ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 [เรื่องสั้น] on SATURDAY เช้า สาย บ่าย ... วันเสาร์เรื่องนี้แต่งไว้นานแล้วค่ะ (เอาไปแปลงเป็นแฟนฟิคแล้ว) ยังไงก็ลองอ่านดูนนะคะ ^^
เช้า ...วันเสาร์ความจริงแล้วผมไม่ชอบทำงานมาก ซึ่งความจริง “จริงๆ” นั้นทุกคนทั้งโลกก็คิดอย่างผมนี่แหละ อยากได้เงินเยอะ แต่ของานเบาๆ ...แล้วใช่ว่าจะเลือกทำแบบนั้นได้เมื่อไหร่
ผมอิจฉาพวกเด็กนักเรียนที่ใช้สมองและแรงกายเพียงแค่วันจันทร์ถึงศุกร์ อย่างน้อยก็ได้พักสองวัน ผิดกับผมตอนนี้ที่ต้องนั่งแกร่วเพิ่มในวันเสาร์ เป็นวันที่บดเบียดวันพักผ่อน จะว่าเป็นวันที่น่าเบื่อที่สุดเลยของผม
ส่วนวันอาทิตย์ ...ผมมักจะนอนอยู่บ้านเฉยๆ โธ่ แค่อยู่บ้านอย่างเดียวก็เหนื่อยแล้วคุณ จะให้อะไรนักหนา
เช้านี้ผมดื่มกาแฟและทานขนมปังแผ่นบาง แผ่นสุดท้ายจากขนมปังแถว แย่จริง เมื่อไหร่จะใกล้ถึงสิ้นเดือน เงินชักหน้าไม่ถึงหลังเป็นประจำ เพราะมันเริ่มทยอยออกตั้งแต่ได้รับทรัพย์มาวันแรกแล้ว
“ผอมโกรกเลยว่ะพี่” น้องในที่ทำงานทัก ผมยื่นหน้าเสนอให้มันดูชัดๆ อีกครั้งผมดูหน้าตาหิวโซแค่ไหน
“เพราะฉะนั้นวันนี้ มึงต้องเลี้ยงข้าวกูด้วย” ผมบอก ไอ้เด็กนั่นทำท่าแขยงเหมือนแสลงในสิ่งที่ได้ยินทันที
“พี่ปันเงินเดือนเยอะกว่าผมอีกนะ”
“เงินเดือนเยอะ ก็จ่ายเยอะล่ะวะ ไอ้พวกเงินเดือนน้อยอย่างมึง ก็จ่ายน้อย เพราะฉะนั้น มึงต้องเหลือเยอะกว่ากู ใช่ไหม โป้ง?”
ใครได้ยินจะหาว่าผมเป็นรุ่นพี่ขูดรีดน้องก็ช่างเถอะ เพียงแค่รู้ไว้ ว่าช่วงสามสี่วันนี้ แค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปยังต้องหักครึ่งแบ่งกินเลย คิดดู
“คิดได้ไง” โป้งผงะ ถอยหลัง และหมุนตัวเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเขา และทำท่าเหมือนจะไม่เข้ามาเหยียบตรงแถวโต๊ะผมอีกเลย
เงินหด เพื่อนหาย ...มันเป็นอย่างนี้เหรอ(วะ)
เช้านี้มันช่างหดหู่เสียจริง ...
“พี่เว้ย อ่ะ!”
สักพัก ไอ้รุ่นน้องตัวดี มันก็เดินกลับมา พร้อมกับโยนลูกอมประเภทเมนทอลเย็นๆ ให้
ผมงง ...และมันก็ปล่อยให้ผมไม่เข้าใจ
“อะไร?”
