หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[Poseidon]

จิ้มก่อนเน้อ
===============
หนอย ใครเป็นหนอนฟะ งานเข้าเรโชแล้วไง จะเป็นไงต่อเนี่ย ความชั่วเริ่มคืบคลานแล้ว

[gupalz]

เรโช นอนไม่รู้เรื่องเลย

[aoihimeko]

ฝงมกับรชรึปล่ตอนหลงทง

[Number1_90]

เเล้วเด็กน้อยเรโชจะเป็นอะไรมั้ย

รอตอนต่อไปนะจ๊ะ

[Rafael]

เรโชไม่เหมาะกับเรื่องเครียดๆเลยจริงๆ
ให้ตายสิ อิอิ

[NOoTuNE]

 

โอยยยเรโชชั้นแย่แล้ว โสฬสดูแลน้องให้ได้นะ

[หมูกระต่าย]

เรโช หลับเป็นศพอ่ะ

[koikoi]

หวังว่าคงไม่ใช่ท่านเสนาของเราจริง ๆหรอกนะ

[hyuk_knok]

โอ้ไม่นะ เรโชสู้ๆ

[JadeButterflyεїз]

เรโช พาภูติเงามาแน่ๆ เลยอ่ะ 


นอนหลับได้ไงหว่าคนเรา

[jimmyFG]

 

[ชัดเจนกาบ]

นายเอกไม่ค่อยมีบทบาทอะไรเลยนอกจากเป็นพระชายากะขุมพลังพลังและฉากเรียกเลือด

[choijiin]

น่าเอ็นดูพระชายา
 
นอนเข้าไปได้หัวจะกุดอยู่แล้วพ่อคุณ
เอหรือว่าพระสวามีชวนเล่นปูไต่ตอนกลางคืน
เลยนอนเป็นไหลตายขนาดนี้
 

[kimmania]

เราว่าเรโช นำเข้ามาโดยไม่รู้ตัวแหง 

[pare_140]

 

[somberness]

พระชายาขอข้ามาแล้วว 

[n2]

นอนหลับไม่รู้เรื่องเลยนะเรโช

[moredee]

เรโชเป็น"พลังเงียบ"ตัวจริง

[¡ииσcэиτ]

เรโชไม่เคยเตรียดเลยจริงๆ
 

[yogurtjung]

โอ๊ยสมเป็นเซโรจริงๆ 55

[ormn]

ไ่เป็นไรอย่างไรก็รอได้อะ

[dark-soleil]

แหม....เห็นเรโชเป็นแบบนี้แล้วหายเครียดกะคนร้ายทันทีเลยสิ

[sanri]

แบบนี้เรโชจะรับเรื่องเครียดๆได้ไหมหนอ เล่นอารมณ์ดีตลอดเวเนี่ย 

[Nunun_B2UTY]

 

[penda]

เอิ่ม....คาดว่าเงานั้น น่าจะแฝงมากับพระชายาอ่ะแหล่ะ
ก็ไปเดินเล่นไปถึงวังคนร้ายเลยนี่ เค้าก็เลยมีของฝากกลับมาให้ด้วย
เป็นมารยาทที่ดี ของผู้ใหญ่ไงล่ะ เหอๆๆ
อย่าได้ไปสงสัยใครอื่น หรือท่านเสนาเหนือเล้ยยยย
ไอ้เจ้าตัวคนนำภัยเข้ามาน่ะ ก็ไม่ได้รุ้เรื่องอะไรเล้ย เฮ้อออออ
ดังนั้น มีเรื่องอะไรอยุ่ก็บอกๆเค้าไปเหอะ จะได้รุ้จักระวังตัวเองไว้มั่ง
เตโชน้าาาา เตโช  หาเรื่องเข้าตัวตลอดๆซิ่น่า
 

[beebutta]

เข้ามากับเรโชหรือเปล่าเนี้ย

[rubymoona]

พระชายาเอ๊ย เอาของฝากติดมาให้คุณสวามีด้วยก็ไม่บอกนะ!

[thearboo]

ตอนที่ 20 เรโช ปะทะ พระนางสิขี ครั้งที่ 1


เกือบจะเช้าวันใหม่ กว่าที่เรโชจะได้กลับมาที่ห้องนอน จริงอยู่ว่ายังเหลือเวลานอนอีกตั้ง 3 ชั่วโมง กว่าจะถึงเวลาเข้าเรียนวิชาภาษาต่างประเทศ ตอน 8 โมงเช้า หากแต่ตอนนี้เรโชตาสว่างสุดๆ ค่อนคืนที่ผ่านมา โสฬสพาเขาไปเจอกับกลุ่มคน 4 คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเหล่าคนสนิท ของสวามีตนเอง ในขณะที่ยังมึนๆ งงๆ อยู่ เขาก็ถูกจับนั่งกลางวงล้อม และถูกใส่ข้อมูลมากมายที่เขาไม่เคยรู้ ทั้งหมดนั้นล้วนแต่เรื่องอันตราย น่าหวาดกลัวทั้งสิ้น การแต่งเข้าวังของเรโช ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอีกต่อไป


“เฮ้อ...เราโดนหมายหัวหรอกเหรอเนี่ย”
“เกิดมามีกรรมชะมัด ดันมีแต่คนรักคนหลง อยากเอาไปอยู่ด้วยตลอดเลยเว้ย...”
“.............................................”
“วังหลวงจะเดือด เนื่องจากมีศึกชิงนายระหว่างผู้ชายกะป้าแก่....”
“...................................”
“ว๊อยยยย!!! แล้วจะให้ระวังตัวยังไงวะ แม่งเล่นมีมนต์ดำ มนต์ขาว ภูติเงา ผีทะเล!! ตูเป็นแค่คนธรรมดานะโว้ย !!”

หลังจากบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวอยู่เนิ่นนาน เรโชก็ลงไปนอนกลิ้งบนตียงต่อ ในหัวสับสนวุ่นวาย เรื่องที่เขารับมาวันนี้มันอาจหนักเกินไปหน่อย พอใช้สมองเยอะกว่าปกติ เรโชก็เริ่มจะปวดหัวตะหงิดๆ ขึ้นมาเสียแล้ว

เมื่อกี้นี้พอถูกทุกคนยัดเยียดในสิ่งที่ไม่เคยรู้เคยเห็นมาให้จนแทบจะล้นสมอง จนประมวลผลแทบจะไม่ทันเสร็จปุ๊บ เขาก็โดนไล่กลับมาที่ห้องทันที ส่วนโสฬสยังคงนั่งหารือกับพวก4สหายนั่นต่อ

“ให้ตายเหอะ ยังจำชื่อใครไม่ได้เลยสักคน” 
“อย่าว่าแต่ชื่อเลย เดินเจอกันตอนกลางวัน ตูจะจยังจำหน้าพวกนั้นได้มั้ยวะ”
“แม่ทัพ...เสนา...องครักษ์...แล้วเจ๊นั่น...ใครแล้วหว่า.....”

สงสัยจะใช้ความคิดมากไป เรโชจึงง่วงงุนและเผลอหลับไปอีกครั้ง แต่คราวนี้ เขากลับไม่ได้แค่หลับฝันหวาน เพราะคราวนี้มีผู้มาแชร์ความฝันกับเขาด้วย..................................................


“ที่นี่...ที่ไหนวะ?”


ความมืดรายล้อมกาย แถมมีหมอกควันจางๆอบอวลอยู่แถวๆปลายเท้า น่าแปลกที่แม้จะรู้สึกว่ามันมืดมาก แต่เรโชกลับมองเห็น ราวกับมีแสงสว่างจากที่ไหนสักที่ส่องมา โดยไร้ทิศทาง

“องค์รัชทายาท!....ท่านองค์รัชทายทา!!...ท่านโสฬสติยา!!.....”

