หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434

[marchmenlo]

ไม่มีเก๋ด้วยเหรอคับ ผมว่าชีแรงดีน่ะ ชอบๆ

[G_wa]

ตั้งแต่เดินออกจากห้อง...จนถึงตอนนี้...ผมก็ยังหวังว่า เจจะมาหา...จะวิ่งเข้ามาหาผมแล้วบอกว่าขอโทษ…...แต่...ไม่มีเลย....ไม่มีแม้แต่เงา....เจใจแข็งมาก...ใจร้ายกับผมมากจริงๆ....ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาร้าย....แต่ก็ยังรัก....รักมากเหลือเกิน

ผมไม่เคยคิดว่าจะต้องปล่อยมือจากเจ...ไม่เคยคิดว่า...จะต้องเลิกคบกัน....ต่อให้เจไม่รัก ก็จะยื้อต่อไป....มันน่าขำที่ในความเป็นจริงไม่สามารถทำอย่างที่คิดได้.......มันพอแล้ว.....ผมเหนื่อยคนเดียวมาพอแล้ว....เหนื่อยเหลือเกินกับการวิ่งตามหาความรักจากเจ.....แต่นั่นไม่สำคัญ....ตราบใดที่เจยังอยู่ข้างๆ......ความอ่อนล้าต่างๆ จะจางหาย....แต่ที่ผมเจ็บ...เจ็บมาก...กับการที่เห็นกับตา...สิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น.......ผม...เจ็บเจียนตายเลยล่ะ....คนที่ไม่เคยคิดว่าจะทำร้าย...กลับทำร้ายผมเพื่อคนอื่น...ถึงจะเพื่อหยุดอารมณ์ผมตอนนั้น....แต่ก็ไม่ควรทำไม่ใช่เหรอ....ความเจ็บที่แก้มมันยังชามาถึงตอนนี้...และยังตอนที่เจไปกอดตี๋...เจร้องไห้...เสียใจ...เศร้าโศกกับคนสำคัญของเจ....แล้วผมที่นั่งเจ็บอยู่ใกล้ๆ ล่ะ...เจไม่เห็น...ไม่มองมาเลย......เหมือนผมไม่มีตัวตน......ผมพอรับได้เพราะอาการตี๋ดูหนักมาก...ผมเองก็ตกใจ......แต่ที่ทำให้เจ็บจนด้านชา.....ปวดหนึบไปทั้งใจ...ก็เพราะเสียงร้องของเจ....คนที่เจต้องการ....ไม่ใช่ผม.....คนที่เขาเรียกหา...คนที่จะเป็นที่พึ่งให้เจได้....ไม่ใช่ผม.....นั่นล่ะ...ถึงทำให้รู้ว่า.......ผม........ไม่มีค่าอะไรเลย......แล้วอย่างนี้....จะอยู่ข้างเขาต่อไปเพื่ออะไร.....ส่งเขากลับไปให้คนของเขานั่นล่ะดีแล้ว....คนที่เจขาดไม่ได้

“มด...ขอโทษด้วยนะ...สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น”มดยืนตรงหน้าผม วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เธอจะทำงานที่นี่ เธอคงคิดว่าตัวเองมีส่วนกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น แต่...ไม่ใช่หรอก...ผมพลาดเอง

“....ขอบคุณ...ยังไงก็...ขอให้โชคดีกับงานใหม่นะ”ผมไม่คิดจะบอกว่าไม่เป็นไรไม่ต้องคิดมาก...พอแล้วกับความอ่อนโยน....เพื่อที่เธอจะไม่คิดไปไกล....ไม่หวังอะไรจากผมอีก ผมกลับมาทำงานได้เกือบสัปดาห์แล้ว...แต่...ไม่มีวี่แววจากเจเลย....น่าแปลก...ทั้งๆ ที่รู้ว่าเจคงไม่โทรมา...แต่ก็ยังคอยมองและฟังเสียงโทรศัพท์ตัวเองตลอด...มันกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว...ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อมองเบอร์ของเจ...แต่ก็ไม่โทรไป

“เอ็กซ์....ท่าทางเหนื่อยๆ นะ ไปพักก่อนก็ได้นะ งานตรงนี้เดี๋ยวพี่เคลียร์ให้”

“ไม่เป็นไรพี่...ผมยังไหว”อย่าให้ผมพักเลยพี่บอล...ผม..ไม่อยากฟุ้งซ่าน ขอผมทำงานให้เต็มทีเพื่อหยุดคิดถึงเจเถอะนะ....ขอเวลาผมหน่อย

ผมทำงานหามรุ่งหามค่ำ เข้างานตรงเวลา เลิกงานหลังคนอื่น เอางานกลับไปทำที่ห้อง จำไม่ได้ว่าหลับสนิทครั้งล่าสุดเมื่อไหร่....ใจมันชา...ร่างกายมันล้า.....น่าแปลก....ที่ยังมีสติและทำงานได้เต็มประสิทธิภาพ.......จะดีกว่านี้มั้ย...ถ้าผมแสดงความเศร้าโศกออกมา....จะดีกว่านี้มั้ย....ถ้าผม....เคยผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ มาเหมือนเจ....เคยสูญเสียเหมือนหมอก....อะไรๆ มันจะง่ายกว่านี้มั้ย......ผม....ไม่ได้มีความรู้สึกร่วมในส่วนนั้น....แต่ใช่ว่าไม่เข้าใจ.....ผม....ไม่ร้องไห้ฟูมฟาย......แต่ใช่ว่า....ผมไม่เจ็บ

“พี่บอลหาที่เรียนต่อที่นี่ให้ผมหน่อยสิ ไม่รู้จะเรียนที่ไหน แล้วก็เรียนอะไรดี”

“ได้สิ แล้วคิดว่าจะเริ่มเรียนเมื่อไหร่ล่ะ”

“ด่วนที่สุดน่ะพี่ เอาเป็นคอร์สสั้นๆ ก่อนด้วยก็ได้”

“แล้ว...จะไม่กลับเมืองไทยเหรอ”

“.......กลับสิพี่.....บ้านผมนี่”กลับสิครับ...คนที่ผมรัก....คนที่รักผม....ยังรออยู่นี่นา....แม่ผมอยู่ที่นั่นทั้งคน

“เดี๋ยวพี่หาข้อมูลให้ แต่เอ็กซ์กลับเร็วหน่อยแล้วกันนะวันนี้ พรุ่งนี้ก็หยุด  พักผ่อนเยอะๆ หน่อย คุณดูโทรมมากเลย”พี่บอลบ่นผมแบบนี้มาหลายวันแล้วครับ แต่ผมก็ยังรั้นจะทำเหมือนเดิม

“เหรอครับ....ทุ่มเทกับงาน โทรมนิดโทรมหน่อยคงไม่มีใครว่าหรอก”

“แน่ใจเหรอครับว่าเพราะงาน.....พี่ไม่อยากพูดนะ แต่ทำงานโรงแรม ภาพลักษณ์มันสำคัญ.....ดูแลตัวเองด้วย อย่าให้ท่านประธานเป็นห่วงมากนัก”พี่บอลต้องคอยตอบคำถามแม่ผมเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องานหรือเรื่องส่วนตัว แม่รู้ว่าทำงานหนัก...รู้...ว่าผมกำลังมีปัญหา...แต่แม่ไม่ถาม ท่านคงรอให้ผมเล่า....แต่....ยังก่อน....ผมยังไม่พร้อม

วันนี้เป็นวันหยุด ผมเดินออกมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะตั้งแต่เช้า มองดูผู้คนวิ่งออกกำลังกาย ดูกิจวัตรประจำวันของคนอื่น ผม...ห่างหายจากเรื่องพวกนี้มานานเหมือนกัน...ก่อนหน้านี้...นอกจากทำงาน...ก็อยู่กับเจตลอด....มีแต่เจตลอด....บางที....ผมคงอยู่กับเจมากเกินไป....ตอนนี้มันเลยว่าง....คิดไม่ออกว่าจะทำอะไร.....ไม่รู้สึก...อยากทำอะไรเลย

"โมทย์....วันไหนมึงว่างๆ ช่วยไปขนของที่ห้องกูมาไว้ที่บ้านหน่อยสิวะ"ตั้งแต่วันนั้นผมก็ยังไม่ได้บอกโมทย์เลยครับ...อยากให้ทุกอย่างของผมยังคงอยู่เหมือนเดิม....แต่คงไม่ได้สินะ

"ได้สิวะ....คือ....กูเพิ่งรู้เรื่องมึงกับน้องเจเมื่อคืน.....มึงเป็นอะไรมากมั้ย กูเป็นห่วงจริงๆ ว่ะ"

"ก็....ถ้าจะบอกว่าไม่เป็นไรมึงคงไม่เชื่ออยู่ดี.....เอาเป็นว่า....ยังไม่ตายแล้วกันว่ะ...หึหึ.....เฮ้อออ.....กูว่าจะเรียนต่อที่นี่เลยนะ เรียนคอร์สสั้นๆ ก่อนน่ะ คุยกับแม่คราวๆ แล้ว เขาก็ไม่ว่าอะไร ยังไงก็ทำงานทางนี้ไปด้วยได้ มึงมาเรียนด้วยกันมั้ยวะ"

"คงยังว่ะ แม่กูให้คุมงานคนเดียวแล้ว ช่วงนี้ก็ยุ่งๆ คงสักปีหน้านั่นแหล่ะถึงคิดเรื่องเรียนต่อ แล้วนี่มึงจะกลับมาเมื่อไหร่ อย่าบอกนะว่าจะเรียนเลยไม่กลับแล้ว"

"กลับสิวะ ไม่กลับแม่ได้ด่าตาย แต่กลับไปไม่นานหรอก อาจจะสักอาทิตย์นึงน่ะ ไว้นัดเจอกันนะเว้ย คิดถึงพวกมึงว่ะ"

"เออๆ ดูแลตัวเองดีๆ นะ อย่าเสือกชิงหาเรื่องนอนให้พวกกูรดน้ำล่ะ มึงยิ่งใจร้อนอยู่ มีอะไรก็อย่าคิดมากนะมึง"

"กูไม่โง่ขนาดนั้นหรอกน่ะ แม่กูก็มี เป็นอะไรขึ้นมาใครจะดูแลวะ แค่นี้ก่อนนะมึง จะเข้าไปเอาของวันไหนก็โทรบอกเขาเองแล้วกัน บอกไอ้แดงให้ไปช่วยมึงด้วยล่ะ"

"เออๆ โชคดีเพื่อน แล้วเจอกัน"

หลังจากวันนั้นที่คุยกับโมทย์ ผมก็ยังไม่ได้คุยกับมันอีก เลยไม่รู้ว่ามันได้ไปขนของผมออกมาหรือยัง เวลาคุยกับแม่ แม่เองก็ไม่ได้พูดถึง สงสัยโมทย์มันคงจะยุ่งจริงๆ เลยยังไม่ได้ไป ลึกๆ แล้วผมเองก็ดีใจที่ห้องนั้น...ยังมีสิ่งของๆ ผมอยู่...ยังมีหลักฐานว่า....เราเคยอยู่ด้วยกัน....

"พี่ชวนมาเที่ยวนะเอ็กซ์ ไม่ได้ให้มานั่งเครียด ผ่อนคลายซะบ้างดีกว่ามั้ย"พี่บอลชวนผมออกมานั่งดื่มหลังเสร็จงาน ผมกลับมาทำงานที่นี่ได้เกือบเดือนแล้ว....เวลา...ไม่ได้เดินช้าลงหรือเร็วขึ้นเลย.....ผม...รู้สึกเฉยชากับมันมาก.....ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว....มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว

"ไม่รู้สิพี่....ผมจำไม่ได้ว่าหัวเราะครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่"แม้แต่รอยยิ้ม....ก็จำไม่ได้แล้ว

"ยังลืมน้องเจไม่ได้เหรอ"พี่บอลเป็นคนแปลกครับ ไม่เคยพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเอ่ยชื่อนี้กับผมเลย....แต่....ผมไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองหรอก....มัน...รู้สึกดีอยู่ลึกๆ....แค่ได้ยินชื่อ....ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึง....เจ้าของชื่อ

".......ไม่เคยคิดว่าจะลืม....แล้วจะลืมได้ไงล่ะพี่"การลืมคนที่รักมันทำได้เหรอ...ผมทำไม่ได้...และไม่คิดจะทำด้วย

"รวมถึงไม่คิดจะเลิกรักด้วยใช่มั้ย"

".......ทำไงได้.....รักไปแล้วนี่ครับ....ผมมันคนมั่นคงเสียด้วย"

".....หึหึ.....เอาเถอะ สักวันมันก็จะดีขึ้น"พี่บอลตบบ่าผมเบาๆ ผมก็คิดว่าอย่างนั้น...สักวันคงดีขึ้น....แต่ว่า....เมื่อไหร่ล่ะ....เร็วๆ นี้ได้มั้ย...ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว.....
.
.
.
"พี่ขอโทษเรื่องตี๋นะโก้ พี่เสียใจ...พี่...ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ..."

"ไม่เป็นไรพี่ ผมเข้าใจ แต่ก็ไม่ชอบใจนักหรอกนะกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมเข้าใจพี่....พี่ไม่ต้องคิดมากหรอก ผมเข้าใจความหมายของอุบัติเหตุดีพอ"

"อืม....แต่เจ...."

"พี่....ผมขอพูดกับพี่ตรงๆ นะ....ระหว่างพี่กับเจ....ตอนนี้มันคงแย่แล้วที่จะเหมือนเดิม"

".........ทำไม"ถึงโก้ไม่พูด ผมก็รู้...บางสิ่งเปลี่ยนไปแล้ว...

"พี่ก็เห็นเจวันนี้แล้ว....วันนี้...ยังไม่เท่ากับวันที่พ่อแม่เจเสีย....เจยังคงไม่ให้อภัยตัวเอง มันไม่ได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน แล้วยิ่งเกิดเรื่องแบบนี้อีก สำหรับพี่กับเจมันยากแล้วแหล่ะ....พี่จะว่าอะไรมั้ย...ถ้าผมจะขอเจคืน"คำพูดสุดท้ายของโก้ทำเอาผมมึน รู้สึกะเหมือนอะไรกระแทกหน้าแรงๆ ทั้งๆ ที่เคยคิดว่ามันจะต้องพูดทำนองนี้กับผมเข้าสักวัน แต่ไม่คิดว่าจะเร็วแบบนี้...ไม่คิดว่าจะเป็นตอนนี้

"ถ้าพี่ไม่ยอมล่ะ"

"จากวันนี้ไป....เจมันจะไม่คิดกับพี่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว....อย่ารั้งให้เจ็บกันทั้งคู่เลย พี่กลับไปคิดทบทวนสิ่งที่ผมเคยพูดเคยเตือนพี่ดีๆ......ไม่ว่าพี่จะพูดยังไง ตอนนี้.....ผมขอเจคืน"โก้พูดจบก็เดินกลับเข้าห้องพักไป

วันนี้เป็นอีกวันที่ผมยืนอยู่ตรงนี้....ที่ระเบียงห้องพัก...บรรยากาศด้านนอกสว่างไสวไปด้วยแสงไฟหลากสี....ไม่รู้ว่าทำไมวันนั้น...ผมถึงถามเหตุผลของการเช่าห้องนั้นกับเจ.....คำตอบที่ได้มันแสนเรียบง่าย....สื่อถึงตัวตนของเจได้ชัดเจน......ที่ๆ เจคลุกคลีบ่อยที่สุด....ห้องนอนที่ใช้พักผ่อน...ห้องนั่งเล่นที่ใช้ผ่อนคลาย...ทุกส่วนที่เจอยู่เป็นประจำ.....ไม่ได้เป็นเหตุผลหลัก...ในการตัดสินใจเช่าห้องนั้น ต่อให้มันสวยหรู มีเฟอร์นิเจอร์อำนวยความสะดวกครบถ้วน.....แต่...ถ้าไม่มีสิ่งที่เจต้องการ....เจก็ไม่อยู่......ที่เจต้องการ...ต่อให้ไม่ได้คลุกคลีตลอดเวลา...แต่.....ขาดไม่ได้......มุมเล็กๆ ที่ใช้ปลดปล่อยตัวเอง...มุมเล็กๆ ที่ใช้ปลอบประโลมความเหงา.....ตรงนั้นสิสำคัญ....จนขาดไม่ได้.......เหมือนกันสองคนนั้น.......คนที่เจขาดไม่ได้.....และไม่ใช่ผม

ช่วงหลังๆ มานี้ผมเริ่มกลับมาสู่ภาวะปกติ ทำงานเท่าที่ควรทำ ไม่โหมหนักจนคนรอบข้างกังวลเหมือนช่วงแรกๆ เลิกงานไปเที่ยวกับเพื่อนใหม่ที่รู้จักกันที่นี่ ผมกับพี่บอลเฮฮากันตลอด เหมือนได้ปลดปล่อยตัวเอง กิน ดื่ม เที่ยว เพียงแต่ไม่ได้มั่วเท่านั้นเอง เมื่อปลายสัปดาห์ที่แล้วแม่ผมขึ้นมาเยี่ยมที่นี่ และอนุมัติให้ผมอยู่ต่อได้ งานทางนั้นแม่จะให้คนอื่นรับผิดชอบแทน แต่แม่บอกให้ระงับเรื่องเรียนต่อโทก่อนครับ เพราะกิจการกำลังจะขยาย ต้องลงไปช่วย ให้ผมเก็บเกี่ยวประสบการณ์และความรู้ที่นี่ไปคอยช่วยเหลือท่าน ผมก็ตกลง ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว ผมหาคอร์สสั้นๆ เรียนสักสามเดือนกับพี่บอล

“วันนี้มีประชุมตอนบ่ายโมงนะเอ็กซ์ พี่มีธุระเดี๋ยวไปเจอกันที่นั่นเลย”พี่บอลใส่ชุดสูทเต็มยศ ถือกระเป๋าเอกสารยืนโบกมือให้ที่หน้าประตู ผมก็โบกมือตอบ โรงแรมที่เรามาดูงานตอนแรกไม่มีอะไรให้ทำแล้วครับ สรุปงานและรายงานผลเรียบร้อย งานจบพวกผมก็เลยต้องย้ายออก ตอนนี้ก็เช่าห้องบนตึกสูงอยู่กันสองคนตามประสาหนุ่มโสด

 ช่วงนี้ผมกับพี่บอลก็เรียนเป็นงานหลัก นอกเหนือจากนั้นคือเข้าไปประชุม ฟังผลการดำเนินงาน หรือแผนการตลาดตามกิจการในเครือของตระกูลผม...ใช่ครับ....ตระกูลผม...นั่นหมายถึงกิจการของคุณหญิงป้าด้วย ผมค่อนข้างแปลกใจ และดีใจที่ท่านไม่เข้ามาต่อว่าอะไรผม....แต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน คงยังเคืองๆ ที่หักหน้าท่านเหมือนกัน

“อ้าว นึกว่านอนไปแล้ว ทำอะไรมืดๆ ไฟไม่เปิด”พี่บอลไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เขาที่อยู่ที่นี่ เมากลับมาเลยครับ

“ยืนชมวิวอยู่พี่ บรรยากาศกำลังดี”ไม่รู้เป็นไงครับ ระยะหลังมานี้ ผมชอบออกมายืนดูวิวที่ระเบียงตอนดึกๆ มันทำให้ใจผมสงบดีนะครับ ได้มองออกไปไกลๆ จนเกือบสุดสายตา...แน่ล่ะ แค่เกือบ....ก็มองไปเห็นแต่ตึกนี่นา ขนาดอยู่สูงขนาดนี้ยังไม่วายเจอตึกสูงเสียดฟ้าเต็มไปหมด

“วันนี้เพื่อนพี่ถามถึงเอ็กซ์ด้วยนะ สนใจมั้ย เขาฝากเบอร์มาให้”กลุ่มเพื่อนพี่บอลที่อยู่ที่นี่ผมก็ไปเที่ยวด้วยบ่อยครับ สวยๆ ทั้งนั้น พี่บอลนี่เข้าใจคบเพื่อนนะครับ

“พี่เอาไว้โทรหาเองเหอะ ผมไม่เอาหรอก”สงสัยวันนี้ดื่มไม่เยอะครับ มาถึงก็เปิดเบียร์อีกกระป๋อง พร้อมหยิบมาเผื่อผมอีก

“คิดถึงบ้านเหรอ หรือยืนทำมิวสิคเฉยๆ”พี่บอลเดินมายืนพิงกำแพงตรงข้ามผม ไอ้นิสัยชอบแซวชอบแหย่นี่ผมเริ่มชินแล้วครับ ว่างไม่ได้เป็นต้องกัดผมทุกที

“ยืนดูวิวเฉยๆ แล้วพี่ล่ะ อยากกลับบ้านรึยัง”เมื่อผมตัดสินใจอยู่ต่อและชวนพี่เขาเรียนที่นี่ด้วยทุนของบริษัท พี่เขาก็กลับไปเก็บเสื้อผ้ามาใหม่หนึ่งรอบ แล้วก็ยังไม่ได้กลับไปอีกเลย

“ไม่มีใครให้คิดถึงว่ะ กลับไปก็เฉยๆ อยู่นี่ก็เฉยๆ สนุกไปวันๆ แล้วเอ็กซ์ล่ะ”

“ก็สนุกดีพี่ มีอะไรให้ทำเยอะดี”ใช่ครับ จากช่วงแรกที่หากิจกรรมทำเพื่อไม่ให้ตัวเองว่างจนคิดมาก ตอนนี้กลายเป็นงานอดิเรกแล้วครับ ผมต้องออกไปเดินถ่ายภาพตามมุมต่างๆ เก็บไว้ เข้าใจแล้วว่าทำไมเอ็มถึงชอบถ่ายรูป การได้บันทึกอะไรลงในกล้อง มันถ่ายทอดความรู้สึกออกมาได้มากกว่าคำว่า...ภาพถ่าย แต่มันคือ...ส่วนหนึ่งของความทรงจำ

“พี่ไม่ได้ถามถึงเรื่องนั้น....พี่หมายถึง...ยังคิดถึงใครทางโน้นอยู่หรือเปล่า”พี่บอลนี่ไม่เคยหยุดกระตุ้นความรู้สึกผมเลย จะให้ผมตอบอะไรไปได้ล่ะ ทำได้เพียงแค่ยกกระป๋องเบียร์ไปชนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะยกดื่มแล้วเดินเข้าห้องนอนตัวเอง ถึงจะรีบเดินยังไงก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะร่วนตามหลังอยู่ดี

“ว่าไงมึง จะสี่เดือนแล้วนะเว้ย เมื่อไหร่จะกลับ ใจคอจะไม่กลับมาเลยหรือไงวะ”

“ไรของมึงไอ้โมทย์ มาถึงก็ด่าทักกูเลยนะ”

“เชี่ยนี่ ผิดแล้วไม่สำนึก เพื่อนฝูงไม่มีโทรหา โทรไปก็ไม่ค่อยจะติด”

“ก่อนหน้านี้กูยุ่งเรื่องหาที่เรียนอยู่ แล้วมึงเป็นไงบ้าง”

“ก็ดี แล้วนี่รู้เรื่องซ้อมรับปริญญาหรือยัง อีกสองอาทิตย์นะ จะกลับมาหรือเปล่า ถ้าไม่มามึงไม่ต้องเรียกกูว่าเพื่อนเลย”มันกลัวผมเบี้ยวแน่ๆ แต่ผมรู้แล้วล่ะครับเรื่องนี้ ตอนที่พี่บอลกลับไป ก็นำขนาดตัวผมที่วัดจากช่างที่นี่ไปให้ที่โน่นตัดไว้เรียบร้อย จดหมายแจ้งจากมหาวิทยาลัยเตือนมารอบนึงนี่ครับ งานนี้แม่ผมไม่ยอมให้พลาดอยู่แล้ว

“ขู่กูขนาดนี้แล้วกูจะยังปฏิเสธได้เหรอวะ”

“เออ ว่าไง กลับวันไหน”

“ก็ก่อนวันรับสักวันสองวันน่ะ ไม่อยากขาดเรียนว่ะ”

“เออๆ แล้วของมึงที่หอเก่าน่ะ กูขนไปหมดแล้วนะ ขนรอบเดียวไม่ไหวว่ะ ทยอยขนเพิ่งหมดเนี่ยแหล่ะ”คำพูดของมันทำเอาใจหล่นวูบ ทั้งๆ ที่เตรียมใจไว้แล้ว แต่...พอนึกว่าที่นั่น.....ไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับผมอีก...ทำเอาใจผมเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง....ผม...ไม่มีหวังที่จะกลับไปที่นั่นแล้วสินะ

“.....เหรอ....แล้ว....เขาเป็นไงบ้าง”

“เขาน่ะใคร”

“มึงอย่ากวนกูสิวะ......เจน่ะ....เป็นไงบ้าง สบายดีใช่มั้ย”

“ก็ดี”ตอบซะสั้นเชียวไอ้เพื่อนชั่ว จะพูดอะไรให้มันยาวๆ กว่านี้ก็ไม่ได้ ไอ้..ก็ดี...นี่มันหมายความว่าไง...สบายดี ไม่เจ็บไม่ป่วย...หรือ...ไม่ค่อยสบาย แต่ไม่เป็นหนัก....แล้ว......เขาถามถึงผมบ้างมั้ย....คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า

“.......”

“มีอะไรอีกหรือเปล่า ถ้าไม่มีก็แค่นี้นะ กูมีนัด ไว้เจอกันแล้วกัน มาวันไหนบอกล่วงหน้าด้วยล่ะ”โมทย์พูดจบก็วางไปเลยครับ จะรอให้ผมถามอะไรมากกว่านี้ก็ไม่ได้ คนกำลังรวบรวมความกล้า หงุดหงิดครับ

สุดท้ายผมกลับเมืองไทยคนเดียว พี่บอลเป็นตัวแทนอยู่เรียนที่นี่ครับ กลับมาจะได้มีคนสอนผมได้ พี่เขาเสนอตัวเองนะครับ ผมบอกให้กลับมาด้วยกัน จะได้ไปถ่ายรูปกับผมด้วยก็ไม่ยอม สงสัยแอบติดสาวที่นั่นแน่นอน

“เป็นไงลูก ผอมไปนะเนี่ย ทำงานหนักไปหรือเปล่า”แม่มารับผมถึงสนามบินเลยครับ ดีใจมากๆ ที่เห็นแม่เป็นคนแรก อยากเข้าไปกอดไปหอมให้หายคิดถึงเลย คงคิดช้าไป...แม่เองที่สวมกอดผมแล้วหอมแก้มผมทั้งสองข้างจนแทบช้ำ รอบข้างก็มองๆ แต่ไม่อายครับ โตแล้วก็อ้อนแม่ได้

“คิดถึงแม่สุดๆ เลยครับ.....คิดถึงมาก”ไม่รู้ทำไม รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา....ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้....เราจะร้องไห้ก็คงไม่แปลกใช่มั้ย....ใช่....ผมร้องไห้....น้ำตาผมไหล....ความอ่อนล้า...ปวดใจ....ผิดหวัง....ความเหน็ดเหนื่อยจากเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว...ทุกอย่างมันถูกระบายออกมาหมด....ผมร้องไห้ขณะก้มลงกอดแม่.....เพียงมือเล็กๆ ที่ลูบหลังปลอบโยน ไม่ต้องเอ่ยถ้อยคำใดๆ....ผม...ดีใจที่ได้เกิดเป็นลูกของแม่....ดีใจ....มากๆ.....ขอบคุณที่คลอดผมมา....ขอบคุณครับ

“เดี๋ยวแม่ต้องกลับไปทำงานอีก เอ็กซ์จะกลับเข้าบ้านเลยรึเปล่า”ตอนนี้บ่ายกว่าแล้ว แม่คงแวะออกมารับผมแล้วกลับไปทำงานต่อแน่ๆ

“ขอไปเอารถที่บ้านก่อนแล้วกันครับ”ไม่มีรถขับไปไหนไม่ค่อยสะดวกเลย คนขับรถไปส่งแม่ผมที่โรงแรมก่อนจะขับมาส่งผมที่บ้าน แดงคงไปเรียน ป้านอมก็ออกมาช่วยผมถือกระเป๋ากับของฝากไปเก็บให้ ผมเดินขึ้นมาที่ห้องนอนตัวเอง....ในห้อง...เปลี่ยนไปเยอะเลยครับ....ตุ๊กตาที่แม่...หรือผมเป็นคนซื้อให้เจ...กองอยู่บนเตียงเต็มไปหมด....เจคง...ไม่อยากเก็บของผมไว้เลยสินะ

“มึงอยู่ร้านเปล่าวะ เดี๋ยวกูเข้าไปหา”ผมโทรหาโมทย์ทันทีที่ขับรถออกมาจากบ้าน ได้คำตอบว่ามันเฝ้าร้านอยู่ก็ขับไปหาเลย เดี๋ยวนี้มันแต่งตัวเต็มยศเลยครับ สร้อยคอ นาฬิกา แหวน เข็มกลัดเนคไทด์....ทุกอย่างดีไซน์เท่ห์ๆ ทั้งนั้นเลยครับ มีฝังเพชรฝังพลอยเสียด้วย ถ้าผมเป็นโจรจะดักปล้นมันนี่แหล่ะ ครั้งเดียวรวย

“วันนี้เลิกงานเร็วมั้ยวะ”

“เย็นนี้กูมีงานเลี้ยงว่ะ ไม่งั้นกูไม่แต่งตัวเป็นตู้เพชรเคลื่อนที่อย่างนี้หรอก”

“อ้าวเหรอ กูนึกว่าแต่งเป็นประจำซะอีก”

“แต่งให้ล่อโจรมาปาดคอชิงทรัพย์รึไงมึง แล้วมึงน่ะ กว่าจะมาได้ ทำไมไม่มาเอาวันซ้อมเลยวะ อีกแค่สองวันเอง”

“ก็อยากมาล่วงหน้าหลายวัน แต่ติดเรียนว่ะ”

“แหลไปเรื่อยนะมึง”

“เออๆ งั้นมึงทำงานไปเหอะ กูแวะไปทำธุระก่อน ไว้เจอกัน”ดูท่าทางงานมันยุ่งครับ ไม่อยากกวน ผมต้องเข้าไปที่โรงแรม แม่สั่งตัดชุดไว้ที่นี่ มาลองวันนี้ คงไม่มีสิทธิ์แก้แล้วหล่ะครับ

ชุดออกมาดูดีเลย แต่งเต็มยศแบบนี้แล้วมันแปลกๆ ร้อนมากๆ ด้วย ไม่อยากนึกถึงพรุ่งนี้เลยครับ อึดอัดสุดๆ แต่เอาเถอะครับ...คุณแม่ท่านชอบ...ชมใหญ่เลยว่าดูดีกว่าที่คิด..ผมว่าคำชมแม่มันแปลกๆ นะครับ

ผมรับชุดมาเก็บไว้ในรถ เย็นแล้ว...แต่คิดไม่ออกว่าจะไปไหน...ไม่ใช่สิ....รู้อยู่แล้วว่าอยากไปไหน...แต่....ไม่กล้าที่จะไปต่างหาก ถึงจะคิดมากมาย จะกังวลอะไรอยู่...ผมก็...มาถึงแล้ว ผมจอดรถใต้หอ มองไปยังห้องของคนที่...เคยคุ้นเคย....ม่านปิดสนิท สงสัยคงจะไม่อยู่ ใกล้ค่ำแล้ว...เขา...คงไปอยู่กับเพื่อนๆ เขาล่ะมั้ง ขณะที่กำลังจะละสายตาจากระเบียงห้องนั้น...ร่างของใครบางคนที่ไม่คุ้นตาก็เดินออกมา....ผมเผลอกำหมัดตัวเองแน่น....คนสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ด้านบน ถึงจะมองไม่ชัด...แต่...ก็จำได้....หนึ่งในนั้น....คือคนที่แย่งคนของผมไปไง

ผมกลับเข้ามานั่งในรถแล้วออกรถอย่างแรง เพื่อบรรเทาอารมณ์ตัวเอง ทั้งๆ ที่คิดว่าดีขึ้นแล้ว ทำใจได้บ้างแล้ว ทั้งๆ ที่ตอกย้ำตัวเองเสมอว่าไม่มีสิทธิ์....นึกหัวเราะตัวเอง...คิดถึงเขาเหมือนคนบ้า....อยากถามใครต่อใครว่าเขามีใครใหม่หรือยัง.....แต่ก็ไม่มีความกล้าพอที่จะฟังคำตอบ....ตอนนี้มันชัดเจนแล้ว.....ไม่อยากรู้ว่าความสัมพันธ์เป็นแบบไหน....แต่...เขามาแทนที่ผมแล้วใช่มั้ย....นี่ต่างหากที่สำคัญ

“ตายแล้วคุณเอ็กซ์ ดื่มมาเหรอคะ”ระหว่างทางผมแวะซื้อเบียร์จากร้านค้าในปั๊ม นั่งดื่มที่นั่นอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่...ก็ไม่ลืมภาพที่เห็นสักที....เหตุการณ์ต่างๆ มันยังย้อนมาในความทรงจำ...ทุกอย่างมันยังชัดเจน...ไม่เคยเลือนหายไปอย่างที่หวังเลยสักนิด

“นิดหน่อยครับป้า ไม่ต้องตกใจ เดี๋ยวผมขึ้นไปนอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้ปลุกผมด้วยล่ะ”ผมสวมกอดป้านอมเบาๆ ก่อนจะเดินเซๆ ขึ้นห้องไป แขวนชุดที่ต้องใส่วันมะรืนไว้ในตู้ หยิบชุดนอน....ชุด....มันไม่ใช่ของผมนี่นา....เสื้อผ้าพวกนี้......มัน....ของ

“....พี่เอ็กซ์”

[nanalonely]

สงสารเอ็กซ์จัง
 

[naja]

อ๊ากซ์ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง


ใครเรียกเอ๊กซ์

[blue ink]

ค้างมากกเลย
พี่จีมาต่อเร็วๆนะครับ

[sin_no]

ใครเรียกพี่เอ็กซ์

อยากรู้อยากรู้

แล้วเราก็อดใจไม่อ่านไม่ได้เเล้ว

[Simply Blue]

 :a5:จ๊ากกกกกก ใครๆๆๆๆๆ ใครเรียกพี่เอ็กซ์ เอ็มหรือเปล่า ไม่น่าใช่  เค้าคือใคร ได้โปรด....จะขาดใจ

[yuiyui]

  ขอให้น้องเจเป็นคนเรียกพี่เอ็กซ์ด้วยเถิด

[IZE]

พี่จี ใจร้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เอามาให้ค้างอะ

สงสารพี่เอ็กซ์น้ำตากะลังมา  แล้วใครมาเรียกพี่เอ็กซ์

กระตุ้นต่อมอยากรู้ได้ดีเหลือเกิน

[greentea]

โชคดีจังเลยค่ะที่เข้ามาอ่านวันนี้พอดี

ตอนแรกอ่านๆไปแล้วใจไม่ดี กลัวนู่นกลัวนี่ไปหมดเลย T_T
แต่อ่านไปจนถึงตอนจบแล้วพยายามคิดในแง่ดี หวังว่าตอนหน้าคงจะมีอะไรดีดีเกิดขึ้นนะคะ
ขอบคุณคุณจีมากค่ะ มาต่อตอนหน้าเร็วๆนคะ ^_^

[kaporzung]

อ่านตอนนี้แล้วทรมานหัวใจเหลือเกินค่ะ    สงสารพี่เอ็กซ์มากอ่ะ

ค้างอย่างแรง ใครเรียกกันหว่า

พี่เอ็กซ์ขา อดทนนะคะ เอาใจช่วย 

นั่งปูเสื่อรอตอนต่อไปค่ะ 

[princess]

ขอเดาๆว่าคนที่เรียกพี่เอ๊กซ์น่าจะเป็น...เจ(หรือป่าวหว่า)

แต่พี่โมทย์ขนของพี่เอ๊กซ์กลับมาที่บ้านหมดแล้ว

เจก็น่าจะถือเป็นของพี่เอ๊กซ์ด้วยนะ

แล้วตุ๊กตานั่นอีก เจติดตุ๊กตาไม่ใช่เหรอ

หวังว่าพีจีจะไม่ใจร้าย ทำร้ายจิตใจคนอ่านจนเกินไป

[nirun4]

  พี่จี ทำอย่างนี้ได้งัยอ่ะ ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง 

[marchmenlo]

มองในแง่ร้ายไว้ก่อน.....เอ็มแหงม ๆ 

แค่ความรู้สึกลึก ๆ อยากให้เป็น...????????? หวังว่าน่ะ

[moonlight]

สงสารp'x

หวังว่าคนที่เรียกจะเป็นJนะไม่ใช่M

[Mint]

ต้องเป็น เจ แน่ๆเลย 



v
v
v
v

ปอลอ ปอลอ>>>>เหลืออีก  2 ตอนใกล้จบแระน๊าาาาาาาา


อ่อแล้วก็จบแน่นอนนนนนนน ใน วัน ศุกร์   นี้


ชาวเล้ารับแซ่บ 

[marchmenlo]

เข้ามารับทราบด้วยคน

[wan]

 ชุดพวกนี้มันไม่ใช่ ของผมนี่นา ...เสื้อผ้าพวกนี้มัน .... ของ...

พี่เอ็กซ์ ....

สาธุ ขอให้เป็นเสียของคนที่พี่เอ็กซ์ อยากเจอมาที่สุด

มาลุ้นกันต่อดีกว่าว่า คุณจี จะจัดการกับ เรื่องของ คน 2 คนนี้ยังไง

แต่ ... อย่าให้รอนานนะครับ  มันจะ 300 แล้วน้า  

[vvoonsen]

โก้ทวง!!!