“อมไว้ ใจเย็น ไม่เหม็นปาก ...พี่ชอบนั่งน้ำลายบูด เห็นแล้วปวดขี้ว่ะ” โป้งเบ้ปาก แล้วก็เดินจากไป
ไม่ได้หลอกด่า แต่ด่ากันตรงๆ ไม่มีความเกรงใจในช่วงวัยกันเลยทีเดียว
ผมแกะพลาสติกที่ห่อ แกเม็ดลูกอมแล้วนำใส่ปาก
เมนทอลแน่หรือ ทำไมไม่ค่อยเย็น ...
ผมลุกขึ้น เดินไปยังโต๊ะรุ่นน้องใจดีที่แบ่งไอ้ลูกอมมาให้
“รสชาติแปลกๆ” ผมอ้าปาก แล้วชี้สิ่งที่อยู่ข้างใน
“เฮ้ย แยกออกด้วยมันว่าแปลกๆ”
“ทำไม?”
“อ๋อ ก็มันหมดอายุ”
ผมมองหน้าโป้ง เจ้าเด็กนี่ก็มองหน้าผม นิ่งค้าง ไม่มีฝ่ายใดหลุดคำพูดออกมาอีกเลย จนกระทั่ง ...
“เอาน่า ไม่ถึงตายหรอก ...พี่เคยกินของดีๆ แล้วยังอารมณ์เสีย แล้วนี่กินของเสียแค่นิดหน่อยคงไม่ทำให้พี่รู้สึกแย่ไปมากกว่าเดิมหรอก”
ผมไม่รู้ว่าจะโต้ตอบคำพูดของเด็กนี่ยังไงต่อ ดูเหมือนว่าโป้งจะรู้เท่าทันผมไปหมดทุกอย่าง
อย่างน้อย ...ช่วงเช้าวันเสาร์วันนี้
อารมณ์ขุ่นมัว หัวเสีย ...มันก็ถูกลืนกินลงไปกับเมนทอลบูดๆ เม็ดนี่ไปแล้วล่ะ
...มันก็ไม่ได้แย่เลยเสียทีเดียว
สาย ... วันเสาร์ประชุมคือซึ่งที่ผมรู้สึกว่ามันอึดอัด ผมทราบดีว่ามันช่วยแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้ แต่ยังไงซะ ประชุมที่บริษัทของผมมันยุ่งเหยิงกว่าที่ใครคิดเสียอีก
วันนี้หัวหน้าแผนกให้ผมเตรียมเอกสารสำหรับการนำเสนอ ผมไม่ได้เป็นคนพูด แต่ก็ต้องเข้าไปนั่งเซ็งอยู่ในห้องประชุมอยู่ดี
ผมอาศัยแสงไฟที่หรี่จนทั่วห้องมีลักษณะขมุกขมัว ตรงหน้าเป็นจอสีขาวและปรากฏแผนการตลาดต่างๆ ผมแอบงีบ ...แอร์ในนี้เย็นกว่าตรงโต๊ะทำงานของผมหลายเท่า
“พี่ ...” ผมรู้สึกว่าถูกสะกิด เป็นโป้งนั่นเองที่ปลุกผม
“มีอะไร” ผมถาม เจ้าเด็กรุ่นน้องยิ้มแหยๆ ส่งกลับ ใบหน้าที่เห็นในความไม่สว่างนั้นปรากฏดวงตาปรือ และมีหยาดน้ำคลอที่เบ้าตา
“ขอเนียน” ว่าแล้วก็ค่อยๆ เลื่อนเก้าอี้ที่มีล้อเข้ามาใกล้ เขานั่งเฉียงเหมือนตั้งใจหลบสายตาผู้บริหาร ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
“ตื่นเลย” ผมรีบตบไปที่ศีรษะเจ้ารุ่นน้องเบาๆ เป็นการเตือน มันหันขวับมองผมด้วยสายตาไม่พอใจ
จะบอกว่าผมทำได้แล้วทำไมมันทำไม่ได้งั้นรึ ...ใช่
“ฝีมือไม่เนียน อย่าลอกเลียน” ผมบอกแค่นั้นแล้วหันกลับมาสนใจเนื้อหางานที่กำลังนำเสนอ ได้ยินเสียงบ่นออกมา แต่ไม่ดังนัก
“อะไรวะ” ได้ยินประโยคสุดท้ายที่พูดออกมาอย่างชัดเจน ผมทำเป็นไม่สนใจจนการประชุมนั้นเลิก มนุษย์เงินเดือนจึงเดินออกมาจากห้องกักขังนั้น
“พี่ไม่น่าห้าม” ออกมาถึงก็ต่อว่าผมจริงๆ ตามที่คาดเดาเอาไว้
“หัวหน้ามองอยู่ ไม่ได้รู้ตัวเลย”
“เอ้า ตอนที่พี่นอน เขาไม่มองเหรอ”
“ก็มอง ...แต่เขาคงเอือมระอาแล้วล่ะ” ผมบอก ไม่ได้เล่นมุกติดตลกแต่อย่างไร หัวหน้าคงเริ่มปลงตกกับลูกน้องขี้เกียจคนนี้แล้วล่ะมั้ง
“แล้วทำไมเขาไม่เอือมผม” เอ้า ไอ้นี่ หัวหน้าเอ็นดูดันไม่ชอบ
“มันคนละระดับเว้ย อย่างน้อยกูก็มีหน้าตาเป็นตัวช่วย” เอาวะ ขอทับถมมันเสียหน่อย แต่ก็ไม่แน่อาจเป็นเรื่องจริง ไม่รู้ว่าหัวหน้าจะนำข้อนี้ไปหักล้างหรือเปล่า ผมถึงอยู่ทำงานให้เขาได้
“เหอะ ระวังเถอะ” อีกฝ่ายพูดเป็นนัย ผมรู้ว่าโป้งหมายถึงอะไร ระวังจะโดนเด้งออกจากงาน ...คงคิดเช่นนี้
“ไปทำงานได้แล้ว” ผมเอาแฟ้มตีที่ศีรษะโป้งไม่แรงหนัก แต่เจ้านี่มันทำโอเว่อร์ ร้องโอยแล้วยกมือมาลูบปอยๆ ก่อนจะตวัดตาโตๆ ดุใส่ผม
“ควักลูกตาทิ้งแม่ง” แยกเขี้ยวพร้อมกับทำมือจะจกลูกตามันออกมาจริงๆ เจ้านั่นยู่หน้าใส่ผมแล้วเดินจากไป
อีกครึ่งชั่วโมงจะเข็มหลุดพักกลางวัน ผมเริ่มเคลียร์งานอย่างเชื่องช้า รีบทำก็ไม่เป็นผลอะไรนัก เพราะถ้างานหมด อีกครึ่งวันบ่ายที่เหลือนั่งว่าง ผมจะเป็นคนไร้ประโยชน์ในสายตาของเจ้ามึงทันที
เปิดโปรแกรมสนทนาออนไลน์สักหน่อย และทันที โป้งก็เด้งหน้าต่างมาทักทายผมเหมือนรออยู่อย่างไรอย่างนั้น
“งอน” คือสิ่งที่รุ่นน้องพิมพ์มา
ผมลุกขึ้นชะโงกตัวข้ามคอกกักกันพื้นที่ทำงานของพนักงานแต่ละคน ยืดตัวและมองไปที่คอกของโป้ง มันเงยหน้าสบตาผมพอดี
โป้งเบะปาก สายตาหันไปสนใจหน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อ
“เลิกคิดว่าจะให้ผมเลี้ยงข้าวได้เลย” โป้งพิมพ์ข้อความถึงผมอย่างนี้ เอาไงดีหว่า ... อยากกินฟรีเสียด้วยสิ
“เฮ้ อย่าใจร้ายกับคนแก่สิวะ” เอาล่ะเว้ย อ้อนๆ มันหน่อย
โป้งไม่ได้ตอบกลับในทันทีทันใด แต่ผมก็นั่งกอดอกรอมันอยู่
“ผมจะไปกินข้าวกับพี่คิว” อ่าว เวร ตกลงไม่สนใจใยดีผมเลยเหรอวะ
ผมไม่ยอมแพ้ ยังไง วันนี้ผมจะหลอกกินฟรีไอ้เด็กนี่ให้ได้!
“โหยยยยยยยยยย อย่าทิ้งกู กูแก่แล้ว~” พิมพ์ตอบกลับ หัวเราะแบบไร้เสียงให้กับความปัญญาอ่อนของตัวเอง
“จะเอาไง ง้อได้ยังเนี่ย” บ๊ะ ไอ้เด็กน้อย เรื่องมากจริง ... ว่าแต่ ผมต้องง้อมันยังไง?
“น้องโป้งของพี่ ดีกันนะ =)” อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หวานเลี่ยนสุดๆ ไปเลยครับพี่น้องผองออฟฟิศ
“โคตรไม่จริงใจ” โป้งพิมพ์ข้อความกลับมาอย่างรู้ใจในพี่ชายคนนี้
“เอาน่า ป๊ะ ปิดคอมพ์ พักเที่ยงแล้ว” ผมบอกแค่นั้น จัดแจงปิดคอมพิวเตอร์แล้วเตรียมตัวไปหาโป้งทันที
ผมและโป้งนั่งทานอาหารร้านข้างๆ บริษัท ราคากลางๆ กับอาหารเกือบหรู ร้านนี้มีครบครันทั้งคาวหวานและเครื่องดื่มต่างๆ มากมาย
“อย่ากินของแพงล่ะ ผมไม่มีปัญญาจ่ายนะ” โป้งมองผมด้วยสายตาขู่กลายๆ ทันทีที่ผมยิ้มเผล่ดูเมนูระดับยอดของร้านอาหารแห่งนี้
“เป็นเด็กอย่าขี้งกดิวะ” ไอ้เด็กตรงหน้าผมตาเหลือกถลน มองด้วยความหมายว่า ‘พี่แม่งช่างกล้าพูด’
“เอาจานนี้ พิเศษจานเดียว กินด้วยกัน ... จบ จะได้ไม่บ่น” ผมชี้ไปที่บะหมี่ผัดรวมมิตร สั่งกันกินด้วยกัน ประหยัดดี
ไม่นาน อาหารกลางวันด้วยเงินชาวบ้านก็มาเสิร์ฟตรงกลางโต๊ะ ผมหยิบช้อนส้อมส่งไปให้เจ้ามือ
เราแย่งกินกันเหมือนแข่งขัน โป้งจิ้มหมึกชิ้นใหญ่เข้าปาก ในขณะที่ผมไม่ยอมแพ้ กุ้งตัวโตก็ตกเป็นของผม
“แค่ก ... แค่ก” ด้วยความที่รีบบนพื้นฐานความตะกละ ผมสำลักจนต้องดื่มน้ำอย่างรวดเร็ว
“พี่รีบ!?” โป้งหัวเราะในความเซ่อของผม ถามอย่างเยาะเย้ย
ผมไม่ตอบ หมุนเส้นบะหมี่ด้วยซ้อมเร็วๆ จนเป็นก้อนใหญ่เหมือนกองอะไรสักอย่าง จากนั้นอ้าปากกว้างงับเขมือบพร้อมกับรูดเส้นบะหมี่ที่ย้อยลงมาเส้นสุดท้าย
เจ้าเด็กรุ่นน้องทำหน้าแขยงกับการกระทำ แต่ผมบอกได้เลยว่าไม่อายมันแต่อย่างใด ฮ่า~
ขณะที่เจ้าโป้งมัวแต่มองผมนานหรือขยาดที่ไม่อยากจะร่วมโต๊ะกับผมอีก บะหมี่จานใหญ่ก็ถูกเลื่อนมาตรงหน้าผม ... และผมก็จัดการมันเสียให้สิ้นซาก
“หึหึ” โป้งหัวเราะ มันเอามือเท้าคางแล้วมองผมหม่ำกลางวันแล้วส่ายหัวน้อยๆ
มองเสียจนผมเริ่มไม่มั่นใจ ... ผมหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากแล้วยกแก้วน้ำดื่มแก้เก้อ
“เอาอีกป่ะ” ผมนับถือน้ำเสียงของโป้งที่มันสามารถพูดปนกำลังหัวเราะไปด้วย ... ทำได้ไง?
“อิ่มว่ะ ... แต๊งค์ ยู มาก!” บอกอย่างตื่นตันใจ มื้อนี้ก็รอดไปได้อีกมื้อ
“เป็นคนแก่ที่กินน้อยดีนะ อย่างนี้ค่อยเลี้ยงไหวหน่อย” เจ้าหมอนี่ยิ้มอีก มันยิ้มหล่อร้ายๆ ตามสไตล์ แววตาที่ขี้เล่นกลายเป็นเสน่ห์มัดใจสาวๆ ทั้งหลายนัก
“ฮะฮะ เอาเลย ป๋าชอบ” หัวเราะตอบ กลายเป็นป๋าที่อิหนูเลี้ยงแล้วสิ
พวกเรานั่งจิบกาแฟตบท้ายก่อนจะหมดพักเที่ยง นั่งคุยทับถมกันบ้างตามนิสัย
ดื่มด่ำคาเฟอีนแสนละมุน ...
... ก็นับว่าเป็นช่วงสายถึงเที่ยงของวันเสาร์ ที่ไม่เลวเลย
บ่าย ...วันเสาร์ผมกำลังประสบปัญหาอย่างเคยหลังทานกลางวัน ด้วยความที่ท้องตึง กล้ามเนื้อส่วนหนังตากลับถูกดึงรั้งตก
ออกอาการอย่างนี้แทบทุกคน
ผมคิดว่าเมนทอลเน่าๆ ของไอ้โป้งคงช่วยอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ส่วนกาแฟ ก็คงไม่ไหว เดี๋ยวจะตาค้างไปถึงเวลานอน
นั่งทำงานถ่วงเวลาไปถึงห้าโมงเย็น อีกเพียงสี่ชั่วโมงนรกแตกที่ผมต้องนั่งกดดันอยู่ในคอกเช่นเดิมๆ
เสียงแฟ้มกระทบกับโต๊ะไม่เบามากทำให้อาการเหม่อๆ มองกระดาษบนโต๊ะของผมหายเป็นปลิดทิ้ง โป้งหัวเราะชอบใจที่ทำให้ผมสะดุ้งแล้วทำหน้าเหมือนคนเป็นโรคเอ๋อ
“ร่างกายพี่ล้าสมวัยจริงๆ”
“เออสิวะ สงสัยใกล้ถึงวัยเกษียณแล้วว่ะ” ผมบ่น อะไรๆ มันดูเรื่องเฉื่อยไปเสียหมด มองไปรอบๆ ทุกอย่างมันช้าลง ผู้คนเดินย่อง เข็มนาฬิกามันเหนื่อยนักหรือไง
“เอางานไปตรวจ ผมทำเสร็จแล้ว” เจ้าโป้งเปิดแฟ้มแล้วยื่นจ่อจนแทบทิ่มหน้าผม
“กูไว้ใจมึง” ผมโบกมือไล่ ไม่ไหวจริงๆ ถ้าให้ตรวจคงตาลายหลับคางานแน่นอน
“พี่จะหลับจริงๆ เหรอวะเนี่ย” โป้งลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ผม แล้วมองอย่างจริงจังในกิริยาของผมที่นั่งตาปรือ
“กูนอนน้อย แค่แปดชั่วโมงเท่านั้น” ผมลากเสียงยานคาง เริ่มเบื่อที่จะตอบคำถาม
“นั่นมันปกติของมนุษย์”
“กูมันยอดมนุษย์ ต้องสิบชั่วโมง” ว่าแล้วก็ค่อยๆ ปิดตาลง พักสายตาหน่อยๆ ยังพอมีสติรับรู้
“เหอะ หลับจริงๆ ด้วย” ได้ยินเสียงโป้งพูดงึมงำ แต่มันเหมือนมาจากที่ไกลแสนไกล~*
“เอาเถอะ จะดูต้นทางให้ก็แล้วกัน” หน้าของผมยังวางอยู่บนฝ่ามือที่เท้าอยู่บนโต๊ะ เสียงก๊อกแก๊กดังไม่มากจนทำให้ผมรี่ตาขึ้นมาอีกครั้ง ... โป้งยังนั่งข้างๆ พลางตรวจทานงานของมันด้วยตัวเอง
รู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็พบว่าผมพักสายตาไปเกือบครึ่งชั่วโมง ลืมตาขึ้นมาก็เจอไอ้เจ้ารุ่นน้องนั่งเคาะปากกาเล่นกับโต๊ะ ควงกับมือบ้าง
“หาอะไรทำแก้ง่วงเหอะพี่” โป้งชวนผมทำอะไรบางอย่างซึ่งไม่ใช่การเล่นไพ่อย่างแน่นอน
เจ้าเด็กนั่นพาผมมาจัดเรียงเอกสารในห้องเก็บเอกสารขนาดใหญ่ ที่นานทีจะมีคนสนใจหากไม่ได้ต้องการจะใช้อย่างจริงจัง หรืออาจจะให้นักศึกษาฝึกงานมาจัดการบ้างในบางกรณีที่บังเอิญกวนประสาทนัก
โป้งลากเครื่องทำลายเอกสารขนาดเล็กเป็นครึ่งหนึ่งของแอร์คอนดิชั่นเนอร์มาใกล้ พร้อมบอกให้ผมใส่กระดาษจำพวกเอกสารที่คาดว่าไม่ได้ใช้การแล้ว เช่น เอกสารที่มากกว่าห้าถึงเจ็ดปี (ที่มีไม่น้อยเลย) หรือกระดาษประกาศภายในบริษัทที่ใช้แล้วทั้งสองด้าน
ผมนั่งยัดกระดาษไปเพลินๆ เหมือนนั่งดูกระบวนการภายในโรงงานอะไรสักอย่าง ... ใส่เข้าไปเป็นแผ่น แล้วออกมาเป็นเส้นเหมือนปลาเส้นขนมซอง
... มันก็สนุกดีนะ
บางครั้งผมก็หยิบเส้นกระดาษยาวๆ มาขยุ้มๆ เป็นกองเป็นก้อนกลมๆ หากถามว่าทำเพื่ออะไรคงตอบไม่ได้ แต่ความรู้สึกมันสะใจเบาๆ ได้ออกแรงทำอะไรที่ไร้สาระบ้างมันก็ไม่ได้ทำให้เราดูด้อยค่าสักเท่าไหร่
แต่บางครั้งมันก็เดือดร้อนคนอื่นนะ ... เพราะผมก็ดันมีความคิด (พร้อมกับทำทันที) เอาก้อนกระดาษไปปาหัวไอ้โป้งเล่นๆ
เจ้าโป้งโวยวาย บอกว่าผมเล่นเป็นเด็กๆ
ผมเป็นทั้งคนแก่และเด็กในวันเดียวกันเลย :”)
แล้วคิดว่าคนอย่างโป้งจะยอมแพ้เหรอ คำตอบก็คงเดาได้ไม่อยากอยู่แล้ว
บ่ายแก่ๆ ก่อนเลิกงานของวันเสาร์นี้ ...
ก็สนุกไปกับสนามเด็กเล่นเล็กๆ ที่เราสองคนสร้างคนมาเอง
เจ๋งสุดๆ ไปเลย!
END SeeNam : แด่ทุกคนที่ติดแหง่กในที่ทำงานของวันเสาร์
ปล. ใครรุกใครรับ?
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] on SATURDAY เช้า สาย บ่าย ... วันเสาร์ (อ่าน 6551 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก