หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434

[tanutchai]

มารออ่าอะ

[the sun IN NIght]

รออยู่คับ เชื่อว่าเอกซ์ไม่โลเลหรอก ตัวละครเขาเขียนมาหนักแน่นขนาดนั้น อิอิอิอิ เข้าข้างเจเต็มที่ 

[lune]

  ภายนอก        
 
 
  แต่ภายใน          

  สรุปว่า รอน้องจี  มาเฉลยความนัย ใครทำอะไร  ทำไมถึง ไม่เหมือนเดิม
 

[crazykung]

ป๋มรอพี่จีน้า


ร๊ากกกกพี่จี มาลงเรวๆน้างับ 

[G_wa]

งานนี้ถ้าจบไม่สวย มีหวังกระทู้พัง 

จะพังกระทู้จริงๆ เหรอ...

[pseudoboy]

เข้ามาด้วยความเร็วเหนือแสง  เมื่อเห็นชื่อคุณจี

แป๊ว   คุณจีมาคนเดียวอ่ะ

ไม่ได้พาน้องเจกับเอ็กซ์มากด้วย

โธ่

แล้วก็รอต่อไปค่า

สวัสดีนะคะคุณจี  พร่ามมานานพึ่งทักสวัสดี

จริง ๆ ก็ติดตามมาได้พักใหญ่แล้วค่ะ

แต่ไม่ค่อยได้เม้นเลย  แฮะ ๆๆ

วันนี้ดีใจมากไปหน่อยที่เห็นคุณจีพึ่งเม้น  ก็เลยได้เม้น....เกี่ยวมั้ยหว่า

คุณจีค่ะ  เขียนได้สุดยอดมาก  ไม่รู้จะบรรยายยังไง 

ทุกอย่างลงตัวไปหมด  ติดจนแงะไม่ออกแล้ว  (แงะนี่ภาษากลางมั้ยหว่า)

ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ   

[min_min]

^
^
^
ส่วนตอนที่แล้วที่พี่จีใจร้าย

เพราะเผ็ดร้อนมาจากจานนี้แหละ  กินเข้าไปได้ โคตรเผ็ดเลยอ่ะ  คิดแล้วสยองปากยังพองไม่หาย

 

[mhewkowron]

งดอ่านนิยายนี้ชั่วคราวเนื่องจากเป็นอันตรายต่ออาการหัวใจกำเริบอย่างยิ่ง  

ปล. ยังมีผู้หญิงแบบนี้อยู่ในโลกด้วยเหรอ? ถึงชั้นจะไม่สวย ชั้นก็เลือกนะยะ ที่จะไม่คาบของคนมีเจ้าของ ชิส์ เสียสถาบันหญิงไทยใจเด็ดหมด ไปดีกว่า เหมือนมะเร็งจะเกิดในอารมณ์  

[loveorlike]

 :m16:เข้ามารอแบบงอนๆๆ

ทำร้ายกันอีกตอนจะงอนจริงๆกว่านี้ด้วย

มาเร็วๆนะตัวเอง

 

[Ryuse]

เข้ามาอ่านเม้นต์ของคนอื่น หลังจากเห็นจีจังแว่บมาแล้วก็ไป ปล่อยให้คนอ่านคลั่งกันต่อไปอย่างเลือดเย็น

  แต่เอาเถอะ พี่เชื่อว่าวันพระคงจะมาถึงในเร็ววัน

เดาตอนต่อไปเล่นๆกันดีกว่ามั้ยครับ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน อารมณ์ประมาณ "My Style"

ปองคุงเดาว่า เจไม่น่าจะร้องไห้อ่ะ ตอนที่เอ็กซ์ทำไรซักอย่างที่เฮียแกเกริ่นๆไปในตอนล่าสุดเนี่ย

มันคงเจ็บจนร้องไม่ออกมากกว่า ใจสลาย อะไรทำนองนั้น ส่วนยัยมดคงรู้สึกผิดนิดหน่อย ทำคนรักแตกกัน

แต่ก็แค่นั้น เพราะฉันได้ผู้ชายมาแล้ว เรื่องอื่นฉันไม่แคร์

หรือเปล่าหว่า จีจัง?

[ltahset]

 

 

[MayMaMee]

เครียด ไม่กล้าอ่านต่อ

แต่ก็แอบมาชำเลืองนิดหน่อยเท่านั้นเองงง

- -*

[G_wa]

มาถึงโรงแรมก็เริ่มเตรียมสถานที่กันให้วุ่นเลยครับ ตอนบ่ายจัดเป็นห้องประชุม พอค่ำๆ ก็เปลี่ยนเป็นงานเลี้ยง ตอนนี้กำลังรอพนักงานโรงแรมขนย้ายโต๊ะเก้าอี้ที่ใช้สำหรับการประชุมออกไปด้านนอก และนำโต๊ะอาหารเข้ามาแทน

“เจวันนี้เลิกงานแล้วฉลองด้วยกันก่อนนะ ไม่ได้จัดงานใหญ่ๆ กับพี่นานแล้วนี่”พี่นุเดินเข้ามาขยี้หัวผมเบาๆ

“ได้ครับ วันนี้มีคนขับรถส่วนตัว ไม่ต้องกลัวกลับไม่ได้”ผมส่งยิ้มให้ พร้อมมองหน้าคนขับรถที่ตาปรือเต็มที เมื่อวานมันไปช่วยงานที่ร้านหมอกมา สงสัยโดนใช้งานหนักน่าดู

“ง่วงก็ไปงีบหลังโต๊ะคอนโทรลก่อนก็ได้ กว่าเขาจะเครียร์พื้นที่ได้ก็นานอยู่”

“งั้นเดี๋ยวจะเซ็ทไฟเมื่อไหร่พี่ไปเรียกผมนะ ไม่ไหวแล้ว ตาจะปิด”อ้นเดินไปพร้อมหาวโชว์อีกรอบ พี่นุพาผมออกไปนั่งรอที่ค๊อฟฟี่ช็อปด้านนอก แล้วก็ถามเรื่องเรียน เรื่องงาน พี่เขาอยากรู้ว่าผมจะเรียนต่อไหม เขายังเก็บตำแหน่งรอผมเสมอ ผมก็บอกว่าจะเรียนโท แต่คงไม่เรียนภาคปกติ มีเวลาทำงานประจำให้พี่นุแน่ๆ

งานนี้พี่เจมส์ไม่ได้มาด้วย เพราะไปคุมงานอื่นที่รับมาชนวันกัน แถมงานใหญ่เหมือนกันด้วย ดาวก็ไปกับทีมพี่เจมส์ เห็นบ่นเสียดายที่ไม่ได้ช่วยงานนี้ ก็งานที่ดาวไปน่ะจัดนอกสถานที่ ตากแดดด้วยครับ ยังคงห่วงสวยเหมือนเดิม ผมเดินถือโกโก้ปั่นไปนั่งดื่มที่โต๊ะคอนโทรลต่อ พี่นุก็ไปคุมช่างทำเวทีที่เพิ่งมาถึง

“ห้องนี้ใหญ่สุดของโรงแรมเลยนะ เธอว่ามันจะพอมั้ย”เสียงพนักงานจัดเลี้ยงที่กำลังจัดการอุปกรณ์ทานอาหารบนโต๊ะกำลังคุยกับเพื่อนอีกคนอย่างออกรสชาด ผมไม่ได้ทำตัวสอดรู้นะ แต่โต๊ะนี้มันอยู่ข้างหน้าผมเอง แล้วห้องก็เงียบมาก พูดเบาๆ ยังได้ยินเลย

“ฉันว่าไม่พอหรอก แขกเยอะแน่ๆ งานไม่ใช่เล็กๆ นะ”อันนี้เห็นด้วยครับ โรงแรมนี้ ห้องจัดเลี้ยงนี้กว้างที่สุดแล้ว

“แต่ถ้าไม่จัดโรงแรมนี้ เขาจะไปจัดกันที่ไหนล่ะ ไปจัดงานหมั้นที่อื่นเหรอ ไม่มีทาง”ผมพยายามจะไม่ฟังเสียงพวกเธอแล้วนะ แต่หูมันได้ยินเอง

“นั่นสิ ก็ลูกชายหมั้นทั้งทีนี่นา ท่านประธานคงไม่ไปจัดที่อื่นแน่ๆ”ผมคิดว่า...ผมอาจจะฟังผิดไป ท่านประธานนี่หมายถึงแม่หรือเปล่า....งั้นลูกชายที่ว่า....หมายถึงใครกัน

“แต่เขาก็สมกันนะคู่นี้ คุณเอ็กซ์ก็หล่อ คุณมดก็สวย พวกข้างบนเขาบอกว่าคุณมดเนี่ยคัดมาเพื่อคุณเอ็กซ์โดยเฉพาะ รูปสวย นามสกุลดัง ข่มกันไม่ลงเลยล่ะ”

“หมั้นเพื่อธุรกิจงั้นสิ”

“ก็ไม่เชิงนะ แต่ที่รีบหมั้นเพราะจะกลบข่าวที่ว่าคุณเอ็กซ์เป็นเกย์มากกว่า ตัวตั้งตัวตีก็เป็นพี่สะใภ้ท่านประธานน่ะ”

“อ๋อ....หมั้นบังหน้า น่าสงสารคุณมดนะ”

“ถ้าฉันเป็นคุณมดก็ยอมนะ เพอร์เฟ็คขนาดนั้น แถมยังมีข่าวว่าคู่นี้เขากิ๊กกันมาตั้งแต่สมัยเรียนเลยนะ แล้วมาทำงานใกล้กันแบบนี้ อะไรๆ มันก็เลยง่ายไง”เสียงหัวเราะพูดคุยดังห่างออกไปเรื่อยๆ แต่...บทสนทนาเหล่านั้นยังก้องในหัว คำพูดเหล่านั้นวนซ้ำไปซ้ำมา แต่...ไม่สามารถทำความเข้าใจได้

ผม....คงหูฝาดไป ไม่ก็มีใครสักคนเข้าใจผิด...บางที...ผมอาจจะกำลังฝันอยู่ ก็เมื่อเช้าผมยังคุยกับพี่เอ็กซ์อยู่เลย บางที...อาจมีใครกำลังเล่นตลกกับผมอยู่........แต่ทำไม........ขำไม่ออก

จะแปลกมั้ย ถ้าจะบอกว่า...ผมไม่ได้ร้องไห้ ทันทีที่พี่นุเดินมาเรียกให้ผมไปช่วย ผมก็ไป ทำงานทุกอย่างที่วางแผนกันไว้ออกมาตรงตามเวลา พอได้เริ่มงานทุกอย่างก็ผ่านไปอย่างราบรื่น ไม่มีติดขัดตรงไหนเลย จบงานเราก็มานั่งกินเลี้ยงกันที่ร้านอาหารใกล้ๆ โรงแรม ผมก็ยังคงทยอยเอาน้ำสีชาเข้าปากอย่างต่อเนื่อง ไม่ได้มากกว่าเดิม...และไม่ได้น้อยลงไป

“เบาๆ หน่อยนะเว้ยไอ้อ้น เดี๋ยวก็ขับรถไม่ไหวหรอก”พี่นุตะโกนห้ามอ้นจากหัวโต๊ะ แต่คงไม่ทันแล้ว ตอนนี้อ้นหน้าแดงไปถึงคอ นั่งยิ้มตาเยิ้มอยู่ข้างๆ ผม

“เมาแล้วสิมึง แล้วนี่จะกลับกันยังไงล่ะ”ผมเอานิ้วจิ้มหน้าผากมันไปที หัวมันก็เอียงไปด้านข้างจนพี่ที่นั่งอีกข้างต้องผลักกลับมาใหม่

“ไม่เป็นไร....โทรหาไอ้หมอกแล้ว”ยังดีที่พูดภาษาคนรู้เรื่องนะครับ

“ดึกๆ ดื่นๆ มึงก็โทรไปกวนเพื่อนเนอะ ก็รู้อยู่ว่ามันห่วงน้ายังจะให้ออกมาอีก”

“........ก็มัน....อยากมา”อ้นมันพูดรู้เรื่องนะครับ แต่...ไม่เข้าใจ ช่างมัน ยังไงก็ได้คนขับคนใหม่แล้ว

พวกเรานั่งดื่มนั่งกินกันจนร้านเกือบปิด หมอกก็เดินเข้ามาในร้าน ยกมือสวัสดีพี่ๆ รอบโต๊ะ ก่อนจะมาช่วยกันพยุงไอ้ขี้เมาให้เดินตามไปที่รถ

“โทษทีนะหมอก เผลอไปนิดเดียว หันมาอีกทีมันก็เมาเป็นหมาแล้ว”ผมบอกหมอกที่ขับรถอยู่ข้างๆ ส่วนอ้นนอนแผ่ยาวอยู่ที่เบาะด้านหลัง บ่นอะไรงึมงำๆ ไม่รู้เรื่อง

“ไม่เป็นไรพี่เจ ผมอาสาเอง”

“.........”หมอกพูดจบ ผมก็เงียบ อยู่ดีๆ ก็เหมือนกับไม่รู้จะพูดอะไร บรรยากาศมันน่าวังเวงเสียจนต้องเอื้อมมือไปเปิดเพลงฟัง

“หมอกไปส่งพี่แล้วจะกลับยังไง ต้องกลับไปนอนที่บ้านหรือเปล่า”ผมลืมคิดไปเลยครับ ตอนนี้อ้นกับหมอกออกจากบ้านเช่าแล้วด้วย

“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่กลับ”

“ไม่เป็นไรนะ ค้างกับพี่ก็ได้ถ้าไม่ต้องกลับ แต่ถ้าจะกลับ พี่ไปค้างที่บ้านหมอกก็ได้ จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมา”ระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆ นะครับ นี่ตีสองกว่าแล้ว ไปกลับก็เช้าพอดี พรุ่งนี้พวกมันยังต้องตื่นมาเปิดร้านกันอีก

“......งั้นไปค้างบ้านผมนะ ผมห่วงน้า ไม่ได้บอกเอาไว้”หมอกคิดสักพักก่อนจะตัดสินใจออกมา ผมก็พยักหน้าตอบให้ ก่อนจะเอนตัวนอนลงไปแนบสนิทกับเบาะแล้วนอนฟังเพลงเงียบๆ กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่หมอกมาแตะตัวผมให้ลงจากรถนั่นแหล่ะ

“พี่ใส่ชุดผมแล้วกันนะ ชุดเก่าหน่อยแต่น่าจะพอดีตัว”หมอกหยิบเสื้อผ้าพร้อมผ้าเช็ดตัวส่งให้ผม ส่วนอ้นหลับเป็นตายแล้วครับ หมอกจัดแจงเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดคอให้อ้นก่อนจะเปลี่ยนชุดให้ มันดูแลกันดีจริงๆ ความจริงแล้วก็คล้ายพวกผมสามคนนะ เมื่อก่อน...ผมก็ได้สองคนนั้นดูแลแบบนี้เหมือนกัน

ผมเปิดประตูห้องน้ำ วันนี้อาบน้ำอุ่นครับ จะได้สบายตัวหน่อย ยืนแต่งตัวในห้องน้ำ กระจกบานใหญ่ด้านหน้ามีฝ้าจับเต็มไปหมด มองไม่เห็นเงาสะท้อนของตัวเองเลย ผมลูบกระจกพอให้เห็นหน้าตัวเอง แล้วก็ต้องตกใจ....นี่คือผมเหรอ....ตาผม...เศร้าขนาดนี้เลยเหรอ ท่ามกลางคนหมู่มาก...ผมยังยิ้ม ยังหัวเราะได้...แต่ตอนนี้...รอยยิ้มผมหายไปไหนเสียแล้ว ทำไมตอนนี้....ถึงยิ้มไม่ออก

“พี่เจครับ...เป็นอะไรหรือเปล่า”หมอกเคาะประตูถามจากด้านนอก ผมเปิดประตูให้พร้อมส่งยิ้มออกไป นี่ไง ยิ้มได้แล้ว

“จะให้เป็นอะไร ตกส้วมตายหรือไง”

“........ดื่มอะไรอุ่นๆ มั้ย เดี๋ยวผมไปเอามาให้”หมอกจ้องหน้าผมก่อนจะถามออกมา

“ขอน้ำสักแก้วก็พอ”ผมพูดจบ หมอกก็ยื่นมือมาหยิบเสื้อผ้าผมเพื่อจะเอาไปแขวนตากให้ แต่ผมขอทำเอง เลยต้องเดินไปหลังบ้านด้วยกัน หมอกชี้ให้ดูราวตากผ้าที่ต้องเปิดประตูหลังครัวออกไป ส่วนมันก็หยุดยืนอยู่ในครัว ผมเดินกลับมาอีกทีก็เห็นโกโก้ร้อนหนึ่งแก้วพร้อมแซนวิชใส่จานวางไว้บนโต๊ะ โดยมีมันนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“ขอบใจนะ แต่กินเหล้ามา ให้ดื่มอะไรหวานๆ พี่ก็อ้วกพอดี”ผมนั่งลงฝั่งตรงข้ามของโต๊ะตัวเล็กๆ หยิบแซนวิชขึ้นมากัดคำเล็กๆ เพื่อชิมดูก่อน รสชาดใช้ได้เลยครับ

“ไม่หวานมากหรอก ออกจะจืดด้วยซ้ำ แต่ดีกว่ากินแซนวิชกับน้ำเปล่านะ”

“.....หิวอยู่เหมือนกัน...ขอบใจนะ”ว่าไปแล้วทั้งวันผมก็ยังไม่ได้กินอะไรที่หนักท้องเลย ส่วนมากก็ขนมคบเคี้ยวทั้งนั้น

“ไม่เป็นไรครับ กินไปนะ ผมไปจัดที่นอนให้”หมอกพูดแล้วก็เดินออกไป ผมยกโกโก้อุ่นๆ ขึ้นดื่ม มันมีรสหวานนิดๆ แต่พอกินแซนวิชลงไปก็เข้ากันได้ดี ไม่เลี่ยนมาก ผมกินได้แค่ไม่กี่คำหรอกครับ มันอิ่มๆ จุกๆ....แก้วโก้โก้ที่มีความอุ่นกระจายรอบๆ มันช่วยให้มือผมอุ่นขึ้นได้เยอะเลย แต่...มันยังอุ่นไม่พอ

“ที่นอนพร้อมแล้วนะครับ.....พี่เจ”หมอกเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ วางมือลงบนไหล่ผมเบาๆ ผมเงยหน้าขึ้นมองแล้ววางแก้วลง น่าแปลก...ความอบอุ่นเมื่อกี้...มันไม่ได้ถ่ายทอดมาที่มือผมเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ปล่อยมือ....มันก็หนาวเหมือนเดิม

“.......ขอบใจนะ”ผมส่งยิ้มบางๆ ให้ เตรียมเดินผ่านมันไปแต่หมอกพูดตอบกลับมาทำให้ผมต้องหยุดอยู่ที่เดิม

“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย จะพูดคำนี้ทำไมบ่อยๆ”

“.............”ผมพูดผิดเหรอ เขาดีกับผม ผมก็ควรจะพูดขอบคุณไม่ใช่หรือไง ผมพูดผิดเหรอ ผมทำอะไรผิด...มันผิดพลาดที่ตรงไหนกัน

“.......อย่ามองผมแบบนั้น.......กำลังคิดอะไรอยู่”

“...................”

“....ผมขอโทษ....แต่.....อย่ายิ้มแบบนี้ได้มั้ย.......อย่าฝืนได้มั้ย”หมอกพูดอะไร ผมยิ้มเหรอ....ผมนี่นะกำลังยิ้ม..เมื่อกี้ผมพยายามยิ้มให้เงาสะท้อนของตัวเองแทบตายยังทำไม่ได้เลย

“ขอโทษนะครับ”หมอกจับไหล่ผมทั้งสองข้าง แล้วดันให้ผมหันหลัง ฝ่ามืออุ่นๆ ถูกเลื่อนมาบังตาผมเอาไว้ก่อนจะขยับมาใกล้จนผมต้องหลับตาลง...หยาดน้ำใสๆ ไหลรินตามโครงหน้า มันคงคลอหน่วยอยู่นาน....คง...ตั้งแต่ที่ได้ยินเรื่องนั้น

“........ไม่เป็นไรนะครับ....อยู่กับผม..ไม่ต้องฝืนก็ได้”หมอกยังคงปิดตาของผมด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็จับไหล่ผมเอาไว้

ไม่เป็นไรงั้นเหรอ...ใช่...ไม่เป็นไร...มันต้องมีอะไรผิดพลาด...พี่เอ็กซ์บอกให้ผมเชื่อใจ...ผมก็จะเชื่อ...แต่...ตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังรู้สึกอย่างไร...เจ็บปวดเหรอ......ตรงไหนล่ะที่เจ็บ....กลัวเหรอ....กลัวเรื่องอะไร......สิ่งที่รู้ตอนนี้มีเพียงอย่างเดียว....มือผม.....มันเย็น...ร่างกายสั่น...จนควบคุมไม่ได้

“ฮึก.....ฮึก.....ฮือออออ........ทำไมจะไม่เป็นไรล่ะ เป็นสิ....ต้องเป็นอยู่แล้ว ไม่เข้าใจหรือไง......ฮึก.....เป็นแค่คนนอก จะรู้เรื่องอะไร จะเข้าใจอะไร...ทำไมถึงบอกว่าไม่เป็นไร....มันเจ็บไม่รู้เหรอ....ฮืออออ......ทำไม......ทำไมต้องเป็นแบบนี้.......มันต้องมีอะไรผิดพลาดสิ.....ฮึก.....ใช่มั้ย.......บอกมาสิ.....ว่าไม่จริง.....ฮึก....ฮือออ...ตอบมา....จะเชื่อใจพี่เอ็กซ์.....ต้องเชื่อใจ........ฮืออออ.....แต่....มันเจ็บจริงๆ นะ....ฮือออออ”รู้สึกเหมือนบางอย่างมันขาดออกจากกัน บางสิ่งเหมือนถูกกระชากหลุดออกไป ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ อยากจะหยุด แต่....ใครก็ได้บอกผมที ว่ามันผิดพลาดที่ตรงไหน ถ้านี่คือความจริง...ทำไมไม่มีใครบอกผม...ถ้ามันไม่จริง....ทำไมไม่มีใครอธิบายว่าข่าวลือมาจากไหน สิ่งไหนคือความจริง และสิ่งไหน...คือความฝัน

“ทำไม.....ฮือ.....ทำไม....ต้องไปด้วย......ฮือออออ.......”ผมไม่รู้ว่าร้องไห้เสียงดังขนาดไหน ตะโกนต่อว่าคนตรงหน้ามากมายเท่าไหร่ แต่...เขาก็ยืนนิ่งให้เกรี้ยวกราดใส่ ไม่ว่าจะดึงรั้งหรือทุบตียังไงก็ยังเอาแต่ยืนยิ่ง ผมร้องจนแทบหมดแรง เสียงแหบแห้งจนพูดจับใจความไม่ได้......มันเหนื่อย....ร้องจนเหนื่อย......แต่ก็ได้คนตรงหน้าคอยประคอง....ไม่ให้ผมทรุดลงไป

“.....ไม่เป็นไรนะครับ.....เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะ”หมอกกอดผมไว้พร้อมลูบหลังเบาๆ เสียงกระซิบข้างหูทำให้คล้อยตาม แล้วก็เผลอหลับตาลงพร้อมคำปลอบประโลมที่ดังแผ่วๆ อ้อมกอดนี้...ไม่อบอุ่นเท่าคนๆ นั้น....แต่....มันก็อุ่น
.
.
.
.
“..........ลุกไหวมั้ยครับ”เสียงเรียกเบาๆ พร้อมฝ่ามืออุ่นร้อนที่สัมผัสใบหน้าทำให้ผมปรือตาขึ้นมามอง คนตรงหน้าที่ยืนเรียกผมอยู่คือหมอก ผมอยากจะตอบออกไปแต่รู้สึกเหมือนเสียงหายไปหมด ได้แต่พยักหน้า พร้อมดันตัวเองขึ้นนั่งพิงหัวเตียงโดยมีหมอกช่วยประคองอีกแรง

“กินอะไรสักหน่อยนะ จะได้กินยา”หมอกหันไปมองด้านซ้าย ผมหันตามก็พบข้าวต้มหมูสับวางอยู่

“......อ้นล่ะ”เสียงที่แปร่งออกมามันแหบพร่าจนเหมือนไม่ใช่เสียงตัวเอง รู้สึกลำคอแห้งผากไปหมด แม้แต่กลืนน้ำลายยังฝืดเคืองจนเจ็บ

“เปิดร้านอยู่ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วผมจะไปส่งนะ”

“..........”ผมพยักหน้าตอบ ข้าวต้มร้อนๆ ถูกตักขึ้นมาจ่อไว้ใกล้ริมฝีปาก ก่อนจะทยอยกลืนลงไปด้วยความทรมาน ลำคอที่แห้งผากไม่สามารถรับรสชาดของอาหาร....มันมีแต่รสขม....จนอยากอาเจียน

“..........พอ....จะอ้วก....”ผมยกมือปฏิเสธอาหารจากคนตรงหน้าพร้อมยกมือปิดปาก หมอกรีบวางจานและช้อน พยุงผมเดินออกไปเข้าห้องน้ำหน้าห้อง อาหารเมื่อครู่รวมไปถึงเมื่อวานถูกขย้อนออกมาจนหมด รู้สึกเหมือนลำไส้ขดตัว และกระเพาะบีบรัดจนทรมาน

“ไหวมั้ยครับ ไปโรง’บาลกันเถอะ”หมอกคอยจับแขนผมไว้ไม่ให้ทรุดลงไป ผมพยายามเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าบ้วนปาก เสร็จแล้วมันก็พาผมกลับมานอนต่อในห้อง

“คงแฮ้งค์น่ะ มึนๆ หัว นอนสักตื่นก็หาย”

“........หายเร็วๆ นะ........ผมเป็นห่วง”หมอกหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาซับน้ำออกจากใบหน้าและลำคอ ผม...ไม่แน่ใจในน้ำเสียงของหมอกเท่าไหร่...เป็นห่วง...ห่วงแบบไหน และ...ตั้งแต่เมื่อวาน ผมแทบไม่ได้ยินมันเรียกผมว่าพี่เลยสักครั้ง

“.....อ้าว พี่เจเป็นอะไร หน้าซีดจัง”อ้นเดินเข้ามาในห้อง พอเห็นหน้าผมมันรีบเดินมานั่งอีกฝั่ง ยกมือแตะหน้าผากผมทันที

“ไม่เป็นไรสักหน่อย โวยวายไปได้มึง เสียงดังว่ะ”มันพูดเสียงดังถามนั่นถามนี่อยู่ได้ ผมเวียนหัวเพราะคำถามมันนี่แหล่ะ

“ตัวเย็นจัง แล้วกินอะไรหรือยัง ข้าวต้มยังไม่ได้กินเหรอ เหลือเต็มเลย”อ้นมองไปที่ชามบนโต๊ะ มันจะไม่เหลือได้ไงล่ะ กินได้ช้อนเดียวก็อ้วกออกมาหมดแล้วไง

“....ไม่หิว อยากนอน...อยากกลับไปนอนที่ห้อง ไปส่งพี่หน่อยสิ”เมื่อคืนขนาดหมอกกับอ้นสละเตียงให้ผมนอนคนเดียว ผมยังนอนไม่ค่อยหลับเลย มันไม่ชินน่ะ

“รอให้อาการดีก่อนดิพี่ เป็นอะไรกลางทางขึ้นมาผมจะซวยเอานะ”อ้นมันคงกลัวพี่เอ็กซ์กับไอ้สองตัวที่ห้องด่า พวกนั้นยิ่งฝากผมไว้กับมันอยู่

“เดี๋ยวผมไปส่งเอง ไหวนะ”

“เฮ้ย ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปส่งเองก็ได้ มึงเฝ้าร้านเถอะ”อ้นมองหน้าหมอก ก่อนจะอาสาแทน

“ไม่เป็นไร มึงเฝ้าร้านแทนกูก่อนแล้วกัน...ค่อยๆ ลุกนะ”หมอกเอามือมาจับผมพยุงให้ลุกขึ้น ตอนนี้ไม่สนใจแล้วครับว่ามันจะเถียงกันทำไม ผมเดินตามหมอกจนเข้ามานั่งในรถ มองมันสองคนยืนคุยกันอยู่ด้านนอก สักพักอ้นก็เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงกลับไปที่ร้าน

“มีอะไรกัน”ผมถามเมื่อหมอกเข้ามานั่งประจำที่คนขับเรียบร้อย

“ไม่มีอะไร ถ้าอาการไม่ดีก็บอกผมนะ”หมอกมองผมก่อนจะออกรถ แล้วมุ่งหน้าสู่หอพักของผม...กับพี่เอ็กซ์

นั่งหลับๆ ตื่นๆ ตลอดทาง จนมาถึงหอ แขนขาที่อ่อนแรงก็มีกำลังเพิ่มขึ้น ไม่ต้องให้หมอกช่วยประคองเวลาเดิน แต่มันยังคงคอยเดินรั้งท้ายเผื่อว่าผมไม่ไหวมันจะได้ช่วยทัน

“ว่าไงครับ”เดินเข้ามาในห้องยังไม่ทันจะได้ทำอะไร พี่เอ็กซ์ก็โทรมา

“คิดถึงครับ ทำอะไรอยู่”เสียงทุ้มนุ่มช่วยคลายความกังวลในใจผมได้ดี เสียงของคนๆ นี้ยังอบอุ่นเสมอ

“เพิ่งมาถึงห้องครับ เมื่อคืนอ้นมันเมา ขับไม่ไหวเลยพากันไปนอนบ้านหมอกมา”

“.....เหรอ....แล้วเจเมามั้ย”

“ไม่เมาครับ ไม่ได้กินเบียร์จะไปเมาได้ไง”ทั้งที่ใจจริงผมอยากจะเมาแทบตาย อยากให้สมองมันตื้อ คิดอะไรไม่บอก ไม่สามารถรับรู้อะไรได้ แต่....ทุกอย่างมันกลับชัดเจนเสมอ....แม้กระทั่งตอนนี้

“อืม...เจ...พี่อาจไม่ได้โทรหาเจสักพักนะ ต้องไปที่สาขาอื่น คงยุ่งๆ น่ะ ไม่แน่ใจว่าจะมีเวลาโทรหามั้ยเลยบอกไว้ก่อน เกิดพี่หายไปเจจะได้สบายใจ”ถึงจะรู้สึกอุ่นใจแค่ไหน...แต่ชั่วขณะหนึ่ง...ผมรู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองสั่นไหว...จนแทบยืนไม่อยู่

“........ครับ...แล้ว....เมื่อไหร่พี่จะกลับมา”

“.........เดือนนี้คงยังไม่ได้นะ พี่ทำงานเจ็ดวันเลย ต้องเดือนหน้านั่นแหล่ะ ทำไมครับ คิดถึงพี่เหรอ”

“....ครับ คิดถึงมาก”

“....เจ....เป็นอะไรหรือเปล่า”

“เป็นครับ....เป็นแฟนพี่ไง”

“เจ..........ต้องเชื่อใจพี่นะ”เสียงเรียกชื่อผมและคำพูดยังคงหนักแน่นเหมือนเดิม คง...ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปใช่มั้ยครับ

“........เชื่อครับ เพราะงั้นรีบกลับมาเร็วๆ นะ เจรออยู่”

“ครับผม รอพี่ก่อนนะ พี่รักเจนะ อย่าลืม”

“พี่ก็....อย่าลืมเจนะ”อย่าลืมผมนะ....อย่าลืม...ว่าผมรอพี่อยู่

“เจไม่เป็นอะไรจริงๆ นะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรครับ เจ.....จะรอพี่”จะรอ...ให้พี่กลับมาพูดเรื่องทั้งหมดด้วยตัวเอง จะรอ....ให้พี่กลับมาเป็นของผมเหมือนเดิม ผมไม่แน่ใจว่าพูดอะไรไปบ้าง ตอบอะไรไปบ้าง เพราะผมสนใจแค่เสียงที่ได้ยิน....เสียงที่เอ่ยชื่อผมสม่ำเสมอ พยายามซึมซับน้ำเสียงทุ้มๆ ให้มาลบเลือนเสียงที่ได้ยินเมื่อวาน

“...........ไม่เป็นไรนะครับ”หมอกเดินมาเช็ดน้ำตาให้ผม เสียงสนทนาเงียบหายไปนานแล้ว แต่ผมยังคงถือมันไว้แนบหู ดีนะที่ไม่ได้ร้องไห้ออกมาตอนที่กำลังคุยกันอยู่ ไม่งั้นพี่เอ็กซ์ต้องได้ยินแน่ๆ เลย

“.........ทำไมไม่พูดกับเขาล่ะครับ ทนเก็บไว้คนเดียวทำไม”หมอกพูดเหมือนรู้อะไร

“...........ไม่มีอะไรต้องพูด.....พี่เชื่อใจพี่เอ็กซ์”

“แล้วเจร้องไห้ทำไม....กลัวอะไร....มือถึงได้สั่นขนาดนี้”หมอกยกมือตัวเองขึ้นมา ที่ข้อมือหมอกมีมือของผมจับไว้อยู่ ผมจับแขนหมอกไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่าเมื่อกี้...ผมไม่สามารถทนยืนอยู่โดยไม่ร้องไห้ได้ ชั่วขณะที่คิดแบบนั้น....ร่างกายกลับตั้งตรงและพูดคุยกับปลายสายอย่างปกติ

“........พี่อยู่ที่นี่...คนเดียว......ไม่ได้”

[nOn†ღ]

  โหม่งจีจี้

[life_fracture]

พี่นนนี่แย่งซีน

อ่านจบแล้ว





ไอ้จีบร้า

[madamkung]

ยังอ่านไม่จบ มาโหม่งเบ็ตจ๋า 

[nanalonely]

มาไม่ทัน


โดนตัดหน้า

 

[Sho_Wa]

บอกได้คำเดียว  กับเอ๊กซ์มาก

[loveorlike]

 :เฮ้อ:เอาเข้าไป

ว่าแล้วว่าที่โรงแรมต้องแอบเม้าส์กัน

เพราะสังเกตุคำที่เจบอกว่าไปโรงแรมหาพี่เอ็กซ์ล่าสุดก่อนไปเมกาพนักงานมองเจแปลกๆ

สงสารทั้งคู่เลยทำไงดี

พี่จีเอาทางออกงามๆเสมอมาให้อ่านด่วนเลยนะ

แต่ว่าตอนนี้สงสารเจมากมาย

เข้มแข็งนะเจ พี่เอ้กซ์รักเจคนเดียวนะ

อยากรู้จริงๆเลยว่าเกิดอะไรขึ้นจาก คำว่า เจ ถึงเปลี่ยนเป็นคำว่า ผม

เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

 

  o13พยายามเข้าพี่จี

[nokkie]

  สองตอนหลังเป็นตอนที่อ่านแบบผ่าน ๆ สุด ๆ เพราะทำใจให้อ่านเต็ม ๆ ไม่ได้ 

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้  ถ้าหมอกมาเป็นคนทำให้เจเปลี่ยนไปนะ จะตามไป  :เตะ1:

ไหนเคยบอกว่ารักยัยบีนักหนา กลับไปหาเค้าเซ่  มายุ่งกับเจทำไม

แล้วพี่เอ๊กซ์พูดอะไรออกไปถึงทำให้สถานะของเจกับพี่เอ็กซ์ไม่เหมือนเดิม 

ไม่เอาจบเศร้าน้า 

รักพี่จีเสมอ 

[อ้ายวี]

พี่ X ใจร้าย 

สงสาร พี่ J   

เปลี่ยนใจไม่เป็น FC พี่ X แล้ว 




  ให้พี่จี    อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว ขอจบแบบหวานๆนะครับ 
ไม่งั้น...............................................

[kYos]

ไม่น้าาาา...


แล้วเจ จะไปอยู่ไหน? 

กังวลง่า

[pongsj]

งานนี้แหละระเบิดของจริง..............คิดแล้วสยอง

[lune]

 
   
   ขอชมอีกครั้งนะคะ
   เขียนได้ เนียน และลื่นไหล แฝงความนัยไว้ทุกตอน
   แต่ีก็ตามเก็บรายละเอียดมาแจง ได้ครบเกือบเต็มร้อย
   เป็นนิยายที่มีมิติ  สนุกกับการอ่านเรื่องเล่าที่ย้อนไปมา ทั้งอดีต ปัจจุบัน  อนาคต  สนุกแต่ไม่สับสน
          พูดเป็นงานเป็นการไปรึป่าว  แต่ชื่นชมคนแต่งเรื่องนี้จริงๆ  ขอมอบ

     
   
        
     สงบ สยบเคลื่อนไหว  รออ่านต่อไปค่ะ
   
       

[the sun IN NIght]

ช่วงนี้โหมดเศร้าๆด้วย เศร้าหนักเลยเพ่... อิอิอิ

[G_wa]

   
   ขอชมอีกครั้งนะคะ
   เขียนได้ เนียน และลื่นไหล แฝงความนัยไว้ทุกตอน
   แต่ีก็ตามเก็บรายละเอียดมาแจง ได้ครบเกือบเต็มร้อย
   เป็นนิยายที่มีมิติ  สนุกกับการอ่านเรื่องเล่าที่ย้อนไปมา ทั้งอดีต ปัจจุบัน  อนาคต  สนุกแต่ไม่สับสน
          พูดเป็นงานเป็นการไปรึป่าว  แต่ชื่นชมคนแต่งเรื่องนี้จริงๆ  ขอมอบ

     
   
        
     สงบ สยบเคลื่อนไหว  รออ่านต่อไปค่ะ
   
       

ชมซะเขิลเลย....

ไปดีกว่า

[A-JJ]

ตอนนี้ พูดอะไรไม่ออกจริงๆ 

[panang]

  ไอ้หมอก  มากไปแล้วแก

คิดจะเป็นมือที่4 รึไง ฟระ  :เตะ1:

เจ  เข้มแข็งไว้นะ 

เอ็กซ์ รู้รึยังเนี่ย ที่เขาจะจัดงานหมั้น เนี่ย

[numtannaka]

  ฮืออออออออออออออน้องจีซาดิตส์ ทำร้ายจิตใจคนอ่าน

ไอ้พี่เอ็กซ์ถ้ากล้าเลือกนังมด รับรองงานนี้ตายคู่แน่

[wan]

   เจ .... ต้องเชื่อใจพี่นะ    เป็นคำพูดที่แฝงด้วยความนัย ....

พี่เอ็กซ์คงได้ข่าวอะไรจากใครมาพอสมควร  จึงได้พูด คำ ว่า... เจ ต้องเชื่อใจพี่นะ 

เพื่อให้คนรักมั่นใจ แต่ยังไง ก็เป็นห่วงน้องเจ  ดีที่ได้หมอก มาเป็นผู้ยอมเจ็บเหมือนกับ โก้ กะ ตี๋

ว่าแต่ว่า 2 คนนั้นหายไปไหนละ   

ตอนนี้พี่เอ็กซ์ คงหาทาง และกำลังแก้ปัญหาในแบบของผู้บริหาร  น้องเจ  ต้องเชื่อใจพี่เอ็กซ์นะครับ

อย่าวอกแวก   ให้รู้ไว้ว่า พี่เอ็กซ์ก็เครียดมากพอกัน

    ขอบคุณ คุณจี ที่ยังทิ้งคำพูดที่พอดูมีความมั่นคง ของพี่เอ็กซ์ไว้ให้  ได้พอบรรเทาอาการ 

ของ Fc ถ้าให้ดีรีบมาต่อนะครับ อย่าทิ้งคาไว้นาน มันไม่ดีต่อสุขภาพของ ชาวเล้า