หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[tuek]

เรโชเห็นแก่กินจริงๆเลย

ปล.หายไวๆนะคะ

[nemesis]

อ๊าเขิลลลล

[tonklakabpom]

ชอบอะ เรโช น่ารัก 

ม่ายค่อยเห็นแก่กินเล๊ย พระชายา  อิอิ

[hyuk_knok]

คิดถึงคู่นี้มากๆเลย อิอิ><
เอิ่ม...เรโชยังคงความรั่วไว้เสมอต้นเสมอปลาย=_=
แต่ก๊น่ารักดี รีบดีกันไว้ๆนร้า...

[entirom]

เลี้ยงง่ายดี

แต่คงหมดตัวก่อนแน่ๆๆ

[JadeButterflyεїз]

เรโชกินไว้ก่อนนะ จะได้มีแรงถีบเวลามีคนหื่นใส่

[kinjikung]

เกือบลืมท่านเรโชไปแล้วนะเนี่ย
รัชทายาทนี่ก็ฟอร์มเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ง้อเมียก็ต้องมีที่ปรึกษา ฮ่า ฮ่า

[thearboo]

ตอนที่ 15 เสือหมอบ แมวเซา


แท่น แทน แทน แทน แทน แท่น แท๊น...
ต๊ะ ดะ แดน แทน แทน แท แด่ แด๊น...
ทา ด๊า แด แท แด๊ แด แท แท่น...

บทเพลงบรรเลงหวานเข้ากับบรรยากาศยามเย็นที่พระอาทิตย์ดวงสีส้มกำลังลับลาท้องฟ้า กับวิวของเมืองเอกุนวิสติแทบทั้งหมด งดงามตระการตา ช่างโรแมนติกจนยากจะบรรยาย ร้านอาหารฝรั่งเศสสุดหรู ชั้นบนสุดของหอคอยระฟ้าแห่งราชวังเอกูนวิสติ ที่ไม่ใช่แค่ชนชั้นสูง แต่ต้องเป็นถึงเชื้อพระวงศ์เท่านั้นถึงจะมีโอกาสได้ขึ้นมานั่งลิ้มชิมรสชาติอาหารเลิศรส พร้อมทั้งบรรยากาศที่สุดแสนจะหรูหรา

เด็กน้อยเรโชผู้น่าสงสาร หัวใจดวงน้อยๆนั้นเต้น ตุ้มๆ ต่อมๆ เขาไม่เคยมาในที่ที่หรูหราแบบนี้มาก่อนเลย ถึงจะอยู่ในวังมาได้กว่า 10 วันและได้กินอาหารหรูๆมาก็เยอะแล้ว แต่ไม่เค๊ย ไม่เคย ได้มายลที่ที่งดงามหรูหราอย่างกับโลกแห่งความฝันแบบนี้มาก่อน จนเรโชรู้สึกประหม่าอย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งพอแอบชำเลืองมองคนตรงหน้า โสฬสสวามีที่รักที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ช่างสง่างาม สมบูรณ์แบบ สมกับที่เป็นองค์รัชทายาทผู้สูงศักดิ์ ท่วงท่าไม่ว่าจะเป็นการวางมือ หรือการนั่งช่างเหมาะเจาะจนไม่มีที่ติ ให้ตายเถอะ มันช่างต่างกับเด็กชายขอบอย่างเรโชราวกับหน้ามือกับส้นเท้าเลยทีเดียว

นั่งเหม่อมองผู้ชายตรงหน้าได้สักพัก บริกรหนุ่มก็เริ่มลำเลียงอาหารคาวหวานพร้อมเครื่องดื่มมาจัดวางบนโต๊ะ พร้อมบรรยายสรรพคุณครบครัน และแน่นอนว่าบริกรของที่นี่ทุกคนไม่ใช่แค่ระดับธรรมดา เทพๆทั้งนั้น แถมยังมีดีกรีเป็นถึงลูกขุนนางใหญ่โตพ่วงกันมาทุกคนเสียด้วย

“ไวน์ชีกงดาส 2005 จากโดเมน เด ปาสกิเย่ ขอรับเชิญลองชิมได้เลยขอรับ”

“อาหารจานแรกคือ ฟัวกราส์ตับเป็ดแช่ไวน์มูสก้าเดอบุม เดอ เวนิส เสิร์ฟกับแยมที่ทำจากหอมและลาทาร์เปอนาร์ดมะกอกบดรวมกับเคเปอร์ขอรับ”

“ส่วนจานนี้คือเนื้อลูกแกะอบมะเขือม่วง ราดด้วยซอสซึ่งทำจากไทม์และไวน์แดง”

“ส่วนด้านนี้คือเทอร์รีนหมูป่า กราแตงเนื้อแกะ และเนื้อไก่ฟ้าย่างกับเห็ดขอรับ”

“และทางด้านนั้นคือหอยแสกลลอปพันด้วยมันฝรั่งทอด ปลาแซลม่อนอบกับไข่ปลาคาร์เวียร์ ซุปกุ้งลอปสเตอร์ และตบท้ายด้วยสลัดปูอลาสก้าขอรับ”

“หลังจากนี้ เราจะเสิร์ฟของหวาน คือ  โปรฟิเทอร์โรล ชูครีมสอดไส้ไอศกรีมราดซอสช็อกโกแลต และ ไดเจสทีฟพร้อมเหล้าแช่เวอร์บินา ขอรับ”   

“ขอเชิญองค์รัชทายาทและองค์พระชายาทรงเสวยอย่างมีความสุขขอรับ”

“.............................................” (เรโช)
‘นะ...นี่มันชื่อของกินหรืออะไรวะเนี่ย? เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น ไม่เคยได้ยิน แล้วนี่มันอาหารที่มนุษย์กินกันเหรอว๊ะ!? เออเว้ย!! นั่นอะไรอ่ะ? ปลาก้อนตี๊ดเดียวแล้วจานมันจะใหญ่ไปไหน!!... แล้วอะไรล่ะนั่นหมูป่าในขวดโหล!!? แล้วตูจะกินยังไงฟร๊ะ!!?’

‘หึหึหึ...แต่หาได้กลัวเกรงไม่ ของหรูดูดีขนาดนี้ มีหรือไอ้เรโชจะปล่อยให้หลุดลอย ฮ่าฮ่าฮ่า...อุตส่าห์ล้างท้องรอตั้งแต่บ่าย หึหึหึ...พ่อจะฟาดให้เกลี้ยงแบบไม่ต้องล้างจานเลยทีเดียว วู้ปี้!! ไอ้เรโชลุย!!!’

เรโชใช้ความคิดอย่างเมามันเพียงคนเดียว ตั้งแต่เข้าวังมา นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มานั่งกินอาหารฝรั่งเศส ช่างแปลกหูแปลกตา ดวงตาพราวระยับด้วยความอยากรู้อยากเห็น สองมือจับมีดจับช้อนส้อมไว้มั่น เตรียมเผด็จศึกเต็มที่ แต่ที่ยังลีลาอยู่ไม่ใช่เพราะความเขินอายหรือเกรงใจในองค์รัชทายาทสามีของตนหรือตระหนักถึงมารยาทบนโต๊ะอาหาร แต่ที่ยังนิ่งอยู่นี้ก็เพราะยังตัดสินใจไม่ถูกว่าจะจิ้มจานไหนก่อนดี

“ไม่กินหรือไงครับ ชายาผม?”

คำถามหวานหูที่ตอนนี้ไม่ค่อยจะเข้าหูเรโชมากนัก ก็ไม่ได้หยิ่งหรอกนะที่ไม่ยอมจะดีด้วยเสียที เพราะเจ้าตัวมัวแต่คิดเอาไว้ว่า....

‘ฮี่โธ่!  แค่เอาของกินมาล่อคิดว่าจะซื้อตัวไอ้เรโชได้เร๊อะ!! ชิ! ฝันไปเหอะ! ที่ยอมมาด้วยเนี่ยก็แค่ความเวทนาในสัตว์โลกด้วยกันเท่านั้นแหละเฟ้ย!! หึหึหึ...ไม่ต้องมาหยอดคำหวานให้ระคายหูเลย ไอ้เรโชไม่สนหรอก ฮึ!!’

“นี่...แค่นั่งจ้องน่ะ มันไม่อิ่มหรอกนะ ถ้าจะกินก็กินซะเร็วๆ”

‘ชิ!! ไม่ต้องมาทำเป็นเสียงเข้มใส่ ไม่กลัวหรอกเฟ้ย!! เป็นแค่ลูกไก่ในกำมือ ต้องคอยมาอ้อนวอนเราอยู่แท้ๆ ดันมาทำผยอง เดี๋ยวปั๊ดบีบตายคามือซะเลย!!’

เรโชน้อยยังคงเถียงอยู่ในใจอย่างไม่ลดละ ถึงจะแสร้งทำหน้านิ่งๆ ไม่สนใจใคร แต่เนวิเกเตอรืที่มือเขาเริ่มทำงานแล้ว เมื่อตัดสินใจเด็ดขาดได้ อาวุธร้ายในมือก็พุ่งตรงไปที่เนื้อลูกแกะทันที

‘จึ่ก’

‘ง่ำ’

“...........................!!!!!!!!”
“เป็นไง?”
“....................อุ!!...”
“อร่อยมั้ย?”
“สะ.............”
“สะ...?”
“สุดยอด!!!!! นะ นี่มันเนื้อลูกแกะเทวดารึไงอ่ะ!? หวาน นุ่มเหนียวเคี้ยวมัน โอ้วจอร์ด!!!”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ? หึหึหึ”
“อื้ม!! สุดๆ!!”

พอเริ่มคำแรกได้ เรโชก็ใส่เกียร์เดินหน้าเขมือบไม่ยั้ง หยิบนู่น กินนี่ โดยไม่สนใจที่จะวางมาดเป็นคุณชายจอมหยิ่งอีกต่อไป ทางด้านโสฬสเองก็ได้แต่นั่งอมยิ้มมองเด็กน้อยที่ดูท่าทางจะมีความสุขสุดๆกับอาหารตรงหน้า  กิริยาทั้งหลายที่ได้บันทึกผ่านสายตาเขานั้นทั้งน่าเอ็นดู ทั้งน่าหมั่นไส้ จนอยากจะยื่นมือออกไปดึงแก้มนิ่มๆป่องๆนั่นสักทีให้หายหมั่นเขี้ยว แต่ก็ได้แต่คิดเพราะไม่อยากจะไปขัดขวางคนที่กำลังสวาปามอย่างเอร็ดอร่อย

“โว้ว โคตรปู ดูเนื้อแน่นๆนี่สิ
“อร๊ายยยย อะไรเนี่ย กุ้งพี่เบิ้ม อื้อหือ ซุปชุ่มลิ้นซาบซ่านไปหมดเลย”
“อ๊ะ!! นั่นๆ อ๊างงง!! ไก่ อ๊ายยย!! แกะ วู้ๆๆๆ!! หมูๆๆๆ โอ้วโน่ว!! หอย ปลา กุ้ง ปู....” (เสียจริตไปเสียแล้ว องค์พระชายา)
……………………………………………………………………..

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน อาหารบนโต๊ะก็แทบไม่เหลือ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เรโชผู้ชายตัวเล็กๆ แต่มีหลุมดำในกระเพาะอาหาร กินเข้าไปมากเท่าไหร่ก็อัตรธารหายไปในห้วงอวกาศหมด และที่สำคัญโสฬสเพิ่งจะรู้ว่า ชายาตัวน้อยๆของเขาเป็นโคตรคอทองแดง เรโชซัดไวน์ไปเป็นขวด แต่ไม่มีทีท่าว่าจะเมาเลยสักนิด จนอดที่จะถามไถ่ออกไปไม่ไหว

“นี่ชายาผม ไม่รู้สึกเมาบ้างรึไงน่ะ ไวน์หมดไปเกือบ 2 ขวดแล้วเนี่ย?”
“อะไรกัน ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย เด็กๆน่า”
“คอทองแดงเหมือนกันนะเราเนี่ย”
“โธ่ คุณสามีครับ ผมอ่ะนะ ขโมยกระดกเหล้าสาโท กะเหล้าเถื่อนของพ่อมาตั้งแต่เด็กแล้ว ล่อทีเป็นไหๆ แค่ไวน์ขวด 2 ขวดเนี่ย โคตรจะเบบี๋เลยค๊าบ”
“.......................อืม...ขี้เมากว่าที่คิดแฮะ”
“เปล่าขี้เมาซะกะหน่อย เขาเรียกว่าการสั่งสมประสบการณ์ อนาคตจะได้ไม่มีใครมามอมเหล้าผมได้ไงค๊าบ”
“จ๊ะ จ๊ะ..........เอาเถอะ ตามสบาย.....แล้ว อิ่มหรือยังเนี่ย?”
“เดี๋ยวๆ ขอแทะกระดูกแป๊บนึงนะ ง่ำ กร้วม กรุบๆๆ”
“นี่ เรโช....”
“อื๋อ อ้าไอ?” (หืม ว่าไง?)
“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไป นายจะเอ้อระเหยลอยชายเหมือนตอนนี้ไม่ได้แล้วนะ”
“อำไออ่ะ?” (ทำไมล่ะ?)
“อีก 9 เดือน ฉันจะอายุครบ 25 ปี และเมื่อถึงตอนนั้น ก็จะเป็นเวลาที่ท่านพ่อจะสละราชบัลลังก์และราชาภิเษกฉันขึ้นครองราชสมบัติเป็นกษัตริย์รัชกาลที่ 99 นั่นก็หมายความว่า จะเป็นเวลาที่นายจะต้องถูกราชาภิเษกขึ้นเป็นองค์พระราชินีแห่งเอกูนวิสติ เช่นเดียวกัน ดังนั้น นายต้องเรียนรู้ให้เยอะๆ เพราะนายต้องเป็นผู้ใหญ่ขึ้น รับผิดชอบมากขึ้น เป็นคนของประชาชนมากขึ้นด้วย”
“..........................ง่า................”
“หึหึหึ...แต่ก็นะ ยังไม่ต้องกังวลมากไปหรอก ยังมีเวลา 9 เดือนที่นายจะสามารถค่อยๆขัดเกลาตัวนายเองได้”
“ผะ...ผมจะไปทำได้ยังไงล่ะ ภาระหน้าที่มันยิ่งใหญ่เกินไป”
“อย่าเพิ่งเครียดสิ ไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะอยู่ข้างๆนายเอง”
“..........................อืม...”

พูดพร้อมกับที่มืออุ่นลูบศรีษะเล็กของเรโช เพื่อให้ความมั่นใจ ให้ความมั่นคง และให้ความอุ่นใจ เรโชก้มหน้าซ่อนแก้มแดงระเรื่ออีกรอบ เรโชที่ไม่เคยแพ้ใคร ทั้งที่มั่นใจมาตลอด แต่กลับต้องมาแตกพ่ายย่อยยับกับคำพูดหวานๆ นัยตาซึ้งๆ ของสวามีรูปหล่อคนนี้เสียได้ ช่างเป็นความน่าหวาดหวั่นที่แสนหวานเสียจริง.......
............................................................................................


“คงสุขใจมากเลยสินะ ท่านราชองครักษ์ที่วันนี้อุตส่าห์ได้ชื่นชมองค์พระชายาผู้เลอโฉม”

น้ำเสียงเสียดแทงที่ดังมาจากระเบียงสูงเหนือศรีษะ ทำให้ไอศุพายัฆหันมองตามเสียงไปทันที และแน่นอนว่า คนที่กล้าลามปามถึงเจ้านายเขาอย่างไม่เกรงกลัวก็คงมีแค่คนเดียวเท่านั้น “มัชชาโร”

“ว่ายังไงล่ะ ไหนลองตอบมาให้ชื่นใจหน่อยสิว่า วันนี้สุขใจมากแค่ไหน หืม?”
“ฉันไม่มีอะไรจะต้องพูดกับนายหรอก เจ้าคนไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!!”
“หึหึ...ฮ่าฮ่าฮ่า อะไรกันไอศุพายัฆ ใครกันแน่ที่ไม่รู้จักฟ้า รู้จักดิน ฉันว่า คนที่ไม่รู้จักน่ะ มันเป็นนายมากกว่านะ”
“หมายความว่ายังไง!!?”
“ก็นายต่างหากล่ะ ที่หมายปองฟ้า ทั้งๆที่ตัวเองเป็นแค่ดิน!!”
“มัชชาโร!!”
“อ๊ะ อ๊ะ หรือว่าจะเถียง เห็นๆกันอยู่ว่านายแอบมององค์พระชายานั่นซะตาหวานฉ่ำ.................!!!!!”

พูดไม่ทันจบมัชชาโรก็ถูกดึงข้อเท้าให้ร่วงลงจากขอบระเบียงสูงที่ตนนั่งอยู่ แม้พยายามขัดขืนแต่ด้วยขนาดร่างกายและ ทักษะการต่อสู้ที่ด้อยกว่าอีกฝ่าย ทำให้ในไม่กี่อึดใจ มัชชาโรก็ถูกไอศุพายัฆลากลงมาคลุกฝุ่นบนพื้นจนได้

“แค่ก แค่ก โอ้ย เล่นแรงจังที่รัก ไม่ออมมือเลยนะ”
“ใครที่รักนายกัน!! อย่ามาพูดพล่อยๆนะ!!”
“หึหึหึ อย่าเขินสิจ๊ะ เสือน้อย ฉันแค่ล้อเล่นเอง”
“เฮ้อ พอกันที ฉันไม่อยากเสวนากับนายแล้ว ไอ้เสนาฯนิสัยเสีย นายรีบกลับไปที่ตำหนักนายได้แล้ว นี่มันเขตราชฐานในองค์รัชทายาท ยามนี้เป็นยามวิกาล ไม่สมควรที่นายจะยังมาเดินเตร่อยู่ กลับไปซะ!!............เฮ้ย!!”

พูดเตือนได้ไม่ทันขาดคำ จู่ๆก็โดนมัชชาโรอดีตเพื่อนเก่าตัวแสบแอบฉกป้ายหยกจากเอวไปโดยไม่ทันได้ระวัง

“โอ้ว นี่นายยังเก็บเอาไว้อีกเหรอเนี่ย ป้ายหยกประจำรุ่นของเรานี่นา ของฉันหายไปเป็นชาติแล้วล่ะ”
“เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!!”
“โอ๊ะๆๆ เดี๋ยวสิ ขอดูนิดนึงน่า หวงไปได้”
“เฮ้ย!! มันไม่ตลกนะ มัชชาโร เอาคืนมา!! อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังนะ!!”
“..........................หึหึ ถ้าอยากได้คืน ก็เข้ามาเอาเองสิ”
“นายบีบคั้นฉันเองนะ อย่าโทษกันทีหลังก็แล้วกัน!!”

จากนั้นสงครามขนาดย่อม ศึกชิงป้ายหยกของไอศุพายัฆก็เริ่มขึ้น  โรมรันพันตูกันอยู่พักใหญ่ โอกาสก็เข้าทางมัชชาโรพอดี คนตัวเล็ดกจึงสามารถลงมือกดคนตัวใหญ่กว่าลงไปตรึงไว้กับพื้นได้อย่างหวุดหวิดไอศุพายัฆลงไปนอนหงายสิ้นท่าอยู่ใต้ร่างเล็ก สองแขนแกร่งถูกกดไว้โดยมีมัชชาโรนั่งคร่อมเอวอยู่ ตามหลักการต่อสู้แล้วท่านี้เป็นท่าที่คนถูกกดเสียเปรียบมากที่สุด เพราะไม่สามารถขยับได้สะดวกนัก แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือสายตากรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ที่มัชชาโรมองจ้องมานั้น ชวนให้ขนคอของไอศุพายัฆลุกชันเลยทีเดียว

“หนอย!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ มัชชาโร!!!”
“อย่าดิ้นสิครับ คนดี ผมไม่ทำอะไรหรอกนะ หึหึหึ”
“ถ้าหลุดไปได้ ฉันเล่นนายไม่เลี้ยงแน่!! ปล่อย!!”

ยิ่งดิ้นรนขัดขืน มัชชาโรยิ่งโถมน้ำหนักลงไปกดทับให้หนักแน่นมากขึ้น พร้อมก้มต่ำลงไปกระซิบข้างใบหูร้อนผ่าวของไอศุพายัฆแผ่วเบา

“นี่...ไม่อยากลองโดนแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจดูบ้างเหรอที่รัก?...รู้หรือเปล่า? ตอนนี้นายเซ็กซี่แค่ไหนน่ะ หืม?”
“ไอ้โรคจิต!! ปล่อย!!”
“นายรู้จักเสือหมอบกับแมวเซามั้ย ไอศุพายัฆ?”
“อะไร!!!!????”
“ชื่อนาย “ไอศุพายัฆ” แปลว่า “เสือ” ใช่มั้ย? ส่วนชื่อฉัน “มัชชาโร” แปลว่า “แมว” ไงล่ะ”
“แล้วมันยังไง?”
“เสือหมอบแมวเซาที่จริงเป็นชื่อเรียกของกลุ่มทหารสอดแนมที่ทรงประสิทธิภาพ”
“เออ แล้วมันยังไงเล่า!!!”
“แล้วนายรู้ความหมายแยกของมันหรือเปล่า?”
“จะไปรู้ได้ไงเล่า!! นี่นายจะพูดเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย!!??”
“หึหึ อย่าใจร้อนนักสิ...เสือหมอบ น่ะ เป็นชื่อของ “ต้นหญ้า” ส่วน แมวเซาน่ะ เป็นชื่อของ “งูพิษ””
“......................????”
“มันก็เหมือนตัวตนของเราทั้งคู่ นายชื่อเสือแต่เป็นได้แค่หญ้าที่ชอบทำตัวต่ำต้อย สมถะ ส่วนฉันชื่อแมวแต่เป็นถึงงูพิษร้าย ที่ไม่เคยยอมให้ใคร”
“หึหึ...ใช่ ฉันมันเป็นแค่หญ้า แต่ฉันก็ภูมิใจในความซื่อสัตย์ของฉัน ไม่เหมือนงูพิษอย่างนายหรอก!!”
“เปล่า...ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น”
“แล้วมันยังไง!!??”
“ฉันหมายถึงเราสองคนช่างเหมาะสมกันอย่างกะกิ่งทองใบหยกต่างหาก นายที่ช่างอ่อนแอ กับฉันที่สุดจะแข็งแกร่ง เมื่อเราได้ครองรักกัน ฉันก็จะคอยดูแลปกป้องนายไงล่ะ โรแมนติสุดๆ”

‘มันใช้อะไรคิดว๊ะ มันโยงเรื่องที่ไม่เกี่ยวกันมาอยู่ในเรื่องเดียวกันได้ไงว๊ะเนี่ย!!’


'จุ๊บ'


“.....................!!!!!!!!!!!!!!!!!!?????????????” (ไอศุพายัฆ)

ระหว่างที่ยังนอนมึนงง คิดไม่ตกอยู่นั้น พอรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่โดนมัชชาโรขโมยจูบไปเสียแล้ว ทีนี้ไม่ใช่แค่ขนคอลุกชัน แต่ตอนนี้ขนทั่วร่างพร้อมใจกันลุกซู่ขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมายทันที พอได้สมดังใจหมายมัชชาโรก็กระโดดดึ๋งออกจากร่างใหญ่ พลางก้มมองดูคนที่นอนแข็งเป็นหินอยู่ตรงหน้าอย่างเอ็นดู

“...........................อะ.......”
“อันนี้เรียกจูบมัดจำ แล้วคราวหน้าจะขอมาเก็บที่เหลือนะครับ คนดี”
“............................อะ.......”
“ไปก่อนนะ ที่รัก ฝันดีจ๊ะ”
“........................ไอ้อำมหิต....”

ได้แต่โปรยเสียงแผ่วเบาออกจากริมฝีปากสั่นระริก ไอศุพายัฆไม่นึกเลยว่าจูบแรกที่แสนหวงแหนของตน จะสูญเสียไปได้ง่ายถึงเพียงนี้  หัวใจของไอ้เสือไอศุพายัฆ ร้าวรานถึงขีดสุด แต่ยังไม่ทันที่หยาดหยดน้ำใสจะไหลออกจากตา สิ่งที่น่าสะพรึงยิ่งกว่านั้นก็บังเกิดขึ้น...

“เอ่อ...เสียท่าเสร็จเจ้าเสนาโฉดนั่นไปเสียแล้วเหรอเนี่ย ท่านราชองครักษ์? โธ่ น่าสงสาร...”

เรโชเอ่ยถามด้วยความสงสาร เห็นใจ ข้างๆกันมีโสฬสยืนมองด้วยสายตาคาดไม่ถึงอยู่ด้วย ไอศุพายัฆยิ้มน้อยๆให้กับโชคชะตาของตนเอง พลางคิดในใจว่า.........

‘ธรณีนี่นี้เป็นพยาน...ช่วยดูดผมลงไปฝังที’…………………………………………………………………………………………………………………

เพิ่มไปอีกตอน แก้คิดถึง...
จุ๊บๆๆ
 
THEARBOO

[owo llยมuมข้u]

*[]* !!!!!

[piride]

ในที่นี้เสือต้องยอมแมวใช่ป่ะ

[wolfram]

คู่นี้นี่...แมวกดเสือหรอคะ??!! 

 

[zaszaq]

อะ เสือโดนแมวหยอก 

[P★RiTŸ]

น่าสงสารไอศุจังโดนท่านเสนาเล่นจนได้ กร๊ากกก

[ิิำืben]

อ๊ะๆๆ เรโชกินเยอขนาดนี้เวลาท้องจะดูไม่ออกนะว่าท้องหรืออ้วน5555+

[yogurtjung]

ม่ายยยยยยยยยยยย แมวสิต้องโดนเสือกิน -3-

แต่อาหารฝรั่งเศษแต่ละชื่อน่ากินมากๆเลยละค่ะ

เนื้อแหะ -3- รอตอนต่อไปนะค่ะ

[tuek]

คู่นี้ใครจะกดใครเนี่ย

[Zurruz]

จิ้มก่อน ค่อยอ่าน 55

---------------------

ไอ๊ย๊ะ อมวมาหยอกเสือ กันซีนเรโชนิดๆนะเรา 55  เรโชนี่ก็น๊า

เห็นเเก่กินจริงๆ!

[n2]

  ชอบคู่ท่านเสนาจังเลย

[หมูกระต่าย]

พี่เสืออย่าไปยอมไอ้แมวผีนั้น ว่างๆจับมันกินเลยดิ สู้ๆ

[KuMaY]

แมวน้อยริอาจจะกดเสือ
ยังงี้ต้องให้เสือกดซะให้เข็ด 

[หมูกระต่าย]

พี่เสืออย่าไปยอมไอ้แมวผี

[ormn]

 เสืออย่างเราต้องจับแมวกดซะให้เข็ดเลย

[kukkik]

ไอศุพายัฆผู้น่าส่งสาร

[JadeButterflyεїз]

นึกไม่ออกเลยว่าเสือจะรักแมวได้ยังไง ???

[penda]

ฮ้าๆๆๆๆ ไม่รุ้ว่าจัสงสารเจ้าเสือดีไหมที่โดนเจ้าแมวโมยจูบ
เพราะก็สมใจคนอ่านเหมือนกัน ที่คู่นี้มีบทเข้าคู่กันแล้ว ฮ้าๆๆๆ
แต่มันฮามากตอนท้าย ที่องค์รัชทายาทกะบพระชายามาเจอนี่แหล่ะ
คู่หลักก็ยังคงน่ารักอยู่ แต่เรโชก็ยังฮาเหมือนเดิมเหมือนกัน

 

[tumz007]

 

[pare_140]

ไอศุพายัฆช่างน่าสงสาร

[reborn23]

ถึงขั้นจิตตก  อยากให้ธรณี  ดูด  เลยหรอ

[rubymoona]

เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ท่านองครักษ์สุดเท่ของเรายังเวอร์จิ้นเรอะเนี่ย!!!!!อ๊าค

[wnkth]

สงสัยแมวจะกินเสือด้วยการ ออนท็อป ฮิๆ