หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[[newZy]CASS]

มาทำให้อยากแล้วจากไป.......

[donghwa]

เชดดดดดดดดดดดด
ใครมันบังอาจ สามหาว สี่หาว ห้าหาว มาขัดจังหวะย้าาาา
แย้กกกกกกกก เดือดเลยๆๆๆ
ฮึ่ยๆๆ เซ็งอ่าท่านเสนาจะโดนรุกล้ำอธิปไตยอยู่แล้วเชียว ชิๆ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[somberness]

หลงเข้ามาอ่านรวดเดียวเล่นซะติดงอมแงม

ว่าแต่งานมาเข้าอะไรตอนนี้

[Loste]

 

[nutsumi]

ค้างค่ะ

[jidapa]

ค้างๆๆๆๆๆ

[bun]

ใครที่ลอบเข้ามา
รู้ไหมมันทำให้คนอ่านอารมย์ค้าง

[kinjikung]

แมวกำลังจะโดนเสืองาบอยู่แล้วเชียวว
ใครฟะมาขัดจังหวะ

[Lemon_Tea]

บ่ะ อารมณ์ค้าง
ใครบังอาจมาขัดขวางฮะ

[yongsulewa]

 

[GAZESL]

หง่ะ กำลังได้ที่เลยอ่ะ ดันมีผู้ร้ายซะนี่ 
เกิดอะไรขึ้นหว่า เรโชจะเอาตัวรอดมั้ยเนี่ย โถ่ 
สนุกอ่า มาต่อเร็วๆ นะ

[supizpiz]

/วิ่งไปปาดคอคนบุกรุก
ก่อนจะบุกก็หัดดูเวลาบ้างเด้!! 

[JadeButterflyεїз]

ต๊ายยย!! ท่านเสนาท่าทางจะรอดไปหวุดหวิดเลยนะ 

[¡ииσcэиτ]

 

หนูค้าง...

[penda]

อ๊ากกกกก ใครมันบังอาจลอบเข้าห้ององค์รัชทายาทตอนนี้ฟร๊ะ
ชั้นจะไปเตะก้านคอม้านนนน จะมาอะไรตอนนี้เนี๊ยยยย ฮึ้ย!!
และแล้วคราวนี้ท่านเสนาฯก็รอดไปได้อีกแว้วววว เฮ้อออ
 

[Pawaree]

มายั่วให้อยาก (อ่าน) แล้วก็จากไปอย่างค้างๆ

[jimmyFG]

ใครเข้าห้ององรัชทายาทฟ่ะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็น 

[ชัดเจนกาบ]

ถ้างั้นภาระกิจนี้ก็ไม่สำเร็จนะสิ

[ชัดเจนกาบ]

ถ้างั้นภาระกิจนี้ก็ไม่สำเร็จนะสิ

[bangkeaw]

ใครหนอ มาขัดจังหวะกันได้อย่างนี้
ท่านองครักษ์ร้อนแรงเชียวนะ นี่ไม่เคยจริงๆเหรอ

[kukkik]

งานเข้า

[139147]

 


สงสารไต้ฝุ่นอะ  นายทำได้ดีมาก ถึงวิธีเเสดงความรักตอนเเรกๆจะไม่ดีก็เถอะ

แต่ตอนนี้นายสุดยอดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!

 

[139147]

 


มาอย่างนี้ฆ่ากัน เถอะ  ค้างอย่างเเรงงงงงงงงงงงงงงงง

 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ฮือๆๆๆ

ค้างอย่างแรง รีบมาต่่อไวๆน่ะ

[koikoi]

อ้าว อ้าว

[sanri]

  ทำไมถึงทำกะนู๋ได้ ตัดฉับเอาตอนเข้าได้เข้าเข็ม 
แล้วแบบนี้ไอศุพยัคจะเลือกอะไรล่ะ  ระหว่างหน้าที่กับสิ่งที่กำลังทำ 
รอตอนต่อไปอยู่จ้า มาต่อไวๆนะคะ 

[namtarn11]

ค้างงงงงงงงงง แต่น่ารัก ><

[everyone]

ต่อ ต่อ ต่อ

[kimmania]

ไปปลุกเสือหลับ จนได้นะท่านเสนา เอิ๊ก   

[thearboo]

ตอนที่ 19 เค้าลาง



“ขออภัยอย่างยิ่งพะยะค่ะที่กระผมเลินเล่อ ปล่อยให้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นกับพระองค์ได้”
“ไม่ใช่ความผิดของนายหรอกไอศุพายัฆ เหตุการณ์นี้มันเกินกว่าความคาดหมายของเรา เราต่างหากที่สะเพร่าไม่ระวังตัว”
“แต่อย่างไรซะในฐานะที่กระผมเป็นถึงราชองครักษ์ เรื่องนี้มันไม่สมควรเกิดขึ้น กระผมขอรับการลงอาญาด้วยเถอะพะยะค่ะ”
“โอ้ย...อย่าได้ใส่ใจเลยมันไม่ได้มีอะไรร้ายแรงหรอก เจ้าคนร้ายนั่นก็ไม่ได้ทำอันตรายเราได้แต่อย่างใด เหมือนมันแค่ลอบเข้ามาหาอะไรสักอย่างไม่ได้ประสงค์จะทำร้ายเรา แถมตอนที่ได้ประมือกับมันน่ะ ทำให้เราได้รู้อะไรอย่างนึง...”

“อะไรหรือพะยะค่ะ?”
“มัน...ไม่ใช่มนุษย์”
“!!!!...ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า...”
“ใช่...มันคือสมุนของพระนางสิขี...ภูติเงา”
“นี่นางเริ่มเคลื่อนไหวแล้วหรือนี่...เร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้อีก...อ๊ะ!! แล้วพระชายาล่ะพะยะค่ะ ทรง...”
“หึหึ...รายนั้นน่ะเหรอ โน่น...หลับไม่รู้เรื่องอยู่โน่น”
“ละ...หลับเหรอพะยะค่ะ?..เอ่อ ทั้งๆที่มีเสียงเอะอะแบบนี้น่ะเหรอ?”
“อืม หลับสนิทสุดๆ”
“..............ดีแล้วล่ะพะยะคะ”
“นั่นสินะ........”

โดยไม่ได้นัดหมายชายหนุ่มทั้งสองหันเข้าไปมองในห้องบรรทมที่ซึ่งมีพระชายาขี้เซาหลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ พลางต่างก็ถอนหายใจบางเบาละเงียบเชียบ และโดยที่ไม่รู้ตัวทั้งรัชทายาทและราชองครักษ์ต่างก็เผลออมยิ้มน้อยๆด้วยความโล่งใจที่เห็นคนที่พวกเขาอาทรณ์ปลอดภัยดี

