หัวข้อ: Bad Boy Mania

[tonkhaw]

แอร๊ยยยย คุณพ่อคุฯ คุณเเม่เราจะมาเเล้ว

รอ ร๊อ รอ

สงสารเฮงจับใจเจอสก๊อยแบบนี้เข้าไป

มีหวังไม่ได้อยู่เป็นสุขเเน่ๆ

[malula]

ชักจะสงสารน้องเนย ดูเหมือนหนุ่ม ๆ จะแย่งกันแพ้เพื่อผลักเธอไปให้คนอื่น
อิณุ แกนี่นะต้องให้น้องมิคแก้ปัญหาให้ตลอด แล้วยังต้องมาเจ็บตัวด้วย ฮึ่ย...

[MZter]

เรื่องนี้บุคคลที่น่าสงสารที่สุดคงไม่พ้นไปรละมั้งเนี่ย เหอๆ 
อยู่ดีๆ ก็มีไม้หน้าสามมาประเคนถึงที่

[PrAeW]

มิคสุดยอดๆๆๆๆๆ
เฮงซวยคนต่อไป
 

[gupalz]

ไปรมันซวยจิงๆ

[Cherry Red]

อืม...เหมือนจะจบแบบสุขสันต์กันทุกฝ่าย ( มั้ง? )
เอาเป็นว่าคู่ผัวเมีย Bad Boys เค้าได้เรียนรู้และเข้าอกเข้าใจกันมากขึ้นก็... ดีแล้ว 

ส่วนไปร ควรจะเลิกยุ่งกับคู่ณุ-มิค ได้แล้วนะ ซวยแล้วซวยอีก ไม่รู้จักจำ ( ไปรเถียงว่า พวกมันมายุ่งกับกูเองเฟ้ย  )

รออ่านเรื่องของรุ่นใหญ่ พ่อแม่และน้า ๆ จะวายป่วงได้เท่ารุ่นลูก รุ่นหลานรึเปล่านะ ?

[kun]

เดี่ยวมาอ่านต่อน่ะ
สนุกๆๆมากกเลย

[ratnalin]

เนยจ๋า ชีวิตเธอจะมีความสุขมั๊ยเนี่ย ลอยไปลอยมา ถูกใช้เป็นของรางวัล 
นานๆไป มิคก็ทั้งแสบทั้งโหด ณุก็กลัวเมียขึ้นทุกวัน 

รอตอนถัดไป

[kun]

ฮ่า ดีอ่ะ สนุกมากเลย
ตัวละครทุกตัวน่ารัก มีจุดเด่นที่แตกต่างกันไป
รอตอนต่อไปน่ะ

[winndy]

รอตอนพิเศษค่ะ คงจะวุ่นกันน่าดู
อยากอ่านจัง

[blackcoriander]

Chapter 6
How I met your Mother
Special Chapter : PuxBall & TopxTo




   หน้าห้องผอ.โรงเรียน มิคโดนน้าชายลากให้มานั่งตรงข้ามโต๊ะครูใหญ่ทั้งๆที่หน้าตายังบวมช้ำ

   “เดี๋ยวนี้ใครสั่งสอนให้แกไปต่อยตีกับคนอื่นวะฮะ มิค”

   เด็กหนุ่มยอมไม่ตอบน้า นึกเสียใจอยู่เล็กน้อยเหมือนกันที่เรื่องมาลงเอยแบบนี้ได้

   หลังจากเหตุการณ์นั้นพอณุจะไปมีเรื่องทีไร เขาก็เลยตามไปด้วยทุกที   แล้วไปๆมาๆพอมีเขามาร่วมด้วยก็ดันชนะมาตลอด จนพวกเขากลายเป็นคู่ขวัญที่โรงเรียนไหนก็กล่าวถึงไปเสียแล้ว

   นี่ถ้าครั้งนี้ไม่โดนจับได้ก่อนก็คงชนะไปง่ายๆเหมือนเดิมนั่นแหล่ะ

   “เพราะแฟนแกล่ะสิ ใช่มั้ย”

   มิคหันขวับไปมองหน้าคนถาม

   “น้า! ไม่ต้องพูดออกมาก็ได้”

   พูดยังไม่ทันจบประโยค คนที่ถูกพาดพิงถึงก็โดนลากตัวมาถึงห้องเช่นกัน

   “ขอโทษจริงๆครับผอ. ลูกชายผมมันแย่เอง”

   “โอ๊ยยย พ่อ... เจ็บ!!!”

   ณุร้องลั่น ในขณะที่ภูไม่ยอมปล่อยคอลูกที่กำลังฟกช้ำตามคำขอ

   “เออ เอาเถอะครับ ขอบคุณทั้งสองมาก เดี๋ยวช่วยออกไปรอข้างนอกซักครู่นะครับ”

   ผอ.กล่าวขึ้นตามมารยาท แต่ทว่าในวินาทีที่ผู้ปกครองทั้งสองคนหันมาเจอหน้ากันนั้น ก็พลันเกิดเรื่องประหลาดที่ไม่คาดฝัน...

   “ไอ้เชี่ยภู...”

   “ไอ้สัดท็อป...”

   เด็กหนุ่มทั้งสองมองหน้าผู้ปกครองของตัวเองอย่างงุนงง

   “ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย”

   ชายทั้งสองคนโผเข้าเอาเข่าเตะฟาดอีกฝ่ายกันด้วยความคิดถึงล้นปรี่... ถ้าใครไม่เข้าใจบริบทนี้คงนึกว่าทั้งคู่คงจะต่อยตีกันเป็นแน่แท้แล้ว

   “เอ้อ... คุณครับ--”

   “ไอ้สัด กูนึกว่ามึงจะตายไปแล้ว”

   “ตายเหี้ยอะไร มึงนั่นแหล่ะ ไม่เคยติดต่อมาเลย ห่า”

   “เลี้ยงเหล้ากูเลยสัด มึงยังติดกูอยู่ชัดๆ”

   “เชี่ยไรวะ มึงสิที่ต้องเลี้ยงกู...”

   เสียงโหวกเหวกโวยวายของทั้งสองล่องลอยออกจากห้อง เมื่อเจ้าของเสียงกอดคอเดินออกไปด้วยกันราวกับลืมจุดประสงค์ที่มาที่นี่ไปแล้ว

   ผอ.ค้างเติ่งอยู่ในท่ายกมือจะห้ามปราม แต่สุดท้ายก็ได้แต่อ้าปากค้างมองตามทั้งคู่ไป

   ...ไม่ได้ต่างอะไรจากเด็กหนุ่มอีกสองคนแม้แต่น้อย

   “น้ากูรู้จักพ่อมึงด้วยเหรอ”

   ณุยังคงงุนงง อ้าปากค้าง สมองยังไม่ทำงานเช่นกัน

   ดูท่าว่าเรื่องวุ่นๆจะตามมาอีกเสียแล้ว...


...................................................................


   “กูว่าแล้วว่ารถคันนั้นมันคุ้นๆ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นรถมึงจริงๆ” ท็อปวางแก้วเหล้าลงกับโต๊ะ หัวเราะร่าเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อหลายเดือนก่อนอีกครั้ง แน่ใจชัดเจนแล้วว่ารถสีดำคันงามที่ที่ณุใช้ขับมารับมิคไปเดทเมื่อวันนั้นเป็นคันเดียวกับที่ภูทนุถนอมใช้มาตั้งแต่สมัยมัธยมนั่นเอง

   “แล้วมึงจำได้ยังไง...” ภูกระดกแก้วเหล้าเข้าปากไป

   “เอ๊า... ก็กูนี่แหล่ะที่เป็นคนเห็นคราบบนเบาะมึง”

   ภูถึงกับพ่นเหล้าออกมาเป็นสาย ยิ่งทำให้เพื่อนหัวเราะหนักยิ่งกว่าเดิม

   “อ๋อ เออ อืม...” ชายร่างสูงกระอักกระอ่วน รีบดื่มน้ำตามกลบเกลื่อนความอับอาย

   “ตอนนั้นพวกกูช็อคมาก ไม่คิดเลยว่ามึงกับไอ้บอลจะ...”

   “พวกกูก็ช็อคเหมือนกันแหล่ะตอนรู้เรื่องมึงกับไอ้โต๋...”

   พูดยังไม่ทันจบประโยค ความเงียบอันน่าอึดอัดก็กดทับเสียจนหายใจแทบไม่ออก... ที่ผ่านมาช่างเป็นช่วงเวลาหลายสิบปีอันยาวนานที่ต่างฝ่ายต่างก็รู้ความลับกันแต่ก็ไม่เคยได้เปิดอกพูดกันตรงๆ

   ...และยิ่งกระอักกระอ่วนมากขึ้นไปใหญ่เมื่อความลับนั้นยังคงดำเนินอยู่ถึงปัจจุบัน

   “เอ้อ เห็นว่าณุเป็นลูกมึงนี่ มึงแต่งงานแล้วเหรอวะ”

   “เออ... ก็ประมาณนั้น”

   “กับใครวะเฮ้ย ไม่เคยบอกกันเลย ไอ้ห่า”

   “ก็...กับไอ้บอลนั่นแหล่ะ”

   คราวนี้เป็นตาท็อปที่อึ้งไปบ้าง ดวงตาไร้อารมณ์หลังกรอบแว่นถึงกับเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเพิ่งจะได้ยิน

   “สงสัยวันนี้กูจะเมาแล้วว่ะ ฮ่าๆๆ”

   “สัดท็อป... กูพูดจริง”

   พอเห็นความหนักแน่นในคำพูดนั้นท็อปก็ผงะไปชั่วครู่... ก่อนที่อยู่ดีๆอะไรบางอย่างที่ตกตะกอนอยู่ในจิตใจก็ถูกกวนขึ้นมาจนขุ่นข้น

   ในเมื่อเพื่อนรักยอมสารภาพความจริงมาได้ขนาดนี้ แล้วเขายังจะมีหน้ามาปกปิดความลับได้อยู่อีกหรือ?

   “เออ... กูกับไอ้โต๋ก็... อยู่ด้วยกันอยู่เหมือนกัน”

   เป็นอีกครั้งที่ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันนิ่ง ราวกับคาวบอยสองคนที่จ้องหน้าจะดวลปืนกลางเมืองร้าง หากใครขยับก่อนเพียงแต่ก้าวเดียวคงจะพ่ายแพ้ไปแน่

   จนกระทั่ง... แก้วเหล้าทั้งสองแก้วถูกยกขึ้นดื่มในวินาทีเดียวกัน

   คืนนี้ยังอีกยาวไกลแน่นอน!


...................................................................


   ณุไม่เคยเห็นพ่อของตัวเองเมาเละเทะขนาดนี้มาก่อน... ถึงกับขนาดที่แม่ปล่อยให้นอนอยู่บนโซฟาทั้งคืนก็ย่อมไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้วแน่

   “ณุ ดูแลพ่อด้วย เดี๋ยวแม่ไปทำงานก่อน”

   สายโด่งจนเกือบจะเที่ยงอยู่แล้วเมื่อเด็กหนุ่มเดินสะลึมสะลือลงมาข้างล่าง เห็นคนเป็นแม่รีบใส่รองเท้าก่อนจะหุนหันออกจากบ้านไปทั้งๆที่ยังไม่มีคำตอบเลยด้วยซ้ำ

   แต่จะให้มีตัวเลือกอื่นก็คงทำไม่ได้เสียแล้ว ในเมื่อตอนนี้เขาก็โดนกักบริเวณเป็นการลงโทษอยู่เหมือนกัน

   ช่างเป็นวันที่น่าเบื่อ ...แต่แล้วเหตุการณ์เมื่อวานที่โลกกลมเหลือแสนมันก็กลับมาสะกิดใจเขาอีกครั้ง ทำให้เขานึกสงสัยขึ้นมาจนแทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่

   และก็มีทางเดียวที่จะรู้ได้

   “พ่อ... พ่อ...”

   ชายร่างสูงขยับหนีอย่างนึกรำคาญ ส่งเสียงคำรามอยู่ในคออย่างไม่สบอารมณ์

   “พ่ออออออออออ!!!”

   ณุตะโกนใส่หูพ่อเข้าไปเต็มแรง... แล้วมันก็ได้ผล

   “ห๊ะ อะไร! โอ๊ย ไอ้ณุ!” ภูตบหัวลูกกลับ

   “พ่อเดี๋ยว อย่าเพิ่งหลับเด๊” ลูกชายดึงแขนพ่อไว้ให้ลุกขึ้นนั่ง “คุยกันก่อนดิ ตกลงเมื่อวานเกิดไรขึ้น”

   “เกิดอะไร...” ภูหรี่ตานึก ราวกับถ้าเพ่งมองในห้องสี่เหลี่ยมแล้วจะเห็นอดีตขึ้นมาได้ “...ก็ไม่มีไร พ่อก็ไปกินเหล้ากับเพื่อน ก็แค่นั้น”

   “แล้วพ่อไปรู้จักกับน้าของมิคได้ไง”

   ภูหรี่ตาอีก “ก็เพื่อนกัน ตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว อยากรู้ทำไมล่ะ หา”

   “ก็อยากรู้เฉยๆ ไม่ได้เรอะ”

   “ถ้าอยากรู้จริงๆเรื่องมันยาว... คงจะเลยไปถึงเรื่องของพ่อกับแม่แกด้วย จะเอาเรอะ?”

   แค่ได้ยินประโยคหลังณุก็ขนลุกแล้ว เหตุเพราะทุกครั้งที่พ่อพยายามจะเล่าให้ฟังทีไรมันก็ช่างเป็นมหากาพย์ยืดยาวเสียจนเขาอดใจไม่ไหวต้องเผลอหลับไปทุกครั้ง

   แต่เดี๋ยวสิ... ไหนๆวันนี้เขาก็ไปไหนไม่ได้ แถมยังไม่มีอะไรทำอีกด้วย...

   “เออ เอาสิพ่อ อยากเล่าก็เล่า”

   เพียงแค่นั้นแหล่ะ สองตาของภูก็เบิกโพลง คิดว่าตัวเองคงจะหูฝาด

   “ฮึ จะเอาจริงเรอะ”

   “แหมพ่อ เล่ามาเหอะน่า”

   และแล้วคนเมาก็พลันตาสว่าง... รอยยิ้มเบิกบานปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง...


...................................................................


   ท็อปในสภาพหัวฟู สายตาเปลือยเปล่าไร้แว่นเหลือเพียงขีดเส้นเดียวบางๆ เดินลากขาเหมือนซอมบี้เข้ามาในห้องครัว ปาดมือเปะปะหาแก้วกาแฟของตัวเองเหมือนกับมองอะไรไม่เห็น

   มิคที่แอบมองอยู่ทนเห็นสภาพนั้นไม่ได้ ก็เลยต้องผละจากอาหารเช้าของตัวเองเข้ามาแย่งแก้วจากมือท็อปไป

   “น้าไปนั่งเหอะ เดี๋ยวผมชงให้”

   “ไอ้โต๋อยู่หนาย...”

   กลิ่นแอลกอฮอลล์ยังคงเจืออยู่ในกลิ่นหายใจรุนแรง ทำเอาหลานชายเกือบจะผงะไป

   “น้าโต๋ออกไปทำงานแล้ว”

   เด็กหนุ่มชงกาแฟให้ ในขณะที่สายตาก็เหลือบมองน้าชายอยู่เป็นระยะ... แล้วอยู่ๆก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานขึ้นมาได้อีกครั้ง

   ท็อปไม่ใช่คนพูดมาก ยิ่งเป็นเรื่องของตัวเองแล้วยิ่งไม่พูดใหญ่... แต่คราวนี้เขาจะลองเสี่ยงดูซักตั้ง

   “กี่โมงแล้ววว...”

   “จะสิบเอ็ดโมงแล้วน้า”

   “ปวดหัวชิบ”

   ท็อปนั่งกุมขมับ รู้สึกเหมือนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ

   จนกระทั่งแก้วกาแฟกรุ่นถูกวางให้ตรงหน้า ซอมบี้หัวฟูเลยโงหัวขึ้นมาได้อีกครั้ง

   “น้า... ตกลงเมื่อวานมันอะไร”

   “อะไรล่ะ” ท็อปพยายามคว้าแก้วนั้น แต่หลานชายก็ดึงแก้วหนี

   “น้าไปรู้จักกับพ่อณุได้ไง”

   “ฮะ!” ชายหนุ่มหัวเราะเสียงขึ้นจมูก “ชาติก่อนสงสัยจะดื่มเหล้าร่วมสาบานกันล่ะมั้ง”

   คำตอบที่ได้ดูไม่ปะติดปะต่อเหมือนยังไม่ได้สติ   ทำให้มิคได้แต่งุนงงอยู่ในใจ

   “ถ้าเป็นเพื่อนกัน แล้วเขาเป็นเพื่อนน้าโต๋ด้วยรึเปล่า”

   “อ่ะแหงสิ” ท็อปพยายามคว้าแก้วมาให้ได้อีกครั้ง

   “แล้วตกลงน้าจะเล่าให้ฟังได้รึยังว่าเจอกับน้าโต๋ได้ยังไง”

   เพียงแค่นั้นท็อปก็เงียบไป เหมือนว่าจะมองหลานตาขวาง ทำเอามิคถึงกับสะดุ้ง

   แน่ล่ะว่าถ้ายิ่งเป็นเรื่องนี้ ท็อปก็ยิ่งบ่ายเบี่ยงที่จะพูดถึง   พอนึกขึ้นได้หลานชายก็เริ่มถอดใจ... วินาทีเดียวกับที่ท็อปคว้าแก้วจากมือเขามาได้พอดี

   “นั่งลงสิ”

   ชายหนุ่มจิบกาแฟช้าๆ ทำให้หลานชายนิ่งมองอย่างตะลึงงัน

   ...คิดว่าชาตินี้น้าท็อปไม่มีวันจะเล่าให้ฟังเสียแล้ว!




To be Continue...
ปล.ชื่อตอน How I met your mother ได้ inspiration มาจากซีรีย์ฝรั่งชื่อเดียวกันจ้ะจ้ะ แค่พ่อเล่าให้ลูกฟังว่าเจอกับแม่ได้ยังไงทำไมมันต้องยาวนานมหากาพย์ขนาดนั้นด้วย ฮ่าๆๆ ยังไม่เคยดูหรอกนะ แต่ชอบชื่อจังเลย...
โปรดติดตามจ้ะ!

[tonkhaw]

โอ้ น่าติดตามอย่างเเรง สงสัยสมัยยังหนุ่มน้อย

คงจะเเสบๆกันน่าดู

[choijiin]

เอ๊ย!!!
สนุกมว๊ากค่า
 
แบบว่าเห็นชื่อเรื่องก็แอบร้อนๆหนาวๆ
กลัวว่าจะได้กินมาม่ากัน
ไปๆมาๆคิดว่านั่งดูซิทคอมตอนเย็นวันอาทิตย์
สนุกจริงๆนะเนี่ย
แบบว่าเขียนเรื่องอ่านแล้วไหลลื่นดี
แล้วมีมุกฮามากๆมาเป็นระยะ
แถมผูกเรื่องสนุกดี
แบบว่าขอสมัครเป็นขาประจำอีกคนด้วยนะจ้ะ
แจก+แจกเป็ดโลดดดดดดดดดด
ตอนหน้ามาไวๆน้า
 

[Cherry Red]

ดูจากปฏิกิริยาตอนเจอกัน คาดว่ารุ่นพ่อ รุ่นน้า คงเกรียน เอ้ย... Bad Boy ไม่แพ้รุ่นลูก รุ่นหลาน เป็นแน่เชียว  :m29
เห็นพ่อภูบอกย้อนความหลังยาวเป็นมหากาพย์ ไม่รู้จะยาวสู้ Series เรื่อง How I Met Your Mother (ฝรั่ง)ได้ไหมเนี่ย ?
( อันนั้นล่าสุด Season 7 เชียวนะ  )

[Tiamo_jamsai]

  มารอต่อยุนะ

[bytoey]

 

[qq_oo]

รอๆๆๆอยู่จ้า
สนุกมากๆๆเลย

[Tifa]

พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ ชอบมากๆ

เรื่องน่ารักดี ส่วนเรื่องของรุ่น พ่อ เเม่นั้น

คงจะน่าสนุกไม่เเพ้กัน คริๆ

[malula]

มานั่งตาแป๋วรอฟังมหากาพย์เจ้าค่ะ

[W-Rose]

ค้างงงง!!! 

 

[ratnalin]

น่ารักมากเลย รอๆๆๆ ><

[gupalz]

มหากาพย์ตอนนี้ยาวจิงๆด้วยยย

[blackcoriander]

How I met your Mother (2/8)
Continue...

The 3 Rules



   18 ปีก่อน...

   หากจะพูดถึงแก๊งค์สี่แสบ ก็ต้องคิดถึงสี่คนนี้... นั่นคือแก๊งค์เด็กหนุ่มที่นั่งหลังห้องประจำ ถ้าไม่ก่อกวนในห้องเรียนก็พบได้ตามร้านเกมทั่วไป

   เป็นการผสมอันลงตัวระหว่างสี่แสบที่มาอยู่ด้วยกัน และแทบจะไม่มีใครเคยเห็นว่าไม่ครบแก๊งค์

   ภู... เด็กหนุ่มที่ตัวสูงที่สุดในรุ่น ทั้งๆที่ม.ต้นเป็นแค่เด็กอ้วนคนหนึ่ง แล้วอยู่ดีๆก็ทั้งสูงทั้งผอมทั้งหล่อขึ้นพรวดพราดจนน่าตกใจ แถมยังจะเป็นลูกคนรวยมีรถสวยขับอีกต่างหาก

   ผิดกับบอล... เด็กหนุ่มร่างผอมที่ม.ต้นหน้าตาไม่โดดเด่นเท่าไรนัก งานอดิเรกก็คือเตะบอลกับเพื่อนฝูง แต่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นคนที่จริงจังกับชีวิตมากที่สุดในกลุ่ม

   ส่วนท็อป... ไอ้เกรียนหน้าตาย พูดน้อยแต่แสบหนัก เป็นเทพแห่งเกมเกือบทุกชนิด ไม่ค่อยสุงสิงกับคนนอกกลุ่ม แล้วก็ต้องโดนปราบความแสบเมื่ออยู่ดีๆก็มีแฟนไปเสียได้

   และสุดท้าย ไอ้โต๋... แว๊นซ์ประจำรุ่น ดูได้จากสไตล์การแต่งตัวสุดขั้วกับการขี่มอเตอร์ไซค์มาโรงเรียนทุกวัน แถมยังจะมีแฟนเป็นสก๊อยตัวแม่ ถ้าหากไม่เห็นมันอยู่กับเพื่อนก็อยู่กับแฟนนี่แหล่ะ

   ส่วนวีรกรรมของพวกเขานั้น จะเล่ากี่วันก็ไม่จบ... ถ้าไม่มาทำเรื่องแสบที่โรงเรียน ตั้งวงไพ่ ก็มีแต่จะโดดไปเที่ยว ก๊งเหล้ากันตั้งแต่หัววัน...

.....
..
.....

   “เหล้า... เพราะเหล้านั่นแหล่ะ” ท็อปจ้องกาแฟในมือนิ่ง ราวกับเห็นน้ำคาเฟอีนในแก้วเป็นน้ำเมา

   ยิ่งพูดมิคก็ยิ่งงง รู้สึกแต่ละประโยคของน้าจะไม่ได้ปะติดปะต่อกันเสียเลย

   “อะไรของน้าน่ะ”

   “มันคือปีศาจ ถ้าจะกินต้องกินอย่างมีสตินะมิค”

   “แล้วไงล่ะน้า”

   “มันทำอะไรได้หลายอย่าง...” ท็อปพูดต่อไปราวกับไม่ได้ยิน “แม้แต่... ทำให้แกข่มขืนเพื่อนตัวเอง”

.....
..
.....

   เป็นค่ำคืนจัญไร... พวกเขายังเด็กเกินกว่าจะรับมือกับแอลกอฮอล์ฤทธิ์แรงได้ แต่ตอนนั้นพวกเขาก็ยังเด็กเกินกว่าที่จะเรียนรู้ความจริงข้อนี้เช่นกัน

   บ้านภูเกือบจะเรียกได้ว่าเป็นคฤหาสน์ ถูกใช้เป็นแหล่งปาร์ตี้ของเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก... แต่แล้วพอโตขึ้น มันก็กลายเป็นสถานที่ก๊งเหล้าของเพื่อนฝูงยามพ่อแม่ไม่อยู่ไปเสียอย่างนั้น

   เป็นเช้าที่โต๋ตื่นขึ้นมา... พบว่าร่างกายเปลือยเปล่า เจ็บปวดไปทั่วตัวราวกับถูกทำร้าย

   และพอหันไปมอง ก็เห็นว่าคนเพียงคนเดียวในห้องก็เปลือยเปล่าอยู่เช่นกัน

   ...หลักฐานแค่นั้นก็มากเพียงพอแล้ว

   “ท็อป... มึงทำอะไรกู”

   โต๋ปลุกเพื่อนสนิทให้ตื่นขึ้น สีหน้าของท็อปดูงัวเงียใสซื่อเสียจนน่าโมโห

   “อะไร กูทำอะไร”

   “ไอ้สัด... มึงไม่เห็นเหรอ หลักฐานทั้งหมดนี่...”

   โต๋ชี้ให้ดูกองขยะรอบตัว ทั้งเสื้อผ้าที่ถูกทิ้งขว้างอย่างไม่ใส่ใจ เรื่อยไปถึงขวดเปล่าที่นอนตะแคงอยู่ข้างพวกเขา

   แต่ท็อปกลับมองไปที่อื่น

   “ไหนดู...”

   จับเพื่อนให้นอนลงหลังกระแทกพื้น ดันเข่าของคนที่นอนอยู่ให้แยกออกจากกันไม่ให้ทันตั้งตัว

   และคราบที่หลงเหลืออยู่บนผิวเนื้อมันยิ่งชัดเจนกว่าหลักฐานรอบตัวเสียอีก

   “ไอ้เหี้ยท็อป...!!!”

   “อ่อ กูจำได้แล้ว” ท็อปพูดเรียบๆ... ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

   ภาพเมื่อคืนมันกลับมาเป็นฉากๆ หากเพียงแต่มันไม่เพียงพอที่จะบรรเทาอารมณ์ที่พุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง

   ทันใดนั้นเขาก็นึกสนุกใส่นิ้วเข้ามาในร่างอีกฝ่ายโดยไม่บอกกล่าว  ชักนำให้เสียงร้องเย้ายวนหลุดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

   “มึงชอบมั้ยล่ะ”

   “เชี่ยท็อป เอาออกไป!”

   “เห็นมึงเสร็จตั้งหลายรอบนี่ ก็นึกว่ามึงรู้สึกดี”

   “กู... จำ... ไม่ได้”

   เรื่องที่ว่าโต๋จำไม่ได้ดูท่าจะจริง   เพราะในค่ำคืนที่ผ่านมาราวกับว่าสัตว์ร้ายในตัวของเด็กหนุ่มถูกปลดปล่อย เหลือแต่สัญชาติญาณเรียกร้องหาการร่วมรักที่รุนแรงไม่รู้จักจบสิ้น ถ้าหากเจ้าตัวจำได้ก็คงอับอายเสียจนมองหน้าใครไม่ได้แล้วกระมัง

   “ดีกว่าทำคนเดียวหรือเปล่าล่ะ...”

   โดนจี้ลงตรงจุดสำคัญ โต๋ถึงกับดิ้นพล่านเหมือนจะตายเอาให้ได้

   “ท็อป... กูเกลียดมึง”

   เมื่อพูดด้วยดีๆแล้วดันไม่ยอมตอบ ความโกรธของคนถามมันก็พุ่งพล่านขึ้นมาทันที

   จับหน้าเพื่อนเข้ามาจูบจาบจ้วง ทำเอาริมฝีปากที่พ่นแต่คำผรุสวาทถึงกับยอมจำนนเมื่อถูกรุกรานอีกครั้ง... และแล้วสัมผัสนี้ก็ไปซ้อนทับกับความทรงจำ ทำให้เขานึกภาพเมื่อคืนออกขึ้นมาได้

   เพราะเกม Truth or Dare นั่นแท้ๆที่ทำให้เรื่องกลายมาเป็นแบบนี้

   เมื่อคืนเขามึนเมาเสียจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่ ยังหัวเราะร่าอยู่เลยเมื่อท็อปเลือก Dare แล้วดันต้องทำตามคำสั่งด้วยการจูบเขา

   นึกว่าจะสนุกกันเล่นๆ ไม่ได้คิดอะไรด้วยซ้ำ... แต่ท็อปกลับกล้าจู่โจมขโมยจุมพิตเขาต่อหน้าเพื่อนทั้งสอง   ไม่ใช่เพียงสัมผัสผิวเผินชั่วครู่ แต่กลับดื่มด่ำราวกับกระหายในรสสัมผัสอันโอชะ ลิ้นร้อนถลำลึกลงไปทุกที

   เนิ่นนานเสียจนลืมไปแล้วว่านี่เป็นเพียงแค่เกม... ร้อนเร่าเสียจนชักนำทุกอย่างให้เลยเถิดมาถึงขั้นนี้

   เป็นเพราะจุมพิตร้ายกาจนี้นั่นเองที่ทำลายทุกอย่างลงจนหมดสิ้น

   พอได้สติ คนถูกรุกรานก็ผลักอกท็อปออกไปอย่างแรง ไม่อยากจะตกเป็นเหยื่ออีกต่อไปแล้ว

   “มึง อย่า!”

   “เห็นมึงออกจะชอบ---”

   “มึงอย่าจูบกู!”

   โต๋ตะโกนใส่หน้าเพื่อน และนั่นยิ่งทำให้ไฟโทสะของอีกฝ่ายลุกท่วมยิ่งกว่าเดิม

   ถ้าไม่อยากได้จูบ เขาก็จะให้อย่างอื่น!   ท็อปคิดเพียงแค่นี้เมื่อถอนนิ้วออกมาแล้วสวนร่างเข้าไปอย่างเร็ว ได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจดังก้องพร้อมๆกับที่ทั้งร่างกระตุกเกร็ง

   เป็นอีกครั้งที่ท็อปหน้ามืด รู้เพียงแต่ว่าอยากจะทำทุกวิถีทางให้ร่างนี้ยอมจำนนเท่านั้น

   “บอกสิว่ามึงชอบ”

   “ท็อป... ไม่เอาแล้ว”

   ความจริงร่างกายนี้คงจะเหนื่อยล้า... เมื่อคืนอาจจะถึงขีดสุดไปแล้วก็ได้ แต่เมื่อมันยังไม่จบสิ้นก็เหมือนว่ายังไม่ตื่นจากฝันร้ายเสียที

   “บอกมาแล้วกูจะหยุด”

   “ไม่!”

   ท็อปเบียดร่างเข้ามายิ่งกว่าเดิม รู้สึกได้ว่าถลำลึกลงไปกว่าที่เคย...   โต๋ถึงกับเผลอเงยหน้ามองไปข้างหลัง ตกใจที่ร่างกายของตนตอบสนองกับการกระทำร้ายกาจเช่นนี้

   ยังไม่พอ... สัมผัสอันลึกล้ำนั้นพลันกลายเป็นจังหวะอันดุดัน

   เสียงร้องอันไม่ได้ตั้งใจไหลทะลักออกมาไม่หยุด เด็กหนุ่มยิ่งตื่นตระหนกเมื่อรู้สึกว่าแท้จริงแล้วร่างกายไม่ได้แค่ตอบสนอง แต่กำลังเรียกร้องโหยหาสัมผัสมาเติมเต็ม   และยิ่งได้รับมันมามากเท่าไร สัมปชัญญะก็ค่อยๆเลือนหายมากขึ้นเท่านั้น

   เขายอมให้มันเป็นอย่างนั้นไม่ได้!

   “ท็อป... อย่า...” โต๋กัดฟันพูดอย่างยากเย็น “...กูกับมึงก็มีแฟนแล้วนะเว้ย!”

   นี่แหล่ะที่จะเรียกสติท็อปกลับมาได้ นี่แหล่ะที่จะทำให้เรื่องราวเลวร้ายนี้จบสิ้นกันที...

   แต่ทว่า... คนฟังกลับไม่ได้หยุดฟังเลยด้วยซ้ำ!

   “แล้วยังไง? เราชอบกันหรือไง”

   “ไม่ใช่!”

   “เห็นมั้ยล่ะ ไม่ได้ถือว่านอกใจเสียหน่อย... ก็แค่เรื่องนี้เท่านั้นแหล่ะ”

   ท็อปก้มตัวลงกระซิบที่ข้างหู ลืมสิ้นแล้วว่าศีลธรรมคืออะไร

   “แค่กู กับมึง... ไม่ต้องมีพันธะ ถ้ากูอยากมึงก็ช่วยกู ถ้ามึงอยากกูก็ช่วยมึง ดีไหมล่ะ”

   “ท็อป... มึง”

   จะพูดอะไรต่อก็ลืมไปแล้วเมื่อจังหวะทวีความหนักหน่วง ราวกับถูกล้างสมองไปเสียสิ้น

   เป็นความจริงว่าร่างกายของทั้งสองเข้ากันไม่มีที่ติ   จากที่เคยเป็นเพื่อนสนิท ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ มาวันนี้เหลือเพียงสัตว์ร้ายบ้าคลั่งที่โจนจ้วงเข้าหากัน ตักตวงกลิ่นคาวเลือดอันไม่รู้จักพอ

   และจุดที่โต๋เกือบร้องออกไปว่าขอมากกว่านี้... เขาก็รู้ตัวทันทีว่าพ่ายแพ้เอาเสียแล้ว

   สมองมึนชา ถูกย้อมสีให้เห็นแต่ภาพลวงราวกับยาเสพติด   รู้เพียงแต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่แล่นเข้ามาในจิตสำนึก ไม่ได้ผ่านการไตร่ตรองเลยด้วยซ้ำ

   “กูมีกฎให้สามข้อ...”

   เหงื่อของท็อปหยดลงมาข้างหมอน ใบหน้าเครียดขึ้งนั้นดูออกว่ากำลังตั้งใจฟัง

   “ว่ามา...”

   “หนึ่ง... ห้ามจูบกู”

   “ได้ แล้วแต่มึง” ท็อปว่า

   “สอง... ห้ามหึงกู...”

   “เออ กูไม่หึงมึงอยู่แล้ว”

   “สาม...”

   เล็บทั้งสองมือจิกลงบนบ่าเพื่อนเสียแน่น ความร้อนทวีจังหวะขึ้นจนแทบบ้า...

   “ห้ามรักกู...”

   ท็อปคำรามออกมา จะด้วยความเจ็บปวดที่โดนจิกเสียแรงหรือเพราะว่าถึงขีดสุดแล้วก็ไม่รู้ได้... รู้เพียงแต่ว่าอีกฝ่ายก็กรีดร้องไม่ต่างกันเมื่อต้องรองรับตัณหาที่หลั่งไหลเข้ามาลึกสุดกาย

   ร่างผอมเกร็งไปทุกส่วน รีดไหลราคะออกไปจากกายเช่นกัน

   ท็อปถึงกับหมดแรงทรุดลงโดยไม่คาดฝัน... เพิ่งรู้ว่าร่างกายของตนก็เหนื่อยล้าไม่แพ้กับอีกคน แต่กลับมีสิ่งหนึ่งที่นึกยินดีอยู่ในใจ

   รอยยิ้มเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นบนหน้าเด็กหนุ่ม ดื่มด่ำกับชัยชนะอันหอมหวาน

   “ได้... ถ้ากูทำตามทุกข้อ มึงก็ต้องทำเหมือนกัน”

   โต๋ยังหอบหายใจถี่รัว สมองยังคงว่างเปล่าคิดอะไรไม่ทัน

   “...ได้”

   ศึกอันรุนแรงสงบลงอีกครา... เพียงแต่ว่าหลังจากนี้มันอาจจะปะทุขึ้นอีกเมื่อไรก็ได้ทั้งนั้น

   และแล้วเกมสงครามอันยาวนานอันผูกมัดด้วยกฎสามข้อนี้ก็ได้เริ่มต้นขึ้น...





To be Continue!!!

[gupalz]

อะไรจะรุนแรงขนาดนี้

[choijiin]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
อิน้าท๊อปทำไมแกเลวอย่างนี้
ปล้ำเพื่อนหน้าตาเฉย
แล้วยังมาบอกว่าไม่ได้ทำผิดอี๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้าโต๋น่าสงสารอ่ะ
 
คู่นี้เมะทำให้คนอ่านไม่ปลื้มเล้ย
หวังว่าคู่คุณพ่อคุณแม่คงจะน่ารักกุ๊กกิ๊กกว่านี้นะ
คนอ่านเศร้า
 

[Cherry Red]

มาแล้ว ย้อนอดีตบรรดา Bad Boy ตัวพ่อ ตัวแม่ ตัวน้า เริ่มมาก็ทำท่าจะดราม่าซะแล้วสิ
ท็อป-โต๋ จากเพื่อนร่วมก๊วน เลยกลายเป็น เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด แทงข้างหลัง ทะลุถึงหัวใจกันเลยทีเดียว
แต่กฏ 3 ข้อที่ว่า ห้ามจูบ ห้ามหึง ห้ามรัก มีไว้ห้ามใจตัวเองชัด ๆ เลยนั่น...

[ratnalin]

คู่SM! แต่เฮียท็อปทำตัวไม่น่าปลื้ม -*- กฏ3ข้อ ไม่รู้จะไปรอดกันมั๊ยเนี่ย
รอตอนถัดไปๆๆๆๆ

[wizard_tao]

สุดยอด....

[Tiamo_jamsai]

 

[tonkhaw]

เหว่ออะไรกันเเทนที่ตื่นขึ้นมาเเล้วจะรู้สึกผิด

กลับปล้ำต่อซะงั้นอ่ะ