หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434

[crazykung]

 


ทำไมมานเหม่งๆง้า แงๆๆ แล้วตี๋เกิดไรขึ้นเนี้ย


บันว่า ต้องรอพี่จีเขียน บทของพี่เจ อะคับ ว่าเขาจะอธิบายเคลีย ปัญหายังไง


เพราะตอนนี้ยังเป็นด้านพี่เอกซ์อยู่เลยอะ <ด้านมืดอย่างรุนแรงง>

หวังว่าด้านพี่เจ คงสดใส แจ่มแจ้งขึ้นไม่มากก้อน้อยนะงับคิคิ 

แต่ตอนนี้บันรู้สึวก่าพี่เจ เริ่มแบบว่า เหมือนคราวตอนที่คบกับแฟนคนเก่าอะ

ระยะทาง ทำให้พี่เจเป็นเอามากนะ.......เห้อ

พี่จี แต่งได้สุดยอดมากเลยคับ จุ๊บๆ

[Alleyezonme]

  :oni2:มากระโดดรอพี่จีง้าบบบบบบบบบ  เดี๋ยวผมมาแต่งบ้างดีก่า น่าสนุกดี

[Sari]

ขอโฮกกกกก ก่อน คุณจีค๊า อย่าพึ่งเป็นจีจ้า บู๊ล้างผลาญเลือดสาดกระจายเลยน้า งื่อ (เต้นบูชายันไปก่อน 555)

แอบเห็นใจเจ อุตส่าห์ฝ่ากำแพงที่กั้นตัวเองกับคนอื่นเพื่อคน ๆ นี้ พร้อมจะเชื่อใจทุกอย่าง 

แต่ช่วงเวลาที่ห่างกันนี่ ปมต่าง ๆ มันมีมาให้เห็น ให้คิดมากทั้งนั้นเลยนะคะ แถมน้องเจยังไม่ได้รับรู้เหตุการณ์ที่พี่เอ็กซ์เป็น อยู่ คือ (เอ่อ เริ่มเบลอ แหะ ๆ ) ตอนอยู่ที่นู่น อะไร ๆ ก็ทำให้คิดมากได้ 
ที่สำคัญ หมอกยังมาแนวเดียวกับพี่เอ็กซ์ช่วงแรก ห่วงหา เอาใจใส่ gentle ทุกด้านซะอย่างนั้น คนอารมณ์อ่อนไหว แถมยังขาดที่พึ่งทางใจอย่างน้องเจจะโอนเอนไปหาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
พี่เอ็กซ์ซะอีกที่ทำอะไรไม่ชัดเจน สิ่งที่น้องเจรับรู้เลยเป็นแค่เศษเสี้ยวของเรื่องราวที่เอามาปะติดปะต่อ จนกลายเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เริ่มวกวน ไม่รู้หล่ะ เข้าข้างน้องเจ เหอ ๆ เพราะเอาความคิดตัวเองเป็นหลัก งื่อ น้องเจนี่ ช่างนิสัยเหมือนเราเสียนี่กะไร (ยกเว้นความน่ารักน่าทนุถนอม เหอ ๆ )

[bbb]

พี่จี คืนนี้ต่อป่าวคับ
อึดอัดมาทั้งันแล้วนะเนี่ย
จำได้ปะ เคยบอกพี่จีว่าชอบภาคแรกมากกว่า เพราะอ่านแล้วดูอึดอัดๆๆดี
แต่มาถึงตอนนี้ อึดอัดสุดๆๆอ่ะคับพี่ อัดอั้นโคด น้ำตาจะไหลก็ไม่ไหล ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รีบมาต่อนะคับ
ไม่งั้น พี่มาต่อยผมให้หน้าแหกเลยดีกว่า

[karenoo]

คราวนี้เชื่อจี เลยยังไม่กล้าอ่าน รอรวบยอดวันพรุ่งนี้ทีเดียว มันจะเศร้า จะรันทดขนาดไหนให้มันเป็นวันเดียวเลย แต่ว่าตามอ่าน reply อื่นๆ (โดยเฉพาะของคุณ Alleyezonme) แล้วก็พอจะเดาได้  ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเนี้ยะ.....

เลยอยากจะขอภาวนาต่อนางฟ้าจีว่า .....

น้องตี๋ของเรา...อย่าเป็นอะไรนะ ขอให้เอ็มเข้ามาช่วยไว้ทันเวลา ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน (ไม่อยากให้เป็นตามข้อ 1 ของ Alleyezonme เลย)

น้องเจ....ขอให้เข้าใจพี่เอ็กซ์เร็วๆ เลิกน้อยใจและเปิดใจบอกพี่เอ็กซ์ไปเลยว่าตัวเองต้องการอะไรบ้าง (ไม่บอกออกไปพี่เขาก็ไม่รู้หรอกนะน้อง)

พี่เอ็กซ์....ใจเย็นๆ ฟังน้องเจบ้างแล้วก็รีบไปง้อกันซะที (น้องเค้าน้อยใจอยู่ ก็เข้าไปง้อดีๆ นะ เพราะตัวเองก็มีคดีเรื่องมดอยู่)

หมอก...หลังจากเห็นเจกับพี่เอ็กซ์ทะเลาะกันแล้วก็รีบถอยออกไปซะเถอะ เจ็บคนเดียวแบบพระเอกดีกว่า ทำให้เจ็บกันทั้ง 3 คนนะจ๊ะ

ขอบนว่าถ้าคำขอข้างตนเป็นจริง จะ vote +10 ให้จีเลย  
   

[nanalonely]

Alleyezonme

อธิบายดี แฟนคลับเรื่องนี้ไม่ค่อยมีใครออกมาอธิบายอย่างนี้สักเท่าไหร่

ถูกใจพี่อีกคน

+1 ให้เลย อธิบายได้ละเอียดถูกใจ

ถ้าแต่งเรื่องเมื่อไหร่บอกเลยนะ จะตามเข้ามาอ่านด้วย
 

[OsTrich]

เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

 

 

[แมววาย]

อ่านแล้วรู้สึกตื่นเต้นมากๆ  อึดอัดมากๆ ด้วย  ลุ้นประโยคสนทนาชนิดประโยคต่อประโยคทีเดียว แบบ อุ้ยพี่ x เห็นรอยแล้ว  บอกเลยให้คนอื่นรับรู้ด้วย เดี๋ยวไม่งั้น คนอื่นจะว่าพี่ x ทำเกินกว่าเหตุ  (ขนาดนี้โก้ยังอุตส่าห์เข้าข้างเจ  หงุดหงิดโว้ย)

อ่านตอนนี้แล้ว อยาก กระโดดเตะ เจ มากๆ เลย ไม่ว่ารอยที่เกิดจะเกิดแล้วหยุดได้ก็เหอะ  จริงๆ มันไม่น่าเกิดขึ้นเลยมากกว่า   