หลังจากนั้นสองชั่วโมงได้มีการเรียกประชุมลับกับเหล่าคนสนิทขององค์รัชทายาท ทั้งฝ่ายบู้และฝ่ายบุ๋น จำนวนทั้งสิ้น 5 คน มีองค์รัชทายาทโสฬสเป็นประธานและอีก 4 คนเป็นเหล่าสุดยอดฝีมือ คือ
1. ราชองครักษ์  “ไอศุพายัฆ”   ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง กล้ามเนื้อสวยงาม ผิวสีอ่อน เส้นผมสีดำสนิทตัดสั้น ผู้เป็นเจ้าของนัยย์ตาสีเขียวเทาลึกล้ำ ยอดฝีมือเชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ระยะประชิดทุกชนิด ทั้งยังถนัดการใช้อาวุธประเภทมีดสั้นสุดๆ 
2. เสนาธิการฝ่ายใต้  “รโมนินทร์”   ชายหนุ่มรูปร่างสะโอดสะอง ผิวขาวพิสุทธิ์ ตัดกับเรือนผมสีดอกอัญชัญเข้มยาวกรอมใบหน้าเรียวเล็ก รับกับจมูกและปากกระจับเล็กๆ ริมฝีปากสีลูกพีช เจ้าของดวงตาคมกลมโตสีม่วงล้ำเข้ากับสีผม เสนาธิการฝ่ายใต้ผู้แสนเจ้าเล่ห์ จอมวางแผนมือฉมัง โกหกได้หน้าตาย วางอุบายได้อย่างแนบเนียน ได้รับฉายาจากโสฬสว่า “ปลาไหลไฟฟ้า” ถนัดการใช้พิษมาก
3. แม่ทัพกองพันทหารที่9  “เอาทารย์”   ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ดวงตาคมกล้า จมูกโด่งรั้น ผิวสีน้ำผึ้งเข้ม รับกับเรือนผมสีเงินยวงตัดสั้นทะมัดทะแมง ดวงตาสีทองประกายเฉิดฉันท์ เปิดเผย ท้าทาย แม่ทัพหนุ่มเลือดร้อน ชำนาญการศึก ถนัดการใช้อาวุธยุทโธปกรณ์ทุกชนิด
4. รองแม่ทัพกองพันทหารที่ 9  “หิรัญญิการ์”    หญิงสาวผู้เดียวในทีม รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น ราวกับนางระบำชั้นสูง หากแต่มีพละกำลังแข็งแรง จนโสฬสตั้งฉายาให้ว่า “นางสิงห์ลายดอกไม้”  ด้วยความที่มีเรือนผมสีทอง มีดวงตาทีฟ้าอ่อน และผิวสีน้ำผึ้งอ่อน พร้อมทั้งริมฝีปากเย้ายวน นางจึงมีหน้าที่เป็นนางนกต่อ และเป็นสายลับขั้นเทพ ถนัดการใช้อาวุธลับโดยเฉพาะลูกดอก

ส่วนโสฬส องค์รัชทายาทผู้สืบสายเลือดแห่งมหาจักรพรรดิ์ผู้ซึ่งได้รับพลังศักดิ์สิทธิ์จาก16 บูรพกษัตริย์ จึงทำให้เป็นผู้ที่มีพลังด้านพลังเวทย์ที่แข็งกร่ง ถือได้ว่าทั้งแผ่นดินเอกูนวิสตินี้ โสฬสไม่เป็นสองรองใครเลยทีเดียว แต่ถึงพลังของเขาจะแกร่งกล้า แต่ด้วยประสบการณ์และความเยาวัย จึงทำให้อาจเพลี่ยงพล้ำให้แก่พระนางสิขีผู้มีมนต์ดำเป็นอาวุธอยู่หลายครา และถึงแม้โสฬสจะได้ครอบครองพลังมหาศาลนั้น แม้จะผ่านการฝึกฝนควบคุมพลังมายาวนาน แต่พลังที่มีก็ยังไม่มั่นคงเสถียร เพราะการจะสเถียรพลังและปลุกพลังแฝงให้เพิ่มพูนได้นั้นจำเป็นต้องมีตัวแปรสำคัญ นั่นคือ “ตรีสาโรชเตโช” บุพผาเพลิงในตำนานนั่นเอง และถึงตอนนี้โสฬสจะมี “ตรีสาโรชเตโช” อยู่เคียงข้างเขาแล้วก็ยังมีสิ่งที่วางใจไม่ได้อยู่ด้วย นั่นก็คือ ต่อให้พลังศักดิ์สิทธิ์จาก16 บูรพกษัตริย์นั้นจะอยู่ในร่างตนฝังลึกในวิญญาณไม่มีใครสามารถเอาไปไหนได้ แต่ “ตรีสาโรชเตโช” ไม่ได้เป็นแบบนั้น “ตรีสาโรชเตโช” สามารถเป็นของเจ้าของพลังอะไรก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นด้านมืดหรือสว่าง “ตรีสาโรชเตโช” ก็จะสามารถเพิ่มพลังให้ได้ทั้งนั้น และนั่นจึงเป็นปัญหาใหญ่ เพราะดูเหมือนว่า ก่อนที่จะไประแวงเมืองอื่นไกล กลับต้องมาระแวงคนในมากกว่า ว่าจะขโมยตัวของ “ตรีสาโรชเตโช” ในมือเขาไป คนในที่ชื่อว่า “พระนางสิขี” อดีตพระราชินีราชกาลก่อน นางผู้มีแต่ความเคียดแค้น นางผู้เป็นจ้าวแห่งศาสตร์มืด และนางผู้ซึ่งหวังจะล้มล้างราชบัลลังก์เพื่อขึ้นเป็นใหญ่ในเอกูนวิสติ

ระหว่างที่รอองค์รัชทายาท ทั้งสี่คนได้ลองถกเถียงกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นคร่าวๆดูก่อน
“ภูติเงาอย่างนั้นเหรอ...อย่างนี้นี่เองถึงสามารถลอบเข้ามาได้โดยไม่มีใครสังเกตุเห็น”    เอาทารย์  แม่ทัพหนุ่มออกความเห็น

“แต่องค์รัชทายาท ทรงวางเขตอาคมป้องกันภูติพรายไว้ไม่ใช่หรือ ที่จริงแล้วเจ้าภูติเงานั่นไม่น่าจะเข้ามาได้นะ”     รโมนินทร์ เอ่ยทัดทานขึ้น

“พระนางสิขี นางอาจแอบวางกลไกอะไรบางอย่างในเขตอาคมของพระองค์ หรือไม่...อาจมีหนอนบ่อนไส้...”    หิรัญญิการ์หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มออกความเห็นบ้าง

“จริงด้วย อาจมีหนอนบ่อนไส้ที่แอบบอกทางหนีทีไล่ให้นางส่งภูติเงาเข้ามา”     เอาทารย์เสริม

“หนอนบ่อนไส้ หากจะมีก็คงเป็นคนในหมู่พวกเรานี่แหละ...อย่าลืมสิ คนที่รู้จุดบอดของเขตอาคมของที่นี่มีแค่พวกเราเท่านั้น”    รโมนินทร์ชี้แจงเพิ่ม

“ถ้างั้นกรณีหนอนบ่อนไส้อาจต้องตัดทิ้งไป เพราะโอกาสที่จะมีในหมู่พวกเรามันมีแค่ 0%”    เอาทารย์กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

“งั้น...ทำไมภูติเงาของนางถึงเล็ดลอดเข้ามาได้กันนะ”    หิรัญญิการ์ถอนหายใจ

“เพราะนางใช้วิธีแฝงเงาเข้ามาน่ะสิ”  ไอศุพายัฆเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน

“แฝงเงา? ต่อให้แฝงเงาเข้ามาก็ไม่น่าจะผ่านเขตอาคมเข้ามาได้อยู่แล้ว” หิรัญญิการ์เถียงออกมาด้วยความสงสัย

“อาจเป็นอย่างที่ไอศุพายัฆว่า จริงอยู่ว่าคนธรรมดาไม่มีทางที่เงาจะสามารถแฝงเข้ามาได้ แต่หากคนคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดาล่ะ”  รโมนินทร์เสริม

“ท่านหมายความว่า อาจมีคนที่มีพลังแข็งแกร่งพอที่จะเข้ามาในเขตอาคมโดยไม่เป็นอันตราย จึงสามารถพาเงาแฝงเข้ามาได้งั้นเหรอ”   หิรัญญิการ์เริ่มเห็นด้วย

“คนที่แข็งแกร่งพอที่จะผ่านเขตอาคมเข้ามา และเป็นคนที่รับเงาแฝงจากพระนางสิขีโดยตรง คนคนนั้นเป็นใครกันนะ”   รโมนินทร์พูดพลางใช้มือขวาขึ้นลูบปลายคางของตนช้าๆ ซึ่งเป็นท่าประจำเวลาที่ใช้ความคิด

“เสนาธิการฝ่ายเหนือ “มัชชาโร”  สมุนตัวเอ้ของพระนางสิขีไงล่ะ ฉันเคยเห็นว่าเขาเคยเข้ามาที่นี่”  หิรัญญิการ์เอ่ยขึ้นทันที

“จริงด้วย คนที่แข็งแกร่งพอที่จะเข้ามาในเขตอาคม และรับเงาแฝงโดยตรงจากพระนางสิขี ต้องเป็นเจ้านั่นไม่ผิดแน่ เจ้าเสนาธิการฝ่ายเหนือนั่นมันยิ่งเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจไม่แพ้ รโมนินทร์อยู่ด้วย...โอ้ย!! เตะฉันทำไมเนี่ย!?”  เอาทารย์โวยไปลูบหน้าแข้งตัวเองไป  เพราะปากพาจนเล็กน้อยจึงโดน รโมนินทร์เตะหน้าแข้งเอาจังเบ้อเร่อ แก้ปากเสีย ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่ทั้งคู่ทะเลาะกัน จึงไม่ไม่ใครสนใจมากนัก

“ยาแก้ปากมอมไงล่ะ คนตัวใหญ่ๆอย่างนายต้องเตะให้หนักๆ ถึงจะรักษาได้”   รโมนินทร์ เอ่ยเนิบๆขึ้นมา พร้อมกับทำหน้าตาย ไม่ใส่ใจคนที่โวยวายโหวกเหวกอยู่ข้างๆ

“หนอย ไอ้เสนาโหด นิสัยเสียๆของแกมันโคตรไม่เข้ากะหนังหน้างามๆนั่นเลยสักกะนิด!!” เอาทารย์ขึ้เสียงอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นว่าหน้าแข้งใต้กางเกงเขานั้นถึงกับห้อเลือดปูดขึ้นมาเลยทีเดียว

“ไอ้แม่ทัพปากหมา ถ้านายยังไม่ยอมหยุดเห่า ฉันจะกรอกยาพิษนายซะเดี๋ยวนี้แหละ”  น้ำเสียงนุ่มนิ่มที่เอ่ยออกมาจากปากรโมนินทร์ ช่างเป็นน้ำเสียงที่น่าฟัง หากแต่ใจความก็ช่างน่ากลัว

“พอกันสักทีเหอะ ทั้งคู่เลย ท่านแม่ทัพ ท่านเสนา ตอนนี้เรากำลังมีปัญหาตึงเครียดอยู่นะคะ ช่วยเว้นว่างการมีปากเสียงกันสักระยะได้มั้ยคะ!”  เสียงประกาศิตจากหญิงสาวเพียงคนเดียวของกลุ่มทำให้สองหนุ่มสงบลงได้ เหลือแค่เสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจของแม่ทัพหนุ่มเท่านั้น

ระหว่างที่เงียบฟังทั้งสามคนเถียงกันอยู่ ไอศุพายัฆ ยังคงนั่งครุ่นคิดถึงสิ่งที่เขาสันนิษฐาน จะจริงหรือ จะใช่มัชชาโรจริงๆหรือ จะใช่คนที่ดิ้นรนขัดเขินอยู่ในอ้อมกอดเขาอยู่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้จริงๆน่ะหรือ ถ้าเกิดการที่มาใกล้ชิดเขาคือแผนการที่ทางฝ่ายนั้นวางไว้ล่ะ สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพียงการเสแสร้ง ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ การที่เขาปล่อยอีกฝ่ายให้หนีไปเมื่อครู่ คงเป็นการตัดสินใจที่ผิดมหันต์อย่างแน่ๆ ยิ่งคิด ก็ยิ่งหนักอึ้งอยู่ในหัวใจ ราชองครักษ์หนุ่มจึงได้แต่กำหมัดแน่น อยู่เงียบๆเพียงคนเดียว
...

“นี่ไอ้ขี้เซา ตื่นขึ้นมาคุยกันหน่อยสิ!!”
“งืมๆๆ กินม่ายหวายแว้วล่า...จาท้องแตกลายแว้วววว แจ๊บๆๆ”
“แตกลายอะไร กินอะไรเล่า? ตื่นๆ”
“อ๊ายยย อย่าจับโตงน้านน๊า แฮะๆๆๆ จ๊ากกาจี้”
“เรโช! ตื่นเดี๋ยวนี้!!”

พรึ่บ!

ตุ๊บ!!

“โอ้ยยยย!!”

สุดท้ายโสฬสก็อดรนทนไม่ไหว จำต้องใช้ท่าพิฆาตดักแด้ ในการปลุกชายาที่รักทำให้ เรโชร่วงจากผ้าห่มอุ่น กลิ้ง กุก กุก ไปอยู่บนพื้พรมทันที

“โอ้ย....อารายเนี่ย ยังไม่เช้าเลยนะ จะรีบปลุกไปหนายอ่า”
“เกิดเรื่องโครมๆๆ เขาเอะอะโวยวายกันทั้งวังเนี่ยไม่รู้สึกตัวบ้างเลยรึไงกัน”
“ห๋า?...เกิดเรื่อง?...เรื่องอะไรอ่ะ?”
“มีคนร้ายบุกเข้ามาที่ห้องนี้ เมื่อกี้”
“ห๋า!! มีคนร้ายบุกเข้ามา!! ในนี้เนี่ยนะ!!”
“ขอรับ องค์พระชายา กระหม่อมต่อสู้กับคนร้ายจนเลือดตาแทบกระเด็น ในขณะที่พระองค์กำลังหลับฝันหวานอยู่นี่แหละขอรับ”
“หูย แล้วๆ จับได้มั้ยอ่ะ แล้วรู้จุดประสงค์มันมั้ย มันจะมายกเค้าวังหลวงเหรอ แล้วๆ...”
“พอแล้ว...จับไม่ได้ เลยไม่รู้ว่ามันจะมาเอาอะไร แต่ที่แน่ๆ ไม่ได้มายกเค้าวังหลวง”
“อึ๋ย ท่านไม่เจ๋งเลยอ่ะ ปล่อยให้มันหนีไปได้ยังไงเนี่ย”
“......................พระชายา มันคงถึงเวลาที่นายจะต้องรู้อะไรบ้างแล้วล่ะ”

จู่ๆ โสฬสก็ทำเสียงขึงขัง ยังผลให้ความสงสัยของเรโชพลุ่งพล่านขึ้นทันที

“รู้อะไร...?”
“ล้างหน้าล้างตาซะ ฉันจะพาไปเจอคนที่นายควรจะรู้จัก”
“คนที่ผมควร...จะรู้จัก?...ใครอ่ะ คนดังป่ะ? อร๊ายยย หรือว่าดารา? หรือว่า...”

‘หมับ’

‘!!!’

ไม่ทันได้พูดจบเรโชก็โดนโสฬสอุดปากลากเข้าห้องน้ำไปเรียบร้อย

เอาล่ะสิ หลังจากลั้ลลาอยู่ในวังหลวงมาได้พักใหญ่ งานก็เข้าองค์พระชายาผู้อ่อนต่อโลก และไม่เคยคิดอะไรในทางที่จะทำให้ตัวเองเครียดเลย เข้าเสียแล้ว โดยงานนี้ถูกจัดให้โดยพระนางสิขี แต่ว่าใครกันล่ะที่นำมันมาให้ถึงในห้องนอน.....
...

เพิ่มมาเพียบ ชื่อยากๆทั้งนั้น
ขอโทษที่ให้รอนะคะ ไว้เคลียร์งานเสร็จ
จะลงตอนยาวๆให้นะค๊า
 
ขอบคุณค๊า

THEARBOO