หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[HISY]

กรี๊ดด ทำไรกันอ่ะ

[catwander]

แล้วก็ ๆๆๆๆๆ  ค้าง

[moredee]

ทั่นเสนาหวังดี(กับเรโช)ประสงค์รัก(กับไอศุ)

[fastation]

โอ๊ะโอ ทำแบบนี้เดี๋ยวเรโชก็งานเข้าหรอก

[sanri]

เฮ้ย  มัชชาโรจะทำไยเรโชอ่ะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก

เรโช !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

คนเขียนชอบทรมานใจคนอ่านเหลือเกิน เจ็บปวด

ค้างมากอ่ะ

[thearboo]

เข้ามาเป็นคนที่ 1000 พอดี...อิอิ
(ไม่มีอะไร แค่อยากเป็นคนที่ 1000 เฉยๆ อิอิ)

สปอลย์เนื้อเรื่องเพิ่มเติม...

คู่เอก โสฬส+เรโช
มีเหตุต้องหนีหัวซุกหัวซุนออกนอกวัง เพราะคุณป้าสิขี ไปสักระยะ
 
คู่รอง ไอศุพายัฆ+ มัชชาโร
มีอันต้องอยู่เป็นเส้นขนานด้วยความไม่เข้าใจ (แต่สุดท้ายก็ต้องมีฉากเรียกเลือดอยู่ดี แต่ไม่บอกหรอกว่า ใครเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ)
 
ส่วนคนอื่นๆ...
ตามอัตภาพ

จะมีคู่เสริมแวบมา แวบไป นั่นก็คือ
เอาทารย์+รโมนินทร์

ส่วนตอนจบนั้น...
(ขออุบไว้ก่อนนะจ๊ะ)
 
ขอบคุณค๊า
THEARBOO

[ลู่เคอOlive♥]

อ้าว นี่มันอะไรกันเนี่ย
มัชชาโร ตกลงแกจะทำอะไร

[Lemon_Tea]

มัชชาโรทำไรเนี่ย

[murasakisama]

เสือน้อยน่ารักกกกกกก

[piride]

จะทำอะไรน้องเรโช(ของเรา)   

[Running]

อร๊ายยย ค้างง่า
อยากอ่านต่อ มันจะเกิดรัยขึ้นอ่ะ
ลุ้นจะแย่ รออ่านอยุ่น่ะ

[cinpetals]

อ๊ากกกกกกกก ลุ้นๆๆๆๆ

[abcee]

ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเลย ชอบนะ เป็นกำลังใจให้นะ

[ชัดเจนกาบ]

โอ๊ยโอ๊ย

[forbidden]

มัชชาโรต้องมีเหตุผลที่ทำใช่มั้ย 
รอต่อจ้ะ 

[[newZy]CASS]

ทำอะไรอะ 0_o

[yongsulewa]

 

[kingkakingka]

 

[Poseidon]

มัชชาโรต้องมีเหตุผลที่ทำแน่นอน เค้ามั่นใจนะ

[yogurtjung]

แง~ เค้าทำอะไรกับ อึกๆ

มาต่อไวไว เลยนา เมี้ยวๆ 555

รอตอนต่อไปขอยาวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะค่ะ คิคิ

[GAZESL]

กร๊าาาาาาา~ 
อะไรอ่ะ ??? มัชชาโรทำอะร๊ายยยย

[mink2538]

ค้างอย่างแรงค่า
มาต่อไวๆนะคะ

[minyoung]

งง มาก มาต่อด่วนๆ ทำไมมันแลมีปัญหาเยอะจังเลย มาต่อๆ

[Butterfly_Angle]

ค้าง อ๊างง อ๊างงงงง
 
อะไรกันนี่ ? -..-

อยากรู้ว่ามัชชาโรหนีมายังไง -.-

[thearboo]

ตอนที่ 22 รัก ลวง พราง (ดราม่า มาแว้ว!!)




“จ๊ากกกกกก ว๊ากกกกก อร๊ากกกกก!!!!!!!!!! อย่าทำอะไรฉันน๊า!!! ไอ้เสนาหื่นนนนนนน!!!!!!!!!!”

เรโชแหกปากร้องลั่น พร้อมทั้งดิ้นพราดๆ ให้หลุดจากการโถมทับของเสนาหนุ่ม หากยิ่งถูกกดทับราวกับจะจมลงไปในฟูกนุ่มเสียให้ได้ กลางอกเริ่มร้อนผ่าว ฉับพลันทั้งร่างก็ชาวาบ!

“หึ...ใครจะไปหื่นกับแกลงกัน ไอ้ลูกลิงเผือก!! ฉันแค่จะเช็คอะไรดูหน่อยเท่านั้นเอง”
“อะ...อะไรอ่ะ?”

ในที่สุดมัชชาโรก็ปล่อยให้เรโชเป็นอิสระ ทันที่ที่โดนปลดปล่อย เรโชก็กระเด้งตัวพรวดขึ้นมานั่งตั่งท่ารับมือ เผื่อจะมีการจู่โจมที่คาดไม่ถึงมาอีกรอบ

“ฉันแค่จะดูว่า...เครื่องหมาย “รักขติ” ยังอยู่ดีหรือเปล่าเท่านั้นแหละ”
“...รักขติ?”
“ก็ สิ่งที่ปกปักรักษานายมาจนถึงตอนนี้ไงล่ะ สัญลักษณ์ของมนต์แห่งความรักความเสน่หา และเมตตาอาทรณ์”
“ใครกัน...ใครที่ทำมันไว้งั้นเหรอ?”
“....จะไปรู้เร๊อะ ฉันไม่ได้ไปอยู่กับนายตั้งแต่นายเกิดสักหน่อย”
“...............(-,-) ชิส์”
“แต่ถ้าจะให้เดาก็ไม่ยากนักหรอก”
“เดา?”
“คนที่จะรักนายขนาดแลกชีวิตทำมันขึ้นมาให้ ก็คงไม่พ้นพ่อแม่นายหรอก”
“พ่อ กับแม่...งั้นเหรอ...พ่อกับแม่ผม สร้างสิ่งนี้ไว้เพื่อปกป้องผมงั้นเหรอ”
“ตรีสาโรชเตโชคือสิ่งอัศจรรย์ คืออำมฤตแห่งขุมพลังอำนาจ ที่ไม่ว่าใครก็ใคร่ ก็ปรารถนา คิดเหรอว่า ถ้านายไม่มีรักขติ ไว้ นายจะอยู่มาได้ถึงตอนนี้”
“.....งั้นก็แสดงว่า พ่อแม่ผม...”
“มนต์รักขติจะมีฤทธาสูงสุดได้ ต้องแลกด้วยสองดวงจิตแห่งสิเน่หา...และรักขติที่สามารถปกป้องนายจากมนต์มารของพระนางสิขีได้นั้น...คือรักขติ ที่แลกมาด้วยวิญญาณแห่งรัก ของพ่อแม่นายไงล่ะ”
“................!! มะ...หมายความว่า”

‘แหมะ’

หยาดน้ำตาร่วงเผาะลงลงข้างแก้ม พร้อมความรู้สึกอื้ออึงอล นี่การที่เขามีชีวิตอยู่ได้ เพราะพ่อกับแม่เขาต้องเสียสละชีวิตตัวเองเข้าปกป้องอย่างนั้นหรือ เพราะเขา พ่อกับแม่จึงต้องตายอย่างนั้นหรือ เพราะเขา...

“ฮึก ฮึก ผมมันลูกทรพี... ผม...ผมมันไม่สมควร ฮึ่ก...ไม่สมควร มีชีวิตอยู่”
“ฮึ่ก พ่อจ๋า แม่จ๋า ฮึ่ก ฮึก ผมขอโทษ...

มัชชาโรที่ยืนนิ่งมองดูเรโชนั่งสะอื้นฮั่ก ด้วยความรู้สึกผิดเหลือประมาณอยู่นั้น จู่ๆก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ เพื่อที่จะเรียกสติขององค์พระชายาผู้ยังเยาว์

“ไม่ผิดที่นายจะโทษตัวเอง และไม่ผิดที่นายจะร้องไห้คร่ำครวญ แต่ถ้าจะยังพอมีความฉลาดบ้างละก็ จงสำนึกไว้ซะว่าที่พ่อแม่นายทำน่ะ ทำเพื่ออะไร ที่ทั้งคู่ยอมสละแม้แต่ชีวิตของตัวเองนั้นก็เพื่อให้ลูกอย่างนายได้มีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อให้แก้วตาดวงใจของตัวเองปลอดภัย และมีอนาคต”

“ตะ...แต่ว่า...”

“ถ้าไอ้ลูกลิงตัวไหนมันตีความว่านั่นคือเรื่องไร้สาระ เป็นเรื่องโง่ๆ ที่จะต้องมาสละชีวิตให้ตัวเองล่ะก็ ฉันคนนี้นี่แหละจะตบหัวสั่งสอนมันเอง!”

“ผมไม่ได้จะว่าแบบนั้นสักหน่อย!”

“ถ้างั้นก็ฟังให้ดี!”


พูดพลางมัชชาโรก็สืบเท้าเข้ามาใกล้ นิ้วเรียงประคองคางเล็กของเรโชให้เงยขึ้นสบตา


“อดีตไม่มีวันแก้ไข นายไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลงอะไรในเรื่องนั้นได้  จำไว้เรโช สิ่งที่นายทำได้ และต้องทำให้ได้ คือการรักษาชีวิตของตัวเองให้ดีที่สุด ให้สมกับที่พ่อแม่ของนายทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อปกป้อง!”

เรโชนิ่งอึ้งสบสายตาที่แข็งกร้าวเย็นชา ของมัชชาโร ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า เพียงแวบเดียว แต่เขาเห็น... เขาเห็นความอ่อนโยนฉายวาบเข้ามาในดวงตาคู่นั้น แค่พริบตาเดียว

“ทะ...ท่านเสนา...”

“อย่าทำให้พ่อแม่นายต้องตายเปล่า! จำไว้!”


เสียงสะอื้นฮั่กเมื่อสักครู่หายไป และแม้น้ำตาจะยังไม่เหือดแห้ง แต่เรโชก็ไม่ได้คร่ำครวญอะไรเพิ่มอีก


“นั่นสินะ จริงของท่าน ท่านเสนา ผมต้องรักษาชีวิตของตัวเองให้ดี เพื่อพ่อกับแม่ที่ท่านอุตส่าห์เสียสละเพื่อผม ไม่ใช่แค่นั้นสินะ เพื่อทุกคนที่คอยปกป้องผมด้วย...”

“คิดได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องทำให้คนอื่นๆเขาลำบากกันอีก”

“ขอบคุณนะท่านเสนา ที่เตือนสติผม อถุตส่าห์มาช่วยปลอบ...โอ๊ย! เจ็บๆๆๆๆ อย่าดึงหูนะ โอ้ยๆๆๆๆ!!!”

“ใครปลอบแกกัน ไอ้ลูกลิงอวดดี! อย่ามาเอาฉันไปรวมนะ ฉันไม่ได้ทำเพื่อนายสักหน่อย!” 

“เอ้า! แล้วไอ้ที่มายืนเช็ค ยืนปลอบอยู่เนี่ย เค๊าไม่ได้เรียกว่าเป็นห่วงเป็นใยกันหรอกรึไง!?  โอ๊ยๆๆๆๆ เบ๊า! เดี๋ยวหูขาดดด!!!”

.........................................................................................

หลังสู้รบปรบมือกันอยู่พักใหญ่ๆ สงครามขนาดย่อมของเสนา กับองค์พระชายาก็สงบลง แน่นอนว่าคนที่ยับเยินที่สุดก็คงไม่หนีไม่พ้น เรโชน้อยนั่นเอง

“รักขตินั่นน่ะ ถูกมนต์ดำของพระนางสิขีทำลายลงไปเยอะอยู่ แต่มันก็ยังคงประสิทธิภาพปกป้องนายได้ ไม่ต้องกังวล เว้นเสียแต่ นายจะโง่ ไปโดนล้วงเอาอีกรอบอ่ะนะ”

“ไม่ได้โง่เดินไปให้ล้วงสักหน่อย ยัยป้านั่นลักพาตัวฉันไปต่างหาก”

“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ จำใส่สมองไว้เลยนะ ว่ารักขติน่ะ เป็นมนต์สิเน่หา เป็นมนต์สายกลางที่รัชทายาทไม่สามารถสร้างใหม่ให้นายได้ ต้องเป็นพวกเวทย์สายกลางที่มีอยู่เพียงหยิบมือในเมืองเอกูนวิสติเท่านั้น ถึงจะสร้างขึ้นมาให้ได้ และคนที่สร้างให้จะต้องมีใจรักและเมตตาอาทรณ์กับนายด้วย ดังนั้นนายต้องระวังตัวให้ดีกว่านี้ จำไว้!”

“รู้แล้วน่า บ่นอยู่ได้ ผมไม่มีทางพลาดอีกแล้ว จะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี เอาแบบริ้นไม่ให้ใต่ ไรไม่ให้ตอมเลย”

“หึ...”

“อย่าทำหน้าดูถูกกันแบบนั้นสิ ผมทำได้จริงๆนะ”

“ทางเดียวที่จะทำให้นายรักษาชีวิตเอาไว้ได้ คือนายต้องออกจากที่นี่!”

“................!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“จากวินาทีนี้เป็นต้นไป นอกจากเจ้ารัชทายาทกับไอ้สามสหาย และไอศุพายัฆ นายห้ามเชื่อใครนอกเหนือจากคนพวกนี้เด็ดขาด แม้แต่...ตัวฉันเอง”

“....ห๋า...แต่...”

“มัชชาโร!!!”

เรโชถึงกับสะดุ้งกับเสียงคำรามลั่นของผู้มาใหม่ ไอศุพายัฆ และ โสฬส ที่ตอนนี้กำลังตีหน้าถมึงทึง หากแต่มัชชาโรกลับยังคงมีสีหน้านิ่งเฉย เหมือนไม่ยี่หระที่โดนจับได้ว่าลอบเข้ามา

“นายเข้ามาทำไมมัชชาโร นายวางแผนอะไรอยู่อีก!!”

และยังไม่ทันที่ไอศุพายัฆจะพูดอะไรต่อ โสฬสกลับห้ามเขาไว้ก่อน

“ท่านเข้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน ท่านเสนา ทั้งๆที่เขตอาคมกางไว้แน่นหนาขนาดนั้น...”

“หึหึ...เพราะท่านยังเยาว์และยังหละหลวมนัก ดังนั้นกระผมถึงสามารถเข้ามาในเขตอาคมที่มีแต่ช่องโหว่ของท่านได้ง่ายๆยังไงล่ะขอรับ”

“..........”

น่าแปลกที่โสฬสไม่ต่อคำ แต่กลับยกยิ้มราวกับเป็นผู้ได้ชัยในศึกน้ำลายคราวนี้

“อย่างนี้นี่เอง เขตอาคมมีช่องโหว่เยอะเลยสินะ”

“..........!?”


มัชชาโรเบิกตากว้างขึ้นทันทีที่รู้ตัวว่าเสียรู้ให้กับองค์รัชทายาทเสียแล้ว ที่เขาเข้ามาในนี้ได้เพราะรัชทายาทแกล้งเปิดช่องโหว่ เขตอาคมนั่นก็ทำขึ้นเพื่อพิสูจน์สายเวทย์ของเขา หรือว่าตอนนี้...เขาจะถูกจับโดยสมบูรณ์แล้ว!


“นายแน่มาก องค์รัชทายาท นายเนียนได้โล่จริงๆ ทำเป็นเพลี่ยงพล้ำเปิดช่องโหว่ เพื่อหลอกจับฉันคนนี้สินะ”

“...!!”

“...!!!!”

การฟาดฟันที่คาดไม่ถึง ทำเอาทั้งเรโชและไอศุพายัฆถึงกับตกใจกับสิ่งที่ได้ยินไปตามๆกัน

“ไอศุพายัฆ”
“พะยะค่ะ”
“รบกวน ช่วยพาท่านเสนาไปพักที่ห้องรับรองพิเศษของเราหน่อยสิ เขาคงต้องพักกับเรานานหน่อย”
“...พะยะค่ะ”


จบคำราชองครักษ์หนุ่มก็ปรี่เข้าไปหามัชชาโรหมายจะกักกันจับกุมตัวไว้ แต่ไม่ทันที่จะเข้าถึงตัวเสนาหนุ่มก็กระโดดหมุนตัวหนีขึ้นไปที่ขอบหน้าต่าง หมายจะลองเสี่ยงฝ่าเขตอาคมออกไป หากแต่มีหรือที่ไอศุพายัฆจะไม่รู้ทัน  ราชองครักษ์หนุ่มรีบกระโดดค้าไว้ได้ทันพอดี

“ฮึ่ย!! ปล่อยฉันนะ!! ไอศุพายัฆ!!”

เสนาหนุ่มคำรามลั่น เมื่อเพลี่ยงพล้ำจนถูกคว้าตัวเอาไว้ได้ ไม่รอช้าราชองครักษ์หนุ่มจับข้อมือบางของมัชชาโรบิดไปด้านหลัง และใช้แขนอีกข้างที่ว่างก็ล็อคเข้าที่คอขาวเพื่อป้องกันการดิ้นรนขัดขืน แรงกระชากทำให้หลังของมัชชาโรกระแทกเข้ากับแผ่นอกกว้างของไอศุพายัฆอย่างแรง แม้ร่างสูงจะไม่กระเทือน แต่มัชชาโรถึงกับจุกเลยทีเดียว  วงแขนที่ล็อคคอมัชชาไว้กระชับแน่น ไอศุพายัฆอาศัยจังหวะนั้นแนบริมฝีปากข้างใบหูร้อนผ่าวและกระซิบแผ่วเบาหากแต่หนักแน่น


“ขอใช้เกียรติของราชองครักษ์เป็นประกัน ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้นายหนีจากมือฉันไปได้อีกเป็นครั้งที่สาม!!”


...
 


เฮ้อ...ไหล่เดาะ เฉพาะมาเดาะเอาที่ตรงหัวไหล่~~~

แล้วจากนี้ไป...จะเกิดอะไรขึ้นกะทั่นเสนาบ้างน๊า...

มาช้า...แถมยังมาน้อย...มาแบบกะปริดกะปรอย...ขออภัยค๊าบบบ...
 
THEARBOO

[Poseidon]

จิ้มๆก่อน
จับเสนาปล้ำเลย ไอศุ หึหึหึ

[koikoi]

ท่านเสนานี่ยังไงกันแน่

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ท่านเสนาเป็นคนดี หรือคนไม่ดีกันแน่เนี่ย

[aoihimeko]

หึหึครวนี้ดนน่ๆ ดรม่ค่นี้รพอทน