หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[nemesis]

จะมายังน๊าาา

[thearboo]

ประกาศ...

ขออภัยท่านผู้อ่านทุกท่าน
 
ตอนต่อไปขออนุญาตลงหลังสงกรานต์นะคะ
คนแต่งต้องออกต่างจังหวัดคืนนี้แล้วค๊า
เดี๋ยวรีบมาต่อนะคะ สปอยล์ว่า ตอนหน้า ตัวร้ายจะโชว์ตัวแล้วค๊า
และจะแอบเซอร์วิสฉากร้อนแรงเล็กๆระหว่างท่านเสนากะท่านราชองครักษ์ให้นะคะ
(แน่นอนว่าท่านเสนา จะโดนรุก!!)
 
สวัสดีปีใหม่ไทยและสุขสันต์วันสงกรานต์ค๊า

จุ๊บๆๆๆๆ
 
THEARBOO

[Ella Killer]

เรื่องนี้สนุกมากมายจ้าาา 

ติดตามๆ

[DarkAki]

นั่งรอ 

หลังสงกรานต์ ตัวร้ายโผล่

[yongsulewa]

รับทราบค่ะ:))

[nutsumi]

รับทราบคร้า
จารอน้าาา:))

[NOoTuNE]

รับแซ่บจ้า เดินทางปลอดภัย 

[gngane]

รอค่ะ

[KuMaY]

ตอนหน้าต้องเข้มข้นแน่ๆเลย 
เดินทางปลอดภัยนะ 

[Poseidon]

รับทราบพะย่ะค่ะ

[moredee]

มหาดเล็กจะแอบไปดูแถวๆที่พักท่านองครักษ์กับท่านเสนา :laugh:ระหว่างรอ

[หมูกระต่าย]

โอเค ตามนั้น รู้เรื่อง

[Running]

โอ๊ะะ มีตัวร้ายด้วยเหรออ

รอลุ้นครับ รอตอนต่อไป
 
สุขสันต์ วันปีใหม่ไทยน่ะครับบบ

[ลู่เคอOlive♥]

แมวจะโดนเสือขย้ำแล้ว 
รอจ้า

[pare_140]

เดินทางปลอดภัยน่ะค้าา

กรี๊ดดด เสนาโดนรุกกกก

[DestinY]

ตามทันซะที ><

จะรอเสนาโดนรุกนะ อิอิ

เดินทางปลอดภัยจ้าาา

[¡ииσcэиτ]

รับทราบค่ะ!!

 

[JadeButterflyεїз]

สุขสันต์วันสงกรานต์ครับ สาดน้ำหน่อย.....ตูมมม!!

[jimmyFG]

 

ชอบเรื่องนี้นะ ได้โอกาสมาเม้นสักทีๆ

แอบอ่านมาเยอะ แล้ว

มาต่ออีกนะ จะรอ 

[thearboo]

ตอนที่ 17 วังฆรณี


“เจ็บใจนัก! เจ็บใจนัก! เจ็บใจนัก!”

“หนอย! เจ้าบ้าไอศุพายัฆ กล้าดียังไง!!”

มัชชาโรเดินลงเท้าตึงตังกระฟัดกระเฟียด เขาที่เคยถือไพ่เหนือกว่ามาตลอด ที่ผ่านมาคนที่ตามตอแยคือเขา คนที่คอยแต่หนีคือไอศุพายัฆ แต่นี่มันกลับตาลปัตรไปหมด ที่จู่ๆเขากลับโดนคนที่นุ่มนิ่มไม่มีพิษมีภัยในสายตาเขาคนนั้นจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว จนกระทั่งตอนนี้หัวใจเขายังเต้นระส่ำไม่หาย  นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติ มันจะต้องมีอะไรแอบแฝง มันจะต้องมีอะไรอยู่เบื้องหลังแน่ๆ!!

“หรือว่า.....”

แม้ยังไม่กระจ่างใจนัก แต่ก็อดสงสัยคนที่เพิ่งมาอยู่ใหม่ไม่ได้ คนที่พอจะมีอำนาจชักนำให้ไอศุพายัฆผู้แสนซื่อคล้อยตาม คนที่ไอศุพายัฆแอบมีใจให้ และคนๆนั้นมีเรื่องผูกใจเจ็บกับเขา...องค์พระชายาติสเรโช!!!
…………………………………………………………………………………………………………………………………

อากาศยามบ่ายอบอ้าว ฤดูร้อนแห่งอาณาจักรเอกูนวิสติ ร้อนแรงขึ้นทุกปี แม้ไม่ได้แห้งแล้งนัก แต่ก็ทำให้รู้สึกเกียจคร้าน ตัวอับเหงื่อออก แม้แต่ลิงทะโมนอย่างเรโชที่ชอบซุกซนไม่หยุดยังไม่มีอารมณ์จะเขยื้อนกายไปไหน กว่า 1 เดือนแล้วที่เขาได้รับการอภิเษกเป็นองค์พระชายา ที่มีชีวิตหกคะเมนตีลังกาแบบสุดๆ จากเด็กไร้หัวนอนปลายเท้า จู่ๆก็ถูกจับมาขูดขี้เกลือเสียแสบสะอ้านผุดผาดนั่งแท่นเป็นชายาองค์รัชทายาท ถูกจับเรียนรู้อะไรต่อมิอะไรมากมาย อย่างในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี่เขาได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง เช่น ภาษาต่างประเทศ ศิลปะ โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน มารยาทในการเข้าสังคม และศิลปะการป้องกันตัว  วันๆตารางเรียนแน่นแอ่ดๆ จนหายใจหายคอแทบไม่ทัน เหนื่อยจนสายตัวแทบขาดเป็นริ้ว ยังมิวาย ทุกๆ 3 วันยังต้องถูกไอ้พระสวามีหื่น องค์รัชทายาทโสฬสติยา ทั้งบังคับ ทั้งโอ้โลม ให้ถวายงานบนเตียงแบบโหดหินจนตื่นตอนเช้าแทบไม่ไหวเสียทุกที
   
ในแต่ละสัปดาห์เขาจะมีวันหยุด 1 วัน แล้ววันนี้ก็เป็นวันหยุดของเขา ที่จริงเรโชตั้งใจอย่างเต็มเปี่ยมว่าวันนี้จะออกไปเที่ยวเล่นนอกวังซะให้คุ้ม เพราะทนอุดอู้อยู่ในนี้มานาน แต่สวามีใจร้ายกลับมาหักหน้าด่านจนต้องถอยร่น เพราะดันมีกฏว่านางในห้ามออกจากวังหลวง!

