่อนหนูนี่หมายความว่าไงคะ”เก๋คนเดิมแหล่ะครับ พอผมหันไปมองพี่ฟ้า พี่เขาก็ได้แต่ยกแก้วขึ้นดื่มแก้เก้อ ผมเลยหันมาถลึงตาใส่ไอ้เก๋มัน แซวอะไรไม่รู้เรื่อง เงียบกันทั้งวงเลย
“ก็เพื่อนเก๋น่ารักขึ้นนี่ครับ ไม่มองได้ไง”อ้าววว แล้วพี่จะตอบมันทำไม มันแซวเล่นไม่รู้รึไง คนอื่นๆ เลยพากันโห่พี่ฟ้าใหญ่
“ผมก็ว่างั้นแหล่ะ ไม่งั้นคงไม่มีคนคอยดักรับส่งเช้าเย็นบ่อยๆ หรอกมั้ง จริงมั้ยวะอั้ม พี่ฟ้า”ไอ้โก้พูดสวนกลางปล้องเลยครับ สองคนนั้นหันไปมองหน้ากันเหมือนหยั่งเชิงกัน ก่อนที่อั้มจะเป็นฝ่ายหลบตาแล้วหันมาส่งยิ้มแหยๆ ให้ผม
“พูดอะไรกันวะ ไร้สาระว่ะ”เบื่อครับเรื่องพวกนี้ ไม่ว่าจะจริงไม่จริงไม่สนใจแล้วครับ ผมก็กินเหล้ามันไปเรื่อยๆ ขี้เกียจคุยด้วยครับ เพิ่งเคยมากินเหล้ากับพวกพี่ๆ โดยไม่มีพี่เอ็กซ์ครับ ไม่มีคนคอยซื้อพวกขนมห่อเตรียมไว้ให้เลย กินเหล้าเพียวๆ ตลอด กับแกล้มมันก็พอมีแหล่ะครับ แต่ไม่ชอบกิน
“เฮ้ยมึง เบาๆ หน่อยสิวะ เดี๋ยวก็เมาหรอก”ไอ้ตี๋จับแก้วผมไว้ ผมก็ปัดมือมันออก
“กูไม่เมาง่ายๆ หรอกน่า”ไม่เมาหรอกครับแค่ตึงๆ พอหมดแก้วนี้ผมก็ชงแก้วใหม่อีกครั้ง อีกครั้ง แล้วก็ผอีกครั้ง จนไอ้โก้แย่งแก้วไปเลย
“เฮ้ย เอาไปทำไม เอามา”
“พอเลยมึง เป็นเชี่ยอะไร เหล้านะไม่ใช่น้ำ”โก้มันว่าผมครับ ผมก็นั่งนิ่ง ไม่พูดอะไร สักพักไอ้ตี๋กับไอ้โก้มันก็ฉุดแขนผมให้ลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องพี่โมทย์ พอเข้าห้องได้ก็ปิดประตูล็อคเลยครับ
“บอกกูมา มึงเป็นอะไร เห็นแปลกๆ ตั้งแต่เช้าแล้วนะ”ช่างสังเกตุจริงนะมึงไอ้โก้
“เออ มึงทะเลาะกับพี่เอ็กซ์เหรอ”ไอ้ตี๋นี่ก็ฉลาดจริง ผมก็ได้แต่พยักหน้าให้ มึนๆ แล้วด้วยครับ
“กูนึกแล้ววววว”ตี๋มึงไม่ต้องลากเสียงยาวก็ได้นะ
“ทะเลาะกันเรื่องอะไร”โก้ถามแต่ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงครับ เพราะมันต้องเล่าเรื่องที่ผมนอนค้างกับพี่เอ็กซ์ด้วยนี่สิ
“เล่ามาเลยนะ เรื่องที่พี่เอ็กซ์ชอบมึงน่ะ พวกกูรู้ตั้งนานแล้ว พี่เขาเป็นคนบอกพวกกูเอง”โก้มันเห็นผมเงียบก็พูดต่อ...นี่แสดงว่าพวกมันรู้เรื่องมานานแล้วสิ มิน่า ชอบผลักไสผมจัง ไอ้พวกเวร
“จริงเหรอวะ”ถ้าคิดดีๆ ที่พี่เขาคอยตามผมขนาดนี้ มันสองคนจะไม่รู้ก็แปลกล่ะ ยิ่งโก้ด้วยแล้ว มันคงซักน่าดู
“เออ รีบๆ เล่ามาเลย”ตี๋ตอบแล้วก็ดึงให้ผมนั่งลง โก้ก็นั่งตาม ผมก็เลยเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ฟังทั้งหมด เพราะผมกับพวกมันไม่มีความลับกันอยู่แล้ว ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าพวกมันจะรู้เรื่องเปล่า ยอมรับว่าผมเมามากแล้วเหมือนกัน พอเล่าจบ....
