หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434

[j4c9y]

 

พี่จีคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ

ตั้งใจแต่งนิยายนะ

เอาตามใจพี่เลย

ออกมาแบบไหนก็สนุกทั้งนั้นแหละ

ขอแบบเศร้าสักนิสก็ดี

ขอบคุณคร้าบบบบ

 

[Mirena]

น...ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้ 

ขอสารภาพค่ะ ช่วงหลังๆนี่อ่านไปจิตตกไปล่ะค่ะ เครียดเรื่องงาน เรื่องสอบ แล้วมาเจอเจกับพี่เอ็กซ์ทเลาะกันเลยยิ่งอิน

ชอบที่พี่จีแต่งมากค่ะ นึกถึงชีวิตจริงเลย ถึงจะไม่เหมือนมากนักก็ตาม(ยังหาคนแบบพี่เอ็กซ์ไม่ได้ ) สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้ค่ะ

ปล.คุณหมาน้อยคะ เรย์ขอโหวดตี๋ค่ะ ตี๋น่ารักดีอ่ะ

[zandwizz]

มาเจาะไข่เด็กใหม่

5555+ 

ยินดีที่ได้รู้จักน๊า......

[Mirena]

อ้ะ.....มาถึงก็โดนเจาะเลย คุณzandwizz อ่ะ -3-

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เรย์ค่ะ

[G_wa]

ผมรู้ดีว่าตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ เพียงเพราะกลัวการสูญเสีย...ถึงได้ทำร้ายคนรอบข้าง...อย่างไม่น่าให้อภัย บางครั้งกว่าเราจะนึกขึ้นได้ว่าควรจะทำอะไร...เราก็…...สูญเสียมันไปแล้ว ถ้าวันนั้น....ไม่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมาตอกย้ำความรู้สึกผม...วันนี้...ผมก็คงยัง....เป็นคนเลวเหมือนที่ผ่านมา
.
.
.
ผนังห้องสีขาวด้านบน...เป็นสิ่งคุ้นเคยสำหรับผมมาหลายวัน....ความเจ็บปวดทางกายในตอนนี้...เทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดทางใจของคนรอบข้าง....มันคงเป็นการลงโทษที่เหมาะสมกับผมแล้วสินะ

หลังจากที่อดทนต่ออาการเจ็บปวดของร่างกายตัวเองจนถึงขีดสุด ผมนอนขดตัวอยู่บนโซฟาพักใหญ่ ร่างกายมันเกร็งเพราะอาการปวดท้องที่รุนแรงกว่าทุกครั้ง โก้เป็นคนเรียกพยาบาลเข้ามา จากนั้นผมก็ไม่ค่อยรับรู้อะไรอีก เสียงโก้กับตี๋ที่พยายามตะโกนเรียกดังก้องอยู่ในหัว แต่...ไม่สามารถโต้ตอบอะไรออกไป ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ต้องมานอนบนเตียงคนป่วยข้างๆ ตี๋เหมือนเดิม

โก้เป็นคนเดินมาบอกผมว่า ผมปวดท้องและอาเจียนจนหมดสติ หมอตรวจร่างกายพบว่าผมป่วยเป็นโรคกระเพาะและเป็นแผลมาได้สักระยะแล้ว โชคดีที่ยังไม่ทะลุเลยไม่ต้องผ่าตัด แต่กว่าจะรักษาหาย คงต้องกินยาไปอีกนาน หมอบอกให้งดแอลกอฮอล์ อาหารรสจัด และลดความเครียด เพราะทุกอย่างจะกระตุ้นให้กรดในกระเพาะออกมาย่อยกระเพาะตัวเอง ผมฟังการวิเคราะห์โรคของหมอแล้วแทบจะอาเจียนออกมาอีกครั้ง

“เป็นไงบ้างเจ...ดีขึ้นมั้ย”เสียงเรียกใกล้ๆ ทำให้ผมหลุดจากความคิดที่เลื่อนลอย

“ก็ดีขึ้นมากแล้ว”จะมีใครเป็นเหมือนผมมั้ย เพิ่งถอดสายน้ำเกลือออกได้ไม่กี่วัน ก็ต้องกลับมานอนใหม่อีก ตี๋มันคงดีใจที่มีเพื่อนนอนคุย จะแย่ตรงที่ไม่มีใครลุกจากเตียงมาช่วยใครได้ โก้ต้องคอยดูแลผมสองคนตลอดเวลา เดี๋ยวเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวเช็ดตัว ปรับเตียง กินน้ำ โก้เป็นคนทำให้หมดทุกอย่างเลยครับ

“เจ...อย่าเป็นอย่างนี้บ่อยๆ นะ ตี๋ไม่ชอบเห็นเจป่วยเลย”ตี๋ก็พูดแปลกๆ ใครมันจะอยากป่วยบ่อยๆ

“....อืม”

“.....เป็นอะไร ดูเงียบๆ ตั้งแต่ฟื้นแล้วนะ”

“ก็....ไม่มีอะไรหรอก”ให้บอกได้ยังไง...ว่าตอนนี้...ผม...อยากเห็นหน้าพี่เอ็กซ์.....วินาทีแรกที่ผมฟื้น สิ่งที่อยากเห็นคือหน้าของพี่เอ็กซ์...อยากได้ยินเสียงปลอบ อยากให้เขาถามอาการ....อยาก...ให้เขาอยู่ตรงนี้ด้วย

“เหงาหรือไงเจ”ตี๋ถาม

“บ้าเหรอวะ...จะเหงาได้ไง มีโก้กับตี๋อยู่ด้วยแบบนี้”ผมหันหน้าไปมองมันสองคน พวกเราอยู่ด้วยกันสามคนมาตั้งนานแล้ว....แค่ช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น....ที่มีคนอื่นเพิ่มเข้ามา แล้วเขาก็จากไป

“เหงาได้สิ...ถ้าโก้กับตี๋ยังไม่ใช่คนที่เจต้องการที่สุด”โก้หยิบรีโมทปิดโทรทัศน์ แล้วเดินมานั่งบนปลายเตียงของผม

“......แค่โก้กับตี๋ก็พอแล้ว บอกตรงๆ ตอนที่เห็นตี๋ล้มลงไป เจคิดไม่ออกเลยว่าถ้าขาดตี๋หรือโก้...เจจะอยู่ยังไง สำหรับเจ...แค่โก้กับตี๋ก็พอ...เจไม่ต้องการคนอื่นอีกแล้ว...ไม่อยากรั้งคนอื่นไว้กับตัวเองด้วย”

“มันไม่จริงหรอกเจ...คนที่เจขาดไม่ได้...ไม่ใช่ตี๋หรือโก้หรอก”ตี๋พูดอย่างมั่นใจ ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ ในเมื่อตอนนั้นผมเจ็บปวดแทบขาดใจ กลัวที่จะต้องสูญเสียตี๋ไป วินาทีนั้น...ผมลืมแม้กระทั่ง...พี่เอ็กซ์

“เจ......การที่ตอนนั้นเจจะสนใจแต่ตี๋มันไม่ใช่เรื่องแปลกนะ คนที่กำลังจะตาย...ใครๆ ก็ให้ความสนใจทั้งนั้น ยิ่งเจเคยเห็นเหตุการณ์แบบนั้นมาแล้วครั้งหนึ่ง มันไม่แปลกเลยที่เจ...จะไม่สนใจสิ่งรอบข้าง...ไม่แปลกเลยที่จะลืมใครไป”ตี๋พูดต่อ ในขณะที่ผมนั่งนิ่งเงียบ...ตี๋จะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม...ในเมื่อมันจบไปแล้ว

“.........แต่มันทำให้เจรู้ว่าขาดใครไม่ได้”ความรู้สึกในตอนนั้นผมยังจำได้ดี...ผม...ไม่อยากเสียตี๋ไป

“ไม่ใช่หรอกเจ.....เจแค่กลัวการสูญเสีย...กลัวตี๋มันจะตาย...แต่คนที่เจขาดไม่ได้น่ะ...ไม่ใช่ตี๋หรือโก้ทั้งนั้น....ตอนนี้...โก้กับตี๋ก็ยังนั่งอยู่ต่อหน้าเจไม่ใช่เหรอ...ถ้าคิดว่าขาดไม่ได้...ทำไมยังเหงาอยู่”โก้พูดสวนขึ้นมาทันทีที่ผมพูดจบ และคำพูดของโก้...ผมไม่สามารถโต้ตอบอะไรออกไปได้

“...............”

“เจคงไม่รู้ตัวเลยสินะ ว่าโก้กับตี๋....แทบไม่ได้อยู่กับเจแบบนี้มานานแค่ไหน มันเกือบตลอดเทอมเลยนะ....เจไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย....เพราะก่อนหน้านี้มีพี่เอ็กซ์อยู่ด้วยใช่มั้ย....พอพี่เขาไม่อยู่....เจถึงรู้สึกเหงา....จนต้องพึ่งพาคนอื่น.....คนที่ทำให้เจเป็นแบบนี้ได้.....คือพี่เอ็กซ์คนเดียว”โก้พูดมาก็ถูก...ก่อนหน้านี้...พวกมันสองคนห่างเหินผมไปมากๆ แทบไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวอะไรกับผมเลย แต่ตอนนั้น...ผมก็ยัง...อยู่ได้

“.......”

“ ‘คนสำคัญ’ กับ ‘คนรัก’ ไม่จำเป็นต้องเป็นคนเดียวกันหรอก...ถ้าจำเป็นต้องเลือก...โก้จะเลือกคนที่โก้รัก...เพราะคนที่รัก...สำคัญ.....เราต้องเลือกคนที่เราขาดไม่ได้...ไม่ใช่เลือกคนที่มาเติมเต็มเรา....ตราบใดที่เจยังรู้สึกว่าขาดอยู่....เติมเท่าไหร่มันก็ไม่เต็มหรอกนะ.....จิตใจเรา...ไม่ต้องเติมให้เต็ม...เพียงแต่อย่าปล่อยให้มันรู้สึกขาดก็พอ....ที่เจรู้สึกเหงาตลอดเวลา....มันเพราะบางสิ่งขาดหายไป.....ต่อให้พ่อกับแม่เจยังอยู่....โก้เชื่อว่า....เจก็ยังเหงาเหมือนเดิม….เจ...ไม่ต้องพยายามรักคนอื่นหรอกนะ....ขอแค่รักตัวเองก็พอ....รักตัวเองนะเจ.....อย่าทำร้ายจิตใจตัวเองมากนัก....ความรัก...บางครั้งมันก็ต้องเจ็บ...ต้องเศร้า...ต้องสูญเสียอะไรบางอย่าง.....แต่....อย่าลืมว่า....เราเจ็บเพราะอะไร”โก้บีบมือผมเบาๆ คำพูดโก้...หนักแน่นเสมอ...ผม...ไม่ได้คล้อยตามเพราะน้ำเสียงที่มั่นคงนี้...แต่เป็นเพราะ......มันตรงกับความรู้สึกตอนนี้ต่างหาก....คนที่ขาดไม่ได้....ทั้งๆ ที่ยังมีชีวิต...ทั้งๆ ที่สบายดี....คนที่....คิดถึงอยู่ตลอดเวลา....มีเพียงคนเดียว

“.........เจ...ทำผิดอีกแล้วใช่มั้ย....เจ...ทำให้หลายคนต้องเสียใจ...เพราะความเห็นแก่ตัวของเจเอง...เจขอโทษ....ขอโทษ”

“ไม่เป็นไร....ตี๋ไม่เคยคิดจะโทษอะไรเจเลย....เพียงแต่อยากเห็นเจมีความสุขจริงๆ สักที”

“โก้ไม่เคยต้องการอะไรจากเจ.... คนที่เขารอฟังคำนี้....เขาคงรอให้อภัยเจอยู่...ส่วนโก้...ขอคำอื่นดีกว่า....หวังว่าคงไม่พูดผิดอีกนะ”โก้ลูบหัวผมเบาๆ...ผมพลาดไปแล้วครั้งหนึ่ง....หวังว่าครั้งนี้...จะไม่ผิดอีกนะ

“............ขอบคุณ”

“.........ไม่เป็นไรครับ”โก้ยิ้มให้ พร้อมเช็ดน้ำตาออกจากแก้มผม ไม่ว่าเมื่อไหร่....สองคนนี้ก็อยู่เคียงข้างผมเสมอ....ผม...รู้แล้วว่าอะไรคือสิ่งที่ผมต้องทำ.....มันคงไม่ผิดใช่ไหม ที่ผมจะไขว่คว้าสิ่งที่ต้องการกลับคืนมา.....ตอนนี้....เพียงแค่ผมรู้ว่า...ผมเหงาเพราะอะไร......ผมเจ็บเพราะใคร.....ใคร....คือคนที่ผมต้องการที่สุด...คนที่ขาดไม่ได้....เพียงแค่รู้ใจตัวเอง.....ภายในใจมันก็อุ่นขึ้น....รู้สึกเหมือนถูกเติมเต็ม...ต่อให้เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้....ผม...ก็ไม่รู้สึกเหงาเลยสักนิด....ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มทำอะไรเพื่อชดใช้ความผิดที่ผมทำ....เพื่อขอโทษ...ขอบคุณ....แต่ผมรู้ว่าจะทำเพื่อใคร...เพียงเท่านั้นคงพอแล้ว
.
.
.
เสียงเปิดประตูห้องทำให้ผมที่นอนเคลิ้มเพราะความอ่อนล้าลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาในห้องทำให้ผมยิ้มได้ รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะ ความรู้สึกตื่นเต้นทำให้ไม่รู้จะพูดอะไรออกไป...ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนดี

“.......พี่เอ็กซ์”ทันทีที่ส่งเสียงเรียกออกไป คนตรงหน้าก็หันกลับมา สีหน้าบ่งบอกว่าตกใจและแปลกใจที่เห็นผม

“.....เจ”

“พี่...ไปไหนมาเหรอ ทำไมกลับบ้านดึกเลยล่ะ”ผมเองก็ตื่นเต้นไม่น้อย อุตส่าห์รีบกลับมารอที่บ้าน แต่จนดึกก็ยังไม่กลับมา

“............ทำไมมาอยู่ที่นี่”เสียงทุ้มที่ถามกลับมาห้วนจัดจนใจเสียเลยครับ

“......เอ่อ....เจ....มาอยู่ได้สักพักแล้ว”

“.....พี่ไม่เข้าใจ เจมาอยู่นี่ได้ยังไง ทำไมไม่มีใครบอกพี่”

“พี่เอ็กซ์......เจ....”น้ำเสียงคาดคั้น กับสีหน้าที่ผมเดาไม่ออกว่าโกรธหรือดีใจ ยิ่งทำให้ผมพูดไม่ออก และเหมือนพี่เขาจะไม่ค่อยให้ผมพูดด้วย

“ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด เดี๋ยวพี่ไปถามคนอื่นเองก็ได้”พี่เขาก้าวเท้าไปตรงประตูห้องอย่างเร็วจนผมเกือบคว้าตัวเอาไว้ไม่ทัน

“เจ...ปล่อยพี่ เจทำแบบนี้ทำไม พี่ไม่เข้าใจ เราเลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วเจเองนั้นแหล่ะที่เป็นคนบอกเลิกพี่”พี่เอ็กซ์พยายามแกะมือผมที่กอดเอวเอาไว้ เพิ่งเคยเห็นพี่เอ็กซ์เป็นแบบนี้...น่ากลัวกว่าโก้อีก

“พี่เอ็กซ์ฟังเจก่อนสิ....เจผิด เจขอโทษ....เจยอมให้พี่ลงโทษเจยังไงก็ได้เพื่อให้พี่หายโกรธ...แล้วเรา...กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย”ผมพูดจบ พี่เอ็กซ์ก็ยืนนิ่งเลยครับ มือที่กอดเอวเอาไว้ค่อยๆ ลดลง พี่เขาหันหน้ามามองผม เหมือนไม่เข้าใจ และไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน

“เจ...กำลังเล่นอะไรอยู่....มันกี่เดือนผ่านมาแล้วเจ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รอเจ แต่พี่รอจนท้อ จนหมดหวังแล้วก็เลิกหวังไปแล้ว เจไม่คิดจะโทรหาพี่ ไม่ติดต่อ ไม่ไปหา....พอพี่กลับมาก็มาขอโทษพี่ง่ายๆ แบบนี้เหรอ....พี่เหนื่อย...พี่ท้อ.....พี่....ทำใจกลับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะ ถ้าเจมาลองเป็นพี่...เจจะรู้ว่ามันไม่ง่ายเลย....ที่จะมาเจอหน้าเจอีกครั้ง”

“พี่ฟังเจอธิบายก่อนนะ ไม่ใช่ว่าเจไม่อยากไปหาพี่นะ แต่เจไปไม่ได้จริงๆ ตั้งแต่ที่พี่ไม่อยู่ เจ...ก็มาหาแม่...มาเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น เจคิดว่าพี่คงไม่เอาปัญหามาเล่าให้แม่ฟังแน่ๆ แม่พี่เองก็โกรธเจมากเหมือนกันที่ทำให้พี่เสียใจ....กว่าเจจะทำให้แม่หายโกรธก็แทบแย่ ตอนนี้...เจเข้าไปเรียนรู้งานที่โรงแรมแล้วนะ ไปเป็นผู้ช่วยเลขาของแม่พี่นั่นแหล่ะ ส่วนเรื่องที่ย้ายมาอยู่นี่...ก็มาอยู่ได้สองเดือนกว่าแล้ว ไม่มีพี่อยู่...เจก็นอนไม่หลับ สุดท้ายเลยต้องมาขออยู่ที่บ้านนี้ด้วย...อย่างน้อยห้องนี้ก็ยังหลงเหลือความอบอุ่นให้เจได้บ้าง”ผมพูดรวดเดียวแทบไม่หายใจ กลัวพี่เขาไม่อยู่ฟังนี่ครับ พยายามอธิบายให้ได้ใจความมากที่สุด

“............แต่วันนี้พี่เห็นหมอกที่ห้องเจ........”ท่าทางผมจะรวบรัดมากไปหน่อย

“หมอกกับอ้นมันเช่าห้องต่อน่ะ เจก็....ไม่ค่อยได้ไปที่นั่นหรอกนะ ไปเรียนแล้วก็ทำงานทุกวัน จนโก้กับตี๋ต้องมาหาเจที่นี่จนกลายเป็นแขกประจำไปแล้ว”ช่วงแรกที่ตี๋ยังไม่หาย ผมก็ทิ้งรถไว้ให้ใช้ พอหายก็เอากลับมาจอดทิ้งไว้ที่นี่ตามเดิม

“..........”พี่เอ็กซ์ไม่พูดอะไร ยืนจ้องหน้าผมนิ่ง คงต้องการให้ผมพูดต่อใช่มั้ย

“พี่เอ็กซ์.....เจ...ขอโทษ.....พี่อย่าโกรธอย่าเกลียดเจเลยนะ...ถ้าเป็นแบบนั้นเจคงทนไม่ได้แน่ๆ....เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ....เจรู้ว่าเจเห็นแก่ตัว...นึกจะเลิกก็เลิก แล้วอยู่ดีๆ ก็มาขอคืนดี....แต่เจอยากให้เราเหมือนเดิมจริงๆ นะ ไม่ต้องตอนนี้ก็ได้....ขอแค่....อย่าไล่เจไปเลยนะ”

“...............ไม่รู้สิเจ.....ก่อนหน้านี้....มันมากเกินไปสำหรับพี่จริงๆ...........นี่มันก็ดึกแล้ว เจนอนห้องนี้ไปเถอะ พี่จะไปนอนห้องอื่นเอง”พี่เอ็กซ์หันหลังกลับ ผมรีบคว้าชายเสื้อเอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกไป

“พี่เอ็กซ์.......พี่นอนห้องนี้ก็ได้ เดี๋ยวเจไปเอง”ผมปล่อยมือจากชายเสื้อพี่เอ็กซ์ช้าๆ หันหลังกลับไปหยิบหมอนกับผ้าห่มก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้อง ในใจก็หวังว่าจะได้ยินเสียงร้องห้าม หรือรั้งตัวผมไว้....แต่...ไม่มีเลย...พี่เอ็กซ์ยืนนิ่งเฉยระหว่างที่ผมเดินผ่านหน้าไป จนกระทั่งปิดประตู ผมลอบถอนหายใจช้าๆ ที่หน้าห้อง...ทำกับเขาเอาไว้เยอะ....จะแปลกอะไรถ้าเขาจะไม่เห็นใจ...และคงไม่แปลก....ถ้าเขาไม่คิดจะให้อภัย

ผมเดินลงมาด้านล่าง ล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวก่อนจะห่มผ้าคลุมตัวเองไว้ทั้งตัว ถึงจะหลับตา...แต่ก็ยังคอยฟังเสียงฝีเท้า เสียงประตูห้อง เผื่อคนข้างบนจะเห็นใจแล้วลงมาเรียกให้ผมกลับขึ้นไป....แต่จนแล้วจนรอด...ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย.....ทั้งๆ ที่เตรียามใจไว้แล้วว่าจะต้องทน...เขาคงเจ็บมาก..ตอนนี้เขาจะไม่ใส่ใจก็คงห้ามไมได้....แต่สายตาที่ว่างเปล่า...คำพูดที่ไม่อ่อนโยนเหมือนเคย....มันก็อดเสียใจไม่ได้จริงๆ....น้ำตาที่ไหลอาบแก้ม....ไม่มีมือคู่ไหนมาเช็ดให้เหมือนเคย

รุ่งเช้าผมตื่นมาเพราะป้านอมปลุก ป้าคงแปลกใจที่เห็นผมนอนที่โซฟา จะให้ไปนอนห้องอื่นก็ทำได้ แต่ไม่อยากทำ...ห้องอื่นที่ไม่เคยมีคนเข้าไปนอน....มันไม่อบอุ่น ผม...คงนอนไม่หลับแน่ๆ...ที่อื่น...ที่ไม่มีพี่...ผมจะหลับได้เหรอ

“ป้าครับ พี่เอ็กซ์หายไปไหนเหรอ ผมไม่เห็นอยู่บนห้องเลย”ผมเดินขึ้นไปเคาะประตูเบาๆ เช้านี้มีเรียน ต้องเอาเสื้อผ้าในตู้เสียด้วย แต่ยืนตั้งนานก็ไม่มีใครมาเปิด พอลองบิดลูกบิดประตูถึงรู้ว่าไม่ได้ล็อค และภายในก็ไม่มีใครอยู่เลย

“ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วค่ะหนูเจ”

“เหรอฮะ....”ผมได้แต่ตอบรับในลำคอเบาๆ...ถูกเมิน...รู้สึกแบบนี้นี่เอง ทั้งๆ ที่ผมนอนอยู่กลางบ้าน ถ้าจะออกไปข้างนอนต้องมองเห็นผมอยู่แล้ว...แต่พี่เขาก็ไม่ใส่ใจผมเหมือนเมื่อก่อน....เสียใจ....แต่ร้องไห้ไม่ออก....ทำกับเขาเอาไว้เยอะ...มันก็สมควรแล้ว...ผมได้แต่พูดคำนี้กับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา...บางครั้ง...คำว่าขอโทษ...มันคงยังไม่พอ...แต่ไม่เป็นไร...ผม...รู้ว่ากำลังอะไรอยู่...และทำเพื่อใครก็พอ

“....พี่เอ็กซ์อยู่ไหนเหรอครับ เจเพิ่งเลิกเรียน ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย”ผมเดินออกจากห้องเรียนก็รีบโทรไปหาพี่เอ็กซ์ทันที อย่างน้อย...พี่เขาก็ยอมรับโทรศัพท์ผม

“พี่ไม่ว่าง เจไปกินกับเพื่อนเถอะ”น้ำเสียงเย็นชา ไม่ต้องเห็นหน้านิ่งเฉยเหมือนเมื่อวาน...แต่ก็เจ็บพอดู

“แล้วเย็นนี้ล่ะครับ...เจรอกินข้าวพร้อมพี่ที่บ้านนะ”

“.......ไม่รู้สิ บางทีพี่คงกลับดึก จะไปเที่ยวกับเพื่อนสักหน่อย”

“กับใครเหรอ....เจไปด้วยได้มั้ย”ผมไม่ได้อยากแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ...แต่...ขอผมอยู่ด้วยได้มั้ย

“......อย่าเลย พี่ไม่มีเวลาดูแลหรอกนะ เดี๋ยวจะมานั่งเบื่อเปล่าๆ”

“ไม่เป็นไร เจไปด้วยนะ”

“ตามใจ อยากมาก็มา โทรไปหาไอ้โมทย์เอาเองล่ะว่าจะไปร้านไหน”

“....ฮะ”พี่เอ็กซ์วางสายก่อนที่ผมจะพูดจบเสียอีก เงยหน้าจากโทรศัพท์ก็เห็นเพื่อนๆ มองผมอยู่ แค่ได้กำลังใจจากคนรอบข้าง...ก็ทำให้ผมใจชื้นขึ้นมามากขึ้นแล้ว

“จะไปไหนกับพี่เอ็กซ์เหรอ”เก๋ถาม ผมไม่แน่ใจว่าอยากรู้ หรืออยากไปด้วยกันแน่ แต่สงสัยจะเป็นอย่างหลังมากกว่า กะไปทวงของฝากล่ะสิท่า

“ไม่รู้เหมือนกัน ต้องโทรหาพี่โมทย์อีกที”ผมพูดจบก็โทรหาพี่โมทย์ทันที ถามไปถามมาเลยรู้ว่านัดไปกินข้าวกันก่อนซ้อมรับปริญญาวันพรุ่งนี้ มีกลุ่มเพื่อนพี่เขานั่นแหล่ะ คงไม่กินเหล้า ถ้าผมอยากไปก็ตามไปที่ร้านประจำ

ตอนเที่ยงผมกินข้าวกับเพื่อน แล้วก็มีอ้นกับหมอกมานั่งรวมด้วย ผม...เคลียร์กับหมอกเรียบร้อยแล้ว ผมผิดเองที่ไม่พูดอะไรให้เด็ดขาดตั้งแต่ต้น ผิดเอง....ที่ทำเหมือนหลอกใช้ความรักของมัน....เพื่อบรรเทาความเหงาของตัวเอง...ข้อแก้ตัวโง่ๆ...ทำเพราะเหงา....อยากหัวเราะเยะสมน้ำหน้าตัวเองจริงๆ

“หมอก....พี่....ขอโทษนะที่ทำให้เจ็บตัวน่ะ”หลังจากที่ผมออกจากโรงพยาบาลก็เรียกหมอกให้มาคุยกันแบบจริงจังสักที คืนนั้นที่ผมเมา...และเผลออ้อนหมอกไป....ผม...ยอมรับว่าหวั่นไหวกับความอ่อนโยนของหมอก...แต่....มันก็เท่านั้น....ชั่วขณะที่ใบหน้านั้นก้มลงมาจนเกือบแนบชิด ผมเบือนหน้าหนี สัมผัสที่ได้รับจึงหยุดที่แก้ม ผมไม่ได้เอ่ยปากห้าม....และก็ไม่ได้ขัดขืนเต็มที่...มัน...สับสน.....ริมฝีปากที่จรดลงบนซอกคอก่อนจะรับรู้ถึงสัมผัสจากริมฝีปากที่คลอเคลียอยู่...นั่นล่ะ...ถึงทำให้ได้สติ....รู้ทันทีว่าทำไม่ได้....ยอมให้คนอื่นแตะต้องไม่ได้.....เมื่อรู้ตัวร่างกายก็ตอบสนองโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ว่ายกเท้ายันหมอกไปได้ยังไง ตัวมันก็ใหญ่กว่า แต่เล่นเอาลงไปนั่งกุมท้องอยู่กับพื้น คนที่เอ่ยปากขอโทษก่อนก็คือมัน....ขอโทษที่ห้ามตัวเองไม่ได้.....

“ไม่เป็นไรพี่...ผมผิดเอง”ความจริงหมอกไม่ผิดเลย ผมเองต่างหากที่ยอมให้มันจับมือ...เพื่อปลอบใจยามที่เห็นเขาสองคนเดินออกไปด้วยกัน....ผม...ผิดที่ดึงมันมาเกี่ยวกับเรื่องนี้

“......พี่ขอโทษ....แต่...ความรู้สึกหมอกน่ะ..พี่คงรับไว้ไม่ได้หรอก อย่ารอพี่ อย่า....รักพี่เลย.....พี่ไม่มีวันจะรักหมอกได้หรอกนะ...พี่...จะไม่รักคนอื่นอีกแล้ว”ใช่..ผมคงรักใครอีกไม่ได้...เพราะผมรู้แล้วว่าคนที่ผมรัก..และจะรักได้มีเพียงคนเดียว

“..........ครับ....ผมเข้าใจ..แต่จะให้ไม่พูดคุยกับพี่...ผมทำไม่ได้....ผมขอดูแลพี่อยู่ห่างๆ แล้วกัน”หมอกเรียกผมว่าพี่เหมือนเดิมแล้ว....นั่นทำให้ผมสบายใจขึ้น...คำว่าดูแลห่างๆ มันหมายถึงห่างกันจริงๆ ไม่มีโทรศัพท์มาพูดคุยยามดึก ไม่มีการรับส่งเวลากลับหอ มีเพียงการพูดคุยกับเป็นกลุ่มคณะ การทานข้าวร่วมกันพร้อมคนอื่นๆ ผม...ไม่รู้สึกเหงาจนต้องพึ่งพาใครอีก...ต่อให้อยู่คนเดียว...แต่ก็รู้ว่า...ไม่ได้โดดเดี่ยว....ยังมีใครคนหนึ่ง....ให้คิดถึง....และยังมีใครอีกหลายคน......คอยห่วงใยผม[/size]

ผมเดินลงจากรถแท็กซี่เข้ามาในร้าน ความจริงไม่ค่อยอยากมาเลยครับ ที่นี่มันมีหลายเหตุการณ์ให้นึกถึงมากเกินไป แถมครั้งล่าสุดก็ก่อเรื่องใหญ่เอาไว้ด้วย เดินเข้ามามองหาโต๊ะพวกพี่เอ็กซ์ มองไปที่โต๊ะประจำก็เจอเลยครับ

“พี่ๆ หวัดดีครับ”ผมเดินไปหยุดใกล้ๆ พี่เอ็กซ์แล้วยกมือไหว้กราดรอบโต๊ะ มีทั้งพี่ฟ้า พี่เปา พี่โมทย์ พี่เศก พี่เจน พี่กร เกือบครบทั้งกลุ่มเลยนะครับเนี่ย

“ไงครับน้องเจ ไม่ได้เจอกันนาน ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย”พี่ฟ้าส่งเสียงทักทาย ขณะที่คนอื่นๆ ก็ถามสารทุกข์สุกดิบผมเหมือนกัน...ยกเว้นคนข้างตัวนี่แหล่ะ...ที่ไม่หันมามองผมเลย

“เจนั่งสิ เขาเอาเก้าอี้มาเพิ่มให้แล้ว”พี่โมทย์สะกิดให้ผมรู้ตัว เก้าอี้ตัวใหม่วางแทรกระหว่างพี่โมทย์กับพี่เอ็กซ์ พี่เขาขยับเก้าอีกออกห่างโดยไม่หันมามองผม ทำเอาใจแป้วเลย พี่ๆ ในกลุ่มก็เหมือนจะรู้ว่าพี่เอ็กซ์กับผมไม่ปกติ ไม่มีใครกล้าแซวเลยครับ พี่เอ็กซ์นั่งดื่มเบียร์ตลอด แล้วไหนว่าจะไม่ดื่มกันเพราะพรุ่งนี้ต้องซ้อมรับปริญญา

“พี่เอ็กซ์อย่าดื่มเยอะสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไม่ไหวหรอก”ผมสะกิดข้อศอกพี่เอ็กซ์เบาๆ แต่พี่เขายกแขนหนีไม่ให้ผมแตะ มือที่ยื่นออกไปต้องดึงกลับมาวางไว้บนตัก บีบมือตัวเองเบาๆ การกระทำเมื่อครู่ของพี่เขาทำเอาผมพูดไม่ออก มันจุกไปหมด เหมือนมีก้อนอะไรติดอยู่ในคอ ไม่ได้เจ็บ ไม่ได้เสียใจ...แต่กลับรู้สึกอยากร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล

“นี่ข้าวผัดหมู เจกินได้เลย อีกจานมันข้าวผัดปูน่ะ”พี่โมทย์หยิบข้าวผัดจานเล็กมาวางตรงหน้า ผมเอาช้อนไปตักแย่งมาไว้ในจานตัวเอง กำลังจะหยิบยาก่อนอาหารในกระเป๋าขึ้นมากิน แต่...ไม่กล้าครับ คนเต็มโต๊ะเลย ผมเลยตัดสินใจขอไปเข้าห้องน้ำ แล้วขอน้ำเปล่ากับพนักงานหนึ่งแก้วเพื่อกินยา กินเสร็จก็กลับมานั่งกินข้าวต่อนี่โต๊ะ ตลอดเวลาที่นั่งอยู่มีพี่โมทย์คอยชวนคุยด้วยตลอด ส่วนพี่เอ็กซ์...ไม่พูดกับผมสักคำ มิหนำซ้ำ...นั่งพูดจาหยอกล้อกับเด็กเชียร์เบียร์ในร้านด้วย

“พี่เอ็กซ์พอเถอะ อย่าดื่มเลย เดี่ยวขับกลับไม่ไหวนะ”ผมรั้งมือที่ถือแก้วเอาไว้ และนี่เป็นครั้งแรก...ที่พี่เขาหันมาสบตากับผม เดาไม่ออก...ว่ามองผมด้วยแววตาแบบไหน....หรือ...รู้สึกอย่างไร

“.......ถ้าไม่ให้พี่ดื่ม....เจก็ดื่มสิ”พี่เอ็กซ์ยื่นแก้วตรงหน้ามาจ่อใกล้ๆ ปากผม

“เชี่ยเอ็กซ์...น้องมันดื่มไม่ได้ มึงเมาแล้วก็กลับบ้านไปเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลุกไม่ไหว”พี่โมทย์ดันแก้วออกห่างจากปากผม พี่โมทย์รู้ว่าผมไม่สบายและงดของพวกนี้ แต่ถึงปกติดี...ผมก็ไม่ถูกกับเบียร์อยู่แล้ว

“หึ......ดีจังน้า....มีคนคอยโอ๋เนี่ย”

“ไอ้เอ็กซ์”

“ไม่เป็นไรครับพี่โมทย์....เดี๋ยวเจดื่มเอง....แต่...หมดแก้วนี้แล้วพี่ต้องกลับบ้านนะ มันดึกแล้วเดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง”ผมเอื้อมมือไปรับแก้วจากมือพี่เอ็กซ์ ค่อยๆ กลืนน้ำในแก้วลงไปในคอ ไม่เคยชอบรสชาดของมันเลยให้ตายสิ ดื่มไปได้เกือบครึ่งแก้ว กำลังจะถอนปากออกพี่เอ็กซ์ก็ดันแก้วมาจ่อปากและดันขึ้นสูง ผมต้องดื่มต่อจนหมดแก้วโดยไม่พัก

“.......น้องเจไม่เป็นอะไรนะ”

“ครับ...หมดแก้วแล้ว...กลับบ้านกันนะ”ผมจับชายเสื้อพี่เอ็กซ์ไว้ แต่พี่เขาเพียงแค่หันมายิ้ม ก่อนจะรินเบียร์สดในเหยือกใส่จนเต็มแก้วอีกครั้ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมายความว่ายังไง ผมเอื้อมมือไปหยิบแก้วขึ้นมาดื่มอีกครั้ง....มันดื่มง่ายกว่าครั้งแรก แต่....แค่หนึ่งแก้วเต็มๆ เมื่อกี้ผมก็มึนไปหมดแล้ว นี่ยังไม่นับอาการปวดท้องที่ไม่รู้จะกำเริบอีกหรือเปล่า ผมฝืนดื่มจนหมด แก้วในมือถูกวางอย่างไม่มั่นคงจนเกือบตกแตก แค่สองแก้วใหญ่ๆ ก็มึนแล้วครับ ยิ่งไม่ได้ดื่มของพวกนี้มานาน ยิ่งเมาง่ายกว่าเดิม ใครพูดอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องแล้ว

“......ให้เจ...ดื่มอีกก็ได้....แต่....พี่ต้องกลับ...กับเจนะ”คำพูดมันขาดๆ หายๆ ผมเอื้อมมือไปจับแขนพี่เอ็กซ์เอาไว้ ถ้าพี่เขาอยากให้ผมดื่มอีกก็จะดื่ม...จะทำอะไรก็ยอมอยู่แล้ว แต่...อย่าคุยกับคนอื่นเลย...ไม่ต้องสนใจผม...แต่อย่าสนใจคนอื่นได้มั้ย

ผมไม่แน่ใจว่าดื่มต่อไปอีกหรือเปล่า แต่ที่รู้คือร่างผมถูกพยุงขึ้นมาจนถึงห้องนอน ทันทีที่หลังสัมผัสกับความนุ่มของเตียง ผมก็พลิกตัวหาตุ๊กตาตัวโปรดที่มักกอดแทนใครบางคนทุกคืน แต่ร่างกายมันขยับไมได้อย่างใจคิด ข้อมือทั้งสองข้างถูกกดจนขยับไม่ได้ ผมปรือตาขึ้นมามองคนด้านบนชัดๆ ถึงได้นึกออกว่า...ไม่ต้องกอดตุ๊กตาอีกแล้ว

“.....พี่เอ็กซ์”ผมอยากยกมือคว้าคนตรงหน้ามากอด แต่ก็ทำไม่ได้ ใบหน้าที่ค่อยๆ เลื่อนเข้ามาใกล้พร้อมทั้งน้ำหนักตัวที่กดทับทำให้รู้สึกอึดอัด

“อื้อ...หนัก”

“.....เจ....เคยจูบกับไอ้หมอกหรือเปล่า....เคยทำอะไรกับมันบ้าง”มือข้างหนึ่งถูกปล่อยเป็นอิสระ ในขณะที่ริมฝีปากถูกไล้ด้วยนิ้วมือหนาเบาๆ

“......ไม่เคย....แค่....จับมือ.....อืออ.....หนักอ่ะ”

“โกหก....ถ้าไม่เคยจูบแล้วรอยตอนนั้นมีได้ไง”น้ำเสียงคาดคั้นเอาคำตอบพร้อมกับฝ่ามือที่กดบริเวณซอกคอเบาๆ เหมือนต้องการถามย้ำว่ารอยที่เคยเห็นตรงนี้....ได้มายังไง

“.......ก็......มันหอมแก้ม......จูบคอ............อึ๊”คำพูดที่หลุดออกมาแทบหายไปเพราะแรงกดย้ำร่องรอยที่เคยมี มันไม่ได้ทำให้เจ็บ หรืออึดอัด...แต่ตกใจกับแรงกดของนิ้วมือ...ตกใจกับการใช้กำลัง...ไม่คิดจะร้องห้าม แต่อยากอธิบาย.....ถ้อยคำต่างๆ เลือนหายไปพร้อมกับริมฝีปากที่กดจูบลงมาแนบแน่น ไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน มันรุนแรงจนเจ็บไปหมด รู้สึกถึงแรงขบกัดที่ริมฝีปากล่าง ปากที่เผยอออกถูกสอดแทรกด้วยปลายลิ้นรุกเล้าเข้ามา ลิ้นร้อนชื้นพยายามกระตุ้นเร้าให้โต้ตอบ ดึงดันให้สัมผัสตอบด้วยแรงอารมณ์ที่มากกว่าทุกครั้ง

“อื้มมม.........อึ๊!”แรงขบกัดปลายลิ้นทำให้ต้องเบี่ยงหน้าหนี รู้สึกถึงรสชาดคาวเลือดในปากตัวเอง ยังไม่ทันจะได้หันกลับไป คนด้านบนก็กดจูบลงมาอีกครั้ง แรงบดจูบจนทำให้เจ็บจนอยากร้องไห้ ริมฝีปากหนาเคลื่อนตามรูปหน้าก่อนจะจูบหนักๆ ที่ซอกคอ รู้สึกถึงฟันที่กัดย้ำลงไปบริเวณเดียวกับที่ใช้นิ้วกดไว้ก่อนหน้า....มันเจ็บ....แต่คงยังไม่เท่ากับที่พี่เจ็บใช่มั้ย....ถ้ามันจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดใจของพี่....จะทำอะไรก็ทำเถอะ

“อึ้ก!!.......”ท่าทางคงไม่ใช่รอยเดียวแน่ๆ ถึงจะรู้สึกหวามไหวไปกับรสจูบ แต่....ความเจ็บก็ยังชัดเจน ปลายลิ้นทีไล้เรี่ยร่องรอยที่เพิ่งทำเอาไว้ช่วยเพิ่มความแสบได้ดี พี่เอ็กซ์ถอนหน้าออกมามองหน้าผม....มันคงแปลกถ้าผมจะไม่ร้องไห้....ไม่ได้ร้องเพราะเจ็บ....แต่เพราะรู้ตัว.....ว่าเคยทำให้เขาเจ็บแค่ไหน.....โดนแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ

“.......ไปเปลี่ยนชุดซะ พี่จะไปนอนห้องอื่น”พี่เอ็กซ์ก้มลงจูบหน้าผากผมเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องทันที ผมค่อยๆ ลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าในตู้เดินไปในห้องน้ำ รอยบนคอมันชัดเจน...ก็ดี....จะได้ช่วยตอกย้ำความผิดของตัวเอง...รอยฟันที่กัดลงมันแรงจนได้เลือด มันเจ็บไม่ใช่น้อย....ปลายลิ้นที่ถูกกัดก็ยังได้รสเลือดอยู่ในปาก.....แต่....สัมผัสอ่อนหวานที่หน้าผาก.....กลับทำให้ความเจ็บมันลดลง.....อย่างน้อย......ก็ทำให้ได้รู้ว่ายังรักอยู่

[zandwizz]

  จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เดี๋ยวมาเม้นต์นะ

[ooICEoo]

^
^
^
^
จิ้มพี่จีไม่ทัน 

[nanalonely]

 

[red_zoju]

ติดง่อมแง่มเลยเจ้าคร้าาาา ปานฉะนี้แล้วยังอ่านตามไม่ทันเลย หุๆๆๆๆๆๆ
ใกล้สอบแล้วอ่ะต้องรีบอ่านหนังสือ....นั่งอ่านแต่เนี้ยะ หนังสือหนังหาไม่ได้อ่านเลยง่าาา T___T

หนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก เลยคร้าาา น่ารักดี อิๆๆๆๆๆ

 

[Sari]

เง้อออออออ อ่านแล้ว อึดอัดอ๊ะ งื่ออออ 

แต่ก็ ... เอาหน่ะ ถือเป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับการเริ่มต้นอีกครั้ง น้องเจ สู้ ๆ ให้พี่เอ็กซ์ใจอ่อน 

[mahmeow]

T^T.......สงสารน้องเจ.......

พี่เอ็กซ์อย่าโกดนานได้มั้ย......อยากได้พี่เอ็กซ์คนเดิม.....โหดอย่างงี้ไม่อาววววว.......

แต่พอเจร้องไห้แล้วยังปลอบอยู่เลย..^^....เจสู้ๆ...พยายามเข้า.....>___<.......

[Twister]

ง่า พี่เอ็กซ์ อย่าแกล้งเจดิ สงสารเจอ่ะ


  

[yuiyui]

 

[oniberon]

ลุ้นตอนสุดท้าย

[viky_mama]

ง่ะ ตอนนี้สถานการณ์พลิกกลับ กลายเปนมีคนสงสารเจแทน 555

แต่อย่างว่านะเจ ทำพี่เอ็กซ์เอาไว้เยอะ เราก็ต้องง้อหน่อยนึง แต่ต้องง้ิอให้ได้น้า

ว่าแต่มีคนแอบเดาพี่จีถูกด้วย เรื่องตุ๊กตาที่ห้องอ่ะ ที่บอกว่าเจเปนคนขนมานอน สุดยอด ให้ดอกไม้หนึ่งช่อ

รออ่านตอนต่อไปติดขอบสนามค่าาาาา   

[BABY_CHICK]

 :m16:ขัดใจ พี่เอ็ก งอนนานๆ ไปเลย
จะได้ จบยากๆ หน่อย อิ อิ

[kaporzung]

แหะๆ เหมือนกันค่ะ พลิกสถานการณ์จากสงสารพี่เอ็กซ์ในตอนแรก  

ตอนนี้กลับสงสารเจแทน  

พี่เอ็กซ์คนใหม่นี่โหดมาก  

ออกแนวสวรรค์เบี่ยงเบาๆเน๊อะ  

เอาเลยค่ะ ทำจนกว่าจะพอใจ   เพราะโดนเจทำร้ายจิตใจมานิ  

แล้วก็กลับมาเป็นคนเดิมเร็วๆนะคะ   กลับมาเป็นพระเอกไวๆค่ะ  

[A-JJ]

พลิกล็อกแล้ว   ตอนนี้คนที่ได้เปรียบอยู่ก็พี่เอ็กซ์
งานนี้  น้องเจจะสะบักสะบอมไปเท่าไหร่เนี่ย
มีแอบซาดิสม์ด้วย อย่างนี้ต้องเรียกนายหัวเอ็กซ์  
น้องเจง้อหนักๆเลยค่ะ   พี่เอ็กซ์นะ อย่าใจแข็งกับน้องเกินไป  
แต่ก็เห็นใจ โดนบอกเลิกแบบไม่ดูดำดูดี อยู่ๆก็กลับมาขอคืนดี คงทำใจยากอยู่


สนุกค่ะ สนุกทุกตอนเลย

[naja]

งานนี้เอ๊กซ์อย่าใจอ่อน ต้องเอาให้หนัก

[astral]

เอ็กซ์ถูกใจมากมายยยย งอลเข้าไปอีก กร๊ากกกกก แต่เด๋วเจโรคกระเพาะกำเริบอีกแหง แล้วพี่เอ็กซ์คงใจอ่อนเมื่อเดิม ตอนหน้าจะจบแล้้วใช่ไหม 

[greentea]

พอแล้วเหอะเอ๊กซ์ เห็นน้องเจแล้วสงสาร T_T
ถ้ากินเบียร์ไปมากๆอีก อาการจะกำเริบ เห็นน้องเจปวดท้องแล้วสงสารมากเลยค่ะ
ยังดีนะที่เหมือนเอ๊กซ์จะใจอ่อนหน่อยๆแล้ว ตอนหน้าขอให้มีแต่เรื่องดีดีค่ะ

ปล.ตอนหน้าจะจบแล้วจริงเหรอคะ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ

[แมววาย]

จะกลับมาคืนดีกันทำม๊ายยยยยย   

Fc พี่เอ๊กซ์ อย่าลืมสิคะว่า น้องเจทำพี่เอ๊กซ์เจ็บยังไง 

[Mint]

 :เตะ1: เอ็กซ์

สงสารเจ 

 

[nolirin]

 

ง่าาาาาา

แค่เจมาง้อพี่เอ็กซ์แค่ตอนเดียว

ใจก้อเอนไปสงสารเจซะแร้วววววววว

นี้แหละน๊า...คงเหมือนกับเหตุผล

ที่เมื่อก่อนพี่เอ็กซืมะเคยโกรธเจได้นานสักที

ดีกานเถอะน๊า

 

[mist]

  อ่า พี่เอ็กซ์ใจอ่อนซะแล้วเหรอ เชอะ คนใจง่าย โดนมาซะเยอะ น่าจะงอนนาน ๆ อีกสักหน่อย 

[TOS]

อือ อย่างนี้ก็ดีนะ มันทำให้เจเข้มแข็งขึ้น ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดแต่ก็ไม่ร้องขอคำปลอดโยนจากพี่เอ็กซ์ ไม่ร้องให้ เพื่อให้พี่เอ็กซ์มาปลอบเหมือนก่อนๆ และก็สามารถที่จะอดทนได้ ทำให้น้องเจได้เรียนรู้ที่จะเข้มแข็ง และรู้จักตัวเอง และสุดท้ายทั้งสองคนก็เข้มแข็งด้วยกันทั้งคู่ แล้วก็กลับมารักกันยิ่งกว่าเดิม เพราะเป็นไปไม่ได้หรอกที่เอ็กซ์จะทิ้งน้องเจไป รักมากซะขนาดนั้น เพียงแต่อาจจะมีปมที่ฝังใจอยู่ก็แค่เรื่องของหมอกเท่านั้น คิดว่าน้องเจคงจะเสียตัวไปให้หมอกแล้ว คงจะต้องให้หมอกมาช่วยเครีย ซะแล้วกะมัง

[both^^]

โอ๊ะ..โอ

พี่เอ็กซ์ใจแข็งซะด้วย งานนี้

เจ อดทนหน่อยนะ  ง้อๆไปเหอะ  พี่เค้ายังรักเราอยู่

ทำกะเค้าไว้เยอะนี่นา

[pindream]

พี่เอ็กซ์หักดิบ ..........เจสู้ต่อไปนะคะ  ผ่านอะไรกันมาตั้งเยอะ  ที่ผ่านมาพี่เอ็กซ์คอยตามง้อ ตามเอาใจเจสารพัด ตอนนี้ถึงคราวเจต้องทำบ้างหล่ะ พี่เอ็กซ์อย่างอนน้องนานน้า

เหมือนจะมีเค้าของความแฮปปิ้(รึเปล่า???) อยากให้เป็นอย่างนั้น

ฝากถึงพี่โก้...เหมาะสมกับตำแหน่งพ่อของเจกะตี๋จริงๆ พูดได้ดีจริงๆ








เป็นกำลังใจให้คุณจีนะคะ

[maabbdo]

อ่านเเล้ว  อืม  

ค้นพบอะไรมากมาย

รอตอนจบๆๆๆ

 

[meaw_39]

ได้มาอ่านรวดเดียวค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ถึงจะเว้นช่วงเป็นพักๆ
เพราะช่วยที่เจอยู่กับหมอกยอมรับเลยว่าไม่ชอบจริงๆ สงสารพี่เอ๊กซ์มากเลย
ยิงกล้าจับมือกับหมอกอีกนี่ :m31:ต่อหน้าต่อตาเลยไม่ไหวเลย

แต่ก็อยากให้พี่เอ๊กซ์สั่งสอนเจให้เป็นบทเรียนบ้าง.....

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ส่วนเรื่องโหวต ขอโหวตพี่เอ๊กซ์ค่า ตอนแรกจะเลือกโก้แล้ว
แต่ตอนที่พี่เอ๊กซ์จัดการเรื่องมดเด็ดขาดและใจแข็งพอ
ถึงจะช้าไปหน่อย แต่ชัดเจนมากเลยค่ะ


  เป็นกำลังใจให้กับพี่จีอีกหนึ่งแรงค่า