‘อรั๊ยยยย!!! ไอ้เรโชจะบร้า!! ตรูไม่ใช่นางในนะเฟร้ย ตรูมีสิ่งเชิดชูความเป็นชายที่นางในไม่มีนะโว้ยยยย!!!’

หากได้แต่คิดในใจสะอึกสะอื้น เพราะองค์พระชายาเองก็ห้ามออกจากวังโดยไร้เงาองค์พระสวามีเช่นกัน

‘บาดดดโซบบบบบเอ้ยยยยยยย T^T’

เรโชไม่รู้ว่าไอ้กฏบ้ากฏบอของวังหลวงนี่จะเคร่งครัดไปถึงไหน เขาไม่ใช่ผู้หญิงเสียหน่อย ถึงจะเป็นองค์พระชายาแต่ก็เป็นผู้ชายทั้งดุ้น พรางตัวนิดหน่อยก็ไม่มีใครรู้แล้ว แถมยังไม่มีทางจะมีผู้ชายหน้าไหนมาแทะโลมผู้ชายด้วยกันแน่นอนรับรองได้ แต่ไม่ว่าจะอ้างเหตุผลร้อยแปดพันเก้าประการ ร่ายไปทั้งร้อยเจ็ด สิเอ็ดย่านน้ำ ตามด้วยชักแม่น้ำทั้งห้า ก็ไม่มีทีท่าว่าพระสวามีโสฬสจะใจอ่อนลงเลยแม้แต่น้อย ยันคำเดียวว่าไม่ให้ไป! ประกายความหวังริบหรี่ของเรโชดับวูบในทันที โปรแกรมเที่ยวนอกวังของเขาวันนี้จึงต้องพับเก็บเข้ามุ้งไป แล้วตัวเรโชเองก็มานอนเอกขเนกอยู่ในซุ้มอุทยาน ที่ซึ่งตอนแรกเขาคิดว่าจะเย็นร่มรื่น ที่ไหนได้ร้อนตับแทบปลิ้นไม่ต่างกัน แต่จะให้กลับเข้าไปอยู่แต่ในห้องแอร์ก็หดหู่อุดอู้เกินทนไหว เลยได้แต่ทำใจนอนแม่บอยู่ตรงนี้แทน

“โว้ยยยยย!!! เบื่อว๊อยยยย!! เบื่อๆๆๆๆๆๆ!! อยากไปเที่ยวอ่า อยากเที่ยวๆๆๆๆๆ!!”

ได้แต่ตะโกนระบายอามรมณ์เรื่อยเปื่อย แล้วนอนทำใจกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างไร้จุดหมายปลายทาง

“ฮึ...ไปปีนต้นมะม่วงเล่นดีกว่า...”

สุดท้ายก็ตายรังตามเคย เวลาเรโชเบื่อๆ เซ็งๆ หรือไม่สบอารมณ์อะไร เขาก็จะมาปีนต้นมะม่วงเล่น จนโสฬสตั้งชื่อให้มะม่วงต้นนี้ว่า “มะม่วงเด็กชายแดน” ช่วงแรกเรโชขัดใจมากที่โสฬสชอบแซวเขาว่าเป็นพวกชายแดนชายขอบจนต้องโต้เถียงกันหลายครั้ง แต่พอนานเข้าก็ เรโชก็เริ่มชิน ประมาณว่า ตามใจเหอะ จะเรียกอะไรก็เรียกไป ‘ทีเอ็งข้าไม่ว่า ทีข้าเอ็งอย่าโวยแล้วกัน!!’

คิดขึ้นได้ก็ออกเดินไปยังต้นมะม่วงที่กลางอุทยาน เดินยังไม่ทันจะถึงสายตาก็พลันไปเจอเข้ากับร่างชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งพิงหลังอยู่ใต้ต้นมะม่วงดูท่าทางเหม่อลอย

“หืมห์...ท่านราชองครักษ์อีกแล้วเหรอเนี่ย...ท่าทางเจ้ามะม่วงต้นนี้อาจต้องมีชื่อพ่วง “มะม่วงเด็กชายแดน…แสนเศร้าแมนชอบมาซบ”  ซะแล้วแฮะ”

ที่เรโชคิดแบบนี้เพราะหลายวันมานี้ ไม่ว่าจะมาเมื่อไหร่ ก็ต้องเห็นท่านราชองครักษ์นี่มานั่งซบพิงอิงแอบอยู่ที่ใต้ต้นมะม่วงนี่อยู่เสมอ จนบางทีเรโชก็เผลออยากยกต้นมะม่วงนี้ให้เป็นของราชองครักษ์ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเหมือนกัน (ว่าแต่มันเป็นของแอ็งตั้งแต่เมื่อไหร่ว๊ะ!?) เรโชเคยพยายามถามหลายครั้งแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมปริปาก วันนี้เรโชก็ไม่ได้ตั้งใจอยากถามเพราะใคร่รู้นักหรอก แต่ก็อดถามเพราะความเป็นห่วงเล็กๆไม่ได้...

“ไง...ท่านราชองครักษ์ ท่านมานั่งเหม่ออีกแล้วเหรอเนี่ย?”
“อ๊ะ…ถวายบังคมพะยะค่ะ องค์พระชายา”
“ยังคิดไม่ตกอยู่อีกเหรอเนี่ย ท่านเครียดเรื่องอะไรกัน บอกผมหน่อยได้มั้ย?”
“เอ่อ…กระผม…”

เรโชค่อนข้างแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมเอ่ยปากพูดเหมือนอย่างเคย เขาเองก็ไม่ได้คิดจะคะยั้นคะยอมากมายแต่อย่างใด ก็ได้แต่ถอนหายใจมองอีกฝ่ายตามปกติ แต่แล้ว…

“ทะ…ที่ท่านเคยบอกเรื่อง…เรื่อง…”
“หืมห์? เรื่อง?”
“ระ…เรื่อง มัชชา…อะ…เอ่อ…ท่าน…เสนา…”
“ท่านเสนา? ทำไมเหรอ?”
“ก็ที่ท่านบอกว่าให้กระผมชิงลงมือจัดการกับท่านเสนาก่อน….”
‘O_o  อื๋อ?’
“คือว่า…กระผม…ทะ…ทำ ทำ…”
“ทำไปแล้ว…อย่างงั้นเหรอ?...”

เรโชถึงกับนิ่งอึ้งตะลึงงันไปเลยทีเดียว จริงอยู่ที่เขาเป็นคนยุยงให้อีกฝ่ายลงมือ แต่เจตนาที่แท้จริงของเขาแล้วนั้นแค่เพียงต้องการปลอบใจอีกฝ่ายก็เท่านั้นเอง (ถึงจะแอบนึกให้สมพรปากเล็กๆก็เถอะ)  ไม่นึกไม่ฝันว่าราชองครักษ์ที่แสนจะสุภาพมากมายคนนี้จะลงมือทำจริงๆ…หรือว่า…ฝ่ายเจ้าเสนานั่นสมยอมกันนะ…ความสงสัยก่อหวอดขึ้นในหัวเรโชทันที

“ท่าน….ท่านเสนาสมยอมกับท่านเหรอ?”
“มะ…ไม่ใช่ขอรับ!!”
“ท่านใช้กำลังงั้นเหรอ? ท่านเสนา…น่าสงสารจัง…”

น้ำเสียงเรโชสั่นเครือเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะสงสารมัชชาโรหรอก แต่เพราะความสะใจล้วนๆ รู้ตัวว่าตัวเองดูเป็นคนเล๊วเลว แต่ก็อดแอบสะใจเล็กๆไม่ได้อยู่ดี… ’ขอโทษทีนะ ท่านเสนา…หึหึ’

“เปล่าขอรับ…เอ่อ…จริงอยู่ที่กระผมใช้กำลังข่มเหงท่านเสนา…แต่ว่ามันไม่ได้เลยเถิดไปขนาดนั้นหรอกขอรับ…คะ…แค่…จูบ…”
“……………….อ้อ…อืม…เหรอ? แหม ผมตกใจหมดเลย แฮะๆๆ”

‘หนอย…รอดไปได้เหรอเนี่ย…เสียดายชะมัด!’

เรโชได้แต่ยิ้มเก้อๆให้คนตรงหน้าไป แม้จะเจ็บใจไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ถือสา เอาเถิด ตัวเขาเองก็ไม่ได้อยากจองล้างจองผลาญเจ้าเสนานั่นขนาดนั้นหรอก แค่ได้ไอศุพายัฆ ช่วยลงมือสั่งสอนให้เบาะๆแค่นี้ก็สาแก่ใจเขาพอสมควรแล้วล่ะ แล้วก็พลันนึกเห็นใจคนตรงหน้าขึ้นมาไม่น้อย คงฝืนใจทำตามที่เขาแนะนำหน้าดู ถึงได้นั่งเหม่อระทมอมทุกข์อยู่แบบนี้

“ท่านราชองครักษ์ เรื่องที่มันแล้วก็ให้แล้วกันไปเถอะ ท่านไม่ต้องเก็บมาคิดใส่ใจหรอก ท่านไม่ได้ทำผิดอะไรกับท่านเสนานักหรอก ท่านเสนาต่างหากล่ะที่ผิดต่อท่าน ผมรู้ว่าสุภาพบุรุษอย่างท่านละอายใจที่ไปรังแกคนที่ท่านไม่ชอบขี้หน้าเข้า ซึ่ง…จริงๆแล้วมันไม่ได้เสียหายอะไรเลย ท่านราชองครักษ์อย่าคิดมากไปเลยนะ”
“เอ่อ…ขอรับ”

เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นเสียที เรโชก็คิดได้ว่า ควรปล่อยให้ไอศุพายัฆผู้หมองหม่น นั่งหม่อนหมองประคองอารมณ์ตัวองคนเดียวไปอีกสักพักดีกว่า ว่าแล้วก็กล่าวลา เพื่อไปหาที่เที่ยวเล่นที่อื่นต่อ เอาเถอะ ไหนๆวันนี้ก็ว่าง ถึงจะไม่ได้ออกไปข้างนอกวังก็ช่างปะไร เที่ยวเล่นที่ในวังนี้เอาก็ได้ ยังมีอีกหลายที่เลยทีเดียวที่เขายังไม่เคยไป ตัดสินใจได้ดังนั้น ก็ปล่อยให้ท่านราชองครักษ์อู้งานนั่งเหม่อคนเดียวต่อไป

พอเห็นเรโชจากไป ไอศุพายัฆก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่เขานั่งคิดไม่ตกอยู่แบบนี้ไม่ใช่เพราะเขารู้สึกละอายแก่ใจที่เผลอใช้กำลังข่มเหงมัชชาโรที่ตนไม่ชอบหน้าและไม่อยากเข้าใกล้หรอก แต่ที่กลุ้มใจอยู่เนี่ย เพราะเขาดันเผลอเห็นว่าอีกฝ่ายน่ารักจนอดใจไม่ไหวต่างหาก …
…………………………………………………………………………………………………

เรโชเดินเพลินๆ มาจนถึงส่วนตะวันตกของวัง ที่นี่ช่างราวกับแดนสนทยา หรือไม่ก็ป่าลับแล มันช่างดูรกร้างและช่างวิเวก วังเวง ทั้งที่ยังเป็นตอนบ่ายที่แสงแดดแรงกล้า หากเฉพาะที่นี่เท่านั้นที่ดูเหมือนว่าแดดจะมาไม่ถึง และแน่นอนว่า เรโชหาได้กริ่งเกรงต่อความน่าสะพรึงของป่าด้านนี้ไม่ ซ้ำยังเดินชมนกชมไม้ด้วยท่าทางเริงร่ากว่าปกติ เหตุผลง่ายๆ เพียงเพราะที่นี่ไม่มีอากาศร้อนมาระคายผิวเขาเลย แถมยังดูร่มรื่น ปนๆ กับความอับชื้น เย็นๆ หวิวๆ ซึ่งเรโชหลงรักที่นี่ทันที

“เย็นสบายดีเว้ย ชอบอ่ะ”

เดินระริกระรี้อยู่สักพัก เรโชก็เดินเลยมาจนถึงหน้าตำหนัก ตำหนักหนึ่ง ซึ่งมีขนาดใหญ่โตโอ่อ่ามาก เสียแค่ดูอึมครึมไปหน่อยเท่านั้นเอง ด้วยความสนใจ เรโชจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ โดนที่ไม่ได้เอะใจ หรือล่วงรู้มาก่อนเลยว่า ที่นี่คือ วังฆรณี วังต้องห้ามที่ห้ามใครเข้าเฉียดใกล้ ยกเว้นแต่คนของวังฆรณีเท่านั้น เหตุผลก็เพราะ วังนี้คือที่พำนักของอดีตองค์ราชินีแห่งรัชกาลก่อน ผู้ซึ่งมิยอมปล่อยมือจากความเคียดแค้นชิงชัง ต่อราชวงศ์ปัจจุบันที่นางคิดว่า เป็นผู้แย่งทุกอย่างและทำลายชีวิตนาง

เรโชเหลียวซ้าย แลขวาไม่เห็นวี่แววผู้คน จึงปักใจไปเองว่าที่นี่คือวังร้าง และด้วยความเป็นคนอยากรู้อยากเห็นซุกซนอยู่เป็นทุนอยู่แล้ว เรโชจึงไม่ลังเลเลยที่จะเปิดประตูวังร้างนี้เข้าไปเที่ยวเล่นด้านใน

“ไม่ทราบมาก่อนว่าองค์พระชายาจะมาเยี่ยม จึงไม่ได้เตรียมการต้อนรับ ขอประทานอภัย”
“เฮ้ย!!!”

ยังไม่ทันจะเอามือแตะประตู จู่ๆก็มีเสียงทักทายจากด้านใน ทำเอาเรโชขนคอลุกเกรียวเลยทีเดียว

“อะ…เอ่อ คุณเป็นใครเหรอครับ? เจ้าของตำหนักนี้เหรอ?”

ถามจบปุ๊บประตูบานใหญ่ก็เปิดออกทันที เสียงลั่นดานประตูแอ๊ดอ๊าดที่ดังขึ้น พอจะเดาได้ไม่ยากเลยว่าประตูนี้ใช้งานน้อยมาก แสดงว่าคนที่อยู่ด้านใน แทบไม่เคยออกจากวังนี้ไปเลย

บานประตูเปิดออกจนสุด สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เรโชตะลึงงัน สิ่งที่เขาเห็นคือ ใบหน้างดงามผุดผาดของหญิงงาม ที่เขาพูดได้เต็มปากเลยว่า นางงามมากแบบที่ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเห็นใครงดงามเท่านี้มาก่อน  นางดูไม่อ่อนเยาว์นัก ด้วยเพราะริ้วรอยแห่งความเจนจัดจากการสั่งสมประสบการณ์ชีวิตนั้นยังพอปรากฏรอยให้เห็นเบาบาง แต่นั่นไม่ใช่ความแก่ชรา หรือร่องรอยที่ทำให้เจ้าตัวดูสูงวัยอย่างผู้หญิงทั่วไป แต่เป็นริ้วรอยที่ทำให้นางดูน่ายำเกรงต่างหาก ซ้ำเบื้องหลังของนางยังมีข้าทาสบริวารชายหญิงร่วมสิบชีวิตรายล้อมอยู่ด้วย

“ทะ…ท่านคือ…?”
“หม่อมฉัน นามว่าสิขี อดีตองค์ราชินีแห่งมหาราชรัชกาลก่อนผู้ล่วงลับสู่สวรรคาลัยแล้ว ขอถวายบังคมเพคะ องค์พระชายาติสเรโช”
“อ๊ะ หา!? อดีตองค์ราชินี กระผมต่างหากที่ควรถวายบังคม อย่าได้ทรงทำแบบนั้นอีกเลย!”
“หามิได้ หม่อมฉันถูกถอดยศถาบรรดาศักดิ์ไปแล้ว มิได้มีบารมีเหมือนดั่งกาลก่อน เทียบได้ก็เท่ากับแค่นางกำนัลไร้ขั้นที่อยู่ในวังมานานเท่านั้นเองเพคะ”

เรโชได้ฟังก็สงสารหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาตะหงิดๆ เคยเป็นถึงองค์พระราชินี สตรีผู้มีอำนาจที่สุดในแผ่นดิน แต่พอสวามีตัวเองที่เป็นถึงมหาจักรพรรดิ์สิ้นบุญลง นางก็กลับถูกลดขั้นลงไปด้วย นี่คงถูกกักขังอยู่แต่ในตำหนักนี้สินะ คิดได้ดังนั้นความสงสารในตัวผู้หญิงตรงหน้าก็พุ่งสูงขึ้นราวปรอทแตก ด้วยเรโชเอานางไปเปรียบกับแม่บุญธรรมของตัวเองด้วย

“ท่านสิขี นี่ท่านถูกจองจำในตำหนักเรือนใหญ่แห่งนี้เหรอขอรับ จากสภาพประตูเก่าแก่เหมือนไม่ได้รับการใช้งานเลยนี่ คงหมายความว่า ท่านไม่เคยได้ออกไปไหนนานมากแล้วสินะขอรับ”

เรโชเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจากใจจริง และเพราะมัวแต่สงสารเลยไม่ทันได้เห็นว่าสิขีแอบบิดมุมปากเยาะหยันเล็กๆอยู่

“หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ เพคะ”
“อ้าว ก็ประตู…หรือว่าท่านไม่ชอบออกไปไหน?”
“ก็เปล่าอีกเช่นกันเพคะ วังฆรณีในเขตราชฐานฝั่งตะวันตกนี้ อยู่ในการดูแลของหม่อมฉันเอง ไม่มีใครสามารถกักขังหม่อมฉันได้หรอกเพคะ และหม่อมฉันเองก็ออกไปข้างนอกวังอยู่บ่อยๆเช่นกัน หาได้อุดอู้อยู่แต่ในตำหนักนี้หรอกเพคะ องค์พระชายา”
“อ๋า…เอ่อ…แล้ว…ประตูมัน…เอ่อ????”
“นี่เป็นประตูหลังเพคะ เราไม่ค่อยได้ใช้มัน เพราะมันทั้งหนัก ทั้งเก่า เปิดยาก จึงไม่ค่อยมีใครใช้กัน นี่ก็เพิ่งจะได้เปิดตอนที่พระองค์มาถึงนี่แหละเพคะ”
“อ๋อ…ที่แท้ก็ประตูหลังนี่เอง ฮ่าฮ่า…! อื๋อ ประตูหลัง!!!??”

จบคำบรรยาย เล่นเอาเรโชหน้าชาราวกับถูกลูกบอลเตะอัดเข้าที่หน้า เขาอุตส่าห์ตีความเสียจนน่าสงสาร ที่แท้ดันเป็นแค่ประตูหลังที่เขาไม่ค่อยได้ใช้งานเฉยๆ

 ‘ปั๊ดโธ่!!เวรแล้วมั้ยล่ะไอ้เรโช จะเอาหน้าไปวางไว้ที่ไหนดีวะเนี่ย อายว๊อยยยย อายๆๆๆๆ’ (>////////<)

“พระชายา ทรงประสงค์อยากเข้าไปดื่มชากับหม่อมฉันหน่อยมั้ยเพคะ?”
“อ่า…ไม่เป็นไรดีกว่าขอรับ วันนี้กระผมไม่ค่อยจะสะดวกสักเท่าไหร่ เอ่อ…ถ้าไม่ว่าอะไร กระผมขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะขอรับ”
“มิกล้าเพคะ องค์พระชายา เชิญพระองค์ตามสบาย”
“งะ…งั้นกระผมขอตัวก่อน”

เอ่ยลาเสร็จเรโชก็จ้ำอ้าวออกไป แบบไม่มองเหลียวหลัง อายจริงจังเลยงานนี้ โดยปกติเขาก็ทำเรื่องน่าขายหน้าอยู่มากมายจนเก็บใส่เข่งนับไม่หวาดไม่ไหวอยู่แล้ว วันนี้ยังไปแสดงความบื้อต่างถิ่นอีก เรโชอายจนแทบอยากถอดรองเท้ามาครอบหัวซะให้รู้แล้วรู้รอดไปซะจริงๆ

‘โอยยยย ไม่ไหวจะเคลียร์อ่อนเพลียจะพูดจริงๆ’

ด้วยเพราะเรโชมัวแต่อายจริงจังอยู่ จึงไม่ทันเอะใจคิดเลยว่า ทำไม อดีตองค์ราชินีสิขีถึงได้รูว่าตนอยู่ที่ประตูด้านหลัง ทั้งๆที่ไม่ได้เอ่ยปากเรียกสักคำ และประตูบานนั้นก็ไม่มีคนใช้ ที่สำคัญเรโชไม่มีทางรู้เลยว่า ขณะที่ตนเดินจากมาผู้ที่จ้องแผ่นหลังตนอยู่จนลับสายตานั้น มองเขาด้วยความชิงชังเพียงใด…และไม่รู้เลยว่าในอนาคตอันใกล้นี้ตนจะต้องเผชิญชะตากรรมอย่างไร
……………………………………………………………………………………………………

เรโชเดินจ้ำพรวดๆมาจนถึงเขตวังหน้าที่ตนอาศัยอยู่ ก็ค่อยคลายความสะเทิ้นอายลงไปได้โข  พอเดินลัดเลาะอุทยานออกมาได้ก็เห็นชายหนุ่มร่างเล็กคนหนึ่งแอบซุ่มทำลับๆล่อๆอยู่ตรงซุ้มไม้เลื้อย เหมือนกำลังลอบสังเกตการณ์อะไรบางอย่างอยู่ เรโชยืนฉงนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเพ่งมองที่ชายคนนั้นอีกที โป๊ะเชะเลย นั่นมันไอ้เสนาเจ้าเล่ห์นี่เอง เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ได้ระวังตัว เรโชจึงย่องดอดเข้าไปข้างหลัง เพื่อที่จะมองว่าเจ้าคนตรงหน้านี้มองหาอะไรอยู่

“ฮะแฮ่ม มองซะเร่าร้อนขนาดนั้น เดี๋ยวท่านราชองครักษ์ก็ไหม้กันพอดีหรอก ท่านเสนา”
“อึก! พระชายา ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่!!?”
“ก็นานพอจะเห็นว่าท่านเป้นพวกถ้ำมองไง”
“ปละ เปล่าซะหน่อยผม ถ้ำมองอะไรที่ไหนกัน!!?”
“ก็เห็นๆกันอยู่ ว่าท่านแอบมองท่านราชองครักษ์อยู่ รึจะเถียง”
“อึก!!”
“อะไรกันท่านเสนา เมื่อก่อนเห็นท่านรุกเอ้า รุกเอา ไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม แล้วไหงตอนนี้ถึงได้แค่แอบมองล่ะ?...หรือว่า…”
“หรือว่าอะไร!!?”
“ก็กลัวจะโดนท่านราชองครักษ์รุกกลับจนต้องเป็นฝ่ายเสียเมืองแทนไงล๊า หึหึหึ”
“ท่านรู้!!!....อ๋อ ว่าแล้วเชียว คนอย่างเสือน้อยไม่เคยใช้กำลังกับใครพร่ำเพรื่อ โดยเฉพาะกับฉัน ที่แท้ต้นเหตุทั้งหมดก็คือท่านนี่เอง!! ท่านยุยงเสือน้อยงั้นเหรอ!!!!??”
“ยุเยอะอะรายก๊าน ท่านเสนา ผมก็แค่…แนะนำเท่านั้นเอ๊ง ฮ่าฮ่าฮ่า”
“หนอยยยยย!!! ไอ้เด็กนรก!!!!”
“ว่าไงค๊าบบบ ไอ้ผู้ใหญ่อเวจี!! มีคุณต้องทดแทน มีแค้นต้องชำระเฟ้ย!!”
“………………………..หึ หึ….”
“...? หัวเราะอะไร?”
“เหงาล่ะสินะ ที่ต้องเสียเนื้อเสียตัวอยู่คนเดียว เลยจะหาพวกว่างั้น?”
“เฮ้ย!! พูดอะไรน่ะ!? บะ…บ้าเหรอ!!?”
“บ้า?...หึหึ…เด็กน้อยสมองด้อยพัฒนาอย่างท่านคงทำได้แค่แผนตื้นๆแบบนี้เท่านั้นสินะ แต่ขอโทษทีแล้วกัน ที่มันไม่ได้ผล เพราะท่านมันไก่อ่อนไงล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

เรโชจุกจนพูดไม่ออกเลยทีเดียว เขาไม่น่าเปิดช่องโหว่ให้เจ้าเสนานี่เล่นงานได้เลย เรโชได้แต่สาบานกับตัวเองในใจว่า ‘จะต้องทำทุกวิถีทางให้เจ้าเสนากวนโอ้ยนี่เสียเอกราชให้ท่านราชองครักษ์ให้ได้!!’

เสียงคนมีปากเสียงกันเอะอะมะเทิ่งจนดังเข้าถึงหูของไอศุพายัฆ ชายหนุ่มหันมองรอบๆเพื่อหาต้นตอของเสียง แล้วก็ได้เห็นเรโชกับมัชชาโรกำลังทะเลาะกันอยู่ ร้อนถึงเขาที่รั้งตำแหน่งราชองครักษ์รีบเข้าไปไกล่เกลี่ยทันที

“นี่! ท่านเสนา ถามจริงเหอะ วันๆท่านว่างนักรึไง เที่ยวเดินตะลอนๆ ตามราวีชาวบ้านเขาอยู่ได้!”
“ไม่ได้ว่างหรอก เพียงแต่ฉันเป็นคนจัดการกับงานและเวลาเป็นต่างหากล่ะ หัดเรียนรู้ไว้บ้างก็ดีนะ พระชายาน้อย”
“หนอย! จัดการงานกับเวลาเป็นงั้นเหรอ ถ้าทำได้ขนาดนั้น ก็ไปช่วยเปลี่ยนบานประตูหลังวังฆรณีให้อดีตองค์ราชินีสิขี ได้ใช้งานง่ายๆหย่อยเหอะไป๊! วังโทรมจะแย่ ก็เพราะท่านมัวแต่อู้งานนี่แหละ เชอะ!!”

“……………………….วังฆรณี?...ท่านไปที่นั่นมาเหรอ!?”
“ใช่! เจออดีตองค์ราชินีสิขีด้วยล่ะ นางสวยดีเนอะ”

พรึ่บ!!

“เฮ้ย!?”

จู่ๆ ไหล่บางของมัชชาโรก็ถูกมือใหญ่กระตุกโดยแรง  เจ้าของมือนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น ราชองครักษ์ไอศุพายัฆนั่นเอง

“อ้าว…ท่านราชองครักษ์?”
“เสือน้อย!?”
“ขอประทานอภัย องค์พระชายาขอรับ ได้โปรดกลับเข้าพระราชฐานตอนนี้เลยได้หรือไม่ขอรับ?”
“เห๋ ทำไมอ่ะ?”
“เชื่อกระผมเถอะขอรับ รีบกลับเข้าพระตำหนักเถิด เดี๋ยวกระผมจะอารักขาไปส่งเอง”

แววตาจริงจังของไอศุพายัฆ ยังผลให้เรโชปฏิเสธไม่ออก แถมยังอ้าปากถามไม่ออกว่า ‘ทำไม’ อีกด้วย รังสีกดดันของราชองครักษ์ ทำให้เขาต้องรีบเดินลิ่วๆ กลับตำหนักอย่างรวดเร็วโดยมีไอศุพายัฆอารักขานำส่ง เรโชผู้ซึ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ไม่ล่วงรู้ได้เลยว่า เค้าลางแห่งความหายนะกำลังคืบคลานเข้ามา
…………………………………………………………………………………………………………………….

“นายใช่มั้ย มัชชาโร ที่เป็นคนนำทางองค์พระชายาไปที่วังฆรณี!!?”

น้ำเสียงห้าวเหี้ยมตั้งคำถามออกมา สีหน้าดุดันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อคนตรงหน้าให้ได้

“ฉันไม่ได้เป็นคนนำทาง ฉันไม่รู้เรื่อง”

มัชชาโรตอบเสียงเรียบเช่นกัน  เขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าพระชายานั่นหาวังฆรณีเจอได้อย่างไร วังนั้นตั้งอยู่ทางทิศตะวันตก สุดชายรั้วของวังหลวง ปกคลุมด้วยป่ารกทึบ หนำซ้ำอดีตองค์ราชินีสิขีทรงเป็นผู้ช่ำชองในการใช้มนต์ดำ อาถรรพ์ วังหลังนั้นจึงถูกมนต์ดำบังตาไว้ไม่ให้คนที่นางไม่ประสงค์ให้เจอมาพบเห็นวังได้ ยกเว้นพวกข้าทาสที่อยู่ในวังนั้น และตัวเขาเอง ดังนั้นการที่เรโชไปเจอวังฆรณีเข้าแถมยังได้เจอกับเจ้าบ้านจังๆแบบนั้น ย่อมเป็นความจงใจของนางอย่างไม่ต้องสงสัย
‘พระนางสิขี เริ่มลงมือแล้วเหรอเนี่ย’

“ที่นายชอบมาป้วนเปี้ยนอยู่ที่ราชฐานบ่อยๆเพราะตั้งใจจะชักนำองค์พระชายาตั้งแต่แรกแล้วสินะ!”
“บ้าไปแล้วรึนายน่ะ ฉันมาที่นี่ตั้งแต่ก่อนที่พระชายาติงต๊องนั่นจะเข้าวังนานโข คิดว่านั่นเป็นแค่แผนรึไง?”
“…..ใช่ เพราะมันคงไม่มีเหตุผลอื่นที่ทำให้นายต้องมาที่นี่ นอกจากมาสืบความเคลื่อนไหวของวังหลวง และชิงตัวองค์พระชายาซึ่งเป็นติสโรชเตโช!!”
“ไม่ใช่เฟ้ย!! ถามจริงนายไม่รู้จริงๆเหรอว่าฉันมาทำไม เสือน้อย!?”
“เลิกเรียกว่าเสือน้อยเสียที!!”
“ไม่! น่ารักจะตายไป เหมาะกับนายมากด้วย”
“มัชชาโร คายความจริงออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!”

ไอศุพายัฆตวาดลั่น แต่นั่นไม่ได้ทำให้มัชชาโรพรั่นพรึง เพราะเขามั่นใจอยู่เสมอว่าเขาเหนือกว่า มัชชาโรจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา เขาปรารถนาที่จะได้คนคนนี้มาเป็นของตนเหลือเกิน อยากเห็นคนคนนี้ทำตัวน่ารักน่าใคร่อยู่ใต้ร่างเขา

“ฉันไม่อยากได้อะไรหรือใครทั้งนั้น สิ่งที่ฉันต้องการมีเพียงสิ่งเดียว…คือตัวนาย”

เส้นประสาทแห่งความอดทนของไอศุพายัฆขาดผึ่งลงทันที เขาทนโดนเจ้าคนตรงหน้านี้ล้อเล่นมามากพอแล้ว คำพูดของเรโชวาบเข้ามาในหัวเขาทันที

‘ถ้าท่านไม่อยากถูกเล่นงาน ท่านต้องรีบเป็นฝ่ายชิงลงมือก่อน’
‘ทำให้ท่านเสนารู้ว่าท่านไม่ใช่เบี้ยล่างใคร’
‘จัดการซะ!’

‘ผลั่ก!’

‘ตึง!’

‘อึก!!’

โดยไม่ทันตั้งตัว มัชชาโรถูกร่างสูงใหญ่ของไอศุพายัฆกดเข้าที่กำแพงวังด้านในสุดของอุทยานหลวงทันที แขนกำยำช้อนใต้รักแร้ของมัชชาโรยกขึ้นสูงจนเท้าไม่ติดพื้น คงเพราะเขาเตี้ยกว่า และตัวเล็กกว่าไอศุพายัฆมากนัก ดังนั้นจึงถูกช้อนตัวยกขึ้นแปะไว้กับกำแพงโดยง่าย ซ้ำร่างกายสูงใหญ่กำยำที่กดทับเขาเอาไว้ทั้งตัวนั้นก็ช่างหนักราวกับหินผา ที่ไม่ว่าจะดิ้นรนผลักไสเท่าไหร่ก็ไม่มีทางเขยื้อน มัชชาโรผู้ถนัดวิชายุทธ์ทั้งที่ต้องสู้ระยะไกล และทั้งที่ต้องต่อสู้ระยะประชิด แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะมาแพ้ทางให้กับวิชายุทธ์คลุกวงใน

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!! เสือน้อย!!”

มัชชาโรตวาดแหวออกไป ไม่เพียงแต่จะไม่โดนปลดปล่อย ซ้ำยังถูกกดหนักข้อขึ้นด้วย

“โอ้ย!!! นี่!! ปล่อยนะเฟ้ย!!”
“อยากได้ตัวฉันไม่ใช่เหรอ?”
“………………………….!?”
“เอาสิ…ฉันจะให้”

เป็นอีกครั้งที่มัชชาโรต้องเบิกตากว้าง ที่จู่ๆ เสือน้อยของเขาก็เอ่ยคำที่เขาอยากได้ยินมาตลอดให้ฟัง

“จ…จริงเหรอ ยกให้จริงเหรอ? อารมณ์ไหนเนี่ย?”
“เห็นายตื้อฉันมานานแล้ว วันนี้ฉันเลยจะให้”
“วันนี้เลยเหรอ!!?”
“ใช่…ตอนนี้ ที่นี่เลย”
“จริงเหรอ!! อ๊ะ!! อุ๊บ!! อื้อออออ!!!!!”

ยังไม่ทันได้ตั้งตัวตั้งสติดี พอไอศุพายัฆพูดจบปุ๊บ ก็บดเบียดริมฝีปากเข้าหามัชชาโรทันที  อารามตกใจทำให้มัชชาโรดิ้นรนหนักหน่วง ขาที่ลอยอยู่เหนือพื้นดิน ทั้งเตะ ทั้งปัดป่ายอยู่ในอากาศ

“อึก ฮึก ฮื้อออ!! อ้า! อื้อ! ฮึก”

มัชชาโรหอบหายใจราวกับสำลักอากาศทั้งๆที่ริมฝีปากยังถูกครอบครอง แว่วเสียงสัญญาณอันตรายดังขึ้นในหัว คราวนี้เขาจะไม่เผลอไผลให้อีกฝ่ายหยอกเล่นได้ตามใจเหมือนครั้งที่แล้วอีกแน่  ทันทีที่อีกฝ่ายพยายามแทรกลิ้นร้อนเข้ามา มัชชาโรแกล้งอ้าปากเปิดทางให้เข้ามาโดยง่าย และพอสบโอกาส เขาก็กัดลงบนลิ้นนั้นโดยแรงทันที…

‘อึก!!’

ได้ผลมัชชาโรกัดลงไปเต็มแรงที่ลิ้นนั่น เสียอย่างเดียวที่อีกฝ่ายรู้ทันเสียก่อน แต่ก็ยังคงได้บาดแผลประดับลิ้นอยู่ดี มัชชาโรยิ่งมั่นใจเมื่อปลายลิ้นเขาได้รับถึงรสเค็มปร่าของเลือด

แต่แทนที่ไอศุพายัฆจะถอนริมฝีปากออกไป กลับบดเบียดแรงขึ้น รุกเร้าหนักข้อขึ้น ลิ้นชุ่มเลือดนั้นรุกล้ำเข้ามาเกี่ยวกระหวัดลิ้นของมัชชาโรราวกับมันมีชีวิต มัชชาโรราวกับขาดอากาศหายใจ และราวกับกำลังจะหมดสติ

“อื้อ….อ๊า!...ฮึก อื้อ!!?”

นอกจากริมฝีปากที่ถูกรุกรานอย่างหนักหน่วงอยู่ตอนนี้  มีอีกสิ่งหนึ่งที่มัชชาโรสัมผัสได้ นั่นคือส่วนกลางร่างกายของคนที่ทาบทับเขาอยู่นั่นแข็งขึงขึ้น และที่บ้าไปกว่านั้นคือไอศุพายัฆใช้ไอ้นั้นมาถูไถกับของเขาอยู่เช่นกัน  เล่นเอามัชชาโรโมโหแทบจะคลั่ง สติที่เหลือน้อยนิดของเขาเร่งเร้าเขาว่ากำลังอยู่ในจุดที่อันตราย แต่เขาไม่มีโอกาสจะหนีอีกแล้ว อากาศที่ถูกช่วงชิงไปอย่างหนักหน่วงทำเอาเขาหน้ามืด แล้วไหนจะตรงนั้นที่กำลังเสียดสีกันผ่านเนื้อผ้าอีก

“อา… อา… อื้อ! อ๊า ฮ้า ฮ้า!!”

ไม่นานจากนั้นไอศุพายัฆก็ถอนริมฝีปากออก มัชชาโรหอบหายใจโกยอากาศได้ไม่เท่าไหร่ก็หน้ามืดวิงเวียนตัวอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมแขนของไอศุพายัฆเสียแล้ว และเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนจะหมดสติไปก็คือเสียงแหบพร่าที่กระซิบอยู่ริมหูว่า…

“ถ้านายอยากได้ตัวฉันนัก ฉันจะมอบทั้งหมดของฉันเข้าไปในร่างกายของนายให้เอง”
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


มาต่อให้ตามสัญญาจร๊า
ดวงเมืองทายว่า ท่านเสนาจะเป็นไปตามโพล์
กร๊ากกก กรั่กๆๆๆๆ
 
ขอบคุณที่ติดตามนะค๊าบบบบ
จุ๊บๆๆๆ จ๊วบบบบบ!!
 
THEARBOO

[gupalz]

กริ๊ดท่านเสนาเสียตัว

[Nus@nT@R@]

กรี๊ดดดด เสือน้อย

แอบหลอนพระนางสิขี

[Ai_Rong_Kun]

เป็นไปตามโพลล์ สาธุ

เตรียมจุดพลุฉลอง 

[Soukita]

ใกล้แล้วสินะ ท่านราชองครักษ์กับท่านเสนา
เรโชก็ช่างยุจริงๆ
 

[zaszaq]

เสือน้อยจะเขมือบแมวน้อยแล้ว     

[Number1_90]

เเอร๊ยยยยยยยยยยยยยย 

รอตอนหน้าค่ะ

ดีใจมาก ที่ท่านเสนาจะเสียตัวเเล้ว 

+1 ให้ค่ะ

[iyng1338]

 

[หมูกระต่าย]

ท่านไอใจเย็นๆก่อน

[nutsumi]

อ๊ายยยย ท่านเสนาจะเสียตัวแล้วหรือนี่ หุหุ


แอบเห็นลางร้ายมาเยือนติสเรโชแล้วล่ะ รอตอนต่อไปน้า

[Mekaming]

ใกล้แล้ววววววววววว