หัวข้อ: เพื่อนคนสำคัญ .. ของขวัญ : เท็น .. ตอนสุดท้ายครับ

[silverphoenix]

นิลเอ๊ยยยย  โดนหลอกแต๊ะอั๋งยังไม่รู้ตัวอีก  555

[khalwfarng]

ครือ   ....รักนิล รักเท็น รักคนเขียน


แบบว่าคืนนี้จะมีเพิ่มอีกซักตอนมะคะ?

คึคึ

[Also]

เยอะได้อีกเท็นเนี๊ย

[aimsun]

 


.........

ของชอบ : เท็น


“อยู่ห้องกันย์” เท็นพูดโทรศัพท์ขณะยืนอยู่ที่ระเบียง พร้อมกับหันไปมองเจ้าของห้องที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างใน
“เพิ่งกลับมาจากบ้านก็ไปหาเพื่อนก่อนเลยนะ” ปลายสายพูด แสดงอาการงอน
“อืม กันย์มันเรียกมาคุยเรื่องงานด้วย”
“ทีเพื่อนนะ ดึกๆก็ไปหาได้”
“เค้ามาคุยเรื่องงานนี่นา”
“เชอะ.. ไม่สนใจหรอก พรุ่งนี้มาพาไปเลี้ยงด้วย” พิมพูด
“ได้ งั้นไว้เดี๋ยวคุยกัน”
“อือ..”



เท็นวางสายแล้วเดินเข้าไปหานิล ที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นเอาหลังพิงขอบเตียงดูทีวีอย่างใจจดใจจ่อ
เขาจึงนั่งลงบนเตียงข้างๆนิล ก่อนจะก้มลงไปหยิบรีโมททีวีจากมือนิลมากดเปลี่ยนช่อง
“อ้าว.. กวนตีนละ” นิลเงยหน้ามาว่า
เท็นยักคิ้วให้โดยไม่หันมามอง คิดชอบใจในการแกล้งคนข้างๆได้สมตามความคาดหมาย

แม้ที่ผ่านมานิลจะพยายามทำเนียน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ยังไงเขาก็รู้แน่ว่านิลกำลังลำบากใจ
และเท็นก็รู้สึกพอใจที่นิลลำบากใจเรื่องเขา

ไม่นานนักนิลก็ขึ้นไปบนเตียง แล้วจัดแจงนอนชิดด้านในโดยไม่พูดไม่จา
ก่อนจะดึงผ้ามาห่มแล้วหาว เป็นท่าทีที่บอกว่ากำลังจะหลับอย่างจริงจัง
เท็นยิ้มมุมปากกับตัวเองแล้วลุกขึ้นเดินไปปิดไฟ ก่อนจะกลับมานอนลงข้างๆนิล
เสียงทีวียังคงดังอยู่ขณะที่เขากำลังนอนหลับตา เจ้าของห้องจึงลุกขึ้นมาพูดว่า
“จะนอนแล้วทำไมไม่ปิดทีวีวะ” นิลว่าพลางมองหารีโมท
“ไม่ต้องปิดหรอก เปิดเอาไว้กลบเสียง” เท็นพูดแล้วลืมตามองหน้านิล

นิลขมวดคิ้วแสดงสีหน้าหวั่นๆ แต่แล้วก็ทำเป็นไม่สนใจคำพูดเขา “รีโมทอ่ะ” นิลถาม
“ไม่รู้ดิ สงสัยนอนทับอยู่มั้ง” เท็นตอบแล้วก็แกล้งหลับตา
นิลจึงลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเดินไปกดปิดทีวี
...

ทันทีที่แสงจากทีวีดับลงเท็นก็กะจังหวะ โดยอาศัยแสงไฟจากด้านนอกที่ส่องผ่านทางระเบียงเข้ามา
เข้าไปคว้าตัวนิลไว้แล้วทิ้งตัวลงมาที่เตียง
“เฮ้ย อะไร” นิลร้องขณะที่นอนดิ้นอยู่บนตัวเขา
เท็นพลิกตัวขึ้นมาแล้วจับนิลกดไว้กับเตียง พร้อมกับหัวเราะอย่างสนุกสนาน
“ไอ้เชี่ย เล่นอะไรของมึงเนี่ย” นิลโวยวายขณะที่กำลังใช้มือต่อต้านการกระทำของเขา
เขาไม่ตอบอะไร ได้แต่ส่งยิ้มให้นิลภายใต้เงามืด ก่อนจะล็อคข้อมือข้างหนึ่งของเหยื่อไว้แน่น

แล้วจัดการจักจี้
“เฮ้ยๆ” นิลร้องแล้วหัวเราะออกมา “อย่า.. โอ๊ย”
เท็นไม่ยอมหยุดมือขณะที่คนข้างล่างร้องปนหัวเราะดังขึ้นๆ “เบาๆดิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก”
“ไอ้สัด แล้วมึงจะจี้กูทำไมวะ” นิลพูดแล้วดิ้นต่อ เอามือซ้ายชกต้นแขนเขาจนปวด
“เจ็บนะ” เท็นพูด แล้วปล่อยมือข้างขวาของนิลให้เป็นอิสระ ก่อนที่จะใช้มือตัวเองจี้เอวนิลทั้งสองข้าง
“เฮ้ย พอแล้ว” นิลหัวเราะไปร้องไป มือข้างหนึ่งพยายามเอื้อมมาบีบคอเขา “ไอ้สัดเท็น มึง...”
ยิ่งนิลพยายามจะลุกขึ้นเท็นก็ยิ่งจี้ไม่หยุด แล้วกดเจ้าตัวลงไปนอนเหมือนเดิม
นิลพลิกตัวพยายามจะเลื้อยหนีเท็นก็ตามไปจับมาจี้จนนิลหมดแรง เท็นหัวเราะด้วยความสะใจ

“โอย.. ไม่ไหวแล้ว พอๆ” นิลโอดครวญหมดแรงดิ้น เท็นจึงหยุดมือปล่อยให้นิลพลิกกลับมานอนหงายใจพงาบๆ
“หมดแรงยัง” เท็นถามยื่นหน้าเข้าไปทำหน้ากวนตีน แสงไฟสลัวๆช่วยส่องให้เห็นใบหน้าของคนที่นอนน้ำตาเล็ด
“ไอ้ สาด..” นิลว่าด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆแต่แล้วก็เอื้อมมาตบหัวเขาทีหนึ่ง
“เฮ้ย. โอ้โห” เท็นจับมือนิลไว้ทันควันแล้วพูดว่า “ยังไม่หมดฤทธิ์นี่หว่า”
“หยุดเลยมึง” นิลร้องเอามือดันไหล่เขาไว้
เท็นยิ้มแล้วก้มลงมา มือสองข้างเปลี่ยนมาจับข้อมมือเจ้าของห้องตรึงไว้
“เฮ้ย...” นิลร้องหลับตาปี๋ เมื่อเท็นก้มหน้าเข้าไปใกล้
นิลเงียบหันหน้าหนี ขณะที่เท็นยังคงค้างอยู่อย่างนั้น
ผ่านไปสักพักนิลก็ค่อยๆหยีตาขึ้นมามอง เท็นเห็นแล้วอดขำไม่ได้
“เป็นอะไรของมึง” เท็นว่า
“สัด.. ปล่อยเลย” นิลหน้ามุ่ย
เท็นยิ้มให้แล้วปล่อยนิลให้เป็นอิสระ ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนด้านใน นิลลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้หัวตัวเองสองสามที
แล้วก็หันมามองที่เขาแวบหนึ่ง
“เล่นอะไรของมึงวะ” นิลพูดก่อนจะนอนลงไปและดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้
เท็นยิ้มแล้วหลับตาลงอย่างมีความสุข
....
....











ช่วงพักเที่ยงเท็นไปเจอพิมที่ร้านกาแฟหน้ามหาลัย สาวผมยาวรูปร่างดีหันมาส่งยิ้มให้เมื่อเขาเข้ามาถึง
“กลับบ้านมาไม่มีของฝากเหรอ” พิมถาม
เท็นนั่งลงแล้วตอบว่า “ไม่มีอะไรนี่”
“โถ่ ใจดำอ่ะ” พิมเบ้ปาก
“ก็มันไม่มีอะไรน่าซื้อ” เท็นยิ้มให้พิมแล้วก็หันไปมองดูเมนู นึกถึงกาแฟที่นิลกินแต่ก็จำไม่ได้
“จะสั่งเหรอ” พิมถาม
“อืม..” เขาเลือกอยู่สักพักแล้วก็เดินไปสั่งกับพนักงาน “เอา... เอ็กเพรสโซ่ครับ”
“ครับผม” พนักงานตอบรับแล้วเท็นก็เดินกลับมา
“พรุ่งนี้ไปดูหนังกันมั้ย” พิมเอ่ยชวนพร้อมกับเปิดหน้ารายการภาพยนตร์จากหนังสือดาราที่เธออ่านอยู่ให้เท็นดู “เรื่องนี้น่าดู”
เท็นหันไปมองแล้วพูดว่า “อืม ไปก็ได้”
พิมทำหน้างอนิดหน่อยแล้วเอาหนังสือกลับไปเปิดดูผ่านๆ “นึกว่าจะบอกว่าไม่ไป”
“อ้าว ทำไมงั้นล่ะ” เท็นหันไปมองแล้วก็ยิ้มๆกับส่ายหน้า
“ก็เดี๋ยวนี้เห็นไปกับเพื่อนตลอด เมื่อคืนบอกให้ไปหายังไม่ไปเลย”
“โห กลับมาเหนื่อยๆ”
“เหนื่อยแต่ไปห้องเพื่อนได้นี่นะ”
“ก็.. เค้าไปคุยเรื่องงาน”
“ตลอดแหละเท็นน่ะ”
เท็นยิ้มๆไม่พูดอะไรแล้วหันไปยังคนที่กำลังเปิดประตูเข้ามาในร้าน
“เฮ้ยมึงเอาอะไรป่าว” นิลหันไปถามธารเมื่อเดินเข้ามาในร้านแล้ว
ธารเห็นเขาก่อน จึงเรียกให้นิลหันมาทางเขา
“อ้าว” นิลร้องทักเมื่อหันมาเจอเขา
“ไปไหนมา” เท็นถาม
“กินข้าวแล้วก็เลยไปปริ้นงาน” นิลตอบท่าทีปกติแล้วหันไปยิ้มทักทายพิม “หวัดดีครับ”
พิมยิ้มตอบให้นิลกับธาร “หวัดดีค่ะๆ”
“เดี๋ยวไปสั่งกาแฟก่อน” นิลบอก แต่ไม่ทันที่นิลจะหันไป พนักงานร้านก็เข้ามาพอดี
“เอ็กเพรสโซ่ครับ” พนักงานพูดขณะเอากาแฟมาเสริ์ฟที่เขา
นิลมองมายังแก้วกาแฟ แล้วส่งสายตาเชิงสงสัยมาที่เขาแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ก่อนจะเดินไปสั่งกาแฟพร้อมกับธาร
“เพื่อนที่เรียนด้วยกันเหรอ” พิมถาม
“อืม คนนั้นนิล อีกคนธาร” เท็นบอกพร้อมกับชี้โดยไม่หันไปมอง
“คนไหนนิล”
“คนที่เข้ามาพูดด้วยน่ะ” เท็นเอากาแฟขึ้นมาดูดแล้ววางลงทันที พร้อมกับทำหน้าพะอืดพะอม
“อ้าวทำไมล่ะ” พิมสงสัย
“เขาชงไม่ค่อยอร่อย” เท็นเฉไฉ
“มันแย่ขนาดต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยเหรอ” พิมยิ้มขำๆ
เขายิ้มกลบเกลื่อน แล้วหันหลังไปมองเพื่อนทั้งสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ขณะรอกาแฟ
“ไหนพิมลองชิมสิ” พิมว่าแล้วก็เอากาแฟของเท็นไปลองชิม
เท็นหันมาดูพิมแล้วขมวดคิ้วถาม “เป็นไง”
“ก็ขมอ่ะ แต่ก็แบบนี้แหละ” พิมวางแก้วกาแฟลงที่เดิม
“อืม..” เขาหยิบมันขึ้นมาดูดอีกครั้งแต่ก็ไม่ชอบใจอยู่ดี นึกสงสัยว่านิลชอบกินเข้าไปได้ยังไง

