ดีนะครับที่วันนี้ต้องเข้ามาช่วยงานแม่ และงานก็ยุ่งมากด้วยเลยไม่ค่อยมีเวลาให้คิดมาก...ความจริงก็คิดมากตลอดเวลานั่นแหล่ะ เกือบทำงานไม่รู้เหมือนกัน อ่านเอกสารอะไรก็ต้องอ่านหลายๆ รอบกว่าจะเข้าหัว วันนี้เลยต้องอยู่ดึกเลย ไม่รู้ว่าได้กลับไปนอนบ้านตอนไหน
“เออมีไร”กำลังเหม่อๆ อีกรอบที่เท่าไหร่ไม่รุ้ของวัน ตี๋มันก็โทรมาเรียกสติคืนพอดี
“พี่ทะเลาะกับเจมันเหรอ”
“มันบอกเหรอ”เจมันเล่าให้เพื่อนมันฟังด้วยเหรอ แต่..ก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่
“ใช่พี่..ผมเข้าใจพี่นะ ผมเองก็บอกมันแล้วว่ามันพูดกับพี่แรงเกินไป...แต่พี่ก็ต้องเข้าใจมันด้วย มันก็เป็นของมันแบบนี้ ดื้อแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร พี่จะเปลี่ยนมันให้เป็นอย่างที่พี่ต้องการมันก็ไม่ได้หรอก”
“เออ พี่ก็รู้ พี่ไม่ได้อยากเปลี่ยนมัน แต่ที่มันทำก็ไม่ถูก ยอมรับว่าพี่หวงมันมากแต่ถ้ามันยังทำอย่างนี้ ไอ้สองคนนั้นก็ไม่ตัดใจสักที ตอดวันละนิดละหน่อยอยู่นั่นแหล่ะ แล้วคนอย่างเจกล้าปฏิเสธคนที่มาทำดีด้วยตรงๆ เหรอ มีแต่จะยิ่งแคร์เขาไปทั่ว ยิ่งถ้าสนิทมากๆ แล้วรู้เรื่องครอบครัวเจก็ยิ่งไม่กล้าไปจากเจ สุดท้ายก็ต้องยอมเจ็บอยู่กับเจ ไม่ก็เป็นเจเองนั่นแหล่ะที่รั้งคนอื่นไว้ข้างตัวทางอ้อมแบบนี้”พูดไปก็เหมือนตอกย้ำตัวเอง รวมทั้งตอกย้ำตี๋กับโก้ด้วย เจ็บดีครับ พอคิดว่าตัวเองก็เป็นอีกคนที่ยอมเจ็บเพื่ออยู่ข้างมัน ตี๋คงอึ้งไปเหมือนกันที่ผมพูดออกมาตรงๆ แบบนี้มันถึงได้เงียบไป
“ผมรู้ ผมก็บอกมันแล้ว พี่ก็อย่าโกรธมันเลย นี่มันก็นั่งร้องไห้อยู่กับไอ้โก้เนี่ย ผมกับไอ้โก้ก็ไม่มีใครเข้าข้างมันสักคน มันเลยยิ่งร้องไม่หยุดเลย”อ้าววไอ้น้องเวร ใครใช้ให้ไปว่าเจมันล่ะเนี่ย แทนที่จะเข้าข้างให้เจมันรู้สึกมีพวกบ้าง
“แล้วมึงไปว่ามันทำไมเนี่ย ไหนเมื่อกี้โมทย์โทรมายังบอกนั่งกินเหล้ากันอยู่เลย”
“ก็มันยกเอายกเอา กับแกล้มแบบที่ชอบกินก็ไม่มี ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน กินเหล้าอย่างเดียวเลย ข้าวเย็นยังไม่ได้กินกันเลย ผมกับโก้ต้องลากมันมาคุยบนห้องพี่โมทย์นี่แหล่ะ”
“เออๆ งั้นมึงไปดูมันก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ไปรับมันเอง”ผมวางสายจากตี๋เสร็จก็รีบเก็บงานใส่กระเป๋า ออกจากโรงแรมได้ก็โทรบอกแม่ว่าไม่กลับบ้าน แล้วก็ขับตรงไปหามันที่บ้านโมทย์เลย ไปถึงสมาชิกทุกคนอยู่ครบเลยครับ
“อ้าวไงมึง มาซะดึกเลย ไหนโมทย์บอกว่าไม่มาไงวะ”ไอ้เปาทักตั้งแต่ผมยังไม่ทันได้เดินเข้าบ้านเลย พวกรุ่นน้องมันก็ยกมือไหว้ผม ผมก็รับไหว้
“เออ เพิ่งเสร็จงานน่ะ แล้วนี่จะแดกยันเช้ารึไงวะ”
“ก็พรุ่งนี้วันเสาร์นี่หว่า ไม่ได้กินกันนานแล้วนะมึง มานั่งๆ”เปาขยับเบียดกับคนอื่นให้พอมีที่ว่าง แต่ผมส่ายหน้าปฏิเสธไป
“พวกมึงกินกันเหอะ กูเหนื่อยๆ ว่ะ เดี๋ยวจะกลับแล้ว”ผมพูดจบก็มองไปที่ไอ้โมทย์
“อยู่ข้างบน”แค่นั้นแหล่ะครับ ผมก็พยักหน้าตอบแล้วเดินขึ้นไปห้องมันเลย
เคาะประตูหน้าห้องโมทย์ ไอ้ตี๋เป็นคนเดินมาเปิด มองไปในห้องเห็นเจมันนอนหนุนตักโก้อยู่
“เดี๋ยวพี่พามันกลับห้องเอง”ผมเดินไปนั่งข้างหน้าโก้แล้วค่อยๆ อุ้มเจขึ้นมา กลิ่นเหล้าหึ่งเลยครับ มองดูในห้องพวกมันคงมานั่งกินกันสองคนต่อ แต่ไอ้เปี๊ยกคงเมาพอดูเลยครับ หรือไม่ก็ร้องไห้จนหลับ
“ฮิ้ววววว มาพากลับเหรอครับพี่เอ็กซ์”ไอ้โอ้แซวเสียงดังมาก่อนใครเลย คนอื่นๆ ก็พากันแซวตาม ไอ้ฟ้าก็ยิ้มๆ ส่วนอั้มมองเจที่ผมอุ้มอยู่แป๊ปนึงก็ก้มหน้ากินเหล้าต่อ
“เบาๆ สิมึง เดี๋ยวมันก็ตื่นมาด่าเอาหรอก....ตี๋เอากระเป๋าเจไปใส่รถพี่ให้ด้วย”ผมบอกตี๋ มันก็ลุกตามผมครับ พอถึงรถก็จับมันนอนลงที่เบาะหลังแล้วขับกลับหอเลย ผมพามันมานอนในห้องผม เอาผ้าไปชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้
“อืออ...พี่เอ็กซ์”เจปรือตามามองผม ผมก็ยิ้มให้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่แค่เห็นหน้าเจก็ลืมเรื่องเมื่อเช้าหมดแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ เปลี่ยนชุดก่อนไปค่อยมานอนต่อ”ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดผมที่เจพอจะใส่ได้มาให้มัน มันก็นั่งอยู่บนเตียงหน้าตาสลึมสลือ คงยังลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก
“พี่ไปรับเจมาจากบ้านโมทย์ ลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดไป”ผมยืนอยู่ข้างหน้ายื่นเสื้อผ้าไปให้ เจก็รับไปแล้วเดินออกไปเข้าห้องน้ำ ผมก็ออกมานั่งที่โซฟาหยิบเอกสารในกระเป๋ามาอ่านต่อ พรุ่งนี้ต้องเข้าประชุมแต่เช้าครับ ต้องศึกษาข้อมูลไว้เยอะๆ เขาคุยอะไรกันจะได้รู้เรื่อง สงสัยอะไรจะได้ถามได้
“ไปนอนสิ หรืออยากกลับไปนอนที่ห้อง”ผมเองก็ลืมไปเลยว่าห้องเจก็ข้างๆ นี่เอง แถมดันให้มันใส่เสื้อผ้าผมแล้วด้วย
“......พี่เอ็กซ์..โกรธเจเหรอ”เจยืนพูดเบาๆ อยู่ตรงหน้า ผมเงยหน้าจากเอกสารในมือ วางเอกสารลงแล้วเดินไปจับมือเจพาเข้าไปในห้องนอน เจก็เดินตามแต่โดยดี ผมจับเจให้นอนลงแล้วเอาผ้าห่มให้
“พี่ไม่ได้โกรธเจหรอก พี่คิดว่าเจคงไม่ตั้งใจ แต่..ต่อไปนี้...เจจะพูดอะไรก็คิดถึงใจพี่บ้าง พี่ไม่โกรธแต่ไม่ได้แปลว่าพี่ไม่เสียใจนะ”ผมพูดไปก็เกลี่ยผมที่ปรกหน้าเจออกเบาๆ
“....เจขอโทษ”เจจับมือผมไปแนบที่แก้มนุ่มๆ ผมยิ้มให้พลางลูบแก้มเจเบาๆ
“ก็น่ารักแบบนี้สิน่า ถึงได้โกรธไม่ลง”
“พี่เอ็กซ์....เสียใจมากมั้ย”เจถาม ผมล้มตัวลงนอนข้างๆ กอดเจเอาไว้
“ไม่เป็นไรแล้ว ช่างมันเถอะ...แต่..อย่าพูดอย่างนั้นอีกนะครับ”เจพยักหน้าที่อกผมเบาๆ ถ้าผมพูดว่าผมเสียใจมาก ผมเจ็บมาก มันคงทำให้เจรู้สึกผิดหรือเสียใจ แล้วจะยิ่งแคร์ผม แต่มันจะเกิดจากความกลัว ที่จะทำร้ายจิตใจผม ไม่ใช่แคร์เพราะรักหรือชอบแบบคนรัก เพราะงั้น...ช่างมันเถอะ แค่รู้ว่าเจไม่ตั้งใจ แค่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้เหมือนเดิมก็พอ บางที ตอนนี้อาจยังไม่เหมาะที่จะเร่งรัดเอาคำตอบอะไรจากเจ.........ให้เจได้คุ้นเคยกับผมไปเรื่อยๆ จนกว่าเจจะเชื่อใจผม........ผมยังจำคำที่เจเคยบอกเหตุผลที่เลิกกับแฟนเก่าได้ ที่เจบอกว่าไม่สามารถเชื่อใจคนอื่นหรือแม้แต่ตัวเองได้ มันน่าเศร้าไม่ใช่เหรอ...คนที่..กลัวอยู่เสมอ ว่าจะสูญเสียใครสักคนไป
รุ่งเช้าผมกับเจออกจากหอพร้อมกัน จนใกล้ถึงเจก็ขอลงต่อแท็กซี่ไปเองเพราะโรงแรมผมต้องแยกไปอีกทาง ถ้าไม่ติดว่าสายแล้วผมคงจะไปส่งถึงที่แน่ๆ การประชุมก็เป็นไปอย่างราบรื่น นั่งฟังฝ่ายต่างๆ เสนอรายงาน มีตรงไหนไม่เข้าใจหรือไม่เห็นด้วยก็ให้ชี้แจงเหตุผล บางคนอาจคิดว่าผมเป็นเด็ก แต่ผมก็เรียนรู้งานตรงนี้มาตลอดช่วงปิดเทอมมาหลายปีแล้ว จึงไม่แปลกที่จะค้นเคยระบบการทำงานหรือหัวหน้าฝ่ายต่างๆ ผมก็ได้แต่หวังว่าความมุ่งมั่นและตั้งใจทำงานของผมจะทำให้พวกเขาเชื่อถือผมได้มากกว่าฐานะของลูกเจ้าของโรงแรม ผมประชุมเสร็จก็ออกมานั่งปรึกษาเรื่องต่อเติมรีสอร์ทที่ระยองกับทีมงานต่ออีกสักพัก
“เดี๋ยวแม่จะหาผู้ช่วยส่วนตัวให้สักคนแล้วกันนะเอ็กซ์ งานลูกก็เยอะขึ้นแล้ว มีอะไรจะได้ให้ผู้ช่วยคอยจัดการแทนให้”แม่บอกผม ตอนนี้ผมมีห้องส่วนตัว ก็ติดกับห้องของแม่นั่นแหล่ะ ที่ดูหลักๆ ก็เรื่องต่อเติมรีสอร์ทที่ระยอง รวมไปถึงการตกแต่ง นอกนั้นก็ศึกษางานของฝ่ายขายกับการตลาด ส่วนนี้ไม่ค่อยมีปัญหามากเพราะเป็นแผนกที่ผมช่วยงานบ่อยที่สุด
“ก็ได้ครับ ตามใจแม่แล้วกัน งั้นเดี๋ยวผมไปรับเจก่อนนะครับ เย็นๆ ค่อยเจอกันที่บ้าน”
“ได้จ๊ะ พากลับบ้านให้ทันมื้อเย็นนะ แม่จะรอกินข้าว”แม่พูดแค่นั้นก็เดินกลับห้องไป ผมก็เก็บเอกสารใส่แฟ้มแล้วเดินออกมา พนักงานที่นี่ก็เริ่มรู้จักผมกันเยอะขึ้น เดินไปทางไหนก็มีแต่คนก้มหัวให้หรือไม่ก็ถึงขั้นยกมือไหว้ รู้สึกแปลกๆ ครับ ก็ผมยังเด็กกว่าเขานี่นา แต่คงเป็นเพราะต้องแต่งสูททุกวันเพื่อรักษาภาพพจน์โรงแรมเลยดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
“พี่กำลังออกจากโรงแรมแล้วนะ เจเสร็จงานหรือยัง”ผมกดโทรศัพท์ทันทีที่เข้ามานั่งในรถ
“เรียบร้อยแล้ว พี่มาถึงก็โทรมาแล้วกันนะ”
ผมวางสายไป ขับรถตรงไปหาเจที่บริษัทพี่ภานุ ก็อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก ไปถึงโทรหาเจอีกรอบ จอดรออยู่ด้านล่างสักพักเจก็เดินลงมาพร้อมกับอ้น
“หวัดดีครับเฮีย หล่อนะครับวันนี้”ไอ้อ้นมันเริ่มเรียกผมว่าเฮียมาสักพักแล้วครับ นานๆ มันจะโทรมาคุยเล่นกันสักที
“พี่เอ็กซ์ไอ้อ้นมันชวนไปดูหนัง ที่วันนั้นเราดูไม่จบน่ะ”
“เออพี่ก็ว่าจะชวนไปดูเหมือนกัน ขึ้นรถสิ”ผมกลับเข้ามานั่งด้านในเจก็มานั่งคู่กับผม ส่วนอ้นนั่งด้านหลัง ถ้าอ้นไม่อยู่มีหวังผมได้คว้าตัวเจมากอดมาหอมแล้ว...ก็เมื่อกี้..เป็นครั้งแรกนี่นาที่เจใช้คำว่า ‘เรา’ นี่นา
“สวัสดีครับ”ระหว่างทางเจหยิบโทรศัพท์ออกมารับ พูดซะเพราะเชียวครับ
“.......ครับจำได้......อ้าวเหรอ เจเพิ่งออกมากับอ้นเมื่อกี้เอง ไม่รู้ว่าพี่เจมส์จะเข้าไปหาพี่นุ...............ครับ..........เหรอครับ เห็นพี่นุพูดอยู่เหมือนกันแต่ไม่คิดว่าจะเป็นพี่.............ออกมาดูหนังกันครับ.....เอ่อ..ไว้คราวหน้าแล้วกันนะครับ......มากับ...พี่น่ะครับ......ไม่ใช่พี่แท้ๆ หรอกครับ............งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ไว้ค่อยคุยกันใหม่...ครับ”
“พี่เจมส์เหรอพี่เจ”อ้นมันยื่นหน้ามาถามครับ
“เออ เห็นบอกว่าจะมาทำงานกับพี่นุ มึงรู้เรื่องเปล่าวะ”
“รู้เมื่อวาน พี่นุไม่ได้บอกพี่เหรอ”
“เพิ่งรู้นี่แหล่ะ เข้ามาเป็นผู้ช่วยพี่นุเหรอวะ”
“ใช่..ว่าแต่...ไปให้เบอร์กันตอนไหนน่ะ เจอกันแค่ครั้งเดียวเองไม่ใช่เหรอ”หืมมมมม.......ผมจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าอ้นไม่พูดแบบนี้ออกมา แล้วไอ้บทสนทนาเมื่อกี้ก็ไม่เห็นมีเรื่องงานเลย
“ก็วันนั้นนั่นแหล่ะ พี่เขาขอไว้ อยู่ใกล้ๆ กันเผื่อได้นัดเจอกันบ้าง”ไอ้เจเอ้ยยย...โดนเขาจีบไม่รู้ตัวรึไงวะ ไอ้นี่ก็ซื่อจริงจริ๊ง ให้เบอร์เขาไปทั่ว ทีกับผมนี่ต้องขอมาจากไอ้โมทย์ คิดแล้วน่าน้อยใจชะมัด
ผมก็ขับรถนิ่งๆ พอไปถึงก็ดูรอบหนัง ซื้อตั๋วได้ก็ไปหาอะไรกินรองท้องกัน เสร็จแล้วก็ไปดูหนังจนหนังจบ อ้นมันก็ขอแยกไปหาเพื่อนมัน ผมก็ขับพาเจกลับบ้าน
“พี่เจมส์คือใครเหรอ”ผมถามขึ้นระหว่างที่ขับรถ ที่นิ่งๆ ไม่ถามนี่ไม่ใช่ว่าลืมหรือไม่ติดใจหรอกนะครับ เพียงแต่รอเวลาคุยกันตามลำพังมากกว่า
“เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่นุ เคยทำงานกับพี่นุมาก่อนน่ะ”
“แล้วเขาอยู่แถวหอเราเหรอ”
“อืม..เห็นบอกว่าต้องเข้าไปอีก เลยหอไอ้ตี๋กับโก้ไปอีกน่ะ ถามทำไมเหรอ”
“อยากรู้...เผื่อเขามาจีบเจจะได้กันไว้ทัน”
“เฮ้ยยย...บ้าเหรอ ไม่ใช่หรอก”เจร้องเสียงหลงเลยครับ ทำหน้าตื่นๆ กับคำที่ผมบอก
“ก็ไม่แน่”ผมยกไหล่ให้ อะไรก็ไม่แน่ทั้งนั้นแหล่ะครับ รอบๆ ตัวมัน ผมไม่เห็นจะมีคนไหนไม่ชอบมันเลย
ผมพาเจกลับมาถึงบ้านก็เกือบค่ำแล้วครับ แต่แม่ยังไม่กลับ พวกผมก็ขึ้นไปผลัดกันอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ เจเปลี่ยนเสร็จก่อนก็เดินลงมาดูทีวีนั่งคุยกับป้านอมและแดงเลย ผมก็หอบงานลงมานั่งอ่านด้วยข้างล่าง
“พี่เอ็กซ์งานยุ่งเหรอ”
“อืมม...ก็อยากศึกษาให้เยอะๆ น่ะ เดี๋ยวมีงานของคณะกับแข่งกีฬาอีกจะไม่มีเวลา”
“งานอะไรของคณะ”เจนอนคว่ำยกมือเท้าคางถามบนโซฟาอีกตัว ป้านอมกับแดงลุกไปเตรียมอาหารเย็นกันแล้ว
“ก็ลอยกระทงไง เดี๋ยวเศกมันคงบอกน่ะ ว่าต้องทำอะไรมั่ง”ผมก้มหน้าตอบไปก็อ่านเอกสารในมือไปด้วย แต่ยังรู้สึกว่าเจยังจ้องผมอยู่เลย
“ทำไม..มีอะไร”
“เบื่ออ่ะ ไม่มีไรทำ”
“เปิดหนังดูก็ได้ หรือจะเล่นเกมส์ ที่ห้องมี PS2 อยู่ แต่ต้องไปเอามาต่อเองนะ ไม่แน่ใจว่าในรถมี PSP หรือเปล่า ไปค้นเอง กุญแจรถอยู่บนห้อง”ผมพูดจบเจก็รีบวิ่งขึ้นห้อง สักพักก็วิ่งลงมาพร้อมแผ่นเกมส์กับPS2 ผมก็นึกว่าจะเล่นเกมส์อะไร มันหยิบไฟนอล VIII มาครับ เกมส์ใหม่ๆ มีมันก็ไม่เล่น ไฟนอลภาคอื่นมันก็ไม่เล่น มันบอกชอบภาคนี้ ภาพสวยดี ผมก็เดินไปหยิบคู่มือบนห้องมาให้มันด้วย มันก็ยิ้มรับแล้วเริ่มเล่นโดยไม่หันมาสนใจผมอีกเลย จนแม่มานั่นแหล่ะมันถึงได้เซฟเกมส์ไว้แล้ววิ่งไปกอดไปหอมกันอยู่สองคน
“อีกปีกว่าน้องเจก็จะเรียนจบแล้ว มาทำงานกับแม่มั้ย จะทำงานแบบเดิมหรือจะมาเป็นผู้ช่วยพี่เขาก็ได้”แม่หันไปถามเจหลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จแล้ว และมานั่งดูทีวีกันที่ห้องนั่งเล่น
“คงไม่ได้หรอกฮะ เพราะบริษัที่ตอนนี้ เจทำ Freeelance มาสามปีแล้ว ถ้าเรียนจบคงบรรจุเป็นพนักงานประจำเลยน่ะครับ”เจนอนหนุนตักแม่ผมเหมือนเคยนั่นแหล่ะครับ
“บริษัทของคุณภานุน่ะเหรอ เห็นพี่เขาเล่าให้ฟัง ทำมานานเหมือนกันนะ”
“ครับ เขาให้โอกาสเจ คอยสอนงาน หางานนอกให้ด้วย เจอยากทำงานให้พี่เขาต่อน่ะครับ”
“จ้า ตามใจน้องเจเถอะ งั้นน้องเจนั่งดูทีวีคนเดียวก่อนนะ เดี๋ยวแม่กับพี่เขาไปคุยเรื่องงานกันก่อน”ก่อนแม่ลุกขึ้นก็หอมแก้มเจทั้งสองข้างก่อนจะเดินนำผมไปที่ห้องทำงานของแม่ คุยกันเรื่องงาน แล้วผมก็ถามเรื่องที่ผมไม่เข้าใจในเอกสาร กว่าจะคุยกันเสร็จก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว แม่ก็ขึ้นไปนอนโดยไม่เดินไปตามเจ แม่ผมน่ารักที่สุด ผมเลยเดินมาที่ห้องนั่งเล่น ไม่รู้ว่าเจจะขึ้นห้องนอนรึยัง แต่...
“เจ..ดึกแล้ว ไปนอนกันเถอะ”ผมนั่งลงบนโซฟาข้างหลังเจ เจนั่งเล่นเกมส์อยู่บนพื้นอยู่เลยครับ
“พี่เอ็กซ์นอนก่อนเลย เดี๋ยวเจอจุดเซฟแล้วค่อยเลิก”มันตอบผมแต่ตานี่จ้องอยู่ที่จอทีวีอย่างเดียวเลย ผมก็เลยบอกว่าเซฟแล้วขึ้นมานอนด้วย ส่วนผมก็หอบเอกสารขึ้นห้อง อาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอน เจยังไม่ขึ้นมาเลย ผมเดินออกจากห้องลงบันไดมา มันยังนั่งอยู่ที่เดิม ท่าเดิมเปี๊ยบ
**********************************************************************
ตอนสุดท้ายของวันนี้แล้ว ไม่ไหวแล้ว ประสาทกำลังจะกิน เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ต้องรีบไปก่อนที่จะ :เตะ1: :เตะ1: เด็กแถวนี้.....เฮ้อออออออ
หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434 (อ่าน 3955719 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก