หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434

[G_wa]

ใครที่ไม่อยาก...  หรือ      หรือ     หรือ    หรือ 
แนะนำว่า...ให้ข้ามไป แต่...โดยส่วนตัวชอบตอนนี้

*******************************************************************


เมื่อก่อน...ผมเคยถามตัวเองว่า...เมื่อไหร่ผมจะหายเหงา ผมไม่สามารถตอบตัวเองได้ ทำได้แค่รอเวลา ค้นหาที่อยู่ของตัวเอง.....คำถามนั้นมันลืมเลือนตั้งแต่ที่ได้พบกับพี่เอ็กซ์ ผมแค่...หยุดถามตัวเองเท่านั้น....ผม...ไม่เคยหายเหงาเลย มันไม่ลดน้อยลง....ไม่เลยสักนิด

“......คิดอะไรอยู่ครับ ทำหน้ายุ่งเชียว”แก้วที่มีน้ำสีเขียวอ่อนส่งกลิ่นหอมถูกยื่นมาใกล้ๆ แก้มจนรู้สึกถึงไอเย็น รอยยิ้มจริงใจจากคนตรงหน้าทำให้ผมยิ้มตาม มือที่กอดอกตัวเองไว้คลายออกเพื่อรับแก้วตรงหน้ามาลิ้มรส

“อื้ม...อร่อยดีนะ ไม่หวานมาก หอมดีด้วย น้ำอะไรน่ะ”กลิ่นหอมอ่อนๆ ช่วยให้ผ่อนคลายได้ดีเชียวครับ

“น้ำใบเตยผสมวุ้น ผมลองทำดู กะว่าจะเพิ่มลงในเมนูของร้าน”หมอกยกแก้วในมือขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่ ผมเห็นแล้วก็ดื่มตาม มันมีวุ้นผสมอยู่ด้วย นุ่มลิ้นดี ให้ความรู้สึกแปลกๆ แต่รู้สึกดีกว่าดื่มน้ำใบเตยเปล่าๆ

“อร่อยดี รับรองขายออกชัวร์”

“.......บอกแล้วไง อยู่กับผมไม่ต้องฝืนยิ้มก็ได้.......มีเรื่องอะไรอีกเหรอ”หมอกเอื้อมมือมาจับผมด้านข้างไปทัดหูเอาไว้ ตอนนี้ผมกำลังช่วยงานที่บ้านหมอก ส่วนมากก็รับออร์เดอร์นั่นแหล่ะครับ เสร็จจากงานเราก็จะติวหนังสือกัน แล้วหมอกก็จะขับไปส่งผมที่ห้อง วันไหนเหนื่อยจริงๆ ก็นอนค้างกับพวกมันที่บ้าน หมอกทำอย่างนี้...นับตั้งแต่วันนั้น

“.....แค่...เบื่อๆ น่ะ”

“เบื่อหรือเหงา....ตอบผิดให้ตอบใหม่ได้”หมอกกอดอก ถือแก้วเปล่าไว้ในมือ จ้องหน้าผมนิ่ง จนผมต้องเป็นฝ่ายหันหนี

“........ไอ้บ้า”หมอกมันทำหน้าล้อเลียน ผมเลยชกที่ไหล่เบาๆ

“ทำร้ายร่างกายกันซะงั้น ใจร้ายจัง คนไรเนี่ย”มันทำเสียงโอดโอยเหมือนเจ็บหนัก แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือผมที่ยื่นออกไปชกมัน

“อย่ามาเว่อร์ให้มากนัก ต่อยเบาๆ เอง”

“เบาตรงไหน กระเทือนหัวใจนะเนี่ย”ไอ้นี่มันลิเกจริงๆ ชอบพูดอะไรเลี่ยนๆ...แต่ก็ทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้ง

“ไอ้น้ำเน่า ทำน้ำหวานมากเลยเพี้ยนรึไง ไปๆ ไปช่วยอ้นมันเก็บร้าน”ผมดึงมือกลับแล้วหันหลังเดินเข้าร้าน แต่หมอกรีบดึงมือผมเอาไว้อีกครั้ง

“เขาเก็บร้านเสร็จตั้งนานแล้ว เจมัวแต่ยืนเหม่ออยู่นั่นแหล่ะ นี่จะมาตามไปกินข้าวต่างหาก”ผมเดินตามมันไปที่บ้านพัก ปล่อยให้มันจูงมือผมเหมือนเด็กๆ เพราะต่อให้พยายามสะบัดยังไงก็ไม่หลุด ต่อหน้าคนอื่นหมอกยังคงเรียกผมว่าพี่เสมอ แต่...ถ้าอยู่กันตามลำพัง หรืออยู่ต่อหน้าอ้น มันไม่เคยเรียกผมว่าพี่อีกเลย ผมรู้ว่าหมอกคิดยังไงกับผม และผมก็รู้ตัวว่า.....คิดยังไงกับหมอก