ขอให้คนที่เรียกพี่Xเป็นJด้วยเถอะ

[Alleyezonme]

+++ หมาน้อยมาแว้ววววววววววววว มา Update คะแนนให้ต่อครับ.....หลังจากพี่จีมา Update เรื่องราวเรียบร้อย +++



- ช่วงนี้หมาน้อย งด คอมเม้นต์ทุกกรณี (เนื่องจากมีหลายคน หลังไมค์บอกว่าไม่ให้เม้นต์........ก็จะตามนั้นนะคับบบบบบบ......ทุกฝ่ายสบายใจดีงับ)

- ส่วนเรื่อง Vote มีบางคนบอกให้เลื่อนเวลา Vote ออกไปอีก จนกว่าเรื่องจะจบ แล้วค่อยดูผลรวมทีเดียว......หมาน้อยจัดให้งับ.....

- ส่วนผล Vote ของหมาน้อย ขอตัดทิ้งด้วยเช่นกันครับ (เนื่องจากมีคนหลังไมค์อีกว่า หมาน้อยไม่ได้อยู่ในตัวละคร.........(ลืมไปเช่นกันครับ).........เลยจัดไปคับ)

- แต่ยังไงก็ขอขอบคุณ  TOS, kaporzung, maya, oniberon และหลายๆ คนที่ไม่ได้กล่าวถึงที่ได้ Vote ให้หมาน้อยครับ..........น้อมรับคับ
 


...หมาน้อย On the rock...

[nolirin]

สงสารพี่เอ็กซ์

 :m13:คนที่เรียกจาเปงเจรึป่าวน๊า

ขอให้เปงเจทีเถอะ..จีจังคงมะใจร้ายให้เปงคนอื่นหรอกนะ

 :sad2:หลังเนี้ยน้ำตาท่วมหน้าคอมทุกวันเรยยย

เหลืออีก 2 ตอนแล้วเหรอเนี้ย???

รับทราบค๊าบบบบ

[maabbdo]

อ่านตอนนี้เเล้ว

นั่นเเหละน้า

 

[Ryuse]

เพื่อนพี่เพื่อนน้องครับ ไม่ต้องมองแง่ร้าย ไม่ต้องมองแง่มุมซอกหลืบไหนแล้ว




เจกลับมาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว



ไม่งั้นจะต่อเรื่องยังไงล่ะครับ จริงมั้ย เฮ้อ . . . ลุ้นเหลือหลาย คืนดีกันเถอะ

จะบอกว่าคืนดีกันง่ายไป ก็ช่างแล้ว กลับมาเถอะ


ปล.คิดเหรอว่าเอ็มมันจะพูดดีๆกับพี่มัน ทำอาตี๋สุดที่เลิฟเจ็บซะขนาดนั้น

[Twister]

พี่เอ็กซ์  พี่เอ็กซ์ พี่เอ็กซ์ พี่เอ็กซ์ พี่เอ็กซ์ 

ลุ้นๆ ใครเรียกพี่เอ็กซ์

 สาธุ ขอให้เป็น เจ ทีเหอะ

[numtannaka]

ให้เดาแบบเข้าข้างตัวเอง "พี่เอ็กซ์" นั่นน่าจะเป็นเสียงเจ

แต่ถ้าไม่อยากผิดหวังที่หลังขอเดาว่าเป็นเสียงน้องชายสุดเลิฟแล้วกัน เค้าไม่อยากอกเดาะที่หลังอ่า ทำใจไม่ได้

ค้างอีกแล้ว ง่า 

[sakiko]

อ่านเม้นของชาวบ้านแล้ว มานม่ากล้า อ่านต่อ อะ

เอา เป็นว่า

รอ พี่มาลงตอนต่อ ไป

รึว่ารอ จน เม้น ชาวบ้านดูดี หน่อย แล้วค่อยอ่านละกาน

กลัว ใจ พี่จี จริงๆๆๆ

แล้ว ก็ กลัวใจตัวเองด้วยอะ  

แบบว่า ม่ากล้า อ่าน

กลัว ทามจายม่าด้าย

 

[ment12835]

 

พี่จีอ่า ทำให้คนอ่านค้างอีกแล้วอ่า

รีบๆมาต่อเลยนะครับ

ขอให้เป็นเจเถอะ สาธุ

[A-JJ]

อ่านครึ่งแรกๆ ใจฟีบลงเรื่อยๆ  
สงสารพี่เอ็กซ์อ่ะ  ก็พอจะเข้าใจเจนะ แต่สงสารพี่เอ็กซ์
กลับมาไทยแล้ว ไปดูระเบียงก็ยังดีใช่ป่าวพี่เอ็กซ์ ฮ่าๆๆ เจอมากกว่าระเบียงเลย
 
แต่พอท้ายๆจนคำสุดท้าย ตอนนี้ในใจแอบหวังไว้ ฮ่าๆๆๆ
ว่าจะเป็นน้องเจ

รอคุณจีในตอนต่อไปนะคะ
แต่ละตอนคั้นอารมณ์ได้ดีจริงๆ

[funnyu]

สงสารพี่เอ๊กซ์
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก *
ร้องไห้ 




ขอให้เป็นเจ

[viky_mama]

โฮ น่ำตาไหลพรากๆ อีกแล้วคับพี่น้อง 

สงสารพี่เอ็กซ์สุดใจขาดดิ้น 

ขอให้คนที่เรียกเป็นน้องเจด้วยเฮอะ ทนไม่ได้จริงๆ นะเนี่ยที่เจไปหาคนอื่น

แล้วไอ้น้องหมอก แกยังไม่สำนีกอีกหรอ  โกดๆๆ

เห็นบอกว่าวันศุกร์จบ จริงหรือเปลา่าคะ?? ขอให้จบแบบ Happy เหอะ ไม่งั้นคนอ่านจะอารมณ์เสียมาก ขอบอก