หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[seaz]

จะมีใครเป็นอะไรไหม? โดยเฉพาะพระชายา

[loveview]

มัชชาโร??? จะทำอะไรเนี่ยยย

[Akad3ar]

พระนางสิขีน่าจะเป็นแม่ของมัชชาโรป่ะ

[namtarn11]

ท่านเสนา กลับใจแล้ว ^^

[thearboo]

ตอนที่ 21 น้องเหมียว เคี้ยวดอกบัว



‘โอ้ย เจ็บ เจ็บ เจ็บ’

‘ยัยป้าบ้าเลือดนั่นทำอะไรกับเราวะ’

‘หนักหัว...เจ็บไปทั้งตัวเลย โอย...ตัวจะแตกตายอยู่แล้ว...’

‘ใครน่ะ...’

‘ใครกำลังเรียกเราอยู่นะ...’

‘อุ่นจัง...’

‘อา...ไม่เจ็บแล้ว...’


“เรโช!”
“อา.....”
“เรโช นายเป็นยังไงบ้าง?”

สิ่งแรกที่เห็นเมื่อลืมตาขึ้น คือแววตาที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยอย่างสุดซึ้งของโสฬสที่กำลังจ้องมองมาที่ตน

“ที่นี่ที่ไหน...?”

เรโชเอ่ยถามออกไปไปด้วยเสียงที่แหบแห้ง ในสภาพที่บังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขายังหวาดหวั่นอยู่ว่านี่จะเป็นเพียงฝัน แล้วเขาอาจตื่น ตื่นไปเจอกับยัยแม่มดนั่นอีก

“ที่นี่คือที่ห้องของเราเอง นายปลอดภัยแล้ว อย่ากังวลไปเลยนะ...โอ้ย! ต่อยทำไมเนี่ย!?”
“อา...เรื่องจริงสินะ เจ็บจริงๆด้วย”
“......แล้วทำไมไม่ต่อยตัวเองเนี่ย”
“ต่อยตัวเองก็เจ็บอ่ะดิ.....โอยยยยย....ปวด”

เรโชบิดตัวครวญครางต่อ ตรงส่วนที่โดนพระนางสิขีล้วงเข้าไปเมื่อสักครู่ยังคงมีอาการปวดแสบ จนหายใจหายคอแทบไม่ออก เหงื่อกาฬผุดพรายทั่วใบหน้า

“ยังเจ็บมากเลยเหรอ...ขอโทษนะพระชายา ที่ฉันไปช่วยนายไว้ไม่ทัน ไม่นึกเลยว่าพระนางสิขีจะใช้วิธีสกปรกถึงเพียงนี้”
“ฮ้า...ฮ้า...ไม่ได้เจ็บมากมายหรอก แค่รู้สึกอึดอัดเท่านั้นแหละ อย่าทำหน้าเหมือนผมกำลังจะตายอย่างนั้นสิ ดูแล้วหดหู่ชะมัด”

“จู่ๆแก่นกลางวิญญาณถูกทำให้เสียหาย แม้จะเล็กน้อยก็สามารถทำให้ทรมานได้พะยะค่ะ  เดี่ยวหม่อมฉันถวายการรักษาให้” รโมนินทร์เสนอตัวรักษาให้

“ฉันกำจัดภูติเงากับมนต์ดำของพระนางสิขีที่ตกค้างอยู่ในตัวนายให้แล้ว จากนี้จะไม่มีสื่ออะไรเชื่อมต่อกับพระนางได้อีก แต่พิษจากภูติเงาที่ยังหลงเหลืออยู่นั้น รโมนินทร์จะเป็นคนรักษาให้นายเอง เผื่อว่านายจะทรมานน้อยลงนะ”

“ขอบคุณนะขอรับ...ฮ้า...ที่ช่วยผมไว้...ฮ้า”

“ต้องช่วยอยู่แล้วสิ เราเป็นสามีภรรยากันนะ ฉันจะปล่อยให้นายตกอยู่ในอันตรายได้ยังไงกัน”

“ฮ่าๆ...(-/////-) ฟังแล้วจั๊กจี้ดีจัง ฮ้า...ฮ้า”

เรโชหลับตาผ่อนคลายลง เมื่อมีมือใหญ่อบอุ่นค่อยๆลูบเบาๆอยู่บนศรีษะ แล้วปล่อยให้รโมนินทร์เป็นผู้รักษาให้ต่อไป...

........................................................................................

“เจ็บใจนัก เด็กเวรนั่นดันรอดไปได้ อีกนิดเดียวแท้ๆ อีกนิดเดียวฉันก็จะได้ครอบครองทุกอย่างแล้วแท้ๆ สัญลักษณ์นั่น มันหน้าไหนกันนะที่ทำเอาไว้ ใครกันที่ผนึกดวงจิตของตรีสาโรชเตโชไว้! มัชชาโร!”

“พะยะค่ะฝ่าบาท”

“แกจงไปสืบมาให้ฉันที ว่านอกจากองค์รัชทายาทแล้ว ยังมีนักเวทย์คนใดข้างกายของเจ้าพระชายานั่นอีก ฉันอยากรู้ว่าใคร ที่ร่ายสัญลักษณ์นั่นไว้ โดยใช้เวทย์ในสายมนต์ดำ ซึ่งไม่ใช่เวทย์ในสายขององค์รัชทายาท”

“เข้าใจแล้วพะยะค่ะ”

“งานนี้คงทำแบบเปิดเผยไม่ได้อีก เพราะพวกมันคงระแวงในตัวแกอยู่ไม่น้อยแน่ๆ ดังนั้นจงพรางตัวดีๆ อย่าให้พวกมันจับได้เด็ดขาด เรื่องแค่นี้คงทำให้ฉันได้ใช่มั้ย?”

“พะยะค่ะ...ฝ่าบาท”

“.....อย่าผยองให้มันมากนักนะ มัชชาโร ถึงแกจะมีความสำคัญกับฉันมากแค่ไหน ฉันก็กำจัดแกได้เหมือนกัน จะทำการสิ่งใด ก็จงนึกถึงบุญคุณล้นฟ้าที่ฉันมีกับแกไว้บ้าง อย่าลืมว่าไม่มีฉัน แกก็อยู่ไม่ได้!! ออกไปได้แล้ว”

“...พะยะค่ะ”

หลังจากได้รับคำสั่ง มัชชาโรก็รีบรุดมาที่วังองค์รัชทายาททันที และเป็นอย่างที่คาดไว้  เวรยามแน่นหนาขึ้น แม้แต่เขตอาคมของโสฬสก็เข้มแข็งขึ้น หากเป็นภูติพราย หรือเวทย์สายมนต์ดำธรรมดาย่อมเข้าไปไม่ได้ แต่ไม่ใช่เขา สิ่งเดียวที่ไม่มีใครรู้ แม้แต่พระนางสิขี คือมัชชาโรมีเวทย์สายกลาง คือสายที่มีทั้งมนต์ดำ(ของพระนางสิขี)และมนต์แห่งแสง(องค์รัชทายาทโสฬส) เวทย์สายนี้ไม่ค่อยมีใครเรียน เพราะทำให้ไม่สามารถมีพลังสูงสุดได้ เพราะดันมีพลังที่คานกันเองอยู่ในตัว แต่มันมีประโยชน์กับคนอย่างมัชชาโรสุดๆ เพราะยังไงเสียเขาก็ไม่ได้ต้องการเป็นสุดยอดนักเวทย์อยู่แล้ว ในตอนแรก เขาแค่ต้องการมีไว้เพื่อเล่นสนุกไปวันๆ และตอนนี้ก็แค่ต้องการมีไว้เพื่อลอบเข้าไปในเขตอาคมของพวกเวทย์ฝ่ายแสงเท่านั้น เพราะเขตอาคมของเวทย์ฝ่ายแสง จะไม่มีปฏิกิริยากับเวทย์ในสายเดียวกัน 

เป็นเวลา 9 โมงเช้า แสงแดดเริ่มแรงขึ้นเล็กน้อย มัชชาโร ลักลอบเข้ามาได้จนถึงหลังตำหนักองค์รัชทายาท และปักหลักรอดูเหตุการณ์อยู่บนต้นไม้ใหญ่ คนที่เขาต้องการเจอที่สุดตอนนี้คือ ไอศุพายัฆ ในทางกลับกัน คนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดก็คือ ไอศุพายัฆ เช่นกัน อยากคุยด้วยเหลือเกิน การได้ประคารมกับไอศึพายัฆ ถือเป็นความรื่นรมย์เพียงอย่างเดียวจริงๆที่เขามีในช่วงเวลาที่อยู่ในวังหลวงนี้ แต่หากได้เจอแล้วต้องทนเห็นว่าไอศุพายัฆกำลังมองว่าเขาเป็นคนร้ายล่ะก็ มันก็น่าเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย

“ยิ่งช่วงนี้ไอ้หมอนั่นยิ่งหื่นๆ พิลึกพิลั่นอยู่ เฮ้อ...เลือกไม่ขอเจอก็ได้ฟระ”

มัชชาโรบ่นออกมาเล็กน้อยขณะที่ยังลอบสังเกตุการณ์อยู่ อยู่บนนี้เขาสามารถมองเข้าไปในห้องขององค์รัชทายาทได้ไม่ยาก ตอนแรกเขายังเห็น รโมนินทร์กับโสฬส วนเวียนเฝ้าคอยดูเรโชอยู่ แต่นี่ก็ผ่านไปได้สักพักใหญ่ๆแล้วที่ไม่มีใครเข้ามาอาจออกไปทำงานกันแล้ว และอาจปล่อยให้เรโชได้นอนพักผ่อนสบายๆ

“เฮ้อ หละหลวมกันจริง นี่มั่นใจในการรักษาความปลอดภัยของตัวเองกันขนาดนี้เชียว ดีล่ะ!”

...

“อือ”

เรโชครางออกมาเบาๆ ด้วยความรู้สึกรำคาญ เขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังไต่อยู่บนหน้อกเขา  อะไรบางอย่าง ที่เหมือนกับ...

“มือ!!! ใคร! อ๊ะ!?”
“ไง ยังอยู่ดีใช่มั้ย องค์พระชายา?”
“ท่านเสนาโฉด!!”
“.....(#-_-) หึ...เจ็บขนาดนี้แล้ว ยังปากดีไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“ทะ...ท่าน ท่านเป็นพวกเดียวกับป้าแม่มดนั่น!”
“....ก็ไม่ผิด”
“ท่าน จะช่วยยัยป้านั่นฆ่าผม!”
“ก็....ไม่เชิง”
“งั้นท่านก็หลอกลวงเรามาตลอดเลยสินะ!”
“เปล่า”
“หลอกลวงท่านราชองครักษ์ด้วย!”
“ไม่ใช่”
“อย่ามาโกหกซะให้ยาก ในเมื่อท่านเป็นพวกเดียวกับพระนางสิขี ท่านก็ต้องตั้งใจจะหลอกลวงท่านราชองครักษ์อย่างแน่นอน”


‘โป๊ก’


“โอ้ย! มาเขกหัวกันทำไมเนี่ย!?”
“บอกว่าไม่ได้หลอก ก็ไม่ได้หลอกสิ  อย่าให้ต้องพูดซ้ำได้มะ เดี๋ยวก็มะเหงกเพิ่มเข้าให้นี่”
“.....อึ๋ย....โหดไม่เปลี่ยนเลยวุ้ย... <(“T^T)>”
“ก็อย่ายั่วโมโหนักสิ ฉันไม่เคยคิดที่จะหลอกลวงหมอนั่น ต่อให้ฉันต้องเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก แต่ฉันจะไม่มีวันทำร้ายหมอนั่นเด็ดขาด จำเอาไว้ให้ดีเจ้าเด็กน้อย”

“โอเค...ชัดแล้ว วิ้งๆเลย (ที่หัวเนี่ย) ละ แล้วท่านเข้ามาที่ห้องผมทำไม?”
“มาทำอะไรบางอย่าง”
“อะไร!?”
“อยู่เฉยๆน่า เดี๋ยวก็ดีเอง”
“เฮ้ย!? อ๊ายยยย อย่าน๊า.....อุ๊บ!!!!”
“จุ๊ จุ๊ อย่าเอะอะไปสิเด็กดี เด๋ยวก็แห่กันมาหมดหรอก”
“อื้อออออ!!!!”
เรโชร้องเสียงหลงเมื่อถูกมัชชาโรโน้มตัวลงมาหา แต่ยังไม่ทันจะร้องให้ใครช่วยก็ถูกมัชชาโรปิดปากเอาไว้  จะดิ้นรนมากมายก็ไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน เนื่องจากอาการบาดเจ็บยังไม่หายดี และแล้วเรโชก็ต้องเบิกตาโพลงโตเท่าไข่ห่านมากขึ้นไปอีก เมื่อจู่ๆ มัชชาโรก็แหวกเสื้อนอนของเรโชออกแล้วบรรจงประทับจุมพิตลงที่กลางอก!
...

ต่อสั้นๆ ให้ไปอีกตอน...หลายคนอาจกรี๊ดดดด!
 
ขอบคุณที่ติดตามค๊าบบบ
THEARBOO

[Rafael]

กรี๊ดดดด (อินี่!555)
มัชชาโรจะทำอารายยยยยย
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ  ฮี่ฮี่

[koikoi]

จะทำอะไรน่ะ

[n2]

ท่านเสนาจะช่วยเรโชหรือจะทำร้ายอ่ะ

[loveview]

เอ่อ... คือว่าคนที่ช่วยนายเอกเรานี่  คือท่านเสนานี่หรือเปล่า

[warnana001]

มัชชาโรเอาอีกแล้ว!!!!
เริ่มมึนกับเรื่องนี้นะ บทโสฬสน้อยไม่สมกับค่าตัวเลย เป็นพระเอกจริงเร้อ?
น้องเรโชก็มึนเกินอะไรเกิน เคยจะระแวงอะไรบ้างไหม?

สุดท้ายนี้....จงอัพ จงอัพ จงอัพ!!!

[NOoTuNE]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด


เสนาแกทำไรเรโช วิธีคลายมนต์ทำแบบนี้เหรอ ตายแล้ววว แกจะมาเล่นเลสไม่ได้นะ


  ไม่รู้ว่าจะมาดีหรือมาร้ายยย


ไอศุพายัฆ มาเอาตัวไปเก็บด่วนนนน 

[choijiin]

โอ้ววววววววววววววว
จะยูริกันเหรอ
ชอบๆๆ
 
แต่ระวังผัวเค้า(กับผัวเจ้าในอนาคต)มาเห็นเด้อ
 

[mister]

เสนาฉวยโอกาสอะ

[powvera]

ใครสอนให้รักษากันแบบนี้  ท่านมัชชาโร

เจ่อยากไปเรียนมั้งอ่ะ           

[JadeButterflyεїз]

มันเกิดอะไรขึ้น มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง

มัชชาโรค่อยดูนะขอให้ท่านรัชยาทกับท่านองครักษ์มาเห็น

[ormn]

:-[อ้าวมัดชาโรนี่อย่างไงกันอะงงนะ


 

[jimmyFG]

หวังดีประสงร้าย เฮ้ยหรือหวังร้ายประสงดี

[bangkeaw]

กรี๊ดดดดด มาตัดให้ค้างคาอย่างนี้ได้อย่างไร

มัชชาโรไม่ใช่คนไม่ดีใช่มั๊ย

[gupalz]

ลุ้นๆ รออ่านตอนต่อไปว่ามัชชาโรจะทำอะไร

[nemesis]

เอาไป3คำ
ค้าง ค้าง! ค้าง!!!!

[KuMaY]

อ๊ากกกกกกกกกก
ค้างมากอ่ะ 

[จีเวลจ้า]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[aoihimeko]

มัชชรช่วยสิน

[mind223]

  ค้างนิดหน่อย อะ(มั้ง )

[Nus@nT@R@]

ท่านเสนาฯ สรุปดีหรือร้ายเนี่ย

[spisyjames]

ค้าง อย่างมาก เจ็บปวดใจเหลือเกิน โอ๊ยยย


 

[bun]

มัชชาโรทำเพื่อพิสูจน์ว่าใครช่วยเรโชหรือเปล่า

[pare_140]

เลสเบี้ยน !!  (ไม่ใช่ล่ะ )

[หมูกระต่าย]

ไอ้แมวผี

[namtarn11]

เราว่าที่..จูบน่ะ แค่รักษาแผล