“มะรืนเจสอบตัวสุดท้ายแล้วใช่มั้ย”หมอกถามระหว่างที่ขับรถมาส่ง เป็นรถที่บ้านหมอกนั่นแหล่ะ ส่วนรถผมตอนนี้ก็จอดทิ้งไว้ใต้หอ ว่างๆ ก็ให้โก้ขับไปเรียนแล้วมาส่งผมที่ร้าน เรียกว่ามีคนรับ-ส่งตลอด สบายดีครับ

“......อืม”

“เป็นอะไรอีกแล้วครับ วันนี้ดูเหม่อๆ นะ”

“........อยากกินราดหน้า พาไปกินหน่อยสิ”ผมหันหน้ากลับมาบอก หมอกทำหน้างงๆ เพราะเมื่อกี้ก่อนออกมาก็กินข้าวกันแล้ว และมันก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนทานเก่ง

“นะ พาไปหน่อย เดี๋ยวบอกทาง”ผมคะยั้นคะยอต่อ หมอกก็พยักหน้ารับแบบจำใจ จากนั้นก็ขับตามทางที่ผมบอก ร้านนี้ปิดดึกอยู่แล้วครับ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้กิน เดินเข้ามานั่งในร้านก็สั่งราดหน้าไข่เจียวเส้นใหญ่เพิ่มผัก เมนูประจำของผม ส่วนหมอกสั่งแป๊ปซี่มานั่งดูผมกิน เรียกว่านั่งดูผมเขี่ยมากกว่า อิ่มจะตายอยู่แล้ว จะไปยัดอะไรลงอีกได้ไง แค่ฝืนกินไปสองสามคำก็เก่งแล้ว

“ไงล่ะ กินไม่หมด เสียของมั้ยเนี่ย”ระหว่างที่เดินมาที่ห้อง หมอกบ่นตลอดเลยครับ ก็ผมกินไปได้ไม่กี่คำก็วางช้อน ส่วนที่เหลือหมอกเลยต้องรับผิดชอบไป ผมบอกไม่ต้องกินมันก็ว่าเสียดายของ ไม่ใช่เสียดายเงินนะครับ

“ขี้บ่นเป็นตาแก่เลยนะมึงเนี่ย น่ารำคาญว่ะ ไปๆ กลับบ้านได้แล้ว ถึงห้องแล้ว”ผมไขกุญแจห้องเสร็จก็ไล่มันทันทีเลยครับ

“หมดประโยชน์แล้วเขี่ยทิ้งเลยนะ ใจร้าย”หมอกทำหน้าเศร้าทันที แต่ผมรู้ว่ามันแกล้ง ชอบทำหน้าเป็นลูกหมาถูกทิ้งอยู่เรื่อย เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้

“รู้ตัวก็ดี ดึกแล้ว กลับไปพักผ่อนไป พรุ่งนี้ไม่ไปร้านนะ ต้องไปติวกับเพื่อน”ผมผลักไหล่มันเบาๆ แล้วเปิดประตูห้อง หมอกดันประตูเอาไว้ก่อนจะปิดสนิท

“......ตกลง......เบื่อหรือเหงา”หมอกจ้องหน้าแล้วถามผมอีกครั้ง มันก็เป็นอย่างนี้ตลอด ไม่ได้บังคับตรงๆ แต่จะดึงดันในสิ่งที่ตัวเองต้องการเสมอ

“...........รู้แล้วก็อย่าถามสิวะไอ้บ้านี่”ผมด่ามันแบบไม่จริงจังในขณะที่หลบสายตาไปทางอื่น ความเอาแต่ใจในแบบของหมอก...มันอ่อนโยน

“เหงาก็บอกสิว่าเหงา.....ทำไมไม่พูดล่ะ”

“.........”ไอ้บ้านี่ จับทางผมได้หน่อยก็เอาใหญ่เลยนะ ความเกรงใจมันหายไปไหนหมดแล้วเนี่ย

“แล้วที่ไปร้านเมื่อกี้เนี่ย ไม่ได้อยากกิน แค่อยากไปใช่มั้ย.......พี่เอ็กซ์เคยพาไปล่ะสิ”แสนรู้อีกนะ

“.....เป็นนักสืบรึไง”ผมยังคงโต้ตอบผ่านทางช่องประตูแคบๆ ที่เหลืออยู่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้ามองหน้าตรงๆ อยู่ดี ไม่รู้ทำไม กับคนๆ นี้ ผมไม่สามารถโกหกหรือบ่ายเบี่ยงได้

“เดาการกระทำเจน่ะ ไม่ยากสักนิดเดียว แล้ว...แน่ใจนะว่านอนคนเดียวได้”

“ไอ้บ้า ไม่ใช่เด็กเล็กๆ นะเว้ย จะได้นอนไม่ได้น่ะ ไปๆ กลับไปได้แล้ว เกะกะขวางประตูว่ะ”

“ปากแข็งจังนะ แล้ววันนั้นใครล่ะที่ขอให้ผมนอนเป็นเพื่อนน่ะ”ไอ้หมอก ไอ้บ้า มันยิ้มล้อผมด้วย ผมผลักหน้ามันออกไปแล้วปิดประตูใส่ทันที แต่ก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะหลังบานประตู ก่อนที่เสียงจะห่างไปเรื่อยๆ กวนประสาทผมจริงเลยมัน ชอบล้อผมเรื่องวันนั้นอยู่เลย แต่...ตอนนั้นผมอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ

ผมรู้ว่าตัวเองไม่ได้เข้มแข็ง แต่ก็ไม่คิดว่าจะอ่อนแอได้ถึงขนาดนี้ บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยภาพของคนที่อยู่แสนไกล รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ถ้อยคำหยอกล้อหวานหูยังคงชัดเจน และนั่น...ทำให้ผมไม่สามารถอยู่คนเดียวในที่แห่งนี้ได้จริงๆ

ก้นบุหรี่ยังคงถูกหยอกล้อด้วยปลายลิ้น สายตาที่เหม่อมองออกไปด้านนอกยังคงไร้จุดหมาย แสงไฟจากห้องข้างๆ แสดงในเห็นว่ามีคนอยู่ แต่...ผมก็ไม่คิดจะเข้าไปรบกวนคนข้างห้องเพื่อให้คลายเหงา.....เหงา...ใช่เหงา หมอกมันรู้ใจผมดี ดีเกินไปด้วยซ้ำ คำว่า ‘เหงา’ ไม่ใช่คำน่าอาย แต่ที่ไม่เอ่ยออกไป เพราะมันจะตอกย้ำความรู้สึก ต่อให้ตะโกนบอกใครต่อใครแล้วยังไง....คนที่ต้องการบอก....เขาไม่ได้ยิน....ไม่สามารถกลับมาหาผมได้....แล้วถ้ากลับมา....จะกลับมาเพื่ออะไร ทุกครั้งที่ต้องพูดคุยกันทางโทรศัพท์ ผมกลัวอยู่เสมอว่า วันนี้...พี่เขาจะบอกผมหรือเปล่า...ผมทั้งอยากรู้และไม่อยากรู้.....มันสับสน และอึดอัดเสมอ

“ถึงบ้านแล้วหรือไง เร็วเกินไปหรือเปล่า”โทรศัพท์มือถือในห้องส่งเสียงร้อง พลันคิดไปว่าใครคนนั้นจะโทรมา....แต่ก็ไม่ใช่

“แล้วเจทำไมไม่นอนสักที ยืนชมวิวอยู่ได้”เสียงกลั้วหัวเราะตามนิสัยช่างแกล้ง กับคำถามที่คุ้นเคยทำให้ผมต้องเดินออกไปยืนที่ระเบียงแล้วมองลงไปด้านล่าง

“ทำไมยังไม่ไป ดึกแล้วนะ”ผมมองเห็นคนยืนอยู่ข้างรถ ถึงจะดูไม่ออกว่าใคร แต่ดึกดื่นขนาดนี้คงมีแค่ไม่กี่คน และก็แน่ใจได้ทันทีที่คนๆ นั้นโบกมือขึ้นมา

“ถ้ากลับไปแล้วจะเห็นคนขี้เหงายืนทำมิวสิครึไง”

“.......กลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวน้าเป็นห่วง”

“ครับผม กลับเดี๋ยวนี้แหล่ะครับ อย่าเพิ่งวางหูล่ะ คุยเป็นเพื่อนผมก่อน ระหว่างขับรถจะได้ไม่หลับ”หมอกพูดพร้อมกลับเข้าไปนั่งในรถ ไม่นานก็ขับออกไปจนมองไม่เห็น ผมกับหมอกพูดคุยกันเรื่องทั่วๆ ไป เรื่องเรียน เรื่องร้าน เรื่องงาน คุยจนไม่รู้จะคุยอะไร แต่ก็ไม่คิดจะวางสาย อย่างน้อย.....มันก็หายเหงา

“ปิดเทอมแล้วจะบินไปหาพี่เอ็กซ์เลยหรือเปล่าเจ”ตี๋ถามขึ้นระหว่างที่เราพักติว แล้วนั่งทานอาหารที่โก้ลงไปซื้อมา

“ยังอ่ะ เจติดงาน”ผมเงยหน้ามาตอบมัน ก่อนจะก้มหน้ากินข้าวผัดกะเพราหมูกรอบต่อ

“งานอะไร ไหนว่างดรับงานพี่ภานุไม่ใช่เหรอ”โก้ถามเสียงดุ หมู่นี้มันชอบทำเสียงดุๆ ใส่ผม

“งานแต่งงานญาติไอ้หมอก”ตอนแรกกะจะไม่บอก แต่มันคงเค้นคอผมให้พูดจนได้นั่นแหล่ะ รีบๆ บอกก่อนจะเจ็บตัวดีกว่า

“แล้วเกี่ยวอะไรกับมึง เสนอตัวช่วยเขาล่ะสิท่า”ไอ้โก้เริ่มพูดจาระคายหูอีกแล้ว แสดงว่า...กำลังหงุดหงิด

“แล้วพี่เอ็กซ์เขารู้หรือเปล่า เห็นกำชับตลอดว่าให้รีบไปหา แล้วอย่างนี้ไม่โกรธแย่เหรอ”ตี๋ค่อยพูดเข้าหูหน่อย ไม่ทำเสียงดุ แต่มันโดนโก้มองแบบดุๆ ใส่แทนผม

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร กูไม่ค่อยอยากไปด้วย เมืองนอกเคยไปที่ไหน พูดกับใครเขาก็ไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ไปกลับทุกปิดเทอมแบบมึงนะ”ไอ้ตี๋มันกลับไปหาพ่อแม่มันตลอด ภาษาอังกฤษไม่ต้องพูดถึง คะแนนสอบเกือบเต็มทุกครั้ง

“ก็ที่ถามเพราะจะชวนไปพร้อมกันนี่ไง กูต้องหาแม่ที่นั่นเหมือนกัน”บ้านมันทำธุรกิจร้านอาหารแล้วก็พวกส่งออกด้วย สงสัยแม่มันคงไปเปิดตลาดใหม่ ผมก็ไม่ค่อยอยากรู้เรื่องครอบครัวมันเท่าไหร่ มันก็ไม่ค่อยเล่าด้วย

“กู...ว่าจะไม่ไปว่ะ...ไม่อยากไป”

“ทำไม”โก้ทำเสียงแข็งเชียว คิดว่ากลัวรึไง

“....เปล่า...แค่ไม่อยาก”ไม่ได้กลัวนะ แค่เกรงๆ มันวางช้อนแล้วด้วย ผมเลยต้องวางตาม ส่วนตี๋หยุดกินตอนไหนไม่รู้

“คิดมากนะมึง พี่เขาคิดถึงแย่แล้วมั้ง ส่งเมลล์ถามพวกกูตลอดว่ามึงเป็นไง มึงจะไม่ใจร้ายกับเขาไปหน่อยเหรอ”นานๆ จะได้ยินโก้เข้าข้างพี่เอ็กซ์แบบนี้ แปลกดีเหมือนกัน

“เรื่องของกู”พวกมันไม่รู้เรื่องหมั้นของพี่เอ็กซ์นี่ ถ้ารู้ยังจะเข้าข้างเขาอยู่เหรอ มีหวังยุให้เลิกกันชัวร์

“พูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า”โก้จับหน้าผมให้หันไปหา นั่นถึงทำให้รู้ตัวว่า...พลาดไปแล้ว

“เจ...ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ”ผมรีบคว้าแขนทั้งตี๋และโก้เอาไว้ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นจริงๆ ผมแค่...เผลอพูดออกไปเฉยๆ

“พูดไม่คิดนะมึง หัดคิดถึงใจพวกกูบ้าง ไม่ต้องทำร้ายกันด้วยคำพูดหรอก แค่ทุกวันนี้ก็เจ็บพอแล้ว”คำพูดโก้ทำเอาผมสะอึก...ทุกวันนี้...พวกมันก็ยังเจ็บเพราะผม....เพราะอย่างนี้ไง ถึงได้ไม่อยากให้มาเป็นทุกข์กับปัญหาของผมอีก

“โก้...พูดเกินไปแล้วนะมึง เจอย่าคิดมากนะ โก้มันหงุดหงิดอยู่น่ะ เด็กมันไปมีกิ๊ก”ตี๋ลูบหัวผมเบาๆ พร้อมด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ แต่...เด็กโก้อีกแล้วเหรอ เมื่อไหร่..ทำไมผมไม่รู้

“อะไร มึงมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมกูไม่รู้”ผมอดน้อยใจลึกๆ ไม่ได้ เรียกว่า...หวงก็คงไม่แปลก มิน่าหลังๆ มานี้มันไม่สนใจผมเลย ตี๋เองก็ห่างๆ ไป ที่แท้มันมีคนที่ต้องใส่ใจมากกว่าผมแล้วสินะ

“อย่าไปเพ้อเจ้อตามตี๋มัน แค่สองคนที่ต้องดูแลก็หัวปั่นพอแล้ว ไม่หาภาระเพิ่มหรอกน่า”โก้โยกหัวผมเบาๆแล้วลงมือกินข้าวต่อ ผมกับตี๋พยายามถาม มันก็ไม่ตอบอะไร จนต้องถอดใจหยุดถาม ผมก็ไม่แน่ใจว่าตี๋พูดจริง หรือแกล้งแซวโก้เพื่อให้ผมหายเครียด แต่...คำพูดนั้นมันกระทบจิตใจผมจริงๆ นะ ผม...หวงทั้งสองคน...แต่...คงทำอะไรไม่ได้...ที่ผ่านมา พวกมันก็เจ็บพอแล้ว

กว่าจะสอบเสร็จเล่นเอาพวกผมโทรมกันเลยทีเดียว วันสอบวันสุดท้ายพวกเราไปฉลองกันที่ร้านประจำของพี่เอ็กซ์ ที่ปัจจุบันเป็นร้านประจำของผมด้วย วันต่อมาก็ยังคงไปฉลองกันที่บ้านรุ่นน้อง พวกรุ่นน้องสอบเสร็จหลังเราหนึ่งวัน ปิดเทอมนี้โก้ไม่กลับบ้าน เพราะจะอยู่ทำโปรเจ็คให้ได้เยอะๆ เปิดเทอมจะได้ไม่ยุ่ง ส่วนตี๋ก็ยังเลื่อนวันเดือนทางออกไปเรื่อยๆ มันจะรอไปพร้อมผม แต่ความจริงโดนโก้บังคับให้อยู่ช่วยกันมากกว่า

“เหนื่อยมั้ยครับ”เสียงทุ้มที่เริ่มคุ้นหูดังอยู่ด้านหลัง แก้วใสทรงสูงถูกยื่นมาแตะข้างแก้มจนต้องเบี่ยงหน้าออกห่างจากไอเย็นที่ได้สัมผัส

“เย็นนะเว้ย เล่นไรเนี่ย”

“เอาของดีมาให้ไง เหลืออีกเยอะ นานๆ จะได้กินของดีสักที”ผมหันกลับมาเห็นหมอกยืนถือแก้วไว้ในมือสองแก้ว ตอนนี้เรากำลังอยู่ในงานฉลองมงคลสมรสของญาติมัน ผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอก แค่คอยเลือกเพลงที่เปิดคลอ ช่วยหมอกดูเวลาเปิดวีดีโอพรีเซนต์ เสร็จจากช่วงนั้นผมก็ว่าง

“อะไรวะ ไวน์เหรอ ไม่เอาเหรอก เดี๋ยวเมา”ผมดันแก้วตรงหน้ากลับไปให้มันเหมือนเดิม

“แชมเปญต่างหาก เอาน่า ฉลองงานเสร็จไง น้าผมชมใหญ่ว่าทำดี เก่ง ไม่แน่ญาติๆ ผมอาจให้พี่ช่วยอีกหลายงานเลยนะ”หมอกคะยั้นคะยอให้ผมดื่ม ผมยังไม่ทันเอื้อมมือไปรับ โทรศัพท์ก็ดังซะก่อน

“ว่าไงครับ”เห็นเบอร์แปลกๆ ก็รู้แล้วครับว่าเป็นพี่เอ็กซ์โทรทางไกลมา

“คิดถึงครับ ทำอะไรอยู่ เสียงดังเชียว”

“.....ทำงานครับ จัดงานอยู่”ผมเดินออกมาด้านนอกเพื่อจะได้ฟังเสียงพี่เอ็กซ์ให้ชัดขึ้น ในขณะเดียวก็ได้ยินเสียงรอบตัวพี่เอ็กซ์ชัดขึ้นเหมือนกัน เสียง...ผู้หญิง

“เสร็จงานนี้แล้วจะมาหาพี่เลยหรือเปล่าครับ”

“เอ่อ....ยังน่ะครับ”

“เหรอ ไม่เป็นไรครับ ยังไม่ต้องมาก็ได้.....แล้วนี่ยุ่งอยู่หรือเปล่า”

“ไม่แล้วครับ หลักๆ ก็เสร็จแล้ว พี่.....”ผมจะไม่คิดมากเลย ถ้าไม่มีเสียงนั้นอยู่ใกล้ๆ เสียงที่ไม่ต้องการได้ยิน

“ผมคุยโทรศัพท์อยู่ไม่เห็นเหรอ......คุณอยากรู้อะไรโทรไปคุยกับแม่ผมเองเลยมั้ย จะได้หมดเรื่องสักที”เสียงที่เล็ดรอดเข้ามาให้ได้ยินโดยไม่ตั้งใจ...แต่ผมก็ปวดใจไปแล้ว ไม่อยากถามว่าคุยเรื่องอะไรกัน และไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ผมทำได้แค่เพียง.....เชื่อใจสินะ

“เจเดี๋ยวพี่โทรไปหาใหม่นะ”เสียงสุดท้ายห้วนและสั้น คำฝากรักที่เคยได้ยินก็หายไป ผมเดินกลับเข้ามานั่งข้างหมอก เพลงในงานยังคงคลอเบาๆ ท่ามกลางเสียงพูดคุย ไม่มีใครหันมาสนใจโต๊ะมุมห้องที่ผมนั่งกับหมอกเพียงสองคน มีเพียงหมอก......สนใจผม

“.....ทำหน้าเศร้าอีกแล้ว ผมเห็นแล้วปวดใจนะ”

“..........”

“ผมนั่งอยู่ข้างๆ ทั้งคน อย่าคิดถึงคนอื่นสิครับ”

“..........”

“ทำไมไม่รีบไปหาเขาล่ะ......ในเมื่อเจคิดถึงจนแทบทนไม่ไหวแบบนี้”

ทุกคำพูดของหมอก เป็นคำที่ผมอยากพูด อยากตอบ อยากบอกให้ใครอีกคนรับรู้.........ผมกำลังเศร้าอยู่นะ......ได้ยินเสียงพี่อยู่กับคนอื่นผมปวดใจนะ....ผมคุยกับพี่อยู่นะ......อย่าหันไปคุยกับคนอื่นสิ.... ไหนบอกว่าคิดถึงผมมากไง........ทำไมไม่รีบมาหาผมล่ะ

ผมล้มตัวมองเพดานสูงในห้องที่คุ้นเคย ใช่...ผมกลับมาถึงห้องแล้ว...ห้องมันหมุนไปหมด จำไม่ได้ว่าดื่มไปกี่แก้ว จำไม่ได้ว่าพร่ำเพ้ออะไรไปบ้าง แต่รู้ว่า...ตลอดเวลาคนๆ หนึ่งอยู่ข้างๆ เสมอ...ตอนนี้ก็ยังอยู่

“อืม....จะไปไหน......อย่าไปนะ”ผมคว้าข้อมือคนที่กำลังจะลุกจากไป สมองผมกำลังเบลอ แต่ใช่ว่าจะไม่รับรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

“เจ...ผมหมอกนะ ไม่ใช่คนๆ นั้น ได้ยินมั้ยครับ...ตั้งสติหน่อยสิ”

“....หนาวจังเลยฮะ.....”อากาศรอบตัวมันหนาว แต่ฝ่ามือคู่นี้กลับอุ่น จนอดไม่ได้ที่จะอิงแอบขอไออุ่น ฝ่ามือหนาาที่แนบแก้มอยู่ทำให้รู้สึกสบาย

“เจ....ปล่อยก่อนเร็ว เดี๋ยวไปเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้”เสียงเงียบหายไป พร้อมกับแกะมือผมออก ความอบอุ่นจางหายไปเพียงไม่นานก็กลับมา เนื้อผ้านุ่มเย็นชื้นสัมผัสไปตามใบหน้าและลำคอทำให้สบายตัว และเรียกสติกลับมาได้มากขึ้น รับรู้อะไรได้มากขึ้น...รับรู้ว่า...ข้างๆ กายผมในคืนนี้...ก็ยังคงต้องนอนกอดตัวเองเหมือนหลายคืนที่ผ่านมา

“ผมกลับแล้วนะ ไว้พรุ่งนี้ผมโทรหา”เสียงแว่วๆ ดังอยู่ใกล้ๆ สติผมเกือบครบถ้วน แต่ร่างกายไม่อำนวย ไม่สามารถตอบโต้อะไรกลับไปได้ มือควานหาสิ่งใกล้ตัวเพื่อ...หน่วยรั้งเอาไว้...ผมไม่สามารถอยู่คนเดียวได้

“อะไรครับ”

“......อย่าไปไหนนะ.....อยู่กับเจก่อน”

“เจ...ผมหมอกนะ...ไม่ใช่พี่เอ็กซ์ของเจ ทำอย่างนี้ผมเจ็บนะ ผมไม่อยากเป็นตัวแทนใคร”หมอกพูดพร้อมเกลี่ยไรผมออกจากหน้าให้ มือคู่นี้อ่อนโยนกับผมมาก มันมากจน....หวั่นไหว

“...........เจ็บ.....มากมั้ย”คำถามนี้ผมเคยถามมากี่คนแล้วนะ มีคนต้องเจ็บเพราะผมมากี่คนกัน

“....มากครับ...แต่ทนได้”รอยยิ้มอบอุ่นที่มอบให้ มัน...ซื่อตรง....คำว่าทนได้...เขาหมายความตามนั้นจริงๆ และคำว่าเจ็บมาก...ก็คงจริงเช่นกัน

“.....ขอบคุณนะ”ผมทำได้เพียงยื่นมือไปลูบหน้าเศร้าๆ เพื่อปลอบโยน ฝ่ามือหนากระชับมือผมเอาไว้แนบแก้ม ริมฝีปากปากอุ่นจูบเบาๆ กลางฝ่ามือก่อนจะไล้จูบตามนิ้วมือทุกนิ้วอย่างนุ่มนวล สัมผัสอ่อนหวาน เบาบาง ทะนุถนอมผมเหมือนเป็นสิ่งสำคัญ ผมรู้สึกตัวมานานแล้ว ต่อหน้าคนๆ นี้...ใจผมมันแกว่ง

[zandwizz]

จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ 

ไม่อยากอ่านเลย กลัวเศร้า 

[nanalonely]

เอ่ย มาลงตอนนี้อีก

งานการไม่ได้ทำแล้วฟ่ะตรู

คืนนี้จะได้กลับบ้านไหมเนี่ย

 

[A-JJ]

เม้นไว้ก่อน เห็นตอนมาอัพแล้ว ดีใจจะได้อ่านต่อ
เดี๋ยวไปอ่านก่อน อารมณ์จะเป็นไงต่อ 555555

-----------------
สามรอบและ เม้นไม่ได้ซักที
อ่านจบอยากจะกรี๊ด แต่ก็เปลี่ยนใจไม่กรี๊ดดีกว่า
เห็นน้องเจอาการดีขึ้น ก็ดีใจแล้ว
ไม่ว่าจะดีขึ้นเพราะใครก็ตาม 555555
พี่เอ็กซ์นะพี่เอ็กซ์ ถ้าไม่รีบน้องมันอาจแกว่งไปมากกว่านี้ก็ได้นา

[bbb]

ไม่รู้จะพูดไรอ่ะพี่จี
อ่านแล้วอึ้ง
อีตรงวรรคสุดท้ายนี่แหละ

เอาเถอะ แต่ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้า:)
ชอบทั้งนิยาย ทั้งคนแต่ง

แต่ติดตรงที่ว่า ค้าง อย่างแรง!

[astral]

ยังไม่ได้อ่านละเอียด แต่พอเจอบรรทัดสุดท้าย


ใจมันแกว่ง คนอ่านแกว่งตาม เจเหมือนไม้เลื้อยเลย ไม่นะ 

[naja]

อกจะแตกตายอยู่แล้วนะจี 

[sakiko]

เพราะ คำพูดที่ว่า

"โดยส่วนตัวชอบตอนนี้"  ของพี่จีอะ

ก็เรยอ่าน

แต่ อ่านแล้วมัน

แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


รุเรยว่าคนเขียนเปงไง


พี่จี แกล้งกันอะ

จายร้าย


อยากอ่านแบบ หวาน ๆๆๆๆๆๆ


อีกนานป๊ะกว่า จาพ้นฉากเศร้า   บอกหน่อยสิ  ขอร้อง

จาด้ายทามจายถูก

ขอบคุณ ล่วงหน้านะ พี่จี ที่บอก <มัดมือชกซะงั้น> 


 

[G_wa]

เพราะ คำพูดที่ว่า

"โดยส่วนตัวชอบตอนนี้"  ของพี่จีอะ

ก็เรยอ่าน

แต่ อ่านแล้วมัน

แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


รุเรยว่าคนเขียนเปงไง


พี่จี แกล้งกันอะ

จายร้าย


อยากอ่านแบบ หวาน ๆๆๆๆๆๆ


อีกนานป๊ะกว่า จาพ้นฉากเศร้า   บอกหน่อยสิ  ขอร้อง

จาด้ายทามจายถูก

ขอบคุณ ล่วงหน้านะ พี่จี ที่บอก <มัดมือชกซะงั้น> 


 

ที่ชอบเพราะคิดว่า..มันหวานปนเศร้าปนอบอุ่นดีอ่ะ....

แต่ที่บอกว่ารู้เลยว่าพี่เป็นไงนี่....เพิ่งรู้เหรอ   

[Simply Blue]

ถ้าเจยังเป็นแบบนี้ คงได้ทำร้ายหัวใจใครอีกหลายคน และคนที่เจ็บที่สุดสุดท้ายก็คงเป็นเจ.....

เพื่ออะไร  ทั้งๆที่รู้ 

[karenoo]

ใครที่ไม่อยาก...    หรือ       หรือ     หรือ    หรือ    
แนะนำว่า...ให้ข้ามไป แต่...โดยส่วนตัวชอบตอนนี้

ทำไงดีอ่านไปแล้ว แล้วก็มีอาการแบบข้างบนหมดเลย แถม ด้วย
"จุดอ่อนของฉานนนน....อยู่ตรงที่หัวใจจจจ....."   ทำไงดีใจเจแกว่งไปแล้ว  

[kakung]

อ่านแล้วทรมานจิตใจ เอิ๊กๆ เหนื่อยเลย "ใจแกว่ง"

[Just let it be]

สอง  สาม  ตอนหลังมานี่  คุณจีเข้าฟอร์มตามเดิมเลยอะ

อ่านไปลุ้นไป  เศร้าไป  น้ำตาไหลไป

(คุณจีใจร้ายจิงๆ  )

แต่ก็จะอยู่ลุ้นไปถึงตอนสุดท้ายด้วยอีกคน

อ่านแล้วก็อยากอ่านอีก  เป็นไรเนี่ย

หยุดไม่อยู่จิงๆ   

[echisen]

  อะกันเนี่ย ไม่น๊าๆๆ เจอย่ทำอย่างนี้กับพี่เอ๊กซ์นะ ไม่นะๆๆๆๆ
สงสานหมอกด้วยอ่ะ โก้ กับตี๋อีก  น่าสงสานจิงๆๆๆ
พี่เอ๊กซ์กับมาเร็วๆๆนะ เจจะไม่ไหวแล้วน๊า ๆๆๆ   
มาต่อเร็วๆๆนัฮับ จัยจะขดแล้วๆๆๆ เศร้ามากมายๆๆๆๆ

ปล. พูดถึงคู่โก้กับตี๋มั้งเน้อ หายไปเลยช่วงนี้
มาต่อเร็วๆๆนะฮับ กาซิก กาซิก

[Lalunar]

เย้ๆ คุณจีมาต่อแล้ว

ชอบวิธีการเขียนของคุณจีมากครับ  ไม่ได้ใช้คำพูดหรูอะไรเลย  แต่สื่อความรู้สึกได้ชัดเจนมากๆ  แล้วตอนนี้มันก็เป็นอย่างที่คุณจีบอกจริงๆ

ทั้งหวาน ปนเศร้า แล้วก็ อบอุ่น  รออ่านตอนต่อไปนะคับ สู้ๆ

[ranaways]

ไม่รู้ จะสงสารใครดี

ถ้าทุกอย่างต้องจบลง

คงโทษใครไม่ได้

นอกจากความโลเล ของใจเรา

ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย

[nana]

ก็มันเหงาอ่ะเข้าใจๆ

[Lacus]

  เมื่อไหร่พี่เอ็กซ์ กับ น้องเจ จะได้เจอกันซักที  แบบนี้มันเศร้า....โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ 

[wan]

บอกไม่ได้ บรรยายไม่ถูก กับความรู้สึกแบบนี้ มันบีบคั้น ยังไงชอบกล

แต่ก็บอกถึงซึ่งความรู้สึก ของตัวละครทุกตัว ว่ารู้สึกยังไง  

แต่ขอเพียงให้มันเป็นความรู้สึก ที่คิดกันไปเอง ขออย่าให้มันเป็นความจริงขี้นมาเลย

มันใจในตัวพี่เอ็กซ์  ส่วนน้องเจ ถึงจะมั่นคง แต่ในส่วนของความอ่อนไหว มีอยู่ท่วมท้น

ระวังใจตัวเองหน่อยนะ น้องเจ อย่าวอกแวก

คุณจี ก็เหมือนกัน ทำให้บรรยากาศมันอึมครึม ได้สุด ๆ ไปเลยนะ งั้น ก็ +1 ให้แล้วกันสำหรับ

การบีบคั้นครั้งนี้  

[kwa]

ไม่อยากให้น้องเจเป็นไม้เลื้อยเลย

........เม้นท์ไม่อออก................

ขอไปนอนร้องไห้ก่อนนะน้องจี

มันตื้อๆ คิดอะไรไม่ออกจริงๆ  

[osaru]

วันนี้ตั้งใจไว้แล้วว่าจะอ่านตอนที่สุดเศร้า 3 ตอนรวดเลย
หลังจากหลบไปทำใจมานาน

ไม่รู้ว่าอ่านจบแล้วจะยังมีชีวิตรอดรึเปล่า

[๐DoNuT๐]

ปวดใจขั้นรุนแรง TTwTT~
พี่เอ็กซ์ไปกี่เดือนแล้วเนี่ย ลืมนับ-*-
ฟังจากที่พี่เอ็กซ์คุยโทสับ เอิ่มคิดว่า เสร็จยัยมดแล้วแน่เลย T^T
รีบๆมาต่อนะครับ ค้างอะ ทรมานนนนน

[j4c9y]

 

เศร้า สงสารหมอกจัง

อยากฆ่า E มด

[patiharn]

รีเป็นกำลังใจและแทนคำขอบคุณ
แต่ความเห็นสำหรับตอนนี้ ....

[๐DoNuT๐]

TTwTT~
ใจมันแกว่งงงง
ขอใจคอนกรีตเสริมเหล็กจากพี่เอ็กซ์ด่วน
ยึดให้มั่นเลยนะ เจห้ามเขวเด็ดขาด TTwTT

[ment12835]

 

อ่านที่ไรก็เศร้าทุกทีเลย

พีจีชอบทำร้ายจิตใจผู้อ่านจังอะครับ

หวังว่าพี่เอ็กซ์คงไม่ติดกบั นังมดนะ

[pongsj]

เจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อ่อนแอขนาดนี้อีกแล้วเหรอ แถมลากหมอกมาเข้าวังวนอีก

แบบนี้เมื่อไหร่เจจะเข้มแข็งยืนด้วยตัวเองได้ล่ะ.............เฮ้อ ตอนนี้อ่านแล้วมัน  

[lune]

ถึงใจของเจจะแกว่ง
แต่ใจคนอ่านคนนี้ ไม่แกว่ง ค่ะ
แต่รู้สึกฝืนๆ ไงไม่รู้  มันไม่อินไปกับนิยายอ่ะ
สงสัยตั้งสติก่อนอ่านมากไป 
พี่เอ็กซ์ รีบกลับมาพบเจ ที่เปลี่ยนไป
เปลี่ยนไป จนทำให้น้องเจรู้ใจตัวเองซะที
เรื่องมันจะได้ จบ
 อ้าวพูดไรเนี่ย 
ความหมายคือ อยากอ่านตอนต่อไปเร็ว ๆ น่ะ น้องจี 

[funnyu]

ย๊ากกกกกกกกกกกกก


โกดหมอก มายุ่งกะเจ 
สงสารโก้กะตี๋ ~

[Water]

  อ่านแล้วสั่น ๆ   ฮืออ มันจะสั่นยังงี้ไปอีกหลายตอนมั้ยค่ะพี่จี