เลิกกันไปเลย  ให้หมอกรับกรรมแทนพี่ x เหอะ ทนเจเข้าไปเถอะ  พากันไปอยู่ 2 คนเล๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไป ชิ่ว ๆ

     ส่งรักให้จีมาต่อเร็วๆ

มอบเพลงนี้ให้แกเลยจี  เอ๊ย เจ

สองรัก (ZEAL)
แต่ก่อนแต่ไรเข้าใจ
ว่าการเป็นคนรัก คือเรียนรู้กันและกัน
แต่ถ้าใครคนหนึ่งไม่ใช่ตัวจริง
ก็คงต้องจากกัน เหมือนดังเรื่องเธอกับฉัน

ทนเจ็บและยอมรับมา
เมื่อเธอได้เจอตัวจริงกว่าฉันถึงต้องไป
แต่มาวันนี้เธอมีเรื่องราวมากมาย
ที่ฟังไม่เข้าใจ ยิ่งฟังยิ่งทรมานฉัน

*เธอบอกเหตุผลที่หยุดความรักระหว่างฉัน
เพราะเธอไม่รู้ว่าจะรักเขามากกว่าไหม
ตัวปลอมอย่างฉันก็ยังคงรักบอกอย่างนี้ได้ไง
อย่าปล่อยให้หวังกันอีกเลย

**สองรัก ฉันรับไม่ไหว
เธอมีหนึ่งใจให้ไปตั้ง
สองรัก ทั้งเขาและฉัน ฝันไปหรือเธอ
มีใคร ยอมทนบ้างไหม
ลืมตาตื่นมาสักทีเถอะ
สองหัวจิตหัวใจอย่างนี้
เลือกซักทีเถอะ เอาซักทาง

( * / ** )

[MayMaMee]

ว่าจะสแกนเสียหน่อย เพราะมันดึกมากแล้ว คงอ่านมะทัน

แต่เห็นคำเตือน ตัวแดงเบอเริ่ม


ห้ามอ่าน


อ้าว ทำกรูงงไปเลย

แต่เอาวะ เราจะไม่ผิดความตั้งใจตัวเอง

ขอแกนหน่อย



สองท่อนยาวจบที่ตี๋โดนรถชน

โอ้วว น้ำตาปริ่มเลยเฟ้ย




อ๊ากกกกกกกกก.........

อยากจะกรีดร้อง แต่เกรงใจคนข้างบ้าน

ขอยกให้คุณน้องจีชนะเลิศในการแต่งนิยายถูกใจเป็นที่สุดของพี่

โค่นคุณเฟย์จากด้วยรักและเกลียดชังไปเลย


ชนะเลิศค่าา..

เด๋วเย็นนี้จะมาดื่มน้ำตานะจ้ะ

[nOn†ღ]

ทุก ๆ คนก้อคงมีเหตุผลเป็นของตัวเอง

แต่บางครั้งอารมณ์ก้อทำให้ลืมเหตุผลไปได้

และมันก้อทำให้คนที่เรารัก เสียใจ 


ว่าแต่คืนนี้จะมาลงต่อมั้ยเนี่ย ยังคงนั่งรอติดจอคอมฯ อยู่ 

[G_wa]

ใครก็ได้บอกผมที...ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น....มันเป็นแค่ภาพอดีตใช่มั้ย....ภาพอดีตที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วกับครอบครัวของผม...มันไม่จริง.......ไม่จริงใช่มั้ย....บอกผมที...ว่าร่างที่นอนนิ่งอยู่ตรงนั้น....ไม่มีจริง

“ดี ชื่ออะไรวะ กูชื่อตี๋”
“ดีครับ เราชื่อเจ ส่วนนี่ชื่อโก้ครับ”
“เชี่ย พูดเพราะไปแล้วมึง ลูกคุณหนูรึไง ฟังแล้วแสลงหูว่ะ คุณหนูเจๆ”

“มึงนี่นะ หน้าตาก็น่ารัก ไม่พูดเพราะๆ เหมือนอยู่กับพ่อแม่มึงบ้างวะ”
“เรื่องของกู มีปัญหาเหรอวะ”

“ตี๋....ตี๋จะอยู่กับเจตลอดไปมั้ย”
“ตลอดไปสิ”

“ไม่เป็นไรนะครับเจ อย่าร้องนะ นิ่งซะนะ”

“เจ....อะไรอ่ะ จูบเหรอ จูบจริงๆ ใช่ป่ะ”
“เชื่อแล้วว่าจูบจริง จูบแรกด้วยใช่ป่ะ งั้น...ใครคนแรกอ่ะ ตี๋ใช่มั้ย เจ...บอกหน่อย...จูบใครก่อน”

“เจ...ตี๋รักเจนะ”
“ตี๋....ไม่อยากอยู่กับเจตลอดไปแล้วเหรอ......อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ จำได้มั้ย”
“........ตี๋จำได้.....จะอยู่กับเจตลอดไป ตลอดชีวิตเลย”

 “ม่ายยยย....ตี๋...ฟื้นสิ..ฮึก...ฟื้นสิวะ....ไม่เอานะ....ไม่ยอม...อย่าจากเจไปนะ....ฮืออออออ.......ไม่ยอมแล้วนะ...อย่าทำแบบนี้....ตื่นมาคุยกันก่อน....ตี๋....ฮือออออออ...ตื่นมา”บอกผมทีว่าคนที่อยู่ในอ้อมแขนผมคนนี้ เขาไม่ได้เป็นอะไร.....ผมต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้อีกกี่ครั้งถึงจะพอ....ผมทำผิดอะไร ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับผมครั้งแล้วครั้งเล่า

“ไม่.....ไม่จริง.....ฮือออออ...ตี๋....ฟื้นสิ....ตื่นมาคุย...กับเจ....ฮึก....ตี๋....เจไม่ยอมนะ....ฮึก....ฮือออออ......ไม่.....อย่าจากเจไป......ฮือออออ....สัญญากันไว้แล้วไง...ฟื้นสิ....ฟื้นขึ้นมา.....”ผมร้องตะโกนจนเสียงแหบแห้ง แต่ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับ ร่างในอ้อมแขนยังคงนอนนิ่ง...มันแค่หลับใช่มั้ย....แค่หลับไปใช่มั้ย...ใครก็ได้...ช่วยผมที

ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงรถพยาบาลมาจากไหน ใครเป็นคนเรียก ร่างของตี๋ถูกจับขึ้นไปนอนบนเตียงผ้าสีขาว ตอนนี้....มีแต่เลือดที่เปรอะเปื้อนเต็มตัวผม...เลือดจากคนสำคัญของผม....มันเต็มพื้น.....เต็มแขนผมไปหมด

“ไม่จริงใช่มั้ยโก้....บอกสิ...ตี๋ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย...ไม่ยอมนะ...เจไม่ยอม...โก้....ฮือออออ....ช่วยเจด้วย.....เอาตี๋กลับมา....เจ....ฮึก...เจจะไปหาตี๋.....ฮึก...ต้องไปหาตี๋....”สองเท้าผมพยายามก้าวเดิน แต่เหมือนเรี่ยวแรงหายไปหมด เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเลือดส่งกลิ่นคาวคลุ้งชวนอาเจียน

“เจ....เจมีสติหน่อย ได้ยินโก้พูดมั้ย มาทางนี้ จะได้นั่งรถตามไป โก้จะพาเจไปหาตี๋นะ”โก้บอก โก้จะพาไป ผมเชื่อโก้ จะไป...ต้องไปหาตี๋...ตี๋รอผมอยู่...สัญญากันแล้ว...สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันไง

ผมไม่รู้ว่ามานั่งในรถตอนไหน รถของใคร มือผมสั่น ไม่สิ...ตัวผมมันสั่นไปหมด...กลิ่นเลือดยังโชยออกมา...จากแขนผม...มือผม....ไม่เอา..ไม่อยากเห็น....ล้างออกไปที..ไม่อยากเห็นมัน...ทำไมเลือดมันมากมายขนาดนี้

“เจทำอะไร!!!”เสียงโก้ตวาดอยู่ข้างหู

“ไม่เอา...มันเหม็น....มีแต่เลือดเต็มไปหมด...มีแต่เศษกระจก....กระจก.....โก้....ช่วยด้วย.....เอาแม่ออกมาที...โก้...ทำไมพ่อไม่ขยับเลย.....โก้.....เอาพ่อกับแม่เจออกจากรถที....ประตูมันติด....มันเปิดไม่ออก.....ช่วยเจด้วย.....”

“เจ....เจเป็นอะไร.....เจ!!....โก้อยู่นี่นะ เจอย่าเป็นแบบนี้สิ....เจ....อย่าทำแบบนี้กับโก้.....”เสียงโก้ยังก้องอยู่ในหัว สัมผัสจากอ้อมกอดคนๆ นี้ทำให้ผมเจ็บ....ผมเจ็บ...ไม่เอาแล้ว......ผมเจ็บ.....อย่าไปจากผม.....อย่าจากไปได้มั้ย
.
.
.
เสียงไฟจากเพดานทำให้ตาผมพร่า ต้องหลับตาลงก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมามองเพดานสีขาวด้านบน ผม....อยู่ที่ไหน....

“เจ...ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง เอาน้ำหน่อยมั้ย”เสียงคุ้นเคยที่พูดเบาๆ ทางด้านซ้ายทำให้ต้องเหลียวไปมอง ผม...ไม่ได้ฝัน...หรือ...ยังไม่ตื่นกันแน่นะ

“โก้....ตี๋ล่ะ”โก้ต้องบอกผมได้ ว่าผมฝันหรือตื่นอยู่ โก้ต้องช่วยผมได้แน่ๆ ผมรู้ คนๆ นี้ปกป้องผมได้ ช่วยเหลือผมมาตลอด เขาจะต้องช่วยผม...ทำเพื่อผม...อย่างที่สัญญากันไว้

“เจใจเย็นๆ ก่อน ตี๋ปลอดภัยแล้ว นั่นไง นอนอยู่ข้างๆ เจไง”โก้ยื่นมือมาลูบหัวเบาๆ ก่อนจะขยับออกเพื่อให้เห็นด้านหลัง เตียงนอนสีขาวที่มีร่างคนสำคัญของผมนอนอยู่...ไม่ว่าจะเป็นฝันหรือความจริง...มันดี.....ผม..ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว....ขอบคุณ....ขอบคุณที่ไม่พรากคนๆ นี้ไปจากผม....ขอบคุณ

“เดี๋ยวเจ!! ค่อยๆ ลุกนะ โก้พยุงไปเอง”ทันทีที่ผมพยายามลุกขึ้น โก้ก็จับแขนผมเอาไว้เพื่อไม่ให้สายน้ำเกลือหลุด โก้อ้อมมาพยุงผมลงจากเตียง ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เรี่ยวแรงมันหายไปหมด มือผมที่ยื่นไปสัมผัสหน้าคนที่นอนอยู่สั่นจนผมเองยังตกใจ....แก้ม....ยังอุ่น....มันอุ่น...ดีเหลือเกิน ที่ยังอุ่นอยู่....เขายังอยู่กับผม

“ฮึก....ฮือออออ....ขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ....ฮืออออ”ในอกมันตื้นตันไปหมด สมองว่างเปล่า ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้มากกว่านี้ พูดได้เพียงแค่...ขอบคุณ...ที่รักษาสัญญา....ขอบคุณจริงๆ

ผมนั่งเฝ้าตี๋ได้เพียงครู่เดียว ก็ทนความเพลียไม่ไหว โก้ต้องประคองผมกลับมานอนบนเตียงอีกครั้ง แล้วผมก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยาที่ยังเหลืออยู่ ตื่นขึ้นมาก็เย็นแล้ว แต่.......ตี๋ยังไม่ตื่นเลย ผมอยากพูด อยากคุย อยากได้ยินเสียงตี๋เหมือนเดิม

“ไหนโก้บอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แล้วทำไมยังไม่ฟื้นล่ะ”

“มันเย็บแค่ 13 เข็มเอง แต่เลือดดันออกมาไปหน่อย คงเพลียเพราะยาด้วยน่ะ พรุ่งนี้นั่นแหล่ะถึงฟื้น”ตอนนี้หมอถอดน้ำเกลือผมไปแล้วครับ แค่นอนให้น้ำเกลือเพราะร้องไห้หนัก ร่างกายขาดน้ำ อีกอย่าง...เป็นลมเพราะความดันต่ำ พอนอนพักเต็มที่ก็หาย ลงมานั่งเฝ้าตี๋ได้เหมือนคนอื่น...ใช่ครับ ในห้องมีเพื่อนๆ กับพี่ๆ เต็มไปหมด เขามาตั้งแต่ผมตื่นรอบแรกแล้ว แต่เพราะผมยังเบลอๆ เลยไม่ได้สังเกตุรอบข้างว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย หากจะว่าตามจริง...ไม่สนใจมากกว่า

“น้องเจ โก้ เย็นมากแล้วพวกพี่กลับก่อนแล้วกันนะ ฝากบอกตี๋ด้วยว่าพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่”คนพูดผมคิดว่าคงเป็นพี่โมทย์ ใกล้หมดเวลาเยี่ยมแล้ว คนอื่นๆ คงกลับหมด ห้องนี้ให้คนเฝ้าได้สองคน ตอนนี้ผมก็ไม่ได้เป็นคนไข้แล้ว โก้กับผมอยากอยู่เฝ้าตี๋ด้วยกันทั้งคู่ ไม่อยากห่างมันไปไหน ไม่อยากละสายตาเลยครับ ผมเชื่อว่า...ตี๋ต้องอยากเห็นผมเป็นคนแรกแน่ๆ

“เจ....จะเอาอะไรที่ห้องมั้ย เดี๋ยวพี่เอามาให้”

“...........”ตอนนี้ผมไม่อยากรับรู้ ไม่อยากพูดคุยอะไรกับใครทั้งนั้น ไม่ว่าเรื่องก่อนหน้านี้ ต่อจากนี้...ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม ผม...ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว

“......พรุ่งนี้พี่เอาพวกเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนก็ดีครับ นี่กุญแจห้องผม ฝากด้วยนะครับ”ในเมื่อผมไม่พูดอะไร โก้ก็ต้องเป็นฝ่ายพูดแทน ผมรอจนได้ยินเสียงปิดประตู ถึงได้หันกลับมามอง...แน่นอน...มันว่างเปล่า

“ทำไม.......อืม..ช่างมันเถอะ”โก้เหมือนจะถาม แต่ก็เปลี่ยนใจ มันคงรู้ว่าผมไม่ตอบแน่ๆ

ผมกับโก้นั่งจับมือตี๋ไว้คนละข้าง ตี๋รักษาฟรีเพราะคู่กรณีมีประกัน เขาเองก็ไม่ตั้งใจ แต่เบรคไม่ทันจริงๆโก้บอกว่าเขาเข้ามาขอโทษ แต่ทุกคนก็รู้ว่า...ไม่ผิด..มันเป็นอุบัติเหตุ ดีว่าเขาหักพวงมาลัยหลบเลยชนไม่แรง หัวมันมีผ้าพันรอบๆ ไม่มีอาการเลือดคั่งหรือสมองบวม กระดูกขาร้าว ข้อมือบวมจากแรงกระแทก มีแผลตามเนื้อตัวให้เห็นหลายแผล สำหรับผม...เห็นแล้วอยากร้องไห้ มันต้องเจ็บมากแน่ๆ เลย ขนาดหลับมันยังครางเวลาเผลอขยับตัว บางครั้งก็ขมวดคิ้วเหมือนทรมาน เห็นแล้วก็ได้แต่บีบมือเบาๆ ทำอะไรไม่ได้.....ผม...ไม่เคยทำอะไรให้มันได้เลย.....มีแต่มันที่ทำเพื่อผมตลอด

“ตี๋....เจ็บมากมั้ย....เจ็บมั้ย”ประโยคแรกที่ผมเอ่ยถามเมื่อตี๋ลืมตาขึ้นมาในตอนสายของวันรุ่งขึ้น ดูตี๋ยังเบลอๆ แต่ก็เข้าใจอะไรได้เร็วกว่าผม....ตี๋ยิ้มให้....คำพูดที่พูดออกมามันเบาเสียจนฟังไม่รู้เรื่อง โก้หยิบแก้วน้ำใส่หลอดมาให้ตี๋ดื่ม นั่นล่ะ...มันถึงได้พูดชัดขึ้น

“...เจ....อย่าร้อง”คำแรกที่พูด...คำที่เบาแสนเบา...แต่กลับหนักอึ้งในใจผม...เพียงแค่คำเดียว...ก็ทำเอาผมเจ็บไปทั้งใจ....ทำไม...ผมถึงรักคนๆ นี้ไม่ได้....ทำไม...ทำไมต้องรักผม...ทำไมถึงแสนดีแบบนี้

“ฮึก.....ตี๋......เจ็บมั้ย....ฮึก...ไม่เจ็บนะ......ไม่เป็นไรนะ.......ถ้าเจ็บบอกเจนะ”

“.....ไม่เจ็บครับ......เจ...อย่าร้องเลยนะ”ตี๋พยายามจะเช็ดน้ำตาให้ แต่ก็ไม่มีแรงพอ ผมเลยจับมือตี๋มาเช็ดน้ำตาตัวเอง ในขณะที่โก้ก็เช็ดน้ำตาให้ตี๋

“.......ตื่นสายนะ”โก้พูดกับตี๋เบาๆ คำพูดนั้นทำให้ผมกับตี๋หัวเราะออกมาทั้งน้ำตา....ตี๋ตื่นสาย...แต่ไม่เป็นไร...ขอแค่ตื่นขึ้นมาหาพวกผมก็พอ...ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันก็พอ

ตอนบ่ายเพื่อนๆ ที่รู้ข่าวก็ทยอยมาเยี่ยม คนที่อยู่ในเหตุการณ์บางคนก็ยังคงมานั่งเฝ้า ตี๋ดูสดชื่นขึ้น เรียกร้องของเยี่ยมเยอะแยะไปหมด นั่งคุยนั่งหัวเราะแป๊ปเดียวก็หลับอีก ผมกับโก้ก็ได้แต่นั่งดูหน้ามันตอนหลับ ได้ยินเสียงหัวเราะมาทั้งวัน ทำไมจะไม่รู้ว่ามันฝืน แผลไม่ใช่น้อย แต่มันไม่บ่น ไม่พูดให้ได้ยิน ที่รู้ก็เพราะมันจะคอยบีบมือโก้แรงๆ เพื่อบรรเทาความเจ็บ แต่โก้ไม่พูดอะไร ผมก็ไม่พูด ในเมื่อตี๋ทนเพื่อให้ผมสบายใจ ผมก็จะทำเป็นไม่รับรู้ เพื่อความสบายใจของตี๋

“เจ....พี่ขอคุยด้วยได้มั้ย”เสียงเรียกที่อยู่ด้านหลังในระยะใกล้ แต่...ยังไม่อยากหันไปมอง...ยังไม่ใช่ตอนนี้

“.............”

“เจ....พี่ขอล่ะ ออกไปคุยกันหน่อย อย่าเงียบแบบนี้”

“......ผมไม่ว่าง”ตั้งแต่เมื่อวาน...จนถึงตอนนี้ ผมไม่หันไปมองใคร ไม่คุยกับใคร นอกจากตี๋กับโก้ แค่สองคนนี้ก็พอ ตอนนี้...ผมอยากอยู่กับสองคนนี้เท่านั้น ไม่ต้องการคนอื่นอีกแล้ว

“เจ......ทำไมถึง....”