“โหมึง ไปพูดกับพี่เขาแบบนั้นเขาไม่เสียใจแย่เหรอวะ”ตี๋ มึงไม่ต้องตอกย้ำให้กูรู้สึกผิดก็ได้นะ แค่นึกถึงหน้าพี่เขาผมก็อยากร้องไห้แล้ว
“เป็นกูจะตบปากให้ พูดมาได้ คนเขาเป็นห่วง มึงก็รู้ว่าสองคนนั้นน่ะชอบมึงจีบมึง พี่เขาหวงมึงก็ดีแล้ว ไปพูดกับเขาแบบนั้น มึงด่าเขาว่าเสือกยังจะเจ็บน้อยกว่า”อืมม....แรงมากไอ้โก้ สรุป ผมผิดมากจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย
“มึงน่ะหัดคิดอะไรเยอะๆ หน่อย เดี๋ยวนี้ก็ดูมึงสนใจคนรอบข้างที่ไม่ใช่พวกกูสองคนมากขึ้น แต่ไม่ใช่ให้แคร์เขาไว้ใจเขาไปซะหมดนะเว้ย”ตี๋พูดมาก็จริง เมื่อก่อนถ้าไม่สนิทผมก็ไม่สนใจแล้วก็ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ หรอกครับ แต่...เพราะมีพี่เอ็กซ์..ถึงได้รู้สึกว่าไม่เป็นไร ก็ปกติเขาคอยอยู่ข้างๆ เสมอนี่...ก็เป็นคนบอกเองนี่นา..ว่าให้อยู่ตรงนี้ก่อน......ให้อยู่ข้างๆ ไง.....แล้วทำไมตอนนี้....ไม่อยู่ล่ะ
“ฮึก...แม่ง...ดีแต่ว่า...ก็..ฮึก..ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ....ฮือออ”
“อ้าวว แล้วร้องทำไมล่ะ ไม่ได้ว่า......แรง..ซะ...หน่อย”ไม่ต้องพูดเลยไอ้โก้ มึงน่ะด่ากู
“ไม่เอานะเจ ร้องทำไมล่ะ เรื่องนี้เจผิดนะ”ไอ้ตี๋มันก็ช่วยว่าด้วย
“ฮึก...ฮืออออ”
“เจ...ไม่ง้อนะคราวนี้น่ะ ผิดก็ต้องยอมรับว่าผิดสิ”ไอ้ตี๋บ้า
“เจครับ...ไปรับความหวังดีของคนที่เรารู้ว่ามาชอบเราเนี่ย...มันก็เหมือนให้ความหวังนะ ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะ”โก้พูดดีขึ้นหน่อยครับ เอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผมด้วย ผมเลยล้มตัวนอนบนตักมันเสียเลย ความจริงมึนหัวครับ นั่งตัวตรงเริ่มไม่ไหว
“ทำไมกลับมาร้องเก่งขึ้นอีกล่ะเนี่ย คนเต็มบ้านเลยนะ ไม่อายเขาเหรอ”ตี๋ก็เอามือมาลูบผมด้วย แต่ผมหันหลังหนี ก็มันบอกว่าจะไม่ง้อผมนี่ สักพักผมได้ยินเสียงประตู หันกลับมาดูตี๋ก็ไม่อยู่แล้วครับ มันโกรธผมเหรอ ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก กอดเอวโก้แน่นเลยครับ
“เจ...หยุดร้องได้แล้ว ตี๋มันไม่ได้โกรธหรอก เจก็รู้ว่ามันไม่มีทางโกรธเจ โก้ก็ไม่มีทางโกรธเจ แค่ไม่ชอบที่เจทำแบบนี้....ใจดีกับคนอื่นไปทั่ว ให้คนอื่นเขาหวัง...ทั้งๆ ที่เป็นไปไม่ได้น่ะ อยากให้เขาเจ็บเหรอ เจไม่ใช่คนแบบนั้นนี่.....เจเข้าใจมั้ย”โก้ลูบผมไปก็พูดไปด้วย ผมส่ายหน้าที่ท้องโก้ ไม่เข้าใจครับ ก็ชอบให้มีคนทำดีด้วย ชอบคนใจดี ชอบให้มีคนมาเอาใจ ไม่ได้ให้ความหวังใครสักหน่อย ก็พูดคุยปกติเหมือนเพื่อนเหมือนพี่คนอื่นๆ ถ้าให้ความหวังล่ะก็...ให้แค่คนเดียวเท่านั่นแหล่ะ....แต่....เขาคงเลิกหวังแล้วมั้ง
หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434 (อ่าน 3955729 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก