หัวข้อ: ใต้หมอก เขา และเงารัก ของ "นายกฤษ" จบแล้วครับ รบกวนพี่โมดุย้ายห้องด้วยครับ

[chamin]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย

หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะ
ไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง

เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควาน
ตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ...........
.
.
เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า............
.........
บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้
เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน

ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน

การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น

ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ    เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย

ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้
หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชาย
เข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

5.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

6.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ยกเว้นแนะนำนิยายหรือเรื่องราวที่อยากให้เพื่อนๆตามไปอ่านแล้วขอมาลงไม่สะดวก และช่วยกรุณาโพสลิงค์ที่บอร์ดนั้นกลับมาที่เวป http://www.thaiboyslove.com แห่งนี้ด้วยนะครับ เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับ

7.ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง

8.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
แล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ด
เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

9.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

10.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ





หวังว่าคงได้รับความร่วมมือจากสมาชิกทุกท่าน  อ่าน และ พิจารณาถึงการกระทำ ของทุกท่านด้วยความระมัดระวังยิ่ง

อิเจ้ 



****เพิ่มเติม....

ปกติไม่ว่าจะเป็นรูปภาพหรือบทความ เจ้าของบทความหรือรูปภาพมักให้ความสำคัญในเรื่องของลิขสิทธิ์เสมอ
รูปภาพบางท่านอาจจะเห็นว่าไม่สำคัญ แต่เจ้าของภาพต้องใช้ความพยายามและอุปกรณ์ราคาแพงกว่าจะได้ภาพแต่ละภาพออกมา บางท่านจึงให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากๆ

การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง


....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ

- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)

- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ

- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ

- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส

- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail


ใครมีอะไรเพิ่มเติม  ลองแนะกันดูนะคะ 
และถ้ามีอะไรสงสัยถามได้ค่ะ

[/pre] [/pre]

[chamin]

เรื่องนี้ผมได้รับอนุญาตจากเจ้าของเรื่อง    "นายกฤษ"   มาเพื่อโพสไว้ที่เล้าเป็ดเท่านั้น

ปฐมบท

 “...คนเรามักจะเปรียบความรักให้เหมือนกับสิ่งนั้นสิ่งนี้  แต่สำหรับผม  ความรักคือความรัก  ผมไม่สามารถเอาอะไรมาเปรียบได้  แม้แต่ลมหายใจของผมเอง...”
     เรื่องทั่ว ๆ  ไป จะประกอบด้วยมิติหลาย ๆ  มิติ เช่น บุคคล  สถานที่ หรือเวลา เป็นส่วนประกอบสำคัญ  เรื่องที่ผมจะเล่าให้เพื่อน ๆ  ฟังต่อไป  เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตผม  ถ้าจะว่าไปแล้ว  มันมีหลาย ๆ  มิติที่คลาดเคลื่อนไป  เรื่องราวและการดำเนินเรื่องมันเป็นเรื่องจริง แต่สิ่งที่คลาดเคลื่อน  คือ บุคคล สถานที่  และเวลา (สรุปง่าย ๆ  ก็คือ  เป็นเรื่องจริง เหตุการณ์จริง ที่ถูกดัดแปลง เพราะมีเหตุผลความไม่สะดวกบางประการ  แต่สำหรับคนในพื้นที่แล้ว  ก็คงพอจะเดาออกคับ  ว่าสถานที่ที่พูดถึงในเรื่อง  เป็นที่ไหนบ้าง ^^!)
   ผมจะแบ่งเรื่องออกเป็น  2  ช่วงนะคับ  เรียกรวมกันเป็นกลุ่มใหญ่ ๆ ว่า “สหบท”  (คล้าย ๆ  สหบาทา เนอะ  อิอิ)  ก็หมายถึงหลาย ๆ  ตอนมารวมกันเป็น Part  นั่นแหละคับ  ผมใช้อะไรในการแบ่งนั้น  โปรดติดตามกันดูเองนะคับ  ^^!
   แนะนำตัวก่อนละกันนะคับ  ผมชื่อ “กฤษ” คับ  ผมเรียนจบแล้ว ผมเป็นลูกหนี้แผ่นดิน  ที่ตอนนี้กำลังทำงานใช้หนี้ภาษีประชาชนที่ส่งผมเรียนจนจบ  ผมจบสายงานวิชาชีพที่ผมจะต้องเรียนทั้งศาสตร์และศิลป์ในเวลาเดียวกัน (เชื่อมั๊ยว่าผมต้องเรียนวิชาประดิษฐ์เกือบทุกเทอมตอนที่ผมเป็นนักศึกษาเลยนะ 555+) ...  ผมถูกส่งให้มาอยู่ที่อำเภอเล็ก ๆ  อำเภอหนึ่ง  หลาย ๆ  คนเมื่อเคยมาที่นี่แล้ว  มักจะขนานนามที่แห่งนี้ว่า “ดินแดนแห่งความรัก”  ภาพยนตร์หลาย ๆ  เรื่อง ใช้ที่นี่เป็นฉากหลังถ่ายทอดเรื่องราวของความรักในรูปแบบต่าง ๆ  กันไป สำหรับผมหน่ะหรอ  ที่นี่ คือดินแดนแห่งความรักโดยแท้จริง ^^!
                ผมเขียนเรื่องนี้ไม่เคยหวังอะไร  นอกจากแบ่งปันเรื่องราวของชีวิต และให้เก็บไว้ในความทรงจำของทุก ๆ  คน  ผมเขียนเรื่องนี้เก็บไว้ได้ไกลพอควรแล้วคับ  ถ้าอยากให้ผมลงต่อ  ผมจะเอามาลงคับ  เว้นแต่ว่า  ไม่มีใครอ่านจิง ๆ  ผมก็จะยุติไว้  ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมแขนของแฟน ๆ  ด้วยนะคับ (ใครเค้าเป็นแฟน ๆ  ของเมิงวะไอ้กฤษ  มโนชิบหายเลย 555)  เป็นงานเขียนเรื่องแรก  อาจจะเล่ารูเรื่องบ้าง  ไม่รู้เรื่องบ้าง  ยังไงก็ขอโทษไว้ตรงนี้ละกันนะคับ   ไปลุยกันเลยดีกว่าคับ  ^^!


สหบทที่ 1  เรื่องเศร้าใต้เงารัก

ตอนที่ 1
 “กฤษษษษ  ลูก  ตื่นได้แล้ว  เดี๋ยวก็ไปสัมภาษณ์ไม่ทันหรอก  ตื่นๆๆๆ  เจ้าตัวขี้เซา”   ประตูจะพังอยู่แล้วแม่  เคาะเข้าไป
   “อ๋า....แม่อะ  จะรีบไปทำไมเนี่ย  เพิ่ง  6 โมงเองค้าบ  บ้านเราก็อยู่แค่เนี้ย  ขอลูกนอนต่ออีกแป๊บน้า....”
   “ไม่ได้  กว่าจะขับรถเข้าเมืองอีก  ถ้ารถติดแล้วไปไม่ทันจะทำยังไง  แกจะลุกดี ๆ  หรือจะให้แม่บอกพ่อเอาน้ำมาสาด..”
   “จ๊ากกกกกก...ลุกแล้ววววววววว   อ๋า...แม่อะ   ตื่นก็ได้”
   “อาบน้ำแต่งตัวเร็ว ๆ  จะได้ไปกินข้าว  พ่อแกเช็ดรถรออยู่ข้างล่างแล้วเนี่ย  ตื่นปลุกแม่ตั้งแต่ไก่โห่  ไม่รู้จะตื่นเต้นไรนักหนา...เฮ้ออออ  พ่อลูกคู่นี้นี่”
   “...”
   วันนี้เป็นอีกวันนึงที่ จิง ๆ  แล้วมันก็เหมือนกับวันทั่ว ๆ  ไปนั่นแหละคับ  แต่ที่พ่อกับแม่ผมตื่นเต้นเกินเหตุเนี่ย  ก็เพราะวันนี้  ต้องพาลูกชายตัวแสบ ไปรายงานตัวสอบสัมภาษณ์ เข้าเรียนมหาลัย  ถ้าถามผมว่า  วันนี้ตื่นเต้นป่าว  ผมตอบได้เลยว่า  ตื่นเต้นมากกกกกกกก  ผมเลยอยากจะนอนให้มันหลับไม่รู้เรื่องไปเลย  ตื่นมาแล้วจะได้เข้าเรียนเลย 555  ตอนนั้นมันคิดหยั่งงี้จิง ๆ  คับ  เพราะได้ยินกิตติศัพท์จากรุ่นพี่ ๆ  ที่กลับมาแนะแนวที่โรงเรียนว่า  อาจารย์คณะนี้อะ  โหดชิบหายวายวอดแล้ว  ผมยิ่งกลัวขี้หดตดหาย  ไม่รู้ว่าถ้าตอบอะไรที่ไม่ถูกใจอาจารย์ไปแล้ว  เค้าจะไล่ผมออกจากห้องสัมภาษณ์รึป่าว  เค้าจะด่าจะเอ็ดมั๊ย รึเค้าจะเขวี้ยงอะไรใส่หน้าผมรึป่าว ...  เฮ้อออออ  แต่ในที่สุด  ผมก็ต้องเผชิญกับความเป็นจริงอยู่ดีแหละคับ 555
   ผมเดินลงบันไดมาอย่างเรียบร้อย (แต่งตัวแบบว่า เนี๊ยบสุด ๆ) คือตั้งแต่หัวจรดเท้าคือแบบ  จะดูดีไปไหน ขนาดตอนอยู่โรงเรียนยังไม่ได้อะไรมากมายขนาดนี้เลยคับ อันที่จริง  ผมก็ไม่ได้หน้าตาดีอะไรหรอกคับ  ก็พอไปวัดไปวาได้ (โดยหมาไม่เห่าไม่หอนใส่)  แต่ก็มีบ้างที่แบบว่ามีคนแอบเอาดอกกุหลาบมาไว้ที่โต๊ะ  มีช็อคโกแลตบ้าง  หรือมีรุ่นพี่รุ่นน้องกรี๊ดกร๊าดบ้างอะไรบ้าง  ตามประสาวัยรุ่นแหละคับ....(ยอตัวเอง 555)
   “โอ่โห  จะไปสัมภาษณ์หรือจะไปเดินแบบแฟชั่นชุดนักเรียนอะเฮีย...  จะเว่อร์ไปไหนเนี่ยยยยย  555”
   “เงียบไปเลยไอ้เหม่ง  กินเข้าไป ข้าวต้มอะ ปากจะได้ไม่ว่าง” 
น้องสาวผมเองคับ  จิง ๆ  มันชื่อ “แพร”  แต่ผมชอบเรียกมันว่า  “ไอ้เหม่ง” ตามลักษณะของหน้าผากมันนี่แหละคับ  ผมกับน้อง  ห่างกัน  3 ปีคับ ผมอยู่ ม.6  มันอยู่ ม.3  เรา 2  คนก็ค่อนข้างสนิทกันนะคับ  จิง ๆ  น้องผมสนิทกับผมมากกว่าสนิทกับแม่ผมซะอีก  วันนี้วันเสาร์คับ  มันเลยมานั่งหน้าสลอนปากปีจอใส่ผมได้  ปกติเวลาไปเรียนก็ทางใครทางมันคับ  เราเรียนกันคนละโรงเรียน  เพราะที่บ้านเน้นแบบว่า “สอบได้ที่ไหนก็เรียน  สอบไม่ได้ก็ไม่ต้องเรียน  ไม่มีฝากให้”  (นี่แหละคับ  คำพูดพ่อผม) ถึงโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่จะเป็นโรงเรียนเอกชน แต่ก็หยั่งว่าแหละคับ  มันต้องสอบได้ก่อน  ไม่งั้นพ่อก็จะไม่ให้เรียน 555... ผมจะขับมอไซต์ (หรือแถวบ้านเรียก “รถเครื่อง”)  ไปเรียน  เพราะโรงเรียนอยู่ใกล้ ๆ  บ้านผม  ส่วนน้องสาวผมพ่อกับแม่ผมไปส่งคับ  แล้วพ่อกับแม่ก็ขับต่อไปสอนเลย  บ้านกับโรงเรียนของพ่อกับแม่อยู่คนละอำเภอคับ  โดยมีตัวจังหวัดอยู่ตรงกลาง   บ้านผมอยู่ในเขตอำเภอที่มีชื่อเป็นดอกไม้แต่ค่อนไปทางอำเภอเมืองมากกว่า   ส่วนพ่อกับแม่สอนหนังสืออยู่ที่อำเภอ “ขอบ ๆ”  อะคับ (แกล้งคนอ่าน  555)
   “นั่ง ๆ ๆ ๆ  กินข้าวลูก  จะได้มีไอเดียไปสัมภาษณ์”  พ่อกำลังนั่งโซ้ยข้าวต้มกุ้งใหญ่เลยคับ
   “โหพ่อ  ใช้คำว่า ไอเดีย เลยทีเดียว  มันคงไม่ขนาดนั้นมั๊งคับ  แหะ ๆ”
   “เออนา  กิน ๆ  เข้าไปให้ท้องมันอิ่ม ๆ  สมองจะได้โล่ง”  พ่อประชดป่าวเนี่ย  ไอ้ที่บอกว่า “สมองโล่ง” เนี่ย
   “ตอนนี้ก็โล่งคับ  ถ้าเค้าถามความรู้นะพ่อ  บอกได้เลย  ตอนนี้โล่งจน กลวง แล้ว  555”
   “ไอ้บ้านี่  อย่าทำให้เสียชื่อพ่อนะเว่ย 555”  เอาเข้าไป  ครูบ้านนอก  ไปมีชื่อกับเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
   “พ่อกับลูกนี่  รีบ ๆ  กินสิ  แม่รอจนปากแห้งแล้วเนี่ย”  แม่ก็เว่อร์ได้อีก  แม่ผมเดินออกมาจากในครัวคับ
   “ไหนบอกว่ามีแต่พ่อที่ตื่นเต้นไงแม่  อันนี้นี่ยิ่งกว่าพ่ออีกนะแม่ 555”  พ่อผมได้ทีเอาคืนคับ
   “ลูกไม่หิวอะคับ  กินไรไม่ลงแล้วอะ...”
   “ไม่ได้นะลูก  ไม่หิวก็ต้องกิน  เดี๋ยวหิวข้าวจนหน้ามืดมา  อายชาวบ้านชาวช่องเค้า”  นั่น  ไม่ทันไร  แช่งลูกตัวเองซะละแม่กรู
   “ไม่เป็นไรค่ะแม่  เดี๋ยวน้องใส่ตลับไปด้วย  ถ้าพี่กฤษ หิวค่อยเอาออกมากินก็ได้”  ให้มันได้หยั่งงี้สิน้องรัก
   “อะ ๆ ๆ ๆ  ไม่กินก็ไม่กิน  อ้าว...คนนั่นอะ  เมื่อไหร่จะเสร็จหล่ะพ่อมัน  คนอื่นเค้าเสร็จกันหมดแล้วเนี่ย”
   “คำสุดท้ายแล้วววววววว   เอ....ยังไงเนี่ยแม่อะ  ถ้ารีบก็เดินไปรอพ่อที่ปากซอยเลยไป 555”
   นี่แหละคับบ้านผม  จะว่าไปแล้วก็เพราะว่า  พ่อกับแม่ไม่ค่อยเครียดกับชีวิตนี่แหละคับ  ผมเลยโตมาแบบบ้า ๆ  บอ ๆ  แบบนี้  ผมแค่อยากให้รู้จักตัวผมกับครอบครัวของผมคับ  เพราะคนเหล่านี้แหละ  ที่เป็นทั้งคนผลักดัน และเป็นตัวแปรที่ยิ่งใหญ่ที่ทำให้ชีวิตของผมมาได้ถึงขนาดนี้
   แล้วผมก็มาถึงหน้าคณะที่ผมกำลังจะมาสอบสัมภาษณ์  ดู ๆ  ไปแล้วก็ค่อนข้างเก่านะคับ แต่ข้างในนี่  คนจะเยอะไปไหนเนี่ย  ทั้งคนที่มารับบริการ  นักศึกษา  นักเรียน  แล้วก็พวกผู้ปกครองที่พาลูก ๆ  มาสัมภาษณ์  พอเข้ามาถึงข้างใน  รุ่นพี่ก็ออกมาประกาศว่า  เค้าจะแบ่งสัมภาษณ์เป็น  4 ส่วน  ส่วนแรกจะเป็นการสัมภาษณ์ คุณสมบัติและผลการตรวจร่างกายทั่ว ๆ  ไป  ส่วนที่ 2 เป็นส่วนแสดงความสามารถพิเศษ  ส่วนที่ 3 เป็นส่วนทดสอบจิตวิทยา  และส่วนสุดท้าย เป็นส่วนทดสอบ ความรู้พื้นฐาน  พอผมได้ฟัง  ผมก็ถึงกับอึ้งเลยทีเดียว  เพราะผมไม่ได้เตรียมอะไรมาซักอย่างเลย  ผมมองหน้าพ่อแล้วพ่อก็บอกผมว่า
   “ไม่ได้เอาไรมา  ก็ใช้ที่ติดตัวมาแล้วก็ไปหาเอาในห้องสอบ”  นี่แหละคับคำพูดของพ่อผม  สั้น ๆ  ได้ใจความ  สำหรับบางคนที่ไม่คุ้นชินกับคำพูดแบบนี้  อาจจะรู้สึกว่า  เป็นการพูดแบบรำคาญ ๆ  พูดให้เสร็จ ๆ  จบ ๆ  ไป  แต่สำหรับผมแล้ว  ผมรู้ว่านี่คือ กำลังใจที่ยิ่งใหญ่  พ่อพยายามบอกผมว่า “พ่อเชื่อว่าลูกมีดีพอ  และพ่อเชื่อว่าลูกต้องเอาตัวรอดในการสัมภาษณ์ครั้งนี้ได้”
   หลังจากนั้นรุ่นพี่ก็มาเชิญผู้ปกครองและผู้ติดตามไปรวมกันที่โรงอาหารคณะ (เค้ามีเครื่องดื่มกับของว่างเลี้ยงคับ)  หลังจากนั้น ก็ไม่รู้เค้าจะพาไปไหนต่อ แล้วก็พาพวกน้อง ๆ  นักเรียนไปรวมกันที่ห้องประชุมอะไรซักที่นี่แหละ  ผมจำได้ว่าอยู่ชั้น 2  แถว ๆ  หน้าลิฟท์  มีข้อความติดไว้หน้าประตูทางเข้าว่า  “สำนักงานคณบดี คณะ...”
   มีคนอยู่ในห้องเต็มไปหมดเลยคับ  ทั้งรุ่นพี่ ๆ  แล้วก็พวกเพื่อน ๆ ทั้งต่างโรงเรียนและโรงเรียนเดียวกัน  แต่คนละห้องคับ ผมมันมาจากห้องที่ไม่ค่อยมีใครคาดว่าจะสอบคณะนี้ได้ด้วยซ้ำ  ผมเลยไม่ค่อยสนิทสนมมากมาย  ก็แค่เคยเห็นกันบ่อย ๆ  ก็เด็กโรงเรียนผมมันน้อยซะที่ไหนหล่ะคับ ^^!)  ผมไปนั่งข้าง ๆ  เด็กผู้ชายคนนึงที่กำลังก้มหน้าก้มตาเขียนกรอกใบรายงานตัวสัมภาษณ์อยู่  เค้าเลยหันมายิ้มทักทายผมคับ  พระเจ้าช่วยกล้วยหอมพระเจ้าจอร์จอะไรจะหน้าหวานขนาดนั้น  ผมใช้สายตาสำรวจทันที  รูปร่างบาง ๆ  คับ  ไม่อ้วน  ไม่ผอมมาก  ขาว ๆ คิ้วหนา ๆ  ปากแดง ๆ  (แต่ตอนนั้น  ก็คิดได้แค่นั้นแหละคับ  เพราะกำลังตื่นเต้นเรื่องสอบอยู่)  ผมก็อึ้ง ๆ  นิด ๆ  (ตอนนั้น  ออกแนวยังไม่เข้าใจตัวเองคับ เพราะที่ผ่านมา  ผมมีแฟนเป็นผู้หญิงมาตลอด  จนมาถูกทิ้งก็อีตอนที่จะสอบโควตานี่หละคับ  เค้าบอกว่า  ผมไม่มีเวลาให้เค้า   แต่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนะ เพราะเห็นผู้ชายหน้าตาดี ๆ  เมื่อไหร่  ก็เป็นได้หวั่นไหวเหมือนกัน 555 ส่วนกรณีล่าสุดนี้ผมก็เสียใจได้ซัก 3  วันนี่แหละ  แหะ ๆ)  พอสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ผมก็ลงมือเขียนบ้าง  เขียนเสร็จผมก็นั่งรอคิวเข้าสัมภาษณ์คับ  ผมได้หมายเลข 19  ส่วนไอ้หน้าหวานเมื่อกี้  ได้หมายเลข 18  คับ  ระหว่างที่นั่งรอเซ็ง ๆ  ก็จะมีพี่ ๆ  มาเล่าให้ฟังว่าเรียนหยั่งงั้น ใช้ชีวิตหยั่งงี้  อะไรประมาณนี้และคับ
   “นายได้เบอร์ 19 ป๊ะ”  เอาแล้วไง  กุยิ่งตื่นเต้นกับเรื่องสัมภาษณ์อยู่  เมิงจะมาคุยกับกุให้กุเสียสมาธิทำไมเนี่ยยยย
   “อืมมมม...แล้วนายอะ”  น้านนนนนน  ทอแลได้อีก  ก็เพิ่งบอกคนอ่านไปหยก ๆ  จิง ๆ  ก็แอบเห็นแล้วแหละคับ  555
   “เราได้เบอร์ 18 อะ  แหะ ๆ แล้วว่าแต่  นายชื่อไรอะ  มาจากที่ไหน”     อืมอะ  กุให่เมิงสัมภาษณ์ก่อนอาจารย์เลยอะ
   “อ๋อ...เราชื่อกฤษ  มาจากบ้าน  555”  นั่นไงเอาแล้ว  ต่อมกวนตรีนเริ่มทำงานแล้ว
   “อืมมมมม  อะนะ  เราชื่อนนท์  มาจากบ้านญาติ  555”  เป็นไงหล่ะไอ้กฤษ  เมิงกวนตรีนเป็นคนเดียวซะที่ไหน
   “อืมมมม  ขอบใจ...-*-!)
   “คุณนนท์ปวีร์  เชิญเข้าห้องที่ 1 ค่ะ  คุณกฤษบดินทร์ ห้องที่ 2 และคุณกาญจนาพร ห้องที่ 3  ค่ะ  โชคดีนะค่ะ”  รุ่นพี่พูดเสร็จก็ยิ้มให้คับ
   ตอนนี้ผมเริ่มเหงื่อแตกแล้วคับ  มือไม้สั่นไปหมด  พอเข้าห้องสัมภาษณ์  ทุกอย่างก็ผ่านไปเร็วมาก  ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า  อาจารย์ถามเรื่องอะไรบ้าง  สรุปง่าย ๆ  ก็คือ  ไม่ได้มีอะไรมากมายเลย  แค่เค้าดูว่าเราไม่บ้าจนเกินงามก็คงให้เรียนแล้วมั้ง  555 ผ่านไปสำหรับส่วนที่ 1  แล้วพวกพี่ ๆ  ก็มาเก็บเอกสารไปคับ  แล้วก็แจกมาอีก  3 แผ่น  สำหรับอีก 3 ห้อง  แล้วก็บอกว่า  รอสัมภาษณ์ห้องต่อไปตอนบ่ายโดยให้ไปรับข้าวกล่องที่หน้าห้องประชุมใหญ่  ผมเลยโทรหาแม่คับ  แม่บอกว่า  คณะเค้าให้ผู้ปกครองไปเข้าประชุม  จนถึงบ่าย 3  ส่วนไอ้เหม่งก็ออกไปดูหนังกับเพื่อน ๆ  มัน  อืมมมม  ผมเลยเดินตามชาวบ้านไปคับ  ก็เดินไปกับไอ้นนท์นั่นแหละคับ  พอตกบ่าย  พี่ ๆ  ก็จัดกลุ่มคับบอกว่า  จะให้เข้าสัมภาษณ์เป็นกลุ่มกลุ่มละ 5 คน โดยแต่ละห้องจะมีอาจารย์นั่งรออยู่  ผมก็จับพลัดจับผลูได้อยู่กลุ่มกับไอ้นนท์นั่นแหละคับ  คือเค้าจับสลากให้อะ  ไม่รู้ดิ  555 (แอบยิ้ม)  ช่วงนี้แหละคับ  คือความหฤหรรษ์ อย่างแท้จริง  อาจารย์แบบว่า  โหดมาก ทั้งด่า  ทั้งจิกกัด  สารพัด สาระเพ  ห้องแสดงความสามารถพิเศษก็กลายเป็นห้องเล่นตลก  เอาความสามารถของทั้งกลุ่มมารวมกัน  กลุ่มผมได้ว่ายน้ำตีแบดพร้อมกับร้องเพลงเล่นกีตาร์  (มันเข้ากันมั๊ยนั่นอะ...แต่ก็ทำให้ผมได้รู้ว่า  ไอ้นนท์มันเป็นนักกีฬาว่ายน้ำคับ อิอิ)  ส่วนอีกคนที่เป็นนักกีฬาหมากกระดาน  ก็ต้องทำตัวดุ๊ก ๆ  ดิ๊ก ๆ เป็นสาหร่ายคับ  ผมเอง  ทั้งหัวเราะไป  เล่นกีตาร์อากาศไป  โดนด่าตามระเบียบคับ  มีทั้งคนที่ร้องไห้บ้าง  เป็นลมบ้าง  Hyperventrilation  บ้าง  กว่าจะเสร็จก็เกือบ ๆ  บ่าย  3  แล้ว  มีการประกาศด้วยว่ามีคนสอบตก  ผมนี่ใจหายแว้บบบบบ  (แต่ก็ผ่าน)  สุดท้ายก็มาเฉลยว่า  หลังจากบ่ายมาเนี่ย  มีแต่อาจารย์เก๊ทั้งนั้น  เป็นรุ่นพี่ล้วน ๆ   แต่ก็ไม่เป็นไร  ผมนี่ขำ ๆ  อยู่แล้วคับ  เออ...ส่วนพวกที่สอบตก  เป็นลม  ร้องไห้ อะไรพวกนั้นอะ  มีแต่พวกพี่ ๆ  ปลอมตัวมาสร้างสถานการณ์ทั้งนั้นแหละคับ  นึกย้อนไปแล้ว ก็ตลกความไร้เดียงสาของตัวเองในตอนนั้น  555+
           

             นั่นเป็นครั้งแรกคับ  ที่ผมได้พบกับ “นนท์”  คนที่ทำให้ผมมั่นใจที่จะเลือกทางเดินในชีวิต  คนที่ทำให้ผมได้พบทั้งความสุขที่สุดและความเศร้าที่สุดเช่นกัน  ตอนต่อไปจะไม่ยืดเหมือนตอนนี้แล้วนะคับ  ผมต้องย่อเวลาตั้งหลายปี  มาไว้แค่ไม่กี่ตอน  ผมว่ามันก็ยากอยู่เหมือนกันนะคับ  แต่ผมก็จะพยายามเขียนให้เข้าใจที่สุด  โดยที่ทำให้เรื่องสั้นและอ่านง่ายที่สุดนะคับ  เดี๋ยวคนอ่านเบื่อผมซะก่อน ^^...  นายกฤษ

[Bowbonk]

 


 

[โจ๊กกุ้ง]

 

[iforgive]

เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง  ดูโรแมนติกดี

[chamin]

ตอนที่  2

            แล้วช่วงเวลาที่สำคัญของชีวิตอีกครั้งก็มาถึง  ตอนนี้ผมก้าวข้ามชีวิตเด็กมัธยมหัวเกรียน ๆ  มาเป็นหนุ่มมหาลัยเต็มตัวแล้วสินะ ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่า  คำว่า “นักศึกษามหาวิทยาลัย” กับ “นักเรียน” เนี่ย  มันต่างกันยังไง  เห็นเค้าบอกกันว่า  สบายกว่า  ไม่ต้องเข้าแถว  ไม่ต้องสวดมนต์  แต่ไม่รู้เพื่อน ๆ  เป็นเหมือนผมตอนนั้นรึป่าวนะ  ผมคิดถึงลานหน้าเสาธงสุด ๆ  เลย ^^

            ตอนนี้ผมสมัครเข้ามาอยู่หอในมหาลัยแล้วคับ  คล้าย ๆ  กับว่า  ทั้งมหาลัย และคณะเองอยากให้นักศึกษาปี 1 ทุกคนอยู่หอใน   เพราะเวลามีกิจกรรมอะไรจะได้ไม่ลำบากเดินทาง เพราะเค้าบอกว่า ส่วนมากก็เลิกค่ำ ๆ  ทั้งนั้น  ส่วนตัวผมเอง  ไม่เคยมีประสบการณ์อยู่หอมาก่อน  เพราะบ้านอยู่ใกล้โรงเรียน  เอาเป็นว่าผมต้องใช้ชีวิตในห้องนอนแคบ ๆ  แห่งนี้กับคนที่ผมเพิ่งรู้จักอีก 2 คน  รวมกับผมอีกหนึ่งคนเป็นสามคน  (แลดูเป็นปลากระป๋องตราสามแม่ครัว)  เพราะห้องเล็ก ๆ  จริง ๆ  นะคับ  ขอบอก  555

            “เอาไงลูก  กลับไปอยู่บ้านเรามั้ยกฤษ  แม่ว่า  จะอยู่ได้หรอ  ตั้งสามคน  อีกอย่าง เราไม่รู้จักคนที่เค้าจะมาอยู่ด้วยนะ  เรานี่น้า  ทำไมไม่ไปอยู่หอที่เพื่อนโรงเรียนอยู่ ๆ  กันก็ไม่รู้  อย่างน้อยก็จะได้คุ้นหน้าคุ้นตากันบ้าง”  ตามสไตล์คุณแม่ดีเด่นแห่งชาติคับ ^^

            “โถ่แม่ก็...พ่อว่าลูกมันก็โตแล้วนะแม่  ไม่ต้องห่วงมันหรอก  ให้มันอยู่ไปก่อน  ถ้าไม่ไหวจริง ๆ  ก็ค่อยบึ่งรถเครื่องกลับบ้าน  เอ้า...ว่าไงหล่ะ ไอ้ลูกชาย  พอได้ป่าว  รด. ก็เรียนมาแล้ว  แค่นี้คงไม่เป็นไรมั้ง”  นี่  มันต้องแบบพ่อผมนี่  แต่ผมดูห้องแล้วชักจะเห็นด้วยกับแม่นะพ่อ  แต่ฟัง ๆ  พ่อไปแล้ว  ตีความได้ว่า  ถ้าเมิงไม่อยู่ก็แสดงว่าเรียน รด. มาเสียเปล่า  (เกี่ยวกันป่าววะ  เขียนเองงงเอง???)

            “พี่กฤษอะ  อยู่บ้านก็ดีละ  จะมาอยู่หอไมเนี่ย  แล้วน้องจะกัดกับใครหล่ะ” แล้วแกจะร้องทำไมเนี่ย ช้านมาอยู่หอไม่ได้ลาตาย

            “ลูกอยู่ได้คับแม่  แม่ไม่ต้องห่วงหรอก  เดี๋ยวก็คงชิน  อีกอย่าง  บ้านเราก็อยู่แค่นี้เอง  ลูกบึ่งรถเครื่อง  20  นาทีก็ถึงแล้ว  ถ้ารถไม่ติดนะ ^^”  ผมก็ยิ้มปลอบแม่คับ  ทั้ง ๆ  ที่ในใจก็ยังกล้า ๆ  กลัว ๆ  อยู่  แต่กลัวแม่จะเป็นห่วง

            “ป่ะ  ไปเถอะแม่  มายืนทำหน้างอห่วงลูกอยู่เนี่ย  เดี๋ยวรูมเมทเค้ามาเจอ จะหาว่าลูกเราเป็นลูกแหง่  นี่ก็อีกคน  พี่มาเรียนนะเว่ย  ไม่ได้มาตาย  ร้องไห้ทำไมไอ้ลูกสาว  ป่ะแม่  กลับบ้านกัน  ปล่อยวัยรุ่นเค้าทำความรู้จักสถานที่กับเพื่อน ๆ  ใหม่ ๆ  กันหน่อย”  พูดจบพ่อก็ยิ้มกว้าง ๆ  แล้วก็พาแม่กับน้องเดินออกจากห้องไป  แล้วพ่อก็หันมาบอกผมว่า  “ไม่ต้องลงไปส่ง  เก็บของเถอะ”  ผมก็ว่าง่ายคับ  ไม่ลงไปจิง ๆ  ผมมันพวกบ่อน้ำตาตื้นคับ  ถ้าลงไปส่งนี่คงได้เล่นบทโศกให้คนทั้งหอดู  555   ก็คนมันไม่เคยจากอกพ่ออกแม่ไปอยู่ที่อื่นนี่หว่า  T_T

            พอพ่อกับแม่พ้นสายตาไป โดยมีผมยืนทำตาละห้อยอยู่ที่ประตู  ผมก็กลับเข้ามาในห้อง  ประตูห้องยังไม่ปิดเลยคับ  ผมก็ถึงกับทรุดตัวลงกับที่นอน  แล้วก็ร้องไห้ปล่อยมันออกมาให้หมด  ผมไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้แม่เห็น  ถ้าผมจะต้องร้องไห้  ผมขอร้องเงียบ ๆ  คนเดียวแบบนี้ดีกว่าคับ

            “เฮ้ยยย...หลับป่าววะ”  ใครมันเอาอะไรมาเขี่ยกุวะ  กุไม่ใช่ขี้นะเฟ่ย  ผมเลยหันกลับมาดูด้วยความโมโห

            “อ้าวววว...ตาแดงเลย  เป็นไรป่าววะกฤษ  เรานึกว่าเอาหน้าซุกหมอนจนหายใจไม่ออกตายไปแล้ว  555”  จ๊ากกกกกกก!!!!!   ไอ้นนท์คับพี่น้อง

            “เฮ้ยยยยย...เข้ามาได้ไงวะนนท์”

            “ก็ไม่ได้ปิดประตูนี่   เห็นคนนอนหน้าซุกหมอนอยู่  นึกว่ามีฆาตกรรมอำพราง 555”  ปากปีจออีกแล้ว  เออหว่ะ  กุลืมปิดประตู

            “เออหว่ะ  แหะ ๆ  แล้ววววววว  อยู่หอนี้หรอ  เก็บของแล้วสิเนี่ย  ไม่เห็นถือของรุงรังเลย  มาตั้งแต่เมื่อไหร่อะ”

            “อืมม  เรามาตั้งแต่เช้าแล้ว  ของเราก็เก็บแล้ว เมื่อกี๊ไปเดินเล่นมาอะ...ของเยอะเหมือนกันนี่เรา  ช่วยเก็บป่าว”

            “เอ้ยย...ไม่เป็นไร  เดี๋ยวเราเก็บเอง  อืมมมม...ทรงผมใหม่  ดูดีนะเนี่ย (skin head คับ) แหะ ๆ  ว่าแต่  นายอยู่ห้องไหนหล่ะ”

            “เราหรอ  เราอยู่ชั้นสี่ ห้อง  405 ”  มันยิ้มกวน ๆ  แล้วก็ตอบผมคับ

            “อ๋ออออ  ชั้นเดียวกับเราเลย”  คุ้น ๆ  เว้ยยยยย  405

            “อ้าวเฮ้ยยยยยย  ก็ห้องนี้ดิ  โถ่เอ๊ยยยย  ไม่บอกตั้งแต่แรก  อำกันอยู่นั่นแหละ  555”  เมิงนั่นแหละ  คิดไม่ทันเอง  ไอ้กฤษเอ๊ย

            “555+  ก็เออ อะดิ  ตอนเราเข้ามาจองหออะ เราเห็นชื่อนาย  เราเลยลงห้องเดียวกับนายอะ  แหะ ๆ”

            หลังจากนั้นก็มีมาเพิ่มอีกหนึ่งคับ  ชื่อบอย เป็นรุ่นพี่ปี 2 คณะวิศวะ  ออกแนวแบบผลุบ ๆ  โผล่ ๆ  เอาแน่เอานอนไม่ได้  สัปดาห์นึงได้เห็นหน้ากันแค่ไม่กี่วันหรอกคับ  แล้วก็ต้องเป็นเวลาหลัง  4  ทุ่มไปเท่านั้น  ไม่เข้าใจเหมือนกัน  สงสัยเรียนหนักมั้ง  หรือไม่ก็เล่นหนักไปหน่อย  (แหะ ๆ  นินทาเค้าซะหยังงั้น)  ส่วนมากเลยกลายเป็นว่าห้องตกเป็นของผมกับนนท์  ในห้องเป็นเตียงสองชั้นตัวนึง กับเตียงเดี่ยวตัวนึง  ผมนอนชั้นล่างของเตียงสองชั้นคับ  ส่วนนนท์  นอนชั้นบน  พี่บอยบอกว่า  “ขอพี่อยู่เตียงเดี่ยวแล้วกัน  เวลากลับมานอนจะได้ไม่รบกวนน้อง ๆ”  ผมกับนนท์ก็สนิทกันมากขึ้นคับ  เพราะต่างคนก็ต่างไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทที่มาจากโรงเรียนเก่า 

            เวลาก็ผ่านไปประมาณเดือนนึง  ผมกับนนท์ ตอนนี้ก็สนิทกันมากขึ้น  คำว่า “นาย”  “เรา”  ไม่ค่อยมีให้ได้ยินแล้วคับ  ส่วนมากจะเป็น “กู” กับ “มึง”  มากกว่า  555  เพื่อน ๆ  เรียกเรา 2  คนว่า  ไอ้ลักยม เพราะถ้าเห็นตัวนึงที่ไหน  อีกตัวจะอยู่ในรัศมี  20 เมตรเสมอ

ผมไม่ได้กลับบ้านเลยคับตลอด 1  เดือนที่ผ่านมา  ก็มีพ่อกับแม่แวะมาเยี่ยมบ้างเวลากลับจากโรงเรียนบางวัน  พ่อไม่ค่อยอยากพาแม่มาบ่อย  กลัวเค้าจะหาว่าลูกชายเป็นลูกแหง่  แหะ ๆ  หรือไม่ก็โทรหาบ้าง  ผมเลยตัดสินใจว่า  หมดห้องเชียร์แล้ว  หลังขึ้นดอย  ผมจะกลับบ้านคับ  ผมเลยชวนไอ้นนท์กลับเป็นเพื่อนผม

“เออนนท์  เย็นวันศุกร์ กุจะกลับบ้านอะ  กลับบ้านกับกูป่าว”

“เออ ๆ ๆ  กุไปด้วย  อยู่มอก็เซ็ง ๆ  อะ  ไม่มีไรทำ”

“เออ  ว่าแต่  เมิงไม่กลับบ้านเมิงมั่งหรอวะ”

มันทำตาเศร้า ๆ  คับ  แล้วมันก็ก้มหน้าหลบตาผม  แล้วมันก็ลุกออกไป  ผมก็งงรับประทานสิคับ  ผมเลยเดินตามออกไป  เห็นมันเดินไปทางห้องน้ำ (ห้องน้ำที่หอ เป็นห้องน้ำรวมคับ)  พอไปถึงห้องน้ำ  ก็เห็นมันยืนอยู่หน้ากระจก  น้ำตากำลังนองหน้าได้ที่เลยทีเดียว  (แต่มันเก่งมากเลยนะคับ  น้ำตาออกมาขนาดนั้น  แต่ไม่ได้ยินเสียงร้องซักแอะ  ถ้าเป็นผมนี่ คงลั่นหอไปแล้ว  อิอิ)  แล้วมันก็หันมามองหน้าผม

“เมิงเป็นไรวะ  เมิงร้องไห้ทำไม  ไอ้ห่า  กุใจไม่ดีแล้วนะเว่ย”  กุจะร้องตามเมิงอยู่แล้วเนี่ย  เป็นไรของเมิงวะ

“เมิงตามกุมานี่  กุมีเรื่องจะเล่าให้เมิงฟัง  แต่เมิงต้องสัญญากับกุก่อนนะ  ว่าเมิงจะไม่เล่าให้ใครฟัง”

“อืมมมม  กุสัญญา  ว่าแต่ว่า  เมิงจะบอกกุได้รึยังว่าเมิงเป็นไร”  มันลากผมกลับเข้าไปในห้องคับ

“ตั้งแต่เด็กจนโต  กุอยู่กับยายกู  ยายบอกกุว่า พ่อกุเสียตั้งแต่ยังเล็ก ๆ  ส่วนแม่กุได้ผัวใหม่  ไปอยู่ต่างประเทศ  ส่งแต่เงินกลับมาให้ยายกุเลี้ยงกุ  กุเรียกยายกุว่า แม่ทุกคำ  จนมาไม่นานมานี้  หลังจากกุกลับจากมาสอบสัมภาษณ์ที่นี่  กุกลับบ้านไปกอดยาย แล้วก็บอกว่า กุทำสำเร็จแล้ว  แล้วยายกุก็ร้องไห้  กุก็ไม่รู้ว่ายายกุร้องไห้ทำไม  หลังจากนั้น  สองสามวันยายกุก็เสีย  หมอบอกว่า  ยายกุเป็นโรคหัวใจ  แต่ไม่ยอมไปผ่าตัดรักษา  แล้วก็ไม่ยอมบอกกุ  กุมารู้ทีหลังว่า  ยายอยากจะเก็บเงินไว้ให้กุเรียน  กุเลยเสียใจมาก  ตอนแรก กุว่าจะไม่กลับมาเรียนแล้ว  แต่กุก็มาสำนึกได้ว่ายายอยากให้กุเรียน  กุเลยกลับมาเรียน... ทำไมคนที่กุรัก  ต้องทิ้งกุทุกคนเลยวะกฤษ  ทำไมอะ   ทำไม.......ฮืออออออ”  ทีนี้ มันไม่ได้มีแต่น้ำตาแล้วคับ  มันปล่อยโฮออกมาเลย  ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง  ได้แต่กอดมันไว้หยังงั้น

“มึงอย่าโทษตัวเองดิวะ  มึงสัญญากับกุก่อนนะนนท์  ว่ามึงจะต้องทำตามที่ยายมึงต้องการ  มึงต้องเรียนให้จบให้ได้   สัญญากับกุสินนท์”

“กุสัญญา  ว่ากุจะทำให้ดีที่สุด  มึงอย่าทิ้งกุนะกฤษ  มึงอย่าทิ้งกุนะ”

“เออ  กุสัญญา  ว่ากุจะไม่ทิ้งเมิง”

หลังจากวันนั้น  ผมก็พามันกลับบ้านทุกครั้งที่ผมมีโอกาส  ทั้งพ่อทั้งแม่ผมเลยมีนนท์เป็นลูกชายอีกคน  ผมเล่าเรื่องไอ้นนท์ให้แม่ผมฟังคับ(แอบผิดสัญญา  แต่ก็อยากให้แม่รับมันมาไว้ที่บ้านอะคับ  แล้วก็ได้ผลจิง ๆ)  ส่วนน้องแพรตัวดีหน่ะหรอเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย  ผมซะอีกกลายเป็นหมาหัวเน่า  -*-!  เออ  จะว่าไปแล้ว  แลดูสองคนนี้ชอบทำตัวลับ ๆ  ล่อ ๆ  คุยกันสองคน  พอผมเดินมานั่งด้วยก็จะชอบคุยเรื่องอื่นไป อย่าให้กุรู้นะเมิงว่าจีบน้องสาวกู  กูจะจับหักจวยให้รู้แล้วรู้รอดเลยจิง ๆ 

[chamin]

ตอนที่ 3

        ด้วยความที่สองกุมารลักยม เอ้ยยยย กฤษ กับนนท์มีหน้าตาเป็นอาวุธพื้นฐานอยู่แล้ว 
ช่วงนี้จึงมีสาว ๆมารุมตอมหน้าตอมหลังเต็มไปหมดโดยเฉพาะไอ้นนท์ นับวัน ความหล่อของมันก็ยิ่งทวี
ความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนทุกวันนี้  ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้ามันตรง ๆ  ด้วยซ้ำผมกลัวผมจะหวั่นไหวไปมากกว่านี้
และที่สำคัญที่สุดผมกลัวผมเสียเพื่อนดี ๆอย่างไอ้นนท์ไปแต่ทุกวันนี้ผมก็มีคนมาจีบนะคับแต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร
มีแต่ข้อความเข้ามาในโทรศัพท์ โทรกลับก็ปิดเครื่องไปแล้ว ที่สำคัญน้องผมชอบโทรมาถามว่า ช่วงนี้มีเบอร์แปลก ๆ
โทรหามั่งรึป่าว ผมก็งง ๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่คับ

“กฤษเว่ย มีคนฝากของมาให้ เอาละเว่ยเพื่อนกู มีคนหลงผิดเข้าแล้วสิเนี่ย  555”ไอ้นนท์มันยื่นกล่องสีแดงผูกโบว์ให้ผม
 “ใครวะ” “เออนา  เมิงไม่ ต้องรู้หรอก  เมิงเปิดดิ๊กูอยากเห็นหว่ะ”
“เชี่ย!!!! เมิงอยากเห็นเมิงทำไไม่เปิดดูหล่ะ  เอามาให้กูทำไม”
“เอ๊า...เค้าให้เมิงไม่ได้ ให้กู   เปิด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”

ผมเปิดกล่องออกมาดูคับ ไอ้นนท์ทำหน้าตื่นเต้น  มันเป็นแก้วขึ้นรูปเป็นรูปฟันคับมีตัวอักษรภาษาอังกฤษ “Christ”  ผมมองครั้งแรก
ความรู้สึกของผมคือ มันสวยมาก  ความรู้สึกที่ 2 คือ  คนที่เขียนชื่อผมแบบนี้มีแต่คนที่บ้านคับ (ผมเกิดวันที่  25 ธันวาอะ)
เพราะถ้าเป็นเพื่อน ๆเวลามันเขียนชื่อผม  มันจะเขียน “Krit” หรือไม่ก็ “Kris” ไปเลย บ่อยๆเข้าผมขี้เกียจแก้เลยปล่อยเลยตามเลย
แล้วก็ใช้เขียนแบบ “Krit”เหมือนพวกมันไปเลย แต่แล้วผมก็เก็บใส่กล่อง แล้วก็วางลงบนโต๊ะ เพราะสุดท้ายผมก็ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำไรอยู่ดี เพราะผมไม่รู้ว่าใครให้คุณค่าทางจิตใจเลยยังเป็นศูนย์อยู่ แล้วผมก็หันกลับมาคาดคั้นเอาความจริงจากไอ้เพื่อนสุดที่รักตัวดีของผม

“เมิงบอกกุมาเดี๋ยวนี้ว่าใครให้เมิงเอามาให้กู  ถ้าเมิงไม่บอก  กุเกรงว่ากุจะรับไว้ไม่ได้  มึงเอาไปคืนซะ”
“ไอ้ห่า!!!  ทำงี้ไม่ ได้นะเว่ยคนเค้าอุตส่าห์มีน้ำใจให้เมิงมา ไม่รู้แหละ กุไม่รับฝากคืน ถ้าเมิงอยากคืนจิง ๆเมิงไปสืบเองว่าเป็นใคร แล้วก็เอาไปคืนเอง”

มันพูดจบมันก็เก็บกระเป๋าหนังสือที่มันกำลังสะพายอยู่  แล้วก็ทำท่าฟึดฟัดโมโหดึงผ้าเช็ดตัวเหมือนจะไปอาบน้ำ  ก่อนจะออก
จากห้อง  มันยังหันมา ให้รางวัลผม 

“ไอ้ควาย ขนาดนี้แล้วเมิงยังไม่รู้อีกหรอ”

แล้วก็ปิดประตูดังปัง ทำไมต้องโมโหกุ ด้วยวะ  ผมก็ชักฉุนแล้วคับผมเลยโทรไปถามน้องแพร

“หวัดดีเฮีย  ว่าไงค่ะ”
 “ไอ้เหม่ง  แกรึป่าว เป็นคนฝากไอ้นนท์เอาจี้แก้วรูปฟันมาให้พี่  อย่าให้รู้ว่ารวมหัวกันแกล้งชั้นนะเว่ย”
 “อ้าวหรอ พี่นนท์ว่างั้นหรอ”
 “ไม่ต้องมาทำเป็น ไม่รู้เรื่อง  Christ  ที่เขียนไว้ที่จี้นั่นอะ  มีแต่คนที่บ้านเราเท่านั้นแหละที่เขียนแบบนี้”
“อืมมมมม ถ้าพี่นนท์ว่าหยั่งงั้นก็หยั่งงั้นแหละ เออแค่นี้ก่อนนะ  น้องจะอ่านหนังสือ”

อ้าวเวร  ตัดสายกุซะดื้อ ๆ  หยั่งงั้น แล้วเรื่องแบบนี้ก็มีมา ในชีวิตผมเป็นประจำคับทั้งช็อคโกแล็ต ดอกไม้ ของที่ระลึก
แบบของสะสมอะคับ เป็นเวลาตั้งแต่เทอมที่หนึ่งจนปิดเทอมผมก็ไม่ได้สนใจของพวกนี้มากหรอกคับเพราะผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำ
ว่าใครฝากไอ้นนท์มาให้ผมไอ้ตัวดีก็ไม่ยอมปริปากบอกผมซักคำส่วนผมกับไอ้นนท์ก็ อยู่แบบนี้แหละ  ออกไปเรียนด้วยกันกลับด้วยกันนอนห้องเดียวกัน แต่ผมก็ไม่เคยทำให้มันรู้เลยนะว่าตอนนี้ผมรักมันไปแล้ว อาจจะเป็นเพราะความใกล้ชิด หรืออะไรก็-
ตามแต่ก็หยั่งที่บอกแหละคับถ้าผมพูดหรือแสดงอะไรออกไป  ถ้ามันไม่ได้เป็นหยั่งที่ใจเราอยากให้เป็น  ผมอาจจะเสียไอ้นนท์ไปจิง ๆ อีกอย่าง มันไม่ดีมีทีท่าว่ามันจะชอบผู้ชายเลยซักนิด มันก็ยังโปรยสาว ๆ ไปวัน ๆของมัน  แต่ก็ไม่เห็นมันคบใครจิงจังซักที ผมก็เลยได้แต่แอบรักแหละคับ

     น่าเศร้าจิง ๆเลย ปิดเทอมแรก ผมก็กลับบ้านครับก็กลับไปพร้อมไอ้คุณนนท์นั่นแหละ  เรา
อยู่บ้านกันได้ซักสัปดาห์เศษ ๆ

“กฤษ กุจะกลับไปเยี่ยมบ้านพิษณุโลกอะ(บ้านยายมันคับ)  ไปกะกูป๊ะ”
“ไม่มีใครอยู่แล้วไม่ ใช่หรอ”
“ไอ้ห่า  ก็กุบอก จะไปเยี่ยมบ้าน  กุไม่ได้บอกว่าจะไปเยี่ยมคน”  เอ้า...กุผิดอีกเอออ กุผิดก็ได้วะ
“เออ ๆ ๆ ๆ ๆ กุขอโทด ไปดิ อยู่บ้าน เซ็งๆ  เดี๋ยวพรุ่งนี้ขอแม่ก่อน”


 “แล้วจะไปกัน ยังไงหล่ะลูก”แม่ดีเด่นแห่งชาติ เอาอีกแล้วคับ  ^^
“เดินไปแม่ ปลอดภัยสุด ๆ  ข้ามเขาซักสองเทือกก็ถึงแล้ว”

เพี๊ยะ!!!โดนไปหนึ่งดอกกลางกะโหลกไอ้กฤษคับ ไม่ต้องให้ถึงมือแม่หรอกคับก็ไอ้คุณนนท์นั่นแหละ ใส่ซะกะบาลกุสั่นเลยนะไอ้สัด

“แม่ไม่ ให้ขับรถไปนะ ถ้าจะไปกันก็ไปรถทัวร์  แม่ว่ายังจะปลอดภัยกว่าอีก”
“โถ่แม่ เด็กๆมันจะไปเที่ยว ก็ปล่อยมันไปเหอะ รถก็มีตั้ง 2 คัน โรงเรียนก็ปิด เราก็ไม่ค่อยได้ไปไหนอยู่แล้วนี่แม่ เอาไปเถอะลูก  พ่ออนุญาต อีกอย่าง จะได้ไม่ต้องต่อรถ ให้เสียเวลาด้วย” 

บ้านผมมีรถ 2 คันคับ  คันแรกเป็นรถคันเดิมรถแวน 4ประตูอะคับ (CRV  นั่นแหละไม่รู้จะอธิบายยังงัย) ส่วนคันที่ 2
เพิ่งซื้อประมาณปีนี่เอง เป็นรถเก๋งคับ ส่วนมากพ่อกับแม่จะใช้คันที่ 2 นี้มากกว่าคับเพราะไปทำงานทางเดียวกัน

“พ่ออะ!!!  แน่ใจนะลูก ว่าจะขับไหว จากบ้านเราไปพิษณุโลก ไม่ใช่ใกล้ ๆ  นะลูก”
 “มีตั้ง 2 คนคับแม่ เหนื่อยๆก็เปลี่ยนกันขับ”

ผมต้องไฟท์เอารถไปคับ ก็บ้านไอ้นนท์อยู่ในเมืองที่ไหนหล่ะลำบากต่อรถชิบหายวายวอดเลย

 “คับแม่ นนท์ไม่ปล่อยให้กฤษพานนท์ลงเขาหรอกคับ  นนท์สัญญา^^” 

อะ ไอ้ลูกชายสุดที่รักของแม่กูอ้อนเข้าไปลูกกก

“อืมมม หยั่งงี้แม่ค่อยเบาใจหน่อย”

อ้าว พอไอ้นนท์พูดประโยคเดียว ทำไมให้ไปวะไม่ยุติธรรมเล้ยยยยยยย

 “แล้วลูกแพรจะไปกับพี่ ๆ มั้ยลูก”พ่อถามน้องคับ
 “ไม่หรอกค่ะ น้องติดเรียนพิเศษ  อีกอย่าง.....” 

อีกอย่างอะไรยัยแพร พูดให้จบสิวะ

“อืมมม  ดีแล้วหล่ะ แม่จะได้เป็นห่วงแต่นนท์คนเดียว”

อ้าววววววววววว แม่ค้าบบบบบบบบ  ลูกอยู่นี่..........ฮืออออออ

 “แม่อะ!!!!!” ผมค้อนคับแล้วก็ลุกไปหาขนมกินในครัวชิ!!!!  ไม่สนใจละ

 “แหะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อ้าวลืมไปว่าแม่มีลูกชายอีกคน  555”เอาเข้าไป  แม่กู
 “แล้วจะไป กันวันไหนหล่ะ”พ่อผมถามคับ
“มะรืนคับพ่อ  ฝนน่า จะไม่ตก”  ไอ้ลูกนนท์ตอบคับ

[โจ๊กกุ้ง]

ตอนล่าสุดอ่านยากมากเลยอ่า

[chamin]

ตอนที่  4

            “ไอ้กฤษษษษษษ  ตื่นโว้ยยยยยย  ไหนบอกจะช่วยกุขับรถไง  ไอ้ห่า  ตั้งแต่ออกจากบ้านมา  แม่งนอนตลอดทาง  ถ้ากุง่วงพาเมิงลงเขา  เมิงอย่าโทษกุนะเฟ้ย” 

“เมิงจะเทศนาอะไรกุเนี่ย  แม่งออกจากบ้านหกโมงเช้า  เมิงเอาอะไรคิดไอ้นนท์  กุตื่นมาขึ้นรถกับเมิงได้นี่ก็บุญแล้ว  ไอ้สาดด”

“กุจะไปฉี่แล้ว  เมิงจะลงป่าว  ปั๊มน้ำมันโว้ยยยยยยยย”

“อ้าวหรอ  แหะ ๆ  กุไปด้วย ^^! เออ  มีมาร์ทป่าววะ”

“แหกตาดูเองสิเมิง”  -*-!  ไอ้สัด  จะด่ากุทำไมวะเนี่ยยยยยยยย  แค่กุหลับตลอดทางเอง  แหะ ๆ

ผมเลิกไปมาร์ทก่อนคับ  ยังฉุน ๆ ให้ไอ้นนท์อยู่  ถ้าเดินไปกับมัน  มันบ่นไปฉี่ไป  กลัวฉี่ไม่ออก  ไอ้ชิบหายนี่ก็บ่นได้บ่นดี  มันจะเป็นแม่คนที่สองของผมแล้วเนี่ย

“ตื๊ด ๆ  ตื๊ด ๆ”  เสียงข้อความเข้าคับ  ผมเลยหยิบขึ้นมาเปิดดู  “เที่ยวให้สนุกนะ ^^”  อ้าว  เสือกรู้อีกว่ากูมาเที่ยว  เบอร์เดิมเจ้าเก่าคับ  ที่ชอบส่งข้อความมา  โดยที่ผมโทรกลับก็ปิดเครื่อง  หรือถ้าโทรติด  ก็ไม่รับสายคับ

ผมซื้อขนมเสร็จ  ไอ้คุณนนท์  ไปเปิดกระโปรงหน้ารถ  พักรถแล้วคับ  ผมเลยจะเดินไปฉี่  กำลังจะผ่านมันไปผมเลยทำหน้าทะเล้นใส่  สงสัยมันจะหมั่นไส้ผม  มันเลยจะเตะผม  แล้วผมจะอยู่ให้มันเตะหรอคับ  ผมก็วิ่งดิ  แหะ ๆ ไม่ได้กลัวนะเฟ่ย  ตัวก็เท่า ๆ  กันแต่ไม่อยากสู้เฉย ๆ  ชิ    จิง ๆ  ผมสูงกว่ามันซัก  2  เซน  ได้  (เคยวัดแล้ว ^^)

พอไปถึงห้องน้ำ  ผมเลยโทรกลับเบอร์ที่มีข้อความเข้ามาเมื่อกี๊ ติดแล้วคับ  “.........”   ไม่มีคนรับเว้ย  ????   ชั่งมันเหอะ!!!!

ฉี่เสร็จผมก็ออกมาคับ   อ้าวววววว   รถหายไปแล้ว   ไอ้เชี่ยนนท์ขโมยรถกุ  ทิ้งกุหรอ  กุจะฟ้องแม่  มึง....ไอ้สัด  ไอ้เลว  ทิ้งเด็กตาดำ ๆ  อย่างกู  ฮืออออออออ ...  เพี๊ยะ!!!!!   ใครวะ  ตบซะกุแทบคว่ำ

“เมิงเพ้อเหี้ยไรเนี่ย  กุเอารถไปเติมน้ำมัน”  มันพูดเสร็จ  มันก็เดินกลับไปที่รถคับ  แหะ ๆ  เอาเป็นว่า  กุโง่เอง  ^^!

ด้วยความรู้สึกผิดที่ผมหลับมาตลอดทาง  และเพิ่งด่าไอ้นนท์(ในใจ)โดยไม่มีความผิดไปตะกี๊  ผมเลย  อาสาจะขับรถต่อให้

“มะ  กุขับเอง  เมิงไปนั่งนู่นเลยไป”

“แน่ใจนะเมิง  ตาปรือ ๆ  กุเป็นไรไป  แม่เมิงเอาเมิงตายนะเว่ย  555”

“ค้าบ  ไอ้ลูกรักของแม่กู  ไอ้สัด  เร็ว ๆ  กุร้อน”  แล้วก็เปลี่ยนกันขับคับ  ขับไปอีกซักพักใหญ่  ก็ชั่วโมงกว่า ๆ  ได้คับ  เพราะตอนที่พักรถ  ก็พักที่แถว ๆ  แยกเด่นชัย  หลังจากนั้นมาก็มีเนิน ๆ  อีกนิดหน่อย  ไม่เป็นภูเขาซะทีเดียว  เลยค่อนข้างทำความเร็วได้  แต่ก็ไม่ได้รีบอะไรนะคับ  กินลมชมวิวมาเรื่อย ๆ  แล้วเราก็มาถึงปลายทางคับ  หมู่บ้านมีแยกออกไปก่อนที่จะถึง  วังทอง  ก็ไม่ถือว่าไกลจากเมืองมากนัก  จิง ๆ  มันก็เป็นเด็กอำเภอเมืองนั่นแหละ  แต่มันก็ไม่ได้จบจากโรงเรียนประจำจังหวัดนะ  แต่ถ้าขึ้นรถทัวร์แบบปล่อยผมมาคนเดียว  ผมก็เข้าไม่ถูกเหมือนกัน  แหะ ๆ 

บ้านมันเป็นบ้านปูนชั้นเดียวคับ  มันบอกว่า แม่ส่งเงินมาก้อนนึงให้ยายปลูกบ้านดี ๆ  อยู่  แต่ยายเลือกที่จะปลูกหลังเล็ก ๆ  ส่วนเงินที่เหลือก็เก็บเข้าบัญชีไอ้นนท์ไว้  ออ...  ผมลืมเล่าให้ฟังไป  หลังจากที่ยายเสีย  นนท์ปิดบัญชีที่พิดโลก  แล้วไปเปิดบัญชีกับธนาคาร  สาขาในมอ  แล้วก็เมล์ไปบอกแม่ให้โอนตังค์เข้าบัญชีใหม่เลย  สองแม่ลูกนี่ไม่ค่อยคุยกันหรอกคับ  ไม่รู้ยังไง  ผมก็ไม่กล้าถาม  ตั้งแต่รู้จักกับมันมา  ไม่เคยเห็นมันโทรหาแม่  หรือแม่โทรหามันเลย  มีแต่แม่ผมนี่แหละ  โทรหามัน  แล้วค่อยเรียกผมไปคุย  นาน ๆ  จะโทรเข้าเครื่องผมทีนึง  เหอะ ๆ 

เราจอดรถไว้ที่ลานหน้าบ้านคับ  ด้านขวามือมีต้นขนุนปลูกไว้ตรงเกือบจะติดมุมรั้วบ้านแล้วก็มีแคร่อยู่ใต้ต้นขนุน  บ้านละแวกนี้ก็เป็นบ้านสองชั้นซะส่วนใหญ่  แบบชั้นล่างเป็นแบบก่ออิฐถือปูน  ส่วนชั้นบนก็เป็นไม้  บ้านไอ้นนท์มีรั้วไม้แต่ไม่มีประตูหน้าบ้าน  และที่สำคัญเงียบสนิทคับ  ก็จะไม่ให้เงียบได้ไง  ก็ไม่มีใครอยู่หนิ  ไอ้กฤษเอ๊ยยยยยยยย

“นี่หรอบ้านเมิง”  ผมถามตามมารยาทคับ  แต่คำตอบที่ผมได้นี่สิ 

“เมิงเห็นกุบอกเมิงไปจอดลานวัดหรอ 555”  มันพูดเสร็จแล้วก็หัวเราะคับ  แต่หัวเราะแต่เสียงนะ  ผมเห็นหน้ามันแล้ว  ผมใจหายเลยทีเดียว  แววตาที่มองไปข้างหน้า  มันทำให้ผมน้ำตาแทบไหล  ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไอ้นนท์มันกำลังคิดอะไรอยู่  มันไม่ยอมลงจากรถซักที  เอาแต่นั่งจ้องไปที่ระเบียงบ้าน  ผมเองก็ทำอะไรไม่ถูก  ผมเลยเอามือซ้ายไปจับมือขวามัน  ผมเองก็ยิ้มไม่ออกแล้วตอนนี้  มันก็เอามืออีกข้างมาจับมือผมไว้ มันก้มหน้าลงไปซักพัก  ผมรู้สึกเหมือนมีน้ำอะไร หยดมาที่มือผม  แล้วมันก็เงยหน้าขึ้น

“ขอบใจมากนะกฤษ  ป่ะ  ขนของลงกัน”  ผมเลยชักมือออกมาตบบ่ามันแล้วก็เปิดประตูท้าย CRV ของผมแล้วก็ลงไปขนของไปไว้ที่ระเบียงบ้าน  โดยมีไอ้นนท์ช่วยขน  ไอ้นนท์เอาของวางไว้ตรงระเบียงหน้าบ้านแล้วมันก็เดินไปแถว ๆ  ตุ่มน้ำข้าง ๆ  บ้านคับ  แล้วก็กลับมาพร้อมกุญแจบ้าน  เราขนของเข้าไปเก็บในบ้าน  แต่แปลกนะคับ  บ้านที่ไม่มีคนอยู่  แต่ยังสะอาด  เหมือนมีคนทำความสะอาดทุกวัน  ถึงตรงนี้ผมเริ่มขนลุกแล้วคับ

ข้างในมี  2  ห้องนอนหันหน้าเข้าหากัน ห้องใหญ่ห้องนึง  ห้องเล็กอีกห้องนึง  แล้วก็มีห้องพระอยู่ติดกับห้องนอนเล็กคับ  โดยตรงกลางเป็นทางเดิน  ตรงประตูใหญ่เข้าบ้าน มีฟูกปูอยู่หน้าทีวี  แบบคล้าย ๆ  มุมพักผ่อนคับ  ทางเดินตรงกลางทอดเข้าไปถึงหลังบ้าน  ด้านซ้ายเป็นห้องน้ำคับส่วนถ้าเดินตรงไปจะเป็นห้องครัว  แล้วหลังครัวก็มีประตูทะลุออกไปหลังบ้าน 

“ทำไมบ้านสะอาดจังวะ”  ผมถามด้วยความแปลกใจคับ

“อ๋อ...ยายกุรู้ว่ากุจะมา  เลยมาทำความสะอาดไว้ให้”  อ้าวเฮ้ยยยยยยย  มึงอย่าพูดงี้ดิ  กุกลัวนะเว่ย

“นนท์...  นนท์...   นนท์เอ้ยยยยย  อยู่รึป่าวลูก”  มีคนเรียกคับ  แล้วไอ้นน์มันก็เดินออกไป โดยผมก็เกาะมันไปติด ๆ แหะ ๆ ก็กลัวนี่นา^^

“อยู่คับยาย”  ไอ้นนท์ขาน  พร้อมกับเดินไปที่ถนนหน้าบ้านคับ

“หวัดดีคับยาย  สบายดีรึป่าวคับ  ออ...  นี่ กฤษ คับ  ที่ผมเล่าให้ยายฟัง”  ผมก็ยกมือไหว้คับ

“เออ ๆ ๆ   ไหว้พระนะลูกนะ  ยายทำกับข้าวไว้แล้ว  เดี๋ยวไปกินข้าวกลางวันกันนะลูก”

“คับผม  ไม่ได้กินฝีมือยายตั้งนานแล้ว ^^”   อ้ออออ....ผมนึกว่ามันอ้อนเก่งแต่แม่ผม  คนแถวนี้นี่มันอ้อนหมดคับพี่น้อง

“ใครวะนนท์”  ผมถามหลังจากที่ยายเดินถือผักอะไรซักอย่างในมือออกไปซักพักนึง

“อ๋อออ....ยายน้อย  น้องสาวยายกุอะ  คนแถวนี้ก็ใจดีกันหยั่งงี้แหละ  ออ  คนนี้แหละที่มาทำความสะอาดบ้านไว้ให้”  ผมก็ถึงบางอ้อ แล้วก็โล่งใจเรื่องที่ยายน้อยเป็นทำความสะอาด  ไม่ใช่ยายจิง ๆ (จะดีหรอ  เอ่อออ...)  แล้วมันก็ยิ้มกว้างคับ  ผมนี่จะละลายเอาให้ได้  เมิงอย่ามาทำยิ้มน่ารักแบบนี้อีกนะเว่ย  กุกระโดดกอดคอ  อย่าหาว่ากุไม่เตือน  ^^

หลังจากเก็บของเข้าที่เข้าทางเสร็จ ก็ประมาณเที่ยงเศษ ๆ เราก็ไปกินข้าวบ้านยายน้อยคับ  อร่อยสมกับที่ไอ้นนท์ชื่นชมเลยทีเดียว   พอกินข้าวเสร็จ  ไอ้นนท์ก็เก็บจานไปล้างคับ  ผมก็ช่วยเก็บกวาดบริเวณที่กินข้าว  ก็นั่งกินกับพื้นอะคับ  ส่วนที่บ้านผม  กินเสร็จแล้วผมก็ชิ่งหนี  ก็ผมมีน้องสาวนี่นา  แหะ ๆ  ไอ้นนท์บอกว่า  เดี๋ยวล้างจานเสร็จ  ขอไปนอนพักก่อน  เย็น ๆ  ค่อย  เข้าไปไหว้ยายที่วัดกัน  ผมก็ว่าง่ายคับ  เจ้าของบ้านว่าไง  ผมก็ว่าตามนั้น  แล้วมันก็หันไปล้างจานต่อ  เออออ....ยังไม่โทรรายงานแม่เลย  แม่คงเป็นห่วงแย่ละ  ว่าแล้วก็โทรหาแม่ซะหน่อย ^^

“หวัดดีค้าบคุณแม่สุดที่รักของลูกกกกกก”  อะ  อ้อนเข้าไป

“กินข้าวฝีมือยายอร่อยมั๊ยลูก”  อ้าว  รู้ได้ไงวะ  ว่ากุเพิ่งกินข้าว

“อร่อยค้าบ  แต่น้อยกว่าฝีมือแม่ของลูกนิดนึง  แหะ ๆ  ว่าแต่แม่รู้ได้ไงว่าลูกกินข้าวแล้วอะ”

“ก็นนท์โทรหาแม่ตั้งแต่ลูก ๆ  ไปถึงแล้วจ้า...”  โหหหหหห...ไอ้นี่  ไวได้อีก  มิน่าหล่ะแม่กุถึงไม่สนใจกุอยูทุกวันนี้ชิ!!!!งอน  ผมหันไปทำตาเขียวใส่ไอ้นนท์ ที่กำลังล้างจานอยู่  มันก็ยิ้มทำหน้าทะเล้นใส่ผมคับ

“อืมมมม  หรอค้าบ แหะ ๆ เดี๋ยวลูกไปช่วยไอ้นนท์ล้างจานก่อนนะคับ  เดี๋ยวลูกสุดที่รักของคุณแม่จะด่าเอา  รักแม่น้า....”

“จ้า....รักลูกเหมือนกันจ๊ะ  ฝากคิดถึงนนท์ด้วย  เมื่อกี๊แม่โทรหานนท์  แต่ติดต่อไม่ได้หน่ะ”

“โค๊ะ !!!!  แม่อะ  ลูกอยู่นี่แม่”

“555”  แม่ผมก็หัวเราะอย่างสะใจที่ได้แกล้งลูก  แล้วไอ้คนข้าง ๆ  ผมเนี่ย  มันก็ขำ ๆ  ผมใหญ่เลยคับ  สงสัยมันจะจับใจความได้ว่าผมเพิ่งโทรหาแม่ทีหลังมัน  เฮ้ออออออ....

ล้างจานเสร็จเราก็กลับบ้าน  ไอ้นนท์มันก็หายเข้าไปในบ้าน  ส่วนผมนั่งเล่นอยู่ที่ระเบียงบ้านคับ  แล้วมันก็ออกมาพร้อมกับ  เสื่อและหมอนอีก  2  ลูก    มันโยนให้ผมลูกนึง  แล้วมันก็เอาเสื่อไปปูบนแคร่ใต้ต้นขนุนหน้าบ้าน  แล้วมันก็ล้มตัวลงนอน  ผมเลยเดินไปเขกกะบาลมันทีนึงแล้วก็บอกว่า  “ไอ้ห่า  ไอ้ขี้เกียจสันหลังยาว  กุจะไปอาบน้ำนะ  บ้านเมิงเนี่ย  ร้อนชิบหายเลยหว่ะ”  จิง ๆ  ก็ไม่ได้ร้อนอะไรหรอกคับ  ลมโกรก  เย็นสบายดี  แค่อยากอาบน้ำเฉย ๆ  แหะ ๆ

พอผมเดินเข้ามาในบ้านผมก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์  วางชาร์ตอยู่แถว ๆ  ทีวี  ก็เครื่องของไอ้นนท์นั่นแหละคับ  เอ....สัญญาณก็เต็มนี่นา  ทำไม  เมื่อกี๊  แม่บอกว่า  ติดต่อนนท์  ไม่ได้วะ  ไหนดูหน่อยซิ  ถ้าติดต่อแล้ว  ไม่มีสัญญาณ  ซักพัก  ต้องมีข้อความเข้าสิ  ว่าเบอร์นั่นนี่กำลังพยายามติดต่อ  อืมมมมม  ไหนดูหน่อยซิ  จะได้เอาไปบอกแม่ได้  เผื่อได้ความชอบ  อิอิ  ^^

อืมมมม  ก็ไม่เห็นมีนี่หว่า  สงสัยบ้านนอกจัด  อิอิ  แอบขำในใจ  อย่าว่าหยั่งงั้นหยั่งงี้เลยนะ  ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมากูยังไม่เคยค้นโทรศัพท์เมิงเลย  เอาเป็นว่า  กุขอเปิดซิงโทรศัพท์เมิงหน่อยเหอะ  อิอิ  ก่อนอื่น  ขอดูข้อความก่อน   ไม่มีข้อความเข้านี่หว่า  สงสัยลบหมด  รอบคอบจิงนะเมิง  เฮ้ยยย ๆ ๆ ๆ ๆ   มีข้อความออก  ไหนดูซิ   “เที่ยวให้สนุกนะ ^^”  อืมเบอร์ใครว่า  ไหนดูซิ  เมมชื่อว่า  “ที่รัก”  อ้าวววว  ไอ้สัด  ไหนบอกุว่าไม่มีแฟน  หลอกกุนี่หว่า  กุอุตส่าห์แอบรักเมิง  (ก็เมิงแอบรักไงไอ้กฤษ)  ระลึกไว้ลูก  เค้าจะมีแฟนก็ไม่แปลกหรอก  มันก็ออกจะหน้าตาดีซะขนาดนั้น  อย่าคิดมากลูก (ตอนนี้ผมยอมรับคับว่า  ผมหึงจนลมออกหูคับ  ทั้งน้อยใจ  เสียใจที่มันไม่ยอมบอกเรื่อง “มันมีแฟน”  กับผม)  แต่เอาไว้ก่อน  ใจเย็น ๆ ไม่เป็นไร ปล่อยแม่งหลับไป  เดี๋ยวตื่นขึ้นมาค่อยคิดบัญชี  (ผมพยายามข่มใจไว้สุดฤทธิ์คับ)  ไหนดูซิ  โทรหาใครมั่ง....  อ้าวเฮ่ย  ไหนบอกว่าไอ้นนท์  โทรรายงานแม่ว่ามาถึงแล้ว  ไม่เห็นมีเลย  ไอ้เชี่ย  โทรศัพท์รุ่นไหนวะ  มี ออโต้ดีลีท  ด้วยหรอ  ชั่งเหอะ  ไหนดูซิ  ใครโทรเข้ามามั่ง  (“ที่รัก”  1  สายไม่ได้รับ)  อ้าว  งานเข้าแล้วสิเมิง  ไม่โทรกลับซะด้วย  ทีกุเอาคืนมั่งหล่ะนะ (ผมโมโหจนลมออกหูแล้วคับ  มารร้ายเข้าสิงผมแล้ววววว) ไหน ๆ  ก็ไหน ๆ  แล้ว  เดี๋ยวกุโทรกลับแกล้งแม่งเลย  ปิดบังกุดีนัก  เด๋วค่อยไปเคลียร์กันเองเลยเมิง  เคลียร์ไม่ได้ก็เลิกกันไป  สะใจกุ!!!

“#@%*$@!*%&(&%##&.”(สมมติว่าเป็นเสียงริงโทนคับ)  เชี่ยเอ๊ย  ใครโทรมาวะ  มาสายเข้าเครื่องผมคับ  เอาไว้ก่อน  อยากฟังเสียงแฟนไอ้เหี้ยนนท์  ว่ามันจะเป็นยังไง  บังอาจเป็นแฟนกับคนที่กุแอบรัก  อืมมมมม....  ทำไมไม่รับซักทีวะ อืมมมม  เอาใหม่ ๆ ๆ

“ทำไรวะไอ้กฤษ”  ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย   เมิงมายืนอยู่ข้าหลังกุตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ยยยยยยยย  ใจหายแว๊บเลยคับพี่น้อง  มันก็คว้ามือถือจากมือผมไป  ผมยืนจ้องมันตาเขียวเลยคับ  แต่มันไม่สนใจผม  มันกลับไปนอนต่อ  ชิ!!!!  ชั่งแม่งกุมาสนใจแล้วโว่ยยยย  กูไปอาบน้ำดีกว่า  อย่างน้อยกูก็ได้รู้ว่าเมิงมีแฟนแล้วไม่บอกกู  จำไว้เลยเมิง  ให้กุอาบน้ำเสร็จแล้วเดี๋ยวกุจะออกมาคิดบัญชีเมิง  ไอ้คุณนนท์ที่รัก  -*-!

[iforgive]

คนแต่งคะ  จัดหน้าให้หน่อยได้มั๊ยคะ  มันอ่านยากน่ะค่ะ
รบกวนด้วยนะคะ  ขอบคุณค่ะ

[roseen]

 

[chamin]

ตอนที่  5

          พอผมเข้าไปในห้องน้ำ  ความรู้สึกอยากรู้เหมือนเมื่อกี๊ก็หายไป  ความน้อยใจ  เสียใจ  ที่ไอ้นนท์ไม่ยอมบอกผมว่า  มันมีแฟนแล้ว  และความรู้สึกเมื่อกี๊ที่ผมคิดว่าผมควบคุมได้ก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่ผมคิด    มันก่อตัวเป็นความผิดหวังของคนอกหัก ของคนที่แอบรักมันแสนสาหัสเกินกว่าที่คนอย่างผมจะทนได้โดยไม่ร้องไห้  ผมเสียน้ำตาอีกแล้วคับ  แต่ครังนี้ผมต้องเสียน้ำตาให้ไอ้นนท์  เป็นครั้งแรก  ครั้งก่อน ๆ  หน้านี้  ผมอาจจะแอบเสียใจหรือน้อยใจกับเรื่องต่าง ๆ  นานา  ผมก็ไม่เคยร้องไห้  แต่สำหรับครั้งนี้  มันเกินทนจิง ๆ  ผมเลยตักน้ำราดตัวแล้วก็เปิดน้ำก๊อกลงในอ่างน้ำให้เสียงมันดัง ๆ  เพื่อกลบเสียงสะอื้นของผม  ผมต้องทำใจ  ผมต้องเข้มแข็ง  ผมต้องออกไปเผชิญหน้ากับมันให้ได้... ที่แน่ ๆ  ผมต้องเอาคืน...

            ผมออกจากห้องน้ำมา  ก็เห็นมันนั่งดูทีวีอยู่  ทำไมผมไม่ได้ยินเสียงทีวีตั้งแต่แรกนะ  สงสัย  เพราะเสียงน้ำก๊อกมั้ง  ชิ!!!  ไม่สนใจไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า  (จิง ๆ  น้ำตามันจะไหลอีกแล้วคับ  จากทีแรกคิดว่าจะด่า  จะเอาคืนให้ได้  แต่พอเห็นหน้าไอ้นนท์  ความเข้มแข็งเมื่อกี๊ก็ มลายหายไปหมดแล้วคับ ผมเลยต้องหลบเข้าไปทำใจก่อน)  พอผมเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากห้อง  มันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม  ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจผมแต่น้อย  ผมก็ยิ่งโกรธหนักเข้าไปอีก  ว่าจะเดินออกไปสิงสถิตอยู่ที่บ้านยายน้อย  ให้มันสบายใจแล้วค่อยกลับมา  ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกจากประตูบ้านไป

            “คนแถวนี้เค้าดูออกน้า...ว่าใครเพิ่งจะร้องไห้มา  อายเค้าแย่เลย  555”  มันยังมีหน้ามากวนผมคับ  ว่าแต่มันรู้ได้ไง  ว่ากุร้องไห้

            “กุไม่ได้ร้อง  อย่ามาทำเป็นรู้ดี”  อย่านะ น้ำตาทรยศ  อย่าไหลออกมาตอนนี้นะเมิง

            “อย่ามาปากเก่งกับกู  กูเป็นเพื่อนเมิงนะกฤษ  ทำไมกุจะไม่รู้”  รู้ว่ากุร้องไห้แล้วไงหล่ะ  แล้วเมิงรู้รึป่าวว่าเมิงเป็นต้นเหตุ

“เออ  กุร้องไห้  พอใจรึยัง  รึจะต้องให้กุร้องไห้ให้เมิงดู  เมิงจะมาคาดคั้นกุทำไม”   ฮืออออออออ.....ผมร้องออกมาแล้วคับ  ปล่อยแบบน้ำประปาแตกเลยทีเดียว  ร้องไม่ร้องเฉย ๆ  นั่งลงไปกองอยู่ที่ขอบประตูด้วย  ผมหมดแรงแล้วคับ  มันทั้งโมโห  ทั้งเจ็บปวดแสนสาหัส  เหมือนถูกคนที่เราไว้ใจที่สุดทรยศ

“เฮ้ยยยยย  กุขอโทษกฤษ  กุไม่ได้ตั้งใจ  กุแค่อยากให้เมิงอารมณ์ดี  ว่าแต่  เมิงโกรธกุเรื่องไรอะ  บอกกุได้ป่าว”

“เออ  กุโกรธเมิง  กุน้อยใจเมิง  ที่เมิงมีแฟน  แล้วไม่บอกกุ  กุยังเป็นเพื่อนเมิงอยู่รึป่าวนนท์  เมิงเห็นกุเป็นอะไร”

“ทำไม   เรื่องแค่กุมีแฟน  แล้วไม่บอกเมิงแค่นี้หรอที่โกรธกู  มึงโกรธกุแค่นี้หรอ  กุมีแฟนแล้วยังไง  รึว่าเมิงหึงกุ กุก็อยากรู้  เมิงหึงกุรึป่าว”  เอาแล้วมั๊ยไอ้กฤษ  ถามซะตรงประเด็นเลยนะเมิงไอ้นนท์  เมิงถามหยั่งงี้  แล้วจะให้กุตอบยังไง

“....”  ใบ้แดกคับ  ผมพูดไรไม่ออก  แม้แต่ร้องไห้ก็ร้องไม่ออกแล้ว  ได้แต่นั่งอึ้งกิมกี่  จ้องหน่ามัน  ไม่คิดว่ามันจะถามคำถามแบบนี้ออกมา

“เอางี้นะกฤษ  กุยังไม่ตอบคำถามเมิงที่เมิงถามกุเมื่อกี๊นี้  แต่กุมีอะไรให้เมิงดู  เมิงอยากรู้มากนักใช่มั้ย ว่าแฟนกุเป็นใคร  เดี๋ยวเมิงจะได้รู้”  กุไม่อยากรู้แล้ววววว  มึงจะมาตอกย้ำกุทำเหี้ยอะไร  แค่นี้ยังไม่สะใจมึงอีกหรอก

“....”  ใบ้แดกยังไม่หายคับ  ได้แต่ด่าในใจ  แล้วมันก็เดินมาหาผมคับมานั่งลงข้าง ๆ  ผมเบือนหน้าหนีไปทางอื่นคับ  อยากจะลุกออกไปให้พ้น ๆ  แต่เรี่ยวแรงไม่รู้มันไปไหนหมด  ตอนนี้ผมพิงผนังบ้านที่ติดกับประตูอะคับ  แล้วมันก็กดโทรศัพท์คับ

“#@%*$@!*%&(&%##&” โทรศัพท์ผมเข้าคับ  ผมยกขึ้นมาดู  เบอร์นี้อีกแล้วคับ  เบอร์ที่รังควานผมมาตลอดหนึ่งเทอม  ผมมองดูเบอร์ แล้วผมก็จ้องหน้าไอ้นนท์  ทำไมต้องโทรมาตอนนี้  ผมชักรำคาญ  ไอ้นนท์ เห็นโทรศัพท์ผมดังขึ้นมา  มันก็ยกโทรศัพท์มันลงจากหูมาวางที่ตัก  มันไม่พูดอะไรจ้องหน้าผมตอบ  ผมเองก็อยากจะแกล้งมัน  อยากให้มันหึงผมบ้าง  แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้  แต่ไหน ๆ  แล้ว  กุขอประชดมึงหน่อยเหอะ  ผมก็กดรับคับ

“หวัดดีคับ  กฤษคับ....”  ผมพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด  ไม่ให้ปลายสายรู้ ว่ากำลังร้องไห้  ส่วนปลายสายกลับเงียบคับ

“เมิงเองก็อยากได้ยินเสียงปลายสายเหมือนกันใช่มั๊ย”  นนท์พูดเสร็จ  นนท์ก็ยกโทรศัพท์นนท์ขึ้นมาคับ แล้วนนท์ก็เริ่มต้นพูด

“ว่าไง  ตอนนี้ เมิงได้ยินปลายสายรึยัง  เมิงรู้รึยังว่าใครคอยมองเมิงอยู่ห่าง ๆ  ใครเอาจี้แก้วให้เมิง  ใครเอาดอกไม้  เอาช็อคโกแล็ตให้เมิง  ใครที่ส่งข้อความให้เมิง  แล้วใครที่รักเมิงมาตลอด  โดยที่เมิงไม่เคยเห็นค่าของมันเลย  ฮืออออออออ....” นนท์พูดจบ  นนท์ก็ร้องไห้คับ  ส่วนผมก็ใบ้แดกรอบที่ 2  สิคับ...

“นนท์....”  ผมรวบรวมสติ  แล้วก็พูดออกมาได้แค่นั้นแหละคับ  น้ำตาผมก็ไหลออกมาเป็นสายแบบไม่ขาด

“ต่อไป  กุจะตอบคำถามเมิงที่เมิงถามกุเมื่อกี๊นะกฤษ  เมิงถามกุว่า  กุเห็นเมิงเป็นอะไร  เมิงคือสิ่งสูงค่าสำหรับกู  กูชอบเมิงตั้งแต่แรกเห็น  ตั้งแต่วันสัมภาษณ์  กุก็ไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจให้กูเป็นแบบนั้น  เมิงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้กุยังมีกำลังใจกลับมาเรียน  และสำหรับตอนนี้เมิงคือชีวิตกุ  กุรักเมิงมาก  กุรู้แต่ว่า  กุขาดเมิงไม่ได้  กุก็แอบทำอะไรต่าง ๆ  นานาให้เมิง  แต่เมิงก็ไม่มีทีท่าว่างเมิงจะชอบในสิ่งเหล่านั้นเลย....ส่วนที่เมิงถามกุว่าเมิงยังเป็นเพื่อนกุรึป่าว  สำหรับกูแล้ว  กูไม่ได้อยากได้เมิงเป็นเพื่อน  แต่กูอยากได้เมิงเป็นแฟน  แล้วเมิงจะเป็นแฟนกูได้มั้ยกฤษ  เมิงรักกูบ้างมั๊ยยยยย”  มันมองหน้าผมคับ  ตอนนี้ไม่มีใครร้องไห้แล้ว  มีแต่ลูกสะอื้น

“รักสิ...รักมากซะด้วย  รักตั้งแต่แรกเจอ  รักมาตลอด แต่กุไม่กล้าแสดงหรือพูดอะไรออกไป  กุกลัวกุเสียเมิงไป”

“เมิงพูดจิง ๆ  นะ  อย่าหลอกกุนะกฤษ” 

นนท์พูดพร้อมกับเลื่อนหน้าเข้ามาประกบปากผม  นี่เป็นครั้งแรกของผมที่ได้ประกบปากกับผู้ชายแบบนี้  มันมีความรู้สึกแปลก ๆ  ที่ผมไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน  นี่หรอ  ความรัก  นนท์เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ ๆ  ผมทั้งตัว  มือซ้ายคว้าประตูบ้านปิดเข้ามา  แล้วผมก็เป็นคนกดล็อคประตู ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ  มือไม้ผมสั่นไปหมด ผมเพิ่งเห็นหน้าไอ้นนท์ชัด ๆ  เต็ม ๆ  ตาแบบว่าจ้องเอาจิง ๆ  ก็ตอนนี้แหละ  คนอะไร  แม่งน่ารักชิบหาย ขาว ๆ ปากแดง ๆ แก้มเนียน ๆ ความรู้สึกตอนนั้นผมเตลิดเปิดเปิงไปหมดแล้ว ปล่อยใจไป ตามอารมณ์ความรู้สึก   ผมหลับตาจูบกับนนท์อยู่ซักพัก  ไอ้นนท์มันก็ดันตัวผมนอนลงกับฟูกที่ปูอยู่หน้าทีวี  นนท์ค่อย ๆ  ปลดกระดุมผมออกทีละเม็ด  แต่เรายังไม่หยุดจูบกัน  หลังจากที่ไอ้นนท์มันถอดเสื้อผมได้สำเร็จ มือมันทั้งสองข้างก็มาลูบที่บริเวณหน้าอก  ความรู้สึกในตอนนี้  ผมเสียวจนบอกไม่ถูก  มือมันลูบไล้ไปทั่วร่างกายของผม  แล้วมันก็ถอนปากออกจากปากผม  มันมองหน้าผมแล้วก็ยิ้มแบบว่าน่ารักสุด ๆ   แล้วก็เลียไปที่หัวนม  ตวัดลิ้นเลียรอบ ๆ  สลับกับดูด  ผมต้องร้องครางออกมาด้วยความเสียว  นี่เป็นครั้งแรกของผมที่มีคนทำให้แบบนี้  ไอ้นนท์ค่อย ๆ  ถอดช่วงล่างของผมออกจนเหลือแต่กางเกงในสีขาวตัวจิ๋วตัวเดียว  ตอนนี้กฤษน้อยของผมแข็งปั๋งอยู่ใน กกน. ตั้งแต่ที่นนท์มันเลียหัวนมให้ผมแล้ว  มือนนท์ก็เริ่มรุกล้ำอธิปไตยกฤษน้อยมากขึ้น  ทั้งทั้งที่กฤษน้อยยังไม่ถูกปลดเปลื้องพันธนาการออกจาก  กกน. เลย  และแล้วกฤษน้อยของผมก็ได้ออกมาสูดอากาศและสำรวจโลกภายนอก  เมื่อนนท์เอามือล้วงเข้าไปควักมันออกมาแล้วก็ดัน  กกน.  ไปไว้ที่ขา  และเป็นผมเองที่ใช้ขาถอดมันออก  ลิ้นของนนท์มันเริ่มเลียต่ำลงไปที่กลางหน้าอก  ลงมาถึงสะดือ  และก้องับกฤษน้อยสุดที่รักของผมเต็ม ๆ  รูดขึ้นรูดลงเบา ๆ  ผมสะดุ้งร้องคราง  อ่า..........  ออกมาอย่างลืมตัว  ใจผมเต้นเร็วและแรง  แรงมากขึ้น เหมือนได้  Adrenaline เกินขนาด    ลิ้นนนท์ก็ตวัดเลียรอบ ๆ ปลายกฤษน้อยของผมทั้ง ๆ  ที่อมอยู่อย่างนั้น  สลับกับรูดขึ้นรูดลงเบา ๆ  ผมดิ้นพล่านเหมือนไส้เดินโดนน้ำร้อน  นนท์ทำจิตใจผมกระเจิดกระเจิงไปได้ซักพัก จนกฤษน้อยของผมพร้อมรบเต็มที่   นนท์ก็ขึ้นมาประกบจูบผมอีกครั้ง  ทีนี้ถึงตาผมเอาคืนบ้าง  ผมพลิกตัวขึ้นทับตัวนนท์ไว้ นนท์ยังอยู่ในอาการแต่งกายครบถ้วนอยู่ซึ่งผมไม่ปล่อยไว้หยั่งงั้นแน่  ผมยังจูบกับนนท์อยู่และผมก็เริ่มไซ้ลงมาที่คอแล้วดูดเบา ๆ  สงสัยนนท์จะประทับใจในฝีมือผมเลยครางออกมาเบา ๆ ผมไซ้ ขึ้นไปจนถึงใบหู  ตวัดลิ้นเลียรอบ ๆ ใบหูและรูหู  ทีละข้างอย่างนิ่มนวลที่สุด  มือผมก็เริ่มถอดเสื้อนนท์ออกจนหมด  ผมเปลี่ยนตำแหน่งจากคอลงมาที่หัวนมทั้งสองข้าง   ซี๊ด.............  นนท์สะดุ้งเล็ก ๆ  แล้วก็ครางออกมาอีกครั้ง  มันทำให้ผมยิ่งอารมณ์กระเจิงไปไหนต่อไหน ผมถอดกางเกงนนท์ออกอย่างง่ายดายเพราะตอนนั้น  นนท์เปลี่ยนเป็นกางเกงบอลตั้งแต่ตอนที่หอบเสื่อไปนอนข้างนอกบ้านแล้ว  ถอดครั้งเดียวออกทั้งกางเกง  และก็  กกน.  ผมใช้มือลูบนนท์น้อยที่รักอย่างเบามือ  มันแข็งพร้อมรบอยู่ก่อนแล้ว    ผมงับไอ้นนท์น้อยเข้าไปเต็มปากพร้อมกับดูดเบา ๆ  สลับกับเลียส่วนปลายไปด้วย  ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ผมถอนปากออกจากนนท์น้อยแล้วดึงตัวนนท์ให้สะโพกเข้ามาชิดเข่าผม  ผมเริ่มใช้เข่าทั้งสองข้างกางขานนท์ออก และเอากฤษน้อยที่พร้อมรบแล้วถูไปถูมาบริเวณถ้ำสวรรค์ของนนท์   มือผมก็ชักนนท์น้อย ไปเรื่อย ๆ และลิ้นผมยังละเลงไปทั่วเรือนร่างของนนท์  ตอนนี้นนท์ก็ดิ้นอาการหนักกว่าผมซะอีก  “นนท์...กูขอนะ”  ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้วคับ  เลยขอซะดื้อ ๆ  เลย “อืมมมมม....”  นนท์พยักหน้าคับ  ผมถือว่านั่นเป็นคำอนุญาต  ผมมองซ้ายมองขวา  เห็นขวดโลชั่นวางอยู่บนโต๊ะทีวี  ผมเลยเอื้อมมือไปคว้ามาแล้วเอาไปทาที่ปากถ้ำของนนท์กับกฤษน้อยของผม  ผมเริ่มจ่อกฤษน้อยไปตรงปากถ้าของนนท์  ค่อย ๆ ดันกฤษน้อยเข้าไปสำรวจข้างในทีละน้อย ๆ  พยายามให้เบาที่สุดเหมือนค่อย ๆ เดินยาชาออกจาก Syringe   แต่มันไม่ยอมเข้าคับ มันเข้ายากจริง ๆ  แล้วนนท์ก็ทำหน้าเจ็บสุด ๆ  ด้วย (มันเป็นครั้งแรกของผมคับ  ผมเลยยังเก้ ๆ  กัง ๆ  กลัวนั่นกลัวนี่อยู่)  “เจ็บป่าว ?”  ผมถามนนท์  “นิดหน่อยอะ  เดี๋ยวคงดีขึ้น”  แล้วนนท์ก็ยิ้มให้ผมแบบอาย ๆ  แล้วผมก็ยิ้มตอบ ผมละความพยายามออกมาก่อน เพราะผมกลัวนนท์จะเจ็บ  โดยผมเอาโลชั่นทาที่ปากถ้ำแล้วค่อย ๆ  เอานิ้วผมเข้าไปสำรวจก่อน  ผมเริ่มแหย่นิ้วกลางเข้าไปจนสุดนิ้ว  แล้วชักเข้าออกช้า ๆ จนรู้สึกว่ามันหายเกร็ง  นนท์ทั้งครางทั้งซีดปากเบา ๆ  ไม่หยุด  ผมเริ่มต้นความพยายามครั้งที่สอง  จ่อกฤษน้อยของผมไปที่ปากถ้ำของนนท์อีกครั้ง และก็ค่อย ๆ  ส่งกฤษน้อยเข้าไป  นนท์ทำหน้าแบบบรรยายไม่ถูกอีกครั้ง สงสัยคงเจ็บอยู่เหมือนกัน  ผมค่อย ๆ ดันเข้าไป ๆ จนมิด  นนท์ร้องอ่า......  แล้วก็หายใจแรง ๆ  ยาว ๆ  เหมือนคนเป็น  Hyperven   “เจ็บหรอ ?” ผมถามอีกครั้ง  นนท์เม้มปากแน่นแล้วพยักหน้า  ผมรอซักพักนึง  ข้างในของนนท์เริ่มสร้างความรู้สึกตอดเป็นจังหวะถี่ ๆ  ตาม Pulse  ตุบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  เป็นจังหวะเร็ว ๆ  ผมรอจนรู้สึกว่านนท์เริ่มคลายอาการเกร็งลงบ้าง   แล้วค่อย ๆ เดินเครื่องจากจังหวะช้า ๆ   ผมก้มลงไปจูบกับนนท์อีกครั้ง  ตอนนี้นนท์เริ่มทำหน้าแบบว่าเสียวสุด ๆ  ผมกระซิบที่ข้างหูว่า “ดีขึ้นยัง”    “ไม่รู้สิ เสียวมากกว่า   อ่า........”  ท่าทางจะหายเจ็บแล้ว  ผมก็เพิ่มจังหวะความเร็วขึ้นทันที  แต่ก็ยังไม่กล้ารุนแรงมาก  เพราะก็ยังกลัวนนท์จะเจ็บอยู่  พอได้ที่ดีแล้ว  ผมจับขานนท์สองข้างขึ้นพาดบ่า  แล้วกระแทรกเอวเต็มที่  นนท์เริ่มดิ้น  แล้วก็ร้องซี๊ดดดดดดดด  และทำหน้าหลับตามีอารมณ์  มือสองข้างกำแน่นอยู่ที่ท่อนแขนส่วนต้นทั้งสองข้างของผม   ผมก็เสียวแทบขาดใจเหมือนกัน  เสียวมาก  ข้างในของนนท์ฟิตจิง ๆ  คับ ผมไม่รู้ว่าเป็นครั้งแรกของนนท์รึป่าวนะ  แต่บอกได้แต่ว่า  มันฟิตจิง ๆ  ผมเดินจังหวะเอวไปสักพัก  ก็เพิ่มจังหวะเร็วขึ้น  เร็วขึ้น  มือผมก็ชักนนท์น้อยไปด้วย  จนในที่สุด  นนท์น้อยก็พ่นพิษออกมาเต็มท้องนนท์    ผมทำได้อีกไม่กี่ที  กฤษน้อยของผมก็พ่นพิษเข้าไปในถ้ำของนนท์   ผมกระตุกสวนเอวเข้าไปตามจังหวะน้ำพิษที่แตกจนหมด Syringe  ผมนอนฟุบลงทับอยู่บนตัวนนท์ แต่นนท์ยังขาชี้ฟ้าอยู่เลยคับ  ผมยังไม่ได้ถอนกฤษน้อยออกมาเลย  ต่างคนต่างหอบ  นอนพักจนหายเหนื่อยโดยที่กฤษน้อยของผมยังติดอยู่ข้างในตัวนนท์  สักพักนึงผมก็ค่อย ๆ ถอนกฤษน้อยออกมา  นอนข้าง ๆ นนท์  ผมหันหน้าเข้าไปหานนท์ แล้วเราก็บรรจงแลกลิ้นกันอีกครั้ง  สักพัก  ผมถอนปากออกมา  แล้วกระซิบข้างหูนนท์อีกครั้ง
“กุรักเมิงนะนนท์” 

“กุก็รักเมิง  กฤษ  อย่าทิ้งกุนะ  กุตัวคนเดียว  ตอนนี้ชีวิตกุก็เหลือแต่เมิงนี่แหละ”

“ไม่นะ  เมิงยังมีแม่กุ  พ่อกุ  มีน้องแพร  ยายน้อย  มีเพื่อน ๆ แล้วก็อีกหลาย ๆ  คนที่เป็นห่วงเมิง  อย่าลืมสิ” 

“แล้วเมิงเป็นห่วงกุมั้ยอะ”

“ไอ้ห่า  ขนาดนี้แล้ว  เมิงยังถามกุหยั่งงี้อยู่อีกหรอ  555”  แล้วผมกับนนท์ก็หัวเราะไปด้วยกัน  เรานอนกอดกันซักพัก  นนท์ก็ลุกไปเข้าห้องน้ำคับ  พอมันออกมา  ผมก็เข้าต่อ  เราแต่งตัวเสร็จ  ก็ออกไปนอนเล่นที่แคร่ใต้ต้นขนุนคับ  ผมคิดว่า  ผมมีเรื่องที่จะต้องถามมันอีกเยอะ  วันนี้ผมจะซักฟอกอะไรที่ผมเคยสงสัยให้หมด แล้วผมต้องแกล้งเอาคืนบ้างให้สะใจเล่นคับ  555^^

[chamin]

ตอนที่ 6

          หลังจากที่ล้มตัวลงนอนได้ซักพัก  ไอ้นนท์เป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อนคับ  โดยที่เรานอนหันหน้าเข้าหากัน

            “กฤษค้าบบบบ  ตกลง  กฤษเป็นแฟนนนท์นะ”  มันทำเสียงอ้อน  แล้วก็หันมายิ้ม  ทำตาปิ๊ง ๆ  ใส่ผมคับ  ผมนี่แทบละลาย

            “ไม่!!!!!!  อย่างน้อยก็จนกว่ากูจะซักฟอกเมิงจนหมดข้อกังขา”  ผมหันมาทำตาเขียวใส่มันคับ  (จิง ๆ  แล้วผมยอมตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้วคับ  555 แต่ผมอยากแกล้งมัน โทษฐานที่มันทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ให้ผมงง  แล้วก็รวมหัวกับน้องแพร  ปิดบังผม  555  เป็นความผิดของมัน^^) 

            “อ่า......กฤษอะ ไหนเมื่อกี๊บอกว่ารักนนท์ไง  เล่นตัวจิง ๆ  เลยเมิงเนี่ย”  มันอ้อนต่อคับ

            “ไม่รู้แหละ  ตอบคำถามกุให้กระจ่างก็แล้วกัน”

            “ได้ค้าบบบบบ  มีไรว่ามาเลย  คับโผ้มมมมมม”  มันทำหน้าทะเล้นใส่ผมคับ  โอ้ยยยยยย  จะน่ารักไปไหน  เดี๋ยวกุก็ฉุดเข้าไปฟัดในบ้านอีกรอบหรอก  เย็นไว้ก่อนไอ้กฤษ  ซักฟอกมันเลยลูก

            “ประเด็นแรก  เรื่องโทรศัพท์”  พูดเสร็จผมก็เงียบ  ทำหน้าทำตาดุ ๆ  คับ

            “อ๋อ....555  ก็ไม่มีไร  ง่ายจะตาย  ก็เปลี่ยนซิมสิ  กุมี  2  ซิม  ซิมที่เป็นเบอร์แปลก ๆ  ที่กุส่งข้อความถึงเมิงอะ  เป็นเบอร์เก่าที่กุใช้ตอนอยู่ที่พิดโลก  กุจะเปลี่ยนมาใช้เบอร์นี้ ก็ต่อเมื่อกุจะส่งข้อความเข้าเครื่องเมิง  ส่งเสร็จกุก็ถอดเก็บไว้ในกระเป๋าตังค์  คนที่พิดโลกรู้เฉพาะเบอร์เก่ากู  เมิงอาจจะสังเกตเห็นว่า  กุไม่เคยคุยโทรศัพท์กับเพื่อน ๆ  เก่า ๆ  ที่พิดโลกเลย  เพราะไม่มีใครรู้เบอร์ใหม่กุ  นอกจากว่ากุจะโทรหาญาติ ๆ  กุจะเป็นคนโทรเอง  กุถึงจะเปลี่ยนกลับมาใช้เบอร์เดิม”  น้านนนนนน  มันตอบหน้าตาเฉย  ยังไม่หยุดยิ้มเลยคับ 

            “อืมมมมม  ฉลาดมาก  กุยอมรับ  ว่ากุคิดไม่ถึงจิง ๆ  ไอ้ห่า  ทำไมมึงไม่บอกว่าชอบกุตั้งแต่แรกวะ”  ผมถามคำถามที่  2  คับ

            “ก็ถ้ากุพูดหรือแสดงอะไรออกไปแล้วเมิงไม่ได้คิดแบบนั้นกับกู  กุกลัวกุจะเสียเมิงไปหว่ะกฤษ  กุยอมที่จะเก็บไว้คนเดียว  เจ็บอยู่คนเดียว  ดีกว่าเสียเมิงไป”  จิง ๆ  คำตอบนี้ถือว่าผ่านคับ  เพราะผมก็อารมณ์นี้เหมือนกัน  แหะ ๆ

            “ประเด็นต่อไป...เรื่องชื่อ  “Christ”  ที่เขียนไว้บนจี้แก้ว  เมิงบอกกุมา  ว่าเมิงไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน”  ผมถามแล้วก็จ้องหน้ามัน  คำถามนี้เป็นคำถามที่ผมอยากรู้คำตอบมากที่สุด  ว่ามันจะเป็นหยั่งที่ผมคิดรึป่าว

            “แหะ ๆ  ก็....เอ่อออออออ  เมิงสัญญากับกุก่อน  ว่าถ้ากุพูดความจริง  ใครก็ตามที่เกี่ยวกับเรื่องนี้  เมิงจะไม่โกรธเค้า” 

            “ก็ได้...กุสัญญา”  นั่นไงคับ  มันไม่ได้นิมิตรู้เอง  มันต้องมีผู้สมรู้ร่วมคิด

            “ก็....น้องแพร อะ”  มันพูดเสร็จแล้วนอนหงายมองต้นขนุน  หลบตาผมคับ

            “กู...ว่า...แล้ววววววววววววววว   แล้วยังไงต่อ”  ตอนนี้ผมลุกขึ้นมานั่งมองหน้ามัน  ทำหน้าดุ ๆ  ฟังมันเล่าต่อคับ

“มึงสัญญาแล้วนะว่าจะไม่โกรธ...  จิง ๆ  ตั้งแต่กุเข้าไปอยู่บ้านเมิง  กุก็สนิทกับน้องแพรมากขึ้น  มากขึ้น  จนอยู่มาวันนึง  กุเห็นรูปเด็กคนนึงที่วางอยู่ในตู้โชว์  กูหยิบออกมาดู  เพราะรูปนั้นมันน่ารักดี  คนในรูปเหมือนเมิงมากกูเลยคิดว่าเป็นเมิงแน่ ๆ จนกูเห็นข้อความเขียนด้วยปากกาที่หลังกรอบรูป  “Christ,  3 years old”  กุเลยสงสัยว่า  ใครคือ “Christ”  เพราะกุคิดว่า  ชื่อเมิง  ไม่น่าสะกดแบบนี้  กุเลยเอาเรื่องนี้ไปถามน้องแพร  น้องแพรเลยเล่าให้กุฟังว่า  เมิงเกิดวัน Christmas  พ่อเมิงเลยตั้งชื่อเล่นเมิงว่า  “คริส”  แต่ปู่ไม่ชอบ  บอกว่า  ชื่อฝรั่งไป  ปู่เลยตั้งให้ใหม่ว่า “กฤษ”  แล้วก็ตั้งชื่อจริงให้เมิงว่า  “กฤษบดินทร์”  แต่พ่อเมิงก็ยังเขียนชื่อภาษาอังกฤษเมิงว่า “Christ”  อยู่ จนถึงทุกวันนี้  กุถามถึงเรื่องเมิงต่าง ๆ  นานา  จนในที่สุด...

“ถ้าน้องถามอะไรพี่นนท์  พี่นนท์อย่าโกรธน้องนะ  แล้วต้องบอกความจิงกับน้องด้วย”

“อืมมม  ว่ามาดิ  พี่ถามเยอะละ  ตอบมั่งจะเป็นไรไป”

“พี่นนท์  ชอบ พี่กฤษใช่มั๊ย”

“อืมมมมมมมมม   ถ้าพี่ตอบไรไป  น้องแพรอย่าโกรธพี่นะ”

“ค่ะ  น้องไม่โกรธหรอก”

“ป่าวคับ  พี่ไม่ได้ชอบพี่กฤษ  พี่รักพี่กฤษของน้องแพรต่างหาก”

“มิน่าหล่ะ...”  น้องแพรฟังกุแล้วก็นังขำอยู่ซักพัก   หลังจากนั้น  กุก็ได้น้องแพรเป็นที่ปรึกษาหัวใจ  มีไรกุก็เล่าให้น้องแพรฟัง  และน้องแพรก็เป็นคนช่วยกุทำหลาย ๆ  อย่างเพื่อเมิง  แต่น้องแพรก็ไม่เคยยืนยันว่า  เมิงชอบกุรึป่าว  เพราะน้องแพรบอกว่า  น้องแพรไม่รู้จิง ๆ”

“อ้ออออออออ...หยั่งงี้นี่เอง  ไอ้เหม่งตัวดี  กลับไปชั้นจะคิดบัญชีซะให้เข็ด  ชิ!!!  มิน่าหล่ะ  วันที่ชวนมาเที่ยวพิดโลกด้วยกัน  ถึงพูดจาแปลก ๆ”  ผมถึงบางอ้อ  แล้วคับ 

“อ่า....กฤษอะ  ไหนบอกว่าจะไม่โกรธน้อง”  แล้วใครบอกว่ากุโกรธมัน  ผมไม่ได้โกรธน้องแพรเลยแม้แต่น้อยคับ  ตรงกันข้าม  ผมขอบคุณมันซะด้วยซ้ำ  อิอิ  น้องสาวดีเด่นแบบนี้  ขากลับ  ผมต้องซื้อขนมไปฝากมันเยอะ ๆ  555

“เออ ๆ ๆ ๆ ไม่โกรธก็ได้”  ผมพูดพร้อมกับนอนลงมาจ้องหน้ามันคับ

“ตกลงว่า  เราจะเป็นแฟนกันได้ยังค้าบบบบบ  ไอ้คุณกฤษที่ร้ากกกกกกกกก” 

“ห้าววววววว....ง่วงแล้วอะ  ขอนอนก่อนนะ  ตื่นขึ้นมาค่อยคิดต่อ”  พูดเสร็จผมก็นอนลงไป  หันหลังให้มันคับ  อิอิ  สะใจ  แกล้งไอ้นนท์มัน

“ง่าส์.....ไม่อยากเป็นแฟนเค้าหรอ”

“ใช่  กุไม่อยากเป็นแฟนเมิง”  ผมเริ่มแกล้งมันต่อคับ

“เมิงจะเล่นตัวหาพระแสงอะไรเนี่ย  เออ...ไม่เป็นก็ไม่เป็น  ไม่ง้อแล้วโว้ยยยยย”  มันเริ่มทำเสียงน้อยใจคับ

“ก็ไม่อยากเป็นแฟนอะ  เป็นสามีได้มะ”  ผมพูดแล้วหันหน้ากลับมาหามันคับ  ไม่รู้เหมือนกันว่า  ทำไมตอนนั้น  ผมกล้าพูดขนาดนี้  555

“ทุเรศละ  ไอ้กฤษบ้า  คิดไรของเมิงเนี่ย”  นนท์อายหน้าแดง  หลบตาผมคับ  จิง ๆ  ผมเพิ่งรู้นี่แหละคับ  ว่าไอ้นี่มันก็หวาน ๆ  แบบนี้กะเค้าเป็นเหมือนกัน  เคยเห็นแต่บทบู๊  ๆ  แมน ๆ  พูดจาห้าว ๆ  ห้วน ๆ  กูบ้างเมิงบ้าง  ที่แท้มันก็หงิ่ม ๆ  นิสัยแบบผู้หญิงแบบนี้ก็เป็นเหมือนกัน  555

“ตกลงจะยอมเป็นเมียกุหรือไม่เป็น ...เออ ไม่เป็นไร  ไม่เป็นก็ไม่เป็น” ผมหันหลังให้มันอีกครั้งคับ สะใจเล็ก ๆ ที่ได้แกล้งมันต่อ

“ยอมเมิงขนาดนี้แล้วยังจะให้กุพูดอีกหรอ”  นนท์ตอบผม  พร้อมขยับเข้ามากอดผมจากข้างหลังคับ ผมเอามือตีแขนมัน

“เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก”  ผมยิ้มแก้มปริแล้วคับ  มันก็เอามือที่โอบผมออกคับ  แล้วมันก็หันเอาหลังมันมาแนบกับหลังผมแทนคับ

“แบบนี้คงไม่มีใครว่าไรนะ”  แล้วมันก็หัวเราะคับ  เรานิ่งไป  โดยไม่มีใครพูดไร  ผมเอามือซ้ายไปจับมือขวานนท์คับ (ผมนอนตะแคงเอาด้านขวาติดพื้นอะ)แล้วก็ต่างคนต่างหลับไป  ด้วยความเพลีย  จากสมรภูมิรักที่เกิดขึ้นในบ้าน  เมื้อตะกี๊นี้คับ  ^^

[chamin]

ตอนที่ 7

            เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่  ผมไม่รู้  รู้แต่ว่าตอนที่ผมลืมตาขึ้นมานี้  แดดแรงกล้าแบบตอนกลางวันหายไปหมดแล้วคับ  เหลือไว้แต่แดดรำไรของท้องฟ้ายามเย็น  หรออาจจะเป็นเพราะวันนี้เมฆเยอะก็ไม่รู้คับ  ตอนนี้นนท์ลุกหายไปแล้วคับ  ผมเลยลุกขึ้นนั่งมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นวี่แววไอ้คุณนนท์ที่รักของผม  (ตอนนี้ชักจะเริ่มพูด “ที่รัก”  ได้เต็มปากละ ^^)  ตอนนี้รถย้ายที่จอดไปจอดที่ถนนหน้าบ้าน  ผมคิดว่า  นนท์คงเอารถไปจอดหลบแดดคับ  ว่าแต่มันลุกไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ  ไม่เห็นรู้เรื่องเลย  ผมลุกจากที่นอนแล้วเก็บเสื่อเก็บหมอนหอบไปไว้ที่ระเบียงบ้าน คิดว่าเดี่ยวนนท์คงจะกลับมาคับ  ผมเปิดประตูบ้านเข้าไปว่าจะไปล้างหน้าซักหน่อยคับ  เหลือบดูนาฬิกา  บอกเวลา  4 โมงกว่า ๆ  แล้วคับ  ผมได้กลิ่นหอมอาหารมาจากหลังบ้าน  ผมเลยเดินเข้าไปดู

            “ตื่นแล้วหรอจ๊ะ  ไอ้ขี้เซาที่รัก”  นนท์หันมายิ้มให้ผมคับ  ผมยิ้มตอบ แล้วมันก็หันกลับไปผัดอะไรซักอย่างในกระทะต่อ 

            “ทำกับข้าวเป็นด้วยหรอวะ”  ผมถามอย่างแปลกใจคับ  เพราะไม่เคยเห็นมันทำกับข้าวมาก่อน  แล้วก็เปิดตู้เย็นหาน้ำกิน  ถึงผมจะบอกใครคงไม่มีใครเชื่อหรอกคับ  ว่าหน้าตาแบบไอ้นนท์จะทำกับข้าวเป็น  นอกจากจะเห็นเอง

            “อ้าว...  กุไม่ทำแล้วใครจะทำหล่ะไอ้ห่า  ยายน้อยไปสุโขทัยอะ  ซักประมาณบ่าย  3 กว่า ๆ มั้ง แกเข้ามาบอกกูว่า  น้าพราว  ลูกสาวแกจะคลอดลูก  เลยโทรตามแกไปอยู่ด้วย  แกมาวานให้กูไปส่งที่ท่ารถในเมือง  กุเลยแวะตลาดซื้อของมาทำกับข้าว”

            “เฮ้ยยยย  แล้วมึงก็ทิ้งกุไว้บ้านคนเดียวเนี่ยนะ  ไอ้สัด  ทำไมไม่ปลุกกุวะ”

            “แหะ ๆ  ก็ปลุกแล้วแต่ไม่ตื่น  เห็นนอนน้ำลายยืดอยู่  ท่าทางสบาย  เลยไม่อยากปลุกต่ออะ  อิอิ  ขอโทษค้าบบบบบ”  มันทำหน้าทะเล้นคับ ผมเลยเดินเข้าไปเขกกะบาลมันทีนึง  โทษฐานที่ไม่ปลุกผมออกไปเที่ยวด้วยคับ  555  ที่จิงก็ไม่ได้โกรธไรหรอก ^^

            “นี่แน...โทษฐานทิ้งสามีไว้เฝ้าบ้านคนเดียว  ... แต่ก็ชั่งเหอะ  หิวแล้วอ่า  มีไรกินมั่งจ๊ะ” 

            “มีน้ำพริกกะปิ  ผักต้ม  แกงจืดตำลึงเต้าหู้หมูสับ  ไข่เจียว แล้วก็ผัดผักที่กำลังทำอยู่นี่แหละจ้า.....”  นนท์ยิ้มมีความสุขคับ

            “โหหหห....นี่กะจะเอาไปขายตั้งตัวได้เลยหรอ  ไง๋ทำเยอะหยั่งงี้อะ”  ผมถามขำ ๆ  แล้วก็ยิ้มตอบคับ

            “อ้าววววว  แน่นอน  มันต้องกินฉลองซักหน่อย”  มันยิ้มน่ารัก  พร้อมกับยกกระทะออกจากเตาคับ (เตาถ่านคับ  เพราะไม่ได้อยู่บ้านนาน  ไม่มีแก๊สใช้ ^^)

            “ฉลองไรวะ  เกรดออกแล้วหรอ  555”  ผมถามกวนคับ

            “ไอ้บ้า  เกรดออก  เมิงคงได้ฉลองน้ำตาแหละ  555  ก็ฉลองเริ่มต้นคำว่าเราไงจ๊ะที่รัก  ทีแรกกุว่าจะชวนไปกินข้างนอกแหละ  แต่ไหน ๆ  ก็ได้ออกไปตลาดแล้ว  ก็ลองฝีมือศรีภรรยามือใหม่อย่างกุหน่อยจะเป็นไรไป  555”  ไอ้นี่  กล้าพูดนะ “ศรีภรรยา”  พูดออกมาได้  555  นนท์พูดจบ  ผมเดินเข้าไปกอดนนท์จากข้างหลังคับ  หลังจากที่นนท์ตักกับข้าวใส่จานเสร็จ

            “ปะ  กินข้าวกัน”  นนท์พูดพร้อมกับหันหน้ามายิ้มให้ผม  มันเป็นยิ้มที่ผมเองก็บรรยายไม่ถูก  อะไร ๆ  มันก็ดูน่ารักไปหมด  ตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอมัน  ผมว่าหน้ามันหวานแล้ว  ตอนนี้  ยิ่งหวานเข้าไปใหญ่  นี่รึป่าวที่เค้าเรียกว่า  ความรักเข้าตา   (แหวะ   เขียนไป  ผมก็จะอ๊วกไป  555  ไม่รู้นะ  แต่วินาทีนั้น  มันอารมณ์นี้จิง  ๆ  นี่นา  ^^)  ผมจุ๊บไปทีนึง

“ไอ้กฤษบ้า  ไปกินข้าวได้แล้วเมิง  กุก็อายเป็นนะว้อย”  มันอาย ๆ  หลบตาผมคับ

“ให้โอกาสพูดใหม่หนึ่งครั้ง”  ผมกวนมันต่อคับ

“ไปกินข้าวได้แล้วค้าบ  คุณสามีที่ร้ากกกกกกก” พูดแล้วมันก็ผลักผมออก  แล้วถือจานกับข้าวไปที่ระเบียง  โดยมีผมช่วยยกออกไปด้วย

ผมเอาเสื่อมาปูรองนั่งแล้วจัดกับข้าวกับปลาเข้าที่เข้าทางก็เห็นนนท์ถือหม้อหุงข้าวออกมาพร้อมกับเหยือกน้ำจากตู้เย็นคับ  ผมช่วยรับมาวาง  นนท์นั่งลงคดข้าวใส่จานแล้วส่งให้ผม  แล้วก็ตักของตัวเอง 

“ทีแรก ทำกับข้าวเสร็จแล้ว  จะเก็บเข้าตู้ไว้  กุว่าจะชวนเมิงไปไหว้ยายก่อนอะ  กลับมาค่อยมาอุ่นกิน  แต่เห็นเมิงบ่นว่าหิว  กุเลยยกออกมาเลย”

“อ้าวววว  ทำไมไม่บอกว่าจะไปไหว้ยาย  จิง ๆ  แล้วเรื่องกิน  เก็บไว้ก่อนก็ได้นะ”  ผมทำหน้ารู้สึกผิดคับ

“เอ๊ยยยย  ไม่เป็นไร  กินเสร็จค่อยไปก็ได้  555  เมิงนี่ก็จิงจังกับเรื่องยายกุจิง  กลัวยายกุโกรธแล้วมาอาละวาดไล่เมิงออกจากบ้านรึไง  555”  มันรู้ทันผมคับ  ผมไม่ได้กลัวนะ  แค่เกรงใจเจ้าของบ้าน  แหะ ๆ

“ก็กุเพิ่งได้หลานชายเค้าเป็นเมียนี่หว่า  ไม่รู้ยายจะโกรธกุป่าว 555”

“เอานา  ยายกุไม่มาหักคอหลานเขยหรอก  555”  แล้วผมก็เริ่มลงมือกินคับ

“เฮ้ยยยยย....อร่อยนี่หว่า  ไปหัดทำกับข้าวมาเอาใจกุตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”  อร่อยจิง ๆ  คับ  แบบว่า  มันเป็นรสชาติที่แตกต่างแต่คุ้นเคย  ไม่เหมือนที่แม่หรือยายน้อยทำ  เป็นรสชาติที่  มันบอกไม่ถูกคับ  เอาเป็นว่า  “แฟนผมทำกับข้าวอร่อย”  พอละ  อิอิ^^!

“อ๊ะ...แน่นอน  รู้จักหลานแม่ค้าข้าวแกงน้อยไปซะแล้วเมิง  ยายกุเนี่ย  มือหนึ่งเลยนะว้อย   555+”  ผมเห็นแววตานนท์เศร้าลงเล็ก ๆ  เวลาพูดถึงยาย  ผมก็เลยเลิกพูดคับ  หันมาจ้วงเอา  จ้วงเอา  ก็มันอร่อยนี่คับ  บวกกับความหิวของผมตอนนี้แล้ว  ผมยิ่งเหมือนพวกตายอด ตายอยาก  ไม่ได้กินข้าวมาเป็นปีเข้าไปใหญ่

“ค่อย ๆ ลูก  ค่อย ๆ  เคี้ยว...เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอกเมิง  อะ...น้ำ”  นนท์ยื่นน้ำให้ผม  แล้วก็ดูผมกินข้าวอย่างมีความสุข  โดยที่นนท์ก็กินไปด้วยแบบค่อย ๆ  กิน  ซึ่งต่างจากผมในตอนนี้อย่างลิบลับ  555

นนท์มันทำให้ผมรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่มากขึ้น โดยที่ผมยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ  ผมว่าผมชักจะรักบ้านหลังนี้เหมือนกับเป็นบ้านจิง ๆ  ของผมแล้วสิ  ถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่ให้ความรู้สึกเหมือนบ้านจิง ๆ  ก็เถอะ  แต่มันเป็นอีกความรู้สึกคับ  เหมือนกับว่า  ที่นี่คือบ้านที่ผมกับนนท์เป็นเจ้าของแค่สองคน  คล้าย ๆ  เรือนหออะคับ  ^^

เรากินข้าวเสร็จก็ช่วยกันเก็บไปไว้ที่อ่างน้ำในครัวคับ

“แช่ไว้ก่อนละกันเดี๋ยวค่อยกลับมาล้าง  ไปวัดกันปะ”  นนท์ชวนผมคับ

“เฮ้ยยยย  นี่จะมืดแล้วนะเว่ย”

“วัดอยู่แค่นี้เอง  ขี่จักรยานไป  แป๊บเดียว  เดี๋ยวไหว้ยายเสร็จ  ถ้าไม่อยากอยู่นานแล้วค่อยกลับ”

“งั้นไปกัน  มืดแล้วมันน่ากลัว  แหะ ๆ”  ผมรีบตัดบท  เดินออกจากในครัวคับ  ได้ยินเสียงขำ ๆ  ตามหลังมา  จิง ๆ  มันยังไม่มืดหรอกคับ  ประมาณ  5  โมงกว่า ๆ  เกือบหกโมง ก็โพล้เพล้ ๆ  ยังไม่ถือว่ามืดคับ

ผมเป็นคนปั่นจักรยานคับ  โดยมีไอ้นนท์เป็นคนซ้อนท้าย  มันก็สวัสดีชาวบ้านตามรายทางไปเรื่อยตามเรื่องตามราวของเด็กที่ไม่ได้กลับบ้านมาซักสามสี่เดือนนั่นแหละคับ  ผมก็ได้แต่ยิ้มให้ชาวบ้านไปเรื่อย  ก็ผมไม่รู้จักซักคนนี่นา  อิอิ  พอใกล้ ๆ  จะถึงวัด  เอ๊ะ!!!  ผมก็แปลกใจคับ  ทำไมคนมันเยอะจัง...

[chamin]

   ก่อนอื่นตัองขอโทษเรื่องลงเรื่องช้านะครับ และอยากขอขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆอาโกสาม อากู๋เล็ก โซ๊ยเจ็ก
(ชักเพ้อแล้วนะเนี่ย) ที่เข้ามาอ่าน ไม่ว่าจะเป็น คนอ่านเงา หรือคนที่มาcommentให้นะครับ สิ่งที่ผมอยากจะบอกแก่ทุก
คนก็คือ เรื่องนี้ผมเป็นเพียงคนที่นำเรื่องมาแบ่งปันให้เพื่อนๆได้อ่าน จึงขออภัยด้วยหากเนื้อเรื่องไปอ้างอิงถึงตัวบุคคลหรือ
สถานที่ใดๆนะครับ ซึ่งผมขอสงวนสิทธิในการไม่แก้ไขเนื้อเรื่อง จะแก้เพียงคำผิดหรือจะเปลี่ยนสีเนื้อเรื่องที่ผมเป็นฉากบางฉากเท่านั้น และขอขอบคุณเพื่อนๆที่แนะนำให้จัดจัดหน้าใหม่ ผมขอขอบคุณมากนะครับ ถ้าผมได้ใช้คอมจะรีบแก้ไขให้นะครับ เพราะ
ตอนนี้ผมทำทุกอย่างผ่านโทรศัพท์มือถือ ตั้งแต่ตอนที่2


คนโพสรักคนอ่านครับ

[iforgive]

งั้นขอรอจัดหน้าก่อนนะคะ  เพราะอ่านยากจริง ๆ

[PetitDragon]

ศรีภรรยาน่ารักนะ   


ปล ขอบคุณครับ

[chamin]

ตอนที่  8

  ผมถึงบางอ้อ  ก็อีตอนที่ขี่จักรยานเข้าไปในวัดแล้วนั่นแหละคับ  ที่แท้ที่ไอ้นนท์มันกล้าชวนผมมาค่ำ ๆ  ก็เพราะหยั่งงี้นี่เอง  จิง ๆ  แล้วที่วัดมีงานคับ  เป็นงานสมโภชอุโบสถใหม่  ท่าทางน่าสนุกเลยทีเดียว

“มิน่าหล่ะ  เห็นปกติอยู่ในมอ  จะกลับหอค่ำ ๆ  ทีไรนี่เป็นต้องให้กุรอ  วันนี้กลับทำกล้าจะมาวัดตอนค่ำ ๆ  มีงานวัดนี่เอง  555”  ผมหันไปทำเสียงยียวนกวนตีนมันคับ  ก็หยั่งที่บอกนั่นแหละคับ  ไอ้เนี่ย  ปกติปอดแหกกว่าผมซะอีกคับ

“แหะ ๆ  ไม่ชอบรึไง  มาทีเดียวได้ประโยชน์ตั้งสองทาง  นู่น  ไปทางนู้น  ยายกุอยู่หลังโบสถ์ใหม่โน่น”

ผมจอดจักรยานใกล้ ๆ  กุฏิหรือศาลาอะไรซักอย่างนี่แหละคับแล้วก็เดินตามนนท์ไปที่เก็บอัฐิยาย  จิง ๆ  ถ้ามาคนเดียวก็อาจจะแลดูน่ากลัวอยู่  แต่อารมณ์ของผมตอนนี้กลับเป็นอารมณ์เศร้าอย่างบอกไม่ถูก  ก็ไอ้นนท์ที่รักของผมนั่งพับเพียบอยู่หน้าที่เก็บอัฐิยาย  วางดอกไม้ที่เอามาจากบ้านพร้อมกับจุดธูปเทียน  แล้วส่งให้ผมชุดนึง  ผมนั่งคุกเข่าลงอย่างสงบ  นนท์เริ่มร้องไห้อีกแล้วคับ  เหมือนกับที่ผมเคยเห็นมันร้องไห้ตอนที่มันเล่าเรื่องยายให้ผมฟัง  มันเป็นการร้องไห้ที่น่าอึดอัด  เพราะมันมีแต่น้ำใส ๆ  ไหลออกมาจากตา  ไร้เสียง  ไร้อาการสะอื้น  ผมปักธูปลงที่กระถางแล้วตบไหล่นนท์เบา ๆ

“ยายจ๋า...นนท์มาเยี่ยมจ่ะ  ดูสิ นนท์พาใครมาด้วย  เนี่ยไอ้กฤษ  ตอนนี้มันเป็นทุกอย่างของนนท์  นนท์ก็เหลือแต่กฤษกับที่บ้านของกฤษนี่แหละจ่ะ  ที่เป็นที่พึ่งของนนท์  นนท์อยากให้ยายรักกฤษเหมือนที่ยายรักนนท์  และเหมือนกับที่นนท์รักกฤษ  ...ยายจ๋า  นนท์คิดถึงยายเหลือเกิน  ...”  นนท์พูดได้แค่นี้แหละคับ  แล้วก็หยุดพูด  นั่งมองรูปยายที่อยู่ข้างหน้า

“ยายคับ  ผมอาจจะไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบอะไร  แต่ผมสัญญา  ว่าผมจะดูแลนนท์ให้ดีที่สุดคับ  ยังไงผมก็ฝากตัวเป็นหลาน (เขย) ยายด้วยคนนะคับ”  (ไอ้คำว่า “เขย”  ผมพูดในใจคับ  อิอิ)  ผมไม่อยากจะพูดอะไรแล้วคับ  ยิ่งเห็นนนท์น้ำตาไหลแบบเขื่อนแตก  ผมยิ่งทำอะไรไม่ถูก  ผมได้แต่เอามือวางไว้ที่บ่านนท์เท่านั้นแหละคับ  ที่ผมทำได้ดีที่สุดในตอนนี้  เวลาผ่านไปซักพัก 

“เดินเล่นงานวัดก่อนนะ  ยังไม่อยากกลับบ้านอะ”  นนท์หันมาพูดกับผมพรางเอามือเช็ดน้ำตา  ตอนนี้นนท์หยุดร้องไห้แล้วคับ 

“อืมมมม... ไปดิ  น่าสนุกดีออก”  ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้นนท์คับ  แล้วนนท์ก็ยิ้มให้ผม  เราไหว้ยาย  แล้วก็ลุกเดินออกมาที่บริเวณงานวัด   เราเดินเที่ยวซักพักนึง  ผมรู้สึกว่านนท์ใจลอย ๆ  ท่าทางดูไม่ค่อยสนุกเลย  ผมเลยชวนนนท์ไปนั่งชิงช้าสวรรค์

“นนท์ถามจิง ๆ  นะ  ที่บอกว่าชอบกุตั้งแต่แรกอะ  ทำไมต้องเป็นกุวะ  กุก็พอรู้นะเว่ยว่ากุหล่อ  แต่ในห้องนั้นก็มีคนอื่นหน้าตาดี ๆ  กว่ากูตั้งเยอะตั้งแยะ”  ผมชวนคุยหลังจากที่ชิงช้าสวรรค์พาเราเคลื่อนไปเรื่อย ๆ

“อืมมมม   จ้า...  ไอ้คนหล่อ...ไม่รู้ดิ  กุรู้แต่ว่า  นี่แหละ  กุชอบ  ชอบแบบนี้”  มันมองหน้าผม  ขำเล็ก ๆ แล้วก็ตอบผมคับ

“แล้วเมิงเริ่มชอบผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”

“อืมมมมม....ไม่รู้สิ  กุก็ไม่เคยชอบใครจิง ๆ  จัง ๆ  นะ  ตอนมอปลายก็รู้สึกแค่ว่า กุอยากมีใครซักคนที่คอยดูแลกูกับยายก็เท่านั้น  จนกุได้มาเจอเมิงนี่แหละ   อิอิ  กุถึงได้รู้  ว่ากุชอบเมิง  ชอบตั้งแต่กุยังไม่รู้จักเมิงด้วยซ้ำ  กุเลยพยายามทำความรู้จักกับเมิง  เข้ามาอยู่หอเดียวกับเมิง  ทำอะไรให้เมิง โดยกุก็ไม่อยากให้เมิงรู้หรอกตอนแรก  เพราะกุกลัวกุเสียเมิงไป  จนเมิงมาโกรธกุเมื่อตอนกลางวันนี่แหละ  กุก็เลยตัดสินใจบอกเมิง  เมิงนี่ก็นิสัยเหมือนผู้หญิงใช่เล่นนะกฤษ  เล่นเอาซะกูเครียดเลย  ตกลงกุจะต้องดูแลเมิงหรือเมิงจะดูแลกู  กูเริ่มไม่แน่ใจแล้วหวะ  555”

“บางเรื่องกุเหมือนผู้หญิง  แต่บางเรื่องกุก็เป็นผู้ชายนะเว่ย 555”

“เออ...ภูมิใจเข้าไป  ซักวันเหอะ  กุจะเอาคืน  555”  มันทำหน้าหื่นใส่ผมคับ

“อย่านะว่อย  เป็นเมียก็ทำหน้าที่เมียไป อย่าได้มาก้าวก่าย  เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”  ผมเริ่มเสียวสันหลังว่ามันจะแก้แค้นผมคืนแล้วคับ

“แล้วเมิงอะ  ชอบผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่”  นนท์ถามผมคืนมั่งคับ

“กูก็ไม่รู้หว่ะ  กุก็ชอบเค้าไปเรื่อย  ชอบทั้งผู้หญิงผู้ชาย แต่กุก็ไม่เคยมีแฟนผู้ชายนะ  มีแต่ผู้หญิง  พักหลัง ๆ  เริ่มรำคาญหว่ะ  ผู้หญิงแต่ละคนที่กุคบแม่งชอบทำตัวงี่เง่า  โกรธนั่น  งอนนี่  เป็นเหมือนกันทุกคนเลย  พอกุไม่สนใจง้อเข้าหน่อย  สุดท้ายแม่งก็บอกเลิกกุไปเอง  กุยังคิดว่าตัวกุเองโรคจิตรึป่าววะ  แหะ ๆ  ตอนนั้นกุคิดแต่ว่า  ในโลกของผู้ชายกับผู้ชายอะ  กุไม่ได้รักใครจิง ๆ  ก็แค่เป็นความรู้สึกที่กุชอบเพราะแบบเป็น  Idol  อะ  กุเลยคบแต่ผู้หญิง  จนกุได้มาเจอเมิงนี่แหละ  ตอนแรกกุก็แค่ชอบ  แต่พออยู่กับเมิงนาน ๆ  เข้า  กุกลับหลงรักเมิงเข้าไปใหญ่  ออกแนวหัวปักหัวปำ  โงหัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว  แต่กุก็เป็นหยั่งมึงนั่นแหละ  ไม่กล้าพูดหรือแสดงอะไรออกไป  เพราะกุกลัวเสียเมิงไป”  ผมพูดแล้วก็ยิ้มคับ

            เราคุยกันเรื่อย ๆ  เรื่องสัพเพเหระ เรื่องที่บ้าน  เรื่องเรียน  เรื่องชาวบ้าน  จนผมรู้สึกว่านนท์ เริ่มสบายใจแล้ว  ผมเลยชวนนนท์กลับบ้านคับ  ก่อนกลับบ้าน  นนท์แวะซื้อขนมกลับไปตุนไว้ที่บ้านด้วย  บอกว่า  เผื่อผมหิวตอนดึก ๆ  เพราะปกติถ้าอยู่บ้านหรืออยู่ที่มหาลัย  ผมชอบชวนมันออกไปหาอะไรกินตอนดึก ๆ  คับ  แต่ที่นี่ร้านรวงต่าง ๆ จะปิดเร็ว  มันกลัวผมหิวเลยซื้อติดมือกลับไปด้วย  เฮ้ออออ  มีแฟนดีก็งี้แหละคับ  555

            เรากลับถึงบ้านประมาณ  2  ทุ่มกว่า ๆ  นนท์ขอตัวไปอาบน้ำคับ  บอกว่าเหนียวตัว

            “อาบด้วยคนดิ  น้า......”  ผมทำหน้าหื่นคับ

            “ทะลึ่ง”  แล้วมันก็กระแทกประตูปิดดังปังคับ  ผมเลยอด  แหะ ๆ

            ผมก็นอนดูทีวีต่อไปเรื่อย ๆ  คับ  นนท์อาบน้ำเสร็จ  ผมก็เข้าไปอาบต่อ  วันนี้เราตกลงว่า  จะออกมานอนที่ฟูกหน้าทีวีคับ  นนท์บอกว่า  ตรงนี้ถ้าเปิดหน้าต่างนอน  จะเย็นสบายดี  ผมก็ว่าง่ายคับ  ว่าไงก็ว่าตามกัน  สรุปแล้ว  วันนี้ผมก็นอนกอดนนท์เฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นหรอกคับ  ๆ  เพราะตั้งแต่กลับมาถึงบ้านผมก็เห็นมันทำหน้าเศร้า  มันทำให้ผมเศร้าไปด้วย  อีกอย่างที่บอกว่าอยากออกมานอนข้างนอกเนี่ย  ผมว่า  นนท์คงไม่อยากนอนในห้องนอนมากกว่า  สงสัยมันจะคิดถึงยายมาก  เพราะปกติ  นนท์จะนอนในห้องใหญ่กับยายคับ  ส่วนห้องเล็ก เป็นห้องเก็บของ  จิง ๆ  ก็มีเตียงคับ  แต่ไม่มีที่นอน  มีตู้เต็มห้องไปหมด  เก็บของเก่า ๆ  อะคับ  สรุปขนมที่ซื้อมา ก็เป็นอันไม่ได้กิน  เพราะหลับไปก่อนคับ  อิอิ

[chamin]

ตอนที่ 9

          ตอนนี้  9  โมงกว่า ๆ  แล้วคับ  นนท์ให้ผมขับรถเข้าเมืองมาเรื่อย ๆ  แล้วก็บอกทางให้ผมเลี้ยวเข้าไปในวัดแห่งนึง  นนท์เรียกว่า “วัดใหญ่”  ผมถามนนท์ว่า  มาพิษณูโลกทั้งที  ทำไมไม่พาผมไปไหว้ พระพุทธชินราช  พระคู่บ้านคู่เมือง  นนท์มันเลยขำผม  แล้วก็บอกว่า  ก็ท่านอยู่ที่วัดใหญ่นี่แหละ  เอาเป็นว่า  ผมบ้านนอกเองคับ  ก็คนมันไม่เคยมานี่หว่า  แหะ ๆ

            วัดใหญ่มากคับ (ถ้าไม่ใหญ่เค้าจะเรียกว่าวัดใหญ่หรอว่ะ  ไอ้กฤษเอ๊ยยยยยย...)  ท่าทางจะเป็นพระอารามหลวงด้วยเพราะเป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูปคู่บ้านคู่เมือง  ผมก็เคยเห็นแต่ในหนังสือแหละคับ  ไม่เคยเห็นองค์ท่านจิง ๆ  รู้แต่ว่าตอนนี้  หาที่จอดรถยากมาก  คนเยอะ  รถก็เยอะ ทั้งรถส่วนตัว  รถตู้ รถบัสนำเที่ยว  เหมือนกับว่า  “เมืองพิษณุโลกสองแคว”  มีที่เที่ยวที่นี่ที่เดียวหยั่งงั้นแหละ  (แหะ ๆ  คนพิษณุโลกอย่าเพิ่งสาปส่งผมนะคับ  ก็ตอนนั้นผมแปลกใจนี่นา  อิอิ)

            หาที่จอดรถได้  นนท์ก็พาผมไปถวายสังฆทานที่ศาลาอะไรซักอย่างนี่แหละคับ  มีพระท่านนั่งรอรับอยู่แล้ว  ถวายเสร็จก็เข้าไปไหว้พระพุทธชินราชกัน  เวลาถ่ายรูป  ผมต้องแหวกผู้คนเข้าไปข้างหน้าคับ  ไม่งั้นไม่เห็น  เพราะเค้าไม่ให้ยืนถ่ายรูป  ไอ้นนท์เห็นผมตื่นเต้น ถ่ายรูปไม่หยุดมือ  มันก็ขำผมคับ  หาว่าผมเป็นบ้านนอกเข้าเมือง  555  ก็บ้านกุมีที่เที่ยวหลายแห่ง  แต่ละแห่งเลยเฉลี่ย ๆ  นักท่องเที่ยวไป คนเลยไม่เยอะแบบนี้นี่หว่า  ชิ!  ผมก็ถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ  แหละคับ  บางทีก็ถ่ายคู่กับนนท์  โดยวานให้ชาวบ้านชาวช่องที่เดินไปเดินมาแถวนั้นถ่ายให้คับ  อิอิ  จิง ๆ  เอาขาตั้งกล้องมานะ  แต่อยู่ในรถ  แหะ ๆ

            ผมกับนนท์ฝ่าฝูงชนออกมาจากวิหารใหญ่ได้ก็เดินกลับไปที่รถคับ  นนท์ไปซื้อน้ำโดยที่ผมสตาร์ทรถเปิดแอร์รอคับ  ผมกลัวแฟนผมร้อนนี่นา  แหะ ๆ

            “เคยไปสุโขทัยป่าว”  นนท์ถามผมพร้อมกับเปิดขวดชาเขียวส่งให้ผมคับ

            “ไม่อะ  ไกลมั๊ย  แล้วมีไรให้ดูมั่ง”  พูดจบ  ผมก็ดูดชาเขียวดับร้อนไปอึกใหญ่ ๆ  แล้วก็ส่งคืนให้นนท์       

“ก็ซัก  40  โลได้  ก็มีอุทยานประวัติศาสตร์อะ  กุเห็นวัน ๆ เมิงอ่านแต่หนังสือพวกประวัติศาสตร์อะไรหยั่งงี้หนังสือหนังหาที่เรียนไม่อ่าน  เรียนภาษาพ่อขุนมั่ง  ภาษาพม่ามั่ง  ภาษาเมือง(ภาษาล้านนา)มั่ง  กุเลยคิดว่าเมิงน่าจะชอบอะไรแบบนี้  ว่าแต่อยากไปปะหล่ะ”  นนท์สูบชาเขียวเข้าไปอึกใหญ่ ๆ  เหมือนกันแล้วก็ตอบผม 

นี่แหละคับไอ้นนท์  เวลาที่ซื้อขนม  น้ำ  หรืออะไรมาก็ตาม  ทั้ง ๆ  ที่ผมไม่ได้เป็นคนวานให้ไปซื้อมาให้  แต่พอซื้อมาแล้ว  มันจะให้ผมกินก่อนเสมอ  เป็นหยั่งงี้ตั้งแต่เราเป็นเพื่อนกันแล้วคับ  ผมก็เพิ่งนึกออกแล้วก็รู้สึกตัวตอนนี้แหละ  มันทำให้ผมรักนนท์มากขึ้นไปอีกคับ  ^^

            “อืมมมม  ไปดิ  น่าสนุกดี  ว่าแต่เมิงไม่เบื่อกุหรอ  ที่กุชอบอะไรเก่า ๆ  แบบนั้นอะ”

            “ไม่หรอก  ที่จิงกุก็ชอบเหมือนกัน  แค่กุไม่ถึงกับบ้าไปเรียนพวกภาษาโบราณเหมือนเมิงก็เท่านั้นเอง  555”

            ก็สรุปว่าวันนั้นเราก็ตะลอนทัวร์คับ  แหล่งท่องเที่ยวแถว ๆ  พิษณุโลก  สุโขทัย  ที่น่าดู  ไอ้นนท์ก็พาผมไปคับ  ทีแรกว่าจะวกไปถึงกำแพงเพชร  แต่ท่าทางจะไกลไป  ผมเลยบอกนนท์ว่า  ไม่ไปดีกว่า  เอาไว้คราวหน้าละกัน  ผมมีความสุขมาก  โดยเฉพาะการที่ได้เที่ยวไปในสถานที่ที่ผมชอบพร้อม ๆ  กับคนที่ผมรักแบบนี้ด้วยแล้ว  ผมอยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้จิง ๆ  แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้  เราทุก ๆ  คนก็ได้แต่ซึมซับซาบซึ้งไปกับความสุขที่เราได้รับในปัจจุบัน  แล้วก็เตรียมพร้อมรับอะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้นในอนาคต (จะปรัชญาน้ำเน่าไปไหนเนี่ย  555)

            เราเข้าไปกินข้าวในเมืองสุโขทัยแล้วก็ไปเดินเล่นในตลาดคับ  แบบว่าเดินหาซื้อของฝากกัน แล้วก็ซื้ออาหารสดกลับไปทำกับข้าวที่บ้านด้วย  ภาพที่ปรากฏต่อสายตาชาวบ้านในตอนนี้คือ  มีเด็กหนุ่มหน้าตาน่ากินสองคน  คนนึงหน้าหวาน ๆ  ขาว ๆ น่ารัก ๆ  เจรจาซื้อขายข้าวของกับพ่อค้าแม่ค้าอย่างคล่องแคล่ว  กับอีกคนที่เข้มกว่า  หล่อกำลังดี พอฟัดพอเหวี่ยงกับพระเอกละครช่องเจ็ด ถือของพะลุงพะลังอยู่ข้างหลัง  คงจะมีคนดูออกบ้างแหละคับ ว่าไอ้สองตัวนี้เป็นอะไรกัน  บางคนแซวจะเอาไปเป็นลูกเขยบ้าง  บางคนก็แอบซุบซิบ ๆ  บ้าง  แต่ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกคับ  ถือซะว่า  เจอกันครั้งเดียว  555

            “เออ เมื่อวานบอกว่า น้าพราว  ลูกสาวยายน้อยจะคลอดไม่ใช่หรอ  อยู่โรงบาลไหนอะ  เราไปเยี่ยมมั๊ย”  ผมนึกขึ้นได้  เลยชวนนนท์คับ

            “อืมมมม...ซื้อของเสร็จก็ว่าจะชวนอยู่เหมือนกัน...หนักมั๊ย”  นนท์หันมายิ้มให้ผมคับ

            “แหะ ๆ  ก็พอดูอยู่เหมือนกัน  ว่าแต่จะไม่ช่วยถือหน่อยหรอ”  ผมทำเสียงอ้อน ๆ  คับ

            “หน้าที่ใครหน้าที่มัน  ล่ำเป็นควายอย่ามาทำบ่นหน่อยเลยนา”  ดูมันพูดสิครับ  เดี๋ยวกลับบ้าน  กุจะเอาคืน  ฮือออออออออ

          “ชิ  ถือเองก็ได้วะ  จำไว้เลยนะเมิง  ว่าแต่  พอยังเนี่ย  เดี่ยวโรงบาลเค้าก็งดให้เยี่ยมก่อนหรอก” ผมเตือนคับ

            “อืมมม  ปะ  ไปกัน”  นนท์ยื่นมือไปรับส้มจากแม่ค้า  แล้วก็ยื่นมือมาช่วยผมถือคับ  แหะ ๆ  มันก็แกล้งทำเป็นใจดำไปงั้นแหละคับ  ไอ้เนี่ยใจดีจะตาย  อ้อนเข้าหน่อยมันก็ใจอ่อนแล้ว  555

            “เออออ  ให้มันได้หยั่งงี้ดิ  เคยได้ยินมั๊ย  ผัวหาบเมียคอน  555”  ผมกระซิบคับ  ไม่กล้าพูดดัง  นนท์มองหน้าส่ายหัวในความน้ำเน่าของผมแล้วก็ออกเดินนำหน้าไป

            เราเดินเอาของมาเก็บที่ท้ายรถ  แล้วนนท์ก็บอกทางผมขับรถไปโรงพยาบาลคับ  พอถึงโรงบาล  หาที่จอดรถได้แล้ว  เราก็เดินมาที่ OPD คับ นนท์ก็ต่อโทรศัพท์ (คิดว่าตอนนี้น่าจะใช้ซิมเบอร์เก่าอยู่ ผมเริ่มตามมันทันแล้วคับ อิอิ^^)

            “สวัสดีคับยาย  น้าพราว อยู่ห้องไหนคับ  ผมกับกฤษมาเยี่ยม  ...  ออ  คับ  เดี๋ยวเจอกันคับ  สวัสดีคับ”

            “ห้องรวม วอร์ดสูฯ”  นนท์บอกผมแล้วก็หันไปถามพี่พยาบาลที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์คับ

            “วอร์ดสูฯ  ไปทางไหนคับ”  พี่พยาบาลก็ใจดี  อธิบายทางให้  แล้วเราก็เดินมาจนถึงตึก  เดินเข้าไปข้างใน  อีกนิดนึงก็เจอคับ

            ...

            “หวัดดีคับ”  ผมกับนนท์ยกมือไหว้คับ  มีคน  4  คน ยืนอยู่รอบเตียงที่มีผู้หญิงคนนึงนอนอยู่โดยมีเด็กทารกนอนอยู่ในอ้อมกอด  หนึ่งในนั้นก็คือยายน้อยคับ  และแน่นอน บนเตียงก็น้าพราวกับลูก  ที่เหลือ  ผมยังไม่รู้จักคับ  แต่ทุกคนก็รับไหว้ผมกับนนท์  นนท์ถือถุงส้มที่ซื้อมาจากตลาดเมื่อกี๊  ไปไว้ที่ตู้หัวเตียงคับ

            “หวัดดีลูก  นนท์  กฤษ”  ทานข้าวกันมารึยังลูก  ไปไงมาไงถึงมาสุโขทัยเนี่ย”

            “ทานแล้วคับยาย  ก็เจ้ากฤษนี่แหละคับ  ที่ชวนผมมาเยี่ยมน้าพราว  บอกว่า  อยากดูหน้าน้อง”  กุพูดตั้งแต่เมื่อไหร่วะ  แต่เออ  ฟังดูดีหว่ะ  ดูเหมือนกุเป็นคนดีเลย  แฟนผมนี่  เข้าใจพูดนะคับ  อิอิ

            “คลอดเมื่อไหร่คับ  ผู้หญิงหรือผู้ชาย  น้ำหนักเท่าไหร่คับ”  ผมถามเป็นชุดคับ  ทุกคนขำท่าทางตื่นเต้นของผม

            “เมื่อคืนจ่ะ  ตีสอง  ผู้ชาย  แรกคลอดสองโลกับอีกเจ็ดขีด”  น้าพราวตอบผมคับ  ตอนนั้นผมก็ไม่ได้มีความรู้อะไรหรอกคับว่าเด็กตัวเล็กหรือตัวใหญ่ยังไง  แต่ก็ดีใจคับ  ที่ตอนนี้ก็สมบูรณ์ทั้งแม่ทั้งลูก

            “ตั้งชื่อรึยังคับ”  นนท์ถามบ้าง

            “หลวงปู่ตั้งให้ว่า “พุทธพจน์”  จ่ะ  จะเรียกสั้น ๆ ว่า “พุทธ”  ก็ยังไงยังไงอยู่  ยายเลยเรียก “พจน์” เป็นชื่อเล่นซะเลย”  ยายน้อยตอบนนท์อย่างอารมณ์ดีคับ

            “อืมมมม  ชื่อดีนะเนี่ย  ว่าไงพจน์  ชอบชื่อนี้ป่าวเอ๋ยยย”  ผมก้มลงไปดูน้องคับ  น่ารักมากเลยคับ  ไม่รู้ตอนเด็ก ๆ  ผมจะน่ารักแบบนี้รึป่าว  ผมหันไปยิ้มให้นนท์คับ  นนท์ก็คุยกับญาติ ๆ  ไปเรื่อย ๆ  คับ  ส่วนผมพอเล่นกับน้องที่ยังลืมตาไม่ได้ด้วยซ้ำพอสนุก ๆ (สนุกของผมนะ  อิอิ)  ก็ขอตัวออกไปเดินสำรวจโรงบาลหน่อย    ให้นนท์ได้คุยกับญาติ ๆ  คับ  ซักพักผมก็กลับเข้าไปในห้อง  นนท์เห็นผมเดินเข้ามาก็ลาญาติ ๆ  กลับ  บอกว่า  ถ้ากลับค่ำมาก เดี๋ยวมืดกลางทางแล้วจะขับรถลำบาก  เราเดินมาขึ้นรถคับ  ผมขับออกมาได้ซักพัก  ทุ่งนากว้างใหญ่ก็ปรากฏอยู่ทั้งสองข้างทาง  นนท์หันมามองหน้าผมแล้วก็ถาม 

“กฤษ  เมิงอยากมีลูกป่าววะ”  ไอ้นี่ ถามไรของเมิงเนี่ย  ผมมองหน้านนท์ แล้วยิ้มด้วยความแปลกใจในคำถาม

            “เมิงมีให้กุได้ป่าวหล่ะ”  ผมพูดบ้างคับ

            “ก็เพราะกุมีให้เมิงไม่ได้นี่แหละ  กุเลยถามเมิง”  นนท์ทำหน้าเศร้าคับ

            “เฮ้ยยยย...คิดไรของเมิงเนี่ย  เพิ่งเป็นแฟนกันได้วันเดียว  นี่จะพูดถึงเรื่องลูกเลยหรอ  ไอ้บ้า  เดี๋ยวกุอยากมีแล้วกุจะบอก  เดี๋ยวกุจะพาเมิงไปขอเด็กบ้านเด็กกำพร้ามาเลี้ยง  เมิงจะได้เลิกคิดบ้า ๆ  ซักที  ไม่ต้องห่วงหรอกนา  ทำไม  กลัวกุนอกใจกลับไปหาผู้หญิงคนอื่นหรอ  555”  ผมพูดติดตลกขำ ๆ  คับ

            “กลัวเกออะไร  ไปไหนรอดก็ไปดิ  แต่อย่าให้กุจับได้ละกัน  ไม่งั้น  ไอ้กฤษน้อยของเมิงได้เป็นอาหารเป็ดแน่”  มันทำตาเขียวใส่ผมคับ  ไอ้นี่มันดุใช่เล่นนะคับ  555  เราสองคนมองหน้ากันซักแป๊บนึง  (แป๊บเดียวจิง ๆ  คับ  มองนานไม่ได้  เดี๋ยวพารถลงข้างทาง แหะ ๆ)  แล้วก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน  ผมเลยเอามือไปตบกะบาลมันทีนึงแล้วก็หันมาขับรถต่อคับ มันยิ้มทำหน้าตาน่ารัก  เอื้อมมือไปเปิดวิทยุ  แล้วก็แกะขนมกิน  ทำตัวน่ารักตามเคยคับ  ไอ้นนท์ของผม  ^^!

[chamin]

ตอนที่ 10

            เรากลับถึงบ้านประมาณเกือบ ๆ  หกโมงเย็น  ถึงบ้านแล้วนนท์ก็จัดแจงเอาอาหารสดมาทำกับข้าว  โดยมีผมเป็นลูกมืออยู่ใกล้ ๆ  หยั่งที่บอกไปแหละคับ  ไอ้นี่ทำอะไรคล่องมาก  แป๊บ ๆ  อาหารก็เสร็จเป็นอย่าง ๆ  ไป ผมก็มีหน้าที่เก็บเข้าตู้  แล้วก็หันกลับมาช่วยนนท์ทำอย่างต่อไป  ไม่ใช่ว่าทำเยอะ ๆ  ทิ้ง ๆ  ขว้าง ๆ  นะคับ  แบบว่า ทำอย่างละนิดละหน่อย  พอกินแค่สองคนมื้อเดียวคับ  นนท์เป็นคนกะปริมาณคับ  ส่วนผมหรอ  ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรหรอก ได้แต่ทำตามที่มันบอก  แหะ ๆ  ทำกับข้าวเสร็จเราก็ออกมานั่งกินข้าวที่ระเบียงตามเคย 

            “ทำกับข้าวเก่ง ๆ  แบบนี้  ทำไมที่บ้านกุไม่เคยเห็นเมิงทำวะ”  ผมถามคับ

            “จิง ๆ  ก็อยากจะทำนะ  แต่กลับบ้านทีไรก็เห็นแม่ทำทุกวัน  แล้วน้องแพรก็ช่วยอยู่แล้วกุเลยกลัวเข้าไปเกะกะ  กุก็ยังเกรง ๆ  อยู่  กลัวแม่เมิงจะหาว่ากุอยากอวดอยากโชว์  อีกอย่าง  กุทำกับข้าวทีไร  กุก็คิดถึงยายทุกทีเลย  แต่ตอนนี้  กุทำใจได้แล้วหว่ะ  ออ แล้วอีกอย่างพอมาที่นี่  กูอยากทำกับข้าวให้เมิงกินด้วย  เห็นมั้ย  ไม่ใช่ว่าใครจะได้กินฝีมือกุง่าย ๆ  นะว่อยยย”  ไอ้ที่พูดว่า  กลัวแม่ผมเคืองเนี่ย  ผมว่านนท์มันคงคิดไปเองแหละคับ  แม่ผมอะรักไอ้นี่จะตาย อะไร ๆ  ก็ลูกนนท์  ลูกนนท์  เพราะว่านนท์เวลาอยู่บ้านผมมันจะเรียบร้อยคับ  ไม่ค่อยพูด  ยิ้มอย่างเดียว  แม่ผมเลยชอบ  แต่พออยู่กับผมสองคนก็อีกเรื่องนะ  แหะ ๆ  อีกอย่างมันเรียนเก่งคับ  ติวให้ผมเกือบทุกวิชา  ยกเว้น ฟิสิกส์นะ  ที่ผมเป็นคนติวให้มัน(ผมก็พอมีดีบ้างอะไรบ้าง  แหะ ๆ)  แต่ยังไงมันก็ขยันกว่าผม  อย่างที่บอกแหละ  คะแนนพุ่งเอา พุ่งเอา ทั้ง ๆ  ที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มเพื่อนที่เป็นเด็กเรียน  จนเวลาคะแนนออกเพื่อน ๆ  จะชอบเรียกมันว่า “เทพไร้สังกัด”

            “เดี๋ยวกลับบ้าน  เมิงทำกับข้าวนะ  เดี๋ยวกุเป็นคนนำเสนอให้พ่อกับแม่ชิมเอง  ขี้คร้าน  ต่อไปเวลากลับบ้าน  แม่จะให้เมิงเป็นคนทำกับข้าวคนเดียวอะสิ  ฝีมือเมิงใช่ย่อยที่ไหน  555”  ผมเชียร์คับ  ^^!

            ผมก็พอเข้าใจคับ  สำหรับนนท์แล้ว  ยายก็เหมือนกับแม่มัน  ตั้งแต่ยายจากมันไป  อะไรที่มันทำแล้วคิดถึงยาย  มันจะไม่ทำคับ  นอกจากจะสุดวิสัย หรือมันอยากจะทำจิง ๆ  มันถึงจะทำคับ  การทำกับข้าวก็เป็นอีกเรื่องนึง  ที่อยู่ในกรณีนี้ด้วย เพราะยายมันทำกับข้าวขายด้วยคับ  ส่งตามบ้านที่เป็นขาประจำเป็นรายได้พิเศษ นอกจากรอเงินที่แม่นนท์ส่งมาให้  นนท์ก็ช่วยยายทำทุกวัน   ผมว่ามันคงเป็นความเคยชินที่ฝังในจิตใต้สำนึกไปแล้วคับ  นนท์เลยไม่ยอมทำกับข้าวตั้งแต่ยายเสีย

            “เออ  เราจะกลับกันวันไหนดีอะ”  ผมถามคับ  เพราะกินข้าวเสร็จ  ผมว่าจะโทรหาแม่คับ  เผื่อแม่ถาม จะได้ตอบถูก

            “กลับพรุ่งนี้เลยดีมั้ย  อะไรที่กุอยากทำกุก็ได้ทำแล้ว  อีกอย่าง  มีแจ๊คพอร์ตแตก  ได้แฟนกลับไปด้วยตั้งคนนึง  555  ก็แล้วแต่นะตอนนี้กุยังไงก็ได้อะ  แต่อยู่นาน กลัวพ่อกับแม่เป็นห่วงหว่ะ”  นนท์ตอบผมคับ

            “อืมม  งั้นก็กลับพรุ่งนี้เลยละกัน  ออกกี่โมงดีอ่า  ไม่เอาแล้วนะเว่ย  ปลุกกุตีห้าครึ่ง  ออกหกโมงแบบขามา  ออกสาย ๆ  ก็ได้มั้ง  ให้มันถึงบ้านซักบ่าย ๆ  แก่ ๆ”

            “เออ ๆ ๆ ๆ ปลุกเช้าหน่อยทำบ่นเป็นหมีกินผึ้งไปได้  ก็ขามา  กุอยากดูหมอกบนดอยขุนตานนี่หว่า  กุชอบอะ  อิอิ  ว่าแต่  ขากลับ ขับรถเลยนะเมิง”

            “ถ้าไม่ออกแต่เช้า  กุขับให้ตั้งแต่นี่ถึงบ้านเลยอะ”

            “คำไหนคำนั้นนะเมิง”  มันทำตาแบบไม่ค่อยเชื่อน้ำหน้าผมคับ  อิอิ

            เรากินข้าวเสร็จ  นนท์บอกให้ผมเก็บกวาดที่กินข้าวแล้วก็ไปล้างจานด้วย  แล้วนนท์ก็เดินหายเข้าไปในครัว  ผมเก็บจานกวาดบ้านเสร็จก็ถือจานตามนนท์เข้าไปในครัวคับ  ผมก็จัดแจงล้างจานตามคำสั่ง  ส่วนนนท์หรอคับ  เห็นมันกำลังแร่เนื้อใส่ชามใบใหญ่ ๆ  ปลอกกระเทียม  ทุบพริกไทย  อะไรเยอะแย่ไปหมด  เหมือนกำลังหมักอะไรซักอย่าง  หลังจากนั้น  ก็เห็นแกะผักดองแล้วก็ของอีกเยอะแยะออกมาจากถุงที่ซื้อมาเมื่อตอนกลางวัน  นนท์ทำไปได้ซัก 2-3 อย่างก็มาล้างมือข้าง ๆ  ผมที่กำลังล้างจานอยู่คับ

            “แหะ ๆ  ทำเตรียมไว้พรุ่งนี้อะ  ตอนเช้าว่าจะทำข้าวต้มกุ๊ยให้กิน  กินได้ป่าว”  ขอให้ทำมาเหอะ  กุกินได้หมดแหละ ฝีมือเมิงอะ ^^!

            “กินดิ  มีไรมั่งที่เมิงทำแล้วกุไม่กินวะ”  นนท์ยิ้มคับ  แล้วผมก็ยิ้มตอบ  ล้างจานเสร็จพอดีเลยคับ

            ...

            “ฮาโหล  หวัดดีค้าบบบบบ  คุณแม่”  ผมต่อสายถึงแม่ทำเสียงอ้อน ๆ  คับ

            “ว่าไงไอ้ลูกชาย  จะกลับวันไหนหล่ะเนี่ย”  ว่าแล้วไง  ดีนะเตรียมคำตอบไว้แล้ว  อิอิ
            “จะกลับพรุ่งนี้คับ  แม่อยากได้อะไรเป็นพิเศษป่าวคับ  ลูกจะได้ซื้อกลับไปฝาก”

            “อืมมมมม  ไม่รู้ดิ  เห็นไรน่ารัก ๆ  น่ากิน ๆ  ก็เอามาเหอะลูก  เออ!!!  พ่อบอกว่า ผ่านกาดทุ่งเกวียน  ซื้อหมูป่ากลับมาด้วยซักโลหน่อยนะ  เห็นพ่อบ่นว่า อยากกินผัดเผ็ดหมูป่าอะ”

            “ออ  คับ  เดี๋ยวลูกจัดการให้”

            “เออ  แล้วนนท์เป็นไงมั่งอะลูก”

            “แหม...สั่งของฝากไอ้กฤษเสร็จ ก็จะคุยกับลูกชายสุดที่รักเลยนะแม่  อะ...คุยกันเองละกัน  เหอะ ๆ”  นี่แหละคับแม่ผม  โทรหาผมก็ไม่ได้อะไรมากหรอกคับ  ถ้าไม่พูดถึงของฝาก  ก็ต้องเรียกหาลูกนนท์นี่แหละ 

            “แม่ถามถึงลูกสะใภ้หว่ะ”  ผมกระซิบเบา ๆ  คับ  ไม่กล้าพูดดังเดี๋ยวแม่ได้ยิน  อิอิ  ผมยื่นโทรศัพท์ให้นนท์คับ

            นนท์ก็คุยกับแม่  ไม่รู้คุยอะไรกันได้ตั้งนานสองนานหัวเราะริก ๆ ซักพักก็เอาโทรศัพท์มาให้ผมคับ  แล้วก็บอกว่า  แม่มีไรจะสั่งอีก

            “คับแม่  ว่าไงคับ”  ผมถามเผื่อแม่อยากได้อะไรอีกคับ

            “ขับรถดี ๆ  นะลูก  เหนื่อยก็พักก่อน  ไม่ต้องรีบก็ได้  แกพานนท์กลับมาไม่ถึงบ้านหล่ะน่าดู”  น้านนนนนน  เห็นไอ้นนท์อ้อนอะไรกันอยู่ตั้งนานสองนาน  มันต้องแอบฟ้องอะไรแม่ผมอีกแน่เลยคับ  เจ้านี่  ร้ายนักนะ  เดี๋ยวเหอะ  วันนี้จะเอาคืนซะให้เข็ด  ผมทำตาเขียวหันไปหานนท์  มันทำหน้าตาระรื่นเยอะเย้ยผมแล้วก็เดินจากในครัวเข้าไปในบ้านคับ

            “ค้าบบบบ   คุณแม่”

            “แค่นี้ก่อนนะกฤษ  แม่ไปดูละครต่อก่อนกำลังสนุก  แหะ ๆ”  นั่นไง  พอคุยกับลูกชายหน่อยจะวางซะละ

            “ค้าบบบบ  รักแม่นะค้าบบบ”  ผมอ้อนดอกสุดท้ายก่อนวางหูคับ

            “จ้า....ฝันดีนะลูก”  แล้วแม่ก็วางสายไปคับ

            ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่ชั้นวางของแล้วก็เดินตรงเข้าไปหานนท์ที่กำลังพับผ้าอยู่คับ  คงไม่ต้องบรรยายแล้วนะคับ  ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับไอ้นนท์ต่อไป  เอาเป็นว่าสรุปง่าย ๆ  คือผมจัดการเจ้าลูกสะใภ้สุดที่รักของแม่ผมไปซะทีนึง ชำระร่างกายเสร็จ  ผมก็นึกว่ามันจะนอน  มันยังมานั่งพับผ้าเก็บของใส่กระเป๋าต่ออีกคับ  มันบอกว่า เตรียมไว้ก่อน  พรุ่งนี้จะได้ไม่วุ่นวาย  ส่วนผม หมดแรง  นอนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้คับ  รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่นนท์นอนลงมากอดผมนั่นแหละคับ  ผมเลยกอดตอบบ้าง  แล้วเราก็หลับไป

            ...

            ผมตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นหอมเครื่องเทศอะไรซักอย่าง  ผมเดินงัวเงีย ๆ  เข้าไปในครัว  เห็นนนท์  กำลังคนหม้อข้าวต้มสีออกเหลือง ๆ  ที่วางอยู่บนเตาคับ  แล้วก็มีกับข้าววางอยู่บนโต๊ะ  มีเนื้อย่าง  หัวไชโป๊ผัดไข่  ก้อนอะไรไม่รู้สีดำ ๆ  กลม ๆ ขนาดใหญ่กว่าไข่นกกระทานิดหน่อย  6-7 ก้อนอยู่ในจานเดียวกันกับไข่เค็มผ่าซีก  ผัดผักบุ้ง  ผักดองที่ผมเห็นนนท์หั่น ๆ  แล้วก็แช่น้ำอะไรซักอย่างไว้ตั้งแต่เมื่อคืน  แต่ตอนนี้มันกลายเป็นยำผักดองไปแล้วคับ  ผมมารู้จักแต่ละอย่างที่ผมไม่รู้จักก็ตอนที่กินข้าวนั่นแหละคับ

            “ทำไมข้าวต้มเป็นสีออกเหลือง ๆ  วะ”  ผมถามด้วยความสงสัยหลังจากทุกสิ่งอย่างถูกยกเป็นสำรับออกไปเตรียมตัวถูกถลุงโดยคนตะกระอย่างผมคับ

            “ชิมดูดิ  กุให้ทาย  ว่ากุใส่อะไรลงไปมั่ง”  นนท์พูดยิ้ม ๆ  คับ  ผมชิมแล้วก็พิจารณา  แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีคับ

            “หอม ๆ มัน ๆ ที่สำคัญ...เบาลิ้นดีหว่ะ  ”  ผมพูดจบข้าวต้มก็ตามเพื่อนมันเข้าไปในปากผมอีกคำคับ

            “เหอะ ๆ  เมิงนี่กินอะไรก็ดูอร่อยไปหมดเนอะ”  นนท์พูดแล้วก็ยิ้มมีความสุขคับ

            “แหะ ๆ  ก็มันอร่อยจิง ๆ  นี่หว่า  ตกลงใส่อะไรวะ  มันถึงได้เหลือง  คงไม่ใช่ขี้นะเว่ย”  ผมกวน ๆ  คับ  แต่ก็กลัวอยู่เหมือนกัน แหะ ๆ

            “ไอ้บ้า!!!  ใครเค้าจะเอาขี้ให้แฟนกิน  เมิงนี่ก็พูดไม่คิด  กุเอาขมิ้นหั่นหยาบ ๆ  แช่พร้อมกับข้าวรวมกับดอกมะลิที่กุเก็บมาจากหลังบ้านตั้งแต่เมื่อคืนอะ  แล้วก็ปิดฝาทิ้งไว้คืนนึง  ทีแรกกุว่าจะสับขมิ้นละเอียด  กุกับยายชอบกินแบบนั้น  แต่กุกลัวมันฉุนไปแล้วเมิงจะกินไม่ได้ กุก็เลยหั่นหยาบ ๆ แทน  เมื่อเช้าก็มานั่งเก็บขมิ้นกับดอกมะลิออก  แล้วกรองเอาแต่ข้าวไปหุง  ส่วนน้ำที่แช่ก็เอามาเคี่ยวแล้วใส่กะทินิดหน่อย  พอข้าวสุก  ก็เอามาเทลงไปในน้ำแช่ข้าวที่เคี่ยวไว้  แล้วก็ตั้งไฟรอให้น้ำลด  ใส่เกลือนิดนึงก็ใช้ได้แล้ว  ข้าวมันจะหอมอ่อน ๆ  มัน ๆ  แล้วก็นุ่มลิ้นกว่าใช้น้ำเปล่าต้มอะ”  โอ้โห...ความรู้ใหม่คับ  ใครจะเอาไปทำกินบ้างก็ไม่สงวนลิขสิทธิ์นะคับ ^^  แต่ทำแล้วกินไม่ได้อย่าผมพริกเผาเกลือสาปส่งผมนะ  ผมก็บอกได้แค่นี้แหละ  ส่วนรายละเอียด  ผมไม่รู้ค้าบบบบบบบบ (มาถึงปัจจุบันนี้ ผมยังทำได้แค่อะไรง่าย ๆ  อยู่เลยคับ  อะไรที่ Advance  แบบที่นนท์ทำเนี่ย  ผมทำไม่เป็นหรอกคับ  ^^  อิอิ)

            “แล้วก้อนสีดำ ๆ นี่หล่ะ  อะไรวะ  อร่อยดีหว่ะ  มีไส้ด้วย”  ผมถามต่อหลังจากงับไอ้ก้อนที่ว่าเมื้อกี้เข้าไปครึ่งลูก  เคี้ยวตุ้ย ๆ  โดยที่ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นอะไร  ก็ผมหิวนี่คับ 

            “กะปิ”  นนท์ตักข้าวใส่ปาก  ยิ้มเล็ก ๆ  แล้วก็ตอบผมคับ

            “เอ๊ยยยยยย  กะปิหรอ ทำไมไม่เห็นเค็มเลยวะ”  ผมถามอย่างแปลกใจ  แล้วก็ส่งอีกครึ่งที่เหลือตามกันเข้าปากไปคับ  เพราะมันไม่เค็มจิง ๆ ออกหวาน ๆ  ด้วยซ้ำ

            “กะปิจิงจีง  แต่เป็นกะปิที่ผสมแป้งกับกากกะทินะ  ไอ้ที่เหลือเป็นผงสีขาว ๆ  เวลาที่เค้าคั้นเอาน้ำกะทิออกไปแล้วอะ  ผสมกันแล้วก็โขลกให้มันละเอียด  ผัดหมูสับกับน้ำตาลปี๊บ โรยหอมกับผักชีนิดหน่อยพอให้มีกลิ่นหอม  ปรุงรสด้วยซีอิ๊วขาว  ผัดจนน้ำแห้งเหนี่ยวแล้วก็ยกลงตั้งไว้ให้เย็น  เอากะปิที่เตรียมไว้ทำเป็นแผ่นบาง ๆ  ห่อไส้หมูสับที่ผัด  เสร็จแล้วก็ปั้นเป็นก้อนกลม ๆ  แล้วก็ทอดในน้ำมันร้อน ๆ”  นนท์อธิบายไปด้วยกินไปด้วยอย่างมีความสุขคับ

            “อืมมมมม  ล้ำลึกมาก ข้าน้อยขอคารวะ เอาเป็นว่า  เดี๋ยวกุซัดเรียบเอง  555”  แล้วผมก็ลงมือกินต่อ  จ้วงเอาจ้วงเอา ตามระเบียบคับ  มันอร่อยจิง ๆ  นะคับ  ผมคอนเฟิร์ม  อิอิ  ส่วนผักดองที่ผมเห็นแช่น้ำอะไรซักอย่างตั้งแต่เมื่อคืนอะคับ  ผมมานึกออกทีหลังตอนที่ขับรถกลับ  เอาเป็นว่า เอามาเล่าตอนนี้เลยละกันนะคับ  นนท์บอกผมว่า  นนท์เอาผักดองมาคั้นเอาน้ำที่ดองมาด้วยกันทิ้งไป  เลือกเอาที่เป็นส่วนก้านแข็ง ๆ หรือส่วนใบที่ยังไม่ยุ่ยมาก  แช่น้ำปูนใสทิ้งไว้คืนนึงคับ  นนท์บอกว่า  ผักจะได้ไม่เปรี้ยวมาก  และที่สำคัญ  มันจะกรอบเวลาเอามาทำกับข้าวด้วยคับ  ซึ่งผมพิสูจน์มาแล้วว่า จิงคับ  ผมยืนยัน  ^^!

            มื้อนี้  ผมถึงกับพุงกางเลยทีเดียวคับ  กินเสร็จเราช่วยกันเก็บ  ทำความสะอาดทุกสิ่งอย่าง  รวมไปถึงเก็บของเข้าตู้  ทั้งถ้วยชามเครื่องครัว  เครื่องนอนหมอนฟูก  จิง ๆ  ก็เก็บเฉพาะที่เราสองคนเอาออกมาตอนที่เรามานี่แหละคับ  พอเก็บเสร็จ  ก็ได้เวลาจากลาจากที่นี่แล้วคับ  นนท์ทำหน้าเศร้าตั้งแต่เราเก็บที่นอนเข้าตู้แล้ว  ถึงจะหน้าเศร้ายังไง  นนท์ก็ไม่ยอมร้องไห้แล้วคับ  นนท์เข้มแข็งขึ้นมาก  นี่คงเป็นสาเหตุที่แท้จริงที่นนท์ชวนผมมาที่นี่  นนท์ต้องการจะต่อสู้กับความจริง  ต้องการจะต่อสู้กับความโหดร้ายของอดีต  แล้วนนท์ก็ทำได้คับ  อย่างน้อย  ผมคนนึงแหละที่เชื่อหยั่งงั้น

            หลาย ๆ  คนอาจจะสงสัยใช่มั้ยคับ  ว่าทำไมกลับไปเยี่ยมบ้านทั้งที  ไม่ไปเยี่ยมเพื่อน ๆ  เก่า ๆ  ของนนท์บ้าง  ผมก็เคยถามคำถามนี้กับนนท์เหมือนกันคับ  ผมก็ได้คำตอบว่า  แต่ละคนที่สนิท ๆ  กัน ก็แยกย้ายกันไป  ช่วงที่เรามาที่นี่  ไม่มีใครอยู่ใกล้พอที่เราจะไปเยี่ยมได้คับ  ผมเลยไม่ได้เขียนเล่ารายละเอียดให้อ่านตั้งแต่แรก

            และแล้วเราก็เดินทางกลับกันคับ  แวะถ่ายรูปบ้าง  กินข้าวบ้าง (ก็กับข้าวที่คุณนนท์แฟนผมเตรียมใส่ตลับมาด้วยนั่นแหละคับ ^^) แต่แวะได้ที่ละนิด ๆ  หน่อย  ๆ เลยจะไม่ขอเล่ารายละเอียดนะคับ  แวะอีกทีก็ที่กาดทุ่งเกวียน  ลำปางคับ  ซื้อหมูป่ากับของป่าอีกสองสามอย่างกลับบ้านไปฝากพ่อกับแม่  สมทบกับของฝากจากสุโขทัย เมื่อวานนี้  ก็มีนนท์นี่แหละคับลงไปเลือก  ผมเองยังแยกเนื้อวัวกับเนื้อหมูยังไม่ออกเลยคับ  อย่าว่าแต่จะให้ไปเลือกหมูป่าเลย  555

[chamin]

เดี๋ยวดึกๆ จะพาพี่กฤษกับพี่นนท์มาส่งครับ

[PetitDragon]

นนท์เป็นสุดยอดภรรยาจริงๆ 

รอตอนต่อไปครับ

[chamin]

ตอนที่  11

            กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปบ่าย 3  กว่า ๆ  แล้วคับ  เพราะเราไม่รีบอะไรเลย  ตอนนี้พ่อกับแม่  แล้วก็ไอ้เหม่งไม่อยู่บ้านคับ   ไม่รู้ออกไปไหนกัน  ผมกับนนท์ช่วยกันเก็บของต่าง ๆ  นานา ที่ซื้อมาด้วยคับ  แล้วนนท์ก็เอาเสื้อผ้าทั้งของของนนท์แล้วก็ของผมไปใส่ถังซัก  นนท์บอกให้ผมโทรบอกแม่ว่า  เย็นนี้ไม่ต้องซื้อกับข้าวเข้ามาทำ  เพราะเดี๋ยวนนท์จะทำคับ  งานนี้ท่าทางนนท์จะยอมแสดงฝีมือให้แม่สามีเห็นแล้วหล่ะคับ  อิอิ ^^ 

            “หวัดดีคับแม่  แม่อยู่ไหนอะคับ”  ผมต่อโทรศัพท์ถึงแม่คับ

            “แม่ชวนพ่อมาเก็บกวาดห้องที่โรงเรียนอะลูก  ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว  เนี่ยมีน้อง ๆ  นักเรียนมาช่วยเยอะแยะเลย  ส่วนยัยแพรไปโรงเรียน  บอกว่าไปดูผลสอบกับเพื่อน ๆ”  แม่ผมเป็นครูประจำห้องวิทยาศาสตร์ของโรงเรียนมัธยมประจำตำบลคับ  นักการภารโรงไม่ค่อยพอหรอกคับ  บางทีก็ต้องพานักเรียนไปทำความสะอาดเอง  บางทีผมยังได้ไปช่วยแม่ทำบ่อย ๆ คับ  เลยเข้าใจทันที

            “อ๋อคับ  แล้วจะกลับกันรึยังคับ  อีกนานป่าว  ให้ลูกไปช่วยมั้ยคับ  ตอนนี้ลูกกับนนท์มาถึงบ้านได้ซักพักแล้วคับ”

            “ไม่ต้องหรอกลูก  พักผ่อนเถอะ  เดี๋ยวซักห้าโมงกว่า ๆ  คงถึงบ้านแล้ว  นี่ก็ใกล้จะเสร็จแล้ว”

            “ตอนเข้ามาแม่ไม่ต้องซื้อกับข้าวเข้ามาทำนะคับ  ลูกกับนนท์ซื้อมาแล้ว  เดี๋ยวลูกกับนนท์จะทำกับข้าวไว้รอ”

            “จะดีหรอลูก  แน่ใจนะว่าจะกินได้  555  นึกพิเรนอะไรกันเนี่ย”  แม่ทำเสียงแบบว่า  ไม่เชื่อใจคับ

            “เอานา  เดี๋ยวก็รู้คับ ว่ากินได้รึป่าว”  ผมทำเสียงขำ ๆ  กวน ๆ  คับ

            “เอ้า...ตามใจ  ถ้ากินไม่ได้ค่อยไปหาไรกินข้างนอกกัน”  แม่ยังไม่ยอมเชื่อคับ

            “ค้าบบบบบ  แหะ ๆ  ยังไงก็อย่ากลับค่ำมากนะคับ”

            “จ้า...ลูก  แค่นี้ก่อนนะ  แม่จะไปดูเด็ก ๆ  ล้างเครื่องแก้วหน่อย”

            “คับแม่  เดี๋ยวเจอกันนะคับ  หวัดดีคับ”

            พอผมวางโทรศัพท์นนท์ก็เดินมาหาผม  แล้วก็บอกว่าของสดที่เก็บไว้ในตู้เย็นท่าทางจะไม่พอ  ต้องออกไปตลาด  ผมก็นนท์ก็เลยขับรถออกมาเลือกซื้อของสดที่ตลาดคับ  นนท์ให้ผมรออยู่บนรถ  ทีแรกผมไม่ยอม  บอกว่าจะไปช่วยถือของ  แต่นนท์บอกว่า  ไม่เป็นไรแป๊บเดียว  ขอเวลาแค่  20  นาที  ผมเลยบอกว่า  ถ้า  20  นาทีไม่กลับมา  ผมจะไปตามคับ  แล้วนนท์ก็เดินหายเข้าไปในตลาดโดยที่ผมจอดรถที่ริมถนน  เวลาผ่านไปซักไม่น่าจะถึง  20  นาที  นนท์ก็เดินออกมาพร้อมกับของพะลุงพะลังเต็มสองมือ  ผมลงไปช่วยถือ  เก็บของท้ายรถเรียบร้อยก็ขึ้นมานั่งในรถคับ

            “เมิงนี่สุดยอดเลยหว่ะ กุนับถือในความไวว่องคล่องตลาดของเมิงจิง ๆ”  ผมยิ้มให้นนท์อย่างชื่นชมคับขณะที่ขับรถไปด้วย

            “แหะ ๆ  มันต้องทำเวลาดิวะ  เดี๋ยวทำไม่ทัน  พ่อกับแม่กลับมาก่อน  กุไม่อยากให้ท่านรออะ”  แล้วนนท์ก็ยิ้มคับ

            พอกลับถึงบ้าน  หน้าที่ของผมก็แค่ทำตามคำสั่งนนท์เท่านั้นแหละคับ  บางทีก็มีแบบว่า  เอาทิชชูซับเหงื่อให้นนท์บ้างอะไรบ้าง (อะ ๆ ๆ  อิจฉาความหวานของผมหล่ะสิ  555  ช่วยไม่ได้คับ  ตอนนั้นกำลังข้าวใหม่ปลามัน  อิอิ)  เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้  รู้แต่ว่า ตอนนี้ทุกอย่างถูกทยอยยกขึ้นโต๊ะอาหารแล้วคับ  มีผัดเผ็ดหมูป่าที่พ่อผม Request ด้วยคับ  นนท์ไล่ผมไปตากผ้าที่ซักเสร็จแล้ว  พอดีกับพ่อกับแม่กลับมาถึงบ้าน  เหมือนนัดกันไว้เลยคับ  เป็นอันว่า  ผมเลยหยุดตากผ้า  แล้วก็มาร่วมวงกินข้าวกับครอบครัว  ช้าไม่ได้คับ  เดี๋ยวไอ้เหม่งแย่งของอร่อย ๆ  กินหมด  555

            “โอ้โห...หน้าตาใช้ได้เลยนะเนี่ย  อย่าบอกว่าลูกทำกันหมดนี่เลยเหรอลูก”  แม่ผมถามหลังจากที่ล้างไม้ล้างมือแล้วมานั่งประจำที่กินข้าวคับ  ตอนนี้ครบองค์ประชุมแล้ว  ขาดแต่ไอ้นนท์คนเดียวคับ  ที่กำลังยกสังขยาฟักทองที่เพิ่งนึ่งเสร็จออกมาจากในครัวคับ

            “อื้อหืออออออ  ไปร่ำไปเรียนทำอาหารมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเจ้านนท์  พ่อไม่เห็นเคยรู้  ว่าทำกับข้าวกับเค้าก็เป็น”  พ่อผมถึงกับทำหน้างง  เมื่อเห็นผลงานของลูกสะใภ้เต็มโต๊ะแบบนี้คับ

            “น่ากินทั้งนั้นเลยอะพี่นนท์  แหะ ๆ  ฉลองอะไรรึป่าวเนี่ย”  ไอ้เหม่งมองหน้าไอ้นนท์ยิ้ม ๆ  แล้วก็หันมามองผมคับ  แล้วผมก็หันไปมองหน้านนท์  แบบว่ายิ้ม ๆ  อะคับ  แล้วไอ้เหม่งก็ทำหน้าเข้าใจพยักหน้าช้า ๆ  แล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม ผมนี่หน้าแดงอายแทบแทรกแผ่นดิน  แต่พ่อกับแม่ไม่รู้เรื่องหรอกคับ  ว่าลูก ๆ  กำลังทำอะไรกันอยู่เพราะกำลังสาละวนชิมอาหารกันใหญ่เลย

            “อย่าว่าแต่พ่อเพิ่งรู้เลยคับ  ลูกเองอยู่กับนนท์มันทุกวันแท้ ๆ  ก็เพิ่งรู้ตอนไปพิดโลกนี่แหละคับ  ว่าไอ้นี่มันกุ๊กชั้นพ่อครัวหัวป่าก์เลยทีเดียว”  ผมเชียร์นนท์สุดฤทธิ์คับ

            “ก็พอเป็นบ้างคับเพราะว่ายายทำกับข้าวขาย  เป็นลูกมือให้บ่อย ๆ  เลยพอทำเป็นบ้างนิด ๆ  หน่อย ๆ  คับ”  นนท์ยิ้มจนปากจะถึงรูหูอยู่แล้ว  แต่ก็ยังถ่อมตัวไม่เลิกคับ

            “โอ้!!!!  แบบนี้ไม่เรียกว่านิด ๆ  หน่อย ๆ  แล้วนนท์  พ่อว่าต่อไปแม่คงต้องแขวนกระทะปล่อยให้เด็ก ๆ  มันทำแล้วหล่ะมั้ง  555”  พ่อผมแซวแม่คับ  ส่วนแม่ผมเลิกสนใจผู้คนรอบข้างตั้งแต่ถูกหมูมะนาวยึดลิ้นแล้วคับ (ไม่ใช่ยำหมูนะคับ  แต่เป็นหมูชุบเกล็ดขนมปังทอดแล้วราดด้วยซอสมะนาวที่ทำจากคัสตาร์ด แล้วโรยหน้าด้วยผักคะน้าหั่นฝอยทอดกรอบอะคับ  หลาย ๆ  คนคงเคยกินกัน)  แม่ก็ชิมไปชมไป  ส่วนลูกนนท์สงสัยจะอิ่มคำชมคับ  แตะนิดแตะหน่อยก็อิ่มเลิกกิน  หันมาแนะนำอาหารให้พ่อกับแม่ผมแทนแล้วคับ  ท่าทางมีความสุข ก็พลอยทำให้ผมมีความสุขไปด้วยคับ  ส่วนไอ้เหม่งหรอ  พอล้อเลียนพี่มันเสร็จ  มันก็จ้วงเอาจ้วงเอา  ไม่พูดไม่ถาม  จะรู้จักไม่รู้จักกูไม่สน  กินแล้วอร่อยเป็นพอ  ไอ้นี่มันก็เป็นแบบนี้แหละคับคล้าย ๆ  ผมนั่นแหละ  เวลากิน  พูดน้อยแต่สอยหนัก  พอของคาวเกลี้ยงโต๊ะ  ก็ต่อด้วยของหวาน  เป็นสังขยาฟักทองยัดไส้ลูกบัว  ที่ขึ้นโต๊ะทีหลังนั่นแหละคับ  ทีแรกเห็นนนท์บ่นบอกอยากได้แปะก๊วย  แต่หาไม่ทัน  เลยเอาลูกบัวมาทำไส้แทน  ผมกินไปก็ไม่รู้หรอกคับว่าทำด้วยอะไร  เอาเป็นว่า  อร่อยคับ  อิอิ  ^^ ตอนนี้ทุกคนอิ่มจนพุงกางแล้วคับ  นนท์กับผมลุกขึ้น  จะเก็บถ้วยเก็บชามไปล้าง

            “ไม่ต้องเก็บค่ะ  พี่กฤษกับพี่นนท์ไปพักเหอะ  เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว  เดี๋ยวน้องจัดการเองค่ะ”  ไอ้เหม่งยิ้มให้ผมกับนนท์คับ  ส่วนพ่อกับแม่บ่นว่า  ไม่ไหวแล้ว  อิ่มเกิน  ขอไปนั่งดูทีวีย่อยก่อน  เดี๋ยวค่อยขึ้นไปอาบน้ำนอน

            “ขืนขึ้นบันไดตอนนี้สิ  มีหวังมันได้สวนออกมาทางเดิมแน่  เสียดายของตายเลย”  พ่อพูดเสร็จก็เดินไปนั่งดูที่วีที่ห้องนั่งเล่นกับแม่คับ

            นนท์บอกให้ผมขึ้นไปอาบน้ำก่อนคับ  เดี๋ยวนนท์จะไปตากผ้าที่เหลือเอง  ทีแรกผมไม่ยอม  ว่าจะไปทำเองเพราะผมคิดว่า  แค่ทำกับข้าวนนท์ก็น่าจะเหนื่อยแล้วคับ  แต่นนท์บอกว่านนท์อยากทำหน้าที่ให้สมบูรณ์  ผมก็อึ้งสิคับ  น้ำหูน้ำตานี่จะไหลเลยทีเดียว  ใครจะไปนึกไปฝันว่า  คนปอน ๆ อย่างไอ้กฤษ จะได้แฟนที่ประเสริฐเลิศล้ำค้ำจุนโลกขนาดนี้  ดูข้างนอก  อมโบสถ์มาพูดก็ไม่มีใครเชื่อหรอกคับว่านนท์จะมีมุมแบบนี้กับคนอื่นเค้า  คือเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น ๆ  ที่ไม่ได้อยู่ที่บ้านอะคับ  ไอ้นี่ออกแนวเซอ ๆ  บู้ ๆ  ลุย ๆ  ถ้าไม่เห็นกับตา  ไม่มีใครเชื่อหรอกคับว่ามันจะทำหน้าที่ “ศรีภรรยา”  อย่างที่มันบอกผมตั้งแต่วันนั้นได้สมบูรณ์แบบขนาดนี้  แล้วหยั่งงี้ผมจะไม่รักไหวหรอคับ  แหะ ๆ  ^^

            ผมอาบน้ำเสร็จ  ซักพักนนท์ก็เข้าห้องมาคับ เรานอนห้องเดียวกันตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วคับ แต่ทุก ๆ  วันทุก ๆ  เดือนที่ผ่านมา  เราสองคนไม่ได้อยู่ในสถานะที่เรากำลังเป็นอยู่ในตอนนี้  มันทำให้บรรยากาศของห้องนี้น่าอยู่ขึ้นเยอะเลยคับ

            “เหนื่อยมั้ยจ๊ะที่รัก”  ผมพูดแล้วก็เดินไปกอดนนท์จากข้างหลังขณะที่นนท์กำลังเปิดตู้เอาผ้าเช็ดตัวคับ

            “เหนื่อยแต่รู้สึกดีอะ  รู้มั้ยว่าวันนี้กุมีความสุขมากเลยนะ  ได้ทำกับข้าวให้คนที่กุรักกิน  แล้วคนที่กุรักแต่ละคนก็มีความสุขกับกับข้าวที่กุทำ”  นนท์หันมายิ้มในอ้อมกอดของผมคับ  ผมก้มลงไปกำลังจะหอมแก้มนนท์

            “ไม่เอาเดี๋ยวเหม็น  ตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน กุยังไม่ได้อาบน้ำเลยเนี่ย”  นนท์เอาศอกดันผมไว้แล้วก็หลบหน้าอาย ๆ  คับ

            “เปลี่ยนกลิ่นบ้างจะเป็นไรไปหล่ะ”  ผมรุกต่อคับ  นนท์ยังไม่ยอมมองหน้าผม

            “ขี้โกง  ไรวะ  ตัวเองได้อาบน้ำสบายตัว  ให้กุเหนี่ยวตัวอยู่ได้”  มันทำเสียงค้อนผม

            “ไม่เป็นไร  เดี่ยวกฤษอาบให้นะจ๊ะที่รัก”  ผมแกล้งกวน ๆ  คับ

            “ไอบ้า  กุก็อายเป็นนะเว่ย”  ผมก้มลงไปปากจะปะกบปากอยู่แล้ว  แต่ทันใดนั้น  ก็มีสายเรียกเข้าที่โทรศัพท์ผม  นนท์ได้จังหวะ  เหวี่ยงตัวผมออก  แล้วก็วิ่งไปที่ห้องน้ำ(ห้องผมมีห้องน้ำในตัวคับ)  แลบลิ้นใส่ผมทีนึงแล้วก็ปิดประตูห้องน้ำ ได้ยินเสียงล็อกดังแก็ก  ผมทำหน้าเซ็งคับ  แล้วก็เดินไปเอามาดูว่าหน้าไหนเสือกโทรมาขัดจังหว่ะผมตอนนี้

            “ฮัลโหล  ว่าไงวะเมิง” ผมรับสาย”ไอ้เต”คับ  มันเป็นประธานรุ่น  แบบว่า  รุ่นผมมีห้าหกสิบคนเองคับ  เลยรู้จักแล้วก็สนิทกันค่อนข้างมาก  ก็เพราะการเข้าห้องเชียร์นั่นแหละคับ ที่ทำให้เราสนิทกันแบบนี้  โดยเฉพาะในกลุ่มเพื่อน ๆ  ผู้ชายด้วยกัน

            “ไอ้ลักยม  พวกเมิงสองตัวว่างกันยังวะ  มาช่วยกุวางแผนทำงาน  Sport Day  หน่อยเดะ  มีเวลาแค่เดือนกว่า ๆ  เองนะเว่ย”  งานเข้าแล้วคับ  ว่าจะนอนตีพุงที่บ้านต่ออีกซักสัปดาห์  แต่ถ้ามีงานแบบนี้ก็ต้องช่วยกันทำแหละคับ  ทีแรกผมนึกว่าพวกมันประชุมอะไรกันเสร็จแล้ว  เพราะผมเคยพูดไว้ว่า  ผมทำได้ทุกอย่างที่มีคนให้ผมทำ  ขอให้มีคนสั่ง  แต่ผมไม่รับเป็นหัวหน้าทุกกรณี  แต่ถึงตอนนี้คำพูดของผมท่าทางจะไม่ศักดิ์สิทธิ์แล้วคับ  ยังไงก็ต้องถูกบีบให้เป็น  จิง ๆ  ผมก็เกรงใจเพื่อน ๆ  อยู่คับ  เพราะผมเคยปฏิเสธไม่ยอมเป็นเชียร์ลีดเดอร์  ผมให้เหตุผลว่า  ผมมีปัญหาเรื่องเรียน  ถ้าจะให้ไปซ้อมบ่อย ๆ  ที่ร่อแร่ ๆ  อยู่แล้วก็จะพาลไม่จบพร้อมเพื่อน ๆ ซึ่งก็มีคะแนนมิดเทอมยืนยันได้คับว่า  มันเป็นหยั่งงั้นจิง ๆ  ทีแรกพี่ ๆ  ก็เคืองอยู่คับ  แต่หลัง ๆ  ก็เข้าใจ  ส่วนไอ้นนท์ก็ถูกทาบทามเหมือนกันคับ  แต่ผมไม่รู้ว่ามันไปพูดอีท่าไหนพี่ ๆ  ถึงปล่อยมันหลุดจากวงจรมาได้  ผมเคยถามมัน  มันก็บอกว่ามันไม่อยากเป็นจิง ๆ  ก็บอกพี่เค้าไปตรง ๆ  แค่นั้นแหละคับ

“จิง ๆ  ก็กำลังไม่มีไรทำหว่ะ  จะนัดวันไหนวะ  ว่ามาเลย”

“วันจันทร์นี้ละกัน  9  โมง ที่โรงอาหารหอคณะนะ  อย่า Late  นะเว่ย”  คณะผมมีหอเป็นของตัวเองด้วยนะคับ  อิอิ  (ไม่อธิบายต่อนะคิดต่อเอาเอง ^^)

“อืมมม  ค่อยเจอกันเว่ย  หวัดดี หวัดดี”  แล้วผมก็วางไปคับ

“นนท์จ๋า  อาบน้ำเร็ว ๆ  ดิ  หิวแล้วน้า.....”  ผมเดินไปเคาะประตูห้องน้ำแล้วทำเสียงกวน ๆ  หื่น ๆ  คับ

“หิวเหี้ยไรของเมิง  เพิ่งกินมาหยก ๆ”  ปากปีจอแบบนี้แหละคับ ตัวจิงเสียงจิงไม่ต้องแอบอิงตัวแสดงแทน

ผมกลับมานอนรอที่เตียงคับ  ซักพักนนท์ก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมา  เห็นดังนั้น  ผมจะรอช้าอยู่ใย  พุ่งปราดเดียวถึงตัวคว้าได้ผ้าเช็ดตัว  กระตุกทีเดียวก็กองลงไปกับพื้นคับ  ตอนนี้นนท์ไม่ขัดขืนผมแล้วคับ  เอาเป็นว่าจะขอข้ามฉาก Love Scene  ไปละกันนะคับ  ไม่งั้นตอนนี้ไม่จบแน่  อิอิ ^^

หลังจากนั้นคนทำกับข้าวที่บ้านก็มีเพิ่มขึ้นอีกคนคับ  จิง ๆ  ก็ช่วย ๆ  กันทำนั่นแหละ  แต่บางทีแม่ก็ออกแนวขี้เกียจยกให้นนท์ทำแล้วก็ให้ไอ้เหม่งช่วยก็มี  แหะ ๆ  ก็มีตัวตายตัวแทนแล้วนี่คับ  แม่เลยไม่ห่วง  เมื่อก่อนไม่มีคนทำ  ขี้เกียจไม่ขี้เกียจก็ต้องทำคับ  มันเป็นหน้าที่แม่บ้านอย่างแม่ผมที่ถูกสั่งสอนจากคนเฒ่าคนแก่มาแบบนั้น

พอถึงวันจันทร์ที่เพื่อน ๆ  นัด  เราก็ขับรถไปทำงานที่หอคณะคับ  แบบว่าประชุมวางแผน  ก็มีเพื่อน ๆ  ที่พอจะติดต่อได้แล้วก็สะดวกที่จะมา  มาประชุมกัน   กำหนด Concept  กำหนดวันซ้อม  กำหนดตัวหัวหน้าฝ่ายงานต่าง ๆ  ทำหนังสือขอใช้ห้องประชุมใหญ่เอาไว้ซ้อม  ขอรถคณะไว้รับส่งเพื่อน ๆ (คณะผมไม่ได้อยู่รั้วเดียวกับมหาลัยคับ  แยกออกมาต่างหาก  แต่ก็ไม่ไกลมากคับ)  แล้วก็ออกแบบ Background ของ Stand Cheer อะไรหยั่งงี้แหละคับ  นัดกันว่า  เปิดเทอมเราจะแจกแจงงานให้เพื่อน ๆ  ที่เหลือแล้วก็จะเริ่มซ้อมเลยคับ  เสร็จแล้วประมาณเที่ยง ๆ  ก็แยกย้ายกันกลับ

ผมกับนนท์ถูกให้รับผิดชอบเป็นพ่องานเอกสารแล้วก็เหรัญญิกคับ  ซึ่งเป็นงานถนัดของไอ้นนท์มัน  ส่วนที่เหลือแบบว่างานใช้แรงงานอะไรหยั่งงี้ก็ช่วย ๆ  กันทำทุกคนคับ  ไม่เลือกว่าใครมีหน้าที่หลักอะไร  หลังจากวันนั้นก็ไม่มีไรมากคับนั่ง ๆ  นอน ๆ  เล่นอยู่ที่บ้าน  บางทีก็มีโทรศัพท์ Consult  งานบ้างตามสมควร  ส่วนความสัมพันธ์ของผมกับนนท์ก็เรื่อย ๆ  คับ  ก็อยู่กินกันฉันสามีภรรยาที่บ้านนั่นแหละคับ  (ก็อย่างที่บอกแหละ  ข้าวใหม่ปลามัน  ^^)  นนท์ก็ทำหน้าที่ที่มันได้ลั่นวาจาไว้ไม่เคยขาดตกบกพร่อง  โดยมีน้องสาวตัวดีของผมเป็นกองเชียร์และกองแซวไปในเวลาเดียวกัน  แต่ถ้าจะแซว  ผมก็เตือนมันว่า  ให้ดูตาม้าตาเรือบ้าง  จะเล่นอะไร ก็เอาไว้วันที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน  ไม่งั้นอาจจะต้องหัวขาดกันทั้ง 3  คน  ส่วนเรื่องผลการเรียนที่เพิ่งประกาศมา  ไอ้นนท์ก็ฟันมา  3.94 เหนาะ ๆ  (ผมจำเลขตัวนี้ได้แม่น  เพราะมันเท่ากับเกรดมอปลายเทอมแรกของผมคับ ^^)  ติด ฟิสิกส์  ได้  B+  มาตัวเดียว  ที่เหลือ  A  รวด  ส่วนผมหรอคับ  แหะ ๆ  ได้  A  ฟิสิกส์,จิตวิทยา,ประวัติศาสตร์กรีก&โรมัน กับ ภาษาอังกฤษมาแค่ 4 ตัว  ที่เหลือ  ก็มีคละ ๆ  กันไป  เทอมแรกผมก็ไม่เบานะ  3 กว่า ๆ  ตัวบังคับของคณะ  ผมได้ไม่ถึง  B  ซักตัวหรอกคับ  ก็มีตัวมนุษย์บ้าง  ตัวสังคมบ้าง  Eng  บ้างที่  กระชากผมให้พ้น  3  มาได้  ไม่งั้น  ท่าทางจะไม่ถึง  3  เหมือนกัน  ^^!

[chamin]

ตอนที่ 12

            เมื่อเวลาพักผ่อนหมดลง  เวลาของการเริ่มต้นภาคเรียนที่ 2 ก็เข้ามาแทนคับ  หลังจากที่ผลการลงทะเบียนถูกประกาศออกมา  ปรากฏว่ามีบางวิชาที่ผมลงทะเบียนไม่ได้เพราะคนเต็ม  ทีแรกผมก็ถอดใจจะไปลงวิชาอื่นแล้ว  แต่ก็มีแฟนที่แสนดีของผมนี่แหละคับ  ที่พาผมดิ้นรนจนได้เรียนวิชาที่อยากเรียน  เพราะนนท์ให้เหตุผลกับผมว่า  ขึ้นปี 2  ไป  จะไม่ได้เรียนวิชาพวกนี้แล้ว  คณะผมชอบบังคับให้เรียนวิชาแปลก ๆ  คับ (อารมณ์ตอนนั้นมันรู้สึกว่าแปลกคับ แต่พออยู่ปีสูง ๆ  ขึ้นก็รู้ว่า  วิชาตอนปี 1  เนี่ย  มันให้ประโยชน์กับการเรียนปีสูง ๆ  ขึ้นไปจิง ๆ  แหะ ๆ)  มีกระบวนวิชานึง  เรียกแบบเต็ม ๆ  ว่า “วิชาพฤติกรรมศาสตร์ 1”  แต่พวกผมแล้วก็รุ่นพี่ ๆ  เรียกกันสั้น ๆ ว่า “เบ้”  มาจากคำว่า “Beh= Behavior Science I”  เป็นวิชาเดียวที่ผมต้องขี่รถเครื่อง(รถมอไซต์)ข้ามไปเรียนที่คณะคับ  มีอาจารย์จากภาควิชาจิตเวชศาสตร์  คณะแพทยศาสตร์  มาสอน  คือแบบว่า  ถ้าไม่มีไอ้คุณนนท์ที่รักคอยคุมผมนะ  ผมคงหลับทุกคาบ  ขนาดทั้งตบทั้งหยิก  ผมยังสะดุ้งขึ้นมาเรียนได้แค่แป๊บเดียว  เดี๋ยวก็ฟุบลงไปอีกคับ  ไม่ใช่ว่าอาจารย์สอนไม่ดีนะ  เอาเป็นว่า  ผมนิสัยไม่ดีเองละกัน  แหะ ๆ

            “เมิงจะหลับอะไรกันนักกันหนาวะ  ตอนกลางคืนแม่งก็หลับตั้งแต่สี่ห้าทุ่ม”  นนท์แขวะผม  หลังจากที่เดินออกมาจากการบรรยายครั้งแรกของวิชา “เบ้”  เรากำลังจะเดินไปที่หน่วยยานยนต์ของคณะเพื่อส่งหนังสือขอรถคับ

            “ก็กุง่วงนี่หว่า  กุยังไม่พร้อมกับการเรียนวิชาแบบนี้อะ  กุยังไม่พร้อมให้ใครเรียกกุแบบนี้  ขอกุเวิ่นเว๊อ  (แปลว่าเล่น ๆ  หัว ๆ  ไม่เอาอะไร)  อีกซักปีก่อนไม่ได้รึไงวะ”  ผมตอบไปหาวไปคับ

            “เมิงนี่น้า... เดี๋ยวก็ได้เวิ่นอีกปีหรอกเมิง  เหอะ ๆ”  นนท์พูดแบบว่าเหนื่อยใจกับผมคับ

            “ห่า  ปากหมาแล้วเมิง  ถึงกุจะสันหลังยาว  กุก็อยากจบพร้อมเพื่อนนะเว่ย...6  ปีนี่ก็เกินพอละ  ขืนเรียนมากกว่านี้  แม่กุคงบ่นไม่หยุดปากแน่”  ที่จิงผมก็เสียว ๆ  อยู่เหมือนกันครับว่าอาจจะจบไม่พร้อมเพื่อน ๆ  ก็ผมมันเป็นพวกโง่ดักดานแล้วยังขี้เกียจอีกนี่คับ  ถ้าไม่มีนนท์  ผมยังนึกไม่ออกเลยว่า  ผมจะเรียนรอดรึป่าว  เฮ้อออออ  พูดแล้วก็เหนื่อยใจ 

            ตอนนี้เรามาถึงหน่วยยานยนต์แล้วคับ

            “อ้ายคับ ผมเอาหนังสือขอรถมาฮื่อคับ”  ผมเป็นคนยื่นหนังสือให้เจ้าหน้าที่ โดยมีนนท์ยืนอยู่ข้าง ๆ คับ

            “อ๋อออ  ของปีนึ่งก๋าหมอ  หันอาจารย์เปิ้นมาบอกไว้ฮื่อตั้งแต่ตะวาแล่ว”  พี่พนักงานถามผมต่อคับ

            “คับ  ออออออ   อาจารย์เปิ้นมาบอกไว้แล้วกาคับ  แล้วอ้ายจะออกรถฮื่อผมได้เมื่อใดคับ  ผมจะได้ไปบอกเพื่อนถูก”

            “แล้วหมออยากเริ่มเมื่อใดอ่ะ  วันนี้เลยก็ได้หนา  ผมลงตารางไว้ฮื่อแล้ว”

            “จะอั้นก็วันนี้เลยก็ได้คับ  ซัก  5  โมงแลง  รบกวนอ้ายไปฮับตี้ หน้าหอ 3  หญิงนะคับ  ผมจะบอกฮื่อเพื่อน ๆ มาคอย  จะใดก็รบกวนโตยนะคับ  ขอบคุณคับ”  ผมยกมือไหว้เจ้าหน้าที่แล้วก็ออกมาคับ

            “ก็เป็นอันว่าวันนี้ต้องรวมเพื่อน ๆ  ที่หน้าหอ 3  หญิง  ตอน 5  โมงเย็น  กุเข้าใจถูกใช่มั้ย”  ไอ้นนท์ถามผมคับ

            “อืมมมมมม...ตั้งแต่เป็นสะใภ้คนเมืองนี่  เริ่มฟังคำเมืองรู้เรื่องแล้วแฮะแฟนกู  555”  ผมตอบพร้อมกับแขวะเล็ก ๆ  แล้วก็เห็นนนท์ก้มลงเขียนอะไรขยุกขยิกลงในสมุดบันทึกเล่มเล็ก ๆ  คับ

            “อ้าว... กูก็ไม่โง่นี่หว่า  อยู่มาจะเป็นปีแล้ว  ถึงจะพูดไม่ได้  กูก็ฟังรู้เรื่องนะเฟ่ย”  นนท์ทำหน้ากวน ๆ  แบบว่า ภูมิใจสุด ๆ  คับ

            “เอออออ  ไอ้คนเก่ง  แน่จิงพูดให้ได้สิวะ”  ผมยังกวนไม่เลิกคับ

            “ถ้ากูพูดได้  จะให้อะไรกู”  นนท์เริ่มหาข้อแลกเปลี่ยนคับ

            “ถ้าพูดได้นะ  เมิงอยากได้อะไรบอกกุมาเลย  กุจะสรรหามาให้  แต่ต้องเอาแบบเป๊ะ ๆ  นะเฟ่ย  ห้ามเพี้ยน  555”

            “เดี๋ยวเราจะได้เห็นกัน”  นนท์ทำหน้าน่ารักอีกแล้วคับ^^

            พอติดต่อเรื่องงานเสร็จเราสองคนก็มาเอารถเครื่อง  ขี่กลับเข้ามอคับ  ใช้เวลาประมาณ  เกือบ ๆ  10  นาที  ก็ไม่ได้รีบคับ  เพราะว่าเลิกเรียนตอนเช้า  9  โมง  เรียนอีกที  ก็ตั้งบ่ายโมงครึ่ง 

ก็เป็นอันว่า  ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป  เพื่อน ๆ  ทุกคนก็มารวมกันที่หอ 3 หญิงเวลา 5  โมงเย็นรอรถคณะมารับ  แล้วก็เข้ามาซ้อมเชียร์ตามตารางที่เพื่อน ๆ  ผู้ประสานงานจัดตารางไว้  ส่วนวันไหนที่ว่าง  เราก็เข้ามานะคับ  แต่มาแล้วก็เดินทะลุข้างหลังคณะไปที่หอคณะ  ไปช่วยกันทำฉากหรืออุปกรณ์อะไรหยั่งงี้แหละคับ  ส่วนงานพวกใช้แรงงานที่ต้องทำงานดึก ๆ  มาก ๆ  ที่ผู้หญิงอยู่ทำไม่ได้เพราะหอหญิงปิด 4  ทุ่ม  พวกผู้ชายต้องมาช่วยกันทำทุกคน  ไอ้ผมนี่ไม่เท่าไหร่หรอกคับสงสารก็แต่นนท์  พักนี้ดูตัวร้อน ๆ  ผมจะพาไปหาหมอก็ไม่ยอมไป  บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก  แค่อากาศหนาว ๆ ไม่ได้พักผ่อน  เลยไม่สบายนิดหน่อย  กินยาแล้วคงดีขึ้น...

...ตอนนี้ผมกับนนท์นั่งตัดโฟมอยู่ในห้องดูทีวีของหอคณะ  โดยมีเพื่อน ๆ  คนอื่น ๆ  ระบายสีอยู่ข้างนอกคับ

“เฮ่ยยยย  นนท์กุว่ากลับไปนอนก่อนดีมั้ย  เดี๋ยวงานวันนี้เสร็จกุให้ไอ้พวกนี้ไปส่งก็ได้”  ผมถามนนท์ด้วยความเป็นห่วงคับ  เพราะดูอาการแล้ว  ท่าทางจะไม่ค่อยไหว

“ไม่เอาอะ  มาด้วยกันก็กลับด้วยกันดิวะ  ไม่ต้องห่วงหรอกนา  กุไหว  ทำงานของเมิงต่อไปเลยไป”  นนท์ยิ้มให้ผมคับแล้วก็ทำงานของนนท์ต่อไป 

“แต่กุดูแล้วท่าจะไม่ไหวหว่ะ”  ผมลุกไปนั่งข้าง ๆ  นนท์  แล้วก็เอามือแตะหน้าผากคับ  ไม่ถึงกับร้อนมาก  แต่ก็ไม่ใช่อุณหภูมิปกติคับ

“เออนา  กุบอกว่าไหวก็ไหวสิวะ  กุรู้ตัวกุดีนา  ถ้ากุไม่ไหว  เดี๋ยวกุบอก  ไม่ต้องห่วงหรอก  กุยังไม่เป็นไรง่าย ๆ  หรอกนา”  นนท์ยิ้มแล้วก็ยังยืนยันเสียงแข็ง  จับมือผมที่แตะหน้าผากมาวางไว้ที่แก้มคับ

“พวกเมิงข้างนอกอะ  กุฝากงานทางนี้ด้วยนะเว่ย  เดี๋ยวกุพาไอ้นนท์กลับก่อน  ท่าทางจะไม่สบายหว่ะ”  ผมตะโกนบอกพวกข้างนอกคับ

“เออ  ๆ  ไม่เป็นไรเว่ย  เดี๋ยวกุเคลียร์ให้  เมิงพาไอ้นนท์ไปพักเหอะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาต่อก็ได้”  ไอ้เตตอบรับมาคับ

“เมิงอะ  กุบอกว่าไหวก็ไม่เชื่อ  เห็นมั้ย  คนอื่นต้องมาลำบากทำงานแทนเมิงกับกู  คนยิ่งน้อย ๆ  อยู่  กุรู้สึกผิดนะเว่ยที่มาทำตัวเป็นตัวถ่วงแบบนี้”  นนท์ขมวดคิ้วดุผมคับ

“เออนา  อย่าเพิ่งห่วงคนอื่นนักเลย  ห่วงตัวเองบ้างเหอะ  ถ้าเป็นอะไรมากขึ้นมา  แล้วกุจะอยู่ยังไง  เมิงเชื่อกุสักครั้งได้ป่าววะ  กลับไปนอนเหอะปะ  อย่าดื้อ  เดี๋ยวกุกลับด้วย  ส่วนงานพวกนี้อะ  ให้ไอ้พวกนี้มันทำต่อ  ถ้าไม่เสร็จ เดี๋ยวพรุ่งนี้กุค่อยมาจัดการก็ได้....”  ผมพูดจบก็ลุกขึ้น  ลากไอ้นนท์ขี้งอแงซ้อมท้ายรถเครื่องขับเข้ามอไปด้วย  มันถึงยอมกลับไปพักผ่อน ผมให้นนท์นอนเตียงผมที่อยู่ชั้นล่างคับ  แล้วผมไปนอนเตียงพี่บอย  เพราะผมคิดว่า  วันนี้พี่บอยคงไม่กลับเข้ามานอนห้อง

เป็นอันว่าวันนี้  นนท์ตัวร้อนทั้งคืน  หลังจากที่นนท์หลับไป  ผมก็ลุกมาดู  มาเช็ดตัวให้หลายครั้ง  จนผมหลับไปตอนไหนไม่รู้  รู้แต่ว่าตอนตื่นมา  ผมนั่งอยู่กับพื้นข้าง ๆ  เตียงที่นนท์นอนเมื่อคืน  มีผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ  แช่ในกะละมังน้ำวางอยู่ข้างตัว  แล้วหัวผมก็ฟุบพาดอยู่บนเตียง  แล้วตอนนี้ก็มีผ้าห่มคลุมอยู่บนตัวผม  ผมยังงัวเงีย ๆ  อยู่  ไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่า  ไอ้นนท์ไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว  ซักพักนนท์ก็เปิดประตูห้องเข้ามา

“ตื่นแล้วหรอที่รัก”  นนท์ยิ้มแล้วก็ขึ้นมานั่งบนเตียงหันหน้ามาทางผมแล้วก็ทำตาแป๋ว

“ไม่สบาย  แล้วลุกทำไมแต่เช้าวะ  ขาดเรียนซักคาบ  เกียรตินิยมคงไม่ไปไหนมั้ง”  ผมยิ้มตอบคับ

“ไม่เอาอะ  ไม่อยากขาดเรียน  ...ก็ใครก็ไม่รู้มาเช็ดตัวให้ทั้งคืน ตอนนี้ก็เลยหายดีเลย  เห็นมั้ย” นนท์พูดจบก็ก้มลงมาจุ๊บจมูกผมทีนึง  แล้วก็หัวเราะ

“ไอ้บ้า  เขินนะเฟ่ย...ไม่เอาละ  ไม่คุยด้วยละ  คนดื้อขี้งอแง  ไปอาบน้ำดีกว่า”  ผมอาย  หน้าร้อนไปหมดแล้วคับ  เลยลุกขึ้นจะไปอาบน้ำ

“ขอบคุณนะที่รัก”  นนท์เงยหน้ามองผม  ยิ้มแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาคับ

“เฮ่ยยยยย  เป็นไรวะเนี่ย  ร้องไห้ทำไมอะ  ไม่เอา  ไม่เอา”  ผมนั่งลงไปข้าง ๆ  แล้วก็กอดนนท์คับ

“กุไม่เคยคิดเลยว่านอกจากยายแล้ว  จะมีใครดีกับกุได้ขนาดนี้  ขอบคุณนะกฤษ  ขอบคุณมาก  กุขอโทษที่กุดื้อกับเมิง  กุแค่เป็นห่วงงาน  กุกลัวเมิงต้องมาเหนื่อยเพิ่มขึ้นเพราะกุเป็นต้นเหตุ  กุกลัวเมิงไม่สบายใจ  กุรักเมิงนะกฤษ  รักมาก  เมิงอย่าทิ้งกุนะ”  น้ำตาผมก็จะไหลเหมือนกันคับ  แต่ผมจะให้มันไหลไม่ได้  ผมรู้สึกว่า  ขณะที่นนท์กำลังอ่อนแอแบบนี้  ผมจะต้องเข้มแข็ง  หรืออย่างน้อยก็ทำให้นนท์เห็นว่าผมเข้มแข็ง  เป็นที่พึ่งของนนท์ได้ 

ผมเอามือแตะที่หน้าผากนนท์อีกครั้ง

“เออออ  ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนี่หว่า  แล้วเพ้อเหี้ยไรของเมิงเนี่ย  555   นนท์เอ้ยยยย  ฟังกุนะ  คนที่ดีไม่ใช่กุหรอก  เมิงต่างหากที่ทำให้ชีวิตกุมีค่า  กุก็รักเมิงนะ  รักเมิงมากด้วย  แล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  กุก็จะรักเมิง  รักเมิงแบบนี้ตลอดไป  ไม่ต้องกลัวว่ากุจะไปไหน  ก็เมิงน่ารักแล้วก็ดีกับกุขนาดนี้  แล้วกุจะไปไหนรอด...  เอ้า...จะเลิกงอแงได้ยัง  แต่งตัวซะนะไอ้ที่รัก  กุขอเวลาอาบน้ำแป๊บนึง  เดี๋ยวไปหาไรกินกัน  นะ”  ผมจูบที่หน้าผากนนท์ไปหนึ่งจุ๊บ  ยิ้มให้นนท์ไปหนึ่งครั้ง  แล้วก็เขกกะบาลไปอีกทีนึง  แหะ ๆ  นนท์ทำจมูกย่น  แล้วผมก็ลุกออกไปอาบน้ำคับ

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผมก็พานนท์ไปหาหมอ  หมอบอกว่าเป็นไข้หวัดธรรมดา  เพราะไม่ค่อยได้พักผ่อน  หมอจัดยาให้  แล้วก็บอกให้พักผ่อนเยอะ ๆ  ผมก็ค่อยโล่งใจไปนิดนึง  ต่อจากวันนั้นนนท์กับผมก็ไปทำงานช่วยเพื่อน ๆ ตามปกติคับ  โดยที่ถ้าดูแล้วว่าวันไหนมันจะดึกมาก  ผมจะให้นนท์กลับมาอาบน้ำนอนก่อนคับ  แล้วตอนจะกลับนนท์ให้ผมโทรบอกนนท์ให้มารับ  นนท์บอกว่าจะได้ไปดูด้วยว่างานถึงไหนแล้ว  (แต่ผมว่านะ  งานนี้อาจจะมีลูกแอบหึงเล็ก ๆ  แน่เลย แหะ ๆ)

ส่วนพวกเพื่อน ๆ  ที่เสียสละเป็นเชียร์ลีดเดอร์  อันนี้ท่าทางจะซ้อมหนักคับ  (เห็นมันบ่น ๆ  กันว่าพี่ดุ  แหะ ๆ)  คือจิง ๆ  ผมก็ไม่ค่อยรู้ว่าเค้าซ้อมเวลาไหนอะไรยังไง  บางทีก็เห็นไปนั่งช่วยทำอุปกรณ์  บางทีก็เห็นมานั่งเล่นกับเพื่อน ๆ  ที่ซ้อมเชียร์  ชีวิตน้อง ๆ  Freshy  ปีหนึ่งก็เป็นอยู่หยั่งงี้จนถึงวันซ้อมใหญ่ที่เราเรียกกันภายในคณะว่า  “คืนเปิดตัว”  หรือเรียกหรู ๆ  ว่า  “Super Night”  คับ  เราจัดเตรียมทุกอย่างแบบวันที่เราจะต้องไปโชว์ที่สนามกลางในมอ  แต่เป็นการโชว์ให้เฉพาะพี่ ๆ  ได้ดู  จัดขึ้นทุกปีที่ลานกีฬาหอคณะ  ทุกอย่างจะถูกจัดการโดยน้อง ๆ  ปี 1  คับ  นี่เป็นประเพณีของคณะที่ไม่เหมือนคณะอื่น ๆ  จะมีพี่เชียร์ ปี 4  มาช่วยบ้างในบางเรื่อง  เช่นเรื่องหลีด  หรือการแสดงอะไรทำนองนี้  แต่ที่เหลือ  น้อง ๆ  จะต้องยืนด้วยลำแข้งของตัวเองคับ  เราถูกสอนมาว่า  “รุ่นก่อน ๆ  เขาทำได้  พวกเอ็งก็ต้องทำได้”

แล้วการแสดงของเราก็เริ่มขึ้น  เราเน้นไม่หวือหวาฟู่ฟ่า  เอาแนวน่ารัก ๆ  คับ  เพราะว่า ขึ้นนั่งแสตนแค่  48  คน เอง  จะให้มันอลังการก็คงจะทำไม่ได้  แต่ยังไงก็เรียกเสียงเชียร์เสียงปรบมือจากรุ่นพี่ได้ไม่ขาดสายคับ  อาจจะไม่ถึงกับไม่มีที่ติ  แต่ก็ไม่แย่ขนาดที่ต้องโห่ไล่กัน  เอาเป็นว่า  น้อง ๆ ก็ทำเต็มที่ที่สุดแล้วคับ ^^ พอแสดงจบก็เป็นการรับประทานอาหารร่วมกันของสายรหัสคับ กินข้าวเสร็จก็ช่วยกันเก็บของ

“เหนื่อยมั้ยที่รัก”  เสียงที่ไอ้กฤษอยากได้ยินที่สุดในยามเหนื่อยล้าแบบนี้  มากระซิบที่ข้างหูผมแล้วคับ

“ก็นิดหน่อยอะ  แต่ก็สนุกดีหว่ะ  กินข้าวอิ่มแล้วหรอ  เห็นพี่ ๆ เอาอกเอาใจใหญ่เลยนะเมิง  น้องนนท์หยั่งงั้น  น้องนนท์หยั่งงี้”  ผมตอบยิ้ม ๆ  ขำ ๆ  แต่หน้าตาอิดโรยสุด ๆ  เพราะเตรียมงานไม่ได้นอนต่อกันมาหลายคืนแล้วคับ

“ทำไม ... หึงกุหรอ  เหอะ ๆ  วันนี้วันศุกร์  เดี๋ยวเก็บของเสร็จ  เรากลับบ้านกันมั้ย  เดี๋ยวพรุ่งนี้กุจะทำกับข้าวอร่อย ๆ  ที่เมิงชอบให้กิน”  นนท์ชวนผมกลับบ้านคับ

“หึงดิวะ  แฟนกุทั้งคนนะเว่ย  อืมมม  กลับก็ดีหว่ะ  เห็นไอ้เตบอกว่า  พรุ่งนี้อนุญาตให้หยุดได้วันนึง  บ่ายวันอาทิตย์ค่อยกลับมาเจอกันใหม่”   นนท์ยิ้มให้ผม  แล้วก็มาช่วยผมเก็บของคับ  เก็บเสร็จ  ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วคับ  นนท์ก็ซ้อนท้ายรถเครื่องผมกลับบ้านกัน  หลาย ๆ  คนอาจจะถามว่าทำไมไม่เอารถยนต์มาใช้(ถามเหมือนแม่ผม)  เหตุผลก็คือไม่รู้จะขับไปไหน  อีกอย่างในมอไม่มีที่จอดที่เป็นหลักเป็นแหล่ง  ดูแลยากคับ

ขี่รถไปเราก็ไม่ค่อยพูดกันคับ  นนท์ก้มหน้าลงมาซบที่หลังผม  นึกสภาพออกมั้ยคับ  คนที่ไม่ค่อยได้นอนต่อกันหลาย ๆ  วัน  ตอนเช้าต้องลุกมาเรียน  ตกเย็นก็ทำงานถึงตีสองตีสาม  หน้าตา  ดูไม่จืดเลยคับ ตอนนี้  ^^

[chamin]

ตอนที่ 13

            “ทำไมกลับกันมาดึกกันจังเลยหล่ะลูก  เห็นบอกแม่ว่าจะมา  แม่ก็นึกว่าจะกลับกันพรุ่งนี้”  แม่ผมลงมาดูลูก ๆ  คับ  จิง ๆ  แล้ว  ผมกับนนท์ก็มีกุญแจเข้าบ้านนะคับ

            “หวัดดีคับแม่  แม่ยังไม่นอนอีกหรอคับ  ทำไมวันนี้นอนดึกจังเลยคับ”  นนท์ถามคับ

            “หวัดดีคับแม่”  ผมเดินตามเข้าบ้านไปหลังจากเอารถไปเก็บคับ

            “จิง ๆ  แม่ก็หลับแล้วนั่นแหละ  แต่แม่ได้ยินเสียงรถเราสองคน  แม่เลยลงมาดู  กินข้าวกินปลากันมารึยังหล่ะเนี่ย  โอ้โห!!!  หน้าตาแต่ละคน  ไปอาบน้ำกันก่อนไป  เดี๋ยวลงมารับข้าวต้ม  แม่ทำแป๊บเดียว”

            “ไม่ดีกว่าคับแม่  ขอบคุณคับ  เรากินกันมาแล้วคับ  เดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำนอนเลยดีกว่าคับ  พรุ่งนี้ค่อยว่ากันต่อ”  ผมเจรจาต่อคับ  จิง ๆ  ก็ยังไม่ง่วงมาก  อาจจะเป็นเพราะว่าผมชินจากการนอนดึกหลายวันที่ผ่านมา  แต่ออกแนวเหนื่อย อยากอาบน้ำมากกว่าคับตอนนี้

            “แม่ขึ้นไปนอนเถอะคับ  เดี๋ยวลูกสองคนตามขึ้นไป  ขอดื่มนมก่อนคนละแก้ว”  ไอ้นนท์เข้าไปกอดแม่แล้วก็ยิ้มหวานคับ 

            “อะ ๆ ๆ  ตามใจ  ยังไงก็รีบนอนนะลูก  ดูหน้าตาแต่ละคนแล้ว  แม่หล่ะเป็นห่วง  ไม่รู้ทำกิจกรรมอะไรกันนักหนา  เฮ้อออออ   เรานี่ก็เหมือนกันไม่สบายมาทีนึงแล้วไม่เข็ด  ยังไปอดหลับอดนอนทำบ้า ๆ  บอ ๆ  กับเจ้ากฤษมัน”  แม่ผมดุไอ้นนท์แล้วก็ตีไปที่แขนไปทีนึงคับ

“นนท์หายแล้วค้าบบบบบ  เห็นมั้ย แข็งแรงแล้วคับ”  นนท์คลายกอดแม่แล้วมาอยู่ในท่าเบ่งกล้าม  ยิ้มหวานตามเคยคับ  ส่วนผมก็ขำแม่ผัวลูกสะใภ้คู่นี้อย่างเดียวเลยคับ  แหะ ๆ

“เราสองคนนี่จิง ๆ เล้ยยยยย  ...  งั้นแม่ขึ้นไปนอนแล้วนะลูก”  แม่ส่ายหัวแล้วก็หันหลังกลับเดินขึ้นบันไดไป 

            “ปะ  หานมกินกันดีกว่า  จะได้ไปอาบน้ำนอน”  ผมชวนนนท์คับ  แล้วเราก็เดินต้อย ๆ  เข้าไปในครัว  นนท์เดินไปเปิดตู้เย็น  ผมรู้งานเดินไปหยิบแก้วมา 2  ใบคับ  แล้วยื่นให้นนท์ทีละแก้ว  นนท์ก็รินนมใส่แก้ว  ยื่นกลับมาให้ผม  แล้วเราก็ไปนั่งกินนมกันที่โต๊ะในครัว  โดยที่นนท์ไม่ลืมหยิบโหลคุกกี้ฝีมือนนท์เองบนชั้นวางมาเปิดให้ผมกินคับ

            “ท่าทางอาทิตย์หน้านี่จะหนักหว่ะ  แค่ทำ Super Night  ยังขนาดนี้  แล้ววันแข่งจิง  จะไม่คางเหลืองกันเลยหรอวะ”  ผมเริ่มบทสนทนาก่อน

            “กุก็ว่างั้นอะ  แต่ยังไงก็ต้องทำให้ดีที่สุดแหละ  ไอ้พวกที่มันเคยดูถูกเราไว้  จะได้เลิกแกว่งปากหาตีนซักที”  นนท์ตอบยิ้ม ๆ  คับ 

จิง ๆ  มันเป็นเรื่องที่รู้ ๆ  กันแค่พวกที่ทำงานดึก ๆ  ที่หอคณะคับเรื่องนี้  ที่หอคณะจะมีป้ามาขายผลไม้  ลูกชิ้น  น้ำหวานอะไรทำนองนี้อะคับ  นักศึกษาแถวนั้น  เรียกป้าว่า  “ป้าฟรุตตี้”  เรื่องมันเกิดเพราะมีนักศึกษารุ่นพี่คณะเพื่อนบ้านมาเห่าอยู่หน้าหอคณะผม  ประมาณว่า คณะผมปล่อยให้ปีหนึ่งทำงานเอง  งานคงออกมาทุเรศ  อะไรทำหยั่งงี้อะคับ  ไอ้คนที่พูดมันคงไม่รู้ว่า ผม  นนท์แล้วก็เพื่อน ๆ  อีกหลายคนอยู่ตรงนั้นด้วย (คือไม่รู้ว่าเป็นคนที่มันพูดถึงอะคับ)  เพื่อน ๆ  ผมได้ยินหยั่งงั้นก็มองหน้ากัน  ท่าทางว่ากำลังจะเอาเรื่อง  ไอ้เพื่อนผมคนนึงเห็นท่าไม่ดีกลัวจะมีเรื่องก็พูดขึ้น  “หมาเห่ามันไม่กัดหรอก  อย่าไปสนใจเลย”  แล้วพวกผมก็เฮกันคับ  แต่ก็ไม่ทำอะไรมากกว่านั้นนะ  หลังจากวันนั้นก็ไม่เห็นไอ้พี่กลุ่มนี้มาซื้อของอีกเลย  แหะ ๆ  ออกแนวมาเฟียเนอะ  555

เรากินนมกันหมด  ก็เป็นนนท์ที่เก็บแก้วไปล้าง  ผมเป็นคนเก็บโหลคุกกี้  แล้วนนท์ก็ไล่ผมไปอาบน้ำก่อนคับ  แต่ผมยังไม่อาบเก็บนู่นเก็บนี่อยู่  ซักพักนนท์ก็ตามผมขึ้นมาบนห้อง  มันดึกแล้วคับ  เราเลยอาบน้ำด้วยกัน  o_O  แน่นอนคับว่านอกจากเราจะอาบน้ำ  ก็ได้น้ำคนละน้ำด้วย  อิอิ  ก็เวลาอยู่หอมันหาโอกาสไม่ได้นี่คับ  แหะ ๆ  อาบน้ำเสร็จเราก็แต่งตัวมานอนคับ  วันนี้หลับเป็นตายคับทั้งผมทั้งนนท์  ผมนี่ยิ่งไปกันใหญ่หลับสนิทชนิดที่ไม่ฝันเลยคับ  แหะ ๆ  ก็มันเหนื่อยมาหลายวันแล้วนี่คับ ^^

...

“ที่รักคับ  ที่รัก  ไอ้ที่รัก  กฤษคับ  กฤษ  ไอ้กฤษ  ไอ้เหี้ยกฤษ.......”  ใครมากวนกุแต่เช้าฟะ  ผมงัวเงีย ๆ  ลุกขึ้นมองซ้ายมองขวาคับ  เห็นคนปลุกนั่งอยู่ข้าง ๆ  ผมคับ

“เหนื่อยมาหลายวันแล้ว  ขอตื่นสาย ๆ  ซักวันหน่อยไม่ได้หรอวะ  ปลุกกุไปทำเหี้ยอะไรแต่เช้าเนี่ย”  ผมทำหน้ามุ่ยให้ไอ้คนที่มันปลุกผมเมื่อกี้คับ  จะมีใครซะอีกหล่ะ  ก็ไอ้ที่รักของผมนั่นแหละคับ  นอกจากปลุกผมด้วยถ้อยคำไพเราะ มันยังเอาหมอนข้างมาฟาดตัวผมอีกคับ

“เมิงแหกตาดูนาฬิกาซินั่นหนะ  เช้าบ้านเมิงดิ  นี่มันเที่ยงแล้วโว่ยยยย  แม่ให้มาตามไปกินข้าวกลางวัน  ลุกเลยเมิง  ไอ้ขี้เซา”  ไอ้นนท์ทั้งด่าทั้งขำผมคับ  ผมยื่นมือออกไปทั้งสองมือ

“ดึงหน่อยค้าบบบบ  ลุกไม่ไหวอะ”  ผมทำเสียงอ้อน ๆ  คับ  นนท์จับมือผม  ผมได้จังหวะก็กระชากนนท์ลงมากอดแล้วก็จี้ที่เอวนนท์คับ

“นี่แน ๆ ๆ ๆ.....โทษฐานทำร้ายร่างกายสามีด้วยหมอนข้าง”  ผมก็แกล้งไปขำไปคับ

“555+  ยอมแล้ววววว  ยอมแล้วค้าบบบบบบ   ปล่อยได้แล้ววววว  กุหายใจไม่ออกว้อย  ไอ้กฤษบ้า  ปล่อยกู  5555555”  นนท์หัวเราะหอบแฮก ๆ  ผมเลยหยุดจี้เอว  กลัวจะขาดใจตายซะก่อน  แต่ยังไม่ยอมปล่อย  ยังคงกอดตัวนนท์ไว้อยู่คับ  แหะ ๆ

“อืมมม ยอมก็ดีละ  555”  ผมแอบขำเล็ก ๆ  คับที่แกล้งนนท์ได้

“เออ  อย่าให้ถึงทีกุมั่งก็แล้วกัน”  นนท์บ่นเบา ๆ  คับ  แต่ผมก็ได้ยินอยู่ดี

“อะไร  บ่นไร  จะแก้แค้นกุหรอ”

“อ้ากกกกกกก  ป่าวค้าบบบบบ  ที่ร้ากกกกก  แม่รอกินข้าวอยู่  ลุกได้แล้วปะ นะคับ  ไป ๆ ๆ ๆ ๆ “  นนท์หันมายิ้ม แล้วก็ทำเสียงอ้อน ๆ  คับ  สงสัยจะกลัวผมจี้เอวอีก  แหะ ๆ

“อืมมมม  ให้มันได้หยั่งงี้  555  จุ๊บแก้มกุทีนึงแล้วจะปล่อย”  ผมทำแก้มป่องให้นนท์  นนท์ดิ้นไม่ยอมทำตาม  ผมเลยทำตาเขียวใส่  นนท์เลยยอมจุ๊บผมทีนึงคับ  ผมหัวเราะแล้วผมก็ลุกพรวดเดียววิ่งถึงห้องน้ำเลยคับ  ไอ้นนท์พยายามจะแกล้งผมคืนมั่ง  แต่ผมเร็วกว่า  ถึงห้องน้ำก่อน  เลยไม่ถูกเอาคืน  ^^

“เอออออ  วันพระไม่ได้มีหนเดียวหรอกเมิง  อาบน้ำเร็ว ๆ  ด้วย  แม่รออยู่  แล้วกุก็หิวแล้วด้วย”  ท่าทางนนท์คงจะหาทางแกล้งผมคืนซักวันแน่คับ  555

...

“กว่าจะเสด็จยุรยาตรลงมาได้นะพ่อคุณชายกฤษ”  แม่ผมเริ่มแขวะก่อนใครเพื่อนคับ  โดยมีเจ้าลูกนนท์กับลูกแพรนั่งขำอยู่ข้าง ๆ 

“ไปเลยไป  ไปเรียกพ่อมากินข้าว  เห็นนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างบ้านอะ”  แม่ผมสั่งผมต่อ  ผมเลยเดินออกไปเรียกพ่อมากินข้าวคับ 

กินข้าวเสร็จ  พ่อกับแม่บอกว่า  จะออกไปซื้อของที่ Big C  คับ ไอ้เหม่งก็ตามไปด้วย  ส่วนผมกับนนท์ขอตัวคับ  เพราะขี้เกียจ  อยากพักนั่งดูทีวีนิ่ง ๆ  ไม่อยากเดินเยอะ  แหะ ๆ

“อะนี่”  ผมยื่นสมุดบันทึกปกแข็งสีขาวให้นนท์ขณะที่เรานั่งดูทีวีกันอยู่คับ

“อะไรวะ”  นนท์ทำหน้างง ๆ  แล้วก็รับไปเปิดดู  หลังจากที่นนท์อ่านไปได้ซักพัก  นนท์ก็หันมายิ้มให้ผมคับ

“ในนี้มีพื้นที่ว่าง  ที่รอคนเติมมันให้เต็มอยู่อะ”  ผมพูดไปดูทีวีไปคับ  ผมไม่กล้าสบตานนท์  เพราะตอนนี้ผมอายคับ  แหะ ๆ ^^

“งั้นกุขอเวลาเดี๋ยวนะ  แล้วห้ามตามกุมาด้วย”  พูดจบนนท์ก็หยิบปากกาที่โต๊ะโทรศัพท์  แล้วก็เดินออกไปม้านั่งใต้ต้นไม้ที่ตรงสวนข้างบ้านคับ

สมุดเล่มนี้แหละคับ  ที่เป็นฐานข้อมูลในเรื่องที่ผมกำลังถ่ายทอดให้เพื่อน ๆ  ได้อ่านอยู่นี้  ผมเริ่มเขียนสมุดเล่มนี้ตั้งแต่วันที่รู้ตัวว่าสอบเรียนต่อได้  ผมจะมีนิสัยอย่างนึงคือ  บันทึกของผมจะไม่ใช่บันทึกประจำวันคับ  จะเป็นบันทึกที่มีเฉพาะเรื่องที่ผมประทับใจ  หรือเรื่องที่ควรจดจำ  อาจจะมีทั้งสุข  ทั้งเศร้า  ทีแรกผมคิดว่า  ผมจะเขียนคนเดียว  เขียนไปเรื่อย ๆ  หมดเล่มแรก  ก็ต่อเล่มที่ 2  แต่พอผมมาเจอนนท์  บันทึกของผมก็เกิดคำถามขึ้นมากมาย  เพราะอารมณ์ตอนเจอนนท์ครั้งแรกจะออกแนว “แอบรัก”  ผมเลยเขียนในลักษณะที่เป็นคำถาม  แล้วก็เว้นช่องว่างไว้ตอบ  เพราะผมคิดว่าซักวัน  ผมคงจะได้คำตอบจากคำถามเหล่านั้น  ทั้ง ๆ  ที่ตอนเขียนคำถามไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำตอบที่ผมได้  จะทำให้ผมสุขหรือเศร้า  แล้วผมค่อยกลับมาเขียนต่อในที่ที่ผมเว้นไว้  แต่วันนี้  ผมตัดสินใจแล้วคับ  ผมอยากให้นนท์เป็นคนตอบ  ผมอยากให้นนท์เป็นส่วนหนึ่งของบันทึกเล่มนี้คับ  เพราะนนท์เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม  ^^

เวลาผ่านไปประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงคับ  นนท์ถือสมุดปกขาวของผมเข้ามา  นั่งลงข้าง ๆ ยิ้มหวาน แล้วยื่นให้ผม  ผมยิ้มตอบแล้วก็เริ่มเปิดอ่านคับ  เนื้อความข้างในทำให้ผมยิ้ม  และมากไปกว่านั้น  เขื่อนน้ำตาผมก็แตกอีกแล้วคับ  ผมอ่านไปยิ้มไป  น้ำตาไหลไป

“นี่แน...ไอ้ขี้แย  เป็นห่าไรของเมิงเนี่ย  โตเป็นควาย  บ่อน้ำตาตื้นจิง”  นนท์ตบกะบาลผมทีนึงแล้วก็หันมาพูดยิ้ม ๆ  กับผม

“ขอบคุณนะ  ที่ทำให้บันทึกของกุสมบูรณ์  ต่อไป  บันทึกเล่มนี้  จะมีคนเขียนสองคน  ช่วยกุเขียนต่อนะ”  ผมสบตานนท์แล้วยิ้มคับ

“อื้ออ  ได้ค้าบบ...ถ้ามีโอกาส  ก็อย่าลืมแบ่งปันความทรงจำของเราให้คนอื่นด้วยนะ  กุเห็นคนอื่นเค้าเอาเรื่องไปเขียนแล้ว  อิจฉาหว่ะ  อยากมีเรื่องเป็นของตัวเองมั่ง”  นี่แหละคับ  แรงบันดาลใจที่ผมเอาเรื่องนี้มาลงให้เพื่อน ๆ  ได้อ่านกัน

“ได้ ๆ กุสัญญา” แล้วเราสองคนก็ยิ้มให้กันคับ  ผมนอนลงไปบนตักของนนท์ (เรากำลังนั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวีคับ)  แล้วก็อ่านบันทึกต่อคับ  โดยที่นนท์ก้มลงมามองหน้าผมขำ ๆ  แล้วก็เอามือลูบแก้มผมคับ  ^^

            วันนี้เลยกลายเป็นว่า  ผมกับนนท์ใช้ชีวิตเหมือนกบจำศีล  พยายามเคลื่อนไหวน้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้  เพื่อถนอมแรงไว้ลุยงานต่อ  พอตกกลางคืนก็อาจจะมีออกแรงบ้างในบางกิจกรรมก็ถือว่าหยวน ๆ  คับ  O_o แหะ ๆ

[chamin]

 

ต้องขอโทษจริงๆนะครับสำหรับการผิดคำพูดที่เมื่อวานบอกว่าจะพาพี่กฤษกับพี่นนท์มาส่งตอนดึกๆ
ขอเชิญท่านผู้อ่านด่าคนโพสได้เลยนะครับ

จริงๆผมก็สะดวกที่จะโพสให้บ่อยๆนะครับเพราะเรื่องนี้พี่เจ้าของเรื่องเค้าพิมพ์ไว้จบแล้ว แต่ด้วยความที่เน็ตเร็วมากที่สุดในสามโลก ทำให้บางครั้งมันไม่ค่อยสะดวกที่จะอัพบ่อยๆ พอใช้โทรศัพท์อัพก็จะอ่านยาก(มากๆ)อีก ต้องขออภัยในความกันดารของคนโพสจริงๆนะครับ ดังนั้นการมาอัพครั้งนี้นี้ก็ขออัพ 3 ตอนเป็นการไถ่โทษไปเลยละกันนะครับนะครับ


@PetitDragon ครับๆ คิดเหมือนผมเลยนะครับ

[yayee2]

นนท์น่ารักจัง เรียนก็เก่ง แถมมีคุณสมบัติเหมาะกับคำว่า ศรีภรรยา ศรีสะใภ้ แหละ

[chamin]

ตอนที่ 14

แล้วสัปดาห์ก่อนวันงาน  Sport Day  ที่  Main  Stadium  ในมอก็มาถึงคับ  จิง ๆ  ที่เราคิดว่าจะหนัก  ก็ไม่ได้หนักอย่างที่คิดคับ  ผมเริ่มเห็นประโยชน์ของงาน Super Night  แล้วคับ  มันเป็นกุศโลบายของรุ่นพี่ ๆ  ที่ให้น้อง ๆ  เตรียมตัวให้พร้อมก่อนวันงานจิงตั้ง  1  สัปดาห์  หลังจากงานวันนั้น  เราก็ได้รู้ข้อบกพร่องของเรา  แล้วก็ตามแก้ไข  มันเลยไม่ใช่การตั้งต้นใหม่อย่างที่เรากลัว  กลับกลายเป็นว่า  เราได้มีเวลาแก้ไขในสิ่งผิดพลาดมากขึ้น  ผมกับนนท์ก็มีความสุขกับการทำงานมากขึ้นคับ  เราไม่ต้องอดหลับอดนอนอยู่ดึก ๆ  ดื่น ๆ  เหมือนกับสัปดาห์ที่ผ่านมา  เรามีเวลาร้อง  เล่น  เต้น บ้าระห่ำ (ซ้อมเชียร์) มากขึ้น  เรามีเวลาให้กันและกันมากขึ้น  เราเติมความหวานให้ชีวิตมากขึ้น  ทดแทนสัปดาห์ทรหดที่ผ่านมา  เพราะไม่ต้องเครียดกับเรื่องฉากเรื่องอุปกรณ์แล้ว 

สรุปแล้วสัปดาห์นี้  นอกจากจะไม่แย่อย่างที่คิด  แถมยังสนุกอีกต่างหากคับ ^^  แต่ก็มีเหนื่อยเหมือนกันคับ  ก็ไอ้คืนก่อนวันงานไง  ที่พวกผมจะต้องไปติดตั้งทุกสิ่งอย่างที่สนามกลาง  มีพี่ ๆ  ปีสูงมาช่วยด้วยคับ  (รักพี่ที่สุด แหะ ๆ)  ก็เป็นอันว่าวันนั้นก็ได้นอนเกือบ ๆ  ตี 3  กัน  แล้วก็ลุกมาร่วมขบวนพาเรดตอนเช้าคับ  วันงานจิง ๆ  ก็สนุกดีคับ  ก็มีตื่นเต้นบ้างก็ตอนแข่งเชียร์รอบค่ำนี่แหละ  ที่เค้าเรียกกันว่า “ประชัน Climax”  เราก็ทำเต็มที่เท่าที่เราซ้อมมานั่นแหละคับ  ผมก็ถือว่าดีที่สุดแล้วนะ  เพราะพลาดน้อยที่สุดแล้วถ้าเทียบกับการซ้อมที่ผ่านมา  หลังจากแข่งเสร็จ  พี่ ๆ  ก็มาบูมให้  มีความสุขดีคับ  ตอนที่ถูกเรียกไปรวมกลุ่มกันที่กลางสนามเพื่อที่พี่ ๆ  จะได้บูมให้  ผมจับมือกับนนท์ตลอดเลยคับ  ไม่รู้มีใครจะสังเกตเห็นรึป่าว  แต่อารมณ์ตอนนั้น  ไม่แคร์สื่อแล้วคับเพราะผมอยากสัมผัสความสุข  ความสำเร็จ  ที่แลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกายของเรากับคนที่ผมรักนี่คับ  ^^

...

“ทำสรุปงบประมาณอยู่หรอ  ถึงไหนแล้ววะ  มีไรให้กุช่วยป่าว”  ผมอาบน้ำเสร็จ เปิดประตูเข้ามา  เห็นนนท์กำลังคร่ำเครียดอยู่กับใบเสร็จปึกใหญ่กับบัญชี  ผมเลยถามนนท์คับ

“จะเสร็จละ  ดีหน่อยที่เมิงกำชับเพื่อน ๆ  เรื่องบิลไว้ดี  งบเลยลงตัว  ไม่มีปัญหาอะไร  มันเลยทำง่ายอะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ส่งไอ้เตกับไอ้วัทเซ็น  แล้วก็เข้าไปเสนออาจารย์ที่คณะได้แล้ว”  นนท์หันมายิ้มให้ผมคับ  อย่างที่เคยเล่าไปแล้วอะคับ  นนท์กับผม เป็นเหรัญญิกแล้วก็ควบตำแหน่งเบิกจ่ายพัสดุไปด้วยเลย  เสร็จงานกีฬา  เลยต้องมานั่งสรุปค่าใช้จ่ายงบประมาณส่งให้ประธานรุ่นกับประธานเชียร์ชั้นปีลงชื่อ  แล้วเสนออาจารย์ที่ปรึกษาโครงการหลังจากเสร็จงานแล้ว  ภายใน  15  วันคับ 

“ยังไงก็อย่าหักโหมมากนะเว่ย  เป็นห่วงหว่ะ  เมิงยิ่งเป็นพวกกระหม่อมบาง  นิด ๆ  หน่อย ๆ  ก็ไม่สบาย”  ผมพูดไปแต่งตัวไปคับ 

“ค้าบบบบบบ...บ่นจังเลยนะไอ้คุณกฤษ  ว่าแต่เมิงเหอะนี่จะสอบมิดเทอมแล้วนะเว่ย  ไอ้ที่ทำสรุปไว้ให้อะ  อ่านมั่งยัง”  นนท์หันมาทำตาเขียวใส่ผมคับ  แล้วก็หันกลับไปทำงานต่อ

“ก็รอคนติวอยู่เนี่ย  มัวแต่ทำงานอื่นอยู่นั่นอะ  ไม่เห็นจะมาสนใจติวให้กุเลย  กุตกมาเหอะ  กุจะทำโทษเมิง”

“เกี่ยวไรกันฟะ  ตัวเองไม่ยอมอ่านหนังสือเองอะ  มาโทษคนอื่น”  นนท์พูดขำ ๆ  ตาก็ยังจดจ่ออยู่กับบัญชีบนโต๊ะคับ

“ไม่รู้แหละ  งอนแล้ว”  ผมพูดจบก็มุดเข้าไปในผ้าห่มคลุมโปงเลยคับ  ที่จิงก็ไม่ได้งอนไรหรอก  อยากแกล้งนนท์เฉย ๆ  แหะ ๆ

“อ่า....งอนกุจิงป๊ะเนี่ย  555”  ผมได้ยินเสียงนนท์ขำคับ  แต่ไม่ได้โผล่ออกไปดู

“.....................................”  ผมยังเงียบอยู่คับ  ไม่ยอมคุยด้วย

“โอ๋...อ่อแอ๊  อ่อแอ๊..หัวก็ไม่ได้ล้านซะหน่อย  ขี้น้อยใจจิง ๆ  เลยแฟนกุเนี่ย”

“ไม่ได้น้อยใจซะหน่อย”  ผมพูดทำเสียงห้วน ๆ  คับ  เพื่อน ๆ  เคยทำมั้ยคับ  เวลาที่จะแกล้งโกรธใคร  อิอิ

ซักพักผมก็ได้ยินเสียงปิดสวิตซ์ไฟ  เสียงล็อค  แล้วก็ลงกลอนประตูคับ  แล้วนนท์ก็มุดผ้าห่มตามผมเข้ามา  ผมยังอยู่ในท่านอนคว่ำหันหน้าเอาด้านขวาแนวกับหมอนอยู่โดยมีนนท์มานอนข้าง ๆ  หันหน้าเข้าหาผมคับ

“ขอโทษค้าบบบบบ  เดี๋ยวพรุ่งนี้ติวให้เลย  จะเอาวิชาอะไรก่อนดีน๊า.....”  นนท์ทำหน้าทะเล้นคับ  แต่ผมยังทำหน้าบึ้งอยู่

“ไม่เอา  จะติวเดี๋ยวนี้  เดี๋ยวไม่ทัน  ยิ่งใกล้สอบแล้วเนี่ย”  ผมพูดเสียงดุ ๆ  คับ

“ดึกแล้วอะ  ไว้พรุ่งนี้ไม่ไดหรอ”  นนท์ต่อรองคับ

“ไม่ได้  จะติวเดี๋ยวนี้”  ผมยังยืนยันเสียงแข็งคับ  ยังไม่เลิกทำหน้าดุ

“ก็ได้ ๆ  แต่ต้องยิ้มก่อนนะ นะ ๆ ๆ นะคับที่รัก ... ว่าแต่  อยากให้ติววิชาไรก่อนดีอะ”  นนท์อ้อนผมต่อคับ

“เพศศึกษา O_o”  ผมไม่รอช้า  ประกบปากนนท์ทันทีคับก่อนที่นนท์จะขัดขืน  แต่เหมือนนท์ก็พร้อมแล้วเหมือนกันคับ  สังเกตได้จากเสียงลงกลอนประตูกันไอ้พี่บอย สุ่มสี่สุ่มห้าเข้ามาเจอหนังสด  แหะ ๆ  สรุปแล้วนนท์ไม่ได้ติวหรอกคับ  กลายเป็นว่า  ผมตั้งตัวเป็นติวเตอร์ซะเอง  ส่วนนนท์ก็ได้แต่ทำเสียงมีความสุขและสนุกไปกับการติวของผม O_o  เลยได้รางวัลครูดีกับศิษย์เก่งไปคนละ 1  น้ำ  แหะ ๆ

จากวันนั้นเป็นต้นมา  หลังจากเลิกเรียน  หาอะไรกิน อาบน้ำอาบท่าแล้ว  นนท์ก็ตั้งหน้าตั้งตาติว (วิชาเรียน^^)  ให้ผมอย่างเข้มข้นคับ  บ้านก็ไม่ได้กลับ  ผมบอกแม่ว่าถ้ากลับบ้านจะขี้เกียจ  ไม่ยอมอ่านหนังสือเพราะผมมันพวกโง่แล้วยังสันหลังยาวนี่คับ  แหะ ๆ  แล้วอีกอย่าง  เทอมนี้ ไม่มีวิชาที่ถูกกับผมเลย  ถ้าไม่ได้นนท์  ท่าทางผมก็คงแย่เหมือนกันคับ  บางวันผมเลยต้องหาโอกาสตอบแทนโดยการติวเพศศึกษาให้นนท์บ้าง  แต่ต้องเป็นวันที่ปลอดไอ้พี่บอยนะคับ  แหะ ๆ 

หลังจากที่นนท์ป่วยครั้งโน้น  ก็มามีอาการอีกตอนที่ติวหนังสือให้ผมได้ซักสองสามวันคับ  เห็นบ่นว่าเจ็บคอ  แล้วก็เริ่มตัวร้อน  ผมเลยบังคับไปหาหมอเพราะกลัวจะเป็นไข้ไปทับกับช่วงสอบ  ทั้งขู่ทั้งปลอบกว่าจะยอมไป  สุดท้ายก็โดนเข็มจิ้มตูดไปเข็มนึง  แล้วก็ได้ยามาอีกหลายกระสอบ  ผมเห็นเป็นกระสอบจิง ๆ  นะคับ  เพราะมันถุงใหญ่มาก  หมอบอกว่า  มันเป็นยาฆ่าเชื้อ+แก้อักเสบ  ต้องกินให้มันครบ  ห้ามหยุดกินจนกว่ายาจะหมด  หลังจากไปหาหมอวันนั้น  ผมเลยซื้อถุงผ้าเล็ก ๆ  ที่มีเชือกรูดปิดปากถุงกับตลับยาเล็กให้นนท์(นึกออกมั้ยคับ) เอาไว้ใส่ยาไปกินเวลาที่ออกไปเรียน  นนท์ก็เลยพกถุงผ้าติดตัวเป็นกิจวัตรคับ

            แล้ววันสอบมิดเทอมก็มาถึง  ผมก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้างตามประสาผมนั่นแหละคับ  แต่ไอ้นนท์นี่หน้าระรื่นตลอดเลยคับ  ผมหล่ะทึ่งในความสามารถของแฟนผมจิง ๆ  วันแล้ววันเล่าการสอบของผมก็ทำได้แค่ทำได้  ก็มันได้เท่านั้นจิง ๆ  คับ  ผมก็กลัวอยู่เหมือนกันว่า  ถ้าคะแนนผมออกมาไม่ดี  อาจจะทำให้นนท์ผิดหวังได้  แต่ก็ไม่ใช่ผมไม่พยายามนี่นา  ก็ในเมื่อพยายามจนสุดความสามารถของผมแล้ว  มันยังได้เท่านี้อยู่  ก็ได้แต่ทำใจแหละคับ  แหะ ๆ  แต่จนแล้วจนรอด  หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปผลการสอบก็ทยอยประกาศคะแนนออกมา  ผมก็ผ่าน mean  ทุกวิชาคับ  เป็นอะไรที่  amazing  มาก  ผมไม่เคยคิดว่าผมจะทำได้ขนาดนี้เลยคับ  โดยเฉพาะวิชา  Zoology II ที่ผมกำลังดูผลสอบอยู่นี้

            “ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะที่รัก  กุไม่คิดเลยว่า  ตั้งแต่กุเรียนมหาลัยมาเนี่ย  กุจะผ่าน mean  กับเค้าด้วย  555” ผมพูดหลังจากที่เราเดินอกมาจากกลุ่มเพื่อนที่กำลังเฮละโลไปดูคะแนนวิชาสุดท้ายที่เพิ่งประกาศไป

            “กุก็ทำเท่าที่กุทำได้เท่านั่นแหละ  ที่เหลือก็ความสามารถของเมิงล้วน ๆ  เก่งจิง ๆ  เลยเมิงเนี่ย  ไม่เสียแรงที่กุอุตส่าห์ติวให้”  นนท์ยิ้มหวานให้ผมคับ

“หยั่งงี้ต้องมีเลี้ยงขอบคุณคุณครูมั้ยเนี่ย  555”  ผมพูดกวน ๆ  นนท์คับ 

“อ้าวววว  ไม่เลี้ยงได้ไง  พรุ่งนี้นะเฟ่ย  ฟูจิ  โรบินสัน  โอเคมั๊ย”  นนท์ทำหน้าระรื่นคับ

“โอ้โห   เล่นของแพงเลยนะเมิง  แต่ไม่เป็นไร  กุยอม ฉลองการผ่าน mean แบบถล่มทลายของกู 555”  ผมกับนนท์หัวเราะออกมาพร้อมกันคับ

เราเดินผ่านโรงอาหารกลางเห็นผู้คนคึกคักมากมายคับ  มีเพื่อน ๆ  นักศึกษา คริสเตียนมาร้องเพลงประชาสัมพันธ์งานคริสต์มาสที่จะจัดขึ้นที่หอประชุมใหญ่พรุ่งนี้เช้าด้วย  ผมดูก็อมยิ้มไปด้วยคับ  วันนี้อะไร ๆ  มันก็ดูสดใสไปหมดเลย  ตั้งแต่รู้ตัวว่าผ่านทุกวิชานี่แหละคับ  555

...

วันรุ่งขึ้นผมกับนนท์ก็ไปเรียนตามปกติคับ  กะว่าเลิกเรียนวันนี้จะพานนท์ไปเลี้ยงขอบคุณที่ติวให้ผมสอบผ่านทุกวิชาซะหน่อย  แหะ ๆ

“แป้ง ๆ  แป้งเห็นไอ้นนท์ป่าวอะ  ไม่รู้มันหายไปไหนตั้งแต่เมื่อกี๊ละ”  ผมถามหานนท์หลังจากที่อาจารย์วิชาสุดท้ายของวันปล่อยเลิกคับ  เพราะตั้งแต่ก่อนหมดคาบซัก  10  นาที เห็นมันบอกว่าจะออกไปเข้าห้องน้ำ  แล้วก็หายไปเลย  โทรหาก็ปิดเครื่องสงสัยแบ็ตจะหมด  ผมเลยไล่ถามคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย  แต่ก็หามันไม่เจอซักที

ผมตัดสินใจเดินกลับไปดูที่หอ  แต่ก็ไม่เจอคับ  ผมเริ่มใจไม่ดีแล้ว  เพราะว่าตอนที่นนท์ออกไป  ไม่ได้เอาอะไรออกไปด้วยเลย  ทั้งกระเป๋าหนังสือ  กระเป๋ายา  แล้วก็กล่องเสื้อ  Lab ยังวางอยู่ข้าง ๆ ผมในห้องบรรยายอยู่เลยคับ  ตอนนี้ความคิดของผมสับสนไปหมด  ทั้งเป็นห่วง  ทั้งกลัว  ผมเอาสัมภาระต่าง ๆ  ทั้งของผมและของนนท์เก็บไว้ที่ห้องแล้วผมเดินกลับไปที่ตึกเรียนอีกครั้ง  ไล่หาตามห้องน้ำต่าง ๆ  เพราะผมคิดว่า วินาทีนี้  อะไรก็เกิดขึ้นได้คับ  แต่ก็ไม่เจออะไร  ผมเลยเดินออกไปหาตามถนน  ข้างหน้า  แล้วก็ข้าง ๆ  ตึกเรียน  แล้วผมก็เจอคับ  ผมเจอพวงกุญแจของนนท์ตกอยู่ข้างถนนหน้าตึกเรียนที่เราเรียนวิชาสุดท้ายกันคับ

“นนท์มาทำไรแถวนี้วะ”  ผมสับสนไปหมดคับ  อาการน้ำตาจะไหลอีกแล้ว  ซักพัก  ก็มีสายโทรศัพท์เข้ามาคับ  ผมรีบเอาออกมารับทันทีโดยไม่ได้สังเกตเบอร์ที่โทรเข้ามา  เพราะผมคิดว่าเป็นนนท์แน่ ๆ

“ฮัลโหล  นนท์  เมิงอยู่ไหนวะ  กุหาเมิงนานแล้วนะเว่ย....”  ก่อนที่ผมจะได้พูดต่อ  ก็มีเสียงปลายสายพูดแทรกขึ้นมาคับ

“กฤษ กฤษ  แม่เองลูก ... กฤษฟังแม่นะลูก  กฤษกลับบ้านก่อนได้มั้ยลูก  ตอนนี้เลยนะ  เอากระเป๋ายาของนนท์มาด้วย  แค่นี้นะลูก  แม่กำลังยุ่ง”  แล้วแม่ก็วงสายไปคับ....

“...แม่ให้กลับบ้าน  กลับไปทำไม  นนท์หรอ  เมื่อกี๊แม่พูดถึงกระเป๋ายานนท์  ทำไมต้องเอากระเป๋ายานนท์ไปด้วย  นนท์...รึว่า...”

[chamin]

ตอนที่ 15

            ผมรีบเดินกลับไปที่หอคับ  ขึ้นไปที่ห้องคว้าได้กระเป๋ายาของนนท์  ก็รีบวิ่งลงไปที่รถมอไซต์คู่ชีพ  ล้วงพวงกุญแจในกระเป๋ากางเกงคับ  แล้วก็เอาออกมาหากุญแจมอไซต์

“อ้าวเฮ่ย  กุญแจรถเครื่องไปไหนวะ  ชิบหายละ  ยิ่งรีบ ๆ  อยู่   โอ้ยยยย  ไอ้กฤษ  นี่มันวันบ้าไรของเมิงวะเนี่ย”

ถ้าจะขึ้นไปหาบนห้อง  ก็ไม่รู้จะเจอรึป่าวเพราะไม่รู้ไปหลุดตกออกจากพวงกุญแจตั้งแต่เมื่อไหร่  ผมเลยตัดสินใจ  โบกรถสี่ล้อแดงรับจ้างคับ  บอกที่หมายให้ลุงคนขับแล้วก็บอกให้ลุงแกซิ่งเลย  ลุงแกก็พยายามขับเร็วนะคับ  แต่ทำความเร็วไม่ค่อยได้  เพราะมันเป็นเวลาเลิกงาน  รถมันเลยติดคับ  ตอนนี้น้ำตาผมเริ่มไหลอีกแล้วคับ   ผมเลยต่อโทรศัพท์หาแม่

“ฮัลโหล  แม่คับ  นนท์อยู่ที่ไหนคับ  นนท์เป็นอะไรหรอคับ  เป็นไรมากรึป่าวคับ  แล้วตอนนี้....”  ผมกำลังจะถามต่อ  แต่แม่ก็แทรกขึ้นมาอีกแล้วคับ

“ใจเย็น ๆ  สิลูก  กฤษ  ตั้งสติดี ๆ  นะลูก ตอนนี้อยู่ไหนแล้วเนี่ย  เร็ว ๆ หน่อยนะลูก  แม่รออยู่  แล้ว......”  แม่พูดยังไม่ทันจบสัญญาณก็ขาดไปคับ  ผมพยายามต่ออีกครั้ง  แต่ก็ติดต่อไม่ได้แล้ว

ตอนนี้รถแดงของผม  หลุดออกมาจากช่วงถนนที่รถติดมาก ๆ  ได้แล้วคับ  กำลังพยายามเร่งความเร็วมากที่สุดเท่าที่จะมากได้  จนในที่สุดผมก็มาถึงบ้านคับ  มีรถจอดอยู่หน้าบ้านคันนึงคับ  เป็นรถ  CRV  ของบ้านผมนั่นแหละคับ  ผมจ่ายค่ารถลุงไป  แล้วก็รีบเดินไปดูที่รถคับ  ที่แปลกก็คือ  รถไม่ได้ล็อค  เหมือนรีบ ๆ  ขนอะไรออกจากรถไปซักอย่าง  ผมยิ่งใจไม่ดีคับ  น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้ว  ขออย่าได้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย...

ผมเปิดปะตูรั้วบ้านที่ไม่ได้ล็อค  รีบวิ่งเข้าไปในบริเวณบ้าน  บ้านเงียบมากคับ  เหมือนไม่มีคนอยู่  และที่สำคัญคือ  ประตูบ้านล็อคแม่กุญแจจากข้างนอกคับ  ผมตะโกนเรียกหลายครั้ง  แต่ก็ไม่มีใครตอบรับออกมา  ผมเลยล้วงเอากุญแจบ้านจากพวงกุญแจของผมมาเปิดประตูคับ

ผมเปิดเข้าไปข้างในบ้าน  บ้านก็ยังเงียบอยู่คับ  แล้วก็มืดด้วย  เพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว  อีกอย่างผ้าม่านทุกด้านถูกปิดหมด  ทำให้แสงสว่างที่เข้ามาภายในบ้านค่อนข้างจำกัด  ผมเลยเดินไปที่บันได  เพื่อจะขึ้นไปสำรวจข้างบนบ้าน  แล้วผมก็ตกใจคับ  มีเงาคนยืนอยู่ที่บันได  ผมเลยค่อย ๆ  เดินเข้าไปดูใกล้ ๆ  ภาพที่ปรากฏคือผู้ชายวัยรุ่นสูงไล่เลี่ยกับผมยืนอยู่ที่บันได  หันหลังให้ผม  ถึงไม่ต้องหันหน้ามา  ผมก็จำได้คับ  ไอ้นนท์ที่รักของผมนั่นเอง  ผมเร่งฝีเท้าเดินเข้าไป  อีกประมาณ  2  เมตร  จะถึงบันได  แต่แล้ว  ผมก็ต้องหันกลับมาทางเดิม  เมื่อหลอดไฟฟ้าในบ้านสว่างไสวขึ้นมาพร้อมกัน  ผมหันไปทางที่เป็นสวิตซ์ไฟ  แต่ก็ไม่มีวี่แววสิ่งมีชีวิตคับ  ผมเลยหันกลับไปที่บันไดอีกครั้ง  ร่างที่ปรากฏต่อสายตาผมเมื่อครู่ยังยืนอยู่ที่เดิมคับ  แล้วร่างนั้นก็ค่อย ๆ  หันหน้ากลับมาหาผม  ในสองมือถือถาดที่มีอะไรซักอย่างที่ให้กำเนิดแสงได้...

“Happy  Birthday  To  You... Happy  Birthday  To  You”  ร่างในเงามืดเริ่มขยับปากส่งเสียงคับ  แล้วก็มีเสียงขานรับจากข้างหลังของผม  เหมือนสัญชาตญาณที่ผมต้องหันขวับกลับไปดูคับ 

“Happy  Birthday, Happy  Birthday,  Happy  Birthday  To  You”  เสียงจากครอบครัวสุดที่รักของผมนั่นเอง  หลังจากที่ผมยืนงงอยู่แป๊บนึง  ผมพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใหม่  ผมก็ถึงบางอ้อแล้วคับ  ผมยกสองมือขึ้นมาปิดปาก เหมือนนางสาวไทยได้ตำแหน่ง  จากทีแรกที่แค่น้ำตาไหลเฉย ๆ  แต่ตอนนี้กลายเป็นบ่อน้ำตาระเบิดคับ  ผมปล่อยน้ำตาออกมาอย่างไม่คิดชีวิตเลยคับ  แต่มันมีแต่น้ำตาไหลนะ  ส่วนเสียงเป็นเสียงหัวเราะของผมคับ  (งงกันป่าวอะ  หัวเราะแบบว่า  น้ำตาไหลอะ  แหะ ๆ  ไม่รู้จะอธิบายยังไง  ^^)  เป็นการร้องไห้ที่ปนกับเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของผมคับ  ^^

ผมเพิ่งเห็นชัด ๆ  ว่าสิ่งที่นนท์ถืออยู่คือเค้กที่ตกแต่งหน้าเค้กเป็นรูปต้นคริสต์มาสกับซานตาคลอส  แล้วก็มีข้อความ “Happy  Birthday to Christ”  นนท์เดินเข้ามาใกล้ ๆ  แล้วก็ยื่นเค้กมาที่หน้าของผม  ผมเป่าเทียนที่ปักอยู่ดับจนหมด 

“สุขสันต์วันเกิดนะไอ้ลูกชาย”  พ่อผมเป็นคนเริ่มอวยพรก่อนคับ

“ขอให้มีความสุขมาก ๆ  นะลูก”  ตามด้วยแม่ผมคับ

“คิดอะไรก็ขอให้สมหวังละกันนะ”  นนท์ยิ้มหวานให้ผมคับ

“แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะคะเฮีย  555”  แทนที่จะอวยพรดี ๆ  เหมือนคนอื่นเค้า  ไอ้เหม่งเริ่มกวนตีนผมแล้วคับ 

“ขอให้รักกันนาน ๆ  นะคะ^^”  ไอ้เหม่งมันเดินอ้อมมายืนข้างหลังผม  แล้วก็ยื่นหน้ามาระหว่างหูผมกับนนท์  แล้วก็กระซิบ มันคงกลัวพ่อกับแม่ได้ยินคับ  แหะ ๆ

“ปะ  กินข้าวกันลูก  วันนี้แม่ทำกับข้าวที่ลูกชอบไว้เยอะแยะเลย”  แม่ชวนกินข้าวคับ

เรานั่งลงที่โต๊ะอาหาร  แต่ผมยังไม่ยอมแตะอะไรคับ  นั่งเงียบ ๆ  ทำหน้าดุ ๆ  แต่จิง ๆ  แล้ววันนี้ผมมีความสุขมากเลยคับ  อันที่จิง  ผมลืมไปด้วยซ้ำว่าวันนี้วันเกิดผม แหะ ๆ

“ใครเป็นหัวโจกต้นคิดแกล้งลูกให้อกสั่นขวัญแขวนแบบนี้  บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”  ผมทำหน้าดุ ๆ  มองหน้าทีละคนคับ  เริ่มที่หัวโต๊ะจากพ่อก่อน

“อื๊ออออ  อย่ามองมาทางนี้  ไม่ใช่พ่อนะเว่ย”  พ่อผมพูดปัด  ไม่ยอมสบตาผมคับ เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป  ผมเลยไล่ต่อมาที่แม่

“เดี๋ยวแม่ไปเอาแกงมาเติมให้นะ สงสัยจะอร่อยอะ  หมดก่อนเพื่อนเลย  แหะ ๆ”  แม่ผมลุกขึ้นถือถ้วยแกง  ที่จิง ๆ  แล้ว  ก็ไม่ได้พร่องไปเท่าไหร่เดินเข้าไปในครัวคับ  ทีนี้ก็ตาไอ้เหม่งบ้าง

“ป่าวนะ  ไม่ใช่น้องนะ  อย่ามองน้องแบบนี้  น้องกลัววววววววว”  มันเอามือขึ้นมาปิดปากแล้วก็หดคอคับ  ผมเลยหันไปมองไอ้ที่รักข้าง ๆ  ผมมั่ง

“.........”  นนท์ไม่พูดคับ  ส่ายหัวอย่างเดียว  แล้วก็ตักข้าวส่งเข้าปาก

“สรุปว่า  ไม่มีใครยอมรับ”  ผมสรุปความ  ตอนนี้แม่ถือถ้วยแกงกลับเข้ามานั่งแล้วคับ

“เล่นอะไรกันเหมือนเด็ก ๆ  ถ้าเกิดไอ้กฤษหัวใจวายตายเนี่ย  จะเป็นยังไง”  ผมขึ้นเสียงดุต่อคับ

“...............................”  เงียบคับ  ไม่มีใครกล้าสบตาผม

“แล้วถ้าเกิดกุญแจรถไม่หาย  ลูกขับรถเครื่องกลับเอง  ในเวลาแบบนี้แน่นอนลูกต้องบิดไม่คิดชีวิต  ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาอีกหล่ะ”  ผมยังไม่เลิกทำหน้าซีเรียสคับ  ทุกคนเริ่มทำหน้าเสีย  ผมก็เงียบบ้างคับ  ทิ้งช่วงไปซักพัก  ทุกคนทำหน้าเสียมากขึ้น  แล้วก็ไม่มีใครแตะอาหารบนโต๊ะ  พ่อหันไปมองหน้าแม่  อารมณ์ประมาณว่า  “บอกแล้ว  ว่าอย่าทำ”  น้องแพรก้มหน้ามองตักตัวเอง  ส่วนไอ้นนท์ที่รัก  ตาแดง ๆ  ท่าทางน้ำตาจะไหลแล้วคับ  แต่ยังไม่มีใครพูดอะไร...

“555  ลูกล้อเล่นอะ  ทำหน้าเสียกันใหญ่เลย   555  แกล้งกันดีนัก  เป็นไงหล่ะ  โดนเอาคืนมั่ง  555”  ผมระเบิดหัวเราะออกมาคับ

“โอ้ยยยยยย  ไอ้นี่  พ่อกินข้าวไม่ลงเลยเนี่ย  ไอ้ลูกบ้า  555”  เป็นพ่อผมที่ขำขึ้นมาก่อนคับ

“ไอ้กฤษ   แก......”  แม่ผมลุกขึ้น  ก้มตัวยื่นมือข้ามโต๊ะมาจะตีผมคับ แต่ผมไม่ยอมให้ตีปัดป้องเต็มที่

“โอ้ยยยยยย   พี่กฤษอ่า  น้องหัวใจจะวาย  นึกว่าโกรธจิงจัง 555”  ตามด้วยไอ้เหม่ง  แล้วมันก็เริ่มต้น  ตักกับข้าวต่อคับ

“ไอ้บ้า  ไอ้เลว  น้ำตากุไหลเลยเนี่ย  ไอ้สัด  เอาคืนไปเลยกุญแจเมิงเนี่ย”  นนท์น้ำตาไหล  แล้ววางกุญแจรถเครื่องของผมบนโต๊ะ

“อ้าวเฮ่ยยยย  เมิงนี่เอง  เอาไปตอนไหนวะ  เร็วชิบหาย  แล้วเมิงเอาไปทำไมอ่า”  ผมถามด้วยความสงสัยคับ

“ถ้ากุไม่ขโมยมา  เมิงก็ต้องบิดมอไซต์มาอย่างที่เมิงบอกนั่นแหละ  กุเลยขโมยมาเก็บไว้ก่อน  กุกลัวเมิงขับรถเร็วแล้วเกิดอุบัติเหตุอะ  แหะ ๆ”  นนท์อธิบายคับ

“แล้วเรื่องพวงกุญแจเมิงอะ  ไปวางไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ  ที่ถนนหน้าตึกอะ”

“ก่อนเมิงจะมาเจอครึ่งนาที  จิง ๆ  ตอนที่เมิงตามหากุอยู่  กุก็ตามดูเมิงอยู่เหมือนกัน  แหะ ๆ  น้องแพรจอดรถรอกุอยู่แถว ๆ  ป่าตรงหน้าหออะ  กุคิดว่า  เมิงขี่รถกลับไม่ได้  ทางที่เร็วที่สุด  ถ้าไม่ให้เพื่อนไปส่ง  ก็ต้องโบกรถแดง  แต่กุว่าสถานการณ์แบบนี้  เมิงหน้าจะโบกรถแล้วเหมาให้เค้ามาส่ง  กุเลยรอดูอยู่  ซักพักพอกุเห็นเมิงโบกรถแดงจิง ๆ  กุเลยไปขึ้นรถกับน้องแพรแล้วขับมาคนละทางกับที่รถแดงพาเมิงมา  ^^”

“อืมมมมมม  แผนสูงอีกตามเคยนะเมิงเนี่ย  คาดอะไรไว้ไม่เคยพลาด  ลูกว่าลูกสรุปได้แล้วแหละแม่  ว่าใครเป็นหัวโจกงานนี้  แล้วใครเป็นคนวางแผนทั้งหมด”  ผมพยักหน้า  ทำหน้าเข้าใจคับ  แล้วผมก็เริ่มลงมือกันข้าวคับ  กินไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลยคับ  แหะ ๆ

เรากินข้าวเสร็จ  ก็ตามด้วยเค้กคับ  โดยที่ย้ายที่กินของหวานมาที่หน้าทีวี  ผมได้ของขวัญจากพ่อกับแม่เป็นนาฬิกาเรือนใหม่คับ  ส่วนของน้องแพรเป็นโมเดลประกอบเองรูปเรือรบคับ  น้องรู้คับ  ว่าผมชอบสะสมอะไรพวกนี้  ส่วนของนนท์  นนท์บอกว่า  เดี๋ยวขึ้นไปรับที่บนห้อง  ผมก็ตาโตคับ  รีบกินเค้ก  แล้วก็ขอตัวขึ้นไปบนห้อง  ก่อนที่จะขึ้นห้อง  พ่อบอกว่า  พรุ่งนี้ออกไปเรียนพร้อมพ่อกับแม่  เดี๋ยวจะแวะเข้าไปส่งในมอคับ

พอขึ้นมาบนห้องนนท์ก็หยิบสมุดบันทึกปกหนังสีน้ำตาลยื่นให้ผมคับ

“เล่มเก่ามันจะหมดแล้วอะ  เห็นมันสวยดีเลยเอามาฝาก“  ผมรับมาแล้วก็เปิดดูข้างในคับ  มีข้อความอวยพรเขียนไว้ที่หน้าแรกของสมุด  และที่สำคัญ  มีจี้เงินรูปฟันอยู่ในช่องเสียบนามบัตรของสมุดด้วย  ผมเลยหยิบขึ้นมาดู  ด้านนึงมีตัวอักษรนูน “CnN” (ย่อมาจาก Christ n’ Nont คับ) และอีกด้านนึง  มีข้อความ “Forever”  ผมเลยยิ้มให้นนท์คับ  นนท์ล้วงเข้าไปในคอเสื้อแล้วก็ดึงสร้อยที่ห้อยคอนนท์อยู่ออกมาโชว์จี้แบบเดียวกันให้ผมดู  แล้วก็เก็บเข้าที่เดิม

“ขอบคุณมากนะ  กุจะพกติดตัวไว้ตลอดเวลาเลย  แต่จิงแล้ว  แค่กุมีเมิง  ก็เหมือนกุได้ของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดแล้วแหละ  กุรักเมิงนะ”  ผมเดินเข้าไปกอดนนท์คับ

“สุขสันต์วันเกิดนะ   ที่รัก ... เมื่อกี๊กุไม่มีโอกาสได้พูดคำนี้อะ”  นนท์ยิ้ม มองหน้าผมคับ  แล้วนนท์ก็หลับตาประกบปากผม  แล้วบทรักก็เริ่มต้นขึ้น  ..........

[chamin]

สวีดัส สวัสดี เพื่อนๆคนอ่านทุกคนนะครับ 

     ผมขอขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านเรื่องที่ผมโพส ผมในฐานะที่ได้เป็นคนโพส ขอบอกว่ามีความสุขมากๆครับที่เห็นเพื่อนๆเข้า

มาอ่านในเรื่องที่ผมได้นำเรื่องนี้มาแบ่งปันให้เพื่อนๆได้อ่านกัน เรื่องนี้ก็มาถึงตอนที่ 15 แล้วพอมาคิดอีกทีผมชักใจหายเหมือนกัน

นะครับที่จะต้องบอกว่า อีกประมาณ 10 ตอนเรื่องนี้ก็ต้องจบสหบทที่ 1 แล้วครับ ซึ่งผมขอบอกไว้ก่อนนะครับว่าสหบทที่ 2 นั้นผม

ไม่แน่ใจว่า พี่กฤษที่เป็นผู้เขียนเรื่องนั้นไม่ได้ลงไว้ให้อ่านว่าหรือไม่ได้แต่งเอาไว้ ซึ่งตัวผมเองก็รอสหบทที่ 2 อยู่เหมือน-

กัน แต่ไม่เป็นต้องห่วงนะครับ หากไม่มีสหบทที่ 2 จริงๆ ก็ไม่ต้องกลัวว่าเรื่องนี้จะจบแบบไม่สมบูรณ์

เพราะสหบทที่ 1 นั้นจบสมบูรณ์ในตัวเอง อยู่แล้ว รับรองว่าเพื่อนๆไม่ได้รู้สึกว่าค้างอย่างแน่นอน(?) 


@yayee2  นั่นซิครับ มีคนคิดเหมือนผมตั้ง 2 คนแน่ะ



ต่อจากนี้จะพยายามมาลงทุกๆ 2 วันนะครับ แต่จะลงให้ครั้งละ 2 ตอน