“.....โก้.....เจอยากให้ตี๋นอนเงียบๆ”ผมเงยหน้ามองโก้ที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว โก้พยักหน้าให้เบาๆ ก่อนจะวางมือตี๋ลงแล้วเดินอ้อมมาทางผม

“พี่เอ็กซ์ไปคุยกับผมข้างนอกก่อนแล้วกัน...ผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่พอดี”เสียงฝีเท้าที่เดินห่างออกไป พร้อมเสียงปิดประตูทำให้ผมหายใจโล่งขึ้น ผมโกรธ...โกรธมาก เพราะเขาทำให้ตี๋ต้องเป็นแบบนี้ เพราะความไร้เหตุผล เพราะความผิดพลาดของเขา ทำให้ตี๋ต้องเจ็บขนาดนี้ แต่ที่โกรธ...และเกลียดที่สุด...คงเป็นตัวเอง...เพราะผมเอง...ผมผิดเอง

“เจ...พี่นุโทรมา จะรับมั้ย”ผมสะดุ้งเบาๆ เมื่อโก้แตะบ่าผม ไม่รู้ตัวเลยว่ามันกลับเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

“อืม...ขอบใจนะ”ผมหันไปรับโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ดูเบอร์ว่าใช่พี่นุจริงๆ ก็ยกมาแนบหู โก้เดินกลับไปนั่งข้างตี๋อีกฝั่งพร้อมหนังสือหนึ่งเล่ม

“ครับ ว่าไงครับพี่นุ”

“อืมเจ พี่เพิ่งรู้ว่าเพื่อนเจถูกรถชนน่ะ ไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย”พี่นุคงรู้จากโก้ตอนที่รับสายให้เมื่อกี้

“ครับ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”

“คือ...พอดีมีงานต้องแก้ด่วนน่ะ งานที่เจออกแบบไว้ก่อนปิดเทอมนั่นแหล่ะ ลูกค้าเขาอยากให้เพิ่มโลโก้สินค้าในเครือลงไปในโบรชัวร์ด้านหลัง เจ...สะดวกแก้งานให้พี่มั้ย ถ้าไม่สะดวกก็ส่งไฟลล์นั้นมาให้พี่ก็ได้ เดี๋ยวพี่ให้คนอื่นแก้แทน”

“ไม่เป็นไรครับพี่นุ เดี๋ยวเจแก้ให้ก็ได้ รีบมากมั้ยครับ”

“ด่วนมากน่ะ อยากได้วันพรุ่งนี้ เดี๋ยวโรงพิมพ์จะพิมพ์ไม่ทัน”

“ครับพี่ เดี๋ยวผมแก้ให้ พี่ส่งรายละเอียดกับไฟลล์ภาพที่จะเพิ่มเข้าเมลล์ผมตอนนี้เลยนะ”น่าแปลกที่ผมคุมตัวเองได้ดี งานก็ต้องเป็นงาน ตอนนี้ตี๋ปลอดภัย มีโก้คอยดูแล ผมก็เบาใจ

“ได้ๆ ขอบใจนะเจ ขอโทษด้วยจริงๆ งานด่วนแล้วก็เป็นวันหยุดน่ะ โรงพิมพ์มันปิดพี่เลยไปเอาไฟลล์จากที่นั่นมาแก้เองไม่ได้”

“ไม่เป็นไรครับ เจเข้าใจ พรุ่งนี้สายๆ เจเข้าไปหาแล้วกันนะครับ”ผมพูดจบ พี่นุก็ขอโทษอีกครั้ง บอกอวยพรให้ตี๋หายเร็ว ผมเข้าใจครับ งานเร่งนี่ทำไงได้ หันมาทางโก้ มันก็พยักหน้าให้ มันรู้ว่าผมต้องการให้ดูแลตี๋แทน แล้วผมจะกลับมา สรุป...ผมก็ต้องกลับไปเจอหน้าเขาใช่มั้ย

ผมนั่งรถมาจนถึงหอพัก ระยะทางจากชั้นล่างไปถึงหน้าห้องมันเร็วกว่าที่คิดเอาไว้ ผมรู้สึกเหนื่อย...ล้า...โกรธ...ในขณะเดียวกัน...ก็.....สงสาร....และรู้สึกผิด.....ถึงจะพยายามไม่มอง แต่ทำไมจะไม่เห็นว่าพี่เอ็กซ์เองก็เจ็บ ข้อมือข้างซ้ายมีผ้าพันเอาไว้ ผมไม่รู้ว่าหนักแค่ไหน ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร...ไม่อยากรู้.......ยัง...ไม่อยากรู้

“อ๊ะ!......เจ.......”ขณะที่กำลังจะไขกุญแจเข้าไป ประตูก็ถูกเปิดออกจากคนด้านใน ใบหน้าที่แสดงความยินดีเต็มที่ทำให้ผมใจหาย ผมคิดว่าโก้คงโทรมาบอกแล้ว.... และเขาคงรออยู่

“.........”

“เจกินอะไรมาหรือยัง พี่ไม่รู้ว่าเจจะมาเลยลงไปกินที่ข้างล่างมาแล้ว”เพราะผมไม่พูดอะไร เขาเลยต้องพูดต่อ พูดคำถามที่ผมต้องตอบ...เพื่อไม่ให้เกิดความเงียบ....เพื่อหลีกเลี่ยง....การพูดคุยเรื่องอื่น

“ผมกินกับโก้แล้ว พอดีมีงานด่วน....ต้องรีบทำ”ผมพูดกรายๆ ให้รู้ว่า...ผม...ยังไม่อยากคุยเรื่องอื่น พี่เอ็กซ์หลีกให้ผมเดินเข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูเบาๆ ผมเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง ก่อนจะออกมานั่งหน้าคอมพิวเตอร์ ถึงจะพยายามไม่สนใจ....แต่ก็รับรู้ได้ว่า....เขานั่งมองผมอยู่จากด้านหลัง ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีเสียงทีวี ไม่มีเสียงเพลง....ในความเงียบ......ได้ยินชัดแม้กระทั่งเสียงหายใจ

สุดท้าย...ผมเองที่เป็นฝ่ายทนไม่ได้ ต้องหยิบหูฟังมาใส่แล้วเปิดเพลงฟังตลอดการทำงาน ไม่อยากรู้ว่าใครคนนั้นยังอยู่ด้านหลังหรือเปล่า เขาจะไปนอนหรือยัง จะยังนั่งมองผมอยู่หรือเปล่า.....กว่าจะแก้งานเสร็จก็ค่อนคืนเข้าไปแล้ว ทันทีที่ไรท์งานใส่แผ่นและปิดคอมพิวเตอร์ เมื่อหันกลับมา....เขายังคงอยู่....ถึงไม่อยากรับรู้ แต่ลึกๆ แล้ว...ผมรู้ดีว่า...เขายังเฝ้ามองผมอยู่

“พรุ่งนี้.....พี่ต้องกลับไปแล้วนะเจ”พี่เอ็กซ์พูดกับผมที่ยืนมองพี่เขาอยู่ ทั้งที่พยายามไม่สนใจ แต่....คำนั้นกลับทำให้รู้สึกวูบในอก....ผมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม....ถึงไม่สนใจ....แต่....ผมก็..เจ็บเหมือนเดิม....เหมือนครั้งแรกที่พี่เขาจะไป....ตอนนี้....คงถึงเวลา....ที่จะพูดกันเสียที

“พี่ขอโทษ...เป็นความผิดพี่เองที่ทำให้ตี๋เจ็บแบบนี้ คำว่าไม่ได้ตั้งใจคงไม่มีความหมายสำหรับเจ แต่....พี่ไม่ตั้งใจจริงๆ ตอนนั้นพี่โมโหมาก....พี่.....ขอโทษ”ไม่ว่าเมื่อไหร่...เขาไม่เคยหลบสายตาผม ยังคงมองตรงมา...และอธิบายทุกอย่าง...ผมรู้....ว่าไม่ได้ตั้งใจ...ผมรู้

“..........พี่จะไปนานมั้ย”

“ก็ประมาณสองเดือน ตอนนี้มดไม่ได้ทำงานกับพี่แล้ว พี่บอลต้องไปรับงานต่อ พรุ่งนี้เลยต้องไปพร้อมกันสามคน มดเขาลาออกแล้ว แต่ต้องเคลียร์งานทางโน้นให้พี่บอลก่อน”ลึกๆ แล้ว...ผมดีใจ....คำพูดเหล่านี้ทำให้...มันจะทำให้ผมยิ้มได้...แต่...ไม่ใช่ตอนนี้....มัน...สายไป

“ผมว่า...เราห่างกันสักพักก็ดี....เผื่ออะไรจะดีขึ้น”

“.....แค่นี้....เรายังห่างกันไม่พอเหรอเจ”

“......ผมขอโทษ....แต่....เราเลิกกันดีกว่ามั้ย”

“..ได้สิ...พี่ก็คิดว่า....เรา...เลิกกันตอนนี้ก็ดี...แต่พี่อยากรู้ว่า....ทำไม....เพราะพี่ทำให้ตี๋เจ็บงั้นเหรอ เจถึงบอกเลิกพี่”พี่เขาดูสงบกว่าที่ผมคิดเอาไว้...ผมต้องการอะไร...อยากให้เขาลุกขึ้นมาโวยวายงั้นเหรอ....ไม่สิ...เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว...ดีที่สุดแล้ว

“.....ก็ไม่ใช่หรอก....พี่ไม่รู้สึกบ้างเหรอว่าระยะหลังมา....เราเหนื่อยกันทั้งคู่.....ผมเหนื่อย....พี่เองก็เหนื่อย....มีแต่จะทำร้ายจิตใจกัน......ผม....ไม่คิดว่าจะรักพี่....อย่างที่พี่รักผมได้หรอก”

“แล้วเจคิดว่าจะรักหมอกมันได้งั้นเหรอ”หมอกงั้นเหรอ....ตั้งแต่เกิดเรื่อง...ผมก็ยังไม่ได้คุยเลย....ลืมไปเลย

“.......เคยคิด.....บางอย่างเราคล้ายกัน...เข้าใจกันได้ง่าย...แต่...ก็ยังไม่ใช่หรอก. ส่วนพี่...บางทีผมอาจเผลออาศัยความใจดีของพี่ ความอ่อนโยน....พี่ดีจนผมไม่กล้าปฏิเสธ....ผมชอบพี่...แต่....ผมไม่คิดว่าจะรักพี่ได้หรอก....พี่เคยบอกว่า...ให้เชื่อใจกัน....แต่เราก็รู้ว่า...ไม่มีใครทำได้อย่างที่พูดจริงๆ....พี่ไม่เชื่อใจผม และผมก็ไม่เชื่อใจพี่ มันก็เหมือนตอนที่เลิกกับเกต พี่เองก็เข้ามาตอนนั้นเหมือนกัน”

“.....หมอกเอง...ก็เข้ามาตอนที่พี่ต้องห่างจากเจ....เหมือนพี่เมื่อก่อน....หึ....ตลกดีนะ”พี่เอ็กซ์หัวเราะ...เสียงหัวเราะที่เยาะเย้ยตัวเอง....พี่ไม่ต่อว่าผมสักคำ...ถ้าต่อว่าผม...ผม...จะรู้สึกดีกว่านี้

“ขอโทษที่หลอกใช้ความใจดีของพี่....แต่....เราเลิกกัน...นั่นคงดีที่สุดแล้ว”...สำหรับพี่...มันดีที่สุดแล้ว....อย่ารอ...อย่ารักผมอีกเลย

“.....ดี....สำหรับใครกันแน่.....พี่ขอถามเจหน่อยได้มั้ย...เจ...มีอะไรกับหมอกหรือเปล่า”

“ก็แค่ที่พี่เห็น ผมเมา.....แต่ไม่ได้มีอะไรลึกซี้งกว่าที่ได้บอกไป”ถึงตอนนี้ผมกำลังบอกเลิกพี่...แต่..พี่เชื่อผมนะ...พี่ก็รู้ว่าผมไม่เคยโกหกพี่

“หึหึ....พี่มันก็โง่ดีนะ พยายามทุ่มเทแทบตาย ป่าวประกาศบอกใครต่อใครว่ารักผู้ชายคนหนึ่ง ไม่สนสังคม ไม่สนครอบครัว....สุดท้าย....พี่ก็ไม่เคยเข้าไปอยู่ในใจเจได้เลย.....แค่จะสำคัญเท่าสองคนนั้น....ยังไม่ได้เลย”พี่เอ็กซ์พูดจบก็เดินเข้าห้องนอนไป ผม...เข้มแข็งขึ้นบ้างมั้ย.....ผมไม่ร้องไห้ต่อหน้าพี่เขา.....เสียงผมไม่สั่นเลยสักนิด.....แต่ผมก็มั่นใจว่าไม่ได้พูดประชด ผมมีเหตุผลของผม.....ผม....จะไม่รั้งเขาไว้....ผมเหนื่อยเกินกว่าจะพยายามรักต่อไปแล้ว.....มันเหนื่อยมาตลอด....การเชื่อใจใครสักคนไม่ง่ายเลย......การรักใคร......มันก็ไม่ง่ายเหมือนกัน

ผมไม่รู้ว่าเผลอหลับอยู่ด้านนอกตอนไหน ทันทีที่รู้สึกตัวก็เพราะถูกอุ้มขึ้นมานอนบนเตียง....ผู้ชายคนนี้....เป็นอะไร....ทำไมอ่อนโยนได้ขนาดนี้....ทั้งๆ ที่ผมพูดจาไม่ดีใส่....บอกเลิกเขาไป....แต่ก็ยัง.....กอดผมไว้เหมือนเดิม.....ผมรู้ว่าพี่เจ็บ....แต่ไม่นานมันจะหาย.....ผมเองก็เจ็บ....พี่รู้มั้ย.....ผมก็เจ็บไม่น้อยกว่าพี่นะ

“......พี่รักเจ.....รักเจมาก.....จะรักตลอดไปนะ”เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหู คำเดิมๆ คำบอกรักซ้ำๆ เหมือนทุกวันที่นอนด้วยกัน....แต่วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้ว....คงไม่ได้ยินอีกแล้ว....ถึงพยายามเข้มแข็งยังไง....สุดท้าย....น้ำตาก็ยังรินไหล.....เพียงเพราะคำบอกรักของคนๆ นี้.........ผมขอโทษ...........ขอโทษ.....

