หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434

[cassper_W]

เพ่พพพ   จีจจจจจ

แววววววว   อา  ยู

ฮืออออออออออ 

[imon]

 

[jb]

 

[fc_fic]

 

[Chalisa]

 :เฮ้อ:น้องเจหายไปไหนกลับมาหาพี่เอ็กซ์เหอะ


จีก้อกลับมาเหอะ


คนอ่านรออยู้น้า

[kYos]

มารอ คุณจี   ด้วยคน

อ่านทันแว้ววววว  แต่ค้างเติ่ง....

  กลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

[loveorlike]

 :a5:แอบมาส่องเหมือนเดิม
พี่จีก็ยังไม่มา
ไม่เป็นไรรอต่อไป
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววว

เจหายไปไหนเนี้ยยยยยยยยยยยยยยย

 :กอด1:ให้กำลังใจพี่เอ็กซ์ เจอตัวเอาให้หนักเลยนะค่ะ ....คริๆๆๆๆ

[poo9999]

 :13223:หมอกแกต้องเจอชั้น เอาเจคืนมา อิ อิ บ้าไปแย้วววว รอนานจนเป็นบ้า

[อ้ายวี]

อดไม่ได้ต้องมาหา เผื่อว่าพี่จี จะมารอ 

อ้าว แล้วทำไมเป็นผมที่มาเก้อ 

พี่จีไปไหนทำไมไม่มา เค้าคิดถึงนะ 

[Ferfa]

 

[crosa]

 

 

 

[life_fracture]

ฮั่นแน่...รอว่าเมื่อไหร่จะเจอรีของเบ็ตอ่ะเด้

คิดถึงก้อบอกมาเห้อ

อ่ะ...มาๆ
ยอมให้ :กอด1:ก้อได้
มาดิ

ไม่ต้องอายหรอก

[crazykung]

พี่จีอยู่หนายยยยยยย



FC P'x  and  P' J แรงงงงงงงงงงงงง น้า


สงสัยฝนตก แฉะ ชุ่มน้ำ พี่จีเลยลากงอกเรียบร้อยแล้ว


พักนี้การเจริญเติบโตดีสะด้วยสิ


ก๊ากกก  พี่จี มาเรวๆน้าป๋ม รออยู่ 

[G_wa]

ผมไม่ชอบสถานที่นี้เลย มันทำให้นึกถึงวันเก่าๆ แต่ทำไงได้ ผมไม่อยากปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว เมื่อวานตอนที่กำลังจะกลับห้อง บีพารุ่นพี่คนหนึ่งมาหาหมอก เขาบอกว่าน้าสาวหมอกอยู่ที่โรงพยาบาล น้ามันเป็นลมแล้วตกบันได ผมกับหมอกเลยรีบขึ้นรถมาที่โรงพยาบาลทันที

มาถึงโรงพยาบาล หมอบอกว่าความดันขึ้นสูง คนไข้คงวูบตอนกำลังจะลงบันไดพอดี  บาดแผลไม่มีอะไรมาก นอกจากฟกช้ำนิดหน่อย ข้อมือซ้ายเคล็ด แล้วก็ศีรษะแตก 6 เข็ม....แค่ได้ฟังหมอกมันก็แทบทรุดแล้ว

“..........”ผมอยากจะพูดปลอบใจหมอก อยากให้กำลังใจ แต่....ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปอยู่ดี สุดท้ายก็ทำได้แค่เพียงกระชับมือที่เกาะกุมไว้เท่านั้นเอง

“พ่อกับแม่ผมเสียได้หลายปีแล้ว ก็ได้น้าก้อยนี่แหล่ะที่เลี้ยงดูเหมือนผมเป็นลูกแท้ๆ น้าเขาเปิดร้านอาหารตามสั่ง เมื่อก่อนผมก็ช่วยทุกเย็น แต่พอสอบติดที่นี่เขาก็อยากให้ผมมาอยู่หอ อยากให้ตั้งใจเรียน เขาเป็นโรคหัวใจ เป็นความดัน ผมไม่อยากให้เขาทำงานหนัก จะเลิกเรียนมาช่วยงานก็ไม่ยอม บอกว่าต้องเอาปริญญาไปไหว้พ่อแม่ให้ได้ ะน้าเขาเรียนไม่จบ เขาเลยตั้งความหวังไว้......แต่ผมไม่อยากเรียนเลย พอผมไม่อยู่ก็ไม่มีคนดูแล ถ้าเด็กเสิร์ฟที่ร้านไม่เดินไปเห็น....น้าอาจ....จะ...”หมอกพูดเสียงสั่นๆ จะให้ปลอบว่าไม่เป็นไรนะ...ก็ไม่ได้..เพราะน้ามันยังไม่ฟื้น...จะบอกให้มันเข้มแข็ง....ก็ไม่ได้....ผมว่าเวลาแบบนี้......ผู้ชายจะร้องไห้บ้าง....ก็ไม่ได้ทำให้ศักดิ์ศรีมันลดลงไปหรอก

“ยังไงตอนนี้ก็ถึงมือหมอแล้วนะ อย่าเพิ่งคิดในแง่ร้ายสิ กินอะไรซะบ้าง พี่แวะซื้อพวกนี้มาจากร้านค้าข้างล่างน่ะ แล้วก็เอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนด้วย”ผมชี้ไปที่ถุงอาหารด้านหลังพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋าเป้ให้หมอกรับไป

“ขอบคุณนะ แต่....เสื้อตัวแค่นี้ผมใส่ไม่ได้หรอกพี่ ตัวเล็กชะมัด”หมอกจับเสื้อยืดผมขึ้นมากางดูแล้วหัวเราะใหญ่เลย นี่ผมเลือกที่ตัวใหญ่สุดแล้วนะ

“ไม่ต้องหัวเราะเลย ก็นึกอยู่แล้วว่าน่าจะใส่ไม่ได้ เลยเอาเสื้อกันหนาวมาให้ใส่คลุมอีกตัวนี่ไง”ผมดึงเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ออกมายัดใส่มือมันไปอีกตัว มันก็หัวเราะร่วนพร้อมเดินไปอาบน้ำในห้องน้ำ ก่อนไปยังมาลูบหัวผมอีก มันจะลามปามเกินไปแล้วนะไอ้หมอก

วันนี้รีบออกมาแต่เช้า ไม่รู้พี่เอ็กซ์จะว่าอะไรรึเปล่า จะเขียนโน้ตบอกยาวๆ ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง กะว่าจะโทรไปเล่าทีหลังก็ดันลืมหยิบโทรศัพท์มาอีก เบอร์ใครก็จำไม่ได้สักคน นี่แหล่ะข้อเสียของเทคโนโลยี มันทำให้เราลืมการพึ่งพาความสามารถของตัวเอง

“พี่ซื้อมาแต่ของโปรดตัวเองรึเปล่าเนี่ย”หมอกอาบน้ำเสร็จก็มารื้อถุงอาหารใหญ่เลย ก็ผมไม่รู้จะซื้ออะไรนี่นา ส่วนมาก็เลยหยิบพวกนม ไส้กรอก ซาลาเปามา

“ผมไม่ใช่พี่นะ กินแค่นี้จะได้อิ่ม เราลงไปหาอะไรกินด้านล่างดีกว่า”

“แล้วใครจะเฝ้าน้าล่ะ พี่ว่าโทรสั่งก็ได้นะ เห็นเบอร์อยู่ตรงโทรศัพท์น่ะ”ปกติตามโรงพยาบาลจะมีบริการสำหรับคนที่มาเฝ้าไข้อยู่แล้ว จะอร่อยไม่อร่อยก็อีกเรื่องนึง

สรุปแล้วเราสองคนก็สั่งราดหน้ายอดผักมานั่งกินกันสองคน ผมหยิบน้ำส้มสายชู หมอกหยิบพริก พอหมอกวาง ผมก็หยิบพริก ส่วนหมอก็หยิบน้ำส้มสายชู เราสองคนเทเครื่องปรุงในปริมาณที่ใกล้เคียงกัน พอปรุงเสร็จก็พากันมองหน้าแล้วก็มองไปที่ชามราดหน้าก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน ก็ราดหน้าสีน้ำตาลอ่อนตอนนี้กลายเป็นสีแดงเพราะพริกแล้วนี่ครับ

ตอนสายคุณหมอมาตรวจอาการน้าก้อย ทุกอย่างอยู่ในเกณฑ์ปกติ สมองไม่มีอะไรผิดปกติ ฟังถึงแค่นี้หมอกก็ยิ้มแก้มปริด้วยความโล่งใจ ผมเองก็พลอยลุ้นจนตัวโก่งไปด้วย พอใกล้เที่ยงน้าก้อยก็ฟื้นมาพูดคุยได้สักพักก็หลับไปอีก น้าก้อยเป็นคนคุยสนุกมากครับ หมอกซะอีกที่ดีใจจนร้องไห้ไม่หยุด ผมกับน้าก้อยนั่งแซวให้มันอายเล่น