ไม่นานนักนิลกับธารก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับแก้วกาแฟในมือ
 “เฮ้ย.. ไปก่อนนะ” นิลบอกกับเท็นแล้วหันไปบอกพิมว่า “ไปก่อนนะครับ”
เท็นมองนิลที่เดินออกจากร้านไปโดยมีธารเดินตามไปติดๆ เขานึกสงสัยว่านิลจะรู้สึกอะไรบ้างรึเปล่า
เวลาที่เห็นเขาอยู่กับพิมแบบนี้ และชวนให้คิดต่อไปว่าถ้านิลมีคนอื่นบ้างล่ะเขาจะรู้สึกยังไง

.... มันก็ยังไม่น่าจะมีใครไม่ใช่เหรอวะ
เท็นวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ พร้อมกับความหงุดหงิดใจแปลกๆที่ก่อตัวขึ้นมาเฉยๆ
....
....


ขั่วโมงเรียนตอนบ่ายอาจารย์ไม่มาสอน พวกเขาจึงลงมาคุยเรื่องงานที่ต้องส่งวันพฤหัสที่จะถึงนี้
เท็นเอาเอกสารชุดหนึ่งมาเปิดเช็คดูระหว่างที่เพื่อนๆพูดคุยกัน
“ธารมึงเอานี่ไปทำพรีเซ็นท์” นิลบอกพร้อมกับยื่นสำเนาชุดนึงให้ “เลือกเอาเฉพาะหัวข้อลงไปก็พอ”
ธารรับมาเปิดดู “Powerpoint ใช่ไหม”
“อืม..” นิลพยักหน้าแล้วก็ก้มลงไปขีดๆเขียนข้อความบนเอกสาร
“แล้วโมเดลมึงใกล้เสร็จยัง” ธารหันไปถามกันย์
“ยังดิ... มึงจะอยู่ช่วยไหมล่ะ” กันย์ว่า
“อยู่ช่วยอะไร จะชวนกูแดกเบียร์อีกอ่ะดิ” ธารส่ายหน้า
“ก็ต้องมีบ้างงานถึงจะเดิน” กันย์ส่ายหน้าแล้วหันไปหาแมก
“ไอ้เชี่ยนี่ก็จะไปที่อื่นอีก ไอ้สนก็ไปห้องเพื่อน กูก็ต้องอยู่คนเดียวอ่ะดิ”
“แมก..” นิลหันไปเรียก “จะไปทำกันที่ไหนวะ”
“ไปห้องปลาพี่ ยังต้องพิมพ์อีกบานเลย” แมกตอบ
“ไปกันทั้งกลุ่มเลยเหรอเปล่า” นิลถาม
“ครับ นี่ไอ้นิคมันก็กำลังกลับไปขนโมเดลมาทำด้วย”
นิลพยักหน้าเข้าใจแล้วก็หันไปคุยกับธารเรื่องทำพรีเซ็นต์
“เท็น คืนนี้มึงมาช่วยกูทำโมเดลหน่อยดิ” กันย์พูดกับเขา
เท็นพยักหน้าให้นิ่งๆแล้วหันไปถามว่า “อีกเยอะป่าวล่ะ”
“ก็ไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ไม่อยากอยู่คนเดียวว่ะ”
“กลัวผีเหรอ” เท็นยิ้มโดยไม่ได้มองหน้ากันย์
“เปล่าเว้ย จะชวนมากินเบียร์ด้วย” กันย์ท้วง

เท็นพยักหน้าแล้วก็หันไปสะกิดนิล “วันนี้ไปห้องกันย์ไหม”
นิลได้ยินแล้วก็หันไปหากันย์ “สาด โมเดลแค่นี้”
“อ้าว กูไม่ได้ชวนมึงนี่” กันย์ยิ้ม
“เออ กูไม่ไปหรอกน่า” นิลว่าแล้วก็หันไปคุยกับธารต่อ
“ไปเหอะ ไปอยู่เป็นเพื่อนมัน” เท็นพูดกับนิล
“ปล่อยแม่งอยู่คนเดียวไปเหอะ” นิลหันไปทำหน้ากวนตีนใส่กันย์
“โถ พี่นิลครับ อย่างอนดิครับ” กันย์ลุกแล้วเดินอ้อมหลังเท็นไปนวดไหล่ให้นิล “โอ๋ๆ”
“ไม่ต้องเลยมึง สาด” นิลยิ้ม
กันย์ขยับไปเบียดนิลให้เขยิบมาติดเท็น แล้วนั่งลงข้างๆ
“มึงมานั่งทำไมตรงนี้เนี่ย” นิลว่าขณะที่เขยิบมานั่งติดเขา เท็นยกมืออ้อมหลังนิลไปพาดบนพนักเก้าอี้
“ก็กูอยากนั่ง ทำไมอ่ะ” กันย์พูดยิ้มๆ แล้วหันมามองที่เขาและยักคิ้วให้
“เท็นไปนั่งโน่นดิ” นิลสะกิด
“อ้าว..”เท็นทำหน้างงๆใส่ แต่ก็ยอมขยับออกไปนั่งตรงที่เดิมของกันย์
“เออ เดี๋ยวไอ้เอ็มที่มันเคยพักห้องเดียวกับกูแต่ก่อนอ่ะ มันจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วยเว้ย” กันย์บอก
“ไหนมึงว่ามันไปอยู่กับหญิง” ธารถาม
“มันเลิกกันแล้ว ผู้หญิงเก็บข้าวของออกไปตอนมันมาเรียน” กันย์เล่า
“ขำไม่ออกเลยแบบนี้” นิลพูด
“มีปัญหาหัวใจสุดท้ายก็ต้องกลับมาตายรัง” แมกว่าแล้วก็ยิ้ม
“เออ แล้วมันจะย้ายมาเมื่อไหร่” กันย์ถามแมก
“มันบอกว่าช่วงปิดเทอมแหละ เดี๋ยวมันเอารถลงมาขนของ”
“งั้นห้องนั้นก็เด็กพิษโลกหมดเลยดิ” นิลพูด
“เออ ทำไมวะ หรือมึงจะเอา” กันย์ทำหน้ากวนตีนใส่นิล
“โห กลัวฉิบหายเลยว่ะ” นิลว่าแล้วก็ยักไหล่
“เฮ้ยนิล ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยดิ” เท็นพูดแล้วลุกขึ้นยืนหันไปมองนิลเพื่อรอคำตอบ
“อ้าว..” นิลหันมาแต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร
“แน่ะๆ ไปห้องน้ำต้องชวนกันด้วยเหรอวะ” กันย์แซว
“แล้วทำไมวะ” นิลหันไปว่าแล้วก็ลุกขึ้นมา
“อ่ะๆ...” กันย์แกล้งยิ้มหยอกนิล นิลก็ส่ายหน้าแบบเซ็งๆแล้วเดินมา



พวกเขาเดินขึ้นไปบนชั้นสองของตึกทางบันไดหนีไฟ เมื่อเดินมาถึงตรงนี้
เท็นอดคิดถึงตอนที่เขาต่อยกับธารไม่ได้ สภาพตอนนั้นเขายังไม่อยากญาติดีกับใครสักคน

แต่จากตอนนั้นไม่นาน ก็ดูเหมือนอะไรๆก็ดีขึ้นเอง และนั่นก็คงเป็นเพราะมีคนอย่างนิล
เท็นยิ้มกับตัวเองจะหันไปหานิล แต่แล้วผู้ร่วมเหตุการณ์อีกรายหนึ่งก็ผ่านมาพอดี

วิวเดินลงบันไดมากับเพื่อนอีกสองคน เมื่อเจอเขาวิวก็มีปฏิกริยานิดหนึ่ง แต่ก็ทำมองผ่านเลยไปที่นิล
“อ้าว พี่นิล” เธอทักทาย เท็นหันไปมองตามเมื่อเธอเดินผ่านไหล่เขาไป
นิลยิ้มทักทายเพื่อนรุ่นน้อง “แล้วจะไปไหนเนี่ย”
“จะกลับแล้วพี่” เธอตอบ
“อืม งั้นบายๆ” นิลยกมือลา
“จ้า บายๆ” วิวว่าแล้วก็เดินลงบันไดไป โดยไม่หันมามองเขาอีกแม้หางตา

นิลหันมาที่เขาก่อนที่เขาจะละสายตาจากวิวและไปสบตานิลพอดี
เท็นจึงยิ้มให้นิลแล้วยักคิ้วสองข้างก่อนจะหันกลับมา
“เท็น ตอนกลางวันกูเห็นมึงกินกาแฟด้วย” นิลถามเหมือนเพื่อจะให้ลืมเหตุการณ์เมื่อครู่
“อืม ทำไมวะ” เขาตอบ
“ก็มึงไม่กินกาแฟไม่ใช่เหรอ”
“กูแค่อยากรู้ว่ามึงชอบอะไรแบบไหน” เท็นหยอดคำพูดแบบเรียบๆ คิดว่านิลคงเข้าใจ
นิลเงียบไปอึกหนึ่ง “ก็.. ชอบกินกาแฟเฉยๆ”
เท็นนึกขำในใจว่านิลช่างแกล้งโง่เปลี่ยนประเด็นไปได้เรื่อยจริงๆ

... เฮ้ย หรือมันไม่เข้าใจจริงๆวะ
เท็นส่ายหน้าแล้วผลักประตูห้องน้ำเข้าไป
เขาเดินเข้าไปที่ช่องในสุด นิลจึงเดินเข้าไปที่ช่องติดกันเพราะช่องอื่นมีคนใช้อยู่
“ไม่เห็นมันจะอร่อยเลย ขมๆ” เท็นว่า
“อ้าว กาแฟมันก็ต้องแบบนั้นแหละ”
เท็นอมยิ้ม “ของกูอร่อยกว่าตั้งเยอะ ว่ามั๊ย” เขาพูดแล้วแกล้งเงยหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ตั้งใจจะให้ผู้ชายคนที่อยู่ถัดไปจากนิลได้ยินด้วย
นิลท่าทีอึกอักนิดหน่อยก้มหน้าไปโดยไม่ได้ว่าอะไร จนกระทั่งคนข้างๆนิลนั้นเสร็จธุระแล้วเดินไปที่อ่างล้างมือ
เท็นยิ้มแล้วหันไปหานิล “โอวัลตินของกูอร่อยที่สุด”


.... .. ....

[gupalz]

เท็นก้อหยอดนิลนะเด๋วนี้

[yeyong]

ดูเหมือนเท็นเจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้

[Mc_ma]

  อุ้ย !   วันนี้มาลง 2 ตอนเชียว  ขอบคุณมากๆค่ะ อ่านจุใจมาก
เท็นนิล นิลเท็น ช่วงนี้น่ารักจังเลย  หวานมากกกก เล่นกัน หยอกกัน ตัวติดกันตลอด
อ่านไป ก็ยิ้มไป  พาหัวใจสั่นเบาๆ เท็นก็ชอบหยอดทิ้งระเบิดปริศนาให้นิลเรื่อยอ่ะ
ชอบตอนเท็นแกล้งจั๊กจี๋เอวนิล... แฟนกันยังไม่รู้ว่าจะเล่นกันน่ารักแบบนี้รึเปล่าเลย น่าร๊ากก อ่ะ
รอลุ้นว่าเท็นจะพิชิตใจนิลได้มั้ย (หรือได้ไปแล้ว ???) นิลเค้าออกจะฮ๊อตน๊าา ใครๆก็มาแอบชอบ

[iforgive]

จับปลาสองมือ  ชิ

[Also]

อยากให้รักกันเร็วๆจังค่ะ
เท็นแสดงออกซะชัดขนาดนี้ละ ยอมรับไปเถอะว่าชอบนิลเข้าแล้ว

[aimsun]

การตัดสินใจ : ธาร

ธารเปลี่ยนใจจะไปค้างที่ห้องกันย์คืนนี้ เมื่อเห็นนิลมีท่าทีจะมาด้วย
ลึกๆในหัวใจเขาเอง กลัวว่าจะเหลือเวลากับนิลน้อยลง แม้มันจะไม่มีอะไรมากนัก
แต่เขาก็อยากเก็บความสุขนี้ไว้ให้นานที่สุด ความสุขที่ได้แอบรักเพื่อนคนนี้


ตอนที่เดินออกจากมหาลัยธารสังเกตว่านิลกับเท็นสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิม
ถึงนิลจะดูมีท่าทีปกติแต่เท็นเหมือนจะแปลกๆไป เท็นดูจะพูดเยอะขึ้นเวลาคุยกับนิล
แตกต่างจากตอนที่คุยกับคนอื่น แม้มันไม่ได้ทำให้หงุดหงิด แต่เขาไม่ชอบใจเอาซะเลย

ก่อนแยกทางกันย์นัดเท็นให้ไปเจอกันที่สนามตอน 5 โมง ส่วนนิลจะไปร้านอาหารที่เคยไปทำงาน
นิลบอกว่าจะไปคุยเรื่องลาออก

“เฮ้ย... กูพักแปบ” ธารร้องบอกกันย์ก่อนจะเดินออกมาจากสนาม
เสียงร้องโหวกเหวกยังคงดังอยู่เบื้องหลัง เมื่อเขาก้มลงหยิบขวดน้ำที่วางอยู่บนเก้าอี้นั่งพัก
ธารดื่มน้ำแล้วมองออกไปในสวนสาธารณะ เขาหันมานั่งลงบนเก้าอี้หยิบผ้าขนหนูมาซับเหงื่อแล้วเหวี่ยงเล่น
มองตามลูกบอลที่ถูกเตะไปมาอยู่ในสนาม ในใจคิดถึงนิลให้ปวดใจเล่นๆ


“อ้าวเฮ้ย...” เสียงร้องโวยวานในสนามเรียกเขาให้กลับสู่ปัจจุบัน
เขามองไปก็เห็นเท็นที่กำลังนอนอยู่บนพื้น ธารลุกขึ้นเพื่อดูท่าทีเมื่อกันย์พยุงเท็นออกมา
“เป็นไงวะ” ธารถามเมื่อทั้งสองเข้ามาใกล้
“ข้อเท้าพลิก แต่ไถลกับพื้นปูนด้วยอ่ะดิ” กันย์พูด ส่วนเท็นทำหน้าเหย
“เอาน้ำล้างซะหน่อยดิ” ธารไปคว้าขวดน้ำมาเปิด “ตรงไหนบ้างวะ”
เท็นยื่นแขนขวาให้ธารเอาน้ำเทลงไปที่แผลตรงข้อศอกกับสันมือ
หลังจากนั้นพวกเขาก็พยุงเท็นกลับมาที่ห้องของกันย์
ข้อเท้าที่พลิกเหมือนจะไม่หนักมากเท่าไหร่ คงไม่เป็นอันตรายถึงกระดูก
เพราะเท็นยังพอเดินไหวบ้างไม่เดี้ยงไปเสียทีเดียว
....
....


“ยังไงวะ เล่นทุ่มเทไปรึเปล่า” นิลถามขณะเดินเข้ามา ซึ่งเขา กันย์ และเท็นกำลังนั่งกินเบียร์กันอยู่
“ทุ่มเทอะไรของมึง” กันย์ถาม
“อ้าว ก็นี่งไง” นิลหันไปทางเท็น “เห็นว่าเลือดตกยางออกเลย”
“มึงรู้ได้ไงวะ” ธารถาม
“ก็มันโทรไปบอกให้กูซื้อยามาให้” นิลชูถุงยาให้ดู
“แหมๆๆ ต้องโทรบอกกันด้วยเหรอครับ” กันย์แซว
นิลทำเป็นไม่สนใจ “ธารเอาเบียร์มาบ้างดิ” ยื่นมือไปขอแก้วจากธาร
“ไม่ให้เว้ย” เขาหยิบแก้วมากระดกจนหมด รู้สึกไม่พอใจหน่อยๆ
“เชี่ย..” นิลว่าแล้วก็ลุกไปเอาแก้วที่ชั้นวาง
เสียงโทรศัพท์ของเท็นดังขึ้น “ฮัลโหล”
“อยู่ห้องกันย์”
....
“ยังอ่ะ”
...
“ยังไม่รู้เลย แต่คงดึกแหละ”
...
ระหว่างที่เท็นคุยโทรศัพท์ นิลก็เดินมารินเบียร์ที่วางอยู่ข้างๆเขา
“มาเดี๋ยวรินให้” ธารคว้าแก้วมาจากมือนิล
“รินให้อร่อยนะมึง” นิลว่า
“เกี่ยวอะไรกับคนรินวะ” ธารพูดขณะรินเบียร์ให้นิล
นิลนั่งลงข้างๆระหว่างเขากับกับกันย์แล้วพูดว่า “มึงไม่ได้ใช้ใจรินมันก็ไม่อร่อยหรอกเว้ย”
“เออ เดี่ยวกูรินให้หมดหัวใจเลยมึง” ธารว่า
“อะไรของมึงกันวะเนี่ย” กันย์ส่ายหน้า
“อย่างมึงไม่เข้าใจหรอก เขาใช้ภาษาใจคุยกัน” นิลว่ากันย์แล้วหัวเราะ ก่อนจะรับแก้วจากเขาไป
“โห” กันย์ว่าแล้วเอามือยื่นไปตบหัวนิลเบาๆ นิลก็หัวเราะแล้วเอื้อมไปตบคืน
เท็นวางสายแล้วเก็บโทรสัพท์เข้ากระเป๋าไป “นิล จะกลับกี่โมงอ่ะ” เท็นถาม
นิลหยุดเล่นกับกันย์แล้วหันมา “ทำไมวะ”
“กูจะไปหาพิมที่ห้อง พาไปส่งหน่อยดิ” เท็นบอก
“แล้วจะไปกี่โมงล่ะ” นิลถาม
“ก็แล้วแต่” เท็นตอบ
“กูยังกินได้ไม่ถึงแก้วเลย อีกสักพักแล้วกัน” นิลพูด
ธารหันไปเห็นกันย์ทำท่าเล่นหูเล่นตาใส่นิล นิลหันไปมองแต่ก็ยักไหล่ทำเฉยๆ
“ตัวจริงเขาเรียกแล้วเว้ย” กันย์พูดแล้วก็ยกเบียร์ดื่ม
นิลเลยดึงขอบกางเกงของกันย์ตรงเอวให้ยืดออกมา แล้วเอาน้ำแข็งก้อนหนึ่งใส่ลงไป
“เฮ้ยๆ” กันย์ร้องรีบวางแก้วเบียร์ลง จะหยิบน้ำแข็งออกจากกางเกง แต่นิลจับข้อมือกันย์ไว้
นิลหัวเราะขณะที่กันย์โวยวายแต่ก็หัวเราะอยู่ด้วยไม่หยุด ธารมองนิลเล่นกับกันย์ก็หัวเราะตามไป
แต่ไม่วายแอบคิดไปเองเรื่องที่นิลจะไปส่งเท็น
....

หลังจากนิลพยุงเท็นออกจากห้องไปได้สักพัก ธารก็หาเรื่องออกไปซื้อเบียร์เพิ่ม
เขาพาตัวเองเดินมาท่ามกลางซอยที่เงียบสงบ คนที่เพิ่งเดินผ่านไปทำให้รู้สึกว่าเขากำลังตัวเล็กลงไปทุกขณะ
ธารไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิดว่าทำไม อยู่ดีๆหัวใจมันก็ว่างเปล่าไปเฉยๆ มันโล่งเกินไปจนทำให้เจ็บปวด

ธารรู้ตัวดีเสมอว่าชีวิตมีพอสำหรับทุกอย่าง ครอบครัวที่ดี ชีวิตที่ดี หรือแม้แต่เพื่อนที่ดี
แต่ทำไมมาถึงวันนี้เขากลับต้องกลัวการที่จะไม่ได้รักคนๆหนึ่ง คนที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน
คนที่เป็นเพื่อนที่ดีเสมอ ถ้าเขาแค่หยุดซะทุกเรื่องมันก็จะมาเป็นเหมือนเดิม

เขาเดินเร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่ง เขาผ่านความเงียบงันนั้นไปราวกับว่าวิ่งหนีความอ่อนแอ
วิ่งไปยังที่ที่ใจมุ่งมั่นพาไป ผ่านสวนสาธารณะที่เขาเคยต่อยกับเท็น
ธารวิ่งข้ามถนนไปแล้วหยุดลงอย่างเหนื่อยหอบ ในใจหล่นวูบไป ....
เมื่อภาพที่เห็นคือนิลกำลังพยุงเท็นไปทางหอพัก แค่ได้เห็นแปบเดียวธารก็หันหลังเดินกลับออกมาช้าๆ
ด้วยใจที่ว่างเปล่าเช่นเดิม เขาไม่ได้สงสัยอะไรไม่นึกโกรธ แต่ทำไมนั่นไม่ใช่เขาที่จะได้อยู่ข้างนิล
....
....




ธารกลับมามือเปล่าและนั่งลงที่เดิมข้างๆกันย์ คำถามของกันย์ได้แต่ผ่านหัวเขาไป โดยที่ไม่นึกอยากตอบ
“กูควรจะหยุดจริงๆนั่นแหละ” ธารพูดออกมาโดยไม่ได้ฟังคนข้างๆ
“อะไร กูถามว่ามึงไม่ได้ซื้อเบียร์มาเหรอ” กันย์ทำเสียงงงๆ
“ไม่อ่ะ ไม่ได้ซื้อ”
“อ้าว แล้วมึงไปไหนมา นานฉิบหาย”
ธารถอนหายใจเรียกสติกลับคืนมา “เซ็งว่ะ”
“อะไรอีกล่ะ” กันย์ถามเหมือนจะเข้าใจอะไรนิดๆ
“กูทำใจดีกว่าว่ะ กูว่า” เขามองหน้ากันย์
กันย์มองตอบแล้วพยักหน้า “เรื่องนิลใช่ไหม”
เขาพยักหน้าตอบรับ ก้มหน้าลงมองวัตถุที่อยู่ตรงหน้าแบบผ่านเลย
“ชีวิตกูมันก็โอเคทุกอย่าง แต่ทำไมมันถึงโดดเดี่ยวนักก็ไม่รู้”
กันย์เงียบเหมือนจะรอฟัง เอื้อมมือไปหยิบขวดเบียร์มาเทลงแก้วจนหมด
“ใครๆก็ดูเหมือนจะรักกู แต่กูก็ไม่เคยเป็นที่หนึ่งของใคร” เขานึกถึงพ่อกับแม่ นึกถึงน้องสาว และก็นึกถึงนิล
“คนเรามันก็แบบนี้ เกินๆขาดๆ ไม่เคยพอดี” กันย์พูด
“กูตัดสินใจแล้ว” เขามองไปที่กันย์ “กูจะตัดใจจากมันว่ะ”
“ทำไมวะ” กันย์ถาม
ธารเงียบไปเหมือนหยุดเตรียมคำพูด “กูมีความสุขแล้วว่ะที่ได้สนุกกันแบบเพื่อน แบบที่มันไม่ต้องมีอะไรในใจ”
“อืม” กันย์พยักหน้าแล้วดื่มเบียร์แก้วสุดท้ายนั้นให้หมด
“แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว” ธารยิ้มออกมาแม้ในใจยังขัดขืน
“กลัวบอกไปแล้วเสียเพื่อน น้ำเน่าดีนะ.. แต่เท่ว่ะ” กันย์ยิ้ม
ธารหัวเราะเบาะ “ไม่ใช่หรอก กูแค่อยากเป็นเพื่อนมันแบบสนิทใจมากกว่า”
“ก็นั่นแหละ น้ำเน่า”
“ไม่ใช่เว้ย กูอยากทำให้มันสบายใจ”
“ก็นั่นแหละ”
“ไอ้สัด กูบอกไม่ใช่ไง” ธารหันไปว่าแต่ก็ยิ้มออก
“มึงนี่คงจะรักมันจริงๆนะ”
ธารหยุดคิดตามคำพูดกันย์ แต่แล้วก็ส่ายหน้า “มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ขอเวลาให้กูก่อน”
กันย์พยักหน้าเชิงเข้าใจ
“ให้กูหาเรื่องตัดใจให้ได้ก่อน แล้วค่อยว่ากัน” ธารพูดด้วยความรู้สึกที่ไม่มั่นใจเลยจริง
....
....






วิวโทรมานัดเขาตั้งแต่ตอนสายๆ บอกให้เขาออกไปเจอเพื่อกินมื้อเที่ยงด้วยกัน
ธารจึงออกมาเจอเธอที่หน้ามหาลัย ทันทีที่ได้เจอกันธารก็รับรู้ได้จากท่าทีของวิวที่แปลกไป
สายตาที่เคยสดใสแฝงซ่อนความกังวลเอาไว้จนดูเศร้า แม้ว่าเธอจะยิ้มให้และพูดจาทักทายอย่างร่าเริงปกติ



ขณะนั่งกินข้าวอยู่ในร้านอาหาร เขาสองคนพยายามหาเรื่องมาพูดคุยกัน
แต่ดูเหมือนวิวยังมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา จนทำให้เรื่องที่พูดๆกันนิ่งไปและจบลง
ในที่สุดธารจึงมองตาวิวและพูดว่า “วิว เรื่องที่บ้านโอเคขึ้นหรือยัง”
วิวสีหน้าจางลงทันทีแค่ได้ยินคำถาม “ไม่อ่ะ ไม่ดีขึ้นเลย” เธอทำหน้าอย่างจะร้องไห้
เขาเอื้อมมือไปจับมือเธอไว้ “ใจเย็นๆนะ” เขาเองก็นึกคำพูดที่ดีกว่านี้ไม่ออก

“ตอนนี้แม่วิวเครียดมาก ทุกอย่างแย่ไปหมด” เธอพยายามเต็มที่เพื่อจะไม่ร้องไห้
“พ่อวิวก็เมาอย่างเดียว ไม่หาทางรับผิดชอบอะไรเลย”
ธารรู้สึกสงสารวิวจริงๆแต่ไม่รู้จะทำยังไงดี เขาได้แต่พยักหน้าฟังเรื่องราวของเธอ




ใกล้เวลาเข้าเรียนธารเดินมากับวิวจนถึงหน้าตึก พวกเขาจึงหยุดพูดคุยกันแถวบันไดขึ้นตึกเพื่อจะเตรียมตัวแยกทาง
“พี่ธารวิวมีของจะฝากให้พี่นิลหน่อยนะ” วิวพูดแล้วหยิบของนั้นออกมา
“อ้าว แล้วทำไมไม่ให้มันเองล่ะ” ธารรับไว้
วิวทำหน้าเบ้ “ไม่รู้สิ วิวยังไม่กล้าน่ะ”
“โถ่ นิลมันไม่คิดมากหรอก ตอนนี้กับเท็นมันยังคุยกันแล้วเลย” ธารพูด
“แหมๆ อันนี้หึงเขาหรือเปล่าเนี่ย” วิวยิ้ม
ธารอดอมยิ้มไม้ได้ “เปล่า แค่จะบอกว่ามันไม่คิดอะไรมากหรอก”
“แน่ะๆ..” วิวทำหน้าทำตาแกล้งแซว
“เออๆ เอาอะไรให้มันล่ะนี่” ขณะที่เขาคุยกับวิวอยู่นั้น ธารก็เห็นเท็นเดินกะเพกๆมาช้าๆโดยมีนิลเดินตามติดๆ
“ก็เป็นของขวัญวันเกิดที่ว่าจะให้พี่เขาน่ะ” วิวพูด
ธารมองอย่างไม่ละสายตาจนนิลหันมายิ้มแล้วยักหน้าให้ ธารยักหน้าตอบทำให้วิวหันไปทางนิลบ้าง
“พี่นิลเหรอ... ใช่ป่ะเห็นแวบๆ” เธอหันไปมองและหันกลับมาหาเขา
“อืม..” ธารยักหน้า “แล้วของขวัญอะไร นิลมันเกิดเดือนพฤษภาโน่น” เขากลับมาพูดเรื่องเดิมต่อ
“ก็ตอนนั้นมันปิดเทอม จะได้เจอพี่เขาที่ไหนเล่า” เธอพูดแล้วยิ้ม
“พี่เขาเคยบ่นให้ฟังว่า พอถึงวันเกิดทีไรก็ไม่เคยได้ของขวัญจากเพื่อนเลย วิวเองก็ไม่เคยได้ให้อะไรพี่เขา”
“แต่ว่า พี่ธารค่อยเอาให้พี่นิลวันหลังนะ” เธอบอก
“ทำไมอ่ะ”
“ไม่ต้องถามมากน่า เอาเป็นว่าเดี๋ยวอีกสักพักค่อยให้แล้วกัน”
ธารได้ฟังแล้วก็ทำเป็นพยักหน้าเข้าใจ “ได้ แต่เตือนอีกทีแล้วกันนะ”

ธารเดินแยกจากวิวมาแต่ก็ไม่ได้ขึ้นไปเรียน เขาเดินถือของขวัญที่วิวฝากให้นิลมาด้วย
วิวแค่บอกว่ามันเป็นสมุดเสก็ตภาพ ซึ่งตอนนี้ถูกห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีชมพูไม่มีลายอะไร
เขานึกอยากจะให้ของขวัญนิลบ้างเหมือนกัน
... อะไรดีนะ

...
...



“ฝนพี่ถามหน่อยดิ” ธารพูดขณะนั่งอยู่บนโซฟาและดูทีวีอยู่กับน้องสาว
“อืม อะไรล่ะ” เธอพูดแต่กำลังสนใจซีรีย์ในทีวีมากกว่า
ธารไปคว้ารีโมททีวีในมือน้องสาวมาแล้วกดปุ่มปิด
“อ้าว อะไรล่ะพี่ธารอ่ะ” เธอว่าพลางหันมามองหน้าแบบไม่พอใจ เตรียมจะคว้ารีโมทกลับคืน
ธารเอารีโมทไปไว้ด้านหลัง
“พี่มีเรื่องจะปรึกษา” ธารว่า
ฝนทำเสียงจิ๊จ๊ะ “อะไรก็ว่ามาสิ” เธอหันไปมองทีวีที่ไม่มีภาพ ทำอย่างจะไม่สนใจฟังเขา
“พี่ชอบเพื่อนคนนึง ทำไงดี”
“ไม่กล้าบอกเขาอ่ะดิ” ฝนเบะปากเหล่มาทางเขา
ธารทำไม่เห็น “...เออ”
“น่าเบื่อว่ะ พวกผู้ชาย ชอบเขาก็ไม่กล้าบอก...” เธอหันมามองหน้าเขา
“จะบอกให้นะ ผู้หญิงอ่ะ เขาพร้อมที่จะฟังเสมอแหละ”
ธารถอนหายใจ เหมือนสิ่งที่ถามจะได้คำตอบไม่ตรงประเด็น แต่ก็ไม่กล้าพูดความจริง
“พี่ธาร เคยดูละครบ้างไหม ..” ฝนพูดต่อเขาก็หันไปฟังทำหน้าหน่ายๆ
“พระเอกอ่ะ มันก็ต้องตามง้อนางเอก ตามจีบ ตามอะไร ไม่งั้นมันไม่แฮพปี้เอนดิ้งหรอก”
ธารฟังฝนพูดแล้วนิ่งไป ถามตัวเองว่าที่ผ่านมาเขาเริ่มบ้างหรือยัง ....
“พี่ธาร.” ฝนตีเขาเบาๆ
“...อะไร”
“รีโมทอ่ะ”

ธารส่งรีโมทคืนให้เธอแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องนอน พอมาถึงเสียงโทรศัพท์ก็ดัง
“อืม ว่าไง” ธารทำเสียงปกติ ทั้งๆที่แทบจะยิ้มได้
“เฮ้ย ทำไมไม่เข้าเรียนวะ ไปไหนเนี่ย” นิลถาม
ธารยิ้ม เพราะถูกใจคำถามที่มันทำให้ใจพองโตซะอย่างนั้น “กู.. กูปวดหัวนิดหน่อยเลยกลับมาบ้าน”
“อ้าว ยังไงของมึง เมาค้างหรือไงวะ”
“ไม่รู้ดิ ปวดหัวแหละ”
“เออๆ ยังไงก็ทำงานให้เสร็จนะมึง”
“โห ตกลงมึงห่วงกูหรือห่วงงานวะ” ธารพูดแกล้งน้อยใจไป
“อย่าเอาไปปะปนกันดิวะ ยังไงงานก็ต้องสำคัญที่สุดอยู่แล้ว” นิลหัวเราะ
ธารเองก็หัวเราะตาม “เออ จำไว้นะมึง พรุ่งนี้มึงโดน”
“ฟาย กลัวตายล่ะ... เออๆ แค่นี้แหละ บาย”
“บาย”
หลังจากนิลวางสายไปธารก็ยิ้มไม่หยุด เขามองโทรศัพท์สักพัก
ก่อนจะวางมันลงอย่างทะนุถนอม แล้วไปอาบน้ำอย่างสบายใจ


“พี่ธาร..” ฝนเคาะห้องร้องเรียกเขาอยู่ด้านนอก ขณะที่เขากำลังนั่งทำงานอยู่
“อะไร” เขาบอกไป ตายังไม่ละจากหน้าจอคอม
“ลืมอะไรไว้ข้างล่าง ห่อสีชมพูเนี่ย” ฝนตอบ ทำให้เขารีบลุกขึ้นไปเปิดประตู
พอเปิดฝนก็ยื่นของขวัญของวิวมาให้ “อะไรอ่ะ จะเอาไปให้สาวที่ไหน”
เขารับของมาแล้วก็ทำหน้าดุๆใส่น้องสาว
“อ้อ สงสัยจะเอาไปให้เพื่อนคนนั้น แล้วปอดแหกก่อนล่ะสิ” เธอแซว
ธารแกล้งทำท่าเงื้อมือจะตี
ฝนเองก็ถอยออกไป “คนเขาอุตสาห์เอาขึ้นมาให้” เธอแลบลิ้นใส่แล้วเดินไป
ธารมองตามแต่ก็อดขำไม่ได้ เขาปิดประตูห้องเดินมานั่งลงบนเตียงมองดูขอขวัญชิ้นนั้นอย่างสุขใจ
หรือความรักมันจะเป็นอย่างนี้ บางทีก็ทุกข์ซะไม่อยากจะสานต่อ แต่บางทีก็เป็นพลังให้ทำอะไรๆต่อไป
ธารวางของขวัญลงบนเตียงแล้วเดินไปนั่งทำงานต่อ ด้วยบรรยากาศที่สดใสเหลือเกิน
.....
.....





ทั้งวันธารพยายามหาโอกาสจะบอกชอบนิลให้รู้แล้วรู้รอด แต่นึกๆไปใจมันก็ปอดไปเองบ่อยๆ
รวมถึงจังหวะดีๆก็แทบไม่มี เขาเฝ้าเมียงๆมองๆนิลจนกันย์เองก็อดสงสัยไม่ได้ แต่เขาก็ตอบแค่ว่าไม่มีอะไร

ธารนั่งอยู่ติดกับนิลซึ่งก็กำลังขีดๆเขียนไม่ได้สนใจอาจารย์เท่าไหร่
นี่ก็ใกล้จะหมดเวลาวิชาตอนบ่ายแล้ว ถ้าไม่ทำอะไรสักทีวันนี้คงแห้วแน่นอน เขาตัดสินใจเรียกนิล...
“เฮ้ย. นิล” เขาสะกิดแขน ทำให้นิลหยุดวาดรูปหันมาเลิกคิ้วให้ แทนคำถาม
“เออ... เย็นนี้จะไปไหนวะ” เขาถาม
นิลทำท่านึกก่อนจะตอบ “ไม่ได้ไปไหน”
ธารพยักหน้า ในใจหาทางสำหรับโอกาส
“ทำไมวะ มึงจะชวนไปไหน”
“ไปห้องสมุดเป็นเพื่อนหน่อยดิ” ธารพูด
“ไปทำไมวะ” นิลถามปกติ ไม่ได้สงสัยอะไรเกินคำถาม
เป็นแบบนี้ธารรู้อยู่แล้วนิลต้องไม่ปฏิเสธ “เออน่า..ไปเป็นเพื่อนหน่อย”
นิลพยักหน้ารับคำแล้วก้มหน้าวาดรูปในสมุดต่อ ธารกลับมานั่งคิดถึงคำพูดที่จะเตรียมไปพูดกับนิล
..ทั้งๆที่คิดมาทั้งวัน แต่ดูเหมือนว่าจะยังดูไม่ดีเลยสักคำ
...
...



“นิล มาทางนี้ดิ” ธารเรียก ขณะที่นิลกำลังจะเดินแยกไปที่ชั้นหนังสืออีกทาง
“อะไรวะ” นิลหันมา
“มานี่ๆ” เขาเดินนำเข้าไปแถวๆชั้นหนังสือลึกเข้าไปด้านหลังห้อง
ในมือถือถุงพลาสติกที่มีของขวัญของวิวอยู่ด้านในมาด้วย

ตอนนี้ห้องสมุดไม่ค่อยมีคนเข้ามาเท่าไหร่ คงพอมีเวลาเปิดทางให้เขาได้ทำตามที่หัวใจเรียกร้อง
นิลเองก็ดูท่าทางไม่คิดอะไรมาก แต่ไม่ว่าผลจะออกมายังไง เขาก็โอเคแล้วที่จะเสี่ยงสักที

เขาหยุดลงตรงสุดทางเดินระหว่างชั้นหนังสือ ที่เป็นซอกด้านในเกือบช่องสุดท้าย
แล้วหันกลับมาที่นิลซึ่งก็หยุดตามแหงนมองดูหมวดหมู่หนังสือ
“หนังสือภาอังกฤษทั้งนั้นเลย มึงจะหาอะไรวะ” นิลถาม
“เปล่า กูไม่ได้มาหาหนังสือ” เขาตอบ
นิลขมวดคิ้วงงๆ “วันนี้มึงดูแปลกๆ มึงมีอะไรเนี่ย”
“เออ.. กูมีอะไรจะพูดหน่อย” เขาเริ่ม
“เอาดิ ว่ามา” นิลทำท่าตั้งใจฟัง

ธารก้มลง แล้วตัดสินใจยื่นถุงที่ใส่ของขวัญของวิวไปให้นิล
เพื่อคั่นเวลาให้ได้รวบรวมพลังขั้นสุดท้าย “วิวฝากมาให้”
นิลรับของไปแล้วเปิดปากถุงดู “เออ.. แล้วอะไรวะเนี่ย”
“ไม่รู้ดิ วิวบอกว่า เดี๋ยววันเกิดก็คงไม่ได้ให้อีก เลยให้ก่อนซะเลย”
นิลยิ้มออก “รีบให้ไปไหมเนี่ย”
“เออ ก็วันเกิดมึงปิดเทอม”
“เออๆ” นิลเก็บถุงของขวัญไปแล้วหันมาถาม “แล้วจะพูดเรื่องอะไรวะ”
“นิล กูชอบมึง” ธารพูดออกไปรวดเร็วราวกับเร่งหนีจากความกลัวที่ทัดทาน


สายตานิลนิ่งไปแปบหนึ่ง ก่อนจะหลบตาเขาไปยกมือเกาหัว ดูท่าที่รนๆนิดหน่อย
ธารหยุดเพื่อรอฟังคำพูดของนิล ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกขึ้นๆลงๆ จนมันเหมือนจะปะทุ

นิลยังคงนิ่งไปอย่างใช้ความคิด แต่เขาอยากให้นิลพูดอะไรสักคำก่อนในตอนนี้ อะไรก็ได้...
“เฮ้ย ไม่ล้อเล่นใช่ป่าววะ” นิลถามเขาด้วยสายตาที่ดูสับสน หรือไม่ก็งง
“เออ ไม่ล้อเล่น” ธารตอบ

นิลได้ยินแล้วเกาหัวอีกที แต่เวลาดูจะเดินช้าเกินกว่าที่เขาจะยอมรับไหว
ธารเข้าไปจับไหล่นิลไว้ทั้งสองข้างแล้วดันตัวเพื่อนไปจนติดชั้นหนังสือ
เขาก้มลงประทับริมฝีปากลงไปที่ปากนิลอย่างอดรนทนไม่ไหว

..... .. ....

[iforgive]

อ่ะจ๊ากกก  ค้างเลย

[Mc_ma]

    ค้างเติ่งสุดๆ  คนเขียน ง่าาา แกล้งกันนี่นา   นี่แหน่ะ :z13:จิ้มเลย
นิลโดนเพื่อนลวนลามอีกแล้ว นั่นประไร ใครๆก็จ้อง บอกแล้วว่า...นิลน่ะฮ็อตจะตาย (คนอ่านเองยังหลงนิลเลย 555+)
เท็น ก็รีบๆเข้าน๊าาาา ชักช้ามิได้แล้ว ธารสารภาพว่าชอบนิลแล้วนะ นำไป 1 แต้มเห็นๆ

วันนี้คนเขียนอย่าลืมเอานิลมาฝากอีกนะคะ  รอค่ะ คนอ่านกำลังจะขาดใจแล้ว

[cher7343]

เท็นรีบกลับมาทำคะแนนด่วน

[khalwfarng]

ค้างอ่ะฮะคนเขียน


T^T    อย่าทำร้ายกันแบบเน้

เชียร์ทั้งเท็น เชียร์ทั้งธารแระ

[yeyong]

ตัดฉับ ค้างงงเลย
ว่าแต่ทำไม่ต้องจูบด้วยล่ะ

[aimsun]

 
........ ..........


เสียศูนย์ : นิล




นิลผลักธารจนธารกระเด็นไปติดชั้นหนังสืออีกฝั่ง ด้วยอาการตกใจ
“เชี่ย ทำไรเนี่ย” นิลพยายามพูดให้เบาที่สุด และมองรอบๆเพราะกลัวว่าจะมีคนเห็น
เขาส่งสายตามองธารไปด้วยความประหม่า
นิลยกมือขึ้นมาสองข้างแบออกด้วยความที่นึกคำพูดไม่ออก แต่ก็ไม่ต้องการคำอธิบายเพิ่มเติม
ในเวลานี้
“กูไม่พร้อมว่ะ” นิลพูดและมองตาธาร หวังจะสื่อความหมายว่าขอเวลาคิด แล้วก็รีบเดินออกมาจากที่เกิดเหตุ


เขาออกจากห้องสมุดมาพร้อมกับความคิดชุดใหญ่ ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นมาสดๆร้อนๆ
เขาไม่ได้รู้สึกแย่หรือเสียใจอะไร เพียงแต่ความคิดมันกระจัดกระจายไปหมดตอน
จนถึงตอนนี้ความรู้สึกของริมฝีปากของธาร ก็ยังคงค้างติดมา ราวกับว่ามันจะไม่จางหายไป


....
....


นิลนั่งอยู่ในห้องจ้องมองโทรศัพท์อยู่คนเดียวด้วยความวุ่นวายใจ
เขาห่วงความรู้สึกของธารอยู่เหมือนกัน แต่มันจะดีหรือเปล่าถ้าเขาจะโทรไปหาธารในตอนนี้
เขาใช้เวลาหลายชั่วโมงตั้งแต่กลับมาที่ห้อง นั่งๆนอนๆคิดเรื่องทั้งหมดวนไปวนมา
แล้วเขาก็ถามตัวเองว่าชอบธารหรือเปล่า
....
... เพื่อน นั่นคือคำตอบ

และนั่นเองทำให้เขาลำบากใจกลัวว่าธารจะเสียใจ
... ธารมันอาจจะยังไม่ได้คิดจริงจังขนาดนั้น นิลพยายามคิดในแง่ดี


แต่สิ่งที่คิดดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่ เพราะแค่จะทักทายกันในวันพรุ่งนี้
เขายังไม่รู้เลยว่าจะสามารถทำได้เหมือนปกติหรือเปล่า
ความคิดเขาหยุดลงเมื่อโทรศัพท์มีสายเข้ามาขัดจังหวะ

“ฮัลโหล ว่าไงวะ” เขารับสายกันย์
“เออ.. ทำไรอยู่วะ”
“ก็.. ไม่ได้ทำอะไร”
“นิล เรื่องในห้องสมุดอ่ะ” กันย์พูดแล้วเว้นจังหวะ นิลใจหายวาบทันที
“ทำไมวะ” นิลลุกขึ้นเดิน อย่างไม่สบายใจ
“กูกับไอ้เท็น เห็นนะเว้ย”
“เฮ้ย... พวกมึงเห็นได้ไงวะ” นิลว่า
“ไอ้เท็นมันตามไปอ่ะดิ กูก็เลยต้องไปด้วย”
นิลออกอาการเซ็ง “อะไรกันวะเนี่ย กูแม่ง....”
“เฮ้ยกูไม่อะไรหรอก แต่กูว่าไอ้เท็นมันต้องไปหามึงแน่ มันเพิ่งออกจากกูไปเนี่ย”
“มันจะมาหากูทำไม” นิลมองไปที่ประตูทันที แต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
“มึงก็คิดเอาเองดิ ว่ามันจะไปทำไม”
“เฮ้ย มึงพูดยังไงวะ มึงรู้อะไรมา” นิลถามตรงๆ
“ก็รู้เท่าที่รู้เนี่ยแหละ”
“อย่ากวนตีน ไอ้สัด”
“เออน่า กูอ่ะยังไงก็เพื่อนมึงเหมือนกัน แต่กูก็ไม่รู้จะช่วยมึงยังไงว่ะ” กันย์พยายามอธิบาย
“ช่วยพูดสิ่งที่มึงอยากจะพูดตรงๆก่อนดิ” นิลกลับลงไปนั่งที่เตียงเหมือนเดิม
“เออ.. ไอ้ธารอ่ะ มันชอบมึงมานานแล้ว แต่มันไม่กล้าบอกมึง” กันย์พูดเว้นจังหวะ
เขาเองก็เงียบฟัง “ไอ้เท็นอ่ะกูก็ไม่รู้หรอกว่าจริงๆมันจะเอายังไง แต่ว่ามันคงไม่ปล่อยมึงหรอก”
“ไอ้เท็นกับไอ้ธาร กูว่ามันคนละเรื่องมั้ง” นิลพอเข้าใจแล้วว่า ความจริงกันย์รู้เรื่องทั้งหมดมาตั้งแต่ต้น
ไม่ว่าจะเรื่องธารที่เขาไม่รู้มาก่อนเลย หรือแม้แต่เรื่องเท็นกับเขา

“ก็ถ้าไอ้เท็นยังไม่รู้ว่าธารมันชอบมึง มันก็น่าจะคนละเรื่องอยู่” กันย์ว่า
นิลถอนหายใจอีกครั้งทิ้งตัวลงบนเตียง
“และนี่มันรู้แล้ว... แต่ถ้ามึงยังไม่อยากเจอมันวันนี้มึงก็หลบมาหากูก่อนก็ได้ พวกไอ้แมกอะไรก็อยู่กัน” กันย์เสนอ
“เออ ก็ดีว่ะ...”
“แล้วไอ้ธารมันโทรหามึงรึเปล่า” นิลถาม
“ยัง กูโทรไปมันก็ไม่รับ”
“อืม”
“งั้นมึงก็ออกมาแล้วกัน”
“โอเคเดี๋ยวกูไป”
นิลคิดว่ามันชักจะไปกันใหญ่ เขาก็อยากคุยกับกันย์ให้รู้เรื่อง
แต่ที่แน่ๆมันน่าจะดีกว่านี้ ถ้ามีคนช่วยคิดว่าจะเอายังไงต่อไป เพราะเขาเองก็ไปไม่เป็นเสียแล้ว
....
....



นิลกับกันย์ออกมานั่งกินเบียร์ด้วยกันที่ป้ายรถเมล์ เพราะที่ห้องกันย์แมกกับพวกกำลังเร่งทำงาน
ที่ต้องพรีเซนต์ในวันพรุ่งนี้ กันย์จึงชวนเขาออกมาข้างนอก
“ทำไมมึงคิดว่าเท็นมันจะไปห้องกูวะ” นิลถาม
“มันบอกกูว่ามันจะไปห้องพิม แต่กูไม่เชื่อมันหรอก” กันย์ส่ายหน้า แล้วกระดกเบียร์
“ไม่เห็นจะเกี่ยวมันเลย”
“นิล มึงอ่ะไม่รู้อะไร..” กันย์ชี้มาทางเขา “ที่จริงกูสงสารไอ้ธาร มันมาบ่นกับกูประจำ เรื่องมึงอ่ะ”
“มันบ่นว่าอะไร”
“จะฟังเรอะ น้ำเน่าฉิบหาย”
นิลหัวเราะแห้งๆ ยกเบียร์เอือกสุดท้ายของกระป๋องขึ้นดื่ม และไม่ได้พูดอะไรต่อ
“กูรู้ไอ้เท็นมันก็ชอบมึง” สิ่งที่กันย์พูดทำให้นิลชะงัก
“มึงรู้ได้ไง” นิลถาม
“พวกมันก็เหมือนกันทั้งคู่แหละ เพียงแต่มันมาคนละแนว” กันย์พูดแล้วหันมายิ้ม
ก่อนจะทำสายตาเจ้าเลห์ใส่เขา “แต่ไอ้เท็นมันเป็นต่อนะเนี่ย ได้....”

“สาด” นิลทำไม่สนใจ ไม่ว่าสิ่งที่กันย์พูดจะหมายถึงอะไร
“ที่จริงกูไม่อยากยุ่งหรอก แต่วันนี้ไอ้ธารมันมาแรง ไอ้เท็นก็ดันเสือกเห็นอีก กูก็เป็นห่วงมึงยังไม่อยากให้มึงเจอคู่กรณี”
“ขอบใจเว้ย... กูก็ยังไม่อยากเจอจริงๆแหละ”
“ที่จริงมึงน่าจะได้เห็นหน้าไอ้เท็น ตอนที่อยู่บนห้องสมุดนะ” กันย์พูดแล้วยิ้ม
ทำให้เขายิ้มตาม “ทำไมวะ”
“พุดตอนนี้แม่งขำ แต่ถ้ามึงได้เห็นตอนนั้น กูรับรองมึงขำไม่ออก”
เขาทั้งคู่เงียบไปสักพักจนกระทั่งรอยยิ้มจางหายไป นิลพยายามหาทางออกอย่าเป็นกังวล
เพราะเขาเองก็แคร์ธารอยู่เหมือนกัน แม้จะในฐานะที่เป็นได้แค่เพื่อน แต่เขาก็ไม่อยากให้ใครต้องมารู้สึกไม่ดี
“ที่จริง คืนวันก่อนที่ไอ้เท็นมันเจ็บแล้วมึงไปส่งมันอ่ะ ไอ้ธารบอกกูว่ามันจะตัดใจจากมึง
แต่สงสัยที่มันเปลี่ยนใจไปสารภาพกับมึง กูว่ามันคงตัดใจไม่ได้จริงๆแหละ” กันย์เล่า
“ทำไมมันเป็นแบบนี้ว่ะเนี่ย” นิลพูดแล้วถอนใจอีก
“ไม่ดีเหรอ มีคนมาชอบ” กันย์กวน
“สาด มึงรู้ไหม ตอนนี้กูขออย่างเดียว”
“อะไรวะ”
“มึงอย่าเสือกมาชอบกูอีกคนแล้วกัน” นิลพูดแล้วหัวเราะ
กันย์เองก็ก็หัวเราะตาม “ไอ้ฟาย... กูไม่เอาหรอกมึงอ่ะ”
“กูก็ไม่เอามึงหรอก”
“เออ กูมันไม่เหมือนไอ้เท็นนี่”
“สาด พูดงี้เงียบไปเลยดีกว่า” นิลส่ายหน้า
แต่ก็รู้สึกสบายใจขึ้น แม้มันจะเร็วไปแต่อะไรๆก็คงมีทางออกของมัน
และได้แต่หวังว่ามันจะไม่แย่จนเกินไป

....>>

[Mc_ma]

    มาแล้วๆๆๆๆ   

คืนนี้ ขอ 2 ตอนได้มั้ยคะ   

เท็นกับกันต์ก็ดันได้เห็น ฉากในห้องสมุดอีก นิลเอ้ยยยยย ฮ็อตจริงอะไรจริง ฮ็อตไปแล้วนะ
คราวนี้เท็นเอาจริงแน่เลย ระวังรักษาตัวดีๆน๊านิล เค้าเป็นห่วง กลัวเท็นมาทำอะไรอีกอ่าาา
ยิ่งเท็นโมโห หึง?? นี่ ไม่รู้จะเป็นยังไงมั่ง

ขอย้ำกับคนเขียนอีกที ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ

[aimsun]

นิลนั่งเอามือกุมขมับ อีกมือหนึ่งถือโทรศัพท์และมองดูด้วยความโมโห
ระหว่างนั้นเท็นกับกันย์ก็เข้าไปคุยกับอาจารย์เรื่องขอเลื่อนพรีเซ็นต์
เพราะธารซึ่งเป็นคนที่ทำพรีเซ็นต์ทั้งหมดไม่มาในวันนี้ นิลพยายามโทรไปหลายครั้งแต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมรับสาย

ในใจเขาสาบานได้ว่า ไม่ได้โกรธเรื่องที่ธารจะทำให้เขาพลาดคะแนนพรีเซ็นต์
แต่เขาไม่พอใจที่ธารเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้คนอื่นเดือดร้อน ยิ่งมีเขาเป็นต้นเหตุด้วยแล้ว
ก็ยิ่งทำให้เขาไม่สบายใจ ถึงจะโกรธแต่ในใจลึกๆก็เป็นห่วง เพราะถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าธาร
คงเข้าใจไปแล้วว่าตัวเองกำลังผิดหวัง

....

“นิล.” กันย์เรียกหลังจากเดินออกมาจากห้องพักอาจารย์พร้อมกับเท็น
“เออ ว่าไงวะ” นิลถาม ขณะที่กันย์เดินมานั่งข้างๆ
กันย์ส่ายหน้า “เขาให้วันนี้วันเดียว เขาบอกว่าไม่มีชั่วโมงของเขาแล้ว”
เท็นเดินมานั่งลงข้างๆ ท่าทีดูจะยังเจ็บแผลอยู่
“แต่เขายอมรับเล่ม กับโมเดล ไม่เป็นไรหรอก” เท็นพูด
“ได้คะแนนครึ่งเดียวก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องเครียด” กันย์ยิ้มให้
“เออ กูโอเค กูไม่สนเรื่องคะแนน แต่ที่มันทำเนี่ยกูว่าแม่ง..” นิลส่ายหน้าอย่างอารมณ์เสีย
“เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง มึงก็ปล่อยมันไปก่อน” กันย์ว่า
นิลหมดอารมณ์คุยกับใคร เขาลุกเดินออกมาจากตรงนั้น
พอเดินลงมาหน้าตึกเขาก็เจอน้ำกับแมกที่เข้ามาถามเรื่องราว เขาหยุดฟังคำถามแบบเบื่อสุดขีด
แล้วก็ส่ายหน้าแทนคำตอบไป ก่อนจะเดินออกมา
....
....




นิลมาที่ร้านอาหารของฟ้า ที่ที่เขาเคยมาทำงานพิเศษ ตอนนี้ร้านยังไม่เปิด
แม้แต่เด็กที่ทำงานในร้านก็ยังไม่มากันสักคน นิลเดินเข้าไปในครัวก็เจอฟ้ากำลังคุยธุระอยู่กับนิว
“หวัดดีครับพี่นิว พี่ฟ้า” นิลยกมือไหว้
“อ้าว... นิล” ฟ้าหันมาแล้วยิ้มให้พร้อมกับนิวที่ยกมือรับไหว้ “แหม มาทำไมอีกยะ” ฟ้าทำประชดประชัน
นิลหัวเราะ “ถ้ามาขอสมัครงานอีกรอบจะรับไหมครับนี่”
“ไม่รับหรอก เชอะ” ฟ้าแกล้งทำ นิลเห็นท่าทางของเธอแล้วก็ยิ้มไม่หุบ
หลังจากทักทายกันพอสมควรแล้ว นิลก็ออกมาจัดโต๊ะจัดเก้าอี้อย่างที่เขาเคยทำ
เขาไปหยิบผ้ามาเช็ดโต๊ะสองสามที ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ เหม่อลอยคิดถึงเรื่องของเท็นกับธาร

เขาเฝ้าถามตัวเองเรื่อง คำตอบบางอย่างที่ยังคาใจ
ทั้งๆที่เหมือนจะตอบได้ง่ายๆ แต่เขาก็กลัวคำตอบที่อาจจะทำให้ต้องเจ็บปวด


“น้ำจ่ะ” ฟ้าวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ แล้วเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ขอบคุณครับ” นิลหยิบแก้วน้ำมาดื่ม แล้วหันไปมองในครัว “พี่นิวล่ะ”
“ออกไปซื้อของ” ฟ้าตอบ พร้อมกับส่งยิ้มแปลกๆมาให้ก่อนจะถามว่า “มีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็ว่ามา”
นิลนึกขำที่ฟ้ารู้ทัน “มันก็ต้องมีบ้างครับ ชีวิตวัยรุ่น”
“แหม วัยรุ่นตายล่ะแก”
“เห็นไหม คนแก่จะเข้าใจอะไร” นิลแกล้งพูดแล้วยิ้ม
“ย่ะ แต่คนแก่เนี่ยเขาผ่านมาเยอะนะ”
นิลพยักหน้าแล้วนิ่งไปสักอึดใจ

“ผมโดนเพื่อนบอกรัก แต่ผมไม่พร้อมที่จะรักมัน แล้วมันก็หายตัวไปเลย”
“อืม.. แล้วนิลกังวลอะไรล่ะ”

“ผมกลัวว่า จะเสียเพื่อนดีๆไป แค่ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้”
ฟ้าทำท่าครุ่นคิดนิดหนึ่งแล้วพูดว่า

“นิลห้ามความคิดของคนอื่นไม่ได้หรอกนะ ไม่ว่าเขาจะรักหรือเกลียด
มันเป็นสิทธิ์ส่วนตัวของเขา ถ้าเรามัวแต่กลัวว่าคนอื่นจะไม่เป็นอย่างที่เราคิด ก็จะมีเราเองที่กลัวอยู่คนเดียว”
นิลคิดตามคำพูดของฟ้าแล้วพยักหน้าเข้าใจ “อย่างนี้เองสินะครับ”

“นิลเองก็เหมือนกันนะ ถ้าสิ่งที่คิดมันไม่ได้ผิดต่อคนทั้งโลก ก็ทำตามใจบ้างก็ได้”
“โหพี่ ผมอ่ะทำตามใจอยู่แล้ว จนจะเป็นคนเอาแต่ใจอยู่แล้วเนี่ย” เขายิ้ม
“พี่หมายถึงเรื่องความรัก”

....

.....

......













นิลยืนมองภาพอาคารบ้านเรือนของกรุงเทพมหานคร ตอนที่พระอาทิตย์เริ่มทอแสงอ่อนลง
สายลมพัดพาทำให้กระดิ่งที่ถูกแขวนไว้ส่งเสียงดัง
บรรยากาศแบบนี้นิลหันไปเห็นคู่รักที่ขึ้นมาชมวิววบนนี้แล้วนึกอิจฉาในใจ ถ้าเขามีโอกาสที่จะรักใครสักคนได้
เขาก็อยากทำอะไรแบบนี้เหมือนกัน
ภาพความรักของคนสองคน ทำให้เขาหวนนึกถึงคำพูดของฟ้า


...ถึงจะไม่ผิด แต่ถ้าคนทั้งโลกไม่ยอมรับ แล้วผมจะรักได้ยังไงล่ะครับ


เสียงโทรศัพท์ดังเขาจึงหยิบมันขึ้นมาดูแล้วกดรับ
“เออ ว่าไง” นิลพูด
“อยู่ไหนวะ”กันย์ส่งเสียงมาถาม
“ภูเขาทอง”
“ไปทำเหี้ยอะไร”
“สัด กูมาวัด”
“เออๆ.. แล้วจะกลับรึยังวะ”
“ทำไมอ่ะ”
“คนแถวนี้เขาเป็นห่วง บอกให้กูโทรมา” กันย์ทำเสียงกระซิบ
“ใครวะ” นิลแกล้งทำไม่รู้
“เออ ไอ้เท็นมันชวนกินเบียร์ คืนนี้กินป่าว” กันย์ทำพูดเต็มเสียง แต่ก็ออกแนวทะเล้น
“ฟาย กูอยู่วัดมาชวนกูกินเบียร์”
“ทำไมวะ กูไม่ได้ชวนมึงกินในวัดนี่”
“แดกกันทุกวัน จะเอาให้แทนน้ำเลยไงวะ”
“ไม่มาก็ไม่ต้องมา แค่นี้เว้ย” กันย์พูดแล้ววางสายไป

นิลยิ้มกับโทรศัพท์แล้วส่ายหน้า ก่อนจะเดินห่างออกมาจากระเบียง
เขามองสูงขึ้นไปที่ยอดเจดีย์แล้วสูดหายใจลึกๆ
...เดี๋ยววันนี้มันก็จบลง เขาบอกกับตัวเอง


.....>>

[yeyong]

ต่ออีก ยังไม่หนำใจเลย

[gupalz]

มาลงเยอะๆเลยค่า

[Also]

มาต่อแบบรวดเร็วทันใจจริงๆเลย
 

[khalwfarng]

ชอบนิยายเรื่องนี้ที่สุด

เท็นกับธารก็ยังเชียร์ทั้งสองคน เอร๊ย เลือกไม่ถูก

ตกหลุมรักนิลไปเรียบร้อยละ คึคึ

[THIP]

  นิลเก็บเธอไว้ทั้งสองคนเลย 

[iforgive]

ชอบธารมากกว่าอ่ะ  เท็นมันมีแฟนแล้ว

[aimsun]

  
เอาใจกันเต็มที่เลยครับ อ่ะ
........ จัดไป


..........................



ผ่านมาหลายวัน อะไรๆก็ดูเหมือนจะยังไม่ดีขึ้นเลย
ในวันสอบ นิลได้เจอธารหลายครั้งแต่ทุกครั้งธารก็จะทำเป็นไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา
ธารจะเข้าห้องสอบช้านิดหน่อยและออกเร็วมาก แสดงว่าคงเพราะยังไม่อยากจะคุยกับเขาจริงๆ
นิลเองถึงจะเป็นห่วงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งเป็นอย่างนี้เขาเองก็พูดไม่ออก
เพราะกลัวความรู้สึกของธารจะยิ่งแย่ลงไปอีก จึงได้แต่ยืนมองธารเดินผ่านไหล่จากไปด้วยความเฉยชา

ส่วนกันย์ก็จะคอยช่วยพูดแก้ต่างให้ธารตลอด เวลาที่คนอื่นๆถามหาเหตุผลที่ธารแปลกไป
แม้สิ่งที่กันย์พูดจะเป็นเรื่องที่โกหก แต่เขาก็ต้องเออออตาม





ในที่สุดช่วงปิดเทอมก็มาถึง สิ้นสุดช่วงหลายวัน ที่เขาสับสนวุ่นวายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
และเป็นหลายวันที่ต้องอ่านและติวหนังสือกับเพื่อนๆจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน
นิลรู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจจนอยากจะหยุดและหายตัวไปดื้อๆ

วันนี้เพื่อนๆหลายคนเตรียมตัวจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด แต่นิลกำลังเก็บของเตรียมเดินทางออกไปใช้ชีวิตช้าๆ
โดยลำพัง
....
....
....





....
....





....






นิลจอดรถจักรยานที่หน้าช่องขายตั๋วทางเข้าเมืองเก่าสุโขทัย
ซึ่งมีป้ายบอกราคาค่าเข้าชม 20บาทเป็นเลขไทยติดไว้ เขาจึงยืนคร่อมจักรยานพยายามจะควานหาเศษตังค์ในกระเป๋า
“120 Bath” พนักงานสาววัยกลางคน บอกราคาด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว
“คนไทยครับ” นิลพูดแล้วยิ้มให้
“แหม.. พูดไทยชัดซะด้วย” เธอพูด
นิลหัวเราะ “โห.. อำรึป่าวครับเนี่ย” เขาพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมา และเอาแบงค์ยี่สิบจ่ายไป
“อ้าว.. พี่ก็นึกว่าคนญี่ปุ่น หน้าให้อยู่นะ” เธอพูดแล้วหัวเราะบ้าง พร้อมกับรับเงินไปก่อนจะฉีกตั๋วส่งมาให้
“โถ่ จะแกล้งเก็บเงินผมเกินราคาล่ะสิ” นิลรับตั๋วมาและแกล้งแซวกลับไป
“บัตรอุทยานจ่ะ พี่ไม่ได้เก็บไว้เองนะ” เธอตอบกลับมา
“โอเคครับ งั้นเดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ”
“จ่ะ”
นิลยิ้มให้เธออีกทีแล้วปั่นจักรยานออกมา ร่มไม้สองข้างทางช่วยบังแสงแดดตอนสายๆ
ทำให้ไม่รู้สึกร้อนจนเกินไป
ถัดออกไปเป็นสระน้ำใหญ่ มีดอกบัวสีชมพูเข้มบานสะพรั่งแวดล้อมโบราณสถานเก่าแก่
“........” โทรศัพท์มีสายเข้า เขาจึงจอดจักรยานที่ข้างทาง
“ว่าไงครับ” นิลพูด
“อยู่ไหนวะ ไอ้คุณเพื่อน”
“สุโขทัย”
“ไปทำเชี่ยอะไร”
“แล้วเสือกอะไรล่ะครับ”
“ไม่มาเที่ยวบ้านกูวะ มาอุตรดิตถ์ดิ” กันย์เป็นคนอุตรดิตถ์ แต่เคยไปเรียนที่พิษณุโลก
“ถ้ามีเวลาเดี๋ยวกูไปแล้วกัน”
“เออๆ กูนึกว่ามึงอยู่กรุงเทพ เดี๋ยวอีกสักสองอาทิตย์กูจะไปช่วยไอ้เอ็มขนของ” กันย์ว่า
“แล้วทำไมวะ” นิลถาม ขณะที่ลงจากจักรยานแล้วเดินไปที่สระน้ำ
“เปล่า ก็จะชวนมาแดกเบียร์”
“ไม่รู้ดิ ถ้ากูกลับไปทันก็ได้เจอ”
“โห มึงจะกลับเมื่อไหร่วะ”
“ก็ว่าจะเที่ยวไปเรื่อยๆ ยังไม่รู้แน่นอน”
“ไปกับใครวะ”
“คนเดียว” นิลตอบแล้วก็หาวน้ำตาเล็ด
“โห ศิลปินแดกรึไงมึง”
“เรื่องของกู”
“เออๆ เรื่องของมึง”
“แล้วคุยกับไอ้ธารบ้างยัง” นิลถาม
“ยังเลย แล้วมึงโทรหามันบ้างหรือเปล่า”
“โทรดิ มันไม่รับ”
“เออ กูว่าแล้ว”
“มันยังไงเนี่ย แม่งจะไม่คบกูเป็นเพื่อนเลยรึไงวะ” เขาบ่น เริ่มรู้สึกน้อยใจเหมือนกัน
“ปล่อยมันเหอะ เดี๋ยวสักพักมันก็ดีเอง”
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นนะ”
“แล้วไง ไม่คิดถึงพี่เท็นเค้าบ้างหรือจ๊ะ”
นิลยิ้ม “คิดถึงทำไม มันยังไม่เห็นจะโทรหากูเลย”
“อ้อ อยากให้เขาโทรหาเหรอ เดี๋ยวพี่กันย์จัดให้” กันย์ทำเสียงกวนตีน
“พอเลยมึง ให้กูอยู่สงบเหอะๆ”
“แน่ะๆ”
“แค่นี้แหละกูจะไปต่อแล้ว”
“เออ ไปเหอะ” ว่าแล้วกันย์ก็วางสายไป
นิลอมยิ้มกับโทรศัพท์ ก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋าไป



....
....

.....

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปในทิวเขาเบื้องหลัง แต่แสงสว่างจางๆก็ยังคงทาบทามตัวเมืองด้านล่างอยู่
นิลนั่งอยู่ที่ริมรูปปั้นสิงห์ตรงบันได ที่ใช้เดินขึ้นมาจากด้านล่าง ภาพเมืองเม่ฮ่องสอนในเวลานี้พาใจเขา
ล่องลอย.....
เขาเอาสมุดที่พับแล้วเหน็บใส่กระเป๋าหลังของกางเกงยีนส์ออกมา
ก่อนจะลงมือวาดภาพ และเขียนรายละเอียดในสิ่งที่พบเจอ



นิลเอนตัวลงนอนด้วยความเมื่อยล้า วันนี้เขาตระเวนเที่ยวไปโน่นไปนี่ในเมืองแม่ฮ่องสอน
กลับมาถึงที่พักก็ลงไปคุยเล่นกับเจ้าของเกสท์เฮาสท์จนถึงสี่ทุ่ม
“ฮัลโหล” นิลรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เพราะใกล้จะหลับเต็มที
“พี่นิล หลับแล้วเหรอ” เสียงนิดพูดสาย ทำให้เขาพอมีสติขึ้นมาหน่อย
“อ้อ ยังแค่นอนเล่น” นิลตอบ
“ไม่โทรมาหากันเลย นานมาก”
“พี่ไม่ค่อยว่างน่ะ ช่วงนี้เครียดเลย"
“เหรอ เรื่องอะไรล่ะ”
“สอบมั้ง เพิ่งสอบเสร็จ”
“แล้วกลับบ้านหรือยัง”
“ยัง พี่มาเที่ยว”
“ไปไหน” คำถามของนิดเริ่มทำให้นิลรู้สึกกวนใจ
“แม่ฮ่องสอน” นิลตอบ
“ไปกับใครอ่ะ”
“พี่มาคนเดียว”
“ไม่เชื่อหรอก”
“เหอะๆ” นิลหัวเราะแห้งๆ
“ไม่ต้องมาทำหัวเราะเลย” เธอว่า
“แล้วจะให้พี่ทำอะไรล่ะ”
“เชอะ บ้านช่องก็ไม่ยอมกลับ”
นิลฮาวไม่ตอบอะไร
“ไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุย อยู่กับคนอื่นล่ะสิ”
“ป่าวนี่”
“อืม แค่นี้แหละ” นิดทำเสียงงอนๆ
“คับ บายๆ”

นิลชันตัวลุกขึ้นมาสะบัดหัวสองสามที แล้วจะถอดเสื้อเตรียมออกไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านนอก
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
“ว่าไงวะ” นิลรับสาย
“กลับหรือยังมึง” กันย์ถาม
“ยัง กูอยู่แม่ฮ่องสอน”
“โห มึงนี่จะไปถึงไหนวะเนี่ย”
“เรื่อยๆ” นิลพูดไปหาวไป “ทำไมวะ”
“กูจะไปกรุงเทพวันเสาร์หน้า เลยถามมึงว่าจะอยู่กรุงเทพหรือเปล่า”
“เออๆ เดี๋ยวกูกลับแล้วจะโทรบอก”
“แหมไอ้สาด.. จะไม่กลับบ้านบ้างรึไงวะ ที่บ้านมึงเค้าจำหน้ามึงได้อยู่ป่าวเนี่ย”
“ไม่รู้ดิ กูว่าจะถ่ายรูปตัวเองส่งกลับไปให้เขาดูอยู่เนี่ย”
“ซะงั้นเลยมึง”
“กูจะไปอาบน้ำและ จะได้นอนสักที” นิลพูด
“เออ ที่จริงไอ้เท็นมันให้กูโทรมานะเนี่ย”
“อย่างกวนตีน” เขาไม่เชื่อ
“จริงๆ มันโทรมาเมื่อกี้  มาทำเก็กพูดให้กูโทรหามึง”
“มันว่าไง”
“ก็ถามแหละว่ามึงอยู่ไหน อะไร ยังไง พอกูบอกไม่รู้มันก็ให้กูโทรมาหามึงนี่ไง”
“แล้วมึงก็ทรยศมัน มาบอกกูว่างั้น”
“สาด กูอยู่ข้างมึงนะเนี่ย”
“อ้อเหรอ” นิลทำกวนตีน แต่ก็แอบดีใจ
“ไปอาบน้ำดีกว่า”
“อย่าเสือกเล่นว่าวนะมึง”
“เออ”
เขาโยนโทรศัพท์ไปบนเตียงแล้วถอดเสื้อเตรียมจะไปอาบน้ำ
แต่ก็หยุดหันกลับไปหาโทรศัพท์แล้วหยิบขึ้นมา ก่อนจะกดเลื่อนดูรายชื่อ
..... เท็น
นิลหยุดมองแล้วก็โยนโทรศัพท์ลงบนเตียงอีกครั้ง ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวกับสบู่ยาสีฟันเดินออกจากห้องไป



....
....


......





“.....ธารถ้ามึงโอเคขึ้นแล้ว กูก็อยากให้มึงเป็นเหมือนเดิม..”
นิลพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์ ขณะนั่งรถทัวร์ออกจากลำปาง
เขาตัดสินใจกดส่งไปด้วยความหวังว่า ธารจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง
เขาเก็บโทรศัพท์ไปแล้วมองดูวิวข้างทาง ที่ผ่านหุบเขา ต้นไม้ ลำธาร ต่างๆนาๆ จนหลับไป





“ครับแม่” นิลตื่นเพราะโทรศัพท์สั่น หลังจากหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้
“อยู่ไหนแล้ว” แม่เขาถาม
“ออกจากลำปางแล้ว”
“จะไม่กลับบ้านเลยรึไง”
“กลับ อีกสักสองอาทิตย์แหละ”
“แหม เที่ยวกระจายเลยนะ ไม่คิดถึงพ่อคิดถึงแม่บ้างรึไง”
“คิดถึงสิ”
“คิดถึงก็กลับบ้านได้แล้ว”
“ครับๆ เอ่อ.. แม่เดี๋ยวโทรกลับแล้วกัน อยู่บนรถมันกวนคนอื่นเขา”
“อืม..ได้”
“สวัสดีครับ”
นิลกดวางไปแล้วมองเห็นกล่องข้อความเข้า จึงเปิดอ่านข้อความตอบกลับจากธาร

“...ไม่เหมือนเดิมหรอก...”

นิลอ่านแล้วรู้สึกใจแป่วๆแต่ก็เข้าใจธาร ที่จริงเขาก็ดีใจที่มีคนมาบอกว่าชอบแต่มันก็รู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก
แสดงว่ามันคงยังเร็วไปที่จะพูดให้ธารเข้าใจเขาบ้างในตอนนี้

.....
.....




.....
.....



นิลเดินกลับโรงแรมหลังจากกินมื้อค่ำที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟ
ซึ่งเปิดขายอยู่แถวริมถนนเลียบทางรถไฟในเมืองลพบุรี
วันพรุ่งนี้เขาก็จะเดินทางกลับกรุงเทพแล้ว หลังจากออกเดินทางมาเกือบหนึ่งเดือน
ถึงมันจะดูเหงาบ้างในบางครั้ง แต่ก็สบายใจที่ได้พบเจอผู้คนมากมายที่เขาไม่รู้จัก

“.....” โทรศัพท์ส่งสัญญาณโทรเข้า ระหว่างที่เขาเดินทอดอารมณ์อยู่นั้น
... เท็น นิลมองชื่อที่ปรากฏขึ้นด้วยความแปลกใจ
“ฮัลโหล” นิลรับสาย
“หวัดดี  ทำไรอยู่” เท็นพูด
“กำลังเดินกลับโรงแรม”
“เหรอ อยู่ที่ไหนแล้ว”
“อยู่ลพบุรี”
“ไปทำอะไร”
“อืม... มาดูลิง”
เท็นหัวเราะเบาๆ “เหรอ แล้วกินข้าวรึยัง”
นิลรู้สึกสะกิดใจกับคำถามของเท็นมาก ถึงจะเป็นแค่คำถามธรรมดา
แต่มันทำให้เขาใจเต้นแปลกๆอีกแล้ว

“ก็.. กินแล้วจะกลับที่พักแล้วเนี่ย” นิลตอบไป
“จะมากรุงเทพเมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้ก็จะกลับไปที่หอแล้ว”
“เหรอ ดีๆ”
“เออ”
“งั้นแค่นี้แหละ”
“โอเค บาย”

นิลหยุดเดินด้วยความรู้สึกที่หัวใจพองโต จนเขาอยากจะตะโกนออกมาดังๆ
...บ้าเหรอ จะตะโกนทำไมวะ

...อย่ายิ้มดิ

...เป็นเชี่ยอะไรเนี่ย

นิลก้าวต่อไปเรื่อยๆ เดินไปตามถนนที่เงียบสงบ
แม้ไม่ดึกมาก แต่ฉากความวุ่นวายของเมืองนี้ก็ถูกปิดฉากลงไปแล้ว
เขาเดินอยู่ที่กลางถนนและแหงนมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า 
ทั้งๆที่ยังหาคำตอบไม่ได้สักทีว่าดาวเหนือคือดาวดวงไหน

....>>

[yeyong]

อ่ะนะ นิลรู้ตัวเองหรือยังว่ายิ้มทำไม

[THIP]

ธาร น่าสงสาร 

[iforgive]

สงสารธารจัง

[silverphoenix]

เท็นนี่ร้ายจริงๆ  เริ่มด้วยการปล้ำเขาแท้ๆ

ยังจะทำให้นิลหวั่นไหวได้อีก  สุดยอดด

แอบสงสารธารเล็กน้อย  ไม่รู้ป่านนี้ไปอยู่ไหน
กลับมาได้แล้วธาร   

+1 ให้จ้ะ

[Nus@nT@R@]

นิลคงสับสนกับจิดใจตัวเอง  สู้ๆนะนิล