เจกลับห้องตัวเองไปแล้วครับ ก่อนออกไปก็หันมาด่าผมเสียยกใหญ่ ไม่ใช่ทะเลาะกันเรื่องอะไรหรอกครับ แต่ตอนใส่เสื้อผ้ามันเห็นร่องรอยที่ผมทำทิ้งไว้หลายรอย ผิวขาวๆ มันยิ่งเห็นรอยง่ายนี่นา ผมไม่ผิดซะหน่อย แต่...ยิ่งดูเย้ายวนอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่ยั่วยวนหรอกครับเพราะเจไม่ได้ทำกิริยาอะไรแบบนั้น เย้ายวน...จนผมแทบไม่อยากให้เจกลับห้องเลย ทั้งๆ ที่เมื่อคืนคิดว่าจะทำแค่จูบ แต่ก็ห้ามใจได้ยากกว่าทุกที เจเองก็เมามากเลยไม่มีแรงต้านผม...นึกถึงความหอมหวานเมื่อคืนก็อดใจสั่นไม่ได้
“มึงทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย กูเห็นแล้วเลือดกำเดาจะไหล”ไอ้โมทย์ด่าผมครับ
“ทำไมวะ”
“กูรู้ว่ามึงชื่อเอ็กซ์ แต่ไม่ต้องทำหน้าเอ็กซ์สมชื่อก็ได้นะ คนอื่นมองเขารู้หมดว่ามึงคิดถึงเรื่องทะลึ่งอยู่”
“จริงเหรอวะ”ผมทำหน้าแบบนั้นอยู่เหรอ หันไปมองรอบๆ โต๊ะ เพื่อนคนอื่นก็พยักหน้าเออออกันเป็นแถว
“เห็นกัดกันทั้งเทอม ไอ้ฟ้าไอ้อั้มก็ตามจีบตลอด ไหงมาเสร็จมึงได้วะ”ไอ้กรนี่ถามแต่ละที โดนๆ ทั้งนั้น
“พูดเชี่ยไรเสร็จเสริจ คนอื่นได้ยินมันไม่ดีนะมึง”
“เออๆ กูไม่ได้หมายความแบบนั้น ไอ้ชายรักชายเนี่ยพวกกูไม่ถือหรอกนะ ยังไงเจมันก็น่ารักอยู่แล้ว เป็นกูๆ ก็เอา แต่ไปจีบมันตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วที่บอกว่าตลอดชีวิตเนี่ย หมายถึงเจเหรอวะ”กรมาเป็นชุดเลยครับ แต่..ไอ้กูก็เอานี่ไม่ต้องเสริมมาได้มั้ย เจนหันไปตีแขนมันดังป้าบเลย ท่าทางเจ็บน่าดู
“ก็ตั้งแต่เทอมที่แล้วนั่นแหล่ะ...กับเจน่ะกูจริงจังจริงๆ นะ คนนี้คนสุดท้ายแล้ว กูไม่คิดจะคบใครอีก....กูพาไปให้ที่บ้านดูตัวแล้วด้วย”ตอบไปพวกมันก็อึ้งอีกแล้ว ความจริงมันน่าจะชินได้แล้วนะ อึ้งกันบ่อยจังวะ
“จริงเหรอ แล้วแม่เอ็กซ์ว่าไงบ้าง”เศกถาม
“ก็ไม่ว่าไง แม่เขาก็รักเจมันมาก มากกว่าลูกแท้ๆ อีก ไปเมืองนอกทีก็ซื้อของมาฝากแต่มัน พาไปนอนบ้านก็นอนกับแม่สองคนตลอดเลย คอยแต่จะลากเจไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่อยู่เรื่อย ดีว่ามันงานยุ่งเลยไม่ว่างไป เดี๋ยวนี้แม่ไม่โทรตามกูกลับบ้านแร่ะ โทรหาแต่มันให้รถมารับพร้อม จนกูเริ่มงงแล้วว่าตกลงใครเป็นลูกแม่กันแน่”ที่ผมเล่าให้พวกมันฟังนี่ไม่ได้เกินจริงเลยนะครับ เดี๋ยวนี้บ้านผมทั้งแม่ทั้งป้าโทรหาเจมันตลอด ถ้าไม่ว่างไปบ้านป้ากับแม่เขาก็จะทำขนมให้คนเอามาให้ หรือถ้าอยากเจอก็ส่งคนมารับเจไปหาที่โรงแรม บางวันผมทำงานลงมาเจอมันนั่งกินข้าวกับแม่ผมหน้าตาเฉย
“เออก็ดีว่ะ เจมันก็เป็นเด็กดี...แต่มึงท่าทางจะเจอศึกหนักหน่อย”กรหมายถึงอะไรครับ
“ทำไมวะ เรื่องคนชอบมันเยอะน่ะเหรอ”ผมถามเพราะถ้าเป็นศึกนี้ก็ค่อนข้างหนักเหมือนกัน แต่ผมคิดว่ารับมือไหว ยังไงก็มีตัวช่วยเยอะ
“ก็เออสิ...นี่มันจะถึงงานกีฬาแล้วนะ แค่เทอมที่แล้วแฟนคลับมันก็เพียบ นี่ไปแข่งกับมหาลัยอื่น มีหวังตามมาจีบมันถึงนี่แน่นอน ครั้งนี้มันต้องลงวิ่งเหมือนเดิมด้วย แล้วก็เป็นตัวสำรองทีมบอลเหมือนเดิม อาจารย์เขาขอร้องมา เห็นว่ามันเก่งดี”กรบอก วันนี้พวกมันไปประชุมกับอาจารย์แล้วก็พวกสโมสรนักศึกษามา ผมเองก็ต้องเตรียมฟิตซ้อมบาสแล้วเหมือนกัน ถึงจะเป็นแค่กีฬาระหว่างมหาลัยในเครือ แต่...แชมป์เก่าครับแพ้ไม่ได้
“พี่เอ็กซ์!!”ประสานเสียงเรียกจากด้านหลังเลยครับ หันไปเห็นเพื่อนรักเจมันวิ่งมาทั้งสองคนเลย
“มีอะไรวะวิ่งมาเชียว”
“ก็...ไอ้เชี่ยที่มันมางานลอยกระทงวันนั้นน่ะ”โก้ครับ เรียกชื่อจริงไอ้เจมส์ได้ถูกใจผมมาก
“ทำไมวะ”
“มันมารับเจออกไป เห็นบอกมีงานต้องแก้ให้ไปแก้ที่บริษัทเลย รับออกไปเมื่อกี้เอง เจมันก็บ่นๆ อยู่ พวกผมไม่ไว้ใจมันเลย ปกติเจมันแก้งานที่ห้องแล้วส่งเมลล์ไปก็ได้นี่ แม่งขับรถมารับถึงใต้ตึกเลย เรียนๆ กันอยู่ก็โทรมาอยู่ได้ ผมว่าที่เจมันเครียดๆ ต้องเป็นเรื่องไอ้นี่แน่นอน”ตี๋คิดเหมือนผมเลย
“มันจะไปบริษัทใช่มั้ย งั้นรอเดี๋ยว”ผมหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาพี่บอลเลยครับ
“พี่บอลครับ พี่ไปคอยรับเจที่บริษัทหน่อยสิครับ”
“รับกลับไปไหนครับ ที่หอหรือบ้าน”พี่บอลไม่เคยถามว่าทำไม ไม่สอดรู้สอดเห็นดีครับผมชอบ
“กลับหอครับ พอดีผมติดซ้อมบาส ให้มันนั่งมากับพี่แค่สองคนนะครับ คนอื่นไม่ต้องให้มันขึ้นรถกลับด้วยนะครับ”
“หึหึ ได้ครับ เดี๋ยวถึงแล้วผมจะโทรหาอีกที”พี่บอลวางสายไป ผมก็กดหาเจเลย
“เจ...อยู่ไหนแล้ว”
“ใกล้ถึงบริษัทแล้วครับที่รัก”แน่ะๆ มีหยอดด้วย แสดงว่ามันรำคาญไอ้เชี่ยเจมส์นี่จริงๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยพูดกันหรอกครับ ผมยังไม่พูดเลย เลี่ยนครับ
“พี่ให้พี่บอลไปคอยรับแล้วนะ เดี๋ยวโทรหาพี่เขาด้วยล่ะ”
“แหม..รู้ใจผมไปหมด อย่างนี้สิรักกันจริง พวกนั้นบอกพี่หรือครับ”ขำเจมันครับ คนขับข้างๆ มันคงหูผึ่งหน้าเครียดไปแล้วมั้ง
“ใช่แล้วครับที่รัก มันสองตัวอยู่ข้างๆ นี่แหล่ะ ถ้าจะให้ดีนะ..พี่ว่าให้พี่บอลเขาขึ้นไปอยู่ด้วยดีมั้ย”รู้สึกไม่ไว้ใจไอ้นี่เลยครับ ชอบวุ่นวายกับเจจัง
“ไม่เป็นไรหรอกครับที่รัก อ้นมันก็อยู่ด้วย คิดถึงนะครับ”เอาเข้าไป หยอดทุกคำ ถ้าไม่ติดว่าพูดเพราะประชดผมคงดีใจกว่านี้
“คำนี้ไว้พูดเวลาอื่นด้วยได้มั้ยเนี่ย อยากฟังบ่อยๆ จัง”ผมพูดไปยิ้มไป มองรอบๆ ไอ้พวกนี้ทำท่าอ้วกล้อเลียนผมใหญ่เลย
“ฮ่าๆๆๆ ฝันเหรอครับที่รัก”น่านนน นึกแล้วครับ ยังไงมันก็ยังกวนประสาทเหมือนเดิม
“เจถึงแล้ว ลงมาสิ”ได้ยินเสียงมันลอดเข้ามาในโทรศัพท์เลยครับ ท่าทางหงุดหงิดน่าดู
“แค่นี้ก่อนนะครับที่รัก ต้องไปทำงานแล้ว”
“ได้ครับผม ฝากบอกไอ้เชี่ยนั่นด้วยว่าระวังปากมันหน่อย ที่นี่มีหลายตีนรอประเคนให้มันอยู่”
“ครับผม...จัดมาสักทีก็ดีนะ ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่น แค่นี้ก่อนนะพี่เอ็กซ์ เจจะไปทำงานแร่ะ”เจวางสายไปแล้ว ผมรู้ว่ามันไม่ได้ล้อเล่นหรอก แต่ยังไม่ถึงเวลา ตราบใดที่ยังไม่ทำอะไรเกินเลยมากกว่านี้เจมันก็ยังคงพอจะเกรงใจพี่นุอยู่ ไอ้นิสัยขี้เกรงใจของมันนี่ ละเว้นกับบางคนบ้างก็ดีนะ
ผมไปซ้อมบาสกันกับตี๋และโมทย์ พอค่ำๆ ผมกลับมาถึงห้อง พี่บอลโทรมาบอกผมว่าเจยังทำงานไม่เสร็จแต่คงอีกไม่นาน พี่บอลซื้อข้าวเย็นขึ้นไปให้กินแล้ว แต่ตอนพี่เขาขึ้นไปหาเจ ไอ้เชี่ยเจมส์มันจะขอติดรถกลับด้วย มันบอกว่ารถมันเสีย เจมันคงหาข้ออ้างไม่ได้ โชคดีที่พี่บอลบอกไปว่าจะพาเจกลับบ้านและคนละทางกัน พี่บอลนี่สุดยอดจริงๆ ครับ เป็นผู้ช่วยผมได้ทุกเรื่องเลย
ผมกลับมาที่ห้อง ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยก็เข้าไปนั่งรอที่ห้องเจ เดี๋ยวนี้เข้าออกห้องเจเมื่อไหร่ก็ได้ครับ เพราะแลกกุญแจสำรองกันแล้ว ผมโทรไปถามพี่บอลอีกครั้ง เขาก็บอกว่ายังไม่เสร็จ ผมว่าไอ้เจมส์มันต้องถ่วงเวลาอยู่กับเจนานๆ แน่เลย พอเห็นว่ากลับด้วยไม่ได้เลยกะล็อคตัวเจไว้นานๆ พี่บอลเลยขึ้นไปรอเจข้างบนบริษัทด้วย เกรงใจเขาเหมือนกัน แต่...ทำไปเถอะครับ เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของงานตามที่ผมได้ตกลงไว้
“อือ...กลับมาแล้วเหรอ”ผมงัวเงียขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงน้ำหนักตัวที่ทับอยู่บนอกผม เจยังไม่เปลี่ยนชุดเลย ผมมองดูนาฬิกา...ตีสี่ ผมรอเจจนรอไม่ไหว เผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
“เหนื่อยจัง”เป็นครั้งแรกที่เจพูดออกมาว่าเหนื่อย ผมสอดแขนให้เจหนุนและกอดเจเอาไว้ ผมมองไม่เห็นว่าเจทำหน้าแบบไหน แต่...คงล้าเต็มทีแล้วถึงได้พูดออกมา
“...จบงานนี้แล้วพักสักหน่อยดีมั้ย...ทำมาเยอะแล้วนี่ เงินคงอยู่ได้ถึงปิดเทอมเลยมั้ง”ปกติที่รับเดือนละงานสองงาน แต่เดือนนี้ล่อไปเกือบห้างานแล้วมั้ง จะสอบแล้วด้วยไม่อยากให้การเรียนมันเสีย และกลัวสุขภาพจะเสีย นี่ก็ผอมลงสักสามโลได้มั้ง อดนอนแล้วมันไม่ค่อยกินข้าวครับ บางวันกินแค่นมกับขนมปัง
“นะครับ...บอกพี่นุว่าต้องซ้อมกีฬา ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบมิดเทอมด้วย”ผมพูดต่อแต่เจนิ่งแล้วครับ ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอ...คงเหนื่อยสุดๆ แล้วมั้ง มาถึงก็หลับเลย จะให้มันเลิกงานนี้ก็ไม่ยอม เพราะมันถือว่าพี่ภานุมีบุญคุณกับมันในตอนที่มันต้องหาเงินใช้เอง ผมเองก็เห็นด้วย พี่ภานุคอยดูแลเจทั้งเรื่องงานเรื่องการใช้เงิน คอยเป็นห่วงเจเหมือนพี่ชายคนหนึ่งเลย แต่ระยะนี้พี่เขาไม่ค่อยได้คุมงานที่กรุงเทพฯ หน้าที่ทุกอย่างก็เลยโอนมาให้ไอ้เจมส์มันดูแลแทน
เจตื่นมาตอนสาย ผมบอกให้นอนต่อเพราะเป็นวันหยุด มันก็บอกว่าต้องเอางานที่แก้เมื่อคืนไปให้ลูกค้าดู ถามไปถามมาเลยรู้ว่าเพราะไอ้เจมส์มันขอให้ไปด้วย เผื่อต้องปรับแก้หรือลูกค้าต้องการถามอะไรจะได้จัดการได้ตอนนั้นเลย มันก็รู้ว่าเจอดนอนทำงานให้มันหลายคืนแล้ว แทนที่จะให้เจพักยังจะลากไปด้วย แล้วแค่แก้งานน่ะส่งเมลล์ให้ลูกค้าก็ได้ นี่ต้องเอาไปให้เขาดู ซึ่งปกติเจมันไม่เคยต้องไปด้วยเลย ผมเลยตัดสินใจขับรถพามันมาที่บริษัท พอมันจะไปพบลูกค้าผมก็บอกให้มานั่งรถผมเดี๋ยวขับตามไอ้เจมส์ไป พอไอ้เจมส์มันรู้ก็ทำท่าไม่พอใจ ผมรอจนคุยงานเสร็จก็ขับพาเจกลับมานอนที่ห้องเลย ระหว่างที่อยู่บนรถเจหลับตลอดทาง ข้าวปลาไม่ต้องกินกันครับ มาถึงก็นอนจนค่ำๆ นั่นแหล่ะถึงจะตื่นมากินข้าว
“เจ...บอกพี่นุให้เขาลดงานดีกว่านะ เดี๋ยวทั้งการเรียนทั้งสุขภาพมันจะเสียหมด”ผมบอกเจที่นอนดูหนังข้างๆ ผม
“เจก็บอกพี่เจมส์ไปแล้วว่าเจไม่รับงานซ้อนกันแบบนี้อีกแล้ว เขาก็บอกเดี๋ยวจะไปคุยกับพี่นุให้”
“ทำไม..พูดเหมือนมันจะไม่ยอมล่ะ”
“เจก็ถามเขาอย่างนี้เหมือนกัน ในเมื่อเจเป็น Freelance ไม่ใช่พนักงานประจำสักหน่อย สัญญาก็จบเป็นงานๆ ไม่ใช่เป็นเดือน”
“แล้วมันว่าไง”ผมไม่คิดว่าเจมันจะพูดตรงๆ แบบนี้นะเนี่ย แสดงว่ามันไม่ชอบไอ้เจมส์มากเหมือนกัน
“เขาก็บอกว่างานที่เขาคุยกับลูกค้าไว้ เขาเอางานเก่าๆ เจไปให้ดูเป็นตัวอย่าง เจก็ควรจะทำ แต่เจบอกว่ามันไม่เกี่ยวกัน พี่คนอื่นที่เป็นกราฟิคประจำเขาก็ฝีมือดีๆ ทั้งนั้น ทำอย่างนี้มันหักหน้าพวกพี่เขาเกินไป”
“อืมก็จริง”
“แต่เขาบอกว่าเขาไม่สน งานเขาต้องเป็นเจเท่านั้น เจเลยบอกว่านั่นมันเป็นปัญหาของเขา เจทำงานกับพี่นุเพราะสนุก เพราะชอบ และก็เป็นเพราะเจนับถือพี่นุ ไม่ใช่เพราะเงิน เงินเก็บเจมีหลายล้านไม่ต้องทำงานก็อยู่ได้สบาย”
“เฮ้ย จริงเหรอวะ ทำไมมีเงินเยอะจังพี่ไม่เห็นเคยรู้”ปกติไม่เห็นมันเคยพูดถึงเลย ใช้จ่ายอะไรก็ปกติเหมือนคนอื่นๆ
“ไอ้โก้กับตี๋มันก็พอรู้ ก็พวกเงินจากประกันชีวิต ประกันอุบัติเหตุของพ่อกับแม่ แล้วก็ยังเงินค่ายอมความคดีพ่อแม่ที่ได้จากคู่กรณีอีก ญาติๆ เขาถึงไม่ห่วงมากไงเพราะรู้ว่าเจมีเงินเยอะ แล้วเจก็ไม่ใช้คนใช้เงินฟุ่มเฟือยด้วย”เท่าที่พูดมาท่าทางจะเยอะมากจริงๆ ครับ มิน่าถึงไม่เคยเห็นใครห่วงมันเรื่องค่าใช้จ่ายเลย เคยได้ยินน้าชายเจโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบบ้าง แต่เรื่องเงินเจไม่เคยยอมรับจากญาติคนไหนเลย
“ท่าทางเจก็ไม่ชอบมันเหมือนกันนี่ ทำไมเวลาพูดกับมันเห็นพูดดี หัวเราะกันได้เหมือนไม่มีอะไร”
“เจทำงานมานานนะพี่เอ็กซ์ ต้องเจอคนหลายรูปแบบ ถ้าเป็นเรื่องงานต่อให้ไม่ชอบ เจก็ทำเป็นเฉยๆ ได้ แต่ไม่ชอบคนที่เอางานกับเรื่องส่วนตัวปนกัน แถมยังชอบแอบแต๊ะอั๋งเจด้วย”
“เฮ้ย! โดนอะไรมั่งเนี่ย”จากนอนคุยกันอยู่ผมลุกขึ้นนั่งเลยครับ
“ไม่โดนจังๆ หรอก ส่วนมากก็ชอบมาก้มหน้าดูงานใกล้ๆ แก้มกับปากเจ เวลาเดินก็ชอบเบียดๆ หรือไม่ก็แกล้งทำเป็นจับมือเจแล้วบอกให้รีบๆ เดิน เจโคตรเบื่อเลย ไอ้อ้นยิ่งเกลียดสุดๆ ชอบกันไม่ให้มาช่วยงานทั้งๆ ที่ตำแหน่งงานมันน่ะเป็นผู้ช่วยเจ จนมันบอกว่าจะลาออกแล้วให้เจจ้างมันแทน”ไอ้อ้น ไอ้น้องรัก ดีมาก เจไม่จ้างเดี๋ยวผมจ้างเอง จะได้มีคนคอยประกบเจ
***********************************************************************
อีกตอนจะมาอัพฉลอง 100 หน้านะคะ ชอบๆ ไม่คิดว่าตัวเองจะเขียนได้ยาวขนาดนี้ ขอแอบสะใจนิสสสสสส
หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434 (อ่าน 3955807 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก