หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[ชะรอยน้อย]

หุหุหุหุ มารออีกตอนจะได้มั้ยเนี่ย

[gupalz]

คาดว่าติสเรโชไม่รอดแน่

[moredee]

 คนแต่ง ฟิตมาก วันนี้ได้อ่านหลายตอนแล้ว ชอบอ้ะ

[wolfram]

แต่งกันแล้ว...อยากให้เข้าหอเร็วๆจัง!! 

หวังว่าทั้งคู่จะเปิดใจกันไวๆนะ!!

 

[fon270640]

ตอนเข้าหอ องค์ชายคงปวดหัวน่าดู 

[p_phai]

  มาสนับสนุน

[moobarpalang]

 

[golove2]

 

พอเข้าหอแล้วจะเป็นยังไง

[chompoonut139]

ชอบอ่ะ มันต้องอย่างงี้สิ

[KMprince]

สนุกค่ะ
อร๊ายชอบอะ
นายเอกแนวนี้ชอบ

 

[loveview]

โอ้!!!! พระเอกเราเริ่มร้ากกกกกกกนากเอกแร้วววว

[tippy]

รั่วแท้ ทั้งพระเอก นายเอก

[murasakisama]

 

[cher7343]

กร๊ากกกกกกกกก สนุกจังเลย
เจ้าบ่าวหล่อ เจ้าสาวก็ส๊วยสวย

ติดตามต่อไปนะคะ 

[NOoTuNE]

  กร๊ากก ในที่สุดก็เข้าพิธี รอดูหมา(ในปาก)ฟัดกัน กร๊ากกก

  อัพเร็วมาก ชอบ


รอ 29 คืนอยู่น่ะ 

[donghwa]

อร้ายยยยย ชอบอ่ะ ชอบมากเลย
ฮาวสะแด่วได้ใจมากอ่ะ
ชอบๆๆ รออ่านตอนต่อไปนะ

[anuruk97]

    กรี๊ด.................ชอบอ่ะ   พระเอกปากหมาจัง ชอบนายเอกอาจจะเกรียนแต่ก็น่ารัก +1ให้นะค่ะ แต่งได้เลิศมากค่ะขอบอก

[InYume]

แต่งแล้วๆ แล้วจะเป็นไงต่อเนี่ย เข้าหอเลยป๊ะอะ
นายเอกฮามาก

[Karn12]

ทำให้เราหัวเราะได้ทุกตอนจริง ๆ นายเอก

[DasHimmel]

แต่งเเล้ววววว!!! 
โสฬสติยาเริ่มรู้สึกเเล้วล่ะสิว่าเมียตัวเองปากน่าจุ๊บแค่ไหน 
รอลุ้น ณ วันเข้าหอ ฮี่ฮี่ฮี่

[GeTOuTNoW]

ตลกพิลึก

[kp]

เฮ้ย น่ารัก ว่ะ
เรื่องนี้ โคตร ชอบเลย
เว้ย เฮ้ย

[vi2212]

น่ารักอ๊ะ

[Poseidon]

เย้ย ไม่เข้าเล้าวันเดียว อัพห้าตอนรวด  อ่านสะใจไปเลย  หนุกมากกก

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ชอบบบบบบบบบบบเรื่องนี้อ่ะ (*^^*) ชวนขำดี 

[choijiin]

กร๊ากกกกกกกกกกกก
 
ผ่านไปครึ่งวัน
นายเอกของเราโดนส่งเข้าโรงเชือดแล้วเรียบร้อย
 

[tuek]

ชอบเรื่องนี้
ฮาเรโชมาก
รอตอน nc อยู่นะคะ

[kinjikung]

พระเอกทำหน้าเซ็งซะ ฮ่า ฮ่า
น้องติส นี่เอาฮาตลอดดด

[แมวดำ]

เข้าหอคงได้มีฮา

[thearboo]

ตอนที่ 6 ห้องหอ...เดือด


“เราในนามของประมุขแห่งอาณาจักรเอกูนวิสติขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน ว่านับแต่นี้สืบไปมงกุฏราชกุมารโสฬสติยา และ องค์พระชายาติสเรโช จะเป็นคู่ชีวิต ที่จะรักและครองคู่กันตราบชีวิตจักหาไม่!!”

“เฮ้ๆๆๆๆๆๆๆ....กรี๊ดดดดด....วี๊ดวิ้ว”

 หลังจูบสาบานรักแสนหวาน???? แห่งคืนวิวาห์จบลง องค์ประมุขก็ทรงประกาศความน่ายินดีแก่เหล่าแขกเหรื่อและข้าราชบริพาน ให้ได้แซ่ซ้องปลื้มปิติกันถ้วนหน้า งานนี้ไม่มีการโยนดอกไม้ เพราะคงไม่มีเจ้าสาวหนุ่มคนใดปรากฎตัวออกมาอีกในช่วงนี้แน่ๆ หลังพิธีเสร็จสิ้น ก็เข้าสู่ช่วงงานเลี้ยงสังสรรค์ต่อ และก็เป็นหน้าที่ของบ่าวสาวที่ต้องเป็นเจ้าภาพเปิดฟลอร์เต้นรำเป็นคู่แรก งานนี้ทำเอาเรโชเหงื่อแตก เขายังเต้นรำไม่เอาอ่าวอยู่เลย แล้วยิ่งต้องเต้นต่อหน้าธารกำนัลมากมายอย่างนี้ ขาเรโชถึงกับสั่นพั่บๆเลยทีเดียว

“ส่งมือมาสิ เราต้องออกไปเปิดฟลอร์เต้นรำเป็นคู่แรกนะ”
“มะ ไม่ไหวอ่ะ ขะ ขามันแข็ง”
“จะมาขาแข็งอะไรตอนนี้เล่า เอ้า!เพลงบรรเลงแล้ว มาเร็ว”
“เย้ย!!”

ไม่ทันจะตั้งหลัก พระชายาหมาดๆก็ถูกพระสวามีโอบเอวลากไปกลางฟลอร์ทันที

“เฮ้ย ท่านองค์รัชทายาท ผมได้แค่ท่าเบสิคนะ” 
“เออ เบสิคก็ได้ ท่าไหนฉันก็โอเค หึหึ”
“หา!? หมายความว่ายังไง?”
“หมายความว่า เต้นได้แล้วไงล่ะ...เอ้า ก้าวขาสิ!!”

การเต้นรำในราตรีนี้จะกลายเป็นตำนาน เพราะพระชายาของเราสามารถเต้นรำในเพลง “สโลว์ซบ” ให้กลายเป็นเพลง “ฮาร์ดคอร์” ได้ แถมยังได้บัญยัติท่าใหม่ “เถรกวาดลาน” เข้าไปอยู่ในท่าเต้นรำระดับสูงเรียบร้อยโรงเรียนติสเรโช...
กว่างานพิธีจะจบลงได้ เหนื่อยสายตัวแทบขาด ทั้งต้องแกล้งยิ้ม เกร็งหน้า ใช้ภาษาสุภาพ รู้ตัวอีกทีกล้ามเนื้อบนใบหน้าเรโชก็ตะคริวกินไปซะแล้ว ผิดกับโสฬส องค์รัชทายาทหนุ่มที่ดูเหมือนจะลื่นไหลไปกับสถารการ์ณต่างๆอย่างกลมกลืน คงเพราะความเคยชินเนื่องจากออกงานบ่อยๆอยู่แล้ว

เที่ยงคืนตรง ฤกษ์ส่งตัวบ่าวสาวเข้าห้องหอรอรัก เรโช อยากกลับห้องนอนใจจะขาดอยู่แล้ว ดีใจสุดๆที่งานพิธีจบลงซะได้

“เอาล่ะ พ่อขออวยพรให้ลูกและมงกุฎราชกุมารมีความสุข ครองรักกันนานๆนะ ลูกต้องเชื่อฟังพระสวามีให้ดี อย่าเกรียนเหมือนเมื่อก่อนอีกนะลูก”
“แม่ก็ด้วยจ๊ะ ไม่คิดฝันเลยว่าลูกแม่จะได้มีวาสนา เป็นถึงองค์พระชายาแห่งมงกุฎราชกุมาร แม่ขอให้ทั้งสองคนครองรักกันนานๆ จนถือไม่เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนะลูก แถมมีลูกเต็มบ้านมีหลาน...อุ๊ย....เอ่อ...ลืมไป...มีไม่ได้...เอาเป็นว่าขอให้มีความสุขนะลูก”
“อย่าห่วงไปเลยนักตีดาบชรา เราจะดูแลลูกท่านเป็นอย่างดี ไม่ให้ขาดตกบกพร่องอย่างเด็ดขาด รวมทั้งพวกท่านด้วย”

พอมงกุฏราชกุมารออกปากไปอย่างนั้น เล่นเอาพ่อแม่บุญธรรมของเรโช เขื่อนน้ำตาแตก ทะลักทลายร้องให้ด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้ง

“ทำตัวดีๆนะเรโช ลูกต้องไม่ทำให้องค์รัชทายาทผิดหวังนะลูกนะ”

เอ่ยฝากฝังลูกรักทั้งน้ำตาอีกรอบ

“ครับๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

เรโชตอบไปอย่างเซ็งๆ ก็เพราะพ่อแม่เขาไม่รู้ว่าที่เรโชเข้าวังมาแต่งเป็นพระชายาเนี่ย เพราะโดนบังคับทั้งสิ้น และแถมยังถูกห้ามไม่ให้แพร่งพรายเรื่องตำนานที่ว่านั่นให้ใครฟังเสียอีก ด้วยว่ากันว่า ตรีสโรชเตโช เป็นสิ่งวิเศษณ์ล้ำค่า ซึ่งหากใครได้ไปครอบครองจะมีแต่ความรุ่งเรืองสมปรารถนาทุกประการ ทางราชสำนักเลยเกรงว่าหากเรื่องแพร่งพรายออกไป ฝ่ายศัตรูอาจมาชิงตัว เรโชไปก็เป็นได้ 

“เวอร์ไปป่าววะ? วิเศษณ์ล้ำค่า ได้ครอบครองแล้วจะมีแต่ความรุ่งเรืองตรงไหนวะ? บ้านที่ตรูอยู่มาทั้งชีวิตไม่เห็นจะร่ำรวยเป็นเศรษฐีตรงไหนเลย ชริ”

เรโชบ่นอุบอิบอยู่ในใจหลังนึกถึงสิ่งที่ตนถูกห้ามไม่ให้พูดหลังมาอยู่ในวัง

หลังร่ำลาอาลัยกันเสร็จแล้วก็ถึงเวลาส่งตัวอย่างเป็นทางการ บ่าวสาวเดินควงแขนเคียงคู่กันไปบนพรมกำมะหยี่สีแดงสด ซึ่งทอดยาวเข้าไปยังห้องหอรอรักด้านในสุด ตลอดทางเดินก็มีผู้คนมาต่อแถวให้คำอวยพรบ่าวสาวไม่ขาดระยะ จนสุดทางเลี้ยวออกจากเขตท้องพระโรงที่ใช้จัดงาน สองบ่าวสาวก็ถึงกับถอนหายใจโล่งอก

“เหนื่อยชะมัดเลย เหนื่อยเป็นสองเท่าเลยด้วย!! นี่ตลอด 3 วันที่ผ่านมาเนี่ย ไม่ได้ช่วยให้แกช่วยเหลือตัวเองได้บ้างเลยรึไง? แค่พูดคุยตามพิธีการแค่นี้ ทำไมฉันต้องคอยช่วยพูด ช่วยคุยซะทุกเรื่องเลยเนี่ย ไหนบอกมาสิ!!”
“ผมไม่ได้เซียนตีหน้าซื่ออย่างท่านนี่ หลอกใครไม่เป็นด้วย!!”
“มันเป็นพิธีการ มันเป็นสังคม แกต้องเรียนรู้มันเอาไว้ให้มาก เพราะต่อจากนี้ไป แกยังต้องออกงานอีกเยอะ”
“ไม่มีทาง ไม่ออกไปไหนทั้งนั้น ไม่เอาอีกแล้ว เหนื่อย”
“เหนื่อยก็ต้องไป!! แกเป็นพระชายาแล้วนะ ปฏิเสธเรื่องนี้ไม่ได้หรอก”
“ไม่สนเฟร้ย!! แบร่”

เรโชปฏิเสธทันควัน แถมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่โสฬสอย่างลืมตาย ยังไงตอนนี้ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเขาได้อีกแล้ว เพราะเขาคือ “พระชายา” ไงล่ะ คิดได้ดังนั้นก็ตั้งท่าโกยกลับห้อง โดยไม่สนใจอะไรอีก

“เฮ้ย นั่นแกจะไปไหนน่ะ?”
“กลับห้องไง ถามมาได้”
“ห้องแกอยู่นี่”
“หา อยู่นี่ที่ไหนล่ะ ท่านมึนป่ะเนี่ย? ห้องผมอยู่สุดทางเดินตรงโน้นนนนนต่างหากล่ะ”
“ขอโทษนะ ใครกันแน่ที่มึนกัน พระชายาของผม เราแต่งงานกันแล้วนะ ดังนั้นห้องของท่านตอนนี้ก้คือห้องของผมไงครับ”
“อ๋า.......เอ่อ...ยังไงนะ?”
“เราต้องนอนด้วยกันในห้องนี้ มันเป็นกฏ เข้าใจมั้ย?”
“นอนด้วยกัน...ห้องนี้น่ะเหรอ?”
“อืม”
“เอ่อ...นี่อย่าบอกนะว่า...ต้องนอนเตียงเดียวกันด้วยน่ะ?”
“ของมันแน่อยู่แล้ว”
“เฮ้ยยยยย!!! ไหงงั้นอ่ะ!!??”
“อะไร นอนเตียงเดียวกันแล้วมันยังไงล่ะ?”
“กะ...ก็...มันแปลก...”
“แปลกอะไร ผัวเมียกันนอนเตียงเดียวกันไม่เห็นแปลกนี่”
“ผัวเมียที่ไหนกันฟร๊ะ!!!! แค่ในนามแฟ้ย!!! อย่ามาเนียนนะ”
“หึหึ ไม่เป็นไร ตอนนี้ไม่ใช่ แต่เดี๋ยวก็ได้เป็นแล้ว...”
“หา!!!!????”
“อย่าลืม ว่าเรายังต้องทำอะไรด้วยกันในฐานะผัวเมียอีกเยอะ...หึหึ...มา เข้าห้องกันได้แล้ว พระชายาของผม...หึหึ”

ที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งคนตัวเล็กมากนักหรอก แต่พอเห็นเรโชทำหน้าตาอิหลักอิเหลื่อ โสฬสเลยอยากลองพูดแหย่อีกฝ่ายให้เสียขวัญ และยิ่งเรโชดิ้นรนขัดขืน โสฬสก็ยิ่งจับต้องถึงเนื้อถึงตัว พอได้ที ก็ลากอีกฝ่ายเข้าห้องหอรอรักอย่างไม่มีรีรอ

“จ๊ากกกกก!!!!!ปล่อยผมนะ!!!!! ม่ายยยยย!!!!!!”
“กลัวอะไรเล่า มาเถอะคนดี มานอนกันได้แล้ว”
“อี๋!!!! ไม่เอา ไม่ๆๆๆ ผมยังไม่พร้อม”
“ไม่เป็นไร อยู่เฉยๆ เดี๋ยวสามีทำเอง”
“ทำแป๊ะอะไรเล่า ไม่เอา ไม่ๆๆๆๆ”

เรโชแหกปากไป ยื้อยุดแขนตัวเองที่ถูกรวบไว้ไป พลางคิดในใจว่า ตายแน่ เขาต้องตายแน่ๆ จะทำยังไงให้ไอ้รัชทายาทหื่น พระสวามีหมาดๆของเขายอมปล่อยเขาไปก่อนดี

“ไหนท่านบอกว่าหลังจากแต่งงาน 29 วันไงถึงจะ ชะเดิ๊บกันได้น่ะ!!??”
“ชะเดิ๊บ?? อ๋อ...ไม่ได้หมายความว่าหลังจากแต่ง 29 วัน แต่หมายถึง ภายใน 29 วัน หลังจากแต่งงานต่างหาก”
“ไอ๋หย๋า!!??...แล้วไหงท่านไม่พูดให้เคลียร์ก่อนเล่า ปัดโธ่!!”
“อ่ะ นี่เคลียร์แล้วไง งั้นมาเริ่มกันเลย”
“เฮ้ย!!!!!”

เรโชเสียหลักแบบหักหลบไม่ทัน เลยถูกเหวี่ยงเบาๆลงไปนอนชมดาวบนเตียงกว้าง ข้างหน้าต่างบานกระจกบานใหญ่ ที่มองทะลุออกไปข้างนอก ท้องฟ้ายามราตี มีดวงจันทร์ลอยเด่น แสนโรแมนติก แต่เรโชต้องตบเรียกสติตัวเองทันทีที่ถูกโสฬส ขึ้นคร่อมในท่าล่อแหลม แถมมือไม้ยังอยู่ไม่สุข เพราะเริ่มมาเกาะแกะแถวกระดุมเสื้อนอกของเรโชแล้ว

“อย่ะ...อย่าเพิ่ง วันนี้ผมยังไม่พร้อม!!! เดี๋ยว!!! อร๊ายยยยยส์!!!”
“รอไม่ไหวแล้ว คนดี ยอมซะเถอะ”

โสฬสกระซิบหวานข้างหู เรโช ยังผลให้ชายหนุ่มขนหัวลุกเกรียวเลยทีเดียว และเพราะมัวแต่ขนลุก ตาลาย คล้ายจะเป็นลมอยู่นั้นเอง...พรึ่บ...กระดุมเสื้อทั้งตัวในตัวนอกถูกแกะออกยกแผงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

‘ผลั่ก!! โครม!!....โอ้ย!!!!’

เรโชตกใจมากไปหน่อย เผลอถีบเข้าที่ท้ององค์รัชทายาทแบบเต็มๆตรีน จนอีกฝ่ายลงไปนอนหงายเงิบอยู่ใต้เตียงแทน

“ไอ๋หย๋า ลืมยั้งตรีน อุ้ย!! ตายมั้ยวะนั่น... เวรละตรู รึจะเป็นหม้ายผัวตายตั้งแต่คืนแรกวะ??”
“เฮ้ย!!!! ทำอะไรของแกน่ะ ไอ้แคระ!!!จะฆ่ากันรึไงเนี่ย ไอ้เตี้ย!!!???”

หายจุก ลุกขึ้นได้ โสฬสก็ใส่ไม่ยั้ง

“อุ้ย...ด่าไม่ซ้ำชื่อเลยวุ้ย...”
“แกมาถีบฉันทำไมเนี่ย พระชายา”
“กะ...ก็เค๊าตกใจนี่นา จู่ๆตะเองก็มาจับเขากด แถมยังถอดเสื้อเค๊าอีกอ่า เค๊าก็เลย...”
“ไม่ต้องมาทำแบ๊วเลย ฉันแค่แกล้งแกเล่นเฉยๆเฟ้ย!! ฉันก็ยังไม่พร้อมเหมือนกัน”
“อ๊าง...เค๊าขอโต๊ด”
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำ แล้วมานอนได้แล้ว พรุ่งนี้ตอนเช้า แกต้องเข้าเฝ้ารับตำแหน่งจากเสด็จพ่ออย่างเป็นทางการด้วย”
“จาก ท่านประมุขน่ะเหรอ?”
“เออ...ไป๊!!”
“พะยะค่ะ!!!”
เรโชรีบถอดเสื้อออก เพื่อจะเข้าไปอาบน้ำ เผยแผ่นหลังขาวนวล ซึ่งปรากฏ ปานรูปดอกบัวสีเพลิง สามดอกสวยงานอยู่ที่กลางแผ่นหลัง โสฬส จ้องเข้าไปที่ดอกบัวนั้น แล้วถอนหายใจ ก็เพราะเจ้าปานรูปดอกบัวเพลิง 3 ดอกบนหลังเจ้าคนตรงหน้านี้แหละ ที่ทำให้เขาต้องมาติดแหงกอยู่กับเจ้าตัวแบบนี้ จากที่เคยเป็นคนสุขุม น่าเกรงขาม แต่พออยู่ต่อหน้าเจ้าของปานทีไร สติเขาไม่เคยอยู่กับเนื้อกับตัวทุกที ทำไมกันนะ....
.................................................................

วันนี้งานเยอะ ลงได้ตอนเดียว เลยจัดมายาวหน่อยจร๊า
 
THEARBOO

[attachment deleted by admin]