หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[anakin-lolyboy]

 :sad4:นานแล้วนะ o22คนแต่งหายไปไหนแงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :call:จะมาจงมา

[¡ииσcэиτ]

คนเขียนหายไปสายลมยังหว่า?

[thearboo]

ตอนที่ 14 หัวใจพยัฆ



“เออ! เอาเลย จะโกรธก็โกรธไปเลย คิดว่าอยากง้อนักรึไงกัน เฮอะ! ผู้ชายบ้าอะไรว๊ะ! ขี้งอนเป็นสาวๆ โถ่เอ้ย!!”


เรโชนั่งบ่นอุตลุตอยู่บนต้นมะม่วง เมื่อคืนชายหนุ่มกับสวามีที่รักทะเลาะกันถึงขั้นเตียงหัก จากเรื่องไม่เป็นเรื่องเล็กน้อยกลับลุกลามใหญ่โต

“หนอย! ทำเป็นหนีไปนอนที่อื่น ฮึ่ม!อย่าให้จับได้นะว่าไปนอนกับสนมที่ไหน พ่อจะกุดทิ้งไม่เหลือตอเลย คอยดู!”
“ทรงขึ้นไปเก็บมะม่วงอีกแล้วหรือขอรับ พระชายา?”

เป็นไอศุพายัฆที่อดเป็นห่วงคนบนต้นมะม่วงไม่ได้ จึงเอ่ยปากทักออกไป

“ท่านราชองครักษ์เองเหรอ ผมตกใจหมดเลย”
“ลงมาก่อนดีกว่าครับ องค์พระชายา นั่งอยู่แบบนั้นมันอันตรายนะครับ”
“ช่างหัวผมเหอะครับ ให้ผมอยู่สงบสติอารมณ์บนนี้หน่อยเถอะ อารมณ์นี้ให้ผมลงไปเหยียบพื้นไม่ได้หรอกครับ เพราะผมกำลังจะกลายร่างเป็นอาชญากร อยู่แล้ว! มีหวังผมได้อาละวาดวังแตกแน่ๆ!”
“องค์พระชายาทรงปริวิตกเรื่องอะไรกันพะยะค่ะ?”
“ก็เจ้านายของท่านไงล่ะ ท่านราชองครักษ์ เจ้านายท่านทั้งนั้นแหละที่เป็นต้นเหตุน่ะ!! ผมเลยเดือดอยู่นี่ไงล่ะ”
“ทรงมีปากเสียงเรื่องอะไรกันหรือขอรับ?”
“อย่าถามจี้ใจดำผมอีกเลยครับ ขอผมอยู่เงียบๆได้หรือเปล่า”
เรโชกลั้นความน้อยอกน้อยใจ หลบเลี่ยงที่จะตอบคำถามของไอศุพายัฆ และที่สำคัญเขาไม่มีหน้าจะมาเล่าให้ใครต่อใครฟังหรอกว่า ผัวเมียตีกันเพราะเรื่อง “ผัวจะเสียบ เมียถีบ” น่ะ มันไร้สาระ แถมยังน่าอายสุดๆอีกด้วย

“กระผมไม่รู้หรอกนะขอรับว่าเรื่องเป็นมายังไง แต่หากองค์พระชายาวิตกพระทัยเรื่ององค์รัชทายาทว่าเมื่อคืนทรงไปหลับนอนที่ไหนล่ะก็ กระผมรู้ขอรับ”

เรโชหูผึ่งทันควัน ที่จู่ๆก็มีผู้ใจบุญมาช่วยชี้แจงแถลงไขความข้องใจของเขาให้กระจ่าง จะได้รูกันไปเสียทีว่า ไอ้สามีเจ้าเล่ห์นั่นมันไปนอนค้างอ้างแรมกับสาวเจ้าที่ไหน...

“เมื่อคืนองค์รัชทายาทมาค้างคืนที่ห้องกระผมเองขอรับ”
“...........!!!???”
“เวลาที่องค์รัชทายาททรงมีเรื่องหนักใจ ท่านก็จะมานอนที่ห้องของกระผมขอรับ”
“เฮ้ย นะ...นี่...ท่านเป็น คนรักกับองค์รัชทายาทเหรอเนี่ย!?”
“.............(o O)..........”
“นี่ผม...ผม...เป็นคนแย่งแฟนชาวบ้านไปแล้วเหรอเนี่ย!!”
“ไปกันใหญ่แล้วฝ่าบาท มันไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านคิดนะขอรับองค์พระชายา”
“เอ้า!! ก็พวกท่านนอนด้วยกัน แล้วจะให้ผมคิดยังไงล่ะครับ!?”
“เอ่อ แค่นอนด้วยกันเฉยๆขอรับ นอนด้วยกัน เหมือนเป็น พี่น้อง กันแค่นั้นเองขอรับ”
“เหมือน พี่ น้อง อย่างนั้นเหรอ?”
“ขอรับ กระผมเป็นพี่เลี้ยงขององค์รัชทายาทมาตั้งแต่เยาวัย เราทั้งสองจึงรู้สึกผูกพันกันเหมือนพี่เหมือนน้องขอรับ อีกทั้งกระผมเองก็ไม่มีพี่น้อง องค์รัชทายาทเองก็เหมือนกัน จึงทำให้สนิทกันยิ่งขึ้น เวลาที่องค์รัชทายาททรงมีเรื่องหนักพระทัยก็มักจะมานอนปรึกษาพูดคุยกับกระผมที่ห้องเป็นประจำอยู่แล้ว ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้หรอกพะยะค่ะ”

“อย่างงั้นน้องเหรอครับ.....อืมมมม...เฮ้อ...”

เรโชพยักหน้ารับคำอย่างเนือยๆ พาดตัวไหลไปตามกิ่งไม้ใหญ่เหมือนเดิม จนไอศุพายัฆอดไม่ได้ที่จะไต่ถามต่อ

“ทรงเป็นอะไรไปขอรับ ท่านไม่ยินดีหรืออย่างไรที่องค์รัชทายาทมิได้เสด็จไปนอนค้างอ้างแรมกับสนมอื่นใด แต่เป็นพี่ชายคนนี้แทน?”
“เฮ้อ...ก็ยินดีอยู่หรอกครับ แต่เมื่อกี้ท่านก็เป็นคนพูดเองนี่ว่า องค์รัชทายาทจะไปหาท่านก็ต่อเมื่อมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจ เหนื่อยใจ ละเหี่ยใจ นั่นก็หมายความว่า องค์รัชทายาทเหนื่อยใจที่จะอยู่กับผมใช่มั้ยล่ะครับ ถึงได้ต้องหนีไปนอนห้องท่านน่ะ เป็นแบบนี้ผมคงไม่มีหน้าจะชูคออยู่ในฐานะองค์พระชายาอะไรนั่นอีกแล้วล่ะครับ...”

ราวกับเด็กน้อยสำนึกผิด แล้วไม่มีทางไป ได้แต่หลบลี้ อยู่บนต้นไม้ใหญ่ แอบน้อยอกน้อยใจอย่างน่าสงสารจนอดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้ จนไอศุพายัฆจำต้องเผยความจริงเรื่องที่ได้คุยกับโสฬสให้เด็กน้อยผู้น่าสงสารบนต้นไม้ได้ฟัง เพื่อลดทอนความน้อยเนื้อต่ำใจของคนตรงน้า

“อย่าเพิ่งน้อยพระทัยสิขอรับองค์พระชายา เอาล่ะ...เพื่อให้พระองค์ได้คลายพระทัย กระผมจะเล่าอะไรดีๆให้ท่านฟังดีมั้ยขอรับ?”
“เรื่องดีๆเหรอครับ?”
“ก็เรื่องที่องค์รัชทายาทคุยกับกระผมเมื่อคืนไงล่ะขอรับ”
“................มะ...ไม่เห็นจะอยากฟังเลย! เรื่องดีๆที่ไหนกัน ผมไม่สนหรอก!!”
“ถ้างั้น...กระผมจะแค่บ่นให้ต้นมะม่วงนี้ฟังเป็นการระบายความในใจแทนก็แล้วกันขอรับ องค์พระชายาไม่ต้องฟังก็ได้”
“ตะ...ตามใจท่านสิ...ปากท่านนี่ ผะ...ผมจะไปห้ามท่านได้ยังไงกัน”

ถึงปากจะบอกออกไปว่าไม่อยากฟังแต่ท่าทางของเรโชนั้นกลับดูสนอกสนใจอย่างเต็มที่ ดวงตาเป็นประกายอยากรู้อยากเห็น จนไอศุพายัฆอดที่จะอมยิ้มกับท่าทางแบบนั้นไม่ได้

“เฮ้อ...เจ้าต้นไม้ ข้าขอระบายความอัดอั้นให้เจ้าฟังหน่อยนะ เมื่อคืนองค์รัชทายาทนายข้าทรงมาค้างที่ห้อง  และตอนที่จะนอนหลับ พระองค์ทรงเล่าให้ข้าฟัง ถึงเรื่องที่มีปากเสียงกับองค์พระชายา จนถึงขั้น...ถีบตกเตียง...”
“เฮ้ย!!! นี่เขาเล่าถึงขนาดนั้นเลยเหรอ!! มะ...มันจะมากไปแล้วนะ!!”
“.............หึหึ...........อะไรกันขอรับองค์พระชายา พระองค์ไม่ฟังไม่ใช่หรือขอรับ เหตุใดจึงได้ยินเรื่องที่กระผมคุยกับต้นมะม่วงกัน...หรือว่า...พระองค์...แอบฟัง...”
“อะเฮ้ย!...มะ...ไม่ใช่สักหน่อย!! กะ...ก็แค่....หูแว่ว!! ไม่มีอะไร แค่หูแว่ว....ไม่ต้องใส่ใจผมหรอก...เอาเลย ท่านจัดไปเลย จะคุยกับต้นมะม่วงยังไงก็...คุยไปเลย ผมไม่สนใจหรอก มะ...ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแหละ เอาเลย”
“.................แน่ใจนะขอรับ ว่า...จะไม่ฟัง...”
“จริ๊งงงงง!! ไม่ฟ้างงง!!! ไม่สน ไม่แคร์สื่อ ผมจะของีบหน่อยละกัน ท่านจะทำอะไรก็ทำไปเถอะนะ”
“........ว้า....แย่จัง กระผมไม่มีอารมณ์เล่าต่อแล้วล่ะ และยิ่งองค์พระชายาจะพักผ่อนด้วยแล้ว กระผมคงไม่กล้ารบกวน ดังนั้น กระผมขอตัวดีกว่า”
“เฮ้ย!!ได้ไงอ่ะ ทำงี้ผมค้าง...เอ้ย!...ต้นมะม่วงมันก็ค้างอ่ะดิ วู้!! ไม่ดีๆ เดี๋ยวมันก็อึดอัดจนไม่ออกลูกให้ผมกินกันพอดีสิ เอาเป็นว่าท่านเล่าๆให้มันฟังจนจบเหอะ สงสารมัน นะนะ”

เมื่อเห็นว่าผู้ร้ายปากแข็งมีทีท่าสนใจเรื่องที่เขาจะเล่าอย่างออกนอกหน้า ไอศุพายัฆก็ยิ้มกริ่ม รู้สึกเอ็นดูคนตรงหน้ายิ่งนัก เขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดองค์รัชทายาทผู้เคร่งขรึม ไม่ยอมเปิดใจให้ใครง่ายๆ แต่กลับหลงใหลองค์พระชายาคนนี้อย่างหัวปักหัวปำ เพราะแม้แต่เขาเองยังรู้สึกหลงใหลไม่แพ้กัน ช่างน่ารักน่าใคร่ จนอยากถนอมเอาไว้อย่างหวงแหน ไม่ให้สิ่งใดมาแผ้วพานจนความสดใสนี้หม่นหมอง

“เฮ้อ...เห็นแก่ที่องค์พระชายาขอร้องนะเนี่ย เจ้าต้นมะม่วงเลยโชคดีจะได้ฟังจนจบ เอาล่ะ...ฟังนะ...เมื่อคืน องค์รัชทายาทมาปรีกษาเรื่ององค์พระชายากับข้า ว่าจะทำยังไงพระชายาคนดีถึงจะสนใจตัวเองมากขึ้น เราปรึกษาหารือกันว่าจะหาวิธีง้อพระชายาคนดีอย่างไรให้หายงอนเรื่องเมื่อคืนก่อน จะทำยังไงให้พระชายายิ้มเยอะๆ เพราะเวลาที่ยิ้มพระชายาทรงงดงามมาก องค์รัชทายาทบอกกับฉันว่า ขอแค่ได้อยู่ในหัวใจองค์พระชายาได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ยอม...โรแมนติกสุดๆไปเลยใช่มั้ยล่ะ เจ้าต้นมะม่วง เจ้าอิจฉาหรือเปล่า? เอาล่ะไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันนะ ถ้าเรื่องคืบหน้าเมื่อไหร่จะมาเล่าให้ฟังใหม่ก็แล้วกัน...”
เล่าจบไอศุพายัฆก็แอบชำเลืองขึ้นไปมองบนต้นมะม่วงที่ซึ่งเรโชแกล้งทำเป็นหลับนิ่งๆอยู่ โดยแอบเห็นว่าใบหูเล็กนั่นแดงก่ำ ราวกับลูกตำลึงสุกเลยทีเดียว ไอศุพายัฆยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกล่าวลาเบาๆ แล้วเดินจากไป เขายังมีภาระหน้าที่อีกอย่างที่ต้องทำ เพื่อให้เจ้านายของเขาทั้งคู่กลับมาคืนดีกัน ไอศุพายัฆเองยอมรับอยู่ลึกๆ ว่าเขาแอบหลงรักองค์พระชายา แต่เขาเองก็ไม่ได้อยากไขว่คว้ามาครอบครองแต่อย่างใด เพราะรู้ดีว่ายังไงก็คงไม่มีทางเป็นไปได้ เขาจึงตั้งมั่นที่จะขอทำหน้าที่กาวประสานใจให้นายเหนือหัวที่เขารักยิ่งทั้งสองคนแทน ไอศุพทยัฆมั่นใจอย่างยิ่งว่าเขาจะไม่มีวันเจ็บช้ำ เพราะแค่ได้เห็นคนที่เขารักยิ่งมีความสุข มันก็เพียงพอแล้ว...
...

‘เราปรึกษาหารือกันว่าจะหาวิธีง้อพระชายาคนดีอย่างไรให้หายงอนเรื่องเมื่อคืน’

‘เวลาที่ยิ้มพระชายาทรงงดงามมาก’

‘ขอแค่ได้อยู่ในหัวใจองค์พระชายาได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ยอม’

ประโยคหวานหูทั้งหลายวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดไม่หยุดหย่อน เรโชกลั้นยิ้มจนปากคอสั่น ไม่ เขาจะไม่มีวันหวั่นไหวกับเรื่องแค่นี้เด็ดขาด ทั้งๆที่คิดไว้แบบนั้น แต่หน้าเขากลับร้อนวูบวาบ แดงเห่อไปจนถึงใบหู ต้นคอ หรือบางทีอาจลามไปทั้งตัวแล้วก็เป็นได้ เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังเรื่องที่ราชองครักษ์คุยกับต้นมะม่วงหรอกนะ แต่บังเอิ๊ญบังเอิญมันเผลอได้ยินผ่านหูเท่านั้นเอ๊ง!

“ขึ้นไปทำอะไรอยู่บนนั้นน่ะ พระชายา แอบเก็บมะม่วงอีกรึไง?”
“เฮ้ย!! องค์รัชทายาท มะ...มาได้ไงอ่ะ?”

กำลังอยู่ในห้วงฝันหวาน แล้วจู่ๆคนที่อยู่ในฝันดันมาโผล่อยู่ใต้ต้นมะม่วงซะได้ เล่นเอาเรโชตกอกตกใจจนเกือบตกต้นมะม่วงกันเลยทีเดียว

“ก็เดินเข้ามาน่ะสิ ว่าไงล่ะ ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นกัน?”
“กะ...ก็...  เปล๊า! ไม่ได้ทำอะไร แค่ขึ้นมานอนเล่นเฉยๆ.......”
“เป็นลิงรึไงกันนายน่ะ ในตำหนักมีเตียงนอนดีๆไม่นอน ชอบมานอนบนต้นไม้เนี่ย?”

ฝันหวานสลายหมดเมื่อคนข้างล่างที่อยู่ในฝันเมื่อครู่ ดันมาปากมอมใส่ในระยะเผาขน หน้าเน่อที่เคยเห่อแดงเพราะความเขินอาย กลายเป็นแดงเดือดจนเลือดแทบออกหูแทน

‘หนอยเรื่องเมื่อกี้ที่ว่าจะหาทามาง้อเราเนี่ย ไอ้องครักษ์นั่นมันปั้นเรื่องเองรึป่าววะ! ไม่เห็นไอ้สวามีใจดำของเรามันจะมีทีท่าอยากจะง้อเง้ออะไรกับเราเลยนี่หว่า แถมยังหมาใส่อีก หนอย! เดี๋ยวพ่อเด็ดมะม่วงเขวี้ยงหัวแตกแม่ง...’

“อะไร?...ทำหน้าบูดเป็นตูดลิงเชียว เอ้า! จะลงมาได้หรือยัง?”
“ไม่ลง!”
“ว่าไงนะ!?”
“ม่ายลงเฟร้ย!!”
“ทำไม นี่กะจะลงหลักปักฐานสร้างบ้านอยู่บนนั้นเลยหรือไงกันพระชายา”
“เออ! จะอยู่มันบนนี้แหละ!! ไม่ลงไปไหนทั้งนั้น!! ท่านน่ะไปให้พ้นเลย!! ไป๊! ชิ่วๆๆๆ!!”
“ว้า...ไอ้เราก็ว่าจะชวนไปกินอาหารฝรั่งเศสหรูๆบนยอดหอคอยของราชวัง ที่ซึ่งบรรยากาศและวิวดีที่สุดในเมืองนี้เสียหน่อยเชียว เอาไงดีน๊า สั่งอาหารไว้เยอะแยะเลยซะด้วยสิ...จะกินคนเดียวหมดมั้ยเนี่ยเรา...”
“..........อึก...อยะ...อย่ามายั่วซะให้ยาก ไม่หลงกลหรอกเฟ้ย!”
“ตามใจ...ไม่ได้ยั่วซะหน่อย ไม่ไปก็ไม่ไปสิ....เฮ้อ...สเต็กเนื้อลูกแกะ...ปูอลาสก้า...แซลม่อนอบ...ซุปกุ้งล็อปสเตอร์...เฟรนช์โทสต์...”
“.....อึก....ง่ะ...อะ...งื้อ....อยะ อย่ามายั่วกันน๊า ซร๊วบบบ เฮือก” (น้ำลายไหลเป็นทาง)
“คนเค๊าอุตส่าห์จะพาไปเลี้ยงข้าวเป็นการขอโทษเรื่องเมื่อคืนสักหน่อย กลับถูกปฏิเสธแบบไร้เหยื่อใยซะนี่ เจ็บปวดชะมัด”
“อ๊ะ...ท่านจะเลี้ยงขอโทษผมเหรอ!?”
“ใช่”
“...........ชิ...อะ อะ เห็นแก่ที่ท่านยอมบากหน้ามาขอโทษหรอกนะ ผมจะไปด้วยก็ด๊ะ...”
“จริงเหรอ?”
“จริ๊ง! ผมมันคนใจกว้างดั่งหมาสมุทรแถมรูปหล่อ...เวลามีคนสำนึกผิดมาขอการให้อภัยผมก็ไม่ชอบทำให้เสียน้ำใจหรอก ยอมๆก็ด๊ะ”

โสฬสจ้องมองชายาของตนที่ลอยหน้าลอยตาพูดไป ปาดน้ำลายไป อย่างขบขัน และเอ็นดู ตั้งแต่เมื่อคืนที่เขาไปขอนอนที่ห้องไอศุพายัฆ โสฬสก็นอนคิดใคร่ครวญตลอดคืนว่าเด็กน้อยของเขายังไม่โตพอที่จะเล่นแง่แบบผู้ใหญ่ดังนั้นตนจึงตัดสินใจง้องอนในแบบที่ชายาตัวเล็กๆของเขาน่าจะชอบ โสฬสไม่เคยคิดที่จะง้อใครมาก่อน แต่คราวนี้เขาคงต้องยอมเพราะเขาคงทนห่างจากร่างเล็กตรงหน้านานกว่านี้อีกไม่ไหวแล้ว ที่จริงเขาก็ตามหาเรโชอยู่ตั้งแต่เช้า  หากแต่ก็หาเจ้าตัวแสบไม่เจอเสียที จนเมื่อสักครู่นี้ที่ไอศุพายัฆเข้ามาบอกตนว่าเจ้าตัวเล็กอยู่ที่ไหนเขาจึงตามมาถูก และเรื่องราวก็ดำเนินไปอย่างที่เขาคาดการณ์ไว้ไม่มีผิดเลยจริงๆด้วย

“เอาล่ะ ทีนี้จะลงมาได้รึยังครับ ชายาผม?”
“ก็กำลังจะลงอยู่นี่ไงล่ะ เอ้าๆ ถอยหน่อยๆ จะโดดล่ะนะ...”

‘ตุ๊บ’

‘โอ๊ะ’

อะไรจะพอดี๊ พอดีขนาดนั้น พอเรโชกระโดดลงมาจากต้นมะม่วงปุ๊บ ก็ร่วงตุ๊บเข้าอ้อมกอดของโสฬสทันที ร่างแกร่งตระกองกอดคนตัวเล็กกว่าอย่างหวงแหน จนเรโชแก้มแดงก่ำ ดิ้นขลุกขลักเบาๆอยู่กับอกกว้าง

“ทะ...ทำอะไรน่ะ?...ปละ...ปล่อยผมนะ!!”

‘ฟอด’

“เฮ้ย!! ทำอะไรของท่านเนี่ย!!??”
“ก็หอมแก้มไถ่โทษไงล่ะ”
“ห๋า!!? ใครขอกัน!?”
“เอาน่า...ฉันอุตส่าห์เปลืองตัว อย่าโวยวายนักสิ”
“อะ..เหอ!?? คะ...ใครเปลืองตัวนะ??”
“เอาน่า ฉันยอมขาดทุนขนาดนี้แล้ว จะถามไปทำไมกันอีก หืม?”
“...................( oO”)
“อย่ายืนมึนเป็นปลาเกยตื้นอยู่สิ ตามมาเร็ว ไปเตรียมแต่งตัวกันได้แล้ว”

‘น่าน มันไปหน้าด้านๆเลยเว้ย...มันเนียน รึตูมึนว๊ะ...ตูโดนหอมแก้ม แล้วไหง กลายเป็นมันเปลืองตัวว๊ะ เฮ้ย! ไอ้เรโชปวดตับจริงเว้ยเฮ้ย!!’

ก็ได้เพียงแค่คิด พูดอะไรไม่ออก เรโชได้แต่เดินมึนๆ ตามโสฬสไป ได้แต่ปลงเบาๆว่า…

‘เอาว๊ะ ช่างหัวไอ้เปลืองตัวไปก่อนแล้วกัน ความหฤหรรษ์มันรออยู่มื้อเย็นวันนี้ต่างหาก ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ค่อยเห็นแก่กินเลยว่ะตรู หุหุหุ’
...........................................

หายไปนาน...เค๊าขอโต๊ดน๊า
หนีไปนอนเหล่พยาบาลมาหลายวัน แฮะๆ
 
คิดถึงท่านผู่ชมทุกท่านที่สุดในสามโลก
ช่วงนี้จึงได้เริ่มทำการใหญ่เร่งปั่นทั้งนิยาย ทั้งการ์ตูน...
 
ขอบคุณที่ยังรักกันนะค๊า
จุ๊บๆๆๆ
 
THEARBOO

[wolfram]

 

คู่นี้หวานแบบฮาๆ!! 

เรโช นายดูไม่ค่อยเห็นแก่กินเลยนะ!! 

[Rafael]

ไม่ค่อยเลยนิ
ไม่ค่อยเห้นแก่กินเลยนะเนี่ย

[NOoTuNE]

 


เรโชเราเป็นเด็กสามรึไง เค้าเอาของกินมาล่อก็ยอมซะเเล้ว กร๊ากกกกกก เด็กน้อย


คนเขียนหายดีแล้วใช่ไหม แถมเป็ดบวกกอดเป็นกำลังใจ 

[¡ииσcэиτ]

ง้อได้น่ารัก(?)มาก

[Zurruz]

หือ?  เข้าโรงพยาบาลเพราะป่วยหรอค่ะ?

เป็นอะไรมากมั้ย หายดีเเล้วน๊าาา

หายดีเเล้ว ก็เห็นใจคนอ่านๆที่เค้ารอๆ กันอยู่นะ 

 

[หมูกระต่าย]

พระชายาซึนมาก

[nutsumi]

คู่นี้ก็พัฒนาแบบเรื่อยๆนะ
อ่านเพลินดี ไม่เครียด

ขอบคุนมากค่ะที่มาต่อ:-)

[หมูกระต่าย]

พระชายาน่ารักมาก

[gupalz]

เรโชมันทั้งฮาปนน่ารักเลยนะ

[koikoi]

อย่าว่าแต่เรโชเลยคนอ่านก็น้ำลายไหลด้วยนะเนี่ย

[ormn]

:m20:555ที่แท้ก็เห็นแกกินนี้เองอะ

[kukkik]

หายไปนานจัง แต่ไม่เป็นไร

พระชายาน่ารักมากกกกกกกก

[-Otto-]

คิดถึง:man1:

[139147]

 


ไม่ค่อยเลยนายเอกของเรา

55555+

สู้ๆๆนะไรเตอร์  ถ้ายังไม่หายก็พักก่อนคนอ่านรอได้(?)

อิอิอิอิอิ

[KuMaY]

ไม่ค๊อยยยยยย ไม่ค่อยเห็นแก่กินเลยเรโช
แต่ก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะ 

[Poseidon]

รัชทายาทเอาอาหารมาล่อพระชายาก้อนะ ไม่เห็นแก่กินเล้ย  อิอิ

[MaRiTt_TCL]

พระชายาแน่ะ น่ารักนะเรา ทำแอบเป็นไม่อยากรู้ คนปากแข็ง อิอิ
น่ารักกก

[choijiin]

 ผมมันคนใจกว้างดั่งหมาสมุทรแถมรูปหล่อ

อันนี้เป็นมุข? 
หรือว่าเอาจริงเพคะพระชายา
 

[jing_sng]

มาต่อแล้ว 
คิดถึงเรื่องนี้จังเลย

[Number1_90]

เรโชดูเป็นคนที่ไม่ค่อยเห็นเเก่กินเลยนะ 

ในที่สุดก็มาต่อซะที 

[yogurtjung]

อ๊ายย เรโซ คาวาอี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อยากไปนั่งอยู่ใต้โต๊ะอาหารจริงๆค่ะ 55

ถ้าทางจะมีแจ่มดแน่ๆเลย -..-

รอตอนต่อไปนะจ๊ะ อย่าแอบหายไปไหนนะ

[pare_140]

เห็นแก่กินที่ซู้ดดดด

[ลู่เคอOlive♥]

พระชายาช่างตะกละเหลือเกินเพคะ
แต่ก็น่ารักเสมอ

[penda]

โอ๊ยยย คิดถึงองค์พระชายาผู้น่ารักที่สุดเลย
เค้ามาง้อกันแล้วๆ อร๊ายยย
พระชายาเห็นแก่กินอ่ะ ฮ้าๆๆ
ท่านองครักษ์ คนดีที่หนึ่งเล้ยยย

 

[HISY]

เรโชน่ารักอีกแล้ว

[the_pupae]

น๋เรโชนับวันยิ่งน่ารักขึ้นทุกทีเลย^^
ส่วนอีตาโสรฬก็เจ้าเล่ห์จิงๆ

[PetitDragon]

ฮาตรงที่ รัชทายาทเอาของกินมาล่อนี่แหละ