เรโชลองพยายามตะโกนหาโสฬส สวามีของตัวเองดู เขาจำได้ว่าเขาอยู่ที่ห้องนอน ดังนั้น โสฬสอาจกลับเข้ามาที่ห้องแล้วก็ได้ เพียงแต่มันมืดมากจนมองไม่เห็นว่าคนอยู่หรือเปล่า

“......ไม่ตอบ...สงสัยยังไม่กลับเข้ามา...ในนี้มันก็มืดชะมัดเลยวุ้ย...ว่าแต่นี่มันความฝันใช่มั้ยวะ”

เรโชสับสนคลุมเครือ จนเริ่มระแวงว่านี้คือความฝันจริงๆ หรือเป็นความจริงไม่ได้ฝันกันแน่ เพราะเขารู้สึกว่าทุกอย่างมันช่างชัดเจน ราวกับว่าเขาสามารถสัมผัสรูป รส กลิ่น เสียง เหมือนในเรื่องจริง

“ถ้านี่เป็นฝัน ก็โคตรฝันเทพเลย ชัดมาก....เฮ้ย!! นั่นมัน”


เรโชถึงกับเบิกตากว้างเพราะเมื่อความมืดเริ่มจางหายไป สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ คือ ‘วังฆรณี!!’

“เวรแล้วตู นี่มันวังยัยป้านั่นนี่หว่า ฝันใช่มั้ยเนี่ย...เพราะฟังเรื่องวังฆรณีกับพระนางสิขีมากไปแหงๆ ถึงได้ฝันเรื่องแบบนี้เนี่ย”

“เป็นฝันที่ดีใช่มั้ยล่ะ องค์พระชายา”
“..............!!!!”
“ยินดีต้อนรับสู่วังฆรณีอีกครั้งนะเพคะ”
“พะ...พระ...พระนางสิขี!!”


สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าตอนนี้น่าสะพรึงเสียยิ่งกว่าเห็นผีตัวเป็นๆซะอีก


‘โอ้วจอร์ด งานยักษ์เข้าซะแล้วตรู!!’


เรโชหุบปากนิ่ง ถอยหลังช้าๆอย่างน้อย ก็ขอไปตั้งหลักไกลๆหน่อยดีกว่า

“ท่านต้องการอะไรกันแน่ขอรับ พระนางสิขี?”
“อะไรกัน ทำไมถามอย่างนั้นล่ะเพคะ องค์พระชายา หม่อมฉันแค่อยากเชิญท่านมาทานน้ำชาด้วยกัน เท่านั้นเอง”
“ง่า....เง้อ คือกระผมเกรงใจจังเลยขอรับ ยังไง เอิ่ม...เอาไว้คราวหน้า...”
“ทรงปฏิเสธหม่อมฉันถึงสองครั้งสองคราแล้วนะเพคะ หรือพระองค์ไม่คิดจะเห็นใจอดีตราชินีผู้โดนถอดยศอย่างหม่อมฉันเลยแม้แต่นิด”
“เอ่อ...ไม่...คือว่า...”
“สำหรับพระองค์ หม่อมฉันคงไม่อยู่ในสายพระเนตรเลยสินะเพคะ”
“ง้า...ได้ขอรับ จะชา กาแฟ อะไรก็เอามาเถอะ กระผมกินก็ได้ขอรับ!...อ๊ะ”

เรโชละล่ำละลักตอบรับออกไปโดยไม่ทันคิด และห้ามปากไว้ไม่ทันเสียแล้ว และเมื่อเหลือบตามองก็สบตาเข้ากับสายตาที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งของพระนางสิขี แววตานางฉายแววเจ้าเล่ห์ ราวกับแมงมุมพิษที่สามารถดักเหยื่อให้ติดกับใยแมงมุมได้สำเร็จ

‘อัยหย๋า ปากพาซวยแล้วตู...ไอ้เรโช ไอ้ง่าว ไอ้ไม่รู้จักคิด ไอ้ไก่อ่อน!!!’

ลมพัดวูบผ่านหน้าแค่วูบเดียวทุกอย่างตรงหน้าเรโชก็เปลี่ยนไป จากเมื่อกี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูหลังเก่าๆ ที่เดิมเหมือนคราวก่อนที่เขาเคยหลงทางมา เปลี่ยนเป็นห้องรับแขกสุดหรูเริ่ด ประกายแสงวิบวับแสบตา

“เชิญนั่งสิเพคะ”
“ขอบคุณขอรับ”

เรโชนั่งลงตามที่สิขีเชิญชวน พลางจ้องมองชุดน้ำชาพร้อมของขบเคี้ยวสุดอลังการตรงหน้า อาหารซึ่งปกติแล้วเรโชไม่เคยพลาดที่จะกระซวกให้หมดทั้งจานแบบไม่เกรงใจเทวดาหน้าไหนทั้งนั้น แต่ตอนนี้ในสายตาของเรโชของตรงหน้ามันราวกับซากสัตว์มีพิษที่ถ้าเผลออุตริกินเข้าคงซี้แหงแก๋ ดังนั้นหนุ่มน้อยจึงได้แต่นั่งจ้องเขม็งจนแทบลืมหายใจ

‘นี่มันฝันใช่มั้ยวะ ฝันแน่ๆ แต่ไหงมันถึงเหมือนจริงนักล่ะ’

“เป็นอะไรไปล่ะเพคะ ไม่ทรงเสวยหน่อยเหรอ หม่อมฉันทำเองสุดฝีมือเลยนะเพคะ”
“ทะ...ทำเองด้วยเหรอ...อะ เอ่อ กระผมยังอิ่มอยู่เลยขอรับ”
“สักคำก็ยังดีนะเพคะ อย่าตัดรอนน้ำใจคนแก่นักเลย”
“.............ง่า...”

‘อิป้านี่ต้องใส่ยาอะไรสักอย่างให้เรากินแหงๆ คะยั้นคะยออยู่ได้ โอ้ยอยากตื่นแล้วนะ เมื่อไหร่จะตื่นเสียที!!’

“หม่อมฉันไม่ได้ใส่อะไรลงไปหรอกเพคะ วางใจเถอะ เป็นน้ำใจเล็กน้อย เพื่อรับขวัญ ตรีสาโรชเตโช เท่านั้นเอง”
“...!!!!!”

เรโชสะดุ้งเฮือกเหงือแตกเหงื่อแตนทันที

‘อิป้านี่อ่านใจเราได้งั้นเหรอ!?’

“หึหึ ก็นี่คือความฝัน ความคิดพระองค์จึงไม่ได้เงียบอย่างที่พระองค์คิดหรอกนะ หม่อมฉันได้ยินมันชัดเจนเชียวล่ะ...เพราะฉะนั้น...เลิกเรียกหม่อมฉันว่า อิป้า ได้แล้วนะเพคะ ถ้าพระองค์ไม่อยากเจ็บตัว!”

“................ผมคงต้องไปแล้วล่ะ ถ้านี่คือฝันจริง ผมอยากจะตื่นแล้ว”


เรโชเริ่มทำเสียงแข็ง ทุกอณูขุมขนในร่างเขาเรียกร้องออกมาว่า ตอนนี้เขากำลังวิกฤต ต้องรีบชิ่งออกไปให้เร็วที่สุดเท่านั้น


“ฮ่า ฮ่า ฮ่า องค์พระชายาเพคะ สิ่งใดกันที่ทำให้พระองค์ คิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้”
“ก็นี่คือความฝัน มันเป็นแค่ความฝัน เดี๋ยวผมก็จะตื่น!”
“ฝัน...ซะที่ไหนกัน พระชายาผู้เยาวัย หม่อมฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ...สิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าพระองค์ตอนนี้ ทั้งหมดคือเรื่องจริง”

“มะ...หมายความว่ายังไง!!??”
จริงอยู่ที่กายเนื้อของพระองค์จะยังหลับไหลอยู่ในที่ที่ปลอดภัยเพียงใด แต่วิญญาณของพระองค์ตอนนี้อยู่ในกำมือของหม่อมฉันเรียบร้อยแล้ว!”
“เฮ้ย!! เป็นไปได้ยังไง!!”
“ก็ตั้งแต่ที่พระองค์เสด็จมาที่นี่ครั้งแรกนั่นแหละเพคะ ตอนนั้นหม่อมฉันได้ฝากภูติเงาฝังเอาไว้ในกายของพระองค์ เพื่อให้มันเติบโตและดูดกลืนแก่นกลางของดวงจิตโดยที่เจ้าตัวไม่มีทางรู้ตัว และเมื่อวานนี้เอง ภูติเงาก็เติบโตเต็มที่และออกจากร่างพระองค์มา พร้อมกับเศษเสี้ยวของสายใยวิญญาณ ทุลักทุเลนิดหน่อยเพราะดันเจอกับเจ้าเด็กเหลือขอ องค์รัชทายาทโสฬสเข้า แต่ก็หนีออกมาจนได้ ตอนนั้นพระองค์คงหลับลึกแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยเลยสินะเพคะ เพราะสูญเสียสายใยวิญญาณไปส่วนหนึ่ง ทำให้พระองค์ตัดขาดกับทุกสรรพสิ่งนอกกายหยาบอยู่พักใหญ่ๆเห็นจะได้ใช่มั้ยเพคะ แล้วที่พระองค์อยู่ที่นี่ตอนนี้ เพราะสายใยวิญญาณที่หม่อมฉันให้ภูติเงาขโมยมาตอนนั้นนั่นแหละ ให้มันเชื่อมเข้ากับกระแสวิญญาณทั้งหมดและนำพาพระองค์มายังไงล่ะ”

ราวกับได้ฟังเรื่องที่สุดยอด เรโชนิ่งอึ่ง เบิ่งตาค้าง  หาทางออกทุกวิถีทางที่สามารถจะทำได้ แต่ตอนนี้ในหัวกลับขาวโพลนไปหมด


“ท่านต้องการอะไร!!”
“พลังอันไม่สิ้นสุดของท่าน ตรีสาโรชเตโช”
“พลังบ้าอะไรกัน ฉันไม่มีให้หรอกเฟ้ย! เกิดมาฉันก็ใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดามาตลอด ไม่เห็นเคยมีพลังบ้าพลังบออะไรเลย!”
“หากพระองค์ไม่รู้ก็ไม่เป็นไรหรอก แค่หม่อมันรู้ก็พอแล้ว หึหึ”
“ละ แล้วจะเอาไปได้ยังไง?”
“ง่ายนิดเดียว แค่ควักหัวใจพระองค์ออกมา ทุกอย่างก็จะเป็นของหม่อมฉันแล้ว”
“ห๋า!! ควักหัวใจเนี่ยนะ!! งี้นก็ตายกันพอดีอ่ะดิ!”

“ที่จริงก็มีวิธีอื่นนะเพคะ นั่นคือการเสพสังวาส แต่วิธีนี้ตรีสาโรชเตโช จะต้องถือกายพิสุทธิ์ ซึ่งบังเอิญว่า พระองค์ไม่บริสุทธิ์เสียแล้ว ดังนั้นจึงเหลือแค่วิธีเดียว คือการควักหัวใจเท่านั้น”
 
“งั้น...แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรกัน ในเมื่อพลังนั้นฉันได้มอบให้กับองค์รัชทายาทไปหมดแล้ว!!”
“นั่นมันเป็นแค่เศษเสี้ยวหนึ่งเท่านั้นฝ่าบาท เป็นแค่การค้ำจุนพลังของรัชทายาทให้เสถียรขึ้นเท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นทั้งหมด ตอนนี้พลังนั้นยังเป็นของ ตรีสาโรชเตโชอยู่...ตราบจนรัชทายาทอายุย่างเข้าเบญจเพศ นั่นแหละขุมกำลังถึงจะกลายเป็นขององค์รัชทายาท ดังนั้นก่อนที่เจ้าเด็กนั่นจะอายุ 25 ตรีสาโรชเตโชจะยังไม่สูญเสียพลังไป และนี่คือโอกาสของหม่อมฉัน ที่จะขอรับพลังนั้นของพระองค์ไปไงล่ะ”


‘ไอ๋หยา พ่อจ๋า แม่จ๋า ไอ้เรโชแย่แล้ว!’

นึกขึ้นได้ เรโชก็กระโดดดึ๋งหนีออกจากตรงนั้นทันที


“จะหนีไปไหนกันเพคะ องค์พระชายา  ยังไงก็หนีไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว อย่าให้เปลืองแรงนักสิเพคะ”
“อร๊ากกกก!! อย่าตามมานะยัยป้ามหาภัย!! จะฆ่าควักหัวใจคนอื่น ยัยป้าโรคจิต!!”
“..........................ปากดีเกินไปแล้วนะเพคะ....ใครเป็นป้าแกว๊ะ ไอ้เด็กเปรตตตตตตต”

‘ตูมมมมม’

‘พลั่ก’


“อ๊อกกก!”

ด้วยความโมโหโกรธาอย่างที่สุด พระนางสิขีจึงร่ายมนต์ใส่เรโชเสียจนกระเด็น เรโชที่ลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้น เจ็บจุกจนลุกไม่ขึ้น

“โอยยยย...อิป้าบ้าพลัง...”


ยังไม่วายจะปากมอมตามประสา แม้ว่าจะเจ็บจนพูดไม่ออกแล้วก็ตามที พระนางสิขีสืบเท้าเข้ามาประชิดร่างที่นอนหอบหายใจอยู่ด้วยความทรมาน พลางยิ้มให้ด้วยความสาแก่ใจ


“จำไว้นะ เจ้าเด็กอวดดี แกมันก็เป็นแค่คนต้อยต่ำที่เขาไปเก็บมา หากแกไม่ใช่ ตรีสาโรชเตโช แล้วล่ะก็ แกมันก็แค่ไอ้เด็กข้างถนนไร้ค่าเท่านั้นเอง หึหึหึ”

“มะ...มีสิทธิ์ว่าคนอื่นด้วยเหรอ...คะ คนอย่างป้าน่ะ”
“คนอย่างฉันมันทำไมห๊ะ!!”
“อึก!”

พระนางสิขีปราดเข้าไปขย่ำคอเรโชทันที ตั้งแต่เกิดมา นางไม่เคยฟิวส์ขาดแบบนี้มาก่อนเลย แต่เพราะคนที่นางคิดว่าเป็นเด็กเหลือขอตรงหน้า ทำให้นางไม่สามารถคุมสติต่อไปไว้ได้

“ทะ ป้าเอง มันก็แค่อดีตราชินีที่ไม่มียศ ไม่มีศักดินาเหมือนกันแหละน่า ถะ...ถ้าเขาไม่ใจดีเก็บไว้ท้ายวังนี่ ป้ามันก็แค่ยัยป้าข้างถนนเหมือนกันนั่นแหละ!”

“.............ปากดีนักนะ หึ จะพูดอะไรก็พูดไป เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่แกจะได้พูด!!”

“อ๊ากกกกกก!!”

ฉับพลันพระนางสิขีก็ร่ายมนตราแล้วล้วงเข้าไปที่กลางอกของเรโชทันที เด็กหนุ่มกรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ในที่สุดฉันก็จะได้มา พลังอันเป็นนิรันดร์ ทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องเป็นของฉัน ใครขัดขวางฉันมันจะต้องตายทุกคน!!”


‘เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน’


‘ไม่...ไหว...แล้ว’



“อ๊ะ! นะ...นี่มันอะไรเนี่ย!?”

จู่ๆมือที่พระนางสิขีล้วงเข้าไปในอกของเรโชก็เกิดอาการปวดแสบปวดร้อน จนเกินกว่าที่จะทนได้ และทันใดนั้นเอง สัญลักษณ์บางอย่างก็ปรากฏขึ้นรอบตัวของเรโช

“นะ...นี่มัน...เป็นไปไม่ได้!.....กะ...กรี๊ดดดดดดด!!!!!!!”


บังเกิดลูกไฟมหึมาขึ้นรายล้อมตัวของเรโชไว้ แล้วระเบิดออกโดยแรงทำให้พระนางสิขีถูกแรงอัดกระเด็นไปไกล เรโชที่ยังพอรู้สึกตัวอยู่ปรือตาขึ้นมอง และภาพสุดท้ายที่เรโชเห็นก่อนที่หมอกควันสีขาวโพลนจะห่อหุ้มเขาไว้นั่นคือ

‘ร่างที่บาดเจ็บของพระนางสิขี ถูกตระกองไว้ โดยมือของ เสนาธิการฝ่ายเหนือ มัชชาโร!’
……………………………………………………………………………………………………………………………………..
ลงต่อเนื่อง...อุ๊ยตาย นิยายฮาจะดราม่าแล้วเหรอเนี่ย!

THEARBOO

[jilantern]

เรโชจะเป็นไรไหมนี่ ㅠㅠ

[หมูกระต่าย]

ท่านมัชชาโรท่านจะอยู่ฝ่ายไหน พระชายาจะรอดมั้ยเนี่ย