บรรยากาศในยามเช้า...เงียบเหงากว่าทุกวัน ที่ระเบียงมีคนคุ้นเคยยืนทอดสายตาออกไปเบื้องหน้า แผ่นหลังกว้างที่คอยให้ความอบอุ่นและดูแลผมตลอดมา...มันดูอ้างว้าง อ่อนแอ.....จนอยากเข้าไปสัมผัส อยากปลอบประโลมเขาบ้าง......แต่เวลานี้......ผมคงทำไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

“.....พี่เอ็กซ์...ได้เวลาแล้วนะ ช่วงนี้รถติดนะ เดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก”ผมแทบจะกลั้นหายใจออกไปเพื่อรอเสียงตอบกลับ

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมดกับพี่บอลมารับ”พี่เอ็กซ์ตอบโดยไม่หันมามอง ปกติสายตาพี่เขาถ่ายทอดแทนคำพูด ความรู้สึกได้

“ครับ....งั้น...ผมไปทำงานก่อนนะ สายมากแล้ว”ผมกระชับสายประเป๋าเป้ที่พาดอยู่ แววตาคู่นั้นที่มองตรงมา...มองผม.....ด้วยแววตาที่ตัดพ้อแบบนั้น....ผมขอโทษ....แต่ตอนนี้...ผม....ไม่มีสิทธิ์ที่จะมองตาพี่อีกแล้ว......ผม....ก็เจ็บเหมือนกันนะครับพี่เอ็กซ์....ผมขอโทษ

“....เจ....ทำไมถึงเลือกที่จะเช่าห้องนี้”คำถามที่ไม่คิดว่าจะถูกถาม คำถามง่ายๆ แต่...ทำไมถึงถามผม...ในช่วงเวลาแบบนี้

“....ผมชอบที่มันมีระเบียง...มองเห็นวิวด้านนอก....มัน...ไม่อึดอัดจนเกินไป.....”ผมไม่ชอบห้องที่เป็นสี่เหลี่ยม มันเหมือนไม่มีทางออก อีกอย่างบ้านผมก็มีระเบียง แล้วก็ใช้เวลาส่วนใหญ่กันที่นั่นด้วย...มันเป็นช่วงเวลาที่ดี

“...........นั่นสินะ.......เจถึงขาดไม่ได้”ถึงจะพูดเบาขนาดไหน แต่เสียงนั้นก็ชัดเจนทุกคำ ผมไม่ค่อยเข้าใจความหมายของพี่เอ็กซ์นัก อยากจะรู้ แต่...ไม่อยากถามออกไป

“เดี๋ยวพี่โมทย์กับแดงจะมาช่วยขนของพี่กลับไปที่บ้าน เจว่างวันไหนก็โทรบอกโมทย์แล้วกันนะ”พี่เอ็กซ์จัดการเรื่องเร็วเหลือเกิน...ผม...ยังไม่ทันตั้งตัว....แต่...ผมเลือกเอง..ผมเคยอยู่คนเดียวมาตลอด...ผม...ก็ต้องอยู่ได้อีก

“.......ครับ”

“......พี่ไปล่ะ บอกตี๋ให้หายเร็วๆ นะ.........”พี่เอ็กซ์ปิดประตูระเบียงแล้วเดินเข้ามาด้านใน

“ครับ”ถ้าผมบอกว่า...อย่าเพิ่งย้ายของออกไป...จะผิดไหม....

“....พี่ไม่อยู่แล้วก็.....รักษาสุขภาพด้วยนะไอ้เปี๊ยก กินข้าวเยอะๆ อย่าอดนอนบ่อยนักนะ”

“.........”ฝ่ามือหนาขยี้หัวผมเบาๆ ก่อนจะเดินผ่านไป ผมทำได้เพียงพยักหน้า หากพูดอะไรออกไปตอนนี้...ผมคงต้องทนไม่ไหว...ร้องไห้ต่อหน้าพี่แน่ๆ

“............พี่....รักเจมากนะ....”ถ้อยคำที่ไม่คิดว่าจะได้ยินโดยตรง....ถ้อยคำสุดท้ายพร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลงไป....จบแล้วใช่มั้ย....ระหว่างพี่กับผม.....มัน...จบแล้วจริงๆ...เพราะผมเอง...ผมขอโทษ......ผมผิดเอง

หลังจากไปหาพี่นุ ผมก็ตรงมาหาโก้กับตี๋ที่โรงพยาบาล วันนี้มันดูสดชื่นขึ้น ไม่ค่อยเพลียเหมือนเมื่อวานแล้ว แผลตามตัวก็ค่อนข้างแห้งเร็ว มีปวดหัวบ้างเพราะมันชอบนอนพลิกไปทับแผลตัวเอง จะเรียกว่าโง่หรือเซ่อดีก็ไม่รู้

“เจ....ไม่ไปส่งพี่เอ็กซ์ที่สนามบินเหรอ”ผมหันหน้าจากทีวีมามองตี๋

“ไม่อ่ะ....เลิกกันแล้ว”ผมตอบเสร็จก็หันมาดูทีวีต่อ พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ...พูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร...แต่....ไม่จริงหรอก...ผมเจ็บ....เจ็บอยู่นี่ไง

“เฮ้ย!!! ทำไมล่ะ...อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะตี๋น่ะ”

“ไม่ใช่หรอก........หลายอย่างน่ะ”ผมไม่รู้จะอธิบายอย่างไร....เรื่องที่เกิดขึ้น...มันซับซ้อน

“เจ...พี่เขาไม่ได้ตั้งใจนะ แล้วถ้าไม่ได้พี่เขาดึงแขนตี๋เอาไว้ ป่านนี้คงโดนเต็มๆ แถมพี่เขาเองก็เจ็บเพราะช่วยตี๋นะ”

“อืม.......รู้แล้ว....อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลยนะ”ผมเองก็อยากจะขอบคุณเขาเรื่องนี้ด้วยซ้ำ แต่...ก็พูดไม่ออก...ไม่...อยากพูดออกไปมากกว่า

“เป็นอะไร หน้าซีดๆ นะเจ”โก้ถามพร้อมกับเดินมาแตะหน้าผากผมด้วย

“ไม่ได้เป็นอะไร เมื่อคืนนอนน้อยนะ ขอไปงีบที่โซฟาแป๊ปนะ”ผมเดินไปถึงโซฟาได้ก็ล้มตัวลงนอน เอาผ้าห่มคลุมถึงหัวเลยครับ ตอนนี้...ปวดท้องมาก...ปวดตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว....แต่ทำไงได้...ผมทำกับพี่เอ็กซ์ถึงขนาดนั้น...จะให้เขามาสงสารผมอีกน่ะเหรอ ทำไม่ได้หรอก ผมต้องปล่อยพี่เขาไป...อยู่กับผมมีแต่จะเจ็บ...มีแต่เสียใจ......คนที่อยู่รอบๆ ตัวผม...ไม่มีคนไหนเลยที่จะไม่เสียใจ.....ผม...ทำร้ายทุกคน....ผมผิดเอง....ผมขอโทษ....ขอโทษ


**********************************************************************
 

[nOn†ღ]

จิ้มมั่ง 

จะเศร้ากันไปถึงไหน   

เลิก ๆ กันไปก้อดี 

คนอ่านบร้าไปแล้ว 

เอาคนเขียนมา  ซะที

 

[hasuzz]

เลิกกันจริงด้วย 



เจ... ไม่คิดว่าเจน่าสงสารแล้วล่ะ
เจคิดถึงแต่ตัวเอง เจเอาบาดแผลในอดีตมาหุ้มตัวเองเอาไว้
จนถึงทำร้ายคนที่รักเจมาก เจก็ยังคิดถึงแค่ตัวเอง

เกลียดจริงๆ ความคิดที่ว่า
เพราะีฉัน นายถึงไม่มีความสุข
ไม่คิดมั่งล่ะ ว่าถ้าไม่มีฉัน นายจะเป็นยังไง



สงสารพี่เอ็กซ์ T^T
ไม่รู้ว่าพี่เอ็กซ์เข้มแข็งมาก หรืออ่อนแอจนไม่กล้าแม้แต่จะรั้งเจ
แต่.............แอบสะใจที่เลิกกัน (ผิดไหม?)






//ยืนยันคำเดิม
พี่จีใจร้ายที่สุด!! T^T
 

[nanalonely]

สงสารพี่เอ็กซ์

เข้าใจความรู้สึกของเจ

 

[Sho_Wa]

เจอ อย่าเป็นอะไรนะ เดี๋ยวเอา ยาธาตุน้ำขาวไปให้กิน คริคริ

โย

[disney]

  สงสารเอ็กซ์

อุตส่าห์ทุ่มเททำทุกอย่าง

สุดท้าย....ก็ไม่ได้อะไร 

[nokkie]

ท่าทางโก้ต้องบอกอะไรพี่เอ็กซ์รึเปล่า ถึงได้ยอมปล่อยเจไปง่าย ๆ แบบนี้  

กำลังสงสัยว่า สิ่งที่เจทำไป เพราะรู้อาการป่วยของตัวเองรึเปล่า  

เรื่องกำลังเข้มข้นมากมาย เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะจ๊ะ  

[Ryze]

..เจป่วยเป็นโรค..


"โรคจิต" อ่ะแน่นอน ฟันธง

[แมววาย]

แล้วก็ให้ระเบียงรักของ พี่ x กะน้อง J เป็นความทรงจำดีๆ ตลอดไป ครั้งหนึ่ง เราก็เคยรักกัน

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  เลิกกันจริงๆ เชียร์ให้เลิกกันตั้งนานแล้ว เย้  

ฮึ เจ ก็ปล่อยตัวให้หมอกจริงๆ  เป็นฝ่ายเริ่มก่อนด้วย แม้ว่ามันจะไม่ได้ลึกซึ้งอะไร แต่ก็นะ  มีนิดหน่อย ทีพี่ X ยังไม่เคยมีเลย

แล้วเอ็มจะมาเยี่ยมตี๋หรือเปล่า ลุ่นคู่ต่อไปดีกว่า  

[pongsj]

เหมือนเจ๊ใช้อดีตของตัวเอง มาเป็นสิ่งต่อรองกับใจตัวเองและใจคนอื่น

จนมันบีบให้ไม่มีใครสามารถมายืนอยู่ในเจได้เลย แล้วสักวันนึง ถ้าเจยังเป็นแบบนี้อยู่

เจต้องอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวน่ะ เฮ้อออออออออออออออออออออ กลุ้ม

[sytokin]

                                 



                             ปวดจาย 

[wan]

  ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ทั้งคู่คงเจ็บ แต่ถ้าทอดเวลาออกไป สักระยะ อะไร ๆ คงจะดีขึ้น

เมื่อถึงเวลานั้น น้องเจก็จะรู้ว่า รักพี่เอ็กซ์ขนาดไหน เมื่อเวลานั้นมาถึง ทุกสิ่ง ทุกอย่างก็จะกลับมา

เป็นเหมือนเดิม   หวังไว้อย่างงั้น

  บีบคั้นในหัวใจ สุด ๆ ต่างคนต่างมีเหตุผลเป็นของตัวเอง  แต่สุดท้ายความคิดและเวลา จะทำให้

ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม  ให้กำลังใจ Fc พี่เอ็กซ์ กะ น้องเจ  จริงไหมคุณจี  

[nana]

ถึงกับเลิกเลยเหรอ

[astral]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยย แอบมานั่งอ่าน กะลังจะไปเรียนสายแล้วโว๊ยยยยยยยยยยย ไม่เกี่ยวเลย =='

เจทำแบบนี้เท่ากับ "หนี" ทุกอย่าง ไอ้น้องเอ๊ยยยยยยยย ถ้ารู้สึกผิดก็รับผิดชอบด้วยวิธีอื่นบ้างสิเคอะะะะะะะะะะะะะะะะ อย่าวิ่งหนี เข้าใจว่าเป็นแชมป์เหรียญทองวิ่งระยะไกล 


ปล . เอ็มไปไหนบินด่วนมาหาตี๋ด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[~@มาวินฮับ@~]

อยากให้Jลืมอดีตอย่าใช้อดีตมาเป็นเครื่องบั่นทอนจิตใจอีกเลยให้Jกลับมาคืนดีกับพี่Xนะตอนนี้น้ำตาคนอ่านท่วมประเทศแล้ว

[[€]ŝĊörŦ]

กรรม...

คนอ่านน้ำตาพรากไปแล้วครับพี่น้อง

เศร้าได้ใจมากมายเลย...

พูดไม่ออกบบอกไม่ถูกเลยทีเดียวเชียว

       

[~@มาวินฮับ@~]

พี่จีขอร้องละให้กราบบบบก้อยอมให้พี่เอกซ์กับเจกลับมาคืนดีกันได้มะเราเสียน้ำตามาเยอะแล้วอยากยิ้มอย่างมีความสุขบ้างน้าาาาาา

[wutwit]

โดนใจเป็นที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดด

เลิกกันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

และหวังว่าคงไม่กลับมารักกันอีกนะ

เจน่าเบื่อที่สุดในโลกกกกกกกกกกกก

[ment12835]

 



เซงอีกแล้ว เซงทุกตอนเลย แงแง รีบๆมาต่อด่วนเลยนะครับ

[sakiko]

ระงับ  การอ่านเรื่องนี้  ชั่ว คราว   


เพราะ เสียน้ำตาไปมาก   


พี่จีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   


ทามงี้  ด้ายงายเนี่ย   

กราบๆๆๆๆๆๆๆๆ   


งาม กี่ทีก็ด้าย ระบุมาเรย


ตอนต่อไป เอา แบบว่า  เจตามพี่  x  ไป  อะ

แล้วก็ หวานกันเหมือนเดิม ด้ายปะ      



*คงแต่งแกล้งคงอ่าน*