“ต่อไปนี้จะไม่ให้ปิดร้านเกินสองทุ่มอีกแล้ว ดูสิปิดร้านก็ดึกแล้วยังต้องไปจ่ายตลาดแต่เช้า พอพักผ่อนไม่พอก็มาล้มป่วยแบบนี้ ดีนะแค่หัวแตกเพราะบันไดมันไม่กี่ขั้น ถ้าแขนขาหักขึ้นมา ได้ปิดร้านยาวเลย ทำอะไรไม่นึกถึงสุขภาพตัวเองบ้าง ชอบคิดว่าตัวเองยังสาวยังแข็งแรง บอกอะไรก็ไม่ฟัง”

“บ่นเป็นตาแก่ไปได้หมอก ตอนน้าตื่นไม่เห็นพูด มาพูดตอนหลับเขาคงได้ยินแกอ่ะ”หมอกมันนั่งมองน้าก้อยบนเตียงแล้วก็บ่นอยู่ข้างๆ หูผมอยู่ได้ แถมบ่นช้ำๆ เป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้งเนี่ย

“ก็ตอนนั้นมันกำลังดีใจนี่นา สงสัยยังเพลียแล้วก็เจ็บแผลแน่เลย ตื่นมาแป๊ปเดียวก็หลับอีกแล้ว”

“เออใช่ พี่ว่าจะบอกให้เพื่อนเช็คชื่อให้ หมอกโทรไปบอกอ้นให้พี่หน่อยสิ”ลืมเลยครับ ขาดมาสองวันแล้ว

“ผมไม่ได้เอาโทรศัพท์มา...ก็ตอนนั้นกะจะไปส่งพี่แป๊ปเดียวนี่นา แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมว่าจะกลับไปเอาเสื้อผ้ามานอนค้างที่นี่ เรากลับตอนนี้เลยก็ได้ ผมมีแล็บตอนเย็นด้วย”

“ก็ดี พี่ก็มีเหมือนกัน”ขาดเรียนภาคทฤษฏีนี่ไม่เท่าไหร่ ถ้าขาดปฏิบัติด้วยนี่ไม่ไหวครับ เดี๋ยวตามเพื่อนไม่ทัน

ผมกับหมอกนั่งแท็กซี่มาลงที่หอผม หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาเสร็จก็ให้หมอกปั่นจักรยานไปบ้านมั่ง แต่งตัวเสร็จก็ซ้อนจักรยานไปจอดที่ตึกคณะเพื่อไปเรียน

“อ้าว ไอ้โก้กับตี๋ไม่ลงแล็บเหรอวะ”ผมเข้ามาในห้องก็เห็นเก๋นั่งคู่กับโอ้อยู่ ผมก็เลยไปนั่งเบียดมัน ขี้เกียจไปหาที่นั่งตรงอื่นน่ะ

“ไปประชุมเรื่องงานกีฬากับพวกคณะอื่น โก้บอกว่าถ้ามึงมาเรียนให้อยู่รอด้วย มีเรื่องอะไรหรือเปล่าวะ โก้แม่งทำหน้าโคตรโหด แล้วมือถือมึงน่ะไปไหน กูโทรเข้าตั้งแต่เช้าแล้ว”

“กูชาร์จแล้วลืมไว้ที่ห้อง เพิ่งเอามาเนี่ย”

“มึงเตรียมรับกรรมไว้ได้เลย ไม่พิการก็คางเหลืองแน่งานนี้”อะไรวะ ผมแค่ลืมโทรศัพท์เองนะ ทำไมพวกมันทำเป็นเรื่องใหญ่กันจัง

นั่งเรียนไป เขียนโปรแกรมไป ชั่วโมงกว่าๆ ก็เลิกเรียนแต่ไม่รู้ว่าโก้กับตี๋ประชุมเสร็จหรือยัง ไม่กล้าโทรไปหามันครับ เดินออกจากห้องมา ห้องพวกรุ่นน้องก็เลิกพร้อมกันพอดี

“ไงหมอก จะกลับไปเลยเหรอ ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย”ผมเห็นหมอกยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าตึกเลยเดินเข้าไปหา

"ไม่เป็นไรพี่ ผมไปคนเดียวดีกว่า"พอผมเดินไปยืนข้างหน้ามัน มันก็วางสายพอดี

"ไม่เป็นไร พี่อยากไปด้วย เดี๋ยวไปซื้อผลไม้ที่ตลาดไปฝากน้าด้วย"ผมเห็นหมอกทำสีหน้าแปลกๆ เหมือนมีเรื่องอยากพูดแต่ก็ไม่พูด

“ทำไมวะ...มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“......”หมอกไม่ตอบ มันเอาแต่มองหน้าผมอย่างเดียว

“มีอะไรไม่สบายใจก็บอกพี่ได้นะ ถ้าเป็นห่วงน้า เราก็ไปเยี่ยมด้วยกันนี่แหล่ะ น้าเขาคงรอหมอกอยู่เหมือนกัน”ผมเห็นแววตาเศร้าๆ ของมันแล้วก็ใจหาย ผมรู้ว่าการที่ต้องสูญเสียครอบครัวรู้สึกยังไง แล้วมันก็เคยสูญเสียมาเหมือนผม ถ้ามันต้องสูญเสียอีกครั้ง....คงทำใจได้ยาก

“ไม่เป็นไรนะ พี่จะอยู่เป็นเพื่อนหมอกเอง”ผมจับมือมันมาบีบเบาๆ เหมือนเวลาที่โก้หรือตี๋ให้กำลังใจผม มันมองหน้าผมเหมือนกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะกระชับมือผมกลับแล้วออกเดินไปพร้อมๆ กัน

"จะไปไหนเจ !!!”เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงพี่เอ็กซ์ดังมาจากอีกทาง เรียกซะตกใจหมดเลย

“อ้าวพี่ มาได้ไงอ่ะ ไม่ทำงานเหรอ”

“พี่เอ็กซ์ผมขอโทษ พอดีผมมีเรื่องด่วน พี่เจเลย...”หมอกหันไปตามเสียง แล้วมันก็รีบปล่อยมือผม ตอนนี้รอบข้างหันมามองกันหมดเลย

“หุบปากไปเลยมึงน่ะ!! เจกลับห้อง!”พี่เอ็กซ์ไม่ฟังที่หมอกมันพูด แต่ลากผมไปที่รถแทน ใช้คำว่าลากน่ะถูกแล้ว ผมแทบจะล้มหัวฟาดพื้นให้ได้ เข้ามานั่งในรถได้พี่เขาก็ออกรถเร็วมาก ไม่รู้ว่าโกรธอะไร แต่ที่รู้คือ....โกรธมาก

“พี่เอ็กซ์โกรธอะไรเจเหรอ”

“ไว้ถึงห้องก่อนค่อยพูด”โหหหห ท่าทางโกรธมากจริงๆ ไม่กล้าพูดอะไรเลยผม พอพี่เขาขับรถมาจอดที่หอได้ก็ลากผมถูลู่ถูกังเข้าห้อง

“หายไปไหนมาสองวัน ทำไมไม่บอกพี่”ปิดประตูห้องได้พี่เอ็กซ์ก็ยิงคำถามมาเลย

“พอดีน้าหมอกเข้าโรง’บาล เจเลยไปเป็นเพื่อนมัน นี่ก็เพิ่งฟื้นเมื่อเช้าเอง”

“แล้วน้ามันมาเกี่ยวอะไรกับเจ ทำไมต้องไปนอนเฝ้าด้วย ไปสนิทกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงได้ไปนอนเฝ้าญาติเขาน่ะ เป็นอะไรกับมันรึไง”

“พี่เอ็กซ์....เป็นอะไรของพี่เนี่ย เจบอกแล้วไงว่าน้ามันไม่สบาย แล้วมันก็กระทันหัน เมื่อเช้าเจก็เขียนโน๊ตบอกพี่แล้วไง จะมาโวยวายใส่เจทำไม”มาถึงก็ลากผม เท่านั้นไม่พอ ยังมาตะคอกใส่ผมอีก ผมก็โมโหเป็นเหมือนกันนะ

“ไปธุระ!! ธุระอะไร เจจะขยายความบอกพี่ไม่ได้เลยใช่มั้ย มันเป็นความลับนักรึไง รู้มั้ยว่าพี่ขับรถตามหาเจทั้งคืน โทรไปหาก็ไม่รับสาย มันหมายความว่ายังไง หายไปกับมันทั้งคืนจะให้พี่คิดยังไง”

“พี่เอ็กซ์อย่ามาดูถูกเจนะ”ที่พี่เขายืนว่าผมเสียงดังผมไม่ว่า แต่...ทำไมต้องพูดกับผมแบบนี้

“แล้วมันอะไรนักหนาถึงต้องออกไปหามันตั้งแต่เช้า”

“เจเอาเสื้อผ้าไปให้มันเปลี่ยน เงินมันก็ไม่มีเพราะไม่ได้เอากระเป๋าตังค์ไป พี่จะให้เจไม่ช่วยเหลือมันเลยหรือไง”โทรศัพท์ผมก็แบ็ตหมด จะโทรบอกให้อ้นหรือพี่เอ็กซ์ตามไปที่โรงพยาบาลก็ทำไม่ได้ มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย

“แล้วทำไมไม่บอกพี่ แค่บอกพี่มันจะตายรึไง มีอะไรทำไมไม่ค่อยพูด มันเป็นความลับอะไรนักหนาถึงไม่ยอมเล่าให้พี่ฟัง พี่มันเชื่อไม่ได้ ไม่น่าไว้ใจ ไม่น่าปรึกษาอะไรด้วยเลยหรือไง”

“....ฮึก...เรื่องแค่นี้...ทำไมพี่ต้องมาด่าเจด้วยล่ะ...ฮึก...ก็บอกแล้วว่ามันกระทันหัน...เจ..ก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”พี่เอ็กซ์ไม่เคยว่าผมแรงขนาดนี้ ไม่เคยเกรี้ยวกราดใส่ผมแบบนี้….เป็นครั้งแรกที่รู้สึกกลัว

“อย่ามาเถียงพี่นะเจ คิดว่าตัวเองทำถูกหรือไง พี่เป็นห่วงสารพัด กลัวว่าจะมีอุบัติเหตุ กลัวจะไม่สบาย ขับรถตามหาทั้งคืน ตื่นมาก็เจอข้อความบ้าๆ ของเจว่าไปธุระ พี่ตามหาเจเหมือนคนบ้า เจกลับให้คำตอบพี่ได้แค่ว่าเจไปธุระเนี่ยนะ มันอธิบายอะไรได้รึไง”

“....ฮึก...ก็...เจรีบนี่...เจไม่รู้จะบอกยังไง....อึก...มันไม่ใช่เรื่องของเจ..จะ..จะให้เจพูดให้คนอื่นฟัง..ฮึก..เจไม่รู้ว่า...หมอกจะ...ว่าไง”

“เหอะ!!...คนอื่น.....พี่เป็นคนอื่นสำหรับเจไปตั้งแต่เมื่อไหร่!!!”

“....ฮึก...ฮืออออ”

“โธ่เว้ย!!!”

ปัง! ปัง! ปัง!

“ใคร!!!”พี่เอ็กซ์ตะโกนถามคนที่ทุบประตูอยู่ด้านนอก

“เปิดประตูดิ๊ ทะเลาะอะไรกันเสียงดังมาถึงข้างนอก”พอได้ยินว่าเป็นเสียงโก้ ผมก็รีบเดินไปเปิดประตูให้

“เจเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม พี่ทำอะไรมัน!!”โก้เห็นผมร้องไห้ก็รีบเดินมาจับมือไว้ ตี๋เดินตามโก้เข้ามาหยุดยืนข้างๆ ผม แล้วค่อยๆ จับแขนผมขึ้นมาดู ผมเองก็เพิ่งเห็นว่าแขนตัวเองเป็นรอยแดง สงสัยเกิดตอนที่พี่เอ็กซ์ลากผมมาที่นี่น่ะแหล่ะ แต่ผมกำลังตกใจเลยไม่รู้สึกเจ็บ

“ไม่ใช่เรื่องของมึง”พี่เอ็กซ์ตอบกลับไปทันที

“ทุกเรื่องของเจก็เป็นเรื่องของกูทั้งนั้นแหล่ะ”เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินสองคนนี้ขึ้นกูมึงใส่กัน

"จะเข้ามายุ่งให้ได้ทุกเรื่องเลยใช่มั้ย ปกป้องกันเข้าไปสิ มันถึงไม่เคยรู้ตัวว่าทำอะไรกับคนอื่นเขาไว้บ้าง"

"พี่เอ็กซ์ก็พูดกับมันดีๆ สิ มาตะคอกใส่แบบนี้เจมันก็ยิ่งตกใจ"ตี๋เองก็ช่วยพูดให้พี่เอ็กซ์ใจเย็น อย่างน้อยก็ดีกว่าให้เถียงกับโก้ต่อ ต่างคนก็ต่างแรงเหมือนกัน เดี๋ยวจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่

"ให้พูดดีๆ แล้วเพื่อนมึงเคยฟังกูสักครั้งมั้ย ถ้าเมื่อกี้กูไม่ขับรถไปหา มันก็คงออกไปกับไอ้เวรนั่นแล้ว ใช่มั้ยเจ!!!"

"...ฮึก...เจแค่จะ...."ผมไม่รู้จะตอบไปว่ายังไง ในเมื่อคำตอบมันคือ..ใช่

"แค่..แค่อะไรของเจ ทำอะไรเคยนึกถึงใจพี่บ้างมั้ย”พี่เอ็กซ์จับแขนผมเขย่าแรงมาก พี่เขาจะรู้ตัวมั้ยว่าทำผมเจ็บ

“ฮึก...เจ็บนะ..ปล่อยเจ”ผมพยายาแกะมือพี่เอ็กซ์ออกจากแขน แต่ก็ทำไม่ได้ พี่เอ็กซ์บีบแขนผมแรงมาก

“ปล่อยเจก่อนพี่ มันเจ็บแล้วพี่ไม่เห็นหรือไง”ตี๋พยายามเข้ามาแกะมือพี่เอ็กซ์ออกจากแขนผม แต่ก็โดนพี่เอ็กซ์ผลักออกไป

“แตะไม่ได้เลยใช่มั้ย อย่าลืมสิว่าเพื่อนรักมึงน่ะเมียกู!!”

ผั๊วะ!!!

พี่เอ็กซ์พูดไม่ทันขาดคำโก้ก็พุ่งเข้าไปต่อยทันที คำพูดพี่เขาทำเอาผมหน้าชา ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาเรียกผมแบบนี้ ขณะที่ผมยังคงยืนอึ้งกับคำนั้น พี่เอ็กซ์ก็ต่อยสวนโก้กลับมาเหมือนกัน ทั้งคู่ดูเหมือนจะไม่หยุด ผมกับตี๋รีบเข้าไปห้ามไว้ แต่แรงอารมณ์แบบนี้ผมสองคนก็ห้ามไม่อยู่ อ้นกับหมอกมาตอนไหนไม่รู้ แต่ก็ดีที่มาช่วยแยกสองคนนี้ได้ทัน ผมกับหมอกช่วยกันแยกโก้ออกมายืนอยู่กลางห้อง ตี๋กับอ้นก็ดึงพี่เอ็กซ์ไว้อีกฝั่ง

“ปล่อย...กูบอกให้ปล่อย!!”พี่เอ็กซ์ตะคอกจนพวกนั้นยอมปล่อย แต่ก็ยังไม่ถอยห่าง เหมือนรอดูท่าทีว่าจะเข้าไปต่อยกับโก้อีกหรือเปล่า

“.....น้ำตาเจมันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาได้หรอกนะ ถ้าเจคิดว่าตัวเองไม่ผิด พี่ก็คิดว่าพี่ไม่ผิดเหมือนกัน ต้องให้พี่เข้าใจเจอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้....พี่ก็เหนื่อยเป็นเหมือนกัน”พี่เอ็กซ์พูดจบก็เดินออกไปจากห้องโดยไม่หันกลับมามองผมเลย

“ฮือออออ.....พี่เอ็กซ์จะไปไหน”ผมตะโกนเรียกพี่เอ็กซ์ไว้ แต่พี่เขาก็ไม่หยุดเดิน ไม่หันกลับมา โก้ดึงผมมากอดพร้อมลูบหลังปลอบไปด้วย ผมร้องไห้จนแทบหมดแรงยืน ถ้าโก้ไม่กอดไว้ผมอาจจะทรุดลงไปนั่งบนพื้นแล้วก็ได้

“ฮืออ......ฮึก...โก้....พี่เอ็กซ์ไปไหน....ฮือออออ”ผมไม่รู้ว่าผมร้องไห้อยู่นานเท่าไหร่ แต่มันคงนานมาก...จนผมเหนื่อยและหลับไป ตื่นมาอีกครั้งก็เห็นโก้กับตี๋นอนมองผมอยู่

“ลุกไหวมั้ย”ตี๋ลุกขึ้นนั่งแล้วหันมาถามผม ผมก็พยักหน้าให้พร้อมลุกขึ้นช้าๆ อยากจะลุกเร็วกว่านี้แต่ทำไมได้ ตัวมันหนักๆ สงสัยไข้ขึ้นอีกแล้ว...ทำไมผมอ่อนแอแบบนี้เนี่ย

“กินโจ๊กสักหน่อยนะ เดี๋ยวอุ่นให้”โก้พูดแล้วก็เดินออกไป ตี๋หยิบกะละมังที่ใส่น้ำบนพื้นขึ้นมาวางไว้บนเตียง ค่อยๆ บิดน้ำออกจากผ้าจนเกือบหมด

“อยากเช็ดเองมั้ย”ตี๋ชูผ้าในมือให้ดู ผมส่ายหน้าตอบช้าๆ ตี๋เริ่มจากเช็ดหน้าเช็ดตา ก่อนจะเช็ดไปตามลำคอ ผมยกมือขึ้นให้ตี๋ถอดเสื้อออกให้ ตี๋ชุบน้ำใหม่แล้วก็เริ่มเช็ดตามแขน ตามตัว แล้วก็เช็ดขาให้ผมด้วย

“....ตี๋เป็นอะไร ทำไมทำหน้าเศร้าจัง”ผมนั่งมองตี๋ทาแป้งแต่งตัวให้ ตลอดเวลาที่เช็ดตัวให้ผม ตี๋ไม่พูดอะไรสักคำ

“ตี๋เศร้า...เพราะเจเศร้า”ผมไม่เห็นตี๋เศร้าแบบนี้มานานแล้ว...ไม่ได้เศร้าเพราะผม...มานานแล้ว

“ตี๋....”

“ออกมากินข้าวกันได้แล้ว”โก้ตะโกนเรียกจากด้านนอก ตี๋ลงมายืนข้างเตียงก่อนจะดึงผมให้ลุกตาม ออกมาด้านนอก โก้อุ่นโจ๊กในชามไว้แล้วสามชาม แสดงว่าพวกมันก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน

พวกเรานั่งกินเงียบๆ มีเพียงเสียงจากทีวีที่ทำให้ไม่เงียบเหงาจนเกินไป เมื่อก่อน....ห้องนี้เงียบขนาดนี้เลยเหรอ เมื่อก่อน...ตอนที่พี่เอ็กซ์ยังไม่เข้ามา...ผมใช้ชีวิตอยู่แบบไหนกัน...ผมกินข้าวคนเดียวในห้องนี้....ในบรรยากาศแบบนี้งั้นเหรอ

“......หยุดร้องได้แล้วเจ จะร้องทำไม”โก้พูดพร้อมวางช้อนลง ผม...ร้องไห้อยู่เหรอ

“....ขอโทษ”

“คนที่เจควรขอโทษไม่ใช่โก้หรอกนะ...รู้ใช่มั้ยว่าหมายถึงใคร”โก้ไม่ต้องบอกผมก็รู้...แต่ไม่รู้ว่าทำไมต้องขอโทษ...ผมไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ใช่เหรอ

“รู้ว่าต้องขอโทษ...แต่ไม่รู้ว่าทำไมเหรอเจ”ตี๋ถามประโยคเดียวกับที่ผมใช้ถามตัวเอง...พี่เอ็กซ์โกรธ ผมรู้...โกรธมากกว่าทุกครั้ง ผมรู้...แต่ไม่รู้ว่าทำไม

“เจหายไปทั้งคืน จะติดต่อหาใครก็ไม่มี พี่เขาหาเจทั้งคืนเลยนะ ขนาดโก้ยังหมดแรงกลับมานอนก่อน แต่พี่เขาขับรถหาเจทั้งคืน...พอกลับมาที่ห้อง เจก็กลับมานอนตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ตอนเช้าก็หายไปอีก ไม่บอกใครสักคำ เหตุผลก็ไม่มีให้ เป็นโก้ โก้ก็โกรธ เจทำตัวไม่มีเหตุผลแบบนี้อีกแล้ว นึกอยากไปไหนมาไหนไม่ยอมบอกใคร...เมื่อก่อนโก้กับตี๋ไม่พูดไม่ถาม แต่ไม่ใช่ว่าไม่เป็นห่วง พวกเราต้องคอยรอเจด้วยความรู้สึกแบบไหนเจไม่เคยรู้หรอก เพราะเจไม่สนใจความรู้สึกคนอื่นเลย เจสนใจความรู้สึกตัวเองคนเดียว คนอื่นจะเจ็บยังไงเจไม่สนเลยสักนิด”ยิ่งโก้พูดมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งเจ็บ ผม...เป็นแบบนั้นเหรอ ผม...ทำร้ายคนรอบข้างมากขนาดนี้เลยเหรอ พวกเขาต้องทนกับผมมานานเท่าไหร่แล้ว

“โก้...พอแล้ว”ตี๋บีบไหล่ที่กำลังสั่นของโก้เบาๆ โก้ยกมือปิดหน้าตัวเอง...ผมทำให้เพื่อนรักของผมร้องไห้อีกแล้วเหรอ เพิ่งจะได้มองเห็นหน้าโก้ชัดๆ ปากก็แตก ที่แก้มก็เป็นรอยบวมแดง...ไม่ใช่แค่น้ำตาสินะ...ที่มันเสียเพราะผม

[OsTrich]

เย้....

มาต่อแล้ว....  รอตั้งหลายวัน...

ได้จิ้มพี่จีด้วย..... อิอิ

[loveorlike]

 ::สงสารพี่เอ็กซ์
เอาแล้วสิเจ แต่ก้ดีแล้วที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
เจจะได้รู้ตัวซะทีว่าที่ผ่านมาทำร้ายความรู้สึกของคนอื่นไปมากแค่ไหนแล้ว

แต่หวังว่าที่โกรธกันตอนนี้คงไม่ทำให้น้องมดมีบทมากขึ้นหรอก
เจรีบไปขอโทษพี่เอ็กซ์นะ
พี่เอ็กซ์รักเจ เป็นห่วงเจมากกว่าใคร
อิจฉาเจโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรร

เครียดได้อีกตอนนี้อย่าบอกว่าที่หายไปหลายวันเพราะไป
เรียบเรียงเรื่องมาทำให้เขาร้องไห้นะ
 

 

พยายามเข้าพี่จีสู้ๆนะค่ะ
รออ่านตอนต่อไปอยากรู้ว่าพี่เอ็กซ์จะเป็ฯยังไงบ้าง
ตอนหน้าง้อกันซะนะ

[อ้ายวี]

ตอนนี้ช่างบีบคั้นหัวใจผมเหลือเกิน 

พี่เอ็กซ์ กลับมาเถอะครับ  พี่เจรออยู่

[dawa_11]

 

สงสารพี่เอ็กซ์จังเลยอะ เจจะเข้าใจพี่เอ็กซ์มากขึ้นมั้ยนะ
สงสารโก้ด้วยอะ

[G_wa]

4

[IZE]

สงสารพี่เอ็กซ์จังเลย   แต่เจก็มีเหตุผลขอลเค้าหนิ

คู่รักกัน ไม่ไว้เนื้อเชื่อใจกัน แล้วจะอยู่กันรอดไหม

[สาวตัวกลม]

 

[chee]

 

[jara]

โวะ

เจ จะขาดพี่เอ็กซ์ไม่ได้จริงๆแล้วใช่มั้ย

คราวนี้พี่เอ็กซ์คงโกรธมากเลยนะเนี่ย   ถึงใช่คำแรงแบบนั้น

แต่ก็อย่างว่า ถ้าเราเป็ฯพี่เอ็กซ์เราก็โกรธ

เล่นไปไม่บอกกล่าวใครแบบนั้นอ่านะ  แถมไม่พอพี่เอ็กซ์ยังมาเห็นตอนหมอกจับมือเจอีก

ว่าแล้วว่าหมอกต้องาทำให้พี่เอ็กซ์กะเจผิดใจกันแน่ๆ

แต่ก็ดีนะเนี่ย  เจจะได้รู้ว่าเจรักพี่เอ็กซแค่ไหนอะนะ อิอิ

ว่าแต่ พี่เอ็กซ์เข้าใจเจมามากขนาดนี้แล้ว

เจจะเข้าใจพี่เอ็กซ์บ้างรึยังอะ

ว่าใจคนเป็นห่วงจะเจ็บขนาดไหนอะ

[yuiyui]

4         

[คุณหมาหยอกไก่]

4 คือรายอะ

อย่าบอกนะว่า มี 4 วันจามาโพสใหม่

[numtannaka]

4 คืออะไร คงไม่ใช่ให้รอไปอีก 4 วันหรอกนะคะน้องจี พี่ขาดใจตายแน่  

หวังว่าผ่านเหตุการณ์นี้แล้วน้องเจของพี่จะสำนึกขึ้นมาสักทีนะคะ สงสารพี่เอ็กซ์ โก้ ตี๋  

อ่านตอนนี้แล้วเกือบน้ำตาไหลเลย เข้าใจพี่เอ็กซ์มากๆ สงสารสุด มันคงเหลืออดเหลือทนแล้วจริงๆ

น้องจีก็ยังแต่งเก่งเหมือนเดิม  เฮ้อออพี่อินมากเลยนะเนี่ย

[ไอ่บร้า]

พี่เอ๊กใจเยนๆๆ

[nolirin]

จีมาแร่วววววววววววววววววววววว

สงสารพี่เอ็กซ์อ่ะ

แล้วทีนี้จะทำยังงัยกันละเนี้ย

เจก้อสงสัยจะขาดพี่เอ็กซ์ไม่ได้แล้ว

พี่เอ็กซ์กะโก้ก้อต่อยกัน...

ถ้าเรื่องคราวนี้ทำให้เจหันมาสนใจความารู้สึกของพี่เอ็กซ์มากขึ้นก้อดี

แต่ถ้าไม่..แล้วทำให้เจเตลิดไปเลย

จะทำไงดี

คนอ่านอยู่ในสภาพกดดันสุดฤทธิ์

จีจังมาต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนน

4

[In~d3pth]

 :m15:อย่าต่างคนต่างแรงไปมากกว่านี้แล้วกัน


หวังว่าพี่xจะไปสงบใจให้ร่ม แล้วกลับมาเร็วๆ
อย่าไปสงบใจกะใครซะก่อนเน้~


ทำไมตอนนี้แอบอินได้อี๊กกกกก!!~

[Joobperman]

เป็นการทะเลาะกัน...แบบครั้งที่รุนแรงที่สุดเลยนะ  
เห็นใจพี่เอ็กซ์นะ....ว่าอดทนและเหนื่อยมากกับความรักที่มีน้องเจ
น้องเจก็รีบเข้าใจตัวเองเสียที ก่อนที่อะไรมันจะสายไป...  

น้องจี...ตอนนี้สุดยอดเลยจ้า บีบคั้นคนอ่านสุด ๆ
   คงรอคอยน้องจีมาต่อทุกวินาที นับจากนี้ไป