ในที่สุดวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมาก็ไม่ได้ฉลองด้วยกัน อย่างมากก็แค่กินข้าวเช้าด้วยกันแล้วก็แยกกันไปเรียน เสร็จแล้วผมก็มาจัดงานกับพี่นุกว่าจะเลิกก็ดึก แถมยังไปกินเลี้ยงกันต่ออีกนิดหน่อย ผมจะปฏิเสธก็เกรงใจ เพราะพี่เขาเลี้ยงฉลองเปิดตึกบริษัทใหม่ ไม่ต้องเสียค่าเช่าให้ใคร พี่เขาก็แค่ต่อเติมบ้านใหม่ทำเป็นสำนักงานน่ะครับ
"เฮ้ย!!! ไรวะ ตกใจหมด"ผมกำลังจะเดินออกไปรอพี่เอ็กซ์ที่ลานจอดรถหน้าร้าน ก็มองไปเห็นเงาตะคุ่มๆ อยู่ข้างเสา มืดๆ แบบนี้ตกใจหมด คนยิ่งรีบๆ อยู่ มองไปด้านหลังเห็นแค่เงาก็เตรียมหลบแล้วครับ ไม่ใช่ใครหรอก พี่เจมส์น่ะ วันนี้ดาวไม่ได้มากินเลี้ยงด้วย อ้นก็ไม่อยู่ ผมเลยซวยต้องนั่งข้างพี่เขา แรกๆ ไม่เท่าไหร่ หลังๆ เริ่มเมา มือไม้เริ่มยั้วเยี้ยเหมือนเดิมเลย แถมยังบ่นอะไรงึมงำฟังไม่รู้เรื่อง สุดท้ายเลยหนีออกมา แต่ยังได้ยินเสียงตะโกนตามว่าจะไปส่งอีก ถ้าให้พี่ไปส่งผมจะถึงบ้านมั้ยเนี่ย
".........โทษที พอดีไม่มีที่แอบน่ะ"จวนตัวแล้ว ผมเลยต้องวิ่งมาแอบข้างเสาที่มีเงาดำๆ ยืนอยู่ก่อน แต่...ใครจะนึกว่ามันยืนร้องไห้อยู่ล่ะ
"............."ไอ้เงามันก็หันมามองผมแบบงงๆ ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตา ผมหันไปมองข้างหลัง เห็นพี่เจมส์ยืนมองหาผมอยู่ ผมเลยขยับตัวไปยืนซ้อนด้านหน้า ให้มันบังผมไว้หน่อย
"ทำอะไร"อ้าว...พูดได้ด้วย
"ขอซ่อนแป๊ป ร้องต่อก็ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ"
"ใครร้อง ไม่ได้ร้องเว้ย"
"เออๆ ช่างมึงเหอะ แต่ช่วยเงียบๆ ก่อนได้มั้ยวะ"มันพูดตอบกลับมาซะเสียงดังเลย เกิดไอ้พี่เจมส์ได้ยินผมซวยแน่ๆ ถ้าไม่ได้อยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานนะ ได้เถียงกับไอ้นี่ต่อแน่ๆ แต่ตอนนี้ขอหุบปากก่อนดีกว่า
"พี่เอ็กซ์มาถึงแล้วเหรอ"พี่เอ็กซ์โทรมาพอดีเลยครับ
"เพิ่งถึงน่ะ เจอยู่ตรงไหน ให้พี่เข้าไปรับมั้ย"
"ไม่ต้องๆ เดี๋ยวเจออกไปหาเอง พี่ขับมารอตรงประตูเลยนะ เจจะออกไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ"ผมพูดจบก็เตรียมวิ่งออกไปเลยครับ แต่ไอ้เงาบ้านี่มันจะจับมือผมไว้ทำไม
"อะไร"
".....ไอ้นั่นมันมองอยู่ อย่าเพิ่งออกไปสิ"ผมหันไปมองตามสายตามัน พี่เจมส์มองมาทางนี้จริงๆ ด้วย ผมก็พยายามทำตัวให้เล็กลง รอจนพี่เจมส์เดินไปอีกทางถึงได้วิ่งออกมาหาพี่เอ็กซ์ด้านนอก ขึ้นรถปุ๊ป พี่เอ็กซ์ถามใหญ่เลย แต่ไม่ได้เล่าอะไรมากหรอกครับ แค่บอกว่าหนีกลับก่อน ไม่อยากให้พี่เขากังวล แค่เรื่องงานก็เครียดมากพอแล้ว
พี่เอ็กซ์พาผมไปค้างบ้านแม่ เราสามคนก็นอนรวมกันในห้องใหญ่ของแม่ เตียงใหญ่ๆ ดูแคบไปถนัดตา แต่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก วาเลนไทน์ปีนี้ผมยังได้ SMS จากเพื่อนรักผมเหมือนเดิม แต่ก็ได้จากคนอื่นๆ ด้วย
ตอนนี้พวกผมก็หัวฟูกับการอ่านหนังสือสอบ งานที่รับมาทำก็ออกแบบเสร็จแล้ว ส่วนวันจัดงานผมคงไม่ไปช่วย อย่างที่บอก ปิดเทอมผมจะกลับบ้าน
“โก้ ตี๋...ปิดเทอม......กลับบ้านพร้อมกูนะ”พูดจบมันสองคนเงยหน้าจากหนังสือมามองผม โก้อ้าปากค้าง ตี๋ทำหนังสือหลุดมือจนเพื่อนคนอื่นหันมามอง ผมเลยบอกว่าไว้ตามไปคุยกันที่ห้องผม มันสองคนเลยรีบลากผมกลับห้องทันที
“มึงพูดใหม่อีกทีซิ”โก้ดันให้ผมนั่งลงบนโซฟา มันสองคนนั่งประกบผมคนละข้าง
“ปิดเทอม...เจจะกลับบ้าน พวกเรา..กลับพร้อมกันนะ”ผมตอบช้าๆ ชัดๆ ให้ได้ยินทั้งสองคน ตี๋กับโก้สวมกอดผมทันที พวกนี้มันบ้าครับ แค่บอกจะกลับบ้าน...แค่นี้เอง เรื่องแค่นี้.....กลายเป็นเรื่องเหลือเชื่อของมันทั้งสองไปแล้ว ผมรู้ว่าพวกมันก็รอ...รอให้ผมกลับบ้านด้วยกัน รอมานาน คำว่า'กลับบ้าน'....ที่ผมพูดครั้งล่าสุด...เมื่อไหร่กันนะ
“ขอโทษนะ...ที่ปล่อยให้คอย”ตี๋ส่ายหน้าแรงๆ หลายที โก้ยกมือลูบหัวผมเบาๆ
“อ้าว อยู่กันครบทีมเลย”พี่เอ็กซ์เปิดประตูเข้ามาพอดี ขัดจังหวะอ่ะ คนกำลังซึ้งเลย
“กินข้าวเย็นกันยัง กินพร้อมกันเลยนะ พี่ซื้อมาเยอะ”พี่เอ็กซ์ชูถุงอาหารที่ซื้อกลับมา
เราสี่คนช่วยกันเทอาหารใส่จานชามแล้วนั่งล้อมวงกินกันในห้องผม พี่เอ็กซ์ถอดเสื้อนอกกับไทด์ออกเหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุม พับแขนเสื้อขึ้น ช่วงนี้พี่เอ็กซ์ก็เครียดทั้งงานทั้งโปรเจ็ค แต่ก็พยายามกลับมากินข้าวกับผมทุกเย็น
“เดี๋ยวสอบเสร็จพี่จะคืนห้องแล้ว ตี๋กับโก้มาอยู่ต่อพี่เอามั้ย พี่จะได้ไม่ต้องคืน”พี่เอ็กซ์ถามตอนเรากินข้าวกันเสร็จแล้ว และกำลังนั่งกินเค้กช็อคโกแล็ตของโปรดผม
“เออใช่ มาอยู่ใกล้ๆ กันดิ ใกล้ม. ด้วย”ผมบอกมันสองคน มันก็ยิ้มร่าเลยครับ
“เออ มาก็มา อยากย้ายมาอยู่ใกล้ๆ ตั้งนานแร่ะ”โก้พูด ตี๋ก็พยักหน้าสนับสนุน
“อ้าว แล้วทำไมไม่มาตั้งแต่แรกล่ะ ไปอยู่ซะลึกเลย”ผมบ่นพร้อมตักเค้กเข้าปากอีกคำใหญ่ แต่แทบสำลักเพราะตี๋มันตบหัวผมอ่ะ
“เชี่ย เจ็บนะมึง”
“มึงน่ะแหล่ะ เมื่อก่อนไปไหนมาไหนบอกพวกกูตายล่ะ กูก็นึกว่ามึงอยากอยู่ห่างๆ ผู้คนหน่อย ที่ไหนเสือกมาเช่าซะหน้า ม. เลย”
“เมื่อก่อนมึงเป็นแบบนี้ที่ไหน สงสัยพี่เอ็กซ์เขาดัดนิสัยมึงได้แล้วมั้ง ถึงได้ดีขึ้นแบบนี้”โก้พูดต่อจากตี๋ เสร็จแล้วมันก็ตบหัวผมอีกรอบ
“โอ้ย! แม่งตบเชี่ยไรอยู่ได้ อ่ะๆ กูให้ตบให้เต็มที่เลย เสร็จแล้วกูจะได้กินต่อ”ผมพูดประชดมัน แต่ท่าทางจะไม่เข้าใจนะครับว่าประชด พวกมันเล่นง้างมือรอแล้วครับ กะว่าจะหันไปหาตัวช่วยซะหน่อย แต่..หลับไปแล้ว
“อ้าว หลับซะงั้น”
“เอองั้นพวกกูกลับก่อนนะ ดึกแล้วเดี๋ยวไม่มีรถเข้าซอย”โก้พูดแล้วมันก็เดินไปหยิบกระเป๋า ตี๋ก็ลุกตาม
“พวกมึงปั่นจักรยานกลับกันดีกว่าว่ะ เผื่อไม่มีรถจะได้ไม่ต้องเดิน เดี๋ยวกูเอากุญแจให้”ผมเดินเข้าไปหยิบกุญแจในห้องนอนส่งให้พวกมัน เดี๋ยวนี้พี่เอ็กซ์ขับรถตลอดครับ ผมก็ยึดจักรยานตลอดเหมือนกัน
“พี่เอ็กซ์.....พี่เอ็กซ์ตื่นเถอะ”ผมเขย่าแขนพี่เอ็กซ์เบาๆ พี่เขาลืมตามองผมก่อนจะยิ้มให้ ปกติพี่เอ็กซ์จะเป็นคนตื่นง่ายมากครับ แตะตัวนิดเดียวก็ตื่นแล้ว
“เปลี่ยนชุดดีกว่าครับ จะได้นอนสบายๆ”ผมวางเสื้อผ้าที่เลือกมาจากตู้วางไว้บนตัก ส่วนผมก็ลุกไปเก็บของกินที่เหลือเข้าตู้เย็น พี่เอ็กซ์ลุกไปอาบน้ำ ผมจัดการเก็บห้องเสร็จก็เดินเข้าไปเปิดแอร์รอนอนในห้อง พอพี่เอ็กซ์เข้ามาผมก็ลุกไปอาบน้ำบ้าง
เดินกลับมาในห้องนอนอีกที คนตัวโตบนเตียงหลับไปแล้วครับ ท่าทางเหนื่อยกว่าทุกวัน ผมปิดไฟแล้วมาล้มตัวนอนข้างๆ พลิกตัวพี่เอ็กซ์ให้นอนหงายแล้วผมก็นอนกอดเอวพี่เอ็กซ์ ดึงมือพี่เอ็กซ์มากอดเอวเหมือนทุกที ไม่ใช่ผมขี้อ้อนนะครับ แต่มันชินไปแล้ว ตุ๊กตาบนเตียงผมพี่เขาก็เนรเทศพวกมันไปกองไว้ที่พื้นห้องหมด หมอนข้างก็ไม่มี
“อืมม....หอมจังครับ”พี่เอ็กซ์หอมหัวผมพร้อมยกมือมาลูบเส้นผมเบาๆ
“พี่เอ็กซ์เหนื่อยมากเหรอ”ผมนึกว่าหลับไปแล้วซะอีก
“ครับผม เหนื่อยสุดๆ เลย ไม่มีแรงจูบเจเลย ทำไงดีครับ”เอ๋า...แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหนเนี่ย
“ไม่ต้องทะลึ่งเลย จะนอนก็นอนไป ดึกแล้ว”
“ไม่เอาอ่ะ อยากจูบนี่ จูบหน่อยนะ นิดเดียวเอง”โหยยย ....นิดเดียวของพี่แล้วทำไมต้องพลิกตัวคล่อมผมไว้ด้วยเล่า
“....ขี้โกง....”เล่นทำตาเชื่อมขนาดนี้ ไม่ยอมก็ต้องยอมแหล่ะครับ
“อืมม.....อ๊ะ...ไหนแค่จูบไงครับ”มือพี่เขารั้งเสื้อผมขึ้นมาถึงหน้าอก ปากก็ขบเม้มพร้อมกับนิ้วที่หยอกเย้ายอดอก เสื้อถูกถอดออกด้วยมือข้างที่เหลืออย่างง่ายดาย
“จูบเฉยๆ ไม่มีแรงทำหรอก ไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะ ติดไว้ก่อน”พี่เอ็กซ์พูดอะไรครับ ผมไม่ได้ขอนะ ไม่ต้องติดไว้ก็ได้
“อือออ....”เฉยๆ ของพี่แล้วทำไมต้องเบียดสะโพกลงมาด้วยล่ะครับ แล้วไอ้ที่มันดันสะโพกผมอยู่หมายความว่าไงเนี่ย
“พี่เอ็กซ์....นอนเถอะนะ”ต่อให้มีอะไรกันกี่ครั้ง แต่ผมก็ไม่ชินซะที มีแต่ยิ่งเก้อเขินมากกว่าเดิม
“คร้าบบบ...”
“ครับก็ถอยไปสิ นะๆ เจง่วงแล้วอ่ะ”ครับของพี่เขายังไล่จูบผมไปทั่วหน้าอยู่เลย พี่เอ็กซ์จูบผมเบาๆ อีกครั้ง ก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆ และดึงผมไปกอดไว้
“พี่รักเจนะครับ”พี่เอ็กซ์พูดเบาๆ พร้อมยกมือไปจูบ ก่อนจะปิดเปลือกตาลงและหลับไปก่อนผม เราตกลงกันว่าจะให้ผมนั่งรถกลับก่อน พี่เอ็กซ์สอบเสร็จแล้วจะตามไป อีกอย่างพี่เขาบอกว่าตี๋กับโก้รอกลับพร้อมผมมานานแล้ว ให้ผมกลับไปกับพวกนั้นดีกว่า พี่เขาใจดี อ่อนโยนจนนึกไม่ถึง และความอ่อนโยนนั้น...เผื่อแผ่ไปถึงเพื่อนรักผมด้วย
“มึงจะมานั่งเบียดกันทำไมเนี่ย”ผมมองเพื่อนรักสองคนที่นั่งขนาบข้างผมอยู่เบาะหลัง พี่เอ็กซ์เขาเห็นว่ามีของเยอะและไม่อยากให้นั่งรถประจำทางเองเลยให้พี่บอลมาส่งที่บ้าน ดีครับ สบายดี แต่...ทำไมไอ้สองคนนี้ต้องลากผมมานั่งเบาะหลังกับมันด้วยเนี่ย
“เผื่อมึงเปลี่ยนใจกลางทาง พวกกูจะได้ขวางไว้ก่อน”ตี๋มันบ้าครับ โก้ก็บ้าไปกับมันด้วย
“กูอยากนั่งกลับบ้านพร้อมมึง ไม่ใช่เหตุผลไร้สาระแบบไอ้ตี๋หรอก”เหตุผลโก้ค่อยเข้าท่าหน่อย แต่เกรงใจพี่บอลครับ ทำเหมือนเขาเป็นคนขับรถไปได้
“เจไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก นั่งกันตามสบายเถอะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง”พี่บอลมองผ่านกระจก ผมก็ยิ้มตอบ พี่เขาใจดีครับ บางทีไปทำงานให้พี่เอ็กซ์ที่ต่างจังหวัดก็ซื้อของฝากมาให้ผมเรื่อย เรานั่งมองข้างทางเรื่อยๆ ปีกว่าเชียวนะครับที่ไม่ได้กลับมา มันตื่นเต้นแปลกๆ จนผมต้องจับมือสองคนข้างๆ เอาไว้ ก่อนจะหลับตาลง
“เจ...เจ....ถึงแล้ว”ตี๋เขย่าตัวผมเบาๆ ลืมตาขึ้นมามองไปรอบๆ....แนวรั้วบ้านผมเองครับ มีต้นไม้ขึ้นรกครึ้มไปหมด เดินลงมาจากรถ มองดูประตูไม้บานใหญ่ที่ปิดสนิทอยู่ ผมหยิบพวงกุญแจในกระเป๋า จำไม่ค่อยได้แล้วว่าดอกไหนสำหรับประตูไหน เลือกตามยี่ห้อที่ตรงกับแม่กุญแจที่คล้องอยู่ อืม...เดาถูก ผมไขกุญแจเสร็จ โก้กับตี๋ก็ช่วยกันเลื่อนประตูที่ค่อนข้างฝืดเพราะไม่ได้ใช้งานมานาน พี่บอลขับรถเข้าไปจอดในโรงรถ
หน้าบ้านผมมีต้นพี้จั่นดอกสีม่วงที่เริ่มร่วงเกือบหมดต้น ต้นชงโคสีแดงสีขาวที่ปลูกใกล้ๆ กัน ด้านซ้ายของสวนมีต้นมะม่วงต้นใหญ่สองต้น มีบ่อเลี้ยงปลาเล็กๆ ที่ตอนนี้ไม่มีปลาเหลือสักตัว น้ำก็เขียวจนน่าเกลียด สนามหญ้าดูรกเพราะเศษใบไม้ดอกไม้ แต่สภาพบ้านโดยรวมยังจัดว่าดูดีกว่าที่ผมคิด
”“พวกกูมาดูแลให้เองแหล่ะ”ตี๋ไขความสงสัยให้ผม มิน่าถึงต้นไม้ดอกไม้ถึงยังไม่ตายหมด ผมมองมองไปทางระเบียงไม้ระแนงข้างบ้าน ที่ๆ เคยมีร่มผ้าดิบสีขาวกางอยู่ ซุ้มไม้ระแนงที่ตอนนี้เหลือแต่สร้อยอินทนิลที่ห้อยระย้าดูดูรกตา บ้านที่พ่อแม่สร้างเพื่อผม....ถูกผม...ทอดทิ้ง
“ปลาในบ่อกับดอกกล้วยไม้น่ะอยู่บ้านกู กูให้แม่เขาดูแลให้"โก้บอก ผมได้แต่หันไปยิ้มให้แทนคำขอบคุณ
ผมเดินตามทางจนมาหยุดยืนที่หน้าประตูไม้สีขาว ไขกุญแจช้าๆ ก่อนจะได้ยินเสียงปลดล็อค ผ้าม่านถูกปิดจนมองไม่เห็นด้านใน มือข้างหนึ่งเลื่อนบานประตูช้าๆ ก่อนจะเดินผ่านม่านให้เข้ามาเห็นบรรยากาศด้านใน ห้องรับแขกสีส้มไข่ ดูแล้วอบอุ่นเหมือนเดิม บรรยากาศอบอวลไปด้วยความทรงจำตลอดชีวิตผม มองเห็นแม่นั่งดูทีวีโดยมีผมนอนหนุนตัก เสียงพ่อทำกับข้าวในครัว เดินไปตรงโต๊ะกินข้าว เห็นพ่อแม่กำลังเถียงกันว่าใครจะเป็นคนหยุดงานเฝ้าไข้ผม ต่างฝ่ายต่างอยากอยู่กับผมทั้งคู่ สุดท้ายแล้วก็ลางานทั้งสองคน เปิดประตูไปที่ห้องนอนใหญ่ ภาพพ่อแม่นอนขนาบข้าง ผลัดกันหอมแก้มผมก่อนนอน ไออุ่นยังคงอบอวลรอบๆ ตัว รอบๆ บ้าน ผมเดินไปหยิบรูปถ่ายที่หัวเตียง ในรูปผมคงอายุประมาณ 3 ขวบ ภาพถ่ายเราสามคนในวันที่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านนี้วันแรก บ้านหลังแรกที่พ่อสร้าง
“เจ....กลับมาแล้วฮะ”ผมพูดเบาๆ มองชายหญิงที่ผมรักยิ่งกว่าชีวิตยิ้มให้จากภาพถ่ายในมือ ภาพคนสามคนเริ่มมองไม่ชัด ไม่รู้ว่าเพราะน้ำตาที่หยดลงบนกรอบรูป หรือเป็นเพราะตาคู่นี้มีน้ำคลอและไหลรินมากจนมองเห็นสิ่งต่างๆ พล่ามัว ผมร้องไห้เสียใจมามากมาย มันมากจนมองไม่เห็นสิ่งสำคัญรอบตัว แต่ตอนนี้...เห็นแล้ว ผมหลงอยู่ในความเศร้าโศกของตัวเอง จนลืมไปว่า...ยังมีรักอยู่ ความรัก ความอบอุ่นยังคงอยู่ในทุกๆ มุมของบ้านหลังนี้ ในทุกๆ ภาพถ่าย ในความทรงจำ...ในใจของผม...พวกท่านยังอยู่
หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434 (อ่าน